19 March 2013

ကြ်န္းကေလးရဲ႕ ရင္ခြင္မွာ (၂)


က်ေနာ့္ရဲ႕ အလည္အပတ္ ခရီးစဥ္က အေပ်ာ္အပါးေတြနဲ႔ မစဘဲ ဘုရားရိပ္၊ တရားရိပ္နဲ႔ စ,တယ္လို႔ပဲ ဆိုရမလားေတာ့ မသိဘူး၊ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ပထမဦးဆံုး ေရာက္သြားတဲ့ေနရာက ဖားေအာက္ေတာရ ေက်ာင္းကေလး ဆီကိုပါ၊ ဒါကလည္း တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီေန႔မွာ ညီမေလးဇြန္မိုးစက္နဲ႔ ညီမေလးညိဳေလးေန တို႔က ေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းကပ္ဖို႔ စီစဥ္ထားတယ္လို႔ သိရတယ္၊ ဖားေအာက္ေတာရ တရားစခန္းအေၾကာင္းကို အထိုက္အေလ်ာက္ ၾကားဖူးထားလို႔ အခုလို ႀကံဳႀကိဳက္တဲ့အခါ က်ေနာ္ကလည္း သြားခ်င္မိတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေရာက္သြားခဲ့တယ္ ဆိုပါစို႔...၊


ေခတ္မီမီ ေဆာက္ထားတဲ့ တိုက္အိမ္ကေလးဟာ ဖားေအာက္ေတာရ တရားစခန္းပါလို႔ သိလိုက္ရခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ နည္းနည္းအံ့ၾသသြားမိတယ္၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ မသိစိတ္ထဲမွာ ေရနံဝေနေအာင္ သုတ္ထားတဲ့ ေျခတံ႐ွည္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရယ္၊ ပိႏၷဲပင္၊ သရက္ပင္ စတဲ့ အပင္ႀကီးေတြနဲ႔အတူ ဝါး႐ံုပင္စိပ္စိပ္ေလးေတြ ဟိုတစ္စု၊ ဒီတစ္စုရယ္၊ တရားထိုင္ဖို႔ ရည္႐ြယ္ၿပီး ေဆာက္ထားတဲ့ သီးသန္႔ အိမ္ကေလးေတြရယ္ကို ျမင္ေယာင္ေနခဲ့တာကိုး...၊ ကို္ယ္ေရာက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံရဲ႕ အေျခအေနနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ႐ွိေအာင္ ႀကိဳတင္၊ ေတြးဆ မထားမိတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္မႈက ရယ္စရာပါပဲ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား လက္ေတြ႔မဆန္လိုက္သလဲ ဆိုတာ...၊ ဒါေပမယ့္ ဘုရားတရားရိပ္ဆိုတာ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးက တိုက္အိမ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဟိုး.. ေက်းလက္က ေတာရေက်ာင္းေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေအးျမတာျခင္းက အတူတူပဲလို႔ အထဲဝင္လိုက္တာနဲ႔ က်ေနာ္ သိလုိက္ရတယ္၊ စစ္မွန္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းက ျပင္ပ ႐ုပ္ဝတၳဳေတြေပၚမွာ တည္မွီၿပီး ျဖစ္လာတာမွ မဟုတ္တာပဲေလ၊ ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ ဝန္းက်င္ထဲမွာ က်ေနာ့္အသံေတြ ေပ်ာက္သြားၾကတယ္၊ တရားစာေတြကို ပါဠိအသံထြက္ အတိုင္း ျမန္မာလိုနဲ႔ အဂၤလိပ္လို ေရးေပးထားတဲ့ စာအုပ္ေလးေတြကို သေဘာတက်နဲ႔ ဖတ္ၾကည့္မိတယ္၊ ဘာသာစကား ကြဲေပမယ့္ တူညီတဲ့ ေပါင္းစည္းမႈတစ္ခုေတာ့ ႐ွိရမွာေပါ့၊ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ႀကီးကေတာ့ ရန္ကုန္ကို ျပန္ႂကြသြားခိုက္ျဖစ္လို႔ မဖူးခဲ့ရဘူး...၊



ဖားေအာက္ေတာရရဲ႕ ဆြမ္းအလွဴ႐ွင္ ညီမေလးေတြက က်ေနာ့္ကို ကုသိုလ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရေစခ်င္တယ္ ထင္ပါရဲ႕..၊ တိုပါး႐ိုး ျမန္မာေက်ာင္းကို ဆက္ၿပီးပို႔ေပးျပန္တယ္၊ ညီမေလးဇြန္မိုးစက္နဲ႔ ညီမေလးညိဳေလးေနတို႔ ပို႔ေပးတဲ့ ေနရာေတြကို လည္ပတ္ရတာဟာ ဘေလာ့ဂ္မွာ သူတို႔ေရးေလ့႐ွိတဲ့ ပို႔စ္ေတြကို ဖတ္ရသလိုပါပဲ၊ တည္ၿငိမ္တယ္၊ ေအးခ်မ္းတယ္၊ ေျပျပစ္ ေခ်ာေမြ႔တယ္၊ တရားကို သိတယ္၊ သတိျပဳစရာ အခ်က္ေလးေတြ အၿမဲပါတယ္၊ က်ေနာ့္ ခရီးစဥ္ရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ တစ္ပိုင္းကလည္း စာေရးသူ၊ စာဖတ္သူေတြနဲ႔ ဆံုဖို႔ဆိုေတာ့ အခုလို သြားရင္း၊ လာရင္း ညီမငယ္ေတြနဲ႔ စကားစျမည္ ေျပာခြင့္ရတာ ဝမ္းသာစရာပါပဲ၊ အသက္အ႐ြယ္ ငယ္ေပမယ့္ ဘဝျဖတ္သန္းမႈက ရင့္က်က္ေအးခ်မ္းတဲ့ ညီမေလးေတြရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႔ ခမ္းနားလွတဲ့ တိုပါး႐ိုး ေက်ာင္းႀကီးကို က်ေနာ္ မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႔ ေရာက္သြားခဲ့ရတယ္...၊



တတိယထပ္ကို ေရာက္,ေရာက္ခ်င္းပဲ က်ေနာ္ သေဘာက်သြားတယ္၊ က်ယ္ဝန္းၿပီး လင္းခ်င္းတဲ့ ခန္းမက်ယ္ႀကီးက ေနကုန္ေနခန္း ထိုင္ေနခ်င္စရာ ေကာင္းသလို ခန္းမအဆံုးက မတ္ရပ္ဆင္းတုေတာ္ႀကီးကလည္း သပၸါယ္လွပါတယ္၊ ျပဴတင္းေပါက္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ဆိုေတာ့ ေလဝင္ေလထြက္ ေကာင္းၿပီး စိတ္ကိုၾကည္လင္ေစတယ္၊



ေက်ာင္းႀကီးရဲ႕ ေခါင္မိုးေပၚမွာေတာ့ ဥာဏ္ေတာ္ သိပ္မျမင့္လွတဲ့ ေစတီေလးတစ္ဆူ တည္ထားတယ္၊ အနီးပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိုးေမွ်ာ္တိုက္ေတြ၊ ေဆာက္လုပ္ဆဲ တိုက္ေတြ အမ်ားႀကီး...၊ တေလာဆီက ဖတ္လိုက္ရတဲ့ ေ႐ႊတိဂံုဘုရားရဲ႕ အနီးပတ္ဝန္းက်င္မွာ အထပ္ျမင့္ အေဆာက္အဦးေတြ ေဆာက္ခြင့္မျပဳဘူး ဆိုတဲ့ သတင္းေလးကို ဘာရယ္မဟုတ္ က်ေနာ္ သတိရလိုက္မိတယ္၊ ဗုဒၶသာသနာ ထြန္းကားရာ တိုင္းျပည္မွာက အေၾကာင္းမဟုတ္ေပမယ့္ ဒီမွာေတာ့ အခုလို မိုးေမွ်ာ္တိုက္ႀကီးေတြ အလယ္က ဥာဏ္ေတာ္နိမ့္ ေစတီေလး တစ္ဆူတည္ခြင့္ရဖို႔ေတာင္ လြယ္ကူပါ့ မလားပဲ၊ အခက္အခဲေတြ ၾကားကေန တည္တံ့ခိုင္ၿမဲေအာင္ အားထုတ္ၾကတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြက ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းလွတယ္...၊



တီဗီအင္တာနာေတြ စီးမိုးထားတဲ့ တိုက္ေတြကို ေတြ႔ေတာ့ တစ္ခါတုန္းက ဖတ္ခဲ့ရဖူးတဲ့ ̔ငါး႐ိုးနင္တဲ့ လ̕ ကဗ်ာေလးကို သတိရခ်င္စရာ...၊ ဒီမွာေတာ့ ငါး႐ိုးနင္တဲ့ ျခေသၤ့လို႔မ်ား ဆိုရမလားပဲ၊ လူေနတိုက္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ အိပ္ခ်္ဒီဘီနဲ႔ ကြန္ဒို ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရေလး ႏွစ္ခုက အၿမဲလိုလို ၾကားေနရတယ္၊ အစမွာ အိပ္ခ်္ဒီဘီနဲ႔ ကြန္ဒိုကို ဘယ္လိုမ်ား ခြဲသလဲလို႔ က်ေနာ့္မွာ ဇေဝဇဝါနဲ႔ရယ္..၊ ေနာက္ေတာ့မွ မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ႐ွင္းျပမႈနဲ႔ နည္းနည္းပါးပါး သိလာေတာ့ ရထားစီး၊ ကားစီးရင္ကိုပဲ တုိက္ေတြျမင္တိုင္း ဒါ အိပ္ခ်္ဒီဘီလား၊ ကြန္ဒိုလား ခြဲၾကည့္ဖို႔ လည္ျပန္လိုက္ၾကည့္ေနရတာ အလုပ္တစ္ခု....၊ း)



အထင္ကရ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေတြ႔ရတဲ့ လိေမၼာ္ပင္ေတြကို တိုပါး႐ိုးေက်ာင္းရဲ႕ ေလွကားအတက္မွာလည္း ေတြ႔ရပါတယ္၊ တ႐ုတ္ႏွစ္သစ္ကူးမွာ လာဘ္လာဘ ေကာင္းေစဖို႔ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ထားၾကတဲ့အေၾကာင္း ညီမငယ္တစ္ေယာက္က ႐ွင္္းျပတယ္၊ လိေမၼာ္သီးျမင္ရင္ စားဖို႔ေလာက္ပဲ ေတြးေနတဲ့ က်ေနာ္က ̔သြားခူးစားလို႔ မရဘူးလား̕ ဆိုေတာ့ ̔ဟာ... အစ္ကိုကလဲ၊ တာ႐ွည္ခံေအာင္ ေဆးေတြ ျဖန္းထားတဲ့ ဟာကို̕ တဲ့၊ တိန္...၊ သူ႔စိတ္ထဲ “စားစရာ ဒီေလာက္႐ွားလားဟယ္...” လို႔မ်ား ေတြးေနမလား မသိ...၊



က်ေနာ္ ျမန္မာျပည္မွာ ႐ွိတုန္းက မုံ႐ြာၿမိဳ႕၊ မိုးညွင္းသံဗုေဒၶ ဘုရားကိုေရာက္တိုင္း က်ားဘမ္းသူေဌး ညီေနာင္အေၾကာင္းကို အခြင့္ႀကံဳတဲ့အခါ ေလ့လာဖို႔ စိတ္ကူးမိပါတယ္၊ သံဗုေဒၶဘုရားမွာ သူတို႔ရဲ႕ အလွဴေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႔ႏိုင္သလို အလွဴလက္ရာကလည္း ျမန္မာျပည္ တျခားအရပ္က ဘုရားေတြမွာ ေတြ႔ရေလ့႐ွိတဲ့ လက္ရာမ်ိဳးေတြ မဟုတ္လို႔ စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းတယ္၊ မံု႐ြာၿမိဳ႕မွာ သေႏၶတည္လာခဲ့တဲ့ စိတ္ကူးေလးက အခု ဒီခရီးမွာေတာ့ ေမြးဖြားလာခဲ့တယ္...၊



တ႐ုတ္ပညာ႐ွိ၊ အမ်ိဳးသားသူရဲေကာင္း Lin Ze Xu ရဲ႕ ႐ုပ္တုပါ၊ သူဟာ တရုတ္ျပည္ရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ အၿမဲတမ္း မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ခဲ့တယ္၊ အထူးသျဖင့္ ၿဗိတိသွ်တို႔နဲ႔ ျဖစ္တဲ့ စစ္ပြဲေတြမွာ သူ႔ရဲ႕ အႀကံဥာဏ္ေတြကို အမ်ားႀကီး ယူခဲ့ရတယ္၊ ၁၈၃၉ ခုႏွစ္မွာ Lin က ဗစ္တိုးရီးယား ဘုရင္မႀကီးဆီကို ဘိန္းကုန္သြယ္မႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရပ္တန္႔ဖို႔ အႀကံေပးတိုက္တြန္းတဲ့ စာအ႐ွည္ႀကီး တစ္ေစာင္ကို ေရးခဲ့ေပမယ့္ ဘုရင္မႀကီးဆီေတာ့ မေရာက္ခဲ့ဘူးလို႔ ဆိုတယ္၊ ၿမိန္႔ၿမိန္႔ႀကီး ထိုင္ေနတဲ့ တ႐ုတ္သူရဲေကာင္း ႀကီးရယ္၊ သူ႔အေနာက္မွာ ဟန္ေရးျပေနတဲ့ ဂ်ပန္ဆူမို နပန္းသမား ႏွစ္ေယာက္ရယ္ကို အခုလိုျမင္ရေတာ့ မႏွစ္က အႀကီးအက်ယ္ျဖစ္သြားတဲ့ တ႐ုတ္-ဂ်ပန္ Diaoyu ကြ်န္းစုေတြရဲ႕ အက်ပ္အတည္းကို သတိခ်င္စရာပါ...၊



ေဟာ္ပါးဗီလာထဲမွာ ျမင္ရသမွ် အ႐ုပ္ေတြကေတာ့ တကယ့္ကို အ႐ြယ္စံု၊ အေရာင္စံုပါပဲ၊ လူမႈေရး၊ ဘာသာေရး ႐ွဳေထာင့္ေတြကေန မေကာင္းတာ မလုပ္ဖို႔၊ လူႀကီးမိဘ ဆရာသမားကို ႐ိုေသဖို႔၊ ဘုရားတရားလုပ္ဖို႔၊ စတဲ့ morality ပိုင္းဆိုင္ရာေတြ အျပင္ အလွအေနနဲ႔ လုပ္ထားခဲ့တယ္လို႔ ယူဆရတဲ့ ေက်းငွက္၊ တိရိစာၦန္ အေကာင္ပေလာင္ေတြကိုလည္း ေတြ႔ရတယ္၊ ဒီကိုမလာခင္မွာ ေဟာ္ပါးဗီလာနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ က်ေနာ္ နည္းနည္းပါးပါး လိုက္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ႀကိဳက္တဲ့သူေတြရဲ႕ အျမင္ေရာ၊ မႀကိဳက္တဲ့ သူေတြရဲ႕ အျမင္ေရာ.. ဖတ္ရပါတယ္၊ လူတိရိစာၦန္ေတြရဲ႕ ခႏၶာေဗဒကို ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ ထုဆစ္ထားတဲ့ ဂရိေက်ာက္႐ုပ္ေတြ၊ ေရာမေက်ာက္႐ုပ္ေတြနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္သူေတြ အဖို႔ေတာ့ ႀကိဳက္မွာမဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အ႐ုပ္ေတြက လက္ရာမေသသပ္ဘူး ဆိုသည့္တိုင္ လူမႈပတ္ဝန္းက်င္ကို ထိန္းေက်ာင္းျပဳျပင္ဖို႔ သူ႔ေခတ္၊ သူ႔အခါက သူ႔နည္း၊ သူ႔ဟန္နဲ႔ အားထုတ္ထားခဲ့တဲ့ ေစတနာကိုေတာ့ အထင္းသား ျမင္ႏိုင္ပါတယ္...၊



ၾကည့္စရာေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ၾကည့္ေနတုန္း ျမန္မာဝန္ႀကီး တစ္ပါးရဲ႕ ႐ုပ္တုတစ္ခုကိုလည္း ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္၊ ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္လို႐ည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ လုပ္ထားတာလဲ ဆိုတာေတာ့ အခ်ိန္မရလို႔ သြားမၾကည့္ ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး၊ အကယ္၍သာ အနီးကပ္ သြားၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ရင္ တ႐ုတ္႐ုပ္တုေတြ၊ တ႐ုတ္အေငြ႔အသက္ေတြရဲ႕ အလယ္မွာ တစ္ဦးတည္း႐ွိေနတဲ့ ျမန္မာဝန္ႀကီး ႐ုပ္တုက “ငါတို႔က တ႐ုတ္ကို ေၾကာက္ရတယ္ကြ၊ တခ်ိန္တုန္းက တတိုင္းျပည္လံုး အက်ပ္အတည္း ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ တ႐ုတ္ကပဲ ငါတို႔ကို အသက္ဆက္ေပးခဲ့တာ...” လို႔မ်ား ခပ္တိုးတိုးေလး ဆိုဦးမွာလား မသိ...၊



ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ က်ားဘမ္းပ႐ုတ္ဆီ ဗူးေလးေတြ ကမ္းေပးေနတဲ့ က်ားေမာင္ႏွမေတြကို ေတြ႔ရတယ္၊ အျပန္လက္ေဆာင္ ေဟာဒီ ပ႐ုတ္ဆီဗူးေလးေတြ ေဆာင္သြားၿပီး တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ ႏွာေစးခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္ေနာ္ လို႔မ်ား ေျပာခ်င္ေလသလားပဲ...၊ း)


ညေနပိုင္းမွာေတာ့ ပင္နီဆူလာက စားေသာက္ဆိုင္ေတြဖက္ကို ေရာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေျပာသံ ၾကားဖူးေနတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ကုိယ္က် ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ အံ့ၾသစိတ္နဲ႔အတူ က်ေနာ္ ဝမ္းသာမိပါတယ္၊ အံ့ၾသတာက ဆိုင္ေတြအမ်ားႀကီးကို တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု နီးနီးကပ္ကပ္၊ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေတြ႔လိုက္ရလို႔ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ဝမ္းသာတာကေတာ့ ေလထဲမွာ သင္းပ်ံ႕ေနတဲ့ ျမန္မာ အစားအေသာက္ေတြရဲ႕ ရနံ႔ကို ရလိုက္လို႔ပါ၊ အဲဒီမွာ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း ထြန္းထြန္း၊ က်ေနာ္ ဆံုေတြ႔ခ်င္တဲ့ ကိုညိမ္းႏိုင္၊ ၿပီးေတာ့.. က်ေနာ့္စာေတြ ရံဖန္ရံခါ လာဖတ္တတ္တဲ့ ကိုဖုန္းလြင္တို႔နဲ႔ ဆံုျဖစ္တယ္၊ “အင္းေလး” စားေသာက္ဆိုင္ေလးထဲက အတြင္းဖက္ စားပြဲေလးတစ္ခုမွာ က်ေနာ္တို႔ ေအးေအးလူလူ စားေသာက္ရင္း စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္၊ ၾကည့္ပါဦး...၊ က်ေနာ့္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ၾကားေနရသမွ် စကားသံေတြဟာ ျမန္မာစကားသံေတြခ်ည္းပဲ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ရက္ေလာက္ကအထိ လမ္းေတြေပၚမွာ ေလွ်ာက္သြားရင္း ၾကားရတဲ့ ျမန္မာသံဆိုတာ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ ျမန္မာသီခ်င္း ညည္းသံေလး တစ္ခုပဲ ႐ွိခဲ့တာ မဟုတ္လား၊ အခုေတာ့ ျမန္မာစာနဲ႔ ျမန္မာစကားနဲ႔... ညေနခင္းက ေႏြးေထြးေနလိုက္တာ...၊

ထြန္းထြန္းက က်ေနာ့္ရဲ႕ စကၤာပူ SIM card ကို ဝယ္ၿပီးပို႔ေပးလိုက္သူပါ၊ က်ေနာ္နဲ႔ ျခေသၤ့ကြ်န္းကေလးက မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အၾကားမွာ ဆက္သြယ္မႈဧရိယာ ျပင္ပ မေရာက္ခဲ့တာ သူ႔ရဲ႕ ေက်းဇူးလို႔ပဲ ဆိုရမွာပါ၊ ထြန္းထြန္းရဲ႕ေဘးမွာေတာ့ ကိုညိမ္းႏိုင္...၊ သူ႔ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ တိမ္ဆုပ္၊ တိမ္ခဲေတြ တေမ့တေမာ ေမ်ာလြင့္ေနၾကတာ က်ေနာ္ မၾကာခဏ သြားၿပီး ေငးၾကည့္ေနခဲ့ဖူးတယ္၊ အႏုပညာ စီးဆင္းမႈေကာင္းသူမို႔ ကိုိညိမ္းရဲ႕ စာေတြကို က်ေနာ္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္၊ ေမ်ာလြင့္တိမ္တို႔ရဲ႕ နားခိုရာက ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ အင္းေလးစားေသာက္ဆိုင္ထဲက စားပြဲကေလးမွာ...၊ စကားကို လိုသေလာက္ပဲ ေျပာတဲ့ ကိုညိမ္းကို ၾကည့္ရတာ ေလၿငိမ္တဲ့ ေန႔လယ္ခင္းတစ္ခုမွာ တိမ္စိုင္မွ်င္မွ်င္ေလး တစ္စကို ၾကည့္ေနရသလိုပါပဲ၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အားထုတ္မႈနဲ႔ ေ႐ြ႕မွန္းမသိ ေ႐ြ႕ေနတာမ်ိဳး...၊ အဲဒီညေနမွ ေတြ႔ရေပမယ့္ စကားေျပာေကာင္းတဲ့ ကိုဖုန္းလြင္ကလည္း ခင္မင္စရာ ေကာင္းလွတယ္၊ ကုိဖုန္းလြင္က စကၤာပူမွာ ေနတာၾကာေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာ အတူစားေသာက္ၾကရင္ လုပ္ေလ့႐ွိတဲ့ ဓေလ့ကေလးကိုေတာ့ မေမ့မေလ်ာ့နဲ႔...၊ ဝိုင္းထဲက လူေတြ ဘယ္သူမွ မသိရေအာင္ တိတ္တိတ္ကေလး ေကာင္တာမွာ ေငြ႐ွင္းသြားခဲ့တယ္၊

အဲဒီ ညေနခင္းမွာပဲ အံ့ၾသစရာ ဆံုေတြ႔မႈေလး ႏွစ္ခုလည္း ႀကံဳခဲ့ရတယ္၊ ဂ်ာရစ္၊ ဂ်ာရစ္နဲ႔ သူ႔ကိုယ္သူ ေရးတတ္တဲ့ ညီမငယ္မဒမ္ကိုးနဲ႔ ေတြ႔ျဖစ္တယ္၊ က်ေနာ္ သတိထားၿပီး ၾကည့္မိသေလာက္ ဂ်ာရစ္လည္း မေတြ႔သလို ေရာင္ေပစူးလည္း မေတြ႔မိပါဘူး၊ ဇဝနဥာဏ္ အျပည့္နဲ႔ စာေရးတတ္တဲ့ ညီမငယ္မဒမ္ကိုးက သူ႔စာေတြအတိုင္းကို ေဖာ္ေ႐ြေႏြးေထြး လွတယ္၊ ေနာက္ထပ္ ဆံုေတြ႔ရမႈက က်ေနာ့္ကို ပိုလို႔ေတာင္ အံ့ၾသရေစပါတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ဒီကြ်န္းကေလးမွာ ေတြ႔ဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္ေျခ အနည္းဆံုးလို႔ က်ေနာ္ ယူဆထားမိတဲ့ အစ္မခင္ဦးေမနဲ႔ ဆံုျဖစ္လို႔ပါ၊ စာေတြအေရးႏိုင္ဆံုး၊ လူသိအမ်ားဆံုး၊ ဓါတ္ပံုေတြ အ႐ိုက္ႏိုင္ဆံုး ဘေလာ့ဂါအစ္မ တစ္ေယာက္က ခင္ခင္မင္မင္ ဝင္ႏႈတ္ဆက္တာ ႀကံဳရေတာ့ စားလက္စ ငါး႐ွဥ့္ေျခာက္စပ္ေၾကာ္ေတာင္ င႐ုတ္သီး အရသာေပ်ာက္ၿပီး ေပါ့႐ႊတ္႐ႊတ္ ျဖစ္သြားသလို ပါပဲ၊ အေအးတစ္ခြက္ကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေသာက္ရင္း အစ္မခင္ဦးေမက ဘေလာ့ဂ္အေၾကာင္း၊ ဓါတ္ပံုေတြအေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့တယ္၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ အင္းေလးစားေသာက္ဆိုင္ ညေနခင္းဟာ ေနဝင္ခ်ိန္ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္လို႔ဆိုရင္ ဘေလာဂ့္ေရးေဖာ္ ညီမငယ္နဲ႔ အစ္မကို ဆံုေတြ႔လိုက္ရတာက မေတာ္တဆ ဖိတ္က်သြားတဲ့ ေဆးစက္ေလး ၂ စက္ကေန ျပန္ျပင္ဆြဲလိုက္တဲ့ အိပ္တန္းျပန္ ငွက္ကေလး ၂ ေကာင္ပါပဲ၊ မရည္႐ြယ္ခဲ့ေပမယ့္ ပန္းခ်ီကားက ပိုၿပီးျပည့္စံုဖို႔ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္...၊



ေနာက္ေတာ့ နာမည္ႀကီး ေအာခ်တ္ကို က်ေနာ္ေရာက္သြားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေရာက္သြားခ်ိန္က ေနာက္က်လြန္းေနလို႔ ဆိုင္ေတြသိမ္းၿပီး လူသြားလူလာလည္း သိပ္မ႐ွိေတာ့ဘူး၊ အျဖစ္က ဘာနဲ႔တူသလဲ ဆိုေတာ့... ႐ြာတစ္႐ြာက အေခ်ာအလွ ဂုဏ္သတင္း ႀကီးလွတဲ့ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ လံုမပ်ိဳေလးကို ၾကည့္ဖို႔ဆိုၿပီး ဧည့္သည္က ေရာက္ေတာ့လာပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ သူေရာက္ခ်ိန္က ပ်ိဳေမတစ္သင္း ေရခပ္ဆင္းခ်ိန္လည္း မဟုတ္၊ ႏြား႐ိုင္းသြင္းခ်ိန္လည္း မဟုတ္၊ ညီအစ္္ကိုမသိတသိ အခ်ိန္လည္း မဟုတ္၊ သူငယ္အိပ္ခ်ိန္လည္း မဟုတ္သလို သက္ႀကီးေခါင္းခ်ခ်ိန္ ကိုေတာင္မွ အေတာ္ေလးေက်ာ္ၿပီး ျဖစ္ေနလို႔ ႐ြာလယ္လမ္းမွာ ေခြးတစ္ေကာင္၊ ေၾကာင္တစ္ၿမီးမွ မ႐ွိေတာ့ဘဲ ကာလသား တစ္သိုက္နဲ႔ပဲ တိုးရသလိုမ်ိဳး...၊ း)ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေအာ့ခ်တ္ရဲ႕ မိတ္ကပ္ျပယ္သြားတဲ့ အလွကိုပဲ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုေလးတစ္ပံု က်ေနာ္ ႐ိုက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊ ကိုယ္ ထပ္လာခဲ့ဦးမယ္ ေအာခ်တ္...။ ။

(ခင္မင္ေဖာ္ေ႐ြလွတဲ့ အာဂႏၲဳ ကြ်န္းသူ၊ ကြ်န္းသားတခ်ိဳ႕ကို က်ေနာ္နဲ႔အတူ အပိုင္း ၃ မွာ လိုက္ေတြ႔ပါဦး...ေနာ)


ညီလင္းသစ္
၁၉ မတ္္၊ ၂၀၁၃

32 comments:

Anonymous said...

Great!

Nyi

Anonymous said...

Good morning..

really nice to see your photos and read your words..
thanks for your share.

ညိဳေလးေန said...

ဖားေအာက္ေက်ာင္းတိုက္ကို အဲဒီ့ေထာင့္က ရိုက္ေတာ့ ပိုေအးခ်မ္းဆိတ္ၿငိမ္ သြားသလိုပဲ။ ညီမေတာ့ အဲလိုရိုက္ဖို႔ တစ္ခါမွ စိတ္မကူးဖူးဘူး :)

johnmoeeain said...

ခုထိ ဖားေအာက္ေတာရ ေက်ာင္းကေလး ဆီကို မေရာက္ဖူးေသးဖူး :)

Woo.... I can type in mm font at http://www.mysteryzillion.org/project/webtext/ coz at office, can't use mmfont :D

San San Htun said...

ူမေတာ္တဆ ဖိတ္က်သြားတဲ့ ေဆးစက္ေလး ၂ စက္ကေန ျပန္ျပင္ဆြဲလိုက္တဲ့ အိပ္တန္းျပန္ ငွက္ကေလး ၂ ေကာင္ပါပဲ၊ မရည္႐ြယ္ခဲ့ေပမယ့္ ပန္းခ်ီကားက ပိုၿပီးျပည့္စံုဖို႔ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္...
အဲဒီစာသားေလးရယ္ ၊ ေနာက္ဆံုးပိုဒ္အေရးအသားေလးကို ၾကိ ုက္တယ္..ေနာက္အပိုင္းေတြ ထပ္ေမွ်ာ္ေနတယ္ ကိုညီလင္းသစ္...

ေရႊအိမ္စည္ said...

အိုးးးး
ၾကားဖူးနား၀ စင္ကာပူက စင္ကာပူမဟုတ္ေတာ့သလိုပဲ..။
အကို႔ အေရးအသားက ေတာ္ေတာ္ဆြဲေဆာင္ႏိုင္သလို..
ဖတ္ေနရင္း အသက္ရႈဖို႔လဲ ေမ့တယ္..။
အဲသလို ဖားေအာက္ေတာရ တရားစခန္းရွိေနတာ
ညီမ တကယ္မသိဘူး။
ျမန္မာေက်ာင္းကို အတြင္းေကာ၊ အျပင္ပါ ျမင္ေတြ႔ခြင့္ ရတာလဲ စိတ္ေက်နပ္စရာ..။
“အိပ္ခ်္ဒီဘီနဲ႔ ကြန္ဒို” တဲံ့..။ ညီမ လဲ မသိဘူး..။
လိေမၼာ္ပင္ကို ခုမွ ေသခ်ာျမင္ဖူူးတာ ဆိုရင္ ရယ္ၾကေလမလား မသိဘူး..။
လွလို္က့္ျဖစ္ျခင္း..အဲ့အပိုဒ္ကို ဖတ္ျပီး ျပံဳးမိေသးတယ္..။
ေနာက္..အကို ရိုက္ျပ၊ ေျပာျပတဲ့ေနရာေတြ....ကၽြန္းေသးေသးေလးမွာ အဲသေလာက္စံုစိေနမယ္လို႔ မထင္ခဲ့မိတာ အမွန္ပါ....။
ဓာတ္ပံုေတြကို သေဘာတက်ၾကည့္ရင္း ေဘလာ့ဂ္ဂါေတြနဲ႔ ဆံုေတြ႔မႈေတြကို ေရးထားတာကို သဘာတက်ျဖစ္မိတယ္..။
အကို တကယ္ စာေရးေကာင္းပါတယ္..။
အပိုင္း (၃) သို႔ ခ်ီၤတက္ရန္ အသင့္............... ။

Anonymous said...

ဂ်ာရစ္နဲ ့ကြန္ ့ကုုိဒီကသတိရေနတယ္လိုု ့..စကားေလးမွမပါးလိုုက္ရ..
အိုုင္အိုုရာ

Anonymous said...

ကိုညီလင္းသစ္ ေရးလုိက္ေတာ.လဲ စင္ကာပူက ေပ်ာ္စရာေလးဘဲ။ ေနေနက်လူေတြရဲ. အျမင္မ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ၊ တျခားေ၀းေ၀းတေနရာက လာတဲ.လူရဲ. အျမင္ကလဲ တမ်ဳိးစိတ္၀င္စားဖို.ေကာင္းပါတယ္။
အဲ.လို ေနရာေဒသ တေနရာရာကိုသြားျပီး အဲ.ေနရာေဒသရဲ.အေၾကာင္း ကိုယ္.အျမင္နဲ.ကိုယ္ ေရးထားတာမ်ဳိးကို စိတ္၀င္စားတယ္။

အေရာင္ေတြက မတူတာေတာ.အမွန္ဘဲေနာ္။
အေရာင္ေတြကပိုေတာက္တယ္။ အေနာက္တိုင္းျပည္တို.၊ ဂ်ပန္တို.လိုေနရာမ်ဳိးေတြမွာက်ေတာ. အေဆာက္အဦးအေရာင္ေတြက မႈိင္းမႈိင္းေတြမ်ားတယ္၊ဒါကလဲ သူတို.ဆီက ရာသီဥတုနဲ.အလိုက္အထိုက္ထင္ပါတယ္။
အခုစင္ကာပူပံုေတြမွာၾကည္.ရတာ အေဆာက္အဦးအေရာင္ေတာက္ေတာက္ေတြဆိုတာ အေနာက္ဖက္တိုင္းျပည္ေတြမွာသိပ္မေတြ.ရတဲ.အေရာင္ေတြဘဲ။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ခရီးသြားပို.စ္ဖတ္ေနရတာ ေပ်ာ္ဖို.ေကာင္းပါတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္မသြားႏိုင္ေသးေပမယ္. အခုလို အေသးစိတ္ေရးျပ၊ ေျပာျပနဲ.ဓာတ္ပံုေတြပါ ၾကည္.ရတာ တကယ္စိတ္၀င္စားပါတယ္။ ေက်းဇူးပါဘဲ။

Anonymous said...

တရုတ္ပညာရွိ ရုပ္ထု ပံုရယ္၊ ေဟာပါးဗီလာက ပံုရယ္၊
ျမန္မာ၀န္ၾကီးတပါးပံုရယ္၊ က်ားဘမ္းပရုပ္ဆီေတြလက္ေဆာင္ေပးေနတဲ. က်ားေလးေတြရဲ.ပံုေတြကိုၾကည္.ရတာ မယ္လမုဘုရားက အရုပ္ေတြလိုဘဲေနာ္

Aunty Tint said...

ပင္ကုိယ္ဓာတ္ခံကေကာင္းၿပီးသားဆိုေတာ့ လက္ေတြ႔လႈပ္ရွားမႈေပၚမွာ ရိုက္္ခ်က္ေလးေတြနဲ႔အတူ သီကံုးသြားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြက ဖတ္ရတာ စိတ္၀င္စားစရာေပါ့ ေမာင္ညီလင္းေရ။ မရိုးမအီေအာင္ကို ျခယ္မႈံးတတ္ပါေပတယ္ အပိုင္း-၃ကို ေမွ်ာ္တလင့္လင့္ပါ း)
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္

Cameron said...

ဆံုေတြ႔ခဲ႔ရတဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဖြဲ႔ညႊန္းထားပံုေလး သိပ္သေဘာက်တာပဲ...အစ္ကို..။ အစ္ကိုဆက္ေရးမယ့္ အပိုင္းဆက္ကေလးကို လိုက္လာခဲ႔ဦးမယ္...း)

Anonymous said...

ဖတ္လို ့အရွိန္ေကာင္းေနတုန္း အပိုင္း၃ တဲ့ ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲက်ေနတာဘဲ
ျမန္ျမန္ေလးပါေနာ္ း)
AA

ျမေသြးနီ said...

ကိုညီ စာေလးေတြ ဖတ္ရတာ ခင္မင္မႈ ၊ ေႏြးေထြးမႈနဲ႔ အတူူ စာဖတ္သူကို အဆံုးအထိ ဆြဲေဆာင္ေခၚယူ သြားႏိုင္တဲ့ ေသသပ္တဲ့ အေရးအဖြဲ႔၊ ရႈေထာင့္ေကာင္းေကာင္းကေန ရိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြရဲ႕ ဖမ္းစားမႈေၾကာင့္ ဖတ္လို႔ဆံုးသြားမွန္းေတာင္ သတိမထားမိဘူးရယ္။ ဆက္ရန္ေမွ်ာ္ေနပါ့မည္...

ညိမ္းႏိုင္ said...

အမွန္ကေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးအားထုတ္မႈနဲ႕ ေသာက္မွန္း
မသိေသာက္ေနတာမ်ဳိးပါအကိုရ...... :))))
Eunos မွာ၂ႏွစ္ေလာက္ေနခဲ့ေပမယ့္ ဖားေအာက္ေတာရ
ေက်ာင္းကို နာမည္ပဲသိၿပီး ခုထိမေရာက္ဖူးေသးဘူးရယ္၊
ဘုရားတရားနဲ႕ အဲ့လိုနီးတာကလား....၊ခုမွအကိ္ု႕ပိုစ္ထဲ
ကေနတစ္ဆင့္ ေရာက္သြားရေတာ့တယ္....ျဖစ္ပံုက... :)

Anonymous said...

ျဖစ္ရေလတယ္ အကိုညိမ္းႏိုင္
:D :D

thuthu

ေနာ္ေနာ္ said...

ဖတ္လို႕ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ဘေလာ႕ဂါညီအစ္ကို ေအာင္ နွမေတြနဲ႔ ေနြးေႏြးေထြးေထြး ေပ်ာ္စရာပါ။ အမလည္း ဖားေအာက္ေတာရေက်ာင္းကို မၾကာခဏ ဆြမ္းကပ္ဖို႕ ေရာက္ပါတယ္။အလြန္ေအးခ်မ္းတဲ႔ေနရာေလးပါ။တိုပါးရိုး ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းဓာတ္ပံုေတြက ကိုညီလင္းသစ္ရိုက္ထားတာ ပိုပီး ခမ္းနားသြားသလိုပဲ။ အရသာရွိတဲ႔ အစားေတြ ၾကိဳက္သလို အရသာရွိတဲ႔ စာေလးေတြဖတ္ရတာ နွစ္သက္တယ္။ အရသာရွိတဲ႔ စာေကာင္းေလးေတြ ေရးတတ္သူေတြကိုလဲ သိပ္အားက်တယ္။ အပိုင္း (၃) ေမွ်ာေနပါ၏

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

မေရာက္ဖူးေပမယ့္ နာမည္ၾကိးေနတဲ႕ ဖားေအာက္အေၾကာင္းေလး သိရေတာ့ ပိုေတာင္မွ ေရာက္ဖူးခ်င္သြားတယ္အကို ...:) အစစအရာရာ ျမန္မာအစားေသာက္နဲ႕ ျမန္မာ့အလြမ္းေျပ၊ အစားထိုးေျဖသိမ္႕ စရာေတြ ရွိေနလို႕ အဲ႕ျမိဳ႕ေလး နာမည္ၾကီးေနတာ မ်ားလားအကို ..:)))

Anonymous said...

စာေရးေကာင္းလိုက္တာ...
ကိုည့ီ စာတိုင္းမွာ (အမ ျမေသြးေျပာသလို) ခင္မင္မႈ ၊ ေႏြးေထြးမႈနဲ႔ ေစတနာ ေတြအျမဲ ေတြ ့ရတတ္တယ္…
ေတာ္ရာမွာေန ေနရတဲ့ သူတေယာက္ကို ေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္လာဖို ့… ေျပာျပေနသလိုဘဲ…ေက်းဇူးပါ ကိုညီ…
စိတ္ဝင္စားစြာ နဲ ့အပိုင္း၃ ကိုေမွ်ာ္ေနပါ၏…

Shinlay said...

ကိုညီနဲ ့အတူသူငယ္ခ်င္းေတြကိုတကယ္ အျပင္မွာေတြ ့
ရသလိ္ုပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့
တေန ့ေန ့ၾကံဳခဲ့ရင္ ေနရာရာမွာေတြ ့ျဖစ္မလားပဲ။

ခ်စ္စံအိမ္ said...

ဖားေအာက္ေတာရဆိုလို ့ ၿမန္မာၿပည္ကထင္တာ ဆက္ၿဖစ္ေတာ့မဟုတ္ပါလား.. ကုိယ္မသိတာေတြမေရာက္ဖူးတာေတြမ်ားေနပါလားေနာ္..ေက်းဇူးပါ အကုိ

ပစ္ပစ္ said...

ေပ်ာ္ရႊင္စရာ
အမွတ္တရ ခရီးစဥ္ေလးေပါ အကိုရ
ပံုေတြၾကည့္ရတာနဲ႕တင္
စင္ကာပူကို ကိုယ္တိုင္ေ၇ာက္သြားသလိုပါဘဲ

kophone said...

Really nicely, vividly and vibrantly written. Now I appreciate more of being in Singapore and being Asian.
Nicely done Ko Nyi Linn Thit. Too bad I didn't have a chance to meet you here in Swiss. May be next time.
Phone Lwin

ညီလင္းသစ္ said...

Nyi...
Thanks...!

Anonymous...
Thank you for your visit and kind comment.

ညီမေလးဇြန္...
^_^ 2.

မညိဳေလး...
ပံုထဲမွာ သစ္ပင္ကေလးေတြ၊ ျမက္ပင္ေလးေတြ ပါေစခ်င္လို႔ က်ေနာ္က အဲဒီေထာင့္ကို ေ႐ြးလိုက္တာပါ၊ အင္း..ဘယ္ဖက္က ႀကိဳးတန္းရယ္၊ ဟိုးအေနာက္က တိုက္ရယ္၊ ညာဖက္ ကားပါကင္က ကားေတြရယ္ မပါရင္ ဒီပံုေလးက ပိုလို႔ေတာင္ အဆင္ေျပဦးမယ္..၊ း)

johnmoeeain...
ဒါဆိုရင္ေတာ့ သြားျဖစ္ေအာင္ သြားၾကည့္ဖို႔ က်ေနာ္ကပဲ တိုက္တြန္းပါရေစဗ်ာ..၊ း)

ညီမစန္းထြန္း...
အားေပးတာ ေက်းဇူးပါ ညီမေရ...၊ း)

ညီမေ႐ႊအိမ္စည္...
ပို႔စ္ထဲမွာ ပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခ်က္ခ်င္းကို ဆစ္ပိုင္းၿပီး ႏွစ္သက္ေၾကာင္း ေျပာျပသြားလို႔ ေက်းဇူးပါ ညီမေရ..၊ မပ်က္ကြက္ေသာ အားေပးမႈနဲ႔ အၿမဲ လာလည္တဲ့ အတြက္ေရာ၊ ခ်စ္စရာ ကြန္မန္႔ေလးေတြ အတြက္ေရာ ေက်းဇူးပါေနာ္...၊ း)

မအိုင္အိုရာ...
ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ ျဖစ္ပံုကိုက ေျပးေျပးလႊားလႊား သြားသြားလာလာ...၊ း)

အမည္ဝွက္စာဖတ္သူ (၁)...
ဟုတ္ပါတယ္၊ အေ႐ွ႕တိုင္းနဲ႔ အေနာက္တိုင္း.. အေရာင္သံုးစြဲပံု၊ အႀကိဳက္ေတြ မတူတဲ့ အေၾကာင္း က်ေနာ္လည္း သတိထားမိတယ္ဗ်၊ ႐ွင္သန္ႀကီးျပင္းရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေပၚ မူတည္လို႔ အေရာင္ေတြအေပၚ ႏွစ္သက္ပံုကလည္း ကြဲလြဲလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္၊ ေျပျပစ္ၿပီး ခင္မင္ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ ကြန္မန္႔ေလးအတြက္လည္း ေက်းဇူးပါလို႔ ဆိုပါရေစ...၊

အမည္ဝွက္စာဖတ္သူ (၂)...
အစစ္ပဲဗ်ား...၊ က်ေနာ္လည္း ဒီလိုမ်ိဳး ခပ္ဆင္ဆင္ အ႐ုပ္ေတြ တစ္ေနရာမွာ ျမင္ဖူးပါတယ္ ေအာက္ေမ့ေနတာ...၊ အခုမွပဲ သိေတာ့တယ္..၊ း)

တီတင့္...
တီတင့္ဆီကေန အၿမဲတမ္း အဲဒီလို အားေပးတဲ့ ကြန္မန္႔ေလးေတြ ဖတ္ရတာ ေရးရသူအတြက္ တကယ္ပဲ အား႐ွိေစတယ္၊ ေက်းဇူး အမ်ားႀကီး တင္ပါတယ္ တီတင့္ေရ၊

ညီမမိုး...
ဟုတ္ကဲ့..၊ ႏွစ္သက္တာ သိရလို႔လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ညီမေရ...၊

AA...
အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္က အခုလို အပိုင္းလိုက္ကို ခြဲမေရးခ်င္တာပါ၊ ဖတ္ရသူေတြ အတြက္ အရမ္းႀကီး ႐ွည္ေနမွာစိုးလို႔ ျဖတ္ခ်လိုက္ရတာ..၊ အပိုင္း ၃ ကို ျမန္ျမန္ေလး တင္ပါ့မယ္၊ း)

အစ္မျမေသြး...
အစ္မဆီက အခုလိုမ်ိဳး ခင္မင္ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ ကြန္မန္႔ေလး ဖတ္ရတာ တကယ္ပဲ အား႐ွိ စရာပါ..၊ မလြယ္ကူ ခက္ခဲတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ ႀကံဳရသည့္တိုင္ အၿမဲလိုလို လာလည္ေနတဲ့ အတြက္လည္း ေက်းဇူး အမ်ားႀကီး တင္ပါတယ္ အစ္မေရ..၊

ကိုညိမ္း...
ဒါကေတာ့ဗ်ာ.. အေၾကာင္းအခြင့္ မသင့္ေသးေတာ့လည္း ႐ြာနားဘုရား၊ ႐ြာသား မၾကည္ညိဳ ဆိုသလို ျဖစ္မိတာ ေနမွာပါေလ..၊ း) တရားစခန္းေလးက တကယ္ပဲ ေအးခ်မ္းတာေတာ့ အမွန္ပဲဗ်...၊

မေနာ္ေနာ္...
ဖားေအာက္ေတာရမွာ မၾကာခဏ ဆြမ္းကပ္ခြင့္ႀကံဳတာ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရမွာ ေပါ့ေနာ္..၊ ပေရာ္ဖက္႐ွင္နယ္ မဟုတ္ဘဲ ဒီလိုပဲ ဝါသနာအေလ်ာက္ ေရးေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔လို စာေရးသူေတြကို မေနာ္ေနာ္ရဲ႕ ကြန္မန္႔လို အားေပးမႈမ်ိဳးေတြက ေ႐ွ႕ဆက္ဖို႔ တြန္းအားျဖစ္ေစပါတယ္..၊ ေက်းဇူးပါလို႔...၊

ညီမအိန္ဂ်ယ္လိႈင္...
ေသခ်ာတယ္ ညီမေရ..၊ အဲဒီကြ်န္းကေလး နာမည္ႀကီးရတဲ့ အခ်က္ေတြထဲမွာ အဲဒါေတြ ေၾကာင့္လည္း ပါလိမ့္မယ္...၊ း)

အမည္ဝွက္စာဖတ္သူ (၃)...
က်ေနာ္ ႀကံဳေတြ႔၊ ခံစားရသလို ေရးလိုက္တဲ့ စာေလးေတြက ဖတ္ရသူအတြက္ စိတ္ေက်နပ္စရာ ျဖစ္ေစတာ သိရလို႔ ဝမ္းသာမိပါတယ္၊ ရင္းႏွီး၊ ေႏြးေထြးတဲ့ ကြန္မန္႔ေလး အတြက္လည္း ေက်းဇူး တင္ပါတယ္ေနာ္...၊

အစ္မ႐ွင္ေလး...
က်ေနာ္လည္း အစ္မ႐ွင္ေလး အပါအဝင္ အားလံုးနဲ႔ ထပ္ဆံုခ်င္ ပါေသးတယ္၊ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ျဖစ္ေကာင္းပါရဲ႕လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတာ ပါပဲဗ်ာ..၊

ညီမခ်စ္စံအိမ္...
ကြန္မန္႔ေလးအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ညီမေရ...၊ း)

ညီမပစ္ပစ္...
ေပ်ာ္႐ႊင္စရာလည္း ဟုတ္သလို အမွတ္တရလည္း ျဖစ္ခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ ညီမေရ..၊ လာလည္တာ ေက်းဇူးပါေနာ္..၊

Ko Phone Lwin,
Indeed, you can be proud of being Asian and can be happy to live in Singapore where there are many interesting things in every corner of the streets. :) Yeah, it's a shame that I couldn't manage to meet you here. Hope we'll have more chances next time. Take care!

မဒမ္ကိုး said...

ေမ်ာသြားလိုက္တာမ်ား ကိုယ္ကိုတိုင္စလံုးမွာေနတာဟုတ္ေရာဟုတ္ရဲ႕လားေတာင္သံသယျဖစ္မိတယ္ လွလိုက္တဲ႕ပံုေတြပါလားအကိုေရ
( ဒါမွန္းသိရင္ေယာင္ေပစူးနဲ႕လာပါတယ္ ဟီးးဟီးး )

Anonymous said...

ကိုယ္တိုင္ေတာင္ စ လံုးမွာ ေနတာလား သံသယျဖစ္မိတယ္ ဆိုတဲ့ မဒိုး စကားကို ဖတ္ျပီး ျပံဳးမိတယ္..။
အဟုတ္ကို ကိုညီလင္းသစ္ စာေရးေကာင္းပံုေတာ့... :)) ။

thuthu

Anonymous said...

ၾကိဳးတန္းရယ္၊ ကားေတြရယ္၊ အေနာက္က ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္တိုက္ၾကီးရယ္မပါေတာင္မွ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းလို႔ ျငိမ္းခံစားလို႔မရပါဘူး။ ဒီအတိုင္း က်ယ္၀န္းတိတ္ဆိတ္ျပီး ျမက္ခင္းျပင္ သစ္ပင္ပန္းပင္ေတြနဲ့ ေနခ်င္စဖြယ္ တိုက္အိမ္ တစ္လံုးမွ်သာပါပဲ။ ျငိမ္းတစ္ေယာက္ထဲရဲ့အျမင္ ေနာ္။ အညာကဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြနဲ့ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကိုမတူတာကိုး။
“ ျမန္မာျပည္မွာ အတူစားေသာက္ၾကရင္ လုပ္ေလ့႐ွိတဲ့ ဓေလ့ကေလးကိုေတာ့ မေမ့မေလ်ာ့နဲ႔...၊ ဝိုင္းထဲက လူေတြ ဘယ္သူမွ မသိရေအာင္ တိတ္တိတ္ကေလး ေကာင္တာမွာ ေငြ႐ွင္းသြားခဲ့တယ္၊“ အဲဒါအဟုတ္ပဲ၊ ျငိမ္းတို့ျမန္မာဓေလ့။
“ ေနဝင္ခ်ိန္ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္လို႔ဆိုရင္ ဘေလာဂ့္ေရးေဖာ္ ညီမငယ္နဲ႔ အစ္မကို ဆံုေတြ႔လိုက္ရတာက မေတာ္တဆ ဖိတ္က်သြားတဲ့ ေဆးစက္ေလး ၂ စက္ကေန ျပန္ျပင္ဆြဲလိုက္တဲ့ အိပ္တန္းျပန္ ငွက္ကေလး ၂ ေကာင္ပါပဲ၊ မရည္႐ြယ္ခဲ့ေပမယ့္ ပန္းခ်ီကားက ပိုၿပီးျပည့္စံုဖို႔ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္...၊“ ေကာင္းလိုက္တဲ့အေတြးနဲ့အေရးပါပဲ။ ညီလင္းဘေလာ့ဂ္ထဲကေန သူတို့ဆီကိုသြားလည္ဖူးတာမို့ သူတို့နဲ့ေတြ႔တဲ့အေၾကာင္းေတြဖတ္ရတာ ကိုယ့္အသိေတြက်ေနတာပဲ၊ ေပ်ာ္စရာၾကီး။ ကၽြန္းကေလးေပၚကပံုျပင္ေနာက္တစ္ပိုင္းကို ဆက္နားေထာင္ပါအံုးမယ္။
ျငိမ္း

khin oo may said...

ခ်စ္တာကိုး.။(ဟဟင္)

Anonymous said...

Ofcourse!because of your writing and friendship of some bloggers in SG,the tiny red dot is brighter.We may cross somewhere like KOM,i hope.
Gyidaw

Anonymous said...

Ofcourse!because of your writing and friendship of some bloggers in SG,the tiny red dot is brighter.We may cross somewhere like KOM,i hope.
Gyidaw

မိုးညခ်မ္း said...

ပထမဆံုး စသေဘာက်တာေတာ့ လိေမၼာ္ပင္ႀကီးပဲ ... ညီမေလးဆုိလည္း လိေမၼာ္သီးခူးစားလို႕ရလားပဲ ေတြးမိမွာ ... ေနာက္ၿပီး မမဒိုးကန္တုိ႕နဲ႕ေတြ႕တာေတြ Blogger ေမာင္ႏွမေတြနဲ႕ ဆံုတာေလးေတြ ျပန္ေျပာျပေတာ့ ရင္ထဲမွာၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလးေႏြးေထြးသြားတယ္ ... အခါအခြင့္မ်ားသင့္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ ျပည္တြင္း/ျပည္ပ Blogger ေမာင္ႏွမေတြအာလံုးနဲ႕ ဆံုခ်င္မိတယ္ အစ္ကိုေရ ... :)

Anonymous said...

ဖုန္းဆက္လုိ႕မရတဲ့ ေနရာေရာက္ေနလို႕ မဆက္ျဖစ္ဘူး ကုိညီလင္းသစ္ေရ။ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတယ္ဆိုလုိ႕ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ ကုိညီလင္းသစ္အေရးအသားနဲ႕ပဲ စင္ကာပူကုိ အလည္သြားလိုက္ဦးမယ္
(လီယုိ)

khin oo may said...

ကိုယ္ ထပ္လာခဲ့ဦးမယ္ ေအာခ်တ္...။ ။