08 February 2008

ကြတ္ကီးတစ္ထုပ္အေၾကာင္း


ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔လွေသာ ေလဆိပ္ခန္းမႀကီးထဲမွာ ရပ္ေဝးရပ္နီးသြားၾကမည့္ ခရီးသြားတို႔ျဖင့္ လႈပ္႐ွားဆူညံ လ်က္႐ွိသည္။ အခ်ိဳ႕ကဝန္စည္စလယ္မ်ား တနင့္တပိုးျဖင့္ ဖိစီးေလးလံေနသေလာက္ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ လက္ဆြဲ အိတ္မ်ားျဖင့္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ႐ွိေနၾကသည္။ ဝမ္းနည္းရိပ္စြက္ေသာ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ လိုက္္လံပို႔ေဆာင္ ႏႈတ္ဆက္ သူမ်ား၊ ျပံဳးေပ်ာ္႐ႊင္ျမဴးေသာ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ လာႀကိဳသူမ်ား၊ ခံစားမႈတစံုတရာ မ႐ွိေသာ သာမန္မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ ေလဆိပ္ဝန္ထမ္းမ်ား...၊ ျမင္ကြင္းတခုလံုးက ျပဇတ္ဆန္ဆန္အသက္ဝင္လ်က္႐ွိသည္။

ခရီးသြားေသတၱာကို ေလေၾကာင္းလိုင္းေကာင္တာမွာ အပ္ႏွံၿပီးၿပီမို႔ သူမအေနျဖင့္ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္စြာ လူဝင္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရးေကာင္တာသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေကာင္တာေ႐ွ႕မွာ တန္းစီေနသူ မ်ားမ်ားစားစားမ႐ွိ၊ စံုတြဲျဖစ္ ဟန္တူသူ ႏွစ္ေယာက္ကိုသာ ေတြ႔ရသည္။ သူမလည္း ေနာက္မွဝင္ရပ္လိုက္ရင္း ခရီးေဆာင္လက္ဆြဲအိတ္ထဲမွ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ကို အသင့္ထုတ္ကိုင္ ထားလုိက္သည္။ သူမအလွည့္ေရာက္ေသာအခါ ေကာင္တာေ႐ွ႕မွာရပ္ ရင္း ပတ္စ္ပို႔စာအုပ္ကို ထိုးေပးလိုက္သည္။ လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရး အရာ႐ွိအမ်ိဳးသမီးက သူမကိုတခ်က္ မ်က္လံုး လွန္ၾကည့္ရင္း ပတ္စ္ပို႔ကို ဟိုဟိုဒီဒီ လွန္ေလွာၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ အၿပံဳးျမျမျဖင့္ ျပန္ေပးရင္း...

“ ေကာင္းေသာခရီးျဖစ္ပါေစ႐ွင္ ”...။
“ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ” ဟုအျပံဳးတဝက္ျဖင့္ ျပန္ေျပာရင္း သူမ လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။

ေလေၾကာင္းလိုင္းဆိုင္ရာ ကိစၥေတြေတာ့ ၿပီးသြားၿပီ၊ လက္မွနာရီကို ၾကည့္ေတာ့ ေလယာဥ္ေပၚတက္ရဖို႔ အခ်ိန္ အေတာ္လိုေသးသည္။ ပ်င္းရိစြာျဖင့္ အခ်ိန္ေတြျဖဳန္းရဦးမည့္ အေရးေတြးေနခိုက္ ဗိုက္ထဲမွ ဆာသလိုလိုျဖစ္လာ သည္။ ‘ဟုတ္သားပဲ...ေလဆိပ္ကို အခ်ိန္မွီေရာက္ဖို႔ စိတ္ေစာေနတာနဲ႔ မနက္ကဘာမွ မစားခဲ့ရဘူး’။ စား ေသာက္ခန္းမွာ သြားစားဖို႔က်ျပန္ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းမို႔ သိပ္စိတ္မပါ၊ ေဘးဘီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ခပ္လွမ္း လွမ္းမွာ စူပါမားကက္အေသးေလးတစ္ခု...။ အဲဒီမွာပဲ တစ္ခုခုဝယ္စားဖို႔ေတြးရင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။

ဆိုင္ထဲေရာက္ေတာ့ မုန္႔ေတြထားေသာ စင္ေပၚမွာ ကြတ္ကီးမုန္႔ထုပ္ေတြ ေတြ႔ရသည္။ ကြတ္ကီးႀကိဳက္ေသာ သူမအဖို႔ ႐ွည္႐ွည္ေဝး ေဝးလိုက္႐ွာေနစရာ မလိုေတာ့၊ အ႐ြယ္ခပ္လတ္လတ္တစ္ထုပ္ကိုသူမ ေ႐ြးလိုက္သည္။ စူပါမားကက္မွ ေလယာဥ္စီးခရီးသည္မ်ား ေစာင့္ဆိုင္းရာခန္းမဖက္ ျပန္ေလွ်ာက္လာရင္း ဆိုင္ခန္းမ်ားကို သူမ ေငးလာခဲ့သည္။ အေကာက္ခြန္ကင္းလြတ္ခြင့္ ပစၥည္းမ်ားေရာင္းခ်ေသာ ဆိုင္ေပါင္းစံုျဖင့္ ေလဆိပ္ခန္းမ စႀကၤန္သည္ သူမလုိ ေစာင္းဆိုင္းရမည့္ သူေတြအဖို႔ အခိ်န္ျဖဳန္းစရာ ေနရာေကာင္းတခုျဖစ္သည္။ အရက္ပုလင္း မ်ိဳးစံု ေရာင္းသည့္ဆိုင္၊ ေရေမႊးမ်ား ေရာင္းသည့္ဆိုင္၊ အမွတ္တရပစၥည္းမ်ား ေရာင္းသည့္ဆိုင္၊ အစံုပါပဲေလ..။ ထိုသို႔ေလွ်ာက္လာရင္းမွ စာအုပ္ဆိုင္ခပ္ေသးေသး တစ္ခုကို သူမသတိျပဳမိသြားသည္။ ‘ဟုတ္ၿပီ၊ ဒီလို ေလွ်ာက္ သြားေနမယ့္အစား စာအုပ္တစ္အုပ္ဝယ္ၿပီး တေနရာရာမွာ ေအးေအးေဆးေဆး စာထိုင္ဖတ္ေနတာ ပိုေကာင္း မယ္’ဟုေတြးလိုက္ရင္း စာအုပ္ ဆိုင္ဖက္ကို သူမေျခဦးလွည့္လိုက္သည္။

စာအုပ္ဆိုင္ေလးသည္ ေသးငယ္ေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုးထုတ္မဂၢဇင္းမ်ား၊ ဝတၳဳစာအုပ္မ်ားျဖင့္ စံုလင္လွသည္။ ဖတ္ေနက် က်န္းမာေရးမဂၢဇင္းတစ္အုပ္ဝယ္လိုက္ရင္း ေကာင္တာမွာေငြ႐ွင္းေတာ့ အေရာင္းတာဝန္ခံ ေကာင္မ ေလးက သူမ ကိုျပံဳးျပရင္း ‘ေကာင္းေသာခရီးျဖစ္ပါေစ’ဟု ႏႈတ္ဆက္ျပန္သည္။ သူမကလည္း ျပန္ျပံဳးျပလိုက္ရင္း ေက်နပ္စြာ လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။ သူမ၏ ထူးျခားခ်က္မွာ ျမင္သူတိုင္းက သူမအား ခင္မင္လိုစိတ္ျဖစ္ေပၚျခင္း ျဖစ္သည္။ သြယ္ေပ်ာင္းေသာကိုယ္ဟန္၊ ေက်ာ့႐ွင္းေသာမ်က္ႏွာထားတို႔ျဖင့္ သူမသည္ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ ႐ွိသူတစ္ ေယာက္ပင္၊ သူမကလည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး မ်က္ႏွာကိုၾကည္စင္ေအာင္ထားခဲ့သည္။ စိတ္္ညစ္စရာ၊ ေဒါသထြက္ စရာေပၚသည့္တိုင္ အျပင္ပန္းတြင္ မေပၚလြင္ေစရ..၊ လူတဖက္သားမသိေအာင္ မ်ိဳသိပ္ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေလ့႐ွိသည္။

**********

ေလယာဥ္စီးခရီးသည္မ်ား ေစာင့္ဆိုင္းရာခန္းမထဲေရာက္ေတာ့ ခန္းမက တဝက္နီးပါးခန္႔ျပည့္ေနခဲ့ၿပီ။ အစြန္ဖက္ က်က်ထိုင္ခံု တစ္ခုမွာဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း ပစၥည္းမ်ားကို ေနရာခ်သည္။ ကြတ္ကီးတစ္ကိုက္ စာတစ္ပိုဒ္ျဖင့္ အခ်ိန္ေတြကို ႏွစ္ၿခိဳက္စြာျဖတ္သန္းဖို႔ျပင္သည္။ ေဘးကို ဘာရယ္မဟုတ္ ၾကည့္မိေတာ့ ကြတ္ကီးထုပ္တင္ထား သည့္ ခံုေဘးမွာ သူမလိုပဲ စာဖတ္ဖို႔ ျပင္ေနသည့္ လူ႐ြယ္တစ္ဦးကို ေတြ႔ရသည္။ သူမက လတ္တေလာ ဝယ္လာသည့္ က်န္းမာေရးမဂၢဇင္းကို ဖြင့္လုိက္ရင္း ေဘးထုိင္ခံုေပၚမွာ ခ်ထားသည့္ ကြတ္ကီးထုပ္ကို လက္လွမ္းလိုက္သည္။ ထိုစဥ္ သူမ၏စိတ္ထဲမွာ တစံုတေယာက္ကၾကည့္ေနသည္ဟု ခံစားရေသာေၾကာင့္ ေဘးကိုၾကည့္လိုက္ရာ ေစာေစာကလူ႐ြယ္ႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္း ဆံုသြား သည္။ ထိုအခါ သူက သူမကို ၿပံဳးျပရင္း ကြတ္ကီးတစ္ခ်ပ္ကို ယူစားလုိက္တာ ေတြ႔လိုက္ ရသည္။ သူမလည္း မေကာင္းတတ္၍ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖင့္ ျပန္ၿပံဳးျပရင္း စာဆက္ဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။

သို႔ေသာ္ စိတ္ထဲမွေတြးေနမိသည္။ ‘ဒီလူကလည္း...အနဲဆံုးေတာ့ ခြင့္ေလးဘာေလး ေတာင္းဖို႔ေကာင္းတာေပါ့၊ အခုေတာ့ မေျပာမဆိုနဲ႔’...၊ ထို႔ေနာက္ စာထဲမွာ အာ႐ံုႏွစ္ထားလိုက္သည္။ ခဏအၾကာ ဒုတိယကြတ္ကီးတစ္ခ်ပ္ ကိုသူမ ယူစားလိုက္သည္။ မေ႐ွးမေႏွာင္းပင္ ေဘးမွလူ႐ြယ္ကလည္း တစ္ခ်ပ္ယူစားလိုက္ ျပန္သည္။ သူမ အတန္ငယ္ အံ့ၾသသြားသည္။ ‘ဟင္..ဘယ္လိုလူပါလိမ့္၊ ပိုင္စိုးပိုင္နင္းနဲ႔...’၊ သို႔ေသာ္ တဆက္ထဲ သူမ ေတြးမိ သြားျပန္သည္။ ‘အင္းေလ...သူလဲ ငါ့လိုဘာမွ မစားခဲ့ရလို႔နဲ႔တူတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ ဗိုက္ဆာေန႐ွာတယ္ထင္ပါ့’၊ ထို႔ေနာက္ ဖတ္လက္စ ဦးေႏွာက္အေျမႇးပါးေရာင္ ေရာဂါအေၾကာင္း ေဆာင္းပါးကို ဆက္ဖတ္ေနလိုက္သည္။

“... ဦးေႏွာက္အတြင္းမွ ပံုမွန္မဟုတ္ေသာ ဆဲလ္ပြားႏႈန္းမ်ားေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္၏ မူလအေျခခံလုပ္ငန္းရပ္... ” ဖတ္လက္စ စာေၾကာင္းမွ မ်က္လံုးမခြာဘဲ ေနာက္ထပ္ကြတ္ကီးတစ္ခ်ပ္ သူမ ယူစားလိုက္သည္။ စကၠန္႔မဆိုင္း တဖက္မွလူကလည္း တစ္ခ်ပ္ယူစားလိုက္တာ သူမ မ်က္ဝန္းေထာင့္မွ ျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္လိုက္သည္။ ဒီတစ္ခါ ေတာ့ သူမ အေတာ္ေလး ေဒါသထြက္သြားသည္။ ‘ဘယ့္ႏွယ့္...စားတာေတာ့စားေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ပိုင္႐ွင္ကိုခြင့္ ေလးဘာေလး ေတာင္းဖို႔ေကာင္းတယ္၊ ဒါသက္သက္ ေစာ္ကားတာပဲ...’၊ မ်က္ဝန္းေထာင့္မွ မသိမသာငဲ့ၾကည့္ ေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက စာဖတ္မပ်က္..၊ သူမ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲဆိုတာ သိပံုပင္မေပၚ၊ ‘ၾကည့္စမ္း...လုပ္ေန တဲ့ပံုက...ကြတ္ကီးတစ္ထုပ္ကို ႏွစ္ေယာက္အတူ မွ်စားေနတဲ့ စံုတြဲပံုစံမ်ိဳးနဲ႔...၊ ဟြန္း..ေတာ္ေတာ္လူပါးဝတယ္’။

ထိုေနာက္ေတာ့ သူမ ဘယ္လိုမွ စာဆက္ဖတ္လို႔မရေတာ့၊ သူမ ကြတ္ကီးတစ္ခ်ပ္စားတိုင္း ထိုလူက တစ္ခ်ပ္ယူ စားလိုက္၊ သူမက ေဒါသေတြ အႀကီးအက်ယ္ထြက္လိုက္၊ ဟိုလူ႔ကို စိတ္ထဲမွ က်ိန္ဆဲလိုက္...၊ ထိုလူက ဘာမွ မျဖစ္သည့္အလား စာဆက္ဖတ္လိုက္...၊ မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္သည့္စိတ္တို႔ျဖင့္ သူမစိတ္တိုလ်က္ ႐ွိသည္။ ဒါေပမယ့္ သူမ၏ထံုးစံအတိုင္း ေဒါသအမ်က္ အျပင္မထြက္ေစရ။ ဤ အခန္းထဲမွ လူေတြကေတာ့ သူမဘာေတြ ျဖစ္ေနလဲဟု သိပံုမေပၚ၊ အခန္းထဲက လူေတြမေျပာႏွင့္, ေဘးနားမွ ထိုလူသည္ပင္ မသိ၊ သူ႔ဟာသူ ေအးေအး လူလူ စာဆက္ဖတ္ေနဆဲ...။

သူမကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ေဒါသေတြႏွင့္ အႀကီးအက်ယ္ ပူျပင္းေလာင္ၿမိဳက္ ေနၿပီျဖစ္သည္။ ‘ဒီမွာ..႐ွင္ ဒါဘာအခ်ိဳး ခ်ိဳးတာလဲ၊ က်မကဘာမွမေျပာတိုင္း ႐ွင္ေရာင့္တက္မလာနဲ႔ေနာ္၊ အေစာႀကီးကတည္းက ဘာမွ မ ေျပာခ်င္လို႔ ၾကည့္ေနတာ, နားလည္လား’ ဟုေျပာလိုက္မည္ ႀကံ႐ြယ္လုိက္သည္။ သို႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူမ စဥ္း စားမိသြားသည္။ ‘ေနဦး...ဒီလူက သူမနဲ႔ရင္းႏွီးဖို႔ လမ္းစ ႐ွာေနတာမ်ားလား’၊ အင္း, ေျပာလို႔မရ..။ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏိုင္ သည္။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ စကားေျပာခြင့္ရေအာင္ ရည္႐ြယ္တယ္ေပါ့ေလ...။ သူမ စိတ္ထဲမွ ၿပံဳးမိသြားသည္။ ‘ဒါဆိုရင္ ေတာ့ ႐ွင္အႀကီးအက်ယ္ မွားသြားၿပီ၊ က်မကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ေပးၿပီးမွ ဒီလုိအခြင့္အေရးရမယ္လို႔ ႐ွင္ထင္ ေနလား၊ စိတ္ခ်...ဘယ္ေတာ့မွ ႐ွင္မရေစ ရဘူး’။ သူမ၏မာနတို႔ ႐ုန္းၾကြလာခဲ့သည္။

ထို႔ေနာက္..စိတ္အာ႐ံုေျပာင္းသည့္ အေနျဖင့္ မွန္နံရံ၏ အျပင္ဖက္မွ ျမင္ကြင္းမ်ားကို သူမ ေငးေနလုိက္သည္။ အခ်က္အခ်ာက်သည့္ ေလဆိပ္ျဖစ္သည့္အတိုင္း ေလယာဥ္အတက္အဆင္းတို႔ကို မိနစ္မျခား ျမင္ေနရသည္။ ေကအယ္လ္အမ္ ေလေၾကာင္းပိုင္ ႀကီးမားေသာ ဘိုးအင္းေလယာဥ္ႀကီးတစ္စင္း အ႐ွိန္ျဖင့္ ေျပးလမ္းေပၚသို႔ ဆင္းခ်လာသည္။ ထိုေလယာဥ္ႀကီးကို လိုက္ၾကည့္ေနခိုက္ ဟိုလူကြတ္ကီးတစ္ခ်ပ္ ယူစားလုိက္တာ မ်က္ဝန္း ေထာင့္စြန္းမွ သူမ ျမင္လိုက္ျပန္သည္။ ဒီတခါေတာ့ သူ႔ဖက္ကို စိတ္မွတ္မဲ့ သူမ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ထိုလူ ကသူမ လွမ္းၾကည့္သည္ကို သိဟန္မတူပါ၊ စာကိုသာ စူးစူးစိုက္စိုက္ ဆက္ဖတ္ေနသည္။ တေလာကလံုးမွာ သူရယ္၊ စာအုပ္ရယ္၊ ကြတ္ကီးတစ္ထုပ္ရယ္သာ ႐ွိသည့္ပံုမ်ိဳး...။

ေ႐ွ႕တူ႐ႈကို ျပန္လွည့္လိုက္ရင္း သူမ စဥ္းစားေနမိသည္။ အကယ္၍သူသာ သူမႏွင့္ မိတ္ဖြဲ႔ခ်င္႐ိုး မွန္လွ်င္ သူမ သူ႔ဖက္ကို လွည့္သည္ႏွင့္ သူစကားေျပာရမည္။ အခုေတာ့ ထိုသို႔မဟုတ္..။ ထိုသူသည္ သူမထက္ ကြတ္ကီးကို သာ ပို၍စိတ္ဝင္စား သည့္ပံု...။ ဒါျဖင့္လွ်င္လည္း ကိစၥမ႐ွိ၊ ဗိုက္ဆာေနသူ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ကြတ္ကီးေဝစားဖို႔ တြန္႔တိုရေလာက္သည္အထိေတာ့ သူမ စိတ္မပုပ္ပါ။ သို႔ေသာ္ သူမ စဥ္းစားမိသြားျပန္သည္။ ‘ေနစမ္းပါဦး..အခု ကိစၥက ကြတ္ကီးေဝစားဖို႔ ဆႏၵ႐ွိလား မ႐ွိဘူးလား သိဖို႔မဟုတ္ဘူး၊ အခုကိစၥက အသိအမွတ္ျပဳမႈ...၊ ဟုတ္တယ္ အသိအမွတ္ျပဳမႈ၊ ေလးစားမႈ၊ ပိုင္႐ွင္႐ွိတဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုကို ခြင့္ေတာင္းၿပီးမွ သံုးစြဲရတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ...’။ ဒါေတြ မ႐ွိ ရင္ေတာ့ ပစၥည္းပိုင္႐ွင္ကို ေစာ္ကားရာ က်တာပဲ၊ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူမ ေဒါသထြက္ေနရ ျခင္းျဖစ္သည္။

အေရးထဲမွာ ဗိုက္က ဆာလာျပန္သည္။ သူမ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည့္ ကြတ္ကီးမ်ား...၊ ထိုကြတ္ကီးမ်ားသည္ လက္တကမ္းမွာသာ ႐ွိေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ တဖက္ကလည္း သူစိမ္းေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ မုန္႔ေဝ စားရမည့္ အျဖစ္..၊ အို...ဘာျဖစ္လဲ၊ ငါ့ကြတ္ကီး ငါစားတဲ့ကိစၥ ဘာျဖစ္လို႔ လက္တြန္႔ေနရမွာလဲ၊ ထို႔သို႔ ေတြးၿပီး သူမ ကြတ္ကီးတစ္ခ်ပ္ ယူစားလိုက္သည္။ မေ႐ွးမေႏွာင္းမွာပဲ ထိုလူကလည္း တစ္ခ်ပ္ယူစားလိုက္ျပန္သည္။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သူမ ေဒါသအႀကီးအက်ယ္ ထြက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ‘ေတာက္...ဒါေတာ့တရားလြန္ လြန္းေနၿပီ၊ တခါလည္းမဟုတ္၊ ႏွစ္ခါလည္းမဟုတ္..၊ ဘယ္ေတာ့ရပ္သြားမလဲ လို႔ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ၊ အခုေတာ့ သူက ရေလလိုေလ အိုတေစၦပါလား၊ ေျပာမွသိတဲ့ လူေတာ့လား... ...ကဲ,လာစမ္း’၊ ထိုသူကို တုန္႔ျပန္ရန္ သူမ စဥ္းစား ၿပီးတဖက္သို႔လွည့္ရန္ ျပင္လိုက္သည္။ ထိုစဥ္မွာပဲ အေတြးတခုဝင္လာသည္။ ‘ေနဦး..ေခါင္းေအးေအးထားစမ္း၊ အခုျဖစ္ေနတာက ဘာမွႀကီးက်ယ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ကြတ္ကီးတစ္ထုပ္ကို အတူေဝစားတယ္၊ ဟုတ္တယ္..အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ၊ ၿပီးရင္ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ဆက္သြားၾကမွာပဲ၊ ဒါေလးအတြက္နဲ႔ ရန္ေတြ႔မလို႔လား၊ ဘာမဟုတ္တဲ့ မုန္႔ တစ္ထုပ္အတြက္နဲ႔ လူပံုအလယ္မွာ ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ စကားမ်ားရမွာ နင္မ႐ွက္ဖူးလား’...၊ သူမတုန္႔သြားသည္။ သူမသည္ ရန္ျဖစ္ရမည့္ ကိစၥမ်ားကို ေ႐ွာင္ေလ့႐ွိသူ၊ ေဒါသကို မ်ိဳသိပ္တတ္သူ၊ စိတ္ထားကို သိမ္ေမြ႔ေအာင္ ႀကိဳးစားထားေလ့႐ွိသူ...၊ ဟုတ္သည္၊ မုန္႔တစ္ထုပ္အတြက္ႏွင့္ သူမ ရန္မျဖစ္ခ်င္ပါ...။

႐ွိေစေတာ့...၊ ‘ခြင့္မေတာင္းဘဲ စားတာက သူ႔အဆင့္အတန္းကို သူျပတာပဲ၊ ဒီလိုလူမ်ိဳးနဲ႔ ဖက္ၿပီးရန္မျဖစ္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္’ဟု သူမ ေတြးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ စာထဲမွာ အာ႐ံုဝင္စားဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္သည္။ မရ...။ သို႔ႏွင့္ သူမ က ကြတ္ကီးယူစားလိုက္၊ ထိုခရီးသြားလူစိမ္းက ကြတ္ကီးယူစားလိုက္ႏွင့္ မ်ားစြာေသာ ခရီးသြားတို႔ အလယ္တြင္ သာမန္အတိုင္းပဲ ႐ွိေနၾကသည္။ ထိုအခိုက္ သူမ အၾကည့္က ကြတ္ကီးထုပ္ေပၚသို႔ ေရာက္သြား သည္။ ကြတ္ကီးထုပ္ထဲမွာက ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ ကြတ္ကီးတစ္ခ်ပ္...။ သူမ ဘာလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားၾကည့္ သည္။ ဟိုလူ႔ထက္ဦးေအာင္ ယူစားလုိက္ရမလား? သို႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းပဲ စိတ္ေျပာင္းသြားသည္။ ဟိုလူဘာလုပ္ မလဲ သိခ်င္လာသည္။ ‘ကဲ...ဒီေလာက္ေတာင္ ငတ္ႀကီးက်တဲ့လူ၊ သူဘာလုပ္မလဲ ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့’...။

သူမ မသိမသာ ေစာင့္ၾကည့္ေနခိုက္ ထိုလူစိမ္းက စာအုပ္မွ မ်က္ႏွာမခြာဘဲ ကြတ္ကီးထုပ္ဆီ လက္လွမ္း လိုက္သည္။ သူ႔လက္က ကြတ္ကီးတစ္ခု လြယ္လြယ္ကူကူ ႐ွာမေတြ႔သည့္အခါ အထုပ္ေပၚသို႔ အၾကည့္ေရာက္ လာသည္။ သူမ ကသူဘာလုပ္မလဲ သိခ်င္လွစြာႏွင့္ စာဖတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လ်က္ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိသည္။ ကိုလူစိမ္းက ထိုေနာက္ဆံုးလက္က်န္ ကြတ္ကီးကို ေအးေဆးစြာ ေကာက္ယူလုိက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထက္ျခမ္း ျခမ္းလိုက္ၿပီး တျခမ္းကို အထုပ္ထဲျပန္ထည့္လိုက္ကာ က်န္တျခမ္းကို စားလုိက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ စာကိုသာ ဆက္ဖတ္ေနသည္။

ထိုေနာက္ဆံုး အျပဳအမူကေတာ့ သူမ အတြက္မ်က္ႏွာကို ျဖတ္႐ိုက္တာထက္ပင္ အခံရခက္သြားေလသည္။ ‘ဟား...ဒါကေတာ့ အေျပာင္ေျမာက္ဆံုး ေစာ္ကားမႈပဲ၊ တခ်ိန္လံုး စိတ္ႀကိဳက္ယူစားေနၿပီး အခုမွ မွ်တသလိုလို ဘာလိုလို လာလုပ္မေနနဲ႔၊ နင္သနားမွ ငါက စားရမယ့္သူ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီလူဟာ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရင့္သီးေစာ္ကားလွပါလား’...။ ဝမ္းနည္းျခင္း၊ ႐ွက္႐ြံ႕ျခင္း၊ အခံရခက္ျခင္း၊ စိတ္တိုျခင္း...စသည့္ ခံစားမႈ ေပါင္းစံုကို သူမ တၿပိဳင္နက္ခံစားလိုက္ရသည္။ သူမ၏ အတၱႏွင့္မာနကို တိုက္႐ိုက္ထိပါး ခံလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ သူမ ဘယ္လိုမွ ဆက္ၿပီးသည္းမခံႏိုင္ေတာ့။ ဒီလူရဲ႕ ေဘးမွာ ေနာက္ထပ္တစ္စကၠန္႔ေတာင္ ဆက္ၿပီးမ႐ွိ ခ်င္ေတာ့ပါ။ ေတာ္ေလာက္ၿပီ၊ တခါမွ သိကြ်မ္းျခင္းမ႐ွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေစာ္ကားကို ဒီေလာက္ခံရရင္ လံုေလာက္ၿပီ။ ခရီးေဆာင္လက္ဆြဲအိတ္ကို ေကာက္ယူလ်က္ ထြက္ခြာရမည့္ ဂိတ္နားသို႔သူမ ထြက္လာခဲ့ ေတာ့သည္။ စိတ္လႈပ္႐ွားမႈေၾကာင့္ လူက ႏုံးခ်ိတုန္ယင္လ်က္။

**********

ေလယာဥ္ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ၿပီးသည္အထိ စိတ္လႈပ္႐ွားမႈက မေျပခ်င္ေသး၊ ေဘးက ေလယာဥ္ျပတင္းမွတဆင့္ အျပင္ဖက္ ျမင္ကြင္းမ်ားကို ေငးေနလိုက္သည္။ လူက တာေဝးခရီးတစ္ခုကို ေျပးလာခဲ့ရသူ တစ္ေယာက္ပမာ ေမာဟိုက္ႏြမ္းလ်လို႔ ေနသည္။အင္း...အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ မ်က္ႏွာက အေတာ္ပ်က္ယြင္း ေနလိမ့္မည္ထင္သည္။ ထိုစဥ္ ခရီးေဆာင္္အိတ္ထဲမွာ အၿမဲပါေလ့႐ွိေသာ မွန္ကေလးကို သူမ သတိရသြားသည္။ မွန္ကေလးကို ထုတ္ ယူရန္ လက္ဆြဲအိတ္ကို ဖြင့္လိုက္သည္။ အဲဒီမွာ သူမ အရမ္းအံ့ၾသသြားသည္။

အထဲမွာ ကြတ္ကီးမုန္႔ထုပ္ကေလး... ... ...။

အသစ္က်ပ္ခြ်တ္..မတို႔မထိရေသး။ ဟင္...ဘယ္လိုျဖစ္တာဘာလိမ့္၊ သူမခ်က္ခ်င္းပဲ သတိရသြားသည္။ စူပါ မားကက္မွ ထြက္လာေတာ့ မုန္႔ထုပ္ကို လက္ဆြဲအိတ္ထဲ ခ်က္ခ်င္းထည့္လိုက္မိသည္။ ထိုစဥ္ကတည္းက ျပန္မ ထုတ္ျဖစ္ခဲ့...။ ဟာ... ဒါဆို ခုနက ငါစားေနခဲ့တဲ့ ကြတ္ကီးေတြက... ...၊ သြားၿပီ...အႀကီးအက်ယ္ေတာ့ မွားကုန္ ၿပီ။ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး အိတ္ထဲကျပန္ထုတ္ဖို႔ ေမ့သြားရတာလဲ၊ ေလဆိပ္ခန္းမထဲမွာ ေဘးထိုင္ခံုမွ လူ႐ြယ္၏ ကြတ္ကီးမ်ားကို သူမက ကိုယ့္ဟာအထင္ႏွင့္ တေလွ်ာက္လံုး စားေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ႐ွက္႐ြံ႕စိတ္ ေၾကာင့္ သူမ တကိုယ္လံုး ခ်က္ခ်င္းပဲ ထူပူသြားသည္။ အမ်ိဳးအမည္ မသိေသာခံစားမႈတခုက ရင္ထဲမွပ်ိဳ႕တက္လာၿပီး လည္ေခ်ာင္းဝမွာ လာဆို႔သည္။

ထိုစဥ္မွာပဲ ေစာေစာကျဖစ္ခဲ့ေသာ စိတ္ခံစားမႈတို႔က အစီအရီ ျပန္ေပၚလာၾကသည္။ ထိုလူ႐ြယ္အေပၚ ထား႐ွိခဲ့ ေသာအာဃာတမ်ား...၊ စိတ္ထဲမွ က်ိန္ဆဲခဲ့မႈမ်ား၊ ယဥ္ေက်းမႈ မ႐ွိသည့္ ေအာက္တန္းက်သူ တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ေတြးေတာယိုးစြပ္ခဲ့မႈမ်ား၊ လူမႈေရးနားမလည္, ေလးစားသမႈ မ႐ွိသည့္ ငတ္ႀကီးက်တစ္ေယာက္အျဖစ္ ေတြးထင္ခဲ့မႈမ်ား...၊ အို... ... အခုေတာ့ ဒါေတြအားလံုးကို က်ဴးလြန္ခဲ့သူက သူမ ကိုယ္တိုင္ပါပဲလား၊ သူမ က သာလွ်င္ သူတပါး၏ပစၥည္းကို ခြင့္မေတာင္းဘဲ သံုးစြဲခဲ့ၿပီး ပိုင္႐ွင္အေပၚမွာပင္ ျပန္ၿပီးရန္လိုေနခဲ့မိပါလား။ လူ႐ြယ္သည္ သူ၏မုန္႔ထုပ္အား အဆံုးထိတိုင္ သူမႏွင့္ ေဝမွ်စားေသာက္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးကြတ္ကီးတစ္ခ်ပ္ ကိုပင္ ထက္ျခမ္း,ျခမ္းကာ စားေသာက္ခဲ့သည္အထိ သူမအေပၚ ၿငိဳျငင္မႈ မျပခဲ့ေပ၊ ထို႔ျပင္ သူမ အေနခက္မည္ စုိး၍ သူမဖက္ကို အနည္းငယ္မွ်ပင္ လွည့္မၾကည့္ခဲ့။ ပံုမွန္အတိုင္းပင္ ေအးေအးလူလူ ေက်ာ္ျဖတ္သြားခဲ့သည္။

ထိုလူ႐ြယ္၏ စိတ္ထဲမွာ မည္ကဲ့သို႔ ႐ွိခဲ့မည္လဲ ? သူမ ေတြးပင္မေတြးရဲေတာ့၊ သူအခု ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ ? သူ႔ကို ဘယ္လို႐ွင္းျပရမွာလဲ ? ႐ွင္းၿပလို႔ေကာ အဓိပၸါယ္႐ွိပါ့ ဦးမလား ? ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ ခံစားမႈေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ မြန္းက်ပ္လ်က္ သူမ မူးေဝေနာက္က်ိ လာခဲ့သည္။ ဒီတခါ ျဖစ္ရသည့္ စိတ္ခံစားမႈက ေစာေစာကဟာႏွင့္ယွဥ္ လွ်င္အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုပါသည္။ သူမသည္ လူ႐ြယ္အေပၚ တဖက္သတ္ စြပ္စြဲခ်က္မ်ားျဖင့္ တေလွ်ာက္လံုး ပူေလာင္ေနခဲ့ၿပီး ထိုစြပ္စြဲခ်က္မ်ား မိမိအေပၚျပန္က်ေရာက္ လာေသာအခါ ထပ္မံ၍ပူေလာင္ ရျပန္သည္။ ျဖစ္ၿပီး ခဲ့သမွ် အျဖစ္အပ်က္တို႔သည္ သူမ အတြက္ေတာ့ ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚ ႐ွပ္ၿပီးပစ္လိုက္ေသာ ေက်ာက္ခဲျပားတစ္ခု ပမာ ျမန္ဆန္တုန္ခါလ်က္ ျပန္လည္ဆည္ယူရန္မွာမူ မျဖစ္ႏိုင္ ေတာ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ။


ညီလင္းသစ္
၈ ေဖေဖၚဝါရီ၊ ၂၀၀၈
(က်ေနာ္ၾကားဖူးထားတဲ့ ဇတ္လမ္းေလးကို ဆင့္ပြားခံစား ေရးဖြဲ႔ပါတယ္...)