30 November 2007

ခ်စ္ေသာဒီဇင္ဘာ


ဒီဇင္ဘာေရာက္ခဲ့ျပန္ပါၿပီ။

(၁၂)လရာသီထဲမွာ ဒီဇင္ဘာဟာ က်ေနာ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ လေတြထဲက တခုပါ၊ ဘယ္အသက္အ႐ြယ္ထဲက ဒီဇင္ဘာ ကိုထူးထူးျခားျခားပိုၿပီး ႏွစ္သက္ေနခဲ့တာလည္းဆိုတာ မမွတ္မိေပမယ့္ ဒီဇင္ဘာေရာက္ရင္ ရင္ခုန္သံေတြ က်ယ္ေလာင္ျမန္ဆန္လာတာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ၊ ဒီဇင္ဘာရဲ႕ မနက္ခင္းေတြမွာ ဆြတ္ပ်ံ႕ၾကည္လင္ျခင္း ေတြနဲ႔ ႏိုးထလာရသလို ညေနခင္းေတြမွာေတာ့ လြမ္းေမာတမ္းတျခင္းေတြနဲ႔ တေန႔တာကို ႏႈတ္ဆက္ က်န္ရစ္ ရျပန္ပါတယ္၊ ၾကည့္လိုက္ပါဦး...ဟိုးေ႐ွ႕မွာေ႐ႊအိုေရာင္ေခါင္းေလာင္းထိုးသံေတြနဲ႔ လာေနတာဒီဇင္ဘာေပါ့။

က်ေနာ္ေနထိုင္ခဲ့ရာ ဝန္းက်င္ေလးမွာဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ဒီဇင္ဘာကို ႀကိဳဆိုဖို႔လူငယ္ေတြ ရင္ခုန္တက္ႂကြေန ေလာက္ၿပီေပါ့၊ အင္းစိန္ၿမိဳ႕နယ္အပိုင္ထဲမွာပါတဲ့ ဒီရပ္ကြက္ေလးထဲမွာ ဒီဇင္ဘာကိုႀကိဳဆိုတဲ့ အစဥ္အလာေလး တခု႐ွိပါတယ္၊ ဘယ္သူကဘယ္တုန္းက စလိုက္တာမွန္းမသိတဲ့ ဒီႀကိဳဆိုပြဲေလးဟာ လူငယ္ေတြအတြက္ေတာ့ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး႐ွိလွပါတယ္၊ ႏိုဝင္ဘာ(၃၀)ရက္ေရာက္ရင္ ညဦးပိုင္းကတည္းက က်ေနာ္အပါအဝင္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဟိုတစုဒီတစုနဲ႔ စိတ္လႈပ္႐ွားေနေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ တျခားလူငယ္ေတြလည္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ၊ နီးစပ္ရာ အိမ္ေတြမွာ စု႐ံုးစု႐ံုးနဲ႔ေပါ့၊ ဒီလိုနဲ႔ ေစာင့္စားေနခဲ့တဲ့ ညသန္းေခါင္(၁၂)နာရီ ထိုးတာနဲ႔တၿပိဳင္နက္အားလံုးက‘Sweet December’လို႔ေအာ္ၾကပါတယ္၊ ဒီအခ်ိန္လူငယ္ေတြ အားလံုးက လမ္းေတြေပၚမွာ ‘Goodbye November,Sweet December’လို႔ေအာ္ဟစ္ႏႈတ္ခြန္းဆက္ၾက၊ တဖြဲ႕နဲ႔ တဖြဲ႕ ေတြ႕ရင္ လည္းေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ဖက္ယမ္းႏႈတ္ဆက္ၾကလို႔ ေအးျမျခင္းေတြ ေဆာင္ၾကဥ္းလာတဲ့ဒီဇင္ဘာကို ရင္ဖြင့္ႀကိဳခဲ့ၾက တာေပါ့၊

ေငြစေၾကးစ နဲနဲ႐ႊင္တဲ့ႏွစ္ေတြမွာ က်ေနာ္နဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ကိုယ့္စရိတ္နဲ႔ကိုယ္ စာ႐ြက္ေတြ၊ ေရာင္စံုခဲတံ ေတြဝယ္ၿပီး ‘Sweet December’ဆိုတဲ့စာလံုးကို ဒီဇိုင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးဆြဲလို႔ အိမ္ေတြမွာလိုက္ကပ္ၾကတာေပါ့၊ ေနာက္ရက္ေတြမွာ လမ္းတကာလွည့္ၾကည့္ရင္း ဘယ္သူ႔ဒီဇိုင္းကဘယ္လို၊ ဘယ္သူကေတာ့ ပံုဆြဲေတာ္တယ္ စသျဖင့္ ေဝဖန္ျငင္းခုန္ရင္း ဒီဇင္ဘာကိုဖြင့္လွစ္ခဲ့ၾကတာေလ၊ အိမ္ေတြကလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ အခ်ိန္ယူဆြဲ ထားမွန္းသိေတာ့ စာ႐ြက္ေတြကို ဆုတ္ျဖဲမပစ္ပါဘူး၊ တခုေတာ့႐ွိပါတယ္...ညသန္းေခါင္အခ်ိန္ က်ေနာ္တို႔ေအာ္ ဟစ္တဲ့အသံေတြေၾကာင့္ လူႀကီးေတြခမ်ာအိပ္ေရးပ်က္ရလို႔ သိပ္ေတာ့မေက်နပ္ၾကဘူး၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ႏွစ္မွာ တခါ ျဖစ္လို႔လည္း ဘယ္သူကမွ ထူးထူးေထြေထြ ဆူတာပူတာမ႐ွိပါဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ တကယ္ကို ေပ်ာ္ခဲ့ၾကပါတယ္၊ လြမ္းရပါတယ္ Sweet December ေရ......။

ေနာက္ၿပီး အမ်ားအားျဖင့္ ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ က်ေရာက္ေလ့႐ွိပါတယ္၊ က်ေနာ္ ခ်စ္တဲ့ဒီဇင္ဘာဟာ ဒီပြဲေတာ္နဲ႔မ်ားတိုက္ဆိုင္လိုက္လို႔ကေတာ့ အလွေပၚအယဥ္ဆင့္ သြားၿပီေပါ့၊ အဲဒီလို ရက္ေတြဆိုရင္ေတာ့ အင္းစိန္အာလိန္ငါးဆင့္ ဘုရားမွာက်င္းပေလ့႐ွိတဲ့ ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးပြဲကိုသြားဖို႔ လူက ေျခလွမ္း တျပင္ျပင္နဲ႔ျဖစ္ေနၿပီ၊ ပြဲေတာ္တရားဝင္ဖြင့္လွစ္တဲ့ရက္ မတိုင္ခင္ညမွာေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ေတြက အိပ္စက္ျခင္း ေတြကိုေသာ့ခတ္သိမ္းဆည္းလို႔ တညလံုးမအိပ္ဘဲ အ႐ုဏ္တက္ကိို ေစာင့္ၾကပါတယ္၊

လမ္းထိပ္ကအုတ္ခံုေလးေပၚမွာ ဂစ္တာတီး၊သီခ်င္းဆိုရင္း ေအးျမျခင္းေတြေသာက္သံုးလို႔ ဒီဇင္ဘာရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲ မွာက်ေနာ္တို႔တေတြ တိုးေဝွ႔သာယာခဲ့ ၾကတာေပါ့၊ ကရင္လူမ်ိဳးအမ်ားစု ေနထိုင္တဲ့ရပ္ကြက္ျဖစ္တဲ့အတိုင္း မနက္(၄)နာရီခြဲ (၅)နာရီထိုးေလာက္မွာေတာ့ လူႀကီးလူငယ္အသီးသီးက အာလိန္ငါးဆင့္က အလံတင္ပြဲကို သြားဖို႔ ထြက္လာၾကတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ကလည္း က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ဂီတေဖ်ာ္ေျဖပြဲကိုရပ္လို႔ ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ ကိုခ်ီတက္ၾကတာေပါ့၊ အဲဒီလိုသြားတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔အျမဲလိုလို လမ္းေလွ်ာက္သြားေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ မဆိုစေလာက္ပဲ ေအးျမတဲ့ ရန္ကုန္ေဆာင္းရဲ႕ နံနက္ေစာေစာ ျမဴႏွင္းမႈန္ေတြၾကားမွာ (၄၅)မိနစ္သာၾကာတဲ့ လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္ေလးဟာ ႏုသစ္လတ္ဆတ္ျခင္းအတိၿပီးလို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ေနေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ အိပ္မႈံစုံမႊား ႏိုးထလာတဲ့ ဒီဇင္ဘာမနက္ခင္းကေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္လိုအျပစ္ကင္းၿပီး၊ လံုမပ်ိဳတစ္ေယာက္လိုခ်စ္စရာ ေကာင္းေနျပန္ေရာ...။

ဒီေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာေတာ့ ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ကို ရက္ျခားဆိုသလို က်ေနာ္ေရာက္သြားတတ္ပါတယ္၊ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ အစီအစဥ္တခုက ျမန္မာ့႐ိုးရာ လက္ေဝွ႔ၿပိဳင္ပြဲပါ၊ က်ေနာ္တို႔ကေလးဘဝတုန္း ကေတာ့ ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးပြဲရဲ႕ လက္ေဝွ႔ၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ သမန္းက်ားတို႔၊ ဘႏွစ္တို႔က နာမည္ႀကီးေပါ့၊ ငယ္ေသးလို႔ အေဖကၾကည့္ခြင့္ မျပဳေပမယ့္ ပြဲေတာ္ရဲ႕ေလထဲမွာ ပ်ံ႕လြင့္လာတဲ့ လက္ေဝွ႔ဗိန္းေမာင္းဟာ က်ေနာ့္ကို နတ္ဖမ္း သလိုဖမ္းစားေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ ဒီဇင္ဘာရဲ႕ ၾကယ္စံုတဲ့ေကာင္းကင္ယံေအာက္က ပြဲခင္းေလးထဲမွာ အခ်ိန္ေတြက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ငယ္ဘဝေတြကိုသယ္ေဆာင္ၿပီး မီးခိုးေငြ႕ေတြနဲ႔အတူ တလူလူလြင့္လို႔၊ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေတြးမိတဲ့အခါတိုင္း သက္လံုေကာင္းလွတဲ့အလြမ္းေတြက လက္ေဝွ႔သမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ လွ်င္ျမန္ျခင္းမ်ိဳးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို အ႐ႈိက္ထိုး အႏိုင္ယူသြားေလ့႐ွိပါတယ္၊

ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္တဲ့ ဒီဇင္ဘာညခ်မ္းေတြမွာ အမွတ္ရစရာ ေနာက္တခုကေတာ့ ခရစၥမတ္သီခ်င္းသံေတြပါ၊ က်ေနာ္ေနထိုင္ႀကီးျပင္းခဲ့ရာ ရပ္ကြက္ေလးအတြင္းမွာ ‘Carol Singing’လို႔ေခၚတဲ့ ဒီႏႈတ္ခြန္းဆက္ေတးသံေတြ ဟာဒီဇင္ဘာ လလယ္ေလာက္ကစလို႔ တစ္အိမ္တက္ဆင္း ပ်ံ႕လြင့္ေနေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ ေငြႏွင္းမႈန္ပုဝါပါးကို ထိုးခြဲ ထြက္လာတဲ့ ေဟာ္လိုဂစ္တာသံတလြင္လြင္နဲ႔ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ဓမၼေတးသံသာက နရီစည္းခ်က္နဲ႔အညီခုန္ေနတဲ့ ဒီဇင္ဘာရဲ႕ အသည္းႏွလံုးပါပဲ၊ ေအးစက္တဲ့ညေတြမွာ ဂစ္တာတီးရတာ လက္ေခ်ာင္းထိပ္ဖ်ားေလးေတြ နာက်င္ လို႔မသက္သာပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူးမႈ ဒီေရလႈိင္းေတြေအာက္မွာ နာက်င္မႈေတြဟာ အရည္ေပ်ာ္ သြားတာခ်ည္းပါပဲ၊

ဒီႏိုင္ငံမွာေတာ့ ခရစၥမတ္ကာလေရာက္ရင္ သစ္ပင္ေတြ၊ အေဆာက္အဦးေတြ၊ လမ္းမီးတိုင္ေတြ မွစ၍အရာရာ ကိုအလွဆင္ထားတတ္ၾကပါတယ္၊ ဒါ့အျပင္ ခရစၥမတ္ေစ်းလို႔ ေခၚတဲ့သစ္သားအိမ္ေလးေတြနဲ႔ ယာယီေစ်းေလး ေတြကလည္း ခ်စ္စရာေလးေတြပါ၊ အဲဒီမွာ တပိုင္တႏိုင္ခ်က္ထားၾကတဲ့ စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြ၊ ကိုယ္ပိုင္ အိမ္ တြင္းမႈလုပ္ငန္းက ထြက္တဲ့ထြက္ကုန္ ႀကီးႀကီးေသးေသးမ်ိဳးစံုနဲ႔ စည္စည္ကားကားပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ကေတာ့ ဒီအလွအပေတြ ေနာက္ကြယ္က စီးပြားေရးတြက္ခ်က္မႈေတြကိုပဲ ျမင္ေနမိတယ္၊ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ႏႈတ္ ခြန္းဆက္ၾကတဲ့ ‘Carol Singing’ေတးသံေတြဆိတ္သုန္းလို႔ ဒီဇင္ဘာဟာ အသံဝင္ေနတဲ့ လူမမာတစ္ေယာက္နဲ႔ တူလွပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ရင္ခုန္သံနဲ႔ကိုယ္ ဒီဇင္ဘာကို ျဖတ္သန္းေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား၊ ကိုယ့္ေက်ာင္း နဲ႔ကိုယ့္ဂါထာ ကိစၥသာျဖစ္လို႔ ဘာမွေျပာစရာ မ႐ွိပါဘူး၊

ေတးေရးဆရာညီညီသြင္ ကေတာ့ အေဝးေရာက္သားတစ္ေယာက္က ဒီဇင္ဘာလမွာ သူ႔ကိုေမွ်ာ္ေန႐ွာမယ့္ တံခါးဝကအေမအိုကို ျမင္ေယာင္ၿပီး မ်က္ရည္လည္ရတဲ့အေၾကာင္း သီခ်င္းေလးဖြဲ႕ခဲ့ပါတယ္၊ ဒီလိုမ်က္ရည္ လည္ရတဲ့ အေဝးေရာက္သားေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိမယ္ဆိုတာ သံသယ႐ွိစရာ မလိုပါဘူး၊ တကယ္ေတာ့ဒီီဇင္ဘာ ဟာ က်ေနာ့္ဆီကို ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြ၊ ရင္ခုန္မႈေတြ တေပြ႕တပိုက္သယ္လာသလို လြမ္းဆြတ္ျခင္းေတြ တပံုတပင္ ကိုလည္းထားခဲ့တတ္ပါတယ္၊ တမင္တကာ ခ်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ေမ့ထားခဲ့ျခင္းေတြကို သူကသတိတရနဲ႔ သယ္လာ တတ္ေသးသလို က်ေနာ္သတိရခ်င္တာေတြကိုေတာ့ သူ႕ရဲ႕ခပ္ဖြဲဖြဲ ျမဴႏွင္းမႈန္ေတြေအာက္မွာ ေမ့ေလ်ာ့ေစသူပါ၊ ဒီဇင္ဘာဟာတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈေတြကိုက်ေနာ့္နားထဲမွာ ဆူညံပဲ့တင္ထပ္ေနေအာင္ ထိုးႏိုင္တဲ့ေခါင္းေလာင္း တလံုးျဖစ္သလို ခ်မ္းစိမ့္ေအးျမမႈေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ရဲ႕ေသြးေတြကို ဆူပြက္ေစတဲ့ မီးလင္းဖိုတခုလည္းျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီဇင္ဘာဟာ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆိုေပမယ့္ က်ေနာ္ဘယ္ေတာ့မွ အလြတ္ရမွာမဟုတ္တဲ့ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ ပဲျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ။


ညီလင္းသစ္
၃၀ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၀၇

1 comment:

ေမျငိမ္း said...

ဒီဇင္ဘာပို႔စ္ကို ဖတ္ရေတာ့ အမကိုယ္တိုင္ ၾကံဳဖူးတဲ့ အဲဒီအင္းစိန္က Sweet December ညကို သတိရသြားတယ္။ အင္းစိန္ အေ၀ရာလမ္းမွာ သူငယ္ခ်င္းရွိေတာ့ အမတို႔ သူတို႔ျခံထဲမွာ မိုးအလင္းထိ မီးပံုပြဲ လုပ္ရင္း စားရင္းေသာက္ရင္း Sweet December ေနဖူးတယ္..။ ခု ဖတ္ရေတာ့ လြမ္းသြားေရာ။