အန္ဂယ္လာရဲ႕ တိုင္းျပည္သို႔ (၂)

ေနာက္တေန႔ မနက္က်ေတာ့ အိမ္႐ွင္လင္မယားနဲ႔ မနက္စာစားရင္း ဘာေတြလုပ္ၾကမလဲလို႔ တိုင္ပင္ၾကတယ္၊ က်ေနာ္တို႔က လူႀကီး ေလးေယာက္နဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနလို႔ အစီအစဥ္ကို မွ်မွ်တတ ျဖစ္ေအာင္ ဆြဲၾကတယ္၊ အထူးသျဖင့္ ၄ ႏွစ္အ႐ြယ္ သားက One for all ဆိုတာကို နားလည္မွာ မဟုတ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ လူႀကီးေတြကပဲ သူ႔အတြက္ All for one လုပ္ရင္း တေန႔တာကို စတင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ လိုက္တယ္၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ All for one က တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ Darmstadt ၿမိဳ႕က တိရိစာၦန္႐ံုေလးကို ပထမဦးဆံုး သြားလည္ဖို႔ ပါပဲ၊

တိရိစာၦန္႐ံုေလးက ခပ္ေသးေသးပါ၊ ေႁမြေတြ၊ ကင္းေတြ၊ ပင့္ကူေတြထားတဲ့ vivarium တစ္ခုရယ္၊ ငါးေတြ၊ ဖားေတြ စတဲ့ ေရေန သတၱဝါေတြ ထားတဲ့ aquarium တစ္ခုရယ္..၊ ၿပီးေတာ့ ေမ်ာက္ကေလး၊ သမင္ကေလး စတဲ့ အေကာင္ငယ္ေလးေတြ ထားတဲ့ ၿခံတခ်ိဳ႕ရယ္.. ဒါေလာက္ပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ကေလးေတြအတြက္ကေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ေနရာတစ္ခုပါ၊ က်ေနာ့္တဦးတည္း အေနနဲ႔ ဆိုရင္ ေလွာင္အိမ္ေတြထဲမွာ ပိတ္ေလွာင္ထားတဲ့ တိရိစာၦန္ေတြကို မျမင္ခ်င္ပါဘူး၊ အထူးသျဖင့္ သဘာဝ အတိုင္းဆို က်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ ေနတတ္တဲ့ အေကာင္မ်ိဳးေတြ မစို႔မပို႔ ေနရာေလးေတြမွာ က်ဥ္းက်ပ္ေနတာ ျမင္ရတိုင္း စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ ဒါကလည္း အ႐ြယ္ေရာက္လာၿပီးမွ ျဖစ္လာတဲ့ ေယဘုယ် အျမင္ပါ၊ ကေလးဘဝတုန္းကေတာ့ တိရိစာၦန္႐ံုဟာ ေပ်ာ္စရာပဲေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ တဖက္က ျပန္ၾကည့္ေတာ့လည္း လူေတြ စီမံဖန္တီးထားတဲ့ ဝန္းက်င္မွာ တိရိစာၦန္ေတြ ပိုၿပီးအသက္႐ွည္တာ သိရလို႔ စိတ္သက္သာရာ ရႏိုင္တာပါပဲ၊ အထူးသျဖင့္ ႐ွားပါးမ်ိဳးစိတ္ေတြ ဆိုရင္ အခုလို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေ႐ွာက္ၿပီး မ်ိဳးမတံုးေအာင္ ကာကြယ္ထားတာဟာ လုပ္သင့္တဲ့ လုပ္ရပ္ပါပဲ၊ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ တိရိစာၦန္ေတြကို သူ႔သဘာဝအတိုင္း လႊတ္ထားၿပီး လူက အေဝးကေန ေစာင့္ေ႐ွာက္၊ မွတ္တမ္း တင္ၾကတဲ့ ဆာဖာရီလိုမ်ိဳး အေနအထားပါ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုလုပ္ဖို႔က ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းခ၊ ေနရာ အက်ယ္အဝန္းအျပင္ တျခား ႀကီးမားတဲ့ အကန္႔အသတ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးမို႔ သိပ္ေတာ့ မလြယ္ပါဘူး၊

တိရိစာၦန္႐ံုမွာ က်ေနာ္ ဓါတ္ပံုေတြ အမ်ားႀကီး မ႐ိုက္ျဖစ္ပါဘူး၊ အေပၚမွာ ေရးထားသလို အျပည့္အဝ သက္ေသာင့္သက္သာ မ႐ွိတဲ့ စိတ္အေျခခံနဲ႔ မို႔လား မသိပါဘူး၊ ကင္မရာကို မ်က္ႏွာေ႐ွ႕ ဆြဲကပ္လိုက္ဖို႔ လက္ေတြက ေလးေနခဲ့တယ္၊ အဲဒီလို အေျခအေနမွာ ဒီျမင္းက်ား တစ္ေကာင္က က်ေနာ့္အေ႐ွ႕မွာ အၾကာႀကီး ျမက္လာစားတယ္၊ ျမင္းက်ားရဲ႕ ကိုယ္ေပၚက အစင္းေတြက က်ေနာ့္ကို ဖမ္းစားလိုက္တယ္၊ ျမင္းက်ားေတြရဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာေပၚက အျဖဴနဲ႔ အနက္စင္းေတြက လူေတြရဲ႕ လက္ေဗြရာ လိုပါပဲ၊ တစ္ေကာင္စီမွာ သီးသန္႔ဒီဇိုင္း တစ္ခုစီ ႐ွိၾက ၿပီးေတာ့ တစ္ေကာင္နဲ႔ တစ္ေကာင္ဟာလည္း မတူၾကပါဘူး၊ ရာဇဝတ္မႈ က်ဴးလြန္တဲ့ ျမင္းက်ားသာ ႐ွိခဲ့ရင္ေတာ့ ဥပေဒ ဘက္ေတာ္သား ျမင္းက်ားရဲေတြဟာ ဒီအစင္းက်ား ေတြကို အေျခခံၿပီး အမႈကို စံုစမ္းေဖာ္ထုတ္ၾကမွာ အေသအခ်ာပါ၊ း) က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၾကားဖူးေနတဲ့ ေမးခြန္းေလး တစ္ခု႐ွိပါတယ္၊ အားလံုးလည္း ေမးဖူးၾက မွာပါ၊ အဲဒါက ျမင္းက်ားဟာ အျဖဴေပၚမွာ အနက္စင္းလား? အနက္ ေပၚမွာ အျဖဴစင္းလား? ဆိုတာပါ၊ အရင္တုန္းကေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ျမင္းက်ားရဲ႕ ေအာက္ခံအေရာင္ဟာ အျဖဴျဖစ္ၿပီးေတာ့ အဲဒီ အေပၚမွာ အနက္စင္းေတြ ႐ွိေနတာလို႔ ထင္ခဲ့ၾကပါတယ္၊ တခ်ိဳ႕ျမင္းက်ားေတြရဲ႕ ဝမ္းဗိုက္က အျဖဴေရာင္သက္သက္ပဲ ႐ွိေနတာကိုး၊ ဒါေပမယ့္ မ်ိဳး႐ိုးဗီဇကို ေလ့လာၾကတဲ့ အခါမွာေတာ့ ျမင္းက်ားရဲ႕ အေရာင္ဒီဇိုင္း pattern ဖြဲ႔စည္းပံုဟာ သေႏၶသား ဘဝမွာ ကတည္းက စ,တယ္လို႔ သိလာၾကတယ္၊ သေႏၶသား ဘဝရဲ႕ pigment activation ဆိုတဲ့ အဆင့္မွာ စၿပီး ျဖစ္ေပၚတဲ့ မူလအေရာင္က အနက္ေရာင္ပါ၊ အဲဒီမွာ ျမင္က်ားရဲ႕ ဗီဇက selective pigmentation ျဖစ္လို႔ အနက္ေရာင္ က်န္ခဲ့တဲ့ ေနရာေတြဟာ အျဖဴအစင္းက်ားေတြ ျဖစ္လာခဲ့တာပါ၊

ျမင္းက်ားဟာ သူနဲ႔ တမိသားစုထဲ ျဖစ္တဲ့ ျမင္းေလာက္ မျမန္ေပမယ့္ ခံႏိုင္ရည္ အလြန္႐ွိတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ ျမင္းက်ားေတြကို ျမင္းေတြလိုပဲ အိမ္ေမြးတိရိစာၦန္ လုပ္ဖို႔ လူေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစားခဲ့ၾကဖူး ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ျမင္းက်ားေတြဟာ ျမင္းေတြလို စိတ္မတည္ၿငိမ္တဲ့ အျပင္ stress မ်ားလာရင္လည္း အေၾကာက္လြန္ၿပီး လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္တတ္လို႔ ကိုင္တြယ္ရ ခက္ခဲပါတယ္၊ ဒါ႐ိုက္တာတစ္ေယာက္ (Steven Spielberg လို႔ထင္တာပဲ) က သူ႔ရဲ႕ ဇတ္ဝင္ခန္းတစ္ခု အတြက္ ျမင္းက်ားကို သင္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ သင္မရလို႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ျမင္းအျဖဴကိုပဲ ေဆးအနက္ၾကား မႈတ္ၿပီး သံုးလိုက္ရတယ္လို႔ တခါတုန္းက ဖတ္ဖူးတယ္၊ အ႐ိုင္းဆန္တဲ့ ျမင္းက်ားကို သင္လို႔မရေပမယ့္ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ ကားေတြ တဝီဝီၾကားက zebra crossing လို႔ေခၚတဲ့ မ်ဥ္းက်ား ေပၚမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ႀကိဳက္သေလာက္ ကူးလူး၊ ျဖတ္သန္းလို႔ ရသားပဲ မဟုတ္လား...၊

ဒီဟာကေတာ့ အဲဒီမွာ ႐ိုက္ျဖစ္တဲ့ ႐ွား႐ွားပါးပါး ေနာက္တစ္ပံုပါပဲ၊ ဒီကမာၻလိပ္ေတြရဲ႕ မူလဇာတိက ပစိဖိတ္ သမုဒၵရာထဲက ဂါလာပါးေဂါ႔စ္ (Galàpagos) ကြ်န္းစုေတြက ျဖစ္ပါတယ္၊ အ႐ြယ္ေရာက္ၿပီးတဲ့ တခ်ိဳ႕အေကာင္ေတြဆို ကီလို ၄၀၀ ေက်ာ္ (ေပါင္ ၈၈၀ ခန္႔) အထိ ႐ွိႏိုင္ ၿပီးေတာ့ အသက္အားျဖင့္လည္း ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀-၁၅၀ ေလာက္အထိ ႐ွည္ၾကတယ္၊ ကမာၻ႔အႀကီးဆံုး လိပ္မ်ိဳးႏြယ္ ပါပဲ၊ သူတို႔ဇာတိ သဲေသာင္ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ သဲမြမြ ခင္းေပးထားပါတယ္၊ က်ေနာ္ အေတာ္ၾကာၾကာ ရပ္ၾကည့္ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာလည္း ထံုးစံအတိုင္း ေႏွးတိေႏွးေကြး ပါပဲ၊ လိပ္ေတြကို ၾကည့္ရတာ တမ်ိဳးေတာ့ ေကာင္းပါတယ္၊ ကိုယ္ပါ သူတို႔နဲ႔ ေရာေယာင္ၿပီး ငုတ္တုတ္ေမ့သြားလို႔ အင္မတန္ stress နည္းတယ္..၊ း)

တိရိစာၦန္႐ံုကေန ျပန္ထြက္လာေတာ့ မြန္းလြဲစ, ျပဳၿပီ၊ အိမ္႐ွင္ လင္မယားက သူတို႔ဝယ္လိုက္တဲ့ အိမ္ကို လိုက္ျပခ်င္တာနဲ႔ Darmstadt ၿမိဳ႕စြန္မွာ ႐ွိတဲ့ အေပၚဓါတ္ပံုထဲက ႐ြာေလးတစ္ခုဆီကို က်ေနာ္တို႔ လာခဲ့ၾကတယ္၊ အိမ္က ေ႐ွးေဟာင္းအိမ္ဆိုေတာ့ အေတာ္ေလး ေဟာင္းႏြမ္း၊ ယိုယြင္းေနပါၿပီ၊ ဓါတ္ပံုထဲက အနီေရာင္ ထုပ္တန္းေတြနဲ႔ အိမ္ပါပဲ၊ အဲဒီတစ္အိမ္လံုးကို သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး ျပန္ေဆာက္ၾကမယ္ ဆိုပဲ၊ တိုင္သက္သက္ေလာက္ပဲ ခ်န္ထားၿပီး အခင္း၊ အကာ၊ အမိုး အားလံုးကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ေဆာက္သြားမယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ကို ႐ွင္း ျပတယ္၊ အိမ္ဒီဇိုင္းကေတာ့ ျပင္သစ္အေနာက္ဖက္၊ ေနာ္မန္ဒီ ကမ္းေျခဖက္ေတြမွာ အေတြ႔ရမ်ားတဲ့ အိမ္ေတြနဲ႔ ဆင္ပါတယ္၊ နံရံမွာ အလ်ားလိုက္၊ ေဒါင္လိုက္၊ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ထုပ္တန္းေတြကို တမင္ေဖာ္ထားတဲ့ ပံုစံပါ၊ ႐ြာကေလး ကိုယ္၌ကေတာ့ အီတလီေတာင္ပိုင္းက ႐ြာ ေလးေတြနဲ႔ နည္းနည္းဆင္တယ္၊ အထူးသျဖင့္ ကားႏွစ္စင္း လြတ္တယ္ဆို႐ံု ေ႐ွာင္ႏိုင္တဲ့ လမ္းက်ဥ္းကေလးေတြပါ၊

အဲဒီအိမ္ကို ၾကည့္ၿပီး ႐ြာလယ္ဖက္ကို ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတယ္၊ ႐ြာထဲမွာ ပြဲလုပ္ေနတာ ႀကံဳပါတယ္၊ တိမ္ညိဳ၊ တိမ္မည္းေတြ အံု႔ဆိုင္းၿပီး ပံုမွန္ထက္ ပိုေအးေနတဲ့ ရာသီဥတုေအာက္မွာ ႐ြာသားေတြက ေ႐ွး႐ိုးရာ ဝတ္စံုေတြနဲ႔ အကမပ်က္ပါဘူး၊ ဖိနပ္ေတြကို ၾကည့္,ၾကည့္ပါဦး၊ သစ္သားတံုးကို ထြင္းထားတဲ့ ေ႐ွးေခတ္ ခံုဖိနပ္ေတြနဲ႔ပါ၊ က်ေနာ္ရပ္ေနတဲ့ ေနာက္ဖက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ႐ိုးရာဂီတ တမ်ိဳးကို ေဆာင္းေဘာက္စ္ေတြနဲ႔ ဖြင့္ထားၿပီး ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲ ကေနၾကတယ္၊ ေကာက္ရိတ္သိမ္း အကတမ်ိဳးလို႔ ထင္ရတာပဲ၊ ၾကည့္ေနတဲ့ လူကလည္း ဘယ္ေလာက္မွ မ႐ွိ ပါဘူး၊ ကိုယ့္႐ြာသား အခ်င္းခ်င္းပဲ သိုင္းၾက၊ ဝိုင္းၾကတဲ့ပံု...၊ ျမန္မာျပည္ ေက်းလက္ေတြက ေတာအလွဴေတြကို က်ေနာ္ ျဖတ္ကနဲ စိတ္ေရာက္ သြားမိေသးတယ္၊

ခ်စ္စရာ ဒီစာေျခာက္႐ုပ္ေလးေၾကာင့္ ေကာက္ရိတ္သိမ္းပြဲလို႔ က်ေနာ္ ယူဆလိုက္တာပါ၊ လမ္းေပၚမွာ ေကာက္႐ိုးထံုးေတြ အျပင္ ေ႐ႊဖ႐ံု သီးေတြ၊ ေျပာင္းဖူးေတြ၊ ပန္းသီးေတြကိုလည္း အလွဆင္ထားတာကိုး..၊ စာေျခာက္႐ုပ္ရဲ႕ ေနာက္ခံ အနီက ကုန္တင္ကား နံရံပါ၊ ေရပိုက္ေခါင္းေတြ၊ လယ္ယာသံုး ေမာ္တာေတြ၊ ေရစုပ္စက္ေတြ လာေရာင္းတဲ့ ကား ျဖစ္ပါတယ္၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ ၿခံထြက္ အသီးအႏွံေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္နဲ႔ 'ပ်ားရည္စစ္စစ္ေတြ ရၿပီ' လို႔ ဆိုင္းဘုတ္ေရးထားတဲ့ ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ကို ေတြ႔မိတယ္၊ အညာေက်းလက္က ေတာဘုရားပြဲေတြမွာ လယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္သံုး ပစၥည္းေတြ လာေရာင္းၾကတဲ့ ျမင္ကြင္းကို အမွတ္ရမိတယ္..၊

႐ြာကေလးက ျပန္ထြက္လာေတာ့ မိတ္ေဆြလင္မယားက သူတို႔ရဲ႕ စိုက္ပ်ိဳးေရးၿခံကို ေခၚသြားတယ္၊ အေပၚ ဓါတ္ပံုထဲက စိုက္ခင္းပါပဲ၊ သူတို႔ လက္႐ွိေန,ေနတာက တိုက္ခန္းမွာဆိုေတာ့ အခုလို စိုက္ပ်ိဳးဖို႔အတြက္ ေျမကြက္ငွား ရပါတယ္၊ မီတာ ၁၈၀ ပတ္လည္ကို တစ္ႏွစ္စာ ယူ႐ို ၁၂၀ ေပးရတယ္၊ အဲဒီေျမေတြကို လယ္သမားတစ္ေယာက္က ပိုင္ပါတယ္၊ သူက ဒီမွာ ဘာမွမစိုက္မယ့္ အတူတူ စိုက္ခ်င္ပ်ိဳးခ်င္တဲ့ လူေတြကို အခုလို ျပန္ငွားတယ္၊ ေရေလာင္းဖို႔ အတြက္လည္း ေရတိုင္ကီပံုးေတြ ခ်ထားေပးတာ ေတြ႔ရတယ္၊

က်ေနာ္တို႔ လာတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္က စိုက္ခင္းၾကည့္ဖို႔အျပင္ မုန္လာဥလည္း ႏႈတ္ဖို႔ဆိုေတာ့ မုန္လာဥနီေတြ ႏႈတ္ၾကတယ္၊ သားမွာ မုန္လာဥႏႈတ္တမ္း ကစားနည္းတစ္ခု ႐ွိတယ္၊ သစ္သားျပားေပၚမွာ အေပါက္ေလးေတြ ေဖာက္ထားၿပီးေတာ့ သစ္သားမုန္လာဥေလးေတြ ထည့္ထားတယ္၊ အံစာတံုးကိုေခါက္၊ က်တဲ့ နံပါတ္အလိုက္ မုန္လာဥေတြ ေဖာ္ရတဲ့ ကစားနည္းပါ၊ အခုသူက လက္ေတြ႔မုန္လာဥ ႏႈတ္ရေတာ့ အေတာ္ေလးေပ်ာ္ၿပီး စိတ္႐ွိလက္႐ွိ လိုက္ဆြဲႏႈတ္ေနလို႔ မုန္လာပင္ေလးေတြပဲ ျပတ္ပါလာၿပီး မုန္လာဥက ေျမႀကီးထဲမွာ က်န္ခဲ့တယ္..၊

သူတို႔အားလံုး မုန္လာဥေတြ ႏႈတ္ေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ကေတာ့ ၿမိဳ႕ႀကီးသား လုပ္ေနတယ္၊ လက္ကို ေျမႀကီးေပမွာ စိုးလို႔ ဝင္မႏႈတ္ပါဘူး၊ း) အမွန္ေတာ့ ေျမႀကီးကိုင္လိုက္၊ ကင္မရာ ျပန္ကိုင္လိုက္ လုပ္ဖို႔ အဆင္မေျပလို႔ပါ၊ ဒါနဲ႔ အနီးတဝိုက္မွာ ဓါတ္ပံု ေလွ်ာက္႐ိုက္ေနလိုက္တယ္၊ အေပၚက ပံုထဲက ဖ႐ံုသီးေတြလို အသီးအႏွံေတြ လိုက္႐ွာရင္းေပါ့၊

မုန္လာဥၿပီးေတာ့ တခါ အာလူး ဆက္လာျပန္တယ္၊ သူက မူလအစီအစဥ္ထဲမွာ မပါဘူး၊ ဟိုေရာက္မွ အာလူးေတြလည္း ေဖာ္သင့္ေနၿပီဆိုၿပီး တပါတည္း တူးၾကျပန္ေရာ..၊ ဒီတခါ ေပါက္တူး၊ ငန္းျပား စတာေတြနဲ႔ ေဖာ္လို႔ သားကလည္း ပိုေတာင္ ေပ်ာ္ေနေသးတယ္၊ သူ႔ကိုယ္သူ ေတာင္သူဦးႀကီး တစ္ေယာက္လို႔ မွတ္ေနပံုပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ေပါက္တူးကို ခပ္ဆြဆြ ေပါက္ရမယ့္အစား အေပ်ာ္လြန္ၿပီး အားနဲ႔ေပါက္လို႔ သူ႔အာလူးေတြက ထက္ပိုင္းျပတ္ေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ..၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အာလူးဆိုတာ အပင္ေပၚမွာ သီးတာမဟုတ္ဘူးလို႔ ၄ ႏွစ္သားမွာ သူသိသြားရင္ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ၊ း)

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညစာကို အိမ္႐ွင္က အဲဒီစိုက္ခင္းထဲက ခူးလာတဲ့ အာလူး၊ ေဂၚဖီ၊ ပိန္း၊ စတာေတြ ေရာၿပီး ဟင္းခ်ိဳပ်စ္ပ်စ္ လုပ္ေကြ်းတယ္၊ ဆလပ္႐ြက္ေတြကိုေတာ့ အသုပ္,သုပ္လိုက္တယ္၊ အဲဒီရက္က စက္တင္ဘာလရဲ႕ အဆိုးဆံုး ရာသီဥတုလို႔ ေျပာရ ေလာက္ေအာင္ မႈန္မိႈင္းၿပီး အေတာ္လည္း ေအးေတာ့ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ၿခံထြက္ ဟင္းခ်ိဳဟာ စားပြဲေပၚမွာ 'ေမာင္က်န္ တတို႔' ဆိုၿပီး ပြဲ အေတာင္းခံရဆံုး ပါပဲ....။ ။

(ဆက္ပါဦးမယ္)


ညီလင္းသစ္
၅ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၁