17 September 2012

လက္တစ္ကမ္းအကြာ


ကြန္ျပဴတာ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚ႐ွိ ျမားကေလးကို သူစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္မွာ အေတာ္ၾကာသြား ခဲ့ၿပီ၊ ျမားကေလးကို ၾကည့္သာ ၾကည့္ေနေသာ္လည္း တကယ္တမ္းမွာေတာ့ မျမင္ပါ၊ သူ႔စိတ္အာ႐ံုက ျမင္ကြင္းေပၚမွာ မ႐ွိဘဲ တၿပိဳင္တည္းမွာ တြက္ခ်က္မႈေပါင္း မ်ားစြာကိုလည္း လုပ္ေနရသည္၊ သူ႔ေ႐ွ႕႐ွိ ကြန္ျပဴတာ စခရင္မ္ေပၚမွာေတာ့ ေလေၾကာင္းလိုင္းမ်ား၊ ဟိုတယ္မ်ား၊ ေငြေၾကး ကိန္းဂဏန္းမ်ား၊ ရက္စြဲမ်ား ပါသည့္ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာတစ္ခု ပြင့္လ်က္႐ွိသည္၊ ဤစာမ်က္ႏွာကို လြန္ခဲ့ေသာ သံုးပတ္ခန္႔မွ စတင္၍ အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ ဝင္ၾကည့္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အလြတ္နီးပါးပင္ ရေနေလ သည္၊ ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားတြက္ခ်က္ ေနသည္တို႔ကလည္း အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ စဥ္းစားခဲ့ဖူးသည့္ ထပ္တလဲလဲ အေၾကာင္းမ်ားသာ ျဖစ္၍ အေျဖလည္း ႐ွိသင့္သေလာက္ ႐ွိၿပီးသားျဖစ္သည္၊

ျမားကေလးကို Continue the reservation ဆိုသည့္ အကြက္ေလးေပၚ အသာတြန္းေ႐ႊ႕ လိုက္သည့္အခါ လက္ညႇိဳးတစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ထားသည့္ လက္ကေလးပံုစံ ျဖစ္သြားသည္၊ ထို အေနအထားမွာ လက္ထဲမွေမာက္စ္ကို ႏွိပ္လိုက္ပါက ေနာက္ထပ္ စာမ်က္ႏွာတစ္ခုသို႔ သူေရာက္သြားမည္၊ ထိုစာမ်က္ႏွာမွာ အတည္ျပဳစရာ ႐ွိသည္တို႔ကို အတည္ျပဳၿပီးလွ်င္ ေငြေခ်ရမည့္ အဆင့္သို႔ ေရာက္မည္ျဖစ္ၿပီး ဗီဇာကဒ္လိုမ်ိဳး အေႂကြးဝယ္ကဒ္ တစ္ခုခု၏ နံပါတ္ကို ႐ိုက္ထည့္ၿပီး ေပးေခ်လိုက္သည္ႏွင့္ သူ႔အတြက္ ခရီးစဥ္တစ္ခု အဆင္သင့္ ျဖစ္သြား လိမ့္မည္၊ ထိုခရီးစဥ္သည္ ၁၄ နာရီခန္႔ ေလယာဥ္စီးရၿပီး အဆံုးမွာ ကြ်န္းကေလး တစ္ခု႐ွိသည့္ ခရီးစဥ္ျဖစ္သည္၊ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာကပင္ သူအိမ္မက္ မက္ေနခဲ့ရေသာ ခရီးလည္း ျဖစ္ပါသည္၊ သုိ႔ေသာ္ ညာဖက္တစ္ျခမ္း ေလျဖတ္ခံထားရသူလို ေမာက္စ္ေပၚမွ သူ႔ ညာလက္ညႇိဳးက အခုထိ မလႈပ္ေသး..၊ ထိုအစား ဘယ္လက္ေခ်ာင္းမ်ားကသာ စားပြဲေပၚမွာ တေဒါက္ေဒါက္ႏွင့္ ေခါက္ေနမိေလသည္၊

“ေ႐ွ႕ႏွစ္ဆန္းေလာက္မွာ ေ႐ွရီ သေဘာတူရင္ ဗရီနာနဲ႔ ေနပယ္လ္ကို သြားခ်င္လို႔..၊ ရမလား..”

အီတလီေတာင္ပိုင္းက ၿမိဳ႕ကေလးကို သြားလည္ခ်င္ေၾကာင္း ဇနီးသည္က ဟိုတေလာဆီက ခြင့္ေတာင္းလာသည္၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္း၏ ေမြးေန႔အမွတ္တရ ခရီးဟု ဆိုသည္၊ သူ႔အေနႏွင့္ သေဘာမတူႏိုင္စရာ မ႐ွိပါ၊ အသာတၾကည္ပင္ ခြင္ျပဳခဲ့သည္၊ အိမ္ေထာင္ေရး ဆိုသည္မွာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အျပန္အလွန္ ေလးစား၊ တြယ္တာျခင္းသာ ျဖစ္သင့္ၿပီး အျပန္အလွန္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ျခင္းမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္သင့္ဟု သူလက္ခံထားသည္၊ ဇနီးသည္ႏွင့္ အီတလီခရီးအေၾကာင္း ေျပာေနသည့္ ထိုအခိုက္ေလးမွာပဲ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ျဖတ္ကနဲ လင္းသြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္၊ သူသည္ အေျခအေန အခ်ိန္အခါကို တြက္ခ်က္၊ ခန္မွန္းရာတြင္ တဖက္ကမ္းခတ္သူ မဟုတ္ေသာ္လည္း ဤလိုအေျခအေန မ်ိဳးကိုေတာ့ အကင္းပါးစြာျဖင့္ မိမိရရ အသံုးခ်ရေကာင္းမွန္း သိသူျဖစ္သည္၊

“အေတာ္ပဲ..၊ ကိုယ္လည္း စင္ကာပူကို သြားလည္မလို႔ စဥ္းစားေနတာ...”

သူမ မအံ့ၾသပါ၊ စင္ကာပူ သြားခ်င္သည့္အေၾကာင္း သူက အခြင့္သင့္လွ်င္ သင့္သလို တစ္ခြန္းစႏွစ္ခြန္းစ ေျပာဖူးသည္ မဟုတ္လား၊ သူမက အၿပံဳးတစ္စျဖင့္ ‘ဒါပဲေခ်ာင္းေန သိလား’ ဟု ဆိုေသာအခါ သူေပ်ာ္သြားသည္၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုေျပာရမလဲဟု ေတြးေတာေနခဲ့ေသာ အေၾကာင္းတစ္ခု..၊ ယခုမူ မီးစိမ္းၿပသြားၿပီ ျဖစ္၍ ယာဥ္ေၾကာ႐ွာရန္သာ လိုေတာ့သည္၊ ထိုေန႔မွစၿပီး ေလေၾကာင္းလိုင္းမ်ား၏ ဝက္ဘ္ဆိုဒ္မ်ား၊ တည္းခိုစရာ ဟုိတယ္၊ မိုတယ္တို႔၏ ဝက္ဘ္ဆိုဒ္မ်ားကို သူလွန္ေလွာ ႐ွာေဖြေတာ့သည္၊ ထို႔ျပင္ ျခေသၤ့ကြ်န္းကေလး၏ ေျမပံုကို မၾကာခဏၾကည့္ၿပီး လမ္းမ်ား၊ အထင္ကရ ေနရာမ်ားကို လုိက္မွတ္ေနမိသည္၊ နည္းပညာေခတ္တြင္ Google street view ၏ေကာင္းမႈျဖင့္ သူ႔မွာ မသြားမီက ေရာက္ႏွင့္ေနေတာ့သည္၊

ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ေတာ့ သူက ကမာၻ႔ဆက္သြယ္မႈ ကြန္ယက္ႀကီးထဲမွာ သိကြ်မ္းခဲ့ရသူမ်ား အားလံုးဆီကို အလည္သြားခ်င္သူ ျဖစ္သည္၊ သုိ႔ေသာ္ ကမာၻ႔ေနရာ တစ္ေနရာစီမွာ က်ဲျပန္႔ေနၾကေသာ မိတ္ေဆြမ်ားထံ သြားႏိုင္ဖို႔ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ယူ႐ိုမီလ်ံလို ထီမ်ိဳးေပါက္မွပဲ ျဖစ္မည္လားမသိ..၊ အခ်ိန္အားျဖင့္ေကာ ေငြေၾကးအားျဖင့္ပါ အေတာ္ကုန္က် ပါလိမ့္မည္၊ တစ္ခါတုန္းက ဤႏိုင္ငံသား မိတ္ေဆြတစ္ဦး ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ အလုပ္မဝင္ေသးခင္ အေတြ႔အႀကံဳရေအာင္ဟု ဆိုကာ Round the world ေလယာဥ္လက္မွတ္ကို ေဒၚလာ ၄ ေထာင္ျဖင့္ဝယ္ၿပီး အာ႐ွမွ အေမရိကားအထိကို ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လံုးျဖင့္ ၉ လၾကာေလာက္ စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ခရီးသြားေနခဲ့သည့္ အေၾကာင္းကို ျပန္အမွတ္ရမိသည္၊ ဤခရီးမ်ိဳး စီစဥ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္(ေသး)သည့္ သူ႔အတြက္ေတာ့ ေလာေလာဆယ္ လူအမ်ားစု႐ွိရာ ျခေသၤ့ကြ်န္းကေလးကိုပဲ အာ႐ံုက်ေနရျခင္း ျဖစ္သည္၊

တကယ္တမ္း အရင္းစစ္ရလွ်င္ သူ႔အေနႏွင့္ ျခေသၤ့ကြ်န္းကို လည္ပတ္လိုျခင္းထက္ ထိုကြ်န္းမွာ ေနထိုင္ၾကကုန္ေသာ အာဂႏၲဳ ကြ်န္းသူကြ်န္းသားမ်ားကို ေတြ႔လိုရင္း ျဖစ္သည္၊ ျခေသၤ့ကြ်န္းမွ သူကသိေသာ၊ သူ႔ကိုသိေသာ ဘေလာ့ဂ္ေရးသူ ျဖစ္ေစ၊ စာဖတ္သူျဖစ္ေစ.. အားလံုးႏွင့္ သူဆံုေတြ႔ခ်င္ပါသည္၊ တကယ္ေတာ့ ျခေသၤ့ကြ်န္းမွ မဟုတ္..၊ ထိုသူမ်ားက ေတာင္ပစိဖိတ္ သမုဒၵရာအတြင္းမွ ဖီဂ်ီကြ်န္းမွာ ေနၾကလွ်င္လည္း ဖီဂ်ီကြ်န္းသို႔ သြားရန္ သူႀကိဳးစားမိမည္ ထင္သည္၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္မ်ား၊ တည္းခိုခန္းမ်ားကို ႐ွာေနရင္းမွ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ရမည့္ေန႔ရက္မ်ားကို ႀကိဳေတြးကာ စိတ္ကူးသက္သက္ျဖင့္ သူေပ်ာ္ေနမိသည္၊ သူကသာ တြက္ေရးႏွင့္ စက္သူေဌး ျဖစ္ေနေသာ္လည္း.. တဖက္က လူေတြခမ်ာ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ အားပါဦးမွ..၊ အားသည့္တုိင္လည္း ေတြ႔ခ်င္ပါဦးမွဟု ေတြးမိေသာအခါ သူပူပန္သြားမိသည္၊ သုိ႔ေသာ္ ကြ်န္းကေလးကို အလည္လာခ်င္သည့္ အေၾကာင္း တစ္ခါတုန္းက သူစာတစ္ပုဒ္ ေရးဖူး၏၊ ထိုစာႏွင့္ပတ္သက္၍ အမ်ားစုက လာသာလာဖို႔ ဖိတ္ေခၚခဲ့သည့္ အေၾကာင္း ျပန္ေတြးမိေသာအခါ ထိုသူတို႔သည္ မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္ လုပ္မည့္သူမ်ားေတာ့ မဟုတ္တန္ရာဟု ယူဆလိုက္ၿပီး သူ ျပန္စိတ္ေအးသြား ခဲ့ေလသည္၊ သူ၏ ခရီးစဥ္ကိုလည္း ‘ေဇာ္ဂ်ီျဖင့္သာ ဆံုခဲ့ဖူးသည့္ ဖို,မဝင္ မိတ္ေဆြမ်ားဆီသို႔’ ဟု ကုိယ့္ဘာသာ နာမည္ေပးထားလိုက္သည္၊

သုိ႔ေသာ္... ဤေလာက၌ ႀကိဳတင္ေတြးဆ၍ မရေသာ အေၾကာင္းခ်င္းရာ မ်ားစြာ႐ွိပါသည္၊ အကယ္၍ သူ၏ ခရီးစဥ္ကို လကၡဏာဆရာ တစ္ေယာက္ႏွင့္သာ ႀကိဳတင္တိုင္ပင္မိပါက ခရီးလမ္းေၾကာင္းမွာ ကြ်န္းခံေနတယ္ဟု ဆိုလိမ့္မည္ ထင္သည္၊ ကြ်န္းကေလးဆီသို႔ သြားမည့္ခရီးမွာ ကြ်န္းခံေနေသာ အျဖစ္ႏွင့္မွ တည့္တည့္တိုးရျခင္း..၊ သူ႔အလုပ္မွာ လူသစ္ေတြ ေရာက္လာသည္ႏွင့္အတူ ပေရာဂ်က္အသစ္ေတြကလည္း အခ်ိန္ကိုက္ က်လာခဲ့သည္၊ ယခင့္ယခင္က ဝန္ထမ္းသစ္မ်ား ေရာက္လာလွ်င္ သူ႔အေနႏွင့္ တိုက္႐ိုက္ တာဝန္ မ႐ွိေသာ္လည္း ဒီတစ္ေခါက္က်မွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆုိင္ လုပ္စရာေတြ ႐ွိေနခဲ့သည္၊ လူသစ္ေတြ၊ ပေရာဂ်က္သစ္ေတြကို ထားပစ္ခဲ့ၿပီး ဒီအတုိင္း ထြက္သြားရမွာ သူစိတ္မေျဖာင့္ပါ..၊ ထို႔ျပင္ ေႏြရာသီ ခြင့္သံုးပတ္ သြားၿပီး ျပန္လာခဲ့သည္မွာ ယခုမွ တစ္ပတ္ဆယ္ရက္ သာသာပဲ႐ွိ ေသးသည္၊ တကယ္တမ္း ခရီးထြက္ျဖစ္လွ်င္ ေ႐ွ႕လမွာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေလယာဥ္လက္မွတ္ ေစ်းသက္သာဖို႔ ယခုကတည္းက ႀကိဳဝယ္ဖို႔ လိုပါသည္၊ ထိုအခါ ခြင့္ရရန္ ေသခ်ာဖို႔ လိုသည့္အတြက္ ယခုကတည္းက ခြင့္တင္ရမည္ ျဖစ္သည္၊ ထိုထိုေသာ အေျခအေနမွာ သူ႔အလုပ္႐ွိ လူသားရင္းျမစ္ ဌာနမွ စာတစ္ေစာင္ အိမ္သို႔ေရာက္လာခဲ့သည္၊ သူ႔ကို ရာထူးတိုးသည့္ စာ...၊ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဌာနမွ သက္ဆိုင္ရာ ဒါ႐ိုက္တာကို သူသြားေတြ႔ၿပီး ေက်းဇူးစကားဆိုေတာ့ အဆိုပါဒါ႐ိုက္တာက သူ႔ကို လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည့္ အငန္းအတာ အားလံုးအတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းႏွင့္ ေ႐ွ႕လာမည့္ ေဆာင္႐ြက္စရာမ်ားကိုလည္း လႊဲအပ္ခြင့္ ရသည့္အတြက္ ဝမ္းေျမာက္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာလိုက္သည္၊

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အဆိုပါေန႔သည္ သူ၏တြက္ခ်က္ထားမႈအရ ေလယာဥ္လက္မွတ္မ်ား ဝယ္ရန္၊ ဟုိတယ္အခန္း စရန္သတ္ရန္ စသည္တို႔ လုပ္ရမည့္ေန႔ ျဖစ္သည္၊ ထိုအရာမ်ား မလုပ္မီ ခြင့္ရမရ ေသခ်ာေအာင္ ေစာေစာက ဒါ႐ိုက္တာကို ဝင္ေတြ႔ၿပီး အားလပ္ရက္ ခြင့္ေတာင္းရမည္ ျဖစ္သည္၊ ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ ခြင့္ေတာင္းသမွ် မျငင္းဘဲ ေပးေလ့႐ွိသည့္ သေဘာေကာင္းသူတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္၊ သုိ႔ေသာ္ သူ႔ေဆာင္႐ြက္မႈ မ်ားကို ႏွစ္သက္စြာ ေက်းဇူးတင္ၿပီး မၾကာခင္စမည့္ လုပ္ငန္းသစ္မ်ားအတြက္လည္း ကူညီပါရန္ ေလာေလာလတ္လတ္ ေျပာထားသူတစ္ေယာက္ကို ခြင့္ေတာင္းရမွာ သူအားနာမိပါသည္၊ ေတာင္းခဲ့လွ်င္ ခြင့္ရရန္ ရာခိုင္ႏႈန္းမ်ားေသာ္လည္း ဝန္ထမ္းစည္းကမ္းႏွင့္ လူ႔က်င့္ဝတ္ကို သူ မခ်ိဳးေဖာက္ခ်င္ပါ၊ သူသည္ အခြင့္အေရးရတိုင္း ေတာင္းတတ္သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေၾကာင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပဌာန္းဖို႔ လိုပါလိမ့္မည္၊

ကြန္ျပဴတာ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွ Continue the reservation ဆိုသည့္ အကြက္ကေလးေပၚမွာ ေပၚေနသည့္ လက္ကေလးကို ေဘးသို႔ အသာျပန္ဆြဲ ယူလိုက္သည္၊ လက္ကေလးက ျမားကေလး ျပန္ျဖစ္သြားသည္၊ ဖြင့္ထားေသာ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမွ ေလေၾကာင္းလိုင္းမ်ား၊ ဟိုတယ္ေစ်းႏႈန္းမ်ား အေပၚမွ ျဖတ္ၿပီး ျမားကေလးကို အေပၚဖက္သို႔ ဆြဲယူလိုက္သည္၊ စာမ်က္ႏွာ၏ အေပၚညာဖက္ဆံုး ေထာင့္မွာ အဆိုပါစာမ်က္ႏွာကို ပိတ္ရန္ အနီေရာင္ ၾကက္ေျခခတ္ အကြက္ကေလး ႐ွိပါသည္၊ ထိုအကြက္ကေလးေပၚမွာ ျမားကေလး ေရာက္သြားသည့္အခါ ေမာက္စ္ေပၚမွ သူ႔ညာလက္ညႇိဳးကို တစ္ခ်က္ႏွိပ္ခ် လိုက္သည္၊ ျမင္ေနခဲ့ေသာ စာမ်ား၊ ဂဏန္းမ်ားအားလံုး တမုဟုတ္ခ်င္း ေပ်ာက္သြားသည္၊ ထိုေပ်ာက္ကြယ္သြားမႈမွာ သူ၏ အိပ္မက္မ်ား၊ ေပ်ာ္႐ႊင္ မႈမ်ားလည္း ပါသြားခဲ့သည္၊ သူ႔အေပၚမွာ ႀကီးမားလွသည့္ တစံုတခုက ပိက်လာသည့္ အလား သူ ေလးလံၿငိမ္သက္ သြားေတာ့သည္၊ သူသည္ လြယ္လင့္တကူ လက္ေလွ်ာ့တတ္သူ မဟုတ္သည့္ အတြက္ ထိုစာမ်က္ႏွာကို ေနာက္ထပ္ လအနည္းငယ္အၾကာမွာ ျပန္ဖြင့္ျဖစ္ပါ လိမ့္မည္၊ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ဖို,မဝင္သည့္ မိတ္ေဆြမ်ားကို ေဇာ္ဂ်ီအားကိုးျဖင့္သာ ေတြ႔ေနရဦးေတာ့မည္ ျဖစ္သည္...။ ။


ညီလင္းသစ္
၁၇ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၂

12 September 2012

ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ...


က်ေနာ့္အိမ္မွာ လစဥ္ေၾကးနဲ႔ယူတဲ့ ဓါတ္ပံုမဂၢဇင္းတစ္အုပ္ ႐ွိပါတယ္၊ ျပင္သစ္မွာ႐ွိတဲ့ ဓါတ္ပံုေအဂ်င္စီ တစ္ခုက ထုတ္တဲ့ Réponses Photo ဆိုတဲ့ မဂၢဇင္းပါ၊ အခု စက္တင္ဘာလထုတ္ မဂၢဇင္းထဲမွာေတာ့ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းတဲ့ ဓါတ္ပံုေလးတစ္ပံု ပါလာခဲ့တယ္၊ မဂၢဇင္းက က်ေနာ့္ဆီေရာက္တာ ၾကာပါၿပီ၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၾသဂုတ္လ မကုန္ခင္ကတည္းက ဆိုပါေတာ့..၊ ဒါေပမယ့္ မဂၢဇင္းစာအုပ္ကို ဟုိလွန္၊ ဒီလွန္လုပ္ရင္း အဲဒီဓါတ္ပံုေလး႐ွိတဲ့ စာမ်က္ႏွာ ေရာက္တိုင္း က်ေနာ္ ေ႐ွ႕မဆက္ႏိုင္ဘူး၊ ပံုနဲ႔တြဲပါတဲ့ စာေၾကာင္းေတြကို ျပန္,ျပန္ ဖတ္မိတယ္၊ ဓါတ္ပံုကို အၾကာႀကီး အေသးစိတ္ လိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္၊ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တစ္ခါမွ မသိဖူးတဲ့ ဓါတ္ပံုေနာက္ကြယ္က လူေတြအေၾကာင္းကို ေတြးေနမိတယ္...၊


ဒီဓါတ္ပံုေလးထဲက ကင္မရာေတြက Bill Biggart ဆိုတဲ့ ဓါတ္ပံုဆရာ တစ္ေယာက္ကိုင္ခဲ့တဲ့ ကင္မရာေတြပါ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၁ ႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၁၁ ရက္ေန႔ရဲ႕ မနက္ခင္းမွာ Bill ဟာ သူေနထိုင္တဲ့ မန္ဟက္တန္ကေန ပံုထဲက ကင္မရာ ၃ လံုးကိုဆြဲၿပီး ေဝါလ္ထရိတ္စင္တာ ဖက္ကို အေျပးအလႊားနဲ႔ ေရာက္သြားခဲ့တယ္၊ ဒီၿမိဳ႕မွာေနတဲ့ Bill ဟာ ေဝါလ္ထရိတ္စင္တာ ဆီသြားတဲ့ လမ္းေတြကို အႀကိမ္မ်ားစြာ ေလွ်ာက္ဖူးခဲ့မွာ ပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ေခါက္မွာေတာ့ အဲဒီလမ္းေတြဖက္က တလိပ္လိပ္တက္လာတဲ့ ဖုန္လံုးႀကီးေတြ ထဲကို ဝင္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ထြက္မလာ ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဒုတိယ ၿပိဳက်တဲ့ တာဝါရဲ႕ေအာက္ထဲမွာ သူပါသြားခဲ့တယ္...၊

သူ႔ရဲ႕အေလာင္းကို ၄ ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ ကယ္ဆယ္ေရးေတြက​ ႐ွာေတြ႔သြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ရက္အနည္းငယ္ အၾကာမွာ သူ႔ရဲ႕ ပစၥည္း၊ ပစၥယေတြ အားလံုးကို သူ႔အမ်ိဳးသမီးဆီ သက္ဆိုင္ရာက လာအပ္သြားတယ္၊ အဲဒီျမင္ကြင္းကို က်ေနာ္ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိတယ္၊ ဓါတ္ပံုေလးထဲမွာ ေတြ႔ရတဲ့ ပစၥည္းေတြကို လက္ခံယူေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေနမယ့္ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈကို က်ေနာ္ အဆံုးထိ မေတြးရဲဘူး၊ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုတာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ တိတ္တိတ္ေလး ေၾကကြဲရင္း မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်ေနတာ မ်ိဳးလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ဝမ္းနည္းျခင္းဟာ ထုထည္ႀကီးမားစြာနဲ႔ကို ဖိစီးေနခဲ့မွာ အေသအခ်ာပါ၊ အိမ္ကေန အေျပးအလႊား ထြက္သြားတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ အျပန္ခရီးဟာ ကင္မရာ ၃ လံုးတဲ့လား..၊ က်ေနာ့္ေ႐ွ႕က ဓါတ္ပံုေလးထဲမွာ အၾကမ္းဖက္ဝါဒရဲ႕ ဆြဲဆုတ္၊ နင္းေျချခင္း ေအာက္ကေန ဖံုအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ စုတ္ျပတ္၊ ပ်က္စီးၿပီး ျပန္ထြက္လာတဲ့ ကင္မရာေတြနဲ႔ မွန္ဘီလူးတခ်ိဳ႕၊ ဖလင္လိပ္ေတြနဲ႔ သတင္းေထာက္ ကဒ္ျပားေတြ၊ မွန္မကြဲဘဲ က်န္ခဲ့တဲ့ မ်က္မွန္ေလးတစ္လက္...၊ ျမင္ကြင္းဟာ ပကတိသက္ၿငိမ္..၊ ဒါေပမယ့္ တၿပိဳင္တည္းမွာပဲ ကမာၻပ်က္မတတ္ ေအာ္သံေတြ က်ေနာ္ၾကားေနရတယ္...၊


Bill ရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ဓါတ္ပံုဆရာ တစ္ေယာက္က ပစၥည္းေတြကို စစ္ေဆးၾကည့္တယ္၊ ဖလင္ကင္မရာ ၂ ခုစလံုး ပ်က္စီးသြားၾကတယ္၊ ဖလင္လိပ္ေတြကလည္း ၿပိဳက်လာတဲ့ အဂၤေတ အပိုင္းအစေတြ ေအာက္မွာ ပြင့္ထြက္ကုန္ၿပီး အလင္းထိသြားၾကလို႔ သံုးမရေတာ့ဘူး၊ က်န္တဲ့ ဒစ္ဂ်စ္တယ္လ္ ကင္မရာလည္း ပ်က္စီးေနတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အထဲက မင္မိုရီကဒ္ကေတာ့ အေကာင္းအတိုင္း ႐ွိေနေသးတယ္လို႔ ထင္ရတယ္၊ ဒါနဲ႔ အဲဒီကဒ္ကို သူတို႔ ကြန္ျပဴတာထဲ ထည့္ၾကည့္တယ္၊ ပထမေတာ့ ဘာမွ ပြင့္မလာဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ခါသံုးခါ ႀကိဳးစားၾကည့္ေတာ့ အေကာင္းအတိုင္း ႐ွိေနေသးတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြ ထြက္လာခဲ့တယ္၊ ဖုန္လံုးႀကီးေတြ၊ အဂၤေတ အက်ိဳးအပဲ့ေတြ၊ လူနာတင္ယာဥ္ေတြ၊ မီးသတ္ကား၊ ရဲကား၊ ေျပးလႊားေနတဲ့ လူေတြ ဒါေတြကို ေတြ႔ရတယ္၊ ေနာက္ပိုင္း ဓါတ္ပံုေတြမွာေတာ့ Bill ဟာ ေဝါလ္ထရိတ္စင္တာ ေအာက္ေျခအထိကို ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ခ်ဥ္းကပ္သြားတာ ေတြ႔ရတယ္၊ ေလာေလာလတ္လတ္ ၿပိဳက်ထားတဲ့ ပထမတာဝါကို သူ႐ိုက္ႏိုင္ခဲ့တယ္၊ အဲဒီေန႔က အဲဒီလိုေနရာမွာ သူ႔လိုဘယ္သူမွ အနီးကပ္ မ႐ိုက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး၊ ေနာက္ေတာ့ မၿပိဳေသးတဲ့ ဒုတိယတာဝါ ေအာက္ကို သူေရာက္သြားခဲ့တယ္၊ ဓါတ္ပံုသတင္းေထာက္ ပီသစြာပဲ သတင္းဓါတ္ပံုရဖို႔ သူစိတ္ေစာ ေနခဲ့မယ္လို႔ က်ေနာ္ေတြးၾကည့္မိတယ္၊ အဲဒီေနာက္ ၁၀ နာရီ၊ ၂၈ မိနစ္၊ ၂၄ စကၠန္႔ အတိအက်မွာ သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးဓါတ္ပံုကို ႐ိုက္္ၿပီး ၿပိဳက်လာတဲ့ ဒုတိယ အေဆာက္အဦးေအာက္မွာ သူေသဆံုးသြားေတာ့တယ္၊ အေပၚက ဓါတ္ပံုထဲမွာ စာအုပ္ရဲ႕ ညာဖက္အေပၚက ဓါတ္ပံုဟာ အဲဒီေနာက္ဆံုးပံုပါပဲ...၊

Bill ရဲ႕ မင္မိုရီကဒ္ထဲက ထြက္လာတဲ့ ဓါတ္ပံုေပါင္း ၁၅၀ ေလာက္မွာ အေစာပိုင္းက ႐ိုက္ထားတဲ့ သစ္ပင္ေတြရဲ႕ ပံုေတြလည္း ပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္၊ သူက သစ္ပင္ေတြကိုလည္း ခ်စ္တတ္တဲ့ ဓါတ္ပံုဆရာ တစ္ဦးပါ၊ က်န္ခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ႕ သားသမီး ၃ ေယာက္ကေကာ...၊ တစ္ကမာၻလံုး တုန္လႈပ္ခဲ့ရတဲ့ ဒီအျဖစ္ကို ျပန္ေျပာတုိင္း သူ႔အလုပ္ကို ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ သစၥာ႐ွိ႐ွိနဲ႔ ရဲရဲဝံ့ဝ့ံ လုပ္ခဲ့တဲ့ သူတို႔အေဖကို ဂုဏ္ယူေနမယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္၊ လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ ျဖစ္ရတဲ့ ဓါတ္ပံုေလးကိုၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ေတြးေနမိတယ္...။ ။

Ref: Réponse Photo magazine (September 2012)


ညီလင္းသစ္
၁၂ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၂

03 September 2012

သူဝင္ကာ ကုိယ္ထြက္ပါလို႔...


ယခုတစ္ေလာမွာ ျမန္မာျပည္က ဟိုတယ္ေတြ အခန္းခ မတည္ၿငိမ္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ဘြတ္ကင္ေတြ ျပႆနာ တက္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ဖတ္ရသည့္အခါ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္မိသည္၊ ဟိုးေအာက္ကို တစ္ဆံုးထိုးက် ေနခဲ့ေသာ တိုင္းျပည္၏ image ကို ျပန္ဆယ္ဖို႔ အားလံုးက ႀကိဳးစားေနၾကသည့္ ကာလမို႔ အလည္လာၾကသူ ဧည့္သည္ေတြအျမင္မွာ ဤကိစၥက အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္စရာပင္...၊ ၿပီးခဲ့သည့္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္း က်ေနာ္တို႔ အလည္ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ကတည္းက ဟိုတယ္အခန္းခ ေစ်းႏႈန္းေတြအေၾကာင္း က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ နဲ႔ကို ေဝဖန္ျငင္းခုန္ေနခဲ့ ၾကသည္၊ ထိုစဥ္တုန္းက က်ေနာ္တို႔က လေပါင္းမ်ားစြာ ႀကိဳတင္ၿပီး အခန္းယူထားခဲ့ ေသာေၾကာင့္သာ ေစ်းႏႈန္းေဟာင္းအတိုင္း သင့္တင့္ေသာေစ်းႏွင့္ ရခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္၊

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ ေရကန္ႀကီးတစ္ကန္ ေဘးတြင္႐ွိေသာ က်ေနာ္တို႔ တည္းခဲ့ရာဟုိတယ္ကို က်ေနာ္ေကာင္းစြာ ရင္းႏွီးပါသည္၊ ျမန္မာျပည္မွာ ႐ွိ စဥ္တုန္းက အလုပ္တာဝန္ျဖင့္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဝင္ထြက္သြားလာ ခဲ့ဖူးသည္၊ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္က ဆိုဗီယက္ယူနီယံ၏ နန္းရင္းဝန္ နီကီတာ ခ႐ူး႐ွက္ဖ္ ျမန္မာျပည္ကို အလည္လာစဥ္က လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေဆာက္လုပ္ေပးခဲ့ေသာ ဟိုတယ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ႐ု႐ွား ဗိသုကာကို ထင္ထင္႐ွား႐ွား ေတြ႔ရသည့္ ေနရာလည္းျဖစ္သည္၊ ထိုစဥ္ကာလေတြက အေမရိကန္ႏွင့္ ဆိုဗီယက္တို႔ စစ္ေအးတုိက္ပြဲ ဆင္ႏႊဲေနၾကသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ဆိုဗီယက္က တတိယႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ မဟာမိတ္ ဖြဲ႔ထားဖို႔ ေပၚလစီတစ္ရပ္ ထား႐ွိခဲ့သည္၊ ထိုေပၚလစီအရ ခ႐ူး႐ွက္ဖ္ က ျမန္မာျပည္ကို မိတ္ဖြဲ႔လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးခဲ့ျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္၊ ဟိုတယ္မွာ တကယ္တမ္းေနျဖစ္သည့္ အေစာပိုင္းရက္ေတြက က်ေနာ့္အတြက္ အနည္းငယ္ထူးဆန္းသေယာင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္၊ တခ်ိန္တုန္းက ဤေနရာမွာ တည္းခဲ့သည့္ ဧည့္သည္ေပါင္းမ်ားစြာကို ဧည့္လမ္းညႊန္တာဝန္ႏွင့္ လာေခၚျပန္ပို႔ လုပ္ခဲ့ဖူးရာ...၊ အခုေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ဧည့္သည္..၊

"ေမာနင္း အာစရိ၊ ခရီးပန္းလာတာဆိုေတာ့ ညက အိပ္လို႔ေကာင္းမွာေပါ့..."

ဟိုးအရင္ကတည္းက က်ေနာ္ရင္းႏွီးေနသည့္ ဝန္ထမ္းအစ္ကိုက ႏႈတ္ဆက္သည္၊ သူက ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ ေတြ႔သမွ်လူကို အာစရိကေန နည္းနည္းမွ မေလွ်ာ့..၊ ဟိုတယ္ကို ေရာက္သည့္ေန႔မွာပဲ သူ႔ကိုေတြ႔ၿပီး သြားႏႈတ္ဆက္ေတာ့ တအံ့တၾသႏွင့္ ဝမ္းေတြသာလို႔၊ ေန႔စဥ္လိုလို မ်က္ႏွာစိမ္းေတြ ရာႏွင့္ခ်ီၿပီး ေတြ႔ေနရသူက ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ မေတြ႔ျဖစ္သည့္ က်ေနာ့္ကို ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိတာ နည္းနည္းေတာ့ အံ့ၾသရသည္၊ သူ႔ မွတ္ဉာဏ္ ကပဲ ေကာင္းတာလား၊ က်ေနာ့္႐ုပ္ကပဲ မေျပာင္းတာလား၊ တစ္ခုခုပဲဟု ေတြးမိသည္၊ အခုေတာ့ ထိုအစ္ကိုက က်ေနာ္ သိခဲ့ေသာ ဝန္ထမ္းေတြထဲက ဟိုတယ္မွာ တစ္ဦးတည္း က်န္ရစ္ခဲ့သူ..၊ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း က်ေနာ္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာ ခဲ့လိုက္သည္၊

ကိုယ္သိကြ်မ္းဖူးရာ လူမ်ား၊ ေနရာမ်ားကို အျခား႐ႈေထာင့္ တစ္ခုမွ ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္ရတာ စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းပါသည္၊ ဤအျဖစ္က ရင္းႏွီးမႈမ်ားျဖင့္ ေခါက္႐ိုးက်ိဳးေနေသာ နယ္နိမိတ္စည္းမ်ား၏ အျပင္ဖက္ကို ေဖာက္ထြက္ၿပီး နယ္ပယ္သစ္တစ္ခုကို ေတြ႔႐ွိတာႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူသည္၊ ထိုအခါ အျမင္သစ္၏ ေနာက္တြင္ အေတြးသစ္ကလည္း ကပ္လ်က္ လိုက္ပါလာတတ္သည္၊ သုိ႔ႏွင့္ ဟိုးတစ္ခ်ိန္က ေတြ႔ခဲ့ဖူးသည့္ နဂါးေမာင္ႏွံ အေၾကာင္းက လူးလြန္႔႐ုန္းထ အေမာက္ေထာင္လာ ခဲ့ေလသည္၊

တစ္ခ်ိန္တစ္ခါတုန္းက ဟုိတယ္ေဘး ျမက္ခင္းျပင္ တစ္ေနရာတြင္ အေမာက္ေထာင္ေနသည့္ နဂါးေမာင္ႏွံ ႐ုပ္တု႐ွိခဲ့သည္၊ ေနာက္ေတာ့ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳး ဟုိတယ္မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္ လက္ထက္တြင္ ဥယ်ာဥ္ျမက္ခင္းျပင္ ျပန္လည္ျပဳျပင္ရင္း ထိုနဂါး႐ုပ္တုေတြကို ဖ်က္ပစ္လိုက္ေလသည္၊ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ယံုရခက္သည့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြက တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့သည္၊ တသက္လံုး ေအးေအးေဆးေဆး ႐ွိခဲ့ေသာ ဟုိတယ္မွာ မီးလန္႔သည္၊ လူေတြလည္း ႐ုတ္တရက္မို႔ အထိတ္ထိတ္ အလန္႔လန္႔..၊ မီးခိုးေတြ ထြက္လာသည့္ ေနရာက ဓါတ္ေလွကားေအာက္က...၊ သို႔ေပမယ့္ ေသခ်ာ႐ွာၾကည့္ေတာ့ ဘာမွ မေတြ႔ရဟု ဆိုသည္၊ ေနာက္ေတာ့ ဟိုတယ္၏ အေပၚဆံုးထပ္မွာ ေႁမြေတြ ေတြ႔ရျပန္သည္၊

"ဟား..အာစရိရာ.. ေႁမြေတြအားလံုးက ငန္းေတာ္က်ားခ်ည့္ပဲ၊ ကဲ.. မထူးဆန္းဘူးလား၊ ငန္းေတာ္က်ား ဆိုတာက ေႁမြနဂါးတစ္မ်ိဳးပဲေလ..."

ဟိုတယ္ဝန္ထမ္းက ေၾကာက္စိတ္ မျပယ္ေသးသည့္ ဟန္ျဖင့္ ေျပာေနသည္၊ သူ႔ၾကည့္ရတာ အခုကိုပဲ ေလာေလာလတ္လတ္ ေႁမြေတြ ေတြ႔လာသလိုမ်ိဳး..၊ 'ၿပီးေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ ဟိုတယ္အေပၚဆံုးထပ္ကို ဘယ္လို တက္သြားၾကသလဲ' ဟု ေမးခြန္း ထုတ္လိုက္ျပန္သည္၊ သစ္ဝါးေပါေသာ အရပ္မွာ ေႁမြေတြ႔ရျခင္းက ဘာမွမထူးဆန္းေသာ္လည္း ဟိုတယ္တစ္ခု၏ အေပၚဆံုးထပ္မွာ တစ္ေကာင္ထက္ပိုၿပီး ေတြ႔ရသည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ေျခကို ေတြးၾကည့္ခ်င္စရာ ေကာင္းပါသည္၊

"ဒါတင္ ဘယ္ကမလဲ၊ တစ္ရက္မွာ က်ေနာ္တို႔ ဝန္ထမ္းအေဆာင္ မီးထေလာင္ပါေရာဗ်ား၊ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္က ေရခ်ိဳးၿပီး အေဆာင္ကေန ထြက္လာကာစပဲ ႐ွိေသးတယ္၊ ဒီအတိုင္း ဘလိုင္းႀကီးကို ထေလာင္တာ..၊ Kitchen မွာလုပ္တဲ့ တစ္ေယာက္ ျမင္လိုက္တာက ေကာင္းကင္ကေန မီးတန္းႀကီး က်လာသလိုပဲ-တဲ့.."

တစ္ေယာက္က ဝင္ေျပာျပန္သည္၊ သူေျပာေနပံုက မယံုမၾကည္ေတာ့ မလုပ္လိုက္နဲ႔ ကိုယ့္လူဟု ဆိုခ်င္ သေယာင္ေယာင္..၊ ေကာင္းကင္မွ က်လာသည္ဆိုေသာ မီးတန္းႀကီးကို က်ေနာ္ဘာမွ ထင္ျမင္ခ်က္ မေပးခ်င္ သလို ယံုၾကည္မႈဆိုင္ရာ ကိစၥမ်ားတြင္လည္း ဝင္မစြက္ဖက္လိုပါ၊ ဒါက တစ္ဦးခ်င္းစီ၏ ႀကီးျပင္းရာေနာက္ခံ၊ ႐ွင္သန္ရာ ဝန္းက်င္ႏွင့္္ ဆိုင္သည့္ကိစၥ...၊ ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ား အေၾကာင္းကို သတင္းသိုးသိုးသန္႔သန္႔ေတာ့ က်ေနာ္ ႀကားလိုက္မိသည္၊ ထိုေန႔ရက္ေတြမွာ သူတို႔အားလံုး စိတ္ထဲတြင္ 'နတ္ႏွင့္နဂါး မလွည့္စားႏွင့္' ဟု ေတြးေကာင္း ေတြးေနခဲ့ႏိုင္ ပါသည္၊ က်ေနာ့္ကို ျပန္ေျပာျပၾကသူမ်ား၏ အဆိုအရ ထိုနဂါး႐ုပ္တုမ်ား ဖ်က္ေသာအခါ နဂါးမ်က္လံုးကို ပတၱျမားအစစ္ျဖင့္ လုပ္ထားတာ ေတြ႔ရၿပီး ေအာက္တြင္ အင္းခ်ပ္မ်ား ျမႇဳပ္ထားသည္ကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရသည္ဟု ဆိုသည္၊ ဤလိုကိစၥမ်ိဳးက လိုက္လံစံုစမ္းရတာ ခက္ခဲေလ့ ႐ွိသည့္အတိုင္း အျဖစ္အပ်က္မ်ားက ဘယ္အတိုင္းအတာ အထိမွန္သလဲဟု က်ေနာ္ မေဝခြဲႏိုင္ပါ၊ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ကြ်မ္းက်င္သူမ်ား၏ အကူအညီျဖင့္ ပူေဇာ္ပသ,ၿပီး ေမးေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ နတ္ကႏၷားပြဲျဖင့္ ျပန္ေတာင္းပန္ခိုင္းၿပီး ဟိုတယ္ဝင္းထဲမွာ နဂါး႐ုပ္တု ျပန္ထုခိုင္းသည္ဟု သိရသည္၊ သို႔ႏွင့္ ေျပာသည့္အတိုင္း လုပ္လိုက္သည့္ အခါမွာေတာ့ အရာရာဟာ အရင္လိုပဲ ေအးခ်မ္းစြာ ျပန္ျဖစ္သြားေတာ့သည္၊



ဧည့္သည္မ်ားကို ျမန္မာျပည္ တနံတလ်ား လိုက္ပို႔ရေသာေၾကာင့္ က်ေနာ့္တြင္ ဟိုတယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို တည္းဖူးသည့္ အေတြ႔အႀကံဳ အထိုက္အေလ်ာက္ ႐ွိပါသည္၊ ယံုၾကည္ခ်က္မတူ၊ ႀကီးျပင္းရာ ေနာက္ခံမတူ၊ ျပဳမူ ေနထိုင္ပံု မတူသည့္ လူေပါင္းစံု ဝင္ထြက္သြားလာရာ ဟိုတယ္တို႔မွာ ေျပာမကုန္သည့္ အေၾကာင္းခ်င္းရာ၊ ျဖတ္သန္းမႈေတြ ႐ွိေနမည္ဟု က်ေနာ္ထင္ပါသည္၊ တခ်ိဳ႕အျဖစ္ေတြက တကယ့္ကိုပဲ သဘာဝလြန္ ျဖစ္ရပ္ေတြ ျဖစ္ႏိုင္သည္ဆိုတာ က်ေနာ့္အေနျဖင့္ ဘာမွ ေစာဒကတက္ရန္ မ႐ွိပါ၊ ထို႔အတူအခ်ိဳ႕ျဖစ္ရပ္မ်ားကေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ကုိယ့္ရာ မဟုတ္ဘူးဆိုသည့္ အသိစိတ္အေပၚ စိတ္ဓါတ္ခုိင္မာမႈ ေလ်ာ့က်သြားသည့္အခါ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္မႈမ်ား၊ ကေယာင္ေျခာက္ျခား ျဖစ္မႈမ်ားလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္၊

တခါတုန္းက ဤလိုကိစၥေတြမွာ နာမည္ႀကီးသည့္ ေျမာက္ဦး အစိုးရဟုိတယ္တြင္ တည္းခဲ့ရဖူးသည္၊ ထိုစဥ္က ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ေတာ့ ဧည့္သည္ကို အဆိုပါဟိုတယ္မွာ ထားခဲ့ၿပီး က်ေနာ္က အျခားတည္းခိုခန္းေလး တစ္ခုခုမွာ သြားေနခ်င္သည္၊ သုိ႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္က ေျမာက္ဦးမွာ တည္းစရာက ထိုတစ္ေနရာပဲ ႐ွိ၏ သုိ႔ႏွင့္ ဧည့္ႀကိဳေကာင္တာမွ အခန္းေသာ့ ေပးေသာအခါ အားတင္းရင္း အခန္းဆီသို႔ ထြက္ခဲ့ရေတာ့သည္၊ အခန္းမ်ားက ဘန္ဂလိုပံုစံ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အနည္းငယ္ တသီးတသန္႔ ႏိုင္ေလသည္၊ ဤဟိုတယ္က ထိတ္လန္႔စရာ အျဖစ္အပ်က္ ေပါင္းစံုကို လာ,လာေျပာၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ျဖစ္ပ်က္ရာ အခန္းနံပါတ္မ်ား ေမးမထားလိုက္မိသည့္ အတြက္ မွားသလား၊ မွန္သလား က်ေနာ္ မသိႏိုင္ခဲ့..၊ သံသယအက်ိဳး ဆိုတာ ဒါကိုမ်ား ဆိုေလသလားမသိ၊ အခုေတာ့ ဟိုအခန္းျဖစ္ႏိုးႏိုး ဒီအခန္းျဖစ္ႏိုးႏိုး..၊ အခန္းထဲ ဝင္လိုက္ေသာအခါ စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးျဖစ္သလိုလို၊ မျဖစ္သလိုလိုႏွင့္ မတင္မက် ခံစားမႈမ်ိဳးကို ရသည္၊ ဟုိတယ္က မီးစက္ႏွင့္မီးေပးရသည့္အတြက္ ညဥ့္နက္တာႏွင့္ မီးျဖတ္သည္၊ အေရးထဲ ဟိုတယ္တစ္ခုလံုးမွာ ဧည့္သည္က ေျခာက္ကပ္ကပ္..၊ က်ေနာ့္မွာ ဘုရားတရားသာ အာ႐ံုျပဳရေတာ့သည္၊ ဒါေပမယ့္ ထိုေနရာမွာ ႏွစ္ရက္ေနခဲ့သည့္ အေတာအတြင္း ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့...၊ စိတ္ပင္ပန္းမႈကေတာ့ ႀကီးမားလွသည္၊ ၾကားဖူးထားေသာ အေၾကာင္းေတြႏွင့္ ႀကိဳတင္ေတြးၿပီး စိတ္ကို ျဖစ္ႏိုင္ေျခေဘာင္ထဲ အက်ဥ္းခ်ထား ႏွင့္ေသာေၾကာင့္ ေသာကေရာက္ခဲ့ရသည္၊ ဤနာမည္ႀကီး ဟိုတယ္မွာ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သည့္နည္းတူ အျခားေသာ အရပ္ေဒသတို႔က တည္းခိုရာ ေနရာေပါင္းစံုမွာလည္း ေအးခ်မ္းႏွစ္ၿခိဳက္စြာႏွင့္ ညတာကို ကုန္လြန္ခြင့္ ရခဲ့ပါသည္၊ သုိ႔ေသာ္ တခါတုန္းက ဤေနရာမွာ ေရးဖူးသည့္ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုကိုေတာ့ ယေန႔ထက္တိုင္ နားမလည္ႏိုင္ေသး၊ ထိုအျဖစ္ကလြဲလွ်င္ က်ေနာ္ခရီးသြားခဲ့သည့္ ညခ်မ္းမ်ားက ႏွစ္ၿခိဳက္ဖြယ္ ျဖစ္ပါသည္၊

တခ်ိန္တုန္းက အေ႐ွ႕ေတာင္အာ႐ွ၏ ေခတ္အမီဆံုး ျဖစ္ခဲ့သည္ဆိုသည့္ ဤဟိုတယ္ကလည္း အခုေတာ့ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းပင္..၊ အသစ္ျပန္လုပ္ထားေသာ နဂါးေမာင္ႏွံဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားၿပီး အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ က်ေနာ္ ေငးၾကည့္ေနျဖစ္သည္၊ အေနာက္က ေရပန္းမွ ေရတဖြားဖြားျဖင့္ နဂါးတို႔က ေပ်ာ္ျမဴးေနသေယာင္..၊ ဇနီးသည္ႏွင့္ သားကေလးကလည္း ေရကူးကန္မွာ တဗြမ္းဗြမ္းႏွင့္ ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကသည္၊ က်ေနာ္က ကင္မရာကို ပုခံုးမွာလြယ္ရင္း ေရကန္ဖက္ဆီသို႔ ထြက္ခဲ့လိုက္သည္၊ တည္းခိုရာ အရပ္ေတြတိုင္းမွာ ခရီးသြားမ်ားစြာတို႔က သူဝင္၊ ငါထြက္ျဖင့္ ႐ွိေနၾကဦးမည္ပဲ ျဖစ္သည္၊ အေရာင္အေသြးစံုေသာ စိတ္၊ အမူအက်င့္တို႔ကလည္း ထိုအရပ္တို႔မွာ တိုးဝင္တြန္းတိုက္လ်က္ပဲ ႐ွိေနလိမ့္မည္၊ ထိုအေျခအေနမွာ ကိုယ့္စိတ္၏ ျဖဴစင္မႈႏွင့္ ႀကံ႕ခိုင္မႈကသာ ၿငိမ္းေအးျခင္းကို ယူေဆာင္ေပးႏိုင္သည္ဟု က်ေနာ္ ယံုၾကည္ပါသည္၊ ကန္ထဲကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ခပ္ညစ္ညစ္ ေရထဲမွာ နီေထြးျဖဴလြေသာ ၾကာတစ္ပြင့္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္...။ ။

 


ညီလင္းသစ္
၃ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၂