29 May 2011

လႈိင္းမ်ားထက္မွာ


ေဖ်ာ္ေျဖေရးခန္းမဟု ေရးထားေသာ အခန္းေလးထဲ ေရာက္ေတာ့ ဘယ္သူမွ ႐ွိမေန..၊ အထဲမွာက ႐ုပ္႐ွင္ခန္းမ အေသးစားေလး တစ္ခုလို ခံုေတြကို အစီအရီခ်ထားသည္၊ တဖက္ထိပ္မွာေတာ့ တီဗီႏွင့္ဗီဒီယုိ ျပစက္တစ္လံုးကို စင္ေလးတစ္ခုေပၚမွာ တင္ထားသည္၊ တခ်ိန္က ေအာက္စက္ဟုေခၚသည့္ ဗီဒီယုိ ကက္ဆက္အေခြ ထည့္ဖြင့္ရသည့္ စက္ကို ျမင္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ နည္းနည္း အံ့ၾသသြားသည္၊ တခ်ိန္ထဲ မွာပဲ ဘယ္လိုမွ အလုပ္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့မွန္းလည္း သိလိုက္သည္၊ က်ေနာ္တို႔မွာ ပါလာသည္က ဒီဗီဒီ ဓါတ္ျပားခ်ပ္ ေလး ၂ ခ်ပ္ကိုး...၊

Reka ဟု အမည္ရသည့္ ဤဘန္ဂလို အိမ္ေလးမွာ က်ေနာ္တို႔ လာတည္းေနစဥ္ အတြင္း တစ္ရက္မွာ သားကို ကာတြန္းကား ျပဖို႔ ဒီခန္းမေလးကို ေရာက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္၊ ပံုမွန္အားျဖင့္ ယခုလို ခရီးထြက္ေန တုန္းမွာ သားကို တီဗီ မၾကည့္ေစခ်င္ပါ၊ သို႔ေသာ္ ဒီေန႔မွာေတာ့ အျခားကစားနည္းလည္း မ႐ွိေတာ့သလို သူ႔ကို ခဏတျဖဳတ္ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ေနေစခ်င္တာေၾကာင့္ နာရီဝက္ေလာက္ ကာတြန္းကား ၾကည့္ရမည္ဟု ဆိုကာ အိမ္မွ လိုရမယ္ရ ယူလာသည့္ Chuggington ကာတြန္း ဒီဗီဒီေလး ၂ ခ်ပ္ျဖင့္ လာခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္၊ ယခုေတာ့ ဖြင့္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့...၊

သူ႔ ဒီဗီဒီေတြကို ဤစက္ျဖင့္ ဖြင့္လို႔မရေၾကာင္း က်ေနာ္က သားကိုေျပာလိုက္သည္၊ သားက နားမလည္...၊ သူၾကည့္ခ်င္သည့္ ဒီဗီဒီ တစ္ခ်ပ္ကို ထုတ္ေပးကာ ဖြင့္ေပးဖို႔ပဲ အတင္း ပူဆာေနသည္၊ သုိ႔ႏွင့္ သူ႔ကို ဗီဒီယို စက္ေ႐ွ႕ေခၚကာ ဤစက္မွာ ဒီဗီဒီအတြက္ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ အေခြထည့္သည့္ အေပါက္ႏွင့္ ဒီဗီဒီတို႔ အ႐ြယ္ အစားလည္း မတူေၾကာင္း လက္ေတြ႔လည္း ျပရင္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ႐ွင္းျပလိုက္ရသည္၊ သုိ႔ေသာ္ သူ နားမလည္ပါ၊ ဒီမွာ စက္႐ွိတာပဲ၊ ဒီစက္နဲ႔ ဖြင့္ေပးပါ ဟုပဲ တြင္တြင္ ဆိုေနသည္၊ ေနာက္ဆံုး အာေပါက္မတတ္ ႐ွင္းျပၿပီး စက္ေဘးက စင္ေလးေပၚမွာ တင္ထားသည့္ ဗီဒီယို ကက္ဆက္ေခြေတြထဲက သူသိသည့္ ကာတြန္း ဇတ္ေကာင္ပါသည့္ တစ္ေခြကိုပဲ ဖြင့္ေပးလိုက္ရ ေတာ့သည္၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဗီဒီယုိ အေခြေတြ အားလံုးက လည္း ဂ်ာမန္စကားေျပာေတြ ထည့္ထားသည့္ အေခြေတြဆိုေတာ့ သားက ဘာမွနားမလည္ဘဲ မေက်မခ်မ္း ႏွင့္ပင္ ၾကည့္ေနရ ေတာ့သည္၊ က်ေနာ္က သားေဘးမွာ အသာဝင္ထိုင္သည့္ အခိုက္ စကားလံုး ေလး တစ္ခု က ေခါင္းထဲမွာ ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္၊ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ေနးတစ္ဗ္မ်ား (digital natives)...၊

အိုင္တီေခတ္ႏွင့္ အတူ တဟုန္ထိုး ဖြံ႔ၿဖိဳးလာသည့္ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ နည္းပညာမ်ား အလယ္မွာ ေမြးဖြားလာ သည့္ ကေလးမ်ားကို ေယဘုယ်အားျဖင့္ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ေနးတစ္ဗ္မ်ားဟု ကင္ပြန္းတပ္ၾကပါသည္၊ ေမြးလာ ကတည္းက ေခတ္မီ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ပစၥည္းကိရိယာတို႔ႏွင့္ ထိေတြ႔ဆက္ဆံ ႀကီးျပင္းလာၾကေသာ ဤကေလး မ်ားကို အေမရိကန္ စာေရးဆရာ Marc Prensky က ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ေနးတစ္ဗ္မ်ားဟု တီထြင္ေခၚေဝၚ သံုးစြဲ ခဲ့သည္၊ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ဤကေလးမ်ား၏ ဥာဏ္ရည္မွာ ထက္ျမက္သလို စူးစမ္းေလ့လာမႈ အားက လည္း ေကာင္းေလ့႐ွိသည္၊ ထိုးထြင္းသိျမင္ တတ္ၾကၿပီး သင္လြယ္တတ္လြယ္ေသာ္လည္း အစီအစဥ္တက် ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မည္၊ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို ခ်က္ခ်င္းေကာက္လုပ္တတ္ေပမယ့္ ေရ႐ွည္ဆက္လုပ္ဖို႔ စိတ္ပါခ်င္မွလည္း ပါတတ္ၾကသည္၊ Social Network လို လူအဖြဲ႔အစည္း မ်ားကို ႏွစ္သက္ေလ့႐ွိၿပီး တခ်ိန္ ထဲမွာလည္း အလုပ္ေတြ ေလးငါးခု တၿပိဳင္တည္း လုပ္ႏိုင္စြမ္းၾကသည္၊ ဥပမာ- တီဗီေ႐ွ႕မွာ ထိုင္ၾကည့္ေန ရင္း သူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ခ်က္တင္ ဝင္ေနသည့္အခုိက္ ေဘးမွ ဖြင့္ထားသည့္ သီခ်င္း ကိုလည္း ခပ္တိုးတိုး လိုက္ဆိုကာ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မွာ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနတာမ်ိဳး ျဖစ္သည္၊ က်ေနာ္တို႔ငယ္စဥ္က ေလာကအေပၚ ႐ွဳျမင္ပံုႏွင့္ ၄င္းတို႔ ႐ွဳျမင္ပံုခ်င္းက မတူတတ္ၾကပါ၊

က်ေနာ္ အသက္ ၄ ႏွစ္ခြဲခန္႔က ပထမ ဦးဆံုးအႀကိမ္ တယ္လီဖုန္း ေျပာခြင့္ရခဲ့သည္၊ အေဖက သူ႔ညီမဆီကို အလုပ္မွ ဖုန္းဆက္ရင္း ေဘးနားမွာ ႐ွိေနေသာ က်ေနာ့္ကို ေခၚကာ အေဒၚကို ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ေျပာရင္း တယ္လီဖုန္း အမည္းႀကီးကို နားမွာ ကပ္ေပးသည္၊ တဖက္မွ အေဒၚ၏ ေနေကာင္းလား၊ ဘာလုပ္ေနလဲ၊ တခုခု ေျပာေလ စေသာ စကားသံမ်ားကိုသာ နားေထာင္ရင္း က်ေနာ္ ၾကက္ေသ,ေသေနခဲ့တာ ေကာင္းစြာ မွတ္မိေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္၊ က်ေနာ္က ၄ ႏွစ္ခြဲမွာ တယ္လီဖုန္းတစ္လံုးႏွင့္ အံ့ၾသမွင္သက္စြာ ေၾကာင္အ,ေနခဲ့ေပမယ့္ ယခု သားကေတာ့ ၃ ႏွစ္ မျပည့္မီကပင္ က်ေနာ္ သို႔မဟုတ္ သူ႔အေမႏွင့္ ဖုန္းထဲမွာ စကားေတြကို ေအးေအးလူလူ ေျပာတတ္ေနခဲ့ၿပီ၊ က်ေနာ့္အသက္ ၃ ႏွစ္ အ႐ြယ္တုန္းက ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားရာ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျမင္ခဲ့၊ သင္ခဲ့၊ ၾကားခဲ့ရသမွ်သည္ ယခု သား အသက္ ၃ ႏွစ္ အ႐ြယ္မွာ ျမင္ေန၊ ၾကားေနရတာေတြထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ႐ိုးစင္း၊ ႐ွင္းလင္း ေနခဲ့လိမ့္မည္လားဟု တခါတရံ က်ေနာ္ ေတြးမိသည္၊ ဤေခတ္ ကေလးမ်ားမွာ ေမြးလာကတည္းက ႀကံဳေတြ႔ႀကီးျပင္း ရသည့္ ဘဝ ေနထိုင္မႈပံုစံ life style ေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္အေပၚ ၄င္းတို႔၏ သင္ၾကားပံု၊ တံု႔ျပန္ပံု တို႔မွာ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ႐ွိစြာျဖင့္ ထက္ျမက္ပါးလ် လာခဲ့ရျခင္း ျဖစ္မည္ဟုပဲ က်ေနာ္ မွတ္ခ်က္ခ်မိပါသည္၊

တေလာဆီက ဆရာမ တစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားစပ္မိရင္း သူက ေျပာျပသည္၊ သူ႔သမီးေလးက နံပါတ္ျပား အေပါက္ေတြကို လွည့္ၿပီး ဆက္ရေသာ က်ေနာ္တို႔ ငယ္စဥ္က တယ္လီဖုန္း တစ္လံုးကို ပထမဆံုး အႀကိမ္ ျမင္လိုက္တုန္းက ဤအရာဟာ တယ္လီဖုန္းပါ ဟု ႐ွင္းျပေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မယံုႏိုင္ခဲ့ပါ-တဲ့၊ အခုလို နံပါတ္ခလုတ္ေတြ ႏွိပ္ၿပီး ဆက္ရတဲ့ ဖုန္းေတြ မတိုင္ခင္က သက္ဆိုင္ရာ နံပါတ္အေပါက္ေတြထဲ လက္ထည့္ ၿပီး ဒီအဝိုင္း ျပားကို လွည့္,လွည့္ၿပီး ဆက္ရေၾကာင္း ႐ွင္းျပေသာ သူ႔အေမကို ကေလးမေလးက မ်က္လံုး ေပကလပ္ျဖင့္ ဇေဝဇဝါ ၾကည့္ေနခဲ့သည္၊ ယခင္က သံုးခဲ့ၾကေသာ တယ္လီဖုန္းကို ျမင္လုိက္စဥ္က ကေလးမေလး၏ နားမလည္မႈမွာ ဗီဒီယိုအေခြ ဖြင့္သည့္ ေအာက္စက္ကို ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ျမင္သည့္ အခိုက္ သား၏ နားမလည္ပံုႏွင့္ တထပ္တည္း က်ပါလိမ့္မည္၊ ယေန႔ သူတို႔ေရာက္ေနေသာ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ေခတ္ကို ဘယ္လို အဆင့္ဆင့္ တက္လွမ္းလာခဲ့ ရေၾကာင္း ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ေနးတစ္ဗ္ေလးမ်ား ခ်က္ခ်င္း သေဘာမေပါက္ႏိုင္တာ က်ေနာ္ နားလည္ပါသည္၊


Image: google

ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ေနးတစ္ဗ္ေတြ အေၾကာင္းေျပာေတာ့ သူႏွင့္ တဆက္ထဲ ယွဥ္တြဲေနသည့္ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ အင္မီး ဂရန္႔မ်ား (digital immigrants) အေၾကာင္းလည္း ေျပာဖို႔ လိုပါလိမ့္မည္၊ ဒီစကားလံုးကိုလည္း အဆိုပါ စာေရးဆရာကပင္ ထြင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္၊ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ နည္းပညာေတြႏွင့္ အတူေမြးလာၾကသူ လူငယ္ေတြက ထိုအရာမ်ားကို သက္ေသာင့္သက္သာ ကိုင္တြယ္သံုးစြဲၾကေတာ့ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္႐ြာမွာ ေအးေအးလူလူ ေနထိုင္ ႏိုင္ၾကသူေတြလို ေနးတစ္ဗ္မ်ား (natives) ဟုတင္စားေခၚသည့္ နည္းတူ ထိုနည္းပညာမ်ား ေနာက္ ကို အေမာတေကာႏွင့္ အသည္းအသန္ လိုက္ပါ သင္ယူေနရသူမ်ားကို ကိုယ္မသိသည့္ တိုင္းတပါးမွာ ဝင္ဆန္႔ေအာင္ ႀကိဳးစားေနရသည့္ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းအေျခခ်သူမ်ားလို အင္မီးဂရန္႔မ်ား (immigrants) ဟု တင္စားေခၚျခင္းပဲ ျဖစ္ပါသည္၊ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ အင္မီးဂရန္႔ မ်ားသည္ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ နည္းပညာ နယ္စပ္မ်ဥ္းကို ျဖတ္ေက်ာ္ေသာသူမ်ား ျဖစ္သည္၊ Marc Prensky ကေတာ့ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ အင္မီးဂရန္႔ကို ဒစ္ဂ်စ္တယ္ နည္းပညာ၏ ျပင္ပမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ၿပီးမွ တဖန္ျပန္လည္ သင္ၾကား၊ ဝင္ဆန္႔ဖို႔ ႀကိဳးစားေသာသူဟု အနက္ဖြင့္ပါသည္၊

လြန္ခဲ့ေသာ ၃ ႏွစ္ခန္႔က အေဖႏွင့္အေမ က်ေနာ္တို႔ဆီကို အလည္လာခိုက္ ကြန္ျပဴတာဆိုတာႏွင့္ ပထမဆံုး အႀကိမ္ ထိေတြ႔ခြင့္ ရသြားခဲ့ၾကသည္၊ က်ေနာ္က အေဖ့ကို သူဖတ္ခ်င္သည့္ စာမ်ား၊ သိခ်င္သည့္ သတင္းမ်ား ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ အင္တာနက္ သံုးပံုသံုးနည္း ႐ွင္းျပသည္၊ ထို႔ေနာက္ သူ႔ကို ကြန္ျပဴတာေ႐ွ႕ ထုိင္ခိုင္းရင္း ေဘးနားမွာ က်ေနာ္အသာ ရပ္ေနခဲ့သည္၊ ကြန္ျပဴတာကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ အေဖကိုင္တြယ္ပံုအား က်ေနာ္ အံ့အားသင့္ခဲ့ရသည္၊ သူ သြားခ်င္သည့္ ဝက္ဘ္ဆိုဒ္မ်ားကို ႏွိပ္ရန္ အေဖက ေမာက္စ္ကို ေနာက္ဖက္ အစြန္းေလးမွ အသာကိုင္ကာ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ႏွင့္ တြန္းသည္၊ ေမာ္နီတာေပၚမွာ ျမင္ေနရသည့္ ျမား ကေလးက ဝက္ဘ္ဆိုဒ္ လိပ္စာ ေပၚေရာက္သြားၿပီး လက္ဖဝါး ပံုသဏၭာန္ ေျပာင္းသြားေတာ့မွ ေမာက္စ္ကို လက္ဝါးႏွင့္္ အုပ္ကိုင္ၿပီး လက္ညႇိဳးျဖင့္ ႏွိပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားသည္၊ သုိ႔ေသာ္ အေဖ အဲဒီလို ေမာက္စ္ကို လက္ဝါးႏွင့္ အုပ္ကိုင္လိုက္ ခ်ိန္မွာပဲ ေမာက္စ္က မဆိုစေလာက္ ေနရာေ႐ြ႕သြားၿပီး ဖန္သားျပင္ေပၚမွ ျမားေလးကလည္း ဝက္ဘ္ဆိုဒ္ လိပ္စာေပၚမွ ေ႐ြ႕သြားေတာ့သည္၊ ဒါေပမယ့္ ဖန္သားျပင္ကို ၾကည့္ေနရမည့္အစား ေမာက္စ္ ကိုပဲ စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည့္ အေဖက ဒါကိုမျမင္...၊ ေမာ္နီတာကို ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ဘာမွ ေျပာင္းလဲပံု မရတာကို နားမလည္ႏိုင္ဘဲ 'သားေရ.. ငါႏွိပ္တာ မပြင့္ပါလားကြ' ဟု က်ေနာ့္ကို လွမ္း ေျပာ႐ွာသည္၊ ၃ ႏွစ္ခြဲအ႐ြယ္ က်ေနာ့္သားကေလးကို ပထမဆံုး အႀကိမ္ ကြန္ျပဴတာမွာ ဂိမ္းေလးတစ္ခု ေပးေဆာ့စဥ္က သူ႔လက္ထက္ ၃ ဆေလာက္ ပိုႀကီးသည့္ ေမာက္စ္ကို အုပ္ကိုင္ရင္း ေမာက္စ္ဘယ္လို သံုးရ သလဲဟု ၁ မိနစ္အတြင္းမွာပင္ သေဘာေပါက္ သြားခဲ့တာ ျဖတ္ကနဲ အမွတ္ရလိုက္မိသည္၊ အဖိုးႏွင့္သူ႔ေျမး တို႔၏ ေမာက္စ္ကို ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္ပံုက ဒစ္ဂ်စ္တယ္ေခတ္၏ တဖက္တခ်က္မွာ ႐ွိၾကေသာ မ်ိဳးဆက္ ၂ ခု အၾကား ကြာဟမႈႏွင့္ တံု႔ျပန္ပံုကို သတိျပဳမိ ေစပါသည္၊

က်ေနာ္ ေမြးစဥ္က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားစက္ မ႐ွိေသးပါ၊ က်ေနာ့္အသက္ ၅ ႏွစ္ဝန္းက်င္ခန္႔ က်မွ အေဒၚတစ္ေယာက္အိမ္မွာ အျဖဴအမည္း တီဗီတစ္လံုး ေရာက္လာခဲ့သည္၊ ညစဥ္ တီဗီၾကည့္ခ်ိန္ဆို က်ေနာ္ တို႔ အမ်ိဳးေတြသာမက ရပ္ကြက္ထဲမွ အိမ္နီးခ်င္းေတြပါ ေရာက္လာၿပီး တ႐ုန္း႐ုန္းႏွင့္ ႐ွိေနေတာ့သည္၊ တီဗီ ေတြ အထိုက္အေလ်ာက္ ပိုင္လာၾကခ်ိန္မွာ ေနာက္ထပ္ ေခတ္စားလာတာ တစ္ခုက ဗီဒီယုိျပစက္ ျဖစ္သည္၊ ဗီဒီယုိ အေခြဆိုင္မွာ အိမ္႐ွိလူကုန္ အႀကိဳက္ ျမန္မာကား၊ ကုလားကား၊ သိုင္းကား၊ သရဲကား၊ အက္႐ွင္ကား စံုေအာင္ငွားၿပီး ထိုဆိုင္မွပင္ ဗီဒီယုိျပစက္ ေအာက္စက္ပါ ငွားၾကေလ့႐ွိသည္၊ ထို႔အျပင္ အဆိုပါစက္ကို ကိုင္တြယ္ျပသဖို႔ ဆိုင္မွ လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကလည္း လိုက္လာရသည္၊ သုိ႔ႏွင့္ အိမ္သားအားလံုး စား ေသာက္ၿပီးစီးသည့္ အခ်ိန္မွစ,ကာ အေခြေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု တညလံုး ၾကည့္ၾကတာ က်ေနာ္ မွတ္မိပါေသး သည္၊ ထိုအခ်ိန္က ဗီဒီယိုျပစက္ ဆိုသည္မွာ အင္မတန္ ခက္ခဲနက္နဲ ႐ွဳပ္ေထြးၿပီး အိမ္သားေတြ တစ္ေယာက္မွ မကိုင္တတ္သည့္အရာ...၊ ထိုစက္နားကို မည္သည့္ကေလးမွ် မကပ္ရ၊ ဆိုင္မွ လိုက္လာ သည့္ တာဝန္႐ွိ ပုဂၢိဳလ္သည္သာ ညလံုးေပါက္ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ၏ တဦးတည္းေသာ တာဝန္ခံ ဟူ၏၊

ယေန႔မွာေတာ့ ၅ ႏွစ္ေအာက္ ကေလးအားလံုးနီးပါး အတြက္ ကြန္ျပဴတာ၊ တီဗီ၊ ဒီဗီဒီ ျပစက္၊ ၿဂိဳဟ္တုဖမ္း စက္၊ ဟုမ္းမ္ စီးနီးမား စသည့္ စက္ေတြက ထမင္းစားေရေသာက္...၊ ရီမုတ္ကြန္ထ႐ိုးေတြ သံုးေလးခုကို ဘယ္ညာေျပာင္း ကိုင္ရင္း ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ေရစီးေၾကာင္းထဲမွာ သူတို႔ ေလးေတြ အားလံုး စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္..၊ က်ေနာ္ငယ္စဥ္က ေက်းရြာေတြမွာ ေရဒီယုိ တစ္လံုးကို တစ္႐ြာလံုး လာၿပီး ဝိုင္းဖြဲ႔နားေထာင္ၾကသည့္ အျဖစ္ကို သိရစဥ္က အထူးအဆန္းပဲဟု အံ့ၾသေန ခဲ့ဖူးသည္၊ ယခု က်ေနာ့္သားႏွင့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကို က်ေနာ္တို႔ငယ္စဥ္က ဗီဒီယုိျပစက္ကို ငွားၿပီး ပေရာ္ဖက္႐ွင္နယ္ ေအာ္ပေရတာ တစ္ေယာက္က တညလံုးလာျပ ေပးရသည့္ အျဖစ္ ကို ေျပာျပလွ်င္လည္း က်ေနာ့္ကို အထူးအဆန္းသဖြယ္ ဝိုင္းၾကည့္ၾကမည္ ထင္ပါသည္၊ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ေနးတစ္ဗ္မ်ားႏွင့္ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ အင္မီးဂရန္႔တို႔၏ အၾကားက ကြာဟမႈကို သေဘာေပါက္လာ သည္ႏွင့္အမွ် အလုပ္မွာ ကြန္ျပဴတာ စနစ္သံုး စက္ေတြအၾကား စိတ္ေသာက ေရာက္ေနၾကသည့္ သက္ႀကီးပိုင္း လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္ အခ်ိဳ႕ကို က်ေနာ္ပိုၿပီး ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ လာခဲ့ပါသည္၊

ယေန႔ တစထက္တစ က်ယ္ျပန္႔လာေသာ တက္ခ္ႏိုလိုဂ်ီ နည္းပညာေခတ္ကို ပင္လယ္ဟု တင္စားေခၚလွ်င္ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ရပ္ဝန္းသည္ လိႈင္းလံုးမ်ား ျဖစ္ပါလိမ့္မည္၊ အဆိုပါ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ နည္းပညာ၏ ျဖစ္ထြန္းမႈက အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါ အလိုက္ လိႈင္းၾကက္ခြပ္ ကေလးေတြ ျဖစ္ႏိုင္သလို ဆူနာမီလို ဧရာမလိႈင္းလံုးႀကီး ေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္၊ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ေနးတစ္ဗ္မ်ားက လိႈင္းေတြေပၚမွာ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလး လႈိင္းစီးရင္း သက္ေသာင့္သက္သာႏွင့္ ၄င္းတို႔ေခတ္ကို ျဖတ္သန္းေနၾက လိမ့္မည္၊ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ အင္မီးဂရန္႔ေတြ အဖို႔ ေတာ့ လိႈင္းေတြ ထက္မွာ ေခါင္းေဖာ္ႏိုင္ဖို႔ ယက္ကန္ ႀကိဳးစားရမွာ ေသခ်ာသည္၊ အခ်ိဳ႕က လိႈင္းေအာက္ ေရာက္ၿပီး ေရေတြ တငံုၿပီးတငံု ေသာက္ေနရတာမ်ိဳး ႐ွိမည္၊ အခ်ိဳ႕လည္း ေရေပၚေရာက္ေပမယ့္ လႈိင္းမူးေန တာမ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္၊ မ်ိဳးဆက္ကြာဟမႈ generation gap ဆိုသည္က ျဖတ္သန္းရာ ေခတ္အဆက္ဆက္ မွာ ႐ွိခဲ့သည္ခ်ည္း ျဖစ္ပါသည္၊ ယေန႔ေခတ္မွာေတာ့ တလံုးၿပီးတလံုး စဥ္ဆက္မျပတ္ တက္လာေသာ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ လိႈင္းတို႔၏ ႐ိုက္ပုတ္မႈ ေအာက္မွာ မ်ိဳးဆက္ကမ္းပါးတို႔ တဝုန္းဝုန္း ၿပိဳက်ၿပီး ကြာဟမႈက ပိုၿပီး ႀကီးလာမည္လား၊ ေမာက္စ္ေပၚမွ ဘီးလံုးေလးကို လက္ညႇိဳးျဖင့္ အသာအသာ တို႔ထိရင္း က်ေနာ္ ေတြးေနမိ ပါသည္...။ ။


ညီလင္းသစ္
၂၉ ေမ၊ ၂၀၁၁

18 comments:

Anonymous said...

More than that ko Nyi
We r playing in the field, they r playing in the room
So n so...
Good topic

Nyi

Anonymous said...

ေရးထားတာေတြ အမွန္ပဲ..။
ဘာဆက္ေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့..။
အိမ္မွာလဲ သမီးတေယာက္ဆိုေတာ့ ထူးမျခားနား။



ေပါက္

စကားမစပ္..
ငယ္တုန္းက တီဗီြအစီအစဥ္ေတြကို လြမ္းတယ္ေနာ္။
little house(ဒီကားကို သိပ္ၾကိဳက္တယ္
ဒုသမီး သြားေခါေလးကုိ မွတ္အမိဆံုး)
love boat
tom & jerry(cartoon)
စေန တနဂၤေႏြဆို
ရိုင္းးး..သရိုင္းစ္..အိုင္း ဆိုျပီး အားကစားလိုလို
ျပိဳင္တဲ့အစဥ္အစဥ္..။
၇ခြဲရင္ ေတးဂီတ..
ေနာက္ေတာ့ ဆိုၾကမယ္ ေပ်ာ္ၾကမယ္..။
ေမဆိြ ေမြးေန႔အထူး..။
ေျပာရင္းနဲ႔ လြမ္းစရာေလးေတြ ျဖစ္ကုန္ျပီ။

ဟမ္..
charlie's angels က်န္ခဲ့တယ္..။
ဟိ

Anonymous said...

This particular essay makes me think of what am I. One thing for sure, I try my best not to drown as I am "digital immigrant".

Mon Petit Avatar

Myanmar Good Knowledg Co., Ltd said...

စဥ္းစားစရာေတြနဲ႕ အမွတ္ရစရေတြေပးတဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး အက္ေဆးေလးပါလား။

ကၽြန္မအိုင္ဖုန္း စသံုးလို႕ ၃ရက္ေျမာက္မွာ သားက ဖုန္းမ်က္နွာျပင္ကို လက္နဲ႕ ပြတ္ႀကည္႔တယ္။ ကၽြန္မလုပ္တဲ႔ အတိုင္းေပါ႕။ ဘာမွမေျပာင္းလဲဘူး။ သူလုပ္လုိ႕မရဘူး ၊ အားမရဘူးျဖစ္ျပီး ဖုန္းကုိ ဘယ္လက္၀ါးျဖန႔္ထားတဲ႔ အေပၚတင္ ညာလက္၀ါးနဲ႕ ပြတ္ေတာ႔တာပဲ ။ ကၽြန္မလည္း အူတက္ေအာင္ရီတာေပါ႕။
တပါတ္ႀကာေတာ႔ ကၽြန္မမသိေအာင္ ဖုန္းကိုယူျပီး လက္ညိွဳးနဲ႕ ေထာက္တယ္။ပတ္စ္၀ပ္နဲ႕ပိတ္ထားတဲ႔ ေနရာကို အရင္ လက္ညိွဳးေလးနဲ႕ ဖိဆဲြျပီးဖြင္႔တယ္ ဂဏန္းေတြကို သံုးေလးခါႏိွပ္ျပီး ဘာေတြလုပ္လုိက္လည္းမသိပါဘူး။ အိုင္ဖုန္းကို ကြန္ျပဴတာနဲ႕ ျပန္တတ္ျပီး ေဒါင္းလုပ္ျပန္လုပ္ရေတာ႔တာပဲ။
စက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ကၽြန္မတို႕ကိုင္ေနခ်ိန္မွာ စိတ္မ၀င္စားသလုိနဲ႕ အားလံုးမွတ္ထားတယ္။ တီဗြီေတြကေနဖြင္႔နည္း သိတာလည္းပါမယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ကလိတတ္တယ္။ ဂိမ္းမ္စင္တာေတြသြားပို႕ရင္လည္း ခဏနဲ႕ သူ႕ဘာသာအားလံုးလုပ္ေတာ႔တယ္။ ဒါကေတာ႕ ခေလး ေသးေသးေလးတုိင္း ကၽြမ္းက်င္ေနႀကတာကိုေတြ႕ရတယ္။

Anonymous said...

ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ဖတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ျဖစ္ေနတာကို ျမင္လာေအာင္ ပံုေဖၚျပေနသလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ အေမနဲ႕ အကိုေတြ ကြန္ျပဴတာကိုင္ရင္ တခုခုပ်က္မလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္က သူတို႕မွာ အေတာ္ၾကီးၾကေပမဲ့ သားကေတာ့ ေပ်ာ္ခ်င္၊ ေဆာ့ခ်င္လို႕။ အဲဒီကစျပီး မတူေတာ့တာ..
N/A

Shinlay said...

က်မလည္း လက္ရွိနည္းပညာေတြကိုလိုက္မမီေတာ့ဘူး။
တေန ့နဲ ့တေန ့တိုးတက္လာတဲ့နည္းပညာေတြရယ္။
ေခတ္သစ္တစ္ခုရဲ ့မိ်ဳးဆက္သစ္ေတြရဲ ့ အသိဥာဏ္
တိုးတတ္မႈရယ္...

ညိမ္းႏိုင္ said...

ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ လိုက္မမွီလို့ ေရာက္တဲ့ေနရာ ရပ္ေနပလိုက္
တယ္...မွတ္ထား...:)။ငယ္ငယ္က ဗီဒီယိုရံုမွာ သြားျကည့္
ေတာ့ ရံုပိုင္ရွင္က ရီမုကြန္ထရိုးနဲ့ အသံအတိုးေလ်ာ့လုပ္
တာကို တအံတျသေငးေမာျကည့္ခဲ့ရတာကို သတိရမိေသး
ရဲ့...၊မေပါက္ေရးတဲ့ ကြန္မန့္ေလးဖတ္ရေတာ့ ျမင္းလွည္း
ေလးနဲ့ Little house ကိုျပန္သတိရမိတယ္...။ဟုတ္ပါ့
လြမ္းစရာ...၊

Anonymous said...

my daughter is 2 years old. We do have land line at home.She was used to cell phone and i phone. During our vacation, we stayed at the hotel and she was very excited when she saw land phone.

ခ်စ္ၾကည္ေအး said...

ေယဘုယ်အားျဖင့္ ဤကေလးမ်ား၏ ဥာဏ္ရည္မွာ ထက္ျမက္သလို စူးစမ္းေလ့လာမႈ အားက လည္း ေကာင္းေလ့႐ွိသည္၊ ထိုးထြင္းသိျမင္ တတ္ၾကၿပီး သင္လြယ္တတ္လြယ္ေသာ္လည္း အစီအစဥ္တက် ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မည္၊ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို ခ်က္ခ်င္းေကာက္လုပ္တတ္ေပမယ့္ ေရ႐ွည္ဆက္လုပ္ဖို႔ စိတ္ပါခ်င္မွလည္း ပါတတ္ၾကသည္၊

ကေလးေတြ မေျပာနဲ႔ အမလည္း အဲလိုပဲ ဟဟဟဟ....။ ကာတြန္းေလးကို သေဘာက်တယ္ ေတာ္ေတာ္ ထိမိတယ္။ အင္းးး ကြာဟခ်က္ကေတာ့ ႐ိွကို ႐ိွေနဦးမွာ....

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ဒီပိုစ္႕ဖတ္ျပီး သတိရလိုက္မိတာက ကၽြန္မညီမေလးကို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔အင္တာနက္ သံုးပံုသံုးနည္း သင္ေပးတာ
၄ႏွစ္အရြယ္ တူေလးပါ စိတ္၀င္တစား လာသင္တယ္..
သူက ၃ႏွစ္အရြယ္ကတည္းက ကာရာအိုေကစက္ သူ႕ဟာသူဖြင္႕ ေခြထည္႔ျပီး မိုက္ကေလးဖြင္႔ သီခ်င္းေအာ္ဆိုေနတတ္ျပီ။ ခုေခတ္ကေလးေတြ နည္းပညာနဲ႔ အကၽြမ္းတ၀င္ျဖစ္တာ ျမန္လြန္းတယ္ ေၾကာက္လန္႔စိတ္လည္းမရွိၾကဘူး
ကၽြန္မတို႔ေခတ္မ်ား တစ္ခုခုဆို ထိဖို႕ကိုင္ဖို႔ေၾကာက္ေနၾကတာ ။
ကလးေတြကို အေၾကာက္အလန္႔နည္းေအာင္ လုပ္ေပးထားတာလည္း သူတို႔ ဥာဏ္ရည္တက္ဖို႔ အေၾကာင္းတစ္ခုဘဲ ထင္ပါတယ္

ေစာ(အဝါေရာင္ေျမ) said...

ခုေတာ့ သြားေလရာမွာ i pad နဲ ့ Game ေပါင္းစုံ ေဆာ့ေနတဲ့ ကေလးေတြ MRT ေပါ ္မွာ ေတြ ့ေနရေတာ့တာပဲ။

ညီလင္းသစ္ said...

Nyi ...
Absolutely right! The way we grow up between generations is quite different. Thanks for your comment.

ေပါက္ ...
ဟုတ္တယ္ဗ်ိဳ႕၊ အဲဒီစီးရီးစ္ေတြကို က်ေနာ္လည္း ႀကိဳက္ခဲ့တယ္၊ ေနာက္ ႐ွိေသးတယ္၊ စေနေန႔မွာလာတဲ့ Sesame street တို႔၊ ၾကာသပေတးမွာ လာတဲ့ Heart to heart တို႔၊ ေသာၾကာညမွာ ျပေလ့႐ွိတဲ့ The invaders တို႔...၊ လြမ္းစရာေတြပဲ...၊ း)

Mon Petit Avatar ...
က်ေနာ္လည္း ဒစ္ဂ်စ္တယ္ အင္မီးဂရန္႔ဆိုေတာ့ အျပည့္အဝ နားလည္ပါတယ္ဗ်ာ..၊ း)

မ,ေကာင္းမြန္ဝင္း ...
ဟုတ္တယ္ဗ်၊ ကေလးတိုင္းလိုလို ဒီလို စက္ေတြကို ခဏေလးနဲ႔ နားလည္သြားၾကတာပဲ၊ ေလာေလာဆယ္ သားကေတာ့ က်ေနာ့္ဖုန္းက ပတ္စ္ဝပ္ကို သိဖို႔ ႀကိဳးစား ေနတယ္၊ း)

ကို N/A ...
ဟုတ္တယ္၊ အဲဒီ မွတ္ခ်က္ေလးက အရမ္းမွန္တယ္ဗ်၊ အရင္ မ်ိဳးဆက္မွာက ဒီလိုစက္ေတြ ကိုင္ရင္ တန္ဖိုးႀကီး တယ္၊ ပ်က္လိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ကအရင္ ဝင္လာတာ၊ အခု ကေလးေတြကေတာ့ ရဲရဲတင္းတင္းပဲ...၊

မ,ရွင္ေလး ...
က်ေနာ္တို႔လည္း ကိုယ္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကိုယ္နဲ႔ အသံုးတည့္မယ့္ နည္းပညာ ကြက္ကြက္ကေလးကိုပဲ နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစား ေနရေတာ့တာပါပဲ..၊

ကိုညိမ္းႏိုင္ ...
ကိုယ့္အတြက္လည္း မျဖစ္မေန နားလည္စရာ မလိုဘူး ဆိုရင္ သိပ္အလွမ္းကြာတဲ့ နည္းပညာေတြကိုေတာ့ အခုလို ဆက္မလိုက္ေတာ့တာ က်ေနာ္လည္း သေဘာတူတယ္ဗ်...၊ း)

Anonymous ...
I guess the big land line phone is quite attractive and exciting for your daughter compared to a little cell phone. She must be lovely...! :)

မခ်စ္ၾကည္ေအး ...
လက္စသတ္ေတာ့ အမက ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ေနးတစ္ဗ္ေတြရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားနဲ႔ လန္းဆန္း ႏုနယ္ေနတာကိုး...၊ းD

မေခ်ာ ...
ေခတ္မီ ပစၥည္းေတြ ေပါလာတာနဲ႔အမွ် ဒါေတြဟာ ခိုင္းစရာ၊ သံုးစရာဆိုတဲ့ အျမင္နဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္မႈေတြလည္း ပိုမ်ားလာပံုပဲေနာ္၊ အရင္တုန္းက တီဗီဆိုရင္ ဇာပုဝါနဲ႔ အုပ္၊ မွန္ဘီဒိုထဲ ေသာ့ခတ္ၿပီး တ႐ိုတေသ သိမ္းရတဲ့အရာ လို႔ ထင္မွတ္ခဲ့ၾကတယ္ေလ..၊

ေစာ ...
ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ ေန႔စဥ္ဘဝထဲကို နည္းပညာေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုး စီးဝင္မႈကေတာ့ သတိမျပဳလို႔ မရႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။

Anonymous said...

You place a mirror in front of us.I'm the immigrant and almost drowning.Good essay and true reflection.This is the 3rd time i read the post and comment it finally.
GD

ေမာင္မ်ိဳး said...

ဒီပို႔စ္ေလးဖတ္ျပီး အစ္ကို႕ အေဖ နဲ႕ ညီ့အဘ ျဖစ္အင္ေလးသြားသတိရမိတယ္ ။ အဘကေတာ့ပိုဆိုူးတာေပါ့ေလ ေတာသား ကရင္ဆိုေတာ့ တစ္ခါခါ ဖုန္းဆက္ရင္ အဘက ဖုန္းေျပာရမွာ မေျပာခ်င္ဘူး သူနားယားလိုတဲ့ တစ္ခါတုန္းက ညီကဖုန္းထဲမွာ “ အဘ ေနေကာင္းလား ” လို႕ေမးတာကို သူျပန္ေျဖတာက “ ေအး..ေစ်းေတာ္လည္းရတယ္ေလ အဘက ေအာ္ဂင္ေလးသာ ၀ယ္ပို႔လိုက္” တဲ့ ဟဟား ညီ့မွာ ဘာမွ မေျပာနိုင္ေတာ့ပဲ ထို္င္ရယ္ေနလို္က္ေတာ့မယ္ အဲ့အေၾကာင္း အေမ့ကိုေျပာျပေတာ့ နင္တို႕ဘက လုိခ်င္တာေတြေျပာေနတာပဲတဲ ့ ဟဟား ေခတ္ေရစီးေၾကာင္း အစ္ကိုလည္း အဖိုးအရြယ္ေရာက္ရင္ အစ္ကို႕ေျမးေတြေခတ္မွာ ဘာေတြေပၚျပီ အစ္ကို ဘယ္လိုေတြ ေခတ္ေနာက္က်န္ခဲ့မလဲမသိဘူူးေနာ့္ း))

ညီလင္းသစ္ said...

ဂ်ီးေဒၚ ...
သံုးႀကိမ္တိတိ ဖတ္ၿပီးမွ ေပးတဲ့ ကြန္မန္႔ေလးအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ...၊ း)

ေမာင္မ်ိဳး ...
ညီ့အဘ အျဖစ္ကလည္း ၿပံဳးခ်င္စရာပဲကိုး၊ သူ ေအာ္ဂင္ ေတာ္ေတာ္ ႀကိဳက္ပံုရတယ္ေနာ္၊ ေအးဗ်ာ..၊ က်ေနာ္ အဖိုးအ႐ြယ္ ေရာက္ရင္ေတာ့ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္္းထဲ ဘယ္လိုမ်ား ကူးေနမိမလဲ မသိပါဘူး၊ ျဖစ္ခ်င္တာက ေတာ့ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ႐ွိတဲ့အဖိုးႀကီး တစ္ေယာက္ ေပါ့ဗ်ာ...ဟားဟား။

လၿပည္႔ရိပ္ said...

ဒီပုိစ့္ကို ဖတ္မိရင္း ကြ်န္မတို႕က ကီးဘုတ္ကို လက္ဖေနာင့္နဲ့ မွီထားရင္း လက္ေခ်ာင္းေတြက ကီးဘုတ္အကၡရာေတြအေပၚမွာေၿပးလႊားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လူၾကီးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ကီးဘုတ္ေပၚမွာ ဘက္လက္ညိွဳး ညာလက္ညွိဳးနဲ့ လက္ညွိဳးညႊန္သလို ဟိုအကၡရာထိုးလိုက္ ဒီအကၡရာထိုးလိုက္ နဲ့ ရိုက္တတ္တာကို သြားသတိရတယ္။

Moe Cho Thinn said...

တို႔အေဖကေတာ႔ ဗီဒီယိုကို အေခြၾကည္႔ခ်င္ရင္ စာနဲ႔ ေရးျပ၊ မွ်ားေတြ ထိုးျပတာေတာင္ မလုပ္တတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ တို႔တာ၀န္အေရးသုံးပါး လာရင္ေတာ႔ ေကာင္းေကာင္း skip လုပ္တတ္တယ္။ အဲဒီတခုေတာ႔ အေသမွတ္ထားတာ ဆရာ။
သမီးက်ေတာ႔လဲ အေဖနဲ႔ သိပ္မထူးရုံပါပဲေလ..

သက္ေဝ said...

ဟုတ္တယ္ ကိုညီလင္းေရ... သားနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ၾကားမွာ Generation Gap သိပ္အၾကီးၾကီး ျဖစ္ၿပီး ကိုယ္က မ်က္ေျချပတ္မက်န္ခဲ့ရေအာင္ မနဲ ၾကိဳးစားေနရတယ္...

ေတြးျပ ေရးျပသြားပံုေလး သိပ္သေဘာက်တယ္... း))