05 December 2007

က်ေနာ္ႏွင့္ေစ်းဆစ္ျခင္း


က်ေနာ္မလုပ္ခ်င္ဆံုး အလုပ္ေတြထဲကတစ္ခုကေတာ့ ေစ်းဆစ္ျခင္းပါပဲ၊ ေစ်းဆစ္ရမွာကို က်ေနာ္ အင္မတန္ဝန္ေလး သလို ေစ်းဆစ္လည္းမကြ်မ္းက်င္ပါဘူး၊ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ေစ်းဆစ္ၿပီးမွ ဝယ္ရမယ့္ေနရာ ေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေ႐ွာင္ပါတယ္၊ မတတ္သာလို႔ ပစၥည္းတခုကို ေစ်းဆစ္ၿပီးဝယ္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တကယ္ကို စိတ္ညစ္ရၿပီ၊ အေၾကာင္းကေတာ့ ကိုယ္ဆစ္လိုက္တာမ်ား, မ်ားသြားမလားဆိုၿပီး အား နာေနရသလို တဖက္ကလည္း ကိုယ္ဆစ္လိုက္တာ နည္းသြားလို႔ မတန္တဆေပးလိုက္ ရမွာကို စိုးရိမ္ေနရ လို႔ပါပဲ။

က်ေနာ္ငယ္စဥ္တုန္းက အေမခုိင္းလို႔ ေစ်းသြားဝယ္ရတိုင္း အဆီအေငၚ မတည့္စြာနဲ႔ ျပန္လာရတာမ်ားပါတယ္၊ က်ေနာ္က ေစ်းသည္ေျပာတဲ့ ေစ်းအတိုင္းဝယ္ခ်လာေတာ့ အိမ္ေရာက္တဲ့အခါ ျပႆနာျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ၊ အေမက က်ေနာ္ မတန္တဆေပးခဲ့ရေလျခင္း ဆိုၿပီးႏွေျမာေနတဲ့အခါ က်ေနာ္ကလည္း အျပစ္လုပ္မိသူ တစ္ေယာက္လို စိတ္လက္မအီမသာ ျဖစ္ရစျမဲ၊ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို တခုခုသြားဝယ္ခိုင္းတိုင္း အေမက ေစ်းဆစ္ဖို႔ သတိ ေပးရသလို ခန္႔မွန္းေျခေစ်းႏႈန္းကိုလည္း ေျပာရေလ့႐ွိပါတယ္၊ ဒီလုိဆိုရင္ေတာ့ အေမေျပာတဲ့ ေစ်းအတိုင္း မဆစ္တတ္ဆစ္တတ္နဲ႔ဆစ္ရင္း နဲနဲအဆင္ေျပပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ တခါတခါ က်ေနာ့္အရိပ္အကဲ ကိုၾကည့္ၿပီး ေစ်းသည္က ‘ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါအရင္ကေစ်း..အခုအဲဒီ ေစ်းနဲ႔မရေတာ့ဘူး၊ ေစ်းတက္သြားၿပီ’ လို႔ဆိုလိုက္တဲ့အခါ က်ေနာ္ေတြေဝသြားတတ္ပါတယ္၊ ‘သူငါ့ကို ေစ်းတင္ ေရာင္းမလို႔မ်ားလား’လို႔ေတြးၿပီး ေစ်းသည္ကုိလွမ္းၾကည့္တဲ့အခါ က်င့္သားရေနတဲ့ ေစ်းသည္ေတြက မ်က္ႏွာ ေသေတြနဲ႔၊ က်ေနာ့္လို ကေလးတစ္ေယာက္က ဘယ္လိုမွ အကဲမခတ္ႏိုင္ပါဘူး။ မဝယ္ဘဲ ျပန္သြားရင္လည္း အေမက ႀကိဳက္မွာမဟုတ္...၊ ဒီလိုနဲ႔ သူေျပာတာ ဟုတ္မွာပါပဲေလ ဆိုၿပီးဝယ္လိုက္တဲ့အခါ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ‘အင္း...ငါ့သားေတာ့ ႏွပ္ခ်ခံလိုက္ ရျပန္ၿပီ’ ဆိုတာနဲ႔ အျမဲတိုးပါတယ္၊ အဲဒီလို အခါတိုင္းမွာေစ်းနဲနဲ ပိုေပးရလို႔ ႏွေျမာတဲ့ ခံစားမႈထက္ ေစ်းသည္ရဲ႕ မဟာဗ်ဴဟာေအာက္မွာ သတိထား အကဲခတ္ေနရဲ႕သားနဲ႔ ႏွပ္ပစ္ခံလိုက္ ရလို႔ မခ်ိတင္ကဲျဖစ္ရတဲ့ ခံစားမႈက ပိုပါတယ္၊ က်ေနာ့္ေနာက္ဖက္မွာ ‘မင္းႏုပါေသးတယ္ကြာ’ဆိုတဲ့ အသာစီး အၿပံဳးနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့မယ့္ ေစ်းသည္ရဲ႕မ်က္ႏွာႀကီးကို ျမင္မိတဲ့အခါ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ေဒါသထြက္ရ ပါေသးတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ အ႐ြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ ေစ်းဆစ္ျခင္းေတြနဲ႔ ေဝးသထက္ေဝးေအာင္ က်ေနာ္ေနခဲ့ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ လူေနမႈစနစ္ထဲမွာ ခိုင္မာစြာအျမစ္တြယ္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနတဲ့ ဒီေစ်းဆစ္ျခင္းနဲ႔ မဆံုစည္းရေအာင္ ၾကာၾကာ ေနဖို႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ မလႊဲမေ႐ွာင္သာလို႔ ေစ်းဆစ္ရရင္ေတာ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ က်ေနာ္ႀကိဳးစားၿပီး ဆစ္ ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေစ်းတည့္လို႔ဝယ္လိုက္ၿပီးတဲ့အခါတိုင္း ‘ဒီပစၥည္းက တကယ္ပဲဒီေလာက္ တန္ရဲ႕လား?ငါဆစ္ တာနည္းမ်ား နည္းသြားလား?’ဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ စိတ္ေမာရျပန္ပါတယ္။

ဒါနဲ႔ ဒီလိုမျဖစ္ရေအာင္ ပစၥည္းတစ္ခုမဝယ္ခင္ အၾကမ္းဖ်င္း ေစ်းႏႈန္းသိရဖို႔ ႀကိဳၿပီးေလ့လာရတာလည္း အလုပ္ တခုလိုျဖစ္လာပါတယ္၊ အဲဒီလိုေလ့လာတဲ့အခါ ေစ်းေမး ေစ်းဆစ္ၿပီးမွ မဝယ္ျပန္ေတာ့ ေစ်းသည္ တခ်ိဳ႕ရဲ႕ မ်က္ေစာင္း နဲ႔အတူ ေနာက္ဆက္တြဲ ေကာင္းခ်ီးအေပါင္းကိုလည္း ေစ်းမဆစ္ရဘဲနဲ႔ ရ႐ွိတတ္ပါေသးတယ္။

အဲဒီအခါဘာ့ေၾကာင့္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ တခြန္းေစ်းနဲ႔ မေရာင္းႏိုင္တာလဲ? ဘာျဖစ္လို႔ တခါန႔ဲတခါ မတူတဲ့ ေစ်းအမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာၾကတာလဲ? လို႔က်ေနာ္ ဥာဏ္မွီသေလာက္ စဥ္းစားၾကည့္ပါတယ္၊ အေၾကာင္းအခ်က္ေတြက ေတာ့အမ်ားႀကီးပါပဲ၊ ကုန္ပစၥည္းခ်င္းအတူတူ ဝယ္ရတဲ့ ဒိုင္မတူလို႔၊ ကုန္စည္ဒိုင္ တူျပန္ေတာ့လည္း သယ္ယူပို႔ ေဆာင္ေရး စရိတ္စက မတူလို႔၊ လမ္းမွာေပးရတဲ့ ဘာေၾကးညာေၾကးေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းေနလို႔၊ ဒီ့အျပင္ ေ႐ႊေစ်းတက္လို႔၊ ေဒၚလာေစ်းတက္လို႔၊ ဓါတ္ဆီေစ်းတက္လို႔ စသျဖင့္ စသျဖင့္ အမ်ားႀကီးပါပဲ၊ အေျခအေနေတြ ကအမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္း၊ စီးပြားေရးက က်ပ္သထက္က်ပ္လာ စတဲ့အေျခအေနေတြေအာက္မွာ ေစ်းသည္ေတြခမ်ာ ၁၀ တန္တဲ့ပစၥည္းကို ၂၀ နဲ႔ေရာင္းဖို႔ သူသူကိုယ္ကိုယ္ ဆႏၵ႐ွိၾကလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ေတြးၾကည့္ မိပါတယ္၊

စီးပြားေရးဟာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ဆက္ႏြယ္ေနတာမို႔ တည္ၿငိမ္ၿပီး အေျခခိုင္တဲ့ စီးပြားေရးစနစ္ ျဖစ္ဖို႔အတြက္ ႏိုင္ငံေရးတည္ၿငိမ္ရမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔အားလံုး အသိပါပဲ၊ ေျပာရရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေတြဟာ ၿမိဳ႕ပတ္ရထား စီးေနရသလို ပါပဲ၊ ဘယ္အေၾကာင္းပဲေျပာေျပာ, ဘာေတြပဲလုပ္လုပ္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီဘူတာပဲ ျပန္ဆိုက္တာ ပါပဲ။

က်ေနာ္ ဧည့္လမ္းၫႊန္လုပ္ခဲ့စဥ္တုန္းက ဧည့္သည္ေတြေမးသမွ်ထဲမွာ မေျဖခ်င္ဆံုး ေမးခြန္းတခုကေတာ့ ေစ်းဆစ္တဲ့အခါ ဘယ္ေလာက္ရာခိုင္ႏႈန္း ဆစ္ရမလဲ ဆိုတာပါပဲ၊ တဖက္က ေစ်းေရာင္းသူက ကိုယ့္လူမ်ိဳး အခ်င္းခ်င္းျဖစ္ၿပီး တဖက္ကေစ်းဝယ္သူက က်ေနာ့္ကို ယံုၾကည္စိတ္ခ်လို႔ အားကိုးတႀကီး တိုင္ပင္တဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဧည့္သည္၊ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေစ်းတင္ ေရာင္းတယ္ဆိုတာ ပစၥည္းအမ်ိဳးအစားေပၚ မူတည္ေနတဲ့ အေၾကာင္း က်ေနာ္ ႐ွင္းျပရပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေနရာမွာေစ်းဆစ္သင့္ၿပီးေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ဆစ္သင့္ တယ္...ဘယ္ေနရာမွာ ေတာ့ျဖင့္ ေစ်းမဆစ္သင့္ဘူး ဆိုတာသူတို႔ေတြ ဘယ္လိုမွ နားမလည္ႏိုင္ပါဘူး၊ တခါက က်ေနာ့္ဧည့္သည္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က ေစ်းထဲမွာ ဗန္းကေလးေ႐ွ႕ခ်ၿပီး တေရာ္ကင္ပြန္း ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ တစ္ထုပ္(၅)က်ပ္နဲ႔ ေရာင္းေနတဲ့ အမယ္အိုဆီမွာ အတင္းေစ်းဆစ္ေနလို႔ က်ေနာ္မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးနဲ႔ ဝင္႐ွင္းရဖူးပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ ေစ်းဆစ္ျခင္းနဲ႔ မယဥ္ပါးတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ အလြန္ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္ သည္အလာမ်ားတဲ့ ေနရာေတြမွာ အမွတ္တရပစၥည္း၊ ေၾကးသြန္းပစၥည္း၊ ေျမဖုတ္ပစၥည္း အစ႐ွိတဲ့ ပစၥည္းေလး ေတြေရာင္းသူ အမ်ားစုကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေစ်းတင္ေရာင္းတတ္ၾကပါတယ္၊ အေၾကာင္းသိျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ေတြေတာင္ တခါတရံ မ်က္လံုးျပဴးရေလာက္ေအာင္ ေစ်းတင္ထားၾကပါတယ္၊ ဒါေတြနဲ႔ ႀကံဳလာတဲ့ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္က ပစၥည္းတိုင္းဟာ ဒီလုိပဲေစ်းတင္ထားလိမ့္မယ္လို႔ တြက္ဆတတ္ ၾကပါတယ္၊ ေစ်းဆစ္ ဖို႔ဆိုတာ ကုန္ပစၥည္းေစ်းကြက္ကို နားလည္မႈ၊ ဝယ္ေနက်ျဖစ္မႈ၊ ေပါက္ေစ်းကို အထိုက္အေလ်ာက္သိမႈ စတာ ေတြလည္းလိုအပ္ပါတယ္၊ ဒါေတြကိုမသိတဲ့အတြက္ႏိုင္ငံျခားသားဧည့္သည္ေတြက ပစၥည္းတစ္ခုဝယ္မယ္ဆိုရင္ အင္မတန္ စိတ္႐ႈပ္ရေၾကာင္း ေစ်းဆစ္ရတဲ့ဒုကၡကို က်ေနာ့္ေ႐ွ႕မွာ ညည္းတြားၾကပါတယ္၊ ေစ်းဆစ္ျခင္းကို မႀကိဳက္တဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ ထပ္ၿပီးေတာ့ အေနခက္ရျပန္ပါေရာ...။

ေစ်းဆစ္တာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အမွတ္ရစရာေလးတခုက တခါမွာေတာ့ က်ေနာ့္ဧည့္သည္(၂)ေယာက္နဲ႔ ေျမနီကုန္း ကေနၿမိဳ႕ထဲသြားဖို႔ Taxi ငွါးစီးပါတယ္၊ ကားတစ္စင္း ထိုးရပ္လာေတာ့ က်ေနာ္ကသြားမယ့္ေနရာ ကားဆရာ ကိုေျပာတယ္၊ သူကက်ေနာ့္ ေနာက္မွာရပ္ေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားစံုတြဲဆီ တခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေစ်းေျပာ ပါတယ္၊ သူေျပာတဲ့ေစ်းက ပံုမွန္ေပါက္ေစ်းထက္ (၅)ဆ ေက်ာ္ေက်ာ္ကိုမ်ားေနတာ၊ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က......

“ အကိုရာ..ဒီခရီးနဲ႔ ဒီခရီး..အဲဒီေလာက္ မ႐ွိပါဘူး ” လို႔ေျပာလည္းေျပာေရာ သူကက်ေနာ့္ကို ရန္လိုတဲ့
အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ၿပီး...၊

“ ႏိုင္ငံျခားသားေတြပဲကြ၊ သူတို႔တတ္ႏိုင္တာပဲ၊ မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ ၾကားထဲက ေစ်းဝင္ဆစ္ေနရတာလဲ? မင္းတို႔ လိုေကာင္ေတြေၾကာင့္ တိုင္းၿပည္မတိုးတက္တာ၊ ကိုယ့္ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း ႐ိုင္းပင္းမႈကိုမရွိဘူး ” ဆိုၿပီး စိတ္ဆိုး မာန္ဆိုးနဲ႔ ကားကို တရၾကမ္းေမာင္းထြက္သြားပါတယ္။

က်ေနာ့္မွာ အံ့ၾသလြန္းလို႔ ၾကက္ေသ,ေသၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္၊ သူေျပာတဲ့ မတရားေစ်းကို မေပးတာနဲ႔ အခ်င္း ခ်င္း႐ိုင္းပင္းမႈနဲ႔ က်ေနာ္ဘယ္လိုမွ ဆက္စပ္လို႔မရပါဘူး၊ ဧည့္သည္စံုတြဲကေတာ့ ျပံဳးစစနဲ႔ ‘ငါတို႔ပါရင္ေတာ့ မင္း ေစ်းပိုေပးဖို႔သာျပင္ထား’လို႔ေနာက္ေနပါတယ္၊ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ျမန္မာျပည္ကုိ ခဏခဏလာဖူးၿပီးေတာ့ ဘယ္ခရီးကို ဘယ္ေလာက္ေပးရတယ္ဆိုတာ သိၾကပါတယ္၊ (၅)ေဒၚလာေလာက္ ပိုေပးရတယ္ဆိုတာ သူတို႔အ တြက္ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးဆိုတာနဲ႔ပဲ က်ေနာ္တို႔ မတရားယူသင့္ ပါရဲ႕လား? တဖက္သားရဲ႕ မသိနားမလည္မႈေပၚမွာ ခုတံုးလုပ္ၿပီး ရလာတဲ့ေငြေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ တကယ္ပဲ လိပ္ျပာသန္႔စြာ ေနႏိုင္ရဲ႕လား?

အမ်ားအားျဖင့္ ‘ငါတို႔က ေကာင္းေရာင္းေကာင္းဝယ္ လုပ္စားေနတာ၊ သမၼာအာဇီဝ အလုပ္လုပ္ေနတာ’လို႔ေျပာ တတ္ၾကပါတယ္၊ ဒါဆိုရင္ ႐ိုးသားသန္႔စင္တဲ့ ေရာင္းဝယ္မႈကို မေတာ္ေလာဘ မစြက္ေစသင့္ပါဘူး၊ လူရည္မလည္မႈ၊ မသိနားမလည္မႈ၊ ေစ်းဆစ္မကြ်မ္းက်င္မႈေတြကို အခြင့္ေကာင္းမယူသင့္ပါဘူး၊ တကယ္ဆိုရင္ ပန္းလည္းလွေစ၊ ပ်ားလည္းဝေစ ျဖစ္ရမွာပါ၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေစ်းဆစ္ျခင္းနဲ႔ ၾကားခံထားတဲ့ အေရာင္းအဝယ္စနစ္ႀကီး ထဲမွာ မွင္ေသမႈ၊ လူကဲခတ္တတ္မႈ၊ ပါးနပ္လိမၼာမႈ ေတြကေတာ့ ေရာႃပြမ္းေနမွာပါပဲ၊ အဲဒီထဲမွာမွ အမွန္ကို ေျပာမွာလား? မုသာဝါဒနဲ႔ အေရာင္းအဝယ္ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာကို ထိန္းညႇိမွာလား? ဆိုတာ ကေတာ့ တဦးခ်င္းစီရဲ႕ ကိုယ္က်င့္ တရားနဲ႔ပဲ ဆိုင္ပါလိမ့္မယ္၊ ေသခ်ာတာကေတာ့ ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ က်ေနာ္တို႔ဆက္ၿပီး ေစ်းဆစ္ ေနၾကရဦး မွာပါပဲ။ ။


ညီလင္းသစ္
၅ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇

4 comments:

ကလိုေစးထူး said...

က်ေနာ္ကေတာ့ ေစ်းဆစ္တဲ့ အလုပ္ကို လုံး၀ကို မလုပ္တတ္လို႔ တခြန္းဆိုင္ေတြမွာပဲ ၀ယ္ျဖစ္တာမ်ားတယ္ဗ်ာ။ မတတ္သာလို႔ တခြန္းဆိုင္ မဟုတ္တဲ့ ဆိုင္မွာ ၀ယ္ရရင္လဲ ေဗထိဆိုတာနဲ႔ ထိေတာ့တာပဲ။ ေစ်းၾကီးမိတာကိုေျပာပါတယ္။ :)

Angel said...

အမွန္ကို ေျပာမွာလား? မုသာဝါဒနဲ႔ အေရာင္းအဝယ္ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာကို ထိန္းညႇိမွာလား? ဆိုတာ ကေတာ့ တဦးခ်င္းစီရဲ႕ ကိုယ္က်င့္ တရားနဲ႔ပဲ ဆိုင္ပါလိမ့္မယ္၊
I agree brother.Nice blog.

ဂ်ဴနို said...

ဟုတ္တယ္။ ပိုက္ဆံေပးလည္း ၀ယ္ရေသး။ အလွည့္အပတ္လည္းခံရေသး။ လံုး၀မႀကိဳက္ဘူး။

ဒါေပမဲ့ ဒီမွာလည္း တစ္ခါတစ္ေလ ေစ်းဆစ္လို ့ရတယ္။ သူမ်ားဆိုင္ထက္ ေစ်းႀကီးေနတာ ကိုယ္က ေၿပာနိုင္ရင္ ေလွ်ာ့ေပးတယ္။

တစ္ေလာက ခံုသြား၀ယ္တာ ဆစ္လိုက္တာ ၃၀ ေလွ်ာ့ေပးတယ္။ ေပ်ာ္ခ်က္။

ေမာင္မ်ိဳး said...

အစ္ကိုနဲ႔ ညီကေတာ့ ဒီေနရာမွာ ဆန္႕က်င္ဘက္ျဖစ္သြားျပီး ဟဟ ေရးအံုးမယ္ အဲ့ဒီအေၾကာင္း ကုန္ၾကမ္းရျပီဗ် း)