08 September 2008

က်ေနာ္ႏွင့္ မႏၲေလး


တစံုတေယာက္က က်ေနာ့္ကို ‘ခင္ဗ်ား မႏၲေလးကို ႀကိဳက္လား’ လို႔ေမးခဲ့မယ္ဆိုပါစို႔၊ က်ေနာ့္ အေနနဲ႔ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ စဥ္းစားၿပီးေတာ့မွ ‘အင္း...ႀကိဳက္ပါတယ္’ လို႔ ခပ္ေျဖးေျဖးျပန္ေျဖမိမယ္ ထင္ပါတယ္၊ ဆရာႀကီးျမသန္းတင့္ကေတာ့ ‘ဖုန္ထူျခင္ကိုက္ ပူအိုက္စြတ္စိုတာကလြဲလို႔ မႏၲေလးကို က်ေနာ္ႀကိဳက္ ပါတယ္’ လို႔ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္၊ မႏၲေလး... ...ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ေနာက္ဆံုး မင္းေနျပည္ ေတာ္ျဖစ္ခဲ့ရာၿမိဳ႕၊ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ဒုတိယၿမိဳ႕ေတာ္ (အဲ..ဒုတိယၿမိဳ႕ေတာ္ေဟာင္း လို႔မ်ားေခၚရမလား ပဲ၊ ရန္ကုန္က ၿမိဳ႕ေတာ္ေဟာင္းျဖစ္သြားေတာ့ သူကေကာလက္႐ွိ ဒုတိယၿမိဳ႕ေတာ္ပဲလား၊ ဒါမွ မဟုတ္တဆင့္က်ၿပီး တတိယၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္သြားလား)...၊ သူနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဆရာျမႀကီး ေျပာသြား တာကိုေတာ့ က်ေနာ္ သေဘာတူပါတယ္၊ အဲဒီၿမိဳ႕က က်ေနာ့္ကိုစိတ္ခံစားမႈေတြ ေတာ္ေတာ္ေပးႏိုင္ တဲ့ၿမိဳ႕ပါပဲ၊

ရန္ကုန္မွာေမြး၊ ရန္ကုန္မွာႀကီးတဲ့က်ေနာ္က မႏၲေလးကို အသက္ ၂၃ ႏွစ္ျပည့္တဲ့အထိ မေရာက္ဖူး ပါဘူး၊ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ ၁၀ တန္းေအာင္ကတည္းက မႏၲေလးကို သြားခ်င္ေနခဲ့တာပါ၊ ဒါေပ မယ့္က်ေနာ့္အမ်ိဳးထဲမွာ မႏၲေလးမွာေနတဲ့လူ တစ္ေယာက္မွမ႐ွိတဲ့အျပင္ ဘယ္မန္းသားကမွလည္း က်ေနာ္နဲ႔လာၿပီး သူငယ္ခ်င္းမျဖစ္ခဲ့ပါဘူး၊ ဒီလိုပဲသြားၿပီး ဟုိတယ္မွာတည္းဖို႔ဆိုတာေတာ့ ဝင္ေငြ ေကာင္းေကာင္းမ႐ွိတဲ့ က်ေနာ့္လိုေကာင္အတြက္ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ခဲ့ဖူးဘူး၊ မႏၲေလးနဲ႔က်ေနာ္ နဲ႔တျပည္ထဲေနၿပီး အေဝးႀကီးေဝးေနခဲ့ပံုက အဲဒီလို...၊

ဒီလိုနဲ႔ ၂၃ ႏွစ္ေက်ာ္မွပဲ မန္းသားႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ၿပီး သူ႔ေကာင္းမႈနဲ႔မွ ေရာက္ခဲ့ေတာ့ တယ္၊ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္ဧည့္လမ္းၫႊန္အလုပ္,လုပ္ေတာ့မႏၲေလးနဲ႔ ပိုၿပီးရင္းႏွီးလာခဲ့ပါတယ္၊ အဲဒီ လိုက်ေတာ့လည္းေရာက္ျဖစ္လိုက္တာ တစ္လထဲမွာပဲ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ဒါေပမယ့္ေရာက္တိုင္း လိုလိုမွာ မႏၲေလးက က်ေနာ့္ကိုစိတ္ခံစားမႈမ်ိဳးစံု ေပးေလ့႐ွိတယ္၊ တခါတရံေတာ့ က်ေနာ္ဟာေအး ေအးလူလူနဲ႔ မႏၲေလးရဲ႕ အေငြ႔အသက္မွာ ေပ်ာ္ဝင္ေနတတ္ေပမယ့္ တခါတေလေတာ့ မႏၲေလးမွာ က်ေနာ္က ေကာ္တင္ထားတဲ့ပုဆိုး အသစ္စက္စက္ကို ေရမေလွ်ာ္ဘဲ ခါးပံုစထုတ္ၿပီး ဝတ္ထားရတဲ့ လူလိုပဲ၊ ေနရတာ ေထာင့္ေတာင့္ေတာင့္နဲ႔...၊ တျခားၿမိဳ႕ေတြမွာလို တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္မဟုတ္ဘဲ မႏၲေလးမွာ က်ေနာ္ဟာ ေပ်ာ္သလိုလို၊ မေပ်ာ္သလိုလို၊ တခုခုလိုေနသလိုလို၊ မလို သလိုလို၊ ႀကိဳက္ သလိုလို၊ မႀကိဳက္ သလိုလိုနဲ႔...၊ ေစ်းသည္က ကိုယ့္ကိုအေလးခုိးထားလိုက္မွန္းသိသိႀကီးနဲ႔လက္ ဆုပ္လက္ကိုင္ မျပႏိုင္ဘဲ တႏုံ႔ႏုံ႔နဲ႔ အိမ္ျပန္လာရတဲ့ ေစ်းဝယ္တစ္ေယာက္လိုပဲ ခံစားရေလ့႐ွိတယ္၊

မႏၲေလးမွာ က်ေနာ္တို႔လို တနယ္သားေတြ ႀကံဳရတာတစ္ခုကေတာ့ တကၠစီၿပႆနာပါ၊ ဧည့္သည္ ေတြနဲ႔ ခရီးသြားရတဲ့အတြက္ မႏၲေလးေရာက္ရင္ ေတာင္ေျခက Novotel ဟုိတယ္မွာအမ်ားအားျဖင့္ တည္းရေလ့႐ွိပါတယ္၊ အဲဒီမွာတည္းရတဲ့အတြက္ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ ဟိုတယ္တစ္ခုတည္းျဖစ္လို႔ အ လုပ္လုပ္ရာမွာ အဆင္ေျပေပမယ့္ မေျပတာက သြားေရးလာေရးပါ၊ တခ်ိဳ႕ Tour Program ေတြမွာ ေန႔လယ္ခင္းကို အားလပ္ခ်ိန္ေပးထားတာ ႐ွိပါတယ္၊ အဲဒီအခါ ဧည့္သည္ေတြက ဟုိတယ္မွာအနား ယူေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ အခ်ိန္အားေလးရတုန္း ဟိုနားဒီနားထြက္ လည္ဖို႔ ႀကံပါတယ္၊ ဒီေတာ့ စီးစရာက တကၠစီေပါ့၊ မႏၲေလးက တကၠစီေတြရဲ႕ ေစ်းႏႈန္းဟာေတာ္ ေတာ့္ကိုမ်ားပါတယ္၊ ခရီးတိုေလးတစ္ခုကိုပဲ မတန္တဆေပးရတယ္၊ တကယ္ေတာ့သူတို႔လည္း မေတာင္းခ်င္ပါဘူး၊ ရန္ကုန္လိုမဟုတ္ဘဲ ဆီကိုအျပင္ကေနဝယ္ရတဲ့အတြက္ ဒီလိုမွမေတာင္းရင္ မ ကာမိလို႔ပါလို႔ ကားဆရာတစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ကို႐ွင္းျပ ဖူးပါတယ္၊ ဒီေတာ့လည္း ေရာက္တုန္း ေရာက္ခိုက္သြားရေအာင္ ေပးရတာပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ခက္ေနတာက အဲဒီလိုေပးပါ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္ တကၠစီတစ္စီးရဖို႔ အေတာ္ကို မလြယ္တဲ့ကိစၥပါ၊ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း လူတိုင္းကိုယ္စီက အ နည္းဆံုး စက္ဘီးေလးတစ္စီးေတာ့ ႐ွိၾကတဲ့ၿမိဳ႕မွာ တကၠစီ႐ွားတာဟာ သဘာဝက်ပါတယ္၊ သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ဝန္းက်င္မွာ မႏၲေလးက်ံဳးတဝိုက္ သဲႀကီးမဲႀကီးလမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ဧည့္လမ္း ၫႊန္တစ္ေယာက္ကိုမ်ား အမွတ္တမဲ့ေတြ႔ဖူးမယ္ဆိုရင္ အဲဒါက်ေနာ္ပါပဲ၊

Novotel မွာတည္းတိုင္း ညစာတစ္နပ္ကိုေတာ့ ေတာင္ေျခကဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္ဆိုင္မွာက်ေနာ္စား ေလ့႐ွိပါတယ္၊ အဲဒီမွာ ႐ိုး႐ိုးစင္းစင္း ထမင္းသုပ္ေလးျဖစ္ျဖစ္၊ အာလူးထမင္းေလးျဖစ္ျဖစ္ စားရတာ ကိုႀကိဳက္သလို တျခားသြားဖို႔စက္ဘီး၊ ဆိုင္ကယ္မ႐ွိတာလည္း ပါ,ပါတယ္၊ တခါတေလမန္းသား ကားဆရာေတြ ေစတနာေကာင္းရင္ေတာ့ အကင္တန္းဖက္ကို ေရာက္ျဖစ္ေပမယ့္ မ်ားေသာအား ျဖင့္ကေတာ့ ေတာင္ေျခပါပဲ၊ တစ္ရက္မွာေတာ့ ညဖက္ ၈ နာရီခြဲေလာက္ ျခေသၤ့ႀကီးႏွစ္ေကာင္မ်က္ ေစာင္းထိုးက ဆိုင္ေလးမွာ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲ ထိုင္ေနတယ္၊ ေျမပဲထမင္းတစ္ပြဲမွာစားရင္း မႏၲေလးအေၾကာင္းကို က်ေနာ္စဥ္းစားေနမိတယ္၊ က်ေနာ့္ကိုေတြးေစတဲ့မႏၲေလး၊ ေငးေစတဲ့မႏၲ ေလး၊ အုတ္က်စ္ေက်ာ္ေအးမႏၲေလး၊ သီေပါကင္းဝန္တို႔ရဲ႕မႏၲေလး၊ ေဒၚအမာရဲ႕မႏၲေလး၊ ဆိုင္ကယ္ ကိုေခါင္းေထာင္စီးတဲ့မႏၲေလး၊ အသားျဖဴလာတဲ့မႏၲေလး၊ ... ... မႏၲေလး၊ ... ... မႏၲေလး၊

ထမင္းဆိုင္က ျပန္လာေတာ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ က်ေနာ္ေရးျဖစ္တယ္၊ ရင္ထဲမွာ နဲနဲေတာ့ေပါ့သြား သလိုပဲ၊ မႏၲေလးအေၾကာင္းက ေျပာမကုန္ေအာင္ ႐ွိေနမွာပါ၊ သူနဲ႔ပတ္သက္ရင္ေတာ့ခပ္ေလးေလး စဥ္းစားၿပီးမွ `ႀကိဳက္ပါတယ္’ လို႔ေခါင္းညိတ္ေနမိ ဦးမယ္ထင္ပါရဲ႕ ။ ။


မႏၲေလး

ဟိုအရင္တုန္းကေတာ့
‘သိပ္စကားတတ္တဲ့ေကာင္…’ လို႔
ညီအစ္ကိုေတြနဲ႔ယွဥ္ၿပီး အေျပာခံရေနက်
အခုေတာ့ သူ႔မွာ
စကားပီေအာင္ကိုပဲ အႏိုင္ႏိုင္ရယ္၊

သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ
အသားကင္နံ႔ေတြ မႊန္ထူေနလည္း
သူကေတာ့ စတီးလ္ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးကိုပဲ
အာသာငမ္းငမ္း ႐ွိတုန္း
‘ေ႐ႊသြားေတြမ႐ွိမွေတာ့ မကိုက္ႏိုင္ပါဘူး’ တဲ့၊

ဘီးေလးဘီးကို ဂီယာထိုးမစီးႏိုင္ေပမယ့္
ဘီးႏွစ္ဘီးနဲ႔ ေလထုညစ္ညမ္းမႈကို သူကာကြယ္ေနဆဲ
ဝမ္းမနည္းပါဘူး
အစ,ကတည္းက သူ႔အသားကနီစပ္စပ္မွ မဟုတ္ဘဲ-တဲ့၊

တကယ္ေတာ့ သူေနခ်င္တာက
ဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး တဲ့၊
ယဥ္ေက်းမႈေႂကြဇလံုထဲ ဝင္စိမ္ရင္း
‘မွန္လွပါဘုရား’ လို႔ သြားေလသူႀကီးကို
တ, ေနခ်င္ေသးတာ၊

အခုေတာ့
ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ေဘာင္းဘီဆြဲခြ်တ္ၿပီး
လံုခ်ည္ အတင္းစည္းေပးခံရတဲ့ေကာင္ေလ၊
ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားခ်င္တိုင္း
ခါးပံုစကို ျပန္ျပန္စမ္းေနရ၊

႐ွိေသးတယ္...
သူ႔နာမည္နဲ႔ ျဗစ္ရည္ကအေကာင္းဆံုးပါ ဆိုၿပီး
ခဏခဏ နာမည္အလြဲသံုးစားခံရတဲ့ေကာင္
လက္ေတြ႔မွာေတာ့
အကိုကာလသားတို႔ရဲ႕ ဥေပကၡာကို
ခါးစီး ခံေနရသူပါ၊

ဧည့္သည္ေပါင္းစံု ဝင္,ထြက္ေနလည္း
ေတာမေရာက္ ၿမိဳ႕မေရာက္ေကာင္လို႔
အေၾကာင္းသိသူေတြက ေမးေငါ့တုန္း၊

အ႐ိုးကြဲေအာင္ေအးေပမယ့္
အေရစုတ္ေအာင္ ပူတတ္လို႔
အေျပာင္းအလဲ ျမန္လြန္းတဲ့ေကာင္ တဲ့၊
ဥပုသ္ေန႔မနက္ခင္းတိုင္း ဘုရားေတာ့သြားပါရဲ႕
ညေနခင္းက်ေတာ့ ခပ္ေထြေထြ႐ွိျပန္တာမို႔
ျဗဟၼစိုရ္တရားႏွစ္ပါး လက္ကိုင္ထားေပမယ့္
‘အစြန္းႏွစ္ပါး မလြတ္ဘူး’ လို႔ ေဝဖန္ခံရတဲ့ေကာင္ေပါ့ ။



ညီလင္းသစ္
၈ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၀၈

7 comments:

sawdawna said...

good post and poem.....
I have same opinion like you about Mandalay.....

Dr. Yi Yi Win said...

ကြ်န္မက ၂၀၀၁ ထဲမွမႏၱေလးသူ စလုပ္တာေလ။ ဖုန္ထူတာနဲ ့ျခင္ကိုက္တာေလးနဲ ့က မ
ႏၱေလးရဲ ့အားနည္းခ်က္ေလးပါပဲ။ သူက ျမစ္ေရျပင္ရဲ့ေအာက္နည္းနည္းနိမ့္ေနသလိုပဲဆို
ေတာ့ ေရစီးေရလာသိပ္မေကာင္းဘူးေလ။ ဒီေတာ့ျခင္ေတြကေတာ့ နွိမ္လို ့မနိုင္ဘူးထင္ပါ
ရဲ့။ ဖုန္ထူတာကေတာ့ အပူပိုင္းေဒသေတြ ထံုးစံလိုျဖစ္ေနတာ။ ၿမိဳ ့ေတာ္စည္ပင္က လခ
ေကာင္းေကာင္းေပးခိုင္းထားရင္ေတာ့ ဖုန္ေတြမရိွေအာင္လွဲထားၾကမယ္ထင္ရဲ့ ကိုညီလင္း
သစ္ေရ။ အခုလို အေ၀းႀကီးကေန တကူးတက မႏၱေလးကို သတိရသူေတြရိွေနတာသိရ
ေတာ့ မႏၱေလးၿမိဳ ့ႀကီးခုခ်က္ခ်င္းလွပ သာယာသြားေအာင္ကြ်န္မကိုယ္တိုင္လုပ္ပစ္လိုက္
ခ်င္မိတယ္။ အဟား။။အေတာ္လည္း စိတ္ကူးယဥ္တာပဲေနာ္။

ညီလင္းသစ္ said...

ဟုတ္ပ...မယုဝရီေရ...၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕မႏၲေလးကေတာ့ ေျပာလို႔ကုန္ႏိုင္မယ္ မထင္ဘူးဗ်ာ၊ တကယ္တမ္းေျပာရ ရင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျပင္ဖက္မွာ ပထမဆံုးသြားခ်င္တဲ့ၿမိဳ႕ဟာ မႏၲေလးမဟုတ္ေပမယ့္ သူ႔ကိုသတိမရဘဲလည္း မေန ႏိုင္ပါဘူး....။

စူး said...

မႏၱေလးက ျခင္ေပါတယ္လား... ေသခ်ာသတိမထားမိဘူး။
အၾကိမ္ၾကိမ္ေရတြက္လို႔မရေအာင္ ေရာက္ေပမဲ့ ျခင္ကိုကိတာ သိပ္မခံစားရလို႔ပဲလားးး ဘာလားေတာ့ မသိပါဘူး..
မႏၱေလးက ပူတာေတာ့ သိတယ္။ ဖုန္ကေတာ့ တျခားျမိဳ႔ေတြမွာလဲ ထူတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား..ဟင္.။
တကယ္ေသခ်ာမသိခဲ့တာပါ။

hninhnin said...

I've been there for three years(82,83,84).I was SHWE MAN THU(hostal in main).I like the poem . It gave me many thoughts n feeling cos i have not been there since then.

MMT said...

hi hi..

I am one of your blog visitors. I am Mandalay thu. I live in mdy till 2002 since I was born. :)

Amber said...

ႀကိဳက္ပါတယ္