08 June 2012

အာ႐ံုမ်ား ပ်ံသန္းရာ ႏိုင္ငံကေလးသို႔ (၈)


အားလံုးပဲ မဂၤလာပါဗ်ာ...၊ မထင္မွတ္ဘဲနဲ႔ က်ေနာ့္ရဲ႕ ျမန္မာျပည္ျပန္ အခန္းဆက္ေတြက အပိုင္း(၇) ကာတြန္းေတြမွာ ရပ္သြားခဲ့တယ္၊ ႏိုင္ငံကေလးဆီကို ပ်ံသန္းသြားတဲ့ အာ႐ံုေတြက ကာတြန္းျပပြဲမွာ အေတာင္ေညာင္းသြားတယ္ လို႔ေတာင္ ဆိုရမလိုပါပဲ၊ ခန္းမထဲကကို ဆက္မထြက္ ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတာ...၊ အခုလို မၾကန္႔ၾကာစဖူး ၾကန္႔ၾကာသြားတဲ့အတြက္ ဘေလာ့ဂ္ကို လာလည္ၿပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျပန္သြားခဲ့ရတဲ့ မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေတာင္းပန္ပါတယ္၊

ျဖစ္ပံုက ဒီလိုဗ်၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေမလထဲမွာ ႐ံုးပိတ္ရက္ေတြ နည္းနည္းမ်ားတယ္၊ အဲဒီမွာ ခရီးတိုေလးေတြ ၃ ခုေလာက္ ဆက္တိုက္ သြားျဖစ္ေနတာရယ္၊ ျမန္မာျပည္က ျပန္လာကတည္းက ႏွစ္ဆပိုလာတဲ့ အလုပ္ေႂကြးေတြကို ႐ွင္းေနတာရယ္၊ ၿပီးေတာ့ သတင္းေတြ လိုက္ဖတ္ၿပီး မုဒ္ေပ်ာက္ေနတာရယ္၊ ေနာက္ဆံုး မဆိုစေလာက္ကေလး ပ်င္းေနတာရယ္..၊ အဲဒါေတြ စုဆံုသြားတာပါ၊ ခရီးတိုေလးေတြက ျပည္တြင္းခရီးေလး ေတြပါ၊ ေတာင္ေပၚေက်းလက္ ႐ြာေတြဆီကို သြားခဲ့တာ..၊ အဲဒီမွာ ႐ိုက္လာတဲ့ ပံုေတြကိုေတာ့ ေနာက္မွပဲ ျပန္႐ွယ္တာေပါ့ဗ်ာ..ေနာ၊ အခုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ခ်စ္တဲ့ အဲဒီႏိုင္ငံကေလး ဆီကိုပဲ ဆက္လက္ ပ်ံသန္း ၾကည့္ၾကရေအာင္..၊ အေတာင္ပံပါရင္ မင္းဆီကို လို႔ပဲ ဆိုပါေတာ့ေလ..၊


တစ္ရက္မွာေတာ့ ဟိုသားအမိကို ထားခဲ့ၿပီး က်ေနာ္ တစ္ေယာက္တည္း ၿမိဳ႕ထဲကို ထြက္လာခဲ့တယ္၊ လုပ္စရာ စာ႐ြက္စာတမ္း ကိစၥတခ်ိဳ႕ကို လုပ္ရင္း၊ စာအုပ္ေလး ဘာေလးလည္း ဝယ္ရင္း၊ ဓါတ္ပံုလည္း ႐ိုက္ရင္း ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ပါ၊ ရန္ကုန္မွာ ကားေတြ မ်ားသထက္ မ်ားလာတာ သတိမျပဳမိလို႔ မရေအာင္ ကိုပါပဲ၊ အၿမဲလိုလို ယာဥ္ေၾကာပိတ္တာေတြ တစ္ေနရာမဟုတ္ တစ္ေနရာမွာ ေတြ႔ရတယ္၊ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဒါေတြကို ေျဖ႐ွင္းဖို႔ လမ္းေတြခ်ဲ႕တာ၊ ဂံုးေက်ာ္တံတားေတြ ေဆာက္တာေတြကို လုပ္ေနၾကတယ္၊


ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမႀကီးကေတာ့ အရင္အတိုင္း မလႈပ္မယွက္ ငိုက္ျမည္းဆဲပါပဲ၊ အရင္လို အဝါေရာင္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ခရမ္းေရာင္သန္းတဲ့ အျဖဴေရာင္နဲ႔ဆိုေတာ့ ကိုလိုနီ အေငြ႔အသက္ကေလးေတာင္ နည္းနည္းေပ်ာက္သြား သလိုလို..၊ သူ႔ေ႐ွ႕က ျမင္ကြင္းေတြကလည္း အရင္လိုပါပဲ၊ ဘတ္စ္ကားေတြ၊ ေခါင္း႐ြက္ဗ်ပ္ထိုး ေစ်းသည္ေတြ၊ ဥဒဟုိ သြားေနၾကတဲ့ လူေတြ၊ တိုးရစ္စ္ ကားႀကီးေတြ..၊ အားလံုးဟာ ေကာင္းကင္ျပာႀကီးရဲ႕ ေအာက္မွာ သက္ဝင္လႈပ္႐ွားလို႔..၊ မဟာဗႏၶဳလ ပန္းၿခံ သံတိုင္ေတြကို မွီရင္း က်ေနာ္ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္၊ နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ေဒၚလာေငြ လဲတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကလည္း ငါးမိနစ္ တစ္ခါေလာက္ 'ေဒၚလာ လဲမလို႔လား၊ ဘယ္ေလာက္ပါလဲ' ခ်ည္း လာလာေမးေနတယ္၊


ေဟာဒီ႐ံုးက ထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ စာအုပ္အနီကေလးက က်ေနာ့္ကို ကီလိုမီတာေတြ ေထာင္ခ်ီေဝးတဲ့ အရပ္ကို ပို႔ေပးခဲ့တယ္၊ ပံုမွန္ဆို ပြဲစားေတြ၊ ပတ္စ္ပို႔စ္ ေလွ်ာက္မယ့္ သူေတြနဲ႔ အၿမဲေျခခ်င္း လိမ္ေနတဲ့ ေနရာ..၊ ေဟာ.. ၾကည့္ပါဦး၊ အခုေတာ့လည္း သံတံခါးႀကီးပိတ္ၿပီး တိတ္ဆိတ္လို႔၊ သြားေမးၾကည့္ေတာ့ ျပည္ထဲေရး ႐ံုးကို ေျပာင္းသြားၿပီ-တဲ့၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အဲဒီသံတံခါးႀကီးကို တြန္းဖြင့္ၿပီး ႐ံုးထဲကို က်ေနာ္ဝင္ထိုင္ ၾကည့္ခ်င္တယ္၊ ဘယ္သူမွ မ႐ွိေတာ့တဲ့ အခန္းေတြထဲမွာ နံရံေတြက ဘာေတြမ်ား ေျပာမလဲလို႔ နားေထာင္ၾကည့္ခ်င္တာပါ၊ သူတို႔ သိထားတဲ့ ဇတ္လမ္းေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိမွာ အေသအခ်ာပါ၊ နံရံေတြမွာ နား႐ွိတယ္လို႔ ဆို႐ိုး႐ွိတယ္ မဟုတ္လား..၊


ပန္းဆိုးတန္းဟာ နည္းနည္းစိမ္းကား သြားသလိုပဲ၊ က်ေနာ့္အေပၚ တခါမွ မသိကြ်မ္းဖူးတဲ့ လူတစ္ေယာက္လို ဆက္ဆံေနလိုက္တာ..၊ တကယ္ဆို မီးေလာင္သြားတဲ့ ညာဖက္က ေဟာဒီ႐ံုးႀကီး ေအာက္က စာအုပ္ အေဟာင္းတန္းေတြမွာ က်ေနာ့္ရဲ႕ နာရီလက္တံေတြ တေမ့တေမာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရပ္တန္႔ခဲ့ဖူးတာ သူ ျပန္အမွတ္ရဖို႔ ေကာင္းတာေပါ့၊


ပန္းဆိုးတန္းနဲ႔ ကမ္းနားလမ္း ေထာင့္က တယ္လီဖုန္း ႐ံုကေလးပါ၊ လက္ကိုင္ဖုန္းကိုယ္စီနဲ႔ ေသြးႀကီးေနတဲ့ ရန္ကုန္သားေတြကို မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ လိုက္ၾကည့္ေနရတဲ့ ဘဝေပါ့၊ အရင္တုန္းကေတာ့ သူ႔ဆီမွာ လူေတြ တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ စည္ကားခဲ့ဖူးတယ္၊ အခုေတာ့လည္း ဒလ ဖက္ျပန္မယ့္ တစ္ေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စ ေလာက္ပဲ လာေတာ့တယ္၊ မၾကာခင္ အဖ်က္ခံရမွာ ေသခ်ာသေလာက္ ႐ွိတဲ့ တယ္လီဖုန္း ႐ံုကေလးက က်ေနာ့္ကို အၿမဲ႐ွိတဲ့ မၿမဲျခင္းတရား အေၾကာင္း လွမ္းေျပာလိုက္တယ္..၊


ကမ္းနားလမ္းကေတာ့ အရင္အတိုင္း စည္ကားၿမဲပါပဲ၊ တေလာကလံုးက အလုပ္ေတြ သူတစ္ေယာက္တည္း ဒိုင္ခံ လုပ္ေနရသလိုမ်ိဳး အခ်ိန္ျပည့္ အလုပ္႐ွဳပ္ေနတဲ့ပံု..၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ျမန္မာ့ဆိပ္ကမ္း အာဏာပိုင္႐ံုး၊ ျမန္မာ့ေလေၾကာင္း႐ံုးနဲ႔ စထရင္းန္းဟိုတယ္ တို႔ကို က်ေနာ္ ခပ္ၾကာၾကာေလး ရပ္ေငးေန ျဖစ္တယ္၊ ျမန္မာ့ ခရီးသြားလုပ္ငန္း ႏွစ္ဦးကာလ ေတြမွာေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ ကိုလိုနီေခတ္ဟိုတယ္ ဆိုၿပီး တစ္ည ေဒၚလာ ၁၀၀၀ ဝန္းက်င္ေပးရတဲ့ အခန္းေတြနဲ႔ ေသြးႀကီးခဲ့တဲ့ စထရင္းန္းဟိုတယ္က အခုေတာ့လည္း အနည္ထိုင္သြားပံု ပါပဲ၊ စိတ္ထင္ ေျပာတာပါ...၊


ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ သေဘာက်လို႔ ႐ိုက္လာခဲ့တာ..၊ ကားကေတာ့ ေလးဘီးပဲ၊ ဒါေပမယ့္ တံခါးမွာ ကပ္ထားတာက အေမရိကန္ အလံနဲ႔ နာဆာ-တဲ့၊ တစ္ျပားမွ မေလွ်ာ့ဘူး၊ ခပ္တည္တည္ပဲ..၊ း)


စာတိုက္ႀကီးကို ေရာက္တယ္၊ ပုဂံကေန ဝယ္လာတဲ့ ပို႔စကတ္ေတြကို မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ပို႔ဖို႔ပါ၊ က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုး စာထည့္တာက လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္က..၊ အဲဒီတုန္းက တံဆိပ္ေခါင္းတစ္ခု ၃၀ က်ပ္ ဆိုတာေတာ့ မွတ္မိတယ္၊ အခုဆိုရင္ေတာ့ လြန္ေရာကြ်ံေရာ ၁၀၀ ေလာက္ေတာ့ ႐ွိေရာေပါ့လို႔ ေတြးထားခဲ့တယ္၊ ဟိုေရာက္ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ တစ္ခု ၅၀၀ က်ပ္တဲ့၊ က်ေနာ္က ပို႔စကတ္ ၃၂ ခု ပို႔ဖို႔ဆိုေတာ့ တံဆိပ္ေခါင္းဖိုးခ်ည္းပဲ ၁၆၀၀၀ က်သြားတယ္၊ မ်က္လံုးကို ျပဴးေရာပဲ..၊ ဒါေပမယ့္ ဒီျပန္ေရာက္ေတာ့ ပို႔ခဲ့သမွ် ပို႔စကတ္ေတြ အားလံုး ေရာက္တယ္ဆိုတာ သိရလို႔ ဘာပဲေျပာေျပာ ေပးရတာ တန္ပါတယ္၊


ရန္ကုန္မွာ ႐ုပ္႐ွင္မၾကည့္ျဖစ္တာ အေတာ္ေလးကို ၾကာခဲ့ၿပီ၊ ေနာက္ဆံုး ၾကည့္ခဲ့တာ က်ေနာ္ အမွတ္မမွားဘူးဆိုရင္ မင္းသမီး ဒယ္မီမိုးပါတဲ့ Ghost ဇတ္ကားပါ၊ ကဲ- ဘယ္ေလာက္ ၾကာၿပီလဲဆိုတာ တြက္သာၾကည့္ေတာ့၊ က်ေနာ့္အသက္က အဲဒီတုန္းက ၁၆ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ႐ွိေသးတယ္၊ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အဲဒီ Ghost ကားမွ မၾကည့္ဖူးရင္ လူရာမဝင္တဲ့ သေဘာမ်ိဳးေတာင္ ျဖစ္ေနတာကိုး၊ ဒယ္မီမိုး ဆံပင္ပံုစံ ဆိုၿပီးေတာင္ ေခတ္စားလိုက္ေသးတယ္ မဟုတ္လား၊ အခု ေ႐ွ႕ေဆာင္႐ံုမွာ ျပေနတာကေတာ့ Journey 2: The Mysterious Island တဲ့၊ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ပါပဲ၊ ဒီမိုကရက္တစ္ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ႀကီးဆီ ခ်ီတက္ေနတဲ့ အသြင္ ကူးေျပာင္းစ ကာလမွာ သြားရမယ့္ ခရီးက ႐ွည္လ်ားလွတယ္၊ Journey ေတာင္မွ အပိုင္း-၂ တဲ့၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ခရီးက လွ်ိဳ႕ဝွက္ ဆန္းၾကယ္ေသာ ကြ်န္းဆိုပဲ၊ ဟုတ္မွာပါ၊ အခုေလာေလာဆယ္မွာ ကိုပဲ လွ်ိဳ႕ဝွက္သည္းဖို၊ ဝိုးတဝါး ျဖစ္ရပ္ေတြ ေတြ႔ေနရတယ္ မဟုတ္လား...၊


လူထုခ်စ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ လူထုၾကားထဲကို တဖန္ျပန္ေရာက္လာ ခဲ့ၿပီ၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ မညီမညာ ပလက္ေဖာင္းေတြ ထက္မွာ အေရာင္စံု၊ အေသြးစံုနဲ႔ တညီတညာတည္းကို တင့္တယ္လို႔...၊


ျပည္သူ႔ဥယ်ာဥ္ထဲကိုလည္း မ႐ြယ္႐ြယ္ဘဲ ေရာက္သြားေသးတယ္၊ ဒီမိုးပ်ံ ရထားေလးကို ျမင္ေတာ့ သားက ကေလးတို႔ထံုးစံ ပူဆာပါေလေရာ၊ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား စီးၾကတယ္၊ ဂ်ာမနီက Europa Park မွာလည္း ဒီလိုမ်ိဳး တစ္ခု႐ွိေတာ့ သူက မွတ္မိၿပီး စီးမယ္လုပ္တာ..၊ စက္ဘီးေျခနင္းလို နင္းဖို႔ လုပ္ထားတယ္၊ မနင္းလည္း သြားေနတာပါပဲ၊ နင္းရင္ေတာ့ နည္းနည္း ပိုျမန္တယ္၊ ရီရတာက စထြက္တဲ့ ဂိတ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဘရိတ္ဖမ္းဖို႔ကို အဲဒီမွာ ေစာင့္ေနတဲ့ ဝန္ထမ္း သံုးေလးေယာက္က တြဲေတြကို လက္နဲ႔ အတင္းလိုက္ဆြဲ ၾကတာ..၊ လွ်ပ္စစ္ဘရိတ္က ပ်က္ေနတာလား၊ မ႐ွိတာပဲလားေတာ့ မသိဘူး၊ က်ေနာ္တို႔က ဒုတိယတြဲဆိုေတာ့ သူတို႔လက္နဲ႔ ဆြဲေပမယ့္ ပလက္ေဖာင္းမွာ မရပ္ဘဲ အျပင္ဖက္ ဟင္းလင္းျပင္ကို တခါ ကြ်ံထြက္သြားျပန္ေရာ၊ ေနာက္မွ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္က အသာ ျပန္လာဆြဲတယ္၊ တျခား ေရလႊာေလွ်ာစီးတာ၊ တိုက္ကားေမာင္းတာ၊ အစ႐ွိသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ စံုေအာင္ လုပ္ထားတယ္၊ က်ေနာ္ ေလ့လာမိသေလာက္ မိသားစုေတြ၊ ကေလးေတြကလည္း အားလံုး ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ အပန္းေျဖလို႔..၊ သူတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္လည္း စိတ္လက္ေပါ့ပါး လာတယ္၊ ကစားကြင္းေတြက အရည္အေသြးပိုင္း ဆိုင္ရာမွာ လိုေနေသးေပမယ့္ ျမန္မာ ကေလးငယ္ေတြလည္း တျခားႏိုင္ငံေတြ မွာလိုပဲ အထိုက္အေလ်ာက္ ကစားခြင့္ ရတာကို သေဘာက်ေန မိတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ဒီလိုမ်ိဳးေတြ မ႐ွိတဲ့အျပင္ အေဖနဲ႔အေမကလည္း ပန္းၿခံတို႔၊ ကစားကြင္းတို႔ကို လိုက္ပို႔ဖို႔ အဆင္မေျပတာက ခပ္မ်ားမ်ားရယ္...၊


'ေျမႀကီးေပၚမွာ ရႏိုင္တဲ့ ပရဒိသုဘံုက ေကာ္ဖီတစ္ခြက္'..တဲ့၊ ခြက္ရဲ႕ အတြင္းထဲက စာတန္းေလးကို သေဘာက်ေန မိတယ္၊ တကယ္လည္း ေကာင္းပါတယ္၊ Black Canyon ေကာ္ဖီကို မွာတဲ့အခါ ဘီစကစ္ေလး ေတြရယ္၊ ေရေႏြးၾကမ္းေလး တစ္ခြက္ရယ္ပါ တြဲခ်ေပးတယ္၊ ခါးသက္သက္ ေကာ္ဖီမွာ ဘီစကစ္က ဂ်ံဳအရသာရယ္၊ ေရေႏြးၾကမ္းက စံပယ္ပန္း လက္ဖက္ေျခာက္နံ႔ရယ္ ေရာလိုက္ေတာ့ ေျမႀကီးေပၚကေန ပရဒိသုဘံုကို ေရာက္သြားသလိုပဲ..၊ အထူးသျဖင့္ ပ်င္းရိ၊ ေလးတြဲၿပီး ငိုက္ျမည္းခ်င္စရာ ရန္ကုန္ရဲ႕ ေန႔လယ္ခင္းေတြကို ထုတ္ခ်င္းခတ္ ျဖတ္ဝင္သြားဖို႔ အေကာင္းဆံုး အေဖာ္မြန္ ပါပဲ၊ Summit Parkview ဟိုတယ္ေဘးက ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးပါ၊ ဆိုင္နာမည္ ကလည္း Black Canyon ပါပဲ၊


ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းကို ေရာက္ရင္ တီ႐ွပ္ဆိုင္ေတြကို က်ေနာ္ သြား,သြားေငး ျဖစ္ပါတယ္၊ ဝယ္တာ မဝယ္တာထက္ အေရာင္စံုတာ၊ တီ႐ွပ္ေပၚက ပန္းခ်ီ၊ ကာတြန္းေလးေတြကို သေဘာက်လို႔ပါ၊ တစ္ခါတုန္းကေတာ့ ခ်က္ပလက္လို႔ က်ေနာ္တို႔ ေခၚၾကတဲ့ ဘတ္စကားအိုႀကီးမွာ လူေတြ တိုးလို႔တြဲေလာင္း စီးေနၾကတဲ့ ကာတြန္းပံု ပါတဲ့ တီ႐ွပ္ေလး တစ္ထည္ ဝယ္ခဲ့ဖူးတယ္၊ ကာတြန္းေလးက တကယ္ခ်စ္စရာ ေကာင္းတယ္၊ ဆရာ စိုးေသာ္တာရဲ႕ လက္ရာပါ၊


ဒီဆိုင္ကေတာ့ က်ေနာ္ သြား,သြားေငးတဲ့ဆိုင္ မဟုတ္ပါဘူး၊ း) အဲဒီမွာ အမွတ္တရ ပစၥည္း သြားဝယ္တာလည္း မဟုတ္ရပါဘူး၊ ဒီဆိုင္ရဲ႕ အေ႐ွ႕ကဆိုင္မွာ မအိမ္သူက ဆြဲႀကိဳးေလး၊ လက္စြပ္ေလး ၾကည့္ေနတုန္း က်ေနာ္က ေဘးမွာရပ္ေစာင့္ရင္း ဒီဆိုင္းဘုတ္ကို ေတြ႔လိုက္တာပါ၊ ဇာေဘာ္လီ ညြန္႔ညြန္႔ဆိုတာ တခ်ိန္က နာမည္ႀကီးလို႔ ထင္တာပဲ၊ အေဒၚေတြ ေျပာတာ တခါတေလ ၾကားဖူးတယ္၊ အခု ရန္ကုန္မွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အတိုအ႐ွည္နဲ႔ ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့ ဒီလို ဇာေဘာ္လီ ဆိုတာမ်ိဳးေကာ ဝတ္ၾကေသးရဲ႕လား မသိဘူး၊ ႀကိဳးေပ်ာက္တို႔၊ တစ္ေခ်ာင္းတို႔၊ ႏွစ္ေခ်ာင္းတို႔ ၾကားမွာ ဇာေဘာ္လီ ညြန္႔ညြန္႔ရဲ႕ ေစ်းကြက္က ဘယ္ေလာက္အထိ ထိခိုက္မႈ ႐ွိႏိုင္သလဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒါဟာ ပါစင္နယ္လ္ျဖစ္လို႔ ကိုယ္တိုင္းနဲ႔မွ စိတ္တိုင္းက်တယ္လို႔ ဆိုသူေတြေကာ ႐ွိသလား၊ သြားေမးလို႔ ေကာင္းတဲ့ကိစၥ မဟုတ္လို႔ ဓါတ္ပံုေလး တစ္ပံုပဲ ႐ိုက္ၿပီး က်ေနာ္ တိတ္တိတ္ကေလးပဲ ေနလိုက္ပါတယ္၊ း)


ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းရဲ႕ နာမည္ႀကီး ေပါင္ခ်ိန္စက္..၊ က်ေနာ္ ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းက ဒီစက္ေပၚမွာ တစ္ခါ တက္ရပ္ဖူးတယ္၊ ထြက္လာတဲ့ လက္မွတ္က အခ်စ္ေရး မေကာင္းႏိုင္ဘူး-တဲ့၊ ဘိုဘိုဟန္ရဲ႕ သီခ်င္းထဲကလို ပါပဲ၊ ႏွစ္ေတြ အမ်ားႀကီး အၾကာမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးက အေလးခ်ိန္ေတြ တိုးလာေပမယ့္ ဒီေပါင္ခ်ိန္စက္ကေတာ့ ဒီအေရာင္၊ ဒီေနရာမွာ ပါပဲ၊ အဲ.. အခုေန ခ်ိန္ၾကည့္ရင္ အေျပာင္းအလဲသို႔ ဦးတည္ေနေသာ ကာလျဖစ္သည္ဆိုတဲ့ လက္မွတ္မ်ား ထြက္လာေလ မလား..၊


ေဇာ္ဂ်ီေဟာက္စ္မွာ ထိုင္ေနတုန္း ဝင္းအျပင္ဖက္ကေန ပို႔စကတ္ လွမ္းေရာင္းေနတာ...၊ ဟိုး အရင္အတိုင္းပါပဲ၊ ပုဂံဘုရား ပံုေတြကို ၁၀ ခု၊ အခု ၂၀ တြဲၿပီးေတာ့ တစ္ေဒၚလာ၊ ႏွစ္ေဒၚလာ စသျဖင့္ ေရာင္းၾကတယ္၊ သူ႔ရဲ႕ ဘယ္ဖက္ လက္ထဲက အေႂကြေစ့ေတြကို က်ေနာ္ လွမ္းေငးေန မိတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ကေလးဘဝ တုန္းက အဲဒီ အေႂကြေတြ တကယ္ပဲ သံုးခဲ့ဖူးတာ အခုျပန္ေတြးေတာ့ အိပ္မက္လိုလိုနဲ႔..၊ ဆင္႐ုပ္စုဗူးထဲက တစ္မတ္ေစ့ေတြ ခိုးထုတ္ၿပီး ဇီးထုပ္တစ္ထုပ္ တစ္မတ္နဲ႔ အမ်ားႀကီး သြားဝယ္စားတာ ျပန္အမွတ္ရတယ္..၊


ဒဂံုဘီယာကို အခုလို ႏွစ္ေတြၾကာၿပီး ျပန္မ်ား ေကာင္းလာမလား ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးနဲ႔ ေသာက္ၾကည့္တာ..၊ ေဇာ္ဂ်ီက ေဆးႀကိမ္လံုးနဲ႔ လွမ္းတို႔ၿပီး အဖတ္ဆယ္တာေတာင္ မရပါဘူးဗ်ာ..၊ း)


က်ေနာ္က ကြမ္းမစားေပမယ့္ ကြမ္းယာဆိုင္ေလး ေတြကိုေတာ့ သေဘာက်တတ္ ပါတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကြမ္းယာဆိုင္ ေတြက စိတၱဇပန္းခ်ီ ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ အလုပ္႐ံုနဲ႔ တူတယ္၊ အဲဒီမွာ အျဖဴေရာင္၊ အနီေရာင္၊ အစိမ္းေရာင္.. ေဆးေရာင္စံုေတြ ေပပြၿပီး အစီအစဥ္မက် ႐ွိေနလိမ့္မယ္၊ တခ်ိဳ႕ဆိုင္ေလး ေတြက်ေတာ့ သန္႔သန္႔႐ွင္း႐ွင္းနဲ႔ သပ္ရပ္လို႔..၊ ဒီဆိုင္ေလးကေတာ့ ရန္ကုန္ရဲ႕ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္နဲ႔ ရဲရဲနီေန ခဲ့တယ္..၊


ဟိုး ခပ္လွမ္းလွမ္းက ရန္ကုန္ျမစ္ဝကို က်ေနာ္ လွမ္းေငးေန မိတယ္၊ မႈန္မိႈင္းမိႈင္း ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ ရန္ကုန္ျမစ္ဟာ သဲကႏၲာရထဲက ေႁမြတစ္ေကာင္လိုမ်ိဳး ေခြဝိုက္တြန္႔လိမ္လို႔..၊ ပင္လယ္ဖက္ကို ေခါင္းတည္ၿပီး တၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔ တြားသြားေနတယ္၊ ရန္ကုန္ျမစ္၊ ပဲခူးျမစ္၊ ပုဇြန္ေတာင္ေခ်ာင္း သံုးခုဆံုရာ ေနရာကို စိတ္မွန္းနဲ႔ ႐ွာေနမိတယ္၊ ဓမၼေစတီမင္း ေခါင္းေလာင္းႀကီး ႐ွိေနတာ အဲဒီေနရာမွာ မဟုတ္လား၊ အဖြဲ႔ေပါင္းမ်ားစြာ ႐ွာခဲ့ၾက ၿပီးၿပီ၊ ေ႐ွ႕မွာလည္း စိတ္ဝင္စားတဲ့ အဖြဲ႔ေတြ အမ်ားႀကီး ေစာင့္ေနေသးတယ္၊ အခုခ်ိန္ထိေတာ့ ေခါင္းေလာင္းႀကီးက ေရေအာက္ကေန စိန္ေခၚေနဆဲပဲ၊


အိုမင္းေနတဲ့ တိုက္ေဟာင္း၊ တိုက္သစ္နဲ႔ ေဆာက္လုပ္ဆဲ တိုက္ေတြၾကားမွာ ဗဟိုတရား႐ံုးႀကီးက ဥပေဒေတြနဲ႔ ပိက်ေလးလံၿပီး ဝပ္စင္းလို႔...၊ ဟိုးအရင္ ကိုလိုနီ ေခတ္တုန္းကေတာ့ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္မွာ အေဆာက္အဦး ႀကီးႀကီးမားမား မ႐ွိဘဲ သူ႔တစ္ခုတည္း ခန္႔ထည္ေနခဲ့ လိမ့္မယ္၊ ဟိုး ခပ္လွမ္းလွမ္း မွာေတာ့ ျမန္မာ့ဆိပ္ကမ္း အာဏာပိုင္း႐ံုးရဲ႕ ေရေၾကာင္းေမွ်ာ္စင္ကို လွမ္းျမင္ေနရတယ္၊ ကိုလိုနီေခတ္မွာ အဂၤလိပ္ေတြဟာ ဒီ ရန္ကုန္ျမစ္ေၾကာင္း အတိုင္း သေဘၤာေတြနဲ႔ စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ဝင္ထြက္သြားလာ ေနခဲ့ၾက လိမ့္မယ္၊ ဘာ့ေၾကာင့္လဲေတာ့ မသိဘူး၊ ရန္ကုန္ကို ငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ေနရာကေန ၾကည့္ရတဲ့အခါ ဟိုးေခတ္ေဟာင္း ကာလေတြကို စိတ္မွန္းနဲ႔ ျမင္ေယာင္ၾကည့္ေန မိခဲ့တယ္၊ အထူးသျဖင့္ ကိုလိုနီေခတ္ကို...၊ ျမင္းစီး အဂၤလိပ္ေတြ၊ သူတို႔ရဲ႕ေဘးက အကၤ်ီဗလာနဲ႔ ေျခက်င္ေလွ်ာက္ အသားမည္းမည္း ဗမာေတြ၊ အိႏၵိယ အႏြယ္ေတြ၊ ကုန္သည္ေတြ၊ စစ္ပုလိပ္ေတြ...၊ ဒီလူေတြဟာ အခုလို တိုက္တာေတြ မ႐ွိတဲ့ ရန္ကုန္ရဲ႕ လမ္းေတြေပၚမွာ၊ ဖုန္လံုးႀကီးေတြ ၾကားမွာ ေလွ်ာက္သြားေနခဲ့ ၾကမွာပဲ..၊


ၾကည့္ပါဦး၊ ေဟာဒါ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ ရန္ကုန္ေပါ့၊ ရန္ကုန္ဟာ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေအာက္ဖက္ ခပ္နိမ့္နိမ့္မွာ ႐ွိေနေပမယ့္ အေပၚစီးကေန က်ေနာ္ မၾကည့္ရက္ပါဘူး၊ သူ႔မွာက သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာင္ ဒုကၡေတြ ပင္လယ္ေဝေန ခဲ့ရတာပါ..၊ ဒီၿမိဳ႕ဟာ သူ႔ကို အေယာင္ေဆာင္ ခ်စ္ခဲ့သူေတြကို ႀကံဳခဲ့ရတယ္၊ လူ,လူခ်င္း ဖ်ံက်ခ်င္သူေတြ တက္နင္းတာ ခံရတဲ့ၿမိဳ႕၊ ေမးေစ့ႏွစ္ထပ္ ႐ွိတဲ့ လူဝႀကီးေတြရဲ႕ ပါတိတ္အကၤ်ီ အိတ္ထဲ အထည့္ခံရတဲ့ၿမိဳ႕၊ ကာရာအိုေကမွာ မူးမူးနဲ႔ ဟိုကိုင္ဒီကိုင္ လုပ္တာ ခံရတဲ့ၿမိဳ႕၊ ပိုက္ဆံ အထုပ္လိုက္ ကိုင္သံုးသူေတြကို ညႇိဳးညႇိဳးငယ္ငယ္နဲ႔ ေမာ့ၾကည့္ေနရတဲ့ၿမိဳ႕၊ မေညာင္းမညာဘဲ အႏွိပ္ခန္းသြားဖို႔ ေခ်ာင္းေနတဲ့ၿမိဳ႕၊ အထည္ႀကီးပ်က္ ပါကြာလို႔ ယိုးစြပ္ခံရတဲ့ၿမိဳ႕၊ ဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ ကေလးေတြ ေအာ္ငိုေနတဲ့ၿမိဳ႕၊ ပုန္ကန္တဲ့ေကာင္လို႔ အညႇိဳးအေတး အထားခံရတဲ့ၿမိဳ႕၊ မိုးကေလး တၿဖိဳက္ေလာက္ ႐ြာတိုင္း ေရေတြအိုင္ထြန္းၿပီး မ႐ွဴႏိုင္ မကယ္ႏိုင္ ျဖစ္ရတဲ့ၿမိဳ႕၊ ခ်စ္သူေတြက စြန္႔ခြာ ခ်န္ခဲ့ တာကို ရင္စည္းခံေနရတဲ့ၿမိဳ႕၊ ..... .....ၿမိဳ႕၊ .... .... ၿမိဳ႕၊ .....၊

ဦးေအာင္ေဇယ်ကေတာ့ ရန္အေပါင္း ကုန္စင္ပါေစေတာ့ ဆိုၿပီး ေဟာဒီ တံငါ႐ြာေလးကို ေစတနာ ထားခဲ့မွာ ေသခ်ာပါတယ္၊ ျမစ္နား၊ ေခ်ာင္းနား နီးလို႔လည္း ကုန္းလမ္း၊ ေရလမ္းနဲ႔ သြားလမ္း၊ လာလမ္း ေျဖာင့္ျဖဴးခဲ့ေပ လိမ့္မယ္၊ ကိုလိုနီေခတ္ အဂၤလိပ္က ၿမိဳ႕ကြက္႐ိုက္ၿပီး စနစ္တက် တည္ေပးလိုက္ေတာ့ ရန္ကုန္ဟာ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ၿမိဳ႕ႀကီးသား ျဖစ္လာခဲ့တယ္၊ ျမစ္ေတြ၊ ေခ်ာင္းေတြ ႐ွိတဲ့၊ ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္း ႐ွိတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြကို က်ေနာ္ သေဘာက်တယ္၊ ျမစ္ေတြ၊ ေခ်ာင္းေတြ ၿခံရံၿပီး စိမ္းစိမ္းစိုစို ႐ွိတဲ့ ရန္ကုန္ဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ လွတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ျမစ္နား၊ ပင္လယ္နား နီးေနတာကပဲ သူ႔ကို ၿမိဳ႕ေတာ္ အျဖစ္က ေလွ်ာက် ေစခဲ့သလားလို႔ တခါတရံ ေတြးခ်င္စရာ...၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အိုင္းနာႀကီး၊ အမႈိက္ပံုႀကီး စသျဖင့္ တခ်ိဳ႕ေတြက စိတ္နာနာနဲ႔ ေခၚတတ္တဲ့ ေဟာဒီ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို က်ေနာ္ကေတာ့ ခ်စ္ခင္တြယ္တာ ေနတုန္းပါပဲ...၊ က်ားေပါက္သီခ်င္း ထဲကလို 'ျပန္အဆင္ေျပ မွာပါ၊ စိတ္မေကာင္း မျဖစ္လိုက္နဲ႔..' လို႔ပဲ ႏွစ္သိမ့္ခ်င္ ပါတယ္၊

က်ေနာ့္ရဲ႕ အာ႐ံုေတြ ပ်ံသန္းလူးလြန္႔ ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံကေလးက ခရီးစဥ္ကို ခ်စ္ေသာရန္ကုန္ရဲ႕ ပို႔စ္နဲ႔အတူပဲ အဆံုးသတ္ပါတယ္၊ ေ႐ႊတိဂံု သြားခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ေနာက္မွ သီးသန္႔ပို႔စ္ အေနနဲ႔ တင္ဖို႔ စဥ္းစားထား ပါတယ္၊ အခုဒီ ေနာက္ဆံုးပို႔စ္က်မွ ကပ္ၿပီး တစ္ေန၊ ႀကန္႔ၾကာေနတာကို စိတ္႐ွည္႐ွည္နဲ႔ ေစာင့္ဆိုင္း၊ နားလည္ေပးၾကတဲ့ ညီအစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမ အေယာက္တိုင္းကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား...။ ။


ညီလင္းသစ္
၈ ဇြန္၊ ၂၀၁၂

43 comments:

Anonymous said...

Like .. :)

PyiPhyo

သစ္သစ္ said...

ပို႔စ္ေလးဆံုးသြားျပီဆိုေတာ့ ရင္ထဲမွာဟာခနဲ ျဖစ္သြားတယ္ဗ်ာ း(

mstint said...

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အေၾကာင္းေလးကို ဓာတ္ပံုေတြနဲ႔ စံုစံုလင္လင္ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလးေရးသြားတာ ဖတ္ရင္း ဆက္ရန္ေလးကို ေရာက္သြားတယ္ ေမာင္ညီလင္းေရ။ အရာရာဟာ မေျပာင္းမလဲၿငိမ္သက္ေနတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြလည္း မၿမဲတဲ့သေဘာတရားေၾကာင့္ အတြင္းပိုင္းေတြ ယိုယြင္း ပ်က္စီးေနပါၿပီကြယ္။
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစေနာ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္

shin said...

စာဖတ္ျပီးလြမ္းသြားတယ္။

S.H. said...

The Best article I have ever read about the trip back home....
Excellent articulation....
thnx....

AMK said...

အကို ပို ့ေတြ ဖတ္မိၿပီး ရန္ကုန္ ၿပန္ဖို ့လုပ္အံဳးမယ္ဗ်ာ ေက်းဇူးပါဗ် ဓါတ္ပံုေတြ အရမ္းၾကိဳက္တယ္ဗ်ာ

Anonymous said...

ပုိစ့္အသစ္ေလးဖတ္လိုက္ရလုိ႕ ေပ်ာ္သြားတယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ေန႕တုိင္းလုိလို လာေခ်ာင္းတာဗ်။ ထုံးစံအတုိင္းေပါ့ ပုံေတြၾကည့္ၿပီး စာေတြဖတ္ၿပီး လြမ္းသြားရတာပါပဲ။ အေရးအသားေျပျပစ္တာကုိလဲ အားက်မိတယ္။ အင္း ... ကၽြန္ေတာ္လဲ ရန္ကုန္ကုိ လြမ္းတယ္ .....။
(လီယုိ)

Maung Myo said...

ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးက ေဖာ္ညႊန္းသြားတဲ့ အမည္နာမ၀ိေသသေလးေတြကို သေဘာက်တယ္ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္စရာေတာ့မေကာင္းဘူးေနာ့္ သူ႕မွာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ကို ။

နံရံေတြက ေျပာမယ့္ စကားကို က်ေနာ္လည္း နားေထာင္ခ်င္စမ္းပါဘိဗ်ာ ။


သတိရတယ္ အစ္ကိုေရ့ က်ေနာ္တို႕လည္း ပို႔စ္ေလးေတြတက္လာမွပဲ သတိတရရွိမိေတာ့သလိုလို း)

Phyu said...

Very nice post. Ko NLT.
As a profession who is working in urban planning,
I feel sad for Yangon, our previous capital city.
Although it was planned well during colonial time, it has been developed without proper planning. But that kind of problem happened in most of our Asian city. I hope Yangon will be improved by urban readjustment in the future. I love Yangon, too.

စံပယ္ခ်ိဳ said...

ရန္ကုန္ကုိ အေတာ္ေလးစုံလင္စြာလြမ္းသြားရတယ္
ပန္းဆိုးတန္းလမ္းက အရင္လုိမဟုတ္ပဲ ေျခာက္ေသြ႔ သြားလုိက္တာေနာ္
ဒီတခါပုံေတြအားလုံးအတြက္ေက်းဇူးပါရွင္

သက္ေဝ said...

စကားလံုးေတြ အမ်ားၾကီးကို တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေျပာေနတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြရယ္ အေရာင္စံုခံစားမႈေတြ စံုလင္တဲ့ ရသေတြ ေပါင္းစပ္ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ စာေတြရယ္နဲ႔... ရန္ကုန္ပိုစ့္ေတြအားလံုးထဲမွာ ဒီ ေနာက္ဆံုး ပိုစ့္ကို အၾကိဳက္ဆံုးပဲ... း)

Anonymous said...

ဘလက္ကန္ညႊန္ ကြ်န္ေတာ့အၾကိဳက္ဆံုးေကာ္ဖီဆိုင္..

ညီ

လြင္ျပင္လႈိင္းငယ္ said...

ရန္ကုန္ျမဳ႔ကို လည္လိုက္ရတာေမာသြားတာပဲ။
ဓါတ္ပံုေတြအရမ္းလန္းတယ္

Anonymous said...

Excellent writing with nice photos

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ကိုညီလင္းသစ္တို႕ရိုက္လိုက္ရင္ ကြမ္းယာဆိုင္၊ ေကာ္ဖီခြက္ ၊ ဘီယာခြက္ေလးေတြေတာင္ လွေနေရာဘဲ..
ရန္ကုန္ကိုေရာက္ခဲ႔တာ မၾကာေသးေပမဲ႔ ပံုေတြၾကည္႕ျပီး ျပန္သြားခ်င္စိတ္ ဓာတ္ပံုရိုက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတယ္။။
အရမ္းလွတယ္။
ဇာေဘာ္လီ ဆိုင္းဘုဒ္က အစပါဘဲေလ း)

ျမေသြးနီ said...

အပိုင္း(၈)ၿပီးသြားတာ ႏွေမ်ာစရာ...
ရန္ကုန္သူ၊ ရန္ကုန္မွာေနသူ ကၽြန္မကိုေတာင္ ညွိဳ႕ေခၚသြားတဲ့ ရန္ကုန္၊ အခါခါေရာက္ေနတဲ့ေနရာေတြ၊ အခုေတာ့ သက္၀င္ေနတဲ့ပံုေတြရယ္၊ ထိခ်က္ျပင္းတဲ့ စကားလံုးေတြရယ္ေၾကာင့္ ရန္ကုန္က အေဟာင္းထဲမွာ ျပန္သစ္လို႔..။ ဒီအတြက္ ေက်းဇူးပါ ကိုညီလင္းသစ္ေရ..။

Cameron said...

ဓါတ္ပံုေတြကိုအဲလိုစာတန္းေလးနဲ႔အဓိပၸါယ္ေဖာ္လိုက္ေတာ့ ပံု၀တၳဳေလးေတြကို ဖတ္ေနရသလိုပဲ ဖတ္ရင္း စီးေမ်ာသြားမိခဲ႔တယ္..။ မသက္ေ၀ေျပာသလိုပဲ ဒီဇာတ္သိမ္းပိုင္္းကိုအၾကိဳက္ဆံုးပဲ...။

Anonymous said...

စာေရးေကာင္းတာလား ဓာတ္ပံုရုိက္ေကာင္းတာလားေတာ့မသိဘူး အရမ္း ဖတ္လုိ ့လည္းေကာင္းတယ္ စိတ္၀င္စားဖုိ ့လည္းေကာင္းတယ္ ပုိ ့စ္အားလံုးပါပဲ

Anonymous said...

ကိုညီေရ

တဝႀကီးဖတ္သြားတယ္ ဓါတ္ပံုေတြ စာေလး ေတြ အတြက္ ေက်းဇူးပါ

ခင္မင္တဲ႔
ေရႊစင္ဦး

ခ်စ္ၾကည္ေအး said...

ကိုညီလင္းသစ္ေရ...ပံုတိုင္းအတြက္ စာေရးစရာေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာရွိေနတာမ်ား အ့ံၾသစရာ။ ပံုေလးေတြကိုႏွစ္သက္မိသလို ပံုစာေလးေတြကိုလည္း သေဘာတက် ဖတ္မိတယ္။ ကၽြန္မ ရန္ကုန္သူေတာင္ မျမင္မိတဲ့ စာသားေလးေတြနဲ႔....။

Anonymous said...

ဆီးထုပ္ တစ္ထုပ္ တစ္မတ္ ေခတ္ခ်င္းတူတယ္ေရာ
မိုးသၾကား၊ စံေရႊျမင့္
ေနာက္ေတာ့ ၁ က်ပ္တန္ ရွမ္းမဆီးထုပ္


စင္စင္

Anonymous said...

က်မလည္းဒီပိုု ့စ္ဖတ္ျပီးပံုုေတြၾကည့္ျပီးျပန္ေျပာခ်င္တာေတြအမ်ားၾကီးျဖစ္သြားတယ္။ လိုုတိုုရွင္း ေျပာရရင္ေတာ့ပံုုေတြအားလံုုးနဲ ့စာေတြခၽြင္းခ်က္မရွိၾကိဳက္တာေပါ့။
အဲ..တယ္လီဖုုန္းရုုံကေတာ့ေတာ္ေတာ္တရားရမီတယ္။ သူလည္းမၾကာခင္သြားရေတာ့မယ္။ သူမသြားခင္ သံုုးထားတဲ့ ေနကာ (Sun Shade)တျဖစ္လဲ မုုိးယံေၾကာ္ျငာကိုုေတြ ့ျပီးေတာ့လည္း..တရားက်မိ ပါေသး။ မိုုးယံဆိုုတာဘာပါလိမ့္ဆုုိျပီးသိခ်င္လိုု ့ကညလသရဲ ့ ဓါတ္ပံုုကိုု ပရီဗ်ဴးထဲဒရက္ဆဲြသြားျပီးအထက္ေအာက္လွန္ၾကည့္ေတာ့စာေတြေတာ့ဖတ္မရပါဘူး။ ၾကည့္ရတာစားသံုုးဆီေၾကာ္ျငာပံုုနဲ ့တူပါတယ္။ ေအာ္..သူ ့ဆီစားမစား၀ယ္မ၀ယ္ေတာ့မေသခ်ာဘူး။ သူ ့ေၾကာ္ျငာကေတာ့ျမန္မာ့တန္ခိုုးနဲ ့ဆန္းရွိတ္ဒ္ အျဖစ္နဲ ့အသံုုးေတာ္ခံေနရတယ္ေလ။ ဒါလည္းတရားသေဘာဘဲေနာ့။ း)

ဘလက္ကန္ရြန္မွာသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့အျမဲလိုုလိုုစားေသာက္ေပ်ာ္ပါးအတင္းတုုတ္ျငင္းခုုန္လုုစားမွ်စားခဲ့ၾကတာေတြလည္းသတိရေအာင္းေမ့မိ။

စေကာ့ေစ်းေပါင္ခ်ိန္စက္မွာစေကာ့ေစ်းသြားတုုိင္းေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းကခ်ိန္။ ေဗဒင္ေတြလဲဖတ္။ ေပ်ာ္စရာေတြျပန္သတိရ။

Foreign Bank နားသြားရတုုိင္း ဘယ္ေလာက္ပါလဲ လဲမလား ဆုုိျပီးအေမးခံရတာေတြျမင္ေယာင္။
ဖတ္လိုု ့ဆံုုးသြားတာေတာင္ ဆက္ဖတ္ခ်င္ေနေသးတယ္။.....အတိတ္ကိုုတူးဆြေပးသူကုုိညီလင္းသစ္ေရ။ း))
အိုုင္အိုုရာ

blackroze said...

အကိုေရ
ဖတ္လိုက္ရတာ အရသာကိုရွိေနတာပါဘဲေလ..
စိတ္ထဲမယ္ ျပီးသြားမွာကိုေတာင္
ေၾကာက္ေနမိတယ္..ရန္ကုန္နဲ႕ေဝးကြာေနတဲ့
ညီမတို႕လို႕ သူေတြအဖို႕ အကို႕ရဲ႕ post ေလးက
အလြမ္းေျဖေဆးပါဘဲ..
မီးမွန္မွန္မလာတဲ့ျမိဳ႕
ညတိုင္း မီးစက္သံတညံညံ နဲ႕ ေသြးဆူေစတဲ့ျမိဳ႕
ေဘာင္းဘီတို စကပ္အခြဲေတြၾကားထဲမွာ
ယဥ္ေက်းမႈ႕ အခိုးခံလိုက္ရတဲ့ျမိဳ႕
...
ရန္ကုန္ျမိဳ႕ႀကီးဘယ္လိုျဖစ္ေနေန
ဘယ္သူေတြဘာဘဲေျပာေနေန
ဘယ္လိုအေနအထားမ်ိဳးဘဲေရာက္သြားပါေစ
.......
တခ်ိန္မွာေတာ့
အဲဒီျမိဳ႕ေလးစီ ေရာက္ေအာင္ပ်ံသန္းမယ္အကိုရာ
ငွက္ေတြေတာင္မွ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ဆိုတာ
ရွိေသးတာဘဲေနာ္..ညီမတို႕ကလူေတြဘဲ
တခ်ိန္မွာေတာ့အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ရွိလာမွာေပါ့..ေနာ့

စေကာ့ေစ်းကေပါင္ခ်ိန္စက္ျမင္ေတာ့
ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြျပန္လြမ္းမိေသး
အဲတုန္းက 93 ဆိုတာကေနဘယ္ေတာ့မွ
မတက္ဘူးေလ..

ညီလင္းသစ္ said...

PyiPhyo ...
Thanks.. :)

သစ္သစ္ ...
ဒီပို႔စ္ဆံုးသြားတာဟာ ေနာက္ထပ္ အသစ္ေတြ ဆက္ေရးဖို႔လို႔ ဆိုၾကပါစို႔ဗ်ာ..၊ း)

အန္တီတင့္ ...
အေဆာက္အဦးေတြ ယိုယြင္းတာေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ အန္တီရာ၊ တရားလြန္ ပစ္ထားၾကတယ္...၊

Shin ...
ဟုတ္ကဲ့ ...၊

S.H. ...
Thank you for your kind comment. It's so touching....

AMK ...
ျပန္ပါဗ်ာ..၊ ဓါတ္ပံုေတြ ႀကိဳက္တယ္ သိရလို႔ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္ေနာ္..၊

လီယို ...
ေအးဗ်ာ၊ အခုလို ၾကာသြားရတာ စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ ပံုမွန္လာဖတ္လို႔လည္း ေက်းဇူးပါဗ်ာ..၊

ေမာင္မ်ိဳး ...
ညီလည္း အလုပ္ေတြ မ်ားေနပံုပဲ၊ း) နံရံေတြ ေျပာမွာက ဘယ္လို အေၾကာင္းအရာေတြ ျဖစ္မလဲလို႔ က်ေနာ္တို႔ ႀကိဳတင္ ခန္႔မွန္းလို႔ ရတယ္ေလ...၊ း)

Phyu ...
I hope Yangon will get recovered sooner indeed. It's a pity that a city with such a town plan has been abandoned...huh. :(

မစံပယ္ခ်ိဳ ...
ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ ပန္းဆိုးတန္းက အေတာ္ေလးကို ေျခာက္ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔...၊

မသက္ေဝ ...
အခုလို ႀကိဳက္တယ္ ဆိုေတာ့လည္း လဲလွယ္လိုက္ရတဲ့ အိပ္စက္ျခင္းေတြကို မႏွေျမာ ေတာ့ပါဘူးေလ..၊ း)

ညီ ...
ဟုတ္တယ္၊ ထိုင္လို႔ ေကာင္းတယ္..၊

(ကို)လြင္ျပင္လိႈင္းငယ္ ...
ကဲ.. ဒါဆိုလည္း ဒဂံုဘီယာေလး အေမာေျပ လုပ္သြား ပါအံုးဗ်ာ..၊ း)

Anonymous ...
Thank you.

မေခ်ာ ...
ဇာေဘာ္လီ ဆိုင္းဘုတ္လည္း လွတယ္ဆိုလို႔ ရယ္ခ်င္ သြားတယ္ဗ်၊ း) မေခ်ာကေတာ့ေလ.....၊ းD

မျမေသြးနီ ...
ရန္ကုန္သူ တစ္ေယာက္ကို ရန္ကုန္အေၾကာင္း ေျပာျပ ႏိုင္ခဲ့လို႔ ဝမ္းသာမိပါတယ္ဗ်ာ..၊ း)

မမိုးေငြ႔ ...
ဟုတ္ကဲ့..၊ ႏွစ္သက္တာ သိရလို႔ က်ေနာ္လည္း ေက်နပ္ မိပါတယ္..၊

အမည္ဝွက္စာဖတ္သူ ...
စိတ္ကူး တည့္သလို လုပ္ထားတာပါဗ်ာ၊ ဖတ္လို႔ ေကာင္းတယ္ ဆိုေတာ့လည္း ဝမ္းသာရပါတယ္..၊

အမေ႐ႊစင္ဦး ...
ရန္ကုန္ပို႔စ္ကို စိတ္ဝင္တစား လာဖတ္တဲ့ မႏၲလာသူ ကိုလည္း ေက်းဇူးပါပဲဗ်ား...၊ း)

အမခ်စ္ၾကည္ေအး ...
အမကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္လို ခ်ီးက်ဴးရမလဲ လို႔ အၿမဲပဲ သိေနသူ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ..၊ း)

စင္စင္ ...
သိပ္ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ၊ မိုးသၾကား၊ စံေ႐ႊျမင့္၊ ႐ွမ္းမ.. ဒီနာမည္ေတြကို ေမ့ေတ့ေတ့ ျဖစ္ေနတာ..၊ က်ေနာ္လည္း အရမ္းႀကိဳက္ခဲ့တယ္..၊ း)

မအိုင္အိုရာ ...
မအိုင္အိုရာက observant ျဖစ္တယ္ေနာ္၊ အေသးစိတ္ ၾကည့္ပံုရတယ္၊ က်ေနာ့္ ပံုေတြက Res. ေလွ်ာ့ထားလို႔ ပံုႀကီး ခ်ဲ႕ၾကည့္လည္း ထူးၿပီး မျမင္ရ ပါဘူး၊ မအိုင္အိုရာလည္း ဘလက္ခ္ကင္ညြန္ ႀကိဳက္သူ ပဲကိုး၊ အတိတ္က ပံုရိပ္ေတြ ျပန္သတိရတယ္ ဆိုေတာ့လည္း ဝမ္းသာမိပါတယ္ဗ်ာ..၊

ညီမ balckroze ...
ဒါေပါ့ဗ်ာ၊ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဟာ တစ္ေန႔ေန႔မွာေတာ့ မလြဲမေသြကို ေရာက္လာရ မွာေပါ့၊ ရန္ကုန္ကို ခ်စ္သူေတြအတြက္ ရန္ကုန္ကလည္း ေစာင့္ႀကိဳေနမွာပါ။

rose of sharon said...

လြမ္းစရာရန္ကုန္...ကြမ္းယာဆိုင္ေလးကိုေငးၿပီး႔ေပါင္ခ်ိန္စက္ကိုလြမ္းသြားတယ္...

Anonymous said...

တို႔စရာရွိတာ စာရင္းတို႔သြားတယ္ ညီလင္းေရ ေက်းဇူးပါ .. ဇာေဘာ္လီညြန္႔ညြန္႔ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးက ျပဴးေနတာဘဲ အသံထြက္ျပီးရယ္မိတယ္ ေရးတတ္လြန္းတယ္ .....

mie nge

San San Htun said...

ရန္ကုန္ၿမိ ု ့ၾကီးကို တင္စားသြားတာေတြကို သေဘာက်လြန္းလို ့..ေရးတတ္ပါ့...

nang myint said...

oh...too sad the post is ending

rgds/nang myint

kma said...

ဒီပို႔ထဲက ဓာတ္ပံုေတြထက္ စာသားေတြက ရင္ဘတ္ကို အေတာ္ထိေစတာပဲဗ်ာ..။ ခံစားခ်က္ျခင္းတူေနၾကလို႔ ျဖစ္မယ္။ က်ေနာ္လည္း ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တိုင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လူစိမ္းတေယာက္လို ပိုပို ခံစားရတယ္။ အမည္မေဖာ္တတ္တဲ့ ခံစားမႈေတြ ရရလာတယ္..။ နက္နက္နဲနဲေတြးလိုက္ရင္ ရင္ေမာတယ္။ မေတြးမိေအာင္ ထိန္းရတယ္။ ကိုညီလင္းသစ္လို မဖဲြ႔တတ္ေပမယ့္ ကိုညီလင္သစ္ရဲ့ message ကိုေတာ့ အျပည့္နားလည္ခံစားလိုက္ရပါတယ္ဗ်ာ..။ ေက်းဇူးပါ။

Shinlay said...

ရန္ကုန္ျမိဳ ့အေၾကာင္းေလးကို ခပ္ေမာေမာေလးဖတ္ သြားတယ္ ကိုညီေရ။
ေလးဘီးကားေလးရယ္၊ ညြန္ ့ညြန္ ့ဇာေဘာ္လီပံုေတြ
ကိုေတာ့ၾကိဳက္သြားၿပီ။
ပန္းဆိုးတန္းက စာအုပ္အနီရံုးေရွ့ေရာက္ရင္ အခုထိ
စိတ္လႈတ္ရွားမိတုန္းပါပဲ။
ဓါတ္ပံုေကာင္းေတြနဲ ့စာေကာင္းေကာင္းေလးေတြဖတ္ရ
လို ့ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

စူးနွယ်လေး said...

ခုမွပဲ လာမဲန္႔ျဖစ္ေတာ့တယ္ကိုညီ...ဖတ္တာကေတာ့ ဗမာျပည္ပို႔စ္အားလံုး ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေရႊတိဂံုဓာတ္ပံုလွလွေတြ ေမွ်ာ္ေနမယ္
ေနာ္...
ေအာ္...ကိုညီေရးတဲ့ဆိုင္ေလး စားဖူးသြားျပီ သိလား သိပ္ေကာင္း မီးမီးႀကိဳက္ႀကိဳက္ လို႔ ေျပာရမယ္:D

rakhine nwe said...

Enjoy to read, Ah Ko.Thanks.

ဇြန္မိုးစက္ said...

ရန္ကုန္မွာေမြးၿပီး၊ ရန္ကုန္မွာ ႀကီးခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္သူစစ္စစ္မုိ႔ ကုိညီလင္းရဲ႕ အာရုံေတြျဖန္႔က်က္ ပ်ံသန္းခဲ့တဲ့ ေဟာဒီရန္ကုန္ပုိ႔စ္ကုိ ဘယ္လုိႀကိဳက္မွန္း မသိေအာင္ကုိ ႀကိဳက္သြားပါတယ္။
ဇြန္လည္း မေန႔ကမွ ခ်စ္ေသာရန္ကုန္က ျပန္ေရာက္တာ။ ၄ ရက္ခရီးမုိ႔ ဓာတ္ပုံေတာ့ ရုိက္ခ်ိန္မရလုိက္ဘူး။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ဘယ္ေလာက္ပဲေဟာင္းႏြမ္း လ်စ္လ်ဴရႈခံထားရေပမယ့္ သူ႔ကုိ မေျပာင္းမလဲဘဲ ခ်စ္ေန၊ လြမ္းေနၾကတဲ့သူေတြက အမ်ားႀကီး ရွိေနဦးမွာပါ။

ရဲထြန္းေဇာ္ said...
This comment has been removed by the author.
ညိမ္းႏိုင္ said...

အိုး......ပန္းဆိုးတန္းလမ္း၊ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕၊ဗိုလ္ခ်ဳပ္
ေစ်း၊ေဇာ္ဂ်ီေဟာက္၊ျပည္သူ႕ဥယ်ဥ္၊ေရွ႕ေဆာင္ရံုေရွ႕၊
ကၽြန္ေတာ္တို႕ေျခရာခ်င္း ထပ္ခဲ့ပါေရာလားအကို....။
ဇာေဘာ္လီဆိုင္ကလြဲလို႕ ဆိုပါေတာ့အကိုရာ....:P။
ဒါေပမယ့္ အကိုေတြးသလို၊ျမင္သလို မျမင္မိခဲ့ဘူး။
ဒါ့ပံုရိုက္ရေကာင္းမွန္းကေတာ့ေဝးေရာ.....:)))
အကို႕အေတြးေလးေတြကိုသေဘာက်သြားတယ္...။
ပို႔စ္ေလးဖတ္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို ဝမ္းနည္းေနတဲ့
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ေပြ႕ဖတ္ေခ်ာ့ျမဴသလို
မ်ဳိးေတာင္ ေခ်ာ့ေပးခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတယ္....။
က်ားေပါက္ရဲ႕သီခ်င္းေလးနဲ႕ေပါ့ေနာ္....:D
" ပရဒိသဘံု " ရုတ္တရက္ဘာမွန္းမသိလို႕ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္နာမည္ေတြကို ရြတ္ေနမိေသး
:)))))။ကြမ္းယာဆိုင္ေလးကိုလည္းသေဘာက်
တယ္၊ကြမ္းယာဆိုင္ကို ေရွ႕ကလည္းရပ္ဖူးသလို
ေနာက္ကေနလည္း ရပ္ခဲ့ဖူးရဲ႕....၊ဒီလိုအေတြး
ေလးမ်ဳိး အကိုေျပာမွ ေတြးမိတယ္...ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။
ပို႕ေလးဆံုးသြားၿပီေပါ့ေနာ္....၊အင္း..ကၽြန္ေတာ္
တို႕တေတြရဲ႕ အာရံုမ်ားပ်ံသန္းရာၿမိဳ႕ေလးမွာ
တစ္ေန႕ေန႕ေတာ့ ဆံုႏိုင္ေကာင္းရဲ႕ဗ်ာ.....။
(အေပၚကကြန္မန္႕ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ပဲအကို :))

Yunn said...

ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ၾကီးကတႏွစ္ထက္ တႏွစ္ပိုျပီးအို လာသလိုပဲ။ ဒါေပမယ္.လဲအေဝးကေန ရန္ကုန္ကို အျမဲလြမ္းျပီး အခ်ိန္ရတိုင္းျပန္ျခင္တုန္းပဲ။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုညီလင္း။

မဒမ္ကိုး said...

ဘိုဘိုဟန္ရဲ႕ေပါင္ခ်ိန္စက္ကိုတိုးတိုးေလးလိုက္ဆိုရင္း ဓာတ္ပံုေတြၾကားကေန မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ လြယ္အိတ္တစ္လံုး နဲ႕ ေယာထမီ၀တ္လို႕ ေျပးလႊားေနခဲ႕ရဖူးတာေတြျပန္သတိရမိတယ္အကိုေရ ..

ဓာတ္ပံုေတြကရင္ကိုထိလွတယ္ .တခ်ိန္တခါတုန္းက ကိုျပန္သတိရမိေစတယ္
( ပိုစ္႕အသစ္တိုင္း အျမဲလာအားေပးတတ္တဲ႕ အကိုကို ေက်းဇူးအရမ္းတင္ေၾကာင္းနဲ႕ အားရွိေၾကာင္းပါဒီေနရာကေျပာခဲ႕တယ္အကို )

ခ်စ္ခင္လွ်က္

ညီမငယ္

ဒိုးကန္

Kabyar said...

မေရးေသးဘူးလားလို ့လာျပီးေခ်ာင္းေခ်ာင္းေနတာ....တကယ္တင္သြားတဲ ့အခါက်ေတာ့ အလုပ္ေတြထဲ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ေခါင္းႏွစ္ေနတာနဲ ့ၾကံ ုေနလို ့ ခုမွပဲျပန္လာမိေတာ့တယ္...... ဓါတ္ပံုေလးေတြကို ျမိန္ရည္ယွက္ရည္ၾကည့္လိုက္ရေတာ့မွပဲ....... :) ဒီလိုျပန္ျဖစ္သြားတယ္။။။ :)

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

အေၿပာင္းလဲေတြနဲ႕ ရန္ကုန္က လြမ္းစရာ ေကာင္းဆဲပါလားအကို...

Anonymous said...

ဘာပဲေရးေရးဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္ေနာ္
အေရးအသားကေခ်ာေမြ႕ေတာ့
ဒီဘေလာ့ကို အျမဲပဲေစာင့္ၾကည့္မိတယ္
ႏွစ္သက္တဲ့အစားအေသာက္ကိုေတာင့္တမိသလို
ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့မိတ္ေဆြတေယာက္နဲ႕ လက္ဆံုစကားေျပာေနရသလို
ခံစားရတယ္

ေက်းဇူးပါ

Anonymous said...

စာေရးသြားတာ
တကယ္ကို အသက္၀င္တယ္ ဗ်ာ ..
အထူးသၿဖင့္ ဒီေနာက္ဆံုးပုဒ္ကို ေရးသြားတာ
လွလိုက္တာ ..
အကိုခ်စ္တဲ့ ရန္ကုန္ကို
ေနာင္ လည္း ခဏ၊ ခဏ ၿပန္ႏိုင္ပါေစ း))

ခင္မင္လွ်က္
ေဆာင္းႏွင္းရြက္

Mon Petit Avatar said...

I miss cafe and sorbet from ZawGyi House, book shops from Pansoedan road, Shan Noodles in front of FMI centre and especially my father, the regular betel chewer.

Naing Moe said...

အရမ္းေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ......ေနာက္ဆံုးပိုဒ္ ႐ဲ႕အဆံုး ရင္ ထဲလွိဳက္ကနဲဆို
ရန္ကုန္ကိုလြမ္းခ်က္က ခ်က္ခ်င္းကို ထျပန္ခ်င္ စိတ္ျဖစ္မိတယ္
ေ၀းကြာခဲ႔တာ ဆယ္စုနွစ္တစ္ခုေတာင္ေက်ာ္ျပီဆိုေတာ့.................