ပစၥဳပၸန္ တည့္တည့္မွာ ...

အခုဆိုရင္ ၂၀၁၂ စခဲ့တာ သံုးေလးရက္ေတာင္ ႐ွိလာခဲ့ပါၿပီ၊ ႏွစ္သစ္ဟာ စကတည္းက သြက္သြက္လက္လက္၊ လ်င္လ်င္ ျမန္ျမန္နဲ႔ကို ဝင္လာခဲ့တယ္၊ ဒီႏွစ္အစမွာ ေသျခင္းတရားကို ပိုၿပီး ေတြးမိတယ္၊ အေၾကာင္းက ၂၀၁၁ အကုန္မွာ ထင္႐ွားသူေတြ၊ က်ေနာ့္ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြ ႐ုတ္တရက္ ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကတယ္၊ ခရစ္စမတ္ မတိုင္ခင္ေလးမွာ က်ေနာ္တို႔အေပၚ ေက်းဇူးမကင္းတဲ့ ဘႀကီးတစ္ေယာက္ ဆံုးသြားတယ္၊ အေဖ့ရဲ႕ အကိုပါ၊ အသုဘအမီ သြားဖို႔ က်ေနာ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ အဆင္မေျပလို႔ ေနာက္ဆံုးမွာ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရတယ္၊ သိပ္မၾကာဘူး၊ ရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အေမ ဆံုးသြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ စင္ကာပူမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေဖ ဆံုးသြားျပန္တယ္၊ ကင္ဂ်ံဴအီ၊ ဗားကလပ္ဟာဗဲလ္၊ ေဒါက္တာေနဝင္းေမာင္ အစ႐ွိတဲ့ ထင္႐ွားသူ အခ်ိဳ႕ လည္း ထြက္သြားၾကတယ္၊ ဒီလူေတြဟာ ၂၀၁၁ ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးရက္ပိုင္း အတြင္းမွာ အခ်ိန္သိပ္ မကြာဘဲ ေ႐ွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ဆိုသလို ကြယ္လြန္ခဲ့ၾက သူေတြပါ၊ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ဘႀကီး အပါအဝင္ အမ်ားစုက ႏွလံုးနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ၿပီး ဆံုးၾကတာ...၊ အေမာေဖာက္တယ္၊ အသက္႐ွဴလို႔ မရေတာ့ဘူး၊ သိပ္မၾကာခင္ ေသဆံုးတယ္၊ ဒါပဲ၊ သိပ္ျမန္ပါတယ္၊ ႏွစ္သစ္ထဲကို က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ လိုက္ပါကာနီးေလး ျဖစ္ၿပီးေတာ့မွ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကတာ...၊ နာေရး သတင္းေတြ ဆက္တိုက္ ၾကားေနခဲ့ရတာက တေၾကာင္း၊ ကိုယ္တိုင္လည္း အသက္တစ္ႏွစ္ ပိုႀကီးလာၿပီလို႔ ေတြးမိတာက တေၾကာင္းဆိုေတာ့ ဘယ္သူ႔အတြက္မဆို အခ်ိန္မေ႐ြး ေရာက္လာႏိုင္တဲ့ ေသျခင္းတရား အေၾကာင္း မၾကာခဏ ေတြးမိခဲ့ပါတယ္...၊

က်ေနာ့္အလုပ္ကေတာ့ ခရစ္စမတ္နဲ႔ ႏွစ္သစ္ကူး အၾကား တစ္ပတ္လံုး ပိတ္ပါတယ္၊ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ဘယ္မွ အေထြအထူး မသြားျဖစ္ဘဲ အိမ္မွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆး နားေနျဖစ္တယ္၊ မနက္ဆို ႏိုးတဲ့အခ်ိန္မွ ထတယ္၊ ႏႈိးစက္မပါဘဲ အိပ္ေရးဝလို႔ သူ႔အလိုလို ႏုိးထရတာ တကယ္ပဲ ေက်နပ္စရာ ေကာင္းပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ မိသားစုကို အခ်ိန္ေပးတယ္၊ အထူးသျဖင့္ သားနဲ႔ ကစားျဖစ္တယ္၊

သားက ၄ ႏွစ္ခြဲ ႐ွိလာၿပီဆိုေတာ့ ေ႐ွ႕ႏွစ္မွာဆို ေက်ာင္းတက္ရေတာ့မယ္၊ မူႀကိဳဆိုေပမယ့္ သင္အံ၊ ႐ြတ္ဆို ရတာေတြ ႐ွိလာမယ္၊ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ႐ွိလာမယ္၊ ေနာက္ထပ္ ၁ ႏွစ္၊ ၂ ႏွစ္ဆို ေက်ာင္းသားကေလး ျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းသားရဲ႕ ဝတၱရားေတြပါ ႐ွိလာေတာ့မယ္၊ ကေလးဘဝ ကုန္ဆံုးရခ်ိန္ေတြက ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ ျမန္လြန္းပါတယ္၊ အထူးသျဖင့္ ၾကည့္စရာ၊ ႐ွဳစရာ၊ ဖတ္စရာ၊ မွတ္စရာ၊ နားေထာင္စရာေတြ မ်ားလြန္းလွတဲ့ သတင္းေခတ္က မိသားစုေတြအဖို႔ မိဘနဲ႔ သားသမီးအၾကားမွာ အခ်ိန္ေတြက နည္းသထက္ နည္းပါးလာေလ့ ႐ွိတယ္၊ ၂၄ နာရီ ၾကည့္လို႔ရတဲ့ တီဗီခ်န္နယ္လ္ ေပါင္းမ်ားစြာ၊ အင္တာနက္၊ ဗီဒီယိုဂိမ္း၊ လူမႈေရး၊ အိမ္တြင္း ဗာဟီရကိစၥ ဒါေတြကို ဖယ္လိုက္တဲ့အခါ အေဖတစ္ေယာက္အတြက္ သူ႔သားကို ေပးဖို႔ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္မ်ား က်န္ေနႏိုင္ပါ ေသးသလဲ...၊

ဇတ္လမ္းေလး တစ္ခုကို က်ေနာ္တို႔အားလံုး ၾကားဖူးၾကမွာပါ၊ အင္မတန္မွ အလုပ္မ်ားတဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္း႐ွင္ ဖခင္တစ္ေယာက္ကို သူ႔သားေလးက ေမးတယ္၊ အေဖ့ဝင္ေငြက တစ္နာရီ ဘယ္ေလာက္လဲ-တဲ့၊ ကိန္းဂဏန္း ေတြနဲ႔ စိတ္႐ွဳပ္၊ ညစ္ညဴးေနတဲ့ အေဖက သားကို ေမာ့မၾကည့္ဘဲ ေငြပမာဏ တစ္ခုကို ေျပာလိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ လာမ႐ွဳပ္စမ္းနဲ႔ကြာ-လို႔လည္း တဆက္တည္း ေငါက္လိုက္ေသးတယ္၊ ခဏၾကာေတာ့ သားကေလးက အေဖေျပာတဲ့ ေငြပမာဏအတိုင္း သူ႔စုဗူးေလးထဲက အေႂကြေစ့ေလးေတြ လာေပးရင္း ‘သားနဲ႔ ၁ နာရီေလာက္ ကစားပါေနာ္’ လို႔ ေျပာတဲ့ အေၾကာင္းေလးပါ၊ ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳး က်ေနာ္တို႔ အားလံုးမွာ ျဖစ္တတ္ပါတယ္၊ သားက သူနဲ႔ကစားဖို႔ လာေခၚတဲ့ တခ်ိဳ႕အခ်ိန္ေတြမွာ က်ေနာ္ မသြားခ်င္ဘူး၊ အင္တာနက္မွာ ဖတ္စရာ စာေတြ႐ွိတယ္၊ ဝယ္ထားၿပီး မဖတ္ရေသးတဲ့ စာအုပ္ေတြလည္း အမ်ား ႀကီး႐ွိေသးတယ္၊ အျပင္ထြက္ၿပီး ဓါတ္ပံုေတြ ေလွ်ာက္႐ိုက္ခ်င္တယ္၊ ဘေလာ့ဂ္မွာ စာေရးခ်င္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အထက္က အေၾကာင္းေလးကို သတိရတဲ့ အခါ က်ေနာ္ စိတ္ေျပာင္းသြားေလ့ ႐ွိပါတယ္..၊

သားေလး တစ္ေယာက္ကို လူ႔ေလာကထဲ ေခၚတုန္းက ေခၚလာခဲ့ၿပီးမွ သူ႔အတြက္ အခ်ိန္မေပးခ်င္တဲ့ ဖခင္မ်ိဳး က်ေနာ္ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး၊ သားအတြက္ ေငြေတြ ပံုေအာသံုးၿပီး ကစားစရာမ်ိဳးစံု၊ အဝတ္အစား မ်ိဳးစံု ဝယ္ေပးတာထက္ စာရင္ သူ႔အတြက္ က်ေနာ့္အခ်ိန္ေတြ ေပးၿပီး အတူကစားဖို႔ ပိုၿပီး လိုလားပါတယ္၊ ကေလးတစ္ေယာက္ လူလားေျမာက္လာတဲ့အခါ သူ႔ရင္ထဲမွာ အျမစ္စြဲ က်န္ခဲ့မွာက ငယ္ငယ္တုန္းက ကစားခဲ့ရတဲ့ အ႐ုပ္ကေလး ေတြ၊ ဝတ္ခဲ့ရတဲ့ အဝတ္အစားေတြ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူ႔မိဘနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြနဲ႔ သူ႔အေပၚ ဂ႐ုစိုက္ခဲ့တဲ့ မိဘရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကပဲ အစဥ္သျဖင့္ က်န္ရစ္မွာပါ၊ ကေလးေတြအတြက္ ကေလးဘဝကို မေၾကာက္၊ မ႐ြ႕ံနဲ႔ စိတ္ေက်နပ္စြာ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ႐ွိစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့မွသာ သူတို႔ ႀကီးလာတဲ့အခါ ေလာကကို ျမင္တဲ့အျမင္ေတြက ၾကည္လင္၊ မွန္ကန္မွာ ျဖစ္ပါတယ္၊

တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ကေလးေသးေသးေလး တစ္ေယာက္အတြက္ ေပးရတဲ့အခ်ိန္ဟာ သူ႔အသက္၊ သူ႔ခႏၶာ ကိုယ္နဲ႔ ေျပာင္းျပန္အခ်ိဳးက်စြာ ႀကီးမား၊ မ်ားျပားလွပါတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၁၁ ရဲ႕ က်ေနာ့္ ညေနခင္း မ်ားစြာဟာ သားရဲ႕ Chuggington မီးရထားတြဲေလး ေတြထဲမွာ၊ Lightning McQueen ကားနီေလးထဲမွာ၊ Lego အ႐ုပ္ကေလးေတြ ေဘးမွာ၊ Dora, the explorer ႐ုပ္ျပစာအုပ္ေတြ ၾကားမွာ ကုန္ဆံုးခဲ့ရတယ္၊ စားေသာက္၊ ၿပီးစီးလို႔ ည ၈ နာရီခြဲမွာ က်ေနာ္က သူ႔ကို ပံုျပင္စာအုပ္ ဖတ္ျပ၊ ၿပီးေတာ့ သားေခ်ာ့ေတးေတြ ဆိုၿပလို႔ သူ အိပ္ေမာ က်သြားမွပဲ က်ေနာ့္ရဲ႕ လူႀကီးဘဝကို ျပန္လည္ရ႐ွိ ပါတယ္၊ သူ႔ကို တီဗီေ႐ွ႕မွာထား၊ ကာတြန္းကားေတြ ျပထားၿပီး က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ညေနခင္းေတြကို အပိုင္သိမ္းထားလို႔ ရေပမယ့္ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔က အဲဒီလို မလုပ္ခ်င္ပါဘူး၊ တီဗီဟာ ကေလးအတြက္ ၿငိမ္ေဆးဆိုတာ မွန္ေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈကို ထိခိုက္ပါတယ္၊ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္လံုး ႐ွိခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္က သားကေလး အတြက္ အခ်ိန္ေပးဖို႔ က်ေနာ္တို႔ ႀကိဳးစားၾကပါတယ္၊

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုအခ်ိန္ထိ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသမွ်ကို က်ေနာ္ ေက်နပ္ပါတယ္၊ က်ေနာ္တို႔မွာ ကိုယ္ပိုင္ၿခံ၊ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ မ႐ွိေပမယ့္ ေႏြးေထြးတဲ့ မိသားစုေလး ႐ွိတယ္၊ ေစ်းႀကီးလြန္းတဲ့ အစားအစာေတြကို ခဏခဏ ဝယ္မစား ႏိုင္ေပမယ့္ သင့္တင့္မွ်တတဲ့ အဟာရနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ က်န္းမာၾကတယ္၊ တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ ကစားစရာေတြ ဝယ္မေပး ႏိုင္ေပမယ့္ သားရဲ႕ စိတ္ကူးဥာဏ္ကို ထက္သန္ေစမယ့္ ကစားနည္းေတြကို အတူကစားႏိုင္တယ္၊ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ ဝင္ေငြရၿပီး ကုိယ့္အတြက္ အခ်ိန္ေတြ က်န္ေသးတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ရတာလည္း ေက်နပ္စရာ ပါပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ေရခံေျမခံ မတူ၊ ယဥ္ေက်းမႈ မတူတဲ့ တစ္ေနရာစီမွာ ေမြးလာခဲ့တဲ့ ဒီ သားေလးရဲ႕ အေဖနဲ႔အေမဟာ သူ႔ကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရာမွာေတာ့ တစိတ္တဝမ္းတည္း စိတ္တူ၊ သေဘာတူ ႐ွိၾကတဲ့ အျဖစ္ဟာလည္း စိတ္သက္သာရာ ရေစပါတယ္..၊

ေမာေမာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သားရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္မိတဲ့အခါ သူ႔ကိုေပးရလို႔ ကုန္သြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ႏွေျမာစိတ္ေတြ လြင့္ပါးကုန္တယ္၊ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္အနည္းငယ္ဆို သားက က်ေနာ့္ကို သူနဲ႔တခ်ိန္လံုး ကစားဖို႔ ေခၚခ်င္မွ ေခၚေတာ့မယ္၊ သူ႔ကို သီခ်င္းဆိုသိပ္ပါဦး လို႔လည္း ေျပာခ်င္မွ ေျပာေတာ့မယ္၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္႐ွိ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္မွာ ႐ွင္သန္၊ ေနထိုင္ၿပီး အခ်ိန္ေတြကို ေနာင္တကင္းစြာ၊ ျပည့္ဝေက်နပ္စြာနဲ႔ ကုန္ဆံုးေစတာက အေကာင္းဆံုးပဲ မဟုတ္လား၊ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ဆိုတာ လွစ္ကနဲကို ကုန္သြားတတ္တယ္၊ အခုကိုပဲ ၂၀၁၂ ကို ေရာက္လာခဲ့ ၿပီေလ...။ ။

ညီလင္းသစ္
၄ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၁၂