လူပ်င္းကေလး

ပံုျပင္ေတြရဲ႕ အစမွာ ေျပာေလ့ ႐ွိသလို 'တခါတုန္းက...' လို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔၊ လူပ်င္းကေလး တစ္ေယာက္ ႐ွိတယ္၊ ဘာမွ မလုပ္ခ်င္၊ မကိုင္ခ်င္ဘဲ ေလးလံေႏွးေကြးတဲ့ ပ်င္းရိပ်င္းတြဲ လူကေလး တစ္ေယာက္ေပါ့၊ ေန႔စဥ္ပံုမွန္ ဘဝမွာ မိုးလင္းကမိုးခ်ဳပ္ ပံုမွန္ျဖစ္စဥ္ေတြနဲ႔ လည္ပတ္ေနတဲ့ ပံုမွန္လူသား တစ္ဦး..၊ ႐ုပ္ပိုင္း ဆိုင္ရာမွာ သူလိုငါလို ခႏၶာကိုယ္ တည္ေဆာက္ပံုနဲ႔အတူ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ မွာလည္း စိတ္ပညာ ႐ႈေထာင့္က စံေသြ၊ စံလြဲျခင္း ေတြနဲ႔ ကင္းပါတယ္၊ ပ်င္းရိတာကို စံေသြျခင္းလို႔ မသတ္မွတ္ဘူး ဆိုရင္ေပါ့ေလ...၊

လူပ်င္းကေလးဟာ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ကို ပ်င္းရိတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္တယ္၊ သူ႔အလုပ္ကို ပ်င္းရိစြာနဲ႔ လုပ္တယ္၊ သူ႔စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြကို ပ်င္းရိစြာနဲ႔ လႊတ္ေပးထားတယ္၊ မနက္မနက္ဆို အိပ္ရာကေန မထခ်င္ဘူး၊ ညညက် ျပန္ေတာ့ အိပ္ရာဝင္ဖို႔ ပ်င္းေနျပန္ေရာ၊ အိပ္ဖို႔ပ်င္းသလို ထဖို႔လည္း ပ်င္းတဲ့ သူ႔ကို သူ႔ရဲ႕ ႏႈိးစက္ကေတာ့ အဆူအဆဲခံၿပီး မပ်က္မကြက္ ႏႈိးေပး႐ွာတယ္၊ ေရာင္စံု ေခ်ာကလက္ အယ္လ္ဘမ္ထဲက 'ငပ်င္း' သီခ်င္းလို ေနဖို႔ပ်င္း၊ ေသဖို႔ပ်င္း၊ ပ်င္းရမွာလည္း ပ်င္းတဲ့ အဆင့္ထိ မေရာက္ေပမယ့္လည္း သူ႔အထြာနဲ႔သူေတာ့ အေတာ္ေလး ပ်င္းတဲ့ လူပ်င္းကေလးေပါ့...၊

အရင္တုန္းကေတာ့ သူဟာ လူပ်င္းကေလး မဟုတ္ခဲ့ဘူး၊ သူ႔ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ႀကိဳးစားျခင္းေတြ နဲ႔သာ တခ်ိန္လံုး ျပည့္ေနခဲ့တယ္၊ လံု႔လ၊ ဝီရိယ ႐ွိစြာနဲ႔ သူေက်ာင္းသြားတယ္၊ အက်အ႐ႈံး ဆိုတာကို ေဝးႏိုင္သမွ် ေဝးေအာင္ မနားမေန ႀကိဳးစားတယ္၊ လူနဲ႔ပညာ၊ ပညာနဲ႔အလုပ္၊ အလုပ္နဲ႔လူ.. သံုးဦးသံုးဖလွယ္ ေတ့လြဲ လြဲေနတဲ့ ႐ြဲ႕ေစာင္းေစာင္း ႀတိဂံလူေနမႈ စနစ္ႀကီးထဲမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့သူပီပီ သူ႔ကိုယ္သူပဲ တတ္ႏိုင္သမွ် တည့္မတ္ေအာင္ ရပ္ၾကည့္တယ္၊ သင္ၾကားမႈနဲ႔ အသံုးခ်မႈ ဆိုတဲ့ နယ္ပယ္ႏွစ္ခုၾကားမွာ အံဝင္ခြင္က် ဆိုတဲ့ တံတားတစ္စင္း ထိုးဖို႔ သူအိပ္မက္ေတြ မနားတမ္း မက္ခဲ့တယ္၊ ေကာင္းကင္နဲ႔ခ်ီတဲ့ စိတ္ကူး၊ ႐ူပါ႐ံုေတြ တသီႀကီး ရက္လုပ္ခဲ့တယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ သူဟာ တေလာကလံုးကို ေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္ ႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ ရဲရင့္၊ ယံုၾကည္မႈေတြနဲ႔ အလွ်ံညီးညီး လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္ေပါ့၊

သူ႔လက္နဲ႔ ကိုယ္တိုင္ ရက္ေဖာက္တဲ့ အိပ္မက္ဝတ္႐ံုကို ၿခံဳၿပီး စိတ္ကူး႐ြက္ေလွႀကီး ေပၚမွာ ဟိုး..ပင္လယ္ဆီ အထိေရာက္ေအာင္ ႐ြက္တိုက္ဆင္း သြားဖို႔ သူရင္ေတြ ခုန္ေနခဲ့ ဖူးတယ္၊ သူစီးဆင္း ခဲ့ရာ တစ္ေလွ်ာက္မွာ တဝုန္းဝုန္း ၿပိဳေနတဲ့ ကမ္းပါးေတြေအာက္ ေရာက္မသြားေအာင္ သတိႀကီးစြာ ထားခဲ့တယ္၊ ႀကီးမား က်ယ္ျပန္႔တဲ့ သဲေသာင္ေတြေပၚ ေမ့ေလ်ာ့ေပါ့ဆၿပီး တင္မသြားေအာင္ အားစိုက္ခဲ့တယ္၊ တခါတခါ အနီးကပ္မွ ဘြားကနဲ ျမင္ရတဲ့ ျမစ္က်ိဳးအင္းေတြထဲ လမ္းမွားၿပီး ဝင္မသြားေအာင္ သူ လံု႔လျပဳခဲ့တယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ စီးဆင္းေ႐ြ႕လ်ား ေနတဲ့သူက ရပ္တန္႔ေနတဲ့ အရာမ်ားစြာကို သဘာဝ က်စြာပဲ ထားခဲ့ရတယ္၊ သူ႔ထက္ပိုၿပီး ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ အေ႐ွ႕ေရာက္ေနတဲ့ အရာမ်ားစြာ ေနာက္ကိုေတာ့ အေမာတေကာ ေျပးလိုက္ခဲ့ရ ျပန္တယ္၊ တခ်ိဳ႕ေတြကို လႊတ္ခ်ခဲ့သလို တခ်ိဳ႕ေတြကိုေတာ့ လိုက္ေကာက္ခဲ့တယ္၊ တခ်ိဳ႕ေတြကို စိုက္ပ်ိဳးခဲ့သလို တခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ ရိတ္သိမ္းခဲ့တယ္၊ တခ်ိဳ႕အခ်ိန္မွာ ထြန္းညႇိခဲ့သလို တခ်ိဳ႕အခ်ိန္မွာေတာ့ ၿငႇိမ္းသတ္ခဲ့တယ္၊ တခ်ိဳ႕အခ်ိန္မွာ အလိုက္သင့္ အလ်ားသင့္ ေနခဲ့သလို တခ်ိဳ႕အခ်ိန္ မွာေတာ့ အတိုက္အခံ လုပ္ပစ္ခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုပဲ ေမွာင္မိုက္ခဲ့ ပါေစ၊ ဓူဝံၾကယ္ကို ေပ်ာက္မသြားေအာင္ေတာ့ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ အခ်က္ေပး ေခါင္းေလာင္းေတြ တပ္ဆင္ထားခဲ့တယ္...၊

အခုေတာ့ ေတာင္ေပၚ မေရာက္ေသးေပမယ့္ ေတာင္ေအာက္ကို သူလွည့္ၾကည့္ခ်င္ မိၿပီ၊ သူ႔ဖဝါးေအာက္က ေတာင္ေတြထက္ သူ႔အေ႐ွ႕မွာ တသီတတန္းႀကီး က်န္ေနေသးတဲ့ ေတာင္စဥ္ေတာင္ထြတ္ေတြကို သက္ျပင္း ခ်ၿပီး ၾကည့္မိတယ္၊ သူ႔ေလွေအာက္က လိႈင္းေတြထက္ သူ႔ေလွဆီကို ထိုးခြဲ၊ ေျပးဝင္လာေနတဲ့ လိႈ္င္းလံုးႀကီး ေတြကို ပင့္သက္႐ွိဳက္ၿပီး ၾကည့္မိတယ္၊ ဒါေတြ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ဆံုးမွာလဲ၊ ဒီလိုနဲ႔ပဲ သူ ၿငိမ္က်သြားတယ္၊ အခ်ီျပည့္ ထိုးလိုက္ရေပမယ့္ သေရသာ က်သြားတဲ့ လက္ေဝွ႔သမားလို သူ႔လက္ေတြ ေလးလံသြားတယ္၊ ႐ုတ္တရက္ ေလၿငိမ္သြားတဲ့ ပင္လယ္ျပင္က ႐ြက္ေလွတစ္စင္းလို သူ လည္ၿပီး ရန္တန္႔သြားတယ္၊ အဲဒီမွာပဲေပါ့...၊ အ႐ွိန္ ေလ်ာ့သြားတဲ့ သူ႔ ကိုယ္ေပၚကို ပ်င္းရိျခင္းေတြက တစ္ေကာင္ျခင္းဆီ တြားသြား တက္လာခဲ့ၾကတာ..၊

ဒီကမာၻမွာ လူပ်င္းေတြသာ ႐ွိေနရင္ ေက်ာက္ေခတ္ကကို တက္လာမွာ မဟုတ္ဘူး-ဆိုတဲ့ ခပ္ႏွိမ္ႏွိမ္ စကားမ်ိဳးေတြကို မသိကြ်ိဳးကြ်ံ ျပဳေပမယ့္ စစ္ပြဲေတြကို လူပ်င္းေတြက ဖန္တီးခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး-ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳး ကိုေတာ့ လူပ်င္းကေလးက က်ိတ္ၿပီး သေဘာက်တယ္၊ သူကၿငိမ္းခ်မ္းေရး လိုလားသူေလ..၊ သံေပါက္ေတြ၊ ဆံုးမစာ ေတြမွာ ပ်င္းတာကို ေရာဂါတမ်ိဳးလို တင္စားေျပာၿပီး အျမန္ကုဖို႔ တိုက္တြန္းၾကတာ ဖတ္ရတဲ့အခါ လူပ်င္းကေလးက ေခါင္းခါတယ္၊ စရိတ္မွ်ေပး က်န္းမာေရး ေခတ္ႀကီးထဲမွာ သူက ပိုက္ဆံမ႐ွိတာ အေၾကာင္းျပၿပီး ဗိေႏၵာဆရာနဲ႔ပဲ ကုဖို႔ က်ိတ္ႀကံေန မိတယ္၊ သူ႔မွာ စြဲကပ္ေနတဲ့ အပ်င္းေရာဂါ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ကေလးဘဝက ႀကံဳဖူးတဲ့ 'စပါးညႇင္း' ဆိုတာေလာက္ပဲ ျဖစ္မွာပါလို႔ လူပ်င္းကေလးက သေဘာထားတယ္၊ စပါးေပၚခ်ိန္မွာ ေပါက္တတ္တဲ့ ညႇင္းကြက္ကေလး ေတြလိုပဲ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပန္ေပ်ာက္ သြားမွာပါပဲ၊ သူက ပ်င္းရိေပမယ့္ ၿငီးေငြ႔တာမွ မဟုတ္တာ..၊ ေလာကအေပၚ ေနေပ်ာ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ပါးပါးေလး ပ်င္းေနခ်င္တာ တစ္ခုတည္းပါ၊ သစ္ရိပ္ဝါးရိပ္မွာ ေက်ာခင္းၿပီး ေကာင္းကင္ျပာႀကီးထဲ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ခရီးႏွင္ေနၾကတဲ့ တိမ္ဆုပ္၊ တိမ္ေဖြးေတြကို ေအးေအးလူလူ ထိုင္ၾကည့္ေနခ်င္တဲ့ လူပ်င္းကေလးေပါ့...။ ။

ညီလင္းသစ္
၁၁ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၂