13 March 2011

ဒဏ္ရာ...


ဒီစေန၊ တနဂၤေႏြမွာ အိမ္ကို ဧည့္သည္ေရာက္ေနတာနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနခဲ့တယ္၊ ဧည့္သည္က က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာ ကတည္းက ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပါ၊ အခုသူက ၾသစႀတီးယားမွာ ေန,ေနတယ္၊ မေတြ႔တာလည္း ၾကာေနေတာ့ ေတြ႔ၾကရေအာင္ဆိုၿပီး ေသာၾကာေန႔က သူရယ္၊ သူ႔သမီးေလးရယ္ ေရာက္လာခဲ့တယ္၊ ၂ ညအိပ္၊ ၃ ရက္ ခရီးေပါ့၊ သူ႔ သမီးေလးက ၆ ႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေတာ့ ႐ွိ ေနၿပီ၊ ဒီကေလးမေလးက ဆြစ္ဂ်ာမန္၊ ၾသစႀတီးယန္း ဂ်ာမန္၊ စတင္းန္ဒတ္ ဂ်ာမန္နဲ႔ အဂၤလိပ္စကား ၄ မ်ိဳးေျပာတယ္၊ သူက ျမန္မာျပည္မွာ ေမြးခဲ့ေတာ့ ျမန္မာစကားလည္း အေတာ္ေလး ေျပာႏိုင္ခဲ့ေသးတယ္၊ အခုေတာ့ အားလံုးနီးပါး ေမ့သြားၿပီ...၊

သူ႔အေမ ေျပာျပခ်က္အရ သူက က်ေနာ္နဲ႔သားကို ေတြ႔ဖို႔ စိတ္လႈပ္႐ွား ေနခဲ့တယ္ဆိုပဲ..၊ အဓိက,ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ျမန္မာစကားေျပာတာကို သူက နားေထာင္ခ်င္လြန္းလို႔-တဲ့၊ သူ႔အေမရဲ႕ လက္ပ္ေတာ့ပ္ထဲမွာ ႐ွိတဲ့ ဗီဒီယုိအပိုင္းအစ တခ်ိဳ႕ကိုလည္း က်ေနာ့္ကို ဖြင့္ျပေသး တယ္၊ ျမန္မာျပည္မွာ သူေနခဲ့တုန္းက ႐ိုက္ခဲ့တာေတြပါ..၊ အဲဒီထဲမွာ သူက ျမန္မာကေလးေတြနဲ႔ 'တျပား ႏွစ္ျပား ပဲလင္ျပား' တို႔၊ 'ေျဗာင္ေနာင္ေနာင္ ေဗေဗဂ်ိ' တို႔ေတာင္ ကစား ေနခဲ့ေသးတာ..၊ အခုေတာ့ ဝိုးတဝါးပဲ နားလည္ေတာ့တယ္ ဆိုေတာ့ သူ သိပ္စိတ္ေကာင္း ပံုေတာ့ မရဘူး၊ သူ႔အေဖကလည္း ျမန္မာပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ လင္မယားကြဲသြားေတာ့ အေဖက ဟုိမွာပဲ ေနခဲ့တယ္၊ သူက အေမနဲ႔ ဒီမွာ လိုက္ေနတာပါ၊ သူ႔အေဖနဲ႔ လူမ်ိဳးတူျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ အေတာ္ေလး ခင္တြယ္ သြား႐ွာတယ္၊

သားနဲ႔ ကစားေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ စကားမတူေပမယ့္ ကေလးတို႔သဘာဝ တစ္ေယာက္ပံုကို တစ္ေယာက္ ၾကည့္ၿပီး ကစားၾကတာ အဆင္ကိုေျပလို႔၊ တူတူပုန္းတမ္း၊ စိန္ေျပးတမ္း၊ တမ်ိဳးၿပီးတမ်ိဳး ကစားရင္း ဟုတ္ေနတာပဲ၊ တခါတခါေတာ့ မေျပာမျဖစ္ရင္ သူက သားကို အဂၤလိပ္လိုေျပာ၊ သားက နားမလည္ေတာ့ က်ေနာ္က ျမန္မာလို စကားျပန္ ျပ၊ သားက သူ႔ကိုတခါ ျပင္သစ္လို ျပန္ေျပာ၊ က်ေနာ္က တခါ အဂၤလိပ္လို စကားျပန္ျပနဲ႔ သံုးေယာက္သား လံုးလည္ခ်ာလည္ လိုက္လို႔...၊ ရီေတာ့ ရီရသား...၊

စေနေန႔မွာ သူတို႔ကို သိပ္မေဝးတဲ့ ကစားကြင္းတစ္ခုကို လိုက္ပို႔ျဖစ္ပါတယ္၊ သူတို႔နဲ႔အတူ အေဖာ္လိုက္ ကစားေပးေနရင္း နဲ႔ ကစားကြင္းထဲက ခုံတန္းေလးတခု ေဘးမွာ က်ေနတဲ့ ဒီပန္းသီးေလးဆီကို ဘာရယ္မဟုတ္ မ်က္စိေရာက္သြားခဲ့တယ္၊ တေယာက္ေယာက္က စားေနရင္းတန္းလန္း လက္ကေန ျပဳတ္က်သြားခဲ့ပံု ရတယ္၊ တဝက္တပ်က္ ကိုက္ရာနဲ႔အတူ ဖုန္အလူးလူး၊ သဲအလူးလူး...၊ စိတ္ကလည္း ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ ဟုိး... လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကို တမုဟုတ္ခ်င္း ျပန္ေရာက္သြားခဲ့တယ္၊ က်ေနာ္ ပထမဆံုး ပန္းသီး စ,စားဖူးတာ ၆ ႏွစ္ဝန္းက်င္ေလာက္မွာပါ၊ ဒိထက္ ေစာရင္လည္း ေစာႏုိင္ေပမယ့္ မွတ္မိတဲ့ ပထမဆံုးပန္းသီးက ၆ ႏွစ္သားမွာ ဘဝထဲကို ဝင္လာခဲ့တာ၊ ေျပလည္တဲ့ အေဒၚတစ္ေယာက္က ေပးခဲ့တဲ့ အဲဒီတ႐ုတ္ပန္းသီး နီနီကို မစားရက္လို႔ တေနကုန္ လက္ကမခ်ဘဲ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ႐ွိေနခဲ့တယ္၊ စ,စား ေတာ့လည္း အသားေတြကို မစားရက္ေသးလို႔ အခြံခ်ည္းသက္သက္ သြားနဲ႔ပတ္လည္ ျခစ္ၿပီး အရင္စားျဖစ္တယ္၊ နဲနဲေလး အ႐ြယ္ေရာက္လာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုေတာင္ ေနာက္ျဖစ္ေသးတယ္၊ ငါလည္း တခါတခါ ေဆး႐ံုတက္ခ်င္ တယ္-လို႔၊ ေဆး႐ံုကို လူမမာေမး လာၾကတဲ့သူေတြက ပန္းသီးေတြ ယူယူလာတာ ျမင္ဖူးထားတာကိုး...၊ ဒီမွာေတာ့ ပန္းသီး ေပါင္းစံုက မစားခ်င္မွ အဆံုးပါပဲ၊ အခု ဒီပန္းသီး ေလးကေတာ့ အဆံုးထိေတာင္ အစားမခံခဲ့ ရဘူး၊ တဝက္တပ်က္နဲ႔ အစြန္႔ပစ္ခံ ပန္းသီးကေလး...၊ ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီပန္းသီးေလးကို ဓါတ္ပံု႐ိုက္ျဖစ္သြားျပန္ ပါတယ္...၊


အစြန္႔ပစ္ခံ (၁)
Photobucket

ပန္းသီးေလးကို ေကာက္လိုက္ေတာ့ သားက က်ေနာ္စားမလို႔ ေကာက္တာလို႔ ထင္သြားလား မသိပါဘူး၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းက လွမ္းေျပာတယ္၊ 'ပါပါး, အဲဒီ ပန္းသီး မစားရဘူး၊ ေျမႀကီးေပၚမွာက်ေနတာ ညစ္ပတ္တယ္'တဲ့၊ 'မစားပါဘူးကြာ၊ ဓါတ္ပံု ႐ိုက္မလို႔ပါ'လို႔ သူ႔ကို ျပန္႐ွင္းျပၿပီး ကေလးကစားတဲ့ ျမင္း႐ုပ္ခံုကေလးေပၚမွာ ပန္းသီးေလးကိုတင္ၿပီး ႐ိုက္ျဖစ္ပါတယ္၊


အစြန္႔ပစ္ခံ (၂)
Photobucket

ဒဏ္ရာဆိုတာက ဘယ္သူမဆို ရႏိုင္ပါတယ္၊ ျမင္သာထင္သာ ႐ွိတဲ့ အျပင္ပန္း ဒဏ္ရာေတြက လိုက္ဖက္တဲ့ ေဆးဝါးေတြ နဲ႔ အခ်ိန္မီ ကုႏိုင္ေပမယ့္ ရင္တြင္းဒဏ္ရာေတြ ဆိုရင္ေတာ့ သိႏိုင္ဖို႔ေတာင္ တခါတခါမွာ မလြယ္ဘူး မဟုတ္လား...။ ။


ညီလင္းသစ္
၁၃ မတ္၊ ၂၀၁၁

29 comments:

ေမဓာ၀ီ said...

ဟုတ္တယ္ေနာ္ ... ရင္တြင္း ဒဏ္ရာေတြကို ဖြင့္မေျပာရင္ မသိႏိုင္ဘူး။
ရင္တြင္းဒဏ္ရာကို ကုစားဖုိ႔ကလဲ မွ်ေ၀ခံစား နားလည္ေပးတဲ့သူ ရွိမွ ... ။
ဒီလိုနဲ႔ ဒဏ္ရာေတြက ရင္ထဲမွာ တစတစ လႈိက္စားလို႔သြားေရာ။

အစြန္႔ပစ္ခံ ပန္းသီးေလးက ... သနားစရာ ... ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ..........

လၿပည့္ရိပ္ said...

ကေလးမေလး ၊ ပန္းသီး နဲ႔ ဒဏ္ရာ ရဲ့ ့ဆက္သြယ္ခ်က္ကို ရွာသြားတယ္...

Anonymous said...

ဟင္း ဟင္း., တုိ႔လဲ ကုိယ္ေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ႔တဲ႔ နယ္ပယ္တခုမွာ ကုိယ္႔လုပ္ရပ္ေၾကာင္႔ ရင္တြင္းက ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ အားလုံးရဲ႕ အပစ္ပယ္ခံ အစြန္႔ပစ္ ခံထားရသူဆုိေတာ႔ ဒီပုိစ္႔နဲ႔ relate ျဖစ္လုိ႔ ခပ္သဲ႔သဲ႔ ရယ္သြန္းလုိက္မိပါရဲ႕။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မွားခဲ႔တာကုိ ေနာင္တမရေပမယ္႔ လုပ္ခဲ႔တဲ႔ အမွားကုိ သင္ခန္းစာယူျပီး ေခါင္းမာ အရဲြ႕တုိက္တတ္သူမုိ႔ ဘယ္သူဘာေျပာေျပာ၊ ဘာထင္ထင္၊ ေႏြးေထြးစြာ ေဖးမအားေပး ကူညီမႈ႔ ရွိရွိ မရွိရွိ ခပ္ေပေပနဲ႔ ဆက္ေလ်ွာက္ေနတုန္းပဲ။

ဒါေပမယ္႔ ရင္ထဲက နာက်င္ေနတဲ႔ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ေပါ႔။ ဟတ္ ဟတ္ :)

ေမာင္မ်ိဳး said...

အစ္ကို အငယ္ေလးတုန္းက ပန္းသီးစားပံုေလးဖတ္ရေတာ့ က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းကေလး 7 upကိုေသာက္ခ်င္လြန္းလို႔ ေနမေကာင္းျဖစ္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိတာ သြားသတိရတယ္ း) အငယ္တုန္းက7 up ပုလင္းခြံ ေတြကို ရွဴရွိဳက္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ျပန္သတိရမိပါရဲ့ ။ အဆံုးသတ္ စာေၾကာင္းေလး ၂ေၾကာင္းကေတာ့ ရင္ထဲထိတယ္ အစ္ကိုေရ့ တစ္ခါခါ ကိုယ့္ဒဏ္ရာ ကိုယ္ေတာင္ အတြင္းဒဏ္ရာလား အျပင္ဒဏ္ရာလား ခြဲမတတ္ေတာ့ပါဘူး ေသြးမထြက္ေပမယ့္ ဒဏ္ရာေတြ ခဏခဏ ရလို႔ေလ ။

rose of sharon said...

ငယ္ဘဝက ရခဲ႔တဲ႔ရင္တြင္းဒဏ္ရာေတြက တသက္စာ အနာတရၿဖစ္ေစတယ္... ဘယ္တုန္းကစၿပီး အနာတရ ၿဖစ္ခဲ႔မွန္းမသိလိုက္ေပမဲ႔ အဲဒီဒဏ္ရာကသတိထားမိခ်ိန္မွာ အေတာ္အၿမစ္စြဲေနၿပီ မို႔ ကုသခ်ိန္မမွီေတာ႔တာမ်ားပါတယ္... :(

Mon Petit Avatar said...

Comme tes pommes, je me souviens de homard dont ma tante nous a donné à manger.

ေက်ာက္သီး said...

ငယ္ငယ္က ပန္းသီးကို အျပင္မွာေတာင္မျမင္ဖူးဘူး..
နဲနဲၾကီးလာေတာ့ မဟာစည္ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးကို အဂၤလန္က လွဴလိုက္တဲ့ ပန္းသီးကိုေက်ာင္းမွာေဝယ်ာဝိစၥလုပ္ရင္းစျပီးစားဖူးတာ.သစ္ေတာ့သီး မာမာ ၾကမ္းၾကမ္းစားေနၾကဆိုေတာ့ ပန္းသီးကိုအျမတ္တနိုးစားၾကည့္ရင္း..ပန္းသီးက ဝါးရတာနုးည့ံလိုက္တာလို႔...
ခုေတာ့...ပန္းသီးလဲ မစားခ်င္ဆုံး..အစြန္႔ပစ္ခံဘဝကို ေရာက္ေနရွာျပီ..

Anonymous said...

ကုုိယ္လည္း ငယ္ငယ္တုုန္းကေရးဘူးတယ္။
အေရျပားေပၚမွာ ရတဲ့ဒဏ္ရာက ခဏေလးနဲ ့က်က္ျပီးေပ်ာက္သြားေပမဲ့ အသဲႏွလုုံးမွာရတဲ့ ဒဏ္ရာက ေတာ္ေတာ္နဲ ့မက်က္သလိုု လြယ္လြယ္နဲ ့လည္း မေပ်ာက္ဘူးလိုု ့............
Iora

Anonymous said...

ဒီပို႕စ္ကိုဖတ္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ
တစ္ခုခု ခံစားလိုက္မိတယ္ ...

ခင္မင္လွ်က္
ေဆာင္းႏွင္းရြက္

Anonymous said...

ပန္းသီးေတာ႔ ဘယ္တုန္းကမွ မႀကိဳက္ခဲ႔ဘူး။ အခုမွ စားျဖစ္ေအာင္ တမင္ႀကိတ္မိွတ္ၿမိဳခ် စားေနရတယ္။ ေဆာင္းဆို တျခားအသီးေတြက မ႐ိွဘူးမႈတ္လား

ရင္တြင္းဒဏ္ရာအတြက္ အေကာင္းဆံုးကုသနည္းကေတာ႔
အခ်ိန္ရယ္၊ ေမ႔ပစ္လိုက္တာရယ္....

စူးႏြယ္ေလး

Anonymous said...

အခ်ိန္က ကုစားလုိ႔မရတဲ့ ဒဏ္ရာေတြ မမ်ားေစဖုိ႔ပဲ ဆုေတာင္းရံုေပါ႔ေလ။
JJ

ညီလင္းသစ္ said...

မေမဓာဝီ ...
ရင္တြင္း ဒဏ္ရာေတြက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းနဲ႔ ဖြင့္ဟ တုိင္ပင္မွပဲ အထိုက္အေလ်ာက္ သက္သာမယ္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ..၊ အနာေတြက ေလွာင္ပိတ္ထားရင္ “ရင္း” တတ္တာ မ်ားတယ္ေလ..ေနာ၊

လျပည့္ရိပ္ ...
တခုခုမ်ား ေတြ႔မိသြားေသးလား...၊ း)

အမည္ဝွက္စာဖတ္သူ ...
လူတိုင္းက မွားၾကတာခ်ည္းပါပဲ၊ မွားတိုင္းသာ စြန္႔ပစ္ရ ေၾကးဆိုရင္ တကမာၻလံုးက အစြန္႔ပစ္ခံ ၿဂိဳလ္ႀကီး ျဖစ္ေန မွာပါပဲ၊ ယံုၾကည္တဲ့အတုိင္း အဆံုးထိ ဆက္ ေလွ်ာက္ဖို႔ပဲ လိုပါတယ္ဗ်ာ...၊ မဟုတ္ဖူးလား?

ေမာင္မ်ိဳး ...
ေသြးမထြက္တဲ့ ဒဏ္ရာေတြလည္း ရဖူးတယ္ဆိုေတာ့ ညီလည္း အတြင္းေၾက ျဖစ္ဖူးတယ္ ထင္တယ္...၊ း)

rose of sharon ...
တခါတခါေတာ့လည္း ဒဏ္ရာကို ေပ်ာက္ေအာင္ကုဖို႔ ထက္ အနာမရင္းေအာင္ကိုပဲ အႏိုင္ႏိုင္ ႀကိဳးစားေနရတာ ေတြလည္း အမ်ားသားကလား...၊

Mon Petit Avatar ...
on a tous des souvenirs, ainsi, malgré la différence de prix entre une pomme et un homard. :D

(ကိုႀကီး) ေက်ာက္သီး ...
ပန္းသီးကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ငယ္ဘဝေတြရဲ႕ တပင္တိုင္ မင္းသမီးေလးပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ၊ (သီးေလးသီး မဟုတ္တဲ့ တကယ့္ပန္းသီးကို ေျပာတာေနာ္..) း-)

မ Iora ...
ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ အသည္းႏွလံုးက ေဝးလံေခါင္ဖ်ား ေဒသမွာ ေနလို႔လား မသိဘူး၊ တခုခုျဖစ္ရင္ ေဆးမွီဖို႔ အႏိုင္ႏိုင္ရယ္...၊

ေဆာင္းႏွင္း႐ြက္ ...
ခံစားလိုက္ရတယ္ ဆိုတဲ့ဟာက ဒဏ္ရာေဟာင္းေတြ ေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူးဗ်ာ...၊ း)

မစူးႏြယ္ ...
ပန္းသီးကလည္း မဆိုးပါဘူးဗ်၊ An apple a day keeps a doctor away လို႔ေတာင္ ဆိုထားေသးတယ္ မဟုတ္လား...၊ း)

JJ ...
ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ တခါတခါမွာ ဆုေတာင္း၊ ၿပီးေတာ့ ႀကိဳတင္ကာကြယ္တာက ကုသျခင္းထက္ ပိုထိေရာက္ တယ္ မဟုတ္လား...။

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

အကိုေရ..ပို႕စ္ေလးဖတ္ရင္း ရင္ထဲမွာ
နင့္နင့္နဲနဲ ခံစား လိုက္ရတယ္။
ငယ္ဘဝက တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ အေၾကာင္းအရာ
ေတြနဲ႕ တိုက္ဆိုင္မွဳ ေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕ အကို။
အားေပးသြားလွ်က္။
ေကာင္းေသာေန႕ေလးၿဖစ္ပါေစအကို။

ပန္ဒိုရာ said...

ဒဏ္ရာထဲမွာေတာင္ အလွတရားကို ဖမ္းထားႏိုင္တဲ့သူ..

rose said...

ကေလးမေလးက သနားပါတယ္ေနာ္။ အေမနဲ႕ အေဖ ကြဲေနရင္ သားသမီးေတြလည္း မိဘေတြနဲ႕ အတူ မေနရဘဲ တကြဲတျပားေနာ္။ အျပစ္ကင္းစင္တ့ဲ သူတို႕ေလးေတြ သနားပါတယ္။ ပာင္းးးးး လူႀကီးေတြရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရး အႀကားမွာ ကေလးေတြက ေျမဇာပင္ ျဖစ္လို႕။ ျမန္မာလို တတ္ခ်င္စိတ္ သင္ခ်င္စိတ္ ရွိတာ ကေလးမေလးကိုေရာ၊ ကိုညီလင္းရဲ႕ သားေလးကိုေရာ တကယ္ ခ်ီးက်ဳးမိတယ္။

http://redroseofburma.blogspot.com/

Anonymous said...

ကိုညီလင္းသစ္ ေရးသားတင္ျပတာေတြက
သိပ္ေကာင္းပါတယ္၊
ဒဏ္ရာခ်င္းတူတတ္တာမို႕
နားလည္မိတယ္ ထင္တာပဲ၊

အၿပံဳးပန္း

Anonymous said...

ပန္းသီးေလးက ၾကြတက္ေနတာပဲ။
ဓါတ္ပံု ေကာင္းလိုက္တာ

အၿပံဳးပန္း

Shinlay said...

ကေလးမေလးအေၾကာင္းေတြးမိတယ္။ အျပန္လမ္းမွာ
သူ ့စိတ္ထဲဘာေတြမ်ားေတြးေနမလဲလို ့

ေမသိမ့္သိမ့္ေက်ာ္ said...

ဒဏ္ရာဆိုတာက ဘယ္သူမဆို ရႏိုင္ပါတယ္၊ ျမင္သာထင္သာ ႐ွိတဲ့ အျပင္ပန္း ဒဏ္ရာေတြက လိုက္ဖက္တဲ့ ေဆးဝါးေတြ နဲ႔ အခ်ိန္မီ ကုႏိုင္ေပမယ့္ ရင္တြင္းဒဏ္ရာေတြ ဆိုရင္ေတာ့ သိႏိုင္ဖို႔ေတာင္ တခါတခါမွာ မလြယ္ဘူး မဟုတ္လား...။ ။


*****

မွန္လိုက္တာရွင္.....ရင္ထဲကဒဏ္ရာကို က်ိတ္ကုခဲ့ရတာလည္း မနည္းပါဘူး။ ပံုေလးေတာ့ ေတာ္ေတာ္သေဘာက်တယ္ရွင္။ အလင္းအေမွာင္ အယူအဆ နဲ႔ ကိုယ္ေပးခ်င္တာကို ေဘာင္ခတ္ျပီး ျပသြားတာ တကယ္သေဘာက်မိပါတယ္။

ခင္မင္ေလးစားလ်က္

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ကၽြန္မငယ္ငယ္က အျဖစ္ကို သတိရသြားတယ္
ကၽြန္မတို႕ဆီမွာက ပန္းသီးရွားတယ္ေလ ဟိုတုန္းကေပါ႕
အဲဒါ အဖြားက ဗုဒၶဂါယာသြားတယ္ ျပန္လာေတာ႔ ပန္းသီးလွလွၾကီးၾကီးေတြ ပါလာတာ
တစ္ေယာက္တစ္လံုးေ၀တာ မစားရက္လို႔ သိမ္းထားတာ ပန္းသီးကိုေလ ေရေမႊးေလးေတာင္ ျဖန္းလိုက္ေသးတယ္.. အရိပ္တၾကည္႕ၾကည္႕နဲ႔ ထားထားတာ
ေနာက္ေတာ႕ မစားရေသးခင္ ပုတ္လာလို႕ အားလံုးမပုတ္ခင္ စားလိုက္ရတယ္ ..
သတိရသြားျပီ.. ငယ္ဘ၀ကေတာ႕ အမွတ္ရစရာေတြပါဘဲေလ

သက္ေဝ said...

ဘဝေတြတိုင္းမွာ မျမင္ႏိုင္ မေတြ႔ႏိုင္တဲ့ ဒါဏ္ရာေတြ ကိုယ္စီနဲ႔... ဒါဏ္ရာ တခု က်က္ၿပီး အနာသက္သာသြားရင္ေတာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ဖ်က္မရမယ့္ အမာရြတ္က က်န္ရစ္ေနဆဲ...

Anonymous said...

by the way သားသား စကားေျပာတဲ့ video ေလးေတြတင္ေပးပါအုန္း အစ္ကုိ။
JJ

ညီလင္းသစ္ said...

Angelhlaing ...
စာလာဖတ္တဲ့အတြက္ေကာ ကြန္မန္႔အတြက္ပါ ေက်းဇူး ပါပဲ ညီမေရ...၊

မပန္ဒိုရာ ...
အလွတရားထဲမွာ ဒဏ္ရာေတြ ႐ွိေနတဲ့ ေနာက္ေတာ့ ဒဏ္ရာထဲမွာလည္း အလွတရားေတြ ႐ွိႏိုင္မွာပဲလို႔ ထင္မိတာပါပဲဗ်ာ...၊ း)

႐ိုစ့္ ...
မိဘကိုပဲ မွီခိုေနရတဲ့ ကေလးေတြ ဘဝကေတာ့ တကယ္ပဲ သနားစရာေကာင္းပါတယ္၊ လူႀကီး မလိမၼာရင္ ကေလးမလိမၼာတာထက္ အမ်ားႀကီး ဆိုးတယ္ေနာ္..၊

မအၿပံဳးပန္း ...
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ....၊

မ,႐ွင္ေလး ...
က်ေနာ္နဲ႔ အေတြးတူလိုက္တာ..၊ က်ေနာ္လည္း သူ ဘယ္လို ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ ျပန္သြားခဲ့လဲလို႔ စဥ္းစားေနမိ ေသးတယ္...၊

မေမသိမ့္သိမ့္ေက်ာ္ ...
လာၿပီး အားေပးခံစားတာ ေက်းဇူးပါပဲေနာ္...၊

မေခ်ာ ...
ပန္းသီးကို ေရေမႊးေတာင္ ျဖန္းထားလိုက္ေသးတယ္ ဟုတ္လား...ဟားဟား၊ အင္း...မပုပ္ခင္ စားမွာလား၊ မစားခင္ အပုပ္ခံမွာလား၊ ဒါလည္း ေ႐ြးခ်ယ္မႈေတြထဲက တခုပါပဲေလ.....ေနာ၊ း)

မသက္ေဝ ...
ဟုတ္တယ္၊ တခ်ိဳ႕ဒဏ္ရာေတြက ရလိုက္ၿပီဆိုရင္ တသက္စာအတြက္ပဲ ထင္တယ္ေနာ္၊ ေပ်ာက္သြားရင္ ေတာင္ အမာ႐ြတ္က မွတ္မွတ္ရရ က်န္ခဲ့တာ....၊

JJ ...
ဟုတ္ကဲ့၊ ဒါေတြခ်ည္းပဲ တင္ေနရင္ လာလည္သူေတြ ၿငီးေငြ႔မွာ စိုးလို႔ က်ေနာ္က ကိုယ္႐ွိန္သတ္ထားတာပါ၊ း)
အခုလို စိတ္ဝင္စားတာ သိရလို႔ ဝမ္းသာပါတယ္၊ အဆင္ေျပတာနဲ႔ တင္ျဖစ္ပါ့မယ္ေနာ္...။

Anonymous said...

က်မနဲ႔သမီးလည္း မိတ္ေဆြခေလးေတြ အိမ္မွာဆံုျဖစ္ရင္ တျပားႏွစ္ျပားတို႔ ကြမ္းသီးေလးလံုးတို႔ ဗိုလ္က်ားေသနပ္ တို႔ လို ဗမာ ခေလးကစားနည္းေတြ အတူ ကစားျဖစ္တယ္ သူတို႔ေတြ သိပ္သေဘာက်တယ္ေလ ... ဒီကခေလးေတြမွာလည္း အဲလိုမ်ိဳးဂိမ္းေတြ အမ်ားၾကီးရွိတာ သမီးဆီကေန သိရတယ္ ...

ဘယ္ကေလးေတြကိုမွ ဘာဒဏ္ရာမွ မရေစခ်င္ဘူး ညီလင္း ေရ ...

mie nge

Baby taster said...

ေၾသာ္ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ရာ
ရင္ထဲမွာ ဗလပြနဲ႔ေပါ့
ဓါတ္ပံု ဆရာပဲ လုပ္ပါေတာ့
ပန္းသီးက လွလိုက္တာ

Anonymous said...

Whenever i see half eaten and left apple,i'll remember the little girl and you.Everybody has at least a little scar in heart cos all are just ordinary humanbeing.C'est la vie.La vie n'est pas en rose toujours.

ညီလင္းသစ္ said...

မ mie nge ...
ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ အဲဒီ ႐ုိးရာကစားနည္းေလးေတြကို ကေလးေတြ ႀကိဳက္ၾကတယ္၊ ဒီမွာလည္း အဲဒါမ်ိဳးေတြ ကစားတာ ေတြ႔ဖူးတယ္..၊

မေဘဘီ ...
အခုလို လူတိုင္း ကင္မရာကိုင္ေနၾကတဲ့ ေခတ္မွာ ပ႐ိုျဖစ္ဖို႔ကေတာ့ ေတာ္႐ံု အရည္အခ်င္းနဲ႔ဆို မလြယ္ေတာ့ဘူး ထင္တယ္ဗ်...၊ း)

Anonymous ...
You're right! We all have some sorts of scars somewhere in heart. :)

ေကာင္းမြန္၀င္း said...

ကၽြန္မသားလည္း အဲလုိပဲ။
တခါတေလ ကၽြန္မကုိသူက ဆံုးမဘုိ႕ေစာင္႔ႀကည္႔ေနတာ။

ေအာက္က်ေနတဲ႔ မုန္႕ေတြဘာေတြေကာက္ ျပီးလႊတ္ပစ္ဘုိ႕လုပ္ရင္ မယူရဘူးေနာ္လုိ႕ သူကေအာ္တယ္။

ပန္းသီးဓါတ္ပံု ကုိႀကည္႔ရတာ ဒဏ္ရာတစ္ခုကို ႀကည္႔ရသလုိပါပဲ။

ဇြန္မုိးစက္ said...

ဒီဒဏ္ရာဆုိတဲ့ပုိ႔စ္ေလး ဟုိးတစ္ေခါက္ဖတ္ကတည္းက ရက္စြဲကုိ သတိျပဳမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ တုိးတုိးေလးေရရြတ္မိတယ္၊ တုိက္ဆုိင္လုိက္တာလုိ႔...။