04 January 2012

ပစၥဳပၸန္ တည့္တည့္မွာ ...


အခုဆိုရင္ ၂၀၁၂ စခဲ့တာ သံုးေလးရက္ေတာင္ ႐ွိလာခဲ့ပါၿပီ၊ ႏွစ္သစ္ဟာ စကတည္းက သြက္သြက္လက္လက္၊ လ်င္လ်င္ ျမန္ျမန္နဲ႔ကို ဝင္လာခဲ့တယ္၊ ဒီႏွစ္အစမွာ ေသျခင္းတရားကို ပိုၿပီး ေတြးမိတယ္၊ အေၾကာင္းက ၂၀၁၁ အကုန္မွာ ထင္႐ွားသူေတြ၊ က်ေနာ့္ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြ ႐ုတ္တရက္ ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကတယ္၊ ခရစ္စမတ္ မတိုင္ခင္ေလးမွာ က်ေနာ္တို႔အေပၚ ေက်းဇူးမကင္းတဲ့ ဘႀကီးတစ္ေယာက္ ဆံုးသြားတယ္၊ အေဖ့ရဲ႕ အကိုပါ၊ အသုဘအမီ သြားဖို႔ က်ေနာ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ အဆင္မေျပလို႔ ေနာက္ဆံုးမွာ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရတယ္၊ သိပ္မၾကာဘူး၊ ရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အေမ ဆံုးသြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ စင္ကာပူမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေဖ ဆံုးသြားျပန္တယ္၊ ကင္ဂ်ံဴအီ၊ ဗားကလပ္ဟာဗဲလ္၊ ေဒါက္တာေနဝင္းေမာင္ အစ႐ွိတဲ့ ထင္႐ွားသူ အခ်ိဳ႕ လည္း ထြက္သြားၾကတယ္၊ ဒီလူေတြဟာ ၂၀၁၁ ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးရက္ပိုင္း အတြင္းမွာ အခ်ိန္သိပ္ မကြာဘဲ ေ႐ွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ဆိုသလို ကြယ္လြန္ခဲ့ၾက သူေတြပါ၊ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ဘႀကီး အပါအဝင္ အမ်ားစုက ႏွလံုးနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ၿပီး ဆံုးၾကတာ...၊ အေမာေဖာက္တယ္၊ အသက္႐ွဴလို႔ မရေတာ့ဘူး၊ သိပ္မၾကာခင္ ေသဆံုးတယ္၊ ဒါပဲ၊ သိပ္ျမန္ပါတယ္၊ ႏွစ္သစ္ထဲကို က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ လိုက္ပါကာနီးေလး ျဖစ္ၿပီးေတာ့မွ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကတာ...၊ နာေရး သတင္းေတြ ဆက္တိုက္ ၾကားေနခဲ့ရတာက တေၾကာင္း၊ ကိုယ္တိုင္လည္း အသက္တစ္ႏွစ္ ပိုႀကီးလာၿပီလို႔ ေတြးမိတာက တေၾကာင္းဆိုေတာ့ ဘယ္သူ႔အတြက္မဆို အခ်ိန္မေ႐ြး ေရာက္လာႏိုင္တဲ့ ေသျခင္းတရား အေၾကာင္း မၾကာခဏ ေတြးမိခဲ့ပါတယ္...၊

က်ေနာ့္အလုပ္ကေတာ့ ခရစ္စမတ္နဲ႔ ႏွစ္သစ္ကူး အၾကား တစ္ပတ္လံုး ပိတ္ပါတယ္၊ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ဘယ္မွ အေထြအထူး မသြားျဖစ္ဘဲ အိမ္မွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆး နားေနျဖစ္တယ္၊ မနက္ဆို ႏိုးတဲ့အခ်ိန္မွ ထတယ္၊ ႏႈိးစက္မပါဘဲ အိပ္ေရးဝလို႔ သူ႔အလိုလို ႏုိးထရတာ တကယ္ပဲ ေက်နပ္စရာ ေကာင္းပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ မိသားစုကို အခ်ိန္ေပးတယ္၊ အထူးသျဖင့္ သားနဲ႔ ကစားျဖစ္တယ္၊

သားက ၄ ႏွစ္ခြဲ ႐ွိလာၿပီဆိုေတာ့ ေ႐ွ႕ႏွစ္မွာဆို ေက်ာင္းတက္ရေတာ့မယ္၊ မူႀကိဳဆိုေပမယ့္ သင္အံ၊ ႐ြတ္ဆို ရတာေတြ ႐ွိလာမယ္၊ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ႐ွိလာမယ္၊ ေနာက္ထပ္ ၁ ႏွစ္၊ ၂ ႏွစ္ဆို ေက်ာင္းသားကေလး ျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းသားရဲ႕ ဝတၱရားေတြပါ ႐ွိလာေတာ့မယ္၊ ကေလးဘဝ ကုန္ဆံုးရခ်ိန္ေတြက ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ ျမန္လြန္းပါတယ္၊ အထူးသျဖင့္ ၾကည့္စရာ၊ ႐ွဳစရာ၊ ဖတ္စရာ၊ မွတ္စရာ၊ နားေထာင္စရာေတြ မ်ားလြန္းလွတဲ့ သတင္းေခတ္က မိသားစုေတြအဖို႔ မိဘနဲ႔ သားသမီးအၾကားမွာ အခ်ိန္ေတြက နည္းသထက္ နည္းပါးလာေလ့ ႐ွိတယ္၊ ၂၄ နာရီ ၾကည့္လို႔ရတဲ့ တီဗီခ်န္နယ္လ္ ေပါင္းမ်ားစြာ၊ အင္တာနက္၊ ဗီဒီယိုဂိမ္း၊ လူမႈေရး၊ အိမ္တြင္း ဗာဟီရကိစၥ ဒါေတြကို ဖယ္လိုက္တဲ့အခါ အေဖတစ္ေယာက္အတြက္ သူ႔သားကို ေပးဖို႔ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္မ်ား က်န္ေနႏိုင္ပါ ေသးသလဲ...၊

ဇတ္လမ္းေလး တစ္ခုကို က်ေနာ္တို႔အားလံုး ၾကားဖူးၾကမွာပါ၊ အင္မတန္မွ အလုပ္မ်ားတဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္း႐ွင္ ဖခင္တစ္ေယာက္ကို သူ႔သားေလးက ေမးတယ္၊ အေဖ့ဝင္ေငြက တစ္နာရီ ဘယ္ေလာက္လဲ-တဲ့၊ ကိန္းဂဏန္း ေတြနဲ႔ စိတ္႐ွဳပ္၊ ညစ္ညဴးေနတဲ့ အေဖက သားကို ေမာ့မၾကည့္ဘဲ ေငြပမာဏ တစ္ခုကို ေျပာလိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ လာမ႐ွဳပ္စမ္းနဲ႔ကြာ-လို႔လည္း တဆက္တည္း ေငါက္လိုက္ေသးတယ္၊ ခဏၾကာေတာ့ သားကေလးက အေဖေျပာတဲ့ ေငြပမာဏအတိုင္း သူ႔စုဗူးေလးထဲက အေႂကြေစ့ေလးေတြ လာေပးရင္း ‘သားနဲ႔ ၁ နာရီေလာက္ ကစားပါေနာ္’ လို႔ ေျပာတဲ့ အေၾကာင္းေလးပါ၊ ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳး က်ေနာ္တို႔ အားလံုးမွာ ျဖစ္တတ္ပါတယ္၊ သားက သူနဲ႔ကစားဖို႔ လာေခၚတဲ့ တခ်ိဳ႕အခ်ိန္ေတြမွာ က်ေနာ္ မသြားခ်င္ဘူး၊ အင္တာနက္မွာ ဖတ္စရာ စာေတြ႐ွိတယ္၊ ဝယ္ထားၿပီး မဖတ္ရေသးတဲ့ စာအုပ္ေတြလည္း အမ်ား ႀကီး႐ွိေသးတယ္၊ အျပင္ထြက္ၿပီး ဓါတ္ပံုေတြ ေလွ်ာက္႐ိုက္ခ်င္တယ္၊ ဘေလာ့ဂ္မွာ စာေရးခ်င္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အထက္က အေၾကာင္းေလးကို သတိရတဲ့ အခါ က်ေနာ္ စိတ္ေျပာင္းသြားေလ့ ႐ွိပါတယ္..၊

သားေလး တစ္ေယာက္ကို လူ႔ေလာကထဲ ေခၚတုန္းက ေခၚလာခဲ့ၿပီးမွ သူ႔အတြက္ အခ်ိန္မေပးခ်င္တဲ့ ဖခင္မ်ိဳး က်ေနာ္ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး၊ သားအတြက္ ေငြေတြ ပံုေအာသံုးၿပီး ကစားစရာမ်ိဳးစံု၊ အဝတ္အစား မ်ိဳးစံု ဝယ္ေပးတာထက္ စာရင္ သူ႔အတြက္ က်ေနာ့္အခ်ိန္ေတြ ေပးၿပီး အတူကစားဖို႔ ပိုၿပီး လိုလားပါတယ္၊ ကေလးတစ္ေယာက္ လူလားေျမာက္လာတဲ့အခါ သူ႔ရင္ထဲမွာ အျမစ္စြဲ က်န္ခဲ့မွာက ငယ္ငယ္တုန္းက ကစားခဲ့ရတဲ့ အ႐ုပ္ကေလး ေတြ၊ ဝတ္ခဲ့ရတဲ့ အဝတ္အစားေတြ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူ႔မိဘနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြနဲ႔ သူ႔အေပၚ ဂ႐ုစိုက္ခဲ့တဲ့ မိဘရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကပဲ အစဥ္သျဖင့္ က်န္ရစ္မွာပါ၊ ကေလးေတြအတြက္ ကေလးဘဝကို မေၾကာက္၊ မ႐ြ႕ံနဲ႔ စိတ္ေက်နပ္စြာ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ႐ွိစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့မွသာ သူတို႔ ႀကီးလာတဲ့အခါ ေလာကကို ျမင္တဲ့အျမင္ေတြက ၾကည္လင္၊ မွန္ကန္မွာ ျဖစ္ပါတယ္၊

တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ကေလးေသးေသးေလး တစ္ေယာက္အတြက္ ေပးရတဲ့အခ်ိန္ဟာ သူ႔အသက္၊ သူ႔ခႏၶာ ကိုယ္နဲ႔ ေျပာင္းျပန္အခ်ိဳးက်စြာ ႀကီးမား၊ မ်ားျပားလွပါတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၁၁ ရဲ႕ က်ေနာ့္ ညေနခင္း မ်ားစြာဟာ သားရဲ႕ Chuggington မီးရထားတြဲေလး ေတြထဲမွာ၊ Lightning McQueen ကားနီေလးထဲမွာ၊ Lego အ႐ုပ္ကေလးေတြ ေဘးမွာ၊ Dora, the explorer ႐ုပ္ျပစာအုပ္ေတြ ၾကားမွာ ကုန္ဆံုးခဲ့ရတယ္၊ စားေသာက္၊ ၿပီးစီးလို႔ ည ၈ နာရီခြဲမွာ က်ေနာ္က သူ႔ကို ပံုျပင္စာအုပ္ ဖတ္ျပ၊ ၿပီးေတာ့ သားေခ်ာ့ေတးေတြ ဆိုၿပလို႔ သူ အိပ္ေမာ က်သြားမွပဲ က်ေနာ့္ရဲ႕ လူႀကီးဘဝကို ျပန္လည္ရ႐ွိ ပါတယ္၊ သူ႔ကို တီဗီေ႐ွ႕မွာထား၊ ကာတြန္းကားေတြ ျပထားၿပီး က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ညေနခင္းေတြကို အပိုင္သိမ္းထားလို႔ ရေပမယ့္ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔က အဲဒီလို မလုပ္ခ်င္ပါဘူး၊ တီဗီဟာ ကေလးအတြက္ ၿငိမ္ေဆးဆိုတာ မွန္ေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈကို ထိခိုက္ပါတယ္၊ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္လံုး ႐ွိခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္က သားကေလး အတြက္ အခ်ိန္ေပးဖို႔ က်ေနာ္တို႔ ႀကိဳးစားၾကပါတယ္၊

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုအခ်ိန္ထိ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသမွ်ကို က်ေနာ္ ေက်နပ္ပါတယ္၊ က်ေနာ္တို႔မွာ ကိုယ္ပိုင္ၿခံ၊ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ မ႐ွိေပမယ့္ ေႏြးေထြးတဲ့ မိသားစုေလး ႐ွိတယ္၊ ေစ်းႀကီးလြန္းတဲ့ အစားအစာေတြကို ခဏခဏ ဝယ္မစား ႏိုင္ေပမယ့္ သင့္တင့္မွ်တတဲ့ အဟာရနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ က်န္းမာၾကတယ္၊ တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ ကစားစရာေတြ ဝယ္မေပး ႏိုင္ေပမယ့္ သားရဲ႕ စိတ္ကူးဥာဏ္ကို ထက္သန္ေစမယ့္ ကစားနည္းေတြကို အတူကစားႏိုင္တယ္၊ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ ဝင္ေငြရၿပီး ကုိယ့္အတြက္ အခ်ိန္ေတြ က်န္ေသးတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ရတာလည္း ေက်နပ္စရာ ပါပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ေရခံေျမခံ မတူ၊ ယဥ္ေက်းမႈ မတူတဲ့ တစ္ေနရာစီမွာ ေမြးလာခဲ့တဲ့ ဒီ သားေလးရဲ႕ အေဖနဲ႔အေမဟာ သူ႔ကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရာမွာေတာ့ တစိတ္တဝမ္းတည္း စိတ္တူ၊ သေဘာတူ ႐ွိၾကတဲ့ အျဖစ္ဟာလည္း စိတ္သက္သာရာ ရေစပါတယ္..၊

ေမာေမာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သားရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္မိတဲ့အခါ သူ႔ကိုေပးရလို႔ ကုန္သြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ႏွေျမာစိတ္ေတြ လြင့္ပါးကုန္တယ္၊ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္အနည္းငယ္ဆို သားက က်ေနာ့္ကို သူနဲ႔တခ်ိန္လံုး ကစားဖို႔ ေခၚခ်င္မွ ေခၚေတာ့မယ္၊ သူ႔ကို သီခ်င္းဆိုသိပ္ပါဦး လို႔လည္း ေျပာခ်င္မွ ေျပာေတာ့မယ္၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္႐ွိ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္မွာ ႐ွင္သန္၊ ေနထိုင္ၿပီး အခ်ိန္ေတြကို ေနာင္တကင္းစြာ၊ ျပည့္ဝေက်နပ္စြာနဲ႔ ကုန္ဆံုးေစတာက အေကာင္းဆံုးပဲ မဟုတ္လား၊ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ဆိုတာ လွစ္ကနဲကို ကုန္သြားတတ္တယ္၊ အခုကိုပဲ ၂၀၁၂ ကို ေရာက္လာခဲ့ ၿပီေလ...။ ။


ညီလင္းသစ္
၄ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၁၂

30 comments:

PURPLE VINE said...

အကုိ ႀကံဳခဲ့သလုိပဲ ေသျခင္းတရားေတြနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ၂၀၁၁ အကုန္ပုိင္းမွာ က်မလည္း ႀကံဳခဲ့ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္အေဖ ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔ ရုတ္တရက္ကြယ္လြန္သြားခဲ့တယ္ေလ။ ေနာက္ၿပီး အကုိေရးထားတဲ့ သူေတြ။ တကယ္ကုိ ကုိယ္နဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ႀကီးကုိ ျဖစ္ပ်က္လာေနတဲ့အတြက္ ကုိယ္ဘာေတြ လုပ္ထားၿပီးၿပီလဲဆုိတဲ့ အေတြးေတြလဲ ဝင္လာေစခဲ့တယ္။ သားသားနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အကုိတုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ထိန္းေက်ာင္းသြန္သင္မွဳကုိ တကယ္ပဲ သေဘာက်မိတယ္။ သားသားအေၾကာင္းေတြ ဖတ္တုိင္း တူမေလးကုိလည္း ပုိပုိၿပီး သတိေတြ ရေနမိတယ္။ ႏွစ္သစ္မွာ အကိုတုိ႔မိသားစု က်န္းမာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။

ညီလင္းသစ္ said...

Purple Vine ...
ကမာၻေပၚမွာ စကၠန္႔နဲ႔အမွ် လူေတြေသေနေပမယ့္ ထင္႐ွား တဲ့သူေတြ၊ ရင္းႏွီးသူေတြ ေသရင္ေတာ့ ေသျခင္းကို ပိုၿပီး အမွတ္ရစရာ ျဖစ္တယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္ဗ်ာ..။

Anonymous said...

က်မဘ၀မွာ မိသားစုု၀င္ေတြရဲ ့ ေသျခင္းတရားေတြကိုု စိတ္ေျခာက္ျခားမွုုမ်ားစြာ ေၾကကဲြမွုုမ်ားစြာနဲ ့ရင္ဆုုိင္ခဲ့ရ
လိုု ့မၾကာခဏေသျခင္းတရားကိုုသတိတရရိွမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေန ့စဥ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ေမ့လုုိက္သတိရ လိုုက္ပါ။ သားသားကုုိအခုုအခ်ိန္ေပးခဲ့တာကုုိဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တရမွာမဟုုတ္တာေတာ့ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့အေနာက္ႏုုိင္ငံမွာၾကီးျပင္းလာမဲ့သားေလးစီက အိုုမင္းလာမဲ့အေဖတေယာက္ကိုု အခ်ိန္ေတြျပန္ေပးလာႏုုိင္လိမ့္မယ္လိုု ့မေမွ်ာ္လင့္ထားဘူးလိုု ့လည္းေတြးမိပါတယ္။ ေတြးစရာေလးေတြ အျမဲေပးတဲ့စာကိုုဖတ္ရလိုု ့ေက်နပ္မိပါတယ္။
ႏွစ္သစ္ေပါင္းမ်ားစြာကိုု မိသားစုုနဲ ့အတူေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖတ္သန္းႏုုိင္ပါေစလိုု ့။
အိုုင္အိုုရာ

မဒမ္ကိုး said...

အကုိေရ
မိဘေတြဟာ ေျပာင္းလဲလာတဲ႕အေျခအေနေတြေၾကာင္႕ သားသမီးေတြကိုအခ်ိန္မေပးႏိုင္တာကေန ေမတၱာေတြေ၀းကြားလာၾကတယ္ ..
သားသမီးေတြကိုအခ်ိန္ေပးပ်ိဳးေထာင္ႏိုင္တဲ႕ မိဘေတြနဲ႕သားသမီးဆက္ဆံေရးေတြက်ေတာ႕လဲ ေႏြးေထြးတယ္.
အင္း က်ေနာ္တို႕လဲဘယ္လိုလာမလဲမသိပါဘူး ဗ်ာ

ဒါေပမယ္႕ သားသမီးအေပၚမွာအခ်ိန္ေပးပ်ိဴးေထာင္ႏိုင္တဲ႕ မိဘေတာ႕ျဖစ္ခ်င္တာအမွန္ဘဲအကိုေရ ..
ဘာပဲေျပာေျပာ ႏွစ္သစ္မွာ မိသားစုနဲ႕အတူေပ်ာ္ရႊင္စြာကူးေျပာင္းခြင္႕ရတာကိုက ကုသိုလ္ေကာင္းေနတာဘဲမဟုတ္လားေနာ္

အကိုတို႕မိသားစုေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ

ညီမ

မဒိုးကန္

sonata-cantata said...

2011 ႏွစ္ကုန္ ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ သားႀကီးက အရင္ေစာပိတ္ေတာ့ သူ႔အဖြားနဲ႔ အယင္ျပန္သြားႏွင့္တယ္။ အမကေတာ့ သားငယ္ စာေမးပြဲၿပီးသည္အထိေစာင့္ၿပီးေတာ့မွ သားငယ္နဲ႔ အတူ ျပန္ရတယ္။ ဟိုကိုေရာက္ႏွင့္တဲ့ သားႀကီးက သူ႔ဘၾကီး ဦးေလး အေဒၚေတြကို ၾကိဳတိုင္ထားႏွင့္တယ္... ေဖေဖနဲ႔ ေမေမကလည္း သူတို႔ ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကတာပါတဲ့ သားတို႔ကိုအခ်ိန္မေပးႏိုင္ပါဘူးတဲ့...ကဲ...

ေမျငိမ္း said...

ညီလင္းေရ..
ေျပာရင္ ယံုစရာမရွိဘူး...
ဒီဘက္ရက္ပိုင္းေတြမွာ အစ္မ ခဏခဏ ေတြးေနမိျပီး အစခ်ီထားလ်က္နဲ႔ ဆက္မေရးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းအရာက ေသျခင္းတရား..ပဲ။ပီးေတာ့ Teen ျဖစ္လာတဲ့ သမီးတေကာင္ကို အခ်ိန္ေပးဖို႔ အာရံုေပးဖို႔ေတြနဲ႔ ေမာေနတဲ့အခ်ိန္...။
တို႔ေမာင္ႏွမေတြ တူျပန္ျပီ...
အစ္မလည္း ခု ေမာေနတာပါပဲ...

SHWE ZIN U said...

ေနာက္ထပ္ ႏွစ္အနည္းငယ္ဆို သားက က်ေနာ့္ကို သူနဲ႔တခ်ိန္လံုး ကစားဖို႔ ေခၚခ်င္မွ ေခၚေတာ့မယ္၊ သူ႔ကို သီခ်င္းဆိုသိပ္ပါဦး လို႔လည္း ေျပာခ်င္မွ ေျပာေတာ့မယ္၊

ကိုညီလင္းသစ္ ေရ

မေျပာဖို႕ ေသခ်ာသေလာက္ဘဲ သူတို႕မွာ စိတ္ဝင္စားစရာ ေတြ မ်ားလာၿပီေလ သူတို႕ လိုအပ္တဲ႕ အခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ေပးႏိုင္တဲ႕ မိဘ ေတြ ျဖစ္တဲ႕ အတြက္ ဂုဏ္ယူပါတယ္

ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး
.

Myanmar Good Knowledg Co., Ltd said...

အေတြးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတူပါတယ္ ကုိညီလင္းသစ္ေရ။
ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕ အကူးအေျပာင္းနဲ႕အတူ အေျပာင္းအလဲေတြကို သတိသံေ၀ဂအမ်ားႀကီးရမိတယ္။
ကုိယ္႔ရဲ႕သားအေပၚ ကိုေတြးေနတဲ႔အခ်ိန္ေတြမွာ တျပိဳင္တည္းဆိုသလို အေ၀းက အိုမင္းလာတဲ႔ မိဘႏွစ္ပါးကိုလည္း အရမ္းသတိရမိတယ္မဟုတ္လား။

Vista said...

သားေလး လိုအပ္တံုးမွာ ဝေအာင္ တူတူေဆာ့ထားဗ်ိဳ ့
နည္းနည္းလည္းၾကီးလာေရာ သူတို ့ဘာသာေနေတာ့မွာ ဟိဟိ။ မဂၤလာႏွစ္သစ္ပါ ကိုညီ ..

TZH1985 said...

သိပ္ေကာင္းတဲ့ ပစၥပၸဳန္ တည့္တည့္ပဲ အကို...
သေဘာထားျခင္း တိုက္ဆိုင္ပါတယ္ :)

Shinlay said...

က်မလည္းအခုတေလာ ေသျခင္းတရားေတြေခါင္းထဲ
ေရာက္ေရာက္လာတယ္။ အသက္ေတြ ၾကီးလာသလို၊
ေန ့စဥ္ျဖစ္ေနတဲ့ၾကိဳက္တာ၊မၾကိဳက္တာေတြ ကိုျပန္မရ
ေတာ့ပဲ ထားခဲ့ရတာ၊ ေရွ့ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာေတြးထား
လို ့မရတာေတြကို ေတြးမိရင္း.......
ပစၥဳပၸန္မွာပဲ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟေတြ ေလွ်ာ့ၿပီး အေကာင္းဆံုး ၾကိဳးစားေနမယ္လို ့ ၂၀၁၂
ရည္မွန္းခ်က္ပါ။
ကိုညီတို ့မိသားစု က်န္းမာေပွ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ လို ့ဆုေတာင္းပါတယ္။

Maung Myo said...

ေျပာင္းလဲျခင္းေတြထဲမွာ က်ေနာ္တို႕ သတိမထားလိုက္မိပဲ ခပ္ျမန္ျမန္ေျပာင္းသြားတာေတြထဲမွာ အခ်ိန္လည္း ပါတယ္ဗ် တစ္ခါတေလ . ဟ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ငါ့ႏွယ္ ဘာမွေတာင္မသိလိုက္တာ အသက္တစ္ႏွစ္ၾကီးျပန္ျပီလို႕ ။

သားေလး ကို အခ်ိန္ေပးတာေကာင္းပါတယ္ အစ္ကိုရာ ညီဆို မျပည့္စံုေပမယ့္ မိသားစု သိုက္သုိက္၀န္း၀န္းေလး ေနခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ကို ျပန္ေတြးတိုင္း ၾကည္နူးတယ္ ။ အဘ က ညီ့ကို ကားေတြ ဆိုင္ကယ္ေတြ မ၀ယ္ေပးနိုင္ခဲ့ဘူး ဒါေပမယ့္ အဘ ကိုယ္တိုင္ လုပ္ေပးခဲ့တ သစ္သားေလွရုပ္ကေလးဟာလည္း ညီ့အတြက္ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အရာေလးတစ္ခုျဖစ္သလို ရယ္ဒီမိတ္ တံဆိပ္ေကာင္းေတြမဟုူတ္ေပမယ့္ အေမ့အပ္ခ်ဳပ္ရာေလးေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ အျဖဴေရာင္အက်ီ ၤေလးေတြကိုလည္း ညီ စြဲစြဲျမဲျမဲ ၀တ္တတ္ခဲ့တယ္ ။

လူမခ်မ္းသာခဲ့ေပမယ့္ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြ အလွ်ံပဲရွိတဲ့ မိဘႏွစ္ပါးရွိခဲ့တဲ့ အျဖစ္က ခုထိ ညီ့ရဲ့ စိတ္ႏွလံုးကို ျပံဳးေပ်ာ္ေစတယ္ အစ္ကို ။ သားလည္း ညီတို႕ အရြယ္ေရာက္ရင္ ခံစားခ်က္ေတြျခင္းတူမယ္ထင္ပါတယ္။

မိသားစုေတြ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစဗ်ာ ။

ရဲထြန္းေဇာ္ said...
This comment has been removed by the author.
ညိမ္းႏိုင္ said...

သိပ္ေကာင္းတယ္အစ္ကို...ဒီအခ်ိန္မွာ သားေလးအတြက္
အခ်ိန္ေပးႏိုင္တာ မိဘေတြအတြက္ေရာ သားေလးအ
တြက္ပါ အေကာင္းဆံုးပါပဲ...ဟုတ္တယ္ေနာ္...ေနာင္
ႏွစ္အနဲငယ္ဆို သားေလးက သူနဲ႔ေဆာ့ဖို႔ေခၚေတာ့မယ္
မဟုတ္ေပဘူးဗ်...၊ဒီေခတ္ကာလႀကီးထဲမွာကလည္း
လူႀကီးအတြက္တင္မက ကေလးေတြအတြက္ပါ ဆြဲေဆာင္
မႈအားေကာင္းလွတဲ့ အပ်င္ေျဖစရာေတြမ်ားမွမ်ားကိုးဗ်
ေနာ္....။ႏွစ္သစ္မွာ အစ္ကိုတို႔မိသားစုေတြ က်မ္းမာေပ်ာ္ရြင္ၾကပါေစဗ်ား....။အေပၚက ကြန္မန္႔က
ကၽြန္ေတာ္ပဲအကိုေရ....၊တစ္ခါတစ္ေလ သယ္ရင္းတစ္
ေယာက္ရဲ႕ ဘလ မွာ သူ႕အတြက္(သူ႕နာမည္နဲ႕)ပို႔စ္တင္
ေပးရေလ့ရွိေတာ့ အဲ့နာမည္ကိုယူထားရတာဗ်ဳိးးးး:)

ညီရဲ said...

တကယ္ေတာ့ သားသမီးတိုင္းအတြက္ မိဘေတြက လမ္းျပၾကယ္ေတြလုိ ့ထင္တာပါဘဲ အစ္ကို... အစ္ကိုေျပာသလိုေပါ့ မိဘတစ္ေယာက္ အေနနဲ ့သားေလးကို လူ ့ေလာကထဲ ေခၚလာျပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးရမဲ့ တာဝန္ရွိလာျပီေပါ့။ မိဘတိုင္းကေတာ့ သား၊ သမီးတိုင္းအတြက္ ဖခင္ေကာင္း၊ မိခင္ေကာင္း ျဖစ္ခ်င္ၾကတာခ်ည္းပါဘဲ။ အစ္ကို ့သားေလးးအေပၚ ဂရုတစိုက္ရွိတဲ့ အစ္ကို ့ကိုလဲ အစ္ကို ့သားေလးက ဖခင္ေကာင္းတစ္ေယာက္လုိ ့မွတ္ယူေနမွာပါ... ကၽြန္ေတာ္လဲ အဲဒီလုိဘဲ ယံုၾကည္ပါတယ္... ႏွစ္သစ္မဂၤလာပါ အစ္ကို...

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ႏွစ္သစ္ အားလပ္ရက္မွာ အိမ္မွာေနျပီး သားကို အခ်ိန္ေပးခြင္႔ရတာ ကံေကာင္းပါတယ္ ကိုညီလင္းသစ္ေရ။
ငယ္ကတည္းက မိဘကအခ်ိန္ေပးျပီး ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဂရုစိုက္ေပးလာတဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ မိဘက ဂရုမစိုက္ဘဲ ၾကီးျပင္းလာရဲ႕တဲ႔ ကေလးေတြထက္ စာရင္ သူၾကီးျပင္းလူလားေျမာက္ခ်ိန္မွာလည္း သူတစ္ပါးကို ခ်စ္ခင္တြယ္တာစိတ္၊ ငဲ႕ညွာသနားစိတ္နဲ႔ မိသားစုကိုခင္တြင္စိတ္ေတြ ပိုရွိတတ္တယ္လို႔ ကၽြန္မ ယူဆပါတယ္
ကိုညီလင္းသစ္ရဲ႕ သားေလး ကံေကာင္းပါတယ္
သူ႕ကို ဂရုစိုက္ အခ်ိန္ေပးဖို႔ ဝန္မေလးတဲ႔ ဖခင္တစ္ေယာက္ သူ႕မွာ ရွိေနတာကိုေပါ႔။
ႏွစ္သစ္မွာ မိသားစုနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္သာယာပါေစကိုညီလင္းသစ္ေရ.

Cameron said...

ဟုတ္တယ္ေနာ္ ကိုညီလင္းသစ္ ခုက အေျပာင္းအလဲျမန္ အခ်ိန္ေတြကုန္ဆံုးျမန္လြန္းတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္တိုတိုအတြင္းကိုယ္ေပးႏိုင္သမွ်အရာကို မကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူေတြဆီေ၀မွ်ႏိုင္တာ မဂၤလာပါပဲ...။ ႏွစ္သစ္မွာ ကိုညီလင္းသစ္တို႔ မိသားစုေလး ေပ်ာ္ရႊင္က်န္းမာစြာနဲ႔ ခရီးအရွည္ၾကီးကို ဆက္ႏိုင္ပါေစ...။

သက္ေဝ said...

ကရိကထ မ်ားတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ တခါတခါက်ေတာ့ အိမ္ကသားကို ကိုညီလင္း သားလို အတူတူ ေဆာ့လို႔ရတဲ့ အရြယ္ေလး ျပန္ျဖစ္ေစခ်င္မိတယ္...
Teen ျဖစ္ေနတဲ့ သားက အရင္ကလို အေမနား ကပ္ၿပီး တိုးေဝွ႕ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြ နည္းသြားလိုက္တာ သိသိသာသာ...
စာေကာင္းေကာင္းဖတ္တတ္ေနၿပီဆိုေတာ့ စာဖတ္ေပးဖို႔လည္း မလိုေတာ့ဘူး... ကြန္ပ်ဴတာ တလံုးလံုး ရွိေနေတာ့ သူနဲ႔အတူတူ လာကစားေပးဖို႔လည္း မေခၚေတာ့ဘူး... ေက်ာင္းသြားခါနီး အဝတ္ဝတ္ေပးဖို႔ ၾကယ္သီးကူတပ္ေပးဖို႔ necktie ေလး တည့္ေပးဖို႔... ဒါမ်ိဳးေတြလည္း မလိုအပ္ေတာ့ျပန္ဘူး...

မိဘဆိုတာကေတာ့ သူတို႔ လိုအပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကူညီ ပံ့ပိုး ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ပါပဲေလ လို႔ စိတ္ကို ေျဖေတြးရတယ္... း(

မဂၤလာႏွစ္သစ္ပါ ၂၀၁၂ ပါ ကိုညီ မအိမ္သူနဲ႔ သားေလးေရ... း))

ညီလင္းသစ္ said...

မအိုင္အိုရာ ...
ဟုတ္ပါတယ္၊ ေသျခင္းက ကုိယ့္ရဲ႕ inner sphere ကို ေရာက္လာတဲ့အခါ ပိုၿပီး ဆင္ျခင္မိမယ္ ထင္တယ္ေနာ္၊ အခ်ိန္တခု လြန္ေတာ့လည္း နည္းနည္း ေမ့ခ်င္ ေမ့မိမွာ ေပါ့ေလ...၊

မဒိုးကန္ ...
ေအးဗ်ာ၊ ႏွစ္သစ္ကို စံုညီစြာ ကူးေျပာင္းခြင့္ရတာပဲ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ၊ ညီမတို႔လည္း အစစ အဆင္ေျပပါေစေနာ္...၊

မသီတာ ...
ေဟာဗ်ာ..၊ သားေတြကေတာင္ ေျပာစရာ ျဖစ္ကုန္ၿပီလား၊ း) ဒါဆိုလည္း သူတို႔ေျပာတာနဲ႔ ကာမိေအာင္ ပို႔စ္အသစ္ေလးေတြသာ တင္ပလိုက္ ေတာ့ဗ်ာ... ေနာ..၊ း)

အမေမၿငိမ္း ...
အေမရိကားမွာ Teen ျဖစ္လာတဲ့ သမီးတစ္ေကာင္ကို ေမာင္းရတာ ႐ြာမွာ ႏြားတစ္ေထာင္ကို ေက်ာင္းရတာ နဲ႔မ်ား သြားညီေန မလားပဲ၊ း) ေမာေမာနဲ႔သာ ခရီးဆက္ ရမွာပဲ အမေရ႕...၊ ဟုတ္ဖူးလား?

အမေ႐ႊစင္ ...
ဟုတ္တယ္အမ၊ သူတို႔ လိုအပ္ခ်ိန္မွာ ႐ွိေနေပးဖို႔ပဲ အေရးႀကီးတာပါ..၊

မ,ေကာင္းမြန္ဝင္း ...
ေသခ်ာတာေပါ့ဗ်ာ၊ ေႂကြးသစ္ကို ခ်ေနတုန္းမွာပဲ ေႂကြးေဟာင္းကိုလည္း သတိရေနမိ ပါတယ္...၊

ညီမVista ...
ဟုတ္တယ္၊ အခုထက္ နည္းနည္း ပိုႀကီးလာရင္ေတာ့ Wii တစ္ခုဝယ္ၿပီး သူနဲ႔ ဆက္ကစား မလားလို႔..၊ း) Btw, စာေတြ ဆက္ေရးပါဦး ညီမေရ..၊

ကိုေမာင္သန္႔ ...
ဟုတ္ကဲ့၊ ဂလိုဆိုလည္း ဝမ္းသာရပါ သဗ်ား...၊ း)

မ,႐ွင္ေလး ...
ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ ေသျခင္းတရားက တကယ့္ကို လက္တကမ္းေလး မွာပဲ အၿမဲ႐ွိေနခဲ့တာ..၊ သတိေလး ကပ္ထားႏိုင္မွာ ေတာ္ကာက်မယ့္ ေခတ္ပဲ...၊

ေမာင္မ်ိဳး ...
ညီ့ရဲ႕ မိသားစုေတြ အေၾကာင္း ဖတ္ရတိုင္း အားက်ရ တယ္ဗ်၊ ေမာင္ႏွမေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔၊ သားသမီးေတြကို ခ်စ္တဲ့ အဘနဲ႔အေမနဲ႔..၊ အဲဒီ ငယ္ဘဝေတြက ဖတ္ရတဲ့ က်ေနာ္တို႔ေတြကို အခုထိ ၿပံဳးေပ်ာ္ေစတုန္း၊ း)

ကိုညိမ္းႏိုင္ ...
အခုေခတ္ႀကီးထဲမွာ ဖ်ာေရာင္းေနတာေတြက ကေလး၊ လူႀကီး အားလံုးအတြက္ ေနရာတကာ မွာပဲဗ်ာ..၊ း) ႐ုပ္နဲ႔စိတ္ကို မွ်တေအာင္ မနည္းႀကိဳးစားရ မယ့္ပံု...၊

ကိုညီရဲ ...
ဟုတ္တယ္ဗ်၊ မိဘတိုင္းက သားသမီးတိုင္းအတြက္ လမ္းျပၾကယ္ ျဖစ္ခ်င္ၾကမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္၊ မဂၤလာ ႏွစ္သစ္ပါဗ်ာ..၊

မေခ်ာ ...
က်ေနာ္လည္း အဲဒီလိုပဲ ယူဆပါတယ္၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ဆိုတာ ကေလးေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ မ်ိဳးေစ့ခ်ရမယ့္ ႏွစ္႐ွည္ခံပင္ တမ်ိဳးပါပဲ...၊

မမိုးေငြ႔ ...
အဲဒါပါပဲဗ်ာ၊ ခ်စ္သူခင္သူေတြနဲ႔ ႐ွိတုန္း ျမန္လြန္းတဲ့ အခ်ိန္ကို အက်ိဳး႐ွိစြာ သံုးတတ္ဖို႔ပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိေပးေနရတယ္...၊ း)

မသက္ေဝ ...
ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ သားသမီးေတြ အေတာင္အလက္ စံုတာကို ျမင္ရေတာ့ မိဘအေနနဲ႔ တဖက္က ဝမ္းသာရ သလို အျခားတဖက္ကလည္း ကိုယ့္ကို အရင္ကေလာက္ မလိုအပ္ေတာ့တာ သတိျပဳမိၿပီး စိတ္မွာ တမ်ိဳးတမည္ ခံစားရမွာပဲ၊ ႀကီးလာတဲ့ ကေလးကို ႀကီးလာတဲ့အေလ်ာက္ ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ပဲ ႐ွိေတာ့တာပါပဲ၊ မသက္ေဝတို႔ မိသားစု အတြက္လည္း မဂၤလာႏွစ္သစ္ ျဖစ္ပါေစဗ်ာ...။

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

သားေလးၾကိးလာတာကို တစ္စိမ္႕စိမ္႕ ၾကည့္ရင္း ေတြးမိတိုင္း လြမ္းေနရမယ့္ ၿဖတ္သန္းခဲ႕ေသာ အခ်ိန္တစ္ခ်ိဳ႕ကိုေပါ့... မဂၤလာရွိေသာ နွစ္သစ္ေလး ၿဖစ္ပါေစအကိုေရ.....

blackroze said...

အကိုေရ
ဘယ္လိုအရာေတြဘဲေျပာင္းလဲလာလာပါ
ေျပာင္းလဲသမွ်ေသာ
အေၾကာင္းအရာေတြကို
အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္
ႀကိဳးစားပါလို႕...
အရာရာဟာ..ကိုယ့္လက္ထဲမွာဘဲ
ရွိပါတယ္အကို..

Anonymous said...

ညကတည္းက ဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္းကြန္မန္႔တင္ေနတာ ဘယ္လိုမွ တင္မရလို႔ ကိုညီလင္းေရ ... ။ ခုတေလာ ဘယ္မွာမွ ကြန္မန္႔ေပးမရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။

ဒီပို႔စ္ေလးကို ဖတ္ရတာ အေဖတေယာက္ရဲ႕ ေမတၱာကို အထင္းသားျမင္ရလို႔ အေဖ့ကို အရမ္းသတိရသြားတယ္။ အေဖ က်မကို ေမြးတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔အသက္ ၂၆ ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ က်မတို႔အတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ေငြေတြ ခြန္အားေတြကို ဒီပို႔စ္ဖတ္ရင္း က်မ ျပန္စဥ္းစားေနမိတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ အေဖ့အတြက္ အခ်ိန္ေတြ ေငြေတြ ခြန္အားေတြ က်မ ဘယ္ေလာက္မ်ား ျပန္ေပးဆပ္ႏိုင္ၿပီလဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေတြးရင္း ရွက္ရြံ႕ ေၾကကြဲမိတယ္။ မိဘဆိုတာဟာ အေပးသမား သက္သက္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သားသမီးေတြက ျပန္လည္သိတတ္ဖို႔ သိပ္ကိုလိုအပ္တာေပါ့ ... ေနာ္။

ေနာင္တခ်ိန္ ကိုညီလင္းရဲ႕ သားေလး ႀကီးလာလို႔ ကိုယ္က စြမ္းေဆာင္ရည္ ေလ်ာ့ပါးလာတဲ့အခါမွာ သားေလးဟာ ကိုညီလင္းအတြက္ အခ်ိန္ေတြမ်ားႀကီး ျပန္ေပးဆပ္လိမ့္မယ္လို႔ က်မ ယံုၾကည္ေနပါတယ္။

ေမဓာ၀ီ

San San Htun said...

အေဖ့တေယာက္ရဲ ့ ေမတၱာကို ေတြ ့လိုက္ရတယ္..တန္ဖိုးၾကီး အဝတ္အစားေတြ၊ အစားအေသာက္ေတြထက္ မိဘအခ်ိန္ေပးၿပီး ၿပ ုစုပ်ိဳးေထာင္ေပးတဲ့ ကေလးကေတာ့ ကမၻာေပၚမွာ အေပ်ာ္ဆံုးကေလးၿဖစ္မွာပါ..
ကိုညီ ့သားေလး ကံေကာင္းတယ္..ႏွစ္သစ္မွာ ကိုညီ၊ မအိမ္သူ၊ သားေလးတို ့ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ

ျမေသြးနီ said...

သားသားအတြက္ အားလပ္ရက္ေတြ အခ်ိန္ေပးခြင့္ရခဲ့တာ ေကာင္းလိုက္တာ ကိုညီလင္းသစ္ေရ..။ မွန္လိုက္တာ..။ သူတို႔နဲ႔ ေႏြးေထြးပူးကပ္ေနခြင့္ေတြက တစ္ရက္ထက္ တစ္ရက္နည္းလာေတာ့မွာ...။ အခုခ်ိန္ထိေတာ့ အိမ္က သားျပည့္က ပူးကပ္ခံေနတုန္းပါဘဲ။ မိဘကိုယ္တိုင္ ျဖစ္လာရမွ သိလာရတာေတြေပါ့။ ေခတ္ပ်က္ စနစ္ပ်က္ႀကီးထဲမွာ အသက္ေတြ ႀကီးလာမွာကိုေတာင္ စိုးရိမ္မိေနတယ္။
သားတစ္ေယာက္အေပၚထားတဲ့ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ႔ ေမတၱာကို အတိုင္းသား ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္ရွင္..။

Anonymous said...

သားငယ္တေယာက္ရဲ႕ အေဖအေနနဲ႕ ( ကိုညီလင္းသစ္ စကားကို ငွားသံုးရရင္ ) ဒါရိုက္ဟစ္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲဗ်။
ခံစားခ်က္ ေပၚေအာင္ ေရးႏိုင္ပါ့ဗ်ာ..
N/A

Anonymous said...

This post teaches me to be a better parent for my lit' baby...
Many thanks... Let me share this post on FaceBook..

sinsin

Anonymous said...

very good father.

ငယ္ေလး said...

သားေလးကိုအားက်မိပါတယ္

လင္းခန္ ့ said...

ကိုညီေရ
ကိုညီ့ရဲ ့စိတ္ကူးေတြအေတြးေတြကိုအရမ္းေလးစားပါတယ္ဗ်ာ။ကိုညီ့ Blog ေလးကိုလာရတာ တကယ့္ကိုညီတို ့အိမ္ကေလးကိုလာလည္ရသလိုပါပဲ။အသိပညာလည္းတိုးပါတယ္ဗ်ာ။ေက်းဇူးပါဗ်ာ။ႏွစ္သစ္မွာမိသားစုနဲ ့ အတူဆက္လက္ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါေစ။

Yan said...

သားနဲ႔ တစ္နာရီေလာက္ ကစားပါေနာ္ ဆုိတဲ႔ စကားေလးေျပာလုိက္ခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေနမယ္႔ ကေလးေလးရဲ႔ မ်က္၀န္းနဲ႔ အံ႔အားသင္႔ တုန္လႈပ္သြားမယ္႔ ဖခင္ရဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြကုိ ျမင္ေယာင္သြားမိတယ္.

သိပ္ေကာင္းတဲ႔ အက္ေဆးေလးပါပဲ ဘရားသားေရ...

ခင္မင္လ်က္

Yan.