22 November 2007

ထိုလက္ထပ္ပြဲ


လက္ထပ္ထိမ္းျမားပြဲေတြကို က်ေနာ္တို႔အားလံုးလိုလို သြားဖူးၾကပါတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဒီလိုပြဲမ်ိဳးေတြက ပကာသနေတြမ်ားလို႔, ဟန္ေဆာင္မႈေတြမ်ားလို႔ ေ႐ွာင္ေလ့႐ွိ္တယ္ဆိုရင္ ေတာင္မွ အနည္းဆံုးေတာ့ မ်က္ႏွာနာမွာစိုးလို႔၊ လူမႈေရးအရ ဘယ္လိုမွ မေကာင္း တတ္လို႔ စသျဖင့္ မသြားမျဖစ္ သြားရတာေတြ ႐ွိတတ္ပါတယ္၊ ဆိုလိုတာက မတူညီၾကတဲ့လူသားႏွစ္ဦး ေလာကရဲ႕ လမ္းအသြယ္သြယ္ကို တူညီတဲ့စိတ္အေျခခံနဲ႔ အတူေလွ်ာက္မယ့္အေၾကာင္း ေၾကညာ တဲ့ ဒီပြဲမ်ိဳးေတြကို က်ေနာ္တို႔ ျဖတ္သန္းၾကဖူးပါတယ္၊

မဂၤလာပြဲေတြဟာ တဦးခ်င္းစီရဲ႕ ခံယူခ်က္၊ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္မႈ စတာေတြေပၚ မူတည္လို႔ တရားသူ ႀကီးေ႐ွ႕ေမွာက္ လက္မွတ္ထိုးတဲ့ အက်ဥ္း႐ံုးပြဲ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းေကြ်းပဲြ၊ ဘုရားေက်ာင္းမွာ က်င္းပတဲ့ပြဲ၊ ဟိုတယ္ႀကီးေတြမွာ ဧည့္ခံတဲ့ပြဲ စသည္အားျဖင့္ ကြဲျပားပါတယ္၊ သတို႔သားနဲ႔ သတို႔သမီး ေတြကလည္း ေ႐ွ႕သြားေနာက္လိုက္ အင္မတန္လိုက္ဖက္ တာေတြ႐ွိသလို အပုနဲ႔ အ႐ွည္၊ အပိန္နဲ႔အဝ၊ အျဖဴနဲ႔အမဲ အျပင္ပန္းအားျဖင့္ သိပ္မလိုက္ဖက္တာေတြ လည္း႐ွိပါတယ္၊ ဒီလိုလက္္ထပ္ပြဲေတြ အမ်ားႀကီးထဲမွာမွ အခု က်ေနာ္ေျပာျပခ်င္တဲ့ ဒီလက္ထပ္ပဲြေလးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ထူးဆန္းပါတယ္၊ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူတစ္ေယာက္က ေခြးတစ္ေကာင္ ကို လက္ထပ္တဲ့ပြဲ ျဖစ္ေနလို႔ ပါပဲ၊

တကယ္ပါ၊ လူသားစင္စစ္ တစ္ေယာက္က ေခြးတစ္ေကာင္ကို တရားဝင္ လက္ထပ္ခဲ့တာပါ၊ ၾကားရ သူတိုင္းက တအံ့တၾသနဲ႔ စိတ္ဝင္စားၾကလို႔ေပါ့၊ ပိုၿပီး စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းတာက ဒီလက္ထပ္ပဲြ ရဲ႕ေနာက္ကြယ္က အေၾကာင္းေလးပါ၊ သူကဘာျဖစ္လို႔ ေခြးကိုမွ လက္ထပ္ရတာလဲ? ဘာလဲ...သူ႔ကို ႀကိဳက္ မယ့္အမ်ိဳးသမီး မ႐ွိလို႔လား? မဟုတ္ပါဘူး၊ ဇတ္လမ္းေလးကေတာ့ ဒီလိုပါ၊

ဆဲလ္ဗာကူးမားဟာ အသက္ (၃၄) ႏွစ္အ႐ြယ္႐ွိ ဟိႏၵဴအမ်ိဳးသားတဦးျဖစ္ၿပီးေတာ့ အိႏၵိယႏိုင္ငံ၊ တမီလ္ျပည္နယ္မွာ႐ွိတဲ့ နာဒုဆိုတဲ့ ႐ြာကေလးမွာေနထိုင္ပါတယ္၊ လယ္ယာလုပ္ငန္းနဲ႔ အသက္ေမြး တဲ့ဒီဟိႏၵဴလူငယ္ေလးဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၅) ႏွစ္က သူ႔လယ္ထဲမွာ ေခြးႏွစ္ေကာင္ကို သတ္လိုက္ပါ သတဲ့၊ အျပစ္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ သတ္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူကအဲဒီေခြးႏွစ္ေကာင္ကို သစ္ပင္တစ္ ပင္မွာ ႀကိဳးနဲ႔ ခ်ိတ္ဆြဲၿပီး ထားခဲ့ပါတယ္၊ ဒီအျဖစ္အပ်က္ ၿပီးေတာ့ ဆဲလ္ဗာကူးမားက ေန႔တဓူဝ အလုပ္ေတြဆက္လုပ္္ရင္း ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ သူထင္သေလာက္ေတာ့ မေအးေဆး ခဲ့ပါဘူး၊

ရက္အနည္းငယ္ အၾကာမွာ သူ႔အေနနဲ႔ ဆိုင္းမဆင့္ဗံုမဆင့္ စကားေျပာရာမွာ ခက္ခဲလာၿပီးေတာ့ စကားထစ္လာပါ တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ လံုးလံုး ဆြံအသြားေရာ၊ သိ္ပ္မၾကာခင္ အၾကားအာ႐ံု လည္းခ်ိဳ႕တဲ့လာၿပီးေတာ့ နားမၾကားေတာ့ပါဘူး၊ ပိုဆိုးတာက ေလျဖတ္သလိုျဖစ္လာၿပီး လမ္းပါ ေလွ်ာက္လို႔ မရေတာ့ တာပါပဲ၊ သန္သန္မာမာ လယ္သမားလူငယ္ဟာ ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ ဒုကၡိတလံုးလံုး ျဖစ္သြား ပါေတာ့တယ္၊

ဆရာဝန္ေတြနဲ႔ သူျပၾကည့္ပါတယ္၊ ႐ိုး႐ိုးကုေရာ အထူးကုေရာ ေကာင္းမယ္ထင္တဲ့ ဆရာဝန္မွန္ သမွ်နဲ႔ ျပတယ္၊ ဆရာဝန္ေတြသာ စံုသြားတယ္၊ ထူးဆန္းတဲ့ ဒီေရာဂါကို ဘယ္သူမွ မကုႏိုင္ၾကဘူး၊ မကုႏိုင္႐ံုမက ဘာ့ေၾကာင့္ျဖစ္တယ္ ဆိုတာေတာင္ ႐ွင္းမျပႏိုင္ၾကဘူး၊ ဆဲလ္ဗာကူးမားလည္း ေငြ ကုန္လူပန္းေပါ့၊ အဲဒီလို စိတ္ဓါတ္ေတြက်ၿပီး ကယ္ရာကူရာမဲ့ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ကယ္တင္႐ွင္ ေပၚလာ ပါတယ္၊ ေဗဒင္ဆရာ တစ္ေယာက္ပါ၊

ေဗဒင္ဆရာကေတာ့ ဘာ့ေၾကာင့္ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ ႐ွင္းျပ႐ံုတင္မကဘူး၊ ဘယ္လို ကုရမယ္ဆိုတာ ပါ တန္းေျပာပါတယ္၊ ပို္င္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ပါပဲ၊ သူ႔အေျပာအရ လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၅) ႏွစ္က ဆဲလ္ဗာကူးမား သတ္ခဲ့တဲ့ ေခြးႏွစ္ေကာင္ရဲ႕ ဝိညာဥ္ေတြဟာ သူ႔ကိုျပဳစား ထားသတဲ့၊ ဒါ့ေၾကာင့္ သူဒါေတြ ျဖစ္ေန တာတဲ့၊ အဲဒီေခြးသရဲႏွစ္ေကာင္ရဲ႕ က်ိန္စာကိုဖ်က္ဖို႔ တခုတည္းေသာ နည္းလမ္းက ေခြး တစ္ ေကာင္နဲ႔သူလက္ထပ္ရမယ္တဲ့၊ ဆဲလ္ဗာကူးမားကေတာ့ အားကိုးပါရေစဆရာရယ္ေပါ့၊ ေဗဒင္ဆရာ ရဲ႕မ်က္ႏွာကလည္း ခပ္တင္းတင္း၊ တျပားမွ မေလွ်ာ့ႏိုင္ဘူး ဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႔။


ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္တခုေျပာခ်င္တာက လူ႔ရဲ႕ အားကိုး႐ွာစိတ္ပါ၊ ေက်ာက္ေခတ္ကာလ ကတည္းက ဒီစိတ္ဟာ လူသားေတြဆီမွာ ႐ွိပါတယ္၊ ေနနတ္သားကိုးကြယ္မႈ၊ မီးနတ္သားကိုးကြယ္မႈ စသျဖင့္ အားႀကီးတဲ့အရာလို႔ ထင္တဲ့အခါမ်ိဳး၊ က်ိဳးေၾကာင္းဆက္ႏြယ္မႈ ႐ႈေထာင့္ကေန႐ွင္းမျပ တတ္တဲ့အခါ မ်ိဳးေတြမွာ ဒီစိတ္ဟာ ေပၚလာတတ္ပါတယ္၊ ဒီအခါမွာ ေဗဒင္လကၡဏာ မွစ၍ သဘာဝလြန္၊ စိတ္နယ္လြန္နယ္ပယ္ ေတြထဲမွာ ကြ်မ္းဝင္သူေတြကို အားကိုးမိတတ္ၾကပါတယ္၊ လူ႔ရဲ႕ သဘာဝ ကိုက ျမင္ႏိုင္တဲ့အရာထက္ မျမင္ႏိုင္တဲ့ အရာေတြကို ပိုစိတ္ဝင္စားပါတယ္၊ မျမင္ႏိုင္တဲ့အရာ ဆိုတာမွာ မ်က္စိနဲ႔ မျမင္ရတာေရာ, ႀကိဳၿပီး မသိမျမင္ႏိုင္တဲ့ အနာဂါတ္မွာ ျဖစ္မယ့္ အေၾကာင္းအရာေရာ ႏွစ္ခုလံုး ပါဝင္ပါတယ္၊ ဒီစိတ္ျဖစ္ေပၚ ျခင္းဟာ ပညာတတ္ျခင္း၊ မတတ္ျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္း၊ ခ်မ္းသာျခင္းနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး၊ ဒါ့ေၾကာင့္လယ္ သမားတစ္ေယာက္ဆီမွာ ႐ွိႏိုင္္သလိုမ်ိဳးု တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ လို႔ဆိုတဲ့ လူတခ်ိဳ႕ဆီမွာလည္း ဒီလို အားကိုး႐ွာစိတ္ေတြ ႐ွိေနတာ က်ေနာ္တို႔အားလံုး အသိပါပဲ၊

ဒါနဲ႔ ဆက္ေျပာရရင္ ဆဲလ္ဗာကူးမားလည္း လက္ထပ္ဖို႔အတြက္ ျပင္ဆင္ပါတယ္၊ သူ႔အေနနဲ႔ လက္ထပ္ရမယ္ ဆိုလည္း ထပ္႐ံုေပါ့၊ ဒါက အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေတြ႕ကရာ ေခြးနဲ႔ေတာ့ သူလက္မထပ္ခ်င္ပါဘူး၊ ဒါ့ေၾကာင့္ သူႏွစ္ သက္ႏုိင္မယ့္ ေခြးပ်ိဳမေလးကို ႐ွာရပါတယ္၊ ေခြးကို ေမြးဖို႔မဟုတ္ဘဲ လက္ထပ္ဖို႔႐ွာတဲ့ အခါမွာ ထင္သေလာက္ မလြယ္ကူပါဘူး၊ ေနာက္ဆံုးမွာ ေတာ့သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေကာင္းမႈနဲ႔ အသက္ (၄) ႏွစ္အ႐ြယ္ သတို႔သမီးေလာင္းကို ႐ွာေတြ႕သြားပါေတာ့တယ္၊ အဲဒီတစ္ေကာင္ႂကြက္ သတို႔သမီးေလာင္းကို သူတို႔ ‘ဆဲလ္ဗီ’ လို႔နာမည္ ေပးလိုက္ၾကပါတယ္၊

ဒီလိုနဲ႔ တိမ္ျပာတဲ့ တနဂၤေႏြတေန႔မွာ စိတ္လႈပ္႐ွားမႈ အသီးသီးကို ထိုးခြဲလို႔ မဂၤလာပြဲေလးဟာ ေပၚေပါက္လာပါေတာ့တယ္၊ ဒီပြဲမွာ ဆဲလ္ဗာကူးမားတစ္ေယာက္ေတာ့ စိတ္လႈပ္႐ွား ရင္ခုန္ေနလိမ့္ မယ္လို႔ က်ေနာ္ ေတြးၾကည့္မိပါတယ္၊ သတို႔သမီးက သူ႔ကို ၾကင္ၾကင္နာနာမွ ဆက္ဆံပါ့မလား? ေတာ္ၾကာ လူပံုအလယ္မွာ စိတ္ေနာက္ၿပီးကိုက္လိုက္မွ ဒုကၡလို႔ သူေတြးေကာင္း ေတြးေနႏိုင္ပါ တယ္၊ ေခြးပ်ိဳမေလးကို ဟိႏၵဴထံုးတမ္းစဥ္လာအရ ဆာရီတထည္ ျခံဳေပးပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ပန္းကံုး တကံုးစြပ္ပါတယ္၊ သတို႔သမီးရဲ႕ ဆင္ယင္မႈကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ၊ တတ္ႏိုင္တဲ့ တခ်ိဳ႕မဂၤလာ ေဆာင္ေတြမွာလို စိန္ဆံထိုးေတြ၊ စိန္နားကပ္ေတြ၊ စိန္ဘယက္ေတြ၊ စိန္လက္စြပ္ေတြနဲ႔ တဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္ေနတဲ့ စိန္စီေသာ သတို႔သမီး မဟုတ္ပါဘူး၊

အခ်ိန္က်ေတာ့ ‘ဇနီးေမာင္ႏွံေလာင္း’ ကိုဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္းကို ေခၚသြားၾကပါတယ္၊ အဲဒီမွာ ဘုရား ေက်ာင္းရဲ႕ အႀကီးအကဲက သူတို႔ကို လက္ထပ္ေပးလိုက္ ပါေတာ့တယ္၊ လက္ထပ္ပြဲမွာ ဆဲလ္ဗာ ကူးမားရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းက အမွတ္တရစကား ေျပာတဲ့အခါ သူ႔သူငယ္ခ်င္းဟာ က်ိန္စာကိုေခ်ဖ်က္ဖို႔ အတြက္သာ ဒီေခြးကိုလက္ထပ္ရေၾကာင္းနဲ႔ အေျခအေနေတြ အားလံုးပံုမွန္ ျပန္ျဖစ္သြားတဲ့အခါ တကယ့္သတို႔သမီး တစ္ေယာက္နဲ႔ ေပါင္းဖက္ဖို႔ ရည္မွန္းထားပါတယ္ လို႔အားလံုးကို ႐ွင္းျပသြား ပါတယ္၊ လက္ထပ္ၿပီးတဲ့အခါ ဘာဆက္ျဖစ္ေသးလဲ? ဆဲလ္ဗာကူးမားရဲ႕ က်ိန္စာေကာ ျပယ္သြား လား? ေနာက္ပိုင္း ဇတ္လမ္းကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဆက္မသိရပါဘူး၊

ဒီဇတ္လမ္းမွာ ဆဲလ္ဗာကူးမား ဆိုတဲ့လယ္သမား လူငယ္ေလးကို က်ေနာ္တို႔ ႐ႈေထာင့္ေပါင္းစံု ကေန ခံစားၾကည့္လို႔ ရပါတယ္၊ ေခြးတစ္ေကာင္ကို လက္ထပ္သူဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔ ရယ္ေမာပစ္ လိုက္လို႔ ရပါတယ္၊ အဲဒီလို ဝိုင္းရယ္ၾကမယ့္ လူေတြလည္း နည္းမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ က်ေနာ္ ခန္႔မွန္းၾကည့္ ပါတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ‘တကယ္႐ူးလဲ ႐ူးတဲ့ေကာင္ပါပဲကြာ၊ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဥာဏ္ ကလည္းနဲပါဘိ’ လို႔ စုပ္တသပ္သပ္နဲ႔ ေခါင္းယမ္းေနလို႔ လည္းရပါတယ္၊ ‘အယူသည္း လြန္းတဲ့ ေကာင္ပဲ’ လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်လို႔ ရသလို ‘နဲနဲမွ အ႐ွက္နဲ႔ သိကၡာ႐ွိတဲ့ ေကာင္မဟုတ္ဘူး၊ ေခြးကိုမ်ား လက္ထပ္ရ တယ္လို႔’ ဆိုၿပီး မညႇာမတာ အျပစ္တင္လို႔လည္း ရပါတယ္၊ ဒါကေတာ့ တဦးခ်င္းစီရဲ႕ ႐ႈေထာင့္ ေ႐ြး ခ်ယ္မႈနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ပံု စိတ္အေျခခံေပၚမွာ ပဲမူတည္ပါလိမ့္မယ္၊

ဒါေပမယ့္ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဒီေခြးႏွစ္ေကာင္ကို သတ္မႈဆိုတဲ့ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္တဲ့ ေန႔ကေန (၁၅) ႏွစ္လံုးလံုး သူဘယ္ ေလာက္စိတ္ဆင္းရဲ ေနခဲ့ရမလဲ? အမည္တပ္လို႔ မရတဲ့ ေရာဂါေတြကလည္း တခုၿပီးတခု၊ ေငြေတြ လည္းကုန္၊ အားကိုးရမယ့္သူ ကလည္းမ႐ွိနဲ႔၊ သူတကယ္ကို ပင္ပန္းတႀကီး ျဖတ္သန္းခဲ့ရမွာပါ၊ ေနာက္ဆံုး ကုသနည္းကို ေတြ႕ျပန္ေတာ့လည္း လုပ္ရမွာက အငိုလြယ္ သေလာက္ အ႐ႈိက္ခက္တဲ့ ကိစၥ၊ ၿပီးေတာ့ တကယ္ ေပ်ာက္ မေပ်ာက္ဆိုတာလည္း ဘယ္သူက အာမခံမွာလဲ? အားလံုးက ဝိုင္းဟား လိုက္ၾကမယ့္ျဖစ္ျခင္း၊ လူႀကီးလူငယ္မေ႐ြး သြားေလရာမွာ ဝိုင္းစ, မွာကေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ၊ ဒီကိစၥေတြၿပီးျပန္ေတာ့့ သူ႔ကိုလက္ထပ္ရဲမယ့္ အမ်ိဳးသမီး ေကာ ႐ွိပါဦးမလား? ဒါေတြကို ေတြးၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို သူလြယ္လြယ္နဲ႔ ခ်ခဲ့မွာ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္၊

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆဲလ္ဗာကူးမားကေတာ့ ဒါဟာ သူက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ အျပစ္ရဲ႕ အဖိုးအခကို ျပန္ေပးဆပ္ရ ျခင္းပဲလို႔ ခံယူၿပီး အားလံုးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကို ရင္ဆိုင္သြားခဲ့ပါတယ္၊ ဒီေလာကမွာ ေခြးႏွစ္ေကာင္ ကိုသတ္မႈ ဆိုတာထက္ အမ်ားႀကီး ပိုႀကီးေလးတဲ့ လူသတ္မႈေတြ က်ဴးလြန္ေနၾကသူေတြ ႐ွိပါတယ္၊ တကယ့္ကို ရခဲလွတဲ့ လူ႔ဘဝတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရခဲ့ၾကတဲ့ တန္ဖိုး႐ွိလူသားေတြပါ၊ ဒီလူသား ေတြကို လူမဆန္စြာ သတ္ခဲ့ၾကတဲ့ ‘လူေတြ’ ႐ွိပါတယ္၊ သူတို႔ေတြကေကာ..... စိုက္ပ်ိဳးခဲ့တာေတြ အတြက္ ျပန္ရိပ္သိမ္းရမယ့္ အခ်ိန္ေရာက္လာရင္ ဆဲလ္ဗာကူူးမားေလာက္ သတိၱ႐ွိပါ့မလား? က်ေနာ္ သိခ်င္လွပါေတာ့တယ္။ ။


ညီလင္းသစ္
၂၂ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၀၇

2 comments:

Anonymous said...

ေခြးကိုလက္ထပ္လိုက္လို႔ သူသတ္ခဲ႔တဲ႔ ေခြးနွစ္ေကာင္ရဲ႕ေသြးေတြ စင္ၾကယ္သြားနိုင္မလားလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ တစ္ကယ္လို႔ ဟစ္တလာက ဂ်ဳးမတစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္လိုက္တယ္ဆိုပါေတာ့…….။ သူသတ္ထားတဲ႔ ဂ်ဴးေတြရဲ႕ ေသြးေတြစင္ၾကယ္သြားမလား… အဲလိုေပါ့ေလ။

အရမ္းစိတ္၀င္စားဖုိ႔ေကာင္းတာပဲ။ ေ၀မွ်တာ ေက်းဇူးပါရွင္။

ေမျငိမ္း said...

ညီလင္းသစ္ေရ.. တကယ္ေတြးစရာေကာင္းတဲ့ စိတ္၀င္စားစရာအေၾကာင္းအရာေတြကို ေတြ႔ရတဲ့ ဘေလာ့ေလးပဲ။ အေရးအသားလည္း ညက္တယ္။ ညီလင္းေျပာသလို အမလည္း ေတြးေနမိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတာ္ေတာ္ကိုငမလြယ္တဲ့ ကိစၥပါ။ တကယလို႔ အေျဖဘာရသြားတယ္ဆိုတာအထိ ေရာက္ေအာင္ ေဖာ္ထားရင္ေတာ့ လူ႔ေလာကထဲက ဆန္းတဲ့ သဘာ၀တခု ျဖစ္မွာပဲေနာ္။