ယူကလစ္ပင္အို၊ ေခါင္းေလာင္းသံခ်ိဳႏွင့္ သီဆုိခ်င္ေသာေက်ာင္းေန႔ရက္မ်ား

သူတက္ခဲ့ရေသာ အထက္တန္းေက်ာင္း၏ ဝင္းတံခါးေပါက္မွာ ယူကလစ္ပင္ႀကီး တစ္ပင္႐ွိသည္၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက တကိုယ္တည္း အထီးက်န္စြာ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ေသာ အပင္ႀကီးျဖစ္ၿပီး ေန႔စဥ္ေက်ာင္းတက္လာေသာ ေက်ာင္းသားအားလံုးက သည္အပင္ႀကီးေအာက္မွ ျဖတ္သြားၾကရ သည္၊ တခါတရံ ေလညႇင္းက ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ယူကလစ္နံ႔ေတြနဲ႔ ထံုသင္းေမႊးရီ ေနေလ့႐ွိပါ သည္၊ တစ္ေထာင့္တစ္ည ပံုျပင္ေတြထက္ မ်ားလွတဲ့ ဘဝမ်ိဳးစံုက ဒီအပင္ႀကီးရဲ႕ေအာက္မွာ စီး ဆင္းသြားခဲ့ ၾကသည္၊ တခိ်ဳ႕ေတြက ပင္လယ္ထိေရာက္ေအာင္ စီးသြားႏိုင္ၾကေပမယ့္ တခိ်ဳ႕က ေတာ့ လမ္းမွာတင္ပဲ ရပ္တန္႔ၿပီး ျမစ္က်ိဳးအင္းေတြ ျဖစ္သြားၾကသည္၊ ေသာင္ထြန္းၿပီး လမ္းေၾကာင္း လြဲခဲ့ရတဲ့ ဘဝေတြလည္း အမ်ားႀကီး ႐ွိမွာပါပဲ၊ ယူကလစ္ပင္ႀကီးကေတာ့ ၾကည္ၾကည္လင္လင္နဲ႔ ႐ွက္ရြံ႕သိမ္ေမြ႔စြာ စီးဆင္းတတ္တဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးေတြ ကိုေတြ႔ဖူးသလို ေနာက္ကိ်မည္းညစ္ၿပီး တေဝါေဝါ ေအာ္ျမည္စီးဆင္းတတ္တဲ့ ေတာင္က်ေခ်ာင္းေတြကိုလည္း ေငးေမာခဲ့ဖူးသူ ျဖစ္သည္၊

ျမဴခိုးေဝသီတဲ့ ေဆာင္းရဲ႕နံနက္ခင္းေတြမွာ ၿငိမ္းေအးစြာ တကိုယ္တည္းရပ္ေနတဲ့ ဒီအပင္ႀကီးရဲ႕ ေအာက္ သူ႔ရင္ခုန္သံေတြက ေခါင္းေလာင္းသံေတြနဲ႔ အၿပိဳင္ ဆူညံေနခဲ့ဖူးသည္၊ ေ႐ႊအိုေရာင္ အလင္းစက္ေတြ လူးေပစြန္းထင္းေနတဲ့ ညေနခင္းတခ်ိဳ႕မွာလည္း ဒီအပင္ႀကီးရဲ႕ေအာက္မွာပဲ သူ႔ရဲ႕ အလြမ္းေတြ ဖိတ္စဥ္က်ခဲ့ဖူးပါသည္၊ အိပ္စက္ပစ္ရမွာ ႏွေျမာစရာ ေကာင္းလွတဲ့ ညခ်မ္းတခ်ဳိ႕ကို အက်ရည္ ခပ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ေရာေသာက္ပစ္ဖို႔ ေက်ာင္းေ႐ွ႕က ကေဖးဆိုင္ေလးကို သူလာထိုင္ေလ့ ႐ွိ သည္၊ အဲဒီလို အခါေတြမွာ လင္းပေအးျမတဲ့ လေရာင္ရဲ႕ေအာက္မွာ ယူကလစ္ပင္ႀကီးက ေအာ္ပရာ တစ္ပုဒ္ကို က်ဴးရင့္ေနတတ္သည္၊ သူ တစ္ဦးတည္းနားဆင္ဖို႔ ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႕ ေအာ္ပရာ ျဖစ္ပါသည္၊

တခါမွာေတာ့ ယူကလစ္ပင္ႀကီးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ခံစားမႈကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ သူမွ်ေဝဖူး သည္၊ သူေျပာတာဆံုးသြားတဲ့အခါသူငယ္ခ်င္းက ဘီစီ ၃၀၀ ဝန္းက်င္က မီးအိမ္႐ွင္ႀကီးဒိုင္အိုဂ်ီးနိိစ္ ကိုၾကည့္တဲ့ ဂရိေတြ၏ အႀကည့္မ်ဳိးႏွင့္ သူ႔အားၾကည့္သည္၊ ၿပီးေတာ့မွ ‘ မင္းဟာေလ... အေတာ့္ကို ေၾကာင္တဲ့ေကာင္ပဲ၊ ဒီလိုဘာမဟုတ္တဲ့ သစ္ပင္ကိုမ်ား ခံစားခ်က္ေတြဘာေတြ လုပ္ေနေသးတယ္ ’ လို႔ေတာ့ မေျပာပါဘူး၊ ဘာမွလည္း ထပ္မေမးခဲ့၊ သူကလည္း ဘာမွ ဆက္မေျပာခဲ့၊ ဘာမွလည္း ဆက္မျဖစ္ခဲ့၊ ဘာမွမဟုတ္ျခင္းေတြနဲ႔ပဲ ျပည့္ေနေသာ ေလာကမွာ အဲဒီဘာမွ မဟုတ္ခဲ့တာေလးက လည္း တျခားဘာမွ မဟုတ္တာေတြလိုပဲ ဘာမွမဟုတ္ခဲ့ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူတခုတ္တရ ရက္ထုတ္ ခဲ့ခ်င္တဲ့ ဘဝရက္ထည္ေတြထဲမွာ ဒီယူကလစ္ပင္ႀကီး ပါဝင္တာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္၊ သူႏွစ္ခါျပန္ မက္ခ်င္တဲ့ အိပ္မက္ေတြအေၾကာင္း ဒီအပင္ႀကီးက သိထားလို႔ပါပဲ၊

ယူကလစ္ပင္ႀကီး၏ အေနာက္ဖက္မွာေတာ့ ေက်ာင္းကေလး႐ွိသည္၊ ‘ အထက ၂ မရမ္းကုန္း ’ ဟူ ေသာ အမည္နာမတစ္ခုကုိ ပိုင္ဆိုင္သည့္ ေက်ာင္းကေလးသည္ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးသာ ျဖစ္ သည္၊ သူ႔အေနျဖင့္ သူ႔ေက်ာင္းသားေတြကို တေပါင္းတစည္းတည္း၊ တခ်ိန္တည္း ေက်ာင္းတက္ ခြင့္ပင္ မေပးႏိုင္႐ွာ...၊ ႐ွစ္တန္း၊ ကိုးတန္း၊ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသားေတြက မနက္ပိုင္းမွာ တက္ရၿပီး ငါးတန္းမွ ခုႏွစ္တန္းအထိက ညေနပိုင္းမွာ တက္ရသည္၊ သူ ငါးတန္းေက်ာင္းသားအျဖစ္ ေရာက္လာေတာ့ ေက်ာင္းကေလးကို မဝ့ံမရဲႏွင့္အကဲခတ္မိသည္၊ ေက်ာင္းကေလးက တမနက္ခင္း လံုး လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားျဖင့္ ႐ွိခဲ့ေသာေၾကာင့္ သူေက်ာင္းတက္ရမည့္ ေန႔လည္ခင္းအခ်ိန္မွာ ေခြ်း ကေလး တစို႔စို႔ ျဖစ္ေနေလၿပီ၊ ဂုဏ္ျဒပ္မပါေသာ ႐ိုးသားျခင္းအျပည့္ျဖင့္ ေက်ာင္းကေလးက သူ႔ကိုဆီးႀကိဳ ေနရာေပးခဲ့ပါသည္၊ ေက်ာင္းကေလး၏ ပြင့္လင္းေဖာ္ေရြေသာ ဆက္ဆံေရးေၾကာင့္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူလည္း ေက်ာင္းကေလးထဲက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားခဲ့ေတာ့ သည္၊

သူေက်ာင္းေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ သတိျပဳမိတာက ေခါင္းေလာင္းသံျဖစ္သည္၊ ေခါင္းေလာင္းသံ က ကလင္ကလင္ ျမည္ေသာလွ်ပ္စစ္ဘဲလ္သံ မဟုတ္သလို ဂေလာင္ဂေလာင္ ျမည္ေသာ လက္ထိုးေခါင္းေလာင္းသံ လည္းမဟုတ္၊ ေဒါင္ ေဒါင္ ေဒါင္ ဟုတစ္ခ်က္ခ်င္း ျမည္ေသာအသံ ျဖစ္သည္၊ သူ စိတ္ဝင္စားသြားၿပီး လိုက္႐ွာၾကည့္ေတာ့ မထင္မွတ္ထားတာ သြားေတြ႔သည္၊ ကုန္တင္ကားဘီးတစ္ခု၏ သံေခြကို ေက်ာင္းဝရန္တာ ထုတ္တန္းမွာခ်ိတ္ၿပီး ေက်ာင္းသားတစ္ ေယာက္က သံေခ်ာင္းတိုတစ္ခုျဖင့္ တီးေသာ ေခါင္းေလာင္းျဖစ္သည္၊ ေက်ာင္းတက္ေက်ာင္းဆင္း ျဖစ္ေစ အခ်ိန္ေၿပာင္းေခါင္းေလာင္း ျဖစ္ေစ တီးတိုင္း သူ႔မ်က္စိထဲ ကင္းတဲသံေခ်ာင္းကိုပဲ ျမင္ေယာင္မိၿပီး ရယ္ခ်င္ေနခဲ့သည္၊ ေက်ာင္းမွာ လွ်ပ္စစ္ေခါင္းေလာင္း မ႐ွိတာေတာ့လည္း မဟုတ္၊ တခါမွာ လွ်ပ္စစ္ေခါင္းေလာင္းသံကို ထူးထူးဆန္းဆန္း သူၾကားရဖူးသည္၊ သို႔ေသာ္ အဲဒါကလည္း တစ္ပတ္လားပဲ ခံၿပီး ေပ်ာက္သြားသည္၊ ေနာက္ေတာ့လည္း ၾကားေနက် ကားသံေခြ တေဒါင္ ေဒါင္ပဲ ျပန္ျဖစ္ခဲ့သည္၊ သူတက္ခဲ့ရာ မူလတန္းေက်ာင္းကေလး မွာပင္ လွ်ပ္စစ္ေခါင္းေလာင္း ႐ွိပါလ်က္ ဒီအထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ဘာ့ေၾကာင့္ လွ်ပ္စစ္ေခါင္းေလာင္း မသံုးသလဲဟု သူ နားမလည္ ႏိုင္ခဲ့ေခ်၊ ေနာက္ေတာ့လည္း သံေခ်ာင္းေခါက္သံသည္ သူ႔ နားထဲမွာ ခ်ိဳသြားေတာ့ သည္၊

စင္စစ္ ေက်ာင္းကေလးက သူ႔ေက်ာင္းသားေတြလိုပဲ မ႐ွိမ႐ွားထဲကျဖစ္သည္၊ သူ႔မွာ မုန္႔ဆိုင္တန္း ကေလးက ၆ ဆုိင္လား ၇ ဆိုင္လားပဲ႐ွိသည္၊ စာသင္ခန္းေတြထဲမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေသာက္ေရ အိုးမ႐ွိ၊ အမိုးေလး တစ္ခုေအာက္မွာ ေရဘံုဘိုင္ ၅ ခုစီကို ၂ တန္းေဆာက္ထားၿပီး ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူအားလံုးက အဲဒီမွာပဲ ေသာက္ၾကသည္၊ အဲဒီဘံုဘိုင္ေတြေဘးမွာ အုတ္ကန္ႀကီး႐ွိသည္၊ တခါမွာ အဲဒီအုတ္ကန္ႀကီးထဲ ဖားျပဳတ္အႀကီးႀကီးတစ္ေကာင္ ေသေနတာ သူေတြ႔သြားၿပီး တစ္ပတ္ ေလာက္ ေရသြားမေသာက္ေတာ့၊ ေနာက္ေတာ့လည္း ေျခာက္ေသြ႔လာေသာ လည္ေခ်ာင္းက ဖား ျပဳတ္ကို ေမ့သြားေစခဲ့သည္၊

ေက်ာင္းကေလးမွာ သစ္ပင္ဆိုလို႔ ေက်ာင္းေ႐ွ႕က ယူကလစ္ပင္ႏွင့္ ေက်ာင္းလယ္မွ ဗာဒံပင္ ႏွစ္ပင္ ပဲ႐ွိသည္၊ စာသင္ေဆာင္ဆိုလို႔ ၃ ေဆာင္ပဲ ႐ွိတဲ့ေက်ာင္းကေလး၊ သူ႔ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ေဘာ္လံုးကြင္းမေျပာနဲ႔ ေဘာ္လီေဘာကြင္း တစ္ကြင္းေတာင္ မျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္႐ွာတဲ့ ေက်ာင္းက ေလး၊ ရန္ကုန္-အင္းစိန္ ကားလမ္းမႀကီးေပၚကို ေက်ာင္းတက္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တိုင္း သူ႔ေက်ာင္း သားေတြကို သြန္,သြန္ခ်တတ္လို႔ ကားသမားေတြရဲ႕ ၿငိဳျငင္ျခင္း ခံရတဲ့ ေက်ာင္းကေလး၊ မၿငိမ္မ သက္ကာလေတြမွာ မၾကာခဏ ေစာင့္ၾကည့္ျခင္း ခံရတဲ့ ေက်ာင္းကေလး၊ ႐ွား႐ွားပါးပါး ပန္းခ်ီနည္း ျပ ဆရာေလးတစ္ေယာက္ ႐ွိေပမယ့္ အဲဒီဆရာေလးက အခ်ိန္မတိုင္မီ ခြဲခြာသြားလို႔ ပူေဆြး က်န္ရစ္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းကေလး...၊ ေက်ာင္းကေလးက အဲဒီလို ဝမ္းနည္းရိပ္လႊမ္းတဲ့ နာမဝိေသသ နေတြ အမ်ားႀကီး ပိုင္ဆိုင္ပါသည္၊

ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းကေလးမွာ ဂုဏ္ယူစရာေတြလည္း ႐ွိသည္၊ နဖူးမွာ မွဲ႔တစ္လံုးပါတဲ့ ျမန္မာစာျပ ဆရာမႀကီးအတြက္ သူကဂုဏ္ယူသည္၊ ဆရာမႀကီးက စာသင္ေကာင္းသည္၊ အ႐ိုက္ၾကမ္းၾကမ္း ဆရာ ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ေၾကာင့္ ခပ္ဆိုးဆိုး ေက်ာင္းသားေတြကို ထိန္းႏိုင္ျခင္းအေပၚ ဂုဏ္ယူ သည္၊ ထူးခြ်န္ထက္ျမက္ေသာ သူ႔ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ဂုဏ္ယူသည္၊ တိုင္းအဆင့္ထိ နာမည္ ႐ွိခဲ့တဲ့ ဘင္ခရာတပ္ဖြဲ႔အတြက္ ဂုဏ္ယူသည္၊ အထက္တန္း ေက်ာင္းႀကီးတစ္ေက်ာင္းရဲ႕ ႐ုပ္ပိုင္း ဆုိင္ရာ အဂၤါရပ္ေတြနဲ႔ မျပည့္စံုေပမယ့္ ေက်ာင္းကေလးက သူ႔ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ေႏြးေထြး ပါသည္၊ ေက်ာင္းကေလးက ဘဝပင္လယ္ကို ထြက္ၾကမည့္ သူ႔ရင္ေသြးေတြအတြက္ တည္ ေဆာက္ျပင္ဆင္ရာ သေဘၤာက်င္းတစ္ခု ျဖစ္သည္၊ ရက္စက္ေကာက္က်စ္ေသာ သတ္ကြင္းေတြထဲ မတိုးမီ ခ်ပ္ဝတ္ဆင္ယင္ရာ ရဲတိုက္ျဖစ္သည္၊ ေျခာက္ေသြ႔ၾကမ္းတမ္းေသာ ကႏၲာရကို မေလွ်ာက္မီ ရိကၡာျဖည့္တင္းရာ အုိေအစစ္ကေလး ျဖစ္သည္၊

အခုျပန္ၾကည့္ေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၁၇ ႏွစ္ေတာင္ ၾကာခဲ့ေလၿပီ၊ ေက်ာင္းကေလးမွ အေဝးႀကီးကို သူ ႐ြက္လႊင့္ေမာင္းႏွင္ခဲ့ပါပေကာ၊ ဒီေက်ာင္းကေလးမွာ တက္ခဲ့ရျခင္းအတြက္ သူဂုဏ္ယူပါသည္၊ အခု ဆုိရင္ ေက်ာင္းကေလးက ဘယ္လိုပံုစံ ႐ွိေနမည္လဲ၊ ၁၇ ႏွစ္ဆိုေသာ အခ်ိန္အတိုင္းအတာသည္ ဇရာ၏ စုပ္ယူဝါးၿမိဳျခင္းကို ခံရဖို႔ ေကာင္းေကာင္းလံုေလာက္သည္၊ ေက်ာင္းကေလး ညႇိဳးခ်ံဳးရင့္ေရာ္ ေနေလမလား၊ သူ႔မ်က္စိထဲမွာေတာ့ ေက်ာင္းကေလးက အျဖဴအစိမ္းလႈိင္းလံုးေတြၾကားမွာ မီးခိုးတလူလူျဖင့္ ခုတ္ေမာင္းေနေသာ ပင္လယ္ကူးသေဘၤာ တစ္စီးႏွယ္၊ အဲဒီလိႈင္းလံုးေတြ ၾကားမွာ အၿမဲ႐ွိေနမည့္ သေဘၤာ၊ လႈိင္းအေဟာင္းတို႔ ျဖတ္သန္းတြန္းတိုက္သြားၿပီး လႈိင္းအသစ္တို႔၏ ထိေတြ႔ က်ီစယ္မႈကို ခံယူေနဦးမည့္ သေဘၤာ၊ ယူကလစ္ပင္ႀကီးကေကာ...၊ သူကလည္း အဲဒီ သေဘၤာဦးမွာ တလူလူလြင့္ေနမည့္ အလံတစ္ခုႏွယ္ လတ္ဆတ္ေမႊးပ်ံ႕လ်က္ သကၠရာဇ္ေတြကို ရင္ေကာ့ျဖတ္ သန္းေနမွာ ျမင္ေယာင္မိသည္၊ သူ လြမ္းေနမိေလသည္။ ။


ညီလင္းသစ္
၅ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၂၀၀၉