အာ႐ံုမ်ား ပ်ံသန္းရာ ႏိုင္ငံကေလးသို႔ (၆)

အားလံုးပဲ မဂၤလာႏွစ္သစ္ပါလို႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ပါတယ္၊ ႏွစ္သစ္က စ,ေနတာ ရက္အနည္းငယ္ေတာင္ ႐ွိေနၿပီ ဆိုေပမယ့္ တရားဝင္ မႏႈတ္ဆက္ရေသးလို႔ အခုလို ႏႈတ္တရာ၊ စာတစ္လံုး လုပ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္တာပါ၊ း) ဒီပို႔စ္ မွာလည္း ညီအစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမေတြကို က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ပထမ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးမွာပဲ ဆက္ၿပီး အလည္ေခၚသြားပါဦးမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ပုဂံနဲ႔ပတ္သက္ရင္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးပို႔စ္ပဲ ျဖစ္မွာပါ၊

သံတဲဟိုတယ္မွာ က်ေနာ္သေဘာက်တာ တစ္ခုကေတာ့ ဧရာဝတီရဲ႕အသံေတြနဲ႔ ႏိုးထရျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ မနက္ခင္းေတြမွာဆို မ်က္စိႏွစ္လံုး မဖြင့္ခင္မွာကိုပဲ ျမစ္ထဲမွာ သြားေနၾကတဲ့ သေဘၤာသံေတြ၊ စက္ေလွသံေတြကို ၾကားေနရၿပီ၊ ႏိုးႏိုးျခင္းမွာပဲ ျပဴတင္းေပါက္က ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ ဧရာဝတီ...၊ သူ႔အေပၚမွာ သြားေနၾကတဲ့ ေမာ္ေတာ္တခ်ိဳ႕နဲ႔ တန္႔ၾကည့္ေတာင္တန္း...၊ တေန႔တာကို ဒီလိုျမင္ကြင္းမ်ိဳး၊ ဒီလိုအသံမ်ိဳးေတြနဲ႔ အစျပဳရတာ တကယ္ပဲ ခ်မ္းေျမ႕ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္၊

စက္ေလွေတြ ခုတ္ေမာင္းသံအျပင္ ငွက္ကေလးေတြရဲ႕ သီခ်င္းသံေတြကိုလည္း ၾကားရပါတယ္၊ ဒါနဲ႔ တမနက္မွာ ငွက္ကေလးေတြကို ထြက္ၾကည့္ေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သူ႔ကို သြားေတြ႔တယ္၊ က်ေနာ္ဝမ္းသာသြားတယ္၊ ဒီငွက္က တကမာၻလံုးမွာမွ ျမန္မာျပည္ တစ္ခုတည္း၊ ျမန္မာျပည္မွာမွ မႏၲေလးတိုင္း အတြင္းက အပူပိုင္းေဒသေတြ၊ အထူးသျဖင့္ ပုဂံမွာပဲ ေတြ႔ရတဲ့ ႐ွားပါးမ်ိဳးႏြယ္ endemic ငွက္ပါ၊ White-throated Babbler လို႔ေခၚပါတယ္၊ သူတို႔က အမ်ားအားျဖင့္ ေျမႀကီးေပၚမွာ ခုန္ဆြ၊ ခုန္ဆြ သြားၾကေလ့ ႐ွိတယ္၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ႐ုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ ႐ွဥ့္နဲ႔ နည္းနည္း တူပါတယ္၊ က်ေနာ္ သူတို႔ကို ပထမဦးဆံုး ေတြ႔တုန္းက ႐ွဥ့္ေအာက္ေမ့လို႔..၊ သူ႔ကို ဓါတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔ လုပ္ေနတုန္း ငွက္ၾကည့္ ဝါသနာပါတဲ့ မအိုင္အိုရာကို ျဖတ္ကနဲ သတိရလိုက္ေသးတယ္၊ White-throated Babbler ရဲ႕ ျမန္မာနာမည္ဟာ ဘယ္လိုမ်ားပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားေနမိတယ္၊

မနက္စာစားတဲ့ ေနရာမွာ က်ေနာ္သေဘာက်တဲ့ ေလွကေလးတစ္စင္း ႐ွိတယ္၊ ပံုထဲမွာ ေတြ႔ရတဲ့ အဲဒီေလွထဲမွာ အိုးသံုးလံုး ႐ွိပါတယ္၊ ဘယ္ဖက္က အိုးထဲမွာ မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲကို တစ္ေန႔စီ ေကြ်းတယ္၊ အလယ္က အိုးမွာေတာ့ အေၾကာ္စံုနဲ႔ အခ်ဥ္ရည္ ႐ွိၿပီးေတာ့ ညာဖက္က အိုးကေတာ့ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းနဲ႔ ငခ်ိတ္ပါ၊ မနက္မနက္ဆို ထေနာင္းရိပ္လို႔ နာမည္ေပးထားတဲ့ အဲဒီေနရာမွာ က်ေနာ္က ေလွကေလးရဲ႕ အနားကေန မခြာပါဘူး၊ ေဘးမသန္းဘဲ ေအးခ်မ္းစြာနဲ႔ အဝ 'ေလွာ္' ခဲ့တယ္..၊ း)

တမနက္မွာေတာ့ အဲဒီထေနာင္းပင္ႀကီးေပၚက က်ီးကန္းေတြ၊ ဆက္ရက္ေတြ ေအာ္လွခ်ည့္လား ဆိုၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒီေႁမြကို သြားေတြ႔တာပဲဗ်ိဳ႕၊ ငနဲက ဆက္ရက္သိုက္ထဲက ဥေတြကို ဝင္ႏိႈက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနလို႔ ဆက္ရက္ေတြက ဝိုင္းေအာ္ေနၾကတာ..၊ အဲဒီေႁမြရဲ႕ ေအာက္တည့္တည့္မွာက မုန္႔ဟင္းခါးအိုး..၊ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း မ်က္လံုးမလႊဲဘဲ ေႁမြကိုပဲ ၾကည့္ေနရတယ္၊ မေတာ္လို႔ ဒင္းျပဳတ္က်လာရင္ မုန္႔ဟင္းခါးအိုးထဲ တန္းကနဲပဲ..၊ ဒါမ်ိဳးေတာ့ ဘယ္အျဖစ္ခံမလဲ၊ မုန္႔ဟင္းခါးထဲမွာ ငါးအလံုအေလာက္နဲ႔ ခ်ိဳေနၿပီးသား ဥစၥာကို..၊ ေႁမြထပ္ထည့္စရာ မလိုေတာ့ပါဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုသာ ေခါင္းတေမာ့ေမာ့နဲ႔ ျဖစ္ေနၾကေပမယ့္ က်န္တဲ့ ဧည့္သည္ေတြကေတာ့ သိပံုေတာင္ မရပါဘူး၊ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ၊ ခဏၾကာေတာ့ က်ေနာ္လည္း စားပြဲထိုး ဝန္ထမ္းေလးကို ေခၚၿပၿပီး သတိေပးလိုက္ေတာ့ သူက 'ဟာ..ဒါ ထန္းတက္ေႁမြပါ အကိုရ၊ အဆိပ္မ႐ွိပါဘူး၊ အလကား..' တဲ့၊ ၾကည့္စမ္း..၊ ပုဂၢိဳလ္ေလးက ဒီေႁမြကို အလကား-တဲ့၊ ဟုတ္မွာပါေလ..၊ ပုဂံမွာက 'ႏွာတို' လို႔ေခၚၾကတဲ့ ေႁမြေပြးေတြ၊ ေႁမြေဟာက္ေတြ ျမင္ေနက်ဆိုေတာ့ ဆက္ရက္ဥ ခိုးစားဖို႔ေလာက္ ႀကံေနတဲ့ ငတကို အလကားလို႔ ေျပာၾကမွာပါပဲ..၊

ေညာင္ဦးေစ်းကို သြားလည္ၾကတယ္၊ ေစ်း႐ံုထဲနဲ႔ စာရင္ အျပင္ဖက္က ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္တန္းက ဓါတ္ပံု႐ိုက္လို႔ ပိုေကာင္းတယ္၊

အဲဒီေန႔ မနက္ကေတာ့ ငါးစိမ္းတန္းမွာလည္း ေစ်းသည္ေတြက ယဥ္ေက်းမႈျမႇင့္ၿပီး ေရာင္းေနၾကတယ္၊ ဆဲသံဆိုသံ တညံညံဆိုတာ မ႐ွိပါဘူး၊

ငါးစိမ္းျမင္ေပမယ့္ က်ေနာ္ ငါးကင္ မပစ္ခဲ့ပါဘူး...၊ း)

ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ႀကိဳးဆြဲခံေနရသူေတြကို သေဘာက်လို႔..၊ ရဲမက္၊ မင္းသား၊ ဘီလူး.. အကုန္ပါတယ္ ေနာ့၊ း)

ေစ်းမွာ ဘဝေတြ ႐ွိတယ္၊ ဖလံနယ္ အကၤ် ီေလးနဲ႔ ထန္းလ်က္ေရာင္းေနေပမယ့္ ေလာကအေပၚ အၿပံဳးမပ်က္ပါဘူး၊ သနပ္ခါး ေရက်ဲေလး ပါးေပၚတင္လို႔ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ပဲ ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္..၊

ပုဂံမွာ အခုေနာက္ပိုင္း အရမ္းမ်ားလာတာ ကေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေတြပါပဲ၊ အားလံုးနီးပါးက လိုင္စင္မဲ့ ဝစ္ေသာက္ေတြ..၊ တစ္စီးကို သံုးသိန္းေလာက္ပဲ ေပးရတယ္လို႔ ဆိုတယ္၊ ဘုရားမွာ ေစ်းေရာင္းတဲ့ ေစ်းသည္ ေကာင္မေလးေတြ၊ ယြန္းထိုးတဲ့ မိန္းကေလးေတြ၊ နံရံပန္းခ်ီ ေရာင္းတဲ့ ခ်ာတိတ္ေတြ..၊ အားလံုးက ဆိုင္ကယ္ကိုယ္စီနဲ႔..၊ သူတို႔အတြက္ သြားလာေရး လြယ္ကူတာ ဝမ္းသာစရာပါ၊ ဒါေပမယ့္ တဖက္မွာေတာ့ ေလထုညစ္ညမ္းမႈ၊ အသံညစ္ညမ္းမႈေတြ မ်ားလာတယ္၊ ဟိုးအရင္ကလို ျမင္းလွည္းေတြနဲ႔ စက္ဘီးေလးေတြ ဟိုဒီ သြားေနတာမ်ိဳးက ႐ွားသထက္ ႐ွားလာခဲ့ၿပီ၊

ေ႐ႊစည္းခံု...၊ ေ႐ႊစည္းခံုဟာ စြယ္ေတာ္ေလးဆူမွာ တစ္ဆူအပါအဝင္ ျဖစ္လို႔ မေရာက္မျဖစ္ ဖူးၾကသလို တည္ေဆာက္ပံုအရလည္း ထူးျခားပါတယ္၊ ပုဂံမွာ သိမ္၊ ေက်ာင္း၊ ဘုရား၊ အားလံုးကို အုတ္ေတြနဲ႔ ေဆာက္ခဲ့ေပမယ့္ ဘုရားေလးဆူကိုေတာ့ ႐ွား႐ွားပါးပါး သဲေက်ာက္နဲ႔ ေဆာက္ခဲ့တယ္၊ အဲဒီ ေလးဆူထဲမွာမွ လက္႐ွိမွာ သံုးဆူပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္၊ ေ႐ႊစည္းခံုဟာ အဲဒီထဲက ဘုရားတစ္ဆူပါ၊

ထူးအိမ္သင္က အသက္ ၃၁ ႏွစ္မွာ ဝမ္းမဲင္း႐ွိဳးတစ္ခု လုပ္ေတာ့ 'သံုးဆယ့္တစ္ဘံုက လူငယ္တစ္ေယာက္၊ သံုးဆယ့္တစ္ႏွစ္သား အေရာက္မွာ...' အစခ်ီတဲ့ ကဗ်ာေလးနဲ႔ ႐ွိဳးမိတ္ဆက္ပြဲ ေၾကာ္ျငာေလး လုပ္ခဲ့တယ္၊ အဲဒီအတိုင္း ေျပာရရင္ေတာ့ (ေလာေလာလတ္လတ္) ၃၇ ႏွစ္ျပည့္သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္၊ ၃၇ မင္း နတ္နန္းေ႐ွ႕ အေရာက္မွာ-လို႔ ကဗ်ာစပ္ရမယ္ ထင္ပါရဲ႕..၊ း)

မႏူဟာဘုရားထဲက ေလ်ာင္းေတာ္မူ ႐ုပ္ပြားေတာ္..၊ နန္းက်ဘုရင္ တစ္ပါးရဲ႕ က်ဥ္းက်ပ္မႈကို ခံစားလို႔ ရပါတယ္၊ ဒီဘုရားကို တည္စဥ္မွာ မႏူဟာဘုရင္ဟာ 'ဘဝဆက္တိုင္း ဆက္တိုင္း..' လို႔ အစခ်ီတဲ့ ဆုေတာင္းေတြ၊ ေတာင္းခဲ့မွာ အေသအခ်ာပါပဲ၊ က်ိန္စာေတြေကာ ပါခဲ့ေသးလား? သူ႔ရင္ထဲမွာ ႀကီးႀကီးမားမား ဖိစီး၊ ေလးလံေနခဲ့တဲ့ ထုထည္ကို ခ်ျပသြားႏိုင္ ခဲ့တယ္..၊

ပုဂံဆိုတာ တကယ္ေတာ့လည္း ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ ဘာသာေရး ဘက္ေပါင္းစံုမွာ အေမွာင္ထဲကေန အလင္းကို လွမ္းျမင္ခဲ့တဲ့၊ တိုးထြက္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ပဲ မဟုတ္လား..၊

သာသနာေတာ္ကို အုတ္ျမစ္ခ်ဖို႔ လုပ္တဲ့ေနရာမွာ အခိုင္အမာ ျပဌာန္းထားတဲ့ စည္းေဘာင္ထဲကေနသာ တရားေတာ္ကို သူတို႔ေတြ ျမင္ေတြ႔ႏိုင္ခဲ့ ၾကမယ္၊

'Unfinished temple' လို႔ေခၚၾကတဲ့ ဓမၼရံႀကီးထဲမွာ အမယ္အိုတစ္ေယာက္ ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ဘုရားပန္းကပ္ဖို႔ ျပင္ေနေလရဲ႕၊ သူ႔ရင္ထဲက ေစတနာ၊ သဒၵါတရားကေတာ့ ၿပီးျပတ္စြာနဲ႔ 'finished' ျဖစ္မွာ အေသအခ်ာ...၊

က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ပထမဦးဆံုး ပုဂံကို စ,ေရာက္ၾကေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အခ်င္းခ်င္း ပညာစမ္းတဲ့ အေနနဲ႔ ပုဂံနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ႏိႈက္ႏိႈက္ခြ်တ္ခြ်တ္ ေမးခြန္းေလးေတြ ေမးခဲ့ၾကဖူးတယ္၊ ပုဂံကို မင္းဘယ္ေလာက္ 'ေၾက' သလဲ ေပါ့ေလ၊ အမွန္ေတာ့ လူငယ္သဘာဝ မာန္စိတ္ကေလး နည္းနည္း ႐ွိတဲ့ သေဘာပါပဲ၊ အဲဒီေမးခြန္းေတြထဲက တစ္ခုက ပုဂံမွာ အဂၤလိပ္နာမည္နဲ႔ ကမၺည္းထိုးထားတဲ့ ဘုရားကို ေျပာျပပါ-တဲ့၊ အေပၚက ဓါတ္ပုံက အဲဒီ အဂၤလိပ္နာမည္ ႐ွိတဲ့ ကမၺည္းပါပဲ၊ မစၥတာ စကိုဗယ္လ္-တဲ့၊

ဒါကေတာ့ အဲဒီ မစၥတာစကိုဗယ္လ္ရဲ႕ ေကာင္းမႈ ေပၚေတာ္မႈ ဘုရားပါ၊ ဓမၼရံႀကီးရဲ႕ ေျမာက္ဖက္ကေန မင္းနန္သူ႐ြာဖက္ သြားတဲ့လမ္းေဘးက အင္းဘုရား၊ မႏူမ႐ႊဲကန္ တို႔ရဲ႕ အနီးမွာ ႐ွိပါတယ္၊ ဥာဏ္ေတာ္ ခပ္နိမ့္နိမ့္ပါပဲ၊ မစၥတာ စကိုဗယ္လ္ဆိုတာက လမ္းတံတား ေဆာက္လုပ္ေရးဖက္မွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ ၿဗိတိသွ် အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ေယာက္လို႔ ေျပာၾကတယ္၊ သူက ပ်က္စီးေနတဲ့ ဘုရားတစ္ဆူကို ျပန္လည္မြမ္းမံတဲ့ အခ်ိန္မွာ အတြင္းထဲမွာ ငံုၿပီးတည္ထားခဲ့တဲ့ ပံုထဲက ဘုရားက ေပၚလာတဲ့အတြက္ သူ႔နာမည္ကိုပဲ အစြဲဲျပဳၿပီး ေပၚေတာ္မူဘုရားလို႔ ေခၚတြင္ၾကပါတယ္၊

မျပန္ခင္ တစ္ရက္ရဲ႕ ေန႔လယ္ခင္းမွာေတာ့ ျမစ္ကမ္းစပ္ကို က်ေနာ္ ဆင္းလာခဲ့တယ္၊ အိပ္ရာထခ်ိန္ကေန အိပ္ရာဝင္ခ်ိန္အထိ ဧရာဝတီနဲ႔ အနီးဆံုးမွာ က်ေနာ္ေနခြင့္ ရခဲ့တယ္၊ ဒီလိုအေနအထားမွာ ႐ွိခဲ့တာေတာင္ သူ႔ကို တခ်က္ကေလးမွ မထိလိုက္ရဘဲ ျပန္ရမယ္ဆိုရင္ မဟုတ္ေသးဘူး၊ ဒါကေတာ့ ျမစ္ကမ္းစပ္ သြားတဲ့လမ္းကေန ဟိုတယ္ကို ျပန္ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းပါ၊

ျမစ္ဆိပ္ေရစပ္ကို တန္းၿပီးမဆင္းဘဲ ပဲခင္းေတြၾကားမွာ က်ေနာ္ ရပ္ေနမိတယ္၊ ျမင္ရသမွ် အရပ္မ်က္ႏွာကို ေအးေအးေဆးေဆးပဲ လွည့္ၿပီး ၾကည့္တယ္၊ က်ေနာ္ အလ်င္မလိုခ်င္ဘူး၊ အဲဒီအခုိက္မွာ ပ်ိဳးႏႈတ္ေတာင္သူတခ်ိဳ႕ က်ေနာ့္ေဘးကေန ျဖတ္သြားတယ္၊ ဟိုးအရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္ကဆို သူတို႔ကို တခုတ္တရ ၾကည့္ျဖစ္ပါ့မလား မသိဘူး၊ အခုေတာ့ ျမင္ရသမွ် ေက်းလက္ရဲ႕ ျမင္ကြင္းေတြကို မက္မက္စက္စက္ ခံစားခ်င္တဲ့ စိတ္အခံနဲ႔မို႔ ေငးေနမိတယ္၊ ဒီလို ဝတ္စားဆင္ယင္ပံုမ်ိဳးနဲ႔ ေအးေအးသက္သာ ႏိုင္ပံုမ်ိဳးကို မေတြ႔ရတာ ၾကာၿပီ မဟုတ္လား၊ သူတို႔က နိစၥဓူဝ ကိစၥေတြကို ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာၾကရင္းနဲ႔ပဲ က်ေနာ့္ေဘးကေန ျဖတ္သြားခဲ့ ၾကတယ္၊

စိုက္ခင္းအစပ္မွာ ထိုင္ခ်ၿပီး ပဲေတာင့္႐ွည္ ဘိုကိတ္ပဲေတာင့္ (ေက်းဇူး ညီမခ်စ္စံအိမ္) တခ်ိဳ႕ကို က်ေနာ္ အသာအယာ တို႔ထိၾကည့္ မိတယ္၊ ဧရာဝတီရဲ႕ ေျမႏုကြ်န္းေပၚက ပဲစိုက္ခင္းေတြ...၊ စီးဆင္းေနဆဲ ဧရာဝတီက ႏွစ္စဥ္ပို႔ခ်တဲ့ ေျမဆီေျမႏွစ္မ်ား..၊ ပဲပင္ စိမ္းစိမ္းေလး ေတြက ေလႏုေအးမွာ လူးလြန္႔လႈပ္႐ွားလို႔..၊

ခဏၾကာေတာ့ ဧရာဝတီရဲ႕ ေရစပ္အထိကို က်ေနာ္ ဆင္းသြားလိုက္တယ္၊ စိတ္ထဲမွာ အိပ္မက္လိုလို တကယ္လိုလိုနဲ႔..၊ မ်က္စိတဆံုး ျမစ္ျပင္ကို ေငးေနရင္း ေဆးမိထားသူ တစ္ေယာက္လို က်ေနာ္ ရပ္ေနမိတယ္၊ ဧရာဝတီရဲ႕ အေၾကာင္းကို လူေပါင္းမ်ားစြာ ေျပာခဲ့ၾကတာ က်ေနာ္ၾကားခဲ့ ရတယ္၊ ဧရာဝတီကို ကယ္တင္ဖို႔ လႈံ႕ေဆာ္ခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြကို သတိရတယ္၊ ေဟာေျပာပြဲေတြကို သတိရတယ္၊ ဧရာဝတီကို တည္မွီတဲ့ ညီညြတ္မႈေတြကို အမွတ္ရတယ္၊ အခုေတာ့ ဧရာဝတီရဲ႕ ေရစီးသံကို က်ေနာ္ၾကားေနရၿပီ၊ အဲဒီ ေရစီးသံရဲ႕ ဂီတမွာ စိတ္ဝိညာဥ္ဟာ ကြန္႔ျမဴးတယ္၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ စကားလံုးေတြ၊ စာပိုဒ္ေတြ၊ အသံေတြကို လိႈင္းၾကက္ခြပ္ ကေလးေတြ ေပၚမွာ ျဖတ္ကနဲ၊ ျဖတ္ကနဲ ျမင္ေန၊ ၾကားေနခဲ့တယ္၊

ဆရာေနဝင္းျမင့္ ပါရီေရာက္တုန္းက ၿမိဳ႕လယ္မွာ ျဖတ္စီးတဲ့ စိမ္းျမစ္ကို ၾကည့္ရင္း ဧရာဝတီကို သတိရခဲ့တယ္၊ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ အစြမ္းကုန္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေ႐ွာက္ထားတဲ့ စိမ္းျမစ္ဟာ လွတယ္၊ အိုင္းလိုင္နာ၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ၊ မိတ္ကပ္ အေဖြးသားနဲ႔ ခ်စ္စရာ အပ်ိဳမကေလးနဲ႔ တူတယ္၊ ဧရာဝတီကေတာ့ သားသမီးေတြ တၿပံဳတမႀကီးကို ေခြ်းတလံုးလံုးနဲ႔ လုပ္ေကြ်းရတဲ့ ေမတၱာဂ႐ုဏာ အျပည့္နဲ႔ အေၾကာ္သည္ မိခင္နဲ႔ တူတယ္-တဲ့၊ အထဲက အလွကို ဆရာက လွလွေလး ဖြဲ႔သြားခဲ့တယ္၊ ဧရာဝတီ ျမစ္ေရထဲ က်ေနာ္ လက္ႏွစ္လိုက္တယ္၊ ေရက ေအးေနတယ္၊ ျမစ္ေရဟာ ႐ႊံ႕ေရာင္ ေနာက္က်ိက်ိနဲ႔ မလွပါဘူး၊ ကမ္းစပ္မွာလည္း ေရညႇိေတြ၊ ႐ႊံ႕ဗြက္ေတြနဲ႔...၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ဧရာဝတီကိုပဲ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစိတ္ အျပည့္နဲ႔ က်ေနာ္ ညြတ္ႏူးေနခဲ့တယ္၊

တျဖည္းျဖည္း က်လာတဲ့ က်ေနေအာက္မွာ ပဲပင္ကေလးေတြက တေမွ်ာ္တေခၚ...၊ ဝမ္းနည္းဝမ္းသာ စိတ္ေတြနဲ႔ပဲ ျမင္ရသေလာက္ကို က်ေနာ္ လိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္၊ က်ေနာ့္ေ႐ွ႕မွာ ႐ွိေနတဲ့ ျမစ္ရဲ႕ ဟိုးအထက္ဖက္မွာ ဘယ္သူမွ လက္မခံႏိုင္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ ျပန္စ, မလိုလို အသံေတြ သိုးသိုးသန္႔သန္႔ ၾကားေနရျပန္ၿပီ၊ ေတာ္ၾကပါေတာ့..၊ ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္မႈ မလံုေလာက္လို႔ သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာင္ မမာမက်န္း ျဖစ္ေန႐ွာတဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ျမစ္ကေလးကို ခ်မ္းသာေပးၾကပါ၊ တသက္လံုးစာ အတြက္ ရပ္လိုက္ပါေတာ့ဗ်ာ..၊ ဧရာဝတီရယ္... စီးဆင္းပါ၊

ဝမ္းနည္းစိတ္တဖက္၊ ဝမ္းသာစိတ္တဖက္နဲ႔ ေလးလံေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ျပန္တက္လာ ခဲ့တယ္၊ ထေနာင္းပင္ႀကီး ေအာက္မွာ ရပ္ၿပီး အလင္းမႈန္ေတြ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ ျမင္ကြင္းကို တဝႀကီး ေငးေနလိုက္တယ္၊

ေမာ္ေတာ္ေလးေတြက အေမွာင္မေရာက္ခင္ ႐ြာေတြဆီကို အမွီျပန္ၾကဖို႔ စိုင္းျပင္းေနၾကၿပီ၊ မၾကာခင္မွာ ဧရာဝတီကို သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူ႐ွိေနတာ က်ေနာ္တို႔ သိတယ္၊ သူ႔ေရစီးသံဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ႏွလံုးအိမ္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ယဥ္ပါးေနခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား၊ တကယ္ေတာ့ ဧရာဝတီရဲ႕ အနီးမွာ ေနရမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘယ္ေနရာမွာပဲ ႐ွိေန၊ ႐ွိေန.. သူ႔ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစိတ္နဲ႔ ေစာင့္ေ႐ွာက္ဖို႔က အဓိကပါပဲ၊

ဒီေနရာမွာ ဆက္ေနခ်င္ေသးတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ေနာက္တစ္ပို႔စ္မွာ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ရန္ကုန္ ျပန္လိုက္ခဲ့ပါဗ်ာ၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာလည္း ေျပာစရာေတြ ႐ွိေနမွာ အေသအခ်ာပါ...။ ။

(ဆက္ပါဦးမယ္..)


ညီလင္းသစ္
၂၂ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၂