27 December 2007

လူေလးရဲ႕ကဗ်ာ

သားကေလးဟာ
က်ေနာ္ တဝက္စိုက္ပ်ိဳးခဲ့တဲ့
သစ္ပင္ေပါက္ကေလးျဖစ္တယ္၊

သားကေလးဟာ
ပါဒေတြ အစဥ္တစိုက္တိုးလာမယ့္
ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္လည္းျဖစ္တယ္၊

သားကေလးမွာ
ဆုတ္စရာ
ျပကၡဒိန္တစ္ေစာင္ေတာင္ မ႐ွိေသးပါဘူး၊

သားကေလးဟာ
ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္မ႐ွိဘဲ ေရာက္လာခဲ့ရတဲ့
ဒီေလာကႀကီးကို မသိဘူး၊

သားကေလးဟာ ေဂ်ာ႔ခ်္ဘု႐ွ္ကို မသိဘူး၊
အိုစမာဘင္လာဒင္ ကိုမသိဘူး၊
သားကေလးဟာ ငရန္မန္ကန္းကို မသိဘူး၊
ရန္းဒတ္ခ္ကို မသိဘူး၊
သားကေလးဟာ ဘစ္ခ္ဘင္န္သီအိုရီကို မသိဘူး၊
ရီေလတစ္ဗီတီကို မသိဘူး၊

သားကေလးဟာ
မသိ၊ နားမလည္ျခင္းေတြ
ရာႏႈန္းျပည့္နီးပါးနဲ႔ ေနထိုင္သူျဖစ္တယ္၊
သူ႔ရဲ႕ေခါင္းေသးေသးေလးထဲမွာ
ေသခ်ာသိတာဆိုလို႔
အေဖ႔ရဲ႕စကားသံနဲ႔
အေမ႔ရဲ႕ကိုယ္ေငြ႕ရနံ႔တို႔ပဲ ႐ွိရဲ႕။

႐ုပ္ဝတၳဳလိုအပ္မႈေတြ
မ်ားျပားလြန္းတဲ့
ဒီေလာကႀကီးထဲမွာ
သားကေလးလိုအပ္တာ
သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မ႐ွိပါဘူး၊

ဆာေလာင္မႈေတြကို
ေမာင္းထုတ္မယ့္
အေမ႔ရဲ႕ႏို႔ခ်ိဳေတြနဲ႔
အိပ္စက္ျခင္းေတြကို
ယူေဆာင္လာေပးမယ့္
အေဖ႔ရဲ႕လက္ေမာင္းတစံုရယ္ဆို ရၿပီ၊

႐ွိျခင္းနဲ႔ မ႐ွိျခင္း
သိျခင္းနဲ႔ မသိျခင္း
ပိုင္းျဖတ္ထားတဲ့ ဒီကမာၻထဲ
သားကေလးကေတာ့
ဗိုက္ဆာရင္ငိုမယ္...၊
အိပ္ခ်င္ရင္ငိုမယ္...၊

ဟန္ေဆာင္ ပရိယာယ္
တြက္ခ်က္မႈေတြ မပါဘဲ
တကယ့္အ႐ိုးခံ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔
ငိုမယ္...၊
ၿပီးေတာ့
သူ႔ရဲ႕ လိုအင္ေသးေသးေလး
ျပည့္သြားတဲ့အခါ
ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီးၿပံဳးၿပီး
အိပ္ေပ်ာ္သြားလိမ့္မယ္၊

အဲဒီ မ်က္ရည္မေျခာက္တေျခာက္
ပါးျပင္ေလးေတြေပါ့...
က်ေနာ့္ရဲ႕ေျခေထာက္ေတြကို
ေဟာဒီ ကမာၻေျမႀကီးထဲ
ၿမဲၿမံစြာ အျမစ္တြယ္ေစခဲ့တာ။ ။


ညီလင္းသစ္
၂၇ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇

(သားေလးသူရိယအတြက္...)

11 comments:

Angel said...

ေၾသာ္..ဖခင္ဆိုတာလည္းအဲလိုလား။
အေဖ့ကိုေတာင္သတိရလာၿပီ။
မၾကာမၾကာသြားေတြ ့ပါဦးမယ္။ေက်းဇူးပါေနာ္။

ေမဓာ၀ီ said...

ကိုညီလင္းသစ္
လူေလးရဲ႕ကဗ်ာကို ခံစားဖတ္႐ႈသြားပါတယ္။
႐ိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေလးရယ္ ဖခင္တေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ ကဗ်ာေလးရယ္ … လိုက္လည္း လိုက္ဖက္ညီလွပါတယ္။
ဘာမွ နားမလည္ေသးတဲ့ သားကေလးဟာ မိဘေမတၱာကိုေတာ့ မသိစိတ္ထဲကေန ခံစားတတ္မွာပါ … ။
သားကေလးသူရိယနဲ႔တကြ ကိုညီလင္းသစ္တို႔ မိသားစု ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ … ။

ေမဓာ၀ီ

m said...

ကဗ်ာေလးကို ဖတ္ရင္းနဲ႔ သားကေလး အေပၚ ထားတဲ့ ေမတၱာကို ခံစားမိလိုက္တယ္။
သိပ္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းၿပီး ေအးျမမႈေပးတဲ႔ ကဗ်ာေလးပါ။ ဒီ ခံစားခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ စကားလံုး ေတြက ေသးႏုပ္အရာမေရာက္ သလိုပဲ၊ ေျပာခ်င္တာကို ရွာမရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ သားသမီး ရၿပီးတဲ႔ အခ်ိန္ဟာ သူတင္ မဟုတ္ဘူး ကၽြန္ေတာ္ လည္း အသစ္တဖန္ ေမြးဖြား ေျပာင္းလဲ ခဲ့ဲၿပီလို႔...
ေနာက္ဆံုး စာပိုဒ္ေလးနဲ႔ ဆင္ဆင္ တူမယ္ ထင္ပါရဲ႕။

hninhnin said...

I like both photo n poem.I saw ur affection clearly.

Adora etc. said...

I always wondered ..what his name will be. Now I found it!

ေမဓာ၀ီ said...

ခုေတာ့ သားသားက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိေနၿပီေနာ္ ... ျပကၡဒိန္ေတြလဲ တရြက္ၿပီး တရြက္ ဆုတ္ခဲ့ေပါ့။
သားသားရဲ႕ လက္သီးဆုတ္ ေသးေသးေလးက အသဲယားစရာ ... ။

၅ ႏွစ္ေက်ာ္အၾကာမွာ ... ဒီကဗ်ာကို ဒုတိယမၸိျပန္ဖတ္ၿပီး ဒုတိယမၸိ မန္႔သြားပါတယ္ ကိုညီလင္းေရ ... ။

ေရႊအိမ္စည္ said...

ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ လာဖတ္ပါတယ္။
ပထမအၾကိမ္ ဖတ္တုနး္က ကြန္မန္႔ မေပးျဖစ္ခဲ့ဘူး..။

အခု ကြန္မန္႔ေပးဖို႔လည္း စကားေတြဆြံ႔အေနတယ္။
အဲ့လက္ကေလး ခုဆို ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ :)

ျမေသြးနီ said...

ပံုထဲမွာ သားသားက ေဖေဖ့လက္ေခ်ာင္းေလး တစ္ေခ်ာင္းထဲကိုသာ ဆုတ္ကိုင္ထားႏိုင္ေသးေပမယ့္ အဲ့အခ်ိန္မတိုင္ခင္ထဲက သားသားက
ေဖေဖ့ဘ၀တစ္ခုလံုးကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားခဲ့တာ ယံုမွားသံသယျဖစ္ဖြယ္ရာမရွိပါ ကိုညီေရ..

ညီလင္းသစ္ said...

Angel, ႏွစ္ခါျပန္ကြန္မန္႔ေပးတဲ့ မေမ၊ m, hninhnin, Adora etc, ညီမေလးေ႐ႊအိမ္စည္၊ အစ္မျမေသြး... ...
ကဗ်ာေလးကို လာအားေပးၾကလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္၊ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ..၊ အခုဆိုရင္ အဲဒီလက္သီးဆုပ္ကေလးေတာင္ အေတာ္ေလးကို ႀကီးလာေနၿပီ..၊ း) အခ်ိန္ေတြကုန္တာ အရမ္း ျမန္တာပဲ...။

ဇြန္မုိးစက္ said...

အဲဒီ့လက္သီးဆုပ္ကေလးနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္တယ္... း)

ညီလင္းသစ္ said...

လက္သီးဆုပ္ကေလးက အခုဆို အေတာ္ႀကီးလာလို႔ ေတြ႔ျဖစ္ရင္ ညီမေလး မွတ္မိပါ့မလားပဲ...။ း)