စိတ္ကူးနရီ

ေက်ာင္းသားဘဝကတည္းကေန အခုထက္ထိအဆက္အသြယ္မပ်က္တဲ့က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ေဝမိုး ေအာင္လည္း တစ္ေယာက္အပါအဝင္ပါ၊ သူနဲ႔က်ေနာ္နဲ႔ ဘယ္တုန္းကတည္းက စ,သိခဲ့ၾကတာလည္းလို႔ အခုျပန္ စဥ္းစားေတာ့ ခပ္ဝါးဝါးရယ္...၊ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ ၅ တန္းေလာက္ကတည္းက စၿပီးမ်က္မွန္းတန္းမိ ေနၾကတာျဖစ္မယ္၊ က်ေနာ္က ေက်ာင္းဘင္ခရာတပ္ဖြဲ႕ထဲလည္း ဝင္ခဲ့ဖူးေတာ့ အဲဒီမွာသူနဲ႔ စ,သိခဲ့တာပဲျဖစ္ မယ္၊ သူက ဘင္ခရာထဲမွာ က်ေနာ့္ထက္ေစာၿပီး ေရာက္ေနတာကိုး...၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္လာတာကေတာ့ ၁၀ တန္းေရာက္မွပါ၊ အဲဒီက်မွ သူနဲ႔က်ေနာ္နဲ႔ တစ္ခန္းထဲ၊ ေ႐ွ႕ဆင့္ေနာက္ ဆင့္ထိုင္ျဖစ္ၾကတာ...၊

ထားပါ၊ ေျပာခ်င္တာက ကဗ်ာ...၊ ဒီေကာင္နဲ႔က်ေနာ္နဲ႔ အတူတူရင္ခုန္ၾကတာေတြထဲမွာ ကဗ်ာလည္းပါတယ္၊ သူေရးတဲ့ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြကို က်ေနာ္ႀကိဳက္တာမ်ားတယ္၊ က်ေနာ္က ေလးလံုးစပ္နဲ႔ နေဘထပ္ေတြၾကားမွာပဲ ႐ွိေနတုန္း ဒီေကာင္ကက်စ္လစ္တဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ လွပလြန္းတဲ့ နမိတ္ပံုေတြကို သံုးေနၿပီ၊ မွတ္မွတ္ရရသူ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေခါင္းစဥ္က “ မုဆိုးမက်ီးကန္း ” တဲ့၊ ေခါင္းစဥ္က က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားထဲမွာအေတာ္ ေလးကို စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းေနေတာ့ အားလံုးကဝုိင္းေမးၾကတာေပါ့၊ ပထမေတာ့ ဒီေကာင္ကသိပ္မေျပာ ခ်င္ဘူး၊ ေနာက္ပိုင္းအတင္းေမးၾကေတာ့မွ အဲဒါသူ႔အေၾကာင္းသူေရးထားတဲ့ ကဗ်ာပါ-တဲ့၊ သူဟာငွက္ဆိုရင္ ေတာင္ လွလွပပငွက္တစ္ေကာင္ မဟုတ္ဘဲ အပုပ္အသိုးနဲ႔ စြန္႔ပစ္ပစၥည္းေတြကို ခိုးသုတ္စားရတဲ့ က်ီးကန္းတစ္ ေကာင္ပါ-တဲ့၊ ဘဝနာလိုက္ပံုမ်ား က်ီးကန္းေတာင္မွ လင္မ႐ွိတဲ့မုဆိုးမက်ီးကန္း-တဲ့၊ က်ေနာ္ကေတာ့သေဘာ က်တယ္၊ ဒါေပမယ့္က်န္တဲ့ေကာင္ေတြကေတာ့ သူ႔ကိုေတြ႔တိုင္းမုဆိုးမက်ီးကန္းလို႔ပဲ ေခၚေတာ့တယ္၊ ဒီေကာင့္ မွာ နာမည္တြင္ေတာ့မလို႔ မနည္းျပန္ေတာင္းပန္ယူရတယ္၊

ေနာက္ ႐ွိေသးတယ္၊ ဒီေကာင္ထိ႐ွခံစားလြယ္ပံုမ်ား က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လို႔ ဗ်စ္ ရည္မွီဝဲၾကတဲ့အခါတိုင္း သူ႔မွာအၿမဲလိုလို ငိုရတယ္၊ နဲနဲေလးရီေဝလာၿပီဆိုရင္ သူ ကေလးဘဝတည္းက လက္႐ွိ ကာလအထိ ၾကားဖူး၊ ၾကံဳဖူးခဲ့တဲ့ ဝမ္းနည္းစရာေတြက ေခါင္းထဲေရာက္လာေရာ...၊ အဲဒီအခါမွာ မ်က္ရည္ေလး စမ္းစမ္း၊စမ္းစမ္းျဖစ္ရာကေန မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်၊ ဒီကမွတဆင့္ ႐ွိဳက္ႀကီးတငင္ငိုပါေလေရာ၊ သူမွီ႐ံုေလးပဲ မွီလိုက္တဲ့ အဖြားကိုသတိရလို႔၊ သူတို႔လမ္းထဲက ဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္က ထမင္းတစ္နပ္စားရဖို႔အေရး မိုင္ ေပါင္းမ်ားစြာ လမ္းေလွ်ာက္သြားရဖူးတဲ့ အေၾကာင္းကိုသတိရလို႔၊ သူမူလတန္းေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက အျမတ္ တႏိုးကိုင္ခဲ့တဲ့ ခဲတံေလးေပ်ာက္သြားတဲ့ အျဖစ္ကိုျပန္ေတြးမိလို႔၊ စသျဖင့္ေပါ့ေလ...သာမန္အခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုမွ သူ မစဥ္းစားတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ခပ္ေထြေထြေလးနဲ႔စဥ္းစားၿပီး ငိုေတာ့တာပါပဲ၊ ပထမပိုင္းေတြတုန္း ကေတာ့ အားလံုးက လန္႔သြားၾကတာေပါ့ေလ၊ သူ ဘာမ်ား ျဖစ္လို႔လဲေပါ့၊ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူ႔ေၾကာင္းကိုအားလံုးကသိ သြားေတာ့လည္း ႐ိုးသြားတာေပါ့ေလ၊ ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သူ႔ကိုနာမည္ေကာက္ေပးလိုက္တယ္၊ ဒီ ေကာင္က ကဗ်ာလည္းေရးတယ္၊ ငိုလည္းငိုတယ္ဆိုေတာ့ ‘ကဗ်ာငို’ တဲ့...၊

စိတ္ကူးနရီ ဆိုတာက်ေနာ္ႀကိဳက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေဝမိုးေအာင္ရဲ႕ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ၊ တစ္ရက္ ဒီေကာင္လွည္းတန္း ကားမွတ္တိုင္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနတုန္း ေန႔လည္ခင္း ေနေရာင္ျခည္တန္းေတြရဲ႕ ျပဳစားမႈေအာက္ မွာ ျဗဳန္းဆိုရလိုက္တဲ့ အေတြးစ,ေလးေပါ့၊ လွပ,က်စ္လစ္,သိမ္ေမြ႔တဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါပဲ၊ ခံစားၾကည့္ပါဦး။


စိတ္ကူးနရီ

က်စ္ဆံၿမီးရဲ႕ သမီးပ်ိဳေရ
ေဟာဒီ...ဆည္းဆာရဲ႕ စိတ္ကူးပြဲေတာ္မွာ
ငါ မင္းကိုဖိတ္ေခၚပါရေစကြဲ႕၊

ႏူးညံ့တဲ့ ေျမလႊာ
ငါ့ရဲ႕နံေဘး
စႀကၤာဝဠာေရာင္စဥ္ခ်ည္ပန္းပြင့္ေတြနဲ႔
ကိုယ့္ ဥယ်ာဥ္ဆီကိုေပါ့
ငါ့မ်က္ဝန္းေကာင္းကင္ထဲ
ဆည္းဆာရဲ႕အလင္းေမွာ္ေတြ
ႏုသြယ္သြယ္မင့္ခႏၶာမွာ
ကိန္းဝပ္ေတာက္ပဖို႔
ဟန္တျပင္ျပင္နဲ႔
အေတြးေတြကေတာ့ မင္းလာမယ့္လမ္းအထက္
ေဖြးေဖြးလႈပ္
မိုးကုပ္စက္ဝုိင္းရဲ႕အေနာက္တံခါးဟာ
ေခါင္းေလာင္းထိုးေနၿပီပ...၊

ခႏၶာအႏွံ႔ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လူး
ေျပးလႊားဟစ္ေအာ္လို႔
မင္းရဲ႕ အၾကည့္ေတြနဲ႔ ၾကပ္စီးခံရဖို႔
ႏွလံုးသားက ဖိတ္ေခၚေနပါရဲ႕...
ပန္းႏုေသြးေတြ နစ္ျမဳပ္ေနတဲ့
မင္းရဲ႕ပါးျပင္မွာ
ေငြရည္ပါးကြက္လူးဖို႔
ေငြလဝန္းလည္း ေရာက္လာမယ္
ဒါဟာ ညဦးရဲ႕အိမ္ျပန္လက္ေဆာင္ေပါ့၊

လွမ္းခဲ့စမ္းပ
က်စ္ဆံၿမီးရဲ႕ သမီးပ်ိဳေရ...။

(ေဝမိုးေအာင္)
(2nd December 1995, 2:04 pm)


ညီလင္းသစ္
၄ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၀၈