႐ြာကေလးရဲ႕ ေနဝင္ခ်ိန္

'ဒီညေနေစာင္းမွာ အဆင္ေျပရင္ ဓါတ္ပံုသြား႐ိုက္ဖို႔ စဥ္းစားထားတယ္' လို႔ က်ေနာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူတို႔ အားလံုး လွမ္းၾကည့္ၾကတယ္၊ သူတို႔ဆိုတာက သူငယ္ခ်င္း လင္မယားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ မအိမ္သူပါ၊ က်ေနာ့္ဆီ က ဒီလိုစကားၾကားရလို႔ သိပ္ေတာ့ မအံ့ၾသၾကပါဘူး၊ ဘာမွလည္း ထူးျခားဟန္ မျပၾကဘူး၊ ၿပံဳးၿပီးပဲ ၾကည့္ေန ၾကတယ္၊ ' ျဖစ္တယ္ မဟုတ္လား ' လို႔က်ေနာ္ ထပ္ေမးေတာ့ ' ျဖစ္တာေပါ့၊ သြားသာသြား ပါ ' တဲ့၊ အိုေက ဆိုၿပီး က်ေနာ္ဝမ္းသာသြားတယ္၊ အမွန္ေတာ့ ေမးသာေမးတာပါ၊ က်ေနာ့္ကို သူတို႔တားမွာ မဟုတ္ဘူးဆို တာ သိၿပီးသား...၊ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုမ်ိဳး ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ အတူတကြ ႐ွိရမယ့္အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ တည္း ထြက္သြားဖို႔ကလည္း မေကာင္းဘူး မဟုတ္လား၊ တခါတခါမွာ မိသားစု၊ လူမႈေရးနဲ႔ တဦးတည္းဆႏၵ သံုးပြင့္္ဆိုင္ကို ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ ထိန္းရတာ နဲနဲေမာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔အထိေတာ့ ကံေကာင္းပါတယ္၊ ပေရာ္ဖက္႐ွင္နယ္မဟုတ္၊ ဘာမဟုတ္နဲ႔ ဓါတ္ပံုေတြ ေလွ်ာက္,ေလွ်ာက္႐ိုက္ေနတာ မအိမ္သူက ဘာမွ မေျပာခဲ့ဘူး၊ က်ေနာ့္ဖက္ကလည္း သူ႔ နားလည္မႈကို အလြဲသံုးစား မလုပ္မိဖို႔ သတိထားေနရတာေပါ့ေလ..၊

ဒီေတာင္ေပၚ ေရာက္တဲ့ေန႔ကတည္းက တညေနေလာက္ေတာ့ Sunset ဓါတ္ပံု ႐ိုက္ရရင္ေကာင္းမယ္လို႔ က်ေနာ္ စိတ္ကူးထားခဲ့တယ္၊ ေနေရာင္အေနအထား၊ တိမ္၊ location စတာေတြကို ၾကည့္ေတာ့ မဆိုးလွဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ထဲထားၿပီး ဓါတ္ပံုသြား ႐ိုက္ဖို႔လည္း မလုပ္ခ်င္ဘူး၊ အဲဒီလို အေျခ အေနမွာ သူငယ္ခ်င္းလင္မယား ေရာက္လာခဲ့ေတာ့ က်ေနာ္က အခြင့္အေရးကို ရေအာင္ယူလိုက္တာပါ၊

ခြင့္ျပဳမိန္႔က်ေတာ့ လိုအပ္တာေတြ က်ေနာ္စစ္ၾကည့္တယ္၊ ကင္မရာထဲမွာ ဓါတ္ခဲအား အျပည့္၊ မေန႔ကမွ သြင္းထားၿပီးသား၊ ေအးလြန္းတဲ့ အေျခအေနမွာ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ရင္ ဓါတ္ခဲကုန္တာ ျမန္တတ္လို႔ ဒီေတာင္ေပၚကို လာကတည္းက အားသြင္းစက္ပါ ယူလာခဲ့တယ္၊ ေသခ်ာေအာင္ ႏွစ္ရက္တခါ အားျပန္သြင္းတယ္၊ ၿပီးေတာ့ Backup ကင္မရာကို စစ္တယ္၊ သူကေတာ့ ဒီေရာက္ထဲက တခါမွ မသံုးရေသးဘူး၊ ဓါတ္ခဲကိုလည္း အား အျပည့္ သြင္းထားၿပီးသား..၊ အေရးေပၚအေျခအေန အတြက္ ပူစရာမလို..၊ ညေနမွာ အဓိကသံုးမယ့္ မွန္ဘီလူးကို သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္တယ္၊ လိုရမယ္ရ ယူသြားမယ့္ မွန္ဘီလူးေတြကို စစ္တယ္၊ ေရစိုရင္ သုတ္ရ မယ့္အဝတ္၊ ကင္မရာနဲ႔ သံုးေခ်ာင္းေထာက္ တြဲတဲ့ Quick-release ျပား၊ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး အငယ္စား၊ စတာ ေတြကို အားလံုး စစ္ေဆးလိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အားလံုးကို ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ထည့္ၿပီး ဇစ္ပ္ ပိတ္လိုက္ခ်ိန္က ေန႔လယ္ ၂ နာရီခြဲ..၊ ညေန ေနဝင္ခ်ိန္မွာ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ရန္အသင့္...၊ အရင္ရက္ေတြက က်ေနာ္ေလ့လာထား သေလာက္ ေနက ညေန ၅ နာရီ ၁၀ မိနစ္မွာ ဝင္တယ္၊ ဒီေတာ့ ၄ နာရီ ၁၅ ေလာက္ ဒီကထြက္ရင္ရၿပီ ဆိုၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ စကားေျပာ၊ ရီေမာ ေနခဲ့တယ္၊

တကယ္တမ္း ဘန္ဂလိုက က်ေနာ္စ,ထြက္ေတာ့ ၄ နာရီ ခြဲေနၿပီ၊ ဒီၾကားထဲ မေမွ်ာ္လင့္တာက ျဖစ္လာေသး တယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ငွားထားတဲ့ ski နဲ႔ဖိနပ္ကို ျပန္အပ္ဖို႔ပါ၊ ပထမေတာ့ ေနာက္တစ္ရက္ ဆက္ငွားဖို႔ပဲ၊ ေနာက္ေတာ့မွ မနက္ျဖန္ မစီးျဖစ္တာ ေသခ်ာေတာ့ အသြားမွာ ဝင္အပ္ခဲ့ဖို႔ ျဖစ္လာေတာ့တယ္၊ က်ေနာ္သြား ရမွာလည္း အဲဒီဆိုင္ေ႐ွ႕က ျဖတ္ရမွာပါပဲ၊ ဒါက ျပႆနာ မ႐ွိဘူး၊ ျပႆနာက လူေတြ...၊ ဒီအခ်ိန္ဆို အဲဒီ ဆိုင္မွာ ski ျပန္လာအပ္တဲ့ လူေတြ၊ ေနာက္ရက္အတြက္ စရန္သတ္တဲ့ လူေတြနဲ႔ ျပည့္ေနလိမ့္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ အခု အျပင္ထြက္မယ့္ ကံဆိုးသူေမာင္႐ွင္ကလည္း က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲ..၊ ဆိုေတာ့ ေက်ာမွာ ကင္မရာအိတ္ကိုပိုး၊ အဲဒီအိတ္မွာ Tripod ကိုခ်ိတ္၊ ပခံုးေပၚမွာ ski နဲ႔တုတ္တံကိုထမ္း ညာဖက္လက္နဲ႔ထိန္း ကိုင္၊ ဘယ္လက္က ski boots အေလးႀကီးကိုဆြဲၿပီး ဘန္ဂလိုေ႐ွ႕က ႏွင္းဖံုးကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးကို ျဖတ္ဆင္း သြားလိုက္တယ္၊ ဒီတခါေတာ့ အငဲရဲ႕ ' ဒီကြင္းျပင္ႀကီးေပၚ တို႔ေလွ်ာက္ဖူးတယ္ 'ကို မဆိုႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ အသက္ကိုပဲ မနည္းလု ႐ွဴေနရတယ္..၊

ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ၊ လူေတြ လူေတြဆိုတာ.. အရင္ သမဝါယမေခတ္က ျပည္သူ႔ဆိုင္ ကာေဘာ္လစ္ဆပ္ျပာ ေပးေနသလား မွတ္ရ၊ ဒီလူတန္းႀကီး ကုန္တဲ့အထိ ေစာင့္ေနရင္ေတာ့ sunset ဓါတ္ပံု မေျပာနဲ႔ sunrise ဓါတ္ပံု ႐ိုက္ႏိုင္ရင္ေတာင္ ကံေကာင္း၊ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ေဟာလီးဝုဒ္ မုဒ္သြင္းၿပီး 'တဆိတ္ေလာက္ဗ်ာ၊ အေရးႀကီးလာလို႔ပါ၊ စိတ္မ႐ွိၾကပါနဲ႔' လို႔ ေအာ္ဟစ္၊ အနီးမွာ ႐ွိတဲ့ ဆိုင္ဝန္ထမ္းကို 'ဒါ ျပန္လာအပ္တဲ့ ski ေတြပဲ၊ ဒီအတိုင္းထားခဲ့ရင္ ျဖစ္တယ္ မဟုတ္လား ကိုယ့္လူ' လို႔ ေျပာၿပီး သူေခါင္းညိတ္ ျပတာေတာင္ မေစာင့္ဘဲ အတင္း ျပန္ထြက္လာခဲ့ရတယ္၊

က်ေနာ္ ေ႐ြးခ်ယ္ထားတဲ့ ေနရာေရာက္ေတာ့ ေတာင္စြယ္ ေနမကြယ္မီေလးပါပဲ၊ ေတာ္ေသးတယ္၊ ဘယ္ ပါးကြက္သားကမွ က်ေနာ့္ကို ေစာင့္မေနခဲ့လို႔..၊ ဒါနဲ႔ tripod ကို အျမန္ဆင္၊ ကင္မရာကို တင္ၿပီး Test shots ေလးငါးပံုေလာက္ ခပ္သြက္သြက္ေလး ႐ိုက္လိုက္တယ္၊ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေအာက္ခ်မလို႔ ေဘးဘီၾကည့္ လုိက္ေတာ့ ပတ္ပတ္လည္ ႏွင္းခ်ည့္ပဲ၊ ဘယ္မွ ခ်စရာမ႐ွိလို႔ ဒီအတုိင္းပဲ ဆက္လြယ္ထား ရတယ္၊ အိမ္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ မီးေတြ စ,ထြန္းစ ျပဳေနၿပီ၊ ဒါနဲ႔ ေနဝင္ခါစ အခ်ိန္ေလးမွာ settings ေပါင္းစံုနဲ႔ ပံုေတြ ဆက္တိုက္ ႐ိုက္ေနလိုက္တယ္၊ ခုနတုန္းကေတာ့ ေျပးလိုက္လႊားလိုက္နဲ႔ ဆိုေတာ့ ေမာၿပီး လူက အိုက္ ေတာင္ ေနေသးတယ္၊ အခုက်မွ ျပန္ခ်မ္းလာတယ္၊ ဒီမွာက ညေနေစာင္းတာနဲ႔ အပူခ်ိန္က သုညေအာက္ ၈ ကေန ၁၀ ေလာက္အထိကို တန္းက်သြားတာ၊ ေျခအိတ္အထူနဲ႔ ဖိနပ္အထူ ဝတ္ထားတဲ့ၾကားက ေျခေထာက္က လည္း ပို,ပိုေအးလာတယ္၊ လက္ေခ်ာင္းေတြက အဆိုးဆံုးပဲ၊ က်ေနာ္ဒီကို ေရာက္ေတာ့ သာမန္ ski စီးတဲ့ လက္အိတ္ပဲ ပါလာတယ္၊ အဲဒီလက္အိတ္ကို ခြ်တ္လိုက္၊ ႐ိုက္လိုက္၊ အခုျပန္ဝတ္လိုက္၊ အခုပဲ ျပန္ခြ်တ္ ႐ိုက္လုိက္နဲ႔..၊ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္တာနဲ႔ လိုအပ္ရင္ လက္ေခ်ာင္း ေတြ ဖြင့္လို႔ရတဲ့ လက္အိတ္ တစံု ဝယ္လိုက္ရ တယ္၊ အဲဒီ လက္အိတ္နဲ႔က် အေတာ္ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ သူလည္း လက္ေခ်ာင္းေတြ ဖြင့္ထား တာၾကာရင္ ေအးလြန္းတာနဲ႔ ကင္မရာ ခလုတ္ေတြေပၚမွာ လက္ေခ်ာင္းေတြက ထံုက်င္ေနျပန္ေရာ..၊ ခလုတ္ကို ထိထားသလား၊ ႏွိပ္မိ ေနသလားေတာင္ မသိရဘူး၊ ဒါနဲ႔ ေနာက္ထပ္ အသားကပ္လက္အိတ္ လို မ်ိဳး တစံု ထပ္ဝယ္ရျပန္ေရာ..၊ အခု အဲဒီ လက္အိတ္ ႏွစ္ထပ္ဝတ္ထားတာေတာင္ လက္ေခ်ာင္းေတြက တေျဖးေျဖးနဲ႔ ေအးလာတယ္၊ ေအးလြန္းလို႔ ပင္အပ္ ေသးေသးေလးေတြနဲ႔ ထိုးသလို စူးကနဲ၊ စူးကနဲ နဲ႔ အေတာ္နာပါတယ္၊

ဒီေတာ့မွ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေသခ်ာ သတိထားၾကည့္ေတာ့ အေတာ္ေမွာင္ေနၿပီ၊ နာရီကေတာ့ ၆ နာရီထိုးလု ထိုးခင္ပဲ ႐ွိေသးတယ္၊ တကယ္က ေျမျပင္မွာ ႏွင္းေတြက အလင္းျပန္လို႔ ညက ပံုမွန္ထက္ ပိုလင္းပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒါက လူ႔မ်က္လံုး အတြက္ပါ၊ ကင္မရာအတြက္ကေတာ့ အလင္းက မလံုေလာက္ေတာ့ဘူး၊ အထူး သျဖင့္ ေနဝင္ခါစမွာ ေျပာၾကေလ့႐ွိတဲ့ Golden hour, Magic hour တို႔ ကုန္ဆံုးသြားၿပီ၊ က်ေနာ္လည္းေနရာ သံုး၊ ေလးေနရာေလာက္ ေျပာင္း႐ုိက္ၿပီးၿပီ ဆိုေတာ့ ျပန္ဖို႔ ျပင္ရေတာ့တယ္၊ အျပန္ခရီးကေတာ့ ေတာက္ေလွ်ာက္ အတက္ခ်ည္းပဲ ဆိုေတာ့ အလာတုန္းကထက္ ပိုေမာပါတယ္၊ လႈပ္႐ွားလိုက္လို႔ ေျခေတြ၊ လက္ေတြ ျပန္ေႏြးလာေပမယ့္ လူကပင္ပန္း လွၿပီ၊ ဗိုက္လည္း ဆာလွၿပီ၊ ခုနတုန္းက ဓါတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔ စိတ္ေစာ ေနလို႔ ဘာမွမသိဘူး၊ ဒီအခ်ိန္ shutter bus လည္း မ႐ွိေတာ့ဘူး၊ ဆိုေတာ့ ေလွ်ာက္ေပေတာ့ ကုန္းေၾကာင္း..၊ ကုန္းတက္ကို တျဖည္းျဖည္း ျပန္တက္လာ ရင္း ဆရာႀကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္း ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ပုဂံေခတ္ ငါးရာ့ငါးဆယ္ဇတ္က (ထင္ပါတယ္)စကားစုေလး ေခါင္းထဲ ေရာက္လာခဲ့တယ္၊ သြားစရာ ခရီးကား ေဝးေသး၏၊ ေျခသာလွ်င္ ယာဥ္႐ွိကုန္၏ ဆိုတာပါ...။ ။

(Canon 5DmkII + 24-105mm f/4 L, 24mm, f/16, 2.5 sec, iso1600, self-timer)

Test-shots ႐ိုက္အၿပီးမွာ ပထမဦးဆံုး ႐ိုက္ျဖစ္တဲ့အထဲက တစ္ပံုပါ၊ ေကာင္းကင္ကအလင္းရယ္၊ ေတာင္တန္းရဲ႕ ေမွာင္ရိပ္က်တဲ့အပိုင္းရယ္၊ ႏွင္းရဲ႕အလင္းျပန္တဲ့ ေနရာရယ္.. ဒီသံုးခုနဲ႔ မီးပြင့္ေလးေတြ စ,လင္းလာတဲ့ ႐ြာကေလးကို အခ်ိဳးညီညီ ရံေစခ်င္ခဲ့တာ...၊ အေျပးအလႊားနဲ႔မို႔ က်ေနာ့္စိတ္ကူးထဲမွာ ျမင္ေယာင္ထားခဲ့တဲ့ ပံုကို မမွီပါဘူး၊

(Canon 5DmkII + 24-105mm f/4 L, 24mm, f/16, 5 sec, iso1600, self-timer)

ပံုရဲ႕ အေပၚဖက္ ေတာင္အၿမႊာႏွစ္လံုး ေအာက္နားမွာ မီးလင္းေနတဲ့ အျမင့္ဆံုး အိမ္အစုေလးက က်ေနာ္ဆင္းလာခဲ့တဲ့ ေနရာပါ၊ ဒီမွာ ျမင္ရသလို ငွက္တပ်ံစာ တေျဖာင့္တည္း အကြာအေဝးက နီးသေယာင္ ထင္ရေပမယ့္ သုညေအာက္ ၁၀ ဒီဂရီ အေနအထားနဲ႔ မီတာ ၁၄၃၀ အျမင့္မွာ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ တံု႔ျပန္ပံုက ေႏွးေကြး၊ ေလးလံလြန္းလွတယ္၊ ႐ြာကေလး ကေတာ့ တေန႔တာ ski စီးခဲ့သူေတြ ႐ွင္းသြားလို႔ ၿငိမ္သက္၊ တိတ္ဆိတ္သြားတဲ့ ေတာင္ေျခမွာ ညဦးနဲ႔ အတူ တိုးတိုး တိတ္တိတ္...၊

(Canon 5DmkII + 24-105mm f/4 L, 24mm, f/22, 30 sec, iso1600, self-timer)

ဒီတစ္ပံုကို ႐ိုက္ေတာ့ ၅ နာရီနဲ႔ ၄၁ မိနစ္ ႐ွိပါၿပီ၊ ေနဝင္သြားခဲ့တာ နာရီဝက္ ေက်ာ္သြားခဲ့ၿပီ၊ ႐ွဳခင္းဓါတ္ပံု ႐ိုက္တဲ့ ဆရာေတြ အေျပာအရေတာ့ ေနဝင္ၿပီး ၁၅ မိနစ္နဲ႔ ၂၅ မိနစ္အၾကားမွာ ခင္ဗ်ားအတြက္ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔အခ်ိန္ ၆ မိနစ္ ရပါတယ္-တဲ့၊ အဲဒီ ၆ မိနစ္အတြင္းမွာ အေကာင္းဆံုပံုေတြကို ရေအာင္႐ိုက္ယူပါ-တဲ့၊ အမွန္ပဲ၊ ဒီပံုဆို ေနာက္က်ေနလို႔ ကင္မရာ အလင္းတံခါးကို စကၠန္႔ ၃၀ ၾကာေအာင္ေတာင္ ဖြင့္ထားခဲ့ရတယ္၊ အင္း...ေ႐ြးထားတဲ့ location ကို ေနမဝင္မီ မိနစ္ပိုင္းအလိုမွာ က်ေနာ္ေရာက္သြားခဲ့တယ္၊ ဒါ ေနာက္က်တယ္၊ ေနဝင္ၿပီး golden hour မွာေရာ၊ magic hour မွာပါ က်ေနာ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ ႐ိုက္ေနတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ႐ွဳေထာင့္ (angle of shoot) ေ႐ြးခ်ယ္တာမွာ အမ်ား ႀကီးလိုသြားတယ္၊ ဒီထက္ပိုေကာင္းတဲ့ angle ေတြ႐ွိတာ အေသအခ်ာပါ၊ ျပင္ဆင္မႈအပိုင္းနဲ႔ အေတြ႔အႀကံဳမွာ အားနဲခဲ့ ေပမယ့္ က်ေနာ့္ ညီအစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔အတူ ေဝမွ်လိုက္ပါတယ္၊ ေဝဖန္၊ အႀကံျပဳစရာ ႐ွိရင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းသာ ေျပာခဲ့လိုက္ပါဗ်ာ၊ ပံုေတြကို လာၾကည့္တဲ့အတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...။ ။


ညီလင္းသစ္
၂၃ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၁၁