25 November 2012

ခ်န္ဂီ၏ တံခါးမ်ားသို႔ ...


ခ်န္ဂီ...
မင္းကို ‘ခ်န္ဂီ’ လို႔ပဲ
ကိုယ္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေခၚပါရေစ...၊

မင္းက ကိုယ့္ကို သိမွာ မဟုတ္ေပမယ့္
ကိုယ္ကေတာ့ မင္းကို ရင္းႏွီးေနခဲ့တယ္..၊
မင္းဆီကို အႀကိမ္မ်ားစြာ ကိုယ္ေရာက္ဖူးသလို
လူေတြ ရင္သပ္႐ွဳေမာ ေျပာၾကရတဲ့
မင္းအလွကိုလည္း ကိုယ္ခံစားဖူးခဲ့တယ္..၊
ကိုယ့္ခ်စ္တဲ့ ႏိုင္ငံကေလးဆီ
ျပန္သြားျဖစ္တိုင္း
ကိုယ္တစ္ေထာက္နားခုိရာက မင္းရဲ႕ ရင္ခြင္ေပါ့၊

ခရီးဆံုးဟာ မင္း မဟုတ္ခဲ့ေပမယ့္
တစ္ေန႔မွာေတာ့ မင္းဆီကို ေရာက္ေအာင္ လာမယ္လို႔
ကိုယ္ အၿမဲေတြးခဲ့တယ္၊
ဟုတ္တယ္ ခ်န္ဂီ...၊
မင္းဆီက တံခါးေတြရဲ႕ တစ္ဖက္ျခမ္းမွာ
ကိုယ္ ခ်စ္ခင္ရတဲ့ သူေတြ႐ွိတယ္..၊
မင္းက တံခါးမွဴး လုပ္ေနတဲ့ အဲဒီကြ်န္းကေလးေပၚမွာ
ကိုယ္ ဆံုဖူးခ်င္တဲ့သူေတြ ေနထိုင္ၾကတယ္၊
ေကာ္ဖီေလး တစ္ခြက္နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္
ဗ်စ္ရည္ေလး တစ္က်ိဳက္နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္
အဲဒီလူေတြနဲ႔ လက္ရည္တျပင္တည္း
အခ်ိန္ေတြကို တေမ့တေမာ
ကိုယ္ သိမ္းပိုက္ခ်င္မိတယ္...၊

မင္းရဲ႕ တံခါးေတြ အေ႐ွ႕က ျဖတ္သြားတိုင္း
မျမင္ရတဲ့ ဟိုမွာဖက္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ရင္း
အခ်ိန္ေတြကို ကိုယ္ေစာင့္ခဲ့တယ္...၊
ကတြတ္ေပါက္မွာ ငါးေစာင့္တဲ့ ဗ်ိဳင္းတစ္ေကာင္လို
ကိုယ္ စိတ္႐ွည္႐ွည္နဲ႔ ေစာင့္ခဲ့တယ္ ခ်န္ဂီ...၊
အခုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ
ေရာက္လာ ခဲ့ၿပီေပါ့...၊
မင္းရဲ႕ တံခါးေတြကို ေခါက္ဖို႔
ကိုယ္ လာခဲ့မယ္၊
မင္းရဲ႕ တံခါးေတြကို တြန္းဖြင့္ဝင္သြားဖို႔
ကိုယ္ လာခဲ့ေတာ့မယ္၊

ညဦးရဲ႕ ေတးသြားတစ္ပိုဒ္နဲ႔
မင္း ေစာင့္ေနပါ ခ်န္ဂီ...၊
ကိုယ္ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ကို အေရာက္လာခဲ့မယ္...။


မဂၤလာပါ ခင္ဗ်ာ...၊ က်ေနာ့္ကို ခရီးစဥ္ေလးတစ္ခုအေၾကာင္း ေျပာခြင့္ျပဳပါ၊ လက္တစ္ကမ္းအကြာ အထိေရာက္ခဲ့ၿပီးမွ ပ်က္ျပယ္ သြားခဲ့ဖူးတဲ့ ခရီးစဥ္ေလး အေၾကာင္းေပါ့၊ း) အခုေတာ့ အခ်ိန္ကာလတစ္ခု ၾကာၿပီးတဲ့အခါ၊ တြက္ခ်က္ သံုးသပ္စရာေတြ လြန္ေျမာက္သြားတဲ့အခါ အဲဒီခရီးစဥ္ေလးဟာ ျဖစ္ေျမာက္လာခဲ့ ပါၿပီ...၊ း)

ဟုတ္ပါတယ္၊ လာမယ့္ေ႐ွ႕ႏွစ္ဆန္းမွာ စကၤာပူကို က်ေနာ္အလည္လာဖို႔ ႐ွိပါတယ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၂၂ ရက္၊ ေသာၾကာေန႔ ညေနမွာ ေရာက္ၿပီးေတာ့ ၂၇ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔ညမွာ ျပန္ဖို႔ စီစဥ္ထားပါတယ္၊ ငါးရက္ခြဲေလာက္ ၾကာမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ေလးအတြင္း အိပ္မက္ထဲမွာ ထည့္မက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ျခေသၤ့ကြ်န္းကေလးမွာ က်ေနာ္႐ွိေနမွာပါ၊ ကြ်န္းကေလးနဲ႔ အတူပဲ အဲဒီကြ်န္းေပၚက အာဂႏၲဳ ကြ်န္းသူ၊ ကြ်န္းသားေတြကိုလည္း ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ဆံုေတြ႔ခ်င္ပါတယ္၊ က်ေနာ့္ကို သိတဲ့၊ က်ေနာ္က သိတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေရးေဖာ္ ညီအစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမေတြေရာ၊ ခင္မင္ရတဲ့ စာဖတ္သူ မိတ္ေဆြေတြေရာ... ဘယ္သူနဲ႔မဆိုပါ...၊ ေမွ်ာ္လင့္ေကာင္းတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အၾကမ္းတစ္အိုး၊ လက္ဖက္တစ္႐ိုးနဲ႔ ေဖေဖာ္ဝါရီကို က်ေနာ္တို႔ အတူတကြ သိမ္းပိုက္ရေအာင္ေလ...၊ း)

စကၤာပူမွာ ႐ွိတုန္း ဆက္သြယ္ရ လြယ္ကူေအာင္ Prepaid SIM card တစ္ခုကိုလည္း က်ေနာ္မွာထား ပါတယ္၊ ဖုန္းနံပါတ္က 862 314 09 ပါ၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၂ ရက္၊ ေသာၾကာေန႔ ညေန ၆ နာရီကေန ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၇ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔ ည ၁၁ နာရီအထိ ဒီဖုန္းနံပါတ္မွာ က်ေနာ္႐ွိေနမွာပါ၊ ဆႏၵ႐ွိသလို၊ အဆင္ေျပသလိုသာ ဆက္သြယ္လုိက္ပါ၊ SIM card ပို႔ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ထြန္းထြန္းကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ဖုန္းမဆက္ဘဲ အသံေခြ်တာခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ nyilinnthit@gmail.com ကို ေမးလ္ပို႔လို႔လည္း ရပါတယ္၊ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ျပကၡဒိန္ေလးမွာ ေရးျခစ္ထားတာ၊ မွတ္သားထားတာ တစ္ခုမွ မ႐ွိေသးပါဘူး...၊ း)

အမွန္ေတာ့ ခရီးစဥ္ေလးက သံုးလေလာက္ လိုပါေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ အငန္းအတာေတြ မ်ားလွတဲ့ ဒီေန႔လို ေခတ္ႀကီးထဲမွာ လူတိုင္းလိုလိုက ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈေတြ၊ အစီအစဥ္ေတြနဲ႔ တင္းက်မ္းမဟုတ္လား၊ အာဂ်င္ဒါမွာ ေနရာေလးတစ္ခု ရဖို႔ဆိုတာ ထီေပါက္ဖို႔ထက္ေတာင္ ပိုၿပီး ခက္ခ်င္ခက္ေန ေသးေတာ့တာ..၊ း) အဲဒါေၾကာင့္ အခုကတည္းက လွည္းေနေလွေအာင္း၊ ျမင္းေဇာင္းမက်န္ ၾကားသိေစျခင္း အလို႔ငွာ ေၾကညာေမာင္းခတ္ လိုက္ရပါတယ္ခင္ဗ်ား...။ ။ း)


ညီလင္းသစ္
၂၅ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၁၂

19 November 2012

လူေလးရဲ႕ ႂကြက္ဧည့္သည္




ခါးသာသာျမင့္ေသာ မူလတန္းႀကိဳ ေက်ာင္းကေလး၏ ဝင္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္ဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ ျမက္ခင္းေပၚမွာ ေဆာ့ကစားေနေသာ သားက ေျပးလာခဲ့သည္၊ က်ေနာ္ လာေနတာကို အေဝးႀကီးမွာကတည္းက သူကလွမ္းျမင္ေနခဲ့ ပံုရသည္၊ အေ႐ွ႕ကို ေရာက္ေတာ့ သူ႔အရပ္ႏွင့္ ညီသြားေအာင္ က်ေနာ္က ဒူးေထာက္ထိုင္ခ် လုိက္ေသာ္လည္း ခါတိုင္းလို ဘာစကားမွ မဆိုဘဲ ပါးစပ္ကိုေစ့ပိတ္ၿပီး ၿပံဳးေစ့ေစ့ လုပ္ေနသည္၊ က်ေနာ္က 'သားသား..ေနေကာင္းလား' ဟုေမးသည္ကိုပင္ ျပန္မေျဖ...၊ စကၠန္႔အနည္းငယ္ၾကာမွ သူ႔ပါးစပ္ကို အစြမ္းကုန္ဖြင့္လ်က္ သြားေစ့ျပသည္၊ ထိုအခါမွ က်ေနာ္သေဘာေပါက္သြား ရေတာ့သည္၊ သြားျဖဴျဖဴတန္းကေလး ႏွစ္တန္းအနက္ အေ႐ွ႕ဖက္ ေအာက္သြားေလး တစ္ေနရာမွာ ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ကေလး...၊

"ဟာ...သားရဲ႕ သြားကေလး က်ိဳးသြားၿပီ ဟုတ္လား..."

ဝမ္းသာအားရျဖင့္ မ်က္လံုးျပဴးၿပီး ေမးမိေတာ့ သားက အားပါးတရႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပသည္၊ သူ႔ကို ၾကည့္ရတာ ဂုဏ္ယူေက်နပ္ ေနသည့္ပံု...၊ က်ေနာ္တို႔ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္၏ သြားက်ိဳးမႈ အစီရင္ခံစာ စစ္တမ္းကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းေလး မ်ားက မ်က္လံုးဝိုင္းေလးမ်ားျဖင့္ ေဘးမွ ၾကည့္ေနၾကသည္၊ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေနာက္ဖက္နားမွာ မူႀကိဳဆရာမေလး ေလွ်ာက္လာတာ ျမင္ေတာ့ က်ေနာ္က မတ္တပ္ျပန္ရပ္ရင္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္ခ်ိန္မွာ သားက အေဝးကို ျပန္ထြက္ေျပး သြားျပန္သည္၊

"ဒီေန႔ေန႔လယ္ ျမက္ခင္းေပၚမွာ ကစားေနၾကရင္းနဲ႔ က်ိဳးသြားတာ...၊ က်ိဳးက်ိဳးျခင္း သြားက ေျမႀကီးေပၚကို ျပဳတ္က်သြားေသးတယ္တဲ့၊ အဲဒါကို သူေကာက္ၿပီး လာျပမွပဲ က်မတို႔လည္း သိၾကရတာ..."

ဆရာမေလးက ျဖစ္စဥ္ကို ျပန္႐ွင္းျပသည္၊

"ဟုတ္တယ္ဗ်၊ အဲဒီသြားကေလးက နဲ႔ေနတာ သံုးေလးရက္ မကေတာ့ဘူး၊ ဒီရက္ပိုင္းမွာ က်ိဳးမွာပဲလို႔ က်ေနာ္တို႔လည္း တြက္ထားတာ၊ ဒါနဲ႔ ေသြးေတြဘာေတြေကာ ထြက္ေသးလား?"

ဒီမနက္ သားကို ေက်ာင္းလာပို႔စဥ္ မွာပဲ သြားက အေတာ့္ကို နဲ႔ေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္၊ လက္ျဖင့္ ခပ္သာသာေလး တြန္းလိုက္လွ်င္ပင္ က်ိဳးသြားႏိုင္ေလာက္သည္၊

"မထြက္ပါဘူး႐ွင္..၊ အားလံုး ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ၊ ကေလးတခ်ိဳ႕က ဒါမ်ိဳး မေတြ႔ဖူးလုိ႔ အထူးအဆန္းလို ဝိုင္းအံုၿပီးေတာင္ ၾကည့္ေနၾက ေသးတယ္၊ သူ ငယ္သြားလဲတာ နည္းနည္းေတာင္ ေစာတယ္ေနာ္၊ မူႀကိဳမွာ ဒါပထမဦးဆံုးပဲ..."

ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသည့္ မ်က္လံုးဝိုင္းေလးမ်ား အလယ္မွာ ေစာေစာက သား၏ဂုဏ္ယူ ဝင့္ႂကြားဟန္ကို ျပန္ျမင္လိုက္သည္၊ အားလံုးထက္ေစာၿပီး သြားတစ္ေခ်ာင္း က်ိဳးသည့္အျဖစ္က သူ႔အတြက္ ဂုဏ္ယူေက်နပ္စရာ တစ္ခုဆိုတာ က်ေနာ္ နားလည္ႏိုင္ ပါသည္၊ ႀကီးရင့္ျခင္း၏ ေလွကားတစ္ထစ္ကို တက္လွမ္းလိုက္ႏိုင္သည့္ သေဘာ...၊ သူ႔ သြားကေလး နဲ႔လာသည္ကို စၿပီးသတိျပဳ မိေတာ့ ငယ္သြားလဲျခင္း ဆိုင္ရာမ်ားကို လွန္ေလွာဖတ္႐ွဳမိသည္၊ ကေလးအသက္ ေလးႏွစ္ခန္႔မွ စၿပီး ေျခာက္ႏွစ္၊ ခုနစ္ႏွစ္၊ ႐ွစ္ႏွစ္.. ငယ္သြားလဲသည့္ အသက္အပိုင္းအျခားက ကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မတူၾက၊ သားကေတာ့ အခု ေလးႏွစ္ခြဲမွာ ပထမဦးဆံုး သြားကေလး က်ိဳးသြားခဲ့တာ ျဖစ္သည္၊ ဆရာမေလး တစ္ေယာက္က စကၠဴတစ္႐ြက္ျဖင့္ ထုပ္ေပးလိုက္သည့္ သူ႔သြားကေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ရင္း အိမ္အျပန္လမ္းမွာ သားက ေပ်ာ္႐ႊင္ေနခဲ့သည္၊ ထိုေပ်ာ္႐ႊင္မႈက သူ စာေတြ႔သိခဲ့ရေသာ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို လက္ေတြ႔သိခြင့္ ႀကံဳရေတာ့မည့္ အတြက္ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္၊

"ပါပါး..ညက်ရင္ ႂကြက္ကေလး တကယ္လာမွာလားဟင္..."

ႏွစ္ရက္တစ္ခါေလာက္ က်ေနာ္တို႔ ဖတ္ျပေနရသည့္ ပံုျပင္ထဲမွ ႂကြက္ကေလးကို သားက သတိရေနခဲ့သည္၊ ပံုျပင္ထဲမွာ ဇာဇာ ဆိုသည့္ ေကာင္မေလးက ေ႐ွ႕သြားေလးတစ္ေခ်ာင္း က်ိဳးသြားသည္၊ ထိုေန႔ည အိပ္ေသာအခါ ဇာဇာက သူ႔သြားကေလးကို ေခါင္းအံုးေအာက္ထဲမွာ ထားၿပီး အိပ္သည္၊ ညလယ္မွာေတာ့ ႂကြက္ကေလး ေရာက္လာၿပီး ဇာဇာရဲ႕ သြားကေလးကိုယူကာ ပိုက္ဆံ အေႂကြတစ္ေစ့ကို သြားအစား ျပန္ထားခဲ့သည့္ အေၾကာင္းျဖစ္သည္၊

အမွန္ေတာ့ ထိုပံုျပင္သည္ ဥေရာပ႐ွိ မိသားစုမ်ားအၾကားမွာ က်င့္သံုးေလ့႐ွိသည့္ ဓေလ့ထံုးတမ္းတစ္ခုကို အေျခခံလ်က္ ျပန္ေရးထားျခင္း ျဖစ္သည္၊ မိသားစုထဲမွ ကေလးတစ္ေယာက္ ပထမဦးဆံုး သြားက်ိဳးသည့္အခါ ၎သြားကို ေခါင္းအံုးေအာက္မွာ ထားအိပ္ရန္၊ ထိုအခါ ညဥ့္လယ္မွာ ႂကြက္ကေလးတစ္ေကာင္ ေရာက္လာၿပီး အေႂကြတစ္ေစ့ႏွင့္ သြားကို လဲလွယ္ယူသြားလိမ့္မည္ ဆိုသည့္အေၾကာင္း မိဘမ်ားက ကေလးကို ေျပာၾကေလ့ ႐ွိသည္၊ တကယ္တမ္း ကေလးအိပ္ေပ်ာ္သြားသည့္အခါ အေဖ သို႔မဟုတ္ အေမ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေခါင္းအံုးေအာက္မွ သြားကေလးကိုယူၿပီး သူ႔ေနရာမွာ အေႂကြေစ့ေလး ထားေပးၾကသည္၊ ထိုသို႔ေသာအားျဖင့္ မိုးလင္းေတာ့ ကေလးတိုင္းက သူ႔တို႔ သြားကေလး အတြက္ ရလိုက္သည့္ ပိုက္ဆံအေႂကြေလးကို ၾကည့္ၿပီး ဝမ္းသာေပ်ာ္ျမဴး သြားတတ္ၾကပါသည္၊

ဤဓေလ့ထံုးစံက ၁၇ ရာစုတုန္းက အစဥ္အဆက္ ေျပာခဲ့ၾကသည့္ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္မွ ဆင္းသက္လာခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္၊ Baronne d'Aulnoy ဆိုသည့္ စာေရးဆရာမ တျဖစ္လဲ ျပင္သစ္ၿမိဳ႕စားကေတာ္ ေရးခဲ့သည့္ 'သေဘာေကာင္းေသာ ႂကြက္ကေလး' ဆိုသည့္ ပံုျပင္ျဖစ္သည္၊ ပံုျပင္ထဲမွာ နတ္သမီးတစ္ပါးက ႂကြက္ကေလးအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းၿပီး ဆိုးညစ္လွေသာ ဘုရင္ႀကီး၏ ေခါင္းအံုးေအာက္ထဲ ဝင္ပုန္းရင္း သူ႔သြားေတြကို က်ိဳးေစခဲ့သည္၊ ၁၇ ရာစု ပုံျပင္ထဲမွ ႂကြက္ကေလးက ဒီေန႔ေခတ္မွာေတာ့ က်ိဳးသြားသည့္ ငယ္သြားမ်ားကို ပိုက္ဆံျဖင့္ လဲလွယ္ဆုခ်သည့္ အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ ျဖစ္လို႔ေနသည္၊ ဒါျဖင့္ သည္ဓေလ့ထဲမွာ ပိုက္ဆံအေႂကြေစ့က ဘယ္လိုေၾကာင့္ ပါလာခဲ့ရသလဲ၊ က်ိဳးသြားခဲ့ေသာ ပထမဦးဆံုး သြားကေလးအတြက္ ဝမ္းနည္းထိတ္လန္႔စြာျဖင့္ အိပ္ရာဝင္သြားရေသာ ကေလးငယ္မ်ားကို ႏွစ္သိမ့္အားေပးခ်င္သည့္ မိဘမ်ား၏ စိတ္ကူးဥာဏ္ ကြန္႔ျမဴးမႈတစ္ခုမ်ား ျဖစ္ေလမည္လားဟု က်ေနာ္ ေတြးေတာၾကည့္မိ ပါသည္၊

"ေအးေပါ့သားရာ...၊ အတိအက်ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးကြ၊ ဒါေပမယ့္ ပံုမွန္အတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ လာရမွာပဲ..."

က်ေနာ္က သားကို မတင္မက် ျပန္ေျဖရင္း တဆက္တည္း ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ အေႂကြေစ့ ဘယ္ေလာက္မ်ား ႐ွိေနႏိုင္သလဲဟု တြက္ခ်က္စဥ္းစား ေနမိသည္၊ သားကဆက္ၿပီး 'သားသား သြားက်ိဳးတာကို အဲဒီႂကြက္က ဘယ္လိုမ်ား သိသြားတာလဲ' ဟု က်ေနာ့္ကို ေမးသလိုလို၊ သူ႔ဟာသူ တစ္ကိုယ္တည္း ေျပာသလိုလို လုပ္ေနျပန္သည္၊ သည္ေမးခြန္းက အင္မတန္ အႏၲရာယ္ မ်ားလွသည့္ေမးခြန္း...၊ မေျဖတတ္လွ်င္ အႀကီးအက်ယ္ ဒုကၡေရာက္သြားႏိုင္သည္ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ကလည္း မၾကားသလိုလို လုပ္ေနလိုက္ရသည္၊ သားကို ဖတ္ျပရေသာ ပံုျပင္စာအုပ္မွာ က်ိဳးသြားေသာ ငယ္သြားေလးထည့္ဖို႔ စကၠဴဗူးေလး တစ္ခုလည္း ပါသည္၊ စကၠဴဗူးေလးကို စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးမွာ အေပါက္ေဖာက္ၿပီး ထည့္ထားျခင္း ျဖစ္သည္၊ ထိုစာအုပ္ကို သူ ေလးႏွစ္ျပည့္ၿပီးသည့္ အခ်ိန္ေလာက္မွာ မအိမ္သူက ဝယ္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ရံဖန္ရံခါသာ ဖတ္ျပျဖစ္ ခဲ့သည္၊ ယခု သူ႔သြားကေလး နဲ႔လာသည့္ အခ်ိန္မွစ၍ ရက္ျခားဆိုသလို ညအိပ္ရာဝင္တိုင္း ဖတ္ျပဖို႔ သားက ပူဆာသည္၊ ဒါက မၾကာခင္မွာ သူ မလြဲမေသြ ႀကံဳလာရမည့္ ႀကီးထြားျခင္းျဖစ္စဥ္ တစ္ရပ္အတြက္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပင္ဆင္ျခင္းျဖစ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ကလည္း သူ ေတာင္းဆိုတိုင္း ဖတ္ျပခဲ့ ပါသည္၊ ယခုမူ ပထမဦးဆံုး ငယ္သြားေလးက သူ႔လက္ထဲမွာ...၊

ညအိပ္ရာဝင္ခ်ိန္ မွာေတာ့ ပံုျပင္ထဲမွ ဇတ္လိုက္ေက်ာ္ ႂကြက္ကေလးအေၾကာင္း ေတြးၿပီး သားက စိတ္လႈပ္ရွားေနပံု ရသည္၊ သြားကေလးကို စကၠဴဗူးေလးထဲထည့္၊ စကၠဴဗူးကို ေခါင္းအံုးေအာက္မွာ ထားၿပီး ေမးခြန္းေတြ ေမးေနခဲ့သည္၊ ဘယ္အခ်ိန္လာမွာလဲ၊ သူ႔သြားေလးကို ေတြ႔မွေတြ႔ပါ့မလား၊ ပိုက္ဆံေကာ တကယ္ေပးမွာလား၊ တၿပိဳင္တည္းမွာပဲ အေတြ႔အႀကံဳသစ္ အတြက္ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းေတြကို ေတြ႔ေနရသည္၊ မနက္မိုးလင္းေတာ့ သားက စကၠဴဗူးေလးကိုင္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ဆီ ေရာက္လာခဲ့သည္၊ မ်က္ႏွာက ၿပံဳးေစ့ေစ့ႏွင့္...၊

"ႂကြက္ကေလး လာသြားလား သား..."

"လာသြားတယ္၊ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီး ေပးသြားတယ္"

ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ အေႂကြေစ့ေတြကို ဗူးကေလးထဲမွ ထုတ္ၿပီး ေရတြက္ဖို႔ ျပင္သည္၊

"Un, deux, trois, ..."

"သား ျမန္မာလို ေရေလ..."

က်ေနာ္က သူျပင္သစ္လို ေရတြက္ေနတာကို ျဖတ္ေျပာလိုက္၍ တစ္ႏွစ္သံုးဟု ျပန္ေရသည္၊ ဗူးေလးထဲမွာက အေႂကြေစ့ေလး ငါးေစ့..၊

"ႂကြက္ကေလးက ဘာျဖစ္လို႔ ငါးခုေတာင္ ေပးသြားတာလဲ ပါပါး..."

ဝမ္းသာေက်နပ္ျခင္းႏွင့္ အတူ နားမလည္ႏိုင္သည့္ အရိပ္အေယာင္ကို သားမ်က္ႏွာမွာ ေတြ႔ရသည္၊ အေႂကြေစ့ေတြ အမ်ားႀကီး ရလိုက္တာက သူ႔အတြက္ ပေဟဠိ ျဖစ္စရာ...၊

"ႂကြက္ကေလးက သေဘာေကာင္းလုို႔ ထင္တယ္ကြ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သား ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးရေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့..."

ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ ေမးခြန္းမို႔ အဆင္ေျပေအာင္ ၾကည့္ေျဖလိုက္ရသည္၊ ညတုန္းက သားလည္းအိပ္၊ မအိမ္သူလည္း အိပ္ရာဝင္ သြားခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တစ္ဦးတည္း ႂကြက္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္၊ သူ႔ရဲ႕ ဝက္႐ုပ္စုဗူးေလးထဲမွာ ထည့္စရာ အေႂကြေတြ မ်ားပါေစေတာ့ ဟူသည့္ေစတနာျဖင့္ တစ္ဖရန္႔တန္ အေႂကြငါးေစ့ကို ဗူးကေလးထဲ က်ေနာ္ထည့္ထား ေပးခဲ့သည္၊ ယခုမူ က်ေနာ္၏ အေႂကြေစ့ေတြက ယုတၱိေဗဒႏွင့္ ကင္းလြတ္သြားေစၿပီလား၊ သား ဟုိဖက္လွည့္သြားခ်ိန္မွာ မအိမ္သူက အနားကပ္ၿပီး အသံတိုးတိုးျဖင့္...

"ဘာျဖစ္လို႔ အမ်ားႀကီး သြားထည့္ရတာလဲ၊ တစ္ေစ့ဆို ေတာ္ေရာေပါ့၊ အခု သားက သူ႔စာအုပ္ထဲကလို အေႂကြတစ္ေစ့ပဲ မဟုတ္လို႔ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္သြားတာ..."

ခဏေနေတာ့ သား၏ဇေဝဇဝါ ျဖစ္မႈက ေပ်ာက္သြားၿပီး အေႂကြေစ့မ်ားႏွင့္သာ ေပ်ာ္ေနေတာ့သည္၊ အဲဒီေန႔ မနက္ခင္းမွာ သားက အေႂကြေစ့ငါးေစ့ ရလိုက္သလို က်ေနာ္ကလည္း မ်က္ေစာင္းတစ္ခု ရခဲ့သည္...၊


                +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++





လြန္ခဲ့ေသာ ရက္သတၱပတ္ အနည္းငယ္တုန္းက သားရဲ႕ ဒုတိယေျမာက္ ငယ္သြားေလး က်ိဳးသြားခဲ့ျပန္သည္၊ ပထမတုန္းကလို အေရွ႕ဖက္ ေအာက္သြားေလးပဲ ျဖစ္သည္၊ ဒီတစ္ေခါက္မွာေတာ့ ညအိပ္ရာဝင္ခ်ိန္မွာ သားက သႏၷိဌာန္ခ်ထားပံုျဖင့္ ဆိုသည္၊

"ဒီည သားသား မအိပ္ေတာ့ဘူး၊ ႂကြက္ကေလး ဘယ္လိုလာသလဲဆိုတာ ေစာင့္ၾကည့္မယ္..."

ပထမပိုင္းမွာ အေတာ္ေလး အားတင္းထားေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ တေျဖးေျဖးႏွင့္ ေမွးစင္းေလးလံ လာသည့္ မ်က္လံုးမ်ားကို မဖြင့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ သူ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္၊ ထိုအခါက်မွ ဒုတိယေျမာက္ ငယ္သြားေလးကို ႂကြက္ကေလးက လာယူသြားေတာ့သည္၊ သည္အေခါက္မွာေတာ့ ဗူးထဲမွာ ထားခဲ့သည့္ အေႂကြေစ့က တစ္ေစ့တည္း...၊

သား၏ သြားကေလးမ်ားကို ၾကည့္ရင္း က်ေနာ္ငယ္စဥ္ကေကာ ငယ္သြားလဲခ်ိန္မွာ ဘာလုပ္ခဲ့သလဲဟု စဥ္းစားေနမိသည္၊ တစ္ေခါက္မွာေတာ့ အေဖက သြားကေလးကို အိမ္ေခါင္မိုးေပၚ ပစ္တင္ဖို႔ ေျပာသည္ထင္၏ ပထမဦးဆံုး က်ိဳးသည့္ငယ္သြား အတြက္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ပိုင္း သြားေတြလား၊ က်ေနာ္ကေကာ...၊ သြားကေလးကို ပစ္ခဲ့သလား၊ မေသခ်ာပါ၊ 'ႂကြက္သြားေလးေတြလို ညီညီညာညာ သြားျဖဴျဖဴေလးေတြ ေပါက္လာဖုိ႔ ဆုေတာင္းၿပီးမွ လႊင့္ပစ္ရတယ္'ဟုလည္း အေဒၚတစ္ေယာက္ေယာက္က ေျပာဖူးသလိုလို...၊ ဒါလည္း မေသခ်ာ...၊ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္ သံုးခုေက်ာ္မွ သြားကေလးမ်ားအေၾကာင္း ျပန္ေတြးရသည္မွာ မႈန္ဝါးေဝသီ လြန္းလွပါသည္၊

သား၏ ပထမဦးဆံုး သြားကေလး မက်ိဳးခင္က က်ေနာ္ႏွင့္မအိမ္သူတို႔ တိုင္ပင္ျဖစ္ၾကသည္၊ အဆိုပါ ငယ္သြားေလးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သား၏ ဘဝထဲကို ႂကြက္ကေလးတစ္ေကာင္ ဝင္လာေစမည္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒီအတိုင္းပဲ ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္း ျဖတ္ေက်ာ္သြားမလား..၊ စင္စစ္ ႂကြက္ကေလး ဇတ္လမ္းသည္ လုပ္ႀကံဖန္တီးမႈ သက္သက္သာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သားအေပၚ လွည့္စားမိသလို ျဖစ္မည္လားဟု က်ေနာ္ အနည္းငယ္ စိုးရိမ္မိေသးသည္၊ သုိ႔ေသာ္ သူ႔ဘဝတစ္ခုလံုးႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ ဤအျဖစ္သည္ အေရးမႀကီးလွပါ၊ သား၏ ႐ုပ္ခႏၶာ ေျပာင္းလဲသည့္ ျဖစ္စဥ္မွာ တြန္းအားေပးသည့္ အေနႏွင့္ ႂကြက္ကေလးက အသံုးဝင္ႏိုင္ပါသည္၊ ၿပီးေတာ့ အျခားေသာ မိဘမ်ားလိုပင္ က်ေနာ္တို႔က လွည့္စားဖို႔ ရည္႐ြယ္သည္မဟုတ္..၊ သား၏ စိတ္ကူးဥာဏ္ ကြန္႔ျမဴးေစဖို႔ ခဏတာ ဖန္တီးျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္၊ တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ မလြဲမေသြကို သူသိသြားလိမ့္မည္၊ သူ႔ဟာသူ မသိလွ်င္လည္း က်ေနာ္တို႔ကပဲ ေျပာျပျဖစ္ပါလိမ့္မည္၊ ထိုအခါ သား၏ ေခါင္းအံုးေအာက္ကို ႂကြက္ကေလးတစ္ေကာင္ မည္သို႔ေရာက္လာသည္ ဆိုသည့္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေျပာရင္း က်ေနာ္တို႔ ရယ္ေမာ မိၾကလိမ့္မည္ ထင္သည္၊ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ သူ႔သြားကေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းကို သိမ္းထားသည့္ ႂကြက္ကေလးအေၾကာင္း သားကို မသိေစခ်င္ပါ၊ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွ အျခားကေလးမ်ားနည္းတူ ဧည့္သည္ႂကြက္ကေလးအေၾကာင္း လြတ္လပ္ျဖဴစင္စြာျဖင့္ စိတ္ကူးယဥ္ရင္း အံ့ၾသဝမ္းသာ ေနေစခ်င္ပါသည္။ ။


ညီလင္းသစ္
၁၈ ႏို္ဝင္ဘာ၊ ၂၀၁၂

11 November 2012

ၿပိဳင္ဖက္... (Behind the picture)


ၿပီးခဲ့တဲ့ ပို႔စ္အတြက္ သံုးတဲ့ ဓါတ္ပံုကို ဘယ္လိုမ်ိဳး ႐ိုက္ခဲ့လဲဆိုတာ စိတ္ဝင္စားသူေတြ အတြက္ ေဝမွ်ခ်င္ပါတယ္၊ အဲဒီပို႔စ္ကို စေရးတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုအတြက္ ၾကက္ေတာင္နဲ႔ဘက္တံ (racket) ကို ဓါတ္ပံုေလးတစ္ပံု ႐ိုက္မယ္လို႔ ေတြးမိတယ္၊ အဲဒီလို ေတြးၿပီး သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေတာ့ ရၿပီဆိုၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ မအားမလပ္နဲ႔ ပို႔စ္က ႏွစ္ရက္ေလာက္ ခြဲေရးေနတုန္းမွာ ဓါတ္ပံုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ကူးကတစ္မ်ိဳး ေျပာင္းသြားတယ္၊ ၾကက္ေတာင္နဲ႔ဘက္တံကို ဒီလိုပဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚခ် ႐ိုက္တာနဲ႔စာရင္ အသြင္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ စမ္းၾကည့္ရင္ ေကာင္းမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးပါ၊ ဥပမာ-ေလထဲမွာ ေျမာက္ေနတဲ့ ၾကက္ေတာင္ကို ဘက္တံနဲ႔ ထိကာနီးဆဲဆဲ ပံုစံမ်ိဳးေပါ့၊ ၾကက္ေတာင္ေရာ ဘက္တံပါ သီးျခားကင္းလြတ္ေနတဲ့အခါ 'အက္႐ွင္' ကို ပိုေပၚလြင္ေစမယ္လို႔ ထင္တာလည္း တစ္ေၾကာင္းပါ၊ အဲဒီလိုနဲ႔ ေအာက္က set-up အတိုင္း ႐ိုက္ခဲ့ပါတယ္...၊


ပထမဦးဆံုး ေလထဲက ၾကက္ေတာင္အတြက္ ၾကက္ေတာင္ကို အပ္ခ်ည္ႀကိဳးအမည္းနဲ႔ ခ်ည္ပါတယ္၊ အပ္ခ်ည္ရဲ႕ အျခားဖက္ တစ္စကိုေတာ့ lightstand ထိပ္မွာတပ္ထားတဲ့ ထီးမွာခ်ည္တယ္၊ ဘက္တံအတြက္ကေတာ့ လြယ္ပါတယ္၊ ထ႐ိုင္ေပါ့ထ္မွာ ညွပ္ထားလိုက္႐ံုပါပဲ၊ ၿပီးေတာ့မွ DIY snoot တပ္ထားတဲ့ flash ကိုသံုးၿပီး ဘက္တံနဲ႔ၾကက္ေတာင္ ႏွစ္ခုတည္း အေပၚမွာပဲ ကြက္ကြက္ေလး အလင္းေပးၿပီး ႐ိုက္ပါတယ္၊

ကင္မရာ ဆက္တင္အပိုင္းကေတာ့ manual mode မွာထားၿပီး shutter speed ခပ္ျမန္ျမန္၊ aperture အလင္းတံခါး ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔ ႐ိုက္႐ံုပါပဲ၊ တကယ္တမ္း ႐ိုက္ၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္ထင္ထားတာထက္ လြယ္တာေတြ႔ရတယ္၊ အလင္းေပးပံုကလည္း light source တစ္ခုတည္းနဲ႔ ညာဖက္က ေပးထားတာျဖစ္လို႔ စတူဒီယို ေတြမွာလို ဘယ္ညာ အလင္းခ်ိန္ညွိတာလည္း မလိုပါဘူး၊ ဒီဓါတ္ပံုေလးက စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီလို ျဖစ္ေအာင္လုပ္တဲ့ အဓိကအခ်က္က ၂ ခုပဲ ႐ွိပါတယ္၊ ကင္မရာရဲ႕ အလင္းတံခါးကို က်ဥ္းက်ဥ္းေလးပဲ ဖြင့္တာရယ္ flash အလင္းကို ေနရာေသးေသးေလးမွာပဲ ေပးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ကင္မရာရဲ႕ အလင္းတံခါးက က်ဥ္းလြန္းလို႔ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္က မဆိုင္တဲ့ အရာေတြကို မျမင္ရေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ flash ရဲ႕ အလင္းတန္း ႐ွည္ေမ်ာေမ်ာေလးက ၾကက္ေတာင္နဲ႔ဘက္တံကို ႐ုန္းႂကြလာေစခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္၊


ဒီပံုကေတာ့ ေနာက္ဆံုးဇကာတင္ အဆင့္ထိ ေရာက္လာၿပီးမွ ျပဳတ္က်န္ခဲ့တဲ့ ပံုျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီပံုကို က်ေနာ္မေ႐ြးခဲ့တာက ၾကက္ေတာင္က ဘယ္ဖက္လွည့္ေနလို႔ပါ၊ ဒီပံုေတြကို ႐ိုက္ဖို႔လုပ္ေနတုန္း ရယ္စရာေကာင္းတာ တစ္ခုက အပ္ခ်ည္ႀကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ထားတဲ့ ၾကက္ေတာင္ဟာ တခ်ိန္လံုး လည္ေနတာပါ၊ အခန္းထဲမွာ ေလလည္းမတိုက္ပါဘဲနဲ႔ ၾကက္ေတာင္က ေမာ္ဒယ္ မိန္းမပ်ိဳေလးေတြလို ဘယ္လွည့္လိုက္၊ ညာလွည့္လိုက္ အိုက္တင္အျပည့္နဲ႔ ဓါတ္ပံုအ႐ိုက္ခံေန ခဲ့တယ္...၊ အဲဒီ ၾကက္ေတာင္စည္းနဲ႔ ေမာ္ဒယ္မေလးက flash ဖက္ကို လွည့္လိုက္တဲ့အခါ အလင္းဟာ ၾကက္ေတာင္အထဲထိဝင္ၿပီး ၾကက္ေတာင္ေမႊးေလးေတြ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုထပ္ေနတဲ့ အရိပ္ေလးေတြပါ ေပၚေစလို႔ (က်ေနာ့္ရဲ႕ အျမင္) ပိုလွပါတယ္၊ 'ၿပိဳင္ဖက္'ပို႔စ္မွာသံုးထားတဲ့ ပံုက အဲဒီလို ပံုမ်ိဳးပါ၊ အခု ဒီအေပၚကပံုမွာေတာ့ ၾကက္ေတာင္က ဘယ္ဖက္လွည့္ေနတဲ့အတြက္ အဲဒီလို အရိပ္ေလးေတြ မေတြ႔ႏိုင္ဘူး၊ ဒါ့ေၾကာင့္ပဲ ဒီပံုဟာ ဒုတိယေနရာနဲ႔ပဲ ေက်နပ္လိုက္ရတာ ျဖစ္ပါတယ္...၊ ဒီပို႔စ္က နည္းစနစ္ေတြအေၾကာင္း နည္းနည္းေျပာတဲ့ပို႔စ္ ျဖစ္တာနဲ႔အညီ ကင္မရာနဲ႔ဖလက္႐ွ္ရဲ႕ Exif ကိုလည္း ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ကပံုနဲ႔ ဒီပံုႏွစ္ခုလံုးအတြက္ Exif က အတူတူပါပဲ...၊

Camera: Canon 5D mark II
Lens: Canon EF 50mm f/1.4 USM
Focal length: 50 mm
Aperture: f/8
Speed: 1/200
ISO: 100
Strobist: Canon Speedlite 580Ex II, snooted, camera right, power 1/8, zoomed to 24mm

က်ေနာ့္ရဲ႕ ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား စာေလးေတြ၊ ပံုေလးေတြကို လာအားေပးၾကတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေရးေဖာ္ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ ေတြနဲ႔တကြ စာဖတ္သူ အေယာက္တိုင္းကို ေက်းဇူးအမ်ားႀကီး တင္ပါတယ္...။ ။


ညီလင္းသစ္
၁၁ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၁၂

05 November 2012

ၿပိဳင္ဖက္...





‘အဆင္ေျပမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တြဲပြဲ ကစားလို႔ ရမလား...’

လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မၾကာခဏ ျမင္ေနက် မ်က္ႏွာတစ္ခု...၊ က်ေနာ္တို႔ ကစားလက္စကြင္းမွာ သူတို႔ပါ ဝင္ၿပီး ကစားႏိုင္မလား ဆိုတဲ့သေဘာ...၊ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္ေပးရမယ့္ ဆားဗစ္ကို မစေသးဘဲ ပိုက္တစ္ဖက္က ေဒါမနစ္ဆီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္၊ ေဒါမနစ္က ‘လုပ္ေလ’ ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ေခါင္းဆတ္ျပတယ္၊ က်ေနာ္ကလည္း ‘ရပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီပြဲေတာ့ အၿပီးျဖတ္လိုက္ဦးမယ္ဗ်ာ’ လို႔ဆိုေတာ့ ဟိုလူႏွစ္ေယာက္က ‘ဟာ.. လုပ္ပါ၊ လုပ္ပါ’ ဆိုၿပီး ကြင္းေဘးနားမွာ ရပ္ေနၾကတယ္၊ က်ေနာ္နဲ႔ ေဒါမနစ္နဲ႔ ကစားလက္စ တစ္ဦးခ်င္းပြဲကို ဆက္ကစားတယ္၊ ပြဲၿပီးဖို႔ သံုးေလးမွတ္ေလာက္ပဲ လိုေတာ့တာ ဆိုေတာ့ ခဏအၾကာမွာပဲ ၿပီးသြားတယ္၊ ဒီေတာ့မွ ခုနက ကြင္းေဘးမွာ ရပ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ေယာက္လည္း ကြင္းထဲကို ဝင္လာၾကတယ္၊ ပြဲမစမီ ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္း အေနနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ၾကက္ေတာင္ကို ဟိုဖက္ဒီဖက္ အျပန္အလွန္႐ိုက္ၿပီး စ,လိုက္ၾကတယ္...၊

က်ေနာ္အလုပ္လုပ္တဲ့ ေနရာက အားကစား႐ံုမွာ ၾကာသပေတးေန႔၊ ေန႔လယ္ထမင္းစားခ်ိန္တိုင္း က်ေနာ္တို႔ ၾကက္ေတာင္႐ိုက္ ၾကပါတယ္၊ တျခား လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ မိတ္ေဆြေတြ ႐ွိရင္႐ွိသလို တခါတေလ လူမ်ားတတ္ေပမယ့္ အၿမဲပံုမွန္ကေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ ေဒါမနစ္ ပါပဲ၊ သူနဲ႔ ကစားတဲ့ အေၾကာင္းကို တစ္ခါတုန္းက ဒီမွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္၊ အားကစား႐ံုမွာ ၾကာသပေတးေန႔ ေန႔လယ္က ၾကက္ေတာင္အတြက္ သီးသန္႔အခ်ိန္ ေပးထားၿပီး ကြင္း ၁၂ ကြင္း႐ွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ၾကက္ေတာင္လာ႐ိုက္ၾကတဲ့ က်ေနာ္တို႔လို ဝန္ထမ္းေတြ၊ ဆရာေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ မ်ားလို႔ အဲဒီ ၁၂ ကြင္းလည္း ျပည့္တာပါပဲ၊ အစမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ တစ္ဦးခ်င္းပြဲ ကစားလို႔ရေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း လူမ်ားလာတဲ့အခါ အခုလိုပဲ ႏွစ္ေယာက္တြဲ ပြဲေတြနဲ႔ ကြင္းကို မွ်ၿပီး ကစားရပါတယ္၊ အဲဒါဟာ ခုနက လူႏွစ္ေယာက္ကို သိဖို႔ျဖစ္လာတာ ပါပဲ၊

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကစားတာ ေတာ္ေတာ့္ကို ေကာင္းတယ္၊ ႏွစ္ေယာက္ထဲမွာမွ အကၤ် ီအျပာနဲ႔ လူက ပိုၿပီးသြက္တယ္၊ သူ႔နာမည္ကို က်ေနာ္ မသိဘူး၊ ေတြ႔လိုက္ရင္ အၿမဲတမ္း အဲဒီအကၤ် ီအျပာပဲ ဝတ္ေလ့႐ွိလို႔ က်ေနာ္က အကၤ် ီအျပာနဲ႔လူလို႔ ေခၚတယ္၊ ပံုစံၾကည့္ရတာေတာ့ မာစတာတန္း ဒါမွမဟုတ္ ပါရဂူတန္း တက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားနဲ႔ တူတာပဲ၊ သူ႔ရဲ႕ smash ေတြက ပိုျပင္းတယ္၊ ပထမဦးဆံုး ကစားတဲ့ ပြဲမွာပဲ သူတို႔ရဲ႕ အရည္အခ်င္းကို ေကာင္းေကာင္းသိလိုက္ရတယ္၊ ဆားဗစ္ေပးပံု ေပးနည္း၊ ၾကက္ေတာင္ကို အေထာင္႐ိုက္ပံု၊ smash ႐ိုက္ခ်ပံု၊ ပိုက္ေက်ာ္႐ံု ခ်ေပးနည္း၊ ေျခေထာက္ အသိမ္းအႏႈတ္၊ အတက္အဆုတ္... အားလံုးက ေသေသသပ္သပ္နဲ႔ တကယ့္ကို အသားတက်...၊ အဲဒီအခ်ိန္ က်ေနာ္နဲ႔ ေဒါမနစ္ကေတာ့ သူတို႔နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဖက္...၊ ပညာနဲ႔ ကစားဖို႔ အသာထား၊ ကေလးေတြ ကစားသလို ၾကက္ေတာင္ေနာက္ကို အေမာတေကာနဲ႔ ေျပးလိုက္ေနရတယ္၊ ဆားဗစ္ေပးျပန္ေတာ့လည္း ၾကက္ေတာင္ကို ဒီလိုပဲ အေထာင္ေပးမိလို႔ ပိုက္တဖက္က ၿပိဳင္ဖက္အတြက္ ႐ိုက္ခ်ဖို႔ တကယ့္ကို အေနေတာ္..၊ ဒီၾကားထဲ ပိုဆိုးတာက က်ေနာ္တို႔က ႏွစ္ေယာက္အတူ သိပ္မကစားဖူးဘူး၊ ဆိုေတာ့ အေပးအယူ မွ်တယ္ ဆိုတာ မ႐ွိဘဲ လြတ္ကြက္၊ ဟာကြက္ေတြက အမ်ားႀကီး..၊ အဲဒီလိုနဲ႔ ကစားလိုက္တာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ တခ်ိန္လံုး တဖုန္းဖုန္းနဲ႔ ႐ိုက္ခ် ခံေနရတဲ့အျပင္ ၾကက္ေတာင္ဆိုတာလည္း က်ေနာ္တို႔ကြင္းရဲ႕ ၾကမ္းျပင္ေပၚကေနကို မတက္ဘူး...၊

ေနာက္ပိုင္းက်မွ ဒီလူႏွစ္ေယာက္က ႏွစ္ေယာက္တြဲပြဲေတြခ်ည္းပဲ လိုက္ကစားေလ့ ႐ွိတာ သတိထားမိတယ္၊ က်ေနာ္တို႔တင္ မကဘဲ တျခားေတြ႔သမွ် လူေတြနဲ႔ ကစားတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က အခ်ိတ္အဆက္မိသလို အေတြ႔အႀကံဳေတြ ႐ွိေနတာကိုး၊ အဲဒီ ပထမဆံုးပြဲရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို သူတို႔က လာလာကစားတယ္၊ ကစားတိုင္းလည္း က်ေနာ္တို႔ကခ်ည္း အ႐ွံဳး..၊ ဘယ္လိုကစား ကစား ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ တစ္ခါမွေတာင္ အရိပ္အေယာင္ မျမင္ရဘဲ အ႐ွံဳးသက္သက္နဲ႔သာ တခ်ိန္လံုး ေတြ႔ေနရတဲ့အခါ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ဓါတ္က်သလို ျဖစ္မိတယ္..၊ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္ေလာက္႐ွံဳး႐ံွဳး၊ အမွတ္ဘယ္ေလာက္ကြာကြာ၊ ဒီလူႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ မညႇာဘူး၊ ႐ိုက္ခ်စရာ ႐ွိရင္ အားမနာစတမ္း smash ပဲ..၊ ဆိုေတာ့လည္း ႐ွံဳးသူတို႔ ေျပာေလ့႐ွိတဲ့ ‘အ႐ွံဳးအႏိုင္က ပဓာန မက်ပါဘူးကြာ၊ ယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္းသာ အဓိကပါ’ ဆိုတာက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ လက္သံုးစကား ျဖစ္လာရတယ္..၊

ဒီလူေတြနဲ႔ မေတြ႔တာ အေတာ္ၾကာေနၿပီ၊ အခုဒီေန႔မွ ျပန္ေတြ႔တာ...၊ ထံုးစံအတိုင္း ကြင္းေတြအားလံုးကလည္း အျပည့္..၊ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ က်ေနာ္သူတို႔နဲ႔ သိပ္မကစားခ်င္ဘူး၊ ကစားရမယ့္ ၿပိဳင္ဖက္က သူတို႔ျဖစ္ေနတဲ့ အျပင္ က်ေနာ္ကလည္း ဒီေန႔မွ ခါးနာေနတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ျငင္းဖို႔ကလည္း မေကာင္းဘူး၊ ကြင္းတိုင္းမွာ ႏွစ္ေယာက္တြဲပြဲေတြနဲ႔ မွ်ၿပီး ကစားေနၾကခ်ိန္မွာ ကုိယ္ေတြကပဲ တစ္ဦးခ်င္းပြဲ ကစားေနရင္ နည္းနည္း တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္ရာ က်မွာေပါ့၊ ဒီလိုနဲ႔ ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္း ၿပီးေတာ့ ပြဲစတယ္၊

က်ေနာ္တို႔က အရင္ ဆားဗစ္ရတယ္၊ ဟိုးအရင္အခ်ိန္နဲ႔ စာရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ နည္းနည္းပိုၿပီး အေတြ႔အႀကံဳ ႐ွိလာၿပီလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္၊ ကြင္းမွာ လူျပည့္တိုင္း ႏွစ္ေယာက္တြဲပြဲေတြ ကစားေနၾက ရတာကိုး၊ က်ေနာ္က ၾကက္ေတာင္ကို ပိုက္ေက်ာ္တယ္ ဆို ႐ံုကေလး ကပ္ၿပီး ခ်ေပးလိုက္တယ္၊ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဓါးလြယ္ခုတ္ ေနရာမွာ ဆားဗစ္ကို လက္ခံတာက အကၤ် ီအျပာနဲ႔လူ..၊ ပိုက္ေက်ာ္႐ံု ေလး ကပ္ၿပီး ဝင္လာတဲ့ ၾကက္ေတာင္ကို သူက ဆားဗစ္လိုင္း မေက်ာ္ဘူးထင္ၿပီး မ႐ိုက္ဘဲ လႊတ္ေပးလိုက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ၾကက္ေတာင္က ဆားဗစ္လိုင္းေပၚ တည့္တည့္ႀကီးက်လို႔ က်ေနာ္တို႔ ေဗြေဆာ္ဦး တစ္မွတ္ရသြားတယ္၊ ဒုတိယ ဆားဗစ္အတြက္ ကြင္းရဲ႕ ဘယ္ဖက္ျခမ္းကို ေျပာင္းတယ္၊ အဲဒီ ဒုတိယဆားဗစ္ကို ခုနအတိုင္းပဲ က်ေနာ္ ခ်ေပးလိုက္တယ္၊ အကၤ် ီအျပာနဲ႔လူရဲ႕ မိတ္ေဆြက ပင့္တင္ၿပီး ျပန္႐ိုက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ႐ိုက္ခ်က္ေခ်ာ္သြားလို႔ ၾကက္ေတာင္က က်ေနာ့္အေနာက္မွာ ႐ွိေနတဲ့ ေဒါမနစ္ဆီ တန္းတန္းမတ္မတ္ ေရာက္သြားတယ္၊ ေဒါမနစ္က အဲဒီၾကက္ေတာင္ကို မိမိရရ တခါတည္း ႐ိုက္ခ်လိုက္တယ္၊ ႏွစ္မွတ္...၊ အခုထိ က်ေနာ္တို႔ ဆားဗစ္ မေသေသးဘူး၊ တတိယဆားဗစ္ ဆက္တယ္၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ၾကက္ေတာင္က ပိုက္ေပၚေက်ာ္ၿပီး တဖက္ျခမ္းကို ဝင္လာ႐ံုပဲ ႐ွိေသး၊ အကၤ် ီ အျပာနဲ႔လူက တဟုန္ထိုး ေျပးဝင္ၿပီး ႐ိုက္ခ်တယ္၊ သူ သတိနဲ႔ ေစာင့္ေနပံုပဲ၊ ဒါေပမယ့္ စကၠန္႔ဝက္ေလာက္ ေနာက္က်သြားတယ္၊ ၾကက္ေတာင္က က်ေနာ္တို႔ဖက္ ေရာက္မလာဘဲ ပိုက္ထဲတိုးသြားတယ္၊ အဲဒီလို ၃ မွတ္ဆက္တိုက္ရၿပီး အဖြင့္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔က အစပိုင္းမွာ ဦးေဆာင္ကစားေန ခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဟုိလူေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျပန္မွီလာတယ္၊ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ထက္ အမွတ္သာသြားတယ္၊ အဆံုးသတ္မွာေတာ့ ငါးမွတ္အကြာနဲ႔ သူတို႔ႏိုင္သြားတယ္၊

က်ေနာ္တို႔ ဟိုဖက္ဒီဖက္ ကြင္းခ်ိန္းၿပီး ဒုတိယပြဲ ဆက္ကစားၾကျပန္တယ္၊ ဒီတစ္ခါလည္း က်ေနာ္တို႔က အမွတ္အသာနဲ႔ အစေကာင္း ျပန္ေရာ..၊ ဒါေပမယ့္ ပြဲရဲ႕ အလယ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ျပန္မွီလာတယ္၊ ပထမပြဲတုန္းက ျဖစ္စဥ္အတိုင္းပဲ၊ အဲဒီလို အမွတ္မတိမ္းမယိမ္းနဲ႔ သြားေနရင္းက သူက တစ္မွတ္ႏွစ္မွတ္ေလာက္ ေက်ာလိုက္၊ ကိုယ္က ႏွစ္မွတ္ေလာက္ ျပန္ေက်ာလိုက္နဲ႔ အဆံုးကို ေရာက္လာတယ္၊ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔က ႏွစ္မွတ္အကြာနဲ႔ ႏိုင္လိုက္တယ္၊ ၂၁ မွတ္ - ၁၉ မွတ္...၊ အႏိုင္ရဖို႔က အနည္းဆံုး ႏွစ္မွတ္ကြာရမယ္ဆိုေတာ့ အခု တကယ့္ကို ပြက္ကာသီကာေလး ကပ္ႏိုင္တာေပါ့..၊

က်ေနာ္တို႔က ဘက္စ္ေအာ့ဖ္သရီး ကစားတာပါ၊ ပထမပြဲ သူတို႔ႏိုင္တယ္၊ ဒုတိယပြဲ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္တယ္၊ အခု တတိယနဲ႔ ေနာက္ဆံုးပြဲက အဆံုးအျဖတ္ပဲ၊ က်ေနာ္တို႔ ကြင္းျပန္ခ်ိန္းၾကတယ္၊

'အခုကစားခဲ့တဲ့ ကြင္းဖက္က ၾကည့္ရင္ ပိုၿပီးအလင္းျပန္တယ္ေနာ္...'

အကၤ် ီအျပာနဲ႔လူက ကြင္းအခ်ိန္းမွာ လွမ္းေျပာတယ္၊ ဟုတ္ပါတယ္၊ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ မွန္ျပဴတင္းေပါက္ေတြ႐ွိလို႔ အဲဒီဖက္ကြင္းကေန ၾကည့္ရင္ ပိုၿပီးအလင္းျပန္ပါတယ္၊ သူေျပာတာ မမွားပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အခုလို ေလာေလာလတ္လတ္ ႐ွံဳးထားကာစ မွာဆိုေတာ့ သူ႔စကားက 'အလင္းျပန္လို႔ ငါတို႔ ႐ွံဳးရတာပါကြာ' ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေဆာင္သြားတယ္၊ သူကေတာ့ အဲဒီလိုသေဘာနဲ႔ ေျပာတာ ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မွာပါ၊

'ဟုတ္တယ္ဗ်၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အဲဒီကြင္းဖက္ကေန ကစားတိုင္း ႐ွံဳးၾကတာ ျဖစ္မယ္... ̕'

အမွတ္တမဲ့နဲ႔ က်ေနာ္ လွမ္းေနာက္လိုက္မိတယ္၊ အကၤ် ီအျပာနဲ႔လူက က်ေနာ့္ကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္တယ္၊ သူ႔မ်က္လံုးထဲမွာ အရိပ္တခ်ိဳ႕ ျဖတ္ေျပးသြားတာ က်ေနာ္ကလည္း ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္တယ္၊ တကယ္ေတာ့ ဒီစကားက ႐ိုး႐ိုးေလးပါ၊ တစ္ေယာက္တစ္ပြဲစီ ႐ွံဳးထား ၾကတယ္၊ ႐ွံဳးတာကလည္း အလင္းျပန္တဲ့ ကြင္းဖက္မွာ ေနတုန္းက..၊ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ တုိက္ဆိုင္မႈပဲ ျဖစ္ဖို႔ ပိုမ်ားပါတယ္၊ အလင္းက မ်က္စိထဲ စူးေနေလာက္ေအာင္လည္း မျပန္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူအၿမဲတမ္း အႏိုင္ရေနက် လူတစ္ေယာက္ဆီက ဒီစကားမ်ိဳး ထြက္လာတာကို အကၤ် ီအျပာနဲ႔လူက သိပ္မဘဝင္က်ဟန္ မတူဘူး၊ ႏိုင္ျခင္းႏိုင္ရင္ အလင္းျပန္လို႔ မဟုတ္ဘဲ သူ႔ရဲ႕ အရည္အခ်င္းေၾကာင့္သာလို႔ သူက ျဖစ္ခ်င္ပံုပါပဲ၊

'ဒါဆို ဒီတတိယပြဲရဲ႕ တဝက္မွာ က်ေနာ္တို႔ ကြင္းျပန္ခ်ိန္းၾကမလား...'

သူက မွ်မွ်တတ ျဖစ္ခ်င္ပံုနဲ႔ ေမးတယ္၊ ဒါ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ မလိုတဲ့ ကိစၥပါ၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ႏိုင္ျခင္း၊ ႐ွံုးျခင္းမွာ မွန္ျပဴတင္းက ဝင္လာတဲ့ မဆိုစေလာက္ အလင္းေလးက ဒီေလာက္ အခရာ မက်ပါဘူး၊ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးပဲ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္...၊

'ရပါတယ္ဗ်ာ၊ အဆင္ေျပမွာပါ...၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဒီကြင္းကို အသားက်ေလာက္ပါၿပီ...'

ဒီလိုနဲ႔ တတိယပြဲကို စလိုက္တယ္၊ ပြဲစတာနဲ႔ ဆားဗစ္ေတြကို အလဟႆ မေသေအာင္ က်ေနာ္အထူးသတိထားတယ္၊ အမွတ္ေပး စနစ္သစ္မွာ ဆားဗစ္ကိုပါ ေရတြက္တာဆိုေတာ့ ကုိယ္အမွားလုပ္ၿပီး ၾကက္ေတာင္က ပိုက္ထဲတိုးလည္း ဟုိဖက္က အလကားေနရင္း တစ္မွတ္ ရတာကိုး..၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ႏွစ္ဖက္စလံုးက အထူးသတိထားၿပီး ကစားေနၾကတာ သိသာတယ္၊ အမွတ္ေတြက တဖက္နဲ႔တဖက္ သိပ္မကြာဘဲ မတိမ္းမယိမ္း တက္လာၾကတယ္၊ အခြင့္အေရးရတာနဲ႔ လြတ္မသြားေစဘဲ အမိအရ ယူဖို႔လည္း ႏွစ္ဖက္စလံုးက ႀကိဳးစားလာၾကတယ္၊ ၾကက္ေတာင္က ေလထဲမွာ နည္းနည္းေလး ေျမာက္သြားတာနဲ႔ အကၤ် ီအျပာနဲ႔လူက ႐ိုက္ခ်ေတာ့တာပဲ..၊ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔က သူအဲဒီလို ႐ိုက္မခ်ႏိုင္ေအာင္ ၾကက္ေတာင္ကို ပိုက္နဲ႔ကပ္လ်က္ နိမ့္နိမ့္ေလး ေပးခ်င္ေပး၊ ဒါမွမဟုတ္ ဟိုးေနာက္ဖက္ စည္းနားအထိ ေရာက္ေအာင္ အေဝးႀကီး ပို႔ေပးရတယ္၊ ဒါဆို သူ smash လုပ္ေပမယ့္ အားနည္းနည္းေပ်ာ့တာမို႔ ျပန္ဆယ္ႏိုင္မယ္၊

တစ္ႀကိမ္မွာ ၾကက္ေတာင္က က်ေနာ္တို႔ကြင္းဖက္ကို ေထာင္တက္လာတယ္၊ ပိုက္နဲ႔ ၂ မီတာေလာက္အကြာ က်ေနာ့္ရဲ႕ အေ႐ွ႕တည့္တည့္...၊ ႐ိုက္ခ်ဖို႔ အေကာင္းဆံုး အေနအထား..၊ က်ေနာ္ေလထဲကို ခုန္လိုက္ၿပီး အားနဲ႔ ႐ိုက္ခ်လိုက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ခုန္တဲ့ အျမင့္နဲ႔ ၾကက္ေတာင္က က်လာတဲ့အ႐ွိန္က ခ်ိန္သားမကိုက္ဘဲ ျဖစ္သြားလို႔ ၾကက္ေတာင္ကို မထိတထိပဲ ႐ိုက္မိတယ္၊ တဖက္ကြင္းကို အ႐ွိန္နဲ႔စိုက္ၿပီး ဆင္းရမယ့္ၾကက္ေတာင္က အခုေတာ့ ေပ်ာ့ဖတ္ဖတ္နဲ႔ လည္ၿပီး ေရာက္သြားတယ္၊ အဲဒီမွာ အကၤ် ီ အျပာနဲ႔ လူအတြက္ အခြင့္အေရး ရသြားတယ္၊ ႐ိုက္ခ်လိုက္တာ တစ္ခ်က္တည္း ဖုန္းကနဲပဲ..၊ က်ေနာ္ ကိုယ့္အမွားအတြက္ စိတ္တိုသြားမိတယ္၊ တကယ္ဆို ဘာမွ ခုန္စရာေတာင္ မလိုဘဲ အပိုင္႐ိုက္ႏိုင္တဲ့ဟာကို..၊ လိုအပ္တာထက္ ပိုၿပီး အင္အားသံုးမိတဲ့ အမွားပါပဲ၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ေဒါမနစ္က ဟိုးေနာက္စည္းနား အေဝးႀကီးကေန ပိုက္ကိုေက်ာ္တယ္ ဆို႐ံုေလး ၾကက္ေတာင္ ခ်ေပးတဲ့ေနရာမွာ အေတာ္ေကာင္းပါတယ္၊ သူနဲ႔တစ္ေယာက္ခ်င္း ကစားတဲ့အခါ က်ေနာ္ဆိုရင္ အဲဒီအကြက္မွာ ခဏခဏ အငိုက္မိလို႔ သတိထားရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူကလည္း ဒီေန႔မွ တစ္ခ်က္မွ မမွန္ျပန္ဘူး၊ ၾကက္ေတာင္က ပိုက္မေက်ာ္ဘဲေနလိုက္၊ ေက်ာ္ျပန္ေတာ့လည္း ေလထဲမွာ ေထာင္သြားလို႔ ဟိုဖက္က လူေတြက ႐ိုက္ခ်လိုက္နဲ႔၊ အမွတ္ေတြ မေပးသင့္ဘဲ က်ေနာ္တို႔ ေပးေနရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေဒါမနစ္ကို အျပစ္မေျပာမိေအာင္ က်ေနာ္သတိထားတယ္၊ ကစားပြဲတစ္ခုမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ေတာ့တဲ့အခါ အခုလို စိတ္နဲ႔မေတြ႔တာမ်ိဳး ျဖစ္တတ္တာ သဘာဝပဲ မဟုတ္လား၊ ၾကက္ေတာင္လို ႏွစ္ေယာက္အသင္း၊ ေဘာ္လီေဘာလို ၆ ေယာက္အသင္း၊ ေဘာ္လံုးလို ၁၁ ေယာက္အသင္း... ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အမွားကို သူလိုက္ဆယ္ရတာ၊ သူ႔အမွားကို ကုိယ္က ျပန္ေခ်ဖ်က္ဖို႔ ႀကိဳးစားရတာ၊ ဒါေတြက အၿမဲပဲ႐ွိေနမွာပါ၊ အဲဒါေတြကို အျပစ္မျမင္ဘဲ စိတ္ဓါတ္ခိုင္ခိုင္ထားၿပီး ေ႐ွ႕ဆက္သြားဖို႔က အေရးႀကီးပါတယ္၊ အဲဒီလိုမွ team spirit ကို ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္လား...၊

က်ေနာ္ စိတ္လႈပ္႐ွားၿပီး ေမာေနတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သတိထားမိတယ္၊ ဒီလိုအေျခအေနမွာ စိတ္မတည္ၿငိမ္တဲ့လူက တစ္ပန္း႐ွံဳး ၿပီးသားပဲ၊ ဒါနဲ႔ အသက္ကို အားရပါးရ ႐ွဴသြင္းတယ္၊ ႐ွဴထုတ္တယ္၊ သံုးေလးခါေလာက္ လုပ္လိုက္ေတာ့ နည္းနည္းျပန္ၿငိမ္ သြားတယ္၊ အေျခအေနကို အျမန္ဆံုး ျပန္သံုးသပ္တယ္၊ ပထမပြဲတုန္းက က်ေနာ္တို႔ ႐ွံဴးတယ္ဆိုေပမယ့္ အမွတ္အသာနဲ႔ ဦးေဆာင္ကစား ႏိုင္ခဲ့တယ္၊ ဒုတိယပြဲမွာေတာ့ ႏိုင္ေအာင္ေတာင္ ကစားႏိုင္ခဲ့ၿပီ၊ ဒီပြဲမွာလည္း အခု ၁၃ မွတ္အထိ အမွတ္က မတိမ္းမယိမ္းနဲ႔မို႔ ဘာမွ စိတ္ေစာေနစရာ မလိုဘူး၊ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ မေတြ႔ျဖစ္တဲ့ အေတာအတြင္းမွာ ဒီလူေတြ လက္က်သြားတာ ျဖစ္ႏိုင္သလို က်ေနာ္တို႔ လက္တက္လာတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ေအာင္ကို ကစားႏိုင္တယ္၊ အဲဒီလိုေလး ေတြးလိုက္ေတာ့ နည္းနည္း အားျပန္တက္ သြားတယ္၊ အေရးအႀကီးဆံုးက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အမွားကေန သူတို႔ အျမတ္ထုတ္၊ အခြင့္အေရး ယူမသြားဖို႔ပဲလို႔ က်ေနာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ၿပီး သတိေပးလိုက္တယ္၊ ျပန္တက္လာတဲ့ စိတ္ဓါတ္နဲ႔အတူ ေထာင့္ေစ့ေအာင္ က်ေနာ္ႀကိဳးစားၾကည့္တယ္၊ ၾကက္ေတာင္ကို ဘယ္ဖက္႐ိုက္မလဲ ဆိုတာ သူတို႔မသိႏိုင္ေအာင္ ေျမေပၚက်ကာနီးအထိ လက္လႈပ္႐ွားမႈကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေဖ်ာက္ကစားတယ္၊ Smash ႐ိုက္ခ်ေတာ့မယ္ဆို စိတ္အာ႐ံုကို လက္ေကာက္ဝတ္ဆီ ပို႔ထားတယ္၊ လက္ေမာင္းအားကို သံုးၿပီး ႐ိုက္ခ်တာထက္ လက္ကိုေဖ်ာ့ထား၊ လက္ေကာက္ဝတ္ကို ခ်ိဳးၿပီး ႐ိုက္ခ်တာက ပိုၿပီးထိေရာက္ပါတယ္၊ အဲဒီလို ကစားၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ပြဲဟာ က်ေနာ္တို႔လက္ထဲမွာ ေရာက္လာၿပီဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္၊ ဟုတ္ပါတယ္..၊ အမွတ္ေတြ ဆက္တိုက္တက္လာၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ ၆ မွတ္အကြာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္လိုက္တယ္၊ ပြဲအၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကခ်ိန္မွာ အကၤ် ီအျပာနဲ႔လူက 'bravo' ဆိုၿပီး ခ်ီးက်ဴးေတာ့ က်ေနာ္က 'You did a good job, too' လို႔ ျပန္ႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္၊ ဒီလူ႔ကို အဲဒီစကား ေျပာလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ ခံစားမႈတစ္မ်ိဳး က်ေနာ္ရေနခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကစားရတာ အႀကိတ္အနယ္မို႔ ႏွစ္သက္မိေၾကာင္းေျပာၿပီး က်ေနာ္တို႔ လမ္းခြဲလိုက္ၾကတယ္...၊

ဒီၾကက္ေတာင္ပြဲေလးက တကယ္ေတာ့ ဘာမွ အေရးမပါ,ပါဘူး၊ အေရးႀကီးလွတဲ့ ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္ေဆာင္ပြဲ မဟုတ္သလို ႏိုင္လည္း တဒဂၤေလး ေက်နပ္၊ ႐ွံဴးလည္း ခဏတျဖဳတ္ စိတ္ဓါတ္က်ၿပီး အလြန္ဆံုး နာရီဝက္ေလာက္ အၾကာမွာပဲ အားလံုးေမ့သြားမွာပါ၊ အခုတစ္ေခါက္ အကၤ် ီ အျပာနဲ႔လူနဲ႔ သူ႔ကစားေဖာ္ကို က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္လိုက္ေပမယ့္ ေနာက္တစ္ေခါက္က် သူတို႔ကပဲ အျပတ္အသတ္ ႏိုင္တာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကိစၥမ႐ွိပါဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ကို တခ်ိန္တုန္းက ေမွာက္လိုေမွာက္၊ လွန္လိုလွန္ ကစားခဲ့သူ တစ္ေယာက္ကို ေနာက္ဆံုးေတာ့ ႏိုင္ေအာင္ ျပန္ကစားႏိုင္တဲ့ အရည္အေသြး က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ ႐ွိတယ္ဆိုတဲ့ အသိက ဒီကစားပြဲရဲ႕ အျမတ္ပါပဲ၊ ဘဝမွာ တခါတေလ အဆံုးသတ္ရလဒ္ထက္ အဲဒီရလဒ္ကို ေဆာင္ၾကဥ္းေပးတဲ့ စိတ္အတင္အခ်၊ စိတ္ခြန္အားကို သိလိုက္ရတာက ပိုၿပီးအက်ိဳး႐ွိ ပါတယ္၊ ရလဒ္က ဒီတစ္ပြဲတည္းအတြက္ ျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီလိုရလဒ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ယူေပးႏိုင္တဲ့ စိတ္စြမ္းအားကေတာ့ ကိုယ့္တစ္ဘဝလံုးကို ေမာင္းႏွင္ေပးသြား ႏိုင္တာ မဟုတ္လား...။ ။


ညီလင္းသစ္
၃ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၁၂