ထြက္ခြာခြင့္

တကယ္ေတာ့ ဒီအဖြဲ႕အေၾကာင္းကို က်ေနာ္ၾကားဖူးထားတာေတာ့ အေတာ္ၾကာေနပါၿပီ။ ပထမဆံုးစ,ၾကားဖူး တုန္းက အထူးအဆန္းမို႔ အေတာ္ေလး စိတ္ဝင္စားမိခဲ့တယ္၊ ဒီအဖြဲ႕ရဲ႕ ခံယူခ်က္၊ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ ရင္ လူေတြက အၿမဲတမ္း ျငင္းခုံ၊ သေဘာထား ကြဲရေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ သူတို႔ကို နားလည္ေထာက္ခံတဲ့ လူေတြ႐ွိ သလို ဆန္႔က်င္႐ႈတ္ခ်တဲ့ လူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ၊ က်ေနာ္လည္း ၾကား,ၾကားခ်င္းတုန္းက စိတ္ထဲမွာတမ်ိဳး ႀကီးျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္၊ ဒီအဖြဲ႕က တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ Association of Dying in Dignity လို႔ေခၚတဲ့ ဂုဏ္ သိကၡာ႐ွိစြာျဖင့္ ေသဆံုးေရး ကူညီမႈအဖြဲ႕ျဖစ္ပါတယ္။

Exit လို႔လည္းေခၚတဲ့ ဒီအဖြဲ႕က လူ႔ေလာကမွာ ဆက္မေနခ်င္ေတာ့တဲ့ လူေတြကိုယ့္ကိုကိုယ္ အဆံုးစီရင္ရာမွာ ကူညီတဲ့အဖြဲ႕ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီလို အဖြဲ႕မ်ိဳးက ကမာၻေပၚမွာ မ်ားမ်ားစားစား မ႐ွိပါဘူး၊ ဥေရာပတိုက္မွာေတာ့ ဆြစ္ဇာလန္ ႏိုင္ငံက အဖြဲ႕ကအထိုက္အေလ်ာက္ နာမည္ႀကီးပါတယ္၊ ျပင္သစ္၊ ဂ်ာမနီစတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြ ကပါ လာဆက္သြယ္ေလ့ ႐ွိတယ္၊ သူတို႔က ကုမရတဲ့ ေရာဂါတမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေသမယ့္ေန႔ကို လက္ခ်ိဳးေစာင့္ေန ရတဲ့ လူမမာေတြကို ကူညီဖို႔ ဖြဲ႔ထားတာျဖစ္တယ္၊ က်ေနာ္သိသေလာက္ စည္းကမ္းခ်က္ေတြကေတာ့ လူနာဟာ သက္ႀကီးပိုင္းထဲက ျဖစ္ရမယ္၊ ကုမရေတာ့ဘူးလို႔ ဆရာဝန္အားလံုးက တညီတညြတ္တည္း သတ္မွတ္ၿပီး လက္ေလွ်ာ့ထားျခင္း ခံရသူ ျဖစ္ရမယ္၊ ေဝဒနာခံစားေနရသူ ျဖစ္ရမယ္၊ လူနာကိုယ္တိုင္က ေတာင္းဆိုတာျဖစ္ ရမယ္၊ မိသားစုဝင္ေတြ ႐ွိခဲ့ရင္ သူတို႔ကလည္း သေဘာတူညီ ရမယ္၊ စတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္၊

ဟိုတေလာဆီက ဥေရာပကသတင္းစာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းသလို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ စရာလည္းေကာင္းတဲ့ သတင္းတစ္ပုဒ္ကို ေဖာ္ျပခဲ့ၾကပါတယ္၊ Chantal Sébire ဆိုတဲ့ ျပင္သစ္အမ်ိဳးသမီး တစ္ ေယာက္အေၾကာင္းပါ၊ အသက္ ၅၂ ႏွစ္အ႐ြယ္ ဒီအမ်ိဳးသမီးႀကီးဟာ Esthesioneuroblastoma ဆိုတဲ့ေရာဂါ ဆန္းတမ်ိဳးကို ခံစားေနခဲ့ရတယ္၊ ဒီေရာဂါက ႏွာေခါင္းအတြင္းမွာ ျဖစ္တတ္တဲ့ က်ဴမာ (tumor) တမ်ိဳးပါ၊ ဒီက်ဴ မာက ရင့္ၿပီးႀကီးထြားလာတဲ့အခါ သူ႔ရဲ႕တြန္းအားေၾကာင့္ မ်က္လံုးကပါ ေယာင္ကိုင္းၿပဴးထြက္ လာခဲ့တယ္၊ အဆ မတန္ ေယာင္ကိုင္းေနတဲ့ အဲဒီမ်က္လံုးနဲ႔ ျပန္႔ကားေဖာင္းထြက္လာတဲ့ ႏွာေခါင္းက ေက်ာင္းဆရာမေဟာင္းျဖစ္ တဲ့ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးႀကီးကို ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္သြားေစခဲ့ေတာ့တယ္၊ သိပ္မၾကာမီမွာပဲ မ်က္စိအလင္းပါ ကြယ္ သြားခဲ့ရတယ္၊ ဘဝဟာ အဓိပၸါယ္ မဲ့သထက္ မဲ့ခဲ့ရၿပီေပါ့...၊

ဘယ္လိုမွ ကုစားလို႔မရတဲ့ ေရာဂါကို လြယ္ထားရတဲ့ Chantal (ေ႐ွာ္န္တားလ္) ဟာလူ႔ေလာကႀကီးမွာ ဆက္ၿပီး အသက္ မ႐ွင္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ သူဟာ ျပင္သစ္သမၼတအထိ စာေရးၿပီးေတာ့ သူ႔ဘဝကို ေဆးပညာအကူအညီနဲ႔ အဆံုးသတ္ ဖို႔ေတာင္းဆိုပါတယ္၊ အဲဒီမွာ အာဏာပိုင္အဖြဲ႔အစည္းအၾကား၊ သတင္းမီဒီယာအၾကား အေတာ္ ေလးဂယက္႐ိုက္ သြားတယ္၊ သူ႔ေတာင္းဆိုခ်က္ကို လိုက္ေလ်ာဖို႔ သင့္, မသင့္ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေပါ့၊ ကံၾကမၼာရဲ႕ မ်က္ႏွာသာ ေပးျခင္းမခံရတဲ့ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးႀကီးက ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံက Exit အဖြဲ႔ကိုပါ ဆက္သြယ္ ဖို႔ စဥ္းစားခဲ့ေသးတယ္၊ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူ႔ကိုၾကပ္မတ္တဲ့ ဆရာဝန္ရဲ႕ ေဆးစာကိုသံုးၿပီး အားသိပ္မျပင္းတဲ့ အိပ္ေဆးတခ်ိဳ႕ကို သူဝယ္ လို႔ရခဲ့တယ္၊ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူ႔အတြက္လြယ္သြားၿပီ၊ အဲဒီအိပ္ေဆးေတြ ကိုပဲ မ်ားႏိုင္သေလာက္အမ်ား ဆံုးေသာက္ၿပီး သူအၿပီးအပိုင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ေတာ့တယ္၊

ဒီျဖစ္ရပ္မတိုင္ခင္ ႏွစ္္အနည္းငယ္က အလားတူျဖစ္ရပ္မ်ိဳး က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးခဲ႔တယ္၊ တစ္ရက္မွာ ပ်င္းပ်င္း႐ွိတာနဲ႔ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာ ခ်န္နယ္လ္ေတြ က်ေနာ္ေျပာင္းၾကည့္ေနျဖစ္တယ္၊ အဲဒီမွာ သတင္းမွတ္တမ္းဆန္ဆန္ ျပေန တာတစ္ခုကို သြားႀကံဳတယ္၊ အသက္ ၅၀ ဝန္းက်င္ခန္႔႐ွိမယ့္ လူတစ္ေယာက္ေနာက္ကို ကင္မရာက တခ်ိန္လံုး လိုက္႐ိုက္ေနတာ၊ အိမ္မွာ သူစာေတြေရးေနတာ ျပတယ္၊ ေကာ္ဖီဆိုင္ကို သြားၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေျပာ ႏႈတ္ဆက္တာေတြ ျပတယ္၊ သူ႔အိမ္နားက လယ္ကြင္းေတြဖက္ကို သြားႀကည့္တယ္၊ ညိႇဳ႕မႈိုင္းေနတဲ့ အေဝးက ေတာင္တန္းေတြကို ၾကည့္တဲ့ သူ႔မ်က္လံုးရီေဝေဝေတြကို အနီးကပ္ ႐ိုက္ျပတယ္၊ အစကေန ၾကည့္ရတာလည္း မဟုတ္ေတာ့ မင္းသားမဟုတ္ ဘာမဟုတ္နဲ႔ ဒီလူဟာ ဘယ္သူ ပါလိမ့္လို႔ က်ေနာ္ေတြးေနမိတယ္၊

ေနာက္ခံစကားေျပာနဲ႔ ေနာက္ထပ္ျပကြက္အနည္းငယ္ အၿပီးမွာေတာ့ က်ေနာ္နဲနဲ ဇတ္ရည္လည္သြားခဲ့ၿပီ၊ သူ႔နာမည္က Jean Aebischer ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ကင္ဆာေရာဂါကို ခံစားေနရတဲ့ ေဝဒနာ႐ွင္တစ္ဦးျဖစ္တယ္၊ ကင္ ဆာဆဲလ္ေတြက ဦးေႏွာက္ထဲအထိပါ ၿပန္႔ႏွံ႔ေနၿပီးေတာ့ ဆရာဝန္ေတြကပါ လက္ေလွ်ာ့ထားရတဲ့ လူတစ္ ေယာက္ပါ၊ အဆိုးဆံုးကေတာ့ သူဟာ အေႏွးနဲ႔အျမန္ ကိုမာ(coma)ရမယ္လို႔ သိထားရတာပါပဲ၊ ဘယ္ေတာ့လဲ ဆိုတာသာ အတိအက် မသိရတာ... ကိုမာရၿပီး သတိလစ္မွာကေတာ့ ေသခ်ာေနၿပီ၊ ၿပီးရင္ေတာ့ အၿပီးအပိုင္ ထြက္သြားဖို႔ပဲေပါ့၊

Jean (ေရာန္ လို႔အသံထြက္ပါတယ္) က သူ႔ဘဝရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႔ေတြမွာ ကိုမာနဲ႔ ေမ်ာေနၿပီး ေအာက္စီဂ်င္ တန္းလန္း၊ ဒရစ္ပ္ပိုက္တန္းလန္းနဲ႔ အသက္မ႐ွင္ခ်င္ဘူး၊ အသက္အားျဖင့္ ၅၈ ႏွစ္ပဲ ႐ွိေသးတဲ့သူဟာ ေလာ ေလာဆယ္မွာေတာ့ ဘယ္လိုေရာဂါ လကၡဏာမွ မခံစားရေသးဘူး၊ က်ေနာ္ေနတဲ့ ေနရာကေန တစ္နာရီ ေလာက္ ကားေမာင္းသြားရတဲ့ ေနရာမွာ သူေနပါတယ္၊ ခက္တာကသူ ကိုမာရၿပီး သတိလစ္သြားတဲ့ေနာက္ အဲဒီလိုဘဝနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ဆက္ၿပီးေန,ေနရမယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူမွ က်ိန္းေသမေျပာႏိုင္ဘူး၊ ၿပန္ ေကာင္းလာဖို႔ ဆိုတာေတာ့ ဒီဘဝမွာ သူမေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဒီေတာ့ Jean ကသူ႔ဘဝမွာ အေရးအႀကီးဆံုး လို႔ ဆိုရမယ့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်လိုက္ တယ္၊ အဲဒီကေတာ့ Exit အဖြဲ႔ကိုဆက္သြယ္ဖို႔ပဲ၊

အဖြဲ႔ရဲ႕ ဆရာဝန္ေတြနဲ႔ သူေသခ်ာ တိုင္ပင္တယ္၊ ဆရာဝန္ေတြက သူ႔ကို စဥ္းစားခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးေပးတယ္၊ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတြ႔ဆံုၾကၿပီး ေဆြးေႏြးၾကတယ္၊ Jean ကေတာ့ သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို မျပင္ေတာ့ဘူး၊ ဒီလိုနဲ႔ ဒီေလာ ကႀကီးထဲက သူထြက္သြားမယ့္ ေန႔ရက္နဲ႔အခ်ိန္ကို သူကိုယ္တိုင္ပဲေ႐ြးခ်ယ္လိုက္တယ္၊ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ၊ ၆ ရက္ေန႔...၊ အဲဒီေန႔ မတိုင္ခင္မွာေတာ့ သူလုပ္စရာ ႐ွိတာေတြကို အၿပီးလုပ္တယ္၊ မွာစရာ႐ွိတာမွာ၊ ေတြ႔ရမယ့္ လူေတြနဲ႔ေတြ႔ စသျဖင့္ေပါ့၊ အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္တယ္၊ ေဆာင္းတြင္းကာလရဲ႕ ေအးစက္စက္ ညႇိဳ႕မႈိင္းမႈိင္း ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ Jean ရဲ႕ေနာက္ဆံုးေန႔ရက္ေတြဟာ အံု႔မႈိင္းေျခာက္ေသြ႔ၿပီး လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ရာ ေကာင္း လွတယ္၊

ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ေ႐ြးခ်ယ္ထားတဲ့ ေန႔ဟာ သူ႔ဆီကို ေရာက္လာေတာ့တယ္၊ Exit အဖြဲ႔က သူနာျပဳ ဆရာမတစ္ေယာက္ သူ႔အိမ္ကို ေရာက္လာတယ္၊ Jean နဲ႔သူ႔ရဲ႕ လက္တြဲေဖာ္က ဆရာမကို ေစာင့္ေနၾကတယ္၊ ဆရာမရဲ႕ လာျခင္းဟာ ေကာင္းေသာလာျခင္းလို႔ ေျပာလို႔မရသလို မေကာင္းေသာလာျခင္းလို႔လည္း ေျပာလို႔မရ ျပန္ဘူး၊ မွတ္တမ္းကားျဖစ္လို႔ ဘယ္လိုတီးလံုးမွ ေနာက္ခံမပါဘူး၊ အရာရာဟာ ေျခာက္ေသြ႔တိတ္ဆိတ္ၿပီးေတာ့ ၾကည့္ေနတဲ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မႈိင္းေဝေလးလံလာၿပီး အသက္႐ွဴရတာ မဝဘဲျဖစ္လာတယ္၊ ေလာကထဲ ကမၾကာမီ အခ်ိန္ပိုင္းအတြင္း ထြက္သြားေတာ့မယ့္ လူတစ္ေယာက္၊ သူ႔ကို ထြက္သြားေစမယ့္ သူနာျပဳဆရာမ၊ ေဘးမွာက အဲဒီလူကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ အမ်ိဳးသမီး...၊ သံုးေယာက္လံုးက ဘယ္လိုခံစားခ်က္မွ မပါတဲ့ မ်က္ႏွာေသ ေတြနဲ႔ မိနစ္ေတြကို ျဖတ္သန္းေနၾကတယ္၊

ဆရာမက Jean ကို ေသခ်ာၿပီလားလို႔ ေမးတယ္၊ Jean ကေသခ်ာၿပီလို႔ ျပန္ေျဖတယ္၊ ဒီေတာ့ ဆရာမက ႐ွင္းၿပ တယ္၊ သူ႔ကို ေသာက္ေဆးရည္ ႏွစ္ခုေပးမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပထမတစ္ခုက ေဆးရည္ခႏၶာကိုယ္တြင္း ပ်ံ႕ႏွံ႔ရာမွာ ထိေရာက္လ်င္ျမန္ေစဖို႔ ျဖစ္ၿပီး ဒုတိယတစ္ခုကေတာ့ အိပ္ေဆးရည္ပဲ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပထမေဆးရည္ၿပီးလို႔ ၁၅ မိနစ္ၾကာရင္ ဒုတိယေဆးရည္ကို ေသာက္ရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဲဒါေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ မိနစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားမွာ ျဖစ္တယ္လို႔ ႐ွင္းျပတယ္၊ Jean ကသူ႔ကို ကူညီမယ့္ ေဆးပုလင္းေလး ႏွစ္ခုကို အနီးကပ္ ေသခ်ာၾကည့္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေသာက္ေတာ့မယ္လို႔ ဆရာမကို ေျပာလိုက္တယ္၊

ပထမေဆးကို ေသာက္တယ္၊ `အင္း..အဝင္မဆိုးပါဘူး’ လို႔ သူေျပာတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္ သူ႔ညီေရာက္လာတယ္၊ Jean ကငါသြားေတာ့မယ္လို႔ ေျပာၿပီးသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဖက္ၿပီးႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္၊ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ပါပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ဆိုဖာေပၚျပန္ထိုင္တယ္၊ ဆရာမက ဒုတိယေဆးကိုေပးတယ္၊ Exit အဖြဲ႔ရဲ႕ စည္းကမ္းအရ လူနာကိုယ္ တိုင္ သူ႔လက္နဲ႔သူ ေသာက္ရမွာ ျဖစ္လို႔ Jean ကယူေသာက္လိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ျပန္ထိုင္တယ္၊ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနၾကတယ္၊ တစ္မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာ ဆရာမက ကုတင္ေပၚမွာ လွဲခ်င္လားလို႔ ေမးေတာ့ Jean ကေကာင္းသားပဲဆိုၿပီး အခန္းထဲသြားၾကတယ္၊ ဘယ္သူမွ ဘာစကားအပိုမွ မေျပာၾကဘူး၊ တိတ္ဆိတ္ျခင္းသက္သက္ေအာက္မွာ လူတိုင္းဟာ ကိုယ္လုပ္ရမယ့္တာဝန္ကို ကိုယ္လုပ္ေနၾကသလိုပဲ၊ ကုတင္ ေပၚလွဲၿပီး မၾကာခင္မွာဘဲ Jean ရဲ႕မ်က္လံုးေတြ စဥ္းလာတယ္၊ သူ႔အမ်ိဳးသမီးက ခါးတဝက္ေလာက္အထိ ေစာင္ ၿခံဳေပးလိုက္တယ္၊ အဲဒီမွာ သူအားရပါးရ တစ္ခါသန္းတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေျပာတယ္၊ ` ငါ့ဘဝကို ဒီလိုနည္းနဲ႔ အဆံုးသတ္ရလိမ့္မယ္လို႔ ငါဘယ္တုန္းကမွ မေတြးမိခဲ့ဘူးကြာ ’ ...တဲ့၊ အဲဒီစကားကို ေလးေလးပင္ပင္ေျပာၿပီး သူ အၿပီးအပိုင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္၊ သူ႔ရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ကင္မရာက သူေနာက္ဆံုးမ်က္စိမွိတ္ခ်ိန္အထိ မွတ္တမ္းတင္ထားခဲ့တယ္၊ တခ်ိန္လံုး ေဘးနားမွာ ထိုင္ၿပီးသူ႔ကို ေထြးေပြ႔ထားခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသမီးက သူ႔ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ေပြ႔ပိုက္ၿပီး အိကနဲ က်ိတ္ငိုခ်လိုက္တယ္၊ သူနာၿပဳဆရာမက လက္ေကာက္ဝတ္မွာ ေသြး ခုန္ႏႈန္းစမ္းၿပီး လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ထြက္ခြာမႈကို အတည္ျပဳေပးလိုက္ေတာ့တယ္၊

တကယ္ေတာ့ Jean က ေသရမွာ မေၾကာက္ပါဘူး၊ သူက ေဝဒနာခံစားရမွာကိုပဲ ေၾကာက္တာ၊ ခႏၶာကိုယ္ႀကီး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ယိုယြင္းပ်က္စီးလာတာ၊ ဘာမွလည္း မလုပ္ႏိုင္ဘဲ သူတပါးအေပၚပဲ မွီခုိေနရတာ၊ ျပန္လည္း ေကာင္းမလာႏိုင္ ေသလည္းမေသႏိုင္ဘဲ ဒီလိုပဲ တတိတိနဲ႔ လံုးပါးပါးရမယ့္အျဖစ္၊ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ခ်စ္ခင္သူေတြ ကဝမ္းနည္းေၾကကြဲ ေနရမယ့္အျဖစ္... ဒါေတြကို သူက မလိုလားတာပါ၊

ဒီ documentary ကိုၾကည့္ၿပီး လူေတြၾကားထဲမွာေတာ့ အျငင္းပြားစရာေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ခဲ့ပါတယ္၊ ဒီမွတ္ တမ္းဟာ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြ အထိပါ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားၿပီးေတာ့ ေဆြးေႏြးၾက၊ ျငင္းၾကခုံၾကနဲ႔ေပါ့၊ မွန္တယ္လို႔ေျပာတဲ့ သူနဲ႔ မွားတယ္လို႔ ေျပာတဲ့သူနဲ႔၊ လုပ္သင့္တယ္ဆိုတဲ့ သူနဲ႔၊ မလုပ္သင့္ဘူး ဆိုတဲ့သူနဲ႔... ဂယက္ကေတာ့အေတာ္ ေလး႐ိုက္ခတ္ က်န္ခဲ့တယ္၊ Exit အဖြဲ႔ေပၚမွာ ေဝဖန္႐ွဳတ္ခ် မႈေတြကလည္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေပါ့၊ ဒီအဖြဲ႔စတင္ တည္ေထာင္ကတည္းက ျပစ္တင္ေဝဖန္ ခံခဲ့ရတာ ဒီေန႔ထက္ထိပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ လြတ္လပ္ခြင့္ကို အေတာ္ေလးအေရးေပးတဲ့ ဆြစ္ဇာလန္လုိ ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဒီအဖြဲ႔ဟာ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ဒီလိုကိစၥ မ်ိဳးေတြကို တရားဝင္ ကူညီေပးလ်က္ပါ၊ ဒါဟာ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဘဝျဖစ္ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အတြက္အသက္ သာဆံုး ထြက္ေပါက္ကို ကိုယ္တိုင္ေ႐ြးခ်ယ္တာျဖစ္လို႔ ဥပေဒေၾကာင္းအရ တားျမစ္စရာ မ႐ွိပါဘူး-တဲ့၊

စိတ္ဓါတ္ျပင္းထန္သူတခ်ိဳ႕ကေျပာပါတယ္၊ “ ဝင္လာခြင့္ကို ငါတို႔မေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ရဘူး၊ ထြက္ခြာခြင့္ကိုေတာ့ အနည္း ဆံုး ငါတို႔ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ ရသင့္တာေပါ့၊ ညႇိဳးေရာ္ခံစားၿပီး အလိုမတူဘဲ လူးလွိမ့္ထြက္သြားရတာနဲ႔စာရင္ ကုိယ့္သ ေဘာနဲ႔ကိုယ္ေ႐ြးခ်ယ္တဲ့ ထြက္ေပါက္ကေနပဲ ေအးေအးသက္သာထြက္သြားခ်င္တယ္ ” တဲ့၊ စဥ္းစားစရာပါပဲ၊ ထြက္ခြာခြင့္ဟာ ဒီေလာကမွာ က်ေနာ္တို႔ရ႐ွိတဲ့ မ်ားစြာေသာ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ေတြထဲက တစ္ခုဟုတ္ရဲ႕လား? ဝင္လာဖို႔ကို ေ႐ြးခြင့္ မရခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ ထြက္သြားဖို႔ကိုေကာ တကယ္ပဲ ေ႐ြးခြင့္ ရသင့္ပါရဲ႕လား? ဒါက ေတာ့ ထြက္ေပါက္႐ွိရာဆီ သြားၾကတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ျဖတ္သန္းႀကံဳေတြ႔ခဲ့တာေတြရယ္၊ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ ႐ုပ္ခံစားမႈ၊ စိတ္ခံစားမႈ ေတြနဲ႔အတူ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းမႈ ႐ႈေထာင့္ေတြေပၚမူတည္လို႔ ျမင္ေထာင့္ေတြဟာလည္း ကြဲျပားသြားမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ။


ညီလင္းသစ္
၁ ဧၿပီ၊ ၂၀၀၉