ရင္မွျဖစ္ေသာသစ္တစ္ပင္

သူတို႔ ေဆး႐ံုကို ေရာက္ေတာ့ ည ၁၀ နာရီခြဲ ၿပီးေနၿပီ။

ေဆး႐ံုဧည့္ႀကိဳေကာင္တာမွ ဝန္ထမ္းက အမည္ကို ေမးျမန္းရင္း တကယ္ခ်ိန္းထားတာ ဟုတ္မဟုတ္ ဖုန္းဆက္ ေမးျမန္းေနေသးသည္၊ သူ အနည္းငယ္ စိတ္တိုသြားသည္၊ တကယ္ဆို အေျခအေနက ျမင္တာႏွင့္ပင္သိသာႏိုင္ သည္၊ သူတို႔အေနႏွင့္ ဘာ့ေၾကာင့္လူနာ ဟန္ေဆာင္ၿပီး လာရမည္နည္း၊ သို႔ေသာ္ခ်က္ခ်င္းပင္ သူစိတ္ျပန္ေလွ်ာ့ ခ်လိုက္သည္၊ ‘အင္းေလ...ဝန္ထမ္းက သူ႔တာဝန္သူေဆာင္႐ြက္တာပဲ၊ မင္းစိတ္ကို ၿငိမ္ေအာင္ထားစမ္း’...၊ကမာၻ ေပၚမွာေယာကၤ်ား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ကမ်ား သူ႔လိုအေျခအေနမွာ စိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ထားႏိုင္မလဲ၊ သူမသိ၊ သူကေတာ့ အေတာ္ ပင္စိတ္လႈပ္႐ွားလ်က္႐ွိသည္။

တာဝန္က်ဆရာမက ျမင္လိုက္တာႏွင့္ အေျခအေန၏ အတိမ္အနက္ကို ခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္လိုက္သည္၊

“ အိုး...႐ွင္ေတာ္ေတာ္ နာေနလားဟင္ ”...၊

သူ႔အမ်ိဳးသမီးက ေခါင္းသာညိတ္ျပႏိုင္သည္၊ သူကေတာ့ မအိမ္သူ၏ ေက်ာေနာက္မွေရေႏြးအိတ္ကို အသာ ထိန္းကိုင္ေပးရင္း သားဖြားဆရာမကို အားကိုးတႀကီး ၾကည့္လိုက္သည္၊ ဆရာမက မအိမ္သူကိုၾကည့္ရင္း... ...

“ ဘာမွမစိုးရိမ္နဲ႔၊ ႐ွင္ဒီမွာပဲ ေနလိုက္ေတာ့ေနာ္ ”ဟုေျပာသည္၊

ထိုအခါက်မွပဲ သူႏွင့္မအိမ္သူတို႔ တစ္ေယာက္ ကိုတစ္ေယာက္ ၾကည့္ျဖစ္ၾကသည္၊ အတန္ငယ္ သက္သာရာ ရသြားေသာ စိတ္ႏွင့္အတူ သူပင့္သက္တခ်က္ ႐ႈိက္ျဖစ္လိုက္သည္။ ‘အင္း...ငါေစာင့္စားေနခဲ့တဲ့ေန႔ဟာ ဒီတခါ ေတာ့ တကယ္ကိုေရာက္လာခဲ့ၿပီပဲ၊ ဘယ္လိုမွ မလဲြႏိုင္ေတာ့ဘူး’...၊ သူ႔ရင္ထဲမွာ ခပ္ဆန္းဆန္း ခံစားမႈေလးတခု ျဖတ္ေျပးသြားျပန္သည္၊ သူတို႔၏ကိုယ္ပိုင္ဥယ်ာဥ္ေလးမွ သစ္ပင္ေလးတစ္ပင္သည္ မၾကာမီအခ်ိန္အတြင္း တကယ္ပင္ အေညႇာင့္ေပါက္လာေတာ့မည္ျဖစ္သည္။

တာဝန္က်ဆရာမက သူတို႔ကို ေခတၱနားေနရန္ အခန္းတစ္ခန္းေပးပါသည္၊ ထိုအခန္းထဲမွာပင္ လိုအပ္ေသာစမ္း သပ္စစ္ေဆးမႈေတြကို ဆက္လုပ္သည္၊ မအိမ္သူကေတာ့ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ နာက်င္ေနခဲ့ၿပီ၊ မနာက်င္ဘဲလည္း မေနႏိုင္၊ Contraction က ၂ မိနစ္ခြဲႏွင့္ ၃ မိနစ္တခါလာေနသည္၊ ၿပီးေတာ့ Intense Contraction၊ လက္သီးကို ဆုပ္လ်က္ အံတင္းတင္းႀကိတ္ထားေသာ သူ႔အမ်ိဳးသမီးကိုၾကည့္ကာ သူပင္ေဇာေခြ်းမ်ားပ်ံလာခဲ့သည္၊

တကယ္ေတာ့ Contraction ကမေန႔ကတည္းက စ,ခဲ့သည္၊ ဒီတုန္းကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စိတ္လႈပ္႐ွားစြာ ျဖင့္ေဆး႐ံုကို ဖုန္းဆက္ေတာ့ ေဆး႐ံုက Contraction သေဘာသဘာဝကိုေမးကာ လိုလိုမယ္မယ္လာျပၾကည့္ ပါဟုဆိုသည္၊ ဟုိေရာက္ေတာ့ Contraction က ၁၂ မိနစ္ျခားတခါပဲ ႐ွိေသးသျဖင့္ျပန္လႊတ္လိုက္သည္၊ ဒီေန႔ ေန႔လည္မွာက်ေတာ့ Contraction က ၆ မိနစ္တခါေလာက္ ျဖစ္လာသျဖင့္ ေဆး႐ံုကို သူတို႔ျပန္လာခဲ့ ျပန္သည္၊ ေဆး႐ံုမွာ ကေလးရဲ႕ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းကိုတိုင္း၊ Contraction Intensity ကိုတိုင္း၊ Frequency ကိုတိုင္း စသျဖင့္စစ္ ေဆးၾကသည္၊ သို႔ေသာ္ ဒီတခါမွာလည္း ေစာေနေသးသျဖင့္ သူတို႔ျပန္လာခဲ့ရ ျပန္သည္၊ အခုေတာ့ သူတို႔ကို ေဆး႐ံုက ေခၚထားလိုက္ၿပီ၊

စမ္းသပ္ေနဆဲမွာပဲ ေမြးဖြားရန္အတြက္ အေတာ္နီးစပ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာမေလးက ေျပာသည္၊ တဆက္ တည္းမွာပဲမအိမ္သူကို ေမြးခန္းထဲေခၚသြားေတာ့ သူကလည္းေနာက္က တေကာက္ေကာက္၊ ေမြးခန္းသည္ ေခတ္မီကိရိယာ တန္ဆာပလာအစံုအလင္ျဖင့္ ေၾကာက္တတ္ေသာေမြးလူနာမ်ားကို အားေပးေနသေယာင္ ႐ွိသည္၊ မအိမ္သူကေတာ့ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ပင္ လြန္႔လူးနာက်င္ လ်က္႐ွိသည္၊ သူ႔အေနျဖင့္လည္း အားေပး႐ံု အျပင္ ဘာမွပိုၿပီး မတတ္ႏိုင္...၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေဝဒနာသက္သာေအာင္ ေမြးလမ္းေၾကာင္းဆိုင္ရာ ထံုေဆး ထိုးဖို႔ ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ၾကသည္၊

ေမ့ေဆးဆရာဝန္အမ်ိဳးသမီးက ၿပံဳး႐ႊင္စြာျဖင့္ အခန္းထဲဝင္လာသည္၊ ၾကင္နာေသာမ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ၾကည့္ရင္း...

“ အားလံုးေကာင္းသြားပါလိမ့္မယ္၊ မစိုးရိမ္နဲ႔ေနာ္ ” ဟု သူတို႔ကိုအားေပးသည္၊

ေက်ာ႐ိုးထဲကို ထိုးမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မအိမ္သူက ေဘးတေစာင္း ေနေပးရသည္၊ ထံုေဆးထိုးမည့္အပ္ကို ျမင္ေသာအခါ သူစိတ္ဝင္စားသြားသည္၊ အပ္သည္ သူ႔စိတ္ထင္ အနည္းဆံုး ၆ လက္မခန္႔ေတာ့႐ွိမည္၊ ဆရာဝန္ ကလိုအပ္ေသာပစၥည္းမ်ား ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္တြင္ ႐ိုးတြင္းျခင္ဆီထဲ ေဆးထိုးတာကို သူၾကည့္ခ်င္ေနခဲ့သည္၊ သုိ႔ေသာ္ သူ႔အမ်ိဳးသမီးကို တာဝန္ယူသည့္ သားဖြားဆရာမေလးက တဖက္တြင္သြားေနဖို႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေလးေတာင္းဆိုလိုက္ေသာအခါ သူ႔အတြက္ၾကည့္ဖို႔္ အခြင့္မသာေတာ့ေပ၊ တကယ္ေတာ့လည္း ထိုေမြးခန္းထဲ တြင္အေရးအႀကီးဆံုးမွာ ေမြးလူနာ သူ႔အမ်ိဳးသမီးျဖစ္သည္၊ သူ႔အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆရာဝန္၊ ဆရာမ အားလံုးကတာဝန္ကိုယ္စီျဖင့္ အလုပ္မ်ားေနၾကသည္၊ လူတိုင္းမွာ လုပ္စရာကိုယ္စီႏွင့္...၊ လူပိုဆို၍ သူတစ္ဦး သာ႐ွိေလသည္၊ သို႔ႏွင့္အမ်ိဳးသမီးကို အားေပးရင္း သူ႔ေၾကာင့္ ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ မ်က္စိမေနာက္ရေအာင္္ ၿငိမ္ ၿငိမ္ပဲထုိင္ေန လိုက္ေတာ့သည္၊

ခဏအတြင္းမွာပင္ မအိမ္သူမွာ သက္သာသြားခဲ့သည္၊ သူ႔ကိုယ္ေပၚတြင္ တပ္ဆင္ထားသည့္ တိုင္းတာေသာ စက္အရ Contraction လာေနတာကို ဂရပ္ဖ္လိုင္းမ်ားေပၚမွာ ျမင္ေနရေသာ္လည္း အခုေတာ့သူမ ၿပံဳးရယ္ကာ စကားေျပာေန ႏိုင္ခဲ့ၿပီ၊ သူကလည္း တခ်ိန္လံုး ထိုင္ရမလို ထ,ရမလို ျဖစ္ေနရာမွ အခုမွပင္ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့ သည္၊ ထိုေဝဒနာ,ထိုခံစားမႈ၏ အတိုင္းအတာပမာဏကို သူ႔လိုေယာကၤ်ားသားေတြ မသိႏိုင္ပါ၊ သူ႔အမ်ိဳးသမီးကဲ့ သို႔ေျဖေဆး ထိုးခြင့္မႀကံဳေသာ အျခားမိခင္ေလာင္းတို႔ ဒီကာလကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းၾကမလဲဟု သူေတြးမိေသာ အခါ ေက်ာထဲမွ စိမ့္ကနဲေနေအာင္ ေအးသြားမိသည္၊ မအိမ္သူကေတာ့ ပင္ပန္းသြား၍ထင့္၊ ခဏမွိန္းေနသည္၊ သူကလည္း အခုမွအသက္ဝဝ ျပန္႐ွဴရင္း သူတို႔ဥယ်ာဥ္၏ ပထမဆံုးေသာ သစ္ပင္ကေလးအတြက္ေရေလာင္း ေပါင္းသင္ခဲ့ၾကေသာ ေန႔ရက္မ်ားအေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးေနမိသည္၊

(သစ္ပင္ကေလး သစ္ေစ့ဘဝတုန္းက)

ေရာက္လာရမည့္အခ်ိန္ထက္ တစ္ပတ္တိတိေနာက္က်ေနခဲ့ေသာ ထိုသစ္ပင္ကေလးအေၾကာင္းကိုသူတေစ့တ ေစာင္းေတာ့သိပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို အခုျပန္ေတြးေတာ့လည္း အင္မတန္မွ ႐ိုးစင္းလွသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုစဥ္ကေတာ့ သူတို႔အတြက္ တကယ့္ေမးခြန္းႀကီးပင္၊ ရင္ေသြးေလးက ဘာေလးလဲဆိုတာ ႀကိဳၿပီးသိသင့္ မသိသင့္ သူတို႔တိုင္ပင္ႀကသည္၊ သူ႔အမ်ိဳးသမီးက သိခ်င္သည္၊ သူကမသိခ်င္၊ တစ္ေယာက္ကသိၿပီး ေနာက္ တစ္ေယာက္ကမသိဘူးဆိုသည့္အျဖစ္ကိုေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးမလိုခ်င္၊ ေ႐ွ႕ေလွ်ာက္တိုင္ပင္ရမည့္ က႑ မ်ားစြာအတြက္သူတို႔ ဘက္တစ္ဖက္တည္းမွာ အတူရပ္ဖို႔ေတာ့ လိုပါသည္၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သိပ္မေက်နပ္ ေပမယ့္ သူ႔အမ်ိဳးသမီးက အေလွ်ာ့ေပးလိုက္သည္၊

သို႔ႏွင့္ ပုံမွန္စမ္းသပ္ဖို႔ ခ်ိန္းဆိုေသာ ပထမဆံုးအႀကိမ္တြင္ပင္ သူကပဲ သြားဖြားမီးယပ္အထူးကု ဆရာဝန္ႀကီးကို ေျပာလိုက္သည္၊ ‘က်ေနာ္တို႔ ကေလးရဲ႕ လိင္ကိုသိဖို႔ စိတ္ကူးမ႐ွိဘူး ဆရာ၊ ဒါကို အံ့ၾသစရာတခု အျဖစ္နဲ႔ပဲ က်ေနာ္တို႔ ေစာင့္စားခ်င္တယ္’၊ ဆရာဝန္ႀကီးကလည္း ‘ခင္ဗ်ားတို႔ သေဘာပါပဲဗ်ာ’ဟု ဆိုၿပီး,ၿပီးသြားခဲ့သည္။ သို႔ ေသာ္ ထိုအံ့ၾသစရာေလးကို အခ်ိန္မတိုင္မီမွာပဲ သူတို႔မေတာ္တဆ သိလိုက္ရသည္၊ လက္မွတ္ထိုးစရာကိစၥတစ္ ခုအတြက္ ဆရာဝန္ႀကီး၏ လက္ေထာက္ဆရာမက သားဖြားမီးယပ္ဖိုင္တြဲကို သူတို႔ေ႐ွ႕မွာ ဖြင့္ေပးေသာအခါ သူ႔ အမ်ိဳးသမီး လက္မွတ္ထိုးေနခ်ိန္၌ သူ႔မ်က္စိက ခ႐ိုမိုဆုမ္း XY ဆိုတာကို ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္ေလသည္၊ ပထမေတာ့ သူအတန္ငယ္ စိတ္ပ်က္သြားေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ေက်နပ္လာခဲ့သည္၊ ဘာမွန္းမသိ ရဘဲရင္ေသြးတစ္ဦးအျဖစ္သာ ေယဘုယ်ေစာင့္စားရတာထက္ အခုေတာ့ သူႏွင့္သားကေလး၏ၾကားကသံေယာ ဇဥ္ႀကိဳးကို ပီပီျပင္ျပင္က်စ္ခြင့္ ရလာခဲ့သည္၊ အခု ‘သား’ လို႔ တိတိက်က် သူေခၚႏိုင္ၿပီ၊ သူ႔အမ်ိဳးသမီးႏွင့္အတူ သားအတြက္ အဝတ္အစားေတြ ႀကိဳဝယ္လို႔ရၿပီ၊ နာမည္ေ႐ြးရာမွာ ေယာက်ာၤးေလးနာမည္ေတြပဲ စဥ္းစားဖို႔လို ေတာ့သည္၊ အခုေတာ့ မေတာ္တဆျဖစ္ေစသည့္ ဆရာမကိုပင္ သူေက်းဇူးတင္ေနမိေလသည္၊

“ ႐ွင္ေနရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လားဟင္? ”

အနီးကပ္ေမးလိုက္ေသာ အသံေၾကာင့္အေတြးလြန္ေနေသာ သူလန္႔သြားသည္၊ ၾကည့္လိုက္ေတာ့... သားဖြား ဆရာမေလး၊ သူ႔ကို စူးစမ္းဟန္ျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။

“ ဟာ...ေျပပါတယ္၊ အားလံုးအဆင္ေျပပါတယ္ ” ဟု သူလည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ ျပန္ေျဖလိုက္သည္၊

ဆရာမက သူနားမလည္မွန္း အကဲခတ္မိစြာျဖင့္ ဆက္ေျပာသည္၊

“ တခ်ိဳ႕အမ်ိဳးသားေတြက ေမြးခန္းထဲကို လိုက္လာၿပီးေတာ့ ေနလို႔မေကာင္းတာ၊ ေခါင္းမူးလာတာ၊ မ်က္လံုးေတြ ျပာလာတာမ်ိဳးေတြ ႐ွိတတ္လို႔ပါ၊ တခါဆိုရင္ ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္မ်ား လန္႔ၿပီးမူးလဲသြားတာေတာင္ က်မႀကံဳ ဖူးတယ္႐ွင့္၊ သူ႔မိန္းမကို ဘာမွမလုပ္ခင္ သူ႔ကိုအရင္ ႏွာႏွပ္ေနရေသးတယ္ ဟင္း ဟင္း ”... ...။

သူတို႔အားလံုးရယ္ေမာ ျဖစ္သြားၾကသည္၊ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္၊ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြ မဟုတ္လား...၊ သုိ႔ေသာ္ သူကေတာ့ ေသြးလန္႔ၿပီး မူးလဲမည့္သူ မဟုတ္ပါ၊

“ ႐ွင္လဲၿငိမ္ေနတာနဲ႔ ေသခ်ာေအာင္ က်မက ႐ွင့္ကိုေခၚၾကည့္တာ... ... ” ဟု ဆရာမေလးက ဆက္ေျပာသည္၊

“ ေက်းဇူးပါဗ်ာ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ေနလို႔ေကာင္းပါတယ္၊ သူ႔ကိုသာ ဂ႐ုစိုက္ပါ ”ဟု မအိမ္သူကို ၫႊန္ျပရင္းသူ ေျပာလိုက္သည္၊ ထိုအခါ ဆရာမေလးက... ... ...

“ အို..႐ွင့္အမ်ိဳးသမီးက အားလံုးေကာင္းပါတယ္၊ ဒီေန႔ည႐ွိတဲ့ ေမြးလူနာ ၃ ေယာက္စလံုးေအးေဆးေဆးေဆးပဲ၊ က်မမွန္းတာ မလြဲရင္ မနက္ ၂ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာ ျဖစ္လိမ့္မယ္ ” ဟုဆက္ေျပာသည္၊

ထိုအခါမွ သူလည္းနာရီကို ၾကည့္ျဖစ္သည္၊ `ၾကည့္စမ္း...၁ နာရီေတာင္ ထိုးေတာ့မွာပဲ၊ အင္း...အဂၤါေန႔မနက္ ၂ နာရီဆိုေတာ့ ျခေသၤ့ကေလး တစ္ေကာင္ပါလား’ ဟုေတြးမိၿပီး သူၿပံဳးလိုက္မိသည္၊

(တစ္ရက္သားသစ္ပင္ကေလး)

သူ႔ဇနီးသည္ကိုယ္ဝန္ရင့္မာလာေသာကာလမွာ သားကေလးေမြးဖြားလာပံုႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး မွတ္တမ္းတင္ ဗီဒီယို ႐ိုက္ကူးရေကာင္းမလားဟု သူစဥ္းစားမိေသးသည္၊ ထိုဗီဒီယိုသည္ တသက္မွာတခါသာ ႐ိုက္ကူးႏိုင္မည့္ဗီဒီယို ျဖစ္ၿပီး တခ်ိန္မွာသူတို႔၏ သားကေလး ၿပန္ၾကည့္ႏိုင္လိမ့္မည္၊ သို႔ေသာ္တဖက္ကလည္း သူ႔အမ်ိဳးသမီးကိုအား ေပးႏွစ္သိမ့္ရမည့္အခ်ိန္တြင္ ဗီဒီယိုကင္မရာတစ္လံုးျဖင့္ သူအလုပ္႐ႈပ္မေနခ်င္ပါ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ဇနီးသည္ကို သူေမးျမန္းၾကည့္ရင္း သူမ၏ဆႏၵအတိုင္း ဗီဒီယို႐ိုက္ဖို႔စိတ္ကူးကို သူစြန္႔လႊတ္လိုက္ေတာ့သည္၊ ကင္မရာေနာက္ ကြယ္မွာေနမည့္အစား မအိမ္သူ၏ေဘးမွာေန၍ အားေပးျခင္းသည္သာ အသင့္ေလ်ာ္ဆံုး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္၊

သားဖြားဆရာမေလး၏ ခန္႔မွန္းခ်က္သည္ တကယ္လက္ေတြ႔မွာလည္း ကြက္တိနီးပါး မွန္ပါသည္၊ အျခားေမြးလူ နာႏွစ္ေယာက္ဆီ သြားၾကည့္လိုက္၊ ဒီဖက္ျပန္လာလိုက္ၿပီးစမ္းသပ္လိုက္ႏွင့္ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္လုပ္ေနေသာ ဆရာမေလးသည္ တႀကိမ္မွာေတာ့ အခ်ိန္က်ၿပီဟု ဆိုသည္၊ သူကပင္ မအိမ္သူအား အသက္႐ႈပံု႐ႈနည္း၊ ညႇစ္ပံု ညႇစ္နည္းမ်ားကို ေျပာျပသည္၊ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ကေလးကိုကုိယ္လက္သန္႔စင္ေပးဖို႔ သူနာျပဳဆရာမတစ္ဦး လည္းေရာက္လာသည္၊ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ႐ုပ္႐ွင္ေတြထဲမွာ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျမင္ဖူးေသာျပကြက္တစ္ခု ကို သူကိုယ္တိုင္ဝင္ေရာက္သ႐ုပ္ေဆာင္ရေလသည္၊ မီးဖြားျခင္းဆိုင္ရာ ျပင္ဆင္မႈသင္တန္းမ်ား တက္ခဲ့စဥ္က အမ်ိဳးသမီးအား ေဘးမွေန၍ ေရစုိအဝတ္ျဖင့္ ေခြ်းသုတ္ေပးရန္ မွတ္သားခဲ့ဖူးေသာ္လည္း တကယ္တမ္းနဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ကာလမွာေတာ့ သူကပါေဘးကေန ေရာေယာင္အသက္႐ႈလိုက္၊ အားစိုက္ညႇစ္လိုက္ျဖင့္ ေမာပန္းေနေလ သည္၊

ထိုအခုိက္ အမ်ိဳးသမီးဆရာဝန္တစ္ဦးႏွင့္ ကေလးအထူးကုဆရာဝန္ႀကီးတစ္ဦးတို႔ အခန္းထဲဝင္ေရာက္လာၾက သည္၊ ဝင္,ဝင္လာခ်င္းမွာပင္ သူတို႔သည္ ပံုမွန္ ေရာင္းဒ္လွည့္ရင္း ဝင္လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူတို႔ကိုျမင္၍ လူနာ အေျခအေနမေကာင္းဘူးထင္၍ စိတ္မပူေစလိုေၾကာင္း သူ႔အား႐ွင္းျပသည္၊ သူတို႔ေျပာသကဲ့သို႔ပင္ သူျမင္ရသ ေလာက္အေျခအေနသည္ ပံုမွန္ပင္ျဖစ္၍ အရာအားလံုးသည္ ကြ်မ္းက်င္သူမ်ား၏ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္တြင္႐ွိေန ေလသည္၊

၉ လေက်ာ္ေက်ာ္ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ရေသာ သူတို႔၏သားကေလးသည္ ေနာက္ထပ္ ၁၀ မိနစ္အတြင္းမွာပဲ သူတို႔၏ ေ႐ွ႕ေမွာက္သို႔ေရာက္လာခဲ့ေတာ့သည္၊ အဂၤါသား ျခေသၤ့ကေလးသည္ အျပင္ေရာက္,ေရာက္ခ်င္းမွာပဲ ‘ဝါး’ကနဲ ငိုခ်လိုက္သည္၊ ေဘးမွ သူနာျပဳဆရာမက ‘မနက္ ၂ နာရီ ၁၂ မိနစ္’ ဟုအားလံုးၾကားေအာင္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေၾကညာလိုက္သည္၊ သူကလည္းစိတ္ထဲမွာ တခါတည္းမွတ္သားလိုက္သည္၊ ‘၂၀၀၇ ၾသဂုတ္လ ၂၁ ရက္၊အဂၤါ ေန႔မနက္ ၂ နာရီ ၁၂ မိနစ္’...၊ ထို႔ေနာက္ခ်က္ခ်င္းပင္ ကေလးကို အႏွီးျဖင့္ေထြးကာ အေမ့ရင္ဘတ္ေပၚသို႔ တင္ ေပးလိုက္သည္၊ ထိုအခါ မအိ္မ္သူက ‘သားကေလး...အေမ့ဆီမွာ တခ်ိန္လံုး႐ွိေနခဲ့တဲ့ သားကေလးရယ္’ဟုဆိုၿပီး ဖက္ထားလိုက္ေတာ့သည္၊ အေမႏွင့္သား၏ျမင္ကြင္းသည္ ဝဲလာေသာ မ်က္ရည္မ်ားေၾကာင့္ ႐ုတ္ခ်ည္းပင္ ေဝဝါးသြားေသာအခါ သူလည္း အေမႏွင့္သားကေလးကို အသာအယာပင္ ေထြးေပြ႔ထားလိုက္သည္၊ သူနာၿပဳ ဆရာမကပင္ အသင့္ေဆာင္ထားေသာ ကင္မရာျဖင့္ ဓါတ္ပံုတစ္ပံု႐ိုက္ၿပီး သူတို႔အားျပကာ ‘ႀကိဳက္ရဲ႕လား’ဟု ေမးသည္၊ သူတို႔၏ပထမဆံုး မိသားစု ဓါတ္ပံုေလးပင္ ျဖစ္သည္၊

(မေန႔တေန႔က သစ္ပင္ကေလး)

ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ေဘးတဖက္႐ွိစားပြဲေပၚမွာ ဆရာမႏွင့္သူ သားကေလးကို ကိုယ္လက္သန္႔စင္ျခင္း၊ ေပါင္ခ်ိန္ ျခင္း၊ အရပ္တိုင္းျခင္း၊ နာမည္လက္ပတ္တပ္ျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ၾကသည္၊ ဆရာမက ေျပာလိုက္ေသးသည္၊ ‘က်မ တို႔က ဒါေတြလုပ္ရင္ အေဖေတြကို အၿမဲတမ္းပါဝင္ကူညီေစတယ္ေလ၊ သူတို႔ေဘးထုတ္ခံထားရတယ္လို႔ မခံစား ရေတာ့ဘူးေပါ့’ တဲ့၊ သူ သေဘာတူပါသည္၊ သူ႔သားကေလးကို ဖခင္တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ယခုလိုခရီးဦးႀကိဳျပဳ ရျခင္းအတြက္ သူေက်နပ္ ဂုဏ္ယူမိသည္၊ တေန႔ သားကေလးအ႐ြယ္ေရာက္လာေသာအခါ သူ႔ကိုဘယ္လိုႀကိဳ ဆိုခဲ့ေၾကာင္း သူျပန္ေျပာခ်င္ပါသည္၊ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ဥယ်ာဥ္အလယ္မွာ ေပါက္လာခဲ့ေသာထိုသစ္ပင္ကေလး အတြက္သူတို႔ ဘယ္လိုေရေလာင္းေပါင္းသင္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ဘယ္လိုပ်ိဳးေထာင္ခဲ့ေၾကာင္းစသျဖင့္ ထိုသစ္ပင္ ကေလး အ႐ြက္ဖားဖားေဝလာေသာ တေန႔တြင္ ေအးေအးလူလူ ေျပာျပခ်င္ပါသည္၊

သူေဆး႐ံုမွ ျပန္လာေတာ့ မနက္ ၄ နာရီခြဲလုၿပီ၊ အေမႏွင့္သားကေတာ့ ခရီး႐ွည္ႀကီးကို အေျပးလာခဲ့ၾကရသူမ်ား ပမာေမာပန္းလ်က္ အနားယူက်န္ရစ္ခဲ့သည္၊ ကားျပတင္းမွ အျပင္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္းကင္မွာ လ,သာ ေနသည္၊ ထိန္ထိန္မသာေသာ္လည္း လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း ႐ွိပါသည္၊ လ,ေရာင္သည္ သူ႔ရင္ထဲထိတိုင္ ေပါက္က် စီးဆင္းလာလ်က္ သူ႔တကိုယ္လံုးသည္ ေအးျမလန္းဆန္းေနေတာ့သည္ ။ ။


ညီလင္းသစ္
၂၀ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၈