23 September 2014

ျမဴခိုး၊ တိမ္ေငြ႔၊ ေတာင္တန္းမ်ားႏွင့္...


ၿပီးခဲ့တဲ့ လတုန္းက ေႏြရာသီအားလပ္ရက္အေနနဲ႔ က်ေနာ္ ခြင့္ ၂ ပတ္ယူျဖစ္ခဲ့တယ္၊ အဲဒီ ၂ ပတ္ထဲက ပထမအပတ္မွာ မိသားစုနဲ႔အတူ ေတာင္ေပၚက ႐ြာေလးတ႐ြာကို သြားလည္ျဖစ္ပါတယ္၊ နာမည္က Nax လို႔ေခၚၿပီး လူဦးေရ တေထာင္ေတာင္မွ မ႐ွိတတ္တဲ့ Alps ေတာင္တန္းေပၚက ႐ြာကေလးပါ၊ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ အျမင့္ မီတာ ၁၂၈၆ မွာ တည္႐ွိၿပီးေတာ့ အိမ္ကေန တနာရီခြဲေလာက္ ကားနဲ႔သြားရတယ္၊ အဲဒီ႐ြာမွာ ေတာင္ေပၚအိမ္ chalet ေလးတလံုးကို တပတ္စာ ငွားထားၿပီး ေအးေအးလူလူ သြားေနျဖစ္ခဲ့တဲ့ ခရီးစဥ္ေလးတခုအေၾကာင္း က်ေနာ္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္…၊


ဒီ chalet အိမ္ကေလးကို မႏွစ္တုန္းက စ,ငွားျဖစ္ရင္း သေဘာက်မိတာနဲ႔ ဒီႏွစ္မွာလည္း ေနာက္တေခါက္ ထပ္ငွားျဖစ္သြားတယ္၊ ဆြစ္ဇာလန္ရဲ႕ ေတာင္ေပၚ႐ြာေတြမွာ လံုးခ်င္း chalet အိမ္ကေလးေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ apartment ေတြ ငွားလို႔ရပါတယ္၊ အမ်ားအားျဖင့္ စေနေန႔ကေန ေနာက္တပတ္ စေနအထိ တပတ္စာ ငွားၾကေပမယ့္ ေသာၾကာနဲ႔ တနလၤာလို ႐ံုးပိတ္ရက္က်တဲ့ long weekend ေတြမွာလည္း ငွားလို႔ရပါတယ္၊ ဒီအိမ္ကေလးမွာ အိမ္ခန္း ၃ ခန္းနဲ႔အတူ ေရခ်ိဳးခန္း၊ မီးဖိုေခ်ာင္၊ ထမင္းစားခန္း၊ ဧည့္ခန္း စတာေတြပါ,ပါတယ္၊ သေဘာက်စရာ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ကေတာ့ အိမ္ေဘးနားမွာ တျခားအိမ္ေတြ နီးနီးကပ္ကပ္ မ႐ွိသလို အိမ္ေ႐ွ႕မွာ ညီညာျပန္႔ျပဴးတဲ့ ျမက္ခင္းျပင္က်ယ္က်ယ္တခု ႐ွိတဲ့အခ်က္ပါ၊


Chalet အိမ္ကေလးကို လာဖို႔အတြက္ Nax ႐ြာထဲကို ျဖတ္ၿပီး နည္းနည္းအျမင့္ကို ထပ္တက္ရပါတယ္၊ အိမ္က ႐ြာရဲ႕ အေပၚဖက္မွာ ႐ွိတဲ့သေဘာေပါ့၊ အဲဒီလို ၂ ေကြ႔ေလာက္ ထပ္ေမာင္းတက္ၿပီးမွ ေဟာဒီ လမ္းကေလးအတိုင္း ဝင္လာခဲ့ရင္ အဆံုးေလာက္မွာ ေရာက္ပါၿပီ…၊


ေတာင္ေပၚ႐ြာျဖစ္တဲ့ အတိုင္း ျမဴခိုးေတြ၊ တိမ္စိုင္တိမ္ခဲေတြက မထင္ရင္မထင္သလို ေရာက္ေရာက္လာတတ္ပါတယ္၊ ကိုေခ်ာေျပာတဲ့ “တိမ္ေတြနဲ႔ ေတာင္တန္းေတြရဲ႕ လင္ခန္းမယားခန္း အေနအထိုင္ေတြ” ကို မၾကာခဏ ေတြ႔ရတတ္တဲ့ ေနရာေပါ့၊ ေတာင္ေပၚေဒသေတြမွာ ရာသီဥတုက ဘယ္ေတာ့မွ အစိုးမရတတ္ပါဘူး၊ အိမ္ကထြက္လာတုန္းက ေျမျပန္႔မွာ ေနေတြပူေနေပမယ့္ ေတာင္ေပၚမွာ မိုးေတြ႐ြာ၊ ျမဴေတြပိတ္ခ်င္လည္း ပိတ္ေနတတ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ေနခဲ့တဲ့ ရက္သတၱပတ္အတြင္းမွာေတာ့ အလြန္အမင္း ေအးေနတာမ်ိဳး ကံေကာင္းစြာနဲ႔ မႀကံဳခဲ့ရဘူး…၊ အိမ္ေ႐ွ႕ကေန ၾကည့္လိုက္ရင္ ေအာက္ဖက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ Nax ႐ြာကေလး႐ွိမယ္၊ သူ႔ရဲ႕ အေ႐ွ႕ဖက္မွာေတာ့ တိမ္ေတြက ေထြးေပြ႔ထားတဲ့ ေျမျပန္႔ကိုဆင္းရာ ေတာင္ၾကားခ်ိဳင့္ဝွမ္း…၊


မိုးကေလး တဖြဲႏွစ္ဖြဲက်တဲ့ ရက္ေတြမွာ cheese fondue လုပ္စားျဖစ္တယ္၊ သူက ႐ိုး႐ိုး႐ွင္း႐ွင္း ႐ွိလွသလို ခပ္ေအးေအး႐ွိတဲ့ ရာသီဥတုနဲ႔လည္း လိုက္ဖက္ပါတယ္၊ ေပါင္မုန္႔ျခမ္းေတြ ထည့္ဖို႔ သစ္သားဇလံုကေလးရယ္၊ အရည္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ဒိန္ခဲကိုထည့္ဖို႔ သံ ဒါမွမဟုတ္ ေျမနဲ႔လုပ္တဲ့ အိုးရယ္၊ ဒိန္ခဲေတြ ျပန္မခဲေအာင္ မီးအပူေပးထားမယ့္ မီးဖိုကေလးရယ္႐ွိရင္ ရပါၿပီ၊ ေပါင္မုန္႔ကို တဖဲ့,ဖဲ့ၿပီး ခက္ရင္း႐ွည္ထိပ္မွာ တပ္၊ စားပြဲအလယ္က ဒိန္ခဲအိုးထဲကို ႏွစ္ၿပီးေမႊ၊ ၿပီးေတာ့ ပန္းကန္ထဲမွာ အသင့္ျဖဴးထားတဲ့ င႐ုတ္ေကာင္းမႈန္႔နဲ႔ တို႔ၿပီး စား႐ံုပါပဲ၊ ထံုးတမ္းစဥ္လာအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ အဲဒီလို ေပါင္မုန္႔ကို ဒိန္ခဲအိုးထဲ ထည့္ေမႊေနတုန္း ေပါင္မုန္႔က မေတာ္တဆ အိုးထဲမွာ ျပဳတ္က်သြားခဲ့ရင္ အဲဒီေပါင္မုန္႔ပိုင္႐ွင္က စားပြဲမွာထိုင္ေနတဲ့ က်န္တဲ့သူေတြ ခုိင္းတာကို လုပ္ေပးရပါတယ္၊ ဥပမာ-ကဗ်ာတပုဒ္ ႐ြတ္ခိုင္းတာမ်ိဳး၊ သီခ်င္းကေလး တပိုင္းေလာက္ ဆိုခိုင္းတာမ်ိဳး၊ ေပါင္မုန္႔ေတြ ထပ္လွီးခိုင္းတာမ်ိဳး စသျဖင့္ေပါ့…၊ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြက ဒီအစဥ္အလာကို လုပ္ၾကတာမ်ားတယ္၊ စားရင္းေသာက္ရင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ႐ွိေစလိုတဲ့ သေဘာျဖစ္မွာပါ၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ သားကေတာ့ အဲဒီဓေလ့ကို သိသြားတဲ့ေန႔ကစၿပီး fondue စားတိုင္း အဲဒီလို အခိုင္းခံခ်င္လို႔ သူ႔ ေပါင္မုန္႔ကို ခက္ရင္းထိပ္မွာ ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ႕ တပ္ၿပီး မျပဳတ္၊ ျပဳတ္ေအာင္ လုပ္ေလ့႐ွိတယ္၊ ေပါင္မုန္႔က ျပဳတ္က်သြားရင္ ဟာ.. က်သြားၿပီဆိုၿပီး သူ႔ကိုဘာမ်ား ခိုင္းမလဲလို႔ စားပြဲက လူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးနဲ႔ လိုက္ၾကည့္တတ္တယ္၊ ဒါတင္မကေသးဘူး၊ သူမ်ားေတြရဲ႕ ေပါင္မုန္႔ကိုလည္း ျပဳတ္က်ေအာင္ ေမႊေနခ်ိန္မွာ သူ႔ခက္ရင္းနဲ႔ လိုက္လိုက္ဖိတယ္၊ fondue စားရင္းနဲ႔ သူက ကစားဖို႔ပဲ ႀကံစည္ေနတာ…၊ ေနာက္တခုက fondue စားရင္း တြဲေသာက္ဖို႔က အမ်ားအားျဖင့္ ဝိုင္ျဖဴကိုပဲ သံုးရပါတယ္၊ ဝိုင္နီတို႔ ဝိုင္ပန္းေရာင္တို႔ မေသာက္ၾကပါဘူး၊ ဝိုင္မေသာက္တဲ့သူေတြကေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္းျဖစ္ျဖစ္၊ လက္ဖက္ရည္ျဖစ္ျဖစ္ ေသာက္ၾကတယ္၊ စားၿပီးရင္လည္း ေရေအး မေသာက္သင့္ပါဘူး၊ ဗိုက္ထဲမွာ ပူပူေႏြးေႏြး႐ွိေနတဲ့ ဒိန္ခဲက ေရေအးနဲ႔ထိတဲ့အခါ မာသြားၿပီး အစာမေၾကတာ၊ ဗိုက္ေအာင့္တာ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ပါ…၊


က်ေနာ့္ရဲ႕ ဖုန္းေအာ္ပေရတာက ေတာင္ေပၚ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ လိုင္းေပ်ာက္တတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ Nax ႐ြာမွာေတာ့ ထူးထူးျခားျခား လိုင္းမိေနတယ္၊ ဒါနဲ႔ပဲ အင္တာနက္သံုးဖို႔ အဆင္ေျပသြားတယ္၊ ၿမိဳ႕ျပလူသားပီပီ တပတ္လံုးလံုး အင္တာနက္မသံုးရဘူး ဆိုရင္လည္း မျဖစ္ေသးျပန္ဘူး မဟုတ္လား၊ ဖုန္းကို ကြန္ပ်ဴတာမွာခ်ိတ္ၿပီး အင္တာနက္သံုးၾကည့္တာ ဒါ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ပါပဲ၊ ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ေဘးနားက ပုလင္းက သစ္ေတာ္သီးကေန ထုတ္ထားတဲ့ digestive spirit ပါ၊ ေတာင္ေပၚေဒသေတြမွာေတာ့ အစာေၾကေဆးအေနနဲ႔ မွီဝဲၾကသလို ခ်မ္းေအးတဲ့ ရာသီဥတုကို အံတုဖို႔ အရည္ေဖ်ာ္ထားတဲ့ အေႏြးထည္တမ်ိဳးဆိုလည္း မမွားပါဘူး…၊ း)


တယ္လီဖုန္းနဲ႔ခ်ိတ္ၿပီး အင္တာနက္သံုးလို႔ရတယ္ဆိုတာကို လွမ္းျမင္သြားတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ျမန္မာစာေက်ာင္းသားေလးကလည္း ခ်က္ခ်င္းလိုလို အနားေရာက္လာၿပီး လတ္တေလာသူၾကည့္ေနတဲ့ Marsupilami ကာတြန္းဇတ္လမ္းေလးေတြ ၾကည့္ဖို႔ နားပူးနားဆာလုပ္ေတာ့တာပဲ၊ ယူက်ဳမွာ မိနစ္ ၂၀ စာ ဇတ္လမ္းေလးေတြ႐ွိေတာ့ သူ႔အတြက္လည္း အဆင္ေျပပါတယ္၊ အဆင္မေျပတာက က်ေနာ့္ရဲ႕ ဖုန္းဘက္ထရီ…၊ အေဖနဲ႔သား အၾကားမွာ အနိစၥသေဘာကို သူ ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္သြားရတယ္…၊


အဲဒီ တပတ္တာကာလမွာ သားကို မိုႏိုပိုလီ ကစားနည္း က်ေနာ္တို႔ သင္ေပးျဖစ္လိုက္တယ္၊ သူက ပိုက္ဆံစကၠဴေတြျမင္ေတာ့ စိတ္ဝင္စားေနတာနဲ႔ ႐ွင္းျပရင္း၊ ႐ွင္းျပရင္းနဲ႔ ကစားနည္းတခုလံုးကို သင္ေပးသလို ျဖစ္သြားေရာ…၊ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး မိုႏိုပိုလီ ကစားမယ္ခ်ည္းလုပ္ေနလို႔ ဒီတပတ္ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး စာဖတ္မယ္ဆိုတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ အႀကံအစည္ေတြလည္း မိုႏိုပိုလီရဲ႕ အရင္း႐ွင္စနစ္က ဝါးၿမိဳတာ ခံလိုက္ရတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္က ကစားခဲ့တဲ့ မိုႏိုပိုလီကိုလည္း ျပန္သတိရမိတယ္၊ ၿမိဳ႕နာမည္ေတြက ရန္ကုန္၊ မႏၲေလးစတဲ့ ျမန္မာနာမည္ေတြနဲ႔…၊ အခုေခတ္ ျမန္မာျပည္က ကေလးေတြေကာ မိုႏိုပိုလီဆိုတာ သိၾကပါအံုးေတာ့မလားလို႔လည္း ေတြးေနမိခဲ့တယ္၊


မိုးေလကင္းစင္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ႐ြာရဲ႕ အထက္ပိုင္းက ေတာင္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ပါတယ္၊ သဘာဝစိမ့္စမ္းေရ ထြက္တဲ့ေနရာကေန ေတာင္ေျခ႐ြာေလးေတြအထိ ေတာင္က်ေခ်ာင္းေရကို ေျမာင္းေဖာက္၊ သြယ္ယူထားတဲ့ ေျမာင္းကေလးေတြ ႐ွိပါတယ္၊ စိုက္ခင္းေတြမွာ သံုးဖို႔သြယ္ယူထားတာပါ၊ ထင္း႐ွဴးေတာထဲက အဲဒီလို ေရသြယ္ေျမာင္းေလးေတြတေလွ်ာက္မွာ က်ေနာ္တို႔ လမ္းေလွ်ာက္ၾက ပါတယ္၊ တေပ၊ တေပခြဲသာသာေလာက္ပဲ အက်ယ္႐ွိတဲ့ ေျမာင္းကေလးေတြက ဘာမွ လွလွပပ မဟုတ္ေပမယ့္ သဘာဝနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ ေက်ာက္တံုး၊ ပ်ဥ္ျပားေတြသံုးၿပီး သြယ္တန္းထားတာက ကီလိုမီတာေပါင္းမ်ားစြာ ႐ွည္လ်ားပါတယ္၊ တသြင္သြင္စီးေနတဲ့ ေတာင္က်ေရသံကို နားေထာင္ရင္း၊ ထင္း႐ွဴးရနံ႔ကို ႐ွဴ႐ွိဳက္ရင္း၊ စိတ္ေအးလက္ေအး လမ္းေလွ်ာက္ရတာ စိတ္ခ်မ္းေျမ႕စရာ ေကာင္းပါတယ္၊


အဲဒီေန႔မွာ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အတူပါလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က မွိဳနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အေတာ္ေလး ကြ်မ္းက်င္ပါတယ္၊ သူက ဒီလိုအခ်ိန္ဆို မွိဳေတြေပါက္ေနတတ္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေဟာဒီလို ေဟာဒီလို ေနရာေတြမွာ ႐ွိတတ္ေၾကာင္း၊ ဘယ္မွိဳက ဘာအမ်ိဳးအစားျဖစ္ေၾကာင္း စတာေတြ႐ွင္းျပတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔လည္း သူ႔အားကိုးနဲ႔ မွိဳေတြလိုက္ႏႈတ္ျဖစ္ ၾကတယ္၊ က်ေနာ့္ဟာနဲ႔က်ေနာ္ဆို ဘာမွိဳမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မသိတာနဲ႔ ဒီလိုပဲ ေက်ာ္သြားျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္၊ သိတယ္မဟုတ္လား… ၿမိဳ႕ႀကီးသားေလ…၊ း) အဲဒီေန႔က တကယ္လည္း မွိဳေတြအမ်ားႀကီး ေတြ႔ပါတယ္၊ အဲ… မွိဳေတြ ႏႈတ္ေနရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို selfie ႐ိုက္ဖို႔ေမ့သြားလို႔ “မွိဳရတဲ့မ်က္ႏွာ” ဆိုတာ ဘယ္လိုမွန္းေတာ့ မသိလိုက္ရဘူး…၊ းD


မွိဳနဲ႔ပတ္သက္ရင္ နကန္းတလံုးမွ မသိဘူးဆိုေပမဲ့ ေဟာဒီလို အေရာင္ေတာက္ေတာက္ မွိဳေတြဟာ အဆိပ္႐ွိတယ္ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ က်ေနာ္သိပါေသးတယ္၊ ဟင္းခ်က္စားဖို႔ အသံုးမဝင္ေပမယ့္ တစိုတေျပနဲ႔ လွေနတဲ့မွိဳမို႔လို႔ ဓာတ္ပံုေလးတပုံ ႐ိုက္ျဖစ္ခဲ့တာ…၊


Chalet ျပန္ေရာက္ေတာ့ အဲဒီ မွိဳအိတ္စပတ္ သူငယ္ခ်င္းကပဲ ႏႈတ္လာတဲ့ မွိဳေတြကိုတပြင့္ခ်င္းစီ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရေဆး၊ အေျခာက္ခံေရစစ္၊ ျဖတ္ေတာက္ၿပီး ေၾကာ္ေပးပါတယ္၊ ေတာထဲက ႏႈတ္လာတဲ့မွိဳကို ေရေဆးသန္႔စင္ရတာ အေတာ္လက္ဝင္မွန္း၊ အေတာ္ ႏူးညံ့စိတ္႐ွည္ရမွန္း အဲဒီေတာ့မွ သိေတာ့တယ္…၊


အဲဒီေန႔က က်ေနာ့္ရဲ႕ ညေနစာ…၊ မွိဳေၾကာ္၊ ဇုကီနီေၾကာ္၊ အသားကင္၊ အာလူးဟင္း…၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ႏႈတ္လာတဲ့မွိဳကို ေၾကာ္စားရတာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္နဲ႔ အေတာ့္ကို အရသာ႐ွိပါတယ္၊ မွိဳဆိုရင္ ေစ်းဆိုင္ႀကီးေတြကပဲ ဝယ္စားဖူးတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးသားတေယာက္ဟာ မွိဳႏႈတ္တာကေန ပန္းကန္ထဲေရာက္တဲ့အထိ ျဖစ္စဥ္တခုလံုးကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ပါဝင္လိုက္ရလို႔ ေက်နပ္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ အဲဒီညေနက ဗိုက္ေလးသြားခဲ့တယ္…၊


ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္း တဖက္ေတာင္ေၾကာက မီးပြင့္ေလးေတြ တပြင့္ခ်င္း၊ တပြင့္ခ်င္း လင္း,လင္းလာတာကို ထိုင္ၾကည့္ရင္း ေနဝင္ရီတေရာ ညေနခင္းတခုမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို က်ေနာ္သတိရ ေနခဲ့တယ္၊ Alps ေတာင္တန္းေပၚက အိမ္ကေလးတလံုး အေ႐ွ႕ မွာေပါ့…။ ။


ညီလင္းသစ္
၂၃ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၄

08 September 2014

ျမန္မာစကားသည္ တို႔စကား


သားကေလး ဒီႏွစ္ပထမတန္း စ,တက္လို႔ သံုးရက္ေျမာက္ေန႔ အိမ္ကိုျပန္လာေတာ့ သူ႔ရဲ႕အာဂ်င္ဒါထဲမွာ အတန္းပိုင္ဆရာမရဲ႕ မွတ္ခ်က္ေလးတခု ပါလာခဲ့တယ္၊ ဒီ အာဂ်င္ဒါက ေက်ာင္းမွာ ကေလးေတြဘာသင္ရလဲ၊ ဘာေတြ အိမ္စာေပးလိုက္သလဲ၊ စတာေတြကို ေဖာ္ျပဖို႔အျပင္ မိဘနဲ႔ဆရာ ဆက္သြယ္ဖို႔အတြက္ ေရးစရာ႐ွိရင္ ေရးဖို႔လည္း ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒီမွာ ပါလာတဲ့မွတ္ခ်က္ေလးက Bonjour (ဘြန္႐ွဴး) ကို ျမန္မာလို ဘယ္လိုေရးသလဲဆိုတာ ေက်းဇူးျပဳ၍ ေရးေပးပါ-တဲ့၊ ဒါနဲ႔ အဲဒီမွတ္ခ်က္ေလးရဲ႕ ေအာက္မွာပဲ Bonjour ကို ျမန္မာလို “မဂၤလာပါ” လို႔ ေရးပါတယ္ ဆိုၿပီး ျမန္မာစာလံုး မဂၤလာပါ ကို ေရးလိုက္တဲ့အျပင္ သီးသန္႔ A4 စာ႐ြက္တ႐ြက္မွာလည္း စာ႐ြက္အျပည့္နီးပါး မဂၤလာပါ-လို႔ စာလံုးအႀကီးႀကီး က်ေနာ္ ေရးေပးလိုက္တယ္၊ ဒါ့အျပင္ အဲဒီစာလံုးေတြကို ဘယ္လိုေရးတယ္ဆိုတာကို ျမွားေလးေတြနဲ႔လည္း ျပေပးထားလိုက္တယ္၊ ဥပမာ-“မ” ကို တဆက္ထဲ ဆြဲတာ မဟုတ္ဘဲ ဘယ္ဖက္က ေအာက္ဖက္အလယ္ထိ တခါဆြဲ၊ ညာဖက္ကေန ေအာက္ဖက္ကိုဆြဲၿပီးမွ အလယ္က အဆံသတ္ရၿပီး ေရးရတယ္ ဆိုတာကိုေပါ့၊ ေနာက္ရက္ေတြ သားကို ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ေတာ့ အဲဒီအတန္းပိုင္ဆရာမက က်ေနာ့္ကိုလာႏႈတ္ဆက္ၿပီး “မဂၤလာပါ” စာလံုးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးေပးတဲ့အျပင္ ေရးနည္းပါ ႐ွင္းျပေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း တခုတ္တရ လာေျပာတယ္၊ A4 စာ႐ြက္နဲ႔ က်ေနာ္ ေရးေပးလိုက္တဲ့ “မဂၤလာပါ” ကိုလည္း ပလပ္စတစ္ေလာင္းၿပီး စာသင္ခန္းနံရံမွာ ကပ္ထားပါတယ္-တဲ့…၊

တကယ္ေတာ့ အခုလိုမ်ိဳး ေရးေပးရတာ သား ပထမတန္း ေရာက္မွ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူ မူႀကိဳတက္ကတည္းက ဆရာမတေယာက္က ေရးေပးပါဆိုလို႔ က်ေနာ္ ေရးေပးခဲ့ဖူးတယ္၊ အဲဒါကိုလည္း အခန္းထဲမွာ ကပ္ထားတာ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္၊ ဒီ ဆရာမေတြရဲ႕ ႐ည္႐ြယ္ခ်က္က အတန္းထဲက တျခားဘာသာစကား ေျပာတဲ့ကေလးတိုင္းကို အဲဒီသက္ဆိုင္ရာ ဘာသာစကားရဲ႕ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ စကားေလးကို ေရးခိုင္းၿပီး မတူကြဲျပားတဲ့ အသံထြက္ေတြ၊ ေရးပံုေရးနည္းေတြကို ကေလးတို႔ကို ႐ွင္းျပ၊ နားလည္ေစဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္၊ က်ေနာ္သိသေလာက္ သားရဲ႕ အတန္းထဲမွာ ျပင္သစ္စကားအျပင္ အဂၤလိပ္စကားေျပာ၊ အီတာလ်ံ စကားေျပာ၊ ဂ်ာမန္စကားေျပာ၊ ႐ု႐ွားစကားေျပာ၊ စပိန္စကားေျပာတဲ့ ကေလးေတြ ႐ွိပါတယ္၊ ဒီကေလးေတြကို ျပင္သစ္စာ သင္ေပးတဲ့အခါ ကမာၻေပၚမွာ ျပင္သစ္စာအျပင္ ေဟာဒီလို တျခားစကားေတြလည္း ေျပာၾက၊ ေရးၾကတယ္ဆိုတာ သိေစဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီလိုနည္းအားျဖင့္ ကေလးေတြဟာ ကြဲျပားမႈေတြ အတူယွဥ္တြဲ ႐ွိေနတဲ့အေၾကာင္း အခုအ႐ြယ္ကတည္းက နားလည္ေစမွာျဖစ္သလို အျခား ဘာသာစကားေတြကိုလည္း ေလးစား၊ တန္ဖိုးထားတတ္ေစဖို႔ ပါပဲ…၊

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကို ေတြးေနရင္းနဲ႔ ဟိုတေလာဆီက မေမ (ေမဓာဝီ)နဲ႔ အြန္လိုင္းမွာ အမွတ္မထင္ စကားေျပာျဖစ္တုန္း သူေျပာသြားတဲ့ စကားေတြက ေခါင္းထဲေရာက္လာတယ္၊ သူ႔ေက်ာင္းက ကေလးေတြထဲမွာ ျမန္မာစကားကို မေျပာတတ္တဲ့ ျမန္မာကေလးေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ ကေလးေတြရဲ႕ မိဘေတြကိုယ္တိုင္က အေဖျမန္မာ၊ အေမျမန္မာ၊ ေမြးကတည္းက အခုခ်ိန္ထိ ေနလာတာကလည္း ျမန္မာျပည္မွာ၊ ႏိုင္ငံျခားလည္း အလည္အပတ္သေဘာမ်ိဳးေတာင္ မသြားခဲ့ပါဘဲနဲ႔ ျမန္မာစကားကို နားမလည္တဲ့အေၾကာင္း၊ အိမ္မွာလည္း အဂၤလိပ္လိုပဲ ေျပာၾကတဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီကေလးေတြကို ျမန္မာစာသင္တဲ့အခါ အဂၤလိပ္စကားကိုသံုးၿပီး ႐ွင္းျပရတဲ့အေၾကာင္း စတာေတြ ေျပာျပတယ္၊ က်ေနာ့္မွာ ကိုယ့္နားကို ကိုယ္မယံုႏိုင္ေအာင္ ပါပဲ၊ အခုေခတ္မွာ ကိုယ့္နာမည္ကိုေတာင္ ကိုယ္ ျမန္မာလို မေရးတတ္ေတာ့တဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳး ကေလးငယ္ေတြ မ်ားလာေနၿပီ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ျမန္မာျပည္က သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ကလည္း ေျပာဖူးတယ္၊ ဒါ့အျပင္ စကၤာပူမွာေနၿပီး ျမန္မာစကား မေျပာတတ္ေတာ့တဲ့ ျမန္မာကေလးငယ္ေတြအေၾကာင္း ညီမေလးဇြန္ (ဇြန္မိုးစက္) ေရးဖူးတဲ့ ပို႔စ္တပုဒ္မွာလည္း ဖတ္ခဲ့ရဖူးတယ္၊

အဲဒီလို အျဖစ္ေတြၾကားရတဲ့အခါ က်ေနာ္ အေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္…၊ ကာလံေဒသံအရ အခုေခတ္မွာ အဂၤလိပ္စကား၊ တ႐ုတ္စကား၊ တျခားဘာသာစကား ေတြကို သင္ရမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ ျငင္းလို႔မရတဲ့ အမွန္တရားပါ၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ေနတဲ့ ကေလးေတြအဖို႔ သက္ဆိုင္ရာႏိုင္ငံအလိုက္ ဘာသာစကား အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေက်ာင္းမွာ၊ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေျပာေန၊ ၾကားေနရသလို ျမန္မာျပည္မွာ ေန,ေနတဲ့ ကေလးတခ်ိဳ႕ကလည္း အင္တာေန႐ွင္နယ္ေက်ာင္း၊ ပုဂၢလိကေက်ာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးမွာတက္ၿပီး ဘာသာရပ္အားလံုးကို အဂၤလိပ္လို သင္ေန၊ ေျပာေနရတယ္၊ ဒါဟာ ေခတ္ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္အေလ်ာက္၊ ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ နယ္နိမိတ္မ်ဥ္းေတြ မွိန္လာတဲ့အေလ်ာက္၊ ကမာၻ႔ ပထဝီႏိုင္ငံေရးအေ႐ြ႕ေတြ အလွမ္းက်ယ္လာတဲ့အေလ်ာက္ ျဖစ္လာတဲ့ ကိစၥပါ၊ အဂၤလိပ္စကားပဲသင္သင္၊ ျပင္သစ္စကားပဲသင္သင္၊ တ႐ုတ္စကားပဲသင္သင္… ဘာသာစကားဆိုတာ မ်ားမ်ားေျပာတတ္ေလေလ၊ ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဳး႐ွိေလေလပါပဲ၊ သိပ္ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဘာသာစကားေတြက ကိုယ့္ရဲ႕ မိခင္ဘာသာစကားအေပၚ လႊမ္းမိုး၊ အစားထိုးလာမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ခဏေလာက္ရပ္တန္႔ၿပီး ဆန္းစစ္ဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ သား ဒါမွမဟုတ္ သမီးက အိမ္မွာလည္း ကိုယ့္ကို အဂၤလိပ္စကား ဒါမွမဟုတ္ တျခားဘာသာစကားနဲ႔ ျပန္ေျပာတာေတြ မ်ားလာၿပီဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ တဦးခ်င္းစီရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ သတိေပးေခါင္းေလာင္းသံဟာ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ျမည္ေနၿပီပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီေခါင္းေလာင္းသံကို အၾကားသင့္ဆံုး၊ နားစိုက္ေထာင္ဖို႔ တာဝန္အ႐ွိဆံုး လူေတြကေတာ့ မိဘေတြပါပဲ…၊

က်ေနာ့္ရဲ႕ သားကေလး လူ႔ေလာကကို ေရာက္လာေတာ့မယ္လို႔ သိလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ကစလို႔ တကယ္တမ္းေမြးလာတဲ့ အခ်ိန္အထိ ဒီကေလးကို ဘယ္ဘာသာစကားနဲ႔ ေျပာရမလဲလို႔ တခါမွေယာင္လို႔ က်ေနာ္ မေတြးမိခဲ့ဘူး၊ ျမန္မာလူမ်ိဳး အေဖတေယာက္ရဲ႕ ႏႈတ္က သူ႔သားအတြက္ ထြက္လာမယ့္စကားဟာ ျမန္မာစကားပဲ ျဖစ္ရမယ္ဆိုတာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ႏွစ္ခါျပန္ စဥ္းစားစရာေတာင္ မလိုတဲ့ ေသခ်ာမႈပါပဲ၊ တကယ္တမ္းမွာလည္း သားကေလးေမြးလို႔ တရက္သားအ႐ြယ္ကတည္းက အခု ၇ ႏွစ္အ႐ြယ္အထိ တေလွ်ာက္လံုး ျမန္မာလိုပဲ က်ေနာ္ေျပာခဲ့တယ္၊ ဘယ္လိုအေျခအေနမွာ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္သူေတြ အေ႐ွ႕မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သားကို က်ေနာ္ ျမန္မာလိုပဲ ေျပာတယ္၊ က်ေနာ့္အဖို႔ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ျပင္သစ္လို ေျပာခ်င္ေျပာေနမယ္၊ အဂၤလိပ္လို ေျပာခ်င္ေျပာေနမယ္၊ အဲဒီလို ေျပာေနရင္းက သားကို စကားလွည့္ေျပာၿပီ ဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ့္ႏႈတ္ကေန အလိုအေလ်ာက္ ေျပာင္းၿပီး ထြက္လာတာက ျမန္မာစကားပဲ၊ ဒီအတြက္ တကူးတက အားထုတ္စရာ မလိုပါဘူး၊ သားကေလး ခပ္ငယ္ငယ္ အေစာပိုင္းရက္ေတြတုန္းကေတာ့ က်ေနာ္ တခုစဥ္းစားထားခဲ့တယ္၊ အကယ္၍ လူေတြၾကားထဲမွာ သူတို႔နားမလည္တဲ့ ျမန္မာစကားကို က်ေနာ္ကသားနဲ႔ ေျပာေနလို႔ မယဥ္ေက်းတဲ့အသြင္ ေဆာင္ေနမယ္ဆိုရင္လည္း အဲဒီအတြက္ ေတာင္းပန္ၿပီး ဆက္ေတာ့ ေျပာရမွာပဲ-လို႔…၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္အထိ အဲဒီလိုမ်ိဳး တခါမွ ေတာင္းပန္စရာ မလိုခဲ့ပါဘူး၊ က်ေနာ္ကသားကို ျမန္မာလို ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြက မသိမသာတမ်ိဳး၊ သိသိသာသာတဖံု ၾကည့္ေလ့႐ွိၾကတယ္၊ ရင္းႏွီးတဲ့လူတခ်ိဳ႕က အဲဒါ ဘာစကားလဲ-လို႔ လာေမးတတ္ၾကတယ္၊ အဲဒီလို အေမးခံရတိုင္း “ျမန္မာစကား” လို႔ ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားစြာနဲ႔ က်ေနာ္ အၿမဲျပန္ေျဖ ခဲ့တယ္၊ အဲဒီလိုအခ်ိန္တိုင္းမွာ သားကိုၾကည့္တဲ့ အဲဒီလူေတြရဲ႕ အၾကည့္ေတြထဲမွာ အားက်တဲ့အရိပ္ေတြ အၿမဲေတြ႔ရတတ္ပါတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ႏႈတ္ကေနကို ဖြင့္ေျပာၾကတယ္၊ “ခင္ဗ်ားရဲ႕ သားေလး ကံေကာင္းလိုက္တာ၊ အခုလိုငယ္ငယ္ကတည္းက ဘာမွအားထုတ္စရာ မလိုဘဲ ဘာသာစကားတခုကို ေျပာခြင့္ရေနတာ…” တဲ့…၊

တကယ္တမ္းေျပာရရင္ သားနဲ႔ ျမန္မာလိုေျပာရတာ အၿမဲတမ္းေတာ့ မလြယ္ကူပါဘူး၊ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျမန္မာစကားေျပာသူဟာ က်ေနာ္တေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနတဲ့အခါ က်ေနာ့္ဖက္က တခါတေလမွာ လိုအပ္တာထက္ပိုၿပီး အားစိုက္ခဲ့ရတယ္၊ သူၾကားေနက် ျပင္သစ္စကားသံေတြထက္ မေက်ာ္ရင္ေတာင္ အနည္းဆံုး မေလ်ာ့ေအာင္ေတာ့ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္၊ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း ကေလးဆိုတာမ်ိဳးက သူ႔အနီးမွာ လူႏွစ္ေယာက္ အခ်ီအခ် ေျပာေနတဲ့ စကားသံေတြကို နားေထာင္ၿပီး စကားလံုးအသစ္ေတြ အမ်ားႀကီးကို သင္ယူၾကေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ သူ႔ကို တိုက္႐ိုက္စကား ေျပာတဲ့အခါ အဲဒီစကားထဲကေန စကားလံုးအသစ္ တလံုးကို မွတ္မိမယ္ဆိုရင္ သူ႔ကို တိုက္႐ိုက္မေျပာဘဲ အျခားလူႏွစ္ေယာက္ ေျပာေနသံကို နားစြင့္ရင္းနဲ႔ စကားလံုးအသစ္ သံုးလံုးကို ပိုၿပီးမွတ္မိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ပတ္ဝန္းက်င္မ်ိဳးကို သားအတြက္ က်ေနာ္ မဖန္တီးေပးႏိုင္ဘူး၊ တႏိုင္ငံလံုးေပါင္းမွ ျမန္မာဦးေရ စုစုေပါင္း တရာေတာင္မ႐ွိတဲ့ ႏိုင္ငံငယ္ေလးတခုမွာ ေနထိုင္ရတဲ့အတြက္ ျမန္မာစကားသံေတြ ေဝေဝစည္စည္ ၾကားခြင့္ဆိုတာ ဘယ္႐ွိႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ဆိုေတာ့ ျမန္မာစကားကို က်ေနာ့္သား မ်ားႏိုင္သမွ် မ်ားမ်ားၾကားရေအာင္ က်ေနာ္ကပဲ ေျပာရေတာ့တယ္၊ အဲဒီလို ေျပာတဲ့အခါ တခါတေလ မလိုအပ္တဲ့ အေျခအေနေတြမွာေတာင္ ေျပာခဲ့ရတယ္၊ ဥပမာ-သူၾကည့္ေနတဲ့ ကာတြန္းဇတ္ကားေလးထဲမွာ ေျပာလိုက္တဲ့ ျပင္သစ္စကားတခြန္းကို သူလည္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္ပါလ်က္ က်ေနာ္က စကားျပန္ပံုစံနဲ႔ ျမန္မာလို ထပ္ေျပာတာမ်ိဳး၊ သူ႔အေမက ျပင္သစ္လို ေျပာလိုက္တဲ့ စကားတခြန္းကိုပဲ က်ေနာ္က ျမန္မာလိုျပန္ၿပီး ထပ္ေျပာတာမ်ိဳးေပါ့၊ အဲဒီလို ေျပာျခင္းအားျဖင့္ ေဝါဟာရအသစ္ေတြ သူ ဖလွယ္ယူႏိုင္ဖို႔ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္၊

တခါေတာ့ သားအသက္ ၄ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ က်ေနာ့္ကိုေမးတယ္၊ “ေဖေဖက တျခားလူအားလံုးကို ျပင္သစ္လို ေျပာေပမယ့္ သားကိုက်ေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ အၿမဲတမ္းျမန္မာလို ေျပာတာလဲ”တဲ့၊ သူဆိုလိုတာက သူလည္းျပင္သစ္လို ေျပာေနၿပီ၊ က်ေနာ္ကလည္း ေျပာတတ္ရဲ႕သားနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ခက္ေအာင္ ျမန္မာလိုေျပာေနတာလဲ-ေပါ့၊ အဲဒီအသက္အ႐ြယ္မွာ သားက က်ေနာ္ေျပာတဲ့ ျမန္မာစကားတခ်ိဳ႕ကို ျပင္သစ္လို ျပန္,ျပန္ေျဖဖို႔ ႀကိဳးစားလာတဲ့ ကာလလည္း ျဖစ္ပါတယ္၊ က်ေနာ္သူ႔ကို ေျဖးေျဖးခ်င္းပဲ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္၊ “သားသားရဲ႕ အေဖက ျမန္မာ…၊ ေဖေဖ့ကို ျမန္မာျပည္ဆိုတဲ့ ဟိုးအေဝးႀကီးက ႏိုင္ငံမွာ ေမြးခဲ့တာ၊ အဲဒီႏိုင္ငံက အခု သားေန,ေနတဲ့ ဒီႏိုင္ငံလိုပဲ သာယာတဲ့ ေတာေတာင္ေတြ႐ွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ လူေတြေနပံုက ဒီႏိုင္ငံကနဲ႔ မတူဘူး၊ အဝတ္အစားေတြ မတူဘူး၊ ေျပာတဲ့စကားေတြ မတူဘူး၊ အဲဒီလိုမတူတဲ့ ျမန္မာစကားကို ေျပာခ်င္လို႔ ေဖေဖ့ကို သင္ေပးဖို႔လာေျပာတဲ့လူေတြ ႐ွိတယ္၊ သူတို႔က ပိုက္ဆံေတာင္ ေပးအံုးမွာ…၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေဖေဖက ဒီႏိုင္ငံက စကားလည္း နားလည္တယ္၊ ဟိုႏိုင္ငံက စကားလည္း နားလည္တဲ့ အတြက္ပဲ၊ အခု သားသားက ျမန္မာစကားေျပာဖို႔ ေဖေဖ့ကို ပိုက္ဆံတျပားမွ ေပးစရာမလိုဘူး၊ ေဖေဖေျပာသမွ်ကို စာအုပ္ေတြနဲ႔လည္း လိုက္မွတ္စရာမလိုဘူး၊ အခုလို ကစားရင္း၊ စားရင္း၊ အတူေနရင္း ေျပာေနတာနဲ႔ကို သားသားက ေျပာတတ္သြားမွာ၊ ျမန္မာအေဖကေမြးတဲ့ သားလည္း ေဖေဖ့လိုပဲ ျမန္မာစကားကို ေျပာတတ္ေအာင္လို႔ သားကို အၿမဲတမ္းျမန္မာလို ေျပာတာ”…၊ က်ေနာ္ အဲဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ့ သူမ်ားက ခဲရာခဲဆစ္လုပ္ေနရတာကို သူက လြယ္လြယ္နဲ႔ရတယ္လို႔ ေတြးမိသြားလို႔ လားေတာ့ မသိဘူး၊ နည္းနည္းေတာ့ ေက်နပ္သြားပံုပဲ၊ ေနာက္လည္း အဲဒီလိုေမးခြန္းမ်ိဳး မေမးေတာ့ဘူး၊

ျမန္မာစကားနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ သားက ဒီဘာသာစကားေပၚမွာ အထင္ေသးစိတ္ျဖစ္မသြားေအာင္ က်ေနာ္ အၿမဲပဲ သတိထားခဲ့တယ္၊ သူနဲ႔ ျမန္မာလိုေျပာေနရင္းနဲ႔ တျခား အဂၤလိပ္စကားေတြ၊ ျပင္သစ္ စကားေတြ ညွပ္ၿပီးမေျပာမိေအာင္ အထူးသတိထားရတယ္၊ သူ႔အျမင္မွာ ျမန္မာစကားဟာ ေဝါဟာရဆင္းရဲတယ္လို႔ မထင္ရေလေအာင္ သူေ႐ွ႕မွာ စကားလံုးတိုင္းကို ျမန္မာလိုေျပာႏိုင္ေအာင္ က်ေနာ္ႀကိဳးစားပါတယ္၊ အဲဒီလို အႀကိဳးစားလြန္လို႔ တီဗီကို ႐ုပ္ျမင္သံၾကားလို႔ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ေျပာမိတာမ်ိဳး၊ ဗီဒီယိုဂိမ္းကို ဗီဒီယိုကစားစက္လို႔ အတင္းျဖစ္ညွစ္ ဘာသာျပန္တာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာမွ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ဘရိတ္အုပ္ရတယ္၊ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေလာက္ႀကီး တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ လုပ္ေနတာထက္စာရင္ လူတကာေျပာတဲ့ပံုစံ၊ အ႐ွိကို အ႐ွိအတိုင္း ေျပာတဲ့ပံုစံကပဲ ပိုေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး ျပန္ေလွ်ာ့ရပါတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ သားကို ျမန္မာျပည္ေခၚသြားေတာ့ တျခားကေလးေတြနဲ႔ ျမန္မာလို ေျပာႏိုင္တာ၊ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြ ေျပာသမွ် သူနားလည္ေနတာ၊ သူ႔ အဖိုးအဖြားေတြနဲ႔ ေျပာႏိုင္တာေတြကို သေဘာေတြက်ၿပီး သူ ေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္၊ ဒီႏိုင္ငံကို အခုမွ ေရာက္ဖူးတာ ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီကလူေတြနဲ႔ သူ အျပန္အလွန္ ေျပာႏိုင္တာကို ဂုဏ္ယူေနပံုရတဲ့ သားကိုၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ေမးလိုက္တယ္၊ “သားသား ေမြးကတည္းက အခုအခ်ိန္ထိ ေဖေဖ ဘာျဖစ္လို႔ ျမန္မာလိုပဲ ေျပာခဲ့တာလဲဆိုတာ သားအခု သိၿပီလား”လို႔…၊ သားက “ဟုတ္ကဲ့…” ဆိုၿပီး ေက်ေက်နပ္နပ္ ျပန္ေျဖတယ္၊

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကိဳးစားႀကိဳးစား၊ ျမန္မာျပည္က ႐ြယ္တူကေလးေတြေလာက္ေတာ့ သားက သြက္သြက္လက္လက္ မေျပာႏိုင္ပါဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ကေလးခ်င္းေျပာတဲ့ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ အသံုးအႏႈန္းမ်ိဳးေတြ ကိုလည္း သူ မကြ်မ္းက်င္ဘူး၊ သူရဲ႕ အဓိက ျမန္မာစကားေျပာဖက္က အေဖျဖစ္ေနလို႔ သူ႔ရဲ႕ ေဝါဟာရက တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ အကန္႔အသတ္ ႐ွိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ စိတ္ပ်က္စရာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေနာက္ပိုင္း သူ႔ကို စာပါသင္တဲ့အခါ ျမန္မာ့လူေနမႈဘဝကို တြဲသင္ရင္းနဲ႔ စကားလံုးအသစ္ေတြ ထပ္တိုးေအာင္ လုပ္ယူလို႔ရပါတယ္၊ အဓိက,က ဇြဲ႐ွိဖို႔နဲ႔ စိတ္႐ွည္ဖို႔ပဲ လိုတာပါ၊ အထူးသျဖင့္ သားရဲ႕ ျမန္မာစကားသင္ၾကားမႈမွာ က်ေနာ္ဟာ ေနာက္ဆံုးခံတပ္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ အလံက်မသြားေစဖို႔က က်ေနာ့္အတြက္ အေရးအႀကီးဆံုးပါပဲ၊

အလ်င္အျမန္ကို ေ႐ြ႕လ်ားေျပာင္းလဲေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ကူးလူးဆက္သြယ္မႈေတြကလည္း တႏွစ္ထက္တႏွစ္ ပိုပိုမ်ားလာတယ္၊ အဲဒီအခါ ဘာသာစကားေတြလည္း အခ်င္းခ်င္း ပြတ္တိုက္မိကုန္ၾကတာ သဘာဝက်သလို ႏိုင္ငံတကာသံုး ဘာသာစကားေတြကို မသင္လို႔ မရေတာ့တဲ့ ေခတ္ကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ဝင္ေရာက္လာေနရတယ္၊ အဲဒီအခါ ဘာသာစကားတခု တည္တံ့ဖို႔ဆိုတာ ေနာင္လာမယ့္ မ်ိဳးဆက္ေတြက အဲဒီဘာသာစကားအေပၚ ဘယ္ေလာက္အေလးထား ထိန္းသိမ္းမလဲဆိုတဲ့အေပၚ မူတည္မွာပါပဲ၊ ဒီေန႔လိုေခတ္ကာလမွာ မိဘေတြက ကိုယ့္ရဲ႕သားသမီးကို ျမန္မာစကားကို ခ်စ္တတ္လာေအာင္ ဘယ္လိုသင္ေပးမလဲ ဆိုတာက တကယ့္ကိုစိန္ေခၚမႈ တရပ္ပါ၊ ျမန္မာျပည္က က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေတာ့ သူ႔ကေလးအတြက္ အိမ္မွာ ျမန္မာစာဆရာ သီးသန္႔ေခၚသင္ေပးေနတာ ေတြ႔ရတယ္၊ သူ႔သားေလးတက္တဲ့ အင္ဒုိနီး႐ွားေက်ာင္းမွာ ျမန္မာစာ သင္မေပးတဲ့အခါ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ အဲဒီကြက္လပ္ကို ျဖည့္တဲ့သေဘာပါပဲ၊ ဒီစကားကို မေျပာတတ္လည္း ဘာအေရးလဲ၊ ျမန္မာစာမတတ္ဘဲ ျမန္မာျပည္မွာလာေန၊ ျမန္မာေတြနဲ႔ အလုပ္,လုပ္ၿပီး ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြမွ အမ်ားႀကီးလို႔ တခ်ိဳ႕က ေျပာေကာင္းေျပာခ်င္မွာပါ၊ မွန္ပါတယ္…၊ ျမန္မာစကား မေျပာတတ္ေပမယ့္လည္း ဘဝမွာ က်႐ွံဳးမွာမဟုတ္ပါဘူး၊ လူ႔ဘဝမွာ ေအာင္ျမင္ဖို႔၊ ႀကီးပြားခ်မ္းသာဖို႔၊ ျမန္မာျပည္မွာ ေနႏိုင္ဖို႔ ျမန္မာစကား ေျပာတတ္စရာ မလိုပါဘူး၊ ဒါျဖင့္ရင္ ဘာျဖစ္လို႔ ျမန္မာစကား ေျပာသင့္တာလဲ? ႐ွည္လ်ားတဲ့ သမိုင္းေၾကာင္း႐ွိသလို ေဝါဟာရႂကြယ္တဲ့၊ သီးျခားျဖစ္တည္မႈ ဝိေသသ လကၡဏာ႐ွိတဲ့ ျမန္မာစကားလို ဘာသာစကားတခုကို ေျပာႏိုင္တာဟာ ဘုိးဘြားေတြ လက္ဆင့္ကမ္းထားခဲ့တဲ့ ဂုဏ္ယူစရာ အေမြအႏွစ္ကို ထိန္းသိမ္းရာေရာက္လို႔ကို ျမန္မာမွန္ရင္ ျမန္မာစကားကို ေျပာတတ္သင့္ပါတယ္၊ အေမြအႏွစ္ကို ထိန္းသိမ္းတယ္ဆိုတာ လူ႔တန္ဖိုး၊ လူ႔သမိုင္းေၾကာင္းကို နားလည္တဲ့ လူယဥ္ေက်းတို႔ရဲ႕ လူသားတာဝန္ပါ၊ လူတိုင္းကေတာ့ ကိုယ့္ခံယူခ်က္နဲ႔ကိုယ္၊ ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ကိုယ္ သြားၾကမွာပါပဲ၊ ေျပးရင္းလႊားရင္းနဲ႔ အလြယ္တကူ သင္ယူတတ္ေျမာက္ႏိုင္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ကေလးေတြကို ျမန္မာစကား အေမြအႏွစ္တရပ္ ေပးႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာ၊ သူတို႔ေလးေတြ အဲဒီစကားအေပၚ ခ်စ္ခင္တန္ဖိုးထားတတ္လာေစဖို႔ ႀကိဳးစားတာဟာ ယဥ္ေက်းမႈကို အေျခခံတဲ့၊ ျပည့္စံုႂကြယ္ဝတဲ့ ႏွလံုးသားတစံု ထုဆစ္ေပးလိုက္တဲ့ လုပ္ရပ္လို႔ပဲ က်ေနာ္နားလည္ ယံုၾကည္မိပါတယ္…။ ။


ညီလင္းသစ္
၈ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၄

01 September 2014

ေကာင္းကင္ထဲက ခရီးသြားမ်ား...


ၿပီးခဲ့တဲ့ တရက္တုန္းက ေကာင္းကင္ထဲက ခရီးသြားတသိုက္နဲ႔ အမွတ္မထင္ ဆံုမိပါတယ္၊ က်ေနာ္ကလည္း ကိုယ့္ကိစၥနဲ႔ကိုယ္၊ သူတို႔ကလည္း သူတို႔အေၾကာင္းနဲ႔သူတို႔… ႐ွိေနၾကတုန္း ေရကန္ႀကီးရဲ႕ အခ်ိဳးအေကြ႔ တခုမွာ ျပက္ျပက္ထင္ထင္ကို ဆံုခဲ့ၾကတာ…၊ ကိုေခ်ာေျပာခဲ့တဲ့ တိမ္ေတြနဲ႔ ေတာင္တန္းေတြရဲ႕ လင္ခန္းမယားခန္း အေနအထိုင္ကို ေတြ႔တဲ့အခါ က်ေနာ့္လက္ေတြက ကင္မရာေပၚကို အလိုလို ေရာက္သြားၾကတယ္၊ က်ေနာ္ေနထိုင္ရဲ႕ အရပ္မွာ အခုလို တိမ္ေတြစုဖြဲ႔မႈမ်ိဳးကို မၾကာခဏ ျမင္ရတတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တိမ္စုတိမ္ခဲေတြ အလံုးအခဲလိုက္ ျဖစ္ေနခ်ိန္ရယ္၊ ေနေရာင္ျခည္တန္းတို႔ ျဖာက်ခ်ိန္ရယ္၊ က်ေနာ့္လက္ထဲမွာ ကင္မရာတလံုး ႐ွိေနခ်ိန္ရယ္ တထပ္ထဲကလည္း က်ဦးမွ မဟုတ္လား…၊



အမွန္က က်ေနာ့္အလုပ္ရဲ႕ ေရအရင္းအျမစ္ဆိုင္ရာ field research တိုင္းတာေရး ကိစၥေတြအတြက္ ေမာ္ေတာ္နဲ႔ သြားတဲ့မနက္ခင္း တခုမွာ ေဟာဒီတိမ္ေတြကို ေတြ႔ခဲ့တာပါ၊ ျပင္သစ္နယ္စပ္၊ ဆြစ္ဇာလန္ နယ္ေျမထဲမွာ႐ွိတဲ့ Le Grammont ဆိုတဲ့ ေတာင္ထိပ္ေပၚမွာ သူတို႔ေတြက တြဲလြဲခိုေနၾကတာေပါ့၊ Le Grammont က မီတာ ၂၁၀၀ ေလာက္ျမင့္တဲ့ Alps ေတာင္ထြတ္တခုပါ၊ ေမာင္းေနတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကို စက္႐ွိန္နည္းနည္း ေလွ်ာ့လိုက္ေတာ့ အေ႐ွ႕ဖက္မွာထိုင္ေနၾကတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြက ဘာမ်ားျဖစ္တာလဲဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ လွည့္ၾကည့္ၾကတယ္၊ ဆူညံေနတဲ့ ေမာ္ေတာ္စက္သံၾကားမွာ သူတို႔ိကို ေအာ္ေျပာလည္း ၾကားမွာမဟုတ္မယ့္အတူတူ ကင္မရာကို ေျမွာက္ျပၿပီး တိမ္ေတြကို လက္ညွိးထိုးျပလိုက္ေတာ့ သေဘာတက်နဲ႔ ေခါင္းညွိတ္ၿပီး ျပန္လွည့္သြားၾကတယ္၊ အဲဒီလိုနဲ႔ ကင္မရာရဲ႕ view finder ကေန ခရီးသြားမိုးတိမ္ေတြကို ေငးၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ ေျဖးေျဖးေလးနဲ႔ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလးပါပဲ… …၊



အေနာက္ဖက္ကို အမွတ္မထင္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ က်ေနာ္ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕ကေလးကလည္း မိုးတိမ္ေတြ ေအာက္မွာပါပဲ၊ က်ေနာ့္အေ႐ွ႕ဖက္က တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕သြားေနတဲ့ မိုးတိမ္ေတြက ဂ်စ္ပစီမိုးတိမ္ေတြဆိုရင္ အေနာက္ဖက္က ေဟာဒီမိုးတိမ္ေတြက ေဘာင္းဘီဝတ္မိုးတိမ္ေတြ မ်ားလား?



ေမာ္ေတာ္စက္သံ တဝုန္းဝုန္းၾကားထဲမွာကိုပဲ The Ants ရဲ႕ ေရာင္စံုေခ်ာကလက္ အေခြထဲက ထူးအိမ္သင္ဆိုထားခဲ့တဲ့ “မိုးတိမ္အေၾကာင္း” သီခ်င္းကို ၾကားလာမိတယ္၊ ♫♫ တိမ္ေတြဖြဲ႔စည္းထား xxx ျမင္သာခ်ိန္ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ xxx တိမ္ေတြၿပိဳကြဲသြား ♪♪♫ ၊ လင္းကြင္းသံေလး တခ်က္စီရယ္၊ တေယာ solo သံေလးရယ္၊ vibrato မပါဘဲ ေလသံမွ်င္းမွ်င္းေလးနဲ႔ ဆိုထားတဲ့ “မိုးတိမ္အေၾကာင္း” ဟာ Le Grammont ေတာင္ေပၚက တိမ္ထုေတြဆီကေန ဂ်ီနီဗာကန္ထဲအထိ စီးဆင္းက်လာခဲ့တယ္၊ ေတာ္ေသးတယ္…၊ လြမ္းျခင္းအားျဖင့္ ၁၀ ႏွစ္တာ အမွတ္တရပြဲမွာ အဲဒီသီခ်င္းကို ဘယ္သူမွ ဖ်က္ဆီးမသြားခဲ့လို႔…။ ။ း)


ညီလင္းသစ္
၁ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၄