‘ေက်းဇူးျပဳ၍ ဘဲလ္တီးၿပီးမွ ဝင္ခဲ့ပါ’ ဟုေရးထားေသာ စာတန္းေလးကို တခ်က္စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေအာက္ဖက္က ဘဲလ္ခလုတ္ေလးကို သူႏွိပ္လိုက္သည္၊ ၿပီးေတာ့ တဆက္တည္း တံခါးကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး ဝင္သြားလိုက္သည္၊ အထဲ မွာ ဘယ္သူမွ ႐ွိမေန၊ ႏွစ္စကၠန္႔မွ် ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး သူ႔ကိုယ္ေပၚက အေႏြးထည္ပြပြႀကီးကို ခြ်တ္လိုက္သည္၊ သူ႔ဘယ္ဖက္ေဘးမွာ ႀကီးမားေသာ အညိဳေရာင္ သစ္သားဘီဒိုႀကီးတစ္လံုး႐ွိသည္၊ သူမွတ္မိသေလာက္ ထိုဘီဒို ႀကီးထဲမွာ အေႏြးထည္မ်ား ခ်ိတ္ေလ့႐ွိသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ကုတ္အကၤ် ီကိုထားဖို႔ လက္လွမ္းလိုက္စဥ္မွာပဲ သူ႔ ေ႐ွ႕တည့္တည့္စႀကၤန္မွာ အျဖဴေရာင္ဝမ္းဆက္ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ေပၚလာသည္၊ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ ဝန္းက်င္ခန္႔ ဟု ထင္ရေသာအမ်ိဳးသမီးသည္ အျဖဴေရာင္ေဘာင္းဘီ႐ွည္ေပၚမွ အျဖဴေရာင္လက္တို ႐ွပ္အကၤ် ီ ႏွင့္ လန္းဆန္း တက္ႂကြလ်က္ ႐ွိသည္၊ သူမက အၿပံဳးမ်က္ႏွာျဖင့္…
“ ဘြန္႐ွဴး…”
“ ဘြန္႐ွဴး..” ဟု သူကလည္း ျပန္ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္၊
တဆက္တည္းမွာ သူမက သူ႔ထံမွ ကုတ္အကၤ် ီကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး ဘီဒိုႀကီးထဲမွာ ခ်ိတ္လိုက္သည္၊ တဆက္ထဲ
“ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ေတာ့ ေစာင့္ပါေနာ္ ”ဟု ဆိုကာ သူ႔ညာဖက္႐ွိ waiting room ကို ၫႊန္ျပသည္၊ သူက ေခါင္း ဆတ္ျပလိုက္ၿပီး အခန္းေလးထဲသို႔ ဝင္လာလိုက္သည္၊
စင္စစ္ သူေရာက္ေနေသာ ေနရာသည္ သူေနေသာ ေနရာမွ ၁၀ မိနစ္ခန္႔ သြားရသည့္ သြားေဆးခန္း တစ္ခုျဖစ္ ေလသည္၊ အခန္းေလးထဲ႐ွိ ခံုေလးခံုအနက္မွ တစ္ခုတြင္ဝင္ထိုင္ရင္း ဘယ္တုန္းက သူ ဒီကိုေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ လာခဲ့တာပါလိမ့္ဟု စဥ္းစားေနမိသည္၊ မႏွစ္က မလာခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာသည္၊ ထို႔ထက္ပို၍ သူမမွတ္မိ…၊ ဒီေဆးခန္းေလးကို သံုးေလးႀကိမ္ထက္မနည္း သူေရာက္ဖူးပါသည္၊ ဒါကလည္း မအိမ္သူက သူ႔ကိုအတင္း တြန္းလႊတ္လိုက္၍ ျဖစ္သည္၊ ဒါ့အရင္ကေတာ့ သြားေဆးခန္းဆိုတာ သူနဲ႔ သူစိမ္းျပင္ျပင္...၊ အထူးသျဖင့္ ဒီႏိုင္ငံမ်ိဳးမွာ သြားႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ကုန္က်စရိတ္ေတြကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေပးၾကရတာမ်ားသည္၊ က်န္းမာေရး အာမခံထဲမပါ...၊ အခုလည္းမအိမ္သူကပင္ သူမ သြားေတြကို လာစစ္တုန္း သူ႔အတြက္ပါ ‘သြား’ က်န္းမာေရး စစ္ေဆးရန္ စီစဥ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္၊
သူခ်ိန္းထားခဲ့ေသာ အပိြဳင့္မင့္န္သည္ ေန႔လယ္ ၁ နာရီခြဲမွာ ျဖစ္သည္၊ သူ႔လက္မွ နာရီကိုၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေန႔လယ္ ၁ နာရီ ၂၉ မိနစ္တိတိျဖစ္သည္၊ သူ ေနာက္က်မေနသည့္အတြက္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားသည္၊ သူ႔ ေ႐ွ႕႐ွိ စားပြဲပုေလးေပၚမွ မဂၢဇင္းမ်ားကို တခ်က္ေဝ့ၾကည့္လိုက္ရင္း ၿပံဳးခ်င္ခ်င္ ျဖစ္သြားသည္၊ အမ်ားစုက ဖက္႐ွင္မဂၢဇင္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္၊ ယခင္က ဒီလို ေစာင့္ဆိုင္းရသည့္ ေနရာေတြကို လာတိုင္း အခုလို ခင္းက်င္း ထားသည့္ စာအုပ္ေတြကို သူ အငမ္းမရ ဖတ္ခ်င္ေလ့႐ွိသည္၊ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက ဘာမွဖတ္လို႔မရ၊ တခုခုကို သူ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ေတာ့မည္ဆုိလ်င္ သူ႔အလွည့္ေရာက္လာေတာ့သည္၊ တခါတုန္းကေတာ့ ေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္ ကိုဖတ္လို႔ ေကာင္းခန္းေရာက္ေနတုန္း သူေစာင့္ဆိုင္းေနသူႏွင့္ေတြ႔ရန္ အလွည့္က်လာသည္၊ သူ စိတ္ညစ္သြားသည္၊ သူ႔ေနာက္ကလူကို ‘ခင္ဗ်ားအရင္သြားလိုက္ဗ်ာ’ ဟုပင္ ေျပာလိုက္ဖို႔ သူစိတ္ကူးေသးသည္၊ ေနာက္မွ ဒီကိုလာတာ စာဖတ္ဖို႔လာတာမွ မဟုတ္တာဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္အားေပးရင္း ေလးတိေလးကန္ႏွင့္ သူ ထ,လိုက္သြား ခဲ့သည္၊ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ အခုလို ေစာင့္ဆိုင္းခန္းေတြမွာ သူဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မဖတ္ ေတာ့၊ အခုလည္း ဓါတ္ပံုအသားေပးေသာ မဂၢဇင္းတစ္ခုကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး တစ္႐ြက္လား၊ ႏွစ္႐ြက္လားပဲ လွန္ရ ေသး… ခုနက အျဖဴေရာင္ဝမ္းဆက္ႏွင့္ ဆရာမေလးက သူ႔ကိုလာေခၚသည္၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ငါမခံရေတာ့ဘူး ဟူေသာအၿပံဳးမ်ိဳး ျဖင့္ သူ ထ,လိုက္သြားလိုက္သည္၊
ေနာက္မွီကို လွန္ခ်လို႔ရသည့္ လူနာထိုင္ ထိုင္ခံုေပၚမွာ သူဝင္ထိုင္လိုက္ခ်ိန္မွာ ဆရာမေလးက သူ႔မွတ္တမ္းေတြ ကို ျပန္ဖတ္ေနသည္၊ ထို႔ေနာက္...
“ မေတြ႔တာ ၾကာၿပီေနာ္ ” ဟု ဆိုသည္၊ သူကလည္း ...
“ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ မႏွစ္ကေတာ့ က်ေနာ္မလာျဖစ္တာ ေသခ်ာတယ္ဗ် ” ဟု အလိုက္သင့္ျပန္ေျပာလိုက္သည္၊ ဆရာမေလးက ၿပံဳးလိုက္ရင္း...
“ ႐ွင္ ေနာက္ဆံုးလာတာ ၂၀၀၇ ဒီဇင္ဘာလကပါ ” ဟုဆိုသည္၊ သူ အံ့ၾသသြားသည္၊ သို႔ေသာ္...
“ အင္း... ၂၀၀၈ တုန္းက က်ေနာ္ တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ လာခဲ့ေသးသလားလို႔ ” ဟု ေျပာလုိက္ေသးသည္၊ ဆရာမေလးက ...
“ က်မတို႔ဆီမွာ႐ွိတဲ့ မွတ္တမ္းေတြအရေတာ့ ၂၀၀၇ က ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ပါပဲ ”ဟု အခိုင္အမာ ျပန္ေျပာသည္၊ သူ သိပ္မယံုခ်င္ေသာ္လည္း တဖက္က မွတ္တမ္းမွတ္ရာႏွင့္မို႔ ၿငိမ္ေနလိုက္ရသည္၊ ဆရာမေလးက သူ႔ေဘးကို လာရင္း လိုအပ္သည့္ ကိရိယာေတြကို ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္မွာ သူ တစ္ခု သတိရသြားသည္၊
“ ပံုမွန္ဆိုရင္ ဆရာမတို႔က က်ေနာ္တို႔ဆီကို ၆ လတစ္ႀကိမ္၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ သြားလာစစ္ဖို႔ သတိေပးစာ ပို႔တယ္ မဟုတ္လား ” ဟု ဆင္ေျခေပးလိုက္သည္၊ သေဘာက ‘က်ေနာ္႔ကို ခင္ဗ်ားတို႔ကမွ သတိ မေပးတာ၊ က်ေနာ္ပံုမွန္ လာမစစ္တာ ဘာမွ မဆန္းဘူး’ ဟု ေစာဒက တက္လိုက္ျခင္းပဲ ျဖစ္သည္၊ ဆရာမေလးက ၿပံဳးၿပီး ေလသံ ေအးေအးေလးျဖင့္ ...
“ ၂၀၀၈ ဒီဇင္ဘာလက က်မတို႔ ႐ွင့္ကို သတိေပးစာ ပို႔ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ႐ွင့္ဖက္က ဘာမွ အေၾကာင္းမျပန္လို႔ က်မတို႔ရဲ႕ ေပၚလစီအရ ႐ွင့္ကို system ထဲကေန ထုတ္လိုက္တာပါ၊ တျခားေဆးခန္း တစ္ခုခုကို ႐ွင္ေျပာင္းသြား တာလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္တယ္ေလ...” ဟု ႐ွင္းျပသည္၊ သူ ဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့ဘဲ အသာပဲ ၿငိမ္ေနလိုက္ရသည္၊
“ အဲဒီေတာ့႐ွင္... ႐ွင့္သြားေတြကို ေနာက္ဆံုး ဓါတ္မွန္႐ိုက္ခဲ့တာက လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္ကဆိုေတာ့ အခုေနာက္တခါ ဓါတ္မွန္ ျပန္႐ိုက္ဖို႔ က်မ အႀကံေပးခ်င္တယ္၊ ၃ ႏွစ္အတြင္းမွာ အရာအမ်ားႀကီး ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္တယ္ေလ ” ဟု သူမ,က ဆိုသည္၊ သူကေတာ့ ‘အင္း...ေကာင္းသလိုသာ စီစဥ္ပါ ေတာ့ ဗ်ာ’ ဟုသာ ဆိုႏိုင္ေတာ့သည္၊
ဆရာမေလးက သူ႔ ညာဖက္ပါးမွတခါ၊ ဘယ္ဖက္ပါးမွတလွည့္ ဓါတ္မွန္႐ိုက္သည္၊ ဓါတ္မွန္ကို ကူးေနခ်ိန္မွာ သူ႔ကို ‘သြား’ သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ဖို႔ ျပင္သည္၊ သူမက သြားဆရာဝန္ေတာ့ မဟုတ္ပါ၊ Hygienist ဟုေခၚသည့္ သြားက်န္းမာေရး၊ သြားသန္႔႐ွင္းေရးတို႔ကို အဓိက တာဝန္ယူရသူသာ ျဖစ္သည္၊ ဒီေဆးခန္းမွာ အျခား သြား ဆရာဝန္တစ္ေယာက္လည္း ႐ွိေသးသည္၊ သူ႔သြားေတြကို တိုက္ခြ်တ္၊ ေဆးေၾကာမႈ scaling လုပ္ရန္ စတီးလ္ ေခ်ာင္းလို အရာကို တဖက္ကကိုင္ၿပီး ပလတ္စတစ္ တုတ္ေခ်ာင္းလိုအရာကို အျခားတဖက္ကကိုင္ကာ သူမက သူ႔ေခါင္းရင္းဖက္မွာ ဝင္ထိုင္သည္၊ ၿပီးေတာ့ သူထုိင္ေနသည့္ ထိုင္ခံုေနာက္မွီကို ႏွိမ့္ခ်လိုက္သည္၊ တဆက္ထဲ ..
“ ၂၀၀၇ ဓါတ္မွန္ထဲမွာ အံဆံုးေတြ ကိစၥေျပာထားတာ ဘာမွ ဆက္မလုပ္ျဖစ္ဘူး ထင္တယ္ေနာ္ ”ဟု ဆိုသည္၊ ထိုအခါမွ သူလည္း သတိရေတာ့သည္၊ ၾကည့္စမ္း… ဟုတ္သားပဲ၊ ထိုစဥ္က ဓါတ္မွန္ထဲမွာ သူ႔အံဆံုးေတြကို ေတြ႔ရသည္၊ သူ႔မွာ အံဆံုးလံုးဝမေပါက္ပါ၊ အသက္ အစိတ္ေက်ာ္လာခဲ့ခ်ိန္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ‘မင္း အခုေနသာ အံဆံုးေပါက္လို႔ကေတာ့ နာဖို႔သာျပင္ထား’ဟု ဝိုင္းေစတနာ ထားၾကသည္၊ သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္မွ ေနာက္ထပ္ ၁၀ ႏွစ္သာ စြန္းလာသည္၊ အႏွီအံဆံုးကား မေပါက္...၊ ယခုဓါတ္မွန္ထဲမွာေတာ့ ေလးေခ်ာင္းစလံုးကို ျမင္ရသည္၊ သြားဆရာဝန္က ဓါတ္မွန္ကိုၾကည့္ၿပီး အံဆံုးမေပါက္ႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း၊ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘာမွထူးျခား မႈမ႐ွိေသာ္လည္း အေကာင္းဆံုးမွာ ခြဲထုတ္လုိက္ဖို႔ အႀကံေပးခ်င္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့သည္၊ သူ နားမေထာင္ခဲ့ပါ၊ ဘာမွနာက်င္မႈ႐ွိမေနေသာေၾကာင့္ ေနာင္ခါလာေနာင္ခါေစ်းဟုပဲ သေဘာထားခဲ့သည္၊ အခု ဒီကိစၥကို ေမးေန ျပန္ၿပီ၊
“ ေအးဗ်ာ…အဲဒါကလည္း လုပ္မယ္၊ လုပ္မယ္နဲ႔ပဲ…” ဟု ေယာင္ဝါးဝါးပဲ ေျဖလိုက္ရသည္၊
Hygienist ဆရာမ ကေတာ့ သြားေတြကို သန္႔႐ွင္းေရး စ,လုပ္ေနၿပီ၊ လင္းထိန္ေနေသာ မီးအုပ္ေဆာင္းႀကီး ေအာက္မွာ သူ႔ ပါးစပ္ကို အစြမ္းကုန္ ဟ,ထားေပးရင္း မ်က္လံုးမ်ားကိုပဲ ပိတ္ထားလိုက္္ေတာ့သည္၊ သူ႔စိတ္ေတြ က သူတို႔ ညီအစ္ကိုေတြ ငယ္ငယ္တုန္းက ငယ္သြားလဲခ်ိန္ကုိ သတိရမိသြားသည္၊ အဲဒီတုန္းက ကေလးတို႔ထုံးစံ ခပ္နဲ႔နဲ႔ ျဖစ္ေနသည့္ ေ႐ွ႕ သြားေလးကို လွ်ာနဲ႔ထိုးထိုးေနျဖစ္တာ သူ သတိရသည္၊ မေနတတ္မထိုင္တတ္ ခိုးလိုး ခုလု ျဖစ္ေနပါသည္ဆိုမွ ထိုသြားကေလးကလည္း မက်ိဳးႏိုင္၊ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ကို ဘယ္သူက ေျမႇာက္ေပးလိုက္ သလဲမသိ၊ အိပ္ေနတုန္း က်ိဳးသြားရင္ အဲဒီသြားက ဗုိက္ထဲက်သြားႏိုင္သည္တဲ့၊ အျမန္ဆံုး ႏႈတ္ပစ္ရမတဲ့၊ ႏႈတ္နည္းက သြားမွာ အပ္ခ်ည္ ႀကိဳး သံုးေလးေခ်ာင္းပူးကိုခ်ည္၊ က်န္တဖက္ကို တံခါးလက္ကိုင္မွာ ခ်ည္ၿပီး တံခါးေဆာင့္ပိတ္လိုက္႐ံုပဲ-တဲ့၊ သူ နည္းနည္းမ်က္လံုးျပဴးသြားေသာ္လည္း စြန္႔စားၾကည့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္၊ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ သြားႏွင့္တံခါး ႀကိဳးတန္းလန္း ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ တံခါးကိုကိုင္ၿပီး သူအၾကာႀကီး ေတြေဝေနခဲ့ သည္၊ တခါး႐ြက္ကို သူႏွင့္ေဝးရာသို႔ တြန္းပစ္လိုက္ရမည့္အစား ျဖစ္ႏိုင္ေျခေတြပဲ သူစဥ္းစားေနခဲ့သည္၊ သူတို႔ ေျပာသလို သြားက ဆတ္ကနဲ က်ိဳးသြားမွာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အပ္ခ်ည္ပဲ ျပတ္သြားမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သြားလည္း မက်ိဳးခင္ အပ္ခ်ည္လည္းမျပတ္ခင္ မသိစိတ္နဲ႔ တခါးေနာက္ကို ေျခတစ္လွမ္း ခုန္လိုက္သြားမိမလား၊ မိနစ္ေတြ ေတာ္ေတာ္လြန္သြားၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးကိုပဲ သူျပန္ျဖဳတ္ခဲ့ပါသည္၊ ခဏတျဖဳတ္ဟု ဆိုသည့္တိုင္ နာက်င္မႈကို သူ မလိုခ်င္ပါ၊ ေနာက္ေတာ့လည္း သြားကေလးက လက္ႏွင့္တစ္ႀကိမ္ထိစဥ္မွာ သူ႔ဟာသူ အသာ ေလး က်ိဳးသြားခဲ့သည္၊
“ ပလုတ္က်င္းလိုက္ပါဦး၊ က်မ ႐ွင့္ရဲ႕ဓါတ္မွန္ သြားယူလိုက္ပါဦးမယ္ ”...၊
ဆရာမေလးရဲ႕ အသံေၾကာင့္ တံခါး႐ြက္ေနာက္က သူ႔စိတ္ေတြ သြားေဆးခန္းထဲ ျပန္ေရာက္လာၾကသည္၊ ဘယ္ ဖက္ေဘးမွာ႐ွိသည့္ ပလတ္စတစ္ခြက္ေလးထဲမွ ခံတြင္းေဆးရည္အနီေရာင္ျဖင့္ ေႂကြဇလံုေလးထဲ ေလးငါးခါ ပလုတ္က်င္းလိုက္သည္၊ ပါးစပ္ထဲမွာ ပူ႐ွိန္း႐ွိန္းျဖင့္ ေမႊးပ်ံ႕သြားသည္၊
“ အင္း..႐ွင့္အတြက္ သတင္းေကာင္းပဲ၊ သြားေတြအားလံုး ေကာင္းတယ္၊ ပိုးစားတာတို႔ ပ်က္စီးတာတို႔ တခုမွ မ႐ွိ ဘူး ...” ဟု ဆရာမက ဓါတ္မွန္စာ႐ြက္ျဖင့္ ျပန္ဝင္လာရင္း ေျပာသည္၊
“ ဟာ..ေကာင္းတာေပါ့၊ ဝမ္းသာစရာပဲ ” ဟု သူက ျပန္ေျပာလိုက္သည္၊ သူ တကယ္လည္း ဝမ္းသာပါသည္၊ သြားတစ္ေခ်ာင္းကို ျပဳျပင္လွ်င္ ကုန္က်မည့္ပိုက္ဆံျဖင့္ ဓါတ္ပံုဆိုင္ရာ ပစၥည္းေကာင္းေကာင္းတစ္ခု အသာေလး ဝယ္ႏိုင္ပါသည္၊
“ အခု သြားတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔တစ္ေခ်ာင္းၾကား ေအာက္ေျခအထိ သန္႔႐ွင္းေအာင္ ဒီ dental floss ႏိုင္လြန္ႀကိဳးေလးနဲ႔ သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္မယ္ ”ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔ကို အျဖဴေရာင္ႏိုင္လြန္ႀကိဳးေလးတစ္ခုျပသည္၊
သူ ပါးစပ္ဟ,ေပးရျပန္သည္၊ သြားေတြ တစ္ေခ်ာင္းခ်င္းၾကား ႏိုင္လြန္ႀကိဳးေလးျဖင့္ ဟုိဖက္ဒီဖက္ ပြတ္ဆြဲကာ စိတ္႐ွည္႐ွည္ျဖင့္ သန္႔႐ွင္းေပးေနသည့္ ဆရာမေလးေ႐ွ႕မွာ သူ႔ကိုယ္သူ မိေက်ာင္းတစ္ေကာင္ဟုပင္ ထင္မွတ္ လာမိသည္၊ သူမ သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ဖို႔ အစြမ္းကုန္ ပါးစပ္ဟ,ထားေပးရေသာ သူ႔အျဖစ္က ျမစ္ေခ်ာင္းကမ္းပါးမွာ ေနပူစာလႈံရင္း သြားၾကားမွ ညပ္ေနသည့္အစာကို ငွက္ကေလးေတြလာစားေစဖို႔ ပါးစပ္ႀကီးေတြဟ,ထားေသာ မိေက်ာင္းေတြႏွင့္ တူေနႏိုင္ပါသည္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕ တကိုယ္ေရသန္႔႐ွင္းေရးကို အျခားသူတစ္ေယာက္က လုပ္ေပးေနေသာအျဖစ္က သူ႔ကို အနည္းငယ္ ေနရထိုင္ရခက္ေစသည္၊ သူ႔ သြားေတြက တကယ္ပဲ ညစ္ပတ္ ေနတာလား၊ ဆရာမေလးက သူ ပလုတ္က်င္းဖို႔ ထိုင္ခံုျပန္မတ္ေပးလိုက္ခ်ိန္မွာ သူ ေမးလိုက္သည္၊
“ က်ေနာ္တို႔ ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္း ေသေသခ်ာခ်ာ သြားတိုက္တာေတာင္ အခုလို သန္႔႐ွင္းေရးမ်ိဳး လုပ္ဖို႔လိုသလား ”
“ ဘယ္လိုပဲ သြားတိုက္,တိုက္ က်မတို႔ေတြအားလံုး အခုလို သန္႔႐ွင္းေရးမ်ိဳး အနည္းနဲ႔အမ်ား လိုအပ္ပါတယ္၊ အနည္းဆံုး တစ္ႏွစ္တစ္ခါေလာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့၊ ဒီလိုဆိုေတာ့ သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္တာအျပင္ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု သတိ မမူျဖစ္တဲ့ သြားအပ်က္အစီး၊ ပိုးေပါက္ စ,တာေတြကိုလည္း တခါတည္း စစ္လို႔ရတာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ေန႔စဥ္ဘဝမွာ ညအိပ္ရာဝင္ သြားတိုက္ၿပီးတိုင္း အခု က်မလုပ္သလို dental floss နဲ႔ သြားၾကားေတြကုိ သန႔္႐ွင္းေရး လုပ္ေပး ႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ ”ဟု သူမက ျပန္ေျဖသည္၊
ဒီကမာၻႀကီးမွာ အခုလို သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ဖို႔လိုတာ သူတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္သည့္အတြက္ အတန္ငယ္ စိတ္ သက္သာရာ ရသြားသည္၊ ဆရာမေလးကေတာ့ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္မ်ား အခုလိုလုပ္ ေပးေနက်လဲမသိ...၊ ဘာမွ ထူးျခားဟန္မျပ၊ ေနာက္ဆံုးပိတ္ သန္႔႐ွင္းေရးအတြက္ ျပင္ဆင္ေနသည္၊
“ ဒီ ဘရပ္႐ွ္မွာ သြားတုိက္ေဆးလိုဟာမ်ိဳး သုတ္ထားတယ္၊ အဲဒါနဲ႔ ေပါလစ္႐ွ္တိုက္မယ္၊ သြားတိုက္သလိုမ်ိဳးပါပဲ၊ ဒါၿပီးရင္ေတာ့ ၿပီးပါၿပီ ”ဟု ဆိုသည္၊ သူၾကည့္လိုက္ေတာ့ လွ်ပ္စစ္သြားပြတ္တံလို ဟာမ်ိဳးႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူ သည့္ကိရိယာထိပ္မွာ ဘီးလိုလို ဘရပ္႐ွ္ေလး တပ္ထားတာ ေတြ႔ရသည္၊ အင္း...ေနာက္ဆံုးပိတ္ဆိုပဲ၊ ကဲ..ပါးစပ္ ဟ,လိုက္ဦး မိေက်ာင္းေရ...၊
သြား ေပါလစ္႐ွ္တိုက္ျခင္းသည္ စက္သံ တဂ်စ္ဂ်စ္ႏွင့္အနည္းငယ္ ဆူညံသည္မွအပ နာက်င္မႈမ႐ွိပါ၊ တၿပိဳင္နက္ တည္းမွာ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ ပူ႐ွိန္း႐ွိန္း ရနံ႔တမ်ိဳး သူ႔ပါးစပ္ထဲမွာ ခံစားရသည္၊ သူ မ်က္စိကိုမွိတ္လိုက္ရင္း ပေဒသရာဇ္ ေခတ္ သက္ဦးဆံပိုင္ ဘုရင္ေတြကို မဆီမဆုိင္ သတိရမိသြား ျပန္သည္၊ သူတို႔ေတြေကာ သြားကိစၥေပၚရင္ ဘယ္ လိုလုပ္ခဲ့ၾကသလဲ၊ ခပ္ေဝးေဝးက အေနာ္ရထာတို႔၊ ဘုရင့္ေနာင္တို႔ေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့၊ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ဘုရင္ေတြဆို ဘယ္လိုမ်ား ေျဖ႐ွင္းၾကပါလိမ့္၊ ဆိုၾကပါစို႔ မင္းတုန္းနဲ႔သီေပါ...၊ ဒီဘုရင္ေတြ လက္ထက္မွာ နန္း ေတာ္ထဲအထိ ႏိုင္ငံျခားသား ပညာ႐ွင္ေတြ ေရာက္ေနခဲ့ၾကၿပီ၊ သူတို႔အထဲမွာ သြားဆရာဝန္ တစ္ေယာက္တေလ မ်ား ပါခဲ့သလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သြားဆရာဝန္က ဘိုးေဘးစဥ္ဆက္ နန္းတြင္းသံုး သမားေတာ္ေတြလား၊ ႏိုင္ငံျခား သားျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာျဖစ္ျဖစ္ ဘုရင့္ကို သြားႏႈတ္ေပးရမည့္အေရးသည္ က်ားၿမီးဆြဲတာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ဆိုးႏိုင္ပါသည္၊ စိတ္မထင္လွ်င္ လက္ငင္းအေနႏွင့္ သန္လ်က္က ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာႏိုင္သလို ကိစၥၿပီးမွ ထိပ္တံုးႏွင့္လည္း ႏွစ္ပါးသြားရႏိုင္သည္၊ ထို႔အျပင္ ျမန္မာဘုရင္ေတြ ကြမ္းစားေလ့႐ွိတာ သူသိပါသည္၊ ဒီလိုဆို သြားေတြလည္း ကြမ္းခ်ိဳးေတြ တက္ေနေလ့႐ွိမွာေပါ့၊ ဘုရင္ေတြေတာ့ dental floss သံုးလိမ့္မည္ မထင္ပါ၊ ျဖတ္ ကနဲ ေပၚလာေသာ အေတြးေတြၾကား စဥ္းစားၾကည့္သေလာက္ေတာ့ ဘုရင့္ရဲ႕သြားဆရာဝန္အေၾကာင္း မၾကား ဖူးပါ၊ သူ ဗဟုသုတ နည္းတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္၊
ထိုစဥ္မွာပဲ စက္သံတဂ်စ္ဂ်စ္က တိကနဲ ရပ္သြားသည္၊ တၿပိဳင္တည္းလိုလိုပင္ ဆရာမေလးက ...
“ ကဲ..အားလံုး ၿပီးပါၿပီ႐ွင္၊ ပလုတ္က်င္းၿပီးရင္ ရပါၿပီ ”...ဟု ဆိုသည္၊
အခန္းေလးထဲက သူ ထြက္လာေတာ့ သူမ,က တံခါးဝအထိ လိုက္ပို႔ရင္း ဘီဒိုထဲမွ ကုတ္အကၤ် ီကို သူ႔အား ကမ္း ေပးသည္၊ သူက လွမ္းယူလိုက္ရင္း ... ...
“ အခုဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ့္နာမည္က ဆရာမတို႔ရဲ႕ system ထဲကို ျပန္ေရာက္သြားၿပီ ထင္တယ္ေနာ္ ” ဟုေျပာ လိုက္သည္၊
သူ ဘာဆိုလိုသည္ကို ခ်က္ခ်င္းရိပ္မိေသာ သူမ,က ...
“ ဟင္း ဟင္း.. သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့၊ အခ်ိန္က်တဲ့အခါ ႐ွင့္ဆီကို သတိေပးစာ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္ ” ဟု ရယ္ေမာရင္း ျပန္ေျဖသည္၊ ထို႔ေနာက္ ...
“ ေကာင္းေသာ ေန႔လယ္ခင္းပါ႐ွင္၊ ေအာ္ခ္ဗြား ” ဟု ႏႈတ္ဆက္သည္၊
သူလည္း ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္ရင္း လွည့္ထြက္လာသည့္အခါ တီဗီမွာ ျပတတ္သည့္ သြားတိုက္ေဆး ေၾကာ္ျငာ ေတြ မ်က္စိထဲ သြားျမင္ေလသည္၊ အခု သူၿပံဳးလိုက္ရင္ သူ႔သြားေတြလည္း ဒီလိုပဲ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ ျဖဴလက္ေန မွာလား မသိ၊ စြယ္သြားေလးေပၚမွာ ၾကယ္ပြင့္အလင္းတန္းကေလး ျဖတ္ကနဲေပၚကာ ခြ်င္ကနဲပင္ အသံျမည္ခ်င္ ျမည္သြားေပဦးမည္၊ ဒါေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူ႔ပါးစပ္က ေညာင္းညာေနၿပီး သြားေတြက နာက်င္ ေနေလသည္။ ။
“ ဘြန္႐ွဴး…”
“ ဘြန္႐ွဴး..” ဟု သူကလည္း ျပန္ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္၊
တဆက္တည္းမွာ သူမက သူ႔ထံမွ ကုတ္အကၤ် ီကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး ဘီဒိုႀကီးထဲမွာ ခ်ိတ္လိုက္သည္၊ တဆက္ထဲ
“ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ေတာ့ ေစာင့္ပါေနာ္ ”ဟု ဆိုကာ သူ႔ညာဖက္႐ွိ waiting room ကို ၫႊန္ျပသည္၊ သူက ေခါင္း ဆတ္ျပလိုက္ၿပီး အခန္းေလးထဲသို႔ ဝင္လာလိုက္သည္၊
စင္စစ္ သူေရာက္ေနေသာ ေနရာသည္ သူေနေသာ ေနရာမွ ၁၀ မိနစ္ခန္႔ သြားရသည့္ သြားေဆးခန္း တစ္ခုျဖစ္ ေလသည္၊ အခန္းေလးထဲ႐ွိ ခံုေလးခံုအနက္မွ တစ္ခုတြင္ဝင္ထိုင္ရင္း ဘယ္တုန္းက သူ ဒီကိုေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ လာခဲ့တာပါလိမ့္ဟု စဥ္းစားေနမိသည္၊ မႏွစ္က မလာခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာသည္၊ ထို႔ထက္ပို၍ သူမမွတ္မိ…၊ ဒီေဆးခန္းေလးကို သံုးေလးႀကိမ္ထက္မနည္း သူေရာက္ဖူးပါသည္၊ ဒါကလည္း မအိမ္သူက သူ႔ကိုအတင္း တြန္းလႊတ္လိုက္၍ ျဖစ္သည္၊ ဒါ့အရင္ကေတာ့ သြားေဆးခန္းဆိုတာ သူနဲ႔ သူစိမ္းျပင္ျပင္...၊ အထူးသျဖင့္ ဒီႏိုင္ငံမ်ိဳးမွာ သြားႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ကုန္က်စရိတ္ေတြကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေပးၾကရတာမ်ားသည္၊ က်န္းမာေရး အာမခံထဲမပါ...၊ အခုလည္းမအိမ္သူကပင္ သူမ သြားေတြကို လာစစ္တုန္း သူ႔အတြက္ပါ ‘သြား’ က်န္းမာေရး စစ္ေဆးရန္ စီစဥ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္၊
သူခ်ိန္းထားခဲ့ေသာ အပိြဳင့္မင့္န္သည္ ေန႔လယ္ ၁ နာရီခြဲမွာ ျဖစ္သည္၊ သူ႔လက္မွ နာရီကိုၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေန႔လယ္ ၁ နာရီ ၂၉ မိနစ္တိတိျဖစ္သည္၊ သူ ေနာက္က်မေနသည့္အတြက္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားသည္၊ သူ႔ ေ႐ွ႕႐ွိ စားပြဲပုေလးေပၚမွ မဂၢဇင္းမ်ားကို တခ်က္ေဝ့ၾကည့္လိုက္ရင္း ၿပံဳးခ်င္ခ်င္ ျဖစ္သြားသည္၊ အမ်ားစုက ဖက္႐ွင္မဂၢဇင္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္၊ ယခင္က ဒီလို ေစာင့္ဆိုင္းရသည့္ ေနရာေတြကို လာတိုင္း အခုလို ခင္းက်င္း ထားသည့္ စာအုပ္ေတြကို သူ အငမ္းမရ ဖတ္ခ်င္ေလ့႐ွိသည္၊ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက ဘာမွဖတ္လို႔မရ၊ တခုခုကို သူ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ေတာ့မည္ဆုိလ်င္ သူ႔အလွည့္ေရာက္လာေတာ့သည္၊ တခါတုန္းကေတာ့ ေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္ ကိုဖတ္လို႔ ေကာင္းခန္းေရာက္ေနတုန္း သူေစာင့္ဆိုင္းေနသူႏွင့္ေတြ႔ရန္ အလွည့္က်လာသည္၊ သူ စိတ္ညစ္သြားသည္၊ သူ႔ေနာက္ကလူကို ‘ခင္ဗ်ားအရင္သြားလိုက္ဗ်ာ’ ဟုပင္ ေျပာလိုက္ဖို႔ သူစိတ္ကူးေသးသည္၊ ေနာက္မွ ဒီကိုလာတာ စာဖတ္ဖို႔လာတာမွ မဟုတ္တာဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္အားေပးရင္း ေလးတိေလးကန္ႏွင့္ သူ ထ,လိုက္သြား ခဲ့သည္၊ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ အခုလို ေစာင့္ဆိုင္းခန္းေတြမွာ သူဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မဖတ္ ေတာ့၊ အခုလည္း ဓါတ္ပံုအသားေပးေသာ မဂၢဇင္းတစ္ခုကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး တစ္႐ြက္လား၊ ႏွစ္႐ြက္လားပဲ လွန္ရ ေသး… ခုနက အျဖဴေရာင္ဝမ္းဆက္ႏွင့္ ဆရာမေလးက သူ႔ကိုလာေခၚသည္၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ငါမခံရေတာ့ဘူး ဟူေသာအၿပံဳးမ်ိဳး ျဖင့္ သူ ထ,လိုက္သြားလိုက္သည္၊
ေနာက္မွီကို လွန္ခ်လို႔ရသည့္ လူနာထိုင္ ထိုင္ခံုေပၚမွာ သူဝင္ထိုင္လိုက္ခ်ိန္မွာ ဆရာမေလးက သူ႔မွတ္တမ္းေတြ ကို ျပန္ဖတ္ေနသည္၊ ထို႔ေနာက္...
“ မေတြ႔တာ ၾကာၿပီေနာ္ ” ဟု ဆိုသည္၊ သူကလည္း ...
“ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ မႏွစ္ကေတာ့ က်ေနာ္မလာျဖစ္တာ ေသခ်ာတယ္ဗ် ” ဟု အလိုက္သင့္ျပန္ေျပာလိုက္သည္၊ ဆရာမေလးက ၿပံဳးလိုက္ရင္း...
“ ႐ွင္ ေနာက္ဆံုးလာတာ ၂၀၀၇ ဒီဇင္ဘာလကပါ ” ဟုဆိုသည္၊ သူ အံ့ၾသသြားသည္၊ သို႔ေသာ္...
“ အင္း... ၂၀၀၈ တုန္းက က်ေနာ္ တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ လာခဲ့ေသးသလားလို႔ ” ဟု ေျပာလုိက္ေသးသည္၊ ဆရာမေလးက ...
“ က်မတို႔ဆီမွာ႐ွိတဲ့ မွတ္တမ္းေတြအရေတာ့ ၂၀၀၇ က ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ပါပဲ ”ဟု အခိုင္အမာ ျပန္ေျပာသည္၊ သူ သိပ္မယံုခ်င္ေသာ္လည္း တဖက္က မွတ္တမ္းမွတ္ရာႏွင့္မို႔ ၿငိမ္ေနလိုက္ရသည္၊ ဆရာမေလးက သူ႔ေဘးကို လာရင္း လိုအပ္သည့္ ကိရိယာေတြကို ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္မွာ သူ တစ္ခု သတိရသြားသည္၊
“ ပံုမွန္ဆိုရင္ ဆရာမတို႔က က်ေနာ္တို႔ဆီကို ၆ လတစ္ႀကိမ္၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ သြားလာစစ္ဖို႔ သတိေပးစာ ပို႔တယ္ မဟုတ္လား ” ဟု ဆင္ေျခေပးလိုက္သည္၊ သေဘာက ‘က်ေနာ္႔ကို ခင္ဗ်ားတို႔ကမွ သတိ မေပးတာ၊ က်ေနာ္ပံုမွန္ လာမစစ္တာ ဘာမွ မဆန္းဘူး’ ဟု ေစာဒက တက္လိုက္ျခင္းပဲ ျဖစ္သည္၊ ဆရာမေလးက ၿပံဳးၿပီး ေလသံ ေအးေအးေလးျဖင့္ ...
“ ၂၀၀၈ ဒီဇင္ဘာလက က်မတို႔ ႐ွင့္ကို သတိေပးစာ ပို႔ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ႐ွင့္ဖက္က ဘာမွ အေၾကာင္းမျပန္လို႔ က်မတို႔ရဲ႕ ေပၚလစီအရ ႐ွင့္ကို system ထဲကေန ထုတ္လိုက္တာပါ၊ တျခားေဆးခန္း တစ္ခုခုကို ႐ွင္ေျပာင္းသြား တာလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္တယ္ေလ...” ဟု ႐ွင္းျပသည္၊ သူ ဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့ဘဲ အသာပဲ ၿငိမ္ေနလိုက္ရသည္၊
“ အဲဒီေတာ့႐ွင္... ႐ွင့္သြားေတြကို ေနာက္ဆံုး ဓါတ္မွန္႐ိုက္ခဲ့တာက လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္ကဆိုေတာ့ အခုေနာက္တခါ ဓါတ္မွန္ ျပန္႐ိုက္ဖို႔ က်မ အႀကံေပးခ်င္တယ္၊ ၃ ႏွစ္အတြင္းမွာ အရာအမ်ားႀကီး ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္တယ္ေလ ” ဟု သူမ,က ဆိုသည္၊ သူကေတာ့ ‘အင္း...ေကာင္းသလိုသာ စီစဥ္ပါ ေတာ့ ဗ်ာ’ ဟုသာ ဆိုႏိုင္ေတာ့သည္၊
ဆရာမေလးက သူ႔ ညာဖက္ပါးမွတခါ၊ ဘယ္ဖက္ပါးမွတလွည့္ ဓါတ္မွန္႐ိုက္သည္၊ ဓါတ္မွန္ကို ကူးေနခ်ိန္မွာ သူ႔ကို ‘သြား’ သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ဖို႔ ျပင္သည္၊ သူမက သြားဆရာဝန္ေတာ့ မဟုတ္ပါ၊ Hygienist ဟုေခၚသည့္ သြားက်န္းမာေရး၊ သြားသန္႔႐ွင္းေရးတို႔ကို အဓိက တာဝန္ယူရသူသာ ျဖစ္သည္၊ ဒီေဆးခန္းမွာ အျခား သြား ဆရာဝန္တစ္ေယာက္လည္း ႐ွိေသးသည္၊ သူ႔သြားေတြကို တိုက္ခြ်တ္၊ ေဆးေၾကာမႈ scaling လုပ္ရန္ စတီးလ္ ေခ်ာင္းလို အရာကို တဖက္ကကိုင္ၿပီး ပလတ္စတစ္ တုတ္ေခ်ာင္းလိုအရာကို အျခားတဖက္ကကိုင္ကာ သူမက သူ႔ေခါင္းရင္းဖက္မွာ ဝင္ထိုင္သည္၊ ၿပီးေတာ့ သူထုိင္ေနသည့္ ထိုင္ခံုေနာက္မွီကို ႏွိမ့္ခ်လိုက္သည္၊ တဆက္ထဲ ..
“ ၂၀၀၇ ဓါတ္မွန္ထဲမွာ အံဆံုးေတြ ကိစၥေျပာထားတာ ဘာမွ ဆက္မလုပ္ျဖစ္ဘူး ထင္တယ္ေနာ္ ”ဟု ဆိုသည္၊ ထိုအခါမွ သူလည္း သတိရေတာ့သည္၊ ၾကည့္စမ္း… ဟုတ္သားပဲ၊ ထိုစဥ္က ဓါတ္မွန္ထဲမွာ သူ႔အံဆံုးေတြကို ေတြ႔ရသည္၊ သူ႔မွာ အံဆံုးလံုးဝမေပါက္ပါ၊ အသက္ အစိတ္ေက်ာ္လာခဲ့ခ်ိန္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ‘မင္း အခုေနသာ အံဆံုးေပါက္လို႔ကေတာ့ နာဖို႔သာျပင္ထား’ဟု ဝိုင္းေစတနာ ထားၾကသည္၊ သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္မွ ေနာက္ထပ္ ၁၀ ႏွစ္သာ စြန္းလာသည္၊ အႏွီအံဆံုးကား မေပါက္...၊ ယခုဓါတ္မွန္ထဲမွာေတာ့ ေလးေခ်ာင္းစလံုးကို ျမင္ရသည္၊ သြားဆရာဝန္က ဓါတ္မွန္ကိုၾကည့္ၿပီး အံဆံုးမေပါက္ႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း၊ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘာမွထူးျခား မႈမ႐ွိေသာ္လည္း အေကာင္းဆံုးမွာ ခြဲထုတ္လုိက္ဖို႔ အႀကံေပးခ်င္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့သည္၊ သူ နားမေထာင္ခဲ့ပါ၊ ဘာမွနာက်င္မႈ႐ွိမေနေသာေၾကာင့္ ေနာင္ခါလာေနာင္ခါေစ်းဟုပဲ သေဘာထားခဲ့သည္၊ အခု ဒီကိစၥကို ေမးေန ျပန္ၿပီ၊
“ ေအးဗ်ာ…အဲဒါကလည္း လုပ္မယ္၊ လုပ္မယ္နဲ႔ပဲ…” ဟု ေယာင္ဝါးဝါးပဲ ေျဖလိုက္ရသည္၊
Hygienist ဆရာမ ကေတာ့ သြားေတြကို သန္႔႐ွင္းေရး စ,လုပ္ေနၿပီ၊ လင္းထိန္ေနေသာ မီးအုပ္ေဆာင္းႀကီး ေအာက္မွာ သူ႔ ပါးစပ္ကို အစြမ္းကုန္ ဟ,ထားေပးရင္း မ်က္လံုးမ်ားကိုပဲ ပိတ္ထားလိုက္္ေတာ့သည္၊ သူ႔စိတ္ေတြ က သူတို႔ ညီအစ္ကိုေတြ ငယ္ငယ္တုန္းက ငယ္သြားလဲခ်ိန္ကုိ သတိရမိသြားသည္၊ အဲဒီတုန္းက ကေလးတို႔ထုံးစံ ခပ္နဲ႔နဲ႔ ျဖစ္ေနသည့္ ေ႐ွ႕ သြားေလးကို လွ်ာနဲ႔ထိုးထိုးေနျဖစ္တာ သူ သတိရသည္၊ မေနတတ္မထိုင္တတ္ ခိုးလိုး ခုလု ျဖစ္ေနပါသည္ဆိုမွ ထိုသြားကေလးကလည္း မက်ိဳးႏိုင္၊ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ကို ဘယ္သူက ေျမႇာက္ေပးလိုက္ သလဲမသိ၊ အိပ္ေနတုန္း က်ိဳးသြားရင္ အဲဒီသြားက ဗုိက္ထဲက်သြားႏိုင္သည္တဲ့၊ အျမန္ဆံုး ႏႈတ္ပစ္ရမတဲ့၊ ႏႈတ္နည္းက သြားမွာ အပ္ခ်ည္ ႀကိဳး သံုးေလးေခ်ာင္းပူးကိုခ်ည္၊ က်န္တဖက္ကို တံခါးလက္ကိုင္မွာ ခ်ည္ၿပီး တံခါးေဆာင့္ပိတ္လိုက္႐ံုပဲ-တဲ့၊ သူ နည္းနည္းမ်က္လံုးျပဴးသြားေသာ္လည္း စြန္႔စားၾကည့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္၊ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ သြားႏွင့္တံခါး ႀကိဳးတန္းလန္း ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ တံခါးကိုကိုင္ၿပီး သူအၾကာႀကီး ေတြေဝေနခဲ့ သည္၊ တခါး႐ြက္ကို သူႏွင့္ေဝးရာသို႔ တြန္းပစ္လိုက္ရမည့္အစား ျဖစ္ႏိုင္ေျခေတြပဲ သူစဥ္းစားေနခဲ့သည္၊ သူတို႔ ေျပာသလို သြားက ဆတ္ကနဲ က်ိဳးသြားမွာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အပ္ခ်ည္ပဲ ျပတ္သြားမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သြားလည္း မက်ိဳးခင္ အပ္ခ်ည္လည္းမျပတ္ခင္ မသိစိတ္နဲ႔ တခါးေနာက္ကို ေျခတစ္လွမ္း ခုန္လိုက္သြားမိမလား၊ မိနစ္ေတြ ေတာ္ေတာ္လြန္သြားၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးကိုပဲ သူျပန္ျဖဳတ္ခဲ့ပါသည္၊ ခဏတျဖဳတ္ဟု ဆိုသည့္တိုင္ နာက်င္မႈကို သူ မလိုခ်င္ပါ၊ ေနာက္ေတာ့လည္း သြားကေလးက လက္ႏွင့္တစ္ႀကိမ္ထိစဥ္မွာ သူ႔ဟာသူ အသာ ေလး က်ိဳးသြားခဲ့သည္၊
“ ပလုတ္က်င္းလိုက္ပါဦး၊ က်မ ႐ွင့္ရဲ႕ဓါတ္မွန္ သြားယူလိုက္ပါဦးမယ္ ”...၊
ဆရာမေလးရဲ႕ အသံေၾကာင့္ တံခါး႐ြက္ေနာက္က သူ႔စိတ္ေတြ သြားေဆးခန္းထဲ ျပန္ေရာက္လာၾကသည္၊ ဘယ္ ဖက္ေဘးမွာ႐ွိသည့္ ပလတ္စတစ္ခြက္ေလးထဲမွ ခံတြင္းေဆးရည္အနီေရာင္ျဖင့္ ေႂကြဇလံုေလးထဲ ေလးငါးခါ ပလုတ္က်င္းလိုက္သည္၊ ပါးစပ္ထဲမွာ ပူ႐ွိန္း႐ွိန္းျဖင့္ ေမႊးပ်ံ႕သြားသည္၊
“ အင္း..႐ွင့္အတြက္ သတင္းေကာင္းပဲ၊ သြားေတြအားလံုး ေကာင္းတယ္၊ ပိုးစားတာတို႔ ပ်က္စီးတာတို႔ တခုမွ မ႐ွိ ဘူး ...” ဟု ဆရာမက ဓါတ္မွန္စာ႐ြက္ျဖင့္ ျပန္ဝင္လာရင္း ေျပာသည္၊
“ ဟာ..ေကာင္းတာေပါ့၊ ဝမ္းသာစရာပဲ ” ဟု သူက ျပန္ေျပာလိုက္သည္၊ သူ တကယ္လည္း ဝမ္းသာပါသည္၊ သြားတစ္ေခ်ာင္းကို ျပဳျပင္လွ်င္ ကုန္က်မည့္ပိုက္ဆံျဖင့္ ဓါတ္ပံုဆိုင္ရာ ပစၥည္းေကာင္းေကာင္းတစ္ခု အသာေလး ဝယ္ႏိုင္ပါသည္၊
“ အခု သြားတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔တစ္ေခ်ာင္းၾကား ေအာက္ေျခအထိ သန္႔႐ွင္းေအာင္ ဒီ dental floss ႏိုင္လြန္ႀကိဳးေလးနဲ႔ သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္မယ္ ”ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔ကို အျဖဴေရာင္ႏိုင္လြန္ႀကိဳးေလးတစ္ခုျပသည္၊
သူ ပါးစပ္ဟ,ေပးရျပန္သည္၊ သြားေတြ တစ္ေခ်ာင္းခ်င္းၾကား ႏိုင္လြန္ႀကိဳးေလးျဖင့္ ဟုိဖက္ဒီဖက္ ပြတ္ဆြဲကာ စိတ္႐ွည္႐ွည္ျဖင့္ သန္႔႐ွင္းေပးေနသည့္ ဆရာမေလးေ႐ွ႕မွာ သူ႔ကိုယ္သူ မိေက်ာင္းတစ္ေကာင္ဟုပင္ ထင္မွတ္ လာမိသည္၊ သူမ သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ဖို႔ အစြမ္းကုန္ ပါးစပ္ဟ,ထားေပးရေသာ သူ႔အျဖစ္က ျမစ္ေခ်ာင္းကမ္းပါးမွာ ေနပူစာလႈံရင္း သြားၾကားမွ ညပ္ေနသည့္အစာကို ငွက္ကေလးေတြလာစားေစဖို႔ ပါးစပ္ႀကီးေတြဟ,ထားေသာ မိေက်ာင္းေတြႏွင့္ တူေနႏိုင္ပါသည္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕ တကိုယ္ေရသန္႔႐ွင္းေရးကို အျခားသူတစ္ေယာက္က လုပ္ေပးေနေသာအျဖစ္က သူ႔ကို အနည္းငယ္ ေနရထိုင္ရခက္ေစသည္၊ သူ႔ သြားေတြက တကယ္ပဲ ညစ္ပတ္ ေနတာလား၊ ဆရာမေလးက သူ ပလုတ္က်င္းဖို႔ ထိုင္ခံုျပန္မတ္ေပးလိုက္ခ်ိန္မွာ သူ ေမးလိုက္သည္၊
“ က်ေနာ္တို႔ ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္း ေသေသခ်ာခ်ာ သြားတိုက္တာေတာင္ အခုလို သန္႔႐ွင္းေရးမ်ိဳး လုပ္ဖို႔လိုသလား ”
“ ဘယ္လိုပဲ သြားတိုက္,တိုက္ က်မတို႔ေတြအားလံုး အခုလို သန္႔႐ွင္းေရးမ်ိဳး အနည္းနဲ႔အမ်ား လိုအပ္ပါတယ္၊ အနည္းဆံုး တစ္ႏွစ္တစ္ခါေလာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့၊ ဒီလိုဆိုေတာ့ သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္တာအျပင္ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု သတိ မမူျဖစ္တဲ့ သြားအပ်က္အစီး၊ ပိုးေပါက္ စ,တာေတြကိုလည္း တခါတည္း စစ္လို႔ရတာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ေန႔စဥ္ဘဝမွာ ညအိပ္ရာဝင္ သြားတိုက္ၿပီးတိုင္း အခု က်မလုပ္သလို dental floss နဲ႔ သြားၾကားေတြကုိ သန႔္႐ွင္းေရး လုပ္ေပး ႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ ”ဟု သူမက ျပန္ေျဖသည္၊
ဒီကမာၻႀကီးမွာ အခုလို သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ဖို႔လိုတာ သူတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္သည့္အတြက္ အတန္ငယ္ စိတ္ သက္သာရာ ရသြားသည္၊ ဆရာမေလးကေတာ့ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္မ်ား အခုလိုလုပ္ ေပးေနက်လဲမသိ...၊ ဘာမွ ထူးျခားဟန္မျပ၊ ေနာက္ဆံုးပိတ္ သန္႔႐ွင္းေရးအတြက္ ျပင္ဆင္ေနသည္၊
“ ဒီ ဘရပ္႐ွ္မွာ သြားတုိက္ေဆးလိုဟာမ်ိဳး သုတ္ထားတယ္၊ အဲဒါနဲ႔ ေပါလစ္႐ွ္တိုက္မယ္၊ သြားတိုက္သလိုမ်ိဳးပါပဲ၊ ဒါၿပီးရင္ေတာ့ ၿပီးပါၿပီ ”ဟု ဆိုသည္၊ သူၾကည့္လိုက္ေတာ့ လွ်ပ္စစ္သြားပြတ္တံလို ဟာမ်ိဳးႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူ သည့္ကိရိယာထိပ္မွာ ဘီးလိုလို ဘရပ္႐ွ္ေလး တပ္ထားတာ ေတြ႔ရသည္၊ အင္း...ေနာက္ဆံုးပိတ္ဆိုပဲ၊ ကဲ..ပါးစပ္ ဟ,လိုက္ဦး မိေက်ာင္းေရ...၊
သြား ေပါလစ္႐ွ္တိုက္ျခင္းသည္ စက္သံ တဂ်စ္ဂ်စ္ႏွင့္အနည္းငယ္ ဆူညံသည္မွအပ နာက်င္မႈမ႐ွိပါ၊ တၿပိဳင္နက္ တည္းမွာ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ ပူ႐ွိန္း႐ွိန္း ရနံ႔တမ်ိဳး သူ႔ပါးစပ္ထဲမွာ ခံစားရသည္၊ သူ မ်က္စိကိုမွိတ္လိုက္ရင္း ပေဒသရာဇ္ ေခတ္ သက္ဦးဆံပိုင္ ဘုရင္ေတြကို မဆီမဆုိင္ သတိရမိသြား ျပန္သည္၊ သူတို႔ေတြေကာ သြားကိစၥေပၚရင္ ဘယ္ လိုလုပ္ခဲ့ၾကသလဲ၊ ခပ္ေဝးေဝးက အေနာ္ရထာတို႔၊ ဘုရင့္ေနာင္တို႔ေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့၊ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ဘုရင္ေတြဆို ဘယ္လိုမ်ား ေျဖ႐ွင္းၾကပါလိမ့္၊ ဆိုၾကပါစို႔ မင္းတုန္းနဲ႔သီေပါ...၊ ဒီဘုရင္ေတြ လက္ထက္မွာ နန္း ေတာ္ထဲအထိ ႏိုင္ငံျခားသား ပညာ႐ွင္ေတြ ေရာက္ေနခဲ့ၾကၿပီ၊ သူတို႔အထဲမွာ သြားဆရာဝန္ တစ္ေယာက္တေလ မ်ား ပါခဲ့သလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သြားဆရာဝန္က ဘိုးေဘးစဥ္ဆက္ နန္းတြင္းသံုး သမားေတာ္ေတြလား၊ ႏိုင္ငံျခား သားျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာျဖစ္ျဖစ္ ဘုရင့္ကို သြားႏႈတ္ေပးရမည့္အေရးသည္ က်ားၿမီးဆြဲတာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ဆိုးႏိုင္ပါသည္၊ စိတ္မထင္လွ်င္ လက္ငင္းအေနႏွင့္ သန္လ်က္က ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာႏိုင္သလို ကိစၥၿပီးမွ ထိပ္တံုးႏွင့္လည္း ႏွစ္ပါးသြားရႏိုင္သည္၊ ထို႔အျပင္ ျမန္မာဘုရင္ေတြ ကြမ္းစားေလ့႐ွိတာ သူသိပါသည္၊ ဒီလိုဆို သြားေတြလည္း ကြမ္းခ်ိဳးေတြ တက္ေနေလ့႐ွိမွာေပါ့၊ ဘုရင္ေတြေတာ့ dental floss သံုးလိမ့္မည္ မထင္ပါ၊ ျဖတ္ ကနဲ ေပၚလာေသာ အေတြးေတြၾကား စဥ္းစားၾကည့္သေလာက္ေတာ့ ဘုရင့္ရဲ႕သြားဆရာဝန္အေၾကာင္း မၾကား ဖူးပါ၊ သူ ဗဟုသုတ နည္းတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္၊
ထိုစဥ္မွာပဲ စက္သံတဂ်စ္ဂ်စ္က တိကနဲ ရပ္သြားသည္၊ တၿပိဳင္တည္းလိုလိုပင္ ဆရာမေလးက ...
“ ကဲ..အားလံုး ၿပီးပါၿပီ႐ွင္၊ ပလုတ္က်င္းၿပီးရင္ ရပါၿပီ ”...ဟု ဆိုသည္၊
အခန္းေလးထဲက သူ ထြက္လာေတာ့ သူမ,က တံခါးဝအထိ လိုက္ပို႔ရင္း ဘီဒိုထဲမွ ကုတ္အကၤ် ီကို သူ႔အား ကမ္း ေပးသည္၊ သူက လွမ္းယူလိုက္ရင္း ... ...
“ အခုဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ့္နာမည္က ဆရာမတို႔ရဲ႕ system ထဲကို ျပန္ေရာက္သြားၿပီ ထင္တယ္ေနာ္ ” ဟုေျပာ လိုက္သည္၊
သူ ဘာဆိုလိုသည္ကို ခ်က္ခ်င္းရိပ္မိေသာ သူမ,က ...
“ ဟင္း ဟင္း.. သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့၊ အခ်ိန္က်တဲ့အခါ ႐ွင့္ဆီကို သတိေပးစာ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္ ” ဟု ရယ္ေမာရင္း ျပန္ေျဖသည္၊ ထို႔ေနာက္ ...
“ ေကာင္းေသာ ေန႔လယ္ခင္းပါ႐ွင္၊ ေအာ္ခ္ဗြား ” ဟု ႏႈတ္ဆက္သည္၊
သူလည္း ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္ရင္း လွည့္ထြက္လာသည့္အခါ တီဗီမွာ ျပတတ္သည့္ သြားတိုက္ေဆး ေၾကာ္ျငာ ေတြ မ်က္စိထဲ သြားျမင္ေလသည္၊ အခု သူၿပံဳးလိုက္ရင္ သူ႔သြားေတြလည္း ဒီလိုပဲ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ ျဖဴလက္ေန မွာလား မသိ၊ စြယ္သြားေလးေပၚမွာ ၾကယ္ပြင့္အလင္းတန္းကေလး ျဖတ္ကနဲေပၚကာ ခြ်င္ကနဲပင္ အသံျမည္ခ်င္ ျမည္သြားေပဦးမည္၊ ဒါေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူ႔ပါးစပ္က ေညာင္းညာေနၿပီး သြားေတြက နာက်င္ ေနေလသည္။ ။
ညီလင္းသစ္
၉ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၀
.jpg)
6 comments:
သြားေဆးခန္း သြားတာကုိ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ေရးဖဲြ႔ထားတဲ႔ အက္ေဆးေလး။
ဖတ္ျပီး ျပံဳးမိတယ္။ :)))
'သြား' သန္႔႐ွင္းေရးကေတာ႔ ေန႔စဥ္ လုိအပ္မႈ႔ တခုပဲ။
နႏၵာ့အေနနဲ႔ အခုခ်ိန္ထိ သြားဒုကၡ မေပးေသးတာေတာ႔ ကံေကာင္းျခင္းတခုပဲ။ သြားက်န္းမာေရးအတြက္ ၄လတၾကိမ္ စစ္ေဆးျပီး သြားေတြကို တိုက္ခြ်တ္၊ ေဆးေၾကာမႈ scaling ေတာ႔ ၄လတၾကိမ္ ပုံမွန္လုပ္ျဖစ္တယ္။ ေန႔စဥ္ေတာ႔ သြားကုိ ၃ၾကိမ္တုိက္ျဖစ္ျပီး Listerine နဲ႔ ခံတြင္းသန္႔ေအာင္ အျမဲ ဂရုတစုိက္ လုပ္ျဖစ္တယ္။ Dental floss နဲ႔ သန္႔႐ွင္းေရးေတာ႔ တပါတ္ တၾကိမ္ေလာက္ပဲ။
သြားဆုိတာလဲ ပုံမွာန္ဂရုတစုိက္ သန္႔ရွင္းေပးခါမွာ ေတာ္ကာက်တာမ်ိဳးေနာ္။
ကုိညီလင္းသစ္၊ မအိမ္သူနဲ႔ သားငယ္ကုိ "မဂၤလာ Sweet December" လုိ႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ပါတယ္။
Warm Greeting from England!!
ခင္မင္ေလးစားလ်ွက္
နႏၵာ
သားငယ္ေရစင္ ဓာတ္ပံုထဲက သြားက်ဲေလးေတြ ျမင္ၿပီး ဒီပို႔စ္ေရးတာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေနာ္ းP
(တိုက္ဆိုင္လို႔ ေနာက္တာပါ။)
က်မလည္းသြားဆရာ၀န္ဆီမေရာက္တာာၾကာပါၿပီ။
က်ေနာ္လည္းသြားမေကာင္းဘူးဗ် တေလာကေတာင္ သြား သြားႏႈတ္လိုက္ရေသးတယ္ ။ ဆရာ၀န္က အသက္ငယ္ေသးတယ္ ႏႈတ္ရမွာ ႏွေျမာစရာၾကီးလို႕ ေျပာေတာ့ သြားဖာမလား ၅ ေခါက္ေလာက္ေတာ့ လာရမယ္ ေစ်းကဘယ္ေလာက္လဲဆိုေတာ့ ဘတ္ 10000 တဲ့ ဟဟား ။ ေနပါေစေတာ့ ႏႈတ္မယ္လို႕သာေျပာလိုက္ေတာ့တယ္ း) ညီ့တုန္းကေတာ့ အာေတြေညာင္းျပီး ဆန္ျပဳတ္ပဲစားရတာ ၃ ရက္ေတာင္ မခံသာဘူး .။ သက္သာပါေစ အစ္ကို ။
သြားတေခ်ာင္းရဲ႔တန္ဖိုးကေတာ့ တကယ္ခံစားရမွသိတာဗ်..။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ငယ္သြားေတြက်န္ေသးတုန္း.. အဟဲ။ ပို႔တင္ကတည္းကဖတ္ၿပီးတာ အခုမွမန္႔ၿဖစ္တယ္..။ ဒီဇင္ဘာကလည္း ကုန္တာသိပ္ၿမန္ေနသလိုဘဲ...။ အဲဒီမွာ ႏွင္းေတြအရမ္းက်ေနေသးလား...။ *Merry Christmas* ပါအစ္ကို..။
ဒီမလာခင္တုန္းက ရန္ကုန္မွာ အံဆံုးတေခ်ာင္း ေကာင္းေကာင္းမထြက္လို႔ ခြဲခဲ႔ရေသးတယ္ .. ဒီပို႔စ္ ဖတ္ေတာ႔မွဘဲ ကိုယ္႔ဖာကိုယ္ေတာင္ အံဆံုးေတြ အကုန္ထြက္မထြက္ေတာင္ စဥ္းစားမိေတာ႔တယ္ ...ဖာခဲ႔တဲ႔ သြားတေခ်ာင္းကလည္း ဆရာ၀န္အဖာလြန္သြားလို႔ ဒီေရာက္ေရာက္ခ်င္း ျပန္လုပ္လိုက္ရတယ္ (ရုခနဲ ) ေဆးအာမခံကလည္းမရွိေသးေတာ႔ ေငြ ၅၀၀ ကုန္သြားတယ္ .. ခုေတာင္ သြားေဆးခန္း ကို အလကားနီးပါး ရလို႔ေတာင္ မသြားျဖစ္ေသးတာ ၃ ႏွစ္ေလာက္ရွိေတာ႔မယ္ သြားရမွာထက္ ေဆးခန္းမွာ အၾကာၾကီး ေစာင္႔ရမွာပ်င္းလြန္းလို႔ .. ခေလးအတြက္ သြားဖိုးက ခုထိေတာ႔ ေငြမကုန္ေသးဘူး ေနာက္သိပ္မၾကာခင္ေတာ႔ ကုန္ရေတာ႔မယ္ ထင္တယ္ .. သြား လုပ္ရတာရယ္ အိပ္ဖို႔ ေမြ႔ယာ ၀ယ္ရတာရယ္ ကေတာ႔ အတူတူဘဲ တခါတခါ ဆို နင္႔ေနေအာင္ ကုန္ဖို႔ဘဲရွိတယ္ ...
mie nge
Post a Comment