31 December 2007

၂၀၀၇ သို႔ႏႈတ္ဆက္ျခင္း


မၾကာခင္နာရီပိုင္းဆိုရင္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ကုန္ဆံုးလို႔ ၂၀၀၈ ကိုဝင္ေရာက္ၿပီျဖစ္ပါတယ္၊ ကမာၻတလႊား မွာလည္း ဒီအခါသမယကို ႀကိဳဆိုဖို႔ အားလံုးကစိတ္လႈပ္႐ွားစြာနဲ႔ ျပင္ဆင္ေနႀကခ်ိန္ေပါ့၊ အေ႐ွ႕ဖက္ က်တဲ့ ႏိုင္ငံေတြက ပထမဦးဆံုး ႏွစ္သစ္ကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ႀကိဳဆိုရသလို အေနာက္ဖက္က ႏိုင္ငံေတြ ကလည္း ေနာက္ဆံုးပိတ္ အိတ္နဲ႔လြယ္ၿပီး တခမ္းတနား ႀကိဳဆိုဖို႔ တာစူေနၾကတယ္။

၂၀၀၈ ဟာတခါမွ မဝတ္ရေသးတဲ့ ဝတ္စံုသစ္တခုလို သစ္လြင္ေတာက္ပစြာနဲ႔ ဘီဒိုထဲက ထြက္လာ ဖို႔ အျပန္႔သားအစန္႔သား ေသြးႀကီးေနေလရဲ႕၊ ၂၀၀၇ ကေတာ့က်ိဳးေၾကေနတဲ့ေခါက္႐ိုးေတြနဲ႔ ႏြမ္းလ် မွိန္မြဲလို႔...၊ မၾကာခင္မွာ အေဟာင္းပံုထဲကို သြားရေတာ့မွာမို႔ ဝမ္းနည္းရိပ္ေတြ သမ္းေနမလားပဲ၊ သူလည္း လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္ေပါင္း ၃၆၅ ရက္တုန္းက အခု ၂၀၀၈ လိုေနရာမ်ိဳးမွာေပါ့၊ တခမ္းတနားနဲ႔ ငယ္ဂုဏ္ငယ္ေသြး ႂကြေနခဲ့ေသးတယ္ေလ၊ တကမာၻလံုးကလူေတြကလည္း သူ႔ကိုႀကိဳဆိုခဲ့ၾကတာမွ တကယ့္ကို လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ...၊ အခုေတာ့လည္း ၂၀၀၆ ေနာက္ကို သူလိုက္ရေတာ့မွာေပါ့၊ ေနာက္ ႏွစ္ဒီလို အခ်ိန္မွာဆိုရင္ေတာ့ ၂၀၀၈ လည္းသူ႔ေနာက္လိုက္လာရမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။

၂၀၀၇ မွာအေကာင္အထည္ေဖၚဖို႔ ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကလည္း တပံုတေခါင္း၊ ႏိုင္ငံေတြက ပေရာဂ်က္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးခ်ၾကသလို လူတစ္ဦးခ်င္းစီကလည္း ႏွစ္သစ္မွာေတာ့ျဖင့္ ဒါလုပ္မယ္၊ ဒါေတာ့ျဖင့္ မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ ဒီဟာကိုေတာ့ ေ႐ွာင္ေတာ့မယ္ စသျဖင့္ တစ္ဦးခ်င္း သံဓိဌာန္ေတြခ် ၾက၊ အခ်င္းခ်င္း ကတိကဝတ္ေတြေပးၾကနဲ႔ေပါ့၊ ေအာင္ျမင္သြားတဲ့ လူေတြ႐ွိသလို ဒံုရင္းျပန္ေရာက္ တဲ့သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။

အားလံုးကေတာ့ ႏွစ္သစ္ကို ဝင္ေရာက္ခြင့္ရလို႔ ေပ်ာ္ၾကတာမ်ားပါတယ္၊ ေရာဂါေဝဒနာ ခံစားေနရ တဲ့လူေတြက ႏွစ္သစ္တခုကို ျမင္ေတြ႕ခြင့္ရလို႔ ဝမ္းသာၾကသလို အက်ဥ္းက်ေနတဲ့လူေတြကလည္း လြတ္ရက္နီးလာလို႔ ေပ်ာ္ၾကျပန္တယ္၊ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ တႏွစ္တာ အတြင္း ေအာင္ျမင္မႈ၊ ေ႐ွ႕ႏွစ္က ယူေဆာင္လာမယ့္ ေအာင္ျမင္မႈေတြအတြက္ ႐ွန္ပိန္ ကိုယ္စီနဲ႔ အသီးသီးႏႈတ္ခြန္းဆက္ၾကေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ အစီအစဥ္နဲ႔ အေနအထားေပၚ မူတည္လို႔ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ ဒီဂရီေတာ့ အနည္းအမ်ား ကြာေကာင္းကြာႏိုင္ပါတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း ‘ႏွစ္သစ္ျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ေဟာင္းျဖစ္ျဖစ္ မထူးပါဘူးကြာ’ ဆိုတဲ့လူေတြ႐ွိသလို ႏွစ္ေတြ ဘယ္လိုပဲသစ္သစ္ အေဟာင္း အတိုင္း ဆက္မိုက္ေနဦးမယ့္ သူေတြလည္း႐ွိဦးမွာပါပဲ။

က်ေနာ္တို႔ကမာၻႀကီးရဲ႕ က်န္းမာေရးကေရာ...၊ အားလံုးကဝိုင္းဝန္းတည့္မတ္ေနေပမယ့္ တကယ္ပဲ ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာရဲ႕လား? ေနရာမ်ားစြာမွာ စစ္မက္ေတြ ဆက္လက္ျဖစ္ပြားဆဲ၊ အေသခံ ဗံုးခြဲမႈေတြ ဆက္႐ွိေနဆဲ၊ အၾကမ္းဖက္လုပ္ငန္းေတြ တိုးလာေနဆဲ၊ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ အရည္အေသြးေတြ ဆက္ၿပီးက်ဆင္းလာေနဆဲ၊ ေျဖ႐ွင္းဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ ၾကားကေန ပိုပိုၿပီး ႐ႈပ္လာတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ ပဋိပကၡေတြ အက်ပ္အတည္းေတြနဲ႔ ကမာၻႀကီးကေတာ့ နာတာ႐ွည္ လူမမာ ႀကီးလို တေ႐ွာင္ေ႐ွာင္နဲ႔ပါပဲ။





က်ေနာ္တို႔အားလံုး စုေပါင္းပိုင္ဆိုင္တဲ့ တခုတည္းေသာ ကမာၻႀကီးပါ၊ ေနထိုင္ရာ ေလာကႀကီးကို ေက်းဇူးမကန္းဘဲ ျပန္လည္ေပးဆပ္ဖို႔က အေယာက္စီတိုင္းရဲ႕တာဝန္ပါပဲ၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ကေလးငယ္ ေတြလြတ္လပ္စြာ ရယ္ေမာႏိုင္ဖို႔၊ မိခင္ေတြရဲ႕ သားေခ်ာ႔ေတးေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆက္လက္စီးဆင္း ေစဖို႔၊ ယမ္းေငြ႕ေတြၾကားက ကတုတ္က်င္းေတြကို ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြနဲ႔ ဖို႔ပစ္ဖို႔၊ အေဖနဲ႔အကိုရဲ႕ လက္ေတြေသနတ္ခလုတ္ကို မညႇစ္ရဘဲ ေပါ့ပါးစြာပ်ိဳးႀကဲႏိုင္ဖို႔...၊ ............ ႏိုင္ဖို႔၊ .......... ႏိုင္ဖို႔၊ က်ေနာ္တို႔ ႀကိဳးစားၾကရဦးမွာပါ။

လူတိုင္းကေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လိုခ်င္ၾကမွာခ်ည္းပါပဲ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္လို႔ စစ္တိုက္ေနရတယ္ ဆိုတဲ့ စကား႐ွိေပမယ့္ တိုက္ေနတဲ့ အဲဒီစစ္ေတြအားလံုးဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းနဲ႔ ေဝးေနဆဲပါပဲ၊ အံုလိုက္က်င္း လိုက္ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ၾကတဲ့ စစ္ပြဲေတြကအစ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ကေတာက္ကဆ ျဖစ္ရတဲ့ လက္နက္မဲ့ စစ္ပြဲေသးေသးေလးေတြအဆံုး အားလံုးဟာ ပူေလာင္ပင္ပန္းစြာနဲ႔ ႏြမ္းလ်ေစပါတယ္။

အခုလို ဒီဇင္ဘာ ၃၁ ရက္ေန႔မွာ မၾကာခင္က်ေရာက္ေတာ့မယ္ ႏွစ္သစ္အတြက္ လူတိုင္းဟာ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ရင္ခုန္ေနၾကလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ယံုၾကည္ပါတယ္၊ လာမယ့္ႏွစ္မွာ အေကာင္းဆံုး ေတြရယူဖို႔၊ အေကာင္းဆံုးေတြ ေပးဆပ္ဖို႔၊ စိတ္သစ္လူသစ္နဲ႔ အသက္႐ွင္ဖို႔၊ ယံုၾကည္ခ်က္ ေမွ်ာ္မွန္း ခ်က္ေတြ တည္ေဆာက္ၾကလို႔ေပါ့၊ ဒီေန႔မွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ကမာၻႀကီးဟာ ရင္ခုန္သံ အတိုးအက်ယ္ ေတြနဲ႔ ဆူညံျမည္ဟည္းေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္၊ ေနထိုင္ရာေဒသေတြ၊ အသားအေရာင္ေတြ ဘယ္လိုပဲကြဲျပားပါေစ... အေကာင္းဆံုးျဖစ္ဖို႔ ဆိုတဲ့ ဦးတည္ခ်က္ေအာက္မွာ ရင္ခုန္သံေတြဟာ တေရာင္တည္း, တစည္းခ်က္တည္း ခုန္ေနပါလိမ့္မယ္။

ရင္ခုန္သံေတြ ထပ္တူက်တဲ့ ဒီလိုေန႔မွာ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုးကို က်ေနာ္ႏွစ္သက္တဲ့ သီခ်င္းေလးနဲ႔အတူ ႏွစ္သစ္အတြက္ ခြန္းဆုေခြ်လိုက္ပါတယ္၊ ဘယ္သူေရးခဲ့တယ္ဆိုတာ မမွတ္မိ ေပမယ့္ ကြယ္လြန္သူ ဂီတပညာ႐ွင္ ကိုငွက္သီဆိုထားခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေဟာင္းေလး တစ္ပုဒ္ပါ၊ က်ေနာ္ တို႔အားလံုးရဲ႕ ကမာၻႀကီး ပိုမိုသာယာေစဖို႔ ေ႐ွ႕႐ႈရင္း ပိုမိုၿငိမ္းခ်မ္းလာတဲ့ ေပ်ာ္႐ႊင္ဖြယ္ရာ ႏွစ္သစ္ ျဖစ္ပါေစ ခင္ဗ်ား။ ။


ညီလင္းသစ္
၃၁ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇

27 December 2007

လူေလးရဲ႕ကဗ်ာ

သားကေလးဟာ
က်ေနာ္ တဝက္စိုက္ပ်ိဳးခဲ့တဲ့
သစ္ပင္ေပါက္ကေလးျဖစ္တယ္၊

သားကေလးဟာ
ပါဒေတြ အစဥ္တစိုက္တိုးလာမယ့္
ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္လည္းျဖစ္တယ္၊

သားကေလးမွာ
ဆုတ္စရာ
ျပကၡဒိန္တစ္ေစာင္ေတာင္ မ႐ွိေသးပါဘူး၊

သားကေလးဟာ
ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္မ႐ွိဘဲ ေရာက္လာခဲ့ရတဲ့
ဒီေလာကႀကီးကို မသိဘူး၊

သားကေလးဟာ ေဂ်ာ႔ခ်္ဘု႐ွ္ကို မသိဘူး၊
အိုစမာဘင္လာဒင္ ကိုမသိဘူး၊
သားကေလးဟာ ငရန္မန္ကန္းကို မသိဘူး၊
ရန္းဒတ္ခ္ကို မသိဘူး၊
သားကေလးဟာ ဘစ္ခ္ဘင္န္သီအိုရီကို မသိဘူး၊
ရီေလတစ္ဗီတီကို မသိဘူး၊

သားကေလးဟာ
မသိ၊ နားမလည္ျခင္းေတြ
ရာႏႈန္းျပည့္နီးပါးနဲ႔ ေနထိုင္သူျဖစ္တယ္၊
သူ႔ရဲ႕ေခါင္းေသးေသးေလးထဲမွာ
ေသခ်ာသိတာဆိုလို႔
အေဖ႔ရဲ႕စကားသံနဲ႔
အေမ႔ရဲ႕ကိုယ္ေငြ႕ရနံ႔တို႔ပဲ ႐ွိရဲ႕။

႐ုပ္ဝတၳဳလိုအပ္မႈေတြ
မ်ားျပားလြန္းတဲ့
ဒီေလာကႀကီးထဲမွာ
သားကေလးလိုအပ္တာ
သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မ႐ွိပါဘူး၊

ဆာေလာင္မႈေတြကို
ေမာင္းထုတ္မယ့္
အေမ႔ရဲ႕ႏို႔ခ်ိဳေတြနဲ႔
အိပ္စက္ျခင္းေတြကို
ယူေဆာင္လာေပးမယ့္
အေဖ႔ရဲ႕လက္ေမာင္းတစံုရယ္ဆို ရၿပီ၊

႐ွိျခင္းနဲ႔ မ႐ွိျခင္း
သိျခင္းနဲ႔ မသိျခင္း
ပိုင္းျဖတ္ထားတဲ့ ဒီကမာၻထဲ
သားကေလးကေတာ့
ဗိုက္ဆာရင္ငိုမယ္...၊
အိပ္ခ်င္ရင္ငိုမယ္...၊

ဟန္ေဆာင္ ပရိယာယ္
တြက္ခ်က္မႈေတြ မပါဘဲ
တကယ့္အ႐ိုးခံ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔
ငိုမယ္...၊
ၿပီးေတာ့
သူ႔ရဲ႕ လိုအင္ေသးေသးေလး
ျပည့္သြားတဲ့အခါ
ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီးၿပံဳးၿပီး
အိပ္ေပ်ာ္သြားလိမ့္မယ္၊

အဲဒီ မ်က္ရည္မေျခာက္တေျခာက္
ပါးျပင္ေလးေတြေပါ့...
က်ေနာ့္ရဲ႕ေျခေထာက္ေတြကို
ေဟာဒီ ကမာၻေျမႀကီးထဲ
ၿမဲၿမံစြာ အျမစ္တြယ္ေစခဲ့တာ။ ။


ညီလင္းသစ္
၂၇ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇

(သားေလးသူရိယအတြက္...)

17 December 2007

3 Ships...


တနဂၤေႏြတစ္ပတ္ေတာ့ ၿပီးသြားျပန္ပါၿပီ၊ ဒီ္တပတ္မွာ က်ေနာ္ဘေလာ့ဂ္ေတြ လိုက္မလည္ျဖစ္ပါဘူး၊ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အျပင္ေရာက္ေနလို႔ပါ...။

စေနေန႔က က်ေနာ္အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းမေလးရဲ႕ သားကေလးေမြးေန႔ကို သြားျဖစ္ပါတယ္၊ သူ႔သားကေလး ရဲ႕အသက္(၂)ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ေလးက ရင္းႏွီးတဲ့သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕နဲ႔ သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္းပါပဲ၊ မဆံုျဖစ္ၾကတဲ့ လူေတြျပန္ေတြ႕တဲ့အခါတိုင္း ေျပာစရာေတြက ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ မကုန္ႏိုင္မခန္းႏိုင္နဲ႔ေပါ့၊

အဲဒီမွာ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က ေျပာပါတယ္၊ သူ႔ဆီမွာ သံုးတဲ့ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အမႈိက္ပံု ေတြကေန ေကာက္လာတာျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ဒီနည္းနဲ႔ ေငြကုန္ေၾကးက်မမ်ားဘဲ သူအေတာ္ အဆင္ေျပ ေနတဲ့ အေၾကာင္းပါ၊ ဒီတိုင္းျပည္မွာ ကိုယ္အသံုးမလိုတဲ့ ပစၥည္းေတြကို စြန္႔ပစ္ဖို႔ (၂)လတခါ ရက္သတ္မွတ္ ထားပါတယ္၊ အဲဒီရက္မွာ ႁခြင္းခ်က္အနည္းငယ္ကလြဲလို႔ ထုထည္ႀကီးမားတဲ့ ပစၥည္းေတြအားလံုးကို စြန္႔ပစ္ႏိုင္ ပါတယ္၊ စြန္႔ပစ္ရမယ့္ရက္ မတိုင္မီ္ ညေနေရာက္ရင္ေတာ့ လမ္းေဘးေတြမွာ ပစၥည္းအေဟာင္းပံုေတြကို ေတြ႕ရ ပါေတာ့တယ္။

က်ိဳးပဲ့ေနတဲ့ ပစၥည္းေတြ ႐ွိေပမယ့္ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ အသစ္ဝယ္လို႔ စြန္႔ပစ္လိုက္တဲ့ အေဟာင္းေတြနဲ႔ ကုိယ္ အသံုးမလိုေတာ့လို႔ စြန္႔ပစ္ၾကတဲ့ အရာေတြမ်ားပါတယ္၊ အဲဒီမွာ ကုတင္၊ေမြ႕ယာမွစ၍ မီးပူ၊ဆိုဖာထိုင္ခံု အလယ္ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္အဆံုး အားလံုးကို ေတြ႕ရပါတယ္၊ ေနာက္တေန႔မနက္မွာေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္စည္ပင္သာယာ က အဲဒီပစၥည္းေတြကို လာၾကံဳးသြားေလ့ ႐ွိပါတယ္၊

က်ေနာ္ဒီႏိုင္ငံကို ေရာက္ခါစက အဲဒီလိုစြန္႔ပစ္ပစၥည္းေတြကို လာေကာက္တဲ့လူ သိပ္မ႐ွိပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ လြန္ခဲ့ တဲ့(၆)လေလာက္ကစ,လို႔ အဲဒီလိုညေနေရာက္ၿပီဆိုရင္ လမ္းေတြထဲမွာ လွည့္လည္ၿပီး ကိုယ္အသံုးတည့္မယ့္ ပစၥည္း႐ွာသူေတြ တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာတာကို သတိျပဳမိပါတယ္၊ တခ်ိဳ႕ဆို ကားႀကီးကားငယ္ အသြယ္သြယ္နဲ႔ ကိုလွည့္ပတ္႐ွာေဖြေနတာပါ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီအေလ့အထကို ႀကိဳဆိုပါတယ္၊ ကိုယ္္တိုင္လည္း သြားရင္းလာ ရင္းအသံုးတည့္တာျမင္ရင္ေတာ့ ေကာက္လာဖို႔ ဝန္မေလးပါဘူး၊ ေစာေစာကေျပာတဲ့က်ေနာ့္မိတ္ေဆြဆို သူသံုး တဲ့ကြန္ပ်ဴတာကအစ အဲဒီလိုေကာက္လာတာပါ၊ သူက သူ႔မွာ ေကာက္လာတဲ့ အမ္ပလီဖိုင္ယာ(၃)လံုးေတာင္႐ွိ ေနလို႔ က်ေနာ့္ကိုေတာင္တစ္လံုး မွ်ေနပါေသးတယ္။

အေနာက္တိုင္းလူမႈအဖြဲ႕အစည္းက Consumer Society ျဖစ္ပါတယ္၊ အမ်ားစုက သံုးႏိုင္တဲ့အေျခအေန႐ွိသလို ကုန္ပစၥည္းထုတ္လုပ္မႈကလည္း ေဖာေဖာသီသီႏိုင္တယ္၊ ဒီေတာ့ မလိုအပ္ဘဲ ဝယ္တာေတြက အေတာ္ေလး မ်ားပါတယ္၊ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားက လူ႔စြမ္းအားအရင္းအျမစ္ထက္ ပိုႀကီးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္လည္း ပစၥည္းတစ္ခု ပ်က္ရင္ အသစ္ထပ္ဝယ္တာက ျပင္ဆင္ရတာထက္ ပိုသက္သာပါတယ္၊ အဲဒီလို အလြန္အကြ်ံ ထုတ္လုပ္မႈေတြေၾကာင့္ ပစၥည္းေတြဟာ ဖ်က္ဆီးဖို႔မႏိုင္ေတာ့ဘဲ ပတ္ဝန္းက်င္ ညစ္ညမ္းမႈကို ျဖစ္ေစၿပီး Ecological system ကိုမေမာက္ကမ ျဖစ္ေစပါတယ္၊ ဒါေတြေၾကာင့္ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး အဖြဲ႕ ေတြမွစ၍ အေတာ္မ်ားမ်ားက သံုးစြဲမႈ (Consumption)ကိုေလွ်ာ့ခ်ဖို႔ ေျပာလာခ်ိန္မွာ အခုလို အမႈိက္ေကာက္တဲ့ Recycling စနစ္ေလးက လူမႈဘဝဟန္ခ်က္ညီေစဖို႔ တဖက္တလမ္းက အေထာက္အကူ ျပဳပါတယ္၊ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြကေတာ့ ဆက္ၿပီးေကာက္သြားဦးမယ္လို႔ ေျပာသြားပါတယ္။

ဟိုေရာက္ဒီေရာက္နဲ႔ စကားေတြေကာင္းေနၾကသလို အိမ္႐ွင္သူငယ္ခ်င္းကလည္း ဟင္းခ်က္ေကာင္းပါတယ္၊ က်ေနာ္ တို႔ကို ဒန္ေပါက္နဲ႔ဧည့္ခံလို႔...၊ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ အိႏၵိယစားေသာက္ဆိုင္က နည္းရတဲ့အထဲမွာ ဒန္ေပါက္ လည္းမေရာင္းပါဘူး၊ ဒီေတာ့အားလံုးက ၾကက္လွ်ာစြန္း ဒန္ေပါက္ဆိုင္က အထူးေအာ္ဒါရထားတဲ့အလား ၿမိန္ေရ ယွက္ေရနဲ႔ အားေပးၾကတာေပါ့၊ အိမ္႐ွင္သူငယ္ခ်င္းလည္း အေတာ္ေလး ဒါနေျမာက္သြားပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ အျပင္ဖက္ရာသီဥတုလည္း ကိုယ့္ဖက္ခပ္ပါပါဆိုေတာ့ ေန႔လည္ခင္းဟာ ဝိုင္နီေတြ ရီေဝေဝနဲ႔...၊ က်ေနာ္ကလည္း ဆရာေနဝင္းျမင့္နဲ႔ တျခားဟာသာ မတူရင္႐ွိမယ္၊ ဝိုင္ႀကိဳက္တာေတာ့ တေထရာတည္းပါပဲ၊ ဝိုင္က ႏွစ္မခ်ိဳ႕ေပမယ့္ အျပစ္ဖို႔စရာေတာ့ မ႐ွိပါဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က စပ်စ္ခင္းေတြ ေဝေဝဆာဆာ စိုက္ပ်ိဳးတဲ့ ေတာင္ေပၚေဒသမွာ ေနတာပါ၊ သူကလည္း ေရေျမလိုက္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕..၊ ဝိုင္ေတြ တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုးဖြင့္လို႔၊ တတ္ႏိုင္ရင္ စပ်စ္ခင္း တခုလံုးကို ပါးစပ္ထဲမွာတင္ ကေဇာ္ေဖာက္ၿပီး မ်ိဳခ် မယ့္ပံုမ်ိဳး...။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမြးေန႔႐ွင္ (၂)ႏွစ္သားကေလးေတာ့ ေပ်ာ္မေပ်ာ္ မသိပါဘူး၊ ဧည့္သည္ လူႀကီးေတြကေတာ့ အေတာ္ေလး ေပ်ာ္ခဲ့တာ အေသအခ်ာပါ၊ တခါတရံမွာ စာအုပ္ေတြနဲ႔ တိတ္ဆိတ္စြာေနရတာ ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ ေကာင္းသလို တခါတေလေတာ့ ခင္မင္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ စကားလက္ဆံုက် ရတာလည္း ႏွစ္လိုဖြယ္ရာပါပဲ၊ တကယ္ေတာ့ လူဟာ ships (၃) ships လိုအပ္ပါတယ္၊ Friendship, Fellowship နဲ႔ Companionship တို႔ပါ၊ အထီးတည္းေနတဲ့ သတၱဝါေတြ မဟုတ္လို႔လည္း ဒီ ships ေတြ တနည္းမဟုတ္ တနည္းလိုအပ္ေလ့႐ွိပါတယ္၊ အဲဒီေန႔မွာ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒန္ေပါက္ကမ္းေျခကေန အဲဒီ ship သံုးစင္းနဲ႔ ဝိုင္ပင္လယ္ထဲ ႐ြက္လႊင့္ခဲ့ပါေတာ့ တယ္။ ။


ညီလင္းသစ္
၁၇ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇

(ေမြးေန႔က်ေရာက္တဲ့ ေမာင္ရာဇာနဲ႔အတူ မိငယ္ကုိ ဒီပို႔စ္ေလးနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္...)

13 December 2007

ႏွင္းေတာင္ေတြေပၚမွာ

သူ ငယ္စဥ္ကေလးဘဝတုန္းက ႏွင္းဆိုတာေရခဲ ေသတၱာ အေအးခန္းထဲက ေရခဲမႈန္ေတြလို ေနမွာပဲလို႔ ေတြး ၾကည့္ဖူးသည္၊ ႏွင္းေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သူ မ်ားမ်ား စားစား မသိပါ၊ အပူပိုင္းေဒသက လူတစ္ေယာက္ပီပီ သူ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ သိပ္ အကြ်မ္းမဝင္လွေသာ ႏွင္းကို ျမင္ဖူးခ်င္ ထိေတြ႕ဖူးခ်င္ခဲ့သည္၊ အဲဒီလို စိတ္ကူးယဥ္ ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ႏွင္းကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ သူ ျမင္ခြင့္ ရတာကေတာ့ တခုေသာေႏြရာသီမွာျဖစ္ေလသည္။

ဒီႏိုင္ငံကို သူေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္က ဥေရာပရဲ႕ ေႏြ ရာသီဆိုေတာ့ ႏွင္းအေၾကာင္းက သူ႔ေခါင္းထဲမွာ သိပ္မ႐ွိပါ၊ ဒါေပမယ့္ သူ ေရာက္ၿပီးသိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေတာင္ ေပၚကိုအလည္သြားဖို႔ အေၾကာင္းဖန္ လာခဲ့သည္၊ ေတာင္တန္းေတြ ေပါမ်ားသည့္ႏိုင္ငံ ျဖစ္သည့္ အေလ်ာက္ တႏွစ္ပတ္လံုး ႏွင္းဖံုးေနတဲ့ေတာင္ေတြလည္း အေတာ္မ်ားသား၊ အဲဒီေတာင္တန္းေတြထဲမွာမွ သူ ေရာက္ သြားခဲ့တာက မီတာ ၃၀၀၀ ေက်ာ္အျမင့္႐ွိတဲ့ ႏွင္းဖံုး ေတာင္ တစ္ခုပါ၊ အဲဒီေတာင္ေၾကာေပၚမွာေတာ့ ႏွင္းက ဆယ့္ႏွစ္ရာသီပတ္လံုး ႐ွိသတဲ့။

သူ စီးလာေသာ ေတာင္ေပၚတက္သည့္ Cable car တံခါးပြင့္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ အိပ္မက္ထဲက ႏွင္းကို တကယ္ ေတြ႕လိုက္ရေတာ့သည္၊ သူ႔ မ်က္စိေ႐ွ႕မွာ အျဖဴေရာင္ႏွင္းျပင္က်ယ္ႀကီးက တျပန္႔တေျပာႏွင့္ မ်က္စိတဆံုး...၊ အသက္ (၃၀) ဝန္းက်င္လူတစ္ေယာက္က သူ႔ဘဝမွာ ပထမဆံုး ေတြ႕ရတဲ့ႏွင္းကို လက္တဆုပ္စာ ေကာက္ယူ လိုက္ၿပီး တအံ့တၾသနဲ႔ ေခ်မြေနမိသည္၊ ေနာက္ေတာ့ ႏွင္းေတြကို အဆုပ္လိုက္ အဆုပ္လိုက္လံုးယူကာ ကေလး တစ္ေယာက္လို သူျမဴးတူး ေဆာ့ကစားေနမိေတာ့သည္၊ ၿပီးေတာ့ စိတ္လႈပ္႐ွား ရင္ခုန္လ်က္ မယံုႏိုင္ျဖစ္ေန ေသးသည္၊ ေက်ာင္းတုန္းက စာထဲမွာသာ သင္ဖူးေသာ အဲ့လ္ပ္စ္ (Alpes) ေတာင္တန္းေတြေပၚကို သူတကယ္ ေရာက္ေနေလသည္၊ ဥေရာပရဲ႕ အျမင့္ဆံုးေတာင္တန္းေတြေလ...။

ႏွင္းေပၚမွာလမ္းေလွ်ာက္လို႔ ခဏအၾကာမွာေတာ့ အံ့ၾသစရာေကာင္းစြာ သူ ပူအိုက္လာေတာ့သည္၊ ေတာင္ေပၚ သြားဖို႔ ျပင္တုန္းက ႏွင္းေတာထဲမွာဆိုေတာ့ ခ်မ္းမွာပဲဆိုၿပီး အေႏြးထည္သံုးေလးထပ္ သူဝတ္လာခဲ့သည္၊ ဒါေပ မယ့္ သူေတြးထားတာနဲ႔ ဆန္႔က်င္စြာ ရာသီဥတုက ပူအိုက္ေနခဲ့သည္၊ အင္းေလ..ႏွင္းေတာင္ေပၚမွာေပမယ့္ ေႏြရာသီကိုး၊ ဒီေတာ့ တထပ္ၿပီးတထပ္ ခြ်တ္လာလိုက္တာ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္ေပၚမွာဝတ္ထားတဲ့ တီ႐ွပ္ပဲ က်န္ ေတာ့သည္၊ အဲဒီတီ႐ွပ္ကလည္း ေခြ်းစို႔ေနၿပီ၊ သူကေတာ့ ႏွင္းေပၚမွာေပမယ့္ ေခြ်းစုိ႔ေနရသည့္ အျဖစ္ကိုပဲ အံ့ၾသ ေနမိသည္၊ ေနာက္တခုက ေနေရာင္...၊ ႏွင္းျပင္ အျဖဴေရာင္က ေရာင္ျပန္ဟပ္လာသည့္ ေနေရာင္က သူ႔မ်က္စိ ကို အလြန္ဒုကၡေပးပါသည္၊ သူ႔မွာေနကာမ်က္မွန္ လည္းမပါ၊ ႏွင္းေပၚမွာ အလင္းျပန္လာသည့္ ေနေရာင္က ဒီေလာက္မ်က္စိက်ိန္းလိမ့္မယ္လို႔ သူတခါမွ မစဥ္းစားခဲ့...၊ မတတ္ႏိုင္ေတာ့...၊ ရသေလာက္သာ မ်က္စိကုိ ေမွးက်ဥ္းထားရေတာ့သည္။


အဲဒီလို ပထမဆံုး ႏွင္းေတြနဲ႔သူ ဆံုစည္းခဲ့ရပံုက ေခြ်းေလးတစိုစိုႏွင့္ သိပ္ေတာ့ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း မဟုတ္ခဲ့ေပ၊ ဒါေပမယ့္ ေဆာင္းကာလေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေျမျပင္မွာ႐ွိႏွင့္ၿပီးသား ႏွင္းေတြသာမကပဲ မိုးေပၚက က်လာတဲ့ ႏွင္းေတြနဲ႔ပါ သူရင္းႏွီးခဲ့ ရေတာ့သည္၊ အဲဒီအခါမွာေတာ့ ရာသီဥတုက တကယ္ပဲ ေအးျမလွပါသည္၊ ခပ္ဖြဲဖြဲ က်လာတတ္သည့္ ႏွင္းမႈန္ေလးေတြေရာ, အဖတ္လိုက္က်လာတတ္သည့္ ႏွင္းဖတ္ေတြေရာ အားလံုးကို သူ ျမင္ခဲ့ရသည္၊ အစမွာေတာ့ ျမင္ျမင္သမွ် အရာရာက သူ႔အတြက္အဆန္းတၾကယ္ခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနခဲ့သည္၊ ၿပီးေတာ့ ေအးတဲ့ရာသီဥတုကို လည္းသူႀကိဳက္ပါသည္၊ အေအးႀကိဳက္လြန္းသည့္အတြက္ တခါတရံအပူခ်ိန္ ၄-၅ ဒီဂရီစင္တီဂရိတ္အထိ သူအေႏြးထည္မဝတ္၊ ဒီႏိုင္ငံသား သူ႔မိတ္ေဆြေတြကပင္ တအံ့တၾသႏွင့္မခ်မ္းဘူးလား ဟုေမးယူရသည္၊ သူကလည္း ‘က်ေနာ့္ႏိုင္ငံက ေနေရာင္ျခည္ေတြကို ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ သိုမွီးလာတာဗ်’ဟု႐ႊတ္ ေနာက္ေနာက္ျပန္ေျဖျမဲ...။

သူ႔အတြက္ကေတာ့ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြမွာ သိပ္သိပ္သည္းသည္းက်ဆင္းလာသည့္ ႏွင္းဖတ္မ်ားက အမွန္ပင္ ရင္ခုန္စရာ ေကာင္းပါသည္။ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕တိုးတက္ထြန္းကားမႈေတြ၊ မီးပြိဳင့္ေတြ၊ မိုးေမွ်ာ္တိုက္ႀကီးေတြေပၚကို ၿငိမ္း ခ်မ္းတိတ္္ဆိတ္သည့္ ႏွင့္ပြင့္မ်ား တဖြဲဖြဲႏွင့္က်လာပံုက သူ႔အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွမ႐ိုးႏိုင္ေသာ ျမင္ကြင္း တခုပဲ ျဖစ္သည္၊ သို႔ေသာ္ ထိုရင္ခုန္မႈရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲက နဲနဲေတာ့စိတ္ညစ္စရာပင္၊ ကားဘီးေတြမွာ လမ္းမေခ်ာ္ ေအာင္ သံခ်ိန္းႀကိဳးေတြတပ္ရတာ၊ လမ္းေတြမွာ ႏွင္းျခစ္ကားနဲ႔ အၿမဲမျပတ္ ႐ွင္းေနရတာ၊ ျမန္ႏႈန္း ေလွ်ာ့ခ်ရလို႔ ကားေတြ အျမန္မေမာင္းႏိုင္ဘဲ လမ္းေတြပိတ္ကုန္တာ၊ လမ္းေတြမွာ ပံုေနတဲ့ႏွင္းေတြက ေပ်ာ္က် လာတဲ့အခါ ေနရာတိုင္းမွာ ေရစပ္စပ္နဲ႔ ျဖစ္ကုန္တာ စသျဖင့္ ကသိကေအာက္ျဖစ္စရာေလးေတြ ေတာ့႐ွိသည္၊ ၿပီးေတာ့ ကားဒဏ္လူဒဏ္ ၾကားမွာ ႏွင္းေတြခမ်ာ သိပ္ၾကာၾကာ ျဖဴမေနႏိုင္ပါ၊ ခပ္ညစ္ညစ္ ျဖစ္ကုန္တတ္ၾကသည္၊ ေနာက္ေတာ့လည္းအဲဒီ ႏွင္းေတြ လြင့္ပါးကြယ္ေပ်ာက္ သြားတာပါပဲ။


ေတာင္ေပၚကႏွင္းေတြကေတာ့ တေဆာင္းတြင္းလံုး ေအးျမျဖဴေဖြး ေနေလ့႐ွိပါသည္၊ အဲဒီေတာင္ေပၚကႏွင္းေတြ အေၾကာင္းကို သိပ္မၾကာခင္မွာ သူပိုသိလာခဲ့သည္၊ အေၾကာင္းက မထင္မွတ္ပါဘဲ ႏွင္းေလွ်ာစီးစခန္း စ္ခုကို သူေရာက္သြားခဲ့သည္၊ အဲဒီမွာ တစ္ပတ္ၾကာေနခဲ့တဲ့ကာလအတြင္း သူ႔တသက္တခါမွေတြးမထားတဲ့ ႏွင္းေလွ်ာ စီးျခင္းကို သူ သင္ၾကားခြင့္ ရခဲ့ေလသည္၊ သူတည္းခိုသည့္ေနရာက Ski လို႔ေခၚသည့္ ႏွင္းေလွ်ာစီးျခင္းအတြက္ မတတ္ေသးသူေတြကို အခမဲ့ သင္ေပးသလို တတ္ၿပီးသား သူ ေတြကိုလည္း ကြ်မ္းက်င္မႈအလိုက္ အတူအကြစီး ႏိုင္ဖို႔ အုပ္စုေလးေတြ ဖြဲ႕ေပး တဲ့ဝန္ေဆာင္မႈ႐ွိသည္၊ သူက လည္း သူေနတဲ့ၿမိဳ႕ကေန ေဆာင္းတြင္းတစ္ရာသီစာ ငွါးလာတဲ့ ski တစ္စံုႏွင့္ တက္ႂကြေနသည္။

အစမွာေတာ့သူက ဒီအသက္ဒီအ႐ြယ္ေရာက္မွ ကေလးေတြနဲ႔အတူ သင္ရလိမ့္မည္ဟု ေတြးထားခဲ့သည္၊ ဒါေပ မယ့္သူ႔လို လံုးဝမစီးတတ္သူေတြ အေတာ္မ်ားတာကိုေတြ႕လိုက္ေတာ့ အားတက္သြားခဲ့သည္၊ သင္ေပးမည့္ ဆရာက အဆင့္သင့္ၿပင္ဖို႔ ေၿပာေတာ့ သူလည္း အမ်ားလုပ္တာၾကည့္ၿပီး ski ျပားေတြကို ဖိနပ္မွာတပ္လိုက္ သည္၊ ဒါေပမယ့္ ski ေပၚတက္ လိုက္သည္ႏွင့္ မစီးတတ္သူတို႔ ထံုးစံအတိုင္း ေလွ်ာကနဲထြက္သြားေတာ့သည္၊ ဒီေတာ့အ႐ွိန္ ေလွ်ာ့ဖို႔အတြက္ ကိုယ္ခႏၶာကို ေနာက္ဖက္ယိုင္လိုက္သည္၊ အဲဒါက မဟာအမွားပါပဲ၊ အေၾကာင္း က ကိုယ္ခႏၶာရဲ႕ အေလးခ်ိန္က ski ျပားေပၚမွာမ႐ွိေတာ့ဘဲ ski ျပားႏွစ္ခုက အထိန္းအကြပ္မဲ့ကာ အခ်င္းခ်င္း ခ်ိတ္မိၿပီး သူ လဲက်ေလသည္။ ပထမေတာ့ သူနဲနဲ႐ွက္သြားေပမယ့္ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ သူ႔အဖြဲ႕ကလူေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ အားလံုးလဲကုန္တာျမင္ေတာ့ သူစိတ္သက္သာရာ ရသြားခဲ့သည္၊ ေနာက္ေတာ့ လည္း ဒီလုိလဲက်တာ အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ဘဲ သူ႔အတြက္ေပ်ာ္စရာ တခုပင္ျဖစ္လာခဲ့သည္။

ခဏအၾကာမွာ သင္တန္းဆရာက ဘရိတ္အုပ္နည္းကို သင္ေပးပါသည္၊ မစီးတတ္ခင္မွာ အေကာင္းဆံုးဘရိတ္ အုပ္နည္းကေတာ့ ski ကို ထယ္သြားပံုစံ ေ႐ွ႕ဖက္မွာစုလ်က္ ေနာက္ဖက္ကိုကားလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္၊ ထယ္ ထိုးသည္ဟု ေခၚသည္၊ ဒီနည္းနဲ႔ ski က ရပ္ခ်င္သည့္ေနရာမွာ တိကနဲရပ္သည္၊ ဘယ္လိုရပ္ရလဲ ဆိုတာသူသိ သြားေတာ့ စီးရင္းအ႐ွိန္ေလး နဲနဲရလာရင္ ရပ္လိုက္၊ ၿပီးေတာ့ဆက္စီးလိုက္နဲ႔ သူ အားတက္လာေလသည္၊ ဒါနဲ႔ ႏွင္းဆင္ေျခေလွ်ာ ေျပေျပေလးေတြမွာ စီးလိုက္၊ ျမန္လာရင္ ထယ္ထိုးၿပီး ရပ္လိုက္ႏွင့္ ‘အင္း..လယ္ထဲ မွာသာဆို ရင္ေတာ့ ထြန္ေရးညက္ေလာက္ၿပီ’ ဟု သူေတြးေနေလသည္။

ဒီလိုႏွင့္ အႀကိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လဲက်အၿပီးမွာေတာ့ သူကြ်မ္းက်င္စြာ ski စီးတတ္သြားေတာ့သည္၊ ထိုအခါ အမ်ားသူငါလို စီးဖို႔အတြက္ ႏွင္းေတာင္ေတြေပၚကို သူတက္ခဲ့့သည္၊ ေတာင္ေတြေပၚမွာ ski စီးရာလမ္း ေၾကာင္း ကို (၃)မ်ိဳးခြဲ ထားေလ့႐ွိပါသည္၊ အျပာေရာင္,အနီေရာင္ႏွင့္ အနက္ေရာင္ျဖစ္သည္၊ အျပာေရာင္ လမ္းေၾကာင္း ကဆင္ေျခေလွ်ာ ေျပေျပေလးေတြႏွင့္ျဖစ္ကာ အနီကသူ႔ထက္ပိုမတ္ၿပီး အနက္ေရာင္ လမ္း ေၾကာင္းကေတာ့ အမတ္ဆံုးႏွင့္ အခက္ဆံုးျဖစ္သည္၊ ဒီလမ္းေၾကာင္းေတြကို သိဖို႔အတြက္ လမ္းရဲ႕ တဖက္တခ်က္မွာ အဲဒီ အေရာင္ေတြနဲ႔ တုတ္တိုင္ေတြစိုက္ထား ေလ့႐ွိပါသည္၊ သူက ပထမေတာ့ အျပာေရာင္ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ မရဲ တရဲစမ္းစီးရင္း တေျဖးေျဖးႏွင့္ အနီေရာင္ကိုပါ သူစီးရဲလာခဲ့သည္၊ ေနာက္ေတာ့ တခ်ိဳ႕အနက္ေရာင္ လမ္း ေၾကာင္း ေတြကိုပါ စီးျဖစ္ေတာ့သည္။

ေလာေလာလတ္လတ္ က်ထားကာစ ႏွင္းထုေတြေပၚမွာ ski စီးရတာသူႀကိဳက္ပါသည္၊ Powder snow လို႔ေခၚ ၾကသည့္ ထိုႏွင္းမ်ိဳးေတြက တကယ့္ကို ႏုႏုမြမြေလးျဖစ္သည္၊ ၿပီးေတာ့မနက္ခင္းမွာ စီးလုိ႔ပိုေကာင္းသည္ဟု သူ ထင္သည္၊ ေန႔ခင္းပိုင္းေရာက္ရင္ေတာ့ ေနသာသည့္ရက္ဆိုရင္ ႏွင္းေတြကနဲနဲ အရည္ေပ်ာ္လုိ႔ ski ျပားေတြကို ဆြဲထားသလို ျဖစ္တတ္ၿပီး၊ ေနေရာင္မရဘဲ အေအးပိုသည့္အခါဆိုရင္ေတာ့ ႏွင္းဖတ္ေတြက တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ေရခဲျပင္လို မာခ်င္ခ်င္။ ထိုအခါ ေခ်ာ္လဲဖို႔ ရာခိုင္ႏႈန္းပိုမ်ားပါသည္၊ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ski ေၾကာင့္ဒဏ္ရာရသူေတြ ကိုသူျမင္ဖူးေနသည့္အတြက္ သူေခ်ာ္မလဲခ်င္ပါ၊ ၿပီးေတာ့ ေၾကာက္သည္ပဲဆိုဆို သတ္မွတ္ထားေသာ ski လမ္း ေၾကာင္းအတြင္းမွသာ သူစီးပါသည္၊ ကြ်မ္းက်င္ေနသည့္ တခ်ိဳ႕လူငယ္ေတြက ေတာင္ေစာင္း၊ လွ်ိဳေျမာင္ထဲမွာ ခဲရာခဲဆစ္ စီးတတ္ၾကသည္၊ ထိုအခါ ႏွင္းေတာင္ၿပိဳမႈေတြ မၾကာခဏျဖစ္ၿပီး အသက္ဆံုးၾကရသည္။

Ski ျဖင့္ေတာင္ေအာက္ေရာက္လာေသာအခါ ေတာင္ေပၚကို Chair lift ဟုေခၚေသာ ႀကိဳးတပ္ခံုမ်ား ျဖင့္ျပန္ တက္ၾကရသည္၊ ထိုအတြက္ ေန႔တဝက္စာ သို႔မဟုတ္ တေန႔စာလက္မွတ္ ဝယ္ရသည္၊ ထိုလက္မွတ္ကို အဝင္ဝ မွ စက္ထဲထည့္ရင္း တံခါးပြင့္လာေသာအခါ ေရာက္လာေသာထိုင္ခံုေပၚ ထိုင္လိုက္သြား႐ံုပင္...၊ ထိုခံုေတြ မွာထိုင္ရင္း ေတာင္ေပၚကုိ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕တက္ေနစဥ္တိုင္းမွာ ျမန္မာျပည္မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို သူ သတိရေလ သည္၊


သူ႔တိုင္းျပည္မွာလည္း ဒီလုိႏွင္းေတာင္ေတြ႐ွိတာ သူသိပါသည္၊ အိမ္နီးခ်င္း တိုင္းျပည္ေတြမွာမ႐ွိသည့္ ႏွင္းေဖြး ေဖြးအလွတို႔ျဖင့္ သဘာဝလက္ေဆာင္မြန္ကို ရထားသည့္ အေ႐ွ႕ေတာင္အာ႐ွက ခ်စ္စရာတိုင္းျပည္ကေလး...။ ဒီႏွင္းေတာင္ေတြေပၚမွာ ski စခန္းေတြ ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲဟု သူမၾကာခဏ စိတ္ကူး ယဥ္ ၾကည့္ဖူးသည္၊ ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္သည့္ အာ႐ွကတိုင္းျပည္တခ်ိဳ႕ ႏွင္းေလွ်ာစီးစခန္းအတုေတြ ေဆာက္ေနၾကခ်ိန္ မွာ သူ႔တိုင္းၿပည္က သဘာဝႏွင္းေတာင္ေတြကေတာ့ လူရာသိပ္မဝင္ႏိုင္ေသး၊ ဒီလိုစခန္းေတြသာ ႐ွိလာရင္ သူ႔ တိုင္းျပည္ကလူေတြ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္႐ႊင္ ဂုဏ္ယူလိုက္မလဲ၊ အားလံုးကလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ သံုးႏိုင္ စြဲႏိုင္လို႔၊ ေဆာင္းရာသီမွာ အလုပ္ကခြင့္ေတြယူ..ပူတာအိုကိုတက္ၾက၊ ski စခန္းေတြမွာ အပန္းေျဖၾက၊ ျပည္ပက ski လာစီးမယ့္ ခရီးသြား ေတြနဲ႔ လည္း စည္ ကားၿပီး ႏိုင္ငံျခားဝင္ေငြေတြ ပိုရၾက...၊ အေတြးေတြထဲမွာ နစ္ေမ်ာရင္း သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြပင္ အလိုလို ေကြးၫႊတ္ ကာ ၿပံဳးေနမိသည္။

႐ုတ္တရက္ သုတ္ကနဲတိုက္လိုက္ေသာ ေဆာင္းေလေအးေအးေၾကာင့္ သူလန္႔သြားၿပီး သူ႔စိတ္ကူးထဲမွ ႏွင္း ေလွ်ာစီးစခန္းေလးမွာလည္း တစစီၿပိဳက် ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္၊ ေဆာင္းေလက သူေမ့ထားခ်င္ေသာ အျဖစ္မွန္ေတြကို သူ႔အေပၚတိုက္ခတ္ သြန္ခ်လိုက္သျဖင့္ သူဖိစီးေလးလံသြားသည္၊ အင္း..တေန႔ေန႔ ေပါ့ေလ..။ သူ မႈတ္ထုတ္လိုက္ေသာ သက္ျပင္းေငြ႕ေႏြးေႏြးက ႏႈတ္ခမ္းဝမွာတင္ ေအးစက္ေသာေဆာင္းေလရဲ႕ ရက္ရက္ စက္စက္ ေခ်ဖ်က္ျခင္းကို ခံလိုက္ရသည္၊ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေတာင္ေပၚတေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ တက္ေနသည့္ ထိုင္ခံု ေပၚမွေန၍ ႏွင္းေလွ်ာစီးသူေတြျဖင့္ ျပည့္ေနသည့္ ႏွင္းေတာင္ေတြကိုၾကည့္ကာ သူ႔တိုင္းျပည္မွ လည္ပတ္သူမဲ့ ႏွင္းေတာင္ေတြကို သူသတိရေနမိေလသည္။ ။


ညီလင္းသစ္
၁၂ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇

11 December 2007

တင္ခ်င္ပါေသာ္လည္း...


က်ေနာ္လည္း ပို႔စ္အသစ္မတင္ျဖစ္တာ နဲနဲေတာင္ၾကာသြားၿပီ၊ ပံုမွန္ဆိုရင္ အနည္းဆံုး ၃-၄ ရက္တခါေတာ့ တင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္လို႔ စိတ္္ကူးထားတာပါ၊ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ အတန္ငယ္ၾကန္႔ၾကာေနေလရဲ႕..၊ ဘာ့ေၾကာင့္ဆိုတာ ႐ွင္းျပပါ့မယ္။

က်ေနာ့္မွာ စာေရးဖို႔အခ်ိန္ အေတာ္႐ွားပါးရတဲ့အထဲ ရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာလည္း အခုတေလာအျခားဟာေတြလုပ္ ေနလို႔ပါ၊ တျခားဟာဆိုတာ တျခားေတာ့မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ..Video Editing ကိုေျပာတာပါ၊ ေျပာရရင္ေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေရာက္တတ္ရာရာ ဝါသနာေတြထဲမွာ ဗီဒီယိုတည္းျဖတ္တာလည္း တစ္ခုအပါအဝင္ဗ်၊ ႐ုပ္႐ွင္ေတြ ဗီဒီယိုေတြထဲမွာေတြ႕ရေလ့႐ွိတဲ့ ထူးထူးဆန္းဆန္းတည္းျဖတ္တာေတြ၊ အထူးျပဳလုပ္ခ်က္ Special Effects ေတြ ကိုက်ေနာ္ ဝါသနာပါ,ပါတယ္၊ အထူးသျဖင့္ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔လွည့္စားထားတဲ့ ႐ိုက္ခ်က္ေတြကိုေလ့လာဖို႔ စိတ္ဝင္ စားတယ္ေပါ့ေလ၊ ဥပမာ-The Lord of the Rings တို႔၊ Harry Potter တို႔ထဲက Effects ေတြေပါ့။

အခုလုပ္ေနတာကေတာ့ ဒီဗီဒီေလးေတြလုပ္ဖို႔အတြက္ ႐ိုး႐ိုးတည္းျဖတ္မႈပါ၊ က်ေနာ့္မွာ ေမြးေန႔တို႔၊ မိတ္ဆံုပြဲတို႔၊ ဟိုပြဲဒီပြဲတို႔မွာ တႏွစ္ပတ္လံုး႐ိုက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြ၊ ဗီဒီယိုအပိုင္းအစေတြ ႐ွိပါတယ္၊ ျပီးေတာ့က်ေနာ့္သားငယ္ေလး ေမြးကတည္းကေန အခုသူ (၃)လျပည့္တဲ့အထိ မွန္မွန္႐ိုက္ထားခဲ့တဲ့ clips ေတြလည္း႐ွိတယ္၊ အဲဒါေတြကို လုပ္ေနတာပါ၊ တကယ္ဆိုရင္ဒါေတြကို မွန္မွန္ေလးလုပ္လာခဲ့ရမွာ...၊ ဒါေပမယ့္က်ေနာ္က အလုပ္ေတြ႐ႈပ္လိုက္၊ အ႐ႈပ္ေတြလုပ္လိုက္၊ မေယာင္ရာဆီလူးလိုက္၊ ေန႔ေ႐ႊ႕ညေ႐ႊ႕လုပ္လိုက္နဲ႔...အခုက်မွ သိမ္းက်ံဳးၿပီးတြန္းေနရတာ။

ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္က ၿပီး,ၿပီးေရာလည္း မလုပ္ခ်င္ျပန္ဘူး၊ ကိုယ္တတ္သေလာက္ Effects ေလးေတြနဲနဲ ထည့္ ခ်င္ေသးတယ္၊ ဒီေတာ့ ပံုမွန္လုပ္ရတဲ့ အခန္းအကူးအေျပာင္းဆက္တာ၊ စာတန္းေတြထည့္တာ၊ ေနာက္ခံသီခ်င္း dubbing လုပ္တာ၊ ေနာက္ခံစကားေျပာ narration ထည့္တာေတြအျပင္ကို ျဖတ္ညႇပ္ကပ္ ေတြထပ္လုပ္ရေတာ့ အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ပိုကုန္ပါတယ္၊ ေဘးထြက္အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္ေလးမွာ အသစ္တင္ဖို႔ ေႏွာင့္ေႏွးတာပါပဲ၊ က်ေနာ့္ဆီကိုေရာက္လာၿပီးမွ ‘ဟင္း..တခါလာလည္းဒီပို႔စ္ပဲ’ဆိုၿပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျပန္ သြားရမယ့္ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြကို အားနာလွပါတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္တဖက္ကလည္း တေန႔နဲနဲ က်ေနာ္ေရးေနပါတယ္၊ ေနာက္တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ဆိုရင္ေတာ့ အသစ္တစ္ပုဒ္ ၿပီးတန္ေကာင္းပါရဲ႕...။


ညီလင္းသစ္
၁၁ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇

05 December 2007

က်ေနာ္ႏွင့္ေစ်းဆစ္ျခင္း


က်ေနာ္မလုပ္ခ်င္ဆံုး အလုပ္ေတြထဲကတစ္ခုကေတာ့ ေစ်းဆစ္ျခင္းပါပဲ၊ ေစ်းဆစ္ရမွာကို က်ေနာ္ အင္မတန္ဝန္ေလး သလို ေစ်းဆစ္လည္းမကြ်မ္းက်င္ပါဘူး၊ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ေစ်းဆစ္ၿပီးမွ ဝယ္ရမယ့္ေနရာ ေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေ႐ွာင္ပါတယ္၊ မတတ္သာလို႔ ပစၥည္းတခုကို ေစ်းဆစ္ၿပီးဝယ္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တကယ္ကို စိတ္ညစ္ရၿပီ၊ အေၾကာင္းကေတာ့ ကိုယ္ဆစ္လိုက္တာမ်ား, မ်ားသြားမလားဆိုၿပီး အား နာေနရသလို တဖက္ကလည္း ကိုယ္ဆစ္လိုက္တာ နည္းသြားလို႔ မတန္တဆေပးလိုက္ ရမွာကို စိုးရိမ္ေနရ လို႔ပါပဲ။

က်ေနာ္ငယ္စဥ္တုန္းက အေမခုိင္းလို႔ ေစ်းသြားဝယ္ရတိုင္း အဆီအေငၚ မတည့္စြာနဲ႔ ျပန္လာရတာမ်ားပါတယ္၊ က်ေနာ္က ေစ်းသည္ေျပာတဲ့ ေစ်းအတိုင္းဝယ္ခ်လာေတာ့ အိမ္ေရာက္တဲ့အခါ ျပႆနာျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ၊ အေမက က်ေနာ္ မတန္တဆေပးခဲ့ရေလျခင္း ဆိုၿပီးႏွေျမာေနတဲ့အခါ က်ေနာ္ကလည္း အျပစ္လုပ္မိသူ တစ္ေယာက္လို စိတ္လက္မအီမသာ ျဖစ္ရစျမဲ၊ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို တခုခုသြားဝယ္ခိုင္းတိုင္း အေမက ေစ်းဆစ္ဖို႔ သတိ ေပးရသလို ခန္႔မွန္းေျခေစ်းႏႈန္းကိုလည္း ေျပာရေလ့႐ွိပါတယ္၊ ဒီလုိဆိုရင္ေတာ့ အေမေျပာတဲ့ ေစ်းအတိုင္း မဆစ္တတ္ဆစ္တတ္နဲ႔ဆစ္ရင္း နဲနဲအဆင္ေျပပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ တခါတခါ က်ေနာ့္အရိပ္အကဲ ကိုၾကည့္ၿပီး ေစ်းသည္က ‘ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါအရင္ကေစ်း..အခုအဲဒီ ေစ်းနဲ႔မရေတာ့ဘူး၊ ေစ်းတက္သြားၿပီ’ လို႔ဆိုလိုက္တဲ့အခါ က်ေနာ္ေတြေဝသြားတတ္ပါတယ္၊ ‘သူငါ့ကို ေစ်းတင္ ေရာင္းမလို႔မ်ားလား’လို႔ေတြးၿပီး ေစ်းသည္ကုိလွမ္းၾကည့္တဲ့အခါ က်င့္သားရေနတဲ့ ေစ်းသည္ေတြက မ်က္ႏွာ ေသေတြနဲ႔၊ က်ေနာ့္လို ကေလးတစ္ေယာက္က ဘယ္လိုမွ အကဲမခတ္ႏိုင္ပါဘူး။ မဝယ္ဘဲ ျပန္သြားရင္လည္း အေမက ႀကိဳက္မွာမဟုတ္...၊ ဒီလိုနဲ႔ သူေျပာတာ ဟုတ္မွာပါပဲေလ ဆိုၿပီးဝယ္လိုက္တဲ့အခါ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ‘အင္း...ငါ့သားေတာ့ ႏွပ္ခ်ခံလိုက္ ရျပန္ၿပီ’ ဆိုတာနဲ႔ အျမဲတိုးပါတယ္၊ အဲဒီလို အခါတိုင္းမွာေစ်းနဲနဲ ပိုေပးရလို႔ ႏွေျမာတဲ့ ခံစားမႈထက္ ေစ်းသည္ရဲ႕ မဟာဗ်ဴဟာေအာက္မွာ သတိထား အကဲခတ္ေနရဲ႕သားနဲ႔ ႏွပ္ပစ္ခံလိုက္ ရလို႔ မခ်ိတင္ကဲျဖစ္ရတဲ့ ခံစားမႈက ပိုပါတယ္၊ က်ေနာ့္ေနာက္ဖက္မွာ ‘မင္းႏုပါေသးတယ္ကြာ’ဆိုတဲ့ အသာစီး အၿပံဳးနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့မယ့္ ေစ်းသည္ရဲ႕မ်က္ႏွာႀကီးကို ျမင္မိတဲ့အခါ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ေဒါသထြက္ရ ပါေသးတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ အ႐ြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ ေစ်းဆစ္ျခင္းေတြနဲ႔ ေဝးသထက္ေဝးေအာင္ က်ေနာ္ေနခဲ့ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ လူေနမႈစနစ္ထဲမွာ ခိုင္မာစြာအျမစ္တြယ္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနတဲ့ ဒီေစ်းဆစ္ျခင္းနဲ႔ မဆံုစည္းရေအာင္ ၾကာၾကာ ေနဖို႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ မလႊဲမေ႐ွာင္သာလို႔ ေစ်းဆစ္ရရင္ေတာ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ က်ေနာ္ႀကိဳးစားၿပီး ဆစ္ ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေစ်းတည့္လို႔ဝယ္လိုက္ၿပီးတဲ့အခါတိုင္း ‘ဒီပစၥည္းက တကယ္ပဲဒီေလာက္ တန္ရဲ႕လား?ငါဆစ္ တာနည္းမ်ား နည္းသြားလား?’ဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ စိတ္ေမာရျပန္ပါတယ္။

ဒါနဲ႔ ဒီလိုမျဖစ္ရေအာင္ ပစၥည္းတစ္ခုမဝယ္ခင္ အၾကမ္းဖ်င္း ေစ်းႏႈန္းသိရဖို႔ ႀကိဳၿပီးေလ့လာရတာလည္း အလုပ္ တခုလိုျဖစ္လာပါတယ္၊ အဲဒီလိုေလ့လာတဲ့အခါ ေစ်းေမး ေစ်းဆစ္ၿပီးမွ မဝယ္ျပန္ေတာ့ ေစ်းသည္ တခ်ိဳ႕ရဲ႕ မ်က္ေစာင္း နဲ႔အတူ ေနာက္ဆက္တြဲ ေကာင္းခ်ီးအေပါင္းကိုလည္း ေစ်းမဆစ္ရဘဲနဲ႔ ရ႐ွိတတ္ပါေသးတယ္။

အဲဒီအခါဘာ့ေၾကာင့္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ တခြန္းေစ်းနဲ႔ မေရာင္းႏိုင္တာလဲ? ဘာျဖစ္လို႔ တခါန႔ဲတခါ မတူတဲ့ ေစ်းအမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာၾကတာလဲ? လို႔က်ေနာ္ ဥာဏ္မွီသေလာက္ စဥ္းစားၾကည့္ပါတယ္၊ အေၾကာင္းအခ်က္ေတြက ေတာ့အမ်ားႀကီးပါပဲ၊ ကုန္ပစၥည္းခ်င္းအတူတူ ဝယ္ရတဲ့ ဒိုင္မတူလို႔၊ ကုန္စည္ဒိုင္ တူျပန္ေတာ့လည္း သယ္ယူပို႔ ေဆာင္ေရး စရိတ္စက မတူလို႔၊ လမ္းမွာေပးရတဲ့ ဘာေၾကးညာေၾကးေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းေနလို႔၊ ဒီ့အျပင္ ေ႐ႊေစ်းတက္လို႔၊ ေဒၚလာေစ်းတက္လို႔၊ ဓါတ္ဆီေစ်းတက္လို႔ စသျဖင့္ စသျဖင့္ အမ်ားႀကီးပါပဲ၊ အေျခအေနေတြ ကအမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္း၊ စီးပြားေရးက က်ပ္သထက္က်ပ္လာ စတဲ့အေျခအေနေတြေအာက္မွာ ေစ်းသည္ေတြခမ်ာ ၁၀ တန္တဲ့ပစၥည္းကို ၂၀ နဲ႔ေရာင္းဖို႔ သူသူကိုယ္ကိုယ္ ဆႏၵ႐ွိၾကလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ေတြးၾကည့္ မိပါတယ္၊

စီးပြားေရးဟာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ဆက္ႏြယ္ေနတာမို႔ တည္ၿငိမ္ၿပီး အေျခခိုင္တဲ့ စီးပြားေရးစနစ္ ျဖစ္ဖို႔အတြက္ ႏိုင္ငံေရးတည္ၿငိမ္ရမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔အားလံုး အသိပါပဲ၊ ေျပာရရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေတြဟာ ၿမိဳ႕ပတ္ရထား စီးေနရသလို ပါပဲ၊ ဘယ္အေၾကာင္းပဲေျပာေျပာ, ဘာေတြပဲလုပ္လုပ္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီဘူတာပဲ ျပန္ဆိုက္တာ ပါပဲ။

က်ေနာ္ ဧည့္လမ္းၫႊန္လုပ္ခဲ့စဥ္တုန္းက ဧည့္သည္ေတြေမးသမွ်ထဲမွာ မေျဖခ်င္ဆံုး ေမးခြန္းတခုကေတာ့ ေစ်းဆစ္တဲ့အခါ ဘယ္ေလာက္ရာခိုင္ႏႈန္း ဆစ္ရမလဲ ဆိုတာပါပဲ၊ တဖက္က ေစ်းေရာင္းသူက ကိုယ့္လူမ်ိဳး အခ်င္းခ်င္းျဖစ္ၿပီး တဖက္ကေစ်းဝယ္သူက က်ေနာ့္ကို ယံုၾကည္စိတ္ခ်လို႔ အားကိုးတႀကီး တိုင္ပင္တဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဧည့္သည္၊ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေစ်းတင္ ေရာင္းတယ္ဆိုတာ ပစၥည္းအမ်ိဳးအစားေပၚ မူတည္ေနတဲ့ အေၾကာင္း က်ေနာ္ ႐ွင္းျပရပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေနရာမွာေစ်းဆစ္သင့္ၿပီးေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ဆစ္သင့္ တယ္...ဘယ္ေနရာမွာ ေတာ့ျဖင့္ ေစ်းမဆစ္သင့္ဘူး ဆိုတာသူတို႔ေတြ ဘယ္လိုမွ နားမလည္ႏိုင္ပါဘူး၊ တခါက က်ေနာ့္ဧည့္သည္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က ေစ်းထဲမွာ ဗန္းကေလးေ႐ွ႕ခ်ၿပီး တေရာ္ကင္ပြန္း ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ တစ္ထုပ္(၅)က်ပ္နဲ႔ ေရာင္းေနတဲ့ အမယ္အိုဆီမွာ အတင္းေစ်းဆစ္ေနလို႔ က်ေနာ္မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးနဲ႔ ဝင္႐ွင္းရဖူးပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ ေစ်းဆစ္ျခင္းနဲ႔ မယဥ္ပါးတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ အလြန္ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္ သည္အလာမ်ားတဲ့ ေနရာေတြမွာ အမွတ္တရပစၥည္း၊ ေၾကးသြန္းပစၥည္း၊ ေျမဖုတ္ပစၥည္း အစ႐ွိတဲ့ ပစၥည္းေလး ေတြေရာင္းသူ အမ်ားစုကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေစ်းတင္ေရာင္းတတ္ၾကပါတယ္၊ အေၾကာင္းသိျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ေတြေတာင္ တခါတရံ မ်က္လံုးျပဴးရေလာက္ေအာင္ ေစ်းတင္ထားၾကပါတယ္၊ ဒါေတြနဲ႔ ႀကံဳလာတဲ့ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္က ပစၥည္းတိုင္းဟာ ဒီလုိပဲေစ်းတင္ထားလိမ့္မယ္လို႔ တြက္ဆတတ္ ၾကပါတယ္၊ ေစ်းဆစ္ ဖို႔ဆိုတာ ကုန္ပစၥည္းေစ်းကြက္ကို နားလည္မႈ၊ ဝယ္ေနက်ျဖစ္မႈ၊ ေပါက္ေစ်းကို အထိုက္အေလ်ာက္သိမႈ စတာ ေတြလည္းလိုအပ္ပါတယ္၊ ဒါေတြကိုမသိတဲ့အတြက္ႏိုင္ငံျခားသားဧည့္သည္ေတြက ပစၥည္းတစ္ခုဝယ္မယ္ဆိုရင္ အင္မတန္ စိတ္႐ႈပ္ရေၾကာင္း ေစ်းဆစ္ရတဲ့ဒုကၡကို က်ေနာ့္ေ႐ွ႕မွာ ညည္းတြားၾကပါတယ္၊ ေစ်းဆစ္ျခင္းကို မႀကိဳက္တဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ ထပ္ၿပီးေတာ့ အေနခက္ရျပန္ပါေရာ...။

ေစ်းဆစ္တာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အမွတ္ရစရာေလးတခုက တခါမွာေတာ့ က်ေနာ့္ဧည့္သည္(၂)ေယာက္နဲ႔ ေျမနီကုန္း ကေနၿမိဳ႕ထဲသြားဖို႔ Taxi ငွါးစီးပါတယ္၊ ကားတစ္စင္း ထိုးရပ္လာေတာ့ က်ေနာ္ကသြားမယ့္ေနရာ ကားဆရာ ကိုေျပာတယ္၊ သူကက်ေနာ့္ ေနာက္မွာရပ္ေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားစံုတြဲဆီ တခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေစ်းေျပာ ပါတယ္၊ သူေျပာတဲ့ေစ်းက ပံုမွန္ေပါက္ေစ်းထက္ (၅)ဆ ေက်ာ္ေက်ာ္ကိုမ်ားေနတာ၊ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က......

“ အကိုရာ..ဒီခရီးနဲ႔ ဒီခရီး..အဲဒီေလာက္ မ႐ွိပါဘူး ” လို႔ေျပာလည္းေျပာေရာ သူကက်ေနာ့္ကို ရန္လိုတဲ့
အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ၿပီး...၊

“ ႏိုင္ငံျခားသားေတြပဲကြ၊ သူတို႔တတ္ႏိုင္တာပဲ၊ မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ ၾကားထဲက ေစ်းဝင္ဆစ္ေနရတာလဲ? မင္းတို႔ လိုေကာင္ေတြေၾကာင့္ တိုင္းၿပည္မတိုးတက္တာ၊ ကိုယ့္ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း ႐ိုင္းပင္းမႈကိုမရွိဘူး ” ဆိုၿပီး စိတ္ဆိုး မာန္ဆိုးနဲ႔ ကားကို တရၾကမ္းေမာင္းထြက္သြားပါတယ္။

က်ေနာ့္မွာ အံ့ၾသလြန္းလို႔ ၾကက္ေသ,ေသၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္၊ သူေျပာတဲ့ မတရားေစ်းကို မေပးတာနဲ႔ အခ်င္း ခ်င္း႐ိုင္းပင္းမႈနဲ႔ က်ေနာ္ဘယ္လိုမွ ဆက္စပ္လို႔မရပါဘူး၊ ဧည့္သည္စံုတြဲကေတာ့ ျပံဳးစစနဲ႔ ‘ငါတို႔ပါရင္ေတာ့ မင္း ေစ်းပိုေပးဖို႔သာျပင္ထား’လို႔ေနာက္ေနပါတယ္၊ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ျမန္မာျပည္ကုိ ခဏခဏလာဖူးၿပီးေတာ့ ဘယ္ခရီးကို ဘယ္ေလာက္ေပးရတယ္ဆိုတာ သိၾကပါတယ္၊ (၅)ေဒၚလာေလာက္ ပိုေပးရတယ္ဆိုတာ သူတို႔အ တြက္ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးဆိုတာနဲ႔ပဲ က်ေနာ္တို႔ မတရားယူသင့္ ပါရဲ႕လား? တဖက္သားရဲ႕ မသိနားမလည္မႈေပၚမွာ ခုတံုးလုပ္ၿပီး ရလာတဲ့ေငြေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ တကယ္ပဲ လိပ္ျပာသန္႔စြာ ေနႏိုင္ရဲ႕လား?

အမ်ားအားျဖင့္ ‘ငါတို႔က ေကာင္းေရာင္းေကာင္းဝယ္ လုပ္စားေနတာ၊ သမၼာအာဇီဝ အလုပ္လုပ္ေနတာ’လို႔ေျပာ တတ္ၾကပါတယ္၊ ဒါဆိုရင္ ႐ိုးသားသန္႔စင္တဲ့ ေရာင္းဝယ္မႈကို မေတာ္ေလာဘ မစြက္ေစသင့္ပါဘူး၊ လူရည္မလည္မႈ၊ မသိနားမလည္မႈ၊ ေစ်းဆစ္မကြ်မ္းက်င္မႈေတြကို အခြင့္ေကာင္းမယူသင့္ပါဘူး၊ တကယ္ဆိုရင္ ပန္းလည္းလွေစ၊ ပ်ားလည္းဝေစ ျဖစ္ရမွာပါ၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေစ်းဆစ္ျခင္းနဲ႔ ၾကားခံထားတဲ့ အေရာင္းအဝယ္စနစ္ႀကီး ထဲမွာ မွင္ေသမႈ၊ လူကဲခတ္တတ္မႈ၊ ပါးနပ္လိမၼာမႈ ေတြကေတာ့ ေရာႃပြမ္းေနမွာပါပဲ၊ အဲဒီထဲမွာမွ အမွန္ကို ေျပာမွာလား? မုသာဝါဒနဲ႔ အေရာင္းအဝယ္ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာကို ထိန္းညႇိမွာလား? ဆိုတာ ကေတာ့ တဦးခ်င္းစီရဲ႕ ကိုယ္က်င့္ တရားနဲ႔ပဲ ဆိုင္ပါလိမ့္မယ္၊ ေသခ်ာတာကေတာ့ ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ က်ေနာ္တို႔ဆက္ၿပီး ေစ်းဆစ္ ေနၾကရဦး မွာပါပဲ။ ။


ညီလင္းသစ္
၅ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇