ဝင္းအက်ယ္ႀကီးထဲကို ကားက ဘီးလွိမ့္ ဝင္လိုက္ခ်ိန္မွာပဲ ဓါတ္ပံုေတြထဲမွာ တခါ၊ ႏွစ္ခါေလာက္ ျမင္ဖူးထားတဲ့ အေဆာက္အဦး ႀကီးကို ဘယ္ဖက္ ခပ္ယြန္းယြန္းမွာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္၊ အေဆာက္အဦးရဲ႕ ေ႐ွ႕မွာေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ကား အခ်ိဳ႕နဲ႔ ဘတ္စ္ကားေတြ ရပ္ထားတယ္၊ အေဆာက္အဦးႀကီးရဲ႕ ေခါင္းတိုင္ထဲကေန မီးခိုးေတြက တလူလူထြက္လို႔...၊ ဝမ္းနည္းျခင္းေတြနဲ႔သာ ဆက္ႏြယ္ၿပီး သတင္းေတြမွာ ေတြ႕ရတတ္တဲ့ အေဆာက္အဦးႀကီး..၊ ဘယ္သူကမွ မလာခ်င္ခဲ့တဲ့ အေဆာက္အဦးႀကီး..၊ ငိုေႂကြးျမည္တမ္း ျခင္းေတြသာ စဥ္ဆက္မျပတ္ ပဲ့တင္ထပ္ေနခဲ့တဲ့ အေဆာက္အဦးႀကီး၊ အဲဒီ အနီးတဝိုက္မွာ ျမင္ရသမွ် လူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကလည္း မႈန္မိႈင္းၿပီး ေၾကကြဲျခင္းေတြသာ ထင္ဟပ္ေနခဲ့တယ္၊ ေရေဝးသုသာန္ရဲ႕ နိစၥဓူဝ ပံုရိပ္မ်ား ... ...၊
က်ေနာ္ ျပည္ပေရာက္ၿပီးမွ ဝမ္းနည္းျခင္းေတြနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး သတိရျဖစ္တဲ့ ေန႔ေတြထဲမွာ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ရဲ႕ ၾသဂုတ္လ ၁၄ ရက္ေန႔က တစ္ေန႔ အပါအဝင္ပါ၊ အဲဒီေန႔ဟာ ထူးအိမ္သင္ ကြယ္လြန္ခဲ့တဲ့ေန႔ ျဖစ္တယ္၊ သူ႕လို ႐ွား႐ွားပါးပါး ပညာ႐ွင္တစ္ဦး ဆံုး႐ွံဳးသြားတာကို ေၾကကြဲၾကတဲ့ ေျမာက္ျမားစြာေသာ လူေတြထဲမွာ က်ေနာ္လည္း အပါအဝင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ ျမန္မာျပည္ ျပန္ျဖစ္တဲ့ တေန႔ေန႔၊ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႕ရဲ႕ အုတ္ဂူဆီသြားၿပီး ကမာၻေျမကို သင္ေပးခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေတြအတြက္ သူ႕ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း သြားေျပာဖို႔ တခါတုန္းက စဥ္းစားထားခဲ့တယ္၊ အဲဒီလို ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ ေန႔က ၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ က်ေနာ္ အလည္ျပန္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္၊ အလည္ျပန္တဲ့ ခရီးအတြက္ ျပင္ဆင္မႈေတြထဲမွာ စာရင္းေတြ လုပ္တာလည္း တစ္ခုအပါအဝင္ပါ၊ ဟိုကို ယူသြားရမယ့္ ပစၥည္းစာရင္း၊ ဟုိမွာ ႐ွိတုန္း အတုိးခ် စားရမယ့္ အစားအေသာက္ စာရင္း၊ ဟိုကေန ျပန္သယ္လာမယ့္ ပစၥည္းစာရင္း ေတြအျပင္ ျမန္မာျပည္မွာ ႐ွိတုန္း ေတြ႕ခ်င္တဲ့ လူေတြစာရင္းလည္း ပါ,ပါတယ္၊ အဲဒီလိုမွ စာရင္းမလုပ္ရင္ ဟိုလိုလို၊ ဒီလိုလိုနဲ႔ အေပ်ာ္လြန္ၿပီး ေမ့သြားမွာ ေသခ်ာတယ္၊ ဒီကို ျပန္ေရာက္မွ ဟိုလူ႕ကို မေတြ႕ခဲ့ရ၊ ဒီဟာကို မစားခဲ့ရ ဆိုတာေတြ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ အဲဒီ လူစာရင္းရဲ႕ တေနရာမွာ ထူးအိမ္သင္ လို႔ အသာေလး တို႔ထားခဲ့လိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကို က်ေနာ္လာရင္ ေရေဝးကို လုိက္ပို႔ဖို႔ ႀကိဳၿပီး အေသအခ်ာ မွာထားလိုက္တယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဒီခရီးစဥ္ဟာ ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့တယ္...၊
တကယ္တမ္း သြားၾကေတာ့ က်ေနာ္၊ ကားေမာင္းပို႔တဲ့ သူငယ္ခ်င္း အျပင္ တျခား သူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္လည္း လိုက္လာတယ္၊ သူတို႔ကလည္း ေရေဝး မေရာက္ဖူးတဲ့အျပင္ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ အုတ္ဂူလည္း ၾကည့္ခ်င္လို႔တဲ့၊ ကားေမာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ေရေဝးအထိေတာ့ တခါေရာက္ဖူးတယ္၊ အထဲေရာက္ေတာ့မွ သုသာန္ဝင္းႀကီးက အေတာ့္ကို က်ယ္တာ သတိထားမိတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အုတ္ဂူေတြက သူ႕အစုနဲ႔သူ ေနရာေတြ အမ်ားႀကီး...၊ ဒီအတုိင္းဆို က်ေနာ္တို႔ ခရီးေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါနဲ႔ အနီးအနားကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးသၿဂႋဳဟ္စက္ အေဆာက္အဦးနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ဆိုက္ကားတစ္စီး ရပ္ထားတာေတြ႕လို႔ ကားေပၚကဆင္းၿပီး သူ႔ဆီကိုပဲ တန္းသြားလိုက္တယ္၊
"ဆရာႀကီး..၊ က်ေနာ္တို႔ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ ဂူကို သြားခ်င္လို႔ပါဗ်ာ၊ အဲဒါဘယ္နားဆိုတာ တဆိတ္ေလာက္..."
ေၾကးနီေရာင္ အသားအရည္၊ စစ္ဦးထုပ္ေပ်ာ့ကို ေဆာင္းထားတဲ့ ဆိုက္ကားဆရာက အသက္ ၅၀ ဝန္းက်င္ေလာက္ေတာ့ ႐ွိမယ္၊ သူက မွန္မွာ အစင္းရာ၊ အျခစ္ရာေတြ ထင္ေနတဲ့ မႈန္ဝါးဝါး မ်က္မွန္ကို ပင့္လိုက္ရင္း ...
"ဘယ္သူ႕ရဲ႕ဂူ...?" လို႔ ဇေဝဇဝါဟန္နဲ႔ ျပန္ေမးတယ္၊
"ထူးအိမ္သင္ ေလ၊ အဆိုေတာ္ ထူးအိမ္သင္..." လို႔ က်ေနာ္ ထပ္ေျပာလိုက္တယ္၊ ဒီေတာ့မွ...
"ေၾသာ္..ေအး..ေအး၊ သိၿပီ၊ ဒီလမ္းအတိုင္းသာ လုိက္သြား၊ လမ္းက ဘယ္ဖက္ကို ေကြ႕သြားလိမ့္မယ္၊ အဲဒီ အတိုင္းလိုက္၊ ခဏၾကာရင္ လမ္းရဲ႕ ဘယ္ဖက္ျခမ္းမွာ ဂူေတြအစု တစ္စု ေတြ႕႔လိမ့္မယ္၊ အဲဒီ ေနရာကို ဝင္လိုက္ရင္ ညာဖက္ အဆံုးနား ေလးမွာ..." လို႔ အေသအခ်ာ ညႊန္ျပေပးတယ္၊
ေက်းဇူးစကား ဆိုၿပီး ထြက္လာရင္း 'ဒီအတိုင္းဆို မဆိုးဘူးပဲ' လို႔ က်ေနာ္ေတြးမိတယ္၊ ဒီမွာ ဂိတ္ထိုးတဲ့ ဆိုက္ကားလား ေတာ့ မသိဘူး၊ ညႊန္ျပတဲ့ ပံုကေတာ့ အေသအခ်ာ သိပံုပါပဲ၊ တကယ္တမ္းမွာလည္း သူေျပာလိုက္တဲ့အတိုင္း အတိအက် ပါပဲ၊ လမ္းမွာ ခရစ္ယာန္ သခ်ႋဳင္း၊ ဟင္ဒူသခ်ႋဳင္း စတဲ့ အစုေတြကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့တယ္၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ ေတြ႕ပါၿပီ၊ လမ္းရဲ႕ ဘယ္ဖက္မွာ အုတ္ဂူအစုအေဝး တစ္ခု...၊
ပိေတာက္ပင္တန္းေတြ ေအာက္မွာပဲ ကားကို ရပ္ထားခဲ့လိုက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔အားလံုး ဝင္လာခဲ့တယ္၊ ဂူေတြရဲ႕ အလယ္မွာ ႐ွိတဲ့ လူသြားလမ္းေပၚကို ေရာက္မွ အုတ္ဂူေတြ အေတာ္မ်ားပါလားလို႔ သတိထားမိတယ္၊ က်ေနာ္တို႔က အေလာသံုးဆယ္လည္း မဟုတ္ေတာ့ ေတြ႕ခ်င္တဲ့ ဂူကို ခ်က္ခ်င္းမ႐ွာေသးဘဲ လမ္းေဘး တေလွ်ာက္က အုတ္ဂူေတြကို လိုက္ဖတ္ေန ၾကတယ္၊ ခပ္ႀကီးႀကီး အုတ္ဂူ၊ ခပ္ေသးေသး အုတ္ဂူ၊ ၿခံခတ္ထားတဲ့ ဂူ၊ အုတ္ဂူလို႔ ဆိုလို႔ ရ႐ံုေလး ေဆာက္ထားတဲ့ မည္ကာမတၱဂူ၊ ေဆးေတြသုတ္ ထားတဲ့ဂူ၊ ေဟာင္းႏြမ္းယိုယြင္း ေနတဲ့ဂူ...၊ အသြင္မ်ိဳးစံုနဲ႔ ဝန္းက်င္တခုလံုးဟာ သခၤ်ဳိင္းရဲ႕ သ႐ုပ္သကန္ ပီျပင္လို႔ ေနတယ္၊
“လမ္း အဆံုးနားထိ ေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့မွ ညာဖက္အျခမ္းမွာလို႔ ေျပာတယ္ကြ...”၊
က်ေနာ္က က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ဦးတည္ရာကို ထပ္ၿပီး သတိေပးလိုက္တယ္၊ အားလံုးလိုလိုက ဂူေတြေပၚက နာမည္ေတြ၊ အသက္ေတြ လိုက္ဖတ္ၿပီး အဲဒီေနာက္ကို ေမ်ာပါရင္း လာရင္းကိစၥကို ေမ့ေနၾကပံုပါပဲ..၊
“ဟာ..ဒီမွာ ၾကည့္စမ္း”
ကားေမာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ဂူတစ္ခုကို လွမ္းျပတယ္၊ သူ႕နားကို ေလွ်ာက္သြားၿပီး သူျပတဲ့ အုတ္ဂူေပၚက နာမည္ကို ဖတ္ၾကည့္ လိုက္ၾကတယ္..၊ 'မင္းသိခၤ' တဲ့...၊ အုတ္ဂူကို သံပန္းနဲ႔ ဝင္းခတ္ၿပီး အမိုးေလး မိုးထားတယ္..၊ ဆားပုလင္း ႏွင္းေမာင္၊ စေနေမာင္ေမာင္၊ ပုဏၰားဘကြန္းတို႔ရဲ႕ ဆရာသခင္က အခုေတာ့လည္း အထဲမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ...၊
နည္းနည္းဆက္ေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့ လမ္းဆံုးသြားၿပီ၊ ေ႐ွ႕မွာ ဗြက္ေတြ၊ ေရေတြဝပ္ေနတဲ့ လယ္ကြက္လိုလို ေျမလြတ္ ေျမ႐ိုင္းေတြ...၊ လမ္း ရဲ႕ အတြင္းပိုင္းက်တဲ့ အုတ္ဂူေတြဆီကို သြားဖို႔က လူသြားလမ္းက်ဥ္းေလးေတာင္ မ႐ွိဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ သြားရမွာကလည္း အဲဒီ လမ္းညာဖက္ အတြင္းထဲကိုပဲ...၊ ဗြက္ေတြထဲကို ျဖတ္ေလွ်ာက္ၿပီး ေကြ႕ဝိုက္ သြားဖို႔ကလည္း မလြယ္ဘူး၊ အဲဒီလို အေျခအေနမွာ က်ေနာ္တို႔ထဲက ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက အနီးဆံုး အုတ္ဂူေျခရင္းကို လွမ္းနင္းတက္ရင္း ပါးစပ္ကလည္း ေရ႐ြတ္လိုက္တယ္...၊
“အားလံုးကို ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ၊ မ႐ိုမေသ မေလးမစား မဟုတ္ရပါဘူး၊ ဒီလိုမွ နင္းမသြားရင္ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ လို႔ပါ..”တဲ့..၊ ေျပာလည္းေျပာ ဆက္လည္း ကုတ္ကပ္နင္းေလွ်ာက္ သြားတယ္၊
သူက ဘယ္သူ႔ကို ေတာင္းပန္ေနတာလဲ၊ နာမ္မ႐ွိေတာ့တဲ့ ႐ုပ္ခႏၶာေတြကိုလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အေစာင့္တို႔၊ မကြ်တ္မလြတ္တာတို႔ ဆိုတာေတြက အခုကိစၥမွာ အႀကံဳးဝင္သလား၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါဟာ ေစာ္ကားေမာ္ကား လုပ္လိုစိတ္ မ႐ွိတဲ့အေၾကာင္း တိုင္တည္တာပဲ မဟုတ္လား၊ က်ေနာ္ ေတြးေနတုန္းမွာပဲ ေနာက္တစ္ေယာက္က 'ဟုတ္တယ္၊ သူေျပာတိုင္း အတိုင္းပါပဲ' ဆိုၿပီး နင္းတက္သြားျပန္တယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အားလံုး အုတ္ဂူေအာက္ေျခေတြကိုပဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေ႐ြးနင္းၿပီး ေက်ာ္လႊားလာ ခဲ့ၾကတယ္၊ ဂူ ၁၀ လံုး နီးပါးေလာက္ ေကြ႕ပတ္လွမ္း လိုက္ ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ အုတ္ဂူဆီကို ေရာက္သြားၾကေတာ့တယ္...၊
နာရီေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြကို စီးေစခဲ့သူက အခုေတာ့ လွဲေလ်ာင္းၿငိမ္သက္လို႔...၊ ဂစ္တာသံေတြနဲ႔ ဟာမိုနီကာ သံေတြလည္း ဆိတ္သုဥ္း...၊ ေၾကးျပားေလးေပၚမွာေတာ့ ဂီတသေကၤတ အခ်ိဳ႕နဲ႔အတူ 'ေဝးသြားတဲ့အခါ' တဲ့..၊ စာလံုးေလးက ၅ လံုးထဲ..၊ ဒါေပမယ့္ ျဖန္႔ေတြးၾကည့္ရင္ အဓိပၸါယ္ေတြက မဆံုးႏိုင္ေအာင္ပါပဲ..၊ ေလာကီ အျမင္နဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေလာကုတၱရာ အျမင္နဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ က်န္ရစ္သူ ဖက္ကပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ထြက္သြားရသူ ဖက္ကပဲျဖစ္ျဖစ္... ေဝးသြားရျခင္းမွာ ေျပာစရာေတြ ႐ွိစၿမဲ ျဖစ္မွာပါ၊ 'ေဝးသြားတဲ့အခါ xxx မင္းအနားမွာ ေမာင့္ရဲ႕ခ်စ္လိပ္ျပာ xx ဟိုဒီပ်ံဝဲလို႔ ေနခ်င္တာ xxx' ...တဲ့၊ အနီးအနားမွာ လိပ္ျပာ တစ္ေကာင္တေလမ်ား ေတြ႕မလားလို႔ က်ေနာ္ ေယာင္ယမ္း ၾကည့္မိတယ္၊ အံု႔မိႈင္းမိႈင္း တိမ္စိုင္တခ်ိဳ႕ကို ျဖတ္ဆင္းလာတဲ့ မနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္ ခပ္ေႏြးေႏြးက ဝန္းက်င္မွာ ျဖာက်ေနတယ္၊ ေလညႇင္းက တကယ့္ကို တိုက္တယ္ဆို႐ံုေလး ညင္ညင္သာသာနဲ႔ လည္ကုပ္ေပၚကို တိုးေဝွ႔သြားတယ္...၊ သူ ဒီေနရာမွာ လွဲေလ်ာင္းေနခဲ့တာ ၅ ႏွစ္ေတာင္ ႐ွိသြား ၿပီပဲ...၊
“ဟင္...ေဝးသြားတဲ့အခါ သီခ်င္းကို ထြင္းထားတယ္လို႔ မဂၢဇင္းထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရေတာ့ ငါက သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လံုးကို ထြင္းထားတယ္ ထင္ေနတာ..၊ အခုေတာ့ ေခါင္းစဥ္ေလး တစ္ခုပဲ” လို႔ ကားေမာင္းေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက မေက်မခ်မ္းနဲ႔ ႐ြတ္တယ္...၊
ထြန္းထြန္းဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ...
“ဘာလဲ.. တစ္ပုဒ္လံုးကို ထြင္းထားေပးရင္ မင္းက စာသားေတြၾကည့္ၿပီး ဆိုဦးမလို႔လား၊ ဒီေလာက္ဆိုရင္ပဲ ေတာ္ေရာေပါ့ကြ၊ ဒါ အားလံုး လိုလို သိၾကတဲ့ သီခ်င္းပဲ” လို႔ ျပန္ၿပီး ဘုေတာတယ္၊ သူတို႔ ၂ ေယာက္က မၾကာခဏ ဆိုသလို ဒီလိုပဲ ဘုနဲ႔ေဘာက္...၊
က်ေနာ္ကေတာ့ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြအေၾကာင္း ေတြးေနမိတယ္၊ ထူးျခားဆန္းသစ္တဲ့ စာသားေတြ၊ ေခတ္မီတဲ့ သံစဥ္ေတြက အဆင့္ျမင့္ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ေတြကို က်ယ္ေလာင္ေစခဲ့တယ္၊ ဆို႐ွယ္လစ္ေခတ္က အေခြထုတ္ရင္ မပါမေနရ အက်ိဳးျပဳသီခ်င္းေတြ ေရးခဲ့တာ ေတာင္ ဝတ္ေက်တန္းေက် မဟုတ္ဘဲ ကြဲျပားတဲ့ ႐ွဳေထာင့္ေတြနဲ႔ စပ္ခဲ့တယ္၊ သူ႔ရဲ႕ သီခ်င္းေတြနဲ႔ပဲ က်ေနာ္ ဂစ္တာတီးတတ္လာခဲ့တာ ဆိုရင္ မမွားပါဘူး၊ အႏုပညာေမွာ္ အျပည့္႐ွိတဲ့ သီခ်င္းမ်ား...၊ 'က်ေနာ္ အသက္ႀကီးတဲ့အထိ ေနရရင္ေတာ့ ေတာ႐ြာေလး တစ္႐ြာမွာ ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္း တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႔ ကေလးေတြကို ဂီတအေၾကာင္း သင္ေပးရင္း ျဖတ္သန္းသြားခ်င္တယ္' လို႔ ဆိုခဲ့သူက အခုေတာ့လည္း သူခ်စ္လြန္းတဲ့ အေမ့အိမ္ရဲ႕ အေဝးမွာ တိတ္ဆိတ္စြာနဲ႔ ထာဝရၿငိမ္သက္ေနခဲ့ ၿပီပဲ...၊
ထူးအိမ္သင္ဂူရဲ႕ ညာဖက္ေဘးမွာေတာ့ ဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္ရဲ႕ အုတ္ဂူ...၊
ႏြားေက်ာင္းသားေလး ေမာင္ခ်စ္ကို အေႀကာင္းျပဳၿပီး ဘႀကီးေအာင္ ညာခဲ့တဲ့အေၾကာင္း သိေစခဲ့သူ...၊ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလြန္းတဲ့ ျမန္မာကဗ်ာေလးေတြရဲ႕ ျမစ္ဖ်ားခံ စီးဆင္းရာ၊ ျမန္မာစာေပရဲ႕ အလွ်ံညီးညီး ေတာက္ေလာက္ခဲ့တဲ့ မီး႐ွဴးတန္ေဆာင္ တစ္ခု..၊ ဆရာႀကီးက ထူးအိမ္သင္ဆံုးၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဆံုးတဲ့အျပင္ အုတ္ဂူခ်င္းကလည္း ကပ္လ်က္ဆိုေတာ့ အသက္ခ်င္း ကြာေပမယ့္ စာေပနဲ႔ဂီတရဲ႕ ႀကီးျမတ္တဲ့ ပညာ႐ွင္ႏွစ္ဦးက ဒီခရီးကို အတူသြားခဲ့ ၾကတာပါလား...၊ ေငြၾကယ္ႏွစ္ပြင့္ရဲ႕ အဆင္းနဲ႔ အုတ္ဂူေတြဟာ လင္းခ်င္းေနခဲ့တယ္...၊
ဓါတ္ပံုေတြ ႐ိုက္ၿပီးေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္း မျပန္ေသးဘဲ အနားက ဂူအစြန္းေတြမွာ ကပ္ထိုင္ရင္း က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ သခၤါရတရား အေၾကာင္း ေျပာေနခဲ့ၾကတယ္၊ သခၤ်ဳိင္းေျမ တစ္ခုေပၚမွာ အေျပာသင့္ဆံုး အေၾကာင္းက ဒီအေၾကာင္းအျပင္ တျခား ဘာ႐ွိဦးမွာလဲ..၊ သခၤ်ဳိင္းေတြကို က်ေနာ္ စိတ္ဝင္စားတယ္၊ ဘယ္ေနရာပဲ ေရာက္ေရာက္ ႀကံဳတဲ့အခါတိုင္း သုသာန္ေတြကို က်ေနာ္ ဝင္ၾကည့္ေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ သခၤ်ဳိင္းဟာ အမွန္တရား ျဖစ္တယ္၊ သခၤ်ဳိင္းဟာ ေဝဒနာေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ ျဖစ္တယ္၊ သခၤ်ဳိင္းဟာ ေလာကရဲ႕ ေနာက္ဆံုး နိယာမကို ထင္ဟပ္ေစသူလည္း ျဖစ္ပါတယ္၊ သခၤ်ဳိင္းေရာက္တဲ့အခါ လူေတြဟာ သံေဝဂ ရတတ္ၾကတယ္၊ မၿမဲျခင္းတရားဟာ အၿမဲ႐ွိေနတာကို ျပန္သတိရ ၾကတယ္၊ အနည္းဆံုးေတာ့ 'ကိုယ့္အလွည့္' ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးကို ေယာင္ယမ္းၿပီးေတာ့ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျပန္စဥ္းစားမိတတ္ ၾကပါတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း မသာတစ္ေခါက္၊ ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္လို႔ ဆိုၾကတာ ေနမွာပါ၊ ကိုယ္မသိတဲ့ အုတ္ဂူေတြေပၚက နာမည္ေတြ၊ အသက္ေတြ လိုက္ဖတ္ၾကည့္႐ံုနဲ႔တင္ က်ေနာ့္တို႔ စိတ္ထားေတြ ၿငိမ္သက္အနည္ထိုင္ သြားေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ ကိုယ္နဲ႔ ႐ြယ္တူေတြ၊ ကိုယ့္ထက္ ငယ္သူ၊ ကိုယ့္ထက္ ႀကီးသူ...၊ အ႐ြယ္စံု အေရာင္အေသြးစံု၊ အားလံုးဟာ အဲဒီမွာ ႐ွိတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ေသျခင္းတရားက က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ခဲတပစ္အကြာမွာ အၿမဲပဲ ႐ွိေနခဲ့တာ မဟုတ္လား..၊
ထူးအိမ္သင္နဲ႔ ဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္တို႔ အုတ္ဂူေတြနဲ႔ မလွမ္းမကမ္း ေျခရင္းဖက္မွာေတာ့ မထင္မွတ္ဘဲ ဒီအုတ္ဂူကို လွမ္းေတြ႕မိတယ္...၊
သူလည္း တခ်ိန္က နာမည္ႀကီးပဲ မဟုတ္လား၊ အခုေတာ့လည္း အမ်ားသူငါ ၾကားမွာပဲ မထင္မ႐ွား လွဲေလ်ာင္းလို႔...၊
ေရေဝးက ျပန္ထြက္လာေတာ့ မြန္းလြဲစေတာင္ ျပဳေနၿပီ၊ မီးသၿဂႋဳဟ္စက္ရဲ႕ ေခါင္းတိုင္ႀကီးမွာေတာ့ မီးခိုးေတြက တလူလူ လြင့္ေနဆဲ၊ ဘယ္သူ မွ မေ႐ွာင္လႊဲႏိုင္တဲ့ အမွန္တရားကို အမွ်င္မျပတ္ အန္ထုတ္လို႔...၊ နားထဲမွာ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ သီခ်င္းစာသားေလး တစ္ပုိဒ္ကို ၾကားလိုက္ မိတယ္၊ 'ႀကီးျမတ္သူျဖစ္ျဖစ္၊ သာမန္လူျဖစ္ျဖစ္ xxx အဆံုးသတ္ခ်ိန္က်ေတာ့ xxx လူေတြအားလံုး.. မီးခိုးနဲ႔ျပာ' တဲ့...။
ညီလင္းသစ္
၁၃ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၁
N.B. ကိုငွက္ႀကီး ကြယ္လြန္တဲ့ ၇ ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ ဒီပို႔စ္ကို ေရးပါတယ္... ...။
.jpg)
35 comments:
I also crazy for Ko Htoo Ein Thin songs and like t
o read sayargyi Min Thu Won books.Thanks for this post.
I also crazy for Ko Htoo Ein Thin songs and like to read sayagyi Min Thu Won books.Thank you for this post.
က်မလဲ ဒီကေန႔ပဲ သတိရေနတာ ကိုညီလင္းေရ .. ။ ထူးအိမ္သင္ နဲ႔ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ ကြယ္လြန္တာ တရက္ပဲ ကြာတယ္ လို႔ ေတြးေနမိတာ။ နက္ျဖန္ (၁၄ ၾသဂုတ္) က ၀ါေခါင္လျပည့္ေန႔၊ ကြယ္လြန္သူေတြကို ရည္စူးၿပီး ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေလး လုပ္အံုးမွပဲ။
ဒါနဲ႔ တခုေလာက္ ခြင့္ေတာင္းပါရေစအံုး။ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ အုတ္ဂူပံုေလး ကိုညီလင္းသစ္ ခြင့္ျပဳမယ္ဆိုရင္ သိမ္းထားခ်င္လို႔ပါ။ ေနာက္ထပ္ရွိေသးရင္လဲ လိုခ်င္ပါတယ္။
အဆံုးသတ္ခ်ိန္က်ေတာ့ xxx လူေတြအားလံုး.. မီးခိုးနဲ႔ျပာ...
ထူးအိမ္သင္ ကုုိသတိရမိရင္း..
ေသျခင္းတရားကိုု သတိတရ ဆင္ျခင္မိပါတယ္။
အုုိင္အိုုရာ
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္တဲ့သူတစ္ေယာက္...၊သူထြက္ခြာသြား
တာ ၇ႏွစ္ေတာင္ရွိျပီေနာ္....:(((
ေနာက္ဆံုး ေတာ့လည္း
အားလံုးသြားရတဲ့ ခရီးက
တစ္ခုတည္း ...
တစ္ေနရာတည္း ...
ခင္မင္လွ်က္
ေဆာင္းႏွင္းရြက္
ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ ပါရီက သင္းခ်ိဳင္းကိုပါလြမ္းသြားတယ္။ ဂ်ပ္စင္ထိပ္ကလရိပ္ျပာလဲ လြမ္းတယ္။ ရွာျပီးနားေထာင္ဦးမွပါပဲ။ ေရေဝးမေရာက္ဖူးေသးလို႕ ပံုေတြအတြက္ေက်းဇူးပါ ကိုညီလင္းသစ္။
Mon Petit Avatar
ေမြးလာကတည္းက လူေတြအားလံုး ေလွ်ာက္လွမ္းေနခဲ့ၾကတာဟာ တူညီတဲ့ တစ္ေနရာကိုပါပဲ။ ေစာေရာက္တဲ့သူနဲ႔ ေနာက္က်ေရာက္တဲ့သူ ဒါပဲကြာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရမ္းေတာ္တဲ့သူေတြ ေစာေစာစီးစီး ခြဲခြာသြားခဲ့ၾကတာကိုေတာ့ အရမ္းႏွေျမာမိတယ္။
အားလံုးဟာ ဒီေနရာသြားဖို႔ အခ်ိန္နာရီေတြ ေန႔ရက္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ရင္း မိမိႏွင့္သက္ဆိုင္ရာ အလုပ္ေတြလုပ္ေနၾကတယ္။ အနိစၥ ၊ ဒုကၡ ၊ အနတၱတဲ့ ... ဘယ္သူမွ ေရွာင္လႊဲလို႔ မရတဲ့တရား။ တစ္ေန႔ေန႔ ေပါ့ တစ္ေန႔ေန႔ မွာ....
ခင္တဲ့
ေရေ၀းခရီးေလးက အေႀကာင္းအရာမ်ိဳးစံုနဲ႔ပတ္သက္ေနတယ္။
ဒီလုိမွတ္တမ္းတင္ထားတာေကာင္းတယ္။အမွတ္တရ ေသခ်ာက်န္ေစတာပါပဲ။
ထူးအိမ္သင္ ကို ႀကိဳက္ရတာကေတာ႕ သူ႕ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္သံဇဥ္ေတြေႀကာင္႔ပါပဲ။ ပါရမီရွင္လို႕ပဲ သတ္မွတ္ထားမိတယ္။
ကိုယ့္ႏွလံုးသားထဲက
အခ်စ္ႏွင္းဆီဟာ
ျပန္ဆံုခ်ိန္တိုင္ လန္းဆန္းေမႊးပ်ံ႕
ၾကင္နာမယ္ အျမဲသာ..
N/A
ထူးအိမ္သင္သီခ်င္းေတြရဲ႕ အလိုက္ေလးေတြ အထူးသျဖင္႔ စာသားေလးေတြ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္
ေဝး သြား တဲ့ အ ခါ . . .
ကိုယ္လဲတေန႕ ................
အခ်ိန္မတိုင္မွီေသဆံုးရလို႔ ႏွေမ်ာမိတ့ဲ သူေတြထဲမွာ ကိုငွက္လည္း ေရွ႕ဆံုးကပါတယ္။ ပါရမီရွင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အႏုပညာမို႔လို႔ ဒီအခ်ိန္ထိ သူ႔သီခ်င္းေတြ လတ္ဆတ္ေနေသးတာပါပဲ။
အုတ္ဂူကိုျမင္လိုက္ရတဲ႕အခါ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသလို
ကိုညီလင္းသစ္ရဲ႕ ပိုစ္႔နဲ႕ ဓာတ္ပံုေအာက္က စာသားေလးေတြဖတ္ျပၤီးလည္း သံေဝဂရမိတယ္
ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ပင္ၾကီးက်ယ္ထင္ရွားခဲ႕ပါေစ
ေသသြားတဲ႕အခါမွာေတာ႔ တိတ္တဆိတ္ျငိမ္သက္ လဲွေလ်ာင္းေနၾကရျပီေနာ္
ကိုငွက္ၾကီးရဲ႕ သီခ်င္းေတြ ဘယ္ခါနားေထာင္ေထာင္ မရုိးႏိုင္သလို အျမဲတမ္းလည္းနားေထာင္ျဖစ္ပါတယ္.။
အစ္ကို႕စာေတြဖတ္ရင္ က်ေနာ္ စာေရးဖို႕ လက္တြန္႕တြန္႕ သြားေကာ အေၾကာင္းရာတစ္ခုကို အေလးနက္ထားပံု စိတ္ခံစားမႈ ျပီးေတာ့ အေတြးေတြလည္း ေပးတာပဲ က်ေနာ္ ဒီပို႔ေလးမွာေတာ့ ရသေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရလိုက္တယ္ ။
အေမ့အေၾကာင္း သီခ်င္းေတြ နားေထာင္တိုင္း ကိုငွက္ သီခ်င္းေတြက ေနရာယူလို႕ အေမကို မေမ့ဖို႕ အေမ ကိုခ်စ္တတ္ဖို႕ ကိုငွက္က အျမဲ သတိေပးေနသလိုပါပဲ သူမရွိေတာ့ေပမယ့္ သူ႕သီခ်င္းေတြကေတာ့ က်ေနာ့္တို႕ရင္ထဲ မဆံုးေသာ စီးဆင္းျခင္းေတြနဲ႔။
ဇြန္လည္းပဲ ခ်ိဳျမၾကည္လင္ အသံပုိင္ရွင္ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ အမာခံပရိတ္သတ္တစ္ေယာက္ပါ။
ကုိညီလင္းသစ္လုိပဲ ရပ္ေ၀းေရာက္ေနခ်ိန္မုိ႔ သူ႔ရဲ႕ေနာက္ဆုံးခရီးကုိ လုိက္ပါပုိ႔ေဆာင္ခြင့္ မရခဲ့ေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ သူ႔ဂီတနဲ႔သီခ်င္းေတြက အၿမဲရွင္သန္ေနဆဲပါ။
မၿမဲတဲ့သခါၤရသေဘာတရားေတြကုိ သခၤ်ဳိင္းေျမက အုတ္ဂူပုံေလးေတြနဲ႔အတူ ယွဥ္တြဲေရးသားေပးတာ သိပ္ေကာင္းတဲ့ အုိင္ဒီယာပါပဲ။
ထူးအိမ္သင္အမွတ္တရဒီပုိ႔စ္ေလးကုိ သိပ္ႀကိဳက္မိေၾကာင္း ေျပာပါရေစ။
ညီလင္းေရ ေသျခင္းတရားနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ဒီေရာက္ျပီးမွ မိမိဖာသာ စဥ္းစားမိတာက ဘာေရာဂါနဲ႔ဘယ္လိုေသရမလဲ ဆိုတာထက္ ငါ ဘယ္တိုင္းျပည္မွာ ေသျဖစ္မလဲဆိုတာကို ဘဲ ေတြးမိတယ္ ...
ျမန္မာ႔ဂီတထဲမွာေတာ႔ အသံမာယာ အျပည္႔ရွိတဲ႔ ေဒၚမာမာေအးနဲ႔ကိုထူးအိမ္သင္တို႔က ကိုယ္႔အတြက္ ထိပ္ဆံုးက အၾကိဳက္ဆံုးအဆိုရွင္ေတြေပါ႔ ဆံုးပါးသြားတဲ႔အတြက္ အရမ္းႏွေျမာမိတယ္ အသက္ခ်င္းသာ လဲေပးလို႔ရရင္ လဲေပးလိုက္ခ်င္တယ္ ...
mie nge
"" ေဝးသြားတဲ့ အခါ ""
ကိုငွက္ဆိုထားတဲ့ ေဝးသြားတဲ့အခါသီခ်င္းေလးကို
နားေထာင္ေနမိပါတယ္..
လူေတြအားလံုးရဲ႕အေဝးဆံုးကိုထြက္ခြာသြားေပမဲ့
လူေတြအားလံုးရဲ႕အနီးဆံုးနွလံုးသားထက္မွာ
ပံုရိပ္ေလးအျဖစ္က်န္ေနသူပါ..
ခင္တဲ့ blackroze
Ma Chaw Su ...
Yeah, it seems that we have the same taste. =)
မေမ ...
ခြင့္ေတာင္းေနဖို႔ေတာင္ မလိုပါဘူးဗ်ာ၊ အဲဒီပံုကို ကူးထားလိုက္လို႔ ရပါတယ္၊ ခြင္ျပဳပါတယ္၊ က်ေနာ္ လည္း ဖိုင္ထဲမွာ ျပန္႐ွာၾကည့္ၿပီး ေနာက္ထပ္ေတြ႔ရင္ ပို႔ေပးလိုက္ပါဦးမယ္....၊
မအိုင္အိုရာ ...
မလႊဲမေ႐ွာင္ ႏိုင္တဲ့ အမွန္တရားပါပဲဗ်ာ...၊
ကိုညိမ္းႏိုင္ ...
ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ ၇ ႏွစ္ေတာင္...၊ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မေန႔တေန႔က လိုပဲ...ေနာ၊
ေဆာင္းႏွင္း႐ြက္ ...
ေသခ်ာတာေပါ့၊ အဲဒါဟာ ခႏၶာဝန္ရဲ႕ အဆံုးသတ္ ဘူတာပါပဲ..၊
Mon Petit Avatar ...
ပါရီက သခ်ႋဳင္းဆိုတာ Père-Lachaise ကို ေျပာတာလား၊ က်ေနာ္လည္း အဲဒီကို သြားလည္ဖူး ေသးတယ္..၊
မအိမ္သူ ...
ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ အားလံုးဟာ ဒီကိုပဲ ဦးတည္ေနတာ မွန္ေပမယ့္ ေတာ္တဲ့သူေတြ ေစာေစာေရာက္သြားတာ ကိုေတာ့ ႏွေျမာမိတယ္...၊
မေမသိမ့္သိမ့္ေက်ာ္ ...
အခ်ိန္မတိုင္ခင္ေတာ့ ကိုယ့္ဝတၱရားေတြ ကိုယ္ ထမ္းေဆာင္ရင္း နဲ႔ပဲ....၊
မေကာင္းမြန္ ...
တေခတ္တစ္ေယာက္.. တကယ့္ ပါရမီ႐ွင္ ပါပဲ...၊
ကို N/A ...
ေႏြအိပ္မက္မ်ား ထဲမွာ xxx သီးျခား ကမာၻတစ္ခုမွာ...၊
မစူးႏြယ္ ...
ျငင္းမရေအာင္ ပါပဲ...၊
မသက္ေဝ ...
ျပန္လည္ကာ ရယူဖို႔ရာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ ....၊
မဒမ္ကိုး ...
အားလံုးလဲ တစ္ေန႔ေန႔ ...၊
ကိုျမစ္က်ိဳးအင္း ...
ေခတ္မ်ားစြာကို ျဖတ္သန္းေနဦးမယ့္ သီခ်င္းေတြပါပဲ..၊
မေခ်ာ ...
ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္မႈေတြလည္း အဆံုးသတ္မွာေတာ့ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ဝပ္ သြားၾကတာ ပါပဲ၊ ေတြးၾကည့္မိတိုင္း တရားရ မိတယ္...၊
ေမာင္မ်ိဳး ...
ညီကေတာ့ လုပ္ၿပီ..လက္ တြန္႔တြန္႔ သြားတယ္-တဲ့၊ မဟုတ္တာပဲဗ်ာ..၊ ကိုငွက္လိုပဲ အေမကို ခ်စ္တတ္တဲ့ ညီ့လို အေဝးေရာက္ သား(ဆိုး) တစ္ေယာက္ဆီက ပို႔စ္ ေတြကို လူေတြအမ်ားႀကီးက ေစာင့္ေနၾကပါတယ္...၊ း)
ဇြန္မိုးစက္ ...
ႏွစ္သက္တယ္ဆိုလို႔ ဝမ္းသာပါတယ္ ဇြန္ေရ..၊ သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးကို မပို႔လိုက္ရလို႔ တကူးတက သြားျဖစ္ရင္းနဲ႔ က်န္တဲ့ ထင္႐ွားသူေတြကိုပါ ေတြ႕လိုက္မိ သြားတာပါပဲ...၊
မ mie nge ...
အဟုတ္ပဲဗ်ာ..၊ ဘယ္လိုဆိုတာထက္ ဘယ္မွာ ျဖစ္မလဲ လို႔ ေတြးေနရတဲ့ ဘဝပါပဲ၊ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ ဝမ္းနည္းမွတ္ တမ္းမွာလည္း မမီးငယ္လိုပဲ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အသက္ခ်င္း လဲေပးလိုက္ ခ်င္တယ္လို႔ အဆိုေတာ္တစ္ေယာက္က ေရးသြားဖူး ေသးတယ္၊ နာမည္ေတာ့ မမွတ္မိ ေတာ့ဘူးဗ်..၊
blackroze ...
စူးနစ္စြာ စြဲထင္က်န္ရစ္ေနမယ့္ ပံုရိပ္တစ္ခုပါပဲဗ်ာ...။
မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ အဲဒီ အခ်ိန္ေတြတုံးက လိမၼာတဲ့ သူေတြ၊ ေတာ္တဲ့ပဲ အေသေစာတာ မ်ားတယ္လို ့ မွတ္မွတ္ရရ သတိထားမိတယ္။ သူတို ့က က်မတို ့ထက္ ကံေကာင္းတယ္လို ့ ထင္မိတယ္။ ခုလို စိတ္တို၊ ေဒါသထြက္၊ စိတ္မေကာင္းေတြ မျဖစ္ရေတာ့ဘူးေပါ့။ က်မတို ့ဆို ကိုယ္နို္င္ငံ အတြက္ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ဆင္းရဲးရသလဲ။
ကိုငွက္ အိပ္စက္အနားယူရာအထိ သြားေရာက္ခဲ့တဲ့ ကိုညီလင္းသစ္ရဲ႕ ကိုငွက္အေပၚ ခ်စ္ခင္မႈကို ထင္းကနဲ ျမင္လိုက္ရတယ္။ ကြၽန္မလည္းပဲ ကိုငွက္ကို ခ်စ္တာပဲ အဲလို စိတ္ကူးမရခဲ့ဖူးဘူး။ တကယ့္ အမွတ္တရပိုစ့္ေလးပါပဲ ကိုညီလင္းသစ္ေရ....
က်န္ခဲ့တဲ့လ တတိယပတ္ ဗုဒၶဟူးေန႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကအျပန္ ကတည္းက "မသာတစ္ေခါက္ ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္" ဆိုတဲ့ စကားကို အေတြးနက္ေနခဲ့ပါတယ္။
အမွတ္ရေနမိေသးတယ္ ကိုငွက္ၾကီးရဲ႔ နာရီေပၚကမ်က္ရည္စက္မ်ား ထြက္တုန္းက ခုႏွစ္တန္း ရွစ္တန္းပဲရွိေသးတယ္...။ ေက်ာင္းေရွ႔မွာ သီခ်င္းစာအုပ္ေတြေရာင္းေတာ့ ၀ယ္ျဖစ္တယ္...။ သီခ်င္း၀ါသနာလည္းပါေတာ့ သီခ်င္းစာအုပ္ေတြမ်ားအထုပ္လိုက္ပဲ...။ အဲဒီေခတ္တုန္းက စီဒီေတြဘာေတြမရွိေသးေတာ့ကုိယ္ၾကိဳက္တဲ႔ သီခ်င္းေတြကို လက္ေရြးစင္ တိတ္ေခြေလးနဲ႔ ေတးသံသြင္းဆိုင္မွာ သြားသြားကူးတယ္...။ ကိုငွက္သီခ်င္းေတြကို အစအဆံုးအကုန္ၾကိဳက္တယ္...။ အရမ္းလည္းေလးစားတယ္...။ သိပ္ေတာ္တဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ၾကီး သူ႔ေနရာမွာ အစားထုိး၀င္ေရာက္ႏိုင္တဲ႔ သူဘယ္ေတာ့မွရွိမလာႏိုင္ဘူး...။ ခုေတာ့ အက်ီၤျဖဴျဖဴေလးရယ္...အျမဲတမ္းသန္႔စင္တယ္ လို႔ဆိုခဲ႔ဖူးတဲ႔ ကိုငွက္ၾကီးတစ္ေယာက္ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ အိပ္စက္ခဲ႔တာ 7ႏွစ္ျပည့္သြားျပီေကာ...။ ကိုညီလင္းသစ္ရဲ႔ လြမ္းေမာဖြယ္ရာအေရးအသားေတြေၾကာင့္ ကိုငွက္ရဲ႔လြမ္းခ်င္းကို ပိုျပီးပီျပင္အသက္၀င္သြားတယ္..။ ျပီးေတာ့ ညီမတို႔ မျမင္ဖူးတဲ႔ ကိုငွက္အုတ္ဂူကို တင္ေပးထားတဲ႔အတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ခင္မင္တဲ႔
မိုးေငြ႔
Let me share bro
ရို႕စ္က ထူးအိမ္သင္ သီခ်င္းေတြ သိပ္မႀကိဳက္ေပမယ့္ ပါးပါးက ႀကိဳက္ေတာ့ သူ႔ သီခ်င္းေတြ အျမဲ ဖြင့္ေနေတာ့ နားရည္၀ေနတယ္။ ထူးအိမ္သင္တို႔၊ စိုင္းထီးဆိုင္တို႔ေပါ့။
အဝါေရာင္ေျမက ေစာ ...
ဟုတ္တယ္ဗ်၊ က်ေနာ္လည္း မွတ္မိတယ္၊ အဲဒီကာလ ေတြတုန္းက လူခ်စ္လူခင္ မ်ားတဲ့ အသက္ငယ္ငယ္ ပညာ႐ွင္ေတြ ေစာေစာ ေသၾကတာ....၊
မခ်စ္ၾကည္ေအး ...
ငွက္ခ်စ္သူခ်င္း သိရလို႔ ဝမ္းသာရပါ သဗ်ာ....၊ း)
မသီတာ ...
အဲဒီ စကားလံုးကေတာ့ နက္နက္ေတြးေလ အေတြးက နက္ေလေလ ပဲဗ်...၊ ဟုတ္တယ္ဟုတ္...၊
မမိုးေငြ႕ ...
က်ေနာ္တို႔ေတာ့ ေခတ္ၿပိဳင္ေတြ ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္ေနာ္၊ အဲဒီအေခြ ထြက္တုန္းက က်ေနာ္လည္း အဲဒီအ႐ြယ္ပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ဆိုင္မွာ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ လက္ေ႐ြးစင္ သီခ်င္း ေလးေတြခ်ည္း သြားေ႐ြးကူးတာ က်ေနာ္လည္း လုပ္ခဲ့ ဖူးတယ္ဗ်၊ သီခ်င္းစာအုပ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ဝယ္တယ္၊ း)
Anonymous ...
Just go for it....bro!
႐ိုစ့္ ...
အင္း..ဒီအတုိင္းဆို က်ေနာ္က ႐ိုစ့္ပါပါးနဲ႔ generation အတူတူမ်ား ျဖစ္ေနမလားပဲ....။ း)
ကိုညီလင္းသစ္ ေရ
ပိုစ္႔ ေလးအတြက္ ေက်းဇူးေနာ္
ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး
ညီလင္းသစ္ေရ
အိပ္စက္ျခင္းမ်ားရိွရာဆီ တဲ့လား... ဟုတ္တယ္ေနာ္ တကယ္ေတာ့ ေသျခင္းဆိုတာ အျပီးတိုင္ အိပ္စက္ျခင္းပဲ...
ထူးအိမ္သင္ အိပ္သြားတာေတာင္ ၇ႏွစ္ျပည့္သြားျပီပဲ...
စု
လူေသေသာ္လည္း နာမည္မေသတဲ့ လူေတြနဲ ့
လူမေသခင္ကထဲက နာမည္ေသသြားတဲ့ လူေတြအေၾကာင္း
သခ်ိဳ ၤင္းက အမွန္တရားတခုကို အခုလိုတင္ၿပေပးတာေက်းဇူးပါ ။
လူဘ၀ကုိစၿပီဆုိကတဲက
ဘယ္အရပ္ကေရာက္လာမယ္မသိတဲ႔
အဲဒီလမ္းကုိ ရုန္းကန္ရင္းေစာင္႔ေနရ
သလုိပဲေနာ္.....
သြားၾကည္႔ဖုိ႔ မၿဖစ္ႏုိင္တဲ႔သူေတြအတြက္
ခုလုိေဖာ္ၿပေပးတာကုိေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ခ်မ္းေၿမ့ပါေစရွင္။
ေ၀းသြားတဲ႔အခါ..NOTESေလးက သူမေသခင္ကတည္းက သူေသသြားတဲ႔အခါ သူ႔အုတ္ဂူမွာ ထြင္းေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုထားတာလုိ႔ ဖတ္ဖူးတယ္။
အမွတ္တရသူေတြထဲကတစ္ေယာက္...ဖတ္ရင္းနဲ႕ေတာင္ လြမ္းသြားတယ္အကို...ေနာက္က်ေနၿပန္ၿပီ..:)
ေအာ္...မေသခင္ခ်စ္၊ ေသလွ်င္ပစ္၊ အႏွစ္မပါ၊ ဤခႏၶာ...ပါတကား။ အႏုပညာရွင္ေတြ အေႀကြေစာေနတာကုိ ႏွေျမာမိပါရဲ႕ ကိုညီလင္းသစ္ေရ။ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစေနာ့...
Post a Comment