ခုတေလာဆီမွာ …

ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ေတြမွာ အိပ္ေနတာ နည္းနည္းၾကာေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြဆီ သြားလည္ၿပီး ႏႈိးစက္နာရီေလးေတြ လက္ေဆာင္ လိုက္ေပးတယ္၊ ထၾကပါ ေပါ့ေလ၊ သူမ်ား ထခ်င္မွန္း မသိ၊ မထခ်င္မွန္း မသိနဲ႔၊ အတင္းႀကီးပဲ၊ အလိုက္ကန္းဆိုး မသိတတ္ပံုမ်ား...၊ အဲဒီလို အေပးေကာင္းလို႔ ႏႈိးစက္နာရီ အားလံုးကုန္သြားၿပီး ကိုယ့္အတြက္ေတာင္ မက်န္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒါေၾကာင့္ အခုမွပဲ လူးလဲထလာရတာ..၊ အင္း.. ေနေတာင္ အေတာ္ျမင့္ေနပါ ေပါ့လား၊ း)

အမွန္က ဒီလိုဗ်၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္က က်ေနာ္ နည္းနည္းေနမေကာင္း ျဖစ္ေနခဲ့တာ...၊ တညေန ဒိုဂ်ိဳ (dojo)က အျပန္မွာ ေခြ်းနဲ႔ ျပန္ၿပီး အေအးမိသြားပံု ရတယ္၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ နည္းနည္း ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္နဲ႔..၊ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုပဲ ေနလိုက္တယ္၊ ည အိပ္ခါနီးက်ေတာ့ ကိုယ္ေတြ လက္ေတြပါ ကိုက္ခ်င္ သလိုလို..၊ အင္း.. ေသခ်ာသလိုေတာ့ ႐ွိလာၿပီ၊ တုပ္ေကြးမ်ားလား မသိဘူး ဆိုၿပီး က်ေနာ္ ဝမ္းသာသြားတယ္၊ တကယ္ပါ..၊ ေနမေကာင္း မျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာေတာ့ တခါတေလေလး မအီမသာ ျဖစ္ရင္ေကာင္းမွာလို႔ ေတြးေနတတ္တာ..၊ ဥပမာ- တုပ္ေကြးလိုမ်ိဳး ေကြးေနရတာ ဘယ္ေလာက္မိုက္သလဲ၊ ဒူးဆစ္၊ တံေတာင္ဆစ္ေတြမွာ တဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔၊ လက္ေခ်ာင္းေတြကလည္း အားမ႐ွိ လို႔ လက္သီးေတာင္ တင္းတင္းမဆုပ္ႏိုင္..၊ အဲဒီလို ဖီလင္မ်ိဳးကို က်ေနာ္ ႀကိဳက္တယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဝမ္းသာမိသလိုလို ျဖစ္သြားတာ..၊ အဲ..ေခါင္းေတြကိုက္၊ အဖ်ားေတြ အရမ္းႀကီးေန တာေတာ့ သိပ္မလိုခ်င္ဘူး၊ ဒီလိုနဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ခင္မွာဘဲ လည္ေခ်ာင္းေတြပါ နာလာတာ သတိ ထားလိုက္မိတယ္..၊ အိုေက.. ေသခ်ာၿပီ၊ Welcome on board မစ္စတာ တုပ္ေကြး...၊

က်ေနာ္ ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းက ေနမေကာင္းျဖစ္လို႔ ကိုယ္ပူ႐ွိန္ အရမ္းတက္တဲ့အခါ ကေယာင္ကတမ္း ျဖစ္ေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ အဖ်ားႀကီးတဲ့အခါတိုင္း ျမင္ရတတ္တဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုကို က်ေနာ္အခုထိ မွတ္မိေနတယ္၊ အဲဒါက ေပါင္မုန္႔လိုလို အလံုးႀကီးတစ္ခု...၊ ဂ်ံဳၾကမ္းနဲ႔ နယ္ထားသလို အညိဳပုပ္ေရာင္ ေပါင္မုန္႔ၾကမ္းႀကီး တစ္လံုးက ဟိုး.. အေဝးတေနရာကေန က်ေနာ့္္မ်က္ႏွာနား တျဖည္းျဖည္း နီးလာေလ့ ႐ွိတယ္၊ တကယ္တမ္း နီးလာေတာ့ မ်က္ႏွာျပင္မွာ ဆူးခြ်န္ေတြ ပါတဲ့ အမည္းေရာင္ အလံုးႀကီးတစ္ခု ျဖစ္သြားေလ့ ႐ွိတယ္၊ ေဆးပညာ စာအုပ္ေတြ မွာ ဗိုင္းရပ္စ္ေတြကို ဆြဲထားတဲ့ပံုနဲ႔ အေတာ္ဆင္ပါတယ္၊ အဲဒီေကာင္ႀကီး က်ေနာ့္မ်က္ႏွာနား ကပ္လာတဲ့အခါ က်ေနာ္အၿမဲတမ္း ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေအာ္ဟစ္ေလ့ ႐ွိတယ္၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ အရမ္းအဖ်ားႀကီးတာမ်ိဳး မျဖစ္ေတာ့လို႔ အဲဒီ ေပါင္မုန္႔ႀကီးကို မေတြ႔ရေတာ့ေပမယ့္ သူပါဝင္ခဲ့တဲ့ ဇတ္ဝင္ခန္္းေတြ ကို မွတ္္မိေနဆဲပါပဲ၊ သူကေတာ့ က်ေနာ္ အႀကီးအက်ယ္ ေနထိုင္မေကာင္း ျဖစ္မယ့္အခ်ိန္ကို ကန္႔လာကာ ေနာက္ကြယ္ တေနရာကေန ပုန္းေအာင္းရင္း ေစာင့္ဆိုင္းေနမယ္ ထင္ပါရဲ႕...၊

ဒါနဲ႔ ေနာက္တေန႔မနက္ ႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္တကိုယ္လံုးဟာ ကိုင္႐ိုက္ထားသလို ေညာင္းညာေနခဲ့ တယ္၊ ကိုယ္ပူ႐ွိန္မ်ား ႐ွိေန မလားလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလး နည္းနည္းနဲ႔ အဖ်ားတိုင္းၾကည့္ေတာ့ ပံုမွန္ပဲ၊ က်ေနာ္ နည္းနည္းစိတ္ညစ္သြားတယ္၊ အဖ်ားေသြး႐ွိရင္ အလုပ္ကေန ခြင့္ယူဖို႔ ႀကံစည္ထားတာကိုး၊ အခုေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ကိုက္ခဲ႐ံုေလာက္နဲ႔ ခြင့္ယူဖို႔ လိပ္ျပာမသန္႔တာနဲ႔ အလုပ္သြားဖို႔ပဲ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္၊ အလုပ္မွာ ပင္ပန္းၿပီး ဖ်ားခ်င္ ဖ်ားလာမွာေပါ့၊ မဟုတ္ဘူးလား...၊ အဲဒီလို အေတြးနဲ႔ အလုပ္သြားတယ္၊ အလုပ္မွာ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ ထပ္ျဖစ္လာၿပီး ဒီတခါေတာ့ ႏွာပါေခ်လာတယ္၊ ဟုတ္လာၿပီ..၊ ဟုတ္လာၿပီ...၊ ဒါနဲ႔ ညေန အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ အဖ်ားတိုင္း ၾကည့္ေတာ့ ဒုံရင္းက ဒံုရင္းပဲ၊ အပူခ်ိန္က ၃၇ ဒီဂရီ ဆဲလ္စီးယပ္စ္ ဝန္းက်င္မွာပဲ ႐ွိေနတယ္၊ ငါ့ႏွယ္ေနာ္...၊ အဖ်ားေလး နည္းနည္းေလာက္ မ်ား ႐ွိမလားလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ကာမွ...၊

ဖတ္ဖူးတဲ့ မဂၢဇင္း ဝတၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ကို သတိရမိတယ္၊ ဘယ္သူ ေရးခဲ့မွန္းေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး၊ ဇတ္လမ္းကို မွတ္မိသေလာက္ ေျပာရရင္ တခါတုန္းက လူတစ္ေယာက္ဟာ သႀကၤန္တြင္းမွာ လူေတြေရပက္၊ ေပ်ာ္ပါးၾကတာ၊ အုပ္စုလိုက္ လည္ပတ္၊ ေအာ္ဟစ္ၾကတာ ေတြကို နည္းနည္းမွ ၾကည့္မရဘူး၊ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဒီလို ေရေတြနဲ႔ ေလာင္းေနတာဟာ ဘာအဓိပၸါယ္မွ မ႐ွိဘူးလို႔ သူကယူဆတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ သႀကၤန္တြင္း တစ္ရက္မွာ သူအျပင္ကို သြားရဖို႔ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ျဖစ္လာေတာ့တယ္၊ သူက လံုးဝ ေရအစို မခံခ်င္ဘူး၊ ကိစၥကလည္း မျဖစ္မေန သြားကို သြားရမယ့္ ကိစၥ...၊ ဒါနဲ႔ သူလည္း တထိတ္ထိတ္နဲ႔ပဲ ထြက္လာခဲ့တယ္၊ လမ္းမွာ သူ႔ကို ေရပက္ဖို႔ ေျပးလာတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ပထမဦးဆံုး ေတြ႔တယ္၊ ကေလး သူ႔အေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့ သူက လက္ကာျပ လိုက္တယ္၊ ႐ုတ္ တရက္ဆိုေတာ့ ကေလးလည္း ေၾကာင္သြားတယ္၊ အဲဒီလို ေၾကာင္သြားတာကို အခြင့္ေကာင္း ယူၿပီး ကေလး,ေလးရဲ႕ ေရခြက္ကို ပုတ္ခ်ပစ္ၿပီး သူထြက္လာလိုက္တယ္၊ ကေလးက အေနာက္မွာ ငိုၿပီး က်န္ေနခဲ့ ခ်ိန္မွာ သူက ေအာင္ႏိုင္သူ တစ္ေယာက္လို လွစ္ကနဲ ၿပံဳး လိုက္တယ္၊

သိပ္မၾကာဘူး၊ အေ႐ွ႕မွာ ေကာင္မေလး သံုးေလးေယာက္ ေရခြက္ေလးေတြနဲ႔ ေစာင့္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေ႐ွ႕ မေရာက္ခင္မွာဘဲ လမ္းခ်ိဳးေလး တစ္ခုထဲ ခ်ိဳးဝင္ၿပီး သူ ေ႐ွာင္ထြက္ႏိုင္ခဲ့တယ္၊ လမ္းမႀကီးေပၚ ျပန္တက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ ေရႁပြတ္ေလးေတြနဲ႔ ေျပးလာတာကို မ်က္စိထဲ ရိပ္ကနဲ ျမင္လိုက္လို႔ သူ ထြက္ေျပးတယ္၊ ကေလးနဲ႔လူႀကီး ေျခလွမ္းခ်င္း ကြာေတာ့ ဟိုေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္လည္း မေက်မနပ္နဲ႔ က်န္ခဲ့တယ္၊ အဲ.. သူကေတာ့ အေတာ္ေလး ေက်နပ္ေနတယ္၊ အခုထိ ေရမစို ေသးဘူး မဟုတ္လား၊ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူ႔အတြက္ 'အႏၲရာယ္' သိပ္မ႐ွိေတာ့ဘူး၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ကေလးတသိုက္ ေရႁပြတ္ေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ထိုး၊ ႏို႔ဆီခြက္ေတြနဲ႔ ခြက္ေစာင္းခုတ္ေန ၾကတာေတြကို လွမ္းၾကည့္ရင္း သူလည္း စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္သလိုလို ျဖစ္လာတယ္၊ ႐ွိတဲ့ေနရာမွာ ခဏရပ္ၿပီး လူေတြကို လိုက္ၾကည့္တယ္၊ ေရပက္ခံ ကားေတြက ဆူညံေအာ္ဟစ္လို႔၊ လမ္းသြားလမ္းလာ ေတြကလည္း တၿပံဳးၿပဳံးနဲ႔၊ လူတိုင္းလူတိုင္းရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္း သက္သက္ကိုသာ ေတြ႔ေနရတယ္၊ အဲဒီအေပ်ာ္ေတြက အခုဆို သူ႔ကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား ကူးစက္သြားလို႔ သူလည္း ေပ်ာ္လာတယ္၊ အဲဒီမွာပဲ သူ တခုသတိထားမိ သြားတယ္၊ လူေတြအားလံုးက စိုစို႐ႊဲ႐ႊဲနဲ႔ ၿပံဳးေနေပမယ့္ သူကေတာ့ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႔ေသြ႔ႀကီးနဲ႔ ၿပံဳးေနရတာ..၊ စို႐ႊဲေနတဲ့ တေလာကလံုးရဲ႕ အလယ္မွာ သူက တစ္ဦးတည္း ေျခာက္ေသြ႔လို႔...၊ သူ႔စိတ္ေတြ တမ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္၊ ေလာကနဲ႔ သူနဲ႔အၾကားမွာ စည္းျခားေနသလို ခံစားရတယ္၊ သူက အေျခအေန အခ်ိန္အခါအလိုက္ အမ်ားနည္းတူ စီးေမ်ာမေနဘဲ တစ္ေယာက္ထဲ ကန္႔လန္႔ႀကီး တင္က်န္ေနခဲ့ သလိုပဲ၊ သူ လူေတြနဲ႔ တသားတည္း ျဖစ္ခ်င္ လာခဲ့ၿပီ...၊ ေရစိုခံခ်င္ ေနခဲ့ၿပီ ...၊

အဲဒီအခိုက္မွာပဲ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္႐ွိမယ့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေရပံုးေလးနဲ႔ ေျပးလာတာ ေတြ႔တယ္၊ ဒီတခါေတာ့ သူ ထြက္မေျပးဘဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး တဖက္ကို လွည့္ေနခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးက သူ႔ကို ေက်ာ္သြားၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို သြားေလာင္းတယ္၊ သူ နည္းနည္းေတာ့ ႐ွက္သြားတယ္၊ ဒါနဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း ေရႁပြတ္ေတြနဲ႔ ကေလးတအုပ္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ကေန လာေနတာ ေတြ႔ျပန္ေရာ၊ ကေလးေတြကို အေဝးႀကီးကေန သူၿပံဳးျပထားရင္း ဆက္ ေလွ်ာက္လာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ နီးေတာ့မွ ကေလးေတြက တဖက္လမ္းက တျခားကေလးအုပ္ကို ေရႁပြတ္ခ်င္း ၿပိဳင္ထိုးဖို႔ လမ္းကူး သြားလို႔ သူ 'ဟာ' သြားတယ္၊ စိတ္ဓါတ္လည္း က်သြားတယ္၊ ေရစိုခ်င္ပါတယ္ ဆိုမွ ဘယ္သူမွ မပက္ၾကဘူး၊ အဲဒီတုန္းမွာ အုန္းလက္မ႑ပ္တစ္ခုကို ခပ္ေဝးေဝးမွာ သြားေတြ႔တယ္၊ ေရပံုးေတြ၊ ေရပိုက္ေတြ ကိုယ္စီနဲ႔..၊ သူ ဝမ္းသာအားရ ခ်ီတက္သြားတယ္၊ ဒီတခါေလာက္ ေသခ်ာတာ ဘယ္ ႐ွိေတာ့မွာလဲ ဆိုတဲ့ အားတက္မႈေတြနဲ႔..၊ အနားေရာက္ေတာ့ မ႑ပ္ေ႐ွ႕ ဆင္းေလွ်ာက္ဖို႔ ႀကံေနတုန္း ေရပက္ခံကားတစ္စင္း ဝင္လာတာနဲ႔ သူ လက္ေလွ်ာ့ လိုက္ရတယ္၊ ကိစၥ မ႐ွိဘူး၊ မ႑ပ္အေနာက္က ပတ္ေလွ်ာက္လည္း တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ လွမ္းပက္မွာပဲ ဆိုၿပီး သူ ေကြ႕ေလွ်ာက္လာတယ္၊ ရင္ေတြလည္း ခုန္လို႔..၊ ဒါေပမယ့္ မ႑ပ္သာ ေက်ာ္သြားတယ္ ဘယ္သူမွ လွမ္းမပက္ဘူး၊ မ႑ပ္ေဘးမွာ ရပ္ေစာင့္ ေနတယ္၊ ဒါလည္း ဘယ္သူမွ လာမပက္ၾကဘူး၊ အားလံုးက ကားေတြကိုပဲ မဲေနၾကတယ္၊ သူ အႀကီးအက်ယ္ ဝမ္းနည္းသြားတယ္၊ ေဘးနားမွာ ေရေတြ တဗြမ္းဗြမ္း ေလာင္းေနၾကေပမယ့္ သူကေတာ့ ေျခာက္ေျခာက္ႀကီး..၊ ဒီေလာက္ေသခ်ာတဲ့ မ႑ပ္လို ေနရာမွာေတာင္ မစိုခဲ့ဘူး ဆိုေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာ အပယ္ခံ၊ အက်ဥ္ခံလို႔ ခံစားလိုက္ရတယ္၊ လူေတြက သူ႔ကို ေရမေလာင္း ခ်င္ၾကေတာ့ဘူးလား၊ သူ လက္ေလွ်ာ့လိုက္တယ္၊ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ၿပီး ဝမ္းနည္းပက္လက္နဲ႔ ေလွ်ာက္လာတုန္း ဗြမ္းကနဲ အသံနဲ႔အတူ သူ႔တကိုယ္လံုးကို ေရေတြ စိုသြားတယ္၊ ႐ုတ္တရက္ ေရေအးေအးနဲ႔ အပက္ခံရလို႔ လန္႔ဖ်ပ္ၿပီး ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရပက္ခံ ကားေပၚက တစ္ေယာက္က သူ႔ကို လက္ျပသြားတယ္၊ သူ အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္၊ အခုမွ ေလာကႀကီးနဲ႔သူ တသားတည္း ျဖစ္သြားခဲ့တာကိုး...၊

ဇတ္လမ္းက ဒီလို အတိအက်ႀကီး မဟုတ္ေပမယ့္ အဲဒီသေဘာပါပဲ၊ အခုလည္း အပူခ်ိန္တိုင္း ျပဒါးတိုင္ကို ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးနဲ႔ ၾကည့္မိတဲ့ က်ေနာ့္မ်က္လံုးေတြက မ႑ပ္ေပၚက ဘယ္သူကမ်ား သူ႔ကို ေရနဲ႔ လွမ္းပက္လိုက္ ပါ့မလဲလို႔ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ႐ွာေနမိတဲ့ အဲဒီလူရဲ႕ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ တူေနမယ္ ထင္ပါရဲ႕...၊ အာဂႏၲဳအဖ်ား ဆိုတာ မျပည့္စံုတဲ့ ေလာကနဲ႔ အားနည္းတဲ့ လူသားကို တသားတည္း ဆက္စပ္၊ သတိရေစမယ့္ တံတားကေလး တစ္ခု မ်ား ျဖစ္ေလမလား..၊

ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဖ်ားမ႐ွိလိုက္ဘဲ ႏွာေစးၿပီးေတာ့ပဲ က်န္ခဲ့တယ္၊ ႏွာေစးေနတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရလိုက္ ေသးတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ ႏွာေစးေနၿပီဆိုရင္ ျမင္လည္းျမင္ေန၊ သိလည္း သိသာေနလ်က္နဲ႔ 'မင္း ႏွာစီး(ေစး) ေနတာလား' လို႔ ေမးတတ္ၾကတယ္၊ အေၾကာင္းမသိ ရင္ေတာ့ သနားလို႔ေမးတာ၊ ေဆးၿမီးတိုေလး ေပးခ်င္လို႔ ေမးတာလို႔ ထင္ခ်င္စရာပါပဲ၊ အဲဒါကို 'ေအးကြာ၊ ႏွာစီးေနတယ္' လို႔မ်ား ေျဖမိလို႔ကေတာ့ နာၿပီပဲ၊ အဲဒါဆိုရင္ 'ေၾသာ္..ဟုတ္လား၊ ေအးကြာ.. ကားသမား ေတြကေတာ့ ကားစီးတာပဲကြ' လို႔ ဆက္ေျပာလိမ့္မယ္၊ ကားစီးတာက ကားသမား ဆိုေတာ့ ႏွာစီးတာက... ....၊ အဲ.. 'ႏွာစီး'တာကို ေရးတဲ့အတိုင္း 'ႏွာေစး' လို႔ပဲ အသံထြက္ခ်င္ မိေတာ့တယ္၊ က်ေနာ္က အလုပ္ကို စက္ဘီးနဲ႔သြားတာမို႔ ကားလည္းမစီးသလို ႏွာလည္း မေစးေတာ့ပါဘူး...။ ။ း)

ညီလင္းသစ္
၁၄ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၁