စေနေန႔ ညစာ

ေသာၾကာေန႔ညက ဂ်ပ္ဇ္ဂီတ ပြဲေတာ္ကို သြားၿပီး ေနာက္တေန႔ စေန ေန႔လည္မွာေတာ့ က်ေနာ္ ဟင္းခ်က္ပါတယ္၊ မေရာက္ျဖစ္တာ ၾကာေနတဲ့ အာ႐ွဆိုင္ကို သြားတယ္၊ သူတို႔ဆိုင္မွာ ကုန္စိမ္း ဝင္တာက ဗုဒၶဟူးေန႔ဆိုေတာ့ စေနေန႔မွာ ဘာမွေတာင္ သိပ္မက်န္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊

ကန္စြန္း႐ြက္ေတြ လတ္တာ ေတြ႔လို႔ ခပ္ႀကီးႀကီး တစ္စည္းကို ဝယ္တယ္၊ ျမင္းခြာ႐ြက္ တစ္စည္းဝယ္တယ္၊ မုန္ညင္းအေသး ၂ စည္း ဝယ္တယ္၊ သူကေတာ့ အၿမဲလိုလို ဆိုင္မွာ ႐ွိတတ္ပါတယ္၊ ပုဇြန္ေျခာက္ တစ္ထုပ္၊ အသင့္စားလို႔ရတဲ့ ပုဇြန္င႐ုတ္သီးေထာင္း ပုလင္းေလးလည္း ဝယ္တယ္၊ ဒါေလးက အေရးေပၚကာလေတြမွာ အသံုးတည့္ေလ့ ႐ွိတယ္ေလ၊ ဆားငန္ေစ့ အထုပ္ႀကီးတစ္ထုပ္လည္း ဝယ္တယ္၊ ပုဇြန္ဝယ္တယ္၊ ခ႐ုဆီ တစ္ပုလင္းလည္း ဝယ္တယ္၊ အိမ္ေရာက္မွ အရင္ပုလင္းေတာင္ မကုန္ေသးတာ သြားေတြ႔တယ္၊ ဒါေတြဝယ္ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဘာဆက္ဝယ္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး၊ ေစ်းျခင္းေတာင္းႀကီး ဆြဲၿပီး ဆိုင္ေလးထဲမွာ ပတ္ေနတယ္၊ တစ္ပတ္...၊ ႏွစ္ပတ္...၊ သံုးပတ္...၊ ရပ္လိုက္ ေတာ့ ဘီယာပုလင္းေတြ ထားတဲ့ စင္ေ႐ွ႕ေရာက္ေနတယ္၊ တ႐ုတ္ဘီယာ၊ ယိုးဒယားဘီယာ၊ အိႏၵိယဘီယာ၊ ဂ်ပန္ဘီယာ၊ အားလံုးကို ၾကည့္ၿပီးမွ တံေတြးတခ်က္ မ်ိဳၿပီး ျပန္လွည့္ထြက္လိုက္တယ္၊ ဒီဟာေတြ အားလံုး ေစ်းႀကီးပါတယ္၊ ျမန္မာျပည္ က ဘီယာ တမ်ိဳးမ်ိဳး ဆိုရင္ေတာ့ အေႂကြးတင္သြားလည္း ဘာအေရးလဲ၊ ဝယ္ပစ္လိုက္မွာေပါ့...၊ ဟုတ္ဖူးလား..၊

အသီးအ႐ြက္ေတြထားတဲ့ စင္ေ႐ွ႕ကို ဘယ္ႏွႀကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိ၊ ျပန္ေရာက္လာ ျပန္တယ္၊ ျမန္မာလို ဘယ္လိုေခၚမွန္း မသိတဲ့ အ႐ြက္ေတြ ကို လိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကည့္ၾကည့္ နာမည္ေတြေတာ့ ထြက္မလာပါဘူး၊ ဆိုင္႐ွင္ ဗီယက္နမ္က ငါဘာကူညီရမလဲ-လို႔ လာေမးတယ္၊ ေနပါေစဗ်ာ၊ ဒီလိုပဲ ေကာင္းႏိုးရာရာ လိုက္ၾကည့္ေနတာပါ-လို႔ပဲ ေျဖလိုက္တယ္၊ ဒါ အမွန္ပါပဲ၊ ေစ်းဝယ္သာ ကမန္းကတန္း ထြက္လာတာ၊ ဘာခ်က္မလဲ၊ ဘာဝယ္မလဲ မျပင္ဆင္လာ တဲ့ လူတစ္ေယာက္အဖို႔ေတာ့ ဟုိဟာလိုက္ၾကည့္၊ ဒီဟာလိုက္ၾကည့္ လုပ္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ မဟုတ္လား၊

ဆိုင္႐ွင္ ဗီယက္နမ္က ေကာင္တာမွာ သြားျပန္ထိုင္ေနတယ္၊ က်ေနာ္လည္း ႐ွိတဲ့ေနရာမွာပဲ မတ္တပ္ရပ္ေနၿပီး တဆိုင္လံုး ကို ၃၆၀ ဒီဂရီ လွည့္ၿပီး ၾကည့္ပါတယ္၊ စင္ေတြၾကားမွာ ဟိုဝင္ဒီထြက္ ပတ္ခဲ့ၿပီးၿပီေလ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ နံနံပင္ တစ္စည္း ယူလိုက္ၿပီး ဝယ္ျခမ္းျခင္း အမႈကို လက္စသတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္၊ အဲဒီေန႔က ပုဇြန္ကို ဆီျပန္ခ်က္၊ ကန္စြန္း႐ြက္ေၾကာ္၊ ျမင္းခြာ႐ြက္ သုပ္ၿပီး မုန္ညင္းကို ဟင္းခ်ိဳခ်က္လိုက္တယ္၊ အစပ္အဟပ္ေကာ တည့္ရဲ႕လားေတာ့ မသိပါဘူး၊ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္ ေနာက္တစ္ခြက္ေလာက္ ထည့္ခ်င္ေပမယ့္ ဆိုင္မွာ က်န္တာေတြက ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေတြပဲမို႔ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ေက်နပ္လိုက္ရတယ္၊ ဒါေတြ ခ်က္ၿပီးလို႔ အခ်ိန္မ႐ွိေတာ့တာနဲ႔ ငါးပိေထာင္းေတာင္ မလုပ္လိုက္ႏိုင္ဘူး၊ င႐ုတ္သီးစိမ္းကိုပဲ ဒီအတိုင္း ကိုက္စားလိုက္တယ္၊ ကဲ, ဒီအထိေတာင္ ေရာက္လာၿပီးမွပဲဗ်ာ...၊ အားေပးသြားပါဦး...ေနာ၊ ထမင္းေတြ အမ်ားႀကီး ခ်က္ထားပါတယ္...။

ပုဇြန္ဆီျပန္

ကန္စြန္း႐ြက္ေၾကာ္

ျမင္းခြာ႐ြက္သုပ္

မုန္ညင္း႐ြက္ဟင္းခ်ိဳ

ညီလင္းသစ္
၂၉ မတ္၊ ၂၀၁၁

ဂ်ပ္ဇ္ပြဲေတာ္

ၿပီးခဲ့တဲ့ ေသာၾကာေန႔က ဂ်ပ္ဇ္ဂီတပြဲေတာ္ တစ္ခုကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္၊ Cully (Qယီ) လို႔ေခၚတဲ့ ႐ြာကေလးမွာ က်င္းပတဲ့ ပြဲေတာ္ပါ၊ က်ေနာ္တို႔အိမ္ကေန ၂၅ မိနစ္ေလာက္ ရထားစီးသြားရင္ ဒီ႐ြာေလးကို ေရာက္ပါတယ္၊ ဒီ Cully Jazz Festival ကို ၁၉၈၃ ခုႏွစ္ကတည္းက စၿပီး က်င္းပခဲ့ပါတယ္၊ အေစာပိုင္း ႏွစ္ေတြမွာေတာ့ ဝါသနာပါတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြ စုၿပီးလုပ္ၾကရင္း အခုေတာ့ ဆြစ္ဇာလန္မွာ အထင္႐ွားဆံုး ဂ်ပ္ဇ္ပြဲေတာ္ေတြထဲက တစ္ခုျဖစ္ေနပါၿပီ၊

ဒီပြဲေတာ္ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ ၂ ခု႐ွိပါတယ္၊ ပထမတစ္ခုက ဂ်ပ္ဇ္ဂီတ အမ်ိဳးအစားကိုပဲ တီးမႈတ္ၾကတယ္၊ ႐ိုးရာဂ်ပ္ဇ္၊ အာဖရိကန္ဂ်ပ္ဇ္၊ လက္တင္ အေမရိကဂ်ပ္ဇ္၊ ေခတ္ေပၚဂ်ပ္ဇ္၊ အီလက္ထ႐ိုဂ်ပ္ဇ္ အစ႐ွိတဲ့ ဂ်ပ္ဇ္စစ္စစ္ ဒါမွမဟုတ္ ဂ်ပ္ဇ္နဲ႔ ႏြယ္ေနတာ တခုခုကိုပဲ အဓိကထားပါတယ္၊ ဒုတိယတစ္ခုကေတာ့ အိမ္ေတြမွာ ႐ွိၾကတဲ့ စပ်စ္ဝိုင္ေတြ သိုေလွာင္ၾကတဲ့ ေျမတိုက္ခန္း cellar ေတြထဲမွာ တီးမႈတ္ ၾကျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ Cully ႐ြာကေလးက စပ်စ္စိုက္ၿပီး ဝိုင္ထုတ္လုပ္တဲ့ ႐ြာေတြထဲမွာ တစ္ခု အပါအဝင္ဆိုေတာ့ အိမ္ေတြမွာ ဝိုင္ေတြကို ေဖာက္တဲ့၊ သိမ္းတဲ့ သစ္သားစည္ႀကီးေတြ ႐ွိပါတယ္၊ အဲဒီ စည္ႀကီးေတြကို ေျမတိုက္ခန္းေတြထဲမွာ ထားေလ့႐ွိတယ္၊ အဲဒီမွာက အပူအေအး မွ်တေလ့ ႐ွိတာကိုး၊ ဒီဂ်ပ္ဇ္ပြဲေတာ္ ကာလမွာေတာ့ အဲဒီ ေျမတိုက္ခန္းေတြထဲမွာ ဝိုင္ပုလင္းေတြၾကားကို တိုးေဝွ႔၊ ႐ိုက္ခတ္ေနတဲ့ ဂ်ပ္ဇ္ ေတးသြားေတြကို ၾကားႏိုင္ပါတယ္၊ ပြဲေတာ္ကို ၉ ရက္၊ ၁၀ ရက္ခန္႔ က်င္းပၾကပါတယ္၊

ေန႔စဥ္ ဝင္ေၾကးေပးရတဲ့ ပြဲ ၅-၆ ပြဲေလာက္႐ွိၿပီးေတာ့ အခမဲ့က ၁၀ ပြဲ၊ ၁၅ ပြဲေလာက္ ႐ွိပါတယ္၊ ပြဲတစ္ေလွ်ာက္လံုး အခမဲ့ ပြဲ ၇၀ ေလာက္ကို ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္၊ ဒါကေတာ့ လက္မွတ္နဲ႔ ပြဲပါ၊ ခံုေတြ ႐ွိေပမယ့္ နံပါတ္ မ႐ွိပါဘူး၊ ဦးရာလူ စနစ္ပါပဲ၊ Raaga Trio လို႔ အမည္ရတဲ့ အဖြဲ႔ပါ၊

ဒီအဖြဲ႔က အေနာက္ပိုင္း အာဖရိကန္ ႐ိုးရာဂီတနဲ႔ ဂ်ပ္ဇ္ကို ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ ဂီတအမ်ိဳးအစားကို တီးတယ္၊ အဲဒီညက instrumental ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တီးသြားၿပီးေတာ့ အဆိုနဲ႔ တြဲထားတာ ၃ ပုဒ္ေလာက္ပဲ ဆိုတယ္၊ တခ်ိဳ႕အာဖရိကန္ ဂီတက နားနဲနဲ စိမ္းေနရင္ နားေထာင္ရတာ ေ႐ွာေ႐ွာ႐ွဴ႐ွဴ မ႐ွိပါဘူး၊ သူတို႔တီးသြားတဲ့ အမ်ားစုကိုေတာ့ က်ေနာ္ခံစားလို႔ ရပါတယ္၊ အဖြဲ႔က သံုးေယာက္ထဲနဲ႔ စခဲ့လို႔ Trio လို႔ေခၚခဲ့တာ...၊ အခုေတာ့ ၄ ေယာက္ျဖစ္ေနေပမယ့္လည္း ဒီလိုပဲ ဆက္ေခၚေနတုန္းပါပဲ၊ အဖြဲ႔သား ၄ ေယာက္၊ ႏိုင္ငံက ၄ ႏိုင္ငံ...၊ ပံုရဲ႕ ဘယ္စြန္က အီတာလ်ံ ဂစ္တာသမား၊ ဘယ္ဖက္ ဒုတိယက မာလီ ႏိုင္ငံက၊ သူ႔ရဲ႕ ေဘ့စ္ဂစ္တာကို တခါမွ မျမင္ဖူးဘူး၊ ေနာက္မွ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ တီထြင္ ထားတဲ့ ဂစ္တာျဖစ္ေနတာကိုး၊ အာဖရိက ႐ိုးရာ ထြင္းအိုးကို အကူးစတစ္ (acoustic) ပံုစံရေအာင္ သူက မြမ္းမံထားတာ၊ Orchestra ေတြမွာသံုးတဲ့ double bass အသံနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ တူတယ္၊ တတိယ တစ္ေယာက္ကေတာ့ Burkina Faso က ပါကပ္႐ွင္း သမား၊ ပံုရဲ႕ ညာဖက္ အစြန္ဆံုးက ဆြစ္ ဟာမိုနီကာသမား၊ သူ႔ရဲ႕ ဟာမိုနီကာ solo ေတြ ေတာ္ေတာ့္ကို ေကာင္းပါတယ္၊ အ သက္မ႐ွဴဘဲလည္း အၾကာႀကီး မႈတ္ႏိုင္တယ္၊ သီခ်င္းေပၚ မူတည္လို႔ ဟာမိုနီကာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းသံုးသြားတယ္၊ ကိုငွက္ႀကီးကိုေတာင္ အမွတ္ရမိေသးတယ္...၊

ခုန အဖြဲ႔ၿပီးေတာ့ ဒီအဖြဲ႔ဆက္လာတယ္၊ ေနရာက ဒီေနရာ ႐ြက္ဖ်င္တဲႀကီး ထဲမွာပဲ၊ ဒီလူကေတာ့ တကယ့္ဆရာႀကီးပါပဲ၊ Gilberto Gil လို႔ အမည္ရပါတယ္၊ ဘရာေဇးလ္ရဲ႕ ဂီတသမိုင္းမွာ မပါမျဖစ္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေပါ့၊ သူ႔နာမည္ ေၾကညာလိုက္တာနဲ႔ ပရိသတ္ရဲ႕ လက္ခုပ္သံဟာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကို မစဲေတာ့ဘူး၊ အေခြေပါင္း ၅၂ ခ်ပ္ထြက္ထားၿပီးေတာ့ ဂရမ္မီ ၇ ဆု၊ ပလက္တီနမ္ ဓါတ္ျပား ၅ ခ်ပ္၊ ေ႐ႊတံဆိပ္ ၁၂ ဆုနဲ႔အတူ ဓါတ္ျပားေပါင္း ၄ သန္းေက်ာ္ ေရာင္းထားၿပီး ျဖစ္ပါတယ္၊

သူ႔အလွည့္လည္းက်ေရာ လူေတြဝင္လာလိုက္ၾကတာ ခံုလုတဲ့သူနဲ႔၊ ရန္ျဖစ္တဲ့သူနဲ႔၊ လမ္းေလွ်ာက္စရာေနရာေတာင္ မက်န္ေတာ့ေအာင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာပါ ထိုင္ၾကည့္ၾကတယ္၊ ဒီည ေဖ်ာ္ေျဖသြားတဲ့ အႏုပညာ႐ွင္ေတြေရာ၊ အသံဖမ္း အင္ဂ်င္နီယာေတြပါ ေကာင္းၾကတယ္၊ အဲ..နဲနဲ မေကာင္းတာက မီးဆလိုက္ေတြ ကိုင္တဲ့သူပါ၊ ပထမ တစ္ဖြဲ႔တုန္းကေတာ့ ေကာင္းခ်ည္ေကာင္းရက္နဲ႔ အခု Gilberto အလွည့္လည္းက်ေရာ တခ်ိန္လံုး အျဖဴေရာင္ပဲ ထိုးေပးထားတယ္၊ မီးက သူ႔တကိုယ္လံုးေပၚ ျဖာက်ေနတာ အစပိုင္းမွာ ၾကည့္ ေကာင္းေပမယ့္ တခ်ိန္လံုး ဒီလိုပဲဆိုေတာ့ ၾကည့္ရတာ 'ေသ'လာတယ္၊ အထူးသျဖင့္ အေႏွးသီခ်င္း၊ အလြမ္းသီခ်င္းေတြ ဆိုတဲ့အခါမွာလည္း အခုလိုပဲ မီးျဖဴျဖဴႀကီးဆိုေတာ့ visual effect က မ်က္စိထဲမွာ ေထာင့္ေနခဲ့တယ္၊ ဘရာေဇးလ္ ဂ်ပ္ဇ္မွာပဲ ေမ်ာသြားလို႔ တျခားအေရာင္ေတြ ေျပာင္းဖို႔ ေမ့သြားလားေတာ့ မသိပါဘူး၊

ဘိုးေတာ္က ၆၈ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ အသံက ၾကည္တုန္း၊ မာတုန္း၊ ဂစ္တာ လက္သံေတြက ျမန္တုန္း၊ လက္ေခ်ာင္း ေတြက ေျပးလို႔ေကာင္းတုန္း၊ တကယ္ အံ့ၾသစရာပါပဲ၊ သီခ်င္းေတြက ေပၚတူဂီ စကားနဲ႔ပဲ မ်ားပါတယ္၊ ဆိုတာက ဘယ္သံက်က် alto နဲ႔ soprano ၾကားက အသံနဲ႔ ဆိုေပမယ့္ တခါတခါ tenor သံကိုလည္း ဆိုႏိုင္ေသးတယ္၊ ပရိသတ္ကို အေပးအယူလုပ္ၿပီး ဆိုခုိင္းေတာ့ က်ေနာ္လည္း နဲနဲ လိုက္ေအာ္ၾကည့္တယ္၊ အသံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လိုက္ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး သူ သမားဂုဏ္ျပၿပီး ေအာ္လိုက္တဲ့ အျမင့္ဆံုးအသံကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ မွီေအာင္ မေအာ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ သူ႔ရဲ႕ ညာဖက္က သူ႔မိတ္ေဆြရဲ႕ ခ်ဲလို (cello) အသံမွာလည္း က်ေနာ္ျဖင့္ အသက္႐ွဴ ရပ္သြား မလား လို႔ေတာင္ စိုးရိမ္မိေသးတယ္၊ နဂိုကတည္းကလည္း ခ်ဲလို တေယာသံၾကားရင္ ရင္ဘတ္က ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ ျဖစ္ျဖစ္သြားၿပီး ဒူးေတြ ညြတ္က် လာတတ္တာကိုး၊ သူ႔ ဘယ္ဖက္ကေတာ့ သူ႔သားပါ၊ သူကလည္း အေဖ့ေျခရာကို ေကာင္းေကာင္းမွီတယ္...၊

အဲဒီ ၂ ပြဲၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ႐ြာကေလးထဲကို ေလွ်ာက္ၾကတယ္၊ ည ၁၂ နာရီ ႐ွိေနေပမယ့္ လမ္းက်ဥ္းကေလးေတြ ထဲမွာ လူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ၊ ဂ်ပ္ဇ္ဂီတ မို႔ပဲလားေတာ့ မသိဘူး၊ ျမင္ရသေလာက္ လူလတ္နဲ႔ လူႀကီးပိုင္းေတြ မ်ားတယ္၊ လမ္းေတြထဲမွာ ဒီလို ဆိုင္းဘုတ္ေလးေတြ ဟိုတစ၊ ဒီတစ အမ်ားႀကီးပါပဲ၊

အိမ္တစ္အိမ္မွာ တီးသံ၊ မႈတ္သံၾကားရင္ ဝင္သြားလိုက္႐ံုပါပဲ၊ အားလံုးက အခမဲ့ကိုး၊ ဒီမွာ ျမင္ရတဲ့အတုိင္း ေနရာက ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးေတြ မ်ားပါတယ္၊ ႀကိဳက္ရင္ဆက္နားေထာင္၊ ထိုင္စရာလြတ္ရင္ ဝင္ထိုင္၊ ဆႏၵ႐ွိရင္ ဝိုင္တစ္ခြက္ေလာက္ ဝယ္ေသာက္၊ မႀကိဳက္ရင္ ေနာက္တစ္ေနရာ ဆက္သြား...၊ အင္မတန္ လြတ္လပ္ပါတယ္၊

ခုနကလို နာမည္ႀကီး ပ႐ိုေတြ႐ွိသလို အခုလို ႐ြာနီးခ်ဳပ္စပ္က၊ ခင္မင္ရာ ဝါသနာပါရာ လူေတြလည္း ပါဝင္ေဖ်ာ္ေျဖ ၾကပါတယ္၊ ဒီလူေတြဆို က်ေနာ္တို႔ေတြ႔တာ ၃ ႏွစ္ဆက္တိုက္ ႐ွိေနၿပီ၊ ဒီပံုက ဓါတ္ပံုအေနနဲ႔ဆို အေတာ္ဆိုးတဲ့ ဓါတ္ပံုပါပဲ၊ တစ္ပံုထဲမွာ ၾကည့္စရာေတြက မ်ားလြန္းၿပီး ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္း၊ တိုလီမုတ္စေတြက တပံုလံုး အျပည့္ပဲ၊ ပံုက composition မေကာင္းတဲ့အျပင္ angle ကပါ ညံ့ေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ အ႐ွိတရားသက္သက္၊ ပကတိ အျဖစ္အပ်က္ကို ျပတဲ့ပံု ျဖစ္တဲ့အျပင္ က်ေနာ့္မွာလည္း ဒီတစ္ပံုပဲ ႐ွိတာမို႔ပါ၊ တန္းေပၚက ဝိုင္ပုလင္းေတြက အဲဒီအိမ္က မိသားစု အစဥ္အဆက္ ထုတ္ခဲ့တဲ့ ဝိုင္တံဆိပ္ေတြနဲ႔ ပုလင္းေတြပါ၊ အေနာက္ဖက္ တန္းေပၚက သစ္သားပံုး ေတြကေတာ့ စပ်စ္ခူးတဲ့အခါ စပ်စ္သီးေတြ ထည့္တဲ့ ပံုးေတြပါ၊ တဖက္ခန္းမွာေတာ့ လူတရပ္ေလာက္ ျမင့္တဲ့ သစ္သား စည္ႀကီးေတြ ႐ွိ ၿပီးေတာ့ ဝုိင္ထည့္ပါတယ္၊ အဲဒီ စည္ႀကီးေတြ ၾကားမွာပဲ တခါတည္းေဖာက္ၿပီး ဝိုင္ျမည္းေနတဲ့ သူေတြ လည္း အမ်ားႀကီး...၊ အိမ္႐ွင္ေတြ ကေတာ့ အေပၚထပ္မွာ ေနၾကတယ္၊ ဒီလို ေနရာေလးေတြကို ႀကိဳက္တာက ဘာမွ အထူးအေထြ ျပင္ဆင္မထားဘဲ နီးစပ္ရာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဝိုင္းဖြဲ႔ၿပီး အဆင္ေျပရာ ေနရာမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ဆိုၾက၊ တီးၾကတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးမို႔ ေႏြးေထြးတယ္၊ ေဖာ္ေ႐ြတယ္၊

ပ႐ိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဝါသနာ႐ွင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂ်ပ္ဇ္ေတးသြားမွာ ယစ္မူးတာခ်င္းေတာ့ အတူတူပါပဲ...၊ အဲ..ဒီလူေတြက ၄၅ မိနစ္ ေလာက္ တီးမႈတ္လိုက္၊ ၁၅ မိနစ္ေလာက္နားၿပီး ဝိုင္ေလးေသာက္လိုက္ ဆိုေတာ့ ဝိုင္နဲ႔ ရီေဝၿပီး ဂ်ပ္ဇ္နဲ႔ယစ္မူးတာဆို ပိုမွန္မယ္ ထင္တယ္...၊ း)

အဲဒီကေန ျပန္လာေတာ့ မနက္ ၁ နာရီခြဲၿပီ၊ ျပန္စရာ ရထားလည္း မ႐ွိေတာ့လို႔ ပြဲက စီစဥ္ေပးတဲ့ shuttle bus နဲ႔ပဲ ျပန္လာၾကတယ္၊ အခုလို ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ ေလွ်ာက္မသြားတာ အေတာ္ၾကာေနပါၿပီ၊ လူက ႏြမ္းခ်င္ခ်င္ေပမယ့္ ဂ်ပ္ဇ္ ဂီတကို တဝႀကီး နားေထာင္လိုက္ရလို႔ တန္ပါ တယ္၊ ဘတ္စ္ကား တံခါးပိတ္ၿပီး ထြက္လာတဲ့အထိေတာ့ ပြဲေတာ္ရဲ႕ ေခါင္မိုးမွာ ဂ်ပ္ဇ္သီခ်င္းေတြက စည္းခ်က္က်က် ခုန္ေပါက္လို႔... ...။ ။

ညီလင္းသစ္
၂၇ မတ္၊ ၂၀၁၁

လူေလးရဲ႕ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္

ေက်ာင္းကေလးေ႐ွ႕ကိုေရာက္ေတာ့ ညေန ၅ နာရီ ဝန္းက်င္ခန္႔ပင္ ႐ွိဦးမည္၊ ပတ္ဝန္းက်င္ တခုလံုးက လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း ႐ွိတုန္း၊ ဒီေန႔ မနက္ကတည္းက သာေနတဲ့ ေနက ေက်ာင္းဝင္းေလးထဲမွာ ဆည္းဆာရဲ႕ ေ႐ွ႕ေျပးေဆးေရာင္စံုကို စုတ္ခ်က္ခပ္ႏုႏုနဲ႔ ဟုိတကြက္ ဒီတကြက္ေတာ့ ျခယ္သ,စ ျပဳေနခဲ့ၿပီ၊ ေက်ာင္းေ႐ွ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ျမက္ပင္စိမ္းစိမ္း ေတြကလည္း ေဆာင္းရဲ႕ လက္ဖဝါး ေအးစက္စက္ေတြနဲ႔ ေဝးကာ ေနေရာင္ ျခည္ရဲ႕ ေႏြးေထြးေသာ ပြတ္သပ္ၾကည္စယ္ မႈေၾကာင့္ထင့္...၊ အျမင္မွာ စိမ္းရင့္လတ္ဆတ္ ေနၾကသည္၊ ေနထိုင္ေကာင္း႐ံု မပူမေအး ရာသီဥတုေလးေၾကာင့္ ညေနခင္းသည္ အလုပ္သိမ္းလာသည့္ သနပ္ခါး မျပယ့္တျပယ္ႏွင့္ လံုမပ်ိဳ တစ္ေယာက္လို ေဖ်ာ့ေတာ့လွပေနဆဲ ႐ွိပါသည္၊ ေလထုထဲမွာ ေတာ့ ဆူညံ၊ ေဆာ့ကစား ေနၾကေသာ ကေလးတို႔၏ အသံမ်ား...၊

ေက်ာင္းကေလးကို မျမင္ရမီ ဟိုးအေဝးကပင္ ထိုေျပးလႊား ေဆာ့ကစား ေနသံမ်ားကို ၾကားေနရသည္၊ တေနကုန္ ကစားနည္း မ်ိဳးစံုျဖင့္ ကစားၿပီးေသာ္လည္း ကေလးတို႔ကေတာ့ အားအင္အျပည့္ျဖင့္ လန္းဆန္း ေနၾကဆဲ၊ ေက်ာင္းေ႐ွ႕ ကစားကြင္းေလးထဲမွာ ေလွ်ာစီးသူ၊ သံတန္းေတြေပၚ တြယ္တက္ေနသူ၊ သစ္သား ရထားတြဲ ေတြေပၚမွာ ခုန္ေပါက္ေနသူ၊ ေဘာ္လံုးကန္သူ၊ စိန္ေျပးတမ္း ကစားသူ၊ စက္ဘီးစီးေနသူမ်ားျဖင့္ လြတ္လပ္စြာ ေအာ္ဟစ္ေပ်ာ္႐ႊင္ ေနၾကသည္၊ စင္စစ္ ေက်ာင္းကေလးက အသက္ ၂ ႏွစ္မွ ၄ ႏွစ္အ႐ြယ္ ကေလးေတြကို ထားသည့္ ေန႔ကေလးထိန္း ေက်ာင္းကေလး ျဖစ္သည္၊ က်ေနာ္တို႔ လုပ္သည့္အလုပ္မွ ဝန္ထမ္း သားသမီးေတြအတြက္ သီးသန္႔ဖြင့္ထားေသာ ေက်ာင္းျဖစ္ပါသည္၊

ထိုေန႔ကေလးထိန္း ေက်ာင္းကေလး၌ သား တက္ေနသည္မွာ ယခုဆိုလွ်င္ ၂ ႏွစ္ခြဲပင္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္၊ အလုပ္မွာ ဝန္ထမ္းသားသမီးမ်ားအတြက္ ဤကဲ့သို႔ေသာ ေက်ာင္းမ်ိဳး ၂ ေက်ာင္း ႐ွိသည္၊ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းအပ္ခ်င္ေသာ ကေလးမ်ားက ေက်ာင္းက ေပးႏိုင္ေသာေနရာထက္ အၿမဲပင္ ပိုမ်ားေနေလ့႐ွိသည္၊ ဒါကို ႀကိဳသိေသာေၾကာင့္ မအိမ္သူ သားကိုယ္ဝန္ ၃ လသား အ႐ြယ္ကပင္ သားကို ဤေက်ာင္းမွာ ႀကိဳတင္ ေက်ာင္းအပ္ခဲ့သည္၊ သုိ႔ေသာ္ သားေလးေမြးလာၿပီး ေက်ာင္းတက္ရမည့္ အ႐ြယ္သာ ေရာက္လာသည္၊ waiting list ထဲမွာပဲ ေစာင့္ေနရတုန္း...၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မအိမ္သူ မီးဖြားခြင့္ ေစ့၍ အလုပ္ျပန္တက္ေတာ့ အိမ္ႏွင့္ သိပ္မေဝးသည့္ ပုဂၢလိက ေက်ာင္းတစ္ခုမွာပဲ သားကို တက္ေစရ ေတာ့သည္၊ ထိုေက်ာင္းမွာ ၅ လေလာက္ တက္ၿပီးမွ ယခုေက်ာင္းေလးမွာ သား ေနရာရခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္၊

ပံုမွန္ဆိုလ်င္ က်ေနာ္က သားကို မနက္ပိုင္း ေက်ာင္းပို႔သူျဖစ္ၿပီး မအိမ္သူက ညေနပိုင္း ႀကိဳသည့္တာဝန္ ယူသည္၊ သားက အဂၤါ၊ ၾကာသပေတး၊ ေသာၾကာ တစ္ပတ္မွာ ၃ ရက္ ဤေက်ာင္းေလးသို႔ လာရသည္၊ မနက္ပိုင္း ၈ နာရီခြဲ ဝန္းက်င္ေလာက္မွာ က်ေနာ္က သူ႔ကိုလိုက္ပို႔၊ သူ႔အတြက္ အေထြအထူး မွာစရာ တခုခု ႐ွိလွ်င္ ဆရာမေတြကိုမွာၿပီး ထားခဲ့သည္၊ သားက ေက်ာင္းမွာပဲ ေန႔လယ္စာစား၊ တေရးအိပ္၊ တေနကုန္ေန ၿပီး ညေန ၅ နာရီခြဲေလာက္မွာ သူ႔အေမက လာႀကိဳသည္၊ အလုပ္ေစာေစာၿပီးလွ်င္ က်ေနာ္ကပါ သူတို႔ဆီသို႔ သြားၿပီး အတူ အိမ္ျပန္ၾကသည္၊ မဟုတ္လွ်င္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ႀကိဳျပန္ႏွင့္သည္၊ ဒီေန႔ေတာ့ အလုပ္ နဲနဲပါးသည္မို႔ သားကို က်ေနာ္လာႀကိဳခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္၊ က်ေနာ့္ ႐ံုးခန္းမွ ၅ မိနစ္ခန္႔ေလွ်ာက္လွ်င္ သား၏ ေက်ာင္းကေလးသို႔ ေရာက္ပါသည္၊

ခါးသာသာ ျမင့္သည့္ ေက်ာင္းဝင္း သံတခါးေလးကို တြန္းဖြင့္ၿပီး ဝင္သြားေတာ့ ဆူညံေအာ္ဟစ္သံေတြထဲ က်ေနာ္ပါ လံုးလံုး က်ေရာက္၊ နစ္ျမဳပ္သြားေတာ့သည္၊ ၁၅ ေယာက္ခန္႔ ႐ွိႏိုင္ေသာ ကေလးေတြၾကားမွာ သားကေလးကို ႐ွာၾကည့္သည္၊ ေနေရာင္ျခည္တို႔ ႐ွိေသာ္လည္း အေအးဓါတ္ေလးလည္း ႐ွိေသးေသာ ေၾကာင့္ ကေလးတိုင္းက အေႏြးထည္ ကိုယ္စီႏွင့္၊ အခ်ိဳ႕က သိုးေမြးဦးထုပ္ပါ ေဆာင္းထားၾကေသးသည္၊ ႐ုတ္တရက္ မွတ္မိဖို႔ မလြယ္ပါ၊ ထိုအခိုက္ ... ...

" ပါပါး ... ..." ဟု ညာဖက္မွ ေအာ္ေခၚသံ ၾကားလိုက္ရသည္၊

လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သံုးဘီး စက္ဘီးေလးကို အျပင္းနင္းလာသည့္ သားကေလး၊ က်ေနာ္တို႔ ငယ္စဥ္က စီးခဲ့သည့္ 'ဗိုလ္အုန္းသီး' စက္ဘီးထက္ အနည္းငယ္ပိုႀကီးသည့္ သံုးဘီးစက္ဘီးကို သားက က်ေနာ္႐ွိရာဆီ ၿပံဳးရယ္ရင္း အားကုန္ နင္းလာေနသည္၊ သို႔ႏွင့္ ျပန္ၿပံဳးျပရင္း သူအလာကို ရပ္ေစာင့္ေနလိုက္သည္၊ ဒါေပမယ့္ ေ႐ွ႕ ေျခတစ္လွမ္းအကြာေလာက္ အေရာက္မွာ သားက ညာဖက္ကို ႐ုတ္ တရက္ ေကြ႔ခ်လိုက္ရာ က်ေနာ္ ထိတ္ကနဲ စိုးရိမ္ သြားမိသည္၊

"သား..ေျဖးေျဖး ..." ၊

က်ေနာ္ လွမ္းေအာ္ၿပီး သတိေပးမိသည္၊ ေၾသာ္.. ဒီကေလးဟာေလ..၊ သူမ်ားေတြကို တိုက္မိျပဳမိကုန္ရင္ ဒုကၡ...၊ ဒါေပမယ့္ သားကေတာ့ ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာကာ လာရာလမ္းအတိုင္း ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ လွည့္ထြက္သြား ေတာ့သည္၊ ဖေအကို သူဘယ္ေလာက္ စီးတတ္ေနၿပီလဲ လာႂကြားခ်င္တာပဲ ျဖစ္ရမည္၊ က်ေနာ္ ၿပံဳးလိုက္ရင္း အသာေခါင္းယမ္းကာ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေန႔ကေလးထိန္း ဆရာမေလးဆီကို လွမ္းသြား လိုက္သည္၊ ဆရာမေလးက က်ေနာ္ဝင္းတံခါးက ဝင္လာတာ ျမင္ကတည္းက သားရဲ႕ တေန႔တာ အစီရင္ခံစာ ရီပို႔ထ္ စာ႐ြက္ကို ကိုင္ရင္း အသင့္ေစာင့္ေနခဲ့ပါသည္၊ အနားေရာက္ေတာ့ ...

"ေကာင္းေသာ ညေနခင္းပါ႐ွင္" ဟု လွမ္းႏႈတ္ဆက္သည္၊

"မဂၤလာပါ...၊ ဘယ္လိုလဲ၊ ဒီေန႔ အဆင္ေျပရဲ႕လား?" ဟု ျပန္ေမးလုိက္သည္၊

ညေနပိုင္းမွာ ကေလးေတြကို မိဘလာႀကိဳသည့္အခါ ဆရာမ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကေလးရဲ႕ တေန႔တာ ျဖတ္သန္းမႈ အေၾကာင္းကို အစီရင္ခံေလ့ ႐ွိပါသည္၊ မနက္ပိုင္း ဘယ္လိုကစားနည္းနဲ႔ ကစားသလဲ၊ ဘယ္သူ နဲ႔ ကစားသလဲ၊ စုေပါင္း သီခ်င္းဆို၊ ကဗ်ာ႐ြတ္ခ်ိန္မွာ ပါဝင္သလား၊ ေန႔လယ္စာ ဘယ္ေလာက္စားသလဲ၊ ေန႔ခင္းေကာ အိပ္သလား၊ ဘယ္အခ်ိန္အိပ္ၿပီး ဘယ္အခ်ိန္ထသလဲ၊ ေက်ာင္းအေဆာက္အဦး အျပင္ ထြက္ ကစား ၾကသလား အစ ႐ွိသည္တို႔ ျဖစ္ပါသည္၊ ထိုအခ်က္ေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ေရး တာဝန္က်သည့္ ဆရာမ တစ္ေယာက္ေယာက္က မနက္ကတည္းက ကေလးတစ္ေယာက္စီအတြက္ စာ႐ြက္တစ္႐ြက္စီေပၚမွာ ေရးမွတ္ေလ့႐ွိသည္၊ ညေနပိုင္း မွာ မိဘေတြကို ထိုစာ႐ြက္မွာ ေရးထားသည္မ်ား ဖတ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္၊ အမ်ားအားျဖင့္ ေထြေထြထူးထူး ေျပာစရာ သိပ္မ႐ွိလွပါ၊ မနက္ပိုင္းမွာ ကိုယ္က ဂ႐ုတစိုက္ မွာခဲ့သည္မ်ား ႐ွိလွ်င္ေတာ့ စာ႐ြက္မွာ ေရးမွတ္ ထားၿပီး ထိုအေၾကာင္းကို ညေနပိုင္း ရီပို႔ထ္မွာ အေသအခ်ာ ျပန္ေျပာေလ့ ႐ွိသည္၊

ဤႏိုင္ငံမွာ ေန႔ကေလးထိန္း ေက်ာင္းမ်ား ႐ွားတာလည္း သိပ္ေတာ့ မထူးဆန္းလွ...၊ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ဖြင့္ဖို႔အတြက္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားက မ်ားလြန္းလွသည္၊ အေဆာက္အဦးကို အဖြဲ႔ေပါင္းစံုမွ လာစစ္မည္၊ ေက်ာင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို မၾကာခဏ လာစစ္မည္၊ အက်ယ္အဝန္း၊ ျပဴတင္းေပါက္ အေရအတြက္၊ အခန္း အေရအတြက္၊ မီးဖိုေခ်ာင္၊ အိမ္သာ၊ ကေလး ကစားကြင္း အစ႐ွိသျဖင့္ ကေလးတို႔ႏွင့္ သက္ဆိုင္သည္မ်ား အားလံုးကို တင္းက်ပ္ေသာ စည္းကမ္းမ်ားျဖင့္ စစ္ေဆးေလ့ ႐ွိသည္၊ ထို႔အျပင္ ဝန္ထမ္းဆရာမတို႔သည္ ကေလးအထူးျပဳ ဘာသာရပ္ တခုခု သင္ၾကားဖူးျခင္း ႐ွိ/မ႐ွိလည္း စစ္သည္၊ သို႔ႏွင့္ ေန႔ကေလးထိန္းေက်ာင္း ဖြင့္ရန္ လက္ေ႐ွာင္သူေတြ မ်ားလာၿပီး ဖြင့္သည့္ ေက်ာင္းမ်ားမွာလည္း ေနရာလြတ္ မ႐ွိတတ္ေတာ့ေခ်...၊

ယခုလည္း ဆရာမက သားကေလးရဲ႕ တေန႔တာကို ျပန္ေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္၊ အားလံုး အဆင္ေျပပါသည္၊ မနက္ပိုင္းမွာ အိမ္ေဆာက္တမ္း ကစားသည္၊ ၿပီးေတာ့ အ႐ုပ္ကေလးေတြ puzzle ဆက္တာလည္း ကစား သည္၊ ထမင္းတစ္ပန္းကန္ စားသည္၊ ပန္းေဂၚဖီေၾကာ္ ထပ္ေတာင္းသည္၊ ေန႔လယ္ အိပ္ခ်ိန္ ၁ နာရီခြဲ ၾကာ သည္၊ ဒါပဲျဖစ္သည္၊ အစီရင္ခံတာ နားေထာင္ေနတုန္း ေ႐ွ႕နားမွာ ကေလးအေဖ တစ္ေယာက္ ျဖတ္ ေလွ်ာက္သြားလို႔ လွမ္းၿပီး ေခါင္းဆတ္ ၿပံဳးျပျဖစ္သည္၊ အလုပ္မွာ ဌာနေပါင္းစံု ႐ွိသည့္အေလ်ာက္ ကေလး မိဘေတြ အားလံုး တဦးႏွင့္တဦး ေကာင္းစြာ မသိေပမယ့္ ကေလးေတြကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ မ်က္မွန္းေတာ့ တန္းမိေနၾကသည္၊ ဒီႏိုင္ငံက ေဒသခံေတြရဲ႕ ကေလးေတြ ႐ွိသလို တာဝန္ႏွင့္ အလုပ္လာလုပ္ ေနေသာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြရဲ႕ သားသမီးေတြလည္း ပါသည္၊ ကေလးေတြကေတာ့ အျဖဴ၊ အညိဳ၊ အမည္း၊ အေရာင္စံု၊ အေသြးစံု၊ စကားအစံု...၊ ေက်ာင္းကေလးက ပန္းေပါင္းစံု ပြင့္ေသာ ဥယ်ာဥ္ႀကီး လိုပင္...၊

ထိုအခိုက္ သားကေလးက အနား ျပန္ေရာက္လာတာမို႔ အေတာ္ပဲ ျဖစ္သြားသည္၊ ဆရာမကို ေက်းဇူတင္ စကားေျပာၿပီး သူ႔ဖက္ကို တဆက္ထဲ လွည့္ကာ ...

"သား, ဒီမွာ ခဏေစာင့္ေန၊ အထဲမွာ ပစၥည္းေတြ သြားယူၿပီးရင္ ျပန္ၾကမယ္"ဟု လွမ္းေျပာလိုက္သည္၊

သားက "ႏိုး..ႏိုး..ႏိုး မျပန္ဘူး"ဟု ျပင္သစ္လို တဝက္၊ ျမန္မာလို တဝက္ ျပန္ေျဖရင္း ၿပံဳးစိစိျဖင့္ ထြက္ေျပး သြားျပန္သည္၊ ေရာ္..ဒီကေလးဟာ...၊ တကယ့္ အေဆာ့မက္ေလး..၊

သို႔ႏွင့္ ေက်ာင္းေ႐ွ႕ကြက္လပ္ထဲမွာ သူဆက္ကစားေနတုန္း ေက်ာင္းအေဆာက္အဦးထဲသို႔ က်ေနာ္ ဝင္ခဲ့ လိုက္သည္၊ မနက္တုန္းက ေက်ာင္းအလာမွာ ယူလာခဲ့သည့္ သူ႔ရဲ႕ေစာင္ေလးကို ျပန္ယူဖို႔ ျဖစ္သည္၊ သားက သူ႔ေစာင္ေလးကို 'ဒူးဒူး' ဟုေခၚသည္၊ ျပင္သစ္စကား ႏူးညံ့ေသာ ဒူး (doux) မွ ကေလးအေခၚ ဒူးဒူး ျဖစ္လာခဲ့သည္၊ ဒီႏိုင္ငံက ကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဒူးဒူး တစ္ခုစီေတာ့ ႐ွိၾကပါသည္၊ အမ်ားအားျဖင့္ ဒူးဒူးတို႔က နာမည္ႏွင့္လိုက္စြာ ေမြးပြဝက္ဝံေလးမ်ား၊ ေခြး႐ုပ္ေလးမ်ား၊ သိုး႐ုပ္ေလးမ်ား စသည္တို႔ ျဖစ္ၾက သည္၊ ကေလးတို႔၏ အိပ္ရာထဲမွာ ထားေပးတတ္ေသာ ထုိအ႐ုပ္ကေလးမ်ားထဲမွ တစ္ခုက ကေလး၏ ဒူးဒူး ျဖစ္လာတတ္ၿပီး ဘယ္သြားသြား ယူသြားၾကေလ့ ႐ွိ သည္၊ ဒူးဒူးကို အလိုအပ္ဆံုး အခ်ိန္ကေတာ့ အိပ္ခ်ိန္မွာ ျဖစ္သည္၊ ထိုအ႐ုပ္ေလးကို ဖက္ၿပီးမွ သူတို႔ေလးေတြ စိတ္လံုၿခံဳမႈ ႐ွိစြာျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကေလ့ ႐ွိပါသည္၊ သားကေလးအတြက္ ေနာင္အခါ ဒူးဒူး ျဖစ္လာမည့္ တစ္ေခ်ာင္းထိုး သိုးေမြးေစာင္ေလးကို သူေမြးစဥ္က က်ေနာ္တို႔ လက္ေဆာင္ရခဲ့သည္၊ ေစာင္က အေပါက္ေလးမ်ား ပါသည့္အတြက္ သူကိုယ္သူ ျပန္ပတ္ၿပီး အသက္႐ွဴမဝ ျဖစ္မွာလည္း မစိုးရိမ္ရေတာ့ လသားအ႐ြယ္ေလးကတည္းက သူ႔အေပၚၿခံဳေပးခဲ့ေလ့ ႐ွိပါ သည္၊ သဘာဝ က်စြာပဲ ထိုေစာင္ေလးက သူ႔ရဲ႕ ဒူးဒူး ျဖစ္လာေတာ့သည္၊ အခု ၃ ႏွစ္ခြဲအခ်ိန္ထိ ဘယ္သြား သြား မခြဲမခြာ...၊ အျခားကေလးေတြက လက္တကိုင္စာ ဒူးဒူး အ႐ုပ္ေလးေတြျဖင့္ ေျပးလႊားေနခ်ိန္မွာ သား က သူ႔ထက္ ၂ ဆမွ် ပိုႀကီးေသာ ဒူးဒူးႀကီးကို လက္ထဲမွာ ေပြ႔လိုက္၊ ပခံုးေပၚမွာ ၿခံဳလိုက္ႏွင့္၊ တစ္ေယာက္ထဲ ႐ွဳပ္ ေနတတ္သည္၊ ၾကာေတာ့လည္း လက္ေညာင္းလာၿပီး ေျမေပၚမွာပဲ တ႐ြတ္ဆြဲ ေလွ်ာက္ေတာ့သည္၊ သည္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ သိုးေမြးေစာင္ေလးက မၾကာခဏ ဖံုအလိမ္းလိမ္း...၊

အင္မတန္မွ အေရးႀကီးေသာ အဆိုပါ ဒူးဒူးကို သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ေလးထဲ အေသအခ်ာထည့္ၿပီး ေက်ာင္းဝင္း ထဲသို႔ က်ေနာ္ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္၊ သားကို တခါလိုက္႐ွာရ ျပန္သည္၊ ဝင္းထဲက ကေလးေတြအေပၚ ၂ ခါ ေလာက္ မ်က္လံုး အစုန္အဆန္ ကစားလိုက္ေတာ့ ၿခံေထာင့္က သစ္သားအိမ္ေလးမွာ မုန္႔ေရာင္းတမ္း ကစားေနတာ ေတြ႔လိုက္သည္၊ ထိုေနရာသို႔ က်ေနာ္ အသာပဲ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္၊ သားက က်ေနာ့္ကို ျမင္ေတာ့ သူ႔ဆီက မုန္႔ေတြ လာဝယ္စားဖို႔ပင္ ဝမ္းသာအားရ ေခၚေနေသးသည္၊ သူ႔ဆီမ်ား လာကစားတယ္ ထင္ေနသလား မသိ၊ က်ေနာ္က ...

"သားသား ... လာကြာ၊ သြားၾကရေအာင္.."ဟု ေခၚလိုက္သည္၊

သူက 'ခဏေနပါဦး'ဟု ျပင္သစ္လို ျပန္ေျဖ သည္၊ ဒီအတိုင္းဆို က်ေနာ္တို႔ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိမ္ျပန္ေရာက္မည့္ပံု မေပၚ၊ သုိ႔ႏွင့္ ေလသံကို နဲနဲျမႇင့္ကာ..

"ကဲ..ဒီေလာက္ ကစားရရင္ေတာ္ၿပီေလ၊ သားကို အၾကာႀကီးပဲ ကစားခြင့္ေပးထားတာ၊ လာခဲ့..၊ အိမ္ေရာက္ မွ ဆက္ကစား၊ မဟုတ္ရင္ ပါပါး တစ္ႏွစ္သံုး ရီ(ေရ) ရမွာလား"ဟု က်ေနာ္ ေမးလိုက္သည္၊ သူက ...

"ရီ..."ဟု ကစားနည္း ေနာက္တစ္မ်ိဳး ေတြ႔သြားဟန္ျဖင့္ ဝမ္းသာအားရ ျပန္ေျဖသည္၊

"ကဲ, ရီၿပီ၊ ... တစ္ ... ..."

ေနရာမွ မေ႐ြ႕ဘဲ ၿပံဳးစိစိႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္၊

"ႏွစ္ ... ...."

က်ေနာ္ အသံကို ထပ္ျမႇင့္လိုက္သည္၊ သူက ေျခတစ္လွမ္း ေ႐ွ႕ကိုလွမ္းရင္း ၿပံဳးစိစိနဲ႔ ႐ွိေနဆဲ..၊ ဘယ္ေတာ့ 'သံုး' လာမလဲဟု က်ေနာ့္ကို စ,ခ်င္သည့္ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ သားက ၾကည့္ေနသည္၊ က်ေနာ္ကလည္း အသာ ျပန္စိုက္ၾကည့္ရင္း အမွတ္စဥ္ ဆက္ေရလိုက္သည္၊

"ႏွစ္... ... ဒုတိယ အႀကိမ္"

" ႏွစ္...ခြဲ... ... ..."

'ခြဲ' ကို သံ႐ွည္ဆြဲၿပီး ေရလိုက္ရင္း က်ေနာ္ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို လႊတ္ခ်ေပးလိုက္ေတာ့သည္၊

"ဟား..ဟား..ဟား..."

သားကလည္း တၿပိဳင္နက္ ...

"လာဘီ..."

တဟုန္တိုး ေျပးလာရင္း က်ေနာ့္အေပၚ ခုန္တက္လိုက္ေတာ့သည္၊ က်ေနာ္က အသာအယာ ျပန္ေပြ႔ရင္း သူ႔တင္ပါးေလးကို မနာေအာင္ ခပ္ဖြဖြ အသာ႐ိုက္ေတာ့ သူက က်ေနာ့္အေႏြးထည္မွ ေခါင္းစြပ္ကို က်ေနာ့္ ေခါင္းေပၚသို႔ ဆြဲယူစြပ္လိုက္သည္၊ ၿပီးေတာ့ '႐ိုး...႐ို႕...႐ို႕' ဟု ေအာ္လွ်က္ သူ႔လက္ေလးကို လက္ခလယ္ႏွင့္ လက္သူႂကြယ္ပူးကာ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာေ႐ွ႕ လာယမ္းျပသည္၊ သို႔ႏွင့္ က်ေနာ္က ေခါင္းစြပ္ႀကီးစြပ္လွ်က္ ရက္ပ္ပါ ဟန္ေဆာင္ၿပီး ေက်ာင္းဝင္းထဲက ထြက္လာေတာ့ သားက က်ေနာ့္ လက္ေပၚမွေန၍ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေတြကို လည္ျပန္ၾကည့္ကာ ပါလာေတာ့သည္၊

သားက ၅ လသား အ႐ြယ္ကတည္းက ေန႔ကေလးထိန္းေက်ာင္း တက္ခဲ့ရသည္၊ မနက္အိပ္ရာထ ကစား ခ်င္ရင္ေတာင္ သူ႔မွာ အခ်ိန္ မရပါ၊ ကတိုက္က႐ိုက္ႏွင့္ ေက်ာင္းသြားဖို႔ ေလာေဆာ္ခံရၿမဲ ျဖစ္သည္၊ ဒါေပမယ့္ မဆိုစေလာက္ တႀကိမ္တခါေလာက္ ငိုသည္ကလြဲလို႔ သားက ေက်ာင္းေပ်ာ္သည္ဟု ေျပာရမည္ျဖစ္သည္၊ ျမန္မာျပည္မွာ အဖိုး၊ အဖြား၊ ဦးေလး၊ အေဒၚ မိသားစု သိုင္းဝိုင္းစြာျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ ခ်စ္ခင္ျခင္း ခံရသည့္ ကေလးတို႔ အေၾကာင္းကို ေတြးမိေတာ့ သားအတြက္ စိတ္မေကာင္းလွ၊ ဟိုမွာေတာ့ အိမ္မွာ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ တစ္ေယာက္ အၿမဲ႐ွိေနၾကသည္ေလ၊ သူ႔ရဲ႕ ကေလးဘဝ ႐ွား႐ွားပါးပါး အခ်ိန္ေလးေတြကို အတင္းပဲ ကုန္ဆံုးေစမိ ေနၿပီလား၊ ေခါင္းေဖာ္ အသက္႐ွဴႏိုင္ဖို႔ ယက္ကန္လႈပ္႐ွား ေနရသည့္ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္း စီးေၾကာင္းထဲမွာ သားကေလး မြန္းက်ပ္ေမ်ာပါ ေနၿပီလား၊ တခါတရံေတာ့ ေတြးမိပါသည္၊

အျခားတဖက္က ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ေန႔ကေလးထိန္းေက်ာင္းက သားကို လူမႈဘဝအေၾကာင္း မ်ားစြာ သင္ေပးသည္၊ အခုအ႐ြယ္ ကတည္းက ျပႆနာကို ဘယ္လို႐ွင္းရမလဲ၊ အႏိုင္က်င့္ ဗိုလ္က်ခံရရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ၊ ကိုယ့္ထက္ငယ္တဲ့ ကေလးငယ္ေတြနဲ႔ ဘယ္လို ဆက္ဆံမလဲ အစ႐ွိသည့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ နည္းတို႔မွာ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ သင္ခန္းစာမ်ား ျဖစ္သည္၊ ထိုသင္ခန္းစာမ်ားမွာ မိဘ၊ ေမာင္ႏွမ အသိုင္းအဝိုင္းထဲမွာ သင္ယူ၍ မရႏိုင္ပါ၊ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ မတူကြဲျပားေသာ အျခား ကေလးမ်ားစြာႏွင့္ အတူေနထိုင္ရင္း၊ ထမင္းစားရင္း၊ ကစားရင္းျဖင့္ ႀကံဳေတြ႔လာမည္ ျဖစ္ေသာ သီးသန္႔ အေျခအေန တစ္ခုစီ၊ တစ္ခုစီကသာ သားကို ထုဆစ္၊ သင္ၾကား ေပးသြားလိမ့္မည္ ျဖစ္ပါသည္၊ ကေလးေတြ ကေတာ့ ႀကီးျပင္း လာၾကမည္ပဲ ျဖစ္သည္၊ တခ်ိဳ႕က ကံေကာင္း စြာ၊ တခ်ိဳ႕က မေကာင္းတေကာင္း၊ တခ်ိဳ႕က ကံဆိုးစြာ...၊ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ေတာ့ ကေလးမ်ား အားလံုးကို တေန႔တာ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္း ကင္းစြာ၊ လြတ္လပ္႐ႊင္ျမဴးစြာ ရယ္ေမာခြင့္ရသူေလးမ်ားပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ပါသည္၊ ေကာင္းကင္ကို စိတ္မွတ္မဲ့ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပုဇြန္ဆီေရာင္ျဖင့္ ေတာက္ပလင္းျဖာ၊ လွပေနဆဲ၊ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြ မွာေတာ့ တိမ္စိုင္၊ တိမ္မွ်င္ေတြကလည္း ႐ွိေနသည္ေလ....။ ။

ညီလင္းသစ္
၂၃ မတ္၊ ၂၀၁၁

ေႏြဦးကမ္းေျခ

ဟိုတခါ ေျပာျပခဲ့ဖူးတဲ့ ကန္စပ္ကိုပဲ ဒီေန႔ ထပ္သြားျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီေန႔ မနက္ အိပ္ရာထေတာ့ ဘာအစီအစဥ္မွ မ႐ွိဘူး၊ မနက္စာ စားေနတုန္း အျပင္ကိုၾကည့္ေတာ့ ေကာင္းကင္ျပာေနာက္ခံမွာ ေႏြးေထြးပံုရတဲ့ ေနေရာင္ျခည္တန္းေတြကို သတိျပဳမိတယ္၊ ၾကည့္စမ္း...၊ ေႏြဦးေတာင္ ေရာက္လာခဲ့ၿပီပဲ၊ ဒီေန႔ဟာ ေႏြဦးရာသီရဲ႕ ပထမဆံုး ေန႔ပါပဲ..၊ လေရာင္ဆမ္းတဲ့ ညေတြကို အိပ္စက္ျခင္းသက္သက္နဲ႔ ကုန္ဆံုးပစ္ရတာ ႏွေျမာစရာ ေကာင္းသလိုပဲ ေနေရာင္လႊမ္းတဲ့ ေန႔ေတြမွာလည္း အိမ္ထဲမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနရမွာ ႏွေျမာစရာပဲ မဟုတ္လား..၊ ၿပီးေတာ့ ေနေရာင္ျခည္ဆိုတာက ဒီအရပ္မွာ ႐ွားပါးကုန္ကိုး၊ ဒါနဲ႔ပဲ အျပင္ကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကတယ္၊ ဘယ္မွလည္း ေဝးေဝးလံလံ မသြားခ်င္တာနဲ႔ ဟိုတခါ သြားခဲ့တဲ့ ေနရာေလးကိုပဲ ျပန္သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၾက ပါတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေဟာဒီပံုေလးေတြ ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့တာ ပါပဲ....၊

ကမ္းစပ္ေရာက္ေတာ့ ဘယ္သူမွကို မ႐ွိဘူး၊ တကယ္ တစ္ေယာက္ဆိုတစ္ေယာက္မွကို မ႐ွိတာ၊ ဒီလို ေနေရာင္ျခည္ေတြ နဲ႔ဆို လူေတြေတာ့ ေရာက္ေနၾကမွာပဲလို႔ ထင္ထားခဲ့ေတာ့ အံ့ၾသသြားမိတယ္၊ ဒီတခါေတာ့ ကမ္းေျခေလးရဲ႕ ဟိုးတဖက္ အစြန္းကို သြားလိုက္တယ္၊ အဲဒီမွာ ေနာက္ဖက္က ခင္တန္းေလးနဲ႔ စည္းျခားေအာင္လို႔ သစ္တံုးႀကီးေတြ ခ်ထားတယ္၊ အဲဒီ သစ္တံုးႀကီးေတြေ႐ွ႕၊ ေက်ာက္စရစ္ခဲ မြမြေလး ေတြေပၚမွာပဲ ထိုင္ျဖစ္သြားတယ္..၊

အို..ခ်စ္ေသာေႏြဦး၊
သင္၏ အဖူးအငံုတို႔ျဖင့္ ေလာကအား ပုတ္ႏႈိးပါေလာ့၊
ေလထုအား ေမႊးျမပါေစေလာ့၊
ကႀကိဳးက,ကြက္ သစ္တို႔ျဖင့္
သင္၏ရင္ခြင္ေတးသြားကို ဆိုညည္းပါေလာ့၊
ထိုလတ္ဆတ္ျခင္းတို႔ကို ေသာက္သံုးရန္
ငါ..အေရာက္ လာခဲ့ပါမည္..၊

အျပင္ထြက္မယ္လုပ္ေတာ့ ၁၀ နာရီခြဲ ေက်ာ္ေနၿပီ၊ စတိုခန္းထဲမွာ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေႏြရာသီတုန္းက ဝယ္ထားခဲ့တဲ့ ရယ္ဒီမိတ္ ဘာဘီက်ဴး မီးဖိုေလး ႐ွိတာ သတိရသြားတယ္၊ အျပင္ထြက္ၿပီး မၾကာခင္ ျပန္လာစားရမယ့္အတူတူ ေနရာမွာပဲ ဘာဘီက်ဴးလုပ္ဖို႔ စဥ္းစားလိုက္တယ္၊ ေရခဲေသတၱာ အေအးခန္းထဲမွာ ဝက္အူေခ်ာင္း တစ္ထုပ္ေတြ႔တာနဲ႔ last minute ဘာဘီက်ဴး လုပ္ျဖစ္သြားပါတယ္..၊ :-)

သားနဲ႔ မအိမ္သူကေတာ့ ခဲလံုးေတြ၊ သဲေတြနဲ႔ ကစားေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ဝက္အူေခ်ာင္း မီးကင္ပါတယ္၊ ကင္မရာခလုတ္ ကို တခ်ပ္ခ်ပ္ ႏွိပ္လိုက္၊ ဝက္အူေခ်ာင္းကို တဖတ္ဖတ္လွန္လိုက္...၊

ဒီလို ရယ္ဒီမိတ္ မီးဖိုေတြက နဂိုကမွ မေကာင္းရတဲ့ၾကားထဲ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေႏြရာသီက ဝယ္ထားတဲ့ ဒီမီးဖိုက အေတာ္ေတာင္ ေျခာက္ေနခဲ့ေတာ့ မီးအား မေကာင္းပါဘူး၊ မီးေမႊးတုန္းက ထည့္ထားတဲ့ ေလာင္စာေတာင့္ေတြကေတာ့ တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ၿပီး မီးေသြးက်ေတာ့ ဘာမီးမွလည္း မ႐ွိ၊ ပူလည္း ေကာင္းေကာင္းမပူ..၊ တကယ္ေတာ့ မီးေသြးလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ မီးေသြးနဲ႔ဆင္တဲ့ အညံ့စား အမႈန္႔ေတြကို ေကာ္ရည္နဲ႔လံုးထားတဲ့ အလံုးေတြ..၊ ဝက္အူေခ်ာင္းေလး ၈ ေတာင့္ကို ၄၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ကင္လိုက္ရတယ္၊ ဝက္အူေခ်ာင္းၿပီးလို႔ ဆီဆမ္း၊ ဆားနယ္ထားတဲ့ ခရမ္းသီး အျပားေတြကို ဆက္ကင္ဖို႔လုပ္ေတာ့ မီးမ႐ွိေတာ့တာနဲ႔ ရပ္လိုက္ရတယ္..၊

ဝက္အူေခ်ာင္းကိုပဲ မုန္ညင္းေဆာ့စ္ရယ္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေဆာ့စ္ရယ္ နယ္ၿပီး ေပါင္မုန္႔ထဲမွာ ညႇပ္စားလိုက္ေတာ့တယ္..၊ ေန႔လယ္စာကို ဆင္းန္ဒဝစ္ခ်္ေလး တကိုက္၊ ေႏြဦးတကိုက္နဲ႔ ေရာစားလိုက္ေတာ့လည္း စားျဖစ္တာပါပဲ...၊

မီးေမႊးတုန္းကလည္း မီးျခစ္,ျခစ္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ သူ႔ကိုပဲ ေပးျခစ္ခဲ့ရတယ္၊ အခုလည္း မီးကို ၿငိႇမ္းခ်င္ရျပန္ၿပီ၊ မီးပြားေတြ တဖြားဖြား ေပါက္ေန တဲ့ မီးေသြးတံုးေတြလည္း မဟုတ္လို႔ အႏၲရာယ္ ႀကီးႀကီးမားမား မ႐ွိတာနဲ႔ ၿငိႇမ္းေစသတည္းေပါ့ေလ..၊ ဒါနဲ႔ပဲ သားက ဝမ္းသာ အားရနဲ႔ ေရေတြ သြား,သြားခပ္ၿပီး ၿငိႇမ္းလိုက္တာ ေအာက္ခံ အလူမီနီယံ ခြက္ထဲက ေရေတြ လွ်ံက် လာတာေတာင္ ဆက္ၿငိႇမ္း ခ်င္ေနေသးလို႔ မနဲတားၿပီး ျပန္လာခဲ့ရေတာ့တယ္...။


ညီလင္းသစ္
၂၀ မတ္၊ ၂၀၁၁

လုကာ

လုကာဆိုတာက က်ေနာ္နဲ႔ဆို လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္လည္းဟုတ္၊ အထက္အရာ႐ွိလည္း ဟုတ္ပါတယ္၊ က်ေနာ္လုပ္ရတဲ့ ပေရာဂ်က္ ေတြအားလံုးက သူ႔ဆီကပဲ လာေလ့႐ွိတယ္၊ ဆြစ္လူမ်ိဳး၊ အသက္က ၄၃ ႏွစ္႐ွိၿပီ၊ အရပ္အေမာင္း အေနေတာ္၊ မ်က္ႏွာ ခပ္ျပည့္ျပည့္၊ ဆံပင္အနက္ေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နဲ႔...၊ အနီးစပ္ဆံုး ေျပာရရင္ေတာ့ ျပင္သစ္ ႐ုပ္႐ွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ Alain Chabat နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ တူပါတယ္၊

၂၀၀၇ မွာ သူနဲ႔ က်ေနာ္ စၿပီး ဆံုစည္းပါတယ္၊ အခုလက္႐ွိ အလုပ္အတြက္ အင္တာဗ်ဴး လာေျဖေတာ့ သူနဲ႔ စကားေျပာ ျဖစ္တယ္၊ သူက ဌာနရဲ႕ ဒါ႐ိုက္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူတာဝန္ယူေနတဲ့ ပေရာဂ်က္ေတြက ဒါ႐ိုက္တာရဲ႕ ပေရာဂ်က္ေတြထက္ေတာင္ မ်ားပါတယ္၊ အင္တာဗ်ဴးေန႔က ဒါ႐ိုက္တာက ခဏပဲလာၿပီး က်ေနာ္နဲ႔ စကားေျပာတယ္၊ ေမးခြန္းေလး တစ္ခုႏွစ္ခုေလာက္ ေမးၿပီး ျပန္ထြက္သြားေရာ၊ က်န္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ လုကာနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ပဲ စကားေျပာျဖစ္ ပါတယ္၊ ေျပာတယ္ဆိုတာကလည္း က်ေနာ္ဘာေတြ သင္ခဲ့လဲ ဆိုတာကို အေျခခံေလာက္ပဲ ေမးၿပီး သူလုပ္ခ်င္တဲ့ ပေရာဂ်က္ေတြကိုပဲ ႐ွင္းျပသြားတာပါပဲ၊ က်ေနာ္ေတာင္ စိတ္ထဲက ႀကိတ္ၿပီး ၿပံဳးမိေသးတယ္၊ လစာကိစၥ၊ အေျခခံ စည္းမ်ဥ္း၊ ခံစားခြင့္ စတာေတြ ဘာမွ မေျပာဘဲ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အတူတြဲလုပ္လာသူေတြလို ပေရာဂ်က္ေတြကို ႐ွင္းျပေန လို႔ေလ...၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ နားလည္သြားေတာ့လည္း ဒါဟာ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္ ကိစၥတစ္ခုပါပဲ၊ က်ေနာ္ အလုပ္,လုပ္ တဲ့ ေနရာက သိပၸံနဲ႔နည္းပညာေက်ာင္း ဆိုေတာ့ အင္တာဗ်ဴးေတြမွာ ပေရာဂ်က္ေတြ အေၾကာင္းပဲ ေျပာၾကတာ မ်ားပါတယ္၊ တျခား ခံစားခြင့္တို႔၊ လစာတို႔က Human Resources နဲ႔ပဲ ေဆြးေႏြးရေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ အင္တာဗ်ဴးေမးတဲ့ လူေတြကိုယ္တိုင္လည္း ဒီအေၾကာင္းေတြကို မသိၾကတာ မ်ားပါတယ္၊

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အလုပ္အတူ စလုပ္ၾကေတာ့ ႐ံုးခန္းတစ္ခုထဲမွာ သူနဲ႔က်ေနာ္ မွ်ေနပါတယ္၊ အခန္းအလယ္မွာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ စားပြဲႏွစ္လံုးက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္...၊ စားပြဲႏွစ္လံုးကို ထိထားတဲ့ ေနရာမွာ ပန္းအိုးႀကီးတစ္လံုး ထားထားတယ္၊ ပန္းအိုးထဲမွာ ဘာမွန္း မသိရတဲ့ ခပ္႐ြယ္႐ြယ္ သစ္ပင္တစ္ပင္လည္း ႐ွိတယ္၊ ဘာအပင္မွန္းလဲ မသိသလို ဘာပန္းမွ ပြင့္တာလည္း မေတြ႔ပါဘူး၊ ဒီသစ္ပင္က က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ no man's land ေပါ့ေလ...၊ ႐ံုးခန္းထဲမွာ က်ေနာ္ေရာ သူပါ မ႐ွိၾကတာ မ်ားပါတယ္၊ က်ေနာ္က ႐ံုးခန္းနဲ႔ကပ္လ်က္ ဓါတ္ခြဲခန္းထဲ ေရာက္ေနတတ္ သလို လုကာကလည္း တခ်ိန္လံုး အစည္းအေဝးေတြ၊ ဆင္န္မနာေတြနဲ႔ အျပင္မွာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ သူက ၈၀% ပဲ အလုပ္,လုပ္တာဆိုေတာ့ တစ္ပတ္မွာ ၄ ရက္ပဲ လာေလ့႐ွိတယ္၊

လုကာရဲ႕ဘြဲ႔က environmental engineer ပါ၊ ဆိုေတာ့ သူလုပ္သမွ် အလုပ္ေတြအားလံုးက ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး နဲ႔ပဲ ဆက္စပ္ ပါတယ္၊ သူနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ပတ္သက္ေနတဲ့ က်ေနာ္ကလည္း ဒါေတြပဲ လုပ္ရပါတယ္၊ ေရအရင္းအျမစ္နဲ႔ ဆိုင္တာေတြ၊ စိုက္ခင္းေတြမွာ ပိုးသတ္ေဆး သံုးစြဲမႈေတြ၊ ေျမလႊာ ညစ္ညမ္းမႈေတြ အစ႐ွိသျဖင့္ေပါ့၊ က်ေနာ္တို႔က ဒါေတြကို ထိန္းသိမ္းၾကပ္မတ္တဲ့ သူေတြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီလို ပတ္ဝန္းက်င္ ပ်က္စီး ယိုယြင္းတာကို ကာကြယ္ႏိုင္မယ့္နည္းလမ္း ႐ွာေနၾကတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီလိုလုပ္တဲ့ေနရာမွာလည္း အာဏာပိုင္ အဖြဲ႔အစည္းေတြက အၿမဲတမ္းေတာ့ အသာတၾကည္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ လုကာက စကားေျပာေကာင္းသူ တစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ သူ ရေအာင္ စည္း႐ံုးႏိုင္ေလ့ ႐ွိတယ္၊

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ auto-sampler အလိုအေလ်ာက္ ေရနမူနာ ယူႏိုင္တဲ့စက္ ၅ လံုးကို သူ႔ရဲ႕ အားထုတ္မႈနဲ႔ တပ္ဆင္လို႔ ၿပီးပါၿပီ၊ သဘာဝ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ေရဆိုးေျမာင္းေတြမွာ တပ္ထားတဲ့ ဒီစက္ေတြက လိုအပ္တဲ့ ေရပမာဏကို ၂၄ နာရီ ယူေပးႏိုင္တယ္၊ ဒီေရေတြကိုမွ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ lab ထဲမွာ ဓါတ္ခြဲပါတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ႐ွာတာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါပဲ၊ ဥပမာ တစ္ခုႏွစ္ခုေလာက္ ေျပာရရင္ အိမ္သံုးေဆး...၊ ေနထိုင္မေကာင္းလို႔ ပါရာစီတေမာ ေသာက္လိုက္ရင္ က်ေနာ္တို႔ ေနေကာင္းသြားမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေဆးကို ခႏၶာကိုယ္က ၆၅% ေလာက္ပဲ စုပ္ယူၿပီးေတာ့ က်န္တာက တပိုတပါးသြားရင္းနဲ႔ မိလႅာစက္႐ံု၊ အဲဒီကမွ တဆင့္ ကန္ထဲ၊ ျမစ္ထဲကို ေရာက္သြားတယ္၊ ဒီလို ေဆးေတြက ေရမွာ လံုးလံုးေပ်ာ္ဝင္ေနေတာ့ ဘယ္လိုစစ္စစ္ မရပါဘူး၊ ေနာက္ၿပီး သူ႔အလိုလို ေၾကပ်က္ႏိုင္စြမ္း လည္း နည္းပါးေတာ့ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ေတြ ထဲမွာ ဒီလိုအိမ္သံုးေဆး၊ ပိုးသတ္ေဆး၊ စတာေတြ မ်ားသထက္ မ်ားလာတယ္၊ ေနာက္ဥပမာ တစ္ခုက သေႏၶတားေဆး...၊ အမ်ိဳးသမီးေတြ ေသာက္တဲ့ သားဆက္ျခား သေႏၶတားေဆးေတြထဲမွာ အက္စ္ထ႐ိုဂ်င္ ဆိုတဲ့ မ ေဟာ္မုန္း ပါဝင္ပါတယ္၊ အဲဒီ ေဟာ္မုန္းကလည္း သူ႔အလိုလို မေၾကပ်က္ဘဲ ေရထဲမွာ ဒီလိုပဲ အၾကာႀကီး ႐ွိေနတတ္တယ္၊ အက်ိဳးဆက္က အခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ အဲဒီ မ ေဟာ္မုန္း ေၾကာင့္ ငါးအထီးေတြက သူ႔အလိုလို လိင္ေျပာင္းၿပီး ငါးအမေတြ ျဖစ္သြားတဲ့ သာဓကေတြလည္း ေတြ႔ရပါတယ္၊ ေလာေလာဆယ္ လူအတြက္ ဘာမွ မျဖစ္ေသးေပမယ့္ ေနာက္ ၁၀ ႏွစ္၊ အႏွစ္ ၂၀ အၾကာမွာ ဘယ္လို ဆိုးက်ိဳးေတြ ျဖစ္မလဲ ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္ပါဘူး၊

ထားပါေတာ့ေလ..၊ လုကာ အေၾကာင္းပဲ ဆက္ရေအာင္၊ လုကာဆီမွာ က်ေနာ္ သေဘာက်တဲ့ အခ်က္တခုကေတာ့ လူတဖက္သားကို ေပါ့ပါးလြတ္လပ္ ေစျခင္းပါပဲ၊ တခါတေလ စားေသာက္ဆိုင္မွာ တဝိုင္းထဲ လူ ေလးငါးေယာက္ ေလာက္ထိုင္ေနၿပီး ဘယ္သူမွ ဘာေျပာရမွန္း မသိတဲ့အခါ တိတ္ဆိတ္ၿပီး အေနက်ဥ္းက်ပ္တာမ်ိဳး ႀကံဳဖူးေကာင္း ႀကံဳဖူး ပါလိမ့္မယ္၊ လုကာက အဲဒီေနရာမွာ အင္မတန္ ထူးခြ်န္တဲ့ ice breaker ပါပဲ၊ အဲဒီလို အေျခအေနကို ေဖာက္ထြက္ဖို႔ သူ႔မွာ ေျပာစရာတခုခု အၿမဲ႐ွိေနတတ္တယ္၊ 'အင္း..ဒီေန႔ ေနသာတယ္ေနာ္' ဆိုတာမ်ိဳး နဲနဲေၾကာင္တဲ့ စကားမ်ိဳးေတြနဲ႔ အေျခအေနကို အတင္းအဖတ္ဆယ္တာ မဟုတ္ဘဲ တဝိုင္းလံုးကလူေတြ စိတ္ဝင္စားႏိုင္မယ့္ အေၾကာင္းအရာတခု သူ ခ်က္ခ်င္း ေကာက္ေျပာလိုက္ႏိုင္တယ္၊ ဒီလိုျဖစ္ရပ္မ်ိဳး သူနဲ႔အတူ မၾကာခဏ က်ေနာ္ႀကံဳဖူးပါတယ္၊ အၿမဲတမ္းလည္း သူကပဲ ဝိုင္းကို ထိန္းထားေလ့ ႐ွိတယ္၊ က်ေနာ္သာ သူ႔ေနရာမွာ ဆိုရင္ ဝိုင္းထဲက တျခားလူေတြနည္းတူ ဒီလိုပဲ ဆက္ထုိင္ေနျဖစ္မွာပဲ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ လက္တကမ္း ပတ္ဝန္းက်င္ေလးကို စိုေျပေစခ်င္ေပမယ့္ နဂိုကလည္း စကားခပ္နည္းနည္း ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္လိုလူေတြနဲ႔သာဆိုရင္ စားပြဲဝိုင္းက ေျခာက္ကပ္ေနမွာ ေသခ်ာတယ္၊

သူ႔ရဲ႕ အားသာခ်က္ ေနာက္တခုက ဘာသာစကားပါပဲ၊ သူက ျပင္သစ္၊ ဂ်ာမန္၊ အီတာလ်ံနဲ႔ အဂၤလိပ္ ေလးမ်ိဳးစလံုး ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ ေျပာႏိုင္ပါတယ္၊ သူ႔အေဖက အီတာလ်ံဆိုေတာ့လည္း ပိုၿပီး လြယ္ကူတာေပါ့ေလ၊ ဂ်ာမန္စကား ကေတာ့ ဆြစ္ဂ်ာမန္၊ ဂ်ာမနီနဲ႔ ၾသစႀတီးယားမွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့လို႔ ေျပာျဖစ္ခဲ့တာလို႔ သူ တခါက ေျပာဖူးပါတယ္၊ သူ အဂၤလိပ္စကား ေျပာရင္ေတာ့ ဂ်ာမန္ေလယူေလသိမ္းနဲ႔ ေျပာတတ္လို႔ နားေထာင္ေနမက်ရင္ နဲနဲေတာ့ ၿပံဳးမိႏိုင္ပါတယ္၊ ဒီ စကား ၄ မ်ိဳးနဲ႔ ဆိုေတာ့လည္း စကားဝိုင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူနဲ႔ မလြတ္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ လို႔ က်ေနာ္ေတြးမိတယ္၊

လုကာက ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းကေတာ့ အေတာ့္ကို ေပါက္ကရေတြ လုပ္ခဲ့တယ္လို႔ တခါတေလမွာ သူေျပာလို႔ သိရတယ္၊ သူ စာတမ္းေရးေနတဲ့ အခ်ိန္ တုန္းက သူအလုပ္လုပ္တဲ့ lab တံခါးဝမွာ 'သတိ၊ ဓါတ္ေရာင္ျခည္ အႏၲရာယ္ ႐ွိသည္' ဆိုတဲ့ စာတန္းကို ေနာက္ၿပီး ကပ္ထားခဲ့တယ္၊ အားလံုးက အေၾကာင္းသိေတြဆိုေတာ့ ရယ္ေမာရင္းနဲ႔ပဲ ဒီစာတန္းကို ေမ့သြားၾကတယ္၊ တေန႔ အဲဒီ ဓါတ္ခြဲခန္းထဲမွာ ဘံုဘိုင္က ေရလွ်ံက်လို႔ ေရႀကီးေတာ့ မီးသတ္သမားေတြ ေရာက္လာၾကတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္ သူက အိမ္မွာ အိပ္ေနတယ္၊ တံခါးဝက စာတန္းလည္း ျမင္ေရာ မီးသတ္သမားေတြက မဝင္ရဲေတာ့ဘူး၊ လုကာ သူငယ္ခ်င္း ေတြက ႐ွင္းျပလည္း ဘယ္သူမွ မဝင္ၾကဘူး၊ သူတို႔က ဒီလိုစာတန္းမ်ိဳးေတြကို အေပ်ာ္အျပက္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ သေဘာမထားတာကိုး၊ ေနာက္ဆံုး စာတန္းတာဝန္ခံ ကိုယ္တိုင္႐ွင္းပါ ဆိုေတာ့မွ လုကာက အိမ္ကေန ကမန္းကတန္း ေရာက္လာရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ စာတန္းကိုလည္း ျဖဳတ္၊ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဦးေဆာင္ဝင္၊ တခ်ိန္တည္းမွာလည္း အျမႇဳပ္ ထြက္မတတ္ ေတာင္းပန္လိုက္ရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မီးသတ္သမားေတြကလည္း ဓါတ္ေရာင္ျခည္ အႏၲရာယ္ဆိုတဲ့ စာတန္းလည္း ျမင္ေရာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ၊ ကာကြယ္တဲ့ ဝတ္စံုလည္း အဆင္သင့္မပါ၊ ဖ႐ိုဖရဲနဲ႔ ျဖစ္သြားလို႔ ဒီကိစၥကို သူတို႔အတြက္လည္း ေလ့က်င့္ခန္းဆင္းတယ္လို႔ သေဘာထားၿပီး ေက်ေအးလိုက္တယ္၊ ေနာက္တခါ ဒါမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ဒဏ္ေငြ ၅၀၀၀ ဆိုလားပဲ ႀကိမ္းသြားတယ္၊ လုကာ ကံေကာင္းသြားတယ္၊

အခု အလုပ္လုပ္တဲ့ အခ်ိန္အထိလည္း ေတြ႔တဲ့လူကို ၿပံဳး႐ႊင္၊ ေနာက္ေျပာင္ေလ့ ႐ွိတုန္းပါပဲ၊ သူ႔အထက္အရာ႐ွိ ဆိုလည္း တမ်ိဳး၊ ႐ြယ္တူ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ဆိုလည္း တမ်ိဳး၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မထိခိုက္ေစတဲ့ ဟာသေလးေတြနဲ႔ ေနာက္တုန္း၊ တဟားဟား ေအာ္ရယ္တုန္း..၊ ဆိုေတာ့ သူ႔ကို ဌာနတခုလံုးက ခ်စ္ၾကပါတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ဌာနရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴး ႐ံုးခန္းမွာ အားလံုးရဲ႕ ေမြးေန႔ေတြကို ကပ္ထားတယ္၊ တစ္ေယာက္ေမြးေန႔ကို တစ္ေယာက္ သိေနၾက ေတာ့ ကိုယ့္ေမြးေန႔က်ရင္ ကိတ္မုန္႔ေလးဘာေလး ယူလာၿပီး အတူစားၾကေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ မႏွစ္တုန္းက သူ႔ေမြးေန႔မွာ လုကာက အစည္းအေဝးေတြနဲ႔ ႐ွဳပ္ေနၿပီး ဘာစားစရာမွ ယူမလာဘူး၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးက သူ႔အတြက္ ကိတ္မုန္႔တစ္လံုးကို ေက်ာင္းထဲက ဆိုင္မွာ အျမန္ေျပးဝယ္ၿပီး သူ႔ကိုယ္စား က်င္းပ ေပးလိုက္တယ္၊ သူ႔ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ကိုေတာ့ အေစာႀကီးကတည္းက သူမသိေအာင္ ပိုက္ဆံဝိုင္းစုၿပီး ျပင္ဆင္ထားတယ္၊ တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေလထီးခုန္ခြင့္ လက္မွတ္ေလးပါ၊ သင္တန္းဆရာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္အတူတြဲၿပီး ခုန္ရတဲ့ အေပ်ာ္ေလထီးခုန္ လက္မွတ္ေပါ့၊ အားလံုး အဆင္သင့္ျဖစ္ေတာ့ သူ႔ကို စားေသာက္ခန္းထဲကို ေခၚလိုက္တယ္၊ လူေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ ကိတ္မုန္႔ကိုလည္း ေတြ႔ေရာ သူက ဟာ..ႏိုး..ႏိုး..ႏိုး ဆိုၿပီး အံ့ၾသသြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔အတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ စာအိတ္ေလး ထဲက ေလထီးခုန္ လက္မွတ္လည္း ေတြ႔ေရာ တဟားဟားနဲ႔ ေအာ္ရယ္ပါေလေရာ..၊ လုကာက ေလယာဥ္ေမာင္း သင္တန္းလည္း ေလာေလာလတ္လတ္ ဆင္းထားၿပီး အားလပ္ခ်ိန္မွာ ေလယာဥ္ေတြ ငွားၿပီး လိုက္ေမာင္းေနတာကို အားလံုးက သိထားတာကိုး၊ အဲဒီအခ်ိန္ တစ္ေယာက္က 'ခင္ဗ်ား ေလထီးခုန္တာ ဒီတႀကိမ္ပဲ ျဖစ္ပါေစလို႔ က်ေနာ္တို႔ ဆုေတာင္းပါတယ္'လို႔လည္း ေနာက္လိုက္ေရာ အားလံုးကဝိုင္းရယ္၊ သူကလည္း တဟားဟားနဲ႔ ရယ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကို အေတာမသတ္ႏိုင္ဘူး...။ ။

ညီလင္းသစ္
၁၈ မတ္၊ ၂၀၁၁

ဒဏ္ရာ...

ဒီစေန၊ တနဂၤေႏြမွာ အိမ္ကို ဧည့္သည္ေရာက္ေနတာနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနခဲ့တယ္၊ ဧည့္သည္က က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာ ကတည္းက ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပါ၊ အခုသူက ၾသစႀတီးယားမွာ ေန,ေနတယ္၊ မေတြ႔တာလည္း ၾကာေနေတာ့ ေတြ႔ၾကရေအာင္ဆိုၿပီး ေသာၾကာေန႔က သူရယ္၊ သူ႔သမီးေလးရယ္ ေရာက္လာခဲ့တယ္၊ ၂ ညအိပ္၊ ၃ ရက္ ခရီးေပါ့၊ သူ႔ သမီးေလးက ၆ ႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေတာ့ ႐ွိ ေနၿပီ၊ ဒီကေလးမေလးက ဆြစ္ဂ်ာမန္၊ ၾသစႀတီးယန္း ဂ်ာမန္၊ စတင္းန္ဒတ္ ဂ်ာမန္နဲ႔ အဂၤလိပ္စကား ၄ မ်ိဳးေျပာတယ္၊ သူက ျမန္မာျပည္မွာ ေမြးခဲ့ေတာ့ ျမန္မာစကားလည္း အေတာ္ေလး ေျပာႏိုင္ခဲ့ေသးတယ္၊ အခုေတာ့ အားလံုးနီးပါး ေမ့သြားၿပီ...၊

သူ႔အေမ ေျပာျပခ်က္အရ သူက က်ေနာ္နဲ႔သားကို ေတြ႔ဖို႔ စိတ္လႈပ္႐ွား ေနခဲ့တယ္ဆိုပဲ..၊ အဓိက,ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ျမန္မာစကားေျပာတာကို သူက နားေထာင္ခ်င္လြန္းလို႔-တဲ့၊ သူ႔အေမရဲ႕ လက္ပ္ေတာ့ပ္ထဲမွာ ႐ွိတဲ့ ဗီဒီယုိအပိုင္းအစ တခ်ိဳ႕ကိုလည္း က်ေနာ့္ကို ဖြင့္ျပေသး တယ္၊ ျမန္မာျပည္မွာ သူေနခဲ့တုန္းက ႐ိုက္ခဲ့တာေတြပါ..၊ အဲဒီထဲမွာ သူက ျမန္မာကေလးေတြနဲ႔ 'တျပား ႏွစ္ျပား ပဲလင္ျပား' တို႔၊ 'ေျဗာင္ေနာင္ေနာင္ ေဗေဗဂ်ိ' တို႔ေတာင္ ကစား ေနခဲ့ေသးတာ..၊ အခုေတာ့ ဝိုးတဝါးပဲ နားလည္ေတာ့တယ္ ဆိုေတာ့ သူ သိပ္စိတ္ေကာင္း ပံုေတာ့ မရဘူး၊ သူ႔အေဖကလည္း ျမန္မာပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ လင္မယားကြဲသြားေတာ့ အေဖက ဟုိမွာပဲ ေနခဲ့တယ္၊ သူက အေမနဲ႔ ဒီမွာ လိုက္ေနတာပါ၊ သူ႔အေဖနဲ႔ လူမ်ိဳးတူျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ အေတာ္ေလး ခင္တြယ္ သြား႐ွာတယ္၊

သားနဲ႔ ကစားေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ စကားမတူေပမယ့္ ကေလးတို႔သဘာဝ တစ္ေယာက္ပံုကို တစ္ေယာက္ ၾကည့္ၿပီး ကစားၾကတာ အဆင္ကိုေျပလို႔၊ တူတူပုန္းတမ္း၊ စိန္ေျပးတမ္း၊ တမ်ိဳးၿပီးတမ်ိဳး ကစားရင္း ဟုတ္ေနတာပဲ၊ တခါတခါေတာ့ မေျပာမျဖစ္ရင္ သူက သားကို အဂၤလိပ္လိုေျပာ၊ သားက နားမလည္ေတာ့ က်ေနာ္က ျမန္မာလို စကားျပန္ ျပ၊ သားက သူ႔ကိုတခါ ျပင္သစ္လို ျပန္ေျပာ၊ က်ေနာ္က တခါ အဂၤလိပ္လို စကားျပန္ျပနဲ႔ သံုးေယာက္သား လံုးလည္ခ်ာလည္ လိုက္လို႔...၊ ရီေတာ့ ရီရသား...၊

စေနေန႔မွာ သူတို႔ကို သိပ္မေဝးတဲ့ ကစားကြင္းတစ္ခုကို လိုက္ပို႔ျဖစ္ပါတယ္၊ သူတို႔နဲ႔အတူ အေဖာ္လိုက္ ကစားေပးေနရင္း နဲ႔ ကစားကြင္းထဲက ခုံတန္းေလးတခု ေဘးမွာ က်ေနတဲ့ ဒီပန္းသီးေလးဆီကို ဘာရယ္မဟုတ္ မ်က္စိေရာက္သြားခဲ့တယ္၊ တေယာက္ေယာက္က စားေနရင္းတန္းလန္း လက္ကေန ျပဳတ္က်သြားခဲ့ပံု ရတယ္၊ တဝက္တပ်က္ ကိုက္ရာနဲ႔အတူ ဖုန္အလူးလူး၊ သဲအလူးလူး...၊ စိတ္ကလည္း ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ ဟုိး... လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကို တမုဟုတ္ခ်င္း ျပန္ေရာက္သြားခဲ့တယ္၊ က်ေနာ္ ပထမဆံုး ပန္းသီး စ,စားဖူးတာ ၆ ႏွစ္ဝန္းက်င္ေလာက္မွာပါ၊ ဒိထက္ ေစာရင္လည္း ေစာႏုိင္ေပမယ့္ မွတ္မိတဲ့ ပထမဆံုးပန္းသီးက ၆ ႏွစ္သားမွာ ဘဝထဲကို ဝင္လာခဲ့တာ၊ ေျပလည္တဲ့ အေဒၚတစ္ေယာက္က ေပးခဲ့တဲ့ အဲဒီတ႐ုတ္ပန္းသီး နီနီကို မစားရက္လို႔ တေနကုန္ လက္ကမခ်ဘဲ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ႐ွိေနခဲ့တယ္၊ စ,စား ေတာ့လည္း အသားေတြကို မစားရက္ေသးလို႔ အခြံခ်ည္းသက္သက္ သြားနဲ႔ပတ္လည္ ျခစ္ၿပီး အရင္စားျဖစ္တယ္၊ နဲနဲေလး အ႐ြယ္ေရာက္လာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုေတာင္ ေနာက္ျဖစ္ေသးတယ္၊ ငါလည္း တခါတခါ ေဆး႐ံုတက္ခ်င္ တယ္-လို႔၊ ေဆး႐ံုကို လူမမာေမး လာၾကတဲ့သူေတြက ပန္းသီးေတြ ယူယူလာတာ ျမင္ဖူးထားတာကိုး...၊ ဒီမွာေတာ့ ပန္းသီး ေပါင္းစံုက မစားခ်င္မွ အဆံုးပါပဲ၊ အခု ဒီပန္းသီး ေလးကေတာ့ အဆံုးထိေတာင္ အစားမခံခဲ့ ရဘူး၊ တဝက္တပ်က္နဲ႔ အစြန္႔ပစ္ခံ ပန္းသီးကေလး...၊ ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီပန္းသီးေလးကို ဓါတ္ပံု႐ိုက္ျဖစ္သြားျပန္ ပါတယ္...၊

အစြန္႔ပစ္ခံ (၁)

ပန္းသီးေလးကို ေကာက္လိုက္ေတာ့ သားက က်ေနာ္စားမလို႔ ေကာက္တာလို႔ ထင္သြားလား မသိပါဘူး၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းက လွမ္းေျပာတယ္၊ 'ပါပါး, အဲဒီ ပန္းသီး မစားရဘူး၊ ေျမႀကီးေပၚမွာက်ေနတာ ညစ္ပတ္တယ္'တဲ့၊ 'မစားပါဘူးကြာ၊ ဓါတ္ပံု ႐ိုက္မလို႔ပါ'လို႔ သူ႔ကို ျပန္႐ွင္းျပၿပီး ကေလးကစားတဲ့ ျမင္း႐ုပ္ခံုကေလးေပၚမွာ ပန္းသီးေလးကိုတင္ၿပီး ႐ိုက္ျဖစ္ပါတယ္၊

အစြန္႔ပစ္ခံ (၂)

ဒဏ္ရာဆိုတာက ဘယ္သူမဆို ရႏိုင္ပါတယ္၊ ျမင္သာထင္သာ ႐ွိတဲ့ အျပင္ပန္း ဒဏ္ရာေတြက လိုက္ဖက္တဲ့ ေဆးဝါးေတြ နဲ႔ အခ်ိန္မီ ကုႏိုင္ေပမယ့္ ရင္တြင္းဒဏ္ရာေတြ ဆိုရင္ေတာ့ သိႏိုင္ဖို႔ေတာင္ တခါတခါမွာ မလြယ္ဘူး မဟုတ္လား...။ ။


ညီလင္းသစ္
၁၃ မတ္၊ ၂၀၁၁

ဝင္႐ိုးစြန္းမွာ ေပ်ာ္ၾကသူမ်ား

(Photo credit: here )

သူတို႔ထဲမွာ အသက္ငယ္သူေတြပါသလို အသက္ႀကီးသူေတြလည္း ပါသည္၊ အမ်ိဳးသားေတြ ပါသလို အမ်ိဳးသမီးေတြ လည္းပါသည္၊ အိမ္ေထာင္႐ွင္ေတြ ႐ွိသလို လူပ်ိဳအပ်ိဳေတြလည္း ႐ွိသည္၊ စိတ္ဓါတ္ျပင္းထန္သူမ်ား ပါသလို ႏွလံုးသား ႏူးညံ့သူမ်ားလည္း ပါလိမ့္မည္၊ အရာရာကို ေပ်ာ္႐ႊင္ရယ္ေမာပစ္လိုက္ဖို႔ အၿမဲအဆင္သင့္ ျဖစ္ေနသူမ်ား ႐ွိႏိုင္သလို တိုးတိတ္စြာ ႐ွက္႐ြံ႕တတ္သူတို႔လည္း ႐ွိလိမ့္မည္၊ စကားမ်ားမ်ား ေျပာတတ္သူတို႔ ပါသလို ႏႈတ္နည္းသူမ်ားလည္း အေသအခ်ာကို ပါဝင္ပါလိမ့္မည္၊ သူတို႔အားလံုးသည္ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာေကာ၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာပါ ကြဲျပားေကာင္း ကြဲျပား ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္၊ သူူတို႔သည္ အဖြဲ႔အစည္းတခုခုမွ မဟုတ္ၾက၊ သို႔ေသာ္ တဦးႏွင့္တဦး အျပန္အလွန္၊ နားလည္ ေဖးမတတ္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္၊

စင္စစ္ သူတို႔ထဲမွ အမ်ားစုမွာ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေကာင္းစြာမသိၾက၊ ထိုသို႔ မသိၾကသလို တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ လည္း မျမင္ဖူးၾက၊ မျမင္ဖူးသည္ကို အသာထားလို႔ အခ်ိဳ႕မွာ နာမည္အရင္းကိုပင္ မသိၾကေပ၊ အေၾကာင္းမွာ သူတို႔အားလံုး တကြဲတျပားစီ ေနထိုင္ၾကၿပီး ေနရာ အသီးသီးကလည္း ကြာလွမ္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္၊

သို႔ေသာ္ သူတို႔အားလံုးမွာ တူညီၾကသည့္ အခ်က္တစ္ခ်က္ေတာ့ ႐ွိသည္၊ မည္သူတဦးတေယာက္၏ တိုက္တြန္းခ်က္မွ မပါဘဲ ၄င္းတို႔၏ ကိုယ္ပိုင္ေ႐ြးခ်ယ္မႈ သက္သက္ျဖင့္သာ ျပဳလုပ္ၾကသည့္ အလုပ္ဟုမမည္၊ တာဝန္ဟု မဆိုႏိုင္သည့္ ေဆာင္႐ြက္မႈတစ္ခု ျဖစ္သည္၊ ယင္းမွာ အျခားေတာ့ျဖင့္မဟုတ္၊ ကြန္ျပဴတာတစ္လံုးေ႐ွ႕ထိုင္ကာ ကီးဘုတ္ေပၚ တေခ်ာက္ေခ်ာက္ ႏွိပ္တတ္ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္၊

ဟုတ္သည္၊ ထိုသူတို႔အားလံုးသည္ ကြန္ယက္မ်ား ထြန္းကား၊ ေပါႂကြယ္လွေသာ ၂၁ ရာစုထဲ၌ ကြန္ယက္တစ္ခု အတြင္း အျပန္အလွန္ ခ်ိတ္ဆက္၊ ယွက္ႏြယ္ မိေနၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္၊ ကိုယ့္သေဘာႏွင့္ကိုယ္ အၿငိခံေနၾကေသာ ထိုကြန္ယက္အတြင္း ၄င္းတို႔ ေျပာခ်င္သည္မ်ားကို လြတ္လပ္စြာ ဖြင့္ဟ၊ လႊင့္တင္ေလ့ ႐ွိၾကသည္၊ ေဝမွ်ခ်င္သည္မ်ားကို ေစတနာ ဗရပြျဖင့္ ေဝမွ်ၾကသည္၊ ႏွစ္သက္ရာ သီခ်င္းမ်ား၊ ဓါတ္ပံုမ်ားကို တင္ျပ၊ ခံစားေလ့ ႐ွိၾကသည္၊ ထိုသို႔ေသာ အရာမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ရန္အတြက္ သူတို႔အားလံုးတြင္ ကိုယ္ပိုင္စာမ်က္ႏွာ တစ္ခုေတာ့ အသီးသီး ႐ွိၾကသည္၊ ထိန္းခ်ဳပ္၊ ကြပ္ကဲမႈ လံုးဝမ႐ွိသေလာက္ နီးပါးလြတ္လပ္သည့္ အဆိုပါ ကြန္ယက္၏ စာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ ၄င္းတို႔ ဘာေတြကို ေရးၾက၊ ေျပာၾကပါသနည္း...၊

သူတို႔ေျပာသည့္ အေၾကာင္းအရာေတြကေတာ့ မ်ိဳးစံုပင္ျဖစ္ပါသည္၊ အိမ္မွ ေႂကြေဘစင္ႏွင့္ အိမ္သာကို ပံုမွန္ မတိုက္ခြ်တ္ မိသျဖင့္ ထံုးဓါတ္ limescale ေတြတက္ေနသည့္ အေၾကာင္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္၊ ညေနပိုင္း အကႌ်ႏွင့္ လံုခ်ည္ လဲၿပီး ၿခံထဲဆင္းသြားသည့္အခါ ေခြးပုႀကီး တစ္ေကာင္ တံုးလံုးႀကီးေခြေနတာ ျမင္မိသည့္ အေၾကာင္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္၊ အဆင္မေျပေသာ ေန႔တစ္ေန႔၌ က်ဴးလစ္ပန္းအိုးေလးတစ္အိုး လက္ေဆာင္ရသည့္အေၾကာင္း ျဖစ္ခ်င္္ျဖစ္မည္၊ လုပ္ငန္း တာဝန္ျဖင့္ ေတာထဲေတာင္ထဲ ေလွ်ာက္သြားတုန္းက တေစၦ၊ သရဲေတြႏွင့္ နပန္းလံုးခဲ့သည့္အေၾကာင္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မည္၊ ပင္နီစူလာမွာ ဘီးကုပ္ေတြ၊ ႏႈတ္ခမ္းနီေတြ သြား,သြားဝယ္သည့္အေၾကာင္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္၊ လြမ္းေမာဖြယ္ရာ စာသင္ႏွစ္ေတြဆီ ျပန္လည္ လြမ္းဆြတ္ေနတတ္သည့္ မဟုတ္မခံ ဆရာမေလးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္၊ မဂၤလာေဆာင္ ဓါတ္ပံုေတြကို အပိုင္းလိုက္ခြဲၿပီး ျပတာမ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္၊ အၿမဲစိမ္း ဆိုေပမယ့္ အၿမဲေပ်ာက္ေနသူတစ္ေယာက္၏ ခရီးသြားေဆာင္းပါးေတြ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္၊ ျမင္တာႏွင့္ ေမာ္နီတာႀကီး တစ္ခုလံုး ခ်က္ခ်င္း ေကာက္ဝါးလိုက္ခ်င္ေအာင္ အရသာ႐ွိပံုရမည့္ ဟင္းဓါတ္ပံုေတြ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္၊ ကိုယ့္ေမြးေန႔ ကိတ္ကို ကုိယ့္ဟာကိုယ္ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ၿပီး လူတကာကို ဂဏန္းတြက္ခိုင္းတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္၊ ယခု တင္ျပခဲ့သည္မ်ားက အေတြးတျဖတ္၊ စိတ္တမွတ္အတြင္း စဥ္းစားမိသည္တို႔သာ ျဖစ္သည္၊ အားလံုးကို ၿခံဳငုံမိရန္ မစြမ္းသာသည္ ျဖစ္၍ က်န္ခဲ့သည္မ်ား ႐ွိမည္ျဖစ္ပါသည္၊ စင္စစ္ ၄င္းတို႔ ေျပာၾကသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားက တစ္ေထာင့္တစ္ည ပံုျပင္ေတြထက္ပင္ သာလြန္မ်ားျပားမည္မွာ ယံုမွား သံသယ ျဖစ္စရာပင္ မလိုေပ၊

ဘာ့ေၾကာင့္ သူတို႔ သည္လိုေရးၾက၊ ေျပာၾကသနည္းဟု ဤေနရာတြင္ ေစာေၾကာမိစရာ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္၊ ထိုသူတို႔ကေတာ့ ေရးခ်င္၍ေရးသည္ဟုသာ ေျဖၾကလိမ့္မည္ထင္သည္၊ စင္စစ္ ဤျဖစ္ရပ္မွာ ေတာင္တက္သမား တစ္ေယာက္အား 'ခင္ဗ်ား ဘာျဖစ္လို႔ ေတာင္ေတြကို လိုက္,လိုက္တက္ေနတာလဲ' ဟု ေမးသည္ႏွင့္ တူပါသည္၊ ေငြကုန္ ေၾကးက်လည္းမ်ားေသာ၊ အသက္ အႏၲရာယ္လည္း နီးေသာ၊ ပင္ပန္းဆင္းရဲလည္း ခံရေသာ ေတာင္တက္ျခင္းအတြက္ ေတာင္တက္သမားတြင္ အေျဖ မ်ားမ်ားစားစား မ႐ွိႏိုင္သည့္နည္းတူ ထိုသူတို႔ကလည္း ခပ္မဆိတ္ပင္ ေနၾကပါလိမ့္မည္၊

သူတို႔ထံတြင္ ေတြ႔ရသည့္ စိတ္ဝင္စားစရာ ေနာက္တခ်က္မွာ အဆိုပါကြန္ယက္အတြက္ အာ႐ံုဝင္စားမႈပင္ ျဖစ္သည္၊ ေလ့လာဆန္းစစ္သူတို႔၏ အဆိုအရ ကြန္ယက္တြင္း 'ၿငိ' မိၿပီဆိုလွ်င္ ထိုအေၾကာင္းက အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို လႊမ္းမိုး သြားတတ္သည္၊ သူတို႔ထဲမွ အခ်ိဳ႕သည္ စားလည္းသည္စိတ္၊ သြားလည္း သည္စိတ္ ျဖစ္သည္အထိ စြဲလမ္း၊ ယစ္မူးမိ ၾကသည္၊ ဤသို႔ျဖင့္ ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ စာထိုင္ဖတ္ေနခိုက္ တဖက္ဝိုင္းမွ ဆဲေရးသံ ၾကားသည့္အခါ ဤအေၾကာင္းကို ကြန္ယက္မွာ ေျပာဖို႔ ခ်က္ခ်င္းစဥ္းစားမိသည္၊ တနဂၤေႏြမနက္တိုင္း က်န္းမာေရးအတြက္ အေျပးေလ့က်င့္ရင္း ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲမွ ပန္းကေလးမ်ားကို ဓါတ္ပံု႐ိုက္ၿပီး ကြန္ယက္မွာတင္ဖို႔ ႀကိဳးစားမိသည္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ထမင္းစားသည့္အခါ ဘယ္သူမွ ဘာမွ်မထိခင္ ဟင္းပန္းကန္ေတြကို ကြန္ယက္မွာတင္ဖို႔ ဓါတ္ပံု ႐ိုက္ခ်င္မိသည္၊ ထမင္းဟင္း ခ်က္ၿပီးသည့္အခါ မည္သူမွ် မတို႔မထိခင္ ကြန္ယက္အတြက္ ကင္မရာ ေျပးဆြဲမိသည္၊ အလွဴအိမ္သြားသြား၊ မဂၤလာေဆာင္သြားသြား ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွ မၾကည့္ဘဲ တဝိုင္းလံုးက စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြကို လွည့္ပတ္ဓါတ္ပံု ႐ိုက္မိ ျပန္သည္၊ အစြဲလမ္း လြန္သူအခ်ိဳ႕မွာ မိမိ၏ စာမ်က္ႏွာေလး၌ ဘာမွ မတင္ႏိုင္သည့္အခိုက္ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ထိခိုက္ကာ မိမိ သရဲျဖစ္သြားသည္ဟုပင္ ထင္မွတ္မွားလ်က္ ကြန္ယက္တြင္းမွာ ေအာ္တိုဆပ္ဂ်က္႐ွင္း နည္းျဖင့္ လွည့္လည္ သြားလာေျခာက္လွန္႔ဖို႔ပင္ ကစင့္ကလ်ားႏွင့္ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ၾကေလသည္၊

သို႔ေသာ္ အရင္းစစ္ရပါမူ ထိုသူတို႔၏ စြဲလမ္း ႐ူးသြပ္မႈတို႔မွာ ျဖဴစင္၊ သန္႔႐ွင္းသည္ဟုပဲ ေျပာရမည္ ျဖစ္ပါသည္၊ မွန္သည္၊ သူေဌး႐ူး၊ မင္းသား႐ူး၊ လင္တ႐ူး၊ မယားတ႐ူး၊ အာဏာ႐ူး စသည့္ အ႐ူးမ်ားႏွင့္ စာလွ်င္ အျခားမည္သူ႔ကိုမွ် မထိခုိက္ေစသည့္ သိမ္ေမြ႔၊ ညင္သာေသာ ခ်စ္စရာ ႐ူးသြပ္ျခင္းတမ်ိဳးပင္ ျဖစ္သည္၊ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ႐ူးသြပ္ျခင္းမ်ားက ပီတိေပၚမွာ အေျခခံေလ့ ႐ွိသည္၊ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈေပၚမွာ အုတ္ျမစ္ခ်ေလ့ ႐ွိ ပါသည္၊ ဆိုရပါမူ ထိုသူတို႔ ဖန္တီးလိုက္ေသာ စာတစ္ပုဒ္၊ ဓါတ္ပံုတစ္ပံု၊ သီခ်င္းတပိုင္း စသည္တို႔သည္ ဝင္႐ိုးစြန္း ေဒသမ်ားတြင္ ေတြ႔ရေသာ ေရခဲေတာင္ (iceberg) မ်ားႏွင့္ အလားသ႑န္ တူပါသည္၊ ေရေပၚတြင္ ျမင္ရသည့္ အပိုင္းအစေလးက ေသးငယ္ေသာ္လည္း ထိုအပိုင္း ကေလး ေပါေလာေပၚလာေစရန္ ေရေအာက္မွ ႀကီးမားလွေသာ ထုထည္အတြက္ ျပင္ဆင္ရသည္၊ ေရေပၚမွ ေရခဲေတာင္ထြတ္ကေလး ကြဲအက္၊ ျပတ္ထြက္သြားျခင္း မ႐ွိေစရန္ ေရေအာက္မွ ထုထည္ကို ခိုင္ခန္႔သည္ထက္ ခိုင္ခန္႔ေစရပါသည္၊

သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ေသာ ေရခဲေတာင္ေလးမ်ား ေမ်ာပါေနသည္ကို ျမင္ရသည့္အခါ ေရေအာက္မွ ထုထည္တို႔အတြက္ အားထုတ္ခဲ့ရမႈမ်ားကို သူတို႔ ေမ့သြားၾကသည္၊ အ႐ြယ္အစားစံု ေရခဲေတာင္မ်ား ေမ်ာပါေနသည့္ ပင္လယ္ျပင္မွာ ေရခဲေတာင္ေလးမ်ား လိုက္ၾကည့္ရတာကိုက သူတို႔အတြက္ အေမာေျပစရာ ျဖစ္သည္၊ သို႔ႏွင့္ အမ်ားသူငါတို႔ ပူေႏြးေသာ ရာသီဥတုမွာ၊ ေႏြးသမပိုင္း ေဒသမွာ၊ အီေကြတာ ေဒသမွာ အျခားအေၾကာင္းအရာမ်ားျဖင့္ အဆင္ေျပေျပ ဇိမ္က်ေနခုိက္ ထိုသူတို႔ကေတာ့ ဝင္႐ိုးစြန္းေဒသမွာပဲ ေရခဲေတာင္ေတြကို ဆက္လက္ထုဆစ္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းေနဆဲ ႐ွိေတာ့သည္၊ စင္စစ္ သူတို႔သည္ ဝင္႐ိုးစြန္းမွာ ေပ်ာ္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္...။ ။

ညီလင္းသစ္
၉ မတ္၊ ၂၀၁၁

N.B. ဘေလာ့ဂိုစဖီးယားအတြင္းက ညီအစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမေတြကို ခ်စ္ေသာစိတ္နဲ႔ ဒီပို႔စ္ကို ေရးပါတယ္...။ :D

စိန္ေခၚခံရတဲ့အခါ...

ၿပီးခဲ့တဲ့ ပို႔စ္မွာပါတဲ့ ဗီဒီယိုကလစ္ပ္ေလးကို လုပ္တုန္းက ႀကံဳခဲ့တာေလးတခု ေျပာျပခ်င္လို႔ပါ၊ ဒီ ဗီဒီယိုကို ဗုဒၶဟူး၊ သို႔မဟုတ္ ၾကာသပေတးမွာ တင္မယ္လို႔ စဥ္းစားထားခဲ့တယ္၊ အဲဒီအတြက္ အဂၤါေန႔ကတည္းက တည္းျဖတ္တာကို စ,လုပ္ ပါတယ္၊ ပံုေတြထည့္၊ ျဖတ္စရာ႐ွိတာျဖတ္၊ ဗီဒီယုိ အတိုအ႐ွည္ကို ခ်ိန္ညႇိ အစ႐ွိသျဖင့္ေပါ့..၊ ဗုဒၶဟူးေန႔ညမွာေတာ့ က်န္ေနေသးတဲ့ ေနာက္ခံတီးလံုး၊ စာတန္း၊ အေခ်ာသတ္ rendering စတာေတြကို လုပ္ၿပီးေတာ့ ယူက်ဴကို တင္လိုက္ ပါတယ္၊ ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ပါပဲ၊ အဲ..ယူက်ဳမွာ ဗီဒီယိုကို ျပန္ၾကည့္တဲ့ အထိေပါ့ေလ၊

(အရင္ဗီဒီယိုနဲ႔ အတူတူပဲမို႔ မတင္ေတာ့ဘဲ screenshot ပဲ ယူလိုက္ပါတယ္၊ စိတ္ဝင္စားလို႔ ၾကည့္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီယူက်ဳလင့္ခ္   မွာ သြားၾကည့္လို႔ ရပါတယ္..)


အဲဒီမွာ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဗီဒီယုိက အခုလိုေဘးမွာ အနက္ေရာင္ဘားေတြနဲ႔ လာေပၚေနတယ္၊ ဒီလို အနက္ေရာင္ဘားေတြက pixel aspect ratio လို႔ေခၚတဲ့ ပံုအခ်ိဳးအစား မညီတဲ့အခါ ေပၚလာတတ္တာမ်ိဳးပါ၊ အမ်ားဆံုး ေတြ႔ရတတ္တဲ့ 4:3 နဲ႔ 16:9 ratio အကူးအေျပာင္းမွာ ျဖစ္ေလ့႐ွိ တယ္၊ က်ေနာ္သံုးတဲ့ ကင္မ္ေကာ္ဒါက 16:9 wide screen ပါ၊ ယူက်ဳရဲ႕ default ratio ကလည္း 16:9 wide screen ပါပဲ၊ ဒီလို အနက္ေရာင္လိုင္းႀကီး ေပၚစရာ အေၾကာင္းမ႐ွိပါဘူး၊ ဒါနဲ႔ ေသခ်ာေအာင္ ေနာက္တခါျပန္ၿပီးေတာ့ upload လုပ္တယ္၊ ဒီတခါေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာကို 16:9 ratio wide screen ဆိုတာကို ေ႐ြးတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အားလံုးကို စစ္ေဆးၿပီး တင္လိုက္တယ္၊ မိနစ္ ၄၀ ေလာက္ကို စိတ္႐ွည္႐ွည္နဲ႔ ေစာင့္ေနရတယ္၊ ရၿပီဆိုတာနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးနဲ႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ခုနက အတိုင္းပါပဲ၊ အေပၚေအာက္ ေဘးႏွစ္ဖက္မွာ အနက္ေရာင္ဘားႀကီးနဲ႔..၊ နဲနဲေတာ့ ေမာသြားမိတယ္၊ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ားပါလိမ့္၊ ခုန တင္ထားခဲ့တဲ့ ဗီဒီယုိ setting ကို ယူက်ဳက overwrite မလုပ္လို႔မ်ားလားလို႔ က်ေနာ္ေတြးမိသြားတယ္၊ ဒါနဲ႔ စိတ္႐ွင္းရေအာင္ အဲဒီ ဗီဒီယို ၂ ခုလံုးကို ဖ်က္ပစ္လိုက္ၿပီးေတာ့ ၃ ႀကိမ္ေျမာက္ ထပ္ၿပီး တင္ၾကည့္ပါတယ္၊ မိနစ္ ၄၀ ထပ္ေစာင့္တယ္၊ ဘာမွ မထူးဘူး၊ ဒီတခါေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေမာသြားၿပီ၊ ဒါဟာ ေဆာ့ဖ္ဝဲေၾကာင့္ ျဖစ္တာပဲလို႔ နဲနဲရိပ္မိတာနဲ႔ Adobe Premiere Elements ေဆာ့ဖ္ဝဲထဲမွာ လုိက္႐ွာၾကည့္ေတာ့မွ သြားေတြ႔တယ္၊

ကင္မ္ေကာ္ဒါရဲ႕ ပံုထြက္က 16:9 ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီ ဗီဒီယိုပေရာဂ်က္က 4:3 ratio နဲ႔ လုပ္ထားမိတာကိုး၊ က်ေနာ့္ အမွားပါ ပဲ၊ ဗီဒီယိုတစ္ခုကို လုပ္ရင္ ဟိုးအစကတည္းက pixel aspect ratio ကို လိုက္ဖက္ေအာင္ ေ႐ြးရမွာ က်ေနာ္က မလုပ္ခဲ့မိဘဲကိုး..၊ ဒီေတာ့ ေဆာဖ္ဝဲက 4:3 ratio နဲ႔ fix လုပ္ထားလိုက္တာ..၊ ေကာင္းၿပီ၊ အမွားကို ေတြ႔ေတာ့ ဒါကို ဘယ္လိုျပန္ျပင္ရမလဲလို႔ ေဆာ့ဖ္ဝဲရဲ႕ help menu ထဲမွာ လိုက္႐ွာ ၾကည့္တယ္၊ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး ႐ွင္းမျပထားပါ ဘူး၊ ေခါင္းနဲနဲ မူးလာလို႔ နာရီကိုၾကည့္ေတာ့ မနက္ ၂ နာရီခြဲ...၊ မျဖစ္ေခ်ဘူးဆိုၿပီး အားလံုးကို ဒီအတိုင္း အသာထား ၿပီး အိပ္လိုက္တယ္၊ ေနာက္တစ္ေန႔ ၾကာသပေတးေန႔ တေန႔လံုး ဒီအေၾကာင္းပဲ က်ေနာ္ စဥ္းစားေနျဖစ္ပါတယ္၊ အားလံုး အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတဲ့ ဗီဒီယို ပေရာဂ်က္တစ္ခုရဲ႕ ပံုထြက္ display ratio ကို ဘယ္လိုေျပာင္းရမလဲ-လို႔...၊ အလုပ္,လုပ္ရင္း အခ်ိန္နဲနဲရတိုင္း အင္တာနက္မွာ လိုက္႐ွာၾကည့္တယ္၊ က်ဴတိုရီယယ္လ္ေတြ၊ ဖိုရမ္ေတြ၊ လိုက္ဖတ္ ၾကည့္တယ္၊ အိမ္မွာလည္း ဆက္႐ွာၾကည့္ပါတယ္၊ အေျဖက သိပ္ေတာ့ အားရစရာ မ႐ွိပါဘူး၊ အားလံုးလိုလိုက တညီတညြတ္တည္း ေျပာၾကတယ္၊ အဲဒီအဆင့္မွာ ေျပာင္းလို႔မရေတာ့ပါ-တဲ့၊ ေျပာင္းလို႔ရေသးတယ္လို႔ ေျပာတဲ့လူက လည္း အပို ေဆာ့ဖ္ဝဲေတြ၊ plug-in ေတြ ထပ္ၿပီး ေဒါင္းလုပ္,လုပ္ၿပီး အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းရမယ္-တဲ့၊ ႐ွဳပ္ေထြးခက္ခဲတဲ့ နည္းလမ္းပါပဲ၊

ကြန္ျပဴတာေ႐ွ႕ က်ေနာ္ ခဏငိုင္သြားမိတယ္၊ ဒီအေျခအေနမွာ က်ေနာ့္အတြက္ ေ႐ြးစရာလမ္းက ၂ ခုပဲ ႐ွိပါတယ္၊ ဒီအတုိင္းပဲ ဘေလာ့ဂ္မွာ ပတ္ဘလစ္႐ွ္ လုပ္မလား? အားလံုးကို အစကေန ျပန္လုပ္မလား? နာရီကိုၾကည့္ေတာ့ ည ၁၁ နာရီခြဲ...၊ ဒီအတိုင္းထားလိုက္ရင္ေတာ့ အိပ္ေရးဝမယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ဗီဒီယိုကို ၾကည့္မိတိုင္း မွန္ၾကည့္တိုင္း အခါခါ ေသရတဲ့ ဗ်ည္းႏြဲ႕လို ျဖစ္ေနမွာပဲ၊ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ ယတိျပတ္ ဆံုးျဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ ပထမဦးဆံုး မွားေနတဲ့ ဗား႐ွင္းနဲ႔ ဗီဒီယိုကို ဖြင့္တယ္၊ ဗီဒီယို ကလစ္ပ္ တစ္ခုခ်င္းစီရဲ႕ ၾကာခ်ိန္ေတြ၊ ေနာက္ခံတီးလံုး ၾကာခ်ိန္၊ စာသားေတြ အားလံုးကို စာ႐ြက္တစ္႐ြက္ေပၚမွာ ေရးခ်ထားလိုက္ပါတယ္၊ အဲဒါကတင္ ၁ နာရီေလာက္ ၾကာသြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ ေနာက္ထပ္ ဗီဒီယို ပေရာဂ်က္အသစ္ တခု လုပ္ပါတယ္၊ ဒီတခါေတာ့ pixel aspect ratio ကို 16:9 wide screen ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေ႐ြးလိုက္တယ္၊ အားလံုးကို အစကေန တခုမက်န္ ျပန္လုပ္ရျပန္တယ္၊ ၿပီးသြားေတာ့ ၃ နာရီ ထိုးခါနီးၿပီ၊ ဘယ္တတ္ႏိုင္ မလဲ၊ ေနာက္အက်ဆံုး ၾကာသပေတးကေန ေသာၾကာအကူးမွာ ဒီ ဗီဒီယုိကို တင္မယ္လို႔ က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့တာကိုး...၊ ေနာက္ထပ္ ယူက်ဳကို upload တင္တာ၊ ဘေလာ့ဂ္ကို ျပင္ဆင္ၿပီး ပတ္ဘလစ္႐ွ္လုပ္တာ၊ အားလံုးၿပီးသြားေတာ့ မနက္ ၄ နာရီ...၊ မ်က္လံုးေတြ က်ိန္းစပ္ေနခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ္ ေက်နပ္ပါတယ္၊ ဘာ့ေၾကာင့္ ျဖစ္တာလဲဆိုတာ ႐ွာေတြ႔ခဲ့ၿပီး နဂိုမူလထဲက ရည္႐ြယ္ထားတဲ့အတိုင္း လုပ္ႏိုင္ခဲ့လို႔...၊

(ဒါကေတာ့ ဗီဒီယို တည္းျဖတ္ work station ရဲ႕ screenshot ပါ)

က်ေနာ္နဲ႔ အလုပ္အတူ တြဲလုပ္တဲ့ အထက္အရာ႐ွိရဲ႕ နာမည္က လုကာ-ပါ၊ အသက္ ၄၀ ေလာက္႐ွိၿပီး ေဖာ္ေဖာ္ေ႐ြေ႐ြ နဲ႔ သေဘာေကာင္းတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ အစည္းအေဝး လုပ္ၾကတဲ့အခါ ျပႆနာေတြကို ေဆြးေႏြးရင္ သူက ၿပံဳးစစနဲ႔ ေနာက္ေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ "တကယ္ေတာ့ ျပႆနာဆိုတာ မ႐ွိပါဘူး၊ စိန္ေခၚမႈေတြပဲ ႐ွိတယ္"...တဲ့၊

သူ႔ရဲ႕ စကားအတိုင္း ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဝန္းက်င္မွာ စိန္ေခၚမႈေတြက မ်ားလွပါတယ္၊ နည္းပညာေတြက တိုးတက္ဆန္းျပား လာတာနဲ႔အမွ် ဒါေတြကို လုိက္မွီႏိုင္ဖို႔၊ အေျပာင္းအလဲ ျမန္လွတဲ့ ဒီေန႔လို ေခတ္ႀကီးထဲ ေနထိုင္ရာ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လိုက္ေလ်ာညီေထြ အံဝင္ခြင္က် ျဖစ္ဖို႔၊ ဘာသာစကားနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈေတြက ေထြးေရာယွက္တင္နဲ႔ ကမာၻဟာ ျပားသထက္ ျပားလာတဲ့အခါ ကိုယ့္အေပၚပါ ပိက်လာတဲ့ ဖိအားေပါင္းစံုကို ၾကံ႕ၾကံ႕ခံႏိုင္ဖို႔၊ ... ....ဖို႔၊ .... ......ဖို႔၊

ဝန္ထမ္းလည္း ဝန္ထမ္းအေလ်ာက္၊ ေက်ာင္းသားလည္း ေက်ာင္းသားအေလ်ာက္၊ အိမ္႐ွင္မလည္း အိမ္႐ွင္မ အေလ်ာက္၊ အစ႐ွိသျဖင့္ အေယာက္တိုင္းဟာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် စိန္ေခၚပြဲေတြ ႏႊဲေနရတာပါပဲ၊ ဒီအေပၚမွာ တံု႔ျပန္ပံုကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳး႐ွိမွာပါ၊ တခါတေလမွာ ကိုယ္က အလဲထိုး၊ တခါတေလေတာ့ ကိုယ့္ကိုအလဲထိုး၊ တခါတခါက်ေတာ့ အမွတ္နဲ႔ႏိုင္၊ တခါတခါက်ေတာ့လည္း ဒိုင္ပြဲရပ္..၊ ကိုယ့္ရဲ႕  ႐ွင္ သန္ရာအလိုက္ ေ႐ြး ခ်ယ္မႈအေပၚ မူတည္လို႔ စိန္ေခၚမႈေတြက အနည္းအမ်ား ႐ွိမွာျဖစ္သလို အဲဒီစိန္ေခၚမႈေတြအေပၚ ရင္ဆိုင္တံု႔ျပန္ရင္းနဲ႔ပဲ  ေ႐ြးခ်ယ္မႈ ေတြကလည္း ပိုၿပီး ျပတ္သားလာမွာပါ၊ ေသခ်ာတာကေတာ့ အမိဝမ္းက ထြက္လာကတည္းက အဆုတ္နဲ႔ အသက္႐ွဴတတ္ေအာင္ စိန္ေခၚခံခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ္တို႕ဟာ အဲဒီအသက္႐ွဴ ရပ္တဲ့ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္အထိလည္း ဆက္ၿပီး စိန္ေခၚျခင္းေတြနဲ႔ ႀကံဳေနရဦးမွာပါပဲ၊ ကိစၥေတာ့ မ႐ွိပါဘူး၊ ဘယ္လိုမွ မေအာင္ျမင္ႏိုင္တဲ့ အခါက်ေတာ့လည္း အသာေလး ေဘးခ်ၿပီး ဥေပကၡာျပဳ၊ ေက်ာ္လႊားသြား႐ံုပါပဲ၊ ဘဝဆိုတာက စေပါ့တ္႐ိုက္ၿပီး တပြဲတိုး ဝင္ေျဖလို႔ရတဲ့ စာေမးပြဲ မဟုတ္ေတာ့ သက္လံုေကာင္းေကာင္း၊ သတိ႐ွိ႐ွိနဲ႔ တရံမလပ္ စိန္ေခၚမႈေတြကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ ခံႏိုင္ရည္ကို ေမြးထားဖို႔ပဲ လိုတယ္လို႔ ေတြးေနမိပါတယ္..။ ။

ညီလင္းသစ္
၆ မတ္၊ ၂၀၁၁

ကန္ေဘးက တနဂၤေႏြ

ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္မွာ တနဂၤေႏြက ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္း ပန္းစည္းေတြ တေပြ႔တပိုက္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ဆီကို ေရာက္ခ်လာခဲ့ပါတယ္..၊ ၿပီးေတာ့ ေဆာင္းတြင္းႀကီး ျဖစ္ေနေသးရဲ႕သားနဲ႔ ေႏြဦးရာသီရဲ႕ ဝတ္စံုကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေကာက္ဝတ္ထားလို႔...၊ မႈန္မႈိင္းမႈိင္း ကုတ္အက်ႌႀကီးေတြနဲ႔သာ အၿမဲတမ္း ႏွာရည္တ႐ွံဳ႕႐ွံဳ႕ ႐ွိေနတတ္တဲ့ တနဂၤေႏြကို အခုလို ဂ်က္ကက္ေလး တထည္နဲ႔ အျပန္႔သား၊ အစန္႔သား လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ လူေတြရဲ႕ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြဟာ ဘုရားေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းထိုးသံေတြနဲ႔ အၿပိဳင္...၊ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ တေဒါင္ေဒါင္ တဒင္ဒင္နဲ႔ကို ဆူညံ ၿပံဳးေပ်ာ္လို႔ေပါ့....၊

အဲဒီ ေနေရာင္ေႏြးေႏြးေတြ ေအာက္က တနဂၤေႏြေန႔ေလးမွာ က်ေနာ္တို႔ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ပါတယ္၊အိမ္ကေန ေရကန္စပ္ကိုဆင္း၊ အဲဒီကမွ ကန္ေဘးက လူသြားလမ္းေလး အတိုင္း ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့ လာဗီယုိ (Laviau) ဆိုတဲ့ ေနရာေလးကို ေရာက္ပါ တယ္၊ အဲဒီေနရာေလးက ေႏြရာသီဆိုရင္ စေန၊ တနဂၤေႏြတိုင္းလိုလို အပန္းေျဖ၊ ေရကူးတဲ့ လူေတြနဲ႔ စည္ကားတတ္ေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ လူေနအိမ္ေတြနဲ႔ နဲနဲလွမ္းလို႔ ဘာဘီက်ဴး လုပ္စားဖို႔လည္း ခြင့္ျပဳထားတယ္၊ ေဆာင္းဦးဆိုရင္ေတာ့ ႐ြက္ေႂကြေတြနဲ႔ လြမ္းစရာေကာင္းပါတယ္၊ အေနာက္ဖက္မွာလည္း ခင္တန္းေလးတခု ႐ွိေတာ့ သာယာတဲ့ ေနရာေလး တစ္ခုလို႔ပဲ ဆိုပါစို႔..၊

အဲဒီမွာ သားက သူ႔ရဲ႕ကစားစရာေတြကို သဲထဲခ်ၿပီး စိတ္ႀကိဳက္ကစားတယ္၊ မအိမ္သူက သူနဲ႔အတူ လုိက္ကစားေပးၿပီး က်ေနာ္ကေတာ့ စိတ္ကူးတည့္သလို ဗီဒီယုိကလစ္ တခ်ိဳ႕ ႐ိုက္ျဖစ္ပါတယ္၊ ဘာမွ ထူးထူးေထြေထြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေရကန္နား ေရာက္ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းေလးကို အေရးနဲ႔ မေျပာဘဲ အျပနဲ႔ ေျပာၾကည့္တဲ့ သေဘာပါပဲ၊ ေနာက္ထပ္ ၃ မိနစ္ ၂၀ စကၠန္႔ေလာက္မ်ား အခ်ိန္ရေသးရင္ ေအာက္က ဗီဒီယိုေလးကို အားေပးသြားပါဦး...လို႔။ ။

ညီလင္းသစ္
၄ မတ္၊ ၂၀၁၁