က်ေနာ္တို႔အားလံုး လမ္းမ်ားစြာကို ေလွ်ာက္ဖူးၾကသည္၊ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခါစ အ႐ြယ္မွစ၍ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေသာလမ္းမ်ားကို ေလွ်ာက္ဖူးၾကသည္၊ တိုေသာလမ္း၊ ႐ွည္ေသာလမ္း၊ အဆံုးကိုျမင္ေနရေသာလမ္း၊ အဆံုးမသိ ႏိုင္ေသာလမ္း၊ ေကြ႔ေကာက္ေသာလမ္း၊ ႐ွဳပ္ေထြး ေပြလီ ေသာလမ္း၊ လင္းေသာလမ္း၊ ေမွာင္ေသာ လမ္း၊ ... ... ...လမ္း၊ ... ... ... လမ္း၊ ေျပာမကုန္ႏိုင္ပါ၊
ျမင္ရေသာလမ္းမ်ားထက္ မျမင္ရေသာလမ္းမ်ားသည္ ေလွ်ာက္ရန္ပိုမိုခက္ခဲသည္ဟု က်ေနာ္ဆိုလွ်င္ သင္သေဘာတူပါမည္လား၊ ထို႔ထက္ပိုမို ခက္ခဲသည္မွာ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္မ႐ွိေသာ လမ္းမ်ားပင္ျဖစ္သည္၊ က်ေနာ္ တို႔ဘဝတြင္ ကိုယ္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ေသာလမ္းႏွင့္ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ မ႐ွိခဲ့ေသာလမ္း အခ်ိဳးခ်ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ မည္သည္ကပိုမ်ားမည္ဟု ထင္ပါသလဲ၊ တခါတရံ၌ တစံုတခုကို သိဖို႔မႀကိဳးစားျခင္းသည္ ဘဝတြင္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ေနထိုင္နည္း တခုလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနႏိုင္ပါသည္၊
အခ်ိဳ႕လမ္းမ်ားမွာ ဘုရားစူးလမ္းပါဟု က်ိန္တြယ္ေျပာရေလာက္ေအာင္ အိုမင္းေဟာင္းႏြမ္းေနၾကသည္၊ အလ်င္လိုေသာအခါ ထိုသို႔ေသာ လမ္းအိုမ်ားကို က်ေနာ္မလိုက္ခ်င္ပါ၊ လမ္းသစ္သည္ ၾကမ္းတမ္းေကာင္း ၾကမ္းတမ္းမည္၊ ဆူးေညႇာင့္ခလုတ္မ်ား ႁပြန္းတီးေကာင္းႁပြန္းတီးမည္၊ ကိစၥမ႐ွိ...၊ လတ္ဆတ္သစ္လြင္ေသာ ေလေကာင္းေလသန္႔တို႔က အေတြးသစ္၊ အျမင္သစ္တို႔ကို ေမြးဖြားေစပါလိမ့္မည္၊ လမ္းဆံုးလွ်င္ ႐ြာမေတြ႔သည့္ တိုင္(မေတြ႔ရေသးသည့္တိုင္) ေနာက္ထပ္တစ္လမ္းေတာ့ ေတြ႔မည္ေပါ့၊
ဤခရီးနီးသလားဟုေတာ့ မေမးလိုပါ၊ နီးသည္ျဖစ္ေစ ေဝးသည္ျဖစ္ေစ ေျခလွမ္းတိုင္းသည္ ေလွ်ာက္ေသာ လမ္းေပၚမွာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၿမဲၿမံေနေစဖို႔ပဲ အားထုတ္ခ်င္ပါသည္၊ မည္သို႔ဆိုေစ...က်ေနာ္တို႔ ေလွ်ာက္ေနၾကရ ပါဦးမည္။ ။
ညီလင္းသစ္
၉ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၈
.jpg)
8 comments:
“လမ္းေလးတစ္ခု ပ်က္ေနတယ္…မဆိုင္သလိုမေနတတ္ဘူး…
ခ်စ္သူေရ..တို ့နဲ ့လိုက္ခဲ့ဦး..လက္ပိုက္ၿပီးအေ၀းကၾကည့္ေနမလား..
တို ့တေတြ အားလံုးနဲ ့ဆိုင္လို ့..
တတ္နိုင္သမွ် ၀ိုင္း၀န္းၾကဆို ့လား”……မွတ္တာမမွာဘူး ဆိုရင္(စာသားေတြ)ေဟမာေန၀င္းသီခ်င္းေလးကို
ျပန္ဆိုလိုက္မိတယ္။ လမ္းဆိုတာ ေဖါက္ၿပီးရင္ အမ်ားသံုးလို ့ရတယ္ေလ။ ဆင္သြားရင္လမ္းျဖစ္တယ္ဆိုေပ
မယ့္…ခုအခါမွာေတာ့…။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလွ်ာက္ေတာ့ေလွ်ာက္ေနၾကရမွာပါပဲ ကိုညီလင္းသစ္ေရ။
Happy December!
ေအာက္ဆံုးပံုေလးက ဓာတ္ပံုပညာနဲ႔အတူ ေရးထားတဲ့ Essay ေလးနဲ႔ လိုက္တဲ့အေတြးအေခၚကိုပါေပးတယ္။ ေလွ်ာက္ရဦးမယ့္လမ္း.. ရွည္လ်ား.. အဆံုးကို မွန္းမရ.. ဟိုးအေ၀းမွာ ေတာင္တန္းေတြက ကာဆီးပိတ္ဆို႔ထားသလား... ဒါမွမဟုတ္ လမ္းကေလးေတြကိုပဲ ေဖာက္ထြင္ေပးထားမလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလွ်ာက္စရာလမ္းရယ္လို႔ ရွိေနရင္ေတာင္ ေတာ္ပါေသး..ထင္ရဲ႕။
မယုဝရီေရ...ဆင္သြားလမ္းျဖစ္လို႔ဆိုသလို ဆင္ကန္း ေတာတိုးဆိုတာလည္း ႐ွိေသးတာမို႔ တခါတေလဆင္ က်ီစားရာ ဆိတ္မခံသာျဖစ္တတ္တယ္...ေနာ္၊ :D
David...Thanks!
ဟုတ္ပါရဲ႕အမေမၿငိမ္းေရ...၊ လမ္းေပ်ာက္ေနသူေတြ ၾကားမွာ ေလွ်ာက္စရာလမ္းရယ္လို႔ ႐ွိေနေသးရင္ပဲ ေတာ္ေသးတာေပါ့ လို႔ေျပာရမယ့္အခ်ိန္ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။
လမ္းဆိုတာလည္း ၾကမ္းတမ္းခ်င္ ၾကမ္းတမ္း ေခ်ာေမြ႕ခ်င္ ေခ်ာေမြ႕ လမ္းဆိုတည္းက ေလာကလူသားေတြေလွ်ာက္ဖို႕ ေခၚဆိုတဲ့ အမည္နာမေလးပဲ ။ ဒီထဲကလမ္းကေလးကေတာ့ လွပေနတယ္ ။
ေမာင္မ်ိဳး ...
ဟုတ္ပါရဲ႕ဗ်ာ၊ ဒီလိုလမ္းေတြေပၚမွာ မဆံုးတမ္း ေလွ်ာက္ေနၾကရ ဦးမွာပါပဲ..။
အဲ့လို႐ႈခင္းမ်ိဳးေလးေတြနဲ႔ ေနခ်င္တယ္.. :)
SZH
ဒီအက္ေဆးေလးကေန အေတြးစေတြအမ်ားၾကီး ဆက္ေတြးျဖစ္တယ္ အကို။
လမး္ဆိုတာေတြ ဘ၀မွာ အမ်ားၾကီးေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးတယ္။
အကို႔ စာထဲမွာပါတဲ့ 'က်ေနာ္ တို႔ဘဝတြင္ ကိုယ္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ေသာလမ္းႏွင့္ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ မ႐ွိခဲ့ေသာလမ္း အခ်ိဳးခ်ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ မည္သည္ကပိုမ်ားမည္ဟု ထင္ပါသလဲ၊ တခါတရံ၌ တစံုတခုကို သိဖို႔မႀကိဳးစားျခင္းသည္ ဘဝတြင္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ေနထိုင္နည္း တခုလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနႏိုင္ပါသည္၊'
အဲဒါကို အထပ္ထပ္အလဲလဲ ဖတ္မိေနတယ္။
ဖြင့္ဆိုရွင္းျပရခက္တဲ့ ခံစားမႈေတြလည္း ျဖစ္ထြန္းလာမိတယ္။
ညီမကို ေတြးစရာေတြ ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္္ ဆိုလို႔ ဝမ္းသာမိပါတယ္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးရဲ႕ဘဝမွာေတာ့ မဆံုးေသာလမ္း ကိုယ္စီနဲ႔ ေလွ်ာက္ေနၾကရမွာပဲ ထင္ပါရဲ႕ ညီမသူသူေရ...။
Post a Comment