က်ေနာ္ႏွင့္ ညီလင္းသစ္

ညက အိပ္ရာဝင္တာ ေနာက္က်လို႔ အခုမနက္ထေတာ့ လူက မလန္းဆန္း၊ မ်က္လံုးကို မဖြင့္ခ်င္ဖြင့္ခ်င္နဲ႔ အတင္းကုန္း႐ုန္းထၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲကို ဝင္လိုက္တယ္၊ စိတ္က အိပ္ရာေပၚမွာ အိပ္ၿပီး က်န္ခဲ့တယ္၊ ေျခေထာက္ေတြကေတာ့ သားသတ္႐ံုကို သြားေနတဲ့ ႏြားအိုတစ္ေကာင္လို ဆုတ္ဆုတ္ဆိုင္းဆိုင္း...၊ မ်က္ႏွာသစ္ ေႂကြေဘစင္ ကို လက္ကလွမ္းကိုင္ထားၿပီး မ်က္လံုးပိတ္ရက္သားနဲ႔ ငူငူႀကီး မတ္တပ္ရပ္ ေနမိျပန္တယ္၊ ေ႐ွ႕က မွန္ထဲမွာ ကိုယ့္ပံုက ဘယ္ေလာက္မ်ား ဆိုးေနလိုက္မလဲ၊ ဆိုးဆိုး မဆိုးဆိုး ... အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္ဖို႔ေတာင္ မ်က္လံုး မဖြင့္ခ်င္၊ ဘယ္လိုဆိုတာလည္း မသိခ်င္၊ ဆယ္စုႏွစ္ ၃ ခုခြဲမက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ျမင္ဖူးေနၿပီပဲ၊ အခု တမနက္ မ်က္လံုးဖြင့္ မၾကည့္လည္း ဘာမွ အေရးမႀကီး...၊ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ရသေလာက္ တစ္မိနစ္ကေလးမွာ ဒီအတိုင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ဆက္ရပ္ေနမိတယ္၊

ဒါေပမယ့္ အလုပ္တာဝန္ေတြႏွင့္ ေလးလံပိက်ေနတဲ့ တေန႔တာက ေ႐ွ႕မွာ ေစာင့္ေနတယ္ မဟုတ္လား၊ ဒီလို ရပ္ေနလို႔ ဘယ္ၿပီးမွာလဲ၊ ဒါနဲ႔ အားတင္းၿပီး ေရဘံုဘိုင္က ေရေအးေအးနဲ႔ အရင္ဆံုး ေခါင္းငံု႔ မ်က္ႏွာသစ္ ပစ္ လိုက္တယ္၊ ဇက္ပိုးကိုပါ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ေျဖာင္းကနဲေနေအာင္ ႐ိုက္ထည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္လံုး ေတာ္ေတာ္ က်ယ္သြားၿပီး စိတ္လည္း လန္းဆန္းလာတယ္၊ မ်က္ႏွာေပၚက ေရေတြကို သပ္ခ်လိုက္ၿပီးေတာ့ ေခါင္းကို ျပန္မတ္၊ မွန္ထဲကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာမွာ ေရစက္လက္နဲ႔ လူတစ္ေယာက္က ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းကို တြန္႔ေကြးၿပီး ၿပံဳးတယ္ဆို႐ံု ၿပံဳးၾကည့္ေနတယ္၊ က်ေနာ္လည္း ျပန္ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ သူက ...

"ဘယ္လိုလဲကြ၊ အေတာ္မွ လန္းဆန္းသြားရဲ႕လား"လို႔ စကား စလိုက္တယ္၊

က်ေနာ္ အံ့ၾသသြားတယ္၊ မွန္ထဲမွာ ျမင္ေနရတာ က်ေနာ္...၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစကားကိုေတာ့ က်ေနာ္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး၊ မ်က္လံုးေတြ ပိုလို႔က်ယ္သြားတယ္၊

"မအံ့ၾသပါနဲ႔ကြာ၊ ခုနက စကားကို ငါတကယ္ပဲ ေျပာလိုက္တာပါ၊ မင္းရဲ႕ ပံုရိပ္ကို ျပန္ျမင္ေနတာ မဟုတ္ဘူး"

ဒီတခါေတာ့ ေသခ်ာသြားၿပီ၊ သူကပဲ ဆက္ေျပာတာ၊ က်ေနာ့္ နားနဲ႔လည္း ဆတ္ဆတ္ၾကားလိုက္ရတယ္၊ မွန္ထဲက က်ေနာ့္ပံုရိပ္က က်ေနာ့္ကို စကားေျပာေနတာ...၊ ႐ုတ္တရက္ က်ေနာ္ ၾကက္ေသ,ေသေနတယ္၊ ဘာလဲ...၊ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ၊ ဒါ အိပ္မက္လား၊ ငါ ေကာင္းေကာင္း မႏိုးေသးတာလား၊ ပါးစပ္ အေဟာင္းသားနဲ႔ ေယာင္ယမ္းၿပီး က်ေနာ္ ကိုယ့္ပါးကို ကိုယ္ျပန္ကိုင္ရင္း ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိတယ္၊ သူကပဲ ဆက္ေျပာျပန္တယ္၊

"ဒီမွာ...၊ ဘာမွ ႐ွည္႐ွည္ေဝးေဝး ေလွ်ာက္ေတြးမေနနဲ႔၊ မင္းက ငါ့ကို မင္းပံုရိပ္ပဲ ထင္ေနခဲ့တယ္ မဟုတ္လား၊ ေအး..အဲဒီလိုဆို ငါကလည္း မင္းကို ငါ့ရဲ႕ပံုရိပ္လို႔ ထင္ခ်င္ ထင္ႏိုင္တာပဲကြ၊ မွန္ရဲ႕ ဘယ္အျခမ္းက ပံုရိပ္စစ္၊ ဘယ္အျခမ္းက ပံုရိပ္ေယာင္ဆိုတာ မင္းက ဘယ္ေလာက္မ်ား ေသခ်ာေနလို႔လဲ၊ Virtual reality ဆိုတာ အခု ေနာက္ပိုင္းမွာ တခ်ိန္လံုး ၾကားေနရတာ မင္းလည္း အသိပါကြာ၊ ဒီလိုလုပ္..၊ စကားေျပာရတာ အဆင္ေျပေအာင္ ငါ့ကိုမင္းရဲ႕ ကိုယ္ေစာင့္နတ္လို႔ အလြယ္မွတ္ခ်င္မွတ္လိုက္၊ ငါကမင္း၊ မင္းကငါ ေပါ့ကြာ၊ ဟုတ္လား..."

အခုခ်ိန္ထိကို က်ေနာ္ စကားတခြန္းမွ မေျပာမိေသးဘူး၊ အံ့ၾသတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနတယ္၊ သူနဲ႔က်ေနာ္ တပံုစံထဲ ခြ်တ္စြပ္တူတယ္၊ သူ ေျပာသလို သူကက်ေနာ္၊ က်ေနာ္က သူေပါ့၊ တခု ေလးပဲ ကြဲတာက မွန္ထဲက..အဲ.. မွန္ရဲ႕ အျခားတဖက္က သူက ဆံပင္ကို ညာဖက္ခြဲတယ္၊ က်ေနာ္က ဘယ္ခြဲပါ၊ ဒါပဲကြာတယ္၊ သူ႔ကို ညီလင္းသစ္ ညာခြဲလို႔ပဲ အလြယ္ေခၚရမယ္ ထင္တယ္၊

"ေအး..ငါအခု လာတာက မင္းနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္အေၾကာင္း ေျပာမလို႔ကြ"...၊

ဘေလာ့ဂ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္နား႐ြက္ေတြ ေထာင္လာတယ္၊ စိတ္ဝင္စားသြားတယ္၊

"ဘေလာ့ဂ္အေၾကာင္း...? ဘာမ်ား ပါလိမ့္ဗ်ာ"...၊

သူက ဟက္ကနဲ တခ်က္ရယ္ရင္း ...

"ေအးေပါ့ကြာ၊ အခုေတာ့လည္း မင္းက မသိခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ေတာ့မွာေပါ့၊ စာေရးသက္ေလးလည္း နဲနဲေတာ့ ရလာမွပဲကိုးကြ၊ ငါ့မွာသာ ဒီဘေလာ့ဂ္ကို မင္း တစ္ႏွစ္ေလာက္လုပ္ၿပီး ရပ္သြားမယ္ ထင္လို႔ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ေန,ေနတာ၊ အခုေတာ့ ငါထင္တာနဲ႔ တျခားစီ...၊ ဆိုေတာ့ ဒီအေၾကာင္း မင္းနဲ႔ ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ ေျပာဖို႔လိုလာၿပီ ဆိုပါေတာ့၊ ဒါနဲ႔ ေနစမ္းပါဦးကြ၊ ဒီဘေလာ့ဂ္ကို မင္းဘယ္တုန္းက စ,လုပ္ခဲ့တာလဲ"

"၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ထဲက ရက္တစ္ရက္မွာပါ"

"အရင္တုန္းက ဘေလာ့ဂ္ေတြနဲ႔ အခုဘေလာ့ဂ္ေတြ...၊ ဘာကြာသလဲ"

"အေရအတြက္...၊ အရင္တုန္းက ဘယ္လိုလုပ္ရသလဲဆိုတာ အခုေလာက္ မက်ယ္ျပန္႔ေသးေတာ့ လုပ္တဲ့ သူနည္းတယ္၊ အခုေတာ့ လက္ဆင့္ကမ္း ျဖန္႔ေဝတာေတြေၾကာင့္ ဘေလာ့ဂ္မ်ိဳးစံု၊ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးစံုပါပဲ၊ ပိုၿပီးေတာ့ စည္ကားလာတာေပါ့ဗ်ာ"

"ကဲ..တဲ့တိုးေမးမယ္ကြာ၊ မင္းဘာျဖစ္လို႔ ဘေလာ့ဂ္ေရးသလဲ"

မႈန္ကုပ္ကုပ္နဲ႔ ကြ်ဲၿမီးတိုေနတဲ့ သူ႔ပံုစံေၾကာင့္ က်ေနာ္ရယ္ၿပီး တခြန္း ျပန္ေျပာလိုက္တယ္၊

"လက္စသတ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားက က်ေနာ့္ကို လာဗ်ဴးေနတာကိုးဗ်"

သူက ခ်က္ခ်င္းပဲ ...

"ေအာင္မာ..၊ မင္းက ငါ့ကိုမ်ား ခင္ဗ်ားေတြ၊ က်ေနာ္ေတြနဲ႔...၊ မင္းဘေလာ့ဂ္က ကြန္မန္႔ေတြကို ရီပလိုင္း ျပန္ေနတယ္မ်ား ထင္ေနလား"လို႔ ဘုေျပာတယ္၊ မထီတရီလည္း စိုက္ၾကည့္ေနေသးတယ္၊

က်ေနာ္က သူ႔ပံုစံနဲ႔ သူ႔အေျပာကို ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ သူေမးတာကိုပဲ ခပ္ေအးေအး ျပန္ေျဖလိုက္တယ္၊

"ဘာ့ေၾကာင့္ရယ္လို႔ အထူးအေထြ မ႐ွိပါဘူးဗ်ာ၊ တျခား ဘေလာ့ဂါေတြလိုပဲ စာေရးစာဖတ္ ဝါသနာပါတယ္၊ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုကို ဘယ္လို တည္ေဆာက္ရတယ္ဆိုတာ ေစတနာထားၿပီး ႐ွင္းျပၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြေၾကာင့္ ဘေလာ့တစ္ခု လုပ္ျဖစ္တယ္၊ စိတ္ကူးတည့္ရာေတြ ေရးတယ္၊ ဒါပါပဲ၊ က်ေနာ့္စာတစ္ပုဒ္မွာ ေရးခဲ့ဖူးသလို ေပါ့၊ ဘာျဖစ္လို႔ ဘေလာ့ဂ္ေရးသလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းဟာ ေတာင္တက္သမား တစ္ေယာက္ကို ဘာျဖစ္လို႔ ေတာင္ေတြ လိုက္တက္ေနတာလဲ-လို႔ ေမးတာနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ပါပဲ၊ ေျဖစရာ မ်ားမ်ားစားစား မ႐ွိပါဘူး၊ ခင္ဗ်ား သိခ်င္ရင္ ကိုယ္တိုင္တက္ၾကည့္လိုက္၊ တခါတည္း စြဲခ်င္စြဲသြားမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ တခါတည္း လန္ခ်င္လည္း လန္သြားလိမ့္မယ္"

"ေတာ္ပါၿပီကြာ၊ စမ္းေတာ့ မစမ္းပါရေစနဲ႔၊ မင္းကို ၾကည့္ရတာနဲ႔တင္ လံုေလာက္ေနပါၿပီ..."

သူကေျပာရင္း က်ေနာ့္ကို ၾကည့္တယ္၊ က်ေနာ္က သြားတိုက္ေဆးနဲ႔ သြားပြတ္တံ ထားတဲ့ ခြက္ကို လက္လွမ္းလိုက္ရင္း သူဘာမ်ား ဆက္မလဲလို႔ အသာေစာင့္ေနလိုက္တယ္၊

"မင္း ဘယ္သူ႔စာေတြ ဖတ္ျဖစ္သလဲ၊ ဘယ္လိုစာေတြ ဖတ္သလဲ"

"ဖတ္ျဖစ္တာေတာ့ အစံုပါပဲ၊ က်ေနာ္ စာမေ႐ြးပါဘူး၊ အခ်ိန္ရရင္ ရသလို အားလံုးကို လုိက္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္၊ အရင္တုန္းကေတာ့ အဖတ္နည္းေပမယ့္ အခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဖတ္ေနတယ္၊ တခု ၾကားျဖတ္ေျပာရရင္ က်ေနာ္က တခါတခါ အေျပာင္းအလဲတခ်ိဳ႕ကို လုပ္ဖို႔ ေႏွာင့္ေႏွးတတ္တယ္ဗ်၊ ဥပမာ- blog roll...၊ သူမ်ား ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ ကိုယ္ဖတ္ေနက် ဘေလာ့ဂ္ေတြကို ဘေလာ့ဂ္႐ိုးလ္မွာ တင္ထားေတာ့ အသစ္တက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းသိ၊ ခ်က္ခ်င္းဖတ္လို႔ ရတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါကို က်ေနာ္ျမင္ေနေပမယ့္ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့ အထိ မလုပ္ျဖစ္ဘူး၊ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို ကြန္ျပဴတာထဲက book-mark ထဲမွာပဲ သိမ္းၿပီး အဲဒီကေန ကလစ္လုပ္ၿပီး ဖတ္တယ္၊ ဆိုေတာ့ ဘယ္သူေတြက ဘာေတြေရးေနမွန္းလဲ မသိ၊ ကိုယ္ကလည္း ေကာင္းေကာင္း မေရာက္ျဖစ္နဲ႔ေပါ့ဗ်ာ၊ အခုေတာ့လည္း ဘေလာ့ဂ္႐ိုးလ္နဲ႔ အဆင္ကိုေျပလို႔၊ အဲဒီတုန္းက ေတာ့ ဘာလို႔မလုပ္ခဲ့မွန္း ကို္ယ့္ဟာကိုယ္လည္း မသိပါဘူးဗ်ာ၊ ပ်င္းေနတာပဲ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္..."

"အခုေတာ့ မင္းက ေလွ်ာက္ဖတ္ေနၿပီဆိုေတာ့ မင္းဆီကိုလည္း လာၾကသူေတြ ႐ွိမွာေပါ့၊ လုပ္ပါဦး၊ စာလာ ဖတ္သူေတြနဲ႔ ထားခဲ့ၾကတဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြအေၾကာင္း..."

"အင္း...က်ေနာ့္ဆီကို စာလာဖတ္သူ အေရအတြက္ေတာ့ အခုေနာက္ပိုင္း ပိုမ်ားလာတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရမယ္ ထင္တယ္၊ ဟိုးအရင္တုန္းကေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ေလးကို ဘယ္သူမွ မသိသေလာက္ပါပဲ၊ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အၿမဲပံုမွန္ လာဖတ္ေနတာဆိုလို႔ မမီးငယ္ ဆိုတဲ့ အမ,ေလးကို က်ေနာ္သတိထားမိတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ညီမ နႏၵာ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂ်ီးေဒၚလို႔ ေခၚတဲ့သူ... စသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ၊ ဒီဖက္ပိုင္းမွာေတာ့ သံေယာဇဥ္ ႀကီးတတ္တဲ့ ညီငယ္ ေမာင္မ်ိဳး၊ နာမည္ႀကီး မေမဓာဝီ မွစလို႔ ဂ်ာမနီက ညီမ၊ အမေတြ..၊ ေျပာရရင္ အမ်ားႀကီးေပါ့ေလ၊ ဒီလို နာမည္ေတြနဲ႔ေျပာရတာ နဲနဲေတာ့ စိုးရိမ္တယ္ဗ်၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြကို မေဖာ္ျပမိရင္ တခ်ိဳ႕လည္း စိတ္ေကာင္းမွာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ အခုကိုပဲ က်ေနာ္ နာမည္မေျပာမိတဲ့ သူေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္၊ သူတို႔ကိုလည္း ေဗြမယူပါနဲ႔လို႔ တလက္စတည္း ေတာင္းပန္ရေတာ့ မွာ ပါပဲဗ်ာ၊ ကြန္မန္႔ မခ်န္ခဲ့ဘဲ လာတတ္သူမ်ားလည္း ႐ွိေကာင္း႐ွိႏိုင္ပါတယ္၊ က်ေနာ္လည္း အၿမဲတမ္း ကြန္မန္႔ေတြ မေရးျဖစ္ပါဘူး၊

ကြန္မန႔္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ကြန္မန္႔ေတြကို က်ေနာ္တကယ္ တန္ဖိုးထားပါတယ္၊ တျခားေသာ မိတ္ေဆြ ဘေလာ့ဂါေတြလိုပါပဲ၊ ကြန္မန္႔ေတြရေတာ့လည္း ေပ်ာ္တာေပါ့ဗ်ာ၊ တတ္ႏိုင္သေလာက္လည္း ကြန္မန္႔ေတြကို က်ေနာ္ျပန္ ျဖစ္ပါတယ္၊ က်ေနာ့္အျမင္ကေတာ့ ဘေလာ့ဂိုစဖီးယားက ခင္မင္မႈေပၚမွာ အမ်ားႀကီး အေျခခံပါတယ္၊ ဥပမာ၊ ပေရာဖက္႐ွင္နယ္လ္ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ၊ သူေရးတဲ့ စာေတြကို က်ေနာ္ႀကိဳက္ရင္ ဝယ္ဖတ္မယ္၊ သိမ္းမယ္၊ သူ႔ကို ေလးစားမယ္၊ သူေပးတဲ့ မက္ေဆ့ခ်္၊ သူ႔ရဲ႕ အေတြး၊ အေရးေတြကို မွတ္သားမယ္၊ စာေရးဆရာနဲ႔ စာဖတ္သူၾကားက relationship က အဲဒီလို...၊ အဲဒီဆရာရဲ႕ လက္က်လာရင္၊ က်ေနာ္အႀကိဳက္ မေတြ႔ေတာ့ရင္ သူ႔စာေတြ မဝယ္ေတာ့ဘူး၊ မဖတ္ေတာ့ဘူး၊ ဘေလာ့ဂါနဲ႔ စာဖတ္သူက်ေတာ့ ရင္းႏွီးခင္မင္မႈနဲ႔ သြားတာေလ၊ ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ သူ႔အေၾကာင္း၊ ကိုယ့္ အေၾကာင္း အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ သိေနၾကတာပါပဲ၊ သူ႔စာေတြ ဖတ္ရင္းနဲ႔ သူ႔ကိုပါ အထိုက္အေလ်ာက္ သိလာေတာ့ အင္တာနက္ ကြန္ယက္ေတြနဲ႔ အၿပိဳင္ သံေယာဇဥ္ ကြန္ယက္ေတြလည္း ျဖစ္တည္လာတယ္ လို႔ ထင္တာပါပဲ၊ ဒီလိုနဲ႔ စာေတြကို ခ်စ္ေသာမ်က္စိနဲ႔ ၾကည့္မိ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာေသာစိတ္တို႔နဲ႔ ဖတ္မိတာပါပဲ၊ ကြန္မန္႔ေတြမွာက အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးတာေတြအျပင္ ဒီလိုဟာေတြကိုပါ ျမင္ရတတ္ပါတယ္"

စကားကို ျဖတ္လိုက္ၿပီးေတာ့ သြားပြတ္တံေပၚမွာ သြားတိုက္ေဆးကို က်ေနာ္ ညႇစ္ခ်လိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ခံတြင္းစိုသြားေအာင္ ေရတငံုနဲ႔ ပါးလုပ္က်င္းလိုက္တယ္၊ ညီလင္းသစ္ညာခြဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၿငိမ္ေနတာ ေတြ႔တယ္၊ သူ တခုခုကို ေတြးေနပံုပဲ၊ က်ေနာ္လည္း သြားပြတ္တံကို ပါးစပ္ထဲ ထည့္လိုက္ၿပီး ေတာ့ သြားစ,တိုက္တယ္၊ ခဏၾကာမွ သူက ...

"မင္း ဘယ္လိုစာေတြ ေရးသလဲ၊ ဘာအေၾကာင္း ေရး(ခ်င္)လဲ"

"ဘယ္လိုစာေတြ ေရးသလဲ ဆိုတာကေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ ထိပ္ဆံုးမွာ တင္ထားသလိုပါပဲ၊ ကဗ်ာ၊ အေတြး၊ ေဝမွ်တာ၊ အက္ေဆး... စိတ္ကူးတည့္ရာ ပါပဲဗ်ာ၊ ကဗ်ာေတြ အရမ္းေရးခ်င္ေပမယ့္ ဦးေႏွာက္က ထြက္မလာေတာ့ဘူး ျဖစ္ေနတယ္ဗ်၊ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဓါတ္ပံုေတြ၊ သီခ်င္းေတြ၊ ဗီဒီယိုေတြ ပါ လုပ္ခ်င္လာတယ္"လို႔ သြားပြတ္တံကို ပါးေစာင္မွာငံုရင္း က်ေနာ္ေျဖလိုက္တယ္၊

သူက ေမးသင့္၊ မေမးသင့္ ခ်ိန္သလို လုပ္ေနၿပီးမွ ...

"သား အေၾကာင္းလည္း ေရးတယ္ေနာ္"လို႔ ေမးေျပာ,ေျပာတယ္၊

က်ေနာ္ သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္၊ သူ႔ မ်က္ဝန္းေတြ ႏူးညံ့ေနသလိုပဲ၊ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ႔ေလသံ ေတြ အမ်ားၿပီး ေပ်ာ့ေျပာင္းသြားၿပီ...၊ က်ေနာ္က ပါးစပ္ထဲက သြားတိုက္ေဆးေတြကို ေထြးလိုက္ရင္း ...

"ဘေလာ့ဂ္ဆိုတာက ၂ ရက္၊ ၃ ရက္တခါ ဆိုသလို ပို႔စ္ေတြ တင္ေနျဖစ္ေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ေတြ၊ သုတေတြ အျပင္ ကုိယ့္အေၾကာင္းေတြပါ တျဖည္းျဖည္း ေရးျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ၊ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကိုယ့္မိသားစု၊ ကိုယ့္ သူငယ္ခ်င္း၊ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ အကုန္လံုး ပါလာေတာ့တာ ပါပဲဗ်ာ..."

သူ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္ေနတယ္၊ ၿပီးမွ

"ဘေလာ့ဂ္ရဲ႕ ေကာင္းကြက္နဲ႔ ဆိုးကြက္က..."

ဒီေမးခြန္းကို ၾကားေတာ့ က်ေနာ္ရယ္ခ်လိုက္တာ သြားတိုက္ေဆး သီးမလိုေတာင္ ျဖစ္သြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ မ်က္ႏွာပိုးသတ္ရင္း ...

"ေကာင္းကြက္ကေတာ့ မိတ္ေဆြေတြ တိုးတယ္၊ စိတ္ေျဖစရာ၊ ရင္ဖြင့္စရာ ျဖစ္တယ္၊ အေၾကာင္းအရာ တခုကို မေရးခင္ ေသခ်ာေအာင္ references ျပန္ၾကည့္ရေတာ့ ပိုေလ့လာျဖစ္တယ္၊ သူမ်ားေရးတာေတြကေန သုတ၊ ရသ ရတယ္ဗ်ာ၊ အင္း...ဆိုးကြက္ကေတာ့ အခ်ိန္ေပး ရတယ္၊ အိပ္ေရးပ်က္တယ္၊ အခုကိုပဲ ခင္ဗ်ားကို က်ေနာ္ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ စကားေျပာေနတာေလ..."လို႔ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို ထိန္းထားရတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ က်ေနာ္ ေျဖလိုက္တယ္၊

က်ေနာ့္အေျဖလည္း ၾကားေရာ သူ တဟားဟားနဲ႔ ေအာ္ရယ္တယ္၊ က်ေနာ္လည္း လိုက္ရယ္မိတယ္၊ က်ေနာ္နဲ႔ သူ႔ၾကားမွာ အဖုအထစ္ေတြ မ႐ွိေတာ့သလိုပဲ၊ မွန္ရဲ႕ တဖက္ျခမ္းက ညီလင္းသစ္ညာခြဲက မွန္ရဲ႕ အျခားတဖက္ျခမ္းက ညီလင္းသစ္ဘယ္ခြဲကို နားလည္သြားပံုပါပဲ၊ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေလာေလာလတ္လတ္ ရလိုက္တဲ့ ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္မႈ အေငြ႔ေတြက ရယ္သံေတြကေနတဆင့္ မွန္ကိုေတာင္ အခုိး႐ိုက္သြားတယ္၊ သူက မွန္ကို ျပန္ၾကည္သြားေအာင္ လက္တဖက္နဲ႔ သုတ္လိုက္ၿပီး ...

"အခု ငါ့ေနရာမွာ မင္းဘေလာ့ဂ္ကို လာလည္ေနက် သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုရင္ မင္း ဘာမ်ားေျပာခ်င္မလဲ"လို႔ ေမးတယ္၊

"လူခ်င္း မေတြ႔ဖူးၾက(ေသး)ေပမယ့္ အခုလို ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ အခ်င္းခ်င္း ခင္မင္ရတာ ေပ်ာ္ပါတယ္-လို႔၊ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္က သား အိပ္သြားမွ၊ ညပိုင္း ၁၀ နာရီ ၁၁ နာရီေလာက္မွ ဘေလာ့ဂ္လုပ္ျဖစ္တာမို႔ ၂ ရက္တခါ၊ ၃ ရက္တခါမွပဲ အသစ္တင္ႏိုင္ပါတယ္၊ ဒါေတာင္ အတင္းႀကိဳးစားရတာ...၊ အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္ကို စိတ္႐ွည္ၾကဖို႔ ေျပာမိမယ္ ထင္ပါတယ္ဗ်ာ"လို႔ က်ေနာ္ ေျဖလိုက္တယ္၊ တဆက္တည္းပဲ ေခါင္းငံု႔ ၿပီး ေရဘံုဘိုင္က ေရနဲ႔ ပါးလုပ္က်င္းလိုက္တယ္၊ အဲဒီအခိုက္မွာပဲ က်ေနာ့္ ေနာက္ဖက္ကေန ကပ္ၿပီး...

"ေ႐ွရီ.. ဘယ္သူနဲ႔ စကားေျပာေနတာလဲ၊ ေစာေစာစီးစီး.."လို႔ အသံၾကားလိုက္ေတာ့ လန္႔သြားတယ္၊

လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မအိမ္သူ...၊ စူးစမ္းတဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ေနတယ္၊ ဒါနဲ႔ ...

"မဟုတ္ပါဘူး၊ သီခ်င္းေလး တပိုဒ္ ပါးစပ္ထဲေရာက္လာလို႔ ညည္းၾကည့္ေနတာပါ"လို႔ ေရာခ်လိုက္ရတယ္၊

ၿပီးေတာ့ ကမန္းကတန္း ေ႐ွ႕ျပန္လွည့္ၿပီး မွန္ထဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစံုတရာကို ႐ွာေဖြေနပံုရတဲ့ က်ေနာ့္ မ်က္လံုးေတြကိုပဲ ေတြ႔လိုက္ ရတယ္...။ ။

ညီလင္းသစ္
၃ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၁

စာႂကြင္း။ ။ ညီငယ္ ေမာင္မ်ိဳး တဂ္ထားတဲ့ 'ဗ်ဴး' အေၾကာင္း ပို႔စ္ပါ၊ ေမးခြန္းေတြက သူ လိုခ်င္တဲ့အတိုင္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ယူထားပါ တယ္၊ နဲနဲ ေနာက္က်ေပမယ့္ သူ နားလည္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္...။ :)