က်ေနာ္ႏွင့္ထိုေရာဂါ

အခုျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ဘယ္တုန္းကတည္းက က်ေနာ့္မွာ အဲဒီေရာဂါရသြားလဲဆိုတာ တိတိက်က် မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ အခ်ိန္အားျဖင့္ ဒီႏွစ္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္၊ က်ေနာ့္အထင္ မသကာ ႐ွိလွ ၆ လေအာက္ေပါ့၊ အခုေတာ့ အဲဒီေရာဂါက ေတာ္ေတာ့္ကို အျမစ္တြယ္ေနၿပီလို႔ ေျပာရေတာ့မယ္၊

က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာလည္း ဒီေရာဂါ႐ွိတဲ့သူေတြ ႐ွိတယ္၊ ဒီတုန္းကေတာ့ သူတို႔ေတြမွာ စားလည္းဒီစိတ္၊ သြားလည္းဒီစိတ္ဆိုတာ မ်ိဳးပဲ၊ သူတို႔ကို ၾကည့္ရင္း က်ေနာ္ကေတာ့ သိပ္နားမလည္ခဲ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ၊ ကူးစက္ေရာဂါလည္းမဟုတ္ေတာ့ သူတို႔နဲ႔ လက္ပြန္းတတီး သြားလာေနခဲ့တာေပါ့၊ ကုိယ့္ရဲ႕ ကိုယ္ခံအားနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ကိုယ္ခံအားကလည္း တူမွမတူတာကိုး...၊

အခုေတာ့ က်ေနာ္လည္း သူတို႔ေနရာေရာက္ေနခဲ့ၿပီ၊ က်ေနာ္ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တယ္၊ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ငါ ဒီပိုးဝင္သြားတာပါလိမ့္...လို႔၊ အေစာႀကီးကတည္းက မရဘဲ အခုက်မွ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ဒီေရာဂါက ကိုယ့္ဆီေရာက္လာခဲ့ရတာလဲ၊ က်ေနာ္သံုးသပ္လို႔ ရသေလာက္ကေတာ့ ေရာဂါရဲ႕ အသြင္အျပင္ေျပာင္းသြား တာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ က်ေနာ့္လိုပဲ မထင္မွတ္ဘဲ အလစ္အငိုက္ ခံလိုက္ရတဲ့သူေတြတျဖည္း ျဖည္းနဲ႔ မ်ားလာေနခဲ့တာေနမွာ၊ အင္းေလ...အခုပံုစံအတိုင္းဆိုရင္ ကူးစက္ေရာဂါေတာင္ ျဖစ္လာႏိုင္ပါရဲ႕...၊

က်ေနာ္အခုေျပာေနတဲ့ ေရာဂါက WHO မွာေတာင္ classified မလုပ္ရေသးပါဘူး၊ အေၾကာင္းကေတာ့ တဦး တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ စိတ္ဝင္စားမႈ၊ ကြ်မ္းက်င္လိမၼာမႈ၊ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္မႈ စ,တာေတြေပၚ မူတည္လို႔ ေရာဂါ ျပန္႔ႏွံ႔ပံုက ကြဲသြားေလ့ ႐ွိလို႔ပါပဲ၊ ဒီေရာဂါရဲ႕ နာမည္က တျခားေတာ့ အေထြအထူးမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ DSLR Addicted Disease လို႔က်ေနာ္ေခၚခ်င္တဲ့ Digital Single-Lens Reflex camera ေတြကို စြဲလန္းႏွစ္သက္တဲ့ ေရာဂါပါပဲ၊ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ...က်ေနာ္ေတာ့ DSLR addicted ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ၊

အရင္တုန္းက က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ဖလင္ထည့္႐ိုက္ရတဲ့ ကင္မရာေတြနဲ႔ အ႐ူးထေနတုန္းက က်ေနာ္က ေအးေအးေဆးေဆး ေနခဲ့ႏိုင္တယ္၊ ႐ိုက္ၿပီး႐ံုနဲ႔ မၿပီးေသးဘဲ ဖလင္ေဆးဦး၊ ကူးဦး စ,တဲ့ အဆင့္ေတြနဲ႔ ေလးလံ ၾကာ႐ွည္လွတဲ့ အဲဒီကင္မရာႀကီးေတြက က်ေနာ့္ရဲ႕ စိတ္ကို မညြတ္ႏူးေစခဲ့ဘူး၊ ႐ိုက္မယ့္လူဖက္က ပညာရပ္ကို တစံုတရာ အတိုင္းအတာအထိ နားလည္ထားဖို႔ကလည္း လိုေသးတာကိုး၊ ၿပီးေတာ့ ႐ိုက္ခ်က္ေတြအေပၚမွာ ကိုယ္က အႏုပညာ ကြန္႔ျမဴးလိုက္ေပမယ့္ Result ကခ်က္ခ်င္းမွ မသိရတာ...၊ အခုေတာ့ DSLR ကအဲဒါေတြ အားလံုးကို ခ်န္ထားျဖတ္တက္ခဲ့ၿပီေလ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ အမ်ားႀကီးပိုလာသလို အေျဖကို ခ်က္ခ်င္းသိခြင့္၊ ခ်က္ ခ်င္းအမွား ျပင္ဆင္ခြင့္ စ,တာေတြလည္း အျပည့္ပါပဲ၊

အဲဒီလိုနဲ႔ DSLR ရဲ႕အလွမွာ က်ေနာ္လည္း ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္ေပါ့ဗ်ာ၊ သူ႔ မာယာေတြရဲ႕ေအာက္ က်ေနာ့္မွာ ေန႔နဲ႔ညေတြ မွားလို႔၊ စားလည္းသူ႔စိတ္ သြားလည္း သူ႔စိတ္နဲ႔ အစြဲလန္းႀကီးစြဲလန္း ခဲ့တာပါပဲ၊ အဲဒီလို မြတ္သိပ္တမ္းတမႈေတြရယ္၊ ျပန္အိပ္မရတဲ့ တေရးႏိုးအိပ္မက္ ေတြရယ္ ေပါင္းစပ္လြန္းမက ေပါင္းစပ္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ‘ ေဟ့..ဒီမွာ DSLR, မင္းကိုစၿပီး ခ်စ္မိကတည္းက ပိုင္ဆိုင္ဖို႔အတြက္ပဲ ခ်စ္ခဲ့တာ ကြ ’ ဆိုၿပီး လူႀကီးစံုရာေတြ ဘာေတြ ေစာင့္မေနေတာ့ဘဲ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ တည္း သြားၿပီး DSLR တစ္လံုး ဝယ္လိုက္ေတာ့တာ ပါပဲ၊ အင္း..ဝယ္ရေတာ့တာေပါ့ေလ၊ ခိုးေျပးတာတို႔၊ ကားတင္ ေျပးတာတို႔မွ လုပ္လို႔ မရဘဲ၊ အေရာင္းဆိုင္မွာ ဗီဒီယိုကင္မရာေတြ၊ လံုျခံဳေရးအေစာင့္ေတြက မ်ားပါဘိသနဲ႔...၊

အခုေတာ့လည္း ဓါတ္ပံုအေၾကာင္းကို အခ်ိန္႐ွိသေ႐ြ႕ စဥ္းစားေနခ်င္တယ္၊ ဒီလိုအလင္းဆို ဘယ္လို႐ိုက္လိုက္ မယ္၊ ဒီေနေရာင္နဲ႔ဆိုရင္ Exposure ကိုဘယ္ေလာက္ထားမွ သင့္မွာပဲ၊ ဒါမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ Flash သံုးတာထက္ ISO ကိုနဲနဲ ပိုတင္လိုက္တာ ေကာင္းမလားပဲ...စသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ၊ ပံုေလးေတြကို ဘေလာ့ဂ္မွာတင္တဲ့အခါ လာ ၾကည့္တဲ့သူေတြ ႐ွိေတာ့လည္း စိတ္ခ်မ္းသာရတာေပါ့၊ က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္က ကင္မရာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အေဖ ေျပာေလ့႐ွိတာေလးကို သြားသတိရတယ္၊ ‘ လူတစ္ေယာက္ကိုမုန္းရင္ ကင္မရာတစ္လံုး ဝယ္ေပးလိုက္ပါ ’ တဲ့၊ ေတြ႔ကရာ ေလွ်ာက္႐ိုက္၊ ကူးလိုက္၊ ေဆးလိုက္၊ ထပ္႐ိုက္လိုက္နဲ႔ အဲဒီလူ မြဲသြားမယ္ေပါ့ဗ်ာ၊ အခု digital ေခတ္ မွာေတာ့ မမွန္ေတာ့ပါဘူး၊ ဝယ္တဲ့အခိုက္မွာေတာ့ အမ်ိဳးအစားေပၚ မူတည္လို႔ ေစ်းမ်ားေကာင္းမ်ားႏိုင္ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ စိတ္ခ်မ္းသာရဖို႔ မ်ားပါတယ္၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ ခ်စ္ရပါေသာ DSLR ေလးနဲ႔ က်ေနာ္ကေတာ့ ေ႐ွ႕သြား ေနာက္လိုက္ ညီညီပါပဲ။ ။

ညီလင္းသစ္
၉ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၀၈