အာ႐ံုမ်ား ပ်ံသန္းရာ ႏိုင္ငံကေလးသို႔ (၁)

က်ေနာ့္ရဲ႕ သားကေလး အသက္ သံုးႏွစ္ခြဲေက်ာ္လို႔ ၄ ႏွစ္ထဲ ဝင္စ,ျပဳလာတဲ့အခါ သူ လသားအ႐ြယ္ ကတည္းက က်ေနာ္စဥ္းစားထားတဲ့ အစီအစဥ္တစ္ခုကို အေကာင္အထည္ေဖၚဖို႔ အခ်ိန္က်ၿပီလို႔ က်ေနာ္ သတ္မွတ္လိုက္ ပါတယ္၊ အဲဒါကေတာ့ သားကေလးကို က်ေနာ္ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့ရာ အေ႐ွ႕ေတာင္အာ႐ွက ခ်စ္စရာ ႏိုင္ငံေလးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒီလို သြားမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ခရီးစဥ္အတြက္ ျပင္ဆင္မႈေတြ စ,လုပ္ပါတယ္၊ ပထမဦးဆံုးက ဘယ္အခ်ိန္ သြားမွာလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းအတြက္ အေျဖ႐ွာတာပါ၊ ျဖစ္ႏိုင္ေျခ ႏွစ္ခု၊ သံုးခုေလာက္ စဥ္းစားၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ သူ႔အသက္ ၄ ႏွစ္ခြဲလည္းျဖစ္၊ ရာသီဥတုလည္း သာသာယာယာ ႐ွိ တတ္တဲ့ ေဖေဖာ္ဝါရီလကို က်ေနာ္တို႔ ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ ပါတယ္၊ ဆိုေတာ့ ဒီခရီးစဥ္ဟာ ေဖေဖာ္ဝါရီလမွာ က်ေရာက္တဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေမြးေန႔အတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး၊

သြားမယ့္ရက္ကို ေ႐ြးၿပီးေတာ့ ဒုတိယအဆင့္ အေနနဲ႔ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေတြ စံုစမ္းၾကည့္ပါတယ္၊ ဒါကေတာ့ ႐ွင္း ပါတယ္၊ သြား႐ိုးသြားစဥ္ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ထိုင္းနဲ႔ စင္ကာပူ ေလေၾကာင္းႏွစ္ခုကို ယွဥ္ၾကည့္ၿပီး ေစ်းပိုသက္သာတဲ့ စင္ကာပူ ေလေၾကာင္းကိုပဲ ယူလိုက္တယ္၊ ကာတာေလေၾကာင္း၊ အဲမရိတ္ ေလေၾကာင္း စတာေတြနဲ႔ ဒိုဟာဖက္ကေန ပတ္သြားရင္ စင္ကာပူထက္ ေစ်းပိုသက္သာတာ မွန္ေပမယ့္ ကေလးတဖက္နဲ႔ ဆိုေတာ့ ေလယာဥ္ ၂ ဆင့္ ေျပာင္းစီးရတဲ့ ကိစၥ၊ ေလဆိပ္ေတြမွာ အခ်ိန္ပို ေစာင့္ရတဲ့ ကိစၥ ေတြကို ေ႐ွာင္ခ်င္ တာလည္း ပါ,ပါတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ မႏွစ္က ဇူလိုင္လဆန္း ကတည္းက ေလယာဥ္လက္မွတ္ေတြ ဝယ္ထားလိုက္တယ္၊ သြားမယ့္ရက္ ကပ္လာရင္ ေစ်းေတြတက္လာႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ ခပ္ေစာေစာပဲ ဝယ္လိုက္တယ္၊ တစ္ေယာက္ကို ေဒၚလာ ၁၅၀၀ ေပးရပါတယ္၊ အဲဒီမွာ ဆႏၵေစာတဲ့ အက်ိဳးကို ခံစားရတာပါပဲ..၊ က်ေနာ္တို႔ လက္မွတ္လည္း ဝယ္ၿပီးေရာ ၂ ပတ္ေလာက္ အၾကာမွာ စင္ကာပူ ေလေၾကာင္းက အထူးေလွ်ာ့ေစ်းကာလ ေၾကညာလိုက္ၿပီးေတာ့ လက္မွတ္ေတြ ေစ်းခ် ေရာင္းပါေတာ့တယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ဝယ္ခဲ့တဲ့ ၁၅၀၀ တန္ လက္မွတ္ကို ၁၀၀၀ ေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ ခ်လိုက္တယ္၊ ၃ ေယာက္စာ ဆိုေတာ့ ၁၅၀၀ နီးပါးေလာက္ သက္သာမယ့္ ကိစၥ...၊ အဲဒါလည္း ျမင္ေရာ.. လူလည္း အေတာ္ေလး နင္သြားတယ္၊ လက္မွတ္ဖိုးကလည္း အြန္လိုင္းကေန ဝယ္တာ ဆိုေတာ့ တခါတည္း ေခ်ၿပီးေနၿပီ၊ ဒါနဲ႔ ရလိုရျငား ေလေၾကာင္းကို ဖုန္းဆက္ၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း ႐ွင္းျပၾကည့္ ေသးတယ္၊ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ..၊ ဘာမွ လုပ္ေပးလို႔ မရပါဘူး-တဲ့၊ ဝယ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနလို႔ အခုေလွ်ာ့ေစ်း ကာလနဲ႔ အႀကံဳးမဝင္ ပါဘူး-တဲ့၊ ဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဒါမ်ိဳး မျဖစ္ရေအာင္ စင္ကာပူ ေလေၾကာင္းက ဘယ္လေတြမွာ အခုလို ေလွ်ာ့ေစ်းကာလ သတ္မွတ္ေလ့ ႐ွိသလဲလို႔ ေမးေတာ့ အဲဒါဟာ ေလေၾကာင္းရဲ႕ အထူးလွ်ိဳ႕ဝွက္ ေပၚလစီမို႔ ေျပာျပလို႔ မရပါဘူး-တဲ့၊ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္ေလ၊ ေလွ်ာ့ေစ်းကာလ သိထားရင္ အဲဒီအခ်ိန္ပဲ ေစာင့္ၿပီး ေလယာဥ္လက္မွတ္ေတြ ဝယ္ေနၾကေတာ့ မွာေပါ့..၊

ဒီလိုနဲ႔ အလုပ္ကေနလည္း ခြင့္တစ္လ ယူၿပီးၿပီ၊ သြားဖို႔၊ ေနဖို႔၊ လိုအပ္တာေတြ အားလံုးကိုလည္း စီစဥ္ၿပီးသြားတဲ့ အခါ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ေရာက္ဖို႔ကိုပဲ လက္ခ်ိဳးေရၿပီး ေစာင့္ေနရေတာ့တယ္၊ သြားခါနီး ရက္ပိုင္းေတြမွာ က်ေနာ္စိတ္လႈပ္႐ွား ေနခဲ့တယ္၊ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္တုန္းက တစ္ေယာက္တည္း ျမန္မာျပည္ကို တစ္ေခါက္ ျပန္ျဖစ္ပါေသးတယ္၊ အဲဒီတုန္းက မသြားခင္ တစ္ရက္မွာမွ ခရီးေဆာင္အိတ္ ျပင္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ထြက္သြားခဲ့တာ..၊ အခုေတာ့ မိသားစုနဲ႔ သြားမွာမို႔လား မသိဘူး၊ စိတ္ေတြက အေတာ္ေလး လႈပ္႐ွားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ၄ ႏွစ္ခြဲအ႐ြယ္ သားေလးနဲ႔ ၁၅ နာရီေလာက္ ေလယာဥ္စီးၿပီး အေဝးႀကီး သြားရမယ့္ ခရီး...၊ အိပ္ခန္းနဲ႔ ဧည့္ခန္းထဲမွာေတာ့ ခရီးေဆာင္ အိတ္ေတြက မသြားခင္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ အလိုကတည္းက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ပိုးလိုးပက္လက္..၊ အိတ္ကလည္း ၾကည့္ဦး..၊ က်ေနာ္တို႔ မိသားစု သံုးေယာက္အတြက္ကို checked luggage ၃ လံုး၊ hand-carry ၃ လံုး..၊ ပံုမွန္အားျဖင့္ ခရီးသြားရင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သြားရတာကို ႀကိဳက္ေပမယ့္ အခုက မိသားစုနဲ႔ဆိုေတာ့ လိုလိုမယ္မယ္ဆိုၿပီး ယူရတဲ့ ပစၥည္းေတြနဲ႔ ေသတၱာက ၃ လံုး ျဖစ္သြားရတာပါ၊ သားအတြက္ ေဆး၊ ေ႐ွးဦး သူနာျပဳ ပစၥည္း စတာေတြကပဲ ေသတၱာတဝက္ေလာက္ ေနရာယူခ်င္ေနတာကိုး...၊

ဒါက ျမန္မာျပည္ ခရီးစဥ္အတြက္ က်ေနာ္သယ္သြားခဲ့တဲ့ ကင္မရာအိတ္ပါ၊ အဓိကသံုးမယ့္ ကင္မရာတစ္လံုး၊ back-up ကင္မရာတစ္လံုး၊ အေထြေထြ lens တစ္ခု၊ tele lens တစ္ခု၊ 50 mm prime lens တစ္ခု၊ flash ႏွစ္ခု၊ light diffuser တစ္ခု၊ RF flash trigger သံုးခု၊ interval shutter release တစ္ခု၊ ဘက္ထရီ charger ႏွစ္ခု၊ Air blower ႏွစ္ခုနဲ႔ တိုလီမုတ္စေတြ ပါဝင္ပါတယ္၊ ဒီအိတ္က ခရီးသြားတုန္းလြယ္ဖို႔ ေက်ာပိုးအိတ္ပါ၊ သူ႔ခ်ည္းပဲ အေလးခ်ိန္က ၁၁ ကီလို ႐ွိပါတယ္၊ ဆိုေတာ့ ေန႔စဥ္ ဟိုဟိုဒီဒီ သြားရင္ သံုးဖို႔အတြက္ နည္းနည္းေတာ့ ေလးတယ္၊ ဒါနဲ႔ ေဘးတိုက္လြယ္တဲ့ အိတ္အလတ္ တစ္လံုးကိုပါ သယ္ရျပန္တယ္၊ ဒီေက်ာပိုးအိတ္နဲ႔တင္ က်ေနာ့္အတြက္ hand-carry က ၿပီးသြားလို႔ အဲဒီ ေဘးတိုက္အိတ္ကို လြယ္သြားလို႔ မရေတာ့ဘူး၊ ဒါနဲ႔ ေသတၱာတစ္လံုးထဲကို အသာေလး ထိုးထည့္လိုက္တယ္၊ ဒါကိုျမင္ေတာ့ မအိမ္သူက မ်က္ေစာင္းထိုးတယ္၊ သိပ္ေတာ့ ၾကည္ပံု မရဘူး၊ က်ေနာ့္ေဘးတိုက္အိတ္က သူ႔ေသတၱာထဲမွာ ေနရာေတာ္ေတာ္ ယူသြားတာကိုး၊ ဟိုး အရင္တုန္းကေတာ့ ဒီတစ္ေခါက္ ျမန္မာျပည္သြားရင္ tripod တစ္ခုေတာ့ သယ္ျဖစ္ေအာင္ သယ္သြားမယ္လို႔ ရည္႐ြယ္ထားေပမယ့္ အခု ကင္မရာအိတ္ ၂ လံုးနဲ႔တင္ က်ေနာ့္ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးက ႀကီးမားေနၿပီ၊ tripod ပါ သယ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ မအိမ္သူက ဗီတိုနဲ႔ ပယ္မွာ ေသခ်ာသေလာက္ပဲ၊ ေၾသာ္.. ဇနီးမယား၊ သမီးသားနဲ႔ ခရီးသြားရေတာ့လည္း သယ္ခ်င္တာ သယ္လို႔မရ...ဟူး.. ...၊

က်ေနာ္တို႔ ခရီးစဥ္က ဒီလိုပါ၊ အိမ္ကေန တစ္ရက္ႀကိဳၿပီး ေလယာဥ္စီးရမယ့္ Zurich ၿမိဳ႕ကို ရထားနဲ႔သြား၊ အဲဒီမွာ ေလယာဥ္ကြင္းနားက ဟိုတယ္မွာ တစ္ညအိပ္၊ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္မွ ေလယာဥ္စီး..၊ ေလယာဥ္က မနက္ ၁၀ နာရီခြဲ ထြက္တာဆိုေတာ့ အေစာႀကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အိမ္ကေန ေလယာဥ္ကြင္းကို ၃ နာရီ နီးပါးေလာက္ ရထားစီးရေတာ့ အဲဒီမနက္မွ ထြက္လာရင္ အထုပ္အပိုးေတြနဲ႔ ေျပးဟယ္၊ လႊားဟယ္ ျဖစ္မွာစိုးတာေၾကာင့္ ေအးေအးေဆးေဆး တစ္ရက္ႀကိဳလာၿပီး ေလယာဥ္ကြင္းနားမွာ လာအိပ္ျဖစ္တာပါ၊ ေနာက္တစ္ေန႔ Check-in ဝင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ checked luggage တစ္လံုးစီက ၂၃ ကီလို ႐ွိတဲ့အျပင္ hand-carry တစ္လံုးစီကလည္း ၁၂ ကီလိုေလာက္စီ ႐ွိေနျပန္တယ္၊ ေကာင္တာက ဝန္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးေလးက 'အိုး..နည္းနည္းေတာ့ မ်ားတယ္ေနာ္' လို႔ မ်က္ခံုးပင့္တယ္၊ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္တယ္၊ စင္ကာပူ ေလေၾကာင္းရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္အရ တစ္ေယာက္ကို checked luggage ၂၀ ကီလိုနဲ႔ hand-carry ၇ ကီလိုပဲ သယ္ခြင့္ ႐ွိတာကိုး..၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ မေလွ်ာ့ဘူး၊ အဂၤလိပ္ေခတ္က အေရးပိုင္မင္း မ်က္ႏွာေပါက္မ်ိဳးနဲ႔ ခပ္တည္တည္ပဲ ရပ္ေနလိုက္တယ္၊ ဒီေတာ့ သူကလည္း extra weight ဖိုး မေတာင္းပါဘူး၊ ၿပံဳးၿပံဳး႐ႊင္႐ႊင္နဲ႔ ေကာင္းေသာခရီး ျဖစ္ပါေစ-လို႔ေတာင္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ ေသးတယ္..၊

ဒီတခါေတာ့ အင္မတန္ ႀကီးပါတယ္ဆိုတဲ့ Airbus A-380 ႏွစ္ထပ္ေလယာဥ္နဲ႔ သြားရပါတယ္၊ တကယ္လည္း ႀကီးပါတယ္၊ ေလယာဥ္ထဲ ဝင္တာကအစ တံခါးေပါက္ ၃ ေပါက္နဲ႔...၊ Suite ခရီးသည္ ေတြက အေပၚထပ္တက္ဖို႔ တစ္ေပါက္၊ Business က တစ္ေပါက္နဲ႔ Economy က တစ္ေပါက္..၊ အဆင့္အတန္း ခြဲပံုမ်ား.. တံခါးေတာင္ အရင္ကလို တစ္ေပါက္တည္း မသံုးရေတာ့ဘူး၊ အေပၚပံုမွာ ေတြ႔တဲ့အတိုင္း ေလယာဥ္ခံုေတြကို အရင္ Boeing 747 ေတြမွာလို ၃-၄-၃ ပဲ ဆက္ထားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တလိုင္းနဲ႔တလိုင္းၾကား ေျခေထာက္ဆန္႔ဖို႔ ပိုက်ယ္တယ္၊ overhead locker ေတြက ပိုျမင့္တယ္၊ တီဗီ system ေတြ ပိုအဆင့္ျမင့္ လာတယ္၊ အံ့ၾသစရာ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ၿငိမ့္ေညာင္းမႈ ပါပဲ၊ ေလယာဥ္ႀကီးက ပိုႀကီးေပမယ့္ သူ႔ထက္ငယ္တဲ့ ေလယာဥ္ေတြထက္ ပိုၿပီး ညက္ေညာပါတယ္၊ take off မွာ ျပဴတင္းေပါက္ကသာ ၾကည့္မေနရင္ ေလယာဥ္ ေျမႀကီးက ခြာသြားတာ သိလိုက္မွာေတာင္ မဟုတ္ဘူး၊ landing မွာလည္း ေလယာဥ္ဘီးနဲ႔ ေျမႀကီးထိပံုက ထိတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရ႐ံု ေလးပဲ၊ စင္ကာပူအဲလိုင္းရဲ႕ service ကေတာ့ အရင္ကတည္းက ေကာင္းၿပီးသားမို႔ အထူးေျပာစရာ မ႐ွိပါဘူး၊

က်ေနာ္တို႔က ခရီးမသြားခင္ အေစာႀကီးကတည္းက ႀကိဳၿပီး သူစီးရမယ့္ ေလယာဥ္ပံုစံမ်ိဳး သားကို ျပထားတယ္၊ သားက တီဗီနဲ႔ ရီမုတ္ကြန္ထ႐ိုးလ္ကို သူတစ္ဦးတည္း ေမာင္ပိုင္ရမယ့္ အျဖစ္ကို အဲဒီကတည္းက သေဘာက်လို႔ ..၊ အခု ေလယာဥ္ေပၚလည္း ေရာက္ေရာ.. ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ ကာတြန္းကားေတြ ဆက္တိုက္ၾကည့္မယ္ လုပ္ေနလို႔ မနည္း နား,နားၿပီး ၾကည့္ခိုင္းရတယ္၊ ေပးထားတဲ့ တီဗီပ႐ိုဂရမ္ စာအုပ္ေလးထဲမွာေတာ့ ႐ုပ္႐ွင္ ဇတ္ကားက ၁၄၀၊ တီဗီစီးရီးစ္က ၁၇၀ ႐ွိတယ္လို႔ ေရးထားတယ္၊ ဇူးရစ္ကေန စင္ကာပူအထိ ေလယာဥ္ပ်ံသန္းခ်ိန္ ၁၂ နာရီ အတြင္းမွာ ၄ ႏွစ္ခြဲအ႐ြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ လုပ္စရာက သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မ႐ွိပါဘူး၊ တီဗီၾကည့္ရင္ၾကည့္၊ မၾကည့္ရင္ ပံုျပင္နားေထာင္၊ မေထာင္ရင္ ႐ုပ္ပံုေတြ ေရာင္စံုျခယ္..ဒါပဲ၊ ေန႔ခင္းပိုင္း ေလယာဥ္ဆိုေတာ့ အိပ္ခ်င္စိတ္လည္း မ႐ွိဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ကလည္း သူ႔ကို ဒီသံုးမ်ိဳးပဲ တလွည့္စီ လုပ္ခိုင္းေနခဲ့ ရတယ္၊ စင္ကာပူ စံေတာ္ခ်ိန္ မနက္ ၆ နာရီ မထိုးခင္ေလးမွာ ခ်န္ဂီကို ေရာက္ပါတယ္၊

ဒုတိယ ေလယာဥ္ျဖစ္တဲ့ silk air ရဲ႕ departure lounge...၊ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူမွ မ႐ွိ ေသးသလို တံခါးလည္း မဖြင့္ေသးပါဘူး၊ ဒါနဲ႔ အဲဒီအခန္း ေ႐ွ႕မွာပဲ ထိုင္ေစာင့္ေန ၾကတယ္၊ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ခရီးသည္ေတြ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ေရာက္လာၾကတယ္၊ တိုးရစ္စ္ေတြ ပါသလို ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ၊ ျမန္မာစကားသံေတြ ၾကားလာရတဲ့ အခိုက္မွာပဲ က်ေနာ့္ရင္ခုန္သံေတြ ေႏြးလာခဲ့တယ္၊ ဒီလိုမ်ိဳး ျမန္မာစကားကို လူေတြအမ်ားႀကီးက ေျပာေနၾကတာမ်ိဳး မၾကားရတာ ၾကာၿပီမဟုတ္လား..၊ သားကေတာ့ အခုအခ်ိန္ထိ လန္းလန္းဆန္းဆန္းပဲ၊ လူေတြၾကား ေလွ်ာက္ေျပးေနတယ္၊ က်ေနာ္က သူ႔ကို ၿငိမ္ၿငိမ္ေနဖို႔ ျမန္မာလို လွမ္းဟန္႔ေတာ့ အနီးက လူငယ္တခ်ိဳ႕က လွမ္းၾကည့္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကို တလွည့္၊ သားကို တလွည့္၊ မအိမ္သူကို တလွည့္ၾကည့္ၿပီး သူတို႔ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနၾက ပံုပါပဲ..၊ က်ေနာ္လည္း အဲဒီေတာ့မွ ေတြးမိတယ္၊ ကိုယ္ေျပာမယ့္ စကားကို နားလည္တဲ့သူဟာ အခုအခ်ိန္က စ,ၿပီး သားတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး-လို႔..၊ ဆြစ္ဇာလန္မွာ တုန္းကေတာ့ ဘာအေရးလဲ..၊ က်ေနာ္ကသားကို လူၾကားထဲမွာ ေျပာခ်င္တာ ေျပာလို႔ရတယ္၊ ဘယ္သူမွ နားမလည္ဘူးေလ..၊

ေလယာဥ္ထြက္ခ်ိန္မွာေတာ့ သားက အေတာ္ေလး ပင္ပန္းေနၿပီ၊ ဆြစ္စံေတာ္ခ်ိန္ အရလည္း ည ၁၂ နာရီခြဲေလာက္ ႐ွိေနၿပီ ဆိုေတာ့ သူငိုက္လာၿပီ၊ ဒါေတာင္ တီဗီဘယ္မွာလဲလို႔ လိုက္႐ွာ ေနေသးတယ္၊ 'ဒီေလယာဥ္မွာ ခုနကလိုမ်ိဳး တီဗီ မပါဘူး' လို႔ ေျပာလိုက္မွ မေက်မနပ္နဲ႔ ၿငိမ္သြားတယ္၊ သူ႔ မ်က္လံုးေတြကေတာ့ နီရဲလို႔..၊ ခဏအၾကာမွာေတာ့ လံုးဝကို အိပ္ေမာက်သြား ေတာ့တယ္၊ ဘယ္လိုပဲ လႈပ္လႈပ္ မႏိုးေတာ့ဘူး၊ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ တဝက္ေလာက္မွာ က်ေနာ့္ႏွာဝမွာ အနံ႔တစ္ခု ရလာတယ္၊ ပထမ ဘာအနံ႔မွန္း ခြဲလို႔ မရဘူး၊ ပီပီျပင္ျပင္ ႀကီးလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ရတခ်က္ မရတခ်က္နဲ႔..၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဒီအနံ႔ကို သိသလို ျဖစ္လာတယ္၊ ဟုတ္တယ္၊ ရင္းႏွီးေနက် အနံ႔တစ္ခုပဲ၊ ဘာနံ႔ပါလိမ့္၊ တခ်ိန္က သိကြ်မ္းဖူးၿပီးေတာ့ မရတာ ၾကာေနတဲ့ အနံ႔တစ္ခုပဲ၊ ဟိုဟိုဒီဒီ မသိမသာ ၾကည့္ရင္း စဥ္းစားေနတုန္း မအိမ္သူန႔ဲ အၾကည့္ခ်င္း ဆံုတယ္၊ သူလည္း ဘာနံ႔ပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားေနတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳး..၊ အဲဒီ စကၠန္႔ပိုင္းေလးမွာပဲ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး တၿပိဳင္တည္း သိသြားၿပီး ပါးစပ္ကေန လႊတ္ကနဲ ထြက္သြားတယ္၊ ကြမ္းနံ႔... ...၊ ဟုတ္တာေပါ့၊ ဒါ.. ကြမ္းနံ႔မွ ကြမ္းနံ႔ အစစ္ပဲ၊ ၾကည့္စမ္း..၊ ဘယ္သူမ်ား စားေနပါလိမ့္၊ က်ေနာ္ လိုက္ၾကည့္မိ သေလာက္ေတာ့ ဘယ္သူမွ ပါးစပ္လႈပ္တာ မေတြ႔ရဘူး၊ အလံုပိတ္ထားတဲ့ ေလယာဥ္ထဲမွာ ကြမ္းနံ႔က သင္းသင္းေလး ပ်ံ႕လြင့္ေနခဲ့တယ္၊ က်ေနာ္က ကြမ္းစားသူ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာ့ေရ၊ ျမန္မာ့ေျမဆီ သြားေနတဲ့ ခရီးမွာ ဒီကြမ္းနံ႔ေလးက က်ေနာ့္ကို တရင္းတႏွီး ႀကိဳဆိုေနခဲ့ သလို ခံစားရတယ္..၊ အျမင္အာ႐ံုေတြ မလာခင္မွာ ရနံ႔ကေတာ့ ဆီးႀကိဳေန ခဲ့ၿပီ..၊

(ဆက္ပါဦးမယ္..)


ညီလင္းသစ္
၁၉ မတ္၊ ၂၀၁၂