19 November 2013

စိတ္၏ခ်ည္တိုင္ ႏိုင္ငံကေလးသို႔ (၃)


ဒီတစ္ေခါက္ ျမန္မာျပည္ခရီးစဥ္အတြက္ ျပင္ဆင္တြက္ခ်က္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သတိမထားဘဲ ေနလို႔မရေအာင္ ျဖစ္ရတဲ့တစ္ခ်က္က ေနထိုင္စားေသာက္ စရိတ္ေတြ ႀကီးျမင့္တဲ့အခ်က္ပါပဲ၊ အထူးသျဖင့္ တည္းခိုဖို႔ ဟုိတယ္အခန္းခေတြ မတန္တဆ ေစ်းႀကီးေနတာပါ၊ တကယ္ေတာ့ မႏွစ္က ေဖေဖာ္ဝါရီလမွာ က်ေနာ္တို႔ သြားခဲ့ကတည္းက အခန္းခေတြ တက္ေနခဲ့ပါၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက တည္းဖို႔အတြက္ အေစာႀကီးကတည္းက reservation လုပ္ထားခဲ့လို႔ ေစ်းေတြ စ,တက္ေပမယ့္လည္း က်ေနာ္တို႔က အရင္ ေစ်းႏႈန္းေဟာင္းအတိုင္း ရလိုက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ေခါက္မွာေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေ႐ွာင္လႊဲလို႔ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဟိုတယ္တိုင္းလိုလို သူတို႔ရဲ႕ အရင္ေတာင္းေနက် မူလႏႈန္းကေန သံုးဆ၊ ေလးဆ ပိုျမွင့္ၿပီး ေတာင္းၾကတယ္၊ ဒါဟာ ဟိုတယ္အႀကီးႀကီးကေန ဟိုးေအာက္ဖက္က ေသးေသးေလးအထိ ဒီလိုပါပဲ…၊ တဖက္ကလည္း အခန္းခေတြ ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး အခန္းေတြ မေလာက္တဲ့အေၾကာင္းလည္း က်ေနာ္တို႔ ၾကားေနဖတ္ေန ရျပန္တယ္၊ ေျပာရရင္ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ Visit Myanmar Year ဆိုၿပီး ျမန္မာ့ ခရီးသြားလုပ္ငန္းကို စၿပီးျမွင့္တင္ဖို႔ ႀကိဳးစားကတည္းက ၂၀၁၁ ေလာက္အထိ ဟိုတယ္ေတြက အခန္းျပည့္တယ္ဆိုတာ တကယ့္ကို ႐ွားပါတယ္၊ ဆိုေတာ့ အခုမွ တိုင္းေရးျပည္ေရးက သာသာယာယာ ႐ွိလာေတာ့ လွိမ့္ဝင္လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ၊ လုပ္ငန္း႐ွင္ေတြ အားကိုးနဲ႔ ရတုန္းရခိုက္ေလး သဲ့ယူလိုက္မဟဲ့လို႔ ႀကံစည္ေနၾကပံု ရတယ္၊ သူတို႔ဖက္ကၾကည့္ေတာ့ ̔မိုး႐ြာတုန္း ေရခံတယ္̕ ေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံသာ မတန္တဆ ေတာင္းတယ္၊ ျပန္ေပးရမယ့္ ဝန္ေဆာင္ခ၊ အခန္းအျပင္အဆင္၊ သန္႔႐ွင္းမႈ၊ အစားအေသာက္ စတာေတြမွာ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘဲ ဒုံရင္းကဒံုရင္းပဲ ဆိုေတာ့ တည္းရမယ့္ ဧည့္သည္ေတြဖက္က ၾကည့္ရင္ေတာ့ ̔ပြဲလန္႔တုန္း ဖ်ာခင္း̕ တဲ့ လုပ္ရပ္ပါပဲ၊ ျပင္သစ္ စကားပံုေလးတစ္ခုကို ကိုးကားၿပီး ေျပာရရင္ ̔လူတိုင္းက ေစာင္ကို ကိုယ့္ဖက္ကိုယ္ဆြဲတဲ့ အေျခအေန̕ ပါပဲ၊ အတူၿခံဳေနတဲ့ တျခားလူေတြအဖို႔ ကိုယ္ေပၚမွာ ေစာင္မ႐ွိေတာ့ဘဲ ခ်မ္းပဲတုန္တုန္၊ အေအးပဲပတ္ပတ္ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ေပၚမွာ ေစာင္႐ွိဖို႔အတြက္ ေစာင္ကို ဆြဲဖို႔ အဓိကပဲ…၊


ေစာင္ကို တစ္ေယာက္တစ္လက္ ဝိုင္းဆြဲေနၾကတဲ့ လက္ေတြၾကားထဲမွာ Bed & Breakfast တည္းခုိခန္းေလး တစ္ခုကို က်ေနာ္တို႔ အေတာ္႐ွာလိုက္ရတယ္၊ မႏွစ္တုန္းက တည္းခဲ့တဲ့ အင္းယားလိတ္ဟိုတယ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့ သားက သိပ္ၿပီး မေက်နပ္ခ်င္ဘူး၊ အဲဒီတုန္းက မနက္တိုင္း ေရကူးလို႔ ရေနတာကိုး…၊ တစ္ေန႔တစ္ခါ ေရကူးဖို႔အေရး ဟိုတယ္ခကို ေလးဆပိုၿပီး ေပးရမွာကေတာ့ တကယ့္ကို မတန္တဲ့ ကိစၥပါပဲ၊ ၇ မိုင္ခြဲက B&B ဟိုတယ္ေလးက ေရကူးကန္ မပါတာ၊ မနက္စာ ျပင္ဆင္တဲ့ ေနရာမွာ အေတြ႔အႀကံဳ နည္းတာေတြက လြဲရင္ ေနဖို႔ အဆင္ေျပတဲ့ ေနရာေလး တစ္ခုပါပဲ…၊


၇ မိုင္ခြဲမွာ တည္းရတဲ့ အားသာခ်က္တစ္ခုက အဲဒီနားက “ကုန္းျမင့္သာ” စားေသာက္ဆိုင္နဲ႔ နီးနီးနားနား ႐ွိတာပါပဲ၊ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မၾကာခဏ သြားစားျဖစ္ပါတယ္၊ ဘဲဥဆိုတာ စားရေကာင္းမွန္း မသိၾကတဲ့ ႏိုင္ငံကေန လာသူဆိုေတာ့ ျမန္မာဘဲဥဟင္း မွာစားျဖစ္တယ္…၊ း)


စားပြဲအလယ္က ငါးပိရည္၊ တို႔စရာပန္းကန္ ကိုေတြ႔ေတာ့ ေလာေလာလတ္လတ္ ေရးခဲ့တဲ့ ငါးပိရည္နဲ႔ ယူရီးယားအေၾကာင္း ေဆာင္းပါးကို ျပန္ေတြးၿပီး ၿပံဳးမိပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ တစ္ဇြန္းခပ္ၿပီး ထမင္းထဲဆမ္း၊ သခြားသီး တစ္စိတ္ကိုျမွဳပ္ၿပီး စားလိုက္တယ္၊ ယူရီးယားအေၾကာင္း ေတြးၿပီးစားရတဲ့ ငါးပိရည္က ပိုၿပီးအရသာ ႐ွိေနသလိုပဲ…၊


ဆယ္စုႏွစ္ ၂ ခုေက်ာ္ေလာက္ၾကာမွ ျပန္လည္ဆံုစည္းရတဲ့ ဝက္သား သရက္သီးသနပ္… …၊


ဒါကေတာ့ အိမ္မွာစားျဖစ္တဲ့ အေမ့လက္ရာ ျမင္းခြာ႐ြက္သုပ္…၊ ဟိုက အာ႐ွဆိုင္ေလးေတြမွာလည္း ျမင္းခြာ႐ြက္က အၿမဲလိုလို ရတတ္လို႔ စိတ္ကူးရသလို သုပ္စားျဖစ္ေပမယ့္ အေမ့လက္ရာကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မွီမယ္မထင္ပါဘူး…၊


ဒီမွာ အသီးအ႐ြက္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရေပမယ့္ ခ်ဥ္ေပါင္႐ြက္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွမရဘူးလို႔ တစ္ခါတုန္းက အေမ့ကို ေျပာထားဖူးတယ္၊ အေမက အဲဒါေလးကို မေမ့ဘဲ အရင္တစ္ေခါက္ကေကာ အခုတစ္ေခါက္မွာပါ ခ်ဥ္ေပါင္ေတြ ေၾကာ္ေကြ်းခဲ့တယ္၊ စားဖူးသမွ် ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ေတြထဲက အေကာင္းဆံုးတစ္ခု…၊ း)


က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္က သြားဖုံုးမွာ အနာျဖစ္တာတို႔၊ လွ်ာကိုက္မိတာတို႔ ျဖစ္ရင္ အေမက ေ႐ႊဖ႐ံုသီးဟင္း ခ်က္ေကြ်းၿပီး ̔စားၾကဟဲ့…၊ ဖ႐ံုသီးမွာ ဗိုက္တာမင္ဘီတူး ပါတယ္̕ လို႔ အၿမဲေျပာတတ္တယ္၊ ဒီတစ္ေခါက္ အေမ့အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ သြားဖံုးမွာ အနာျဖစ္ မေနသလို ခႏၶာကိုယ္ကလည္း ဗိုက္တာမင္ဘီတူး လိုမေနပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အေမ့ရဲ႕ ေ႐ႊဖ႐ံုသီးဟင္းကေတာ့ ငယ္ငယ္ကအတိုင္း အရသာ႐ွိေနခဲ့တယ္…၊


ဒီတစ္ေခါက္ ခရီးစဥ္မွာေတာ့ ေရးေဖာ္ေရးဖက္ ဘေလာ့ဂါေမာင္္ႏွမေတြနဲ႔ ဆံုေတြ႔ဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့တယ္၊ နန္းသီတာဆိပ္ကမ္းက Junior Duck စားေသာက္ဆိုင္ကို လာခဲ့ပါဆိုေတာ့ က်ေနာ္ဝမ္းသာသြား မိတယ္၊ Junior Duck စားေသာက္ဆိုင္ ဆိုတာက က်ေနာ္ ျမန္မာျပည္မွာ ႐ွိစဥ္တုန္းက အလ်င္းသင့္သလို ေရာက္ေလ့႐ွိတဲ့ ေနရာျဖစ္သလို အဲဒီကေန ျမင္ရတဲ့ ႐ွဳခင္းေတြကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ႐ိုးမသြားဘူး၊ ညေနစာအတြက္ စားေသာက္ဆိုင္ရဲ႕ အျပင္ဖက္မွာ reservation လုပ္ထားတဲ့အျပင္ စားပြဲကလည္း စားပြဲဝိုင္းျဖစ္လို႔ ထပ္ဆင့္ၿပီး သေဘာက်မိ ျပန္တယ္၊ လူအမ်ားနဲ႔ ဆံုေတြ႔ၿပီး စားၾကတဲ့အခါ ထိုင္ရတဲ့စားပြဲက စားပြဲ႐ွည္ဆိုရင္ ကိုယ့္ေဘးႏွစ္ဖက္က လူရယ္၊ အေ႐ွ႕ဖက္က လူရယ္ေလာက္ပဲ စကားေျပာဖို႔ အခြင့္ရတယ္၊ စားပြဲရဲ႕ အျခားေနရာကလူေတြနဲ႔ စကားေျပာဖို႔ ဆိုတာက စားေသာက္ၿပီးလို႔ ထ,ျပန္တဲ့အခ်ိန္မွပဲ တစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္း ေျပာလိုက္ရတာ မ်ားပါတယ္၊ အခုကေတာ့ စားပြဲဝိုင္းဆိုေတာ့ တကယ့္ကိုမ်က္ႏွာစံုညီ…၊ နန္းသီတာဆိပ္ကမ္းရဲ႕ ညေနခင္းဟာ ဘာမွ မေျပာင္းလဲသေလာက္ ပါပဲ၊ ညေနခင္းရဲ႕ က်,ေနေအာက္မွာ ဒလဖက္ကမ္းကို ျပန္ေနသူေတြ၊ ေဘာတံတားေတြေပၚမွာ ထိုင္သူေတြ၊ ျခင္းလံုးခတ္သူေတြနဲ႔…၊ ရန္ကုန္ျမစ္ထဲမွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း သေဘၤာႀကီးငယ္ အ႐ြယ္စံုက ေက်ာက္ခ်ၿပီး နားေနၾကတယ္၊ အဲဒီျမစ္ကိုေပါ့…၊ ̔နင့္ကို ငါတို႔မလိုေတာ့ဘူး၊ ကိုးရီးယားက အိုပါးေတြရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႔ နင့္အေပၚမွာ ထိုးမယ့္ တံတားေပၚမွာ ငါတို႔ေတြ ကားတဝီဝီနဲ႔ ျဖတ္ၾကရေတာ့မွာ̕ ဆိုၿပီး ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ေသြးႀကီးသြားၾကသူေတြက ပစ္ပယ္ဖို႔ လုပ္ၾကေသးတာ…၊ ဒါေပမယ့္ ̔က်ေနာ္တို႔လက္ထက္မွာ လံုးဝမေဆာက္ပါဘူး̕ ဆိုတဲ့ စကားေအာက္မွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ သူ႔ဆီကို လူေတြ ျပန္လာေတာ့လည္း ျမစ္ကေတာ့ ပစ္ပစ္ခါခါ မလုပ္ပါဘူး၊ အရင္အတိုင္း တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ ဝါဝါလြင္လြင္ပဲ စီးဆင္းလို႔…၊


က်ေနာ့္ရဲ႕ ညာဖက္ေဘးမွာ သားထိုင္တယ္၊ သားရဲ႕ ေဘးမွာ မအိမ္သူ၊ သူ႔ေဘးမွာက ညီမေလးသူသူ (ေ႐ႊအိမ္စည္)…၊ ဓာတ္ပံုေတြထဲမွာ က်ေနာ္ႀကိဳျမင္ဖူးတဲ့ ညီမသူသူနဲ႔ အခုအျပင္မွာ ေတြ႔ရတဲ့ ညီမသူသူက တထပ္ထဲပါပဲ၊ အေနာက္တိုင္းသူေတြ အလုအယက္ လိုခ်င္ၾကမယ့္ အသားအရည္ေပၚမွာ ၾကက္ေသြးေရာင္ ခ်ည္သား အကၤ် ီလံုခ်ည္ကို ဝတ္ထားၿပီးေတာ့ ႏူးႏူးညံ့ညံ့၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိမ္ဆိမ္ပဲ ထိုင္ေနခဲ့တယ္၊ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ ဝတၳဳတိုေတြနဲ႔အတူ စာအုပ္ရီဗ်ဴးေတြကို သူမတူေအာင္ ေရးတတ္တဲ့ ညီမသူသူကို ျမင္ရတာ အဆိုေတာ္ဗလရဲ႕ “ဘယ္သူဖန္ဆင္း ေပးတာလဲ” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကေလးကို သတိရခ်င္စရာ…၊ း)

ညီမသူသူရဲ႕ ေဘးမွာေတာ့ မေမ (ေမဓာဝီ)…၊ က်ေနာ္အပါအဝင္ လူေတြအမ်ားႀကီး ႏွစ္သက္ခဲ့ရတဲ့၊ တခုတ္တရ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ အက္ေဆးေတြ၊ စကားေျပေတြကို စီးဆင္းေစခဲ့ရာ ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္း…၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလတုန္းက အင္းယားလိတ္ဟိုတယ္မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ ဧရာဝတီစာေပပြဲေတာ္ကို သနပ္ခါးပါးကြက္က်ားနဲ႔ လာတက္ခဲ့တဲ့ မေမရဲ႕ ပါးျပင္မွာ ဒီညေနေတာ့ သနပ္ခါး မေတြ႔မိဘူး၊ ေသြးေနက် ေက်ာက္ပ်ဥ္ႀကီး ဟိုတေလာက ကြဲသြားတယ္ဆိုတဲ့ အက်ိဳးဆက္ေပပဲလား၊ သနပ္ခါး မပါေပမယ့္ တရားကိုသိတဲ့ မေမရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကေတာ့ ၾကည္ၾကည္လင္လင္နဲ႔…၊

မေမရဲ႕ေဘးမွာေတာ့ အစ္မခ်စ္ (ခ်စ္ၾကည္ေအး)…၊ အစ္မခ်စ္နဲ႔က ဒါ ဒုတိယအႀကိမ္ ဆံုျဖစ္တာပါ…၊ ပထမအႀကိမ္တုန္းက စကၤာပူမွာ…၊ အစ္မခ်စ္ကေတာ့ ျမင္ေနက်ပုံအတိုင္းပါပဲ၊ စကၤာပူမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာျပည္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ၊ ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေျပေျပ ထိုင္ရင္း မပြင့္တပြင့္ ၿပံဳးတတ္တာက အစ္မရဲ႕ ထရိတ္မတ္ခ္ပဲ ထင္ပါရဲ႕…၊ း)

အစ္မခ်စ္ရဲ႕ ေဘးမွာက အစ္မျမေသြး (ျမေသြးနီ)…၊ ပံုႏွိပ္မီဒီယာဖက္ေကာ ဘေလာ့ဂ္ရပ္ဝန္းဖက္မွာပါ ထဲထဲဝင္ဝင္ ႐ွိလွသူ၊ ဘေလာ့ဂ္ေပၚက စာေတြကို ပံုႏွိပ္မဂၢဇင္းေတြထက္ လမ္းေဖာက္စီးဆင္း ေစခဲ့သူ၊ ေမာင္တစ္ထမ္း၊ မယ္တစ္႐ြက္ ခင္ပြန္းသည္နဲ႔ အတူလက္တြဲၿပီး စာေပေမာင္ႏွမေတြအေပၚ အၿမဲပဲ အကူအညီေပးတတ္သူ…၊ အစ္မျမေသြးက ̔တို႔က.. ညီလင္းသစ္ဆိုတာ အသက္ႀကီးႀကီး လူႀကီးတစ္ေယာက္လို႔ ေအာက္ေမ့ေနတာ̔ လို႔ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း အံ့ၾသပံုနဲ႔ ေျပာေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ သူ႔ပံုကို ျမင္ဖူးထားလို႔ ႏုနယ္ေျပျပစ္တဲ့ အစ္မတစ္ေယာက္ဆိုတာ ႀကိဳၿပီးသိထားတဲ့အတြက္ တကယ္တမ္း ေတြ႔လိုက္ခ်ိန္မွာ မအံ့ၾသမိပါဘူး…၊ း)

အစ္မျမေသြးရဲ႕ ညာဖက္မွာထိုင္တာက ကိုညိမ္း (ေမ်ာလြင့္တိမ္တို႔နားခိုရာ)…၊ ကိုညိမ္းက စကၤာပူမွာ တိမ္ေတြနဲ႔အတူ ေမ်ာလြင့္ေနခဲ့ရာက ျမန္မာျပည္မွာ နားခုိရာ ျပန္ျဖစ္ေနသူ၊ စကၤာပူမွာတုန္းက က်ေနာ့္ကို ဟိုဟုိဒီဒီ လိုက္ပို႔ရင္း MRT မွားစီးမိတဲ့အျဖစ္ကို ခမ်ာမွာ အခုထိ အားနာလို႔ မဆံုးေသးတဲ့ပံု…၊ အစ္မျမေသြးကို ျမင္ခ်ိန္မွာ မအံ့ၾသမိတဲ့ က်ေနာ္က ကိုညိမ္းကို ျမင္ေတာ့ အံ့ၾသသြားတယ္၊ က်ေနာ္သိထားသေလာက္ သူေနတဲ့ေနရာက ေဝးပါတယ္၊ အဲဒါကို ညပိုင္းျပန္ရမွာေတြ ဘာေတြမစဥ္းစားဘဲ ေရာက္ေအာင္လာခဲ့တာ၊ စကၤာပူမွာတုန္းက ေဘာင္းဘီဝတ္မိုးတိမ္ အေနနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ကိုညိမ္းက အခုျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ပုဆိုးဝတ္မိုးတိမ္ အျဖစ္နဲ႔ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး…၊

တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကိုျမစ္ (ျမစ္က်ိဳးအင္း)နဲ႔ မျမတ္မြန္တို႔ ေရာက္လာၾကတယ္၊ သူ႔ရဲ႕ ဇတ္သဘင္ေလာကအေပၚ ေက်ညက္ပိုင္ႏိုင္ပံုကို သတိထားမိရာက စ,လို႔ ကိုျမစ္ရဲ႕ ပို႔စ္ေတြကို က်ေနာ္ဖတ္ျဖစ္လာခဲ့တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာတခ်ိဳ႕မွာ ဦးထုပ္ေတြ ေဆာင္းထားေလ့႐ွိတဲ့၊ ကင္မရာကို စိတ္ဝင္စားတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ဦးအျဖစ္ အမွတ္ထင္ထင္ ႐ွိေနခဲ့တယ္၊ လူတိုင္းနဲ႔ ဦးထုပ္က မလိုက္ဖက္ေပမယ့္ ကိုျမစ္နဲ႔က်ေတာ့ ၾကည့္ရတာ အေတာ္ေလး အဆင္ေျပတယ္လို႔ ဆိုရမွာပဲ၊ သူကလည္း ဒါကို သိေနပံုရတယ္၊ အခုလို ညဖက္လာတာေတာင္ ႐ိုးရာမပ်က္ ဦးထုပ္ေလးေဆာင္းလို႔...၊ ‘ညစာ စားေနတုန္း တေလွ်ာက္လံုးမွာ မခြ်တ္တမ္း စြဲလမ္းမႈနဲ႔မ်ား သူေဆာင္းထားမလား မသိဘူး’ လို႔ က်ေနာ္ေတြးေနမိတာကို ကိုျမစ္ ရိပ္မိသြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕..၊ ခဏေနေတာ့ ဦးထုပ္ေလးကို တ႐ိုတေသ ခြ်တ္ၿပီး လက္တစ္ကမ္းအကြာမွာ ခ်ထားလိုက္တာ ေတြ႔ရတယ္...၊ း)

မျမတ္မြန္ ကိုေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေတြ႔ခြင့္ရတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ ဝမ္းသာသြားမိတယ္၊ ကိုရန္ေအာင္ ထုတ္ခဲ့တဲ့ “သက္တံ့ဆယ္စင္း” မွာ တစ္အုပ္ထဲ အတူပါခဲ့သူဆိုေတာ့ အခုလို ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲ ဆံုခြင့္ရတာ ဝမ္းသာစရာပဲ မဟုတ္လား၊ သူ႔ရဲ႕ ‘ေမတၱာျဖင့္မိုး၊ ႏွလံုးသားႏွင့္ကာ’ နဲ႔ ‘မသိကိန္း၏တန္ဖိုး’ ႏွစ္ပုဒ္စလံုးက အင္မတန္ရသေျမာက္တဲ့ ဝတၳဳေတြပါ၊ သက္တံ့ဆယ္စင္းရဲ႕ ရီဗ်ဴးတစ္ခုမွာလား မသိဘူး သူ႔ကို ဖြဲ႔ထားတာ ဖတ္လိုက္ရတယ္၊ တ႐ုတ္မင္းသမီးေခ်ာ ေခ်ာသည့္ျမတ္မြန္... ... ဆိုၿပီးေတာ့...၊ အင္း... ဒါဟာ ေရးသူရဲ႕ အလြန္ေတာ့လည္း မဟုတ္ေပဘူးလို႔ ခဏခ်င္းမွာ က်ေနာ္ မွတ္ခ်က္ခ်မိပါတယ္…၊

ေနာက္ဆံုးပိတ္ အိတ္နဲ႔လြယ္ဖို႔ ေရာက္လာသူေတြကေတာ့ ညီမမိုး (မိုးေငြ႔) နဲ႔ မပ်ိဳးယုဝသုန္ (မမဝသုန္ႏွင့္အျပာေရာင္ေတာင္တန္းမ်ား)…၊ ညီမမိုးက ဘေလာ့ဂ္ပို႔စ္ေတြကို စက္နဲ႔လွည့္ထုတ္ေနသလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ ထုတ္လုပ္မႈ အားေကာင္းသူပါ၊ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အင္တာနက္ ေကာ္နက္႐ွင္ ေႏွးေႏွးျမန္ျမန္ သူ႔ရဲ႕ ပို႔စ္ေတြကေတာ့ မွန္မွန္ပါပဲ၊ အက္ေဆးလွလွေလးေတြ၊ ေထာင့္မ်ိဳးစံုက ေရးထားတဲ့ အိန္ဂ်ယ္စာစုေတြဟာ မိုးေရပက္ျဖန္းထားတဲ့ က်ဴးလစ္ပန္းေလးေတြလို အေသြးစံု၊ အဆင္စံုနဲ႔…၊ သူ႔ဘေလာ့ဂ္ရဲ႕ ထိပ္ဆံုးမွာ ̔မိုးေငြ႔ဆိုတာ ေကာ္ဖီခါးခါးအႀကိဳက္နဲ႔ ဖက္႐ွင္တအားမိုက္သူ… ̔ လို႔ ေရးထားတယ္၊ အဲဒီညက ေကာ္ဖီမေသာက္ျဖစ္ၾကလို႔ ပထမတစ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ ေကာ္ဖီခါးတယ္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ခါးမွန္း က်ေနာ္မသိရေပမယ့္ ဒုတိယတစ္ခ်က္ကေတာ့ တကယ့္ကို အမွန္ပါပဲေလ-လို႔ တီးတိုးေရ႐ြတ္မိတယ္…၊ း)

မပ်ိဳးယုဝသုန္ ရဲ႕ အျပာေရာင္ေတာင္တန္းေတြဆီကို ညီမမိုးရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကေနတဆင့္ က်ေနာ္ေရာက္ဖူးခဲ့တယ္၊ မပ်ိဳးယုဝသုန္ဟာ ညက္ေညာတဲ့ စကားေျပေတြနဲ႔အတူ အႏုပညာေကာ၊ အတတ္ပညာပါ ပါတဲ့ ကဗ်ာေတြကိုလည္း ဖြဲ႔ႏိုင္သူပါ၊ အထူးသျဖင့္ သူ႔ရဲ႕ ကေလးကဗ်ာေလးေတြဟာ ကာရန္နေဘ အခ်ိဳးညီညီ၊ အသံသာသာနဲ႔ အင္မတန္အျပစ္ကင္းတဲ့ ခ်စ္ျခင္းရနံ႔ေတြ ထံုမႊမ္းေနတတ္တယ္၊ အဲဒီကဗ်ာေလးေတြကို ဖတ္ရခ်ိန္မွာ လက္ကေလးေတြပိုက္လို႔ ညီညာျဖျဖ ႐ြတ္ေနၾကတဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြကို စိတ္အာ႐ံုမွာ ျမင္ေယာင္လာမိေစ ပါတယ္၊ မပ်ိဳးယုဝသုန္ဟာ သူ႔ဘေလာ့ဂ္မွာ ကိုယ္တိုင္ ေရးထားသလို ̔ကမာၻေျမမွာ ကဗ်ာေတြေရ႐ြတ္ဖို႔ ̕ ေရာက္လာသူ ပါပဲ…၊

အဲဒီေန႔ ညေနပြဲကို မလာႏိုင္ေပမယ့္ ကိုဏီ (ဏီလင္းညိဳ) နဲ႔ ကိုကိုး (ကိုကိုးအိမ္)တို႔နဲ႔လည္း ဖုန္းနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ ႀကံဳခဲ့ပါတယ္…၊

ကြန္ပ်ဴတာဖန္သားျပင္ေပၚက စာလံုးေတြကေနတဆင့္ ရင္းႏွီးခင္မင္ခြင့္ ရခဲ့တဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို ရန္ကုန္ရဲ႕ ေအာက္တိုဘာ ညေနခင္းတစ္ခုထဲမွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဆံုေတြ႔ခြင့္ရခဲ့တာ တကယ့္ကို ဝမ္းေျမာက္စရာပါ၊ စားပြဲဝိုင္းညစာ ျဖစ္လို႔လည္း အားလံုးတေျပးညီ ပါဝင္စကားေျပာလို႔ ရတယ္၊ Junior Duck ရဲ႕ ဟင္းေတြကလည္း ဟိုးယခင္ကာလေတြက အတိုင္း အရသာ႐ွိဆဲ…၊ အထူးသျဖင့္ သူတို႔ရဲ႕ နာမည္ႀကီးဘဲကင္ကို အထူးခရက္ဒစ္ ေပးရမွာျဖစ္သလို ကန္စြန္း႐ြက္ေၾကာ္ကလည္း ဒီတစ္ေခါက္ ဆိုင္အစံုက စားခဲ့သမွ်ထဲမွာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ၊ တကယ္တမ္းသာ စကားေတြ ေျပာၾကစတမ္းဆိုရင္ နန္းသီတာဆိပ္ကမ္းရဲ႕ အဲဒီညေနခင္းေလးက တိုေတာင္းလွတယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ၊ ဒါေပမယ့္ လူတိုင္းကိုယ္စီက ေျပးေျပးလႊားလႊားနဲ႔ မအားမလပ္ ျဖစ္ေနတတ္တဲ့ ဒီေန႔လို ေခတ္ႀကီးထဲမွာ သူတို႔ေတြနဲ႔ ဆံုျဖစ္ခဲ့တဲ့ အဲဒီညေနခင္းေလးက က်ေနာ့္္အတြက္ေတာ့ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္း ထိုးလိုက္တဲ့ ေခါင္းေလာင္းေလးတစ္လံုး လိုပါပဲ၊ တစ္ညေနခင္းေလးပဲ ထိုးလိုက္ေပမယ့္ ႏွစ္မ်ားစြာတိုင္ ပဲ့တင္႐ိုက္ခတ္၊ အမွတ္ရျဖစ္ေနမွာ တကယ့္ကို အေသအခ်ာပါ…။ ။

(စာဖတ္သူတစ္ေယာက္က ကြန္မန္႔ေရးဖူးတယ္၊ သူမို႔ တင္လိုက္ရင္ အစားအေသာက္ပံုေတြနဲ႔ ႏွိပ္စက္ေတာ့တာပဲ-တဲ့၊ အဲဒါနဲ႔ ေပါက္တဲ့နဖူး မထူးတဲ့ စိတ္မ်ိဳးနဲ႔ ဒီတစ္ပုဒ္မွာ အစားအေသာက္ပံုေတြ မ်ားမ်ားတင္ျဖစ္သြားပါတယ္၊ လာမယ့္တစ္ပုဒ္မွာေတာ့ စိမ္းလန္းတဲ့ ႐ွဳေမွ်ာ္ခင္းေတြ၊ ထင္း႐ူးေတာေတြ ႐ွိရာ ကေလာၿမိဳ႕ေလးဆီ က်ေနာ္တို႔ သြားၾကရေအာင္…)


ညီလင္းသစ္
၁၉ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၁၃

25 comments:

Anonymous said...

Nice to see all in one post, food and friends. Should name it F&F.
Nyi

Anonymous said...

don't know why the first comment cannot came up.

Nice to see all in one post as food and friends, should name the post as F&F.

Nyi

Aunty Tint said...

အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုခုျဖစ္ေစ ဘေလာ့ဂါတစ္ဦးခ်င္းစီအေပၚျဖစ္ေစ ဖတ္သူတို႔ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္သာေအာင္ ပီပီျပင္ျပင္ စိတ္၀င္တစားေရးတတ္တဲ့ ေမာင္ညီလင္းရဲ႕ ပို႔စ္ေလးေတြဖတ္မိတိုင္း စိတ္ၾကည္ႏူးမိတာအမွန္ပါ။ ခရီးထြက္တာမ်ားေနလို႔ ပို႔စ္ေတြလြတ္ကုန္တယ္ကြယ္။
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္

ေဆြေလးမြန္ said...

ၿမင္းခြာရြက္သုပ္ရယ္ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ရယ္ ကို ပိုၿပီး အၾကိဳက္ဆံုး..
ၿပီးေတာ႕ ဘေလာ႕ေမာင္ႏွမေတြနဲ႕ ေတြ႕ၿပီး ညစာစားပြဲေလးအေၾကာင္းေရးထားတာ မ်က္လံုးထဲ တစ္ကယ္႕ကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ၿမင္ေယာင္မိတယ္.။

Nay Myo said...

ဒီတစ္ေခါက္ျပန္ဖို႕ ဟိုတယ္ကို ဖုန္းဆက္တာ အရင္က တစ္ည 30000 ေလာက္ဟိုတယ္က 80000 ေျပာလိုေျပာ .. ပိုက္ဆံႏွေျမာလို႔ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ပဲ သြားအိပ္မယ္ စဥ္းစားတယ္ ... :)

ပန္းဆိုးတန္းကမ္းနားက ဘဲေလး ကိုလည္း ျပန္တိုင္း မပ်က္မကြက္ ၂ည ၃ညေလာက္ေတာ႔ ေရာက္တုန္းပါပဲ။

ကေလာအေၾကာင္း ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖင္႔ ေစာင္႔ဖတ္မည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္းဗ်ား ... အခုထိ ျမန္မာျပည္ထဲက မေရာက္ဖူးတဲ႔ ၿမိဳ႕ေတြထဲမွာ အဲဒီၿမိဳ႕ပါတယ္.. အစ္ကို႔စာေတြထဲကတဆင္႔ ေရာက္ဖူးေတာ႔မွာေပါ႔ :)

Anonymous said...

ကုိညီလင္းသစ္ကုိ ေတြ႕ဖူးခ်င္ပါတယ္ ဂစ္တာတီးတတ္တဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြပဲ ျမင္ဖူးလုိ႔ :)
တိမ္ျပာ(မေနာေျမ)

Anonymous said...

It's true that the hotel prices are jumping up enormously though the services offer are not good enough. There are many tourists who keen to flock to Myanmar but when they found out the accommodation price, they step backward and left out from their list. Recently, a couple of two Australians paid AUD 5,000-6,000 for 10 days package trip in Myanmar. For others who couldn't afford that much, they end up going other South East Asian countries like Thai, Vietnam and Cambodia. With above amount, travellers can visit to 3 or 4 Asian countries or even to Europe. The travel and tourism affairs of our country should have to take note of it if they want to keep tourists coming in.

As and always, your voyage post gives the same taste to readers with smile and joys.

Thanks for sharing!

ျမေသြးနီ said...

ကိုညီေရ...
အဲ့ဒီညေနခင္းေလးကိုေတာင္ တကယ့္ကို ျပန္လြမ္းသြားရတယ္..
တစ္ဦးခ်င္းစီကို အေလးအနက္ထားၿပီး ေရးထားေပးတာ ၾကည္ႏူးစရာ...။ ေလးဆယ္ေက်ာ္ ျမေသြးနီကို
ႏုတယ္လို႔ ေျပာခံရေတာ့ ပုထုစဥ္ပီပီ ပီတိေတြေ၀ျဖာလွ်က္..။. ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဂ်ဴနီယာဒါတ္ခ္မွာ ထပ္ဆံုၾကပါစို႕.. :)
ကေလာပို႔စ္ေလးကို အမွန္အကန္ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနလွ်က္...

Anonymous said...

နည္းနည္းေလးကပ္လြဲသြားဒါနာသကြာာာာ

ပံု

တင္သိန္းေအး :P

Anonymous said...

ျမန္မာျပည္မွာ ေပ်ာ္ခဲ့ရတယ္ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာပါတယ္ ကိုညီ...။

ကေလာၿမိဳ႕ေရာက္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေလးေရးမွာကိုလည္း ဖတ္ခ်င္မိပါတယ္။ (ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေခါက္တိတိ ေရာက္ခဲ့ဖူးလို႔ပါ။)

ခင္မင္ျခင္းအားျဖင့္...
ဏီလင္းညိဳ

Anonymous said...

ဒီ ႏို၀င္ဘာထဲ ခရီးေတြဆက္တိုက္၊ အလုပ္ေတြ ဆက္တိုက္ျဖစ္ေနတာနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ကိုေတာင္ မ်က္ေျချပတ္ေနတာရယ္...။
ေဖ့ဘုတ္မွာ အကို တဂ္တာေတြ႔မွ ျမင္မိေတာ့တယ္...။
B&B ကို အကို ရိုက္ထားတဲ့ ရႈေထာင့္ေလး လွတယ္...။
အကို႔ ေမေမ ခ်က္ေကၽြးတဲ့ဟင္းေတြက ဟိုတယ္စာထက္ေတာင္ လွပေကာင္းမြန္ေနေသး (ေနာက္တစ္ခါ သမီးမ်ား ရွယ္ယာ ရမလားလို႔ :D )
ကိုယ့္ အတြက္ စာပိုဒ္ဖတ္ျပီး ျပံဳးမိတယ္..။
ဒါဆို အေနာက္ႏိုင္ငံမွဆိုရင္ သမီး မ်က္ႏွာငယ္ဘူးေပါ့ေလ ဟီးးဟီးး
ကေလာသြားေတာလား အေၾကာင္း ဖတ္ခ်င္တယ္ အကို...။
အကို႔ ညီမ ဗဲရီးဘီးဇီးေနတာေၾကာင့္ ေဖ့ဘုတ္မွာ လင့္တင္ေပးပါေနာ္..အဟဲ :D :D :D :D

ညီမေလး

Cameron said...

အစ္ကိုက ညီမေလးကို အဲလိုေလးေရးထားေပးလို႔ ေနာက္တစ္ခါလာလည္္ရင္ မုန္႔ပိုေကၽြးမယ္... ဟဟ ေနာက္တာပါ...အဲေလာက္လဲမဟုတ္ပါဘူး...။ ကေလာကိုလိုက္လည္ဦးမယ္ေနာ္..။

San San Htun said...

စာေတြဖတ္ၿပီး သိကႊ်မ္းေနရတဲ့ ဘေလာ့ဂါေမာင္ႏွမေတြ ေတြ ့ဆံုုၾကတာ ေပ်ာ္စရာၾကီး...တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကိုု ဂရုုတစိုုက္ ေရးတာေလးကိုု သေဘာက်တာ...အဲဒီအစားအေသာက္ေတြ မစားရတာ ၾကာၿပီ...ကေလာကိုု လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္ေလာက္တုုန္းက တကၠသိုုလ္ကေလ့လာေရးခရီးထြက္တုုန္းက တစ္ေခါက္ေရာက္ဖူးတယ္...ခုုေတာ့ ဘယ္လိုုမ်ား ေၿပာင္းလဲေနပါလိမ့္..

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

ေမာင္နွမတစ္ေတြနဲ႕ ဆံုခဲ႕ရတဲ႕အကိုေရ... ေပ်ာ္စရာၾကီးပဲေနာ္ ..:) အခ်ိန္ေရာက္ရင္ အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ႕ ေရာဂါကလည္း မေသးဘူးပဲအကိုေရ... အားက်လိုက္တာ.. ျပန္ဦးမယ္ ေနာက္နွစ္မွ ..:D:D

ေနာ္ေနာ္ said...

ကိုညီ႕စာေလးေတြဖတ္ၿပီး ဘေလာ႕ဂါေတြနဲ႕ တ၀ိုင္းတည္း လိုက္စားရသလို ခံစားမိၿပီး တစ္ေယာက္ၿခင္းစီနဲ႕ ကိုယ္႕ကို မိတ္ဆက္ေပးသလိုေလးၿဖစ္ေနေသးေတာ႕ သူတို႕နဲ႕ေတာင္ ခင္ လို႕...။အားလံုးထဲမွာ အေမ႕လက္ရာ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ ၿမင္းခြာရြက္သုပ္ အၾကိဳက္ဆံုး။ကေလာကို အမ အေတာ္သေဘာက်တာ၊ၿမန္မာၿပည္မွာ အၾကိဳက္ဆံုးၿမိဳ႕ပဲ။အရမ္းေနလို႕ေကာင္းတယ္။ကိုညီတို႕နဲ႕ ေနာက္ပို႕စ္မွာ ထပ္ေရာက္အံုးမယ္။ ေပ်ာ္စရာ။ေစာင္႕ေနမယ္ဗ်ိဳ႕။ကေလာပိုစ္႕။

Anonymous said...

သားသားပံုေလးေတြ ေတြ.ရမလားလို.။
သူ.ပံုေလးေတြအဆင္ေၿပရင္ တင္ေပးပါေနာ္။
စိတ္၀င္စားစရာ ကေလာၿမိဳ.ကို လိုက္လည္မယ္ေနာ္။

Anonymous said...

ရိုးရာမပ်က္ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ပန္းကန္ေတြ.ေတာ. ဒီကလဲ ထံုးစံမပ်က္ အၾကာၾကီး စိုက္ၾကည္.မိေၾကာင္းပါ။ ျမင္းခြာရြက္သုတ္ကိုေရာဘဲေပါ.။

အစားအေသာက္ပံုဆို စိတ္ၾကီးတယ္၊ တျခားအေၾကာင္းအရာေတြထက္စိတ္၀င္စားတယ္ ဒါဘဲ။
ရန္ကုန္မွာ ကုန္ေစ်းႏႈန္းတက္တာ၊ အစားအေသာက္္္ေတြကအစ ေစ်းတက္ကုန္တာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိဘဲ။ ပိုက္ဆံတသိန္းအုပ္တအုပ္ဆိုတာမ်ား ရႊတ္ခနဲ ရႊတ္ခနဲ ဘယ္လိုကုန္သြားမွန္းမသိလိုက္ဘူး။ ငါးေထာင္တန္ေတြေပၚလာေတာ. တသိန္းအုပ္ဆိုတာလဲ ပါးပါးေလး။

ညီလင္းသစ္ said...

ညီ…
B&B အေၾကာင္းေရးရင္းကေန F&F ပါ ျဖစ္သြားပံုရတယ္ဗ်..၊ း)
ညီဟာ နာမည္ေပး ဝါသနာပါသူ တစ္ေယာက္ဆိုတာ တေျဖးေျဖးနဲ႔ေတာ့ သိလာရၿပီ…၊ းD

တီတင့္…
ေက်းဇူးပါ တီတင့္ေရ..၊ ခရီးက ျပန္လာမွ ေအးေအးေဆးေဆး လာဖတ္ေလ တီတင့္..၊ ပို႔စ္ေတြကို သပ္သပ္ဖယ္ထားေပးမယ္..၊ းD

မေဆြေလးမြန္…
ဒါဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အႀကိဳက္ခ်င္းတူေနၿပီဗ်..၊ း) စာလာဖတ္တဲ့ အတြက္လည္း ေက်းဇူးေနာ္..၊

ကိုေနမ်ိဳး…
အဲဒါအေကာင္းဆံုးပဲဗ်..၊ ပိုက္ဆံကုန္ သက္သာတာေပါ့၊ း) ကေလာကိုလည္း လိုက္ခဲ့ဗ်ာ..၊ အရမ္းေအးခ်မ္းၿပီး ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးဗ်…၊ း)

မေနာေျမကတိမ္ျပာ…
အခုတေလာ မေတြ႔မိလို႔ က်ေနာ္ေတာင္ သတိရေနမိ ေသးတယ္၊ အဲ.. က်ေနာ့္ပံုေတြထဲမွာ ၾကည့္ေပ်ာ္႐ွဳေပ်ာ္ ျဖစ္မယ့္ တစ္ပံုတစ္ေလးမ်ား ႐ွိမလားလို႔ ႐ွာၾကည့္ဦးမယ္ဗ်ာ၊ း)

Anonymous…
I totally agree with what you said. There are a lot of tourists who wanna come and experience our uniqueness and authenticity which they can't see often elsewhere. Most of my friends work in tourism and the whole industry knows what's going on. But, it's still beyond their control. I saw many hotel construction sites and consequently, prices should go down again in about 3 years maximum. Thanks for your comment and sharing your point of view!

အစ္မျမေသြး…
တကယ့္ကို ျမင္တဲ့အတိုင္း ေျပာတာပါ အစ္မရဲ႕…၊ း) အဟဲ.. ဒီတစ္ေခါက္ ဂ်ဴနီယာဒတ္ခ္ သြားရင္ေတာ့ ကန္ဇြန္း႐ြက္ေၾကာ္ ၂ ပြဲဆင့္ၿပီး စားပစ္မယ္၊ င႐ုတ္သီးစိမ္း မ်ားမ်ားနဲ႔…၊ းD

ညီမဒိုးကန္…
ကပ္လြဲသြားတယ္ ဆိုေတာ့ ညီမက ဘယ္တုန္းက ျပန္ျဖစ္တာလဲ? ဒါမွမဟုတ္ သြားဖို႔ တာစူေနတုန္းလား…?

ကိုဏီ…
ကိုဏီနဲ႔ ဆံုျဖစ္ရင္ ဒီ့ထက္ေတာင္ ဝမ္းသာစရာ ေကာင္းခဲ့မွာဗ်၊ း) ရန္ကုန္မွာ မဆံုျဖစ္ေပမယ့္ ကေလာကိုေတာ့ အတူသာ လိုက္ခဲ့ေတာ့ဗ်ာ…၊ း)

ညီမသူသူ…
အေမ့လက္ရာကို ႐ွယ္ယာ ဝင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ေနာက္တစ္ခါ ဖိတ္ေကြ်းမယ္ေလ၊ း) ညီမက အေနာက္ႏိုင္ငံမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ျမန္မာျပည္မွာလည္း ထင္႐ွားေက်ာ္ၾကားၿပီး လူခ်စ္လူခင္ ေပါမ်ားၿပီးသားပါေလ…၊ း)

ညီမမိုး…
ဒါဆိုရင္ Bar Boon Cafe မွာ လိုက္ေကြ်း…၊ အခုတစ္ေခါက္က ကပ္လြဲသြားလို႔…၊ း)

ညီမစန္းထြန္း…
အာ႐ွစာေတြက ဥေရာပမွာထက္စာရင္ ညီမတို႔ဆီမွာေတာင္ ပိုၿပီး ေပါဦးမယ္ထင္တယ္၊ မရဘူးလား…? ကေလာကို လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္က သိခဲ့တာဆိုေတာ့ အခုအေနအထားက ေျပာင္းလဲေနမွာ ေသခ်ာတယ္ဗ်…၊

ညီမအိန္ဂ်ယ္…
ေဟာ… ျပန္ေပၚလာၿပီ၊ ေပ်ာက္ေနတာ ၾကာၿပီေရာ…၊ း) အဆင္ေျပရင္ ျပန္သာျပန္ ညီမေရ…၊

မေနာ္ေနာ္…
အဟုတ္ပဲဗ်..၊ သူတို႔အားလံုးက သိပ္ခင္ဖို႔ေကာင္းတာ…၊ ရင္းႏွီးလြယ္ၾကသလို ဟင္းပြဲေတြ မွာတာလည္း အမ်ားႀကီး…၊ းD က်ေနာ္လည္း ကေလာၿမိဳ႕ကို အရမ္းသေဘာက်တယ္ဗ်..၊

အမည္ဝွက္စာဖတ္သူ (၁)…
ဟုတ္.. အဆင္ေျပမယ့္ပံုေတြ တင္ေပးပါ့မယ္ေနာ္..၊ ေ႐ွ႕လာမယ့္ ပို႔စ္ကို စိတ္ဝင္တစား ႐ွိလို႔လည္း ေက်းဇူးပါ…၊

အမည္ဝွက္စာဖတ္သူ (၂)…
အစားအေသာက္ကို တျခားအေၾကာင္းအရာေတြထက္ စိတ္ဝင္စားတယ္ ဆိုတာေတာ့ သေဘာက်သြားၿပီဗ်ိဳ႕..၊ းD ဟုတ္ပါတယ္ေလ၊ လူ႔ရဲ႕ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ ၃ ပါးမွာ အစားက၊ အဝတ္နဲ႔ ေနရာထိုင္ခင္းထက္ အရင္ကို လာတာပဲကိုး..၊ း) ဟုတ္ပါ့ဗ်ား..၊ က်ေနာ္တို႔ေခတ္က တစ္သိန္းက အေမတို႔ေခတ္က တစ္ရာေလာက္ေတာင္ အသံုးမခံလွဘူး..။

Adora etc. said...

ေပ်ာ္စရာၾကီး။Blogger ေတြအမ်ားၾကီးနဲ႕ေတြ႕ခဲ့ရတယ္ေနာ္အကို

malayy said...

It sounds so much fun Ko Nyi :))

စံပယ္ခ်ိဳ said...

ဘေလာ႔ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ဆုံေတြ႔ရတကုိပဲ ေပ်ာ္စရေကာင္းလွပါတယ္......ဘယ္ဟင္းဘယ္ေလာက္ပဲေကာင္းေနပါေစအေမရဲ့ လက္ရာအေကာင္းဆုံကုိေတာ႔တကယ္ယုံၾကည္တယ္ ငပိည္တုိ႔စရာေတြျမင္လုိက္ေတာ႔ ထမင္းေတာင္ဆာေနျပီကုိညီလင္းေရ

Anonymous said...

အေမ့လက္ရာအမိုုက္ဆံုုး။
ကေလာကေဂၚရခါးရြာေလးမွာ
ေတာင္တက္ျပီး
ခ်ာပါတီနဲ ့ဟင္းေတြစားျဖစ္ခဲ့ရင္
သတိရလိုုက္ေနာ္။
အုုိင္အိုုရာ

blackroze said...

အကိုေရ
မေရာက္ျဖစ္တာၾကာေပါ့
က်န္းမာေရးေၾကာင့္နဲ႕ ပါစင္နယ္တခ်ိဳ႕ေၾကာင့္
ဆိုပါေတာ့ အကိုရာ..
သတိ၇ပါတယ္..
ျမန္မာျပန္ျပီး ငပိမစားရရင္ အဓိပၸါယ္မရွိသလိုဘဲေနာ္
အကုိ
ပစ္လည္း ျပန္ရင္ ဘာေတြမေကာင္းဘူးေျပာေျပာ
ျမန္မာထမင္းဝိုင္းစစ္စစ္ ကိုဘဲစားခ်င္တာ အကိုရ

စူးနွယ်လေး said...

ဟင္းပြဲေတြ အားပါးတရ ၾကည့္လိုက္ရတာ ဗိုက္ကိုဆာေလာင္လာတာပဲ... နန္းသီတာက ဆုိင္လည္း သေဘာက်ပါတယ္.. B&B လည္း သေဘာက်တယ္

ေမဓာ၀ီ said...

ကိုညီလင္းေရ …
ဒီပို႔စ္ကို တင္တင္ခ်င္းကတည္းက ေတြ႔ၿပီး ဖတ္ၿပီး ကြန္မန္႔ေရးဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တာ … အဲဒီတုန္းက အေပၚမွာ မန္႔ထားတာ ၂ ေယာက္လားပဲ ရွိေသးတာ။ မအားလို႔ ခဏေနမွ ေရးမယ္လဲ ဆိုေရာ ကြန္နက္ရွင္က မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ခုေတာ့ ကြန္မန္႔ေပါင္း ၂၄ ခုအျပင္ ပို႔စ္အသစ္ေတြေတာင္ ၂ ပုဒ္ထပ္တက္ေနျပီ။
“မေမပါးက သနပ္ခါးက ေနညိဳခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ပ်က္ၿပီေပါ့ရွင့္ ။
ညေနခ်ဳိခ်ဳိ
ေနညိဳညိဳမွာ
နံ႔သာျပယ္လြင့္ ၿပီေပါ့ကြယ္ … လို႔” ကြန္မန္႔ေရးမလို႔ဟာ ေနာက္က်သြားၿပီမို႔ ေရးေတာ့ပါဘူးေနာ္။ :)