10 August 2011

ပူပန္ေသာစိတ္


တေလာဆီက အလုပ္က မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ သူ႕ရဲ႕ အိမ္သစ္တက္ပြဲ ဖိတ္တာနဲ႔ သြားျဖစ္ပါတယ္၊ သူက ျပင္သစ္ကေန ပါရဂူ ဘြဲ႕လြန္ရာထူးနဲ႔ သုေတသန ပေရာဂ်က္တစ္ခုအတြက္ လာၿပီး အလုပ္,လုပ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ပါ၊ သူ ေနဖို႔အတြက္ အခန္း ႐ွာရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ အလုပ္နဲ႔မေဝးတဲ့ ေနရာေလးတစ္ခုမွာ အဆင္ေျပသြားတယ္၊ အိမ္ခန္း ငွားရတာ အေတာ္ေလးခက္ခဲတဲ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ အခန္းေလး ၂ ခန္းပဲပါတဲ့ တိုက္ခန္းေလးတစ္ခု ရသြားေတာ့ သူ႔မွာျဖင့္ ေပ်ာ္လို႔...၊ အဲဒီ အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ အလုပ္က မိတ္ေဆြ ေလးငါး ေယာက္ကို ဖိတ္တာပါ၊

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူ႕တိုက္ခန္းေလးက ေရကန္စပ္မွာပဲ ဆိုေတာ့ ႐ွဳခင္းအရမ္း ေကာင္းပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဝရန္တာကေန ကန္စပ္တေလွ်ာက္ ေျပးတဲ့လူ၊ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့လူ ေတြကိုလည္း ျမင္ေနရတယ္၊ ဒါနဲ႔ တစ္ေယာက္က 'နင္ေတာ့ ဒီလမ္းတေလွ်ာက္ ေျပးတဲ့လူ၊ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့လူေတြကို ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနေတာ့ မွာပဲ' လို႔ ေျပာလိုက္တယ္၊ အိမ္႐ွင္ အမ်ိဳးသမီးက 'ေသခ်ာတာေပါ့၊ အခုေနတဲ့ တစ္လအတြင္းမွာ ငါ အားလံုးနီးပါးကို မ်က္မွန္း တန္းမိ ေနၿပီဟ' လို႔ ျပန္ေျပာတယ္၊ တဆက္တည္း 'လူတစ္ေယာက္ဆို တေန႔ကို အခါ ၂၀ ေလာက္ စက္ဘီးနဲ႔ ျဖတ္တယ္၊ အဲဒါ တေန႔က သူျဖတ္သြားတာ မေတြ႕လို႔ ေနမ်ားမေကာင္းလို႔လား ဆိုၿပီး ငါ့မွာ စိတ္ေတြပူေန ရ ေသးတယ္' လို႔ ဆက္ေျပာတယ္၊ သူ႕စကားလည္း ဆံုးေရာ သူေျပာတာကို သေဘာက်လို႔ အားလံုးက ဝါးကနဲ ဝိုင္းရယ္ၾကတယ္၊

အဲဒီလို စိတ္ထားမ်ိဳး အေၾကာင္းကို က်ေနာ္ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းက တခါဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္၊ ဆရာျမင့္သန္းေရးတဲ့ ဝတၳဳတို တစ္ပုဒ္ထဲမွာလို႔ ထင္တာပဲ၊ အဲဒီထဲက ဇတ္ေကာင္ ဦးေလးႀကီး တစ္ေယာက္က သူအျပင္က လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာတိုင္း သူ႕ကို ထြက္,ထြက္ေဟာင္တဲ့ ေခြးပိန္မ တစ္ေကာင္ကို မ်က္မွန္းတန္းမိေနတယ္၊ တစ္ရက္ သူျပန္လာေတာ့ အဲဒီေခြးမေလးကို မေတြ႕ဘူး၊ တညေနလံုး အဲဒီအေၾကာင္း စဥ္းစားေနတဲ့အျပင္ ညက်ေတာ့ အဲဒီေခြးအတြက္ စိတ္ပူၿပီး သူ႔မွာ အိပ္လို႔ေတာင္ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး၊ ဒါနဲ႔ မိုး႐ြာေနတဲ့ ၾကားက ထီးထုတ္၊ ဓါတ္မီးဆြဲၿပီး ေတြ႕ေနက် အိမ္အနီးတဝိုက္ လိုက္႐ွာေတာ့မွ အိမ္ေအာက္မွာ သားေမြးေနတာ သြားေတြ႔တယ္၊ အဲဒီေတာ့မွ သူ႕မွာ စိတ္ေျဖာင့္ေတာ့တယ္၊ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ မိုးမိၿပီး ဖ်ားပါေလေရာ၊ ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ စိတ္ေအးလက္ေအးနဲ႔ ေနသာထိုင္သာ ႐ွိလို႔...၊

အခုလည္း အိမ္႐ွင္ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ စိတ္ထားက အဲဒီဇတ္ေကာင္ရဲ႕ စ႐ိုက္နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္..၊ ကိုယ္မသိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ အတြက္ ပူပင္ေနျပန္ သတဲ့၊ အင္းေလ..တကယ္တမ္း ေစ့ေစ့ေတြးၿပီး ေျပာၾကစတမ္း ဆိုရင္ေတာ့ ရင္းႏွီးသူေတြကို သံေယာဇဥ္ ႐ွိလို႔ ပူပန္တာ အသာထားပါဦး၊ ကိုယ္တခါမွ မသိကြ်မ္းတဲ့ သူေတြအေပၚမွာေတာင္ စိုးရိမ္ပူပန္ တတ္ၾကတာ အဲဒီ ျပင္သစ္အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေက်ာ႐ိုး႐ွိ သတၱဝါေတြထဲမွာ လူဆိုတဲ့ သတၱဝါက အာ႐ံုခံစားမႈနဲ႔ တံု႔ျပန္မႈက အဆင့္ျမင့္ေလေတာ့ စိုးရိမ္ပူပန္တဲ့ စိတ္ကလည္း အနည္းနဲ႔ အမ်ား တြဲလ်က္ ႐ွိတတ္ပါတယ္၊ ဒါဟာ ႀကီးျပင္းလာရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ဆိုင္သလို မ်ိဳး႐ိုးဗီဇနဲ႔လည္း ဆိုင္ပါတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးလည္း ကိုယ္နဲ႔ ေကာင္းေကာင္း မသိကြ်မ္း သူေတြအေပၚမွာ လူသားဆန္စြာနဲ႔ စိုးရိမ္ပူပန္ စိတ္ကေလးေတြ အနည္းဆံုး တခါမက ေတာ့ ျဖစ္ဖူးၾကတာ မဟုတ္လား...၊

ဘေလာ့ဂ္ေတြ လည္ဖတ္တဲ့အခါ ကိုယ္သြားလည္ေနက် ဘေလာ့ဂ္တစ္ခု ပံုမွန္ထက္ပိုၿပီး ၿငိမ္ေနတဲ့အခါ ဘာမ်ား ျဖစ္ေနလို႔ ပါလိမ့္ဆိုတဲ့ အေတြးေလးေတာ့ ဝင္လာတတ္ၾကပါတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ စီေဘာက္စ္မွာ ေနေကာင္းရဲ႕လားတို႔၊ မီးခိုး တိတ္ေနတာ ၾကာၿပီတို႔၊ အလုပ္မ်ား ေနလားတို႔ စတဲ့ ပူပန္ျခင္းနဲ႔ယွဥ္တဲ့ ႏႈတ္ဆက္စကားေလးေတြ ေတြ႕လာရတာပါ၊ ဒီလိုမွ မဟုတ္ဘဲ ကာယကံ႐ွင္ကို တိုက္႐ိုက္ဆက္သြယ္လို႔ မရရင္ေတာ့ ရင္းႏွီးသူ အခ်င္းခ်င္း သတင္းေမးတာ၊ စံုစမ္းတာေတြ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္အနည္းငယ္တုန္းကလည္း က်ေနာ့္စီေဘာက္စ္မွာ အဲဒီလို ပူပန္စိတ္ကေလး တစ္ခု တိုးေဝွ႔၊ တြန္းတိုက္သြားေသးတယ္..၊ း)

တကယ္ေတာ့လည္း အလြန္အကြ်ံသာ မျဖစ္ဘူးဆိုရင္ ပူပန္မႈ ဆိုတာက ေမာင္းႏွင္အား တမ်ိဳးပါပဲ၊ ပူပန္တယ္ ဆိုကတည္းက တစ္ဖက္သားကို ဂ႐ုစိုက္တာ၊ concern ျဖစ္တာ ပါလာၿပီးသားပါ၊ သူကေတာ့ နည္းနည္းေလး စိတ္ပူ လိုက္ရမွ စားဝင္အိပ္ေပ်ာ္တယ္ ဆိုတဲ့စကား က်ေနာ္တို႔အားလံုး ၾကားဖူးၾကပါတယ္၊ အမွန္ပါပဲ..၊ အဲဒီလို လူေတြ အတြက္က သူတို႔ရဲ႕ ဘဝႀကီးကို ထိန္းေက်ာင္းေမာင္းႏွင္ဖို႔ စိုးရိမ္ပူပန္မႈ ဆိုတာက metabolism ပါပဲ၊ ေလာင္စာပါပဲ၊ တသီးတသန္႔ ႏိုင္မႈေတြနဲ႔ ႐ုပ္ဝတၳဳ ဆန္သထက္ ဆန္လာတဲ့ ေဟာဒီလို ေခတ္ႀကီးထဲမွာ သံေယာဇဥ္နဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ျဖစ္လာတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္ကေလးဆိုတာ ကႏၲာရ အလယ္က အိုေအစစ္ကေလးပါပဲ၊ သူ ငါ့အေပၚ စိုးရိမ္ ႐ွာသားလို႔ ေတြးရတာ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား...။


ညီလင္းသစ္
၁၀ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၁

25 comments:

Shinlay said...

ဲျမင္ေနၾက၊ေတြ ့ေနၾက၊ၾကားေနၾက၊ဖတ္ေနၾကေလးေတြ
ကေန သံေယာဇဥ္ျဖစ္လာၿပီးပူပင္မႈေလးေတြတိုးလာရတာ။
ဒါနဲ ့က်မလည္းတစ္လေလာက္ ဘေလာ့နဲ ့ေ၀းေနပါမယ္။

မအိမ္သူ said...

အဲဒါ တကယ့္ကိုလူသားဆန္တဲ့ စိတ္ကေလးလို႔ထင္ပါတယ္ရွင္။ လူအခ်င္းခ်င္း မသိမကၽြမ္းရင္ေတာင္မွ ရင္ထဲကျဖစ္လာတဲ့ သံေယာဇဥ္နဲ႔ ပူပန္စိတ္ကေလးေတြကေနတဆင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္သြားတတ္ၾကတာပဲေလ။ အဲဒီလို စိတ္မ်ဳိးေတြ နည္းပါးေပ်ာက္ဆံုးလာရင္ေတာ့ စက္ရုပ္ေတြလိုဘ၀နဲ႔ ကမာၻေလာကႀကီးက ေနခ်င့္စဖြယ္ေတာင္ ရွိေတာ့မယ္မထင္ပါဘူးရွင္...

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

အဲဒီ ပူပန္ခ်စ္ခင္ၾကသူေတြေၾကာင္႔လည္း စာျမန္ျမန္ျပန္ေရးျဖစ္တဲ႔ အဓိကအေၾကာင္းပါဘဲ
မဟုတ္လို႕ကေတာ႕ ေပ်ာက္ေနဦးမွာ အၾကာၾကီး း)
အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္ကိုညီလင္းသစ္ေရ..

rose said...

ဟုတ္တယ္ေနာ္... ကိုညီလင္း ေရးသြားတ့ဲ အေႀကာင္းအရာေလးက တကယ္မွန္တယ္။ ဘေလာ့ဂ္ဂါ မိတ္ေဆြေတြကို ျမင္ဖူးတ့ဲသူ ရွိသလို၊ မျမင္ဖူးဘဲနဲ႔ ခင္မင္ျပီး သူတို႔ေတြ ေပ်ာက္ေနရင္ စိတ္ပူရ၊ ေမးျမန္းရနဲ႔

ဒီစာသားေလးကို ႀကိဳက္တယ္ း)

"ပူပန္တယ္ ဆိုကတည္းက တစ္ဖက္သားကို ဂ႐ုစိုက္တာ၊ concern ျဖစ္တာ ပါလာၿပီးသားပါ၊ သူ ငါ့အေပၚ စိုးရိမ္ ႐ွာသားလို႔ ေတြးရတာ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား..."

Baby said...

က်မလည္း ပူပန္တတ္တယ္
အၾကာၾကီး ေပ်ာက္ေနရင္
အဲ့ဒီဘေလာဂ့္ကို ခဏခဏေရာက္တယ္

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

အကို႕စာေလးဖတ္ရတာ ၾကည္နူးစရာေလး....:)
ဖတ္ခြင့္ရလို႕ ေက်းဇူးပါအကို..
ေကာင္းေသာေန႕ရက္ေလးေတြ ပိုင္ဆိုင္ပါေစလို႕ ဆႏၵၿပဳရင္း...

ေမဓာ၀ီ said...

ကိုညီလင္းေျပာမွ ပူပန္ျခင္းရဲ႕ရသ ေသခ်ာေပၚလြင္ေတာ့တယ္။ သာမန္ၾကည့္ရင္ေတာ့ စိတ္ပူတယ္ စိုးရိမ္တယ္ဆိုတာ မေကာင္းတဲ့ ခံစားခ်က္လိုပဲ၊ စိတ္ႏွလံုးပင္ပန္းရတာ မဟုတ္လား။

ကိုညီလင္း ေျပာသလို ေတြးၾကည့္ေတာ့ ပူပန္ျခင္းဟာ သံေယာဇဥ္ရဲ႕ သေကၤတမို႔ ပူပန္သူေရာ ပူပန္ခံရသူအတြက္ပါ ၾကည္ႏူးစရာ ခ်မ္းေျမ့စရာ ျဖစ္ၿပီး ပိုခိုင္ျမဲတဲ့ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေတြလဲ တရစ္ ထပ္တိုးေစမွာပဲေနာ္ ... ။

Anonymous said...

သူငယ္ခ်င္းရဲ့အေမဆို ဂ်ပန္ငလ်င္လႈပ္တုန္းက သူၾကည့္ေနက် အစီအစဥ္ကအမ်ိဳးသမီးကို သိပ္စိတ္ပူေနခဲ့တာ။
ကိုယ္တိုင္လဲ blogosphere ကတစ္ေယာက္ေယာက္ ေပ်ာက္ေနရင္ တခုခုလိုေနသလို။
Mon Petit Avatar

ဇတ္ခံု said...

း)

သားကိုေတာ့ ပူပန္မယ့္သူမရွိဘူးထင္တာပါပဲ ဟဟား ။

ေနေတာ့ေကာင္းပါရဲ့ အရင္လို ၂ ရက္တစ္ပုဒ္မဟုတ္ေတာင္ တစ္ပါတ္ တစ္ပုဒ္ေလာက္ေတာင္ မေရးနုိင္ေတာ့ ကိုယ့္ဘေလာ့ေလးကို သနားပါ့ စာေရးမနိုင္ေတာ့ အားနာလို႕ ဘေလာ့ေလးေတာင္ တံခါးပိတ္ထားမလား စဥ္းစားေနမိေသး ။

ေနေကာင္းအဆင္ေျပပါေစ အစ္ကိုေရ့ ။

Cameron said...

လူလူခ်င္း စိတ္အားျဖင့္ ေဖးမရိုင္းပင္းမႈတစ္မ်ိဳးပါပဲ...။ အစ္ကို႔စာကိုညကတည္းကဖတ္ျပီး မန္႔လို႔မရလို႔ ခုမွလာမန္႔တာပါ....။

ခင္တဲ႔
မိုးေငြ႔

Myanmar Good Knowledg Co., Ltd said...

ပူတတ္သူေတြကေတာ႔ ပူကိုးပူတတ္တယ္ ကုိညီလင္းသစ္ေရ။

ဘယ္သူေတြက ကိုညီလင္းသစ္ စီပံုးမွာ လာျပီး ေမးႀကပါလိမ္႔ေနာ္။ (သူတို႕ ကိုညီလင္းသစ္ကို ေတာ္ေတာ္အားကိုးႀကတာပဲ။ လူေပ်ာက္လဲလာေမး၊ ဆက္သြယ္မရလဲ လာေမး .. အဲလိုပဲလား...)

ပူပန္မူကို ဒီလုိအေတြးေလးနဲ႕ ရွိေပးမယ္ဆို႕ရင္ေတာ႔ ေက်နပ္စရာပါ။

Anonymous said...

စူးႏြယ္ေလးကိုု မန္ ့မရလိုု ့ဒီကလည္းကုုိညီလင္းသစ္ကိုုဘဲ ေမးခ်င္ေနတာ။ စူးႏြယ္ေလးက မန္ ့မရေပမဲ ့အသစ္ေလးေတြ ဖတ္ေနရေတာ့ ေနေတာ့ေကာင္းမွာပါလိုု ့ေတြးေနတာ။
စိတ္ပူတာ သံေယာဇဥ္ရွိလိုု ့ပါ။ ဘယ္သူေပ်ာက္ေပ်ာက္ အေတြးပိုုျပီး ပူမိတာေတာ့အမွန္ပါ။
အိုုင္အိုုရာ

ညီလင္းသစ္ said...

မ႐ွင္ေလး ...
အေမ့ဆီ ျပန္မယ္လို႔ သိထားတယ္၊ ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ ေဝးတာဟာ အေမနဲ႔ နီးဖို႔ျဖစ္လို႔ ဝမ္းသာစရာပါပဲဗ်ာ...၊

မအိမ္သူ ...
ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႔မလည္း ခုန္တတ္တဲ့ ႏွလံုးသား တစံု႐ွိေနေသးလို႔သာ လူအျဖစ္နဲ႔ ဆက္ေန ရမယ့္ အေျခအေနပါပဲ...၊ း)

မေခ်ာ ...
ေမတၱာေဆးႀကိမ္လံုးနဲ႔ ႐ိုက္ေခၚလိုက္ၾကလို႔ မျဖစ္မေန ျပန္ေရာက္လာတယ္ ထင္ပါ့...ဟားဟား၊ ျပန္လာတာကို ဝမ္းသာလွပါၿပီဗ်ာ...၊ း)

႐ိုစ့္ ...
ဟုတ္တယ္ဗ်၊ မျမင္ဖူးတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြကို မျမင္ရတဲ့ သံေယာဇဥ္နဲ႔ ခင္ေနမိတာ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ...၊ း)

မေဘဘီ ...
က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္ကို မေဘဘီ ခဏခဏ လာေစခ်င္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲလို႔ အခုေတာ့ သိသြားၿပီ...၊ းP

အိန္ဂ်ယ္လ္လိႈင္ ...
ထပ္တူ ျဖစ္ပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳပါတယ္ ညီမေရ...၊

မေမ ...
ျပန္မေျပာခ်င္တဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြ နဲ႔ပဲ ေမာင္းႏွင္ေနၾက ရတာကိုးဗ်ာ့...ေနာ၊ ပူပန္ျခင္းဟာ သံေယာဇဥ္ရဲ႕ သေကၤတ ဆိုတဲ့ စကားေလးကို သေဘာက်တယ္..။

Mon Petit Avatar ...
ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ စိတ္ပူတတ္ျခင္းမွာ နယ္နမိတ္ေတြ မလိုဘူး...၊ း)

ဇတ္ခံု ...
ဇတ္ခံုဆိုတဲ့ စကားရယ္၊ ရယ္သံကို 'ဟဟား' လို႔ ေရးတတ္တာရယ္၊ ၂ ရက္တစ္ပုဒ္ တင္ေနက် ဘေလာ့ဂ္ရယ္ ဆိုတာေတြ ေပါင္းၿပီး ဘယ္သူဆိုတာ သိေနတယ္ေလ...၊ း) ေနေကာင္းတယ္ ဆိုလို႔ေတာ့ ဝမ္းသာပါတယ္ ညီေရ၊ စိတ္ပါတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ေရးေပါ့..ဟုတ္ၿပီလား၊ း)

မမိုးေငြ႕ ...
တကူးတက ထပ္ၿပီးလာမန္႔လို႔ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္ဗ်ာ၊ စိတ္အားျဖင့္ ႐ိုင္းပင္းမႈက က်ေနာ္တို႔အားလံုး တကယ္ လိုအပ္တယ္ေနာ္...၊

မ,ေကာင္းမြန္ ...
ေအးဗ်၊ ဘယ္သူေတြက လာေမးၾကမွန္း မသိေတာ့ ပါဘူးဗ်ာ..၊ း) တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အေရးတယူ ႐ွိတယ္ဆိုတာကေတာ့ မဂၤလာတပါးပဲ မဟုတ္လား...၊

မအိုင္အိုရာ ...
မအိုင္အိုရာအတြက္လည္း သံေယာဇဥ္က အဖ်ားခံတဲ့ ပူပန္ျခင္းဟာ ႐ွင္သန္လည္ပတ္မႈ ျဖစ္စဥ္ထဲမွာ အေရးပါတဲ့ က႑ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္..ေနာ၊ း)

ညိမ္းႏိုင္ said...

အဟုတ္ပဲဗ်....၊တေလာက ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ Gyidaw တစ္
ေယာက္ ဘယ္သူ့ဆီမွာမွ မန့္တာမေတြ့လို့ ပူေနမိေသး..၊
သူဘယ္သူလဲမသိ၊ကိုယ့္ဆီလဲ ၂ခါလားမန့္ဖူးေပမယ့္ သူ့
ကြန္မန့္ေတြကို အကိုတို့ဆီမွာမေတြ့ရေတာ့ ဘာေျကာင့္
ပါလိမ့္လို့ ေတြးေနမိတာရယ္...၊အင္း...အကိုေျပာမွပဲ အဲဒီ
ပူပန္စိတ္ကေလးကို ေသခ်ာသတိထားမိေတာ့တယ္...။

ေမသိမ့္သိမ့္ေက်ာ္ said...

အင္းးး ကုိယ့္ကို ပူပန္ေပးတဲ့သူကို ပိုခင္မိသြားတာ သတိထားမိတယ္။ ငါ့ကို ဂရုစိုက္ပါလား ဆိုတဲ့စိတ္ကေလးနဲ႔ ကိုယ္ကလည္း တျခားလူေတြကုိ ျပန္ဂရုတစိုက္ စိတ္ကေလးန႔ဲ ဆက္ဆံမိတဲ့အခါ ေႏြးေထြးတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေလးျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္။


ခင္တဲ့

ခ်ယ္ရီေျမ said...

အဲဒါကိုပဲ ဘေလာ့ဂါတို႔ရဲ့ ဥပေဒမပါတဲ့ အသိစိတ္လုိ႔ ထင္မိပါတယ္...

သက္ေဝ said...

အေဝးၾကီးေတြမွာေနၿပီး တေယာက္ကို တေယာက္ မျမင္ဖူး မေတြ႔ဖူးၾကေသာ္လည္း အခုလို စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြ ေႏြးေထြးလွိဳက္လွဲမႈေတြ ပါဝင္တဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြၾကားမွာ ေပ်ာ္ေနခဲ့တာ ၄ ႏွစ္နီးပါး ရွိခဲ့ၿပီ... း)))

ညီလင္းသစ္ said...

ကိုညိမ္းႏိုင္ ...
ဟုတ္တယ္ဗ်၊ ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္ ေပ်ာက္ေနရင္ သူ႔ရဲ႕ဘေလာ့ဂ္မွာ အက်ိဳးအေၾကာင္း သြားေမးလို႔ ရေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အၿမဲလာေနက် စာဖတ္သူ တစ္ေယာက္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီလို ေပ်ာက္သြားရင္ ေျခရာလည္းေပ်ာက္၊ ေရလည္းေနာက္ပဲ..၊

မေမသိမ့္သိမ့္ေက်ာ္ ...
အျပန္အလွန္ ဂ႐ုစိုက္မႈ ေတြ႐ွိတဲ့ လူေတြရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ဟာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ႐ွိတယ္ဆိုတာ တယ္မွန္တာပဲဗ်ာ....၊ း)

ခ်ယ္ရီေျမ ...
ဥပေဒအထက္မွာ ဘယ္ဘေလာ့ဂါမွ မ႐ွိေစ...အဲ.. ေယာင္ကုန္ၿပီ၊ း) ဘယ္ေနရာမွာမွ ခ်ေရးမထားတဲ့ က်င့္ထံုးေတြလို႔ ေျပာခ်င္တာ.....၊ း) လာလည္တဲ့ အတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ...၊

မသက္ေဝ ...
၄ ႏွစ္နီးပါးဆိုေတာ့ အတူတူပဲဗ်ိဳ႕..၊ က်ေနာ္လည္း ဒါေတြၾကားမွာ ေပ်ာ္ဝင္ကူးခတ္ ေနခဲ့တာပါပဲ....။ း)

ခ်စ္ၾကည္ေအး said...

ဟုတ္ပါ့ ကိုညီလင္းသစ္ေရ...ေဝးေဝးလည္း မေျပးႏိူင္၊ မျမင္ဖူးၾကဘဲ၊ ႀကိဳးတမွ်င္မေႏွာင္ရပါဘဲ ခ်ည္မိၾကတဲ့ သံေယာဇဥ္ ခင္မင္မႈေတြေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ ပူပန္စိတ္....လူသားဆန္လို႔ သေဘာက်မိတယ္:)

Anonymous said...

လူမေၿပာနဲ ့အိမ္လာ လာ စားေနတဲ့ ေဘးအိမ္က ့ေၾကာင္ေလး မလာတာ ၾကာရင္ကို စိတ္ထဲမွာတစ္မ်ိဳးဘဲ
AA.

ညီလင္းသစ္ said...

မခ်စ္ၾကည္ေအး ...
ပူပန္စိတ္ ေပတံနဲ႔ တိုင္းလို႔ကေတာ့ လူသားက ဘာဆန္သလဲ မေမးနဲ႔...၊ း)

AA ...
အင္း..သံေယာဇဥ္၊ သံေယာဇဥ္.....။ း)

Chaw Su said...

I'm so sorry for my lost comments.I deeply appreciate for your kindness and good at heart.I'm heartly welcomed to read for your new new post.Thankyou very much for your post.With best wishes to both you and your family.

San San Htun said...

ေကာင္းလိုက္တဲ့ ပို ့စ္..ဟတ္ကို ထိသြားတာပဲ း)

ဇြန္မိုးစက္ said...

ဇြန္လည္း သင္တန္းတစ္ခု ရက္ဆက္တက္ရင္း ပင္ပန္းသြားတာနဲ႔႔ ဘေလာ့မဂင္းႏုိင္တာ သုံးပတ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္။ ဒီေန႔မွပဲ ျပန္ဖတ္ျဖစ္တာ။ ဒါေတာင္ အခ်ိန္မေလာက္တာနဲ႔ အားလုံးကုိ မဖတ္ႏုိင္ေသးဘူး။

ကုိညီလင္းသစ္ရဲ႕ စာေၾကြးေတြေတာ့ အားလုံးရွင္းသြားၿပီ။ း)

ညီလင္းသစ္ said...

Ma Chaw Su ...
Thanks a lot for your kind words. I appreciate it very much.

မစန္းထြန္း ...
ဒါ႐ိုက္ဟစ္ ပဲလား...၊ း)

ဇြန္မိုးစက္ ...
အဲဒါေၾကာင့္ ဇြန္ေပ်ာက္ေနပါတယ္ ေအာက္ေမ့တာ..၊ း) အေႂကြးလာ႐ွင္း သြားတယ္ဆိုလို႔ ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ..၊ အဆင္ေျပမွပဲ နားနားေနေန လာဖတ္ပါ ဇြန္ေရ..။