24 December 2011

? ? ?


19 December 2011

ေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီ ဆိုရင္...


အခုလို ႏွစ္ကုန္ပိုင္းရက္ေတြ ေရာက္လာၿပီဆိုရင္ က်ေနာ္အလုပ္,လုပ္တဲ့ ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာစာ႐ြက္ တမ်ိဳးကို ရံဖန္ရံခါ ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္၊ တျခားဟာ ေၾကာ္ျငာတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ လက္ပ္ေတာ့ပ္ ကြန္ျပဴတာ ေပ်ာက္သြားလို႔ ျပန္ေပးရင္ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ေက်းဇူးဆပ္ပါ့မယ္လို႔ အသိေပးတဲ့ ေၾကျငာစာပါ၊ အဲဒီလို လက္ပ္ေတာ့ပ္ ေပ်ာက္သြားသူေတြကလည္း အမ်ားအားျဖင့္ ပီအိပ္ခ်္ဒီ ေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္၊ ပီအိပ္ခ်္ဒီ ေက်ာင္းသားမွာမွ မၾကာခင္ စာေမးပြဲေျဖ၊ စာတမ္းဖတ္ရေတာ့မယ့္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္ေနတာပါ၊ ဒါ့ထက္ ပိုဆိုးတာကေတာ့ ၂ ႏွစ္၊ ၃ ႏွစ္စာ တပင္တပန္းနဲ႔ ျပဳစု၊ ေရးသားထားတဲ့ စာတမ္းအားလံုးက အဲဒီ တစ္ခုတည္းေသာ လက္ပ္ေတာ့ပ္ရဲ႕ ဟာ့ဒ္ဒစ္ခ္ (hard disk) ထဲမွာ ပါသြားတာပါပဲ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ေၾကာ္ျငာသင္ပုန္းေတြမွာ ကပ္ထားတတ္တဲ့ စာ႐ြက္အပိုင္းေလးေတြမွာ လက္ပ္ေတာ့ပ္ကို မႏွေျမာတဲ့ အေၾကာင္း၊ ခုိးသြားတဲ့ လူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေကာက္ရတဲ့ လူပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပန္လာေပးမယ္ ဆိုရင္ လက္ပ္ေတာ့ပ္အသစ္ တစ္လံုးစာ တန္ဖိုးကို ေက်းဇူးဆပ္မွာ ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း၊ အဓိက လိုခ်င္တာက ေရးထားခဲ့သမွ်ေတြ သိမ္းဆည္းထားတဲ့ အဲဒီ ဟာ့ဒ္ဒစ္ခ္ေလးပဲ ျဖစ္ေၾကာင္း..၊ စသျဖင့္ ပါေလ့႐ွိပါတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း ကြန္ျပဴတာ ယူသြားတဲ့လူကို စိတ္မဆိုးပါေၾကာင္း၊ လက္ပ္ေတာ့ပ္ကို ယူထားလို႔ရေၾကာင္း၊ ဟာ့ဒစ္ခ္ထဲက ဖိုင္လ္ေတြကိုသာ ျပန္ကူးေပးေစခ်င္လို႔ USB sticks ေလးေတြကို ပို႔ေပးခ်င္ေၾကာင္း၊ လိပ္စာ သို႔မဟုတ္ ပို႔ေပးရမယ့္ ေနရာကို ေက်းဇူးျပဳ၍ ေျပာေစလိုေၾကာင္း စသျဖင့္ ေရးထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္..၊

သြားရင္းလာရင္း အဲဒီလို ေၾကာ္ျငာစာ႐ြက္ေလးေတြ ဖတ္ရတဲ့အခါ ေပ်ာက္သြားတဲ့ လူအစား က်ေနာ္ရင္ေမာ မိပါတယ္၊ စာေၾကာင္းတိုင္းမွာ သူတို႔ရဲ႕ ပူပင္ေသာကနဲ႔ ထိတ္လန္႔စုိးရိမ္မႈကို ခံစားလို႔ရတယ္၊ အခုေခတ္မွာ အထိုက္အေလ်ာက္ ေပးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ လက္ပ္ေတာ့ပ္ တစ္လံုးရႏိုင္ေပမယ့္ ႏွစ္ေတြနဲ႔ ခ်ီၿပီး သုေတသနလုပ္၊ ေရးသားထားတဲ့ စာတမ္းအပိုင္းအစေတြကေတာ့ ဘယ္လိုမွ ျပန္ေရးဖို႔ ျပန္လုပ္ဖို႔ မျဖစ္ႏို္င္ေတာ့ သေလာက္ပါပဲ၊ ၿပီးေတာ့ စာေမးပြဲကလည္း သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ လာေတာ့မွာ...၊ အဲဒီလို ေၾကာ္ျငာတဲ့ ေက်ာင္းသား ဘယ္ႏွေယာက္ေလာက္ သူတို႔ရဲ႕ လက္ပ္ေတာ့ပ္ ဒါမွမဟုတ္ ဟာ့ဒစ္ခ္ကို ျပန္ရသလဲေတာ့ မသိပါဘူး၊ ဒီကာလက ခရစၥမတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္၊ နီးလာတဲ့ စာေမးပြဲေတြနဲ႔ ႐ွဳပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ လူေပါင္းစံု ဝင္ထြက္သြားလာ ေနတတ္ပါတယ္၊ ယူသြားတဲ့လူက အျပင္က ဆိုရင္ေတာ့ အခုလို ေၾကာ္ျငာထားတာကိုေတာင္ သိခ်င္မွ သိေတာ့မွာပါ...၊

က်ေနာ္တို႔ ဒီေန႔ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ ေခတ္ဟာ သတင္းအခ်က္အလက္ေခတ္ ဆိုတာ အားလံုးအသိပါပဲ၊ ေနရာတကာမွာ သိခ်င္တာေတြကို သိႏိုင္သလို အဲဒီလို သိလာတာေတြကိုလည္း သိမ္းဆည္းသိုမွီးဖို႔ ကိရိယာ၊ အသံုးအေဆာင္ေတြက မ်ိဳးစံုပါ၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မိဘဘုိးဘြားေတြ ေခတ္နဲ႔ ယွဥ္မယ္ဆိုရင္ ဒီေန႔ေခတ္မွာ ဖတ္စရာ၊ မွတ္စရာ၊ သိမ္းဆည္းစရာေတြက မ်ားလြန္းလွပါတယ္၊ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ၊ အီးေမးလ္ လိပ္စာေတြ၊ အီလက္ထေရာနစ္ ျပကၡဒိန္က ခ်ိန္းဆိုထားမႈေတြ၊ အလုပ္ဖိုင္လ္ေတြ၊ ဓါတ္ပံုေတြ.. ေျပာမယ္ဆိုရင္ တပံုႀကီးပါ၊ အေဖအေမတို႔ ေခတ္ကလို ဖုန္းနံပါတ္ေလး သံုးလံုးေလာက္ ေခါင္းထဲမွတ္လိုက္ရင္ ၿပီးေနတဲ့ ေခတ္မဟုတ္ေတာ့တဲ့အခါ ဦးေႏွာက္က ထမ္းရတဲ့ ဝန္ဟာလည္း မႏိုင္ဝန္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္၊ အဲဒီအခါ တိုးတက္လာတဲ့ အီလက္ထေရာနစ္ ကိရိယာေတြထဲမွာ အခ်က္အလက္ေတြ အားလံုးကို မွတ္သားသိမ္းဆည္း ျဖစ္ၾကပါေတာ့တယ္၊

ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ပစၥည္းကိရိယာေတြ အားလံုးက သူ႔အလိုလို ပ်က္စီးတာ၊ လြတ္က်တာ၊ အခုိးခံရတာ၊ ဗိုင္းရပ္စ္ထိတာ ဒါေတြ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ျဖစ္ႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒီအခါ စုေဆာင္းသိမ္းဆည္း ထားသမွ်ေတြ အားလံုးဟာ တသက္လံုးေမြးလာတဲ့ၾကက္ တမနက္နဲ႔ ခ်က္ပစ္လိုက္သလို မိနစ္ပိုင္း အတြင္းမွာ ဆံုး႐ွံဳးသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဆန္တိုရိနီ (Santorini) ဆိုတဲ့ ဂရိကြ်န္းကေလး တစ္ခုကို အလည္ေရာက္တုန္းက အဲဒီလို အျဖစ္မ်ိဳး က်ေနာ္ႀကံဳခဲ့ဖူး ပါတယ္၊ က်ေနာ္တို႔တည္းတဲ့ ႐ြာကေလးကေန ေတာင္ေၾကာရဲ႕ အျခားတဖက္က ႐ြာတစ္႐ြာကို သြားလည္ၾကတယ္၊ အဲဒီ႐ြာကေလးကို ေရာက္ေတာ့ ကမ္းစပ္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ပင္လယ္ေရျပာျပာေတြက ဆြဲေဆာင္လွတာက တေၾကာင္း၊ ေတာင္ေၾကာႀကီးေပၚကို အတက္အဆင္း လုပ္ခဲ့ရလို႔ ေမာပန္းေနတာက တေၾကာင္းဆိုေတာ့ ေရကူးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာေရာ၊ လာတုန္းက ႐ြာထဲကို လည္ဖို႔သက္သက္ပဲဆိုေတာ့ ေရကူးဖို႔ အဝတ္အပို မပါေပမယ့္ ႐ွည္႐ွည္ေဝးေဝး စဥ္းစားမေနဘဲ ဝတ္ထားတဲ့ သရီးကြာတား ေဘာင္းဘီနဲ႔ပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ဆင္းလိုက္တာေပါ့၊ ေရထဲေရာက္လို႔ ၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာမွ တစံုတခုကို စဥ္းစားမိၿပီး စိတ္ထဲမွာ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္၊ ကိုယ့္ေဘာင္းဘီ အိတ္ထဲကို ကိုယ္ျပန္စမ္းဖို႔ အဲဒီအႀကိမ္ေလာက္ မဝံ့မရဲ ျဖစ္ရတာ အဲဒီအႀကိမ္ပဲ ႐ွိတယ္၊ မရဲတရဲနဲ႔ စမ္းလိုက္ေတာ့ ထင္တဲ့အတိုင္း ဖုန္းက ဆားငန္ေရေတြ တဝႀကီး ေသာက္ၿပီးေနခဲ့ၿပီ၊ ဘာ back up မွလည္း မလုပ္ထားမိေတာ့ သြားတာပါပဲ၊ အထက္က ျဖစ္ရပ္ေတြမွာလည္း ပူပင္ေသာက ေရာက္ရတဲ့ တခုတည္းေသာ အေၾကာင္းအရာက ဟာ့ဒ္ဒစ္ခ္ကို back up မလုပ္ထားမိလို႔ ပါပဲ၊

ဒီေန႔ေခတ္လို သူတပါးရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကို ခိုးယူတာ၊ အလြဲသံုးစား ျပဳတာေတြ မ်ားတဲ့ေခတ္မွာ လံုၿခံဳေရးဟာ အင္မတန္ အေရးႀကီးပါတယ္၊ ကိုယ့္ကြန္ျပဴတာမွာ ေနာက္ဆံုးေပၚ ဗုိင္းရပ္စ္ကာကြယ္ေရး စနစ္၊ fire wall စနစ္ေတြ တပ္ထားေပမယ့္လည္း ၁၀၀% လံုၿခံဳမယ္လို႔ ဘယ္သူမွ အာမ မခံႏိုင္ပါဘူး၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း သူခိုးသူဝွက္ေဘး၊ မီးေဘး စတာေတြနဲ႔လည္း ႀကံဳေတြ႔ႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား၊ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ကိုယ္ ့ရဲ႕ ကြန္ျပဴတာ၊ လက္ပ္ေတာ့ပ္ကို back up လုပ္ထားတာ အေကာင္းဆံုး ပါပဲ၊ back up နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မေမ့ႏိုင္စရာ အျဖစ္တစ္ခုကိုလည္း က်ေနာ္ႀကံဳခဲ့ ပါေသးတယ္၊

လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္နီးပါးက ကြန္ျပဴတာတစ္လံုး ဝယ္သံုးတယ္၊ hp အမ်ိဳးအစားပါ၊ အဲဒီတုန္းက hp ကြန္ျပဴတာေတြမွာ Operating System (OS) ကို ျပန္ၿပီး reinstall လုပ္ဖို႔ အပိုစီဒီေတြ မပါ,ပါဘူး၊ ဟာ့ဒ္ဒစ္ခ္ထဲမွာပဲ partition တစ္ခုအေနနဲ႔ ထည့္ေပးလိုက္တယ္၊ သံုးစြဲသူက ကုိယ့္ဟာကိုယ္ စီဒီထဲမွာ ျပန္ၿပီး ကူးထားဖို႔ လိုပါတယ္၊ အဲဒီလို ဟာ့ဒ္ဒစ္ခ္ေပၚက OS ကို စီဒီေပၚကို back up လုပ္ၿပီး ကူးထားဖို႔လည္း ကြန္ျပဴတာက ခဏခဏ သတိေပးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က စီဒီေပၚကို ကူးထားတာက အစင္းရာ၊ အျခစ္ရာေတြ ထင္ၿပီး ပ်က္ခ်င္ ပ်က္ႏိုင္ေသးတယ္၊ သူ႔ရဲ႕မူလ ဟာ့ဒ္ဒစ္ခ္ထဲမွာ ႐ွိေနတာကမွ ပိုၿပီး စိတ္ခ်ရမယ္၊ ကြန္ျပဴတာ တခုခု ျဖစ္သည့္တိုင္ အနည္းဆံုးေတာ့ ဒီ OS ထားတဲ့ partition ႐ွိရာဆီ လာလို႔ေတာ့ ရမွာပဲ၊ အဲဒါေၾကာင့္သာ hp က ဒီလို ဟာ့ဒ္ဒစ္ခ္မွာ ထည့္ေပးလိုက္တာေပါ့-လို႔ ေ႐ႊဥာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္စြာနဲ႔ ေတြးပါတယ္၊ အဲဒီလို ေတြးၿပီးသကာလ ခဏခဏ သတိေပးေနတဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ကို ဖ်က္ပစ္လိုက္တယ္၊ ဒါတင္မကေသးဘဲ ဟာ့ဒ္ဒစ္ခ္ေပၚက ဖိုင္လ္ေတြ၊ ဓါတ္ပံုေတြကိုလည္း ဘာတစ္ခုမွ back up လုပ္မထား ျဖစ္ပါဘူး၊ မိုက္လံုးႀကီးခဲ့ပံုက အဲဒီလို...၊ တိုတိုေျပာရရင္ Anti-virus စနစ္ ေသေသခ်ာခ်ာ တပ္ထားေပမယ့္ တစ္ေန႔မွာ ဗိုင္းရပ္စ္ထိၿပီး ဟာ့ဒ္ဒစ္ခ္ တစ္ခုလံုး သံုးမရေအာင္ကို ပ်က္စီးသြားခဲ့တယ္၊ reinstall လုပ္ဖို႔ စီဒီလည္း မ႐ွိ၊ ဖိုင္လ္ေတြ ဓါတ္ပံုေတြလည္း ပ်က္စီးနဲ႔...၊

အခုေတာ့ က်ေနာ္ ပ်ဥ္ဖိုးနားလည္ သြားခဲ့ပါၿပီ၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘဝမွာ back up ဆိုတာက မ႐ွိမျဖစ္ အရာ၊ ေခါင္းထဲမွာ အၿမဲျမည္ေနတဲ့ အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္း ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ၊ အထူးသျဖင့္ သားကေလး ေမြးလာၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူ႔ရဲ႕ဓါတ္ပံုေလးေတြ အပါအဝင္ က်ေနာ္ ႐ိုက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ပံုေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ထိန္းသိမ္းခ်င္တဲ့ အတြက္ back up ကို အခ်ိန္ေပးၿပီး မေမ့မေလ်ာ့ လုပ္ျဖစ္ပါတယ္၊ ကြန္ျပဴတာတစ္ခု ပ်က္စီး၊ ဆံုး႐ွံဳးသြားၿပီ ဆိုရင္ ဖိုင္လ္ေတြ၊ စာ႐ြက္စာတမ္းေတြ အျပင္ ႀကီးမားတဲ့ ဆံုး႐ွံဳးမႈ တစ္ခုက ဓါတ္ပံုေတြ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္၊ ခရီးသြားတုန္းက ပံုေတြ၊ ကေလးေတြရဲ႕ ငယ္ဘဝပံုေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အမွတ္တရပံုေတြ၊ မိဘေတြ သက္႐ွိထင္႐ွား ႐ွိတုန္းက ပံုေတြ၊ ဒါေတြက ဘယ္လိုမွ ျပန္ၿပီး အစားထိုးလို႔ မရႏိုင္တဲ့၊ 'နင့္'ေနေအာင္ ေပးလိုက္ရမယ့္၊ 'ဟာ'ၿပီး က်န္ခဲ့မယ့္ ဆံုး႐ွံဳးမႈေတြ ပါပဲ၊ ဘေလာ့ဂ္ေတြ ဖတ္ရင္းနဲ႔လည္း မၾကာခဏ ဆိုသလို ဓါတ္ပံုေတြ ပ်က္စီးဆံုး႐ွံဳးတဲ့ အေၾကာင္း ဖတ္ရတိုင္း က်ေနာ္ကိုယ္ခ်င္းစာမိ ပါတယ္၊

အလ်င္းသင့္လို႔ က်ေနာ္ back up လုပ္ပံုကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္၊ ပထမဆံုး ဓါတ္ပံုေတြကို ကင္မရာကေန ကြန္ျပဴတာထဲကို USB ေကဘယ္လ္ႀကိဳး၊ ဒါမွမဟုတ္ HDMI ႀကိဳးနဲ႔ ေျပာင္းထည့္ပါတယ္၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ memory ကဒ္ကို က်ေနာ္က ခဏခဏ အသြင္းအထုတ္ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး၊ USB port ပ်က္သြားရင္ အသက္ကယ္ အေနနဲ႔ momory ကဒ္ကေန တိုက္႐ိုက္ကူးလို႔ ရေသးတယ္၊ memory ကဒ္က စၿပီး ပ်က္သြားရင္ေတာ့ အေတာ္ေလး ခဲယဥ္းသြားမယ္ မဟုတ္လား၊ ဒါ့ေၾကာင့္ပါ...၊ ကြန္ျပဴတာထဲကို ပံုေတြ ေရာက္သြားေပမယ့္လည္း ကင္မရာထဲက ပံုေတြကို မဖ်က္ပါဘူး၊ အဲဒီအခ်ိန္ ကြန္ျပဴတာ ပ်က္သြားခဲ့ရင္ ေႁမြပါလည္းဆံုး၊ သားလည္းဆံုး ျဖစ္မယ့္ကိန္းပါ၊

ဒုတိယ အေနနဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ external hard disk တစ္ခုနဲ႔ ပံုေတြကို ခ်က္ခ်င္း back up လုပ္ပါတယ္၊ အခ်ိန္မရရင္ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္အတြင္း လုပ္ပါတယ္၊ ဒီ ျပင္ပဟာ့ဒ္ဒစ္ခ္က ေနာက္တိုးတဲ့ ဖိုင္လ္အသစ္ေတြကိုပဲ ေ႐ြးၿပီးကူးတဲ့ ေဆာ့ဖ္ဝဲပါတဲ့ ဟာပါ၊ အဲဒါၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဟာ့ဒ္ဒစ္ခ္ တစ္ခုနဲ႔ ဖိုင္လ္အသစ္ေတြကို ထပ္ကူးပါတယ္၊ ဒီတခါေတာ့ ဖိုင္လ္ေတြကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေ႐ြး copy-paste လုပ္ၿပီး ကူးပါတယ္၊ ဒီအဆင့္မွာ ဖိုင္လ္ေတြ၊ ဓါတ္ပံုေတြကို ဟာ့ဒ္ဒစ္ခ္ ၂ ခုနဲ႔ ကူးၿပီးသြားလို႔ ကင္မရာထဲက ပံုေတြကို လိုအပ္ရင္ ဖ်က္ပစ္ပါတယ္၊ အဲဒါၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဟာ့ဒ္ဒစ္ခ္ ၂ ခုနဲ႔ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ပံုေတြသာ မကဘဲ အရင္က ႐ွိၿပီးသား ပံုေတြပါတဲ့ ဖိုလ္ဒါေတြ အားလံုးကို ေကာ္ပီလုပ္ပါတယ္၊ ဒီအတြက္ ၂ TB စီ႐ွိတဲ့ ဒစ္ခ္ေတြကို သံုးပါတယ္၊ အဲဒီလို external hard disk ၄ ခုနဲ႔ back up လုပ္ၿပီးရင္ေတာ့ လတ္တေလာ လုပ္ရမယ့္ဟာ ၿပီးၿပီလို႔ ဆုိရမွာပါ၊ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာေအာင္ ၄ လတစ္ခါေလာက္ ဒီဗီဒီေတြနဲ႔ back up ထပ္လုပ္ပါတယ္၊ အဲဒီေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ မဆိုးပါဘူး၊ အြန္လိုင္း ဆာဗာေတြမွာ back up လုပ္လို႔ရတာေတြ ႐ွိေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ သံသယ ႀကီးတယ္ပဲဆိုဆို အခုလို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဒစ္ခ္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ လုပ္ရတာကိုပဲ ပိုႏွစ္သက္ပါတယ္၊

တစ္ခု႐ွိတာက အခုလို ဟာ့ဒ္ဒစ္ခ္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ back up လုပ္ထားေပမယ့္ အဲဒါေတြကို တစ္ေနရာတည္းမွာ တစုတေဝးတည္း ထားရင္လည္း သိပ္ေတာ့ အဓိပၸါယ္ မ႐ွိပါဘူး၊ အဲဒါေၾကာင့္ back up ဒစ္ခ္တစ္ခုကို အလုပ္မွာထားတယ္၊ ေနာက္ထပ္ ဒစ္ခ္တစ္ခုကိုေတာ့ အလုပ္လည္း မဟုတ္၊ အိမ္လည္း မဟုတ္တဲ့ ေနရာမွာ ထားပါတယ္၊ ဟုိတေလာတုန္းက ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ မဲလ္ဝဲ ကိစၥေတြ ေပၚလာၿပီးတဲ့ေနာက္ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကိုလည္း ပံုမွန္ back up လုပ္ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒါကိုေတာ့ blogger ကေန တပါတည္းေပးထားတဲ့ Setting -> export လုပ္နည္းနဲ႔ပဲ လုပ္ပါတယ္၊ သူက ဘေလာ့ဂ္ကို xml ဖိုင္လ္အေနနဲ႔ သိမ္းပါတယ္၊ ပို႔စ္ေတြနဲ႔ ကြန္မန္႔ေတြပါ သိမ္းေပးပါတယ္၊ ဓါတ္ပံုေတြေတာ့ သိမ္းေပးပံု မရပါဘူး၊ မေတြ႔မိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဓါတ္ပံုေတြက က်ေနာ့္ရဲ႕ back up ဒစ္ခ္ ၄ ခုထဲမွာ အျပည့္ဆိုေတာ့ ဒါက ျပႆနာ မ႐ွိပါဘူး၊ အေၾကာင္း တစံုတခုေၾကာင့္ ဘေလာ့ဂ္ပ်က္သြားခဲ့ရင္ ဘေလာ့ဂ္အသစ္ဖြင့္ၿပီး ဒီ xml ဖိုင္လ္ကို import ျပန္လုပ္လိုက္႐ံု ပါပဲလို႔ ဆိုတယ္၊ တခါမွေတာ့ မစမ္းဖူးေသးဘူး၊ စမ္းခြင့္ေတာ့လည္း မႀကံဳခ်င္ပါဘူး၊ ဒီ export back up နည္းက wordpress လို တျခား ပလက္ေဖာင္းေတြကို ေ႐ႊ႕ဖို႔အတြက္ ဆိုရင္ေတာ့ အဆင္မေျပဘူး ဆိုလား ေျပာသံၾကားဖူးတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က အဲဒီလို ေျပာင္းမယ့္သူလည္း မဟုတ္ေတာ့ အေၾကာင္း မဟုတ္ပါဘူး၊

ဒီကေန႔ တိုးတက္လာတဲ့ နည္းပညာေတြ အလယ္မွာ back up လုပ္ပံုလုပ္နည္းေတြ၊ back up လုပ္ရင္ သံုးရမယ့္ ကိရိယာေတြက မ်ိဳးစံုပါပဲ၊ back up လုပ္ရတာ ဘာမွမၾကာမွန္း၊ လုပ္သင့္မွန္းလည္း သိေနေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ေတြ တခါတရံမွာ သတိလက္လြတ္ ေနမိတတ္ၾကပါတယ္၊ အဲဒီလို ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကို က်ေနာ္တခါက ဆံုး႐ွံဳးခဲ့သလို မဆံုး႐ွံဳးေစဖို႔ ရည္႐ြယ္ရင္း သက္သက္ပါ၊ ေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီ ဆိုရင္ အဆံုးအ႐ွံဳးက ႀကီးမားႏိုင္ပါတယ္၊ မိတ္ေဆြတို႔ဆီမွာလည္း လြယ္ကူျမန္ဆန္ၿပီး အမ်ားကိုလည္း ေဝမွ်ခ်င္တဲ့ နည္းလမ္းေတြမ်ား ႐ွိခဲ့ရင္ တဆိတ္ေလာက္ ေျပာျပခဲ့ပါဦးလား...။ ။


ညီလင္းသစ္
၁၉ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၁

11 December 2011

ဘီပီေအ (သို႔မဟုတ္) မျမင္ရေသာ အႏၲရာယ္


(Credit: animafac.net)

ဒီကေန႔ ကမာၻမွာတိုးတက္ဆန္းျပားလာတဲ့ တီထြင္မႈေတြနဲ႔အတူ တပါတည္း ပါလာတဲ့ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳး အႏၲရာယ္ေတြ ႐ွိပါတယ္၊ တခ်ိဳ႕အရာေတြကို အႏၲရာယ္မွန္း ခ်က္ခ်င္းသိၿပီး ေ႐ွာင္ႏိုင္ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕အရာေတြကေတာ့ ေန႔စဥ္ဘဝမွာ အၿမဲထိေတြ႔ ေနရသည့္တိုင္ အႏၲရာယ္႐ွိမွန္း မသိႏိုင္တာ မ်ိဳးေတြလည္း ႐ွိပါတယ္၊ အဲဒီလို မျမင္ႏိုင္တဲ့ အႏၲရာယ္တစ္ခု အေၾကာင္းကို က်ေနာ္ေျပာျပ ခ်င္ပါတယ္၊ သူကေတာ့ ဘီပီေအ (BPA) လို႔ အတိုေကာက္ ေခၚၾကတဲ့ Bisphenol A ပါပဲ...၊

အဲဒါဘာလဲ

ဘီပီေအဆိုတာ ပိုလီကာဗြန္နိတ္ (polycarbonate) ပလပ္စတစ္အမာနဲ႔ အပူဒဏ္ခံ ပလပ္စတစ္အမာ (thermosetting epoxy resin) တို႔ကို ထုတ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ သံုးတဲ့ ဓါတုေဗဒ ျဒပ္ေပါင္းတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္၊ သူ႔ကို ၁၉ ရာစုကုန္ေလာက္ ကတည္းက စတင္ၿပီး စမ္းသပ္ေဖာ္ထုတ္ ႏိုင္တာ ျဖစ္ေပမယ့္ တကယ္တမ္း အႀကီးအက်ယ္ အသံုးျပဳလာတာ ကေတာ့ ၁၉၅၀ ျပည့္လြန္ ႏွစ္ေတြမွာ ပလပ္စတစ္ထုတ္တဲ့ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈေတြမွာပါ၊ ၿပီးေတာ့ တစထက္တစ တြင္က်ယ္လာတဲ့ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြရဲ႕ ဆားကစ္ျပားေတြမွာ လွ်ပ္ကာပစၥည္း (insulator) အျဖစ္လည္း အသံုးျပဳလာ ၾကတယ္၊ အဲဒီလို သံုးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေနရာတကာမွာ သံုးလာ လိုက္ၾကတာ အခုေတာ့ ဘီပီေအက ေပးတဲ့ ျပႆနာဟာ အေလးအနက္ထား စဥ္းစားရေတာ့မယ္ အခ်ိန္ကို ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ...၊

အေၾကာင္းကေတာ့ ဘီပီေအဟာ Endocrine disruptor လို႔ေခၚတဲ့ ေဟာ္မုန္းေတြကို ဒုကၡေပးသူ ျဖစ္လို႔ပါပဲ၊ ခႏၶာကိုယ္ထဲကို ဘီပီေအ ေရာက္သြားတဲ့အခါ လူ႔ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ ေဟာ္မုန္းထုတ္လုပ္မႈ စနစ္နဲ႔ အာ႐ံုေၾကာစနစ္ကို သူက ဖ်က္ဆီးပစ္ႏိုင္ ပါတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ဘီပီေအဟာ အခုလို ေဟာ္မုန္းဓါတ္ေတြအေပၚ သက္ေရာက္မႈ ႐ွိႏိုင္တယ္ ဆိုတာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ ၾကာၾကာကတည္းက သိထားၾကေပမယ့္ လူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲကို ပမာဏ အမ်ားႀကီး ဝင္ေရာက္သြားမွသာ ဒါဟာ အႏၲရာယ္အဆင့္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ထင္မွတ္ထားခဲ့ ၾကတာပါ၊ ဒါေပမယ့္ ၁၉၉၆ မွာ မစ္ဆူရီ တကၠသိုလ္က ဓါတ္ခြဲခန္းတစ္ခုမွာ ႂကြက္ေတြနဲ႔ စမ္းသပ္ၾကည့္ေတာ့ အလြန္နည္းပါးတဲ့ ဘီပီေအ ပမာဏဟာလည္း ေကာင္းေကာင္း အႏၲရာယ္ျပဳႏိုင္တယ္လို႔ အမွတ္မထင္ ေတြ႔႐ွိလိုက္ရတယ္၊ သားေမြးေတာ့မယ့္ ႂကြက္မႀကီးကို ဘီပီေအ ပမာဏ မဆိုစေလာက္ကေလး သံုးေလးရက္ေလာက္ ေပးလိုက္တယ္၊ ေနာက္ ေမြးလာတဲ့ ႂကြက္သားေပါက္ေလးေတြကို စမ္းၾကည့္တဲ့အခါ အထီးေလးေတြရဲ႕ မ်ိဳးပြားေဟာ္မုန္း စနစ္ဟာ ပ်က္စီးေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရတာပါ၊

ေနာက္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အျခားစမ္းသပ္မႈတစ္ခုမွာ ဘီပီေအ ပမာဏကိုလိုက္လို႔ ႂကြက္မေလးေတြမွာ ခ႐ိုမိုဆုမ္း ကစင့္ကလ်ား ျဖစ္မႈကိုလည္း ေတြ႔လာၾကတယ္၊ ဒါကိုၾကည့္ၿပီး အဲဒီပမာဏ အတိုင္းသာ လူ႔ခႏၶာကိုယ္မွာ သက္ေရာက္ခဲ့ရင္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးေတြ အဖို႔ သားေလွ်ာ၊ သားပ်က္တာေတြ ျဖစ္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ဆြဲၾက ပါတယ္၊ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ စမ္းသပ္မႈေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခုလုပ္ၿပီး ဘီပီေအကို အေလးအနက္ထား သုေတသန လုပ္လာၾကတယ္၊ ႂကြက္ေတြတင္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အျခား တိရိစာၦန္ငယ္ေလး ေတြကိုပါ သံုးၿပီး ဘီပီေအ ပမာဏ မ်ိဳးစံုနဲ႔ စမ္းသပ္ၾကပါတယ္၊ တကၠသိုလ္ေပါင္းစံု၊ ဓါတ္ခြဲခန္းေပါင္းစံုက ရလာတဲ့ ဒီတိရိစာၦန္ေတြအေပၚ စမ္းသပ္မႈ အေျဖေတြကို လူသားေတြ အတြက္ ဆင့္ပြားတြက္ခ်က္ ေကာက္ခ်က္ ဆြဲလိုက္တဲ့အခါ ေတြ႔႐ွိခ်က္ေတြက ေၾကာက္စရာပါပဲ၊

လူကို ဘာေတြ ဒုကၡ ေပးႏိုင္သလဲ

လူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ဘီပီေအ ပမာဏ မ်ားလာတဲ့အခါ အမ်ိဳးသမီးေတြ အတြက္ ရင္သားကင္ဆာနဲ႔ အမ်ိဳးသားေတြ အတြက္ ဆီးက်ိတ္ကင္ဆာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ေမြးလာတဲ့ ေယာက္်ားေလး ကေလးငယ္ေတြမွာ လိင္အဂၤါ ေကာင္းစြာ မဖြံ႔ၿဖိဳးတာေတြ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ မ်ိဳးပြားေဟာ္မုန္းေတြကို ထိခိုက္တာျဖစ္လို႔ ကိုယ္ဝန္ရဖို႔ ပိုၿပီးခက္ခဲတာေတြ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ မိန္းကေလးငယ္ေတြမွာ အ႐ြယ္မတိုင္မီ အမ်ားႀကီးေစာၿပီး အပ်ိဳေဖာ္ဝင္တာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ အဝလြန္ေရာဂါနဲ႔ ဆီးခ်ိဳေရာဂါေတြ လြယ္လြယ္နဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ အာ႐ံုစူးစိုက္မႈ ေလ်ာ့က်တာေတြ၊ hyperactivity လို႔ေခၚတဲ့ အလြန္အမင္း လႈပ္႐ွားတက္ႂကြတာေတြ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ သိရပါတယ္၊ ဘီပီေအေၾကာင့္ ဒါေတြျဖစ္မယ္လို႔ က်ိန္းေသေျပာတာ မဟုတ္ေပမယ့္ ဒါေတြျဖစ္ဖို႔ အလားအလာ အမ်ားႀကီး႐ွိတယ္လို႔ ဆိုလိုတာပါ...၊

အဲဒီလို အသံေတြ က်ယ္ေလာင္လာတဲ့အခါ ဘီပီေအကိုသံုးၿပီး ပလပ္စတစ္ ထုတ္လုပ္ေနတဲ့ စက္႐ံုႀကီးေတြ၊ ကုမၸဏီႀကီးေတြက ကန္႔ကြက္သံေတြ ထြက္လာပါေတာ့တယ္၊ အခုေျပာေနတဲ့ အခ်က္ေတြက ၁၀၀ ရာခိုင္ႏႈန္း က်ိန္းေသတာ မဟုတ္ဘူး၊ လုပ္ေနၾကပါတယ္ ဆိုတဲ့ သုေတသန ေတြကလည္း အကန္႔အသတ္ေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိၾကတယ္၊ စမ္းသပ္မႈ ေတြကလည္း အျပည့္အဝ ယံုၾကည္ရမယ္လို႔ ဘယ္သူက အာမခံမွာလဲ စသျဖင့္ေပါ့....၊ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ကလည္း တန္ျပန္ ဓါတ္ခြဲစစ္ေဆးမႈေတြ လုပ္ၾကတယ္၊ ရယ္စရာေကာင္းတာ တစ္ခုက သူတို႔ စပြန္ဆာေပးၿပီး လုပ္ခိုင္းတဲ့ သုေတသန စမ္းသပ္ခ်က္ ေတြအားလံုးက ဘီပီေအဟာ လူသားေတြအတြက္ အႏၲရာယ္လံုးဝ မ႐ွိပါဘူးလို႔ တညီတညြတ္တည္း အသံ ထြက္တာပါပဲ၊ စီးပြားေရးသမားကေတာ့ ေခတ္အဆက္ဆက္ ဒီလိုပဲ ႐ွိေနမယ္ ထင္ပါရဲ႕...၊

ဆိုေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳး ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ေရာဂါေတြ ျဖစ္ေစႏိုင္တဲ့ ဘီပီေအ ျဒပ္ေပါင္းက လူေတြရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာေရာ ႐ွိေနၿပီလား ဆိုၿပီး ဆက္လက္ စစ္ေဆးၾကတယ္၊ အေမရိကားနဲ႔ ဥေရာပက က်ား၊မ အသက္အ႐ြယ္ မ်ိဳးစံုရဲ႕ ဆီးေတြကို ဓါတ္ခြဲၾကည့္ေတာ့ ၉၅ ရာခိုင္ႏႈန္းမွာ ႐ွိေနတာကို ထိတ္လန္႔ဖြယ္ရာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္၊ မ်ားလြန္းတဲ့ ပမာဏပါပဲ၊ တကယ္လည္း က်ေနာ့္အလုပ္က ဓါတ္ခြဲခန္းမွာ ေရနမူနာေတြကို စစ္ေဆးတိုင္း ဘီပီေအကို အၿမဲလိုလို ေတြ႔ရေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ ဒါဆိုရင္ အေ႐ွ႕တိုင္းက လူေတြမွာေရာ...? သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာထဲမွာလည္း ဘီပီေအ ျဒပ္ေပါင္း ႐ွိေနႏိုင္သလား လို႔ေမးရင္ ေျမႀကီးလက္ခတ္ မလြဲပါပဲလို႔ ေျဖရမွာပါ၊ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒီေန႔ ေခတ္သစ္ကမာၻမွာ ေနၾကတဲ့သူ အေယာက္တိုင္းရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ဘီပီေအဟာ ေနရာယူေနၿပီးသား ျဖစ္ေနပါၿပီ၊ အေၾကာင္းကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ နိစၥဓူဝ ထိေတြ႔ေနရတဲ့ ပစၥည္းေတြဟာ ဘီပီေအနဲ႔ မကင္းႏိုင္လို႔ ပါပဲ၊

ဘယ္ပစၥည္းေတြမွာ ဘီပီေအ ပါသလဲ

အခ်ိဳရည္ဘူးေတြ၊ ဘီယာဘူးေတြရဲ႕ အတြင္းဖက္မွာ သုတ္ထားတဲ့ ပလပ္စတစ္ အလႊာထဲမွာ ဘီပီေအ ပါတယ္၊ ေရခဲေသတၱာေတြ၊ ပန္းကန္ေဆးစက္ေတြ၊ ဖုန္စုပ္စက္ေတြ ထဲက လွ်ပ္စစ္ဆားကစ္နဲ႔ ပလပ္စတစ္ အစိတ္အပိုင္းေတြမွာ ဘီပီေအ ပါတယ္၊ ဥယ်ာဥ္ၿခံသံုး စိုက္ပ်ိဳးေရး ကိရိယာေတြကို ဘီပီေအ ပါတဲ့ ပလပ္စတစ္ေတြနဲ႔ လုပ္ၾကတယ္၊ အိမ္မွာခင္းတဲ့ လီႏိုလီယမ္ ပလပ္စတစ္ အခင္းမွာ ဘီပီေအပါတယ္၊ ဆယ္လိုတိတ္ေတြမွာ၊ ေကာ္ထဲမွာ၊ ပစၥည္းေတြ ထုပ္ပိုးေလ့႐ွိတဲ့ ကပ္ထူစကၠဴပံုးေတြမွာ သုတ္တဲ့ ေဆးထဲမွာ၊ မ်က္မွန္ကိုင္းနဲ႔ မ်က္ကပ္မွန္ တခ်ိဳ႕ထဲမွာ၊ အမ်ားျပည္သူ ေသာက္ဖို႔ထားၾကတဲ့ ၂၀ လီတာဝင္ ပလပ္စတစ္ ေရပံုးႀကီးေတြ ထဲမွာ၊ ဧည့္ခန္းအလွဆင္ ပလပ္စတစ္ ပစၥည္းေတြထဲမွာ၊ ျမန္မာျပည္မွာ အရမ္းသံုးၾကတဲ့ မယ္လမင္း (melamine) ပလပ္စတစ္ ထမင္းစား ပန္းကန္နဲ႔ ခြက္ေတြထဲမွာ၊ စီဒီေတြ ဒီဗီဒီေတြထဲမွာ...၊ တကယ့္ကိုမွ အမ်ားႀကီးပါပဲ၊ ေနာက္ဆံုး စူပါမားကက္ေတြမွာ ေစ်းဝယ္ရင္ ေငြ႐ွင္းေကာင္တာက ျပန္ေပးတဲ့ က်သင့္ေငြ စကၠဴျဖတ္ပိုင္းေလးေတြ မွာေတာင္မွ ဘီပီေအ ပါ,ပါတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လက္ညႇိဳးထိုး မလြဲပါဘူး၊ အဆိုးဆံုးနဲ႔ ထိတ္လန္႔ဖို႔ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ကေလးငယ္ေလးေတြ စို႔တဲ့ ပလပ္စတစ္ ႏို႔ဘူးေတြထဲမွာပါ ေတြ႔ရတာပါပဲ...၊

ဒီေနရာမွာ အေရးအႀကီးဆံုး ေမးခြန္းတစ္ခု ႐ွိပါတယ္၊ ေကာင္းၿပီ...၊ အဲဒီ ဘီပီေအျဒပ္ေပါင္းက က်ေနာ္တို႔ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ႐ွိေနတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ပမာဏ ဘယ္ေလာက္ဆိုရင္ လူကို အႏၲရာယ္ျဖစ္ေစ ႏိုင္သလဲ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းပါ၊ ဒီေန႔ လက္႐ွိအခ်ိန္မွာ ကမာၻ႔ သိပၸံပညာ႐ွင္ေတြ၊ မူဝါဒနဲ႔ စည္းမ်ဥ္းေတြ ေရးဆြဲမယ့္ အာဏာပိုင္ေတြ၊ ဘီပီေအပါတဲ့ ပလပ္စတစ္ ထုတ္လုပ္သူေတြ အားလံုး အက်ိတ္အနယ္ ေဆြးေႏြးျငင္းခံု ေနၾကတာလည္း အဲဒီအခ်က္ပါပဲ၊ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သေဘာတူညီမႈ မရၾကေသးသလို ဒီေမးခြန္းကိုလည္း ဘယ္သူမွ တိတိက်က် မေျဖႏိုင္ေသး ပါဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔လည္း ဆိုေတာ့ ကိန္းဂဏန္း တစ္ခု သတ္မွတ္ဖို႔အတြက္ လုပ္ရမယ့္ အဆင့္ေတြက မ်ားလြန္းလို႔ပါပဲ၊ ဓါတ္ခြဲခန္း စစ္ေဆးခ်က္ေတြ အရ ဘီပီေအဟာ အႏၲရာယ္႐ွိတာ လံုးဝေသခ်ာေပမယ့္ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာ ဘယ္ေလာက္ ပမာဏ႐ွိရင္ လူသားေတြအေပၚ ႐ိုက္ခတ္မႈက ဘယ္ႏွရာခိုင္ႏႈန္း ႐ွိႏိုင္မလဲဆိုတာ အေတာ္ေျပာရခက္တဲ့ ကိစၥပါ၊ အခ်ိန္အမ်ားႀကီးယူၿပီး လူထုက်န္းမာေရး အေနနဲ႔ ကြင္းဆင္းေလ့လာဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္၊ ေလာေလာဆယ္ လုပ္ႏိုင္တာက ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ဘီပီေအ ပမာဏမ်ားတဲ့ လူေတြကို ေလ့လာၿပီး သူတို႔မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ေရာဂါေတြကို ဆက္စပ္တြက္ခ်က္၊ ဓါတ္ခြဲခန္း အေျဖေတြနဲ႔ ညႇိယူရတာပဲ ႐ွိပါတယ္၊

ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ကမာၻႀကီးမွာ ေရာဂါဘယေတြ ပိုၿပီးထူေျပာလာတာ ျဖစ္ပါတယ္၊ အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ ရင္သားကင္ဆာ၊ ဆီးက်ိတ္ကင္ဆာေတြ ပိုၿပီး ျဖစ္လာၾကတာ၊ ကေလးေမြးဖြားႏႈန္း က်ဆင္းလာတာ၊ မိန္းကေလးငယ္ေတြ အပ်ိဳေဖာ္ဝင္ခ်ိန္ ေစာသထက္ ေစာလာတာ.. စတာေတြက ျငင္းမရတဲ့ သက္ေသေတြပါပဲ၊ ဒါေတြျဖစ္ရတဲ့ ေနာက္ခံအေၾကာင္းအခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္၊ အဲဒီအထဲမွာ ပလပ္စတစ္ေတြ၊ သံဘူးေတြထဲမွာ ပါတဲ့ ဘီပီေအလိုမ်ိဳး ဓါတုေဗဒ ျဒပ္ေပါင္းေတြဟာလည္း အဓိက အေၾကာင္းေတြထဲက တစ္ခုပါပဲ၊ ကဲ..ဒါျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ...?

ခႏၶာကိုယ္ထဲကို ဘယ္လိုဝင္ေရာက္ သလဲ

ကမာၻ႕ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ နားလည္တတ္ကြ်မ္းသူေတြက ဘီပီေအကို လံုးဝတားျမစ္တာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေလွ်ာ့ခ်တာ အစ႐ွိတဲ့ တိက်ေရရာမႈ တစ္ခုခု မလုပ္ႏိုင္ေသးခင္မွာ က်ေနာ္တို႔က ကုိယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ေလွ်ာ့ခ်ကာကြယ္လို႔ ရပါတယ္၊ မႏွစ္က ေလာေလာလတ္လတ္ လုပ္ထားတဲ့ သုေတသန တစ္ခုမွာ လူ ၂၀ ကို ေ႐ြးၿပီး သူတို႔ပံုမွန္ စားေသာက္ပံုအတိုင္း စားေသာက္ေစတယ္၊ အဲဒီလူေတြက ပလပ္စတစ္နဲ႔ ထုပ္ပိုးထားတဲ့ ေရခဲ႐ိုက္ အစားအစာေတြ၊ သံဘူးနဲ႔ ထည့္ထားတဲ့ အစားအေသာက္၊ အခ်ိဳရည္ စတာေတြကို ပံုမွန္ဝယ္စားေလ့ ႐ွိၾကသူေတြပါ၊ တစ္ပတ္အၾကာမွာ သူတို႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ထဲက ဘီပီေအ ပမာဏကို တိုင္းတာ မွတ္သားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ပတ္မွာ သူတို႔ကို သံဘူးေတြ၊ ပလပ္စတစ္ေတြနဲ႔ လံုးဝကင္းတဲ့ အစားအေသာက္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြကိုပဲ ခ်က္ေကြ်းတယ္၊ ၿပီးေတာ့ တခါ တိုင္းတာၾက ျပန္တယ္၊ အဲဒီအခါ ဒီလူေတြရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ဘီပီေအ ပါဝင္ႏႈန္္းက ၅၀ ကေန ၇၀ ရာခုိင္ႏႈန္းအထိ ေလ်ာ့က်သြားတာ ေတြ႔ရတယ္၊ အထက္ပါ အခ်က္ေတြကို အေျခခံၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ထဲကို ဘီပီေအ အမ်ားဆံုး ဝင္ေရာက္ႏိုင္တဲ့ နည္းဟာ သံဘူးေတြ၊ ပိုလီကာဗြန္နိတ္ ပလပ္စတစ္ေတြနဲ႔ ထုပ္ပိုးထားတဲ့ အစားအေသာက္၊ အရည္ေတြကေန ျဖစ္တယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လို႔ ရပါတယ္၊

ဘယ္လို ကာကြယ္ၾက မလဲ

သံဘူးေတြရဲ႕ အတြင္းဖက္မွာ အစားအေသာက္နဲ႔ သံနဲ႔ တိုက္႐ိုက္မထိေတြ႔ ေစဖို႔ ခံထားတဲ့ ပလပ္စတစ္ အလြႊာကေန ဘီပီေအက အစားအေသာက္ထဲကို တျဖည္းျဖည္း စိမ့္ဝင္တာျဖစ္လို႔ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သံဘူးနဲ႔ ထည့္ထားတဲ့ အစားအေသာက္ေတြ၊ အရည္ေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေ႐ွာင္တာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ၊ အထူးသျဖင့္ အက္ဆစ္ဓါတ္ျဖစ္တဲ့ အခ်ဥ္ဓါတ္ပါတဲ့ ဟာေတြပါ၊ ဥပမာ- ခရမ္းခ်ဥ္သီး သံဘူးမ်ိဳး..၊ ဂ်ပန္မွာေတာ့ အခုေနာက္ပိုင္း သံဘူးေတြထဲမွာ ဘီပီေအ မပါတဲ့ PET အမ်ိဳးအစား ပလပ္စတစ္ အလႊာကို အစားထိုး သံုးလာၾကပါတယ္၊

သံဘူးေတြနဲ႔အတူ တပါတည္း အေရးပါတဲ့ ဘီပီေအ ရင္းျမစ္ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ပလပ္စတစ္ပါ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔လို ပလပ္စတစ္ ယဥ္ေက်းမႈထဲမွာ မက္မက္စက္စက္ ေပ်ာ္ဝင္ေနမိတဲ့ က်ေနာ္တို႔အဖို႔ ပလပ္စတစ္ကို လံုးဝေ႐ွာင္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ဒီေတာ့ ဘီပီေအ၊ Phthalates စတဲ့ ဓါတုျဒပ္ေပါင္းေတြ အမ်ားဆံုး ပါေလ့႐ွိတဲ့ ပိုလီကာဗြန္နိတ္ (Polycarbonate) အမ်ိဳးအစား ပလပ္စတစ္နဲ႔ ပီဗီစီ (PVC) အမ်ိဳးအစား ပလပ္စတစ္ေတြကို အစားအေသာက္နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေ႐ွာင္ဖို႔ပါပဲ၊ အဲဒီ ပလပ္စတစ္ ၂ မ်ိဳးကို သိႏိုင္ဖို႔က ပလပ္စတစ္ မ်ိဳးခြဲကုဒ္ (Plastic Identification Code) ကိုၾကည့္ႏိုင္ ပါတယ္၊ ပလပ္စတစ္နဲ႔ ထုပ္ပိုးထားတဲ့ ပစၥည္းေတြအားလံုးမွာ အဲဒီမ်ိဳးခြဲကုဒ္ေတြကို မထည့္မေနရ ထည့္ၾကရ ပါတယ္၊ ပစၥည္းေတြေပၚမွာ သက္ဆိုင္ရာ ကုဒ္ေတြကို ေအာက္ကပံုအတိုင္း ေတြ႔ရေလ့ ႐ွိပါတယ္၊

(Credit: indoorquality.org)

အားလံုးေပါင္း ၇ ခု႐ွိၿပီးေတာ့ ပီဗီစီက ၃၊ ပိုလီကာဗြန္နိတ္က ၇ ျဖစ္ပါတယ္၊ ပိုလီကာဗြန္နိတ္က "O" ဆိုတဲ့ Other အမ်ိဳးအစားေအာက္မွာ ပါဝင္ပါတယ္၊

အိမ္မွာ ပလပ္စတစ္ခြက္ေတြ၊ ပန္းကန္ေတြ သံုးရင္လည္း အစားအေသာက္ ေႏႊးဖို႔ မိုက္ခ႐ိုေဝ့ဖ္ထဲကို မထည့္မိဖို႔ လိုပါတယ္၊ ပန္းကန္ေဆးစက္ထဲကို ပလပ္စတစ္ခြက္ေတြ ထည့္မေဆးရင္ ပိုၿပီးေကာင္းပါတယ္၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ မယ္လမင္းပန္းကန္ (melamine) ေတြ သံုးတဲ့အခါ အစားအေသာက္ ပူပူေလာင္ေလာင္ေတြ မထည့္ဖို႔ပါ၊ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရေႏြးထည့္ေသာက္ထားလို႔ အေရာင္ေတြေျပာင္း၊ ဝါက်င့္ ေနတဲ့ မယ္လမင္း ေရေႏြးခြက္ေတြကို ျမင္မိတိုင္း က်ေနာ္ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ရၿမဲပါပဲ၊ ေရေႏြးၾကမ္းကို ေႂကြခြက္နဲ႔ ထည့္ေသာက္ရင္ သူ႔အိုးနဲ႔သူ႔ဆန္ 'တန္' တာမို႔ အေကာင္းဆံုးပါပဲ၊ အေရးအႀကီးဆံုးကေတာ့ ကေလးေတြအတြက္ ႏို႔ဘူးကို BPA-free စာတန္းပါတဲ့ အာမခံ ႏို႔ဘူးေတြ ဝယ္သံုးဖို႔ ပါပဲ၊ ဒီဖက္ႏွစ္ပိုင္းေတြမွာ လြယ္လင့္တကူ ဝယ္လို႔ရေနပါၿပီ...၊

အျပစ္မဲ့တဲ့ ရင္ေသြးေလးေတြကို ဒီကမာၻထဲ ေခၚလာၿပီး သူတို႔အတြက္ က်ေနာ္တို႔ ထားခဲ့မယ့္ ကမာၻႀကီးက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ယုိယြင္းဆုတ္ယုတ္ လာတာကေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာပါ၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လို က႑မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တီထြင္မႈ၊ တိုးတက္မႈ နဲ႔အတူ ႀကိဳတင္ေမွ်ာ္လင့္လို႔ မရႏိုင္တဲ့ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးေတြ ပါလာတတ္တာ အနည္းနဲ႔အမ်ား ဆိုသလို က်ေနာ္တို႔ ေတြ႔ရမွာပါ၊ ဒီလို ဆိုးက်ိဳးေတြကို ျမင္လို႔ တီထြင္ဆန္းသစ္မႈ ေတြကို တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ အျပစ္ေျပာၿပီး ေက်ာက္ေခတ္မွာပဲ ထိုင္ၿပီး က်န္ခဲ့ခ်င္လို႔ မရပါဘူး၊ အေကာင္းဆံုးကို တီထြင္ရင္းနဲ႔ အဆိုးေတြ ပါလာရင္လည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ သိေအာင္လုပ္၊ သိလာသေလာက္ ႀကိဳးစားကာကြယ္ဖို႔ပဲ ႐ွိပါတယ္၊ အသက္ကို ဥာဏ္ေစာင့္တယ္လို႔ပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးရေတာ့မွာ ပါပဲ...။ ။

Ref:
http://en.wikipedia.org/wiki/Bisphenol_A
http://www.lemonde.fr/planete/article/2011/10/28/bisphenol-a-un-scandale-mondial_1595537_3244.html


ညီလင္းသစ္
၁၁ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၁

05 December 2011

The Lady ...



(Credit: Google image)

မေန႔ညက အဲဒီ႐ုပ္႐ွင္ သြားၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္၊ လူမ်ား,မမ်ား မသိႏိုင္တာနဲ႔ ႐ုပ္႐ွင္မစမီ နာရီဝက္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ကတည္းက ႀကိဳေရာက္ေန ျဖစ္တယ္၊ လက္မွတ္ဝယ္ဖို႔ တန္းစီရင္း ခံုေနရာ ဘယ္ေလာက္ က်န္ေသးသလဲ ျပတဲ့ ေမာ္နီတာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ေလာက္ကို က်န္ေနေသးတာ ေတြ႔ရတယ္၊ ဒါနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ျဖစ္သြားတယ္..၊ ျပမယ့္ ခန္းမထဲကို ဝင္လို႔ရၿပီ ဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ဝင္ထိုင္ေနလိုက္ၿပီး နည္းနည္းစီ ဝင္လာေနတဲ့ လူေတြကို ေငးၾကည့္ေန မိတယ္၊ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ဒီလိုဇတ္ကားမ်ိဳးကို လာၾကည့္သူေတြဟာ ဘယ္လိုလူမ်ိဳး ေတြမ်ား ျဖစ္ႏိုင္မလဲလို႔ အရမ္း သိခ်င္ေနမိတယ္၊ ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္ဖူးသူေတြလား၊ ဒါမွမဟုတ္ မၾကာခင္မွာ သြားမယ့္သူေတြလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကမာၻ႔ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္ဝင္စားလို႔ ဒုကၡႏြံထဲက မတက္ႏိုင္ေသးတဲ့ ႏိုင္ငံေလးနဲ႔ အဲဒီအထဲက အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ပိုၿပီး သိခ်င္သူေတြ မ်ားလား၊ ဒါမွမဟုတ္ Luc Besson ဘာပဲ႐ိုက္႐ိုက္ ၾကည့္လိုက္မယ္ ဆိုသူေတြလား...၊

က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ေတြးေနမိတာကို ေဘးက မအိမ္သူကို ေျပာေတာ့ အင္မတန္ လက္ေတြ႔က်တဲ့ အႀကံဥာဏ္ကို ေပးတယ္၊ 'သိခ်င္ရင္ လိုက္ေမးၾကည့္ ပါလား' တဲ့..၊ ဝင္လာသူေတြ ကေတာ့ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို သက္လတ္ပိုင္းနဲ႔ သက္ႀကီးပိုင္းေတြ မ်ားတယ္၊ ျမန္မာ တစ္ေယာက္တေလမ်ား ကံေကာင္းစြာနဲ႔ ပါလာမလားလို႔ တစ္ေယာက္မွ အလြတ္မေပးဘဲ ထိုင္ၾကည့္ေနေသးတယ္၊ အာ႐ွသူလို႔ ယူဆရတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရတာက လြဲရင္ က်န္တဲ့ ပရိတ္သတ္ေတြက အေနာက္တိုင္းသား ေတြခ်ည္းပါပဲ၊ ဒီလို ႐ုပ္႐ွင္မ်ိဳးကို ၾကည့္ၿပီး ျပန္အထြက္မွာ တျခားျမန္မာ လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ အျမင္ကို ၾကားခ်င္၊ သိခ်င္မိတယ္၊ အဲဒီလိုနဲ႔ ခန္းမထဲမွာ မီးေတြ ေမွာင္သြားခဲ့တယ္....၊

ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူ႔သမီးေလးကို အစဥ္အလာ ႀကီးခဲ့တဲ့ ျမန္မာ့သမိုင္းကို ေျပာျပေနတဲ့ အခန္းနဲ႔ ဇတ္လမ္း စ,ပါတယ္၊ အဲဒီ အခန္းမွာ ပုဂံရဲ႕ အ႐ုဏ္ တက္ ျမင္ကြင္းေတြကို ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား ညႇပ္ၿပီး ျပသြားတယ္၊ ပုဂံဟာ ျမင္ကြင္းက်ယ္ ပိတ္ကားေပၚမွာ ၾကည့္ရတာ ပိုၿပီး က်က္သေရ ႐ွိေနသလိုပဲ၊ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အတြင္းဝန္႐ံုး လုပ္ႀကံ သတ္ျဖတ္မႈ၊ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေဒၚခင္ၾကည္ ေနမေကာင္းလို႔ ျမန္မာျပည္ ျပန္လာရတဲ့ အေမစု အခန္းေတြကို ျပပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ၈၈ အေရးေတာ္ပံု၊ NLD ဖြဲ႔စည္းမႈ၊ ေ႐ႊတိဂံု ညီလာခံ.. စတာေတြ ဆက္လာပါတယ္၊ ဒီအခန္းေတြကို ျပတဲ့အခါ အမ်ားသိတဲ့ အတိုင္း ယိုးဒယားနယ္စပ္မွာ တူႏိုင္သေလာက္ အတူဆံုး ဆက္တင္လုပ္ၿပီး ႐ိုက္ထားတဲ့ အခန္းေတြနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က တကယ့္ေနရာေတြကို ေရာေမႊၿပီး ျပသြားတယ္၊ ဒီဇတ္ကား ႐ိုက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ ဘာမွ မစေသးခင္ ဒါ႐ိုက္တာ Luc Besson နဲ႔ အေဖာ္ ၂ ေယာက္က ျမန္မာျပည္ကို လာၿပီး ႐ွဳခင္း၊ ျမင္ကြင္းေတြကို ကင္မရာ အေသးေလးနဲ႔ ၁၇ နာရီစာ ႐ိုက္သြားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္၊ အခု အဲဒီ႐ွဳခင္းေတြကို ဒီလို ေနရာေတြမွာ ျပန္သံုးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္၊ အေမစုရဲ႕ အမွတ္ ၅၄ အိမ္ကိုေတာ့ ယိုးဒယား နယ္စပ္မွာ တပံုစံတည္း ျပန္ေဆာက္ၿပီး ႐ိုက္ပါတယ္၊

ဇတ္လမ္းက အေမစုအျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့ မီ႐ွဲလ္ယိုး (Michelle Yeoh) နယ္ေတြကို စည္း႐ံုးေရး ခရီးထြက္တာ၊ ေနာက္ေတာ့ ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ ထိန္းသိမ္းခံရတာေတြ ဆက္ျပတယ္၊ မီ႐ွဲလ္ယိုးက ဇတ္ဝင္ခန္းေတြမွာ ျမန္မာစကားကို သြက္သြက္လက္လက္ ေျပာႏိုင္ေအာင္ က်င့္ထားတာ ေတြ႔ရေပမယ့္ ေလသံကေတာ့ အေတာ္ေလး ဝဲတယ္၊ ဒီေနရာမွာ သူ႔အသံနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူ ႏိုင္မယ့္ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ကို စကားေျပာခိုင္းၿပီး ေနာက္ခံအသံ ထပ္မယ္ဆိုရင္ ျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ ေျပာတာကိုပဲ ပိုသေဘာက်တယ္၊ ဒါဟာ သူ႔ရဲ႕ အားထုတ္မႈ မဟုတ္လား၊ အစ တစ္ေၾကာင္း၊ ႏွစ္ေၾကာင္းေလာက္မွာ နားထဲ တမ်ိဳးျဖစ္ေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့လည္း အသားက် သြားပါတယ္၊ ျမန္မာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ ဇတ္ဝင္ခန္းေတြကိုလည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး ပီျပင္ေအာင္ ႀကိဳးစားထားတာ ေတြ႔ရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက မ်က္ႏွာၾကည့္လိုက္ တာနဲ႔ ထိုင္းလူမ်ိဳးမွန္း သိသာသလို တခ်ိဳ႕ကလည္း ျမန္မာစကား ေျပာတဲ့ေလသံ အရမ္း ဝဲလြန္းတာ သတိထား မိတယ္၊ စစ္ဗိုလ္၊ စစ္သားနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ျပရင္ အမ်ားအားျဖင့္ ရက္စက္၊ ၾကမ္းတမ္းမႈ၊ ေကာက္က်စ္မႈကို ျပႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာ ေတြ႔ရတယ္၊ ဒီအတိုင္း ဟုတ္လိုက္ေလဗ်ာ-လို႔ ဆိုရမယ့္ အခန္းေတြ ႐ွိသလို ဇတ္နာေအာင္ သာသာထိုးထိုးေလး လုပ္ထားတာေတြလည္း ပါတယ္လို႔ ေျပာရမွာ ပါပဲ၊ ဒါဟာ ခံစားမႈကို ဦးစားေပးတဲ့ ႐ုပ္႐ွင္ မဟုတ္လား...၊

ဇတ္လမ္းရဲ႕ အေရးပါတဲ့ အခန္းတစ္ခု ျဖစ္သလို က်ေနာ္လည္း အႀကိဳက္ဆံုး ဇတ္ဝင္ခန္းကေတာ့ အေမစုကို ႏိုဘယ္လ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆု ေပးတဲ့အခန္းပါပဲ၊ ေအာ္စလိုၿမိဳ႕က ဆုေပးပြဲ ခန္းမ၊ အခမ္းအနား အျပင္အဆင္မွ စၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုး ဆုလက္ခံ ယူတဲ့ မိုက္ကယ္လ္အဲရစ္စ္၊ အလက္ဇန္းဒါးနဲ႔ ကင္မ္တို႔ ရပ္ေနတဲ့ ပံုစံ အေနအထား အေသးစိတ္ကအစ ဂ႐ုစိုက္ထားတာ သတိထား မိတယ္၊ တဖက္ကလည္း ရန္ကုန္က အိမ္ႀကီးထဲမွာ အေမစု တျဖစ္လဲ မီ႐ွဲလ္ယိုးက ေရဒီယို အေဟာင္းႀကီး တစ္လံုးကို နားေထာင္ေနတယ္၊ သူ႔ကိုယ္စား မိသားစုကို ဆုလက္ခံယူဖို႔ ဖိတ္ေခၚလိုက္ ခ်ိန္မွာပဲ မီးျပတ္သြားတယ္၊ သူနဲ႔အတူ ေရဒီယို နားေထာင္ေနတဲ့ အေဖာ္ အမ်ိဳးသမီးက ေရဒီယိုအေသးေလး ေျပးယူတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္ အခမ္းအနားကို လြတ္သြားမွာစိုးလို႔ အေမစုက စိတ္လႈပ္႐ွား ေနတယ္၊ ေရဒီယို ေရာက္လာေတာ့ အထဲမွာ ဓါတ္ခဲ မ႐ွိျပန္ဘူး၊ အဲဒါနဲ႔ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးထဲက ဓါတ္ခဲေတာင့္ေတြထုတ္၊ ေရဒီယိုထဲ အျမန္ထည့္ၿပီး ဖြင့္နားေထာင္ လိုက္ေတာ့ သားႀကီး အလက္ဇန္းဒါးက ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာေနခဲ့ၿပီ၊ အေမစုကေတာ့ သားရဲ႕အသံကို မ်က္ဝန္းေတြ တလက္လက္နဲ႔ နားေထာင္ ေနတယ္၊ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာအၿပီးမွာ ဂုဏ္ျပဳေအာ္ခက္စထရာက ေတးသြားတစ္ပိုဒ္ကို တီးမႈတ္လိုက္တယ္၊ က်ေနာ္ အရမ္းႀကိဳက္တဲ့ Pachelbel Canon တူရိယာသက္သက္ ေတးသြား..၊ စႏၵရားနဲ႔ ခ်ယ္လိုကို အားျပဳထားတဲ့ ေတးသြား...၊ အဲဒါကို ေရဒီယိုကေန ၾကားရတဲ့အခါ အေမစုက တဖက္ကေန စႏၵရားကို အသာအယာ လိုက္တီးပါတယ္..၊ မိသားစုနဲ႔ ေဝးၿပီး တစ္ဦးတည္း ပိတ္ေလွာင္ခံထားရတဲ့ အိမ္ႀကီးထဲမွာ စိတ္ဓါတ္မာေက်ာ ပါတယ္ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ကေတာ့ ညအေမွာင္ထဲ စႏၵရားခလုတ္ေတြကို အသာအယာ တို႔ထိလို႔...၊ အဲဒီျမင္ကြင္းကို အလင္းအေမွာင္ ႏိုင္ႏိုင္၊ ေနာက္ခံဂီတ အားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ပံ့ပိုးလိုက္တဲ့အခါ အမ်ိဳးစံုတဲ့ ခံစားမႈေတြက ရင္ဘတ္ထဲမွာ ျပည့္က်ပ္ လာေတာ့တယ္၊

က်ေနာ္ ျပန္ေျပာခ်င္တဲ့ ေနာက္တစ္ခန္းကေတာ့ ကင္ဆာေရာဂါနဲ႔ သိပ္မေနရေတာ့မယ့္ အေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ မိုက္ကယ္လ္အဲရစ္စ္ဆီက စာကို ဖတ္အၿပီးမွာ ၿဗိတိသွ် သံ႐ံုးကတဆင့္ အေမစုက ဖုန္းဆက္တဲ့ အခန္းပါ၊ အသံလိႈင္းေတြ သိပ္မၾကည္တဲ့ ဖုန္းကို မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္ေတြ ဝဲၿပီး ေျပာတဲ့အခန္း...၊ 'က်မ ျပန္လာဖို႔မ်ား လိုေနမလားဟင္' ဆိုတဲ့ စကားေလးကို ေျပာခ်လိုက္တဲ့ မီ႐ွဲလ္ယိုးရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ အရိပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ျဖတ္ေျပးသြားတယ္၊ မိသားစု၊ ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ခင္ပြန္း၊ ေနာက္ဆံုးၾကားျခင္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ့္ အသံ၊ အခ်ဳပ္အေႏွာင္၊ ေသာက၊ ျပည္သူလူထု၊ ဒုကၡဆင္းရဲ... အဲဒါေတြ အကုန္လံုးကို အဲဒီ စကၠန္႔ပိုင္းေလးမွာ မီ႐ွဲလ္ယိုးရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္၊ ရင္နင့္ရတဲ့ အခန္းပါပဲ၊ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ႐ံုထဲမွာ က်ေနာ့္ေဘးက မအိမ္သူလိုပဲ တိတ္တဆိတ္ ႐ွိဳက္သံေတြ ၾကားေနရတယ္..၊

သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြ အျဖစ္ မိုက္ကယ္လ္အဲရစ္စ္၊ အလက္ဇန္းဒါး၊ ကင္မ္ တို႔ရဲ႕ ႐ုပ္သြင္၊ အမူအရာေတြ အေတာ္ေလး တူေပမယ့္ အေမစုရဲ႕ ကာ႐ိုက္တာကို ခံစားယူရတာေတာ့ လြယ္မယ့္အလုပ္လို႔ က်ေနာ္ မထင္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အရပ္အေမာင္း၊ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္ျခင္း ဆင္သလို ႐ွိတဲ့ အာ႐ွ သူ မင္းသမီး မီ႐ွဲလ္ယိုးက အေတာ္ေလးေကာင္းေအာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္သြား ႏိုင္တာ ေတြ႔ရပါတယ္၊ အထူးသျဖင့္ တခ်ိဳ႕အခန္းေတြမွာ အေမစုရဲ႕ အၾကည့္ကို 'ဖမ္း' ႏိုင္တာ သတိထား မိတယ္၊ ဇတ္လမ္းထဲမွာ မ်က္ရည္ဝဲတာ..၊ မ်က္ရည္က်တာေတြ ပါ,ပါတယ္၊ အေမစုေကာ.. အျပင္မွာ ဒီလိုမ်ိဳး ႐ွိဖူးလား? က႐ုဏာတရား ႀကီးမားလွတဲ့ အဲဒီမ်က္ဝန္းေတြ ထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ ရစ္ဝဲေနတာ ျမင္ေတြ႔ဖူးသူ မ႐ွိသေလာက္ နည္းပါးလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီတိုင္းျပည္ကို ခ်စ္လြန္းတဲ့ ဒီအမ်ိဳးသမီးႀကီး ဟာလည္း သူ႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ မိသားစု အတြက္ ငိုေႂကြးရခ်ိန္ေတြ ႐ွိလိမ့္မွာ အေသအခ်ာပါ၊ အနည္းဆံုး ရင္ထဲက နက္႐ွိဳင္းတဲ့ တစ္ေနရာမွာ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုကေတာ့ ခံစားမႈကို ႏႈိးဆြရမယ့္ ႐ုပ္႐ွင္ျဖစ္လို႔ ဒီလိုမ်ိဳး သာသာထိုးထိုး ႐ွိႏိုင္တာ သဘာဝပါပဲ၊

ဒီ႐ုပ္႐ွင္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျပင္သစ္ဒါ႐ိုက္တာ Luc Besson ကို အင္တာဗ်ဴးေတြမွာ ေမးၾကတယ္၊ 'ခင္ဗ်ားရဲ႕ ႐ုပ္႐ွင္ကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သာ ၾကည့္ခြင့္ရရင္ ဘာေျပာမယ္လို႔ ထင္သလဲ'..တဲ့၊ သူက ေျဖတယ္၊ 'ျဖစ္ႏိုင္တာ ႏွစ္ခုပါပဲ၊ ေဒၚစုက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာၿပီး ျဖစ္ရေလ Luc ရယ္..၊ မင္းမို႔ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ဒီလိုမ်ိဳး စိတ္ကူးယဥ္ေတြ စဥ္းစားတတ္ ပေလတယ္-လို႔ ေျပာရင္ေျပာ..၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔မိသားစုရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ေအာက္ေမ့ သတိရစိတ္နဲ႔ တိတ္ဆိတ္ခ်င္လည္း တိတ္ဆိတ္ ေနလိမ့္မယ္' တဲ့၊ တကယ္တမ္းမွာလည္း Luc Besson က ကံေကာင္းစြာနဲ႔ အေမစုကို လာေတြ႔ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္၊ အဲဒီမွာ သူက ေမးလိုက္တယ္၊ 'အဆင္ေျပမယ္ဆိုရင္ ေဒၚစု ဒီဇတ္ကားကို ၾကည့္ခ်င္သလား' ဆိုေတာ့ အေမစုက 'က်မအတြက္ အား႐ွိတဲ့ တစ္ေန႔က်ရင္ ၾကည့္ျဖစ္မွာပါ'လို႔ ျပန္ေျပာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္၊

အႏႈတ္လကၡဏာ တစ္ခုကို ေျပာပါ ဆိုရင္ေတာ့ ဇတ္ကား အဆံုးသတ္ဟာ က်ေနာ့္ အတြက္ေတာ့ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ရပါတယ္၊ ဒီဇတ္လမ္းကို ႐ိုက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဇတ္သိမ္းဟာ happy ending မဟုတ္သလို tragic ending လို႔လည္း မဆိုႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ပါ၊ (အခုထိလည္း ဒီႏွစ္ခုထဲက တစ္ခုမွ မဟုတ္ေသးပါဘူး)၊ ဆိုေတာ့ ႐ုပ္႐ွင္ဇတ္သိမ္းဟာ အထိုက္အေလ်ာက္ ခက္မွာ ေသခ်ာပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အခုလိုမ်ိဳး ဇတ္သိမ္းပံုထက္ ပိုၿပီး အႏုပညာ ဆန္မယ့္ လုပ္ကြက္ေတြ ႐ွိမယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါ႐ိုက္တာမွာလည္း သူ႔အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔သူ ႐ွိမွာပါပဲ၊ မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာရတာ လြယ္လြယ္ေလးပါ၊ ႐ုပ္႐ွင္တစ္ခုလံုးကို ၿခံဳၾကည့္ရင္လည္း ဟာကြက္ေတြ အမ်ားႀကီးပါ၊ အထူးသျဖင့္ အေမစုရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္႐ွားမႈ အသားေပး အခန္းေတြမွာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ရသေလာက္ သတင္းအခ်က္အလက္ ေတြနဲ႔ပဲ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ သိုသိုသိပ္သိပ္နဲ႔ ဒီလိုမ်ိဳး ႐ိုက္ခဲ့ရတာ က်ေနာ္တို႔ ေမ့ထားလို႔ မျဖစ္ပါဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ဒီ႐ုပ္႐ွင္ဟာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကို ႐ိုက္ကူးတဲ့ သတင္းမွတ္တမ္းကားလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ အဲဒီ ႏိုင္ငံေရးထဲမွာ တန္ဖိုးႀကီးမား လွတဲ့ ေပးဆပ္၊ စြန္႔လႊတ္မႈေတြနဲ႔ ေနထိုင္ေနတဲ့၊ လူေတြက ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ 'The Lady' လို႔ နာမ္စားသံုး ေခၚေဝၚၾကတဲ့ လြတ္လပ္ျခင္းရဲ႕ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ အေၾကာင္းပါ၊ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ရင္ကိုလာမွန္ ခဲ့ပါတယ္...။ ။


ညီလင္းသစ္
၅ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၁

01 December 2011

စကားလံုးမ်ားထက္ နက္႐ွိဳင္းေသာ...


ဂစ္တာကို ရင္ခြင္ထဲမွာ ပိုက္ထားလိုက္ေပမယ့္ ဘာကိုမွ မတီးေသးဘဲ ႀကိဳးေတြကိုသာ ခပ္ဖြဖြ ေဆာ့ကစား ေနမိသည္၊ ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္ၿပီးသား ျပည္တြင္းျဖစ္ ေဟာ္လိုဂစ္တာေလးက ရင္ခြင္ထဲမွာ ေနသားတက်..၊ လက္ေခ်ာင္းတို႔က ဂစ္တာေကာ့ဒ္ေတြကို ဘာရယ္မဟုတ္ အလိုက္သင့္အလ်ားသင့္ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေျပာင္းကိုင္သြားရင္း ဦးေႏွာက္က သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို အေျပးအလႊား စဥ္းစားၾကည့္သည္၊ ႐ုတ္တရက္ ဆိုေတာ့ ေခါင္းထဲက ဘာမွ ထြက္မလာ..၊ သီခ်င္းမ်ားစြာကို တီးခဲ့၊ ဆိုခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ယခုလို တစံုတေယာက္က 'သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ေလာက္ ဆိုျပပါ'ဟု ေတာင္းဆိုလာလွ်င္ သူ႔အေနျဖင့္ ဘာသီခ်င္း ဆိုရမွန္း ဘယ္ေတာ့မွ ခ်က္ခ်င္း မဆံုးျဖတ္ႏိုင္၊ အထူးသျဖင့္ ထိုတစံုတေယာက္က 'သူမ' ျဖစ္ေနခဲ့သည့္အခါ သိဖူးသမွ် သီခ်င္းစာသားတို႔မွာ အေဝးဆံုးကို ထြက္ေျပးေပ်ာက္ကြယ္ သြားၾကေတာ့သည္၊

အခန္းကေလးထဲမွာ ႐ွိေနၾကေသာ လူႏွစ္ဦးအၾကား ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္း ထြက္ေပၚလာေသာ ဂစ္တာသံ မွ်င္းမွ်င္းေလးသာ ႐ွိေနသည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူလွ်က္ တိတ္ဆိတ္ျခင္းတို႔က အေျခအေန တရပ္လံုးကို ဝါးမ်ိဳသိမ္းပိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားလွ်က္ ႐ွိသည္၊ ေ႐ွ႕တည့္တည့္ ၾကမ္းျပင္ကို သူ စိုက္ၾကည့္ ေနေသာ္လည္း မ်က္လံုးေထာင့္မွာ သူမရဲ႕ ပံုရိပ္ကို ျမင္ေနရသည္၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အျပာေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ႏွင့္ မိုးျပာေရာင္ႏုႏုမွာ အျဖဴစက္ကေလးေတြ ပါေသာ ႐ွပ္အကၤ်ီ လက္႐ွည္ကို ဝတ္ထားေသာ သူမသည္ တိမ္ကင္းစင္ေသာ ေကာင္းကင္ျပာ တစ္ခုႏွယ္ ၾကည္လင္စြာျဖင့္ ႐ွိေနသည္၊ ထိုေကာင္းကင္ေလးဆီ ေခါင္းေမာ့ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အၿပံဳးတစ္ပြင့္က လွ်ပ္ပန္းႏြယ္ တစ္စလို လက္ခနဲ ျဖာဆင္း သြားသည္၊ သူ႔ရင္ထဲမွာေတာ့ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း ျမည္ေနေသာ မိုးၿခိမ္းသံမ်ား..၊ သူမ,က ပခံုးေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ျဖန္႔ခ်ထားသည့္ ပိုးသားဆံႏြယ္ေတြကို ဝဲကနဲ တခ်က္ခါလိုက္သည့္ အဲဒီ စကၠန္႔ပိုင္းေလးမွာပဲ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြက ဂစ္တာႀကိဳးေတြေပၚမွာ G ေကာ့ဒ္ကို ႏွိပ္မိသြားသည္၊ တဆက္တည္းမွာ သီခ်င္းအင္ထ႐ို တစ္ခုကို တီးမိလ်က္သား..၊ ညာလက္က ေတးသြားအလိုက္ စည္းခ်က္ အတိုင္း ပလပ္ကင္ကို ခပ္ဆြဆြ တီးမိေနၿပီ၊ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အရာရာဟာ သူ႔အလိုလို ေခ်ာေမြ႔စြာနဲ႔ စီးဆင္းလာေတာ့သည္၊ ဘယ္တုန္းကမွ ႀကိဳတင္ေတြးမထားခဲ့ေသာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္..၊ Extreme အဖြဲ႔၏ "More than words"...၊

ထိုသီခ်င္းက အင္မတန္ လွေသာ္လည္း လြယ္ကူသည့္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေတာ့ျဖင့္ မဟုတ္၊ ကီးျမင့္ရသည့္အထဲ backing vocal ျဖင့္ပါ တြဲၿပီး အသံႏွစ္သံ ရက္ေဖာက္ သီဆိုရေသာ သီခ်င္း..၊ စဥ္းစား ဆင္ျခင္ဥာဏ္ သက္သက္ျဖင့္သာ ဆိုလွ်င္ သူ ဘယ္ေတာ့မွ မေ႐ြးမယ့္ သီခ်င္း၊ သို႔ေပမယ့္ တစံုတရာက ထိန္းခ်ဳပ္ေစခိုင္း သည့္အလား ဤသီခ်င္းကို သူ သီဆိုေနမိ ခဲ့ၿပီ၊ အဖိုးမတန္လွသည့္ ျပည္တြင္းျဖစ္ ေဟာ္လိုဂစ္တာ ကေလးက ေလထုထဲကို သံစဥ္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ ပစ္တင္၊ ႀကဲပက္လိုက္သည္၊ မ်က္စိကို အသာအယာ မွိတ္လိုက္သည့္အခါ ဂစ္တာေစာင့္ နတ္သမီး၏ ကေဝအတတ္ ႏွင့္အတူ သံစဥ္လႈိင္းေတြအေပၚ သူ ယစ္မူးေမ်ာပါ သြားေတာ့သည္၊

♫♫♫ More than words.. ♪♪ is all you have to do to make it real..♫♫

စကားလံုး သက္သက္ဆိုတဲ့ အျဖစ္ထက္ အမ်ားႀကီး ပိုၿပီးေလးနက္၊ ပိုၿပီး ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ သတဲ့လား၊ သူ႔ ရင္ထဲမွာလည္း ပိုးပုဝါတစ္စျဖင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားသလို ႏူးႏူးညံ့ညံ့၊ တင္းတင္းရစ္ရစ္..၊ သီခ်င္းက ကီးျမင့္သည့္အတြက္ အလြန္အမင္း မေအာ္ရေစရန္ သူထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး အသံထြက္သည္ ဆို႐ံုကေလး ဆိုေနမိသည္၊ ဂစ္တာသံႏွင့္ သူ႔အသံ ႏွစ္ခုတည္းသာ ေလးဖက္ေလးတန္ နံရံေတြကို အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ထိကန္လွ်က္ အခန္းကေလးထဲမွာ လူးလာေခါက္တံု႔...၊

♫♫ Then you wouldn’t have to say.. ♪♪ that you love me... ’cause I’d already know..♫♫♫

စကားလံုးေတြရဲ႕ နယ္နိမိတ္ အလြန္မွာေတာ့ ခံစားသိျဖင့္သာ သိႏိုင္ေသာ နယ္ပယ္ေတြ ႐ွိလိမ့္မည္၊ စကားလံုး ေတြျဖင့္ ဖြဲ႔သီေသာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဆိုေနရင္းမွ စကားလံုးမ်ား မလိုအပ္ေတာ့ေသာ အပိုင္းအျခား ဇုန္ထဲသို႔ သူ လြင့္ဝဲက်ေရာက္ သြားသည္၊ မ်က္စိကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ေခါင္းေလးကို ေစာင့္ငဲ့ရင္း သူ႔ကို ေငးၾကည့္ေနေသာ သူမ,ကို ေတြ႔ရသည္၊ မ်က္ဝန္းေတြက ဆြတ္ဆြတ္ပ်ံ႕ပ်ံ႕ ေဝသီလို႔..၊ ႏႈတ္ခမ္းမွာေတာ့ အၿပံဳးတစ္စ..၊ သူ အႀကိမ္ႀကိမ္ ပင့္သက္႐ွိဳက္ခဲ့ရတာ အဲဒီမ်က္ဝန္း တစံုရဲ႕ အသိမ္းအႏႈတ္၊ အဲဒီႏႈတ္ခမ္း ႏွစ္လႊာရဲ႕ အဖြင့္အပိတ္ ေတြမွာေပါ့၊ သူ ႐ုတ္ခ်ည္း အားအင္ေတြ မဲ့သြားသည္၊ ဆိုလက္စ သီခ်င္းစာသားေတြက အဲဒီမ်က္ဝန္းေတြ ေအာက္မွာ ဆက္ၿပီး မပ်ံသန္းႏိုင္ေတာ့၊ ႏႈတ္ခမ္းဝ မွာတင္ပဲ အေငြ႔ပ်ံ ေပ်ာက္ကြယ္သြား ၾကသည္၊ သီခ်င္း၏ အခ်ပိုဒ္ကို အသာေလး တီးရင္း တိုးတိုးေလး fade out လုပ္ကာ သူရပ္လိုက္သည္၊ အခန္းထဲမွာလည္း ခ်က္ခ်င္းလိုလိုပင္ ၿငိမ္က်တိတ္ဆိတ္ သြားသည္၊ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ခတ္ေနေသာ မ်က္ေတာင္တို႔၏ ႐ိုက္ခတ္သံ ကိုပင္ ၾကားရမတတ္..၊ အဲဒီေနာက္... ... အဲဒီေနာက္မွာေတာ့..၊

ကမာၻဦးကတည္းက လူတကာ ေျပာလာခဲ့ေသာ စကားေလး တစ္ခြန္းကိုပဲ သူ ႐ိုး႐ိုးေလး ေျပာလိုက္ပါသည္၊

စင္စစ္ ထိုစကားေလးက စကားလံုးတို႔ မလိုအပ္ေသာ နယ္ပယ္သို႔ ဖြင့္အဝင္မွာ ျမတ္ႏိုးစြာျဖင့္ သူခ်ထားရစ္ ခဲ့ေသာ ေသာ့တံေလး တစ္ေခ်ာင္းျဖစ္သည္၊ အနိမ့္အျမင့္၊ အတိုးအက်ယ္ ရင္ခုန္သံ အစံုျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ေအာ္ခက္စထရာ တီးဝိုင္းႀကီးကို ထိန္းေက်ာင္းေမာင္းႏွင္ သြားမည့္ တီးဝိုင္းေခါင္းေဆာင္ conductor ၏ လက္ထဲမွ baton ဟုေခၚေသာ တုတ္ေခ်ာင္းေလး ျဖစ္သည္၊ မီးေပါင္အျပည့္ျဖင့္ တ႐ွိန္ထိုး ထြက္ခြာေတာ့မည့္ အခ်စ္ရထား တစ္စီးကို တာလႊတ္ေပးေသာ ဂတ္ဗိုလ္၏ အလံတစ္လက္ ျဖစ္သည္၊ တူႏွစ္ကိုယ္ ထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳးဖို႔ ႐ြယ္ကိုးသည့္ ေကာင္းကင္ထဲမွာ ေမတၱာတိမ္တိုက္ တို႔ကို လြင့္ေမ်ာေစသည့္ ေလညႇင္း ကေလးလည္း ျဖစ္ပါသည္၊

တကယ္တမ္းမွာလည္း ေကာင္းကင္တစ္ခုကို သူတို႔ႏွစ္ဦး ႐ိုးသားစြာျဖင့္ တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကသည္၊ ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္ ေန႔ရက္မ်ားကို ယံုၾကည္စြာျဖင့္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ ၾကသည္၊ ထိုေကာင္းကင္ထဲမွာ သာယာေသာ ေန႔ရက္မ်ားစြာ ျဖတ္သန္းတိုးဝင္ သြားၾကသည္၊ ၾကည္လင္ျပာလဲ့ေသာ ခ်စ္ျခင္းတရားတို႔ သန္႔စင္ ေတာက္ပေနခဲ့ ၾကသည္၊ အျပန္အလွန္ နားလည္မႈေတြ အုပ္ဖြဲ႕ ပ်ံသန္းသြားခဲ့ ၾကသည္၊ ထို႔အတူ နီေစြးၾကမ္းတမ္းေသာ ေကာင္းကင္ကိုလည္း ႀကံဳခဲ့ရသည္၊ ေရာင္နီသန္းေသာ အ႐ုဏ္ဦးေတြ ႐ွိခဲ့သလို ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူျပင္းေသာ မြန္းတည့္ေနေတြလည္း ႐ွိခဲ့ဖူး ပါသည္၊ သူတို႔ႏွစ္ဦးကေတာ့ အတူတကြ တည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ ေကာင္းကင္ေလးကို အခ်င္းခ်င္း ေဖးမစာနာမႈမ်ား၊ အားေပး ၾကင္နာမႈမ်ားျဖင့္ ေထာက္မ၊ က်ားကန္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသည္၊ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ သကၠရာဇ္ေတြက အေတာ္ပင္ ရင့္ေရာ္စ ျပဳလာခဲ့ၿပီပဲ...၊

တေလာတုန္းက သူအလုပ္ စားပြဲမွာ ႐ွိေနတုန္း သူမဆီက အီးေမးလ္တိုေလး တစ္ေစာင္ ဝင္လာ ခဲ့သည္၊ 'FM ေရဒီယိုကို ျမန္ျမန္ဖြင့္ၿပီး နားေထာင္ၾကည့္စမ္းပါ၊ အခု ခ်က္ခ်င္းေနာ္' ဟု ေရးထားသည္၊ ဘာမ်ားပါလိမ့္ဟု သိခ်င္စိတ္ျဖင့္ ဖြင့္လိုက္သည့္အခါ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြ်မ္းဝင္ အလြတ္ရေနခဲ့ေသာ ေဟာ္လိုဂစ္တာသံ တစ္ခုက နားထဲသို႔ ခ်ိဳျမစြာ စီးဝင္လာခဲ့သည္၊ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု ေက်ာ္ေက်ာ္က အခန္းေလး တစ္ခန္းထဲမွာ ဤသီခ်င္းကို တိုးတိတ္စြာ သီဆိုခဲ့ဖူးသည့္ အျဖစ္က မေန႔တေန႔ကလို လတ္ဆတ္ေနဆဲ..၊ လက္ေခ်ာင္းထိပ္မ်ားပင္ ဂစ္တာ၏ သံမဏိ ႀကိဳးမ်ားကို ဖိထားရသလို ခံစားလာ ရသည္၊ သူ႔ ရင္ခုန္သံေတြ ေႏြးေထြးလာသည့္အခါ လက္ထဲမွ ေဘာပင္ကို အသာခ်ထား လိုက္ၿပီး ထိုင္ခံုေနာက္မွီကို ခပ္ေလွ်ာေလွ်ာ မွီထိုင္လိုက္သည္၊ မ်က္လံုးတို႔ကို မွိတ္ထားရင္း သီခ်င္းစာသားေတြကို တခါမွ မၾကားဖူးသူ တစ္ေယာက္လို သူ နားေထာင္ေန မိေတာ့သည္၊

More than words သီခ်င္းကို ေရးစပ္ခဲ့သည့္ Nuno Bettencourt ကေတာ့ 'ခ်စ္တယ္' ဆိုတာ ႏႈတ္ဖ်ားက ထြက္လာသည့္ စကားေလး သံုးလံုးထက္ ပိုသည္ဟု ေျပာခဲ့သည္၊ 'လူေတြက ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားကို ၿပီးစလြယ္ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ ေျပာ,ေျပာလာၾကေတာ့ တခါတခါ အခ်စ္ဟာ အဓိပၸါယ္ မ႐ွိေတာ့သလို ခံစားရတယ္၊ အခ်စ္ဆိုတာ စကားလံုးေတြနဲ႔တင္ ၿပီးတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ တကယ္ကို ထိ႐ွ၊ ခံစားလာရေအာင္ အၿမဲတမ္း အားထုတ္ေနဖို႔ လိုပါတယ္' တဲ့...၊

အခ်စ္ဆိုသည္မွာ သူ႔အလိုလို ေပါက္ဖြား႐ွင္သန္လာေသာ ခံစားမႈ အႏုပညာ တစ္ခုျဖစ္သလို အညြန္႔ တလူလူႏွင့္ ႀကီးထြားသန္မာ လာေအာင္ အၿမဲ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ေနရမည့္ အတတ္ပညာ တစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္၊ ယခုလို အခ်ိန္မွာ သီခ်င္းကေလးကို ျပန္နားေထာင္ခြင့္ ရေအာင္ လွမ္းအေၾကာင္းၾကားေသာ သူမကို ေက်းဇူး တင္မိပါသည္၊ သူ႔ကို လွမ္းအသိ ေပးေသာ အျဖစ္၏ ေနာက္ကြယ္မွာ သူမ အေနျဖင့္လည္း ေျပာခ်င္တာေတြ မ်ားစြာ ႐ွိလိမ့္မည္၊ သုိ႔ေသာ္ သူမ မေျပာမီ ကတည္းက သူ ၾကားေနခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္၊ ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္မႈ ၾကာျမင့္လာသည့္ အခါ ခ်စ္ျခင္း၏ ၾကားခံနယ္သည္ ေလဟာနယ္ တစ္ခုအလား စကားလံုးတို႔ကို စုပ္ယူေခ်ဖ်က္ လိုက္သည္၊ သုိ႔ေသာ္ စကားလံုးမ်ားထက္ ပိုမို နက္႐ွိဳင္းေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ႏွလံုးသားႏွင့္ နားေထာင္ေသာအခါ မေျပာမီက ၾကားေနႏွင့္ ပါသည္၊ ဤသီခ်င္း ကေလးျဖင့္ စတင္ခဲ့ေသာ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ေကာင္းကင္ထဲမွာေတာ့ ယေန႔ဆိုလွ်င္ ဆယ္ခုေျမာက္ ျပကၡဒိန္ တစ္ခုပင္ တိမ္တိုက္တို႔ႏွင့္ အတူ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ တိုးေဝွ႔လြင့္ပါ ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္...။ ။


ညီလင္းသစ္
၁ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၁