24 September 2013

ယူရီးယား (သို႔မဟုတ္) ရင္းႏွီးေနေသာသူစိမ္း


ဟိုတေလာဆီက မီဒီယာသတင္းေတြမွာ ဖတ္ရတဲ့ ငါးပိရည္က်ိဳထဲက ယူရီးယား ဓါတ္ေျမၾသဇာ အေၾကာင္းက လူထုအၾကားမွာ အေတာ္ေလး လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ ျဖစ္သြားေစပါတယ္၊ ငါးပိရည္ဆိုတာက ျမန္မာလူမ်ိဳး အမ်ားစုရဲ႕ ထမင္းပြဲမွာ မပါမျဖစ္ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေ႐ြး စားၾကတာ ျဖစ္ေလေတာ့ ဒီသတင္းဟာ လူတန္းစား အလႊာအသီးသီးအေပၚမွာ ႐ိုက္ခတ္မႈ ႐ွိခဲ့တယ္၊ လူေျပာမ်ားေနတဲ့ ယူရီးယားအေၾကာင္းကို အရင္ကတည္းက တစြန္းတစၾကားဖူးထား သူေတြ ႐ွိသလို အခုလို အစားအေသာက္ထဲ ပါလာမွ ဘာလဲဆိုတာ စူးစမ္းေလ့လာ ခ်င္သူေတြလည္း ႐ွိမွာပါ၊ ထမင္းပြဲထဲမွာ အခုလို မအပ္မရာ ပါလာတဲ့ အႏၲရာယ္႐ွိ ဓာတုပစၥည္းတစ္ခုအေၾကာင္း က်ေနာ္တို႔ နည္းနည္းေလာက္ အနီးကပ္ ေလ့လာၾကည့္ရ ေအာင္ပါ...၊




ယူရီးယားဆိုတာ ဘာလဲ

ယူရီးယား (Urea) ဆိုတာက ႏိုက္ထ႐ိုဂ်င္ ေမာ္လီက်ဴးေတြပါတဲ့ ေအာ္ဂဲနစ္ျဒပ္ေပါင္းပါ၊ သူက က်ေနာ္တို႔နဲ႔ မစိမ္းပါဘူး၊ က်ေနာ္တို႔က မသိရင္သာ ေနမယ္၊ ယူရီးယားကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ နိစၥဓူဝ ႐ွင္သန္မႈမွာ ပါေနၿပီးသား...၊ တကယ္ေတာ့ ယူရီးယားဆိုတာ ခႏၶာကိုယ္က အၿမဲစြန္႔ထုတ္ေနတဲ့ အရာတစ္ခုပါ၊ က်ေနာ္တို႔စားလိုက္တဲ့ အစာေတြမွာပါတဲ့ ပ႐ိုတိန္းဓာတ္နဲ႔ အမိုင္ႏိုအက္ဆစ္ကို အသည္းက ေျခဖ်က္ပါတယ္၊ အဲဒီအခါမွာ ယူရီးယားထြက္လာၿပီးေတာ့ ေသြးေၾကာေတြထဲကို ေရာက္သြားတယ္၊ ေသြးထဲက အဲဒီယူရီးယားကိုမွ ေက်ာက္ကပ္က တစ္ခါ ျပန္စစ္ယူၿပီး ဆီးထဲကေန စြန္႔ထုတ္လိုက္ပါတယ္၊ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ပိုေနတဲ့ ႏိုက္ထ႐ိုဂ်င္ ေမာ္လီက်ဴးေတြ ႐ွိရင္လည္း အဲဒီယူရီးယားထဲမွာ ေပ်ာ္ဝင္ၿပီး အခုလိုပဲ ဆီးထဲကေန ပါသြားေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ အ႐ြယ္ေရာက္ၿပီးသား လူႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆီးထဲမွာ တစ္ေန႔ကို ယူရီးယား ၂၀ ကေန ၃၀ ဂရမ္အထိ ပါေလ့႐ွိတယ္၊ ေခြ်းထြက္တဲ့ အခါမွာလည္း ယူရီးယား အနည္းငယ္ ပါ,ပါတယ္၊

အဲဒီလို ဆီးထဲမွာ ယူရီးယားပါတယ္ ဆိုတာကို ၁၇၂၇ ခုႏွစ္ကတည္းက Herman Boerhaave ဆိုတဲ့ ဒတ္ခ်္လူမ်ိဳး သိပၸံပညာ႐ွင္က ေတြ႔႐ွိထားခဲ့တယ္၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း Hilaire Rouelle ဆိုတဲ့ ျပင္သစ္ဓါတုေဗဒ ပညာ႐ွင္က ၁၇၇၃ မွာေတြ႔တယ္လို႔ ဆိုတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေတြက ေတြ႔႐ွိတဲ့ အဆင့္မွာပဲ ႐ွိေနတုန္းပဲ၊ က်ေနာ္တို႔ ဒီေန႔သံုးေနတဲ့ ယူရီးယား ဆိုတာကို အေစာဆံုး ဓာတ္ျပဳ၊ ထုတ္လုပ္ႏိုင္ခဲ့ သူကေတာ့ Friedrich Wöhler ဆိုတဲ့ ဂ်ာမန္ ဓာတုေဗဒ ပညာ႐ွင္ပါ၊ ၁၈၂၈ မွာ ထုတ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ၊ ေခတ္ၿပိဳင္အေနနဲ႔ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ ကုန္းေဘာင္နန္းဆက္က ဘႀကိးေတာ္ စစ္ကိုင္းမင္း နန္းတက္ေနခ်ိန္ေပါ့၊ ယူရီးယားကို ကာဘာမိုက္ (Carbamide) လို႔လည္း ေခၚၾကပါေသးတယ္...၊

ယူရီးယားကို ဘာအတြက္သံုးလဲ

ယူရီးယားကို အသံုးအမ်ားဆံုးကေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုး သိၾကတဲ့အတိုင္း ဓာတ္ေျမၾသဇာ အေနနဲ႔ပါ၊ ကမာၻေပၚမွာ ထုတ္လုပ္သမွ်ရဲ႕ ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ ဓာတ္ေျမၾသဇာ အတြက္ပါ၊ ဒါ့အျပင္ ကြ်ဲေတြ၊ ႏြားေတြရဲ႕ အစာမွာလည္း ထည့္ေလ့႐ွိပါတယ္၊ ယူရီးယားထဲမွာ ႏိုက္ထ႐ိုဂ်င္ ပါဝင္တဲ့အတြက္ တိရိစာၦန္ေတြရဲ႕ ႀကီးထြားမႈကို အေထာက္အကူ ျပဳတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အလားတူ ႏိုက္ထ႐ိုဂ်င္ပါတဲ့ အျခားအစာေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ သူက ေစ်းလည္းသက္သာလို႔ အသံုးမ်ားၾကတယ္၊ ဓာတ္ေျမၾသဇာတို႔၊ ကြ်ဲႏြားတို႔လို႔ ဆိုလိုက္ေတာ့ ၿမိဳ႕ျပက လူေတြနဲ႔ မဆိုင္ဘူးလို႔ေတာ့ မေတြးလိုက္ ပါနဲ႔၊ က်ေနာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ယူရီးယားပါတဲ့ ပစၥည္းေတြ တကယ္ကို အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္၊ တခ်ိဳ႕ပလပ္စတစ္ေတြ ထုတ္လုပ္မႈမွာ ယူရီးယားပါတယ္၊ ဆံပင္ကို သန္မာေအာင္သံုးတဲ့ hair conditioner ေဆးရည္ေတြမွာ ယူရီးယားပါတယ္၊ သြားေတြျဖဴေအာင္ သံုးတဲ့ ေဆးေတြမွာ ယူရီးယားပါတယ္၊ မ်က္ႏွာေပါင္းတင္ေဆး၊ အေရျပား မေျခာက္ေအာင္ သံုးတဲ့ ခရင္မ္ေတြမွာ ယူရီးယားပါတယ္၊ ယူရီးယားက အေရျပားဆဲလ္ေတြကို ပြင့္သြားေစတဲ့အတြက္ ေလထဲက စိုထိုင္းဆ (moisture) ကို ဆဲလ္ေတြက စုပ္ယူႏိုင္လို႔ အသားအေရကို စိုေျပေစတယ္၊ တခ်ိဳ႕စီးကရက္ေတြမွာ ရနံ႔ကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ ယူရီးယားပါတယ္၊ ခြ်င္းဂန္းေတြမွာ ယူရီးယားပါတယ္၊ အိမ္သံုးဆပ္ျပာ၊ ပန္းကန္ေဆး ဆပ္ျပာေတြမွာ ယူရီးယား ပါတယ္၊ ဒါတင္မကေသးဘဲ ကိတ္မုန္႔၊ ေပါင္မုန္႔ဖုတ္တဲ့အခါ ဂ်ံဳအရည္အေသြး ပိုေကာင္းေအာင္၊ ပိုလွေအာင္ ထည့္ၾကတဲ့ food additive တခ်ိဳ႕မွာလည္း ယူရီးယား ပါ,ပါတယ္၊ ကိတ္မုန္႔ဝယ္တဲ့ အခါ ဘူးခြံေပၚ၊ ဒါမွမဟုတ္ ပလပ္စတစ္အိတ္ေပၚမွာ ေဖာ္ျပေလ့႐ွိတဲ့ ingredients list (ပါဝင္ပစၥည္း စာရင္း)ကို ၾကည့္,ၾကည့္ပါ၊ E927b လို႔ ေတြ႔ရင္ အဲဒါဟာ ယူရီးယားပါတဲ့ food additive ပါပဲ၊

အခုလို ယူရီးယားပါတဲ့ ပစၥည္းေတြ၊ အသံုးအေဆာင္ေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိေၾကာင္း ထည့္ေျပာရတာက ယူရီးယားဆိုတာ မေန႔တေန႔ကမွ ထ,ေပၚလာတဲ့၊ က်ေနာ္တို႔ တစ္ခါမွ မသိဖူးတဲ့ ပစၥည္းတစ္ခု မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိေစခ်င္လို႔ပါ၊ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔စားတဲ့ အစားအေသာက္တခ်ိဳ႕မွာ တခါတေလလည္း ပါလာတတ္တယ္ ဆိုတာကို သတိျပဳမိေစခ်င္တာလည္း ပါ,ပါတယ္၊ ေကာင္းၿပီ...၊ ႏိုင္ငံတကာမွာ ထုတ္လုပ္ေနၾကတဲ့ ပစၥည္းေတြ၊ ခရင္မ္ေတြ၊ အစားအစာေတြမွာ ယူရီးယား ပါတယ္ ဆိုေပမယ့္ သူတို႔က စံခ်ိန္၊ စံညႊန္းေတြအတိုင္း အတိအက်ထည့္သလို ပါရင္လည္း ပါတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ေဖာ္ျပေလ့႐ွိတယ္၊ ဒါဆို က်ေနာ္တို႔ဆီက ငါးပိေတြမွာေကာ...?

ေရက်ိဳငါးပိထဲမွာ ယူရီးယားပါတာ ဘယ္လိုသိႏိုင္မလဲ

သာမန္ မ်က္လံုးနဲ႔ ၾကည့္႐ံု၊ အနံ႔ခံ၊ အရသာ ခံၾကည့္႐ံုနဲ႔ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မသိႏိုင္ဘူးလို႔ ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ ေျပာရမွာပါပဲ၊ ယူရီးယားဟာ နဂိုမူလကတည္းက အေရာင္၊ အနံ႔၊ အရသာ ထူးထူးျခားျခား မ႐ွိသလို သူ႔ရဲ႕ water solubility (ေရမွာေပ်ာ္ဝင္ႏႈန္း) ကလည္း အရမ္းျမင့္ပါတယ္၊ အပူခ်ိန္ ၂၀ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္မွာ ေရ တစ္လီတာထဲကို ၁၀၈၀ ဂရမ္အထိ ေပ်ာ္ဝင္ႏိုင္တယ္၊ ဆိုေတာ့ ေရက်ိဳငါးပိ ေကာင္ေတြေပၚကို ေရေဖ်ာ္ထားတဲ့ ယူရီးယားေတြ ပက္ျဖန္းမယ္ဆိုရင္ ယူရီးယားက ေရမွာလံုးဝ ေပ်ာ္ဝင္ေနလို႔ ဘာမွ မသိႏိုင္ပါဘူး၊ ထို႔အတူပဲ ယူရီးယားအမႈန္႔ေတြကို ငါးပိေကာင္ေတြနဲ႔ ေရာနယ္ၿပီး သိပ္ထားမယ္ ဆိုရင္လည္း ငါးပိကေန အရည္ထြက္လာတာနဲ႔ ယူရီးယားေတြက ေပ်ာ္ဝင္၊ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာ ျဖစ္လို႔ မသိႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး၊

အဲဒီလို အျပင္ပန္းအားျဖင့္ သိဖို႔ မလြယ္ကူတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ငါးပိထဲမွာ ယူရီးယား ပါ၊မပါ သိခ်င္ရင္ေတာ့ ဓာတ္ခြဲၾကည့္မွပဲ ရမွာပါ၊ ငါးပိထဲမွာ ႐ွိမယ္လို႔ ယူဆရတဲ့ ယူရီးယားကို Methanol လို၊ Ethyl Acetate လို organic solvent တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးသံုးၿပီး extract လုပ္၊ ၿပီးေတာ့မွ UPLC-MS/MS လို ဓာတ္ခြဲစက္မ်ိဳးနဲ႔ စစ္ေဆးၾကည့္မွပဲ အတိအက် သိႏိုင္ပါလိမ့္မယ္၊

သတင္းေတြမွာ က်ေနာ္လိုက္ဖတ္မိ သေလာက္ေတာ့ ငါးပိေတြထဲမွာ ယူရီးယားပါတယ္ လို႔သာ ေျပာေနၾကေပမယ့္ အဲဒီလို ပါေၾကာင္းကို ဓာတ္ခြဲခန္း အေျဖေတြနဲ႔ သက္ေသျပတာမ်ိဳးေတာ့ မၾကားမိပါဘူး၊ က်ေနာ္မဖတ္မိဘဲ က်န္ခဲ့တာလည္း ျဖစ္ေကာင္း၊ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ ယူရီးယားကို ဓာတ္ခြဲစစ္ေဆးဖို႔က ဒီေလာက္ႀကီး မခက္လွပါဘူး၊ လိုအပ္တဲ့ စက္ကိရိယာေတြသာ ႐ွိမယ္ဆိုရင္ တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးသည့္တိုင္ ISO-European Standard Operating Procedure တို႔လို၊ United States Environmental Protection Agency (US-EPA) တို႔လို analytical method ေတြ ရႏိုင္ ပါတယ္၊ ဓာတ္ခြဲစစ္ေဆးမႈ မ႐ွိတဲ့အခါ စံုစမ္းလို႔ရတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြက ခိုင္မာတယ္ ဆိုဦးေတာ့ ဓာတ္ခြဲခန္း စစ္ေဆးခ်က္လိုမ်ိဳး မျငင္းႏိုင္၊ မကာႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ေတာ့ မထိေရာက္ပါဘူး၊ အခုေတာ့ စားသံုးသူကာကြယ္ေရးအသင္းက ေရက်ိဳငါးပိေတြ ထဲမွာ ယူရီးယား ပါတယ္လို႔ ေျပာေပမယ့္ တဖက္က လုပ္ငန္း႐ွင္ေတြ ကလည္း မထည့္ပါဘူးလို႔ ျပန္ျငင္းေန ၾကတယ္၊ အဲဒီအခါ ၾကားထဲက ျပည္သူလူထုအတြက္ ပိုၿပီး နား႐ွဳပ္ေစတာ၊ ျဖစ္ရပ္မွန္ေပၚ ေဝဝါးၿပီး၊ စိတ္ဝင္စားမႈ ေလ်ာ့ပါးသြားတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ ကဲပါေလ... ပစၥည္းကိရိယာ မ႐ွိလို႔၊ နည္းပညာ ခ်ိဳ႕တဲ့လို႔ ဓာတ္ခြဲခန္းမွာ သက္ေသမျပႏိုင္တာ အသာထားလိုက္ပါ၊ အခု အဲဒီယူရီးယားပါတယ္ ဆိုတဲ့ငါးပိေတြကို စားမိၿပီ ဆိုပါစို႔...၊ ဘာေတြ ျဖစ္လာမလဲ?

ယူရီးယားက အႏၲရာယ္႐ွိသလား

အစားအေသာက္လည္း မဟုတ္၊ စားဖို႔လုပ္ထားတာလည္း မဟုတ္တဲ့ အရာတစ္ခုက ဗိုက္ထဲကို မၾကာခဏ ဝင္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေယဘုယ်အားျဖင့္ အႏၲရာယ္႐ွိတယ္ လို႔ပဲ သတ္မွတ္ရမွာပါ၊ ဒီေနရာမွာ လူကို အႏၲရာယ္ျဖစ္ေစတဲ့ အဆင့္ကို ၂ ဆင့္ခြဲျမင္ဖို႔ လိုပါတယ္၊ စားမိတာနဲ႔ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေရာဂါလကၡဏာေတြ ျမင္ရတတ္တဲ့ Acute toxicity လို႔ေခၚတဲ့ လက္ငင္းအႏၲရာယ္နဲ႔ ကာလၾကာျမင့္စြာ စားၿပီးတဲ့အခါမွ ေရာဂါလကၡဏာ ေျဖးေျဖးခ်င္း ျပလာတတ္တဲ့ Chronic toxicity ဆိုတဲ့ ေရ႐ွည္အႏၲရာယ္ တို႔ပါပဲ၊ လူအမ်ားစုကို ဒုကၡေပးေလ့ ႐ွိတာက chronic toxic ေရ႐ွည္အဆိပ္ ျဖစ္ေစတဲ့ အစားအစာေတြပါ၊ သူက စားၿပီးၿပီးခ်င္း ေကာက္ခါငင္ခါ ေအာ့အန္တာ၊ ေခါင္းမူးတာစတဲ့ အဆိပ္အေတာက္ လကၡဏာေတြ မျပတဲ့အတြက္ အဆိပ္ဟာ ခႏၶာကိုယ္ထဲ ေရာက္လို႔ေရာက္မွန္း မသိဘဲ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စားေနမိတာမ်ိဳး ျဖစ္တတ္ပါတယ္၊ အခု ယူရီးယားရဲ႕ လက္ငင္းအႏၲရာယ္ (Acute) နဲ႔ ေ႐႐ွည္အႏၲရာယ္ (Chronic) တို႔ကို က်ေနာ္တို႔ ၾကည့္ရေအာင္...၊

ဓာတုျဒပ္ေပါင္း တစ္ခုစီမွာ Material Safety Data Sheet (MSDS) လို႔ေခၚတဲ့ ေဒတာဖိုင္ေတြ ႐ွိပါတယ္၊ သူ႔ရဲ႕နာမည္ အျပည့္အစံု၊ ထုတ္လုပ္ပံု၊ ထိန္းသိမ္းထားသိုနည္း၊ လူနဲ႔တိရိစာၦန္၊ ပတ္ဝန္းက်င္ စတာေတြအေပၚ အႏၲရာယ္ ႐ွိမ႐ွိ... စတာေတြ ပါဝင္တဲ့ စာ႐ြက္ပါ၊ ဓာတုျဒပ္ေပါင္းရဲ႕ ကိုယ္ေရးရာဇဝင္လို႔ ဆိုၾကပါစို႔၊ ယူရီးယားရဲ႕ MSDS ဖိုင္ေတြကို ေလ့လာၾကည့္တဲ့အခါ ႂကြက္ေတြအေပၚ Acute toxicity သက္ေရာက္မႈဟာ 2000 mg/Kg ကေန 14300 mg/Kg အထိ ႐ွိတယ္လို႔ ေတြ႔ရပါတယ္၊ ဆိုလိုတာက ၁ ကီလိုဂရမ္ အေလးခ်ိန္႐ွိတဲ့ ႂကြက္တစ္ေကာင္ဟာ အနည္းဆံုး ၂၀၀၀ မီလီဂရမ္ ကေန အမ်ားဆံုး ၁၄၃၀၀ မီလီဂရမ္ စားမိတဲ့အခါ အဆိပ္ျဖစ္ေစတဲ့ သေဘာပါ၊ တစ္ခါ ယူရီးယားရဲ႕ ေရ႐ွည္အႏၲရာယ္ Chronic toxicity ကို ဓာတ္ခြဲခန္း ႂကြက္ကေလးေတြ အေပၚမွာ စမ္းသပ္ခ်က္က်ေတာ့ 6750 mg/Kg/day လို႔ ေတြ႔ရတယ္၊ ၁ ကီလိုဂရမ္ အေလးခ်ိန္႐ွိတဲ့ ႂကြက္က တစ္ေန႔ကို ၆၇၅၀ မီလီဂရမ္ေလာက္ စားသြားမယ္ဆိုရင္ ေရ႐ွည္မွာ အႏၲရာယ္႐ွိႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္၊

ယူရီးယားကို တိရိစာၦန္ႏွင့္လူအေပၚ စမ္းသပ္ျခင္း

ယူရီးယားဟာ လူနဲ႔ တိရိစာၦန္ေတြအေပၚ အႏၲရာယ္ ႐ွိသလားဆိုတာ သိႏိုင္ဖို႔ စမ္းသပ္မႈေတြ လုပ္ခဲ့ၾကတာ ႐ွိပါတယ္၊ စမ္းသပ္မႈရဲ႕ အမ်ားစုက ဓာတ္ခြဲခန္းသံုး ႂကြက္ေတြအျပင္ ေမ်ာက္၊ ဝက္၊ ေခြး၊ ႏြား စတဲ့ အေကာင္ေတြအေပၚမွာ စမ္းသပ္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္၊ လူနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ တိုက္႐ိုက္ျပဳလုပ္တဲ့ စမ္းသပ္မႈ အနည္းငယ္႐ွိသလို ယူရီးယားကို ေဆးအျဖစ္ သံုးေနရသူေတြ၊ ေန႔စဥ္စားသံုးမႈမွာ ယူရီးယား ပါႏိုင္တဲ့ လူေတြအေပၚမွာလည္း သုေတသန လုပ္ထားတာပါ၊

တိရိစာၦန္မ်ားႏွင့္ စမ္းသပ္ျခင္း

တိရိစာၦန္ေလးေတြနဲ႔ ျပဳလုပ္ထားတဲ့ စမ္းသပ္မႈေတြ အမ်ားႀကီးထဲကမွ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတာ အခ်ိဳ႕ကို ေျပာပါ့မယ္၊ ၁၉၈၀ တုန္းက အေမရိကန္ တကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ ႂကြက္အေကာင္ ၁၀၀ စီ ပါတဲ့ အုပ္စု ၃ စုကို မတူညီတဲ့ ယူရီးယားပမာဏေကြ်းၿပီး စမ္းတယ္၊ ပထမအုပ္စုကို ခႏၶာကိုယ္ အေလးခ်ိန္ အလိုက္ 674 mg/Kg၊ ဒုတိယအုပ္စုကို 1350 mg/Kg နဲ႔ တတိယအုပ္စုကို 6750 mg/Kg ေန႔စဥ္ေကြ်းၿပီး ၁ ႏွစ္တိတိ ေစာင့္ၾကည့္၊စမ္းသပ္ ခဲ့ၾကတယ္၊ ရလဒ္က ႂကြက္ေတြ အားလံုးရဲ႕ ကိုယ္တြင္းအဂၤ ါေတြမွာ ထူးျခားတဲ့ ေျပာင္းလဲမႈ မေတြ႔ခဲ့ရဘုူး၊ ဒုတိယအုပ္စုမွာ ႐ွိတဲ့ ႂကြက္မေလးေတြမွာ Lymphomas ဆိုတဲ့ ေသြးကင္ဆာတစ္မ်ိဳးကို ျဖစ္ေစတဲ့ ဆဲလ္တခ်ိဳ႕ ႀကီးထြားေနတာ ေတြ႔ရေပမယ့္ ဒါဟာ သူတို႔ကိုေကြ်းတဲ့ ယူရီးယားပမာဏနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ အခ်ိဳးမက်လို႔ ယူရီးယားေၾကာင့္ပါလို႔ တစ္ထစ္ခ် မယူဆခဲ့ဘူး၊

သေႏၶသားဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ အေပၚ ယူရီးယားရဲ႕ သက္ေရာက္မႈကို သိရဖို႔ စမ္းသပ္မႈတစ္ခုမွာေတာ့ 50 g/Kg ပမာဏ႐ွိတဲ့ ယူရီးယားကို ၁၂ နာရီျခား ၂ ခါခြဲၿပီး ႂကြက္ကေလးေတြကို ၁၄ ရက္ ေကြ်းပါတယ္၊ အဲ့ဒီေနာက္ စမ္းသပ္ၾကည့္ေတာ့ သေႏၶသားအေပၚ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈအေပၚ ထားျခားတဲ့ သက္ေရာက္မႈ မေတြ႔ရဘူးလို႔ ဆိုတယ္၊ ေမြးလာတဲ့ ႂကြက္ကေလးေတြကို စစ္ေဆးၾကည့္ေတာ့ ကိုယ္အေလးခ်ိန္က ပ်မ္းမွ်႐ွိသင့္တာထက္ အနည္းငယ္ ေလ်ာ့ေနေပမယ့္ ခႏၶာကိုယ္ အ႐ြယ္အစား ကေတာ့ နည္းနည္းပုိႀကီးတယ္လို႔ သိရပါတယ္၊

ကေနဒါႏိုင္ငံ၊ အယ္လ္ဘာတာ တကၠသိုလ္က ၁၉၇၀ မွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ စမ္းသပ္မႈ တစ္ခုမွာေတာ့ ခႏၶာကိုယ္က ယူရီးယားကို စုပ္ယူႏိုင္မႈအေပၚ ဝက္ကေလးေတြနဲ႔ စမ္းသပ္ခဲ့ပါတယ္၊ အမွတ္အသား လုပ္ထားတဲ့ ယူရီးယားကို ေကြ်းၿပီးေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာတဲ့အခါ ၄၈ နာရီအတြင္း ဆီးထဲမွာ ၅၂ ရာခိုင္ႏႈန္း ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္၊ ေနာက္ထပ္ ၄၈ နာရီမွာေတာ့ ၁.၉ ရာခိုင္ႏႈန္း ထပ္ပါလာၿပီး မစင္ထဲမွာေတာ့ ၁.၃ ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ ပါ,ပါတယ္၊ အသည္း၊ ႂကြက္သားနဲ႔ ေသြးထဲမွာေတာ့ ၁ ရာခိုင္ႏႈန္းထက္ ပိုနည္းတဲ့ ယူရီးယားကိုပဲ ေတြ႔ရတယ္လို႔ ဆိုတယ္၊ ဒီစမ္းသပ္မႈမွာ ခႏၶာကိုယ္ထဲ ေရာက္သြားတဲ့ ယူရီးယားရဲ႕ ၆၀% ပဲ ျပန္ထြက္လာတာ ေတြ႔ရၿပီးေတာ့ ယူရီးယားဟာ ကိုယ္ခႏၶာရဲ႕ ပ႐ိုတိန္းေတြ ထဲမွာလည္း ေပ်ာ္ဝင္ႏိုင္တယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ့ ၾကပါတယ္၊ ဒါေတြက ဓာတ္ခြဲခန္းအဆင့္ စမ္းသပ္မႈေတြထဲက စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့ စမ္းသပ္မႈတခ်ိဳ႕ ျဖစ္ပါတယ္...၊

လူႏွင့္ စမ္းသပ္ျခင္း

လူနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ပတ္သက္တဲ့ ယူရီးယားဆိုင္ရာ စမ္းသပ္မႈ၊ ကုသမႈေတြကေတာ့ ပိုလို႔ေတာင္ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္၊ ၁၉၂၅ မွာ အဂၤလန္မွာ႐ွိတဲ့ ေဆးတကၠသိုလ္ တစ္ခုရဲ႕ စမ္းသပ္မႈမွာ က်န္းမာ၊ သန္စြမ္းတဲ့ ေယာက္်ား ၄ ေယာက္ကို ယူရီးယား ၁၅ ဂရမ္ ေကြ်းလိုက္တယ္၊ ၿပီးတဲ့အခါ သူတို႔ရဲ႕ ေသြးကို တိုင္းၾကည့္ေတာ့ ယူရီးယားပါဝင္ႏႈန္းက ၁၅ မိနစ္ကေန ၁ နာရီအတြင္းမွာ ၄၀% ျမင့္တက္သြားတာ ေတြ႔ရပါတယ္၊ ေနာက္ထပ္ ၃ နာရီၾကာမွ မူလအေနအထားကို ျပန္က်တယ္၊ တစ္ခါ အဲဒီ စမ္းသပ္မႈကိုပဲ ေက်ာက္ကပ္မေကာင္းတဲ့ လူနာ ၁၅ ေယာက္နဲ႔ ထပ္လုပ္တယ္၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ယူရီးယားက ေသြးထဲမွာ ၅၀% အထိကို ျမင့္တက္ သြားၿပီးေတာ့ ျပန္က်ဖို႔ကလည္း ၄ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ၾကာတယ္လို႔ သိရပါတယ္၊

ေသြးထဲမွာ ယူရီးယားဓာတ္ အရမ္းျမင့္လာတဲ့အခါ တခ်ိဳ႕လူေတြမွာ အစားစားခ်င္စိတ္ မ႐ွိတာ၊ ေခါင္းမူးတာ၊ ပ်ိဳ႕အန္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္တာ၊ ရင္တုန္ပန္းတုန္ ျဖစ္တာ စတာေတြ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ ၁၉၆၁ က ျပဳစုထားတဲ့ စာတမ္းတစ္ခုမွာ ေတာင္အာဖရိက ႏိုင္ငံက ယူရီးယား စားမိတဲ့ လူေတြအေၾကာင္း ဖတ္ရပါတယ္၊ လူအေယာက္ ၈၀ ဟာ ယူရီးယား ဓာတ္ေျမၾသဇာကို အိမ္သံုးဆားအျဖစ္နဲ႔ မွားၿပီး စားမိၾကလို႔ ေဆး႐ံုတင္လိုက္ရတဲ့ အေၾကာင္းပါ၊ ယူရီးယားေရာ ဆားေရာ ႏွစ္ခုစလံုးက အျဖဴေရာင္ အမႈန္႔ေတြဆိုေတာ့ မွားလြယ္ပါတယ္၊ အဲဒီလူေတြမွာ ခုနေျပာတဲ့ ေအာ့အန္တာ၊ ေခါင္းမူးတာ၊ ရင္တုန္တာ စတာေတြ ျဖစ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ရက္အနည္းငယ္ အတြင္းမွာပဲ အားလံုးျပန္ေကာင္း သြားၾကတယ္လို႔ ဆိုတယ္၊

ယူရီးယားကို ေဆးအေနနဲ႔သံုးတဲ့ ကုသမႈေတြကိုၾကည့္ရင္ ဆီးထြက္နည္းေစတဲ့ ေဟာ္မုန္းေတြ သဘာဝမဟုတ္ဘဲ ထြက္ေနတာကို ေလွ်ာ့ခ်တဲ့ ကုသနည္းကလည္း စိတ္ဝင္စားစရာပါ၊ အေၾကာင္းကေတာ့ အဲဒီကုသမႈမွာ ယူရီးယား ပမာဏ အမ်ားႀကီးကို ကာလ႐ွည္ၾကာစြာ စားရလို႔ ျဖစ္ပါတယ္၊ တခါတေလ ၆၀ ဂရမ္ကေန ၉၀ ဂရမ္ေလာက္ ပမာဏ႐ွိတဲ့ မ်ားျပားတဲ့ ယူရီးယားကို စားရတဲ့ လူနာ တခ်ိဳ႕တေလမွာ ဝမ္းပ်က္တတ္တာက လြဲလို႔ အမ်ားစုက ခံႏိုင္ရည္႐ွိတယ္လို႔ သိရတယ္၊ တစ္ေန႔ကို ၃၀ ဂရမ္နဲ႔ ၅ ႏွစ္ဆက္တိုက္ ယူရီးယား စားေနရတဲ့ လူနာတစ္ေယာက္ ဆိုရင္ ဘယ္လို ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးမွ မေတြ႔ရဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္၊

သၾကားမပါတဲ့ ခြ်င္းဂန္းေတြမွာ အရသာကို ျပဳျပင္ဖို႔အတြက္ ယူရီးယားကို ၃% ေလာက္အထိ ထည့္ၾကေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ အဲဒီလို ၃% ထည့္တာဟာ စားတဲ့လူအတြက္ အႏၲရာယ္ျဖစ္ေစသလား ဆိုတာကို ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံ၊ က်န္းမာေရး ဝန္ႀကီးဌာနရဲ႕ အဆိပ္ေဗဒ ဌာနခြဲကလည္း သုေတသန လုပ္ထား ပါေသးတယ္၊ သူတို႔ရဲ႕ ေတြ႔႐ွိခ်က္ကေတာ့ အဲဒီေလာက္ ပမာဏ ယူရီးယားဟာ လူကို ဘာမွ ဒုကၡမေပးႏိုင္ဘူး ဆိုတာပါပဲ...၊

အခု အထက္မွာ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ တိရိစာၦန္နဲ႔ စမ္းသပ္ခ်က္၊ လူနဲ႔စမ္းသပ္ခ်က္ေတြ အျပင္ ေလ့လာေတြ႔႐ွိခ်က္ အားလံုးနီးပါးကေတာ့ ယူရီးယားကို အႏၲရာယ္႐ွိတဲ့ ပစၥည္းအျဖစ္ မသတ္မွတ္ၾက ပါဘူး၊ အထူးသျဖင့္ ကင္ဆာကိုျဖစ္ေစမႈ (Carcinogenicity) ၊ သေႏၶသား ပ်က္စီး ထိခိုက္မႈ (Teratogenicity) ၊ မ်ိဳး႐ိုးဗီဇ ေသြဖယ္ေျပာင္းလဲေစမႈ (Mutagenicity) စတဲ့ အခ်က္ေတြ မေတြ႔ခဲ့ၾကဘူး၊ ဆိုလိုတာက ေလ့လာစမ္းသပ္မႈေတြ အရေတာ့ ယူရီးယားဟာ ကင္ဆာ ျဖစ္ေစတယ္လို႔ မေတြ႔ရဘူး၊ ယူရီးယားေၾကာင့္ အမ်ားဆံုးျဖစ္ရတဲ့ အႏၲရာယ္ကေတာ့ ေအာ့အန္တာ၊ ေနထိုင္မေကာင္း ျဖစ္တာ စတာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊

ဒါေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ အေရးအႀကီးဆံုး အခ်က္တစ္ခုကို က်ေနာ္တို႔ သတိထားဖို႔ လိုပါတယ္၊ ယူရီးယားဟာ ကင္ဆာမျဖစ္ေစဘူးလို႔ အခုလို စမ္းသပ္မႈေတြက ေျပာေပမယ့္ ဒါကို တရားေသ မမွတ္လိုက္ဖုိ႔ လိုပါတယ္၊ ဒီစမ္းသပ္မႈေတြက ျဖစ္ႏိုင္သေလာက္ ေဘာင္အတြင္းကေန အခ်ိန္ အတိုင္းအတာ တစ္ခု သတ္မွတ္ၿပီးေတာ့ပဲ လုပ္ထားၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္၊ တခ်ိဳ႕ ဓာတုေဗဒ ျဒပ္ေပါင္းေတြက ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ပမာဏေပါင္းမ်ားစြာ ဝင္ေရာက္ၿပီးမွသာ အႏၲရာယ္႐ွိတဲ့ အဆင့္ကို ေရာက္တာမ်ိဳးျဖစ္လို႔ ခ်က္ခ်င္းမသိႏိုင္တာေတြလည္း ႐ွိပါတယ္၊ ေရက်ိဳငါးပိထဲမွာ ယူရီးယား ပါ၊ မပါဆိုတာကို ဓါတ္ခဲြခန္း စစ္ေဆးခ်က္နဲ႔ သက္ေသမျပႏိုင္ေသးဘဲ အျငင္းပြားေနတဲ့ လက္႐ွိကာလမွာေတာ့ အေကာင္းဆံုးက ကိုယ့္ကိုယ္ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကာကြယ္တာပါပဲ...၊

ဘယ္လိုကာကြယ္မလဲ

က်ေနာ္ ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးရတဲ့ အဓိက ရည္႐ြယ္ခ်က္က ယူရီးယားကို ငါးပိထဲကေန စစ္ထုတ္နည္း၊ ဒါမွမဟုတ္ မစားမိေအာင္ ကာကြယ္နည္း တစ္ခုခုမ်ား ႐ွိလို႐ွိျငား ေလ့လာစံုစမ္းရင္း ေရးျဖစ္သြားတာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ယူရီးယားဆိုတာ စားဖို႔မသင့္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာရတာ ဖတ္သူအတြက္ အက်ိဳး႐ွိေစ ႏိုင္ပါတယ္၊ အဲဒီလို မေကာင္းတဲ့ ယူရီးယားကို ဘယ္လိုေ႐ွာင္ရမလဲလို႔ ေျပာႏိုင္ရင္ ဒါ့ထက္ပိုၿပီး အက်ိဳး႐ွိမယ္ မဟုတ္လား၊ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္း လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ထင္သေလာက္ မလြယ္ကူပါဘူး၊ အေၾကာင္းကေတာ့ က်ေနာ္ အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလို ငါးပိထဲမွာ ယူရီးယား ပါ၊ မပါဆိုတာ အလြယ္တကူ မသိႏိုင္သလို အဲဒီ ယူရီးယားကို စစ္ထုတ္ဖို႔ကလည္း ဓာတ္ခြဲခန္း အကူအညီ မပါဘဲနဲ႔ မျဖစ္ႏိုင္လို႔ပါပဲ၊

သတင္းတစ္ပုဒ္ထဲမွာေတာ့ ငါးပိရည္ကို က်ိဳခ်က္တဲ့အခါ ယူရီးယားက ၿပိဳကြဲၿပီး ႏိုက္ထ႐ိုဂ်င္နဲ႔ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ အျဖစ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမယ္လို႔ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ ေျပာတာ ဖတ္လိုက္ရတယ္၊ မွန္သင့္သေလာက္ မွန္ေပမယ့္ လံုေလာက္တဲ့ ဓာတ္ျပဳပ်က္စီးမႈေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ယူရီးယားက 132.7 °C မွာ အခဲအျဖစ္ကေန အရည္စ,ေပ်ာ္ ပါတယ္၊ အဲဒါကိုမွ ဆက္ၿပီး အပူေပးမယ္ဆိုရင္ 135 °C မွာ ေရဆူမွတ္ကို ေရာက္ၿပီးေတာ့ တခ်ိန္ထဲမွာ ၿပိဳကြဲ၊ ပ်က္စီး ပါတယ္၊ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုး သိၾကတဲ့အတိုင္း ငါးပိရည္က်ိဳတဲ့အခါ 100 °C မွာ ေရဆူမွတ္ကို ေရာက္တယ္၊ ငါးပိရည္ေတြ ပြက္ပြက္ဆူမယ္၊ အဲဒါကို ဆက္ထားရင္ ငါးပိရည္ေတြ ခန္းသြားတာပဲ ႐ွိပါမယ္၊ အပူခ်ိန္ကေတာ့ ယူရီးယား ၿပိဳကြဲေစတဲ့အထိ ျမင့္တက္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ယူရီးယားရဲ႕ အနည္းငယ္ေသာ ေမာ္လီက်ဴး တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အပူခ်ိန္ ၁၀၀ ဒီဂရီမွာ ၿပိဳကြဲတာ ျဖစ္ေကာင္း၊ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ ႐ွိသမွ် ယူရီးယားအားလံုးေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊

ဆိုေတာ့ စိတ္မသန္႔ဘူးဆိုရင္ ေလာေလာဆယ္ က်ေနာ္တို႔လုပ္ႏိုင္တာက ငါးပိရည္ကို နည္းနည္းေလာက္ ေလွ်ာ့စားတာျဖစ္ျဖစ္၊ အရင္က ေန႔တိုင္းစားတယ္ဆိုရင္ အခု ၂ ရက္တစ္ခါမွ စားတာမ်ိဳး၊ တခ်ိဳ႕ရက္ေတြမွာ ငါးပိရည္အစား ငံျပာရည္ျဖစ္ျဖစ္၊ ငါးပိေထာင္းျဖစ္ျဖစ္ စားတာမ်ိဳးပဲ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္၊ က်ေနာ့္အေမကေတာ့ ဒီသတင္းေတြ ထြက္လာၿပီးေနာက္ပိုင္း ငါးပိရည္ကို ၂ ခါျပန္ က်ိဳၿပီးမွ စားေနတယ္လို႔ ေျပာတယ္၊ ဒီနည္းကလည္း မဆိုးပါဘူး၊ ယူရီးယားဟာ ေရမွာ ေပ်ာ္ဝင္လြယ္တယ္၊ အပူခ်ိန္အျမင့္မွာ ၿပိဳကြဲတယ္လို႔ သိထားေတာ့ အခုလို ေရမ်ားမ်ားနဲ႔ ေဆးပစ္တာ၊ ခပ္ၾကာၾကာေလး က်ိဳတာဟာ ယူရီးယားကို အမိုးနီးယား၊ အမိုနီယမ္နဲ႔ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ အျဖစ္ ၿပိဳကြဲသြားေစၿပီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ႏိုင္ ပါတယ္၊

အၿပီးသတ္ သံုးသပ္ခ်က္

ယူရီးယားက တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေပါက္ဖြားေနတဲ့ သဘာဝ ျဒပ္ေပါင္း endogenous compound ျဖစ္လို႔လားေတာ့ မသိဘူး၊ သူနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လုပ္ထားတဲ့ သုေတသနက တျခားဓာတုျဒပ္ေပါင္းေတြေလာက္ မမ်ားပါဘူး၊ ေတြ႔႐ွိရသေလာက္ စာတမ္းေတြ၊ သုေတသန သံုးသပ္ခ်က္ေတြမွာေတာ့ ယူရီးယားဟာ ကင္ဆာျဖစ္ေစတယ္လို႔ မသံုးသပ္ၾကဘူး၊ ပ်ိဳ႕အန္တာ၊ ရင္တုန္တာ၊ ဝမ္းပ်က္တာ၊ ေခါင္းမူးတာ စတဲ့ လကၡဏာေတြပဲ ေတြ႔ရတယ္လို႔ ဆိုတယ္၊ လူထက္စာရင္ ယူရီးယားကို ႏိုက္ထ႐ိုဂ်င္အားျဖည့္ အစာအျဖစ္ စားၾကတဲ့ ကြ်ဲႏြားေတြက ေနမေကာင္းျဖစ္တာ ပိုမ်ားပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အခုေတြ႔႐ွိခ်က္ေတြအရ ယူရီးယားဟာ အႏၲရာယ္မ႐ွိဘူး၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အားရပါးရ စားၾကေတာ့ေဟ့-လို႔ မွတ္ယူဖို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ သဘာဝမဟုတ္တဲ့ ျပင္ပအရာတစ္ခုဟာ လူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဝင္ေရာက္ေနတဲ့အခါ ဘယ္လိုမ်ိဳး ဆိုးက်ိဳးေတြ ျဖစ္လာမလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွ အပ္က်မပ္က် မေျပာႏိုင္ပါဘူး၊

တဖက္ကလည္း FDA လို တာဝန္႐ွိအဖြဲ႔အစည္းေတြ အေနနဲ႔ ယူရီးယားကိစၥကို အေလးအနက္ ထားၿပီး ကိုင္တြယ္ စံုစမ္းသင့္ပါတယ္၊ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုမွာ ̔ယူရီးယားကိစၥ သတင္းေတြ ထြက္ေနေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ဆီကို လာတိုင္တာ မ႐ွိေသးလို႔ စံုစမ္းမႈေတြေတာ့ မလုပ္ေသးပါဘူး̕ လို႔ ေျဖသြားတာ ဖတ္လိုက္ရတယ္၊ အံ့ၾသစရာပါပဲ၊ ဒီကိစၥဟာ လာတိုင္မွ စံုစမ္းရမယ့္ ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး၊ တကယ္ဆိုရင္ ျဖစ္သင့္တာက ဘယ္သူမွဘာမွ မေျပာခင္ ဒီလိုကိစၥေတြကို အရင္ဆံုးသိေနသူဟာ FDA ပဲ ျဖစ္သင့္ပါတယ္၊ ဥေရာပႏိုင္ငံေတြမွာ ဆိုရင္ FDA နဲ႔ အလားသ႑န္တူ အဖြဲ႔ေတြဟာ ေစ်းေတြထဲ၊ စားေသာက္ဆိုင္၊ ကုန္စံုဆိုင္ေတြထဲ အၿမဲလိုလို ေ႐ွာင္တခင္ ဝင္စစ္ေနေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ ဒါမွသာ ေဆးဝါး၊ အစားအေသာက္ေတြကို အခ်ိန္နဲ႔ တေျပးညီ monitoring လုပ္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္၊ ၾကပ္မတ္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္၊

အစိုးရပိုင္းကလည္း FDA ကို ပံ့ပိုးေပးဖို႔ လိုပါတယ္၊ လံုေလာက္တဲ့ ဘတ္ဂ်က္ခ်ေပးတာ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ အျပည့္အဝ အပ္ႏွင္းတာ စတဲ့ ပံ့ပိုးကူညီမႈေတြဟာ FDA ကို တကယ္ပဲ ႐ွင္သန္ေနတဲ့၊ လူထုအားကိုးရတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု ျဖစ္လာေစမွာပါ၊ တစ္ခါ လႊတ္ေတာ္မွာ ခိုင္မာတိက်တဲ့ ဥပေဒေတြ၊ လုပ္ထံုး၊ က်င့္ထံုးေတြ ျပဌာန္းေရးဆြဲၿပီး တိတိက်က် လိုက္နာေအာင္ အမ်ိဳးသားက်န္းမာေရး စီမံကိန္းတစ္ရပ္အေနနဲ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္သင့္တယ္၊ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးမွာ ဥပေဒေတြက ႐ွိၿပီးသား၊ လိုက္နာေအာင္လည္း လုပ္ေနၾကပါလ်က္နဲ႔ ခရီးမေရာက္တဲ့အေၾကာင္း ညည္းတြားသြားတာ ၾကားလိုက္ရပါတယ္၊ ဆိုးေဆးေတြ၊ ပိုးသတ္ေဆးေတြၾကားမွာ အသက္ဆက္ေနရတဲ့ ျမန္မာျပည္သူလူထုကို အနည္းဆံုး ငါးပိရည္ေလး တစ္ခြက္ေတာ့ စိတ္ခ်လက္ခ် စားေစသင့္ပါတယ္၊ လွ်ပ္စစ္မီး မ႐ွိရင္ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းေန၊ ေႂကြးထူရင္ တစ္နပ္ေလွ်ာ့စား စတဲ့ ေဆးၿမီးတိုေတြကို ရပ္ၿပီး ခိုင္မာ၊ တိက်တဲ့ ေစာင့္ေ႐ွာက္မႈေတြ၊ ပညာေပး ေဟာေျပာမႈေတြ လိုအပ္ေနပါၿပီ…၊

စားသံုးသူ ျပည္သူလူထု အေနနဲ႔ကလည္း ကိုယ္အခြင့္အေရးကို အျပည့္အဝ ေတာင္းဆိုတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္၊ ငါတို႔က တသက္လံုး ဒီလိုပဲ စားလာတာ…၊ ေရာဂါပီးေနၿပီ၊ မပီးလို႔ ေသေတာ့လည္း ေသကာမွ ေသေရာ၊ ခုေတာ့ စားရမွာပဲ၊ တတ္ႏိုင္ဘူး… စတဲ့ အေျပာမ်ိဳးေတြကို က်ေနာ္ နားလည္ ေပးႏိုင္ပါတယ္၊ တသက္လံုး နင္းျပားဘဝနဲ႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူကမွ အေရးတယူ ေစာင့္ေ႐ွာက္ တာမ်ိဳး မခံခဲ့ရေလေတာ့ ျဖစ္မွေတာ့ခံေပါ့ ဆိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳးေတြ အ႐ိုးစြဲေနတာ ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းေပမယ့္ ဆန္းေတာ့ မဆန္းပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ ရပ္တန္႔စဥ္းစား ၾကည့္ရေအာင္…၊ အခုလို မေကာင္းတဲ့ မသန္႔႐ွင္းတဲ့ အစားအေသာက္ေတြ စားလို႔ ကိုယ္ေသသြား ခဲ့ရင္ေတာင္ ဒီကိစၥက အဲဒီမွာ ရပ္တန္႔သြားမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေနာင္လာမယ့္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မ်ိဳးဆက္ ေတြအထိ ဆက္ၿပီးပါသြားဦးမွာ…၊ ငွက္ေပ်ာသီးကို ေဆးဆိုးေရာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္က အင္တာဗ်ဴးမွာ ေျပာသြားတယ္၊ ̔က်မ ဒီလိုပဲ ေရာင္းလာတာ ႏွစ္ ၂၀ ႐ွိၿပီ̕ တဲ့၊ ေၾကာက္စရာပါပဲ၊ မ်ိဳးဆက္တစ္ဆက္စာကို ငွက္ေပ်ာသီးေတြ ေဆးဆိုးၿပီး ေရာင္းေနခဲ့တာ…၊ ဒါေတြကို ရပ္တန္႔သြားေအာင္ တစ္ေယာက္ကစ တစ္ရာဆိုသလို က်ေနာ္တို႔ေတြ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ စားသံုးသူ အခြင့္အေရးကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ေတာင္းဆို၊ ကာကြယ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဥပမာ- ေစ်းထဲမွာ မွ်စ္ဝယ္တဲ့အခါ ေစ်းသည္ကို ေဆးဆိုးထားသလား ေမးတာမ်ိဳး၊ ငါးပိဝယ္တဲ့အခါ ယူရီးယားေတြ ပါသလား စံုစမ္းတာမ်ိဳး၊ စူပါမားကက္ေတြမွာ ရက္စြဲလြန္ေနတဲ့ စားေသာက္ကုန္ေတြ ေတြ႔ရင္ ဒီအတိုင္းပဲ စင္ေပၚမွာ ျပန္တင္လိုက္တာမ်ိဳး မလုပ္ဘဲ ဝန္ထမ္းကို ေခၚျပၿပီး သိမ္းခိုင္းတာမ်ိဳး၊ မသကၤာတဲ့ အစားအေသာက္ေတြ ေတြ႔ရင္ စားသံုးသူ ကာကြယ္ေရးအဖြဲ႔လို အဖြဲ႔အစည္းမ်ိဳးကို အေၾကာင္းၾကား တာမ်ိဳး… စတာေတြ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္၊ ေသခ်ာတာေပါ့၊ ေစ်းသည္ကို ႐ွင့္ငါးပိထဲ ယူရီးယား ပါသလားလို႔ သြားေမးရင္ ဟိုက မသိဘူးလို႔ ေျဖရင္ေျဖ၊ ဒါမွမဟုတ္ မပါဘူးလို႔ ေျဖမွာပါပဲ၊ ကိစၥမ႐ွိ ပါဘူး၊ ဒါဟာ က်န္းမာေရးသတိ ႐ွိေနတာကို ျပတာပါ၊ စားသံုးသူ အမ်ားစုက ဒီလိုမ်ိဳး အစားအေသာက္သတိ ႐ွိလာတဲ့အခါ ေရာင္းခ်သူေတြကလည္း သူတို႔ရဲ႕ ေရာင္းကုန္ေတြအေပၚ ပိုၿပီး ဂ႐ုစိုက္လာ ပါလိမ့္မယ္၊ အဲဒီအခါ ထုတ္လုပ္သူေတြကလည္း က်န္းမာေရး စံခ်ိန္စံညႊန္းနဲ႔ ညီေအာင္ ထုတ္လုပ္ဖို႔ အသိတရား ပိုၿပီး ဝင္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒါဟာ စားသံုးသူနဲ႔ ထုတ္လုပ္သူ အျပန္အလွန္ ပညာေပး၊ ထိန္းေက်ာင္းတဲ့ သေဘာတရား ပါပဲ၊

က်ေနာ္ ဒီေဆာင္းပါးေရးရတဲ့ ရည္႐ြယ္ရင္းက ယူရီးယားအေၾကာင္းကို ပိုသိလာေအာင္၊ ယူရီးယားဟာ လူအေပၚ ဘာေတြ ျဖစ္ေစႏိုင္သလဲ ဆိုတာ ပိုၿပီး ႐ွင္းလင္းေစဖို႔ အတြက္ပါ၊ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေစ်းကြက္ထဲမွာ ေရက်ိဳငါးပိ ေရာင္းအားက ၄၀ ရာခိုင္ႏႈန္း က်သြားတယ္လို႔ သိရပါတယ္၊ မွန္ကန္တဲ့ ေရာင္းခ်သူအတြက္ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလိုေလ်ာ့က်သြားတာ နစ္နာစရာ ပါပဲ၊ ေရာင္းသူေရာ၊ ဝယ္သူၾကားမွာပါ သို႔ေလာ၊ သို႔ေလာ မတင္မက်မႈေတြ ေပ်ာက္သြားေအာင္ တာဝန္႐ွိ အဖြဲ႔အစည္း အေနနဲ႔ အျမန္ဆံုး ဓာတ္ခြဲစစ္ေဆးၿပီး ပါတယ္ဆိုရင္လည္း ဘယ္ေလာက္ ပမာဏ ပါတယ္၊ မပါဘူးဆိုရင္လည္း မပါတဲ့အေၾကာင္း ႐ွင္းလင္းတိက်စြာ ထုတ္ျပန္ေပးဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာ သံုးသပ္ရင္း တင္ျပလိုက္ရပါတယ္...။ ။

Ref:
http://www.chem.unep.ch/irptc/sids/OECDSIDS/57136.pdf
http://www.inchem.org/documents/jecfa/jecmono/v32je16.htm
http://www.wisegeek.com/what-is-urea.htm
http://www.wisegeek.org/what-are-the-different-uses-of-urea.htm
http://www.dermaltherapy.com/urea-natural-moisturizer.asp
http://www.ncmissouri.edu/hea/barton_epaosha/Urea4600%20msds.pdf
http://www.ivorychem.com/msds/UREA46MSDS.pdf
http://toxnet.nlm.nih.gov/cpdb/pdfs/ChemicalTable.pdf
http://en.wikipedia.org/wiki/Urea


ညီလင္းသစ္
၂၄ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၃

08 September 2013

ဒုတိယဆံုမွတ္၏ ပြင့္ဖူးစ ေန႔ရက္မ်ားအေၾကာင္း


အမွန္က
မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ထ, ရပ္မိတဲ့
ငါ့ ကိစၥပါ…၊
တသက္လံုး ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိမ္ဆိမ္ ထိုင္လာခဲ့သမွ်
အခုမွ က်ိဳးမွန္း သိခဲ့ရ...၊

မိုးေကာင္းကင္မွာ ေလယာဥ္ပ်ံေတြကို ျမင္တိုင္း
ဥယ်ာဥ္ကြ်န္းေပၚက ေဒလီယာ ပန္းကေလးေတြကို
သတိရတယ္၊
အဆုပ္လိုက္အခဲလိုက္နဲ႔ ေခါင္းေပၚမွာ ခဏရပ္တန္႔၊
႐ြာေတာ့မလိုလို ဟန္ျပင္ၿပီးမွ
အေဝးကို ရယ္ေမာထြက္ခြာသြားတဲ့
တိမ္တိုက္ေတြကို သူတို႔ ေငးေန႐ွာ ေရာ့မယ္၊
တခ်ိဳ႕က ဖူး၊ တခ်ိဳ႕က ပြင့္၊
တခ်ိဳ႕က ခပ္ေဖြးေဖြး ေနေရာင္ျခည္ေအာက္၊
တခ်ိဳ႕က ခပ္ဖြဲဖြဲ မိုးစက္ေတြေအာက္…၊

အဲဒီဥယ်ာဥ္ ႐ွိရာဆီေပါ့...၊
အလြမ္းေတြကို တစ္ပင္ၿပီးတစ္ပင္ ဆင့္လို႔
ကိုင္းကူးကိုင္းဆက္နဲ႔
ငါ စိုက္ပ်ိဳးေနခဲ့မိတာ၊
ေဒလီယာ ပန္းကေလးေတြရဲ႕ ဂီတမွာ
ေမွာ္ဝင္ေနတဲ့ ကေခ်သည္ တစ္ေယာက္လို
ငါ ယစ္မူး ေမ်ာပါသြားခ်င္ ပါရဲ႕ကြယ္...၊

တည္ေဆာက္ဖို႔ အားမထုတ္သလို
ၿဖိဳဖ်က္ဖို႔လည္း မႀကိဳးစားခဲ့ဘူး၊
မရိတ္သိမ္းခ်င္တဲ့ အရာေတြအတြက္
မစိုက္ပ်ိဳးမိေအာင္ ေနတယ္၊
ငါး မမိခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္မ်ားစြာမွာ
ၿပံဳးရယ္စြာနဲ႔ အိမ္ျပန္လာႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း
စိတ္႐ွည္ျခင္းကိုလည္း သင္ယူတတ္ခဲ့ၿပီ၊
အခ်ိန္ဆိုတာက သူ႔ရာသီက်မွ
တလြင့္လြင့္၊ တသုန္သုန္ တိုက္လာတတ္တဲ့
ေျမာက္ျပန္ ေလညွင္းေလးပဲ မဟုတ္လား...၊

ပံုျပင္ထဲက လူငယ္ေလးလိုေတာ့
ပုေလြေလး တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔
ႂကြက္အေပါင္းကို မေခၚႏိုင္ခဲ့ပါဘူး၊
ဒါေပမယ့္ ငါ့လက္ထဲက
ေလာကဓာတ္ ႂကြက္ကေလးရဲ႕ ေခါင္းအညိတ္မွာ
ေဟာဒီ ဘဒၵကမာၻလည္း ေျမေၾကာ႐ွံဳ႕ ခဲ့ရၿပီ…၊

ေဒလီယာပန္းကေလးတို႔ေရ...
အနီေရာင္အစက္ကေလး မွာ
ငါ့ကို ေစာင့္ေနပါ၊
တေပါင္းလရဲ႕ ေရာ္႐ြက္ဝါေတြနဲ႔အတူ
ငါ ျပန္လာခဲ့မယ္...။


ခက္ဆစ္။ ။
အနီေရာင္အစက္ကေလး = ထင္႐ွားေက်ာ္ၾကားေသာ္လည္း အ႐ြယ္အစားမွာ ေသးလြန္းေသာေၾကာင့္ ကမာၻ႔ေျမပံုေပၚတြင္ အနီေရာင္ အစက္ကေလးအျဖစ္သာ ျမင္ရတတ္သည့္ အေ႐ွ႕ေတာင္အာ႐ွမွ ေနရာတစ္ခု...။


ညီလင္းသစ္
၈ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၃

01 September 2013

B for Blog, D for Day...


အဆင္ေျပရင္ ဘေလာ့ဂ္ေဒး အမွတ္တရ ေရးၾကဖို႔ ကိုရန္ေအာင္က တုိက္တြန္းႏိႈးေဆာ္ထားတာကို ဒီေန႔မနက္မွ ေတြ႔ျဖစ္ပါတယ္၊ ဘေလာ့ဂ္ေဒးအေၾကာင္းကို လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ပတ္ေလာက္က တစ္ခါစဥ္းစားမိေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီႏွစ္ေတာ့ စာတစ္ပုဒ္ မေရးေတာ့ဘူးလို႔ စဥ္းစားထားသလို နီးလာေတာ့လည္း ေမ့သြားေရာ..၊ အဲဒီလို အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ ေနရင္းကေန တိုက္တြန္းသူကလည္း တိုက္တြန္းသလို အားလံုးလိုလိုကလည္း စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ သီခ်င္းေလး တစ္ပုဒ္ကို ဝိုင္းဆိုေနၾကတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း last minute ကပ္ၿပီး အျမန္ေရးလိုက္ပါတယ္...၊ ♫♫ ဘေလာ့ဂ္အတြက္ တဖန္ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီ... ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ ရင္မွာ.. ျပန္႐ွင္သန္လာ.. ♪♪♫

က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ကို ဘယ္လိုစသိခဲ့သလဲလို႔ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဘယ္လိုစသိခဲ့မွန္းကိို ေရေရရာရာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ ေသခ်ာမွတ္မိတာကေတာ့ ဘားမားတူေဒးလား၊ မဇၥ်ိမလား.. အဲဒီလို သတင္းဆိုဒ္ တစ္ခုနဲ႔ တြဲထားတဲ့ ဘေလာ့ဂ္တခ်ိဳ႕ကို စ,ဖတ္မိတာကေန စသိခဲ့တာပါပဲ၊ အဲဒီတုန္းက ဒါေတြဟာ ဘေလာ့ဂ္ပါလို႔ေတာင္ ကြဲကြဲျပားျပား မသိပါဘူး၊ တျခား ျမန္မာသတင္းဆိုဒ္ေတြ မွတ္ေနခဲ့တာ..၊ ေနာက္ေတာ့ ကိုညီလင္းဆက္နဲ႔ ကိုေစတန္တို႔ ေရးထားၾကတဲ့ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခု တည္ေဆာက္နည္း က်ဴတိုရီယယ္ ေတြကို ဖတ္မိသြားတယ္၊ အဲဒါဟာ က်ေနာ့္ရဲ႕ အိပ္စက္ျခင္းေတြ ေလ်ာ့ပါးဆံုး႐ွံဳးဖို႔ အစျပဳတာပဲဆိုတာ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဘယ္သိခဲ့လိမ့္မလဲ၊ သူတို႔ေျပာထားတဲ့ အတိုင္း လိုက္လုပ္ရင္းနဲ႔ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ကေလးတစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့တယ္၊ ေပ်ာ္လိုက္တာ ဆိုတာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ တျခားလူေတြလိုပဲ ေဇာ္ဂ်ီကိုေလ့က်င့္၊ စာေလးေတြ စမ္း႐ိုက္၊ ပို႔စ္ေလးေတြ စမ္းတင္၊ ကြန္မန္႔တစ္ခု၊ ႏွစ္ခုေလာက္ တက္လာရင္ ေပ်ာ္နဲ႔...၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္ႏွစ္က ရခဲ့တဲ့ ၾကည္ႏူးမႈေလးက မေန႔တစ္ေန႔ကလို ပါပဲ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ပထမဦးဆံုး လခနဲ႔ ဝယ္ထားတဲ့ ပိုးကတၱီပါ အစေလးကို ဗီဒိုထဲက ျပန္ထုတ္ၿပီး ကိုင္ၾကည့္ရသလိုမ်ိဳး... ဒီေန႔ထက္တိုင္ ႏူးညံ့ေနတုန္း...၊

ေနာက္ေတာ့လည္း အမ်ားသူငါ လိုပါပဲ၊ စာတိုေပစေလးေတြ ေရးခဲ့တယ္၊ အေတြးစေလးေတြ၊ ႐ွား႐ွားပါးပါး ထြက္က်လာတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြ၊ ေန႔စဥ္ဘဝ၊ မိသားစုဘဝ စာစုေလးေတြ၊ အက္ေဆးတိုေလးေတြ... စသျဖင့္ေပါ့၊ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ စ,လုပ္ကတည္းက အခုထိ တစ္ေန႔တည္းမွာ ပို႔စ္ႏွစ္ပုဒ္ တင္ဖူးတာမ်ိဳး တစ္ခါမွ မ႐ွိခဲ့ဖူးပါဘူး၊ တစ္ေန႔ထဲ ပို႔စ္ႏွစ္ပုဒ္ မေျပာပါနဲ႔၊ ရက္ဆက္ တစ္ေန႔တစ္ပုဒ္ေတာင္ တစ္ခါမွ မေရးဖူးဘူး၊ အဲဒီလို စာေရးက်ဲတဲ့ က်ေနာ္ဟာ တစ္ခုေသာ ကာလမွာေတာ့ ဓါတ္ပံုပညာကို စ,ၿပီး စိတ္ဝင္စားမိ သြားတယ္၊ ဓါတ္ပံု႐ိုက္နည္းေတြ ေလ့လာရင္း၊ လိုက္႐ိုက္ရင္းနဲ႔ ေကာင္းႏိုးရာရာ ပံုေလးေတြကိုလည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ တင္ျဖစ္လာတယ္၊ က်ေနာ့္က ဘေလာ့ဂ္ကို လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာပဲ ထားခ်င္ပါတယ္၊ ဘေလာ့ဂ္မွာတင္မယ့္ အေၾကာင္းေတြဟာ ဘာမဆိုျဖစ္ခြင့္႐ွိတယ္လို႔ ခံယူခ်င္သူပါ၊ သူမ်ားဆီက ဖတ္လာတဲ့ ဟာသေလးေတြကို ျပန္မွ်ေဝတာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္၊ အိမ္မွာခ်က္တဲ့ ဟင္းတစ္ခြက္အေၾကာင္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ မိသားစုနဲ႔ ခရီးထြက္တဲ့အေၾကာင္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ နည္းနည္းေလးနက္တဲ့ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးဆိုင္ရာ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ဒါမွမဟုတ္ ရသအက္ေဆးတစ္ပုဒ္လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ဓာတ္ပံုေတြလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ခြင့္ ႐ွိမယ္...၊ ဘာမဆို အစံုပဲ ဆိုပါေတာ့၊ ဘေလာ့ဂ္ရဲ႕ သေဘာမွာကိုက အဲဒီလို ဘာမဆိုျဖစ္ခြင့္႐ွိတဲ့ ျပဌာန္းမႈမ်ိဳး ပါလာၿပီးသားပါ၊ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ဆိုတာ တာဝန္ယူေစာင့္ထိန္းမႈ ေကာင္းကင္ေအာက္က လြင့္လြင့္ေျပေျပနဲ႔ တသြင္သြင္ စီးေနတဲ့၊ လြတ္လပ္က်ယ္ေျပာတဲ့ ျမစ္တစ္စင္း ပါပဲ...၊

အဲဒီလိုျမစ္ထဲမွာ စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ကူးေနခ်င္တဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ တခါတေလေတာ့ အင္မတန္မွ အားနာစရာေကာင္းတဲ့ အျဖစ္ေတြလည္း ႀကံဳရပါတယ္၊ ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ေမာင္ႏွမတခ်ိဳ႕က ပံုႏွိပ္ထုတ္ေဝဖို႔ ရံဖန္ရံခါ စာမူေတာင္းတဲ့အခါ က်ေနာ့္မွာ ေပးစရာ ေလာက္ေလာက္လားလား ဘာမွမ႐ွိတဲ့ အျဖစ္ပါ၊ က်ေနာ့္အေပၚ သူတို႔ရဲ႕ အသိအမွတ္ျပဳမႈအတြက္ ေလးစား၊ ေက်းဇူးတင္ရသေလာက္ သင့္တင့္တဲ့ စာမူေလး တစ္ခုေသာ္မွ ကိုယ့္ဖက္က ျပန္မေပးႏိုင္တဲ့ အျဖစ္ဟာ အားတံု႕အားနာ ျဖစ္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္၊ ဘေလာ့ဂ္ဆိုတာကို စိတ္ကူးေပါက္သလို ပါးသိုင္းႀကိဳးတပ္ၿပီး စစ္ကိုင္းေရာက္ေရာက္ စီးခ်င္တဲ့ က်ေနာ့္စာေတြက ပုဂၢိဳလ္ေရးဆန္လြန္းတယ္လို႔ က်ေနာ္ကေတာ့ ျမင္မိတာပါပဲ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဝတၳဳအေရးေကာင္း၊ အက္ေဆးအေရးေကာင္းတဲ့ ေရးေဖာ္ ေမာင္ႏွမေတြကို အားက်မိတယ္၊ အဲဒီလိုစာမ်ိဳးေတြ ဖတ္ရရင္ “ေရးတတ္လိုက္တာေနာ္...” ဆိုၿပီး သေဘာက်ရစၿမဲ၊ အညာေက်းလက္ေတြမွာ မနက္လင္းအားႀကီး ဇာတ္ပြဲၿပီးတဲ့အခါ လမ္းမွာ ဇာတ္မင္းသားေလးရဲ႕ အဆို၊ အေသာ၊ အငို၊ အေျပာ ကို တသသ၊ တဖြဖြ ခ်ီးက်ဴးရင္း အိမ္ျပန္လာၾကေလ့ ႐ွိတယ္မဟုတ္လား၊ က်ေနာ္လည္း အဲဒီလို ခံစားမႈမ်ိဳးနဲ႔ သူတို႔ဆီကေန က်ေနာ့္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေလးဆီ ျပန္,ျပန္လာရေလ့ ႐ွိပါတယ္...၊

အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ရပ္ဝန္းက အေတာ္ေလး ေသြ႔ေျခာက္သြားသလို အရင္လို စည္ကားခဲ့ခ်ိန္ေတြကို လြမ္းတယ္ဆိုတဲ့ ဘေလာ့ဂါတခ်ိဳ႕၊ စာဖတ္သူတခ်ိဳ႕ရဲ႕ စကားသံေတြကိုလည္း ၾကားေနရတယ္၊ အဲဒီလို အေနအထားမွာ ဟိုတစ္ေန႔က အစ္မသက္ေဝရဲ႕ “မင္းတို႔အိတ္ေတြကို ေလထဲမွာ ေမွာက္ထားလိုက္..႐ို႕.. ႐ို႕” တဂ္ပို႔စ္ေလးက အေတာ္မ်ားမ်ားကို လႈပ္ႏိႈးလိုက္တယ္၊ စကားလက္စနဲ႔ ေျပာရရင္ အစ္မသက္ေဝဟာ စိတ္ပညာဘာသာရပ္ကို သင္ဖူးသူ ျဖစ္ရင္ျဖစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ လူကိုျပဳစားႏိုင္တဲ့ အာဖရိက ဗူးဒူး ေမွာ္အတတ္ကို တတ္ကြ်မ္းသူပဲ ျဖစ္ရမယ္-လို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ သူ စ,လိုက္တဲ့ တဂ္ပို႔စ္အေတာ္မ်ားမ်ားက ေအာင္ျမင္ေလ့႐ွိပါတယ္၊ ဒီလိုမွ မဆံုးေသးဘူး...၊ ကိုရန္ေအာင္က တစ္ခါ ဘေလာ့ဂ္ေဒး အမွတ္တရ ဆိုၿပီး တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္လိုက္ေတာ့ အေဆာင္မပိတ္မီ အေျပးအလႊားေရးတဲ့သူနဲ႔...၊ အင္တာနက္ကြန္နက္႐ွင္ကို ထီမထင္တဲ့ စိတ္ထားၿပီး ပို႔စ္တင္တဲ့သူနဲ႔... လႈပ္႐ွားမႈလိႈင္းက ဆက္ၿပီး ႀကီးလာခဲ့ျပန္ေရာ...၊

ႀကံဳတုန္း တလက္စထဲ ေျပာရရင္ အဲဒီကိုရန္ေအာင္ ဆိုတဲ့ ႐ုပ္ရည္သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔နဲ႔ ရည္ရည္မြန္မြန္ ႐ွိလွတဲ့ ေခတ္ပညာတတ္ လူငယ္ေလးက က်ေနာ္နဲ႔ အေတာ္ေလး ေရစက္ပါတယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ၊ က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္လုပ္ၿပီးကာစမွာ ပို႔စ္ ၃ ခုေလာက္ တင္လိုက္တယ္၊ အဲဒါၿပီးေတာ့ ဘာဆက္ေရးရမွန္း မသိေတာ့ဘူး ျဖစ္သြားေရာ၊ အဲဒီလို ျဖစ္ေနတုန္း သူ႔ဘေလာ့ဂ္မွာ ဟယ္လိုဝင္းေန႔ အထိမ္းအမွတ္ သရဲေျခာက္တာနဲ႔ဆိုင္တဲ့ တဂ္ပို႔စ္တစ္ခု ဖတ္ရတယ္၊ ဘယ္သူက စတာမွန္း မသိရေပမယ့္ သူ႔ပို႔စ္ရဲ႕ အဆံုးမွာ အဲဒီလူငယ္ေလးက “ကဲ.. ဘယ္သူဘယ္ဝါရယ္လို႔ နာမည္နဲ႔ မတဂ္ေတာ့ဘူးဗ်ာ၊ ဒီစာကို ခင္ဗ်ားဖတ္ေနတယ္ ဆိုရင္ အခုက်ေနာ္က ခင္ဗ်ားကို တဂ္လိုက္ၿပီလို႔သာ မွတ္လိုက္ေတာ့... အဟတ္ဟတ္” လို႔ ေရးလိုက္တယ္၊ (ရယ္သံ ̔အဟတ္ဟတ္̕ ေတာ့ မပါ,ပါဘူး၊ သ႑ာန္လုပ္၊ သ႐ုပ္တူေအာင္ က်ေနာ္ထည့္လုိက္တာ...၊ ဤကားစကားခ်ပ္။) ကဲ.. ၾကည့္ပါဦး၊ စာဖတ္သူကိုပါ ဆြဲေခၚသြားတဲ့ လွလွပပ အေရးအသားေလး...၊ အဲဒီမွာ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဉာဏ္အလင္းေတြ ပြင့္သြားၿပီးေတာ့ ပို႔စ္ေလးတစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္သြားခဲ့တယ္၊ အဲဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီးေတာ့ ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ အၾကာမွာ ဇဝနဉာဏ္နဲ႔လည္း ျပည့္စံုတဲ့ အဲဒီလူငယ္ေလးကပဲ သူ ထုတ္ေဝတဲ့ စာအုပ္ေလးမွာ ပါဝင္ဖို႔ က်ေနာ့္ကို ကမ္းလွမ္းလာခဲ့ ျပန္တယ္၊ ဆယ္စုႏွစ္ဝက္ အၾကာမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ ဆံုမိၾကၿပီ၊ ဒါတင္ပဲလား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးျပန္ဘူး၊ အဲဒီ စာအုပ္ကိစၥနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ၿပီးေတာ့ပဲ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ စာမ်က္ႏွာတစ္ခု လုပ္ဖို႔ သူက က်ေနာ့္ကို တုိက္တြန္းခဲ့တယ္၊ ပုဂၢိဳလ္ေရး အႀကိဳက္အရ ကြန္ဆားဗတစ္ဗ္ သမားႀကီးလို ဘေလာ့ဂ္မွာပဲ ေက်ာက္ခ်ေနခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ကို ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ႀကီးထဲ ပစ္ခ်ခဲ့သူဟာ လူတကာကို ကူညီခ်င္စိတ္႐ွိတဲ့ အဲဒီလူငယ္ေလးပဲ ျဖစ္ေနျပန္တဲ့ အခ်က္ဟာ ေသြး႐ိုးသား႐ိုး တိုက္ဆိုင္မႈသာ မဟုတ္ခဲ့ရင္ေတာ့ ကံၾကမၼာရဲ႕ က်ေနာ္တုိ႔ ၂ ေယာက္အေပၚ က်ီစားမႈသာ ျဖစ္မွာပါ၊ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ...၊ အဲဒီ လူငယ္ေလးလိုမ်ိဳး ခင္မင္စရာ ေကာင္းလွတဲ့ စာေရးေဖာ္၊ စာဖတ္ေဖာ္ ေမာင္ႏွမေတြ ေဟာဒီ ျမန္မာ ဘေလာ့ဂ္ရပ္ဝန္းထဲမွာ ႐ွိေနၾကတာ ဝမ္းေျမာက္စရာပဲ မဟုတ္လား...၊

ဘေလာ့ဂ္ေဒးရဲ႕ အစဥ္အလာကို လိုက္နာေသာအားျဖင့္လည္း ဘေလာ့ဂ္(အသစ္) ၅ ခုနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးပါရေစ...၊ ထံုးစံအားျဖင့္ေတာ့ အသစ္ေတြကို မိတ္ဆက္ေပးရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ က်ေနာ္ ညႊန္းဆိုခ်င္သူေတြကေတာ့ စာေရးသက္႐ွိေနၾကတဲ့၊ လူသိလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ မ်ားေနၾကတဲ့ သူေတြပါပဲ...၊

(၁) ေ႐ႊအိမ္စည္

(၂) စန္းထြန္းဒိုင္ယာရီ

(၃) ညီလင္းႏိုင္

(၄) Adora & etc.

(၅) Burmese taste - Iora

အထက္က ေရးေဖာ္ ေမာင္ႏွမ ၅ ေယာက္ကို ဘေလာ့ဂ္ေဒး အစဥ္အလာအရသာ က်ေနာ္ ရည္ညႊန္းျခင္း ျဖစ္ပါတယ္၊ “လူသစ္”၊ “စာေရးသက္ႏုသူ”၊ “အေတြ႔အႀကံဳမ႐ွိသူ” စတဲ့ ဂယက္အနက္ေတြ မပါဘဲ သူတို႔ကို မသိေသးတဲ့သူေတြ သိလာေစဖို႔သာ ရည္႐ြယ္ပါတယ္၊ ဒီစာကို ဖတ္မိတဲ့ ေရးေဖာ္၊ ဖတ္ေဖာ္ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမအားလံုးကိုလည္း ေပ်ာ္႐ႊင္ဖြယ္ရာ ဘေလာ့ဂ္ေဒး ျဖစ္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္...။ ။


ညီလင္းသစ္
၃၁ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၃