09 December 2013

စိတ္၏ခ်ည္တိုင္ ႏိုင္ငံကေလးသို႔ (၆)


ကေလာမွာေနလိုက္ မေကြ႐ြာက ဆင္စခန္းကိုဆင္းသြားလိုက္ လုပ္ေနရာကေန တစ္ရက္မွာေတာ့ အင္းထဲကိုသြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊ နဂိုတုန္းက စဥ္းစားတာကေတာ့ အင္းထဲမွာ တစ္ညေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ အိပ္မယ္လို႔…၊ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက အလုပ္မ်ားေနလို႔ သူတို႔အလုပ္ေတြပစ္ၿပီး အင္းထဲတစ္ညလိုက္အိပ္ဖို႔ ေျပာဖို႔မသင့္တာရယ္၊ ေစ်းေတြတက္ေနတဲ့ အင္းေလးဟိုတယ္ခ တစ္ရက္သက္သာလည္း မနည္းဘူးလို႔ ေတြးမိတာရယ္ေၾကာင့္ ေန႔ခ်င္းျပန္ခရီးပဲ သြားလိုက္ေတာ့တယ္၊


ေမာ္က ဟိုတယ္ကေနဘာမွ မစားခဲ့နဲ႔…၊ ေအာင္ပန္းက အေကာင္းဆံုး ႐ွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုင္မွာ မနက္စာစားမယ္-လို႔ ဆိုတာေၾကာင့္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေတာင္ မေသာက္ဘဲ ဒီအတိုင္းထြက္လာခဲ့တယ္၊ ေအာင္ပန္းက ဆိုင္ေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့မွ သီတင္းကြ်တ္လျပည့္ အဖိတ္ေန႔ျဖစ္လို႔ ဆိုင္ပိတ္ပါတယ္-တဲ့၊ အဲဒါနဲ႔ပဲ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရာက္ဖူးေနက်၊ ကားတိုင္းလိုလို ရပ္ေနက်ျဖစ္တဲ့ “ခ်ယ္ရီ” မွာပဲ မနက္စာ စားလိုက္ရေတာ့တယ္၊ ခ်ယ္ရီကေတာ့ အရင္အတိုင္းပါပဲ..၊ အစားအေသာက္နဲ႔ ဝန္ေဆာင္မႈက သိသိသာသာ မတိုးတက္၊ သိသိသာသာလည္း မဆုတ္ယုတ္ဘဲ ႐ွိေနတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္၊


ဟဲဟိုးလြင္ျပင္ဟာ ဟိုး… အရင္ကအတိုင္း ဘာမွမေျပာင္းလဲဘူး၊ ေအာက္တိုဘာေကာင္းကင္ရဲ႕ မိုးသားတိမ္လိပ္ေတြၾကားမွာ သက္ၿငိမ္ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ႏွယ္…၊ ကားေခါင္းခန္းကေန ျမင္ရသမွ် ျမင္ကြင္းေတြကို ၾကည့္ရင္း ဧည့္လမ္းညႊန္လုပ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြကို က်ေနာ္ ျပန္သတိရေနမိတယ္၊ သိပ္မၾကာခင္ဆို ဒီဖက္မွာ ပန္းႏွမ္းခင္းေတြက ဝင္းဝင္းဝါဝါ ပြင့္ၾကေတာ့မယ္၊ အထူးသျဖင့္ ပင္းတယသြားတဲ့လမ္းဖက္ရယ္၊ ေအာင္ပန္းနဲ႔ ဟဲဟိုးၾကား တစ္ေၾကာရယ္မွာ ေကာင္းကင္ျပာနဲ႔ ပန္းႏွမ္းခင္း အဝါတို႔ဟာ ၾကည့္သူေတြရဲ႕ စိတ္ကို ညြတ္ႏူးေစတယ္၊ တိုးဂိုက္လုပ္ကာစ အေစာပိုင္းကာလေတြတုန္းက ဒီဖက္လမ္းပိုင္းေတြမွာ သြားေနတဲ့အခါ running commentary အေနနဲ႔ ဘာအေၾကာင္းေတြကိုမ်ား ဧည့္သည္ေတြကို ေျပာရပါ့မလဲလို႔ စိုးရိမ္ေနခဲ့ရဖူးတယ္၊ အလုပ္ရဲ႕ သေဘာသဘာဝကိုက စကားေျပာရတဲ့ အလုပ္ျဖစ္လို႔ အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါအလိုက္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုကို အဆင္သင့္ ေျပာေနႏိုင္ဖို႔၊ ႐ွင္းျပေနႏိုင္ဖို႔ လိုတာကိုး…၊


ေ႐ႊရန္ေျပ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကလည္း ဘာမွမေျပာင္းဘဲ အရင္လိုပါပဲ၊ အင္းထဲအဝင္ ေနာက္က်ေနလို႔ ေက်ာင္းေပၚေတာ့ မတက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး၊ ေက်ာင္းေပၚမွာ အရင္ကေတာ့ လူ႔တစ္ရပ္ေက်ာ္တဲ့ သင္ပုန္းႀကီးေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာက တိုးရစ္အလွဴ႐ွင္ေတြရဲ႕ နာမည္ေတြကို ေျမျဖဴနဲ႔ ေရးထားတယ္၊ ဒါကိုျမင္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား အေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း အနားက အလွဴခံပံုးထဲကို ၅ ေဒၚလာမ်ိဳး၊ ၁၀ ေဒၚလာမ်ိဳးသြားထည့္၊ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ နာမည္ေတြကို ႏိုင္ငံအမည္၊ အလွဴေငြပမာဏနဲ႔အတူ ေက်ာက္သင္ပုန္းမွာ ဝင္ဝင္ေရးသြားၾကေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ ႐ွားပါးေ႐ွးေဟာင္း ေက်ာင္းတစ္ခုကို လွဴခ်င္တာလည္းပါ၊ ငါတို႔လည္း ဒီကိုေရာက္ခဲ့တယ္ဆိုတာ အမွတ္တရ ေရးခ်င္တာလည္း ပါမယ္ထင္ပါရဲ႕…၊


ေဖာင္ေတာ္ဆိပ္ကေတာ့ အရင္ကနဲ႔ သိပ္မတူေတာ့ဘူး၊ Tour ကုမၸဏီဆိုင္းဘုတ္ေတြ တပ္ထားတဲ့ စက္ေလွေတြ အမ်ားႀကီးရပ္ထားတယ္၊ Tour ကုမၸဏီေတြကလည္း အရင္က တစ္ခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ နာမည္အသစ္ေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္တုန္းကေတာ့ စက္ေလွေတြမွာ တပ္ၾကတဲ့ ကုမၸဏီနာမည္ေတြက ၁၀ ခုေတာင္မွ မျပည့္ခ်င္ဘူး၊ ေရကလည္း အရင္ထက္စာရင္ ပိုက်သြားတယ္၊ ေလွေပၚကိုတက္ဖို႔ ေလွကားထစ္ေတြ ပိုၿပီးဆင္းလိုက္ရတယ္…၊


ဒီ အင္းသားတံငါေတြကို ျမင္ေတာ့ က်ေနာ္ၿပံဳးမိတယ္၊ အေၾကာင္းကေတာ့ က်ေနာ္အလုပ္,လုပ္ခဲ့တဲ့ တစ္ေလွ်ာက္မွာ ေညာင္ေ႐ႊေလွဆိပ္ကေန အင္းက်ယ္ႀကီးထဲ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အခုလိုေနရာမွာ ငါးဖမ္းတဲ့တံငါ အေတာ့္ကို ေတြ႔ရခဲလို႔ပါ၊ အင္းျပင္က်ယ္ရဲ႕ အရပ္မ်က္ႏွာ ေပါင္းစံုကလာတဲ့ ေလွေတြဟာ ေညာင္ေ႐ႊကိုသြားဖို႔ ေဟာဒီေခ်ာင္းဝမွာ စုၿပံဳဝင္ၾကရလို႔ ဒီေနရာဟာ တစ္ခ်ိန္လံုး ဆူညံေနတတ္တဲ့ ေနရာပါ၊ ၿပီးေတာ့ အင္းထဲမွာက အမ်ားအားျဖင့္ ပုဆိုးဝတ္ထားတဲ့ တံငါေတြပဲ ေတြ႔ရတာမ်ားၿပီး ႐ွမ္းေဘာင္းဘီနဲ႔ဆိုတာ ႐ွားပါတယ္၊ တစ္ခါတစ္ေလ ႐ွမ္းေဘာင္းဘီဝတ္တဲ့ တံငါဆိုရင္ေတာင္မွ အခုလို ပင္နီေရာင္ေဘာင္းဘီ မဟုတ္တဲ့အျပင္ ေဘာင္းဘီရဲ႕ ခါးအနားစ မွာလည္း အခုေနာက္ပိုင္း အလွတပ္ၾကတဲ့ အထက္ဆင့္ပံုစံ အနားပတ္နဲ႔ မဝတ္ႏိုင္ၾက႐ွာ ပါဘူး၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပည္တြင္းျပည္ပ ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြ မ်ားလာတဲ့ အခုလိုကာလမွာ ေမာ္ဒယ္လ္အလုပ္ဆိုတာလည္း လိုမွာပဲမဟုတ္လား၊ ဓာတ္ပံုကို စိတ္ႀကိဳက္ဆင္႐ိုက္ခ်င္တဲ့ သူေတြအဖို႔ အဆင္ေျပႏိုင္တာမို႔ သေဘာက်စရာပါ၊ က်ေနာ္တို႔ ျဖတ္သြားတဲ့ေနရာကေတာ့ ေဝးေနတဲ့အျပင္ အခ်ိန္လည္း မရလို႔ သူတို႔ဆီေတာ့ တကူးတက မသြားျဖစ္ေတာ့ဘဲ အေဝးကေနပဲ တစ္ပံုေလာက္ လွမ္း႐ိုက္ျဖစ္ခဲ့တယ္၊


သတင္းေတြထဲမွာ တစ္ခ်ိန္လံုး ဖတ္ေနရတဲ့ အင္းေလးကန္အေ႐ွ႕ဖက္ ဟိုတယ္ဇုန္တူးေဖာ္ေရးက အခုလိုတကယ္တမ္း ျမင္လိုက္ရခ်ိန္မွာ ေ႐ွာ့ခ္ ျဖစ္ေစတာေတာ့ အမွန္ပါ၊ သစ္ပင္စိမ္းစိမ္းေတြ ၾကားထဲမွာ ထင္းထင္းႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ ေျမေစးနီနီေတြေၾကာင့္လည္း ပိုၿပီး သတိျပဳမိစရာ ျဖစ္ေနတယ္၊ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ ေတာေတာင္ေရေျမ အေနအထားနဲ႔ အံမဝင္တဲ့ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ဟုိတယ္ေတြ ေပၚမလာပါေစနဲ႔လို႔ပဲ ဆုေတာင္းရေတာ့မယ့္ အျဖစ္…၊


ကဲ… ဒါကမွ ေမာ္ဒယ္လ္မဟုတ္တဲ့ သဘာဝအင္းသား အစစ္…၊ း) ဘဝမိုးေကာင္းကင္ဆိုတာက တစ္ခ်ိန္လံုး လင္းခ်င္းေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ တိမ္သားေတြ ထူထပ္ေနတာမ်ိဳး ႐ွိခ်င္႐ွိမယ္၊ ဒါေပမယ့္ မိန္းမရယ္ သမီးေလးရယ္နဲ႔အတူ ကြမ္းေလးတစ္ၿမံဳ႕ၿမံဳ႕နဲ႔ ေအးရာေအးေၾကာင္းပဲ တစ္ခ်က္ခ်င္း ေလွာ္ေနခဲ့လည္း ခရီးကေတာ့ ေျဖးေျဖးခ်င္း ေရာက္သြားမွာပဲ မဟုတ္လား…၊


ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားရဲ႕ ေျခရင္းအထိ ေလွကပ္ႏိုင္ေသးတာ ေတြ႔ရလို႔ အခိုက္အတန္႔အေနနဲ႔ေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ မုိးကုန္ကာစ ေအာက္တိုဘာလမို႔လို႔ အခုလို သြားလို႔လာလို႔ အဆင္ေျပေနေသးတာလို႔ ေဒသခံေတြက ေျပာျပပါတယ္၊ ဧၿပီ၊ ေမေလာက္ ဆိုရင္ေတာ့ ေရက ဆိုးဆိုးဝါးဝါးကို က်ေနတုန္းပဲလို႔ သိရပါတယ္၊ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရား အနီးတဝိုက္မွာေတာ့ သဲစုပ္စက္ေတြ၊ ေျမေကာ္စက္ေတြနဲ႔ ကန္ၾကမ္းျပင္ကို ဆည္ေျမာင္းဌာနက ျပဳျပင္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္၊


ဘုရားက ဆင္းတုေတာ္ေတြ ေဖာင္ေတာ္နဲ႔အတူ အင္းေလးတစ္ခြင္ ေဒသစာရီ ႂကြခ်ီေနတဲ့ ကာလျဖစ္လို႔ ပံုမွန္အခ်ိန္မွာ ျမင္ေနက် ဆင္းတုေတာ္ ၅ ဆူေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီလိုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်ာင္းမွာပဲ သီတင္းသံုးဖို႔ ခ်န္ခဲ့ရတဲ့ ႐ုပ္ပြားေတာ္က အလယ္မွာ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ စံၿပီးေတာ့ အျခား႐ုပ္ပြားေတာ္ေတြက ပတ္လည္မွာ ျဖစ္ပါတယ္၊


ဘုရားရဲ႕ေအာက္ဖက္က ဆိုင္တန္းေလးတစ္ခုမွာ သားက သူလိုခ်င္ေနတဲ့ ေလးခြတစ္လက္ ရလိုက္တယ္၊ ဒီမွာ႐ွိစဥ္ကတည္းက သူ႔ကိုေလးခြတစ္လက္ လုပ္ေပးဖို႔ ေျပာေနေပမယ့္ သားေရႀကိဳးက လြယ္လြယ္ကူကူ ႐ွာမရလို႔ က်ေနာ္ကလည္း လုပ္မေပးျဖစ္ဘူး၊ အခု ေလးခြအိမ္က ေအာက္ခ်င္းငွက္ပံုစံေတာင္ ထြင္းထားေသးေတာ့ သူ႔အႀကိဳက္ေပါ့…၊ အဲဒီေလးခြနဲ႔ ဘုရားရင္ျပင္က ခုိေတြကို လိုက္ပစ္မယ္ လုပ္ေနလို႔ က်ေနာ့္မွာ အေတာ့္ကို ဟန္႔ထားရေသးတယ္၊ ဘုရားဖူးေတြက ဟိုဖက္မွာ ခိုစာေကြ်းလိုက္၊ သူနဲ႔ ထြန္းထြန္းသားနဲ႔က ဒီဖက္ကေန ခိုအုပ္ေတြထဲ ေျပးဝင္ၿပီး ေျခာက္လွန္႔လိုက္၊ ႏွစ္ေယာက္သား သေဘာေတြက်ၿပီး ရယ္ေနလိုက္နဲ႔…၊


အင္းေလးမွာ အရင္တုန္းက ေလွအႀကီးေတြပဲ စက္တပ္ၿပီး ေမာင္းၾကတယ္၊ တ႐ုတ္ကလာတဲ့ အင္ဂ်င္ႀကီးေတြကို ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ျပန္ျပဳျပင္ထားတဲ့ စက္နဲ႔…၊ အခုေတာ့ တသက္လံုး လက္နဲ႔၊ ေျခနဲ႔ပဲ ေလွာ္ၾကတဲ့ ေလွငယ္ေလးေတြကိုပါ အင္ဂ်င္အေသးေတြတပ္ၿပီး ေမာင္းလာၾကတာ ဒီတစ္ေခါက္မွာ သတိထားမိတယ္၊ လိုရာခရီးကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေရာက္တဲ့အတြက္ ေဒသခံေတြကေတာ့ သေဘာက်ဖို႔ မ်ားပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကန္ေရျပင္ ပိုၿပီးညစ္ညမ္းမႈ၊ ေလထုညစ္ညမ္းမႈ၊ အသံညစ္ညမ္းမႈ၊ စတာေတြနဲ႔အတူ ကမာၻမွာပါ ထင္႐ွားတဲ့ ေျခေထာက္နဲ႔ ေလွေလွာ္တဲ့အတတ္ပါ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာ စိုးရပါတယ္…၊


က်ေနာ္အလုပ္,လုပ္တုန္းကေတာ့ ပိုးရက္ကန္း၊ ခ်ည္ရက္ကန္းေတြ ျပဖို႔ ဧည့္သည္ေတြကို အင္းေပါခံုက မနန္းျမဦးဆိုင္ကို ေခၚသြားေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ အခု ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း သြားေနက်ျဖစ္တဲ့ ကိုသန္းလိႈင္ဆီကို သြားျဖစ္တယ္၊ ဝယ္သူေတြက အထဲမွာ ဝယ္ျခမ္းေနၾကတုန္း က်ေနာ္ကေတာ့ အိမ္ကျပင္ေလးေပၚ ထြက္ထိုင္ၿပီး ဆူညံလွတဲ့ တဒိုင္းဒိုင္း စက္ေလွသံေတြ မၾကားရဘဲ အခိုက္အတန္႔ေလး တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ေရေပၚ႐ြာကေလးကို ခံစားေနမိတယ္၊


အခုဆို ကန္ထဲမွာ တ႐ုတ္အင္ဂ်င္တပ္ စက္ေလွေတြအျပင္ ဂ်ပန္အင္ဂ်င္တပ္ စပိဘုတ္ေတြကိုပါ ေတြ႔လာရတယ္၊ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း အသီးသီးဖြင့္လိုက္ၾကတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ေတြကလည္း ပိုပိုၿပီး မ်ားလာတယ္၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးလာတဲ့ tourism ကိုမီွၿပီး ဟိုတယ္ေတြရယ္၊ အဲဒီ ဟိုတယ္ေတြမွာ လစာေကာင္းတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္လာၾကတဲ့ အင္းသူ၊အင္းသားေတြလည္း မ်ားလာၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဆင္းရဲ႕ခ်ိဳ႕တဲ့ရွာၾကတဲ့ အင္းသူအင္းသားေတြကလည္း အရင္အတိုင္း တပံုႀကီးပါပဲ၊ ေငြကိုေရလို သံုးေနၾကသူေတြက လက္တစ္ကမ္းမွာ သြားလာေနၾကေပမယ့္ ေရေပၚမွာ ေငြတြင္းနက္ ေနၾကတဲ့ ဘဝမ်ားစြာကလည္း အင္းထဲမွာ ေမ်ာပါေန ၾကတယ္၊ ပ်ဥ္စပ္ ေလွကေလးကို တက္ေလး တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ေလွာ္ရင္း ဝါးထရံကာ ေရေပၚအိမ္ေလးေတြ ၾကားမွာ ျဖတ္သြားျဖတ္လာနဲ႔…၊


ေ႐ွးေခတ္ ဗမာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြလို ေထာင့္မွန္စတုဂံပံု မဟုတ္ဘဲ စတုရန္းပံုစံ ေလးေထာင့္က်က် ႐ွမ္းဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကို က်ေနာ္ သေဘာက်တယ္၊ အမ်ားအားျဖင့္ အလယ္မွာက ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္ေတြ ႐ွိမယ္၊ ေဘးပတ္လည္မွာေတာ့ ဆရာေတာ္ေတြ က်ိန္းတဲ့အခန္းေတြနဲ႔ ကိုရင္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အခန္းေတြ…၊ အဲဒီလို အမိုးျမင့္္ျမင့္နဲ႔ က်ယ္ေျပာလွတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကို ႐ွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္းရဲ႕ တျခားေနရာေတြနည္းတူ အင္းထဲမွာလည္း မၾကာခဏ ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္၊ အဲ... သံကြင္းထဲကို ခုန္တတ္တဲ့ေၾကာင္ေတြ၊ အဲဒီေၾကာင္ေတြကို လာၾကည့္တဲ့တိုးရစ္ေတြနဲ႔ တခ်ိန္လံုး ႐ႈပ္ေနတတ္တဲ့ ငါးဖယ္ေက်ာင္း ကိုေတာ့ မဝင္ျဖစ္ေတာ့ဘူး…၊


ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြ အဓိကစိုက္တဲ့ ေရၿခံေတြဖက္ကိုလည္း ျဖတ္ေမာင္းခဲ့တယ္၊ ေရၿခံကေတာ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ဆြတ္သူေတြနဲ႔ အရင္အတိုင္းပါပဲ၊ အင္းေလးကန္တဝိုက္က သစ္ပင္ေတြ ျပဳန္းတီးရတဲ့ အခ်က္ေတြထဲမွာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးထည့္ဖို႔ ေသတၱာေတြကို ထုတ္လုပ္တာေၾကာင့္လည္း ပါ,ပါတယ္၊ အခုေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာထဲကိုဝင္ရင္ လက္ကိုင္ လွ်ပ္စစ္လႊေတြနဲ႔ သစ္ပင္ေတြကို တစ္ထိုင္ထဲျဖတ္၊ ေနရာတင္ တစ္ထိုင္ထဲ ေသတၱာ႐ိုက္ၿပီး ေရာင္းဖို႔အဆင္သင့္ အေနအထားနဲ႔ ထုတ္လုပ္လာၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္၊ သစ္ပင္ကို အဆင္အျခင္မဲ့ ခုတ္ဖို႔ပဲသိၿပီး ျပန္မစိုက္ၾကရင္ေတာ့ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္အတြက္ ႀကီးမားတဲ့ ဆံုး႐ွံဳးမႈပါပဲ၊ ကန္ရဲ႕ ေရေဝေရလဲ ေဒသမွာ သစ္ပင္ေတြ နည္းသြားတာေၾကာင့္ အင္းေလးကန္တစ္ခုလံုး ဘယ္လိုဆိုးက်ိဳးေတြနဲ႔ ႀကံဳေနရသလဲဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ ျမင္ေနၾကရတယ္ မဟုတ္လား…၊ ခရမ္းခ်ဥ္ခင္းေတြေပၚမွာလည္း ပိုးသတ္ေဆးေတြကို အတိုင္းအဆနဲ႔ လိုသေလာက္ပဲ ထည့္ဖို႔ ပညာေပးမႈေတြ လိုသလို ခရမ္းခ်ဥ္စိုက္ခင္းေတြၾကားက ေရမွာ ပိုးသတ္ေဆး ပါဝင္ႏႈန္းကို ဓာတ္ခြဲစစ္ေဆးဖို႔လည္း လိုပါတယ္၊


ေညာင္ေ႐ႊ ေဖာင္ေတာ္ဆိပ္ကို အျပန္မွာေတာ့ “ေကလာ” ႐ြာထဲကေန ျဖတ္ျပန္လာခဲ့တယ္၊ ေကလာ႐ြာက အၿမဲလိုလို စည္ကားေနတဲ့ ႐ြာတစ္႐ြာပါပဲ...၊ ႐ြာလယ္က ေရလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ျဖတ္သြားျဖတ္လာသူေတြ၊ ေစ်းသည္ေတြ၊ တံငါသည္ေတြ ျပတ္တယ္ဆိုတာ မ႐ွိဘူး...၊


“ေကလာ” ႐ြာျဖတ္တိုင္း ေလွေလွာ္ေနတဲ့ ကေလးေတြကို အၿမဲလိုလို ေတြ႔ရတတ္တယ္၊ ေက်ာင္းတက္၊ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆိုရင္ အျဖဴအစိမ္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားေလးေတြလည္း ေတြ႔ရတယ္၊ ေက်ာင္းစိမ္းလံုခ်ည္ကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ မႏိုင္မနင္းမ,ၿပီး ေျခေထာက္တစ္ဖက္ထဲနဲ႔ ေလွေလွာ္ေနၾကတဲ့ ၇ ႏွစ္၊ ၈ ႏွစ္အ႐ြယ္ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို ျမင္ရတဲ့အခါ ၾကည္ႏူးေအးခ်မ္းမႈကို ခံစားရေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ ဒီတစ္ေခါက္မွာေတာ့ ညေနဖက္ျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းသားေလးေတြ မေတြ႔ရဘဲ ေလွကို ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ ေလွာ္ေနၾကတဲ့ ကေလးမေလး ၃ ေယာက္ပဲ ေတြ႔ခဲ့တယ္၊ တစ္ခါတုန္းက ၾကည့္ဖူးတဲ့ မြန္ဂိုေဒသ စတက္ပ္ျမက္ခင္းျပင္ေတြ ေပၚက ေ႐ႊ႕ေျပာင္းသြားလာတတ္သူေတြအေၾကာင္း documentary မွာ ကေလးတိုင္္းလိုလိုက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ျမင္းကို ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ စီးတတ္ၾကတာ ေတြ႔ရတယ္၊ အခုလည္း ဒီလိုပါပဲ၊ ရန္ကုန္လိုေနရာက ဒီအ႐ြယ္ကေလးေတြဆို ေလွေလွာ္ဖို႔ မေျပာနဲ႔၊ ဒီလို ေလွေသးေသးေလးေပၚမွာ ထိုင္ေနဖို႔ေတာင္ ေၾကာက္ခ်င္ေၾကာက္ေနမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီက ကေလးေတြကေတာ့ ေရေပၚမွာ ေမြးလာသူေတြပီပီ ကြ်မ္းက်င္စြာနဲ႔ ေလွာ္တတ္ၾကပါတယ္...၊

ကေလာကိုေတာ့ အဲဒီေန႔ညဖက္ ၇ နာရီခြဲေလာက္မွ ျပန္ေရာက္ျဖစ္တယ္...။ ။

(ဖတ္ရတာ ၿငီးေငြ႔စရာ ေကာင္းလာၿပီလားေတာ့ မသိဘူး၊ သိပ္မၾကာခင္မွာ အဆံုးသတ္ပါေတာ့မယ္...)


ညီလင္းသစ္
၉ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၃

20 comments:

စူးနွယ်လေး said...

ဖတ္ၿပီးေၾကာင္း :)

Anonymous said...

ေရေပၚမွာအိမ္ကေလးေတြ ေဆာက္တယ္....ကုုိညီလင္းေရ သီခ်င္းေလးညည္းရင္းစာကိုုဖတ္သြားတယ္။ ေရထဲမွာ တိမ္ေတြကိုုဖမ္းထားတဲ့ပံုုကိုုေတြ႕ေတာ့ သေဘာက်မိတယ္။ အင္းသူအင္းသားေတြနဲ႕ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အင္းေလးကန္သာဟာ လြမ္းစရာအတိ...

ညီ

Anonymous said...

သားသားကေတာ့ ဒီတစ္ေခါက္ၿမန္မာၿပည္ၿပန္တဲ့ပံုတိုင္းမွာ အားပါးတရ ၿပံဳးေနတာခ်ည္းပဲ။ သိပ္ကိုေပ်ာ္ေနတဲ့ပံုပဲ။
အင္းေလးပံုေတြကေတာ့ ဘယ္ခါၾကည့္ၾကည့္ မရိုးႏိုင္တဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လိုပါပဲ။

မီးမီးငယ် said...

အင္​းထဲကပုံ​ေတြ​ေတြ႔ၿပီး
ရင္​ထဲမွာတကယ္​ခ့့ံစားမိတယ္​
ဘုရား​ေပါက္​အ​ေ႐ွ့ဖက္​က
နန္​႔ပန္​​ေရလယ္​ရြာက အဖြားတို႔ရဲ႕ရြာ​ေပါ့
အင္​း​ေလးဟိုတယ္​ဇုံဆိုတာ​ေတြ႔ၿပီး
အ​ေဖနဲ႔အဖြားအ​ေသ​ေစာသြားတယ္​လို႔
မထင္​မိ​ေတာ့မိ​ေတာ့ပါဘူး​ေလ
​ေဆြမ်ဳိးဆယ္​၀မ္​းကဲြ​ေတာ္​သူတ​ေယာက္​​ေတာ့
အင္​းထဲမွာနံမည္​ႀကီး​ေဟာ္​တယ္​လုပ္​ငန္​းပိုင္​ၿပီး
၂လ ကိုသိန္​းသုံး​ေထာင္​ဆိုတာအသာ​ေလးဘဲတဲ့
အရင္​တုံးက အင္​း​ေလးကိုဘဲျပန္​တမ္​းတမိပါတယ္​

ေဆြေလးမြန္ said...

ၿငီးေငြ႔စရာ မေကာင္းပါဘူး..အစ္ကိုေတာ္ ေရးထားတဲ႕
ခရီးသြားပို႕(စ္)ေလးၾကည့္ၿပီး အားက်တဲ႕စိတ္ေတြ ေပၚလာတာ..
ခရီးသြားခ်င္တယ္ အဲဒီလို အေသးစိတ္ စနစ္တက် ေရးတတ္ခ်င္တယ္

Cameron said...

အစ္ကို႔ခရီးသြားပို႔စ္ေတြက ပ်င္းစရာမေကာင္းပါဘူး ပံုေတြလည္း ဒီေလာက္ၾကည့္လို႔ေကာင္းတာ ျပီးေတာ့ စာအေရးအသားကလည္းဆြဲေဆာင္မႈရွိေနတာကို...း)

Anonymous said...

ဟုတ္ပါ.ေတာ္။ ေျမၾကီးေတြတူးထားတာမ်ား တကယ္.ကိုေရွာ.ခ္ ဘဲ။
ေနာက္ႏွစ္၂၀ေလာက္ဆို အင္းေလး ဟာဘယ္လိုမ်ားေနမလဲမသိဘူးေနာ္။

သိဂီၤ said...

အကုိေရ... ညီမတုိ႔လည္း အင္းေလးသြားဖူးတာပဲ.. ကင္မလာအၾကီးၾကီးယူသြားျပီး ပံုေတြ အမ်ားၾကီးလည္း စိတ္ၾကိဳက္ရိုက္ခဲ့တာပဲ တစ္ပံုမွ အကုိ႔ပံုေတြေလာက္ မလွဘူးဗ်ိဳ႔.. ဓာတ္ပံုရိုက္တဲ့ေနရာမွာရယ္ ခရီးကုိ အေသးစိတ္သြားခ်င္စဖြယ္ ေလ့လာခ်င္စဖြယ္ ျမင္တတ္စဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ေရးတတ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ အကုိ႔ကုိ မီတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္ရွားမယ္.. ဒါေၾကာင့္မုိ႔လည္း ဟုိးဘေလာ့ေခတ္အစကတည္းက ခုခ်ိန္ထိ ေန႔တုိင္းဖြင့္ၾကည့္တဲ့ ဘေလာ့အေနနဲ႔ အကုိ႔ ဘေလာ့က်န္ေနတာျဖစ္မယ္ (ညီမအတြက္ေျပာတာျဖစ္ေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအတြက္လည္း မွန္မယ္ထင္ပါတယ္) ေနာက္ပုိ႔စ္ေတြေမွ်ာ္ေနတယ္ အကုိ

Goldfish said...

ဖတ္လို႔အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ ဓာတ္ပံုေတြလည္း အရမ္းသေဘာက်တယ္။ ဆက္အားေပးေနပါတယ္။
TTW

ညီလင္းသစ္ said...

မစူးႏြယ္…
ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း…၊ း)

ညီ…
“ေတာင္ေတြကာရံထားတဲ့ အလယ္မွာ အင္းေလး ေရျပင္ျပာ…” သီခ်င္းေလးညည္းရင္း ကြန္မန္႔ကို ဖတ္လိုက္တယ္…၊ း))

အမည္ဝွက္စာဖတ္သူ…
သူကေတာ့ ကေလးသဘာဝ ေဆာ့ေနရရင္ ေပ်ာ္ေနတာ ပါပဲဗ်ာ..၊

မမီးမီးငယ္…
ေၾသာ္.. အဖြားက နန္႔ပန္႐ြာသူလား၊ ေရေပၚေစ်း ပ်က္သြားၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ နန္႔ပန္ေစ်းက က်ေနာ္ အႀကိဳက္ဆံုးေစ်းေတြထဲက တစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့တယ္၊ း) မမီးမီးငယ္ရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးဆယ္ဝမ္းကြဲ ဟိုတယ္ကို က်ေနာ္ေတာင္ သိခ်င္သိေနမွာ…၊ း)

မေဆြေလးမြန္…
ဟုတ္… မၿငီးေငြ႔ဘူးဆိုေတာ့လည္း ဝမ္းသာရပါတယ္ ညီမေရ..၊ း)

ညီမမိုး…
အင္းေလ… အားေပးမယ့္သူေတြကလည္း ဒီေမာင္ႏွမေတြပဲ ႐ွိတာကိုး…. ေနာ၊ း)) ေက်းဇူး ညီမ…၊

အမည္ဝွက္စာဖတ္သူ(၂)…
ဘာမွမလုပ္ဘဲ ပစ္ထားလိုက္လို႔ကေတာ့ ေနာက္ အႏွစ္ ၂၀ မွာ အင္းသားေတြက ကန္ထဲမွာ ဆိုင္ကယ္ကိုယ္စီနဲ႔ တဝီဝီ ျဖစ္ေနလိမ့္မွာ ေသခ်ာတယ္ဗ်…၊

မသိဂၤ ီ…
က်ေနာ္လည္း ပံုေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစားၿပီး ႐ိုက္ေနတာ ပါပဲဗ်ာ၊ ေကာင္းတာက တစ္ပံုတစ္ေလဆို မေကာင္းတာက ခပ္မ်ားမ်ားရယ္ပါ..၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုလို အားေပးတာ၊ အၿမဲဖတ္ေနတယ္ဆိုတာ သိရလို႔ တကယ္ပဲ ဝမ္းသာမိပါတယ္၊ တခါတေလ ဘာပို႔စ္မွ မတင္ခ်င္ဘဲ ပ်င္းေနတဲ့အခါ ဘေလာ့ဂ္ စာမ်က္ႏွာထက္ကို ျပန္ဆြဲေခၚမယ့္ ႏွစ္သက္စဖြယ္ ကြန္မန္႔ေလးအတြက္လည္း ေက်းဇူးပါေနာ္၊ း)

TTW…
ဟုတ္ကဲ့… ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ…။

Anonymous said...

ရွယ္ဘဲကြာ။
ဖတ္ရတာလည္းေကာင္း
ပံုုေတြကလည္းဆဲြေဆာင္မွုုရွိ
ဆက္ဖတ္ခ်င္ေနတုုန္း။
ငွက္ေတြေတာ့သိပ္မေတြ ့ခဲ့ဘူးထင္တယ္ေနာ္။
ေတြ ့ရင္ဓါတ္ပံုုပါမွာဘဲ။
စင္ေယာ္ေတြေရာရွိေသးရဲ ့လား။
အုုိင္အိုုရာ

San San Htun said...

အင္းေလးမေရာက္တာ ဆယ္ႏွစ္ရိွၿပီ...အင္ေလးကန္က အရင္လိုု သာယာတုုန္းပဲ...သားသားက အေတာ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ပံုု...ခရမ္းခ်ဥ္သီးပံုုကိုု အၾကိ ုုက္ဆံုုး ေရေပၚမွာ တိမ္ေရာင္ေတြ ဟပ္ေနတာ..ပ်င္းစရာ မေကာင္းပါဘူး စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းလြန္းလိုု ့ ေမွ်ာ္ေနတာ...

Anonymous said...

က်ြန္မပံုမွန္ ဘေလာ႔ဖတ္တတ္တဲ႔ အက်င္႔သိပ္မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ဟုိးလြန္ခဲ႔တဲ႔ ၃ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက ၃၇က္ျခားတခါ ၄၇က္ျခားတခါ လာလာျပီးေခ်ာင္းႀကည္႔၊ အသစ္တင္၇င္ ၀မ္းပမ္းတသာနဲ႔ဖတ္သြားတာ ဒီဘေလာ႔တခုတည္း၇ယ္ပါ။ ဒီဓာတ္ပံုပညာေတြ ဒီအေ၇းအသားေတြ နဲ႔ အေသးစိတ္တင္ျပပံုေတြေႀကာင္႔ ပံုမွန္ဘေလာ႔ေတြထက္ကို အ၇မ္းထူးျခားတာပါ။

ေမဓာ၀ီ said...

ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေလးေတြနဲ႔ တူတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကိုတစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း အဲဒီပံုေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ရွင္းျပေရးသားထားတာေလးေတြကို ဖတ္ရင္း … ပို႔စ္က ဆံုးမွန္းမသိ ဆံုးသြားတယ္။
ဖတ္ရတာ မၿငီးေငြ႔ပါဘူး … ။

documentary ဆိုလို႔ ကိုညီလင္း ခရီးသြားမွတ္တမ္းေတြကို ဖတ္ရတာ documentary ၾကည့္ရသလိုပဲ စိတ္ဝင္စားစရာလဲ ေကာင္းသလို ကိုယ္မသိေသးတဲ့ ဗဟုသုတေတြလဲ အမ်ားႀကီးရတယ္။

Anonymous said...

Thanks for your share.
Please continue more..

Anonymous said...

ကဲ ကညီလင္းသစ္ေရ.. ပိတ္သတ္ေတြကေတာ. လံုး၀မျငီးေငြ.ပါဘူးလုိ. ေျပာေနျပီေနာ္။ ေနာက္ပို.စ္ ျမန္ျမန္ေလးေနာ္။
အေပၚက စာဖတ္သူေတြေျပာတဲ.အတိုင္းဘဲ က်မလဲဘဲ ဟိုး ဘေလာ.ဂ္ေခတ္စ ေလာက္ကစလို. ဖတ္လာတာ ဒီဘေလာ.ဂ္တခုဘဲ စြဲစြဲျမဲျမဲဖတ္ျဖစ္ေတာ.တယ္။ အျမဲတမ္းလဲ အသစ္တင္လားလို. လာလာၾကည္.တာ ဒီဘေလာ.ဂ္တခုဘဲရွိပါေၾကာင္း။
ျပီးေတာ. ထူးျခားတာတခု ကိုညီလင္းသိလား။ ကိုညီလင္းဘေလာ.ဂ္မွာ ရိုင္းစိုင္းတဲ.ေကာ္မန္.ေတြမလာဘူး။ ေစတနာမွန္လို. အေရာင္ျပန္ဟပ္တာေပါ.ေနာ္။

သိ ဂၤ ါ ရ said...

မေရာက္ဖူးေသးတဲ႔ ...

သြားဖို႔ စိတ္ကူးထားတဲ႔ ေနရာေတြထဲက တစ္ခုပါပဲ ကိုညီ

မေရာက္ဖူးေသးတာေတြေတာ႔ အမ်ားႀကီးပါပဲ ... ။

ဟိုတစ္ေခါက္ ေတာင္ႀကီး ေရာက္တုန္းက

သြားျဖစ္လုိက္ရင္ေတာ႔ ... အင္းေလး ကို ေရာက္ဖူးခဲ႔မွာ ။

အခုေတာ႔ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ဓာတ္ပုံေတြ နဲ႔

ပိုၿပီး အေရာက္သြားခ်င္ေနမိပါေၾကာင္း ...

ဲဲျမေသြးနီ said...

အင္းေလးကို ေရာက္ဖူးတယ္ကိုညီေရ...
ဟိုး...တစ္ႏွစ္ အပူရွိန္ေတြ ျမင့္ေတာ့ အင္းေလးကို ပက္ၾကားအက္ေျမျပင္အျဖစ္နဲ႔ ေတြ႔ရတာ အင္မတန္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိရတယ္။ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားနဲ႔ရက္ကန္းရံု၊ အင္းေလးနဲ႔ အင္းသား/သူ။
ေျခေထာက္နဲ႔ေလွာ္တဲ့ေလွကေလး၊ ကၽြန္းေမ်ာနဲ႔ ခရမ္းခ်ဥ္ခင္း၊ အားလံုးကို သဘာ၀အလွအတိုင္း အၿမဲတည္ရွိေစခ်င္တယ္။ ပံုေတြေကာင္းတာေတာ့
ေျပာစရာကို မလိုေတာ့ပါဘူး ကိုညီေရ...

Anonymous said...

အခ်ိန္ရလို႔ စိမ္ေျပနေျပ တဝၾကီးဖတ္သြားပါတယ္။ ညီလင္းပိုစ့္တင္ျပီးကတည္းက၊ ဖတ္ျပီးေပမယ့္ ကြန္မေကာင္းလို႔ အခုမွ မွတ္ခ်က္ေရးရပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ႏွစ္ေလာက္က ေရႊေညာင္ကိုဗဟိုျပဳျပီး ေတာင္ ၾကီး အင္းေလး ပင္းတယဘက္ေတြကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ အလည္သြားဖူးတာမို႔ ညီလင္းပိုစ့္က ရွမ္းျပည္အလြမ္းေျပေစတာအမွန္ ပါပဲ။ ေနာက္ျပီး ငယ္စဥ္က အေဖတာဝန္က်လို႔ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း(လားရႈိး) မွာ ၆ႏွစ္ေလာက္ ေနခဲ့ဖူးေတာ့ ရွမ္းျပည္ျမင္ကြင္း ေတြကိုခ်စ္တယ္။ ရွမ္းအစားအစာၾကိဳက္တယ္၊ ရွမ္းမေလးေတြ ေခ်ာတယ္ေပါ့...အဟဲ။ အင္းေလးဓာတ္ပံုေတြကို ၾကည့္ရတာ ေရခန္းသြားလို႔လား၊ ကန္ပတ္လည္က သစ္ပင္ေတြနည္းသြားလို႔လားမသိ၊ အပူ ကဲေနသလိုပဲေနာ္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး စိုက္ခင္းေလးကိုေတာ့ ၾကိဳက္တယ္။ ျငိမ္းတို႔သြားခဲ့တုန္းက စိမ္းစိုညိဳ့မိႈင္း အံု႔ဆိုင္းေနတာမ်ား အခုျပန္ေတြးရင္ေတာင္ အေအးဓာတ္ကို ခံစားရပါေသးတယ္။ သားသားေပ်ာ္ေနတဲ့ပံု ေတြၾကည့္ျပီး သေဘာက်လိုက္တာ၊ ေတာင္ၾကီးဘက္ေရာ မေရာက္ခဲ့ဘူးလား။ စိတ္အဝင္စားဆံုးကေတာ့ ကိုထြန္းထြန္း မေမာ္တို႔ရဲ့ ဆင္စခန္းပဲ။ တစ္ေန႔ အခါအခြင့္ သင့္ရင္ Green Hill Villa ကို အေရာက္သြားျပီး သဘာဝအလွေတြ ခံစားၾကည့္ခ်င္ပါေသးရဲ့။
ျငိမ္း

Aunty Tint said...

အင္းေလးနဲ႔ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရား အလြမ္းေျပေလး ဖတ္သြားတယ္ ေမာင္ညီလင္းေရ... ဖတ္ရသမွ် စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတာမို႔ၿငီးေငြ႔မႈ အလ်င္းမရွိပါဘူး..

ေမတၱာျဖင့္
တီတင့္