29 April 2013

ကြ်န္းကေလးရဲ႕ ရင္ခြင္မွာ (၅)


ေနာက္တစ္ေန႔ကေတာ့ ကြ်န္းကေလးေပၚမွာ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲ လည္ပတ္ရမယ့္ ေန႔ပါပဲ၊ အရင္ရက္ေတြတုန္းက ဆံုခဲ့ရတဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက ကိုယ္စီ အလုပ္သြားၾကရလို႔ ဘယ္သူမွ မလိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ တစ္ေန႔တာကို စတင္ဖို႔အတြက္ အနည္းငယ္ ရင္းႏွီးေနၿပီျဖစ္တဲ့ ပင္နီဆူလာကို အရင္ဆံုး လမ္းေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္၊ အဲဒီမွာပဲ မနက္စာစားဖို႔ ရည္႐ြယ္တာလည္း ပါတာေပါ့...၊


ပင္နီဆူလာရဲ႕ မနက္ ၉ နာရီဟာ တကယ့္ကို တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ပါပဲ၊ တစ္ဆိုင္၊ ႏွစ္ဆိုင္ေလာက္ကလြဲၿပီး ဆိုင္ခန္းေတြ အားလံုးလိုလို ပိတ္ထားဆဲပဲ၊ လူတိုင္းကိုယ္စီက အလုပ္,လုပ္ၾကရလို႔ ေစာေစာဖြင့္လည္း ေစ်းဝယ္သူ မ႐ွိမယ့္အတူ ေအးေအးလူလူနဲ႔ ဖြင့္ၾကတာမ်ားလား၊ တစ္ထပ္ၿပီးတစ္ထပ္ တက္ရင္း ပိတ္ထားတဲ့ ဆိုင္တံခါးေတြကိုပဲ က်ေနာ္လိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္မ်ားစြာ ကတည္းက ေျပာသံၾကားဖူးတဲ့ ပင္နီဆူလာ၊ ဓါတ္ပံုထဲမွာ တစြန္းတစ ျမင္ခဲ့ရဖူးတဲ့ ပင္နီဆူလာ၊ ေ႐ႊတို႔ရဲ႕ စုရပ္လို႔ဆိုတဲ့ ပင္နီဆူလာ...၊ အဲဒီ ပင္နီဆူလာထဲကို က်ေနာ္တကယ္ေရာက္ေနပါလား လို႔ေတြးရင္း တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ စႀကၤ ံကေန ငံု႔ၾကည့္ေနခဲ့ မိတယ္၊


ကဲ.. ၾကည့္ပါဦး၊ တစ္ထိုင္ထဲမွာ အကုန္ရႏိုင္တဲ့ ဒီလိုဝန္ေဆာင္မႈမ်ိဳး ကမာၻေပၚမွာ မ်ားမ်ားစားစား ႐ွိမယ္မထင္ဘူး၊ း) ဝန္ေဆာင္မႈ အမ်ိဳးအစား မတူတာက ကိစၥမ႐ွိပါဘူး၊ အခက္အခဲ ေျပလည္သြားဖို႔က အဓိက မဟုတ္လား၊ လာသာလာခဲ့...၊ One stop service နဲ႔ အကုန္အဆင္ေျပသြား ေစရမယ္..၊


‘ရဲရင့္’ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲ၊ က်စိမ့္တစ္ခြက္ မွာၿပီး ကြ်န္းကေလးေပၚက မနက္ခင္းကို ျမန္မာဆန္ပစ္ လုိက္တယ္၊ စကၤာပူက က်ေနာ္ စားေသာက္ခဲ့တဲ့ ေနရာတိုင္းမွာ သတိထားမိတာ တစ္ခုက ပါးစပ္သုတ္ဖို႔ လက္သုတ္ပုဝါ မေတြ႔မိတာပါ၊ တစ္ခုခု စားေသာက္လို႔ ပါးစပ္သုတ္မယ္ႀကံတိုင္း စားပြဲေပၚမွာ ဘာမွမေတြ႔ပါဘူး၊ ကိုယ္နဲ႔အတူ စားသူေတြကို မသိမသာ အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ အားလံုးက တစ္႐ွဴးထုပ္ေလးေတြ ကိုယ္စီ ေဆာင္ထားၾကတာ ေတြ႔ရတယ္၊ ဒါနဲ႔ ခရီးေဆာင္ ေသတၱာထဲကို ျပန္ၿပီး ေမႊေႏွာက္႐ွာၾကည့္ေတာ့ ခရီးမွာအေအးမိရင္၊ ႏွာေစးရင္ လိုလိုမယ္မယ္ သံုးရေအာင္ ထည့္လာမိတဲ့ တစ္႐ွဴးထုပ္ကေလး တစ္ထုပ္ကို သြားေတြ႔တယ္၊ အဲဒီအထုပ္ေလးကို ကိုယ္နဲ႔မကြာ ေဆာင္ထားလိုက္ေတာ့မွပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကြ်န္းသားတစ္ပိုင္း ျဖစ္ၿပီဆိုၿပီး စိတ္ေက်နပ္သြားေတာ့တယ္...၊ း)


အစီအစဥ္က MBS အေပၚက Skypark ကိုသြားဖို႔ ဆိုေတာ့ ရထားစီးရေအာင္ စီးတီးေဟာလ္ ဘူတာကို သြားတယ္၊ အဲဒီမွာ ရယ္စရာေလးတစ္ခုကို ႀကံဳရေသးတယ္၊ ေျမေအာက္ထဲဆင္း၊ ဘူတာဂိတ္ထဲလည္း ဝင္လိုက္ေရာ ယူနီေဖာင္းဝတ္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္က က်ေနာ့္အေ႐ွ႕မွာ ပိတ္ရပ္လိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ̔က်မက ဒီဘူတာရဲ႕ လံုၿခံဳေရး တာဝန္႐ွိသူပါ၊ ႐ွင့္ရဲ႕ အိတ္ကို တစ္ခ်က္ေလာက္ ၾကည့္ခ်င္လို႔ ဒီဖက္ကို ခဏေလးႂကြပါ̕ ဆိုၿပီး သူ႔ရဲ႕ အိုင္ဒီကဒ္ကို ျပလည္းျပ၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းက စားပြဲတစ္ခုကိုလည္း ညႊန္ျပတယ္၊ က်ေနာ္ သိလိုက္တယ္၊ က်ေနာ့္လည္ပင္းမွာ လြယ္ထားတဲ့ ကင္မရာရယ္၊ ေက်ာမွာပိုးထားတဲ့ ေလးေထာင့္က်က် ကင္မရာအိတ္ရယ္ကို ၾကည့္ၿပီး မသကၤာ ျဖစ္သြားတယ္ ဆိုတာ...၊ အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ ဆက္ေျပာတယ္၊ အခုလို စစ္တာကို စိတ္မ႐ွိဖို႔နဲ႔ ဒါဟာ မသကၤာလို႔ မဟုတ္ဘဲ random check ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း..၊ ဒါနဲ႔ သူျပတဲ့ စားပြဲေပၚမွာပဲ ကင္မရာအိတ္ကို တင္ၿပီး ဖြင့္ျပလုိက္တယ္၊ မွန္ဘီလူးေတြကို သာမန္ကာလွ်ံကာ ျပၿပီးေတာ့ သူ စိတ္ဝင္စားမယ္ ထင္တဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ထုတ္ျပ လိုက္တယ္၊ တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဝိုင္ယာႀကိဳးေတြနဲ႔ ဓါတ္ခဲေတြ...၊ က်ေနာ္က ဒီႀကိဳးေတြဟာ ကင္မရာနဲ႔ကြန္ပ်ဴတာ၊ ကင္မရာနဲ႔ဖလက္႐ွ္ ဆက္သြယ္တဲ့ ႀကိဳးေတြျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ဓါတ္ခဲေတြကေတာ့ ဖလက္႐ွ္အတြက္ အပိုေဆာင္ထားတဲ့ ဓါတ္ခဲေတြ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ႐ွင္းျပလိုက္တယ္၊ သူ နည္းနည္းစိတ္ေအးသြားပံု ရတယ္၊ ပစၥည္းေတြကိုေတာ့ တစ္ခုမွ ကိုင္မၾကည့္ဘူး၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ အိုင္ဒီကဒ္ကို ေတာင္းၾကည့္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ တဆက္ထဲ ̔ရွင္က ဓါတ္ပံုဆရာလား̕ လို႔ ေမးတယ္၊ က်ေနာ္ကလည္း ̔ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ̕ ေပါ့ေလ၊ အဲဒီမွာ သူက ̔႐ွင္ ဒီဘူတာကိုေတာ့ ဓါတ္ပံု႐ုိက္လို႔ မရဘူးေနာ္၊ ႐ိုက္ခ်င္ရင္ ေဟာဟိုက ႐ံုးခန္းမွာ ခြင့္သြားေတာင္းဖို႔ လိုတယ္̕ လို႔ ေျပာတယ္၊ သူ႔ေလသံက သူတာဝန္ယူရတဲ့ ဘူတာထဲမွာ က်ေနာ္ ဓါတ္ပံုေတြ ေလွ်ာက္႐ိုက္ေနမွာကို စိုးရိမ္ေနတဲ့ ေလသံ..၊ က်ေနာ္က ̔ဟုတ္လား၊ က်ေနာ္က အခုေလးတင္ပဲ ဓါတ္ပံုတစ္ပံု၊ ႏွစ္ပံုေလာက္ ႐ိုက္ဖို႔ စိတ္ကူးေနတာ၊ အင္း..ဘူတာေတြ၊ ရထားေတြက က်ေနာ့္ရဲ႕ အဆိုင္းမင္န္႔ထဲမွာေတာ့ မပါ,ပါဘူး၊ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က စိတ္ဝင္စားလို႔ အမွတ္တရ ႐ုိက္သြားခ်င္တာ သက္သက္ပါ၊ က်ေနာ္ ျမင္ဖူးသမွ်ထဲမွာ အခုဒီက ဘူတာေတြ၊ ရထားေတြေလာက္ သန္႔႐ွင္း၊ ေခတ္မီတာ မေတြ႔ဖူးေသးဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားက မ႐ိုက္ရဘူး ဆိုေတာ့လည္း မ႐ိုက္႐ံုပဲ ႐ွိတာေပါ့ဗ်ာ̕ လို႔ ေျပာၿပီး ပစၥည္းေတြကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ ျပန္သိမ္းေန လိုက္တယ္၊ လံုၿခံဳေရး အမ်ိဳးသမီးက ဘာမွဆက္မေျပာဘဲ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္ေနတာ မ်က္လံုးေထာင့္ကေန ျမင္ေနရတယ္၊ ကင္မရာအိတ္ကို ဇစ္ဆြဲပိတ္လိုက္တဲ့ အခိုက္မွာပဲ သူ က်ေနာ့္အနားကို ကပ္လာၿပီး ေလသံတိုးတိုးနဲ႔ ‘ဒီမွာ.. ဓါတ္ပံု တစ္ပံု၊ ႏွစ္ပံုေလာက္ပဲ ႐ိုက္မွာဆိုရင္ေတာ့ ကိစၥမ႐ွိပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဒီဘူတာထဲမွာ လံုၿခံဳေရး ကင္မရာေတြေတာ့ အမ်ားႀကီး ႐ွိတယ္၊ ႐ွင္ ႐ိုက္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီကင္မရာေတြရဲ႕ အေ႐ွ႕မွာေတာ့ မ႐ိုက္နဲ႔ေပါ့၊ ဟုတ္ၿပီလား...၊ ၿပီးေတာ့ က်မက ဒီလိုေျပာတယ္လို႔လည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာနဲ႔ေနာ္’ ေျပာတယ္၊ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညိဳႏုႏု မ်က္ႏွာေပၚမွာ အၿပံဳးရိပ္ကေလး ေတြ႔လိုက္ရတယ္၊ က်ေနာ္က ̔ဒါဆိုလည္း ေက်းဇူးပါဗ်ာ၊ စိတ္ခ်ပါ...၊ က်ေနာ္က ခင္ဗ်ားဒုကၡေရာက္ေအာင္ လုပ္မယ့္သူ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေကာင္းေသာေန႔ေလး ျဖစ္ပါေစဗ်ာ̕ လို႔ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္၊


စကၤာပူမွာ ရထားစီးတာ သံုးေလးခါေလာက္လည္း က်ေရာ ရထားထဲဝင္လိုက္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ လက္က ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ဖုန္းကို အလိုလို စမ္းမိလ်က္သား ျဖစ္ေနတတ္တယ္၊ ေရေျမလိုက္သြားတာ ထင္ပါရဲ႕...၊ း) အစတုန္းက ရထားထဲေရာက္ရင္ ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက္ၾကည့္ေနတာဆိုလို႔ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ပဲ ႐ွိတယ္၊ အားလံုးလိုလိုက ဖုန္းေတြ၊ တက္ဘလက္ေတြကေန မ်က္ႏွာကို မခြာဘူး၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ဖုန္းကိုယ္စီကို လူေတြအမ်ားႀကီးက တခ်ိန္တည္း၊ တၿပိဳင္တည္း သံုးေနၾကတာ ဒါပထမဆံုး ျမင္ဖူးတာပါပဲ၊ ရထားေတြကေတာ့ စီးရတာ အေတာ့္ကို အဆင္ေျပပါတယ္၊ ရထားေတြဆံုတဲ့ ဘူတာ႐ံုႀကီးေတြမွာ ရထားေျပာင္းစီးတဲ့လူေတြ အဆင္ေျပေအာင္ အသြားရထားနဲ႔ အျပန္ရထားကို အထပ္ေတြခြဲထားတာ၊ ရထားက ဘူတာတစ္ခုကို ခ်ဥ္းကပ္လာတဲ့ အခါမွာ တံခါးဖြင့္မွာက ဒီဖက္ျခမ္းလား၊ ဟိုဖက္ျခမ္းလား ဆိုတာကို ေဖာ္ျပတာ.. စတဲ့ အေသးစိတ္ေလးေတြကအစ စနစ္က်က် ျပင္ဆင္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္၊ တစ္ခါမွာ ေမာေမာနဲ႔ ရထားထဲမွာ ေရဗူးထုတ္ေသာက္မယ္ လုပ္ေတာ့ အေဖာ္လိုက္ပို႔ေပးတဲ့ ညီမငယ္က ရထားထဲမွာ ေရေသာက္ခြင့္မ႐ွိဘူးလို႔ လွမ္းေျပာတယ္၊ ပထမေတာ့ က်ေနာ္က သူေနာက္ေနတာ ထင္လိုက္ေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ နံရံမွာ ေရးထားတဲ့ ဒဏ္ေငြေတြကို ေတြ႔ေတာ့ ေရေသာက္ခ်င္စိတ္ကို ကမန္းကတန္း ျပန္မ်ိဳခ်လိုက္ရတယ္၊ ဂလု....၊


ေရာက္တဲ့ေန႔ကတည္းက ေန႔တုိင္းလိုလို ဘယ္နားသြားသြား ေတြ႔ေနရတဲ့ Skypark ေကာင္းကင္ဥယ်ာဥ္ထဲကို ျပန္ခါနီးမွ တက္ျဖစ္ပါတယ္၊ Tower 3 ကေန တက္ရၿပီးေတာ့ ဝင္ေၾကးက ေဒၚလာ ၂၀ ေပးရပါတယ္၊ ဓါတ္ေလွကားကို လူတစ္ေယာက္က ေမာင္းၿပီး လိုက္ပို႔ေပးတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ခပ္ငယ္ငယ္ ဓါတ္ေလွကားေတြ ေပၚကာစမွာလို ေမာင္းသူတစ္ေယာက္ သီးသန္႔ထားတာ အမွတ္ရစရာ..၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီခပ္ငယ္ငယ္က ဓါတ္ေလွကားေတြနဲ႔ေတာ့ အကြာႀကီးကြာသြားၿပီ၊ ေျမျပင္ကေန Skypark ႐ွိတဲ့ ၅၆ ထပ္ကို ၃၂ စကၠန္႔ပဲ ၾကာပါတယ္၊


ေကာင္းကင္က ၾကည္လင္သာယာတဲ့ ေကာင္းကင္ျပာေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ခဏတာပဲ လာရတဲ့သူအဖို႔ဆိုတာ နကၡတ္ေ႐ြးခြင့္ေတာ့ ဘယ္႐ွိမွာလဲ၊ Infinity pool မွာေတာ့ ေရကူးေနတဲ့သူေတြက ေအးေအးလူလူ...၊ အရပ္႐ွစ္ခြင္ကို လွည့္ၿပီး က်ေနာ္လည္း infinity အထိကို ေအးေအးလူလူ ေငးၾကည့္ေနလိုက္တယ္၊


ဒီဖက္အျခမ္းက ေအာက္ဖက္မွာေတာ့ မေန႔ကေရာက္ခဲ့တဲ့ Gardens by the bay...၊ ေနရာအႏွံ႔ မေရာက္ခဲ့ရတဲ့ Gardens တစ္ခုလံုးကို အခုလိုမွပဲ မ်က္လံုးနဲ႔ ၿခံဳငံုလည္ခြင့္ ရေတာ့တယ္၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ပင္လယ္ထဲမွာ သေဘၤာေပါင္းစံုက ကစားစရာ အ႐ုပ္ေလးေတြလို အစီအရီ...၊


ေကာင္းကင္ဥယ်ာဥ္ထဲကေန ျမင္ရသေလာက္ကို က်ေနာ္လိုက္ၾကည့္ ေနမိတယ္၊ လာဖို႔ကို အခ်ိန္အၾကာႀကီး ေစာင့္ခဲ့ရတဲ့ ကြ်န္းကေလးက အခုေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေအာက္ဖက္မွာ...၊ မိုးေမွ်ာ္တိုက္တာေတြ၊ သိပ္သည္းတဲ့ လူေနအေဆာက္အဦးေတြက မ်က္စိတဆံုး..၊ အဲဒီတိုက္တာေတြမွာ က်ေနာ္ခ်စ္ခင္ရတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ ေနၾကတယ္၊ အားလံုးကို မဟုတ္သည့္တိုင္ သူတို႔ထဲက တခ်ိဳ႕ကို ဆံုခြင့္ရတာ ဝမ္းေျမာက္စရာပါ၊ က်ေနာ္စကားေျပာၾကည့္ ရသေလာက္ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ တစ္ခ်ိဳ႕က ကြ်န္းကေလးကေန ထြက္ခြာဖို႔ အစီအစဥ္ ႐ွိၾကတာ သိရတယ္၊ တခ်ိဳ႕က ဇာတိေျမဆီ..၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေနာက္ထပ္ေနရာသစ္ဆီ..၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဟာဒီကြ်န္းကေလးေပၚမွာ သူတို႔ထဲက တခ်ိဳ႕နဲ႔ ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ ဆံုဖို႔ဆိုတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္သေလာက္ပါပဲ၊


အေဆာက္အဦးေတြ အမ်ားႀကီးၾကားမွာ အခုေတာ့ ပင္နီဆူလာကို က်ေနာ္႐ွာတတ္သြားၿပီ၊ ဟိုး.. ခပ္လွမ္းလွမ္း ေအာက္ဖက္က အဲဒီအေဆာက္အဦးထဲမွာ ျမန္မာစကားသံေတြ ႐ွိတယ္၊ ျမန္မာစာအုပ္ေတြ ႐ွိတယ္၊ တစ္ပတ္တစ္ခါ ဆံုေတြ႔မႈေတြ ႐ွိတယ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ေတြ ႐ွိတယ္၊ လက္ဖက္ရည္ေတြ၊ မုန္႔ဟင္းခါးေတြ ႐ွိတယ္၊ အဆင္မေျပမႈေတြကို အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ အားေပးမႈေတြ၊ ဝမ္းနည္းစရာေတြကို ေျဖသိမ့္မႈေတြ ႐ွိတယ္၊ ျမန္မာတို႔ရဲ႕ ေမာင္းႏွင္အားေတြ ႐ွိတဲ့ ပင္နီဆူလာကို ႏႈတ္ဆက္တဲ့ အၾကည့္နဲ႔ က်ေနာ္ၾကည့္ခဲ့တယ္၊ Till we meet again Peninsula...!


စကၤာပူမွာ သံုးေလးခါေလာက္ေတာ့ တကၠစီ စီးျဖစ္ခဲ့တယ္၊ ပထမဦးဆံုး စီးျဖစ္တဲ့ တကၠစီမွာ ေမာင္းသူကိုလည္း ျမင္လိုက္ရေရာ က်ေနာ္ အံ့ၾသသြားတယ္၊ ဆရာႀကီးေဒါက္တာသန္းထြန္းနဲ႔ အေတာ့္ကို တူလို႔ပါ၊ မ်က္ႏွာက်အျပင္ ကိုယ္ခႏၶာ အခ်ိဳးအစားပါ တူတယ္လို႔ ဆိုရမယ္၊ ဒုတိယတစ္ခါ စီးျပန္ေတာ့ ေမာင္းသူက စာေရးဆရာ အီၾကာေကြးနဲ႔ တူေနျပန္ေရာ..၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔အတူပါတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ̔မင္းတို႔ စကၤာပူမွာ တကၠစီေမာင္းသူေတြက တကယ့္နာမည္ႀကီးေတြ ပါလား̕ လို႔ ေနာက္မိတယ္၊ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပဲ ေနာက္တစ္ခါ စီးျဖစ္ျပန္ေရာ၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကားေပၚေရာက္ေရာက္ခ်င္း တကၠစီဆရာကို အားလံုးက လွမ္းၾကည့္ၿပီးတာနဲ႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ရယ္မိၾကတယ္၊ ကားဆရာက ခင္ဝမ္းနဲ႔ တူေနတာကိုး..၊ တကၠစီေတြ စီးျဖစ္ေတာ့ တကၠစီစီးတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေရးေလ့႐ွိတဲ့ အစ္မခင္ဦးေမကို သတိရခ်င္စရာ...၊


ေန႔လယ္ပိုင္းမွာေတာ့ ေအာ့ခ်တ္ကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္သြားတယ္၊ ပထမတစ္ေခါက္ ေရာက္တုန္းက ခ်ဳပ္ညရီတြင္ ျဖဳတ္ခ်ည္းျမင္သည္ ျဖစ္သြားလို႔ အခုေတာ့ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း႐ွိတဲ့ ေန႔လယ္ခင္းမွာ အေရာက္သြားလိုက္တယ္...၊


က်ေနာ္သြားတာက စေန၊ တနဂၤေႏြ မဟုတ္လို႔လားေတာ့ မသိဘူး၊ လူေတြနဲ႔ တိုးမေပါက္ေအာင္ ျဖစ္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ ေကာင္း႐ံုပါပဲ၊ နာမည္ႀကီး တံဆိပ္ေတြ၊ ေအးစိမ့္ေနတဲ့ ေလေအးစက္ေတြနဲ႔ ကုန္တိုက္ႀကီးေတြ၊ ဝတ္ေကာင္းစားလွေတြနဲ႔ ေအာခ်တ္ဟာ ေသြးႀကီးေနတယ္၊ ကာလသားတစ္သိုက္ စတာေနာက္တာကို မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ႐ွင္ေလာင္းလွည့္ကာနီးဆဲဆဲ ကႏြဲ႔ကလ်ေလး ရပ္ေနတဲ့ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ လံုမပ်ိဳတစ္ေယာက္လို ေအာခ်တ္ဟာ မ်က္ႏွာေခ်အေဖြးသားနဲ႔ လွလို႔...၊


ေအာခ်တ္ဘူတာကေန ဒိုဘီေဂါ့ဘူတာ ေရာက္တဲ့အထိ က်ေနာ္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္၊ ေအာ့ခ်တ္မွာ အေတာမသတ္ႏိုင္ဘဲ ေမာမတတ္ကို ေလွ်ာက္ခဲ့တာ...၊ း) အရိပ္ရတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးေတြ တဖက္တခ်က္ စိုက္ပ်ိဳးထားလို႔ ပူတယ္ဆိုသည့္တိုင္ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ႏွစ္လိုဖြယ္ ေကာင္းတာေတာ့ အမွန္ပါ...၊


အဲဒီလို ေလွ်ာက္ေနရင္းေပါ့...၊ တစ္ေနရာ အေရာက္မွာ ကိုးရီးယား အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ေယာက္က က်ေနာ့္အေ႐ွ႕တည့္တည့္ကေန ပိတ္ရပ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ လက္ကိုင္ဖုန္းနဲ႔ ဓါတ္ပံုလွမ္း႐ိုက္ လိုက္တယ္၊ တကယ့္ကို ပိုင္စိုးပိုင္နင္း မေျပာမဆိုနဲ႔...၊ ဘယ္ရမလဲ..၊ သူ႐ိုက္ ကိုယ္႐ိုက္ေပါ့၊ က်ေနာ္ကလည္း တစ္ပံုျပန္႐ိုက္လိုက္တယ္၊ း)


ေအာ့ခ်တ္လမ္းမႀကီး တစ္ေလွ်ာက္မွာ ကုန္တိုက္ေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔ခဲ့ေပမယ့္ ဘယ္ကုန္တိုက္မွမဝင္၊ ဘယ္မွာမွ မရပ္ခဲ့ဘူး၊ က်ေနာ္က ေစ်းဝယ္ဖို႔လည္း အစီအစဥ္မွ မ႐ွိဘဲကိုး၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ကုန္တိုက္တစ္ခုရဲ႕ တံခါးေ႐ွ႕က အျဖတ္မွာ အထဲမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ အဲကြန္းေလ ေအးစိမ့္စိမ့္က က်ေနာ့္ကို ခဏေလာက္ ဝင္နားလွည့္ပါဦးလားလို႔ ဖိတ္ေခၚေနသလိုပါပဲ၊ အဲဒီေတာ့မွ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ေခြ်းေတြနဲ႔ ႐ႊဲနစ္ေနတာ သတိျပဳမိတယ္၊ အပူဒဏ္သက္သာေအာင္ ခဏေတာ့ ဝင္ခုိဦးမွပါေလလို႔ စဥ္းစားၿပီး အထဲဝင္လိုက္တဲ့ အခုိက္မွာပဲ အဲဒီ မာ့ခ္ေ႐ွး စားေသာက္ဆိုင္နဲ႔မွ တည့္တည့္ႀကီးကို ဝင္တိုးေတာ့တယ္၊ ̔ငါ့ႏွယ္ေနာ္.. တကူးတက လိုက္႐ွာရင္ေတာင္ ေတြ႔ခ်င္မွေတြ႔မွာ̕ လို႔ ေတြးမိၿပီး က်ေနာ္ ရယ္ခ်င္သြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္သြားတယ္၊ စကၤာပူက ေမာင္ႏွမဘေလာ့ဂါေတြ ေရးေလ့႐ွိတဲ့ မာ့ခ္ေ႐ွးကို ျမင္ဖူးသြားလို႔ပါ၊ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုေလးတစ္ပံု ႐ိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အနီးကပ္သြားၾကည့္တယ္၊ ဘာမွေတာ့ မဝယ္ခဲ့ဘူး၊ ဒါေတြနဲ႔ ေဝးရာကို ခဏေလးထြက္လာတုန္း အခုလို အနီးကပ္ ျပန္လာၾကည့္တာကပဲ လြန္လွၿပီ မဟုတ္လား...၊ း)


ေအာ့ခ်တ္လမ္းေပၚက သန္႔႐ွင္းေတာက္ေျပာင္ၿပီး ၿပံဳးေပ်ာ္ေနၾကတဲ့ မ်က္ႏွာေတြၾကားမွာ ညစ္ထပ္ထပ္နဲ႔ ညွိဳးညွိဳးငယ္ငယ္ မ်က္ႏွာတစ္ခုက က်ေနာ့္ျမင္ကြင္းထဲ ဝင္လာခဲ့တယ္၊ အမိႈက္ပံုးေတြထဲက အမိႈက္ေတြကို လာသိမ္းတဲ့ အဖိုးအိုတစ္ေယာက္...၊ ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ အမိႈက္ေတြလိုက္သိမ္းတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြ႐ွိပါတယ္၊ မဆန္းပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဒီကြ်န္းကေလးေပၚက food court ေတြမွာ၊ လမ္းေဘးေတြမွာ၊ ေစ်းေတြ၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ.. အိုႀကီးအိုမ အ႐ြယ္က်မွ ဆင္းဆင္းရဲရဲ အလုပ္,လုပ္ေနရ႐ွာတဲ့ အဖိုးအို၊ အဖြားအိုေတြ အေၾကာင္းကို မိတ္ေဆြေတြဆီက ၾကားလည္းၾကားဖူးထားၿပီး က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ျမင္ေနရတဲ့အခါ မ်က္စိေ႐ွ႕က အဖိုးအိုအတြက္ ကင္မရာခလုတ္ကို နာနာက်င္က်င္နဲ႔ ႏွိပ္လိုက္မိေတာ့တယ္၊ ဒါဟာ စကၤာပူရဲ႕ မ်က္ႏွာစာတစ္ခုလို႔ပဲ ဆိုရမွာပါ၊ အိမ္ေ႐ွ႕က လွလွပပ ပန္းဥယ်ာဥ္ေတြ အေၾကာင္းေျပာရတာ ေကာင္းသလို ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားက ႐ႊံ႕ေတြ၊ ဗြက္ေတြအေၾကာင္းကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ ေမ့မထားသင့္ဘူး မဟုတ္လား၊


ညေန မေစာင္းတေစာင္းမွာေတာ့ Makansutra Gulttons Bay ကို က်ေနာ္တစ္ေခါက္ ျပန္သြားတယ္၊ က်ေနာ္ေရာက္ခဲ့တဲ့ညမွာ ပထမဦးဆံုး ညစာ,စားခဲ့တဲ့ ေနရာေလး...၊ လေရာင္တခ်ိဳ႕တဝက္ လူးေပလိမ္းက်ံထားတဲ့ ကြ်န္းကေလးရဲ႕ ေလေျပေအး ညေလးကို ပထမဦးဆံုး ခံစားခဲ့ရတဲ့ ေနရာေလး...၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ဆိုင္ခန္းေတြ မဖြင့္ေသးမွန္း သိပါတယ္၊ က်ေနာ္က ႏႈတ္ဆက္႐ံုပဲ သြားခဲ့တာပါ၊ ေရာက္တဲ့ညတုန္းကေတာ့ ေမႊးႀကိဳင္ၿပီး အရသာ႐ွိတဲ့ အစားအေသာက္ေတြနဲ႔ ဆူညံစည္ကားေနတဲ့ ဆိုင္တန္းေလးက အခုေတာ့လည္း ပ်င္းရိတိတ္ဆိတ္လို႔...၊ ဟင္းေတြကို ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ခ်က္တတ္ေပမယ့္ ေန႔လယ္ခင္းမွာ တေရးတေမာ အိပ္တတ္တဲ့ အပ်င္းႀကီးႀကီး မိန္းမပ်ိဳေလး တစ္ေယာက္လို ခ်စ္စရာေကာင္းေနခဲ့တယ္...၊


၅ ညတာ အိပ္စက္္အနားယူခဲ့တဲ့ အခန္းကေလးကို က်ေနာ္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္၊ အခန္းကေလးက ေနခ်င္စရာ ေႏြးေထြးမႈေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ႐ွိ႐ွိ ဧည့္သည္ဆိုတာ အဆံုးမွာေတာ့ အိမ္ျပန္ရမွာပဲ မဟုတ္လား၊ ပစၥည္းေတြကို သိမ္းဆည္းေနရင္းနဲ႔ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ ေတးသြားတစ္ပိုဒ္ကို က်ေနာ္ ဆိုညည္းေနခဲ့တယ္၊ ♫♫ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ အလင္းေရာင္အခန္းေလးေရ...၊ အေမွာင္လမ္းမေတြထဲကို ငါသြားေတာ့မယ္... ♪♪♫

ေနခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ေလးက တိုေတာင္းေပမယ့္လို႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်နပ္စရာပါ၊ က်ေနာ္ဆံုခဲ့ရတဲ့ အာဂႏၲဳ ကြ်န္းသူကြ်န္းသားေတြက stress ေတြ၊ ခပ္တန္းတန္းဆက္ဆံမႈေတြ မ်ားတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ ေန,ေနေပမယ့္လို႔ ေဖာ္ေ႐ြမႈ၊ ခင္မင္မႈ အပိုင္းမွာေတာ့ တစ္ေ႐ြးသားမွ မေလ်ာ့ဘဲ တကယ့္ကို တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္နဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းၾကတယ္၊ သူတို႔ေတြထဲက တခ်ိဳ႕ကို က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ နာမည္နဲ႔တကြ ေက်းဇူးမွတ္တမ္း ျပဳပါရေစ..၊ ကြ်န္းကေလးရဲ႕ ရင္ခြင္မွာ အစစအရာရာ ေခ်ာေမြ႔အဆင္ေျပေအာင္ အကူအညီေပးခဲ့၊ ဆံုေတြ႔ခဲ့ၾကသူေတြ အေၾကာင္း ေျပာမယ္ဆိုရင္...

- SIM card ဝယ္တာအပါအဝင္ က်ေနာ့္ကို ေန႔တိုင္း၊ ေန႔တိုင္း စိတ္ပူစြာနဲ႔ ဖုန္းဆက္သတင္းေမးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ထြန္းထြန္း၊
- သူဖတ္ဖို႔ ဝယ္ထားတဲ့ နာမည္ႀကီး စာအုပ္ေပမယ့္ က်ေနာ့္ဆီမွာ ဝယ္မရမွန္းသိတဲ့အခါ တစ္စကၠန္႔မဆိုင္းဘဲ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း သန္းႏိုင္၊
- ဗာဟီရအလုပ္ေတြ၊ လူမႈေရးအလုပ္ေတြကို ပစ္ၿပီး ကုသိုလ္ရပါေစေတာ့ ဆိုတဲ့ေစတနာနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကို အပင္ပန္းခံ လိုက္ပို႔ေပးတဲ့ ညီမေလးဇြန္၊ ညီမေလးညိဳ၊ ညီမေလးခင္၊
- အလုပ္ကေန ခြင့္ယူၿပီး တစ္ေနကုန္ ေနရာစံု လိုက္ပို႔ေပးတာေတာင္ အားမရေသးဘဲ ̔ဧည့္ဝတ္မေက်လိုက္ဘူးဗ်ာ̕ ခ်ည္း တဖြဖြေျပာေနတဲ့ ကိုညိမ္း၊
- တစ္ညေနပဲ ဆံုလိုက္ေပမယ့္ ႏွစ္မ်ားစြာ အမွတ္ရေနမယ့္ ေဖာ္ေ႐ြရက္ေရာမႈေတြနဲ႔ ကိုဖုန္းလြင္၊
- တကုပ္ကုပ္ ခ်က္ျပဳတ္ေနတာေတာင္ အၿပံဳးမပ်က္ဘဲ ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ့၊ အဆင္စံုအေသြးစံု မုန္႔လင္မယားတို႔ရဲ႕ ဖန္တီး႐ွင္ ညီမ မဒမ္ကိုး၊
- အိမ္လာလည္တဲ့ ဧည့္သည္ေတြ ဗိုက္ျပည့္သြားေစခ်င္တဲ့ ေစတနာေတြ တေပြ႔တပိုက္နဲ႔ ဧည့္ဝတ္ေက်လြန္းတဲ့ ကိုခင္ေမာင္ဦး၊ မသႏၲာလြင္၊
- လူသိမ်ား ထင္႐ွားတဲ့ နာမည္ႀကီးဘေလာ့ဂါ ျဖစ္ေပမယ့္ မာန္မာနမ႐ွိ၊ ဟိတ္ဟန္မ႐ွိဘဲ ေဖာ္ေ႐ြစြာနဲ႔ လာႏႈတ္ဆက္တဲ့ အစ္မခင္ဦးေမ၊
- က်ေနာ္စားခ်င္သမွ် ျမန္မာအစားအစာေတြ လိုက္ေကြ်းတဲ့အျပင္ ကင္မရာပစၥည္း ဆိုင္ေတြကိုပါ ညႊန္ျပေပးတဲ့ စာဖတ္သူ ညီ၊
- တစ္ထမ္း၊ တစ္႐ြက္နဲ႔ တက္ညီလက္ညီ ႐ွိလွတဲ့၊ လူတစ္ဖက္သားကို အၿမဲကူညီခ်င္တဲ့ ေနနဲ႔လ၊ ေ႐ႊနဲ႔ျမ အစ္ကိုဝင္းႏိုင္၊ အစ္မခ်စ္ၾကည္ေအး၊
- ျမင္လိုက္တာနဲ႔ ̔မိသားစု̕ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးကို ပိုၿပီးခံစား၊ နားလည္သြားေစတဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အစ္မသက္ေဝတို႔ မိသားစု၊
- တိုးတိုးညင္သာနဲ႔ ခင္မင္ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ညီငယ္ Evergreen ၿဖိဳး၊
- အလုပ္ေတြ ႐ွိတဲ့ၾကားက အခ်ိန္လုၿပီး ေရာက္လာခဲ့တဲ့ မသိမ့္၊
- ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ဖတ္ဖတ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ ႐ိုးမသြားႏိုင္တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို သစ္လြင္တဲ့ ေဖာ္ေ႐ြမႈေတြနဲ႔ ကဗ်ာဆရာ ကိုတင္မင္းထက္၊
- အားလံုးအတြက္ အမွတ္ရစရာ ဓါတ္ပံုေတြ ႐ိုက္ေပးခဲ့တဲ့ ကိုေက်ာ္စိုးမင္း၊
- အလုပ္ကိုယ္စီနဲ႔ မအားတဲ့ၾကားက ရတဲ့ညေနခင္းေလးမွာ မျဖစ္မေန ညစာစီစဥ္ခဲ့တဲ့၊ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ စည္သူ၊ ဥမၼာ၊ စံပယ္၊ ပပ၊ ၿဖိဳးေအာင္ထြန္း၊
- စကၤာပူမွာ မေနေပမယ့္ အေဝးကေန ဝမ္းသာအားရ တကူးတက ဖုန္းဆက္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္တဲ့ ညီငယ္ ေမာင္မ်ိဳး၊
- သား ၂ ေယာက္နဲ႔အတူ အိမ္ေထာင့္တာဝန္ေတြ မ်ားလွတဲ့ၾကားက မျဖစ္မေန ဖုန္းနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္တဲ့ sonata-cantata မသီတာ၊
- ေနမေကာင္းလို႔ ေခ်ာင္းေတြ ဆိုးေနေပမယ့္ ဖုန္းဆက္ၿပီး ဧည့္ဝတ္ေက်ခဲ့တဲ့ ညီမ ကဗ်ာသခၤ ါရ၊
- sms ေလးပို႔ၿပီး အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းေပးခဲ့တဲ့ မယုမြန္၊
- ဖုန္းနဲ႔တမ်ိဳး၊ sms ေတြနဲ႔တသြယ္ ႏႈတ္ဆက္ၾကတဲ့ အမည္မသိခဲ့ရတဲ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ၊
- ေနာက္... က်ေနာ့္ရဲ႕ အားနည္းခြ်တ္ေခ်ာ္မႈေၾကာင့္ ေဖာ္ျပဖို႔ က်န္ေကာင္း၊ က်န္ေနခဲ့ႏိုင္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြ...၊

သူတို႔အားလံုးရဲ႕ ခင္မင္ေဖာ္ေ႐ြမႈနဲ႔ ဧည့္ဝတ္ေက်မႈ ေတြအတြက္ ခ်စ္ခင္အမွတ္ရစြာနဲ႔ ေက်းဇူးစကား ဆိုခ်င္ပါတယ္၊ သူတို႔ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြနဲ႔သာ မတည္ေဆာက္ခဲ့ဘူး ဆိုရင္၊ သူတို႔ရဲ႕ အၿပံဳးေတြနဲ႔သာ မညြတ္ေပ်ာင္းေစခဲ့ဘူး ဆိုရင္ ေဟာဒီကြ်န္းကေလးကို လာရတဲ့ ခရီးစဥ္ဟာ အခုလို အမွတ္တရ ျဖစ္က်န္ခဲ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူတို႔အားလံုးရဲ႕ ေစတနာကို အရင္းခံတဲ့ ခင္မင္မႈဟာ ေခါင္းေပၚက ေနနဲ႔အၿပိဳင္ ေတာက္ျဖာ၊ ေႏြးေထြးၿပီး က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ တစ္ခုလံုးကို လင္းေစခဲ့တယ္၊


တကယ္ေတာ့ တားျမစ္ထားမႈေတြ ႐ွိလင့္ကစား... က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က လိုလိုလားလား အမိခံခ်င္တဲ့ ငါးတစ္ေကာင္ပါ၊ စည္းကမ္းခ်က္ေတြ အေတာ္အသင့္ မ်ားလွတဲ့ ကြ်န္းကေလးေပၚမွာ ေနၾကသူေတြပီပီ အာဂႏၲဳ ကြ်န္းသူကြ်န္းသား ေတြကေတာ့ စည္းကမ္းကို လိုက္နာၿပီး က်ေနာ့္ကို မွ်ားခ်င္မွ မွ်ားၾကမွာပါ၊ ဒါေပမယ့္ ကမ္းနားမွာ မထိုင္၊ ငါးမွ်ားတံကို မကိုင္ပါဘဲနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ရင္ထဲက ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးမႈေတြက ကီလိုမီတာ ေထာင္ခ်ီတဲ့အရပ္က က်ေနာ့္ကို ေစြ႔ကနဲ မွ်ားသြားခဲ့ေတာ့တယ္၊ အဲဒီ ခ်စ္ခင္မႈ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ေလးကို ပါးေစာင္မွာကိုက္ၿပီး သြားခဲ့မိတဲ့ ခရီးစဥ္ေလးက ကာလမ်ားစြာတိုင္ အမွတ္တရနဲ႔ ႐ွိေနေတာ့မွာ အေသအခ်ာပါပဲ...၊ ကြ်န္းကေလးရဲ႕ ခရီးစဥ္ကို အခုလို အဆံုးေရာက္တဲ့အထိ စိတ္႐ွည္႐ွည္ထားၿပီး ေစာင့္ဖတ္ခဲ့ၾကတဲ့ ညီအစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမ အေယာက္တိုင္းကိုလည္း ေက်းဇူး အမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား...။ ။


ညီလင္းသစ္
၂၉ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၃

03 April 2013

ကြ်န္းကေလးရဲ႕ ရင္ခြင္မွာ (၄)


(အမွန္ေတာ့ ဒီခရီးသြားပို႔စ္ အဆက္ကို ဟိုတစ္ေန႔ကတည္းက တင္ဖို႔႐ွိေပမယ့္ ၾကားျဖတ္ပို႔စ္ေလးတစ္ခု တင္လိုက္ရတာနဲ႔ ဒီေန႔ကို ေနာက္ဆုတ္လိုက္ရတာ၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီၾကားျဖတ္ ပို႔စ္ကလည္း တင္မယ္ဆိုရင္ တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ရက္တည္းသာ တင္ခြင့္႐ွိတဲ့ ပို႔စ္အမ်ိဳးအစား ျဖစ္ေနလို႔...၊ ဒါေပမယ့္ လာလည္ၾကသူေတြက သမာဓိအား ေကာင္းေနၾကေတာ့ ကြ်န္းကေလးလည္း ေရမျမဳပ္လိုက္ဘူး ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ..၊ အိုေက.. ဆက္လိုက္ရေအာင္) းD

စာေပေဟာေျပာပြဲၿပီးတဲ့ ေနာက္တစ္ရက္မွာမွ က်ေနာ့္ရဲ႕ အလည္အပတ္ ခရီးစဥ္က တကယ္ပဲ စျဖစ္ေတာ့တယ္၊ အဲဒီေန႔မွာ က်ေနာ့္ကို လိုက္ပို႔တာက ကိုညိမ္းႏိုင္ပါ၊ က်ေနာ္က တစ္ေယာက္ထဲလည္း လည္လို႔ျဖစ္ပါတယ္လို႔ ဆိုေနတဲ့ၾကားက ခြင့္႐ွားပါးတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ ခြင့္တစ္ရက္ယူၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ လိုက္ပို႔ေပးတဲ့ ကိုညိမ္းကို ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ အရင္ဦးဆံုး Raffles City မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေကာ္ဖီဝင္ေသာက္လိုက္ ေသးတယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ ပထမဦးဆံုး ခ်ီတက္သြားတာက Gardens by the bay...၊


Gardens by the bay ကို Marina Bay Sands ဖက္က တံတားေပၚကေန လွည့္ဝင္ပါတယ္၊ အဲဒါမတိုင္ခင္ တစ္ရက္မွာ အစ္မခ်စ္ၾကည္ေအးနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တုန္း အဲဒီတံတားေပၚကေန ဓါတ္ပံု႐ိုက္ရင္ လွတဲ့အေၾကာင္း သူက အႀကံေပးတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔လည္း အဲဒီဖက္က လွည့္ဝင္ျဖစ္တာပါ၊ အေရးထဲ အဲဒီတံတားေပၚကို တက္ဖို႔လမ္းကို ႐ွာမရဘူး ျဖစ္ေနေသးတယ္၊ ဟုိေမးဒီစမ္း၊ ဟိုဆိုင္းဘုတ္၊ ဒီဆိုင္းဘုတ္ လိုက္ဖတ္ၿပီး မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ေနမွ အေပၚကို တက္ႏိုင္ေတာ့တယ္၊ အစ္မခ်စ္ ေျပာတဲ့ အတုိင္း တံတားေပၚကေန ျမင္ရတဲ့ ႐ွဳခင္းက ေတာ္ေတာ္လွပါတယ္၊ ဒါေတာင္ မနက္ပိုင္း ျဖစ္ေနတဲ့အျပင္ တိမ္ေတြက အံု႔ဆိုင္းထူထပ္ေနလို႔ က်ေနာ္လိုခ်င္တဲ့ အလင္းမရခဲ့ဘူး၊ တိမ္ကင္းစင္တဲ့ ညပိုင္းေတြဆို ပိုၿပီးလွမွာ ေသခ်ာတယ္၊ Anyway.. thanks Ama Chit! This photo is dedicated to you. :)


တိမ္ေတြထူၿပီး ဓါတ္ပံု႐ိုက္လို႔ မေကာင္းပါဘူးဆိုမွ ပန္းၿခံထဲေရာက္ေတာ့ dome ႏွစ္ခု ႐ွိတဲ့အထဲမွာ Flower Dome က ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းဖို႔ ပိတ္ထားတဲ့ ရက္နဲ႔မွ သြားတိုးေနျပန္ေရာ..၊ ဒါနဲ႔ပဲ သူ႔ေဘးက Cloud Forest တစ္ခုကိုပဲ ဝင္လိုက္ရတယ္၊ ဝင္ဝင္ခ်င္းမွာ ေတာင္ကုန္းေလးလို လုပ္ထားတဲ့အေပၚကေန ေရတံခြန္ေလးတစ္ခု က်ေနတာ ေတြ႔ရတယ္၊ အဲဒီကက်တဲ့ ေရက အေငြ႔ေတြရယ္၊ green house effect လို လုပ္ထားတာရယ္ေၾကာင့္ တိမ္စိုင္၊ ျမဴခိုးေတြ ေဝေနသလို ျဖစ္ေနတယ္၊ “တိမ္ေတာအုပ္” ေလးထဲကို ဝင္လိုက္ရသလိုပါပဲ၊ ေမ်ာလြင့္တိမ္တို႔ နားခိုရာ ကိုညိမ္းကေတာ့ တိမ္ေတာအုပ္ေလးကို သေဘာေတြ က်ေနမလားလို႔ က်ေနာ္ ျဖတ္ကနဲ ေတြးမိလိုက္ေသးတယ္..၊


ဒီဟာက Red pitcher plant လို႔ ထင္တာပဲ၊ အသားစားတဲ့ အပင္ေလ..၊ ယင္ေကာင္၊ ပိုးေကာင္ေလးေတြဆို သူတို႔အႀကိဳက္ေပါ့..၊ အဲ.. လာလည္ၾကတဲ့ လူေတြကေတာ့ ယင္ေကာင္မဟုတ္လို႔ ဒီအပင္ေလးေတြကို မေၾကာက္ၾကတဲ့ ပံုပါပဲ၊ အထဲကို တုတ္ေတြနဲ႔ ထိုးၾကပံုရတယ္၊ “အပြင့္ထဲကို တုတ္ႏွင့္မထိုးရ” ဆိုတဲ့ သတိေပးစာတန္း ကပ္ထားတာ ေတြ႔မိတယ္...၊


Flower Dome ေလာက္ ပန္းေတြ မစံုေပမယ့္ ျမင္ရသေလာက္ေလးကို က်ေနာ္ အမွတ္တရ ႐ိုက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္..၊ ကိုယ္က စိတ္တိုင္းမက်လို႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္လာမယ္လို႔ ေျပာခြင့္မ႐ွိတဲ့ ဘဝကိုး...၊ း)


အမ်ားစုကေတာ့ သစ္ခြပန္းေတြ မ်ားပါတယ္..၊ ဘာသစ္ခြလဲ ဆိုတာေတာ့ မေမးေၾကးေနာ္...၊ း) က်ေနာ္က ပန္းဆို ပန္းေဂၚဖီေလာက္ပဲ ေကာင္းေကာင္းသိတာ...၊


သစ္ပင္ပန္းပင္ေတြကို အခုလို ေတာင္ကုန္းပံုစံ လုပ္ထားတဲ့ အေဆာက္အဦးထဲမွာ စိုက္ထားတာပါ၊ အျပင္ဖက္ကို ထြက္ေလွ်ာက္လို႔ရေအာင္လည္း ေလွ်ာက္လမ္း ၂ ခု လုပ္ထားေပးတယ္၊ Dome အထဲမွာက ေရတံခြန္က ေရက်သံေတြ၊ သစ္ပင္ပန္းပင္ေတြရဲ႕ စိမ္းစိုတဲ့ ျမင္ကြင္း၊ စိုစြတ္တဲ့ အေငြ႔အသက္.. စတာေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ မိုးသစ္ေတာေလး တစ္ခုထဲကို ေရာက္ေနရ သလိုပါပဲ..၊ ̔မိုးေငြ႔ႏွင့္အတူ̕ လည္ပတ္ႏိုင္တဲ့ ေနရာေလးပါ...၊ း)


အထဲမွာ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ သူ႔ကိုလည္း ေတြ႔ရတယ္၊ ဘယ္ေနရာသြားသြား မလြတ္ႏိုင္ဘူး ထင္ပါရဲ႕..၊ ေနရာတိုင္းမွာ သူ႔မ်က္ႏွာဆိုတာ ဒါမ်ားလား..၊ တစ္ကမာၻလံုးက လူေတြ လာ,လာဓါတ္ပံု႐ိုက္ၾကလြန္းလို႔ ေသြးႀကီးၿပီး မိုိးေပၚပ်ံတက္ ခ်င္ေနတဲ့ သေဘၤာႀကီးကို က်ေနာ့္နည္း က်ေနာ့္ဟန္နဲ႔ ေဘာင္ခတ္ ပစ္လိုက္တယ္..၊ း)


အဲဒီ ေတာင္ကုန္း အေဆာက္အဦးေလးထဲမွာ စိတ္ဝင္စားစရာ အခန္းေလးတစ္ခု ႐ွိပါတယ္၊ +5° C လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္၊ ကမာၻ႔အပူခ်ိန္က ႏွစ္အလိုက္ ျမင့္တက္လာမွာ ျဖစ္လို႔ သကၠရာဇ္ ၂၁၀၀ မွာ ကမာၻႀကီးက ပ်မ္းမွ်ျခင္း ၅ ဒီဂရီ ပိုၿပီးပူမယ့္ အေၾကာင္း သတင္းဇတ္ကားေလးလို ျပထားတာ..၊ ႏွစ္ေတြတိုးလာေလေလ၊ အပူ႐ွိန္က ျမင့္တက္လာေလေလ၊ ေနရာတကာမွာ ေရေတြႀကီး၊ လူတိရစာၦန္ေတြ ေသၾကတာေတြကို ျမင္ရတယ္၊ ၂၁၀၀ အေရာက္မွာေတာ့ ၅ ဒီဂရီ ျပည့္တဲ့အထိ ပိုၿပီးပူမယ္ေပါ့..၊ စာေပေဟာေျပာပြဲ မွာ ဆရာျမင့္ေမာင္ေက်ာ္ကလည္း ဒီအေၾကာင္းကို ထည့္ေျပာသြားေသးတယ္၊ သူကေတာ့ ၆ ဒီဂရီလို႔ ေျပာတယ္၊ ၅ ျဖစ္ျဖစ္ ၆ ျဖစ္ျဖစ္.. ပိုၿပီး ပူလာမွာကေတာ့ အေသအခ်ာပဲ..၊ အဲဒီအခ်ိန္ က်ေနာ္တို႔ မ႐ွိေတာ့လို႔ ဒါေတြကို မႀကံဳရဘူး ဆိုေပမယ့္ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ ကေလးေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာ ေနေပ်ာ္စရာ တစ္စက္မွ မ႐ွိေတာ့တဲ့ ကမာၻႀကီးကို ထည့္ခဲ့မွာလား? ဇတ္လမ္းကေလးကို ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ "Think global, Act local" ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ေလးကို သတိရေန မိတယ္...၊


ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ စိမ္းစိုေနဆဲ အေငြ႔အသက္ေလးေတြနဲ႔ နီနီရဲရဲ ခ်စ္စရာ ပန္းေလးေတြ က်ေနာ္တို႔ လက္တစ္ကမ္းမွာ ႐ွိေနပါေသးတယ္...၊ Never too late to mend လို႔လည္း ဆိုၾကတယ္ မဟုတ္လား..၊


Gardens by the bay ကေန ျပန္ထြက္လာေတာ့ ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီခြဲေနၿပီ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ Flower Dome ပိတ္ထားတာကပဲ ခပ္ေကာင္းေကာင္းလို႔ ဆိုရမလိုပါပဲ၊ အခု Cloud Forest တစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ တစ္မနက္ ကုန္သြားခဲ့တာ...၊ ေန႔လယ္စာ ထမင္းစားဖို႔ Gardens by the bay ကေန ပင္နီဆူလာကို က်ေနာ္တို႔ လမ္းျပန္ေလွ်ာက္တယ္၊ က်ေနာ့္မလဲ စကၤာပူတစ္ၿမိဳ႕လံုးမွာ ထမင္းစားစရာ ေနရာဆိုလို႔ ပင္နီဆူလာ တစ္ခုပဲ႐ွိတယ္လို႔ ေအာက္ေမ့ေနတာလားလို႔ ေမးရမလို ျဖစ္ေနၿပီ၊ ထစ္ကနဲဆို ေျမေအာက္ထပ္က စားေသာက္ဆိုင္ေလးေတြပဲ ေျပးေျပးျမင္ေန မိေတာ့တယ္၊ ကိုညိမ္းက က်ေနာ့္ကို လမ္းေလွ်ာက္ခုိင္းရမွာ အားနာေနပံုရတယ္၊ ရထားစီးရေအာင္ခ်ည္း လုပ္ေနေတာ့တာ..၊ က်ေနာ္ကလည္း သူ႔ကို ျပန္အားနာေနရတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူက က်ေနာ့္ကို လိုက္ပို႔တဲ့အျပင္ က်ေနာ္ဓါတ္ပံု႐ိုက္ခ်င္တာ မွန္သမွ်ကို စိတ္႐ွည္႐ွည္နဲ႔ ေစာင့္ေပးေနတာကိုး..၊ ဓါတ္ပံုဆရာေတြနဲ႔ သြားရတာ အင္မတန္ပ်င္းဖို႔ ေကာင္းပါတယ္၊ သူတို႔က သူတို႔ဟာသူတို႔ ေဇာကပ္ၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေမ့ခ်င္ေမ့ေနတတ္တာ ကလား၊ ဒါ့အျပင္ ကိုညိမ္းက က်ေနာ့္ရဲ႕ ကင္မရာအိတ္နဲ႔ ထ႐ိုင္ေပါ့ကို သယ္ေပးေသးတယ္၊ ကင္မရာအိတ္က ၁၁ ကီလို ေလးပါတယ္၊ မသယ္ပါနဲ႔ဆိုတာလည္း ဘယ္လိုမွ ေျပာမရ...၊ တိမ္ေတြကို ခ်စ္တတ္တဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္မွာ ဧည့္သည္ကို ဧည့္ဝတ္ေက်ခ်င္ စိတ္နဲ႔ ေပကပ္ကပ္လုပ္ၿပီး ေခါင္းမာလိုက္ဖို႔ ဝန္မေလးတာကို ေတြ႔ရေတာ့ က်ေနာ့္မွာ သေဘာတက်နဲ႔ အေလွ်ာ့ေပးလိုက္ဖို႔အျပင္ အျခားမ႐ွိေတာ့ဘူး...၊


ကဲ...ၾကည့္ပါဦး က်ေနာ့္ရဲ႕ ေန႔လယ္စာကို...၊ နရသီဟပေတ့ ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူ႔ထက္မေလ်ာ့တဲ့ ေပ်ာ္႐ႊင္ေက်နပ္ျခင္းေတြနဲ႔ က်ေနာ္ ပြဲေတာ္တည္...အဲ.. ထမင္းစားခဲ့တယ္..၊ း)


ေျပာၾကစတမ္းဆို ေဟာဒီ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ေလး တစ္ခြက္စားရဖို႔ ဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ ၁၇ နာရီေလာက္ ေလယာဥ္ထပ္စီး ဆိုလည္း က်ေနာ္ စီးဖို႔ ဝန္ေလးမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ က်ေနာ္သာ အကယ္၍မ်ား ကြ်န္းကေလးကို အလုပ္တာဝန္နဲ႔ ေျပာင္းလာရမယ္ဆိုရင္ ပထမဦးဆံုး တစ္လမွာ ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္း.. ရနံ႔သစ္က ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္တစ္ခြက္ လာလာစားျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္...၊ း) အို...ခ်စ္ေသာ ခ်ဥ္ေပါင္...။


ထမင္းစားၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဆင္တိုစာကို ဆက္သြားၾကတယ္၊ ဆင္တိုစာကေတာ့ ထံုးစံပဲ ထင္ပါရဲ႕...၊ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ လူေတြအျပည့္ပါပဲ..၊ ဒါေတာင္ တနလၤာေန႔မို႔ လူနည္းေသးတာလို႔ သိရတယ္..၊


အာ႐ွရဲ႕ အႀကီးဆံုးဆိုတဲ့ သမုဒၵရာျပတိုက္ Underwater World ကို ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္၊ ငါးအမ်ိဳးအစား အေတာ္ေလးစံုေအာင္ ျပထားတာ ေတြ႔ရတယ္၊ ငါးေတြကို မွန္ခန္းထဲမွာ ၾကည့္ရတာ မဟုတ္ဘဲ ငါးကန္ႀကီးရဲ႕ ေအာက္မွာ လိႈဏ္ေခါင္းလိုမ်ိဳး ေဖာက္ထားၿပီး အဲဒီတစ္ေလွ်ာက္ ၾကည့္ရတာ အျမင္ကို တစ္မ်ိဳးဆန္းသစ္ေစတယ္၊ စကၤာပူဟာ သူ႔မွာ႐ွိတဲ့ နည္းပညာနဲ႔ လူသားရင္းျမစ္ကို အျပည့္အဝ အသံုးခ်ၿပီးေတာ့ ခရီးသြားလုပ္ငန္းဖက္မွာပါ ပိုၿပီး ဆြဲေဆာင္လာတာကို ေတြ႔ရတယ္၊ တစ္ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္ တက္လာေနတဲ့ အာ႐ွက်ားေတြကို ယွဥ္ႏိုင္ဖို႔ ဘက္ေပါင္းစံုကေန စီးပြားေရး စစ္မ်က္ႏွာဖြင့္ရမယ္ဆိုတာ သူတို႔ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္တယ္...၊


ပင္လယ္ခူေတြကို မီးေရာင္မ်ိဳးစံုနဲ႔ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္ ျပထားတာေတြ႔ေတာ့ က်ေနာ္ သေဘာက်သြားမိတယ္၊ Art of display က အေရးပါတယ္ဆိုတာ အေကာင္းဆံုး ဥပမာပါပဲ...၊


အဲဒီမွာ ဖ်ံနဲ႔ လင္းပိုင္ ျပပြဲေလးလည္း ႀကံဳတာနဲ႔ ဝင္ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္၊ မိသားစုေတြ၊ ကေလးေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ေပ်ာ္စရာ အခင္းအက်င္းေလး ပါပဲ၊ ေဘာ္လံုးဖမ္းတာ၊ ပလပ္စတစ္ ကြင္းေတြကို လိုက္ဆယ္တာ.. စတာေတြမွာ ဖ်ံေလးေတြက သူတို႔ကို သင္ထားေပးတဲ့ အတိုင္း အတိအက် လုပ္ႏိုင္တာ သေဘာက်စရာပါ...၊


လင္းပိုင္ေတြလည္း ထို႔အတူပါပဲ..၊ ႀကိမ္ကြင္းထဲ ခုန္ဝင္တာ၊ ေလထဲက ေဘာ္လံုးကို ႐ိုက္ခ်တာ... စတဲ့ ျပကြက္ေတြနဲ႔ ကေလးေတြကို ရင္သပ္႐ွဳေမာ ျဖစ္ေစတယ္..၊ အမ်ိဳးအစား မတူေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ဆီက ဧရာဝတီလင္းပိုင္ေတြကိုလည္း ျဖတ္ကနဲ သတိရလိုက္ မိတယ္၊ သူတို႔ေတြကေတာ့ တေျဖးေျဖးနဲ႔ မ်ိဳးတုန္းလာေနၿပီလို႔ တေလာဆီက သတင္းတစ္ပုဒ္မွာ ဖတ္လိုက္ရတယ္၊ တကယ့္ကို စိတ္မေကာင္းစရာပါ၊ ျပန္ၿပီး အဖတ္ဆယ္လို႔ မရတဲ့ ဆံုး႐ွံဳးမႈေတြ ဒီကမာၻႀကီးမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား ႐ွိေနခဲ့ၿပီလဲ၊


အာ႐ွတိုက္ရဲ႕ ေတာင္ဖက္အက်ဆံုး ဆိုတဲ့ Southern Most Point ကြ်န္းကေလးဆီလည္း က်ေနာ္ေရာက္သြားတယ္၊ ညီမေလး ဇြန္မိုးစက္က ဆင္တိုစာေရာက္ျဖစ္ရင္ အဲဒီကိုလည္း သြားၾကည့္လိုက္ပါဦးလို႔ အႀကံေပးတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း သြားရေကာင္းမွန္း သိသြားခဲ့တာ..၊ ကြ်န္းကေလးဆီကို လာတဲ့ခရီးမွာ ေနာက္ထပ္ ပိုၿပီးေသးတဲ့ ကြ်န္းကေလးကို ေတြ႔လိုက္ရလို႔ က်ေနာ္ သေဘာက်သြား မိတယ္၊ ကြ်န္းေလးေပၚမွာ twin towers ကိုလည္း ေတြ႔ေတာ့ သြားတက္မယ္လို႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ စိတ္ကူးရတယ္၊ အင္း.. ဒီ twin towers ဆီေတာ့ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ မလာေလာက္ဘူး ထင္ပါရဲ႕..၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သစ္ပင္ေတြ အံု႔အံု႔ဆိုင္းဆိုင္းနဲ႔ ခ်စ္စရာ ကြ်န္းပိစိကေလးဆီ လာဖို႔ ညြန္းခဲ့တဲ့ ညီမေလးဇြန္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ This photo is dedicated to you, Nyi Ma Lay. :)


ကြ်န္းပိစိကေလးဆီကို ႀကိဳးတံတားနဲ႔ ကူးရပါတယ္၊ သာမန္ သစ္သားတံတား၊ ဒါမွမဟုတ္ အဂၤေတတံတား မဟုတ္ဘဲ အခုလို ႀကိဳးတံတားေလး လုပ္ထားတာကိုက ကြ်န္းကေလးဆီကို ပိုၿပီး လာခ်င္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ေနသလိုပါပဲ..၊


ေစာေစာတုန္းက ေတြ႔ထားတဲ့ သစ္သားေမွ်ာ္စင္ေလး တစ္ခုေပၚတက္လိုက္ေတာ့ လည္ပတ္ခဲ့တဲ့ အနီးပတ္ဝန္းက်င္ကို ျမင္ရတယ္..၊ ဟိုဟုိဒီဒီ လိုက္ေငး ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ဒါဟာ စကၤာပူကို အထိုက္အေလ်ာက္ ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုလို႔ က်ေနာ္ ခံစားလာရတာနဲ႔ ဒီဓါတ္ပံုေလးကို ႐ိုက္ျဖစ္လိုက္တာပါ၊ ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ သစ္ပင္ေတြ ႐ွိမယ္၊ ကြ်န္းႏိုင္ငံျဖစ္လို႔ သဲေျမနဲ႔ ကမ္းေျခေတြ ႐ွိမယ္၊ ထုနဲ႔ထည္နဲ႔ အေဆာက္အဦးေတြ ႐ွိမယ္၊ ျမင္လိုက္တာနဲ႔ ဒါ စကၤာပူလို႔ လူတိုင္းသိေစတဲ့ Merlion ႀကီးလည္း ႐ွိမယ္၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒါေတြ အားလံုးရဲ႕ အေ႐ွ႕မွာ လံုၿခံဳေရးကင္မရာကလည္း ထင္ထင္႐ွား႐ွားကို ႐ွိမယ္၊ ဒါဟာ.. က်ေနာ္ လာခ်င္ေနခဲ့တဲ့ ကြ်န္းႏိုင္ငံေလးပဲ မဟုတ္လား...၊


ကဲ..မိတ္ေဆြ, ဘယ္ဆီကိုမ်ား ၾကည့္ခ်င္ပါသလဲ? အင္ဒိုနီး႐ွားလား? ဒါမွမဟုတ္ ပိုေဝးတဲ့ ၾသစေၾတးလ်လား? အေႂကြေစ့ေလး အနည္းငယ္ထည့္႐ံုနဲ႔ ေျခတစ္လွမ္းမွ ႂကြစရာ မလိုဘဲ ေဇာ္ဂ်ီမ်ား ေျမေၾကာ႐ွံဳ႕သလို ကိုယ္တိုင္ကုိယ္က် ခ်က္ခ်င္း ေရာက္သြားေစ ရမယ္၊ းD


“မၾကာခင္မွာ ေနဝင္ေတာ့မယ္...၊ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔တာဟာ အလိုတူသည္ျဖစ္ေစ၊ မတူသည္ျဖစ္ေစ အဆံုးသတ္ရဦးေတာ့မယ္၊ ဟုိး... ပင္လယ္ထဲမွာေတာ့ သေဘၤာႀကီးငယ္ေတြက ဝင္ခ်ည္၊ ထြက္ခ်ည္နဲ႔ အၿမဲမျပတ္ ႐ွိေနမွာပဲ..၊ ေနဝင္ခ်ိန္ေတြ မ်ားစြာ ႐ွိခဲ့ဖူးတယ္၊ ေနာက္ထပ္လည္း ေနဝင္ခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး လာလိမ့္ဦးမယ္၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္... အာ႐ွတိုက္ရဲ႕ ေတာင္ဖက္အက်ဆံုး ေနရာကေလးမွာ ျမင္ခြင့္ရတဲ့ ေနဝင္ခ်ိန္ေလး တစ္ခုကို ငါ့ရဲ႕ ဖုန္းကေလးထဲမွာ ရပ္တန္႔၊ သိမ္းဆည္းထားလိုက္ ပါရေစကြယ္...” ၊ သူမ အဲဒီလိုမ်ား ေတြးေနမလားလို႔ ကင္မရာရဲ႕ view finder ကေန ၾကည့္ေနရင္း က်ေနာ္ စဥ္းစားေနမိတယ္...၊

ည ၇ နာရီမွာေတာ့ ဆင္တိုစာရဲ႕ နာမည္ႀကီး Songs of the sea ျပပြဲကို ၾကည့္ျဖစ္တယ္၊ အဲဒီပြဲမွာ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔ အေစာႀကီးကတည္းက က်ေနာ္ စိတ္ကူးထားခဲ့တာပါ၊ အဲဒါေၾကာင့္လည္း တစ္ေနကုန္ ထ႐ိုင္ေပါ့ကို သယ္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားေနခဲ့တာ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေကာင္းကင္မွာ မိုးသားေတြက တက္လာခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေလကလည္း တိုက္ေနေတာ့ ႐ြာခ်င္မွ ႐ြာမွာပါေလဆိုၿပီး ေတြးမိတယ္၊ ႐ွိဳးပြဲလုပ္တဲ့ ကမ္းစပ္ဖက္ကို ဝင္တဲ့အေပါက္မွာေတာ့ လက္မွတ္ေတြစစ္ရင္း တစ္ေယာက္ကို ပလပ္စတစ္ မိုးကာေလး တစ္ထည္စီ ေပးေနတာေတြ႔ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ထင့္သြားတယ္၊ ဒါနဲ႔ ေသခ်ာေအာင္ ̔ဒီမိုးကာက ဘာလုပ္ဖို႔လဲ̕ လို႔ ေမးေတာ့ ̔မိုး႐ြာရင္ ဝတ္ရေအာင္ပါ̕ တဲ့...၊ က်ေနာ္ အေတာ္ေလး စိတ္ညစ္သြားတယ္၊ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ႐ြာေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ ကြ်န္းသားေတြက သူတို႔ကြ်န္းမွာ ႐ြာတတ္တဲ့ မိုးအေၾကာင္းကို အသိဆံုး ျဖစ္မွာေပါ့...၊ တကယ္တမ္းမွာလည္း ခံုတန္းေတြမွာ ထိုင္ၿပီး ႐ွိဳးမစခင္မွာပဲ မိုးက အႀကီးအက်ယ္ ႐ြာခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္..၊


မိုးစက္ေတြေအာက္မွာ အလင္းေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးသံုးၿပီး ကစားတဲ့ Songs of the sea ကို ၾကည့္ေနရင္း က်ေနာ့္မွာ ရယ္ရအခက္၊ ငိုရအခက္နဲ႔ ျဖစ္ေနခဲ့ေတာ့တယ္၊ စကၤာပူကို မလာခင္မွာ ေန႔တိုင္းလိုလို မိုး႐ြာေနတယ္လို႔ မိတ္ေဆြေတြက ေျပာၾကတယ္၊ က်ေနာ္ေတာ့ ကံမေကာင္းဘူးေပါ့ေလ..၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေရာက္တဲ့ ေသာၾကာေန႔ ညေနကစၿပီး ရက္ဆက္ဆိုသလို ေနေတြသာၿပီး ေကာင္းကင္ျပာေတြ ဘာေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ သူတို႔လည္း အံ့ေတြၾသၿပီး က်ေနာ့္္အတြက္ ဝမ္းေတြသာလို႔ေပါ့၊ က်ေနာ္ကေတာင္ ေနာက္ေနေသးတယ္၊ က်ေနာ္ မလာခင္က ဘယ္လိုပဲ႐ြာ႐ြာ စကၤာပူမိုးဟာ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဒီလိုပဲ တိတ္သြားရမယ္ေလ ဆိုၿပီး...၊ အမွန္ေတာ့ မိုးက သူ႔ကို မထီေလးစား လုပ္ခ်င္တဲ့ က်ေနာ့္ကို ဆံုးမဖို႔ အကြက္ေကာင္းကို ေခ်ာင္းေနခဲ့တာ..၊ အခုေတာ့ က်ေနာ္ေစာင့္ေနခဲ့တဲ့ Songs of the sea ပြဲတည့္တည့္မွာမွ ႐ြာခ်ပစ္လိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့လည္း ၾကည့္ဦး..၊ က်ေနာ္ မလူးသာမလႈပ္သာ ဘယ္ေနရာကိုမွ ထြက္ေျပးၿပီး မိုးခိုလို႔ မရတဲ့ အခ်ိန္မွာမွ ႐ြာတာ...၊ ႐ွိဳးပြဲက ျပေနတာဆိုေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ပါလာတဲ့ ထီးကေလးကိုေတာင္ ထုတ္ေဆာင္းခြင့္ မရခဲ့ဘူး၊ အေနာက္ကလူေတြ ကြယ္သြားမွာစိုးလို႔၊ ျဖစ္ပံုမ်ားေတာ့ အဲဒီလို...၊ ဒီပံုေလးအတြက္ ကိုညိမ္းကို ခရက္ဒစ္ ေပးပါတယ္၊ မိုးကာအက်ႌေလး ေအာက္ကေန ရသေလာက္ သူက ဖုန္းေလးနဲ႔ ႐ိုက္ထားခဲ့တာ...၊

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီအခ်ိန္ပိုင္းေလး မိုးမိသြားတာကလြဲရင္ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ရာသီဥတုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အဆင္ေျပပါတယ္၊ သြားေလရာမွာ မိုးလိုက္လို႔ ႐ြာေနခဲ့တဲ့ ကံဆိုးမ မျဖစ္ခဲ့တာ ဝမ္းသာစရာပါ၊ ၿပီးေတာ့ တစ္ေန႔တည္းမွာ ေနရာေတြ အမ်ားႀကီးကို ေရာက္ခဲ့တာကလည္း ေပ်ာ္စရာပဲေပါ့...။

(ကဲ...ဒီတစ္ပုဒ္မွာေတာ့ ဓါတ္ပံုေတြ ၂၃ ပံုေတာင္ တင္လိုက္ပါတယ္၊ April Fool မွာ စိတ္ထဲ စႏိုးစေနာင့္ ျဖစ္သြားခဲ့သူေတြ ေက်ပါၿပီေနာ္..၊ း) ေနာက္တစ္ပိုင္းကိုလည္း ဆက္လိုက္ခဲ့ပါဦး၊ ကြ်န္းကေလးက ေရျမဳပ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး...)


ညီလင္းသစ္
၃ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၃

01 April 2013

ေရျမဳပ္သြားတဲ့ ကြ်န္းကေလး


က်ေနာ္ စကၤာပူကို သြားခဲ့တဲ့ ခရီးစဥ္အေၾကာင္းကို အပိုင္းေတြခြဲၿပီး ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္မယ္လို႔ ရည္႐ြယ္ထားေပမယ့္ အခုေတာ့ ရပ္လိုက္ပါၿပီ၊ တကယ္တမ္းမွာ ဆက္ေရးမယ္ဆိုရင္ ဓါတ္ပံုေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔အတူ ေနာက္ထပ္ ၂ ပိုင္းေလာက္ေတာ့ က်န္ပါေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ အဲဒါေတြကို ဆက္ေရးေနလို႔ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ အက်ိဳးမ႐ွိဘူးလို႔ ခံစားလာရတာနဲ႔ အခုလို ရပ္လိုက္တာပါ...၊

ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္ကုန္တာ ျမန္လြန္းလို႔လည္း ဒါေတြဆက္တင္ရင္ ၾကာေနဦးမွာ စိုးတာကလည္း တစ္ေၾကာင္းေပါ့၊ အခုကိုပဲ ၂၀၁၃ ရဲ႕ ဧၿပီလေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ မဟုတ္လား၊ လာလည္ၾကတဲ့ ညီအစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမအားလံုး က်န္းမာ၊ ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစဗ်ာ...။


ညီလင္းသစ္
၁ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၃