အ႐ိုးသားဆံုးသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ (သို႔) ကိုငွက္

( ဒီက ပံုပါ )

ဒီေန႔ဟာ ကိုငွက္ (ထူးအိမ္သင္) ဒီေလာကထဲက ထြက္သြားခဲ့တာ ၄ ႏွစ္ျပည့္တဲ့ ေန႔ပါ၊ ျမန္မာ့ဂီတ ေလာကဟာ သူ႔ရဲ႕အစားထိုးမရတဲ့ ဒီဆံုး႐ႈံးမႈကို ေၾကကြဲျခင္းေၾကးမံုထဲမွာ ၄ ႏွစ္ေျမာက္ နာနာက်င္ က်င္ ျပန္ၾကည့္ရျခင္းလည္း ျဖစ္တယ္၊ တကယ့္ကို တန္ဖိုး႐ွိတဲ့ ႐ွား႐ွားပါးပါး ျမန္မာဂီတ ပညာ႐ွင္ တစ္ေယာက္ ေစာစီးစြာ တိမ္းပါးသြားရတဲ့အျဖစ္ဟာ ေတြးလုိက္တိုင္း ဝမ္းနည္းစရာေတြအတိနဲ႔ပါပဲ၊ ေဝးသြားတဲ့အခါ... ႏွလံုးသားမွာ အၿမဲတမ္းသတိရ ေနဆဲဲပါ... ...၊

နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္ေတြ စီးက်လာတာကို က်ေနာ္တအံ့တၾသနဲ႔ ျမင္လိုက္ရခ်ိန္က ၆ တန္း ေက်ာင္းသားဘဝကပါ၊ တကယ္ကို လွပလြန္းတဲ့ မ်က္ရည္စက္ေတြ ပါပဲ၊ အမ်ားသူငါ စီးေလ့စီးထ မ႐ွိတဲ့ ပံုစံသစ္နဲ႔ သိမ္ေမြ႔ခမ္းနားစြာ စီးလာလိုက္ပံုမ်ား...သူပန္ထားတဲ့ ပန္းနီနီနဲ႔ သူဆင္ျမန္းတဲ့ဖိိနပ္ နီနီတို႔ကို တိုးေဝွ႔ပြတ္တိုက္၊ ေနာက္...ေက်းလက္က ေက်ာင္းဆရာေလးရဲ႕ ေစတနာေတြနဲ႔ အတူ သူ႔ရဲ႕ေခါင္းေလာင္းႀကီးလည္း တေဒါင္ေဒါင္တဒင္ဒင္ ႏိုးထလာခဲ့ရၿပီေပါ့၊

ကိုငွက္ရဲ႕ ပထဆံုးအေခြနဲ႔ပဲ က်ေနာ္ဂစ္တာတီး သင္ဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္၊ သူ႔ရဲ႕သီခ်င္းေတြကို ေရခ်ိဳးရင္း၊ လမ္းသြားရင္း၊ မိုး႐ြာထဲမွာ ေလွ်ာက္ေျပးရင္း ေအာ္ဆိုရတာထက္ ဂစ္တာတစ္လက္နဲ႔ တေလးတစား တီးဆိုခ်င္လာတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ဂစ္တာစ,တီးတဲ့အခါ သိရမယ့္ေကာ့ဒ္ေတြ အား လံုးကို အရင္မသင္ဘဲ က်ေနာ္ဆိုခ်င္တဲ့ သူ႔သီခ်င္းမွာ ပါတဲ့ ေကာ့ဒ္တခ်ိဳ႕ကိုပဲ အရင္သင္တယ္၊ ဒီ လိုနဲ႔ ကိုငွက္ရဲ႕ သီခ်င္းတခ်ိဳ႕ကို မေတာက္တေခါက္ တီးဆိုရင္း ေက်နပ္ေနခဲ့တယ္၊ ဆိုေနက်သီ ခ်င္းတခ်ိဳ႕ကို နည္းနည္းအားရသြားေတာ့ ေနာက္ထပ္ပိုခက္တဲ့ သီခ်င္းေတြကို တီးဖို႔အတြက္ဂစ္တာ ေကာ့ဒ္အသစ္ေတြ ထပ္သင္၊ ရေတာ့ အဲဒီသီခ်င္းေတြ ထပ္ဆို၊ ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္လည္း ဂစ္တာတီးျဖစ္ သြားၿပီး နာရီေပၚကစီးလာတဲ့ မ်က္ရည္စက္ေတြက က်ေနာ့္ႏွလံုးသားကမ္းပါး ကိုပါ တိုက္စားသြား ေရာ ဆိုပါေတာ့...၊

ကိုငွက္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္မွတ္မိေနေသးတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုက အင္းစိန္အ.ထ.က(၁)မွာ လုပ္တဲ့ စေတ့ခ်္႐ႈိးပြဲမွာပါ၊ အဲဒီေတာ့က်ေနာ္က ၁၀ တန္းေျဖၿပီးစ၊အဲဒီေခတ္က ပြဲတစ္ခုစီစဥ္ၿပီ ဆို ရင္ အဆိုေတာ္ေပါင္းစံု ဝိုင္းဆိုၾကတဲ့ ေခတ္ေပါ့၊ ေရာခ့္၊ ေပါပ့္၊ ဂ်ပ္ဇ္၊ အဆူ၊ အေႏွး၊ သီခ်င္းေပါင္းစံု၊ စတိုင္ေပါင္းစံုပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီပြဲေတြဟာ အခုေနာက္ပိုင္းအလံုပိတ္ အခန္းေတြထဲမွာ လုပ္တဲ့ပြဲ ေတြထက္ေတာ့ ပိုၿပီးရင္ခုန္စရာ ေကာင္းတာအမွန္ပါပဲ၊ အခုအင္းစိန္က ပြဲမွာလည္း အဆိုေတာ္က က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ ၄၀ ေလာက္႐ွိမယ္၊ ပြဲလုပ္မယ့္ ညေနေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ႕ အဲဒီကိုခ်ီတက္ၾကတာေပါ့၊

စေတ့ခ်္႐ႈိးကို သြားမယ့္သာ သြားတာပါ၊ က်ေနာ္တို႔မွာ တစ္ေယာက္မွ လက္မွတ္မ႐ွိဘူး၊ လက္မွတ္ ဆိုတာ အသာထားပါဦး၊ အဲဒီကိုသြားဖို႔ ကားခေတာင္ မ႐ွိပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ကိစၥမ႐ွိဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ တေပ်ာ္တပါး လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္၊ ဟိုေရာက္ေတာ့ အ.ထ.က(၁)ေက်ာင္းဝင္းထဲကစင္ျမင့္ဟာ ထရံအျမင့္ႀကီးေတြရဲ႕ ေနာက္မွာ...၊ အျပက္ဖက္ကေန ဘယ္လိုမွ မျမင္ရပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ကိစၥမ႐ွိ ဘူး၊ ဒါကို က်ေနာ္တို႔ ႀကိဳေတြးထားၿပီးသား၊ က်ေနာ္တို႔အတြက္ကလည္း ႐ႈိးကသီခ်င္းသံေတြကို အရင္းအတိုင္းၾကားရတဲ့ ေနရာမွာ လာၿပီးရင္ခုန္ဖို႔သက္သက္ပါပဲ၊ အင္းစိန္မင္းႀကီးလမ္းေပၚမွာ ေတာ့ လူေတြကအျပည့္ပဲ...၊

ပြဲစ,ေတာ့ အဆိုေတာ္အသစ္ေတြ၊ သိပ္နာမည္မႀကီးတဲ့သူေတြ၊ ေနာက္...အေတာ္အတန္နာမည္႐ွိ တဲ့သူေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ဆိုၾကတာေပါ့၊ သိပ္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ ည ၁၁ နာရီ ေလာက္႐ွိေတာ့ ခ်စ္ေကာင္းနဲ႔ ခင္ေမာင္တိုး ဆိုၾကတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဆိုဖို႔ေနာက္္ဆံုးက်န္ေနတဲ့ အဆိုေတာ္ ေရာက္လာခဲ့တယ္၊ “ဟာ...ထူးအိမ္သင္ေဟ့”...ဆိုတဲ့အသံေတြနဲ႔အတူ လူအုပ္ႀကီးက လည္း ေက်ာင္းဝင္းတံခါးဆီကို ၿပိဳဆင္းက်လာတယ္၊ က်ေနာ္တို႔က ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့အဲဒီအခ်ိန္ ဝင္းတံခါးေပါက္မွာ ႐ွိေနတယ္၊ ခဏေနေတာ့ လူအုပ္ၾကားထဲကေန စူပါကပ္ ဆိုင္ကယ္ေလးေပၚ လာတယ္၊ ကိုငွက္ကဆိုင္ကယ္ေမာင္းၿပီး ေနာက္မွာသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔၊ လွစ္ကနဲပဲျမင္လိုက္ ရၿပီး ခ်က္ခ်င္းအထဲေရာက္သြားတယ္၊

မၾကာပါဘူး၊ စင္ေပၚကေန ‘ေ႐ႊ’သီခ်င္းရဲ႕ drum intro ကိုစ,ၾကားရတာပါပဲ၊ ခဏၾကာေတာ့အထဲက ပရိသတ္ရဲ႕ လက္ခုပ္သံေတြနဲ႔အတူ ကိုငွက္အသံေပၚလာတယ္၊ ၾကယ္ေတြစံုတဲ့ ေကာင္းကင္ယံ ေအာက္မွာ ကိုငွက္ရဲ႕အသံဟာ ၿပီးၿပည့္စံုျခင္းအတိနဲ႔ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္း ေနလိုက္ တာ...၊ ၿပီးေတာ့ ဒုတိယတစ္ပုဒ္ ‘ရက္စက္ စြာၿပံဳးတတ္ေသာ’ကို ဆက္ဆိုတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အျပင္က ပရိသတ္က ထိန္းမရေတာ့ဘူး၊ ကိုငွက္က ပြဲရဲ႕ေနာက္ဆံုးအဆိုေတာ္လည္းျဖစ္၊ အေစာင့္ေမွ်ာ္ဆံုး လည္းျဖစ္ ေတာ့ အားလံုးကအထဲဝင္ ခ်င္လာၾကတယ္၊ ဒါနဲ႔ပဲ စီစဥ္သူေတြက ဝင္းတံခါးႀကီးကို ဖြင့္ေပး လိုက္ရေတာ့တယ္၊ ထိပ္ဆံုးက ေျပးဝင္သြားသူေတြထဲမွာ က်ေနာ္လည္း တစ္ေယာက္ အပါ အဝင္ ေပါ့၊ အဲဒီအခ်ိန္ ကိုငွက္က ‘တေန႔ေန႔ေတာ့ခ်စ္လာလိမ့္မည္’ ကိုဆို ေနခဲ့တယ္၊ အထဲကို ေရာက္ သြားေတာ့ တခ်ိန္လံုးေက်ာဖက္ကပဲ ျမင္ ေနခဲ့ရတဲ့ စေတ့ခ်္စင္ႀကီးကို တမက္တေမာ ၾကည့္ပစ္ လိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့...က်ေနာ္အၾကည့္ ခ်င္ဆံုး အဆိုေတာ္က အဲဒီစင္ ေပၚမွာ...၊ ကိုငွက္က ေနာက္ထပ္ ၇ ပုဒ္၊ ၈ ပုဒ္ေလာက္ ဆက္ဆို ေသးတယ္၊ ညေန ၆ နာရီက ေန ည ၁၁ ေလာက္အထဲ မင္းႀကီးလမ္းေပၚမွာ တခ်ိန္လံုး မတ္တပ္ ရပ္ စီးေမ်ာခဲ့ရေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး မွာေတာ့ က်ေနာ့္ ရင္ခုန္သံေတြက ခ်ိဳၿမိန္စြာနဲ႔ အဆံုးသတ္ခဲ့ရတယ္၊ က်ေနာ့္အတြက္ အင္မတန္မွ ထိုက္တန္တဲ့ ဆုလဒ္ပါပဲ...၊

အခုေတာ့လည္း ဒါေတြက ဟုိးခပ္ေဝးေဝးဆီမွာ..၊ ဒါေပမယ့္ ျပန္ေတြးတိုင္း ရင္ဘတ္ထဲမွာေႏြးေထြး တဲ့ဆြတ္ပ်ံ႕မႈေလးတစ္ခုက တိုးတိုးေဝွ႔ေဝွ႔ ျဖတ္သန္းသြားဆဲပါပဲ၊ ကိုငွက္ဆံုးတဲ့သတင္းကို ဧရာဝတီ မဂၢဇင္းမွာ ဖတ္ရတဲ့ ေန႔တုန္းက က်ေနာ္ကိုယ့္မ်က္စိကို ကိုယ္မယံုၾကည္ႏိုင္ဘဲ တကိုယ္လံုးတုန္ ယင္ေနခဲ့တယ္၊ ညေနေစာင္းမွာေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့တာနဲ႔ ျမန္မာၿပည္က သူငယ္ခ်င္း ေတြဆီကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ရင္ဖြင့္ျဖစ္တယ္၊ ဒီမွာ ေနစဥ္ကာလမွာ နာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ျမန္မာၿပည္ ကုိ အျဖစ္ႏိုင္ဆံုးနည္းနဲ႔ အျမန္ဆံုး ျပန္သြားခ်င္စိ္တ္ ၂ ခါ ျဖစ္ဖူးတယ္၊ ကိုငွက္ဆံုးတုန္းကနဲ႔ ဆရာ ႀကီးေဒါက္တာသန္းထြန္း ကြယ္လြန္တုန္းကပါပဲ၊ က်ေနာ္ေလးစား တန္ဖိုးထားရတဲ့ ပညာ႐ွင္ေတြ လြင့္ပါးသြားခ်ိန္မွာ အေဝးကေန တိုးတိတ္စြာ ဝမ္းနည္း႐ံုကလြဲရင္ ဘာမွပိုၿပီး မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး၊ တေန႔မွာေပါ့ေလ...ကိုငွက္ရဲ႕ အုတ္ဂူဆီ အေရာက္သြားၿပီး ဒီေလာကႀကီးကို သင္ၾကားေပးခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေတြအတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ကိုငွက္ကိုယ္တိုင္ ကိုက ဘယ္ေတာ့မွ အိုမင္းသြားမွာ မဟုတ္တဲ့ အ႐ိုးသားဆံုး သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ပါပဲ ။ ။


ညီလင္းသစ္
၁၄ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၈