တစ္ထမ္း၊ တစ္႐ြက္

'အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာ တစ္ေယာက္တည္းေနရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ႐ွိလာမွာမဟုတ္တဲ့ ျပႆနာေတြကို ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး ေျဖ႐ွင္းေနရတာ ျဖစ္တယ္'ဟူေသာ ႐ႊတ္ေနာက္ေနာက္ ဆို႐ိုးေလးကို က်ေနာ္ ဖတ္ရတုန္းက သေဘာတက်ႏွင့္ အေတြးမ်ားစြာ သီခဲ့ဖူးပါသည္၊ ေက်ာင္းသားဘဝမွာ ႐ွိစဥ္တုန္းက က်ေနာ္၏ အီးေမးလ္ထဲသို႔ ဝင္လာေသာ စာကေလးတစ္ေစာင္ ျဖစ္သည္၊ အိမ္ေထာင္ေရးအေပၚ အနက္ဖြင့္ထားသည့္ အျခားအျခားေသာ အဓိပၸါယ္တူ ဟာသမ်ားျဖင့္ အတူတြဲလ်က္ ဖတ္လိုက္ရသည့္ အတြက္သာ ႐ႊတ္ေနာက္ေနာက္ ဆို႐ိုးဟု က်ေနာ္က ဆိုလိုက္ေသာ္လည္း တကယ္တမ္းမွာေတာ့ မွားသည္ ဟုလည္း ယတိျပတ္ ေျပာလို႔မရႏိုင္ေပ...၊ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း တစ္ကိုယ္ရည္ဘဝမွာ ေယာင္လို႔မွ ေတြးမၾကည့္ ဖူးေသာ ကိစၥမ်ားကို ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး ေျဖ႐ွင္းေနရသူပဲ ျဖစ္ပါသည္၊

လင္ရယ္မယားရယ္ လို႔မွ ျဖစ္လာေတာ့လည္း တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦးၾကားက မေတာ္၊ မတည့္တာေတြကို ညႇိၾက၊ ျပဳၾက၊ ျဖတ္ေတာက္၊ စြန္႔ပစ္ၾက၊ ျပဳျပင္ ဖာေထးၾက... စသျဖင့္ တဖက္ႏွင့္တဖက္ အံဝင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္မွာ သဘာဝ က်ပါသည္၊ လူလြတ္ဘဝႏွင့္ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝ အၾကား ကြာျခားမႈက တစ္ဦးခ်င္းစီ၏ ျပင္ပဘဝ လုပ္ငန္းခြင္မွာ သိပ္မသိသာ ေသာ္လည္း တစ္မိုးတည္းေအာက္က တူႏွစ္ကိုယ္ တိုင္းျပည္ေလးမွာေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ ကိုယ္စီျဖင့္ ေအးခ်မ္း သာယာေအာင္ ထပ္တူ အားထုတ္ဖို႔ လိုမည္ဟု က်ေနာ္ထင္ပါသည္၊ အခ်စ္ဆိုေသာ ဆံုမွတ္ေလး တစ္ခုအေပၚမွာ စြဲနစ္သြားေစဖို႔ ႏွစ္ဖက္စလံုးက လွမ္းလာခဲ့ၾကသလို ထိုမွတဆင့္တက္ၿပီး စြန္႔စြန္႔စားစားႏွင့္ ထူေထာင္လိုက္ေသာ အိမ္ေထာင္ေရး အုတ္ျမစ္ကေလးကိုလည္း ခိုင္ၿမဲေအာင္ ဆက္ၿပီး ႀကိဳးစားဖို႔ လိုပါလိမ့္မည္၊ ထိုအခါ အင္မတန္ ေလးလံသည့္ အိမ္ေထာင့္တာဝန္ဆိုေသာ အထုပ္ႀကီးသည္ က်ေနာ္တို႔ ပုခံုးေပၚသို႔ ဘုတ္ကနဲ ျပဳတ္က်လာေတာ့သည္၊

ဤႏိုင္ငံကေလးသို႔ ေရာက္စ,က က်ေနာ့္မွာ အလုပ္လုပ္ခြင့္၊ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ မ႐ွိေသးသျဖင့္ ပါမစ္ရရန္ သံုးလခန္႔ ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့ ရသည္၊ ထိုကာလ ကေလးက က်ေနာ့္အဖို႔ အေတာ္ေလး လြတ္လပ္ပါသည္၊ ေရာက္တာ မၾကာေသးေသာ ေရေျမသစ္မွာ ေဒသႏၲရ ဗဟုသုတအတြက္ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္သြား ျဖစ္သလို ေန႔လယ္ေန႔ခင္းမ်ားတြင္ အိမ္မႈကိစၥမ်ားကို တဖက္တလမ္းမွ လုပ္ျဖစ္သည္၊ မနက္မနက္ မအိမ္သူက အလုပ္သြားသည္ႏွင့္ ႏွစ္ဦးတည္း႐ွိေသာ တိုက္ခန္းကေလးမွာ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့သည္၊ ထိုအခါ မနက္စာ စားထားေသာ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြ ေဆးေၾကာ၊ သိမ္းဆည္း၊ အိပ္ရာသိမ္း၊ အဝတ္ေလွ်ာ္၊ အိမ္႐ွင္း၊ မီးပူတိုက္ စသည့္ ဗာဟီရမ်ားကို စိမ္ေျပနေျပ လုပ္ျဖစ္သည္၊ ထိုစဥ္က ကြန္ျပဴတာလည္း မ႐ွိ၊ ဘေလာ့ဂ္ဆိုတာလည္း မသိ..၊ အပန္းေျဖစရာ ဆိုလို႔ ျမန္မာျပည္က ေလာေလာလတ္လတ္ သယ္လာေသာ စာအုပ္မ်ားႏွင့္အတူ ႏွစ္ေပါင္း ၁၄ ႏွစ္ခန္႔ သက္တမ္း ႐ွိေနၿပီ ျဖစ္ေသာ တီဗီ အေဟာင္းႀကီး တစ္လံုးသာ ႐ွိပါသည္၊ ေန႔လယ္စာကို တစ္ေယာက္တည္း စားရမွာ ပ်င္းသည့္အေလ်ာက္ တခ်ိဳ႕ရက္ေတြမွာ ဘာမွမခ်က္ဘဲ ေကာ္ဖီႏွင့္ ေပါင္မုန္႔မီးကင္သာ စားျဖစ္သည္၊ ကိုယ့္အစာအိမ္ႏွင့္ ကုိယ့္ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္...၊ က်ေနာ္လြတ္လပ္စြာ ဆံုးျဖတ္ခြင့္ ႐ွိသည္ မဟုတ္လား၊ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝ ေရာက္ေနေသာ္လည္း တစ္ေယာက္တည္း ႐ွိေသာအခါ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ အျပည့္ႏွင့္ က်ေနာ္ ေနထိုင္ပါသည္၊

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ က်ေနာ့္အဖို႔ ေန႔ရက္မ်ားက လ်င္ျမန္စြာပဲ ေ႐ြ႕လ်ား၊ ကုန္ဆံုးသြား ခဲ့ၾကသည္၊ ေက်ာင္းစာမ်ား၊ စာေမးပြဲမ်ား အၾကားမွာ အိမ္ႏွင့္ေက်ာင္း၊ ေက်ာင္းႏွင့္အလုပ္.. ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ျဖင့္ မေမာမပန္းႏိုင္ဘဲ ႐ွိခဲ့ရသည္၊ ရပ္သစ္႐ြာသစ္မွာ ေနထိုင္ရတာ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အသားက်လာသလို အိမ္ေထာင့္တာဝန္ ဆိုတာကလည္း လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္ တစ္ခုႏွယ္...၊ အစတုန္းက ၾကက္ဥေလာက္ကိုပင္ အျဖစ္သေဘာ ျပဳတ္တတ္သူက အခုေတာ့ ဟင္းအမယ္ေလးေတြ သံုးေလးမ်ိဳး ခ်က္တတ္လာခဲ့သည္၊

"အေမ...ဒီတစ္ခါေတာ့ ႏွစ္ခု ေမးမလို႔..၊ ပထမတစ္ခုက ဘဲဥခ်ဥ္ရည္ဟင္း ဘယ္လိုခ်က္သလဲ-လို႔၊ ဒုတိယ တစ္ခုကေတာ့ ဝက္သား အခ်ိဳခ်က္...၊ အဲဒီ ခ်က္နည္းေလးေတြ ေျပာျပပါဦး" ...၊

ႏွစ္ပတ္တစ္ခါ၊ သံုးပတ္တစ္ခါေလာက္ အေမ့ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ဟင္းခ်က္နည္းေတြ ေတာင္းရတာကလည္း ဓေလ့ထံုးစံလို ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ၊ ထူေထာင္မိေသာ အိမ္ေထာင္တစ္ခု၏ side effect ဆိုတာေတြ မ်ားလား၊ အေမကေတာ့ 'ေအး..ေအး၊ နင့္မွာ လိုက္မွတ္စရာ ေဘာပင္နဲ႔စာ႐ြက္ အဆင္သင့္ပဲလား'ဟု ဆိုကာ မေမာႏိုင္၊ မပန္းႏိုင္ ေျပာ႐ွာသည္၊ ဘဲဥမစားၾကေသာ ႏိုင္ငံမွာ ဘယ္မွာမွ ဘဲဥ ဝယ္မရသည့္ အတြက္ က်ေနာ့္လက္ရာက ၾကက္ဥ ခ်ဥ္ရည္ဟင္း ျဖစ္သြားသလို ဝက္သားကလည္း မီးေနသည္ ဝက္ကို ေပၚထားသည့္ အလား နႏြင္းေတြ ဝါထိန္လို႔...၊ သို႔ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ထမင္း ၿမိန္ခဲ့ၾကပါသည္...၊

ဤသို႔ ခရီးဆက္ေနၾကရင္း အိမ္ေထာင့္တာဝန္မ်ား၊ ဗာဟီရ ကိစၥမ်ားကို ခြဲေဝလုပ္ကိုင္ရာတြင္ ဟန္ခ်က္ညီခဲ့ေသာ က်ေနာ္တို႔မွာ သားကေလး ဝင္ေရာက္လာသည့္ အခ်ိန္မွ စ၍ အေျခအေနကို လိုက္ေလ်ာညီေထြ ႐ွိေအာင္ ျပန္လည္ ျပဳျပင္ရေတာ့သည္၊ ထိုအခါ ႏွစ္ဦးတည္း ႐ွိစဥ္တုန္းက ဦးစားေပး ဆိုေသာ အရာမ်ား အဆင့္ေလွ်ာက် ကုန္ေတာ့သည္၊ ႀကိဳတင္တြက္ခ်က္၍ ရေသာ အေနအထားမွာ လုပ္စရာ အငန္းအတာမ်ားကို အစီအစဥ္ တက် ထားသို ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခုမွာမူ သားကေလး၏ တဝါးဝါး ငိုသံေအာက္မွာ အားလံုးက ေ႐ွ႕ေနာက္ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္၊ လူသား ေသးေသးေလး တစ္ဦး ဤေျမကမာၻသို႔ ဝင္ေရာက္လာမႈက သူ႔ထက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေစာ၍ ေရာက္ေနၾကေသာ လူအႀကီး,ႀကီး ႏွစ္ေယာက္၏ ေနထိုင္မႈ ပံုစံကို ေျပာင္းလဲေစသည္မွာ ေတြးၾကည့္လွ်င္ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းပါသည္၊

ေလ့လာ သင္ယူစရာေတြ မ်ားသလို စိတ္ဖိစီးမႈလည္း မ်ားသည့္ ေခတ္သစ္ လူေနမႈ အဖြဲ႔အစည္း အတြင္းမွာ ေခါင္းေဖာ္ စီးေမ်ာႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း က်ေနာ္တို႔၏ အခ်ိန္မ်ား လ်င္ျမန္စြာ တိုက္စားခံခဲ့ ရသည္၊ တစ္ေန႔ႏွင့္ တစ္ေန႔ အလ်င္မီေအာင္ ႀကိဳးစားရသည့္အခါ ဗာဟီရ ကိစၥမ်ားတြင္ သဘာဝက်စြာပဲ လစ္ဟင္းမႈမ်ား ႐ွိလာ ေတာ့သည္၊ ေရခ်ိဳးခန္း ေဆးဖို႔၊ ဖုန္သုတ္ဖို႔၊ အဝတ္ေလွ်ာ္ဖို႔၊ မီးပူတိုက္ဖို႔ ပ်က္ကြက္မႈေတြက ႀကိဳႀကား၊ ႀကိဳၾကား ျဖစ္လာခဲ့သည္၊ တစ္ရက္မွာေတာ့ က်ေနာ္ ကြန္ျပဴတာေ႐ွ႕ ထိုင္ေနတုန္း...

"ကဲ..ေျပာ၊ အဝတ္ေလွ်ာ္တာနဲ႔ မီးပူတိုက္တာ.. ဘယ္ဟာကို ေ႐ြးမလဲ" ...၊

လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မအိမ္သူ...၊ လက္ထဲမွာလည္း ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္း စာ႐ြက္လြတ္ တစ္႐ြက္ႏွင့္၊ က်ေနာ္က နားမလည္ႏိုင္စြာျဖင့္ 'ဘာလုပ္မလို႔လဲ' ဟုေမးေတာ့ ၿပံဳးစိစိႏွင့္ 'တာဝန္ေတြခြဲဖို႔ ဂ်ဴတီ႐ိုစတာ ဆြဲမယ္' ဆိုပဲ..၊ က်ေနာ္က ခဏစဥ္းစားလိုက္ၿပီး 'မီးပူတိုက္တာပဲ ယူမယ္' ဟု ေျဖလိုက္သည္၊ အရမ္း, အရမ္းလည္း ေျဖလို႔မျဖစ္..၊ သူမ,က ႏႈတ္တစ္ရာ စာတစ္လံုး လုပ္ေနသည္ မဟုတ္လား၊ သူမ စာ႐ြက္ေပၚမွာ တစံုတခု ခ်ေရးလိုက္ေတာ့ ၿပီးၿပီဟု က်ေနာ္ ထင္လိုက္မိသည္၊ သုိ႔ေသာ္.. ထို ႀကိဳက္ရာေ႐ြးပါ အစီအစဥ္က ဤမွ်ႏွင့္မရပ္..၊ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာ ေဆးတာႏွင့္ တစ္အိမ္လံုးကို ဖုန္စုပ္၊ မီးဖိုေခ်ာင္ သန္႔႐ွင္းတာ ဘယ္ဟာေ႐ြးမလဲဟု ဆက္လာျပန္သည္၊ ဒီတစ္ခါလည္း စဥ္းစားရျပန္သည္၊ အိမ္ေထာင္ျပဳ၊ ဘုရားတည္၊ ေဆးမွင္ရည္ စုတ္ထိုး၊ ဤသံုးခ်က္ မပိုင္က၊ ေနာင္ျပင္ရန္ ခက္သည့္ အမ်ိဳး ဆိုတာ ဒါကိုမ်ား ဆိုလိုတာလား မသိ၊ အေမး႐ွိမွေတာ့ ေျဖရေတာ့မည္၊

'ကိုယ္က နားေအးပါးေအး ေနခ်င္ေတာ့ ဖုန္စုပ္စက္ႀကီး တဝူးဝူးနဲ႔ မျဖစ္ပါဘူး၊ ေရခ်ိဳးခန္းပဲ ေဆးပါ့မယ္ေလ' ဟု လုပ္လိုက္ရသည္၊

ထို႔ေနာက္ ဘာမ်ား ထပ္လာဦးမလဲဟု ရင္တမမႏွင့္ ေစာင့္ေနခ်ိန္မွာ မွန္ျပဴတင္းေပါက္ေတြ သန္႔႐ွင္းေရး ကိုေတာ့ သူပဲလုပ္လိုက္ပါ့မယ္-ဟု သေဘာေကာင္းစြာျဖင့္ သူ႔ဟာသူ ေဘာနပ္စ္ယူၿပီး ထြက္သြားသည့္ အခါမွ က်ေနာ့္မွာ အသက္ဝဝ ႐ွဴရဲေတာ့သည္၊ ေျပာရလွ်င္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔၏ တူႏွစ္ကိုယ္ တိုင္းျပည္ေလးမွာ စကၠဴျဖဴ စီမံကိန္း တစ္ခုက ဤသို႔ဤႏွယ္ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ ေလသည္၊

မအိမ္သူက သူ႔ရဲ႕ ဂ်ဴတီ႐ိုစတာကို Excel ျဖင့္ အက်အန ဇယားဆြဲ၊ ပရင့္ထုတ္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ တံခါးဝမွာ ကပ္ထားလိုက္သည္၊ က်ေနာ့္ကို ဝန္ခံသိ႐ွိၿပီး သေဘာတူေၾကာင္း လာၿပီး လက္မွတ္မထိုးခိုင္းတာကိုပဲ ေက်းဇူး တင္ရမည္၊ သူ လုပ္ေနတာေတြကို ၾကည့္ရင္း က်ေနာ္တို႔ လက္ထပ္ၿပီးကာစ ေျမနီကုန္းက တိုက္ခန္းေလး တစ္ခုမွာ ေနစဥ္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုကို သတိရမိပါသည္၊ ထိုစဥ္က က်ေနာ္က ဧည့္လမ္းညႊန္ အလုပ္ျဖင့္ မၾကာခဏ ခရီးထြက္ရေလ့ ႐ွိသည္၊ တစ္ရက္မွာ ခရီးကျပန္လာေတာ့ က်ေနာ္၏ ခရီးေဆာင္အိတ္ကို သူမ,က ယူၿပီး 'ဒီအကၤ် ီက ေလွ်ာ္ဖို႔လား၊ ဒီလံုခ်ည္ကေကာ ေလွ်ာ္ရမွာလား' စသျဖင့္ ေမးလိုက္၊ အပံုေတြ ခြဲလိုက္ျဖင့္ ႐ွင္းေပးေနသည္၊ ဇနီးသည္က အလိုက္တသိျဖင့္ ႐ွင္းေပးတာကို သေဘာက်သလို တဖက္ကလည္း ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ဝတ္ထားခဲ့ေသာ အဝတ္အစားမ်ားမို႔ သူ႔ခမ်ာ ေလွ်ာ္စရာေတြ တပံုႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့မွာဟု ေတြးၿပီး က်ေနာ္က အားနာေနမိသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ အိတ္ထဲမွ အဝတ္အစားမ်ား ကုန္သြားေသာအခါ 'အင္း.. ေလွ်ာ္စရာေတြ မ်ားေနၿပီေနာ္၊ ခရီးက ခ်က္ခ်င္း ျပန္ထြက္စရာ မ႐ွိေသးပါဘူး၊ တခါတည္း မေလွ်ာ္ဘဲ ႏွစ္ခါသံုးခါ ခြဲေလွ်ာ္လည္း ရပါတယ္'ဟု အားတံု႔အားနာ ေျပာေတာ့ သူမ,က 'အာ.. ႏွစ္ခါသံုးခါေတြ ဘာေတြ လုပ္မေနပါနဲ႔၊ မနက္ျဖန္ ေလာန္ဒရီ ဆိုင္ကိုသြားဖို႔ ရည္႐ြယ္ထားတာ..၊ တခါတည္း အကုန္ေလွ်ာ္လိုက္ေတာ့ ၿပီးတာပဲေပါ့'ဟု ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ အဝတ္အစားမ်ားကို ျခင္းႀကီးထဲ ထည့္ကာ အခန္းထဲမွ ထြက္သြားေတာ့သည္၊ သူ႔ဟာသူ ေလွ်ာ္မယ္မွတ္ၿပီး အားနာ ေနမိေသာ အျဖစ္ကို ျပန္ေတြးကာ က်ေနာ့္မွာ တဟားဟားႏွင့္ ရယ္ၿပီး က်န္ခဲ့ရသည္၊

အခုတစ္ခါေတာ့ သူတာဝန္ ယူထားသည့္ အဝတ္ေလွ်ာ္ျခင္း ဆိုတာ ဘယ္လို ေလွ်ာ္မွာလဲဟု က်ေနာ္ သိသြားခဲ့ၿပီ၊ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ေ႐ြးၾကစတမ္း ဆိုလွ်င္ မီးပူတိုက္တာကို ပိုႏွစ္သက္ပါသည္၊ ဤေနရာတြင္ အေဖတူသည္ဟုမ်ား ဆိုရမလား မသိ..၊ က်ေနာ့္အေဖကလည္း အေမ့ကို ကူသည့္ အေနျဖင့္ မၾကာခဏ မီးပူတိုက္ေပးေလ့ ႐ွိပါသည္၊ အေမက က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ဝတ္ထားသည့္ အဝတ္ေတြကို စုေလွ်ာ္၊ ေနလွန္းၿပီး ေျခာက္ေတာ့ အေဖက သြား႐ုတ္လာၿပီး မီးပူတိုက္..၊ က်ေနာ္တို႔ တေတြက အစန္႔သား ျပန္ဝတ္..၊

'မင္းတို႔ အေမက အဝတ္ေလွ်ာ္တာကို ပိုၿပီး ဝါသနာပါတယ္၊ ငါကေတာ့ မီးပူတိုက္တာကြ'...၊

စိတ္လိုလက္ရ ႐ွိသည့္အခါ အေဖက ေျပာတတ္ ပါေသးသည္၊ တခါတုန္းက က်ေနာ့္အလုပ္မွာ ေကာ္ဖီ ဝိုင္းဖြဲ႔ ေသာက္ေနၾကရင္း စကားစပ္မိရာမွ တီ႐ွပ္ေတြကို မီးပူတိုက္ ဝတ္သည့္အေၾကာင္း က်ေနာ္ေျပာေတာ့ အားလံုးက တအံ့တၾသႏွင့္ ဝိုင္းၾကည့္ၾကသည္၊ တီ႐ွပ္ဆိုတာ မီးပူတိုက္ ဝတ္ရသည့္ အစားဟု သူတို႔တခါမွ မစဥ္းစားဖူးပါ-တဲ့၊ က်ေနာ္ကေတာ့ မီးပူတိုက္သည့္အခါ တီ႐ွပ္မ်ားသာမက အဝတ္ျခင္းထဲမွ ေလွ်ာ္ၿပီးသား အဝတ္မွန္သမွ် အတြင္းခံ၊ ေျခစြပ္၊ လက္အိတ္၊ ညဝတ္အကၤ် ီပါ မက်န္ အကုန္တုိက္ေလ့ ႐ွိပါသည္၊ က်ေနာ့္ မ်က္စိထဲတြင္ ေလွ်ာ္ဖြပ္ၿပီးသား အဝတ္မ်ားက မီးပူတိုက္လိုက္မွ စန္႔စန္႔ျပန္႔ျပန္႔ႏွင့္ သပ္ရပ္သြားသည္ဟု ထင္မိတတ္သည္၊ ထိုသုိ႔ ေတြ႔သမွ် အဝတ္အစား အကုန္ မီးပူတိုက္တတ္ေသာ က်ေနာ္၏ ဉာဥ္ေၾကာင့္ မအိမ္သူ၏ အေၾကသား အကၤ် ီ သံုးေလးထည္မွာ စန္႔စန္႔ျပန္႔ျပန္႔ ျဖစ္သြား ခဲ့ရဖူးသည္၊

"ဟာ... အကၤ် ီေတြေတာ့ သြားပါၿပီ၊ ဒါေတြက မီးပူတိုက္ရတာ မဟုတ္ဘူးေလ..."

သူ႔အကၤ် ီမ်ားကို ႏွေျမာတသစြာျဖင့္ ကိုင္ၾကည့္ေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က အျပစ္လုပ္မိေသာ ကေလးတစ္ေယာက္လို အသာေလး ဇက္ပုေနရသည္၊ ထိုအကၤ် ီမ်ားကို မီးပူတိုက္ေနစဥ္မွာ 'ဒီ အကၤ် ီေတြ ကလည္း ေၾကလိုက္တာ၊ ျခင္းေတာင္း ေအာက္ဆံုးမွာ ထိုးသိပ္ ထည့္ထားတာ ထင္တယ္' ဟုပင္ က်ေနာ္က ေတြးလိုက္ေသးသည္၊ က်ေနာ္ငယ္စဥ္က ျမန္မာျပည္မွာ ေခတ္စားခဲ့ဖူးေသာ အႏွီ အေၾကသားကို ယခုလို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာၿပီးမွ က်ေနာ့္မီးပူေအာက္မွာ ျပန္ေတြ႔ရလိမ့္မည္ဟု မထင္ခဲ့ျခင္းမွာ က်ေနာ့္အမွားပင္...၊ ထိုေန႔မွ စ၍ က်ေနာ္ မီးပူတိုက္ေသာအခါ မအိမ္သူက မလွမ္းမကမ္းမွေနၿပီး အလြတ္မေပးဘဲ အရိပ္ တၾကည့္ၾကည့္ လုပ္ေနတတ္ ေတာ့သည္၊ အထူးသျဖင့္ သူ႔အကၤ် ီေတြကို က်ေနာ္က ေျပာင္းျပန္ မလွန္ဘဲ တိုက္ေနသလား၊ ပိုးသားအကၤ် ီ၊ သိုးေမႊးအကၤ် ီေတြကို မီးအပူႀကီးျဖင့္ တုိက္ေနသလား၊ အေၾကသားေတြကို အမွတ္မ႐ွိဘဲ တိုက္ေနျပန္ သလား၊ မ်က္လံုးက မီးပူေအာက္က အဝတ္အစားေပၚမွာ မ႐ွိဘဲ အေ႐ွ႕က တီဗီ ေပၚမွာပဲ ေရာက္ေနသလား.. စသျဖင့္ အကဲခတ္ ေနတတ္သည္၊ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာ၊ ေႂကြေဘစင္မ်ားကို က်ေနာ္ တိုက္ခြ်တ္ေဆးေၾကာ ခ်ိန္မွာ ဘာမွ မျဖစ္သေလာက္ မီးပူကိုင္တာႏွင့္ သူ႔ခမ်ာ ရင္တမမ ျဖစ္ရေလ့ ႐ွိေသာေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူတန္ဖိုးထားေသာ အဝတ္အစား တခ်ိဳ႕ကို သူ႔ဟာသူပဲ မီးပူတိုက္ဝတ္ ေတာ့သည္၊

စင္စစ္ ဤသို႔ေသာ ဗာဟီရ ကိစၥမ်ားကို လူတိုင္း၊ မိသားစုတိုင္း အစဥ္တစိုက္ လုပ္ၾကရေသာ္လည္း ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ စကားထဲ ထည့္ေျပာၾကေလ့ မ႐ွိပါ..၊ သုိ႔ေသာ္ ႐ိုမန္တစ္ ဝတၳဳတခ်ိဳ႕တြင္ ေတြ႔ရတတ္သည့္ 'အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာ အခ်စ္ရဲ႕ သခၤ်ဳိင္းျဖစ္တယ္' ဟူေသာ အယူအဆတြင္ အခ်စ္ကို သခၤ်ဳိင္းသို႔ ပို႔ေသာ အရာမ်ားစြာထဲတြင္ ယခုလို ဗာဟီရ၊ အိမ္မႈကိစၥ မ်ားလည္း အနည္းႏွင့္အမ်ား ပါဝင္လိမ့္မည္ဟု က်ေနာ္ ယူဆမိ ပါသည္၊ ဖုန္စုပ္စက္သံ တဝူးဝူး၊ မီးပူသံ တ႐ွဲ႐ွဲႏွင့္ ေရခ်ိဳးခန္း ေႂကြျပားေတြေပၚမွ ဆပ္ျပာျမႇဳပ္မ်ား အၾကားမွာေတာ့ အခ်စ္သည္ ခံုတန္းျပာေတြေပၚက လတ္ဆတ္မႈမ်ိဳးႏွင့္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေမာဟိုက္ ပင္ပန္းစြာ ႐ွိေနေပ လိမ့္မည္၊ တခါက ဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ စာစုေလး တစ္ခုကို က်ေနာ္ သတိရမိ ပါသည္၊

"မိန္းကေလးမ်ားက သူတို႔ခ်စ္ေသာ ေယာက္်ားေလးမ်ားသည္ အတူေနရေသာအခါ ေျပာင္းလဲလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး လက္ထပ္ၾကသည္၊ ေယာက္်ားေလးမ်ား မွာမူ သူတို႔ခ်စ္ေသာ မိန္းကေလးမ်ား ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလဲႏိုင္ဟု ေတြးၿပီး လက္ထပ္ၾကသည္၊ လက္ေတြ႔တြင္ ႏွစ္ဖက္စလံုး မွားၾကေလသည္..၊"

စင္စစ္ ဤစကားစုေလးက ဟာသရသ ပိုပိုသာသာျဖင့္ ေျပာထားေသာ္လည္း က်ေနာ့္ဆိုလိုရင္းမွာ ေျပာင္းလဲျခင္း ျဖစ္ပါသည္၊ ကိုယ္ ငါးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္း ပါဝင္စိုက္ပ်ိဳးခဲ့ေသာ ခ်စ္ျခင္း၏ သစ္ပင္ကေလး.. ဗာဟီရ ျမက္႐ိုင္းတို႔ၾကားမွာ ဖံုးအုပ္၊ ေသဆံုး မသြားေစဖို႔ ေကာင္းေသာ ေျပာင္းလဲျခင္းျဖင့္ အိမ္မႈကိစၥမ်ားကို တက္ညီလက္ညီ ေျဖ႐ွင္းဖို႔ လိုပါလိမ့္မည္၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ေလထီးခုန္ၿပီး အမ်ိဳးသားမ်ား ေန႔ကေလးထိန္းေက်ာင္း ဝန္ထမ္း လုပ္ေနၾကေသာ ေခတ္သစ္ လူေနမႈ စနစ္ထဲတြင္ လိုအပ္ပါက မယ္တစ္ထမ္း၊ ေမာင္တစ္႐ြက္လည္း ျဖစ္ခြင့္ ႐ွိပါသည္၊ ထမ္းျခင္း၊ ႐ြက္ျခင္းသည္ သည္ေလာက္ အဓိက မက်ပါ၊ အေရးႀကီးသည္မွာ လက္ညီဖို႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္၊ ေလာကအေၾကာင္း၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ အေၾကာင္း သင္ၾကားစရာ၊ တည္ေဆာက္စရာ တပံုတပင္ အၾကားမွာ အေပးအယူ မွ်မွ်ျဖင့္ ခရီးဆက္ႏိုင္ဖို႔သာ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္ေတြးမိပါသည္၊

ေျပာၾကစတမ္း ဆိုလွ်င္ျဖင့္ မီးပူတိုက္ျခင္းသည္ ဘဝေနထိုင္နည္း တစ္ခုႏွင့္ပင္ တူပါသည္၊ ႀကံဳေတြ႔ရေသာ အခက္အခဲ၊ အဖုအႀကိတ္၊ ျပႆနာမ်ားကို တခါတရံ မီးျပင္းျပင္းတင္ၿပီး အားႏွင့္မာန္ႏွင့္ ဖိတိုက္ဖို႔ လိုသလို တခါတရံတြင္လည္း အလိုက္သင့္၊ အလ်ားသင့္ မီးအပူ႐ွိန္ ေငြ႔ေငြ႔ကေလး ျဖင့္သာ တုိက္သင့္ပါသည္၊ တခါတေလ မွာေတာ့ ေရစက္၊ ေရေပါက္ကေလးေတြျဖင့္ ေအးသြားေအာင္ အရင္လုပ္ၿပီးမွ မီးအပူ႐ွိန္ မနည္းမမ်ား၊ လက္ဆ,လက္န မွန္စြာျဖင့္ ေျဖ႐ွင္းရေသာ သိမ္ေမြ႔သည့္ ကိစၥရပ္မ်ားလည္း ႐ွိတတ္ပါသည္၊ မည္မွ်ပင္ တြန္႔ေခါက္၊ ေၾကမြေနသည့္ အခက္အခဲ မဆို.. အဆံုးမွာေတာ့ စိတ္႐ွည္႐ွည္ႏွင့္ ယံုၾကည္မႈ မီးအပူခ်ိန္ မွန္သည့္ စိတ္မီးပူ တစ္လက္၏ ေအာက္တြင္ ျပန္႔ျပန္႔စန္႔စန္႔ႏွင့္ သပ္ရပ္သြားရမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္...။ ။

ညီလင္းသစ္
၂၀ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၂