သေဘၤာ (၂)

သူ ျမန္မာျပည္ျပင္ပ ေရာက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ သေဘၤာေတြႏွင့္ သိပ္ၿပီး ထိေတြ႔မႈ မ႐ွိလွေတာ့၊ အျခားသူ ေတြလိုပဲ အေျခခ်ေနထိုင္ကာစ ႀကံဳရတဲ့ အခက္အခဲ၊ အထာမက်ေသးမႈေတြၾကားမွာ သေဘၤာေတြက သူနဲ႔ေတာ္ ေတာ္ေဝးေဝးကို ေရာက္သြားၾကသည္၊ ၿပီးေတာ့ သူေနတာက ဗင္းနစ္လို၊ ေဟာင္ေကာင္လို ေနရာမွာမဟုတ္ ေတာ့ ေန႔စဥ္ဘဝေတြထဲမွာ သေဘၤာေတြက ပါမလာႏိုင္ၾကေတာ့...၊

အလုပ္ကိစၥလည္းမဟုတ္၊ မစီးမျဖစ္စီးရမည့္အခါလည္း မဟုတ္ေတာ့သည့္အခါ သေဘၤာတစ္စီးႏွင့္ ဆံုႏိုင္ရန္မွာ ထိုသေဘၤာကို တမင္တကာ ေ႐ြးခ်ယ္စီးနင္းလိုက္ဖို႔သာ က်န္ပါေတာ့သည္၊ ထိုသို႔ျဖင့္ သူ သေဘၤာ ၂ စီးျဖင့္ႀကံဳခဲ့ ရျပန္ေလသည္၊ သေဘၤာဟုသာ ေခၚရေသာ္လည္း တကယ္တမ္းမွာ အေပ်ာ္စီး႐ြက္ေလွ၊ အႀကီးစားေမာ္ေတာ္ အဆင့္သာသာပဲ ႐ွိၾကပါသည္၊

ပထမတစ္စီးမွာ သူ ဂရိကြ်န္းစုတစ္ခုကို ေရာက္တုန္းကျဖစ္သည္၊ ဂရိကုန္းမႀကီး၏ အေ႐ွ႕ေတာင္ဖက္ ၇၅ ကီလို မီတာအကြာမွာ ႐ွိေသာ Santorini ဟုအမည္ရသည့္ ထိုကြ်န္းသည္ မီးေတာင္ေဟာင္းတစ္ခုျဖစ္သည္၊ ဘီစီ ၁၆၀၀ ဝန္းက်င္ခန္႔မွာ မီးေတာင္ေပါက္ကြဲရာမွ ကြဲထြက္က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ကြ်န္းျဖစ္သည္၊ ထိုကြ်န္းကိုေရာက္တုန္း တစ္ရက္မွာ သေဘၤာစီးဖို႔ စီစဥ္ျဖစ္ၾကသည္၊ သေဘၤာက ကြ်န္းမႀကီးကေန စ,ထြက္ၿပီး ကြ်န္းစုေလးအခ်ိဳ႕ကိုရပ္၊ မီးခိုးေငြ႔ေတြ အူေနဆဲျဖစ္သည့္ မီးေတာင္တြင္းဝတစ္ခုမွာရပ္၊ ေနာက္ထပ္ကြ်န္းစုတစ္ခုမွာရပ္၊ ၿပီးေတာ့မူလဆိပ္ ကမ္းကိုျပန္လာ၊ တေနကုန္ခရီးျဖစ္သည္၊

ဂ်ပန္၏စစ္ေလ်ာ္ေၾကးသေဘၤာ၊ တ႐ုတ္၏ေခတ္မီသေဘၤာ စသည္တို႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးခဲ့ေသာသူသည္ ဂရိ႐ိုးရာမပ်က္ ေဆာက္ထားသည့္ သစ္သားရြက္ေလွႀကီးကို ေတြ႔လိုက္ေတာ့ အေတာ္ပင္ အံ့ၾသစိတ္ဝင္စားသြားခဲ့သည္၊ အစိတ္ အပိုင္းအားလံုး နီးပါးကို သစ္သားျဖင့္သာ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ ထို႐ြက္ေလွႀကီးသည္ စက္တပ္အင္ဂ်င္ အေကာင္းစားျဖင့္ ေပါ့ပါးစြာ ခုတ္ေမာင္းလ်က္႐ွိသည္၊ ခရီးသည္ေတြက ကုန္းပတ္ေပၚက ခံုတန္းေတြေပၚမွာ ထိုင္ရၿပီး ေလွဝမ္းထဲမွာေတာ့ အိမ္သာႏွင့္ သေဘၤာသားတို႔၏ အခန္းအခ်ိဳ႕ ႐ွိပါသည္၊ ေလွႀကီးကို တိုးရစ္စ္ေတြ အတြက္ရည္႐ြယ္ၿပီး ေဆာက္ထားခဲ့သလို သူအပါအဝင္ ခရီးသည္အားလံုးမွာလည္း တိုးရစ္စ္မ်ားသာ ျဖစ္ၾက ေလသည္၊

ထို႐ြက္ေလွႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သူအမွတ္ရေနသည့္ အျဖစ္အပ်က္တခု႐ွိသည္၊ ဒုတိယ ရပ္နားသည့္ေနရာျဖစ္ သည့္ မီးေတာင္ကို ေရာက္ေတာ့ အားလံုးဆင္းၾကသည္၊ အဲဒီေနရာမွာ လည္ပတ္ဖို႔ တစ္နာရီ အခ်ိန္ရပါသည္၊ မီးေတာင္ဝ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ မီးခိုးမ်ား အနည္းငယ္ထြက္လ်က္ ႐ွိၿပီး၊ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ေတာ့ အဝါေရာင္ ကန္႔မ်ား အတံုးအခဲလိုက္ ေတြ႔ရသည္၊ က်န္တာကေတာ့ မီးေတာင္ဆိုသည့္အတိုင္း ျမက္တစ္ပင္မွ်ပင္ မေတြ႔ရ၊ ထိုမီးေတာင္ ေပါက္ကြဲၿပီးခဲ့တာ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ေပမယ့္ ယေန႔ထိတုိင္ ေန႔စဥ္လိုလို မီးခိုးေတြအူဆဲ ပင္႐ွိေသးသည္၊ တကယ္ေတာ့ မီးေတာင္တစ္လံုးသည္ မည္သည့္အခါမွ မေသပါ၊ လူေတြက ဘယ္ေလာက္ပင္ မီးၿငိမ္းေတာင္ဟု ေခၚပါေစ... လံုေလာက္ေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ား ႐ွိခဲ့လွ်င္ အခ်ိန္မေ႐ြး ျပန္လည္ေပါက္ကြဲ ႏိုင္ပါသည္၊ ` အခုေနမ်ား မီးေတာင္က ေဒါသေတြထ,ထြက္လာရင္ ဘယ္လိုမ်ားေနမလဲ မသိဘူး ’ဟု သူ ခပ္ေနာက္ေနာက္ ေတြးေနမိေသးသည္၊ သူႏွင့္ မအိမ္သူက တစ္ပတ္ေလွ်ာက္ၾကည့္ၿပီး ေလွေပၚကို ျပန္လာထိုင္ ေနလိုက္သည္၊ ထိုစဥ္မွာပဲ အျခားစံုတြဲ တစ္တြဲလည္း ကမ္းဖက္ဆင္းလာသည္၊ ၿပီးေတာ့ တစ္စီးေက်ာ္မွ အျခား႐ြက္ေလွေပၚသို႔ တက္သြားၾကသည္၊

ထိုစံုတြဲကို သူေကာင္းေကာင္း မွတ္မိပါသည္၊ အလာခရီးတုန္းက သူတို႔ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ထိုင္လိုက္လာခဲ့ ေသာလူငယ္စံုတြဲျဖစ္သည္၊ အခုသူတို႔က အျခားေလွေပၚကို မွားၿပီးတက္သြားၿပီ၊ ေလွေတြအားလံုးနီးပါးကလည္း ဂရိ႐ိုးရာမပ်က္ ေဆာက္ထားၾကေတာ့ တစ္စီးႏွင့္တစ္စီး ခပ္ဆင္ဆင္...၊ သူတို႔မ်ား ဒီဖက္လွည့္ၾကည့္ရင္ လက္လွမ္းျပၿပီး ေလွမွားေနတာ ေျပာဖို႔သူေစာင့္ေနခဲ့သည္၊ သို႔ေသာ္ သူတို႔က လွည့္မၾကည့္၊ ေအးေအးေဆး ေဆးႏွင့္ မုန္႔တစ္ထုပ္ပင္ ေဖာက္စားေနၾကတာကို ၾကားထဲမွ ေလွကိုေက်ာ္၍ သူျမင္ေနရသည္၊ သူဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားသည္၊ သြားေျပာလိုက္ရမလား၊ အာ... အဲဒီလိုေတာ့ သြားမေျပာခ်င္၊ သူတို႔ႏွင့္လည္း တခါမွ မရင္းႏွီး၊ ၿပီးေတာ့ကိုယ္က သူတို႔ရဲ႕ တိုးရစ္စ္ဂိုက္လည္းမဟုတ္၊ ဒီဆိပ္ကမ္းက ဝန္ထမ္းလည္း မဟုတ္၊ ဘာမွ မဆီမဆိုင္ လာေျပာတာကို တခ်ိဳ႕က ႀကိဳက္ခ်င္မွႀကိဳက္လိမ့္မည္၊

တဖက္ကလည္း သူသံသယ ဝင္လာျပန္သည္၊ ေနစမ္းပါဦး၊ သူတို႔က ဒီေလွေပၚမွာ လိုက္လာခဲ့တာ တကယ္ပဲ ေသခ်ာလို႔လား၊ သူတို႔ ေလွဆိပ္္ဆင္းလာပံုက ေလွေတြအမ်ားႀကီး ႐ွိတာကို တျခားဘယ္ေလွမွ မၾကည့္ပဲ အဲဒီ ေလွေပၚကိုပဲ တန္းတန္းမတ္မတ္ တက္သြားတာဆိုေတာ့ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔သိပ္ေသခ်ာ ေနပံုပဲ၊ ေတာ္ၾကာကိုယ္ ကေစတနာနဲ႔ သြားေျပာေပမယ့္ သူတို႔ကမမွားဘူးဆိုရင္ ကုိယ္ပဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ အ႐ွက္ကြဲၿပီး ျပန္လာရမွာ၊ လူတစ္ေယာက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ တစ္ခါျမင္ဖူးထားလွ်င္ အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီး ၾကာသည့္တိုင္ ေကာင္းေကာင္း ျပန္မွတ္မိတတ္သည့္ သူ႔မွတ္ဥာဏ္က သူမမွားေၾကာင္း ေျပာေနခဲ့သည္၊ ဒါေပမယ့္ ` ေအးေလ... ငါပဲအမွတ္မွား တာေနမွာပါပဲ ’ဟု သူေဖါ့ေတြးလိုက္သည္၊ ၿပီးေတာ့ အခုလို ခရီးထြက္ၿပီ ဆိုကတည္းက ကိုယ့္တာဝန္ ကိုယ္ယူ ၾကရမွာပဲေလ၊ မဟုတ္ဘူးလား၊

ထိုအခိုက္မွာ သူတို႔ေလွေပၚမွာလည္း လူေတြအားလံုးစံုၿပီ၊ တိုးရစ္စ္ဂိုက္ အမ်ိဳးသမီးက ` ကဲ-အားလံုးပဲ သြားၾက မယ္ ’ဟုဆိုကာ ႐ြက္ေလွႀကီးလည္း ထြက္ခြာဖို႔ျပင္သည္၊ ထို ဂရိအမ်ိဳးသမီးကို သြားေျပာလိုက္ရရင္ ေကာင္းမ လားဟု သူစဥ္းစားလိုက္ေသးသည္၊ သူကသာ မဆီမဆိုင္ ခရီးသည္ေတြကို မွတ္မိပူပန္ ေနေသာ္လည္း ဂိုက္ အမ်ိဳးသမီးက ေလွေပၚမွာ လူပင္တခ်က္မစစ္ပါ၊ သူ႔မွာေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ဧည့္လမ္းညႊန္ လုပ္ခဲ့တုန္းက ကား၊ ရထား၊ သေဘၤာ မထြက္မီ လူျပည့္,မျပည့္ ေရၾကည့္ရတာအေမာ၊ တစ္ခါလည္း မေက်နပ္၊ ႏွစ္ခါလည္း မေက် နပ္၊ အေခါက္ေခါက္ အခါခါ၊ အင္းေလ..သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇတ္ေပပဲ ဟုသာ သူေတြးလိုက္သည္၊ ဒီအမ်ိဳးသမီးက ကမ္းနားအဆင္း တေနရာမွာထိုင္ၿပီး ဆင္းလာတဲ့သူေတြကို ေရရင္လည္း ေရေနခဲ့မွာေပါ့ဟု သူစဥ္းစားေန ျပန္ သည္၊ ႐ြက္ေလွကေတာ့ ကမ္းမွ အေတာ္ပင္ ခြာလာခဲ့ၿပီ၊

ထိုစဥ္မွာ ႐ြက္ေလွေမာင္းသူက ေဝၚကီေတာ္ကီျဖင့္ တစံုတခုကို ဂရိလုိေျပာၿပီး အေနာက္ဖက္သို႔ လွည့္ၾကည့္ေန သည္ကို သူျမင္လိုက္သည့္ အခါမွာေတာ့ သူေတြးထင္ထားတာေတြ အားလံုးမွန္ေၾကာင္း သူသိလိုက္ေလသည္၊ ႐ြက္ေလွဆရာက တဆက္တည္း ဂိုက္အမ်ိဳးသမီးကို ေျပာလည္းေျပာ၊ ေလွကိုလည္း တစ္ရာ့႐ွစ္ဆယ္ ဒီဂရီ ျပန္ ေကြ႔လိုက္သည္၊ က်န္ခရီးသည္မ်ားကို ဂရိအမ်ိဳးသမီးက လူႏွစ္ေယာက္က်န္ခဲ့လို႔ သြားျပန္ေခၚရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ႐ွင္းျပေနခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔တကိုယ္လံုးကို က်ံဳ႕ထားမိသည္၊ ဆပ္ကမ္း ျပန္ေရာက္လို႔ ေလွေပၚကို ထိုစံုတြဲ တက္ လာေသာအခါ အားလံုးက ေလွတစ္စီးလံုး လြဲရေအာင္ နေမာ္နမဲ့ ႏိုင္ရသလားဟူေသာ အၾကည့္ေတြျဖင့္ၾကည့္ ၾကေတာ့ ဟုိႏွစ္ေယာက္လည္း မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြႏွင့္...၊ သူလည္း ထူပူကာ ပင္လယ္ေရျပင္ကိုပဲ စိုက္ၾကည့္ ေနခဲ့သည္၊ ဒီကိစၥဟာ မစူးမစမ္း သတိကင္းမဲ့လြန္းတဲ့ ထိုစံုတြဲကိစၥလား၊ ကိုယ့္ေလွေပၚက ခရီးသည္ေတြကိုမစစ္ ဘဲ တာဝန္မဲ့ခဲ့တဲ့ ဧည့္လမ္းညႊန္ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ကိစၥလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ၾကားထဲကေန မွတ္မိပူပန္ၿပီး တာဝန္သိ လုပ္သားျပည္သူတစ္ဦး မဟုတ္ခဲ့တဲ့ သူ႔ကိစၥလား၊ ျပန္ေတြးတိုင္း သူ႔မွာ အျပစ္႐ွိသလိုလို၊ မ႐ွိသလိုလို ႏွင့္ ဒီေန႔အထိ သူေရေရရာရာ မသိခဲ့၊ ဂရိသေဘၤာကေတာ့ ခရီးသည္ေတြကို ပို႔ၿမဲတိုင္း ဆက္ပို႔ေနလိမ့္ဦးမည္၊

ေနာက္ထပ္ စီးျဖစ္ခဲ့သည့္ သေဘၤာကေတာ့ အီဂ်စ္ႏိုင္ငံမွာ ျဖစ္သည္၊ သေဘၤာဆိုေသာ္လည္း ေမာ္ေတာ္အႀကီး စားဟုေခၚလွ်င္ ပိုမွန္လိမ့္မည္ထင္သည္၊ ပင္လယ္နီကမ္းေျခ ၿမိဳ႕ကေလးကို သူေရာက္သည္အထိ ဒီလိုေမာ္ ေတာ္မ်ိဳးေတြ ႐ွိမွန္း သူမသိခဲ့၊ လမ္းေတြ၊ ေစ်းေတြမွာ ေၾကာ္ျငာထားတာ ျမင္မွ သူသေဘာေပါက္သြားသည္၊ ေမာ္ေတာ္ရဲ႕ ဝမ္းဗိုက္ကို မွန္အထူ အၾကည္စားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ထိုေမာ္ေတာ္မ်ားသည္ ထိုေဒသတဝိုက္မွာ ေတာ့ အေတာ္ပင္ အလုပ္ျဖစ္ဟန္ ႐ွိေလသည္၊ ပင္လယ္နီ၏ ကမ္း႐ိုးတန္းတေလွ်ာက္တြင္ သႏၲာေက်ာက္တန္း မ်ားႏွင့္ ငါးေရာင္စံုတို႔ ေပါမ်ားလွေသာေၾကာင့္ ထိုေမာ္ေတာ္ေပၚမွေန၍ ေရေအာက္ကို ၾကည္လင္ျပတ္သားစြာ ျမင္ႏိုင္ပါသည္၊ ေရငုပ္ဝါသနာပါသူမ်ားလို မငုပ္ႏိုင္သည့္ သူမ်ားက ထုိေမာ္ေတာ္ေတြကို စီးၾကသည္၊

တကယ္တမ္း သူစီးခ်င္တာက ဝမ္းဗိုက္ေအာက္ထဲအထိ ဆင္းသြားရသည့္ ေမာ္ေတာ္ျဖစ္သည္၊ ေမာ္ေတာ္၏ဝမ္း ဗိုက္ထဲမွ အခန္းသည္ ေရေအာက္ထဲတြင္႐ွိၿပီး ပတ္ပတ္လည္ မွန္မ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားေသာေၾကာင့္ စီးသူ က ေရငုပ္သေဘၤာထဲ ေရာက္ေနသလို ခံစားရသည္၊ ေဘးပတ္လည္မွ ငါးမ်ားကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ႏိုင္သည္၊ သို႔ ေသာ္ မအိမ္သူက အက်ဥ္းအက်ပ္ကို ေၾကာက္သည့္ claustrophobic အခံ႐ွိသည္၊ ထိုေရေအာက္ခန္းထဲကို ဆင္းရမွာ သူမ ေၾကာက္ေနခဲ့သည္၊ သူ႔ကို တစ္ေယာက္ထဲ သြားစီးဖို႔ေျပာေပမယ့္ အဲဒီလိုက်ေတာ့ သူကလည္း မစီးခ်င္ျပန္၊ ဒီလိုႏွင့္ ေမာ္ေတာ္ဝမ္းဗိုက္ ေရေအာက္ထဲလည္း ဆင္းစရာမလိုဘဲ ကိုယ့္ထိုင္ခံုမွပင္ ေရေအာက္ ေတာ္ေတာ္အနက္အထိ ၾကည့္ႏိုင္မည့္ ထိုေမာ္ေတာ္ေတြကိုပဲ ေ႐ြးလိုက္ၾကေတာ့သည္၊

ေမာ္ေတာ္စီးခ်ိန္က တစ္နာရီခန္႔သာ ၾကာျမင့္ပါသည္၊ အသြားမွာ ဟိုနားရပ္၊ ဒီနားရပ္ျဖင့္ ေရေအာက္မွ႐ွဳခင္းမ်ား ကို ျပသည္၊ ေမာ္ေတာ္ေမာင္းသူက ဘယ္ေနရာမွာ ငါး႐ွိသည္၊ ဘယ္ေနရာမွာေတာ့ သႏၲာေက်ာက္တန္း႐ွိသည္ စသျဖင့္ အလြတ္ရေနေသာေၾကာင့္ လမ္းေၾကာင္းကို ဆဲြထားခဲ့ၿပီးသား...၊ အျပန္မွာေတာ့ ခရီးသည္ေတြကို ေမာ္ေတာ္အေပၚထပ္မွာ ေရေႏြးၾကမ္းတိုက္ၿပီး အမွတ္တရပစၥည္းေလးေတြ ေရာင္းဖို႔လုပ္ၾကသည္၊ သူျမင္ရသ ေလာက္ကေတာ့ ဘယ္သူမွမဝယ္ေခ်၊ ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာလည္း ခရီးသည္က အနည္းငယ္ပဲ ပါလာခဲ့သည္ကိုး၊ ဒီလိုေရေအာက္က ငါးေတြကိုၾကည့္ရင္း ဧရာဝတီျမစ္ထဲမွ လင္းပိုင္ေတြကို သူသတိရမိေသးသည္၊ ဗန္းေမာ္မွ မင္းကြန္းအထက္နားအထိ ဆင္းလာတတ္ၾကသည့္ ေရခ်ိဳလင္းပိုင္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္၊ တခါမွာေတာ့ မင္းကြန္း အသြားမွာ သူ,ရိပ္ကနဲ တစ္ေကာင္ေတြ႔လိုက္ဖူးသည္၊ ေနာက္ေတာ့ တခါမွ ျပန္မေတြ႔ရေတာ့၊ ထိုလင္းပိုင္မ်ားကို လည္း ဒီလိုေမာ္ေတာ္ေတြျဖင့္ လိုက္ျပသည့္ ခရီးစဥ္ေတြ႐ွိရင္ ေကာင္းမွာပဲဟု သူေတြးမိေလသည္၊ ဒါေပမယ့္ ဧရာဝတီရဲ႕ ခပ္ေနာက္ေနာက္ေရထဲမွာ သိပ္အနက္ႀကီးအထိေတာ့ ျမင္ရမည္မထင္၊ ဒါလည္းကိစၥမ႐ွိပါ၊ ဧရာဝတီ ၏ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္မႈ တခုတည္းကပင္ ခရီးသည္ေတြကို ေမ့မရေအာင္ ဖမ္းစားၫႇိဳ႕ယူထားလိမ့္မည္ဟု သူ အေသအခ်ာ ယံုၾကည္ပါသည္။ ။

ညီလင္းသစ္
၂ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၀၉