စာသင္ခန္း

အေရာက္အေပါက္နည္းတဲ့
ေျခသံအခ်ိဳ႕တဝက္နဲ႔
အခန္းတံခါးကို ဆြဲအဖြင့္
“ ဝမ္းစာတဖက္ ပညာတဖက္နဲ႔
ဘဝကို စလြယ္သိုင္းၿပီး
အ႐ိုင္းစိတ္ ဝင္ကုန္ၿပီလား ” တဲ့၊
ေက်ာက္သင္ပုန္းက
သူ႔ပါးစပ္ကို
တအားၿဖဲၿပီး ေအာ္ေနတယ္၊

ဘဝရဲ႕ခတ္ကြင္းထဲမွာ
ဒုကၡနဲ႔ အလီလီနာက်င္ေပ်ာ္ပါးလို႔
မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ အသိသညာေလးနဲ႔
ကတိမ္းကပါး မျဖစ္ခင္
“ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကိုသာ ခြ်တ္ခ်လိုက္ရင္
မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္းကလြဲၿပီး
ဘာက်န္မွာလဲ ” တဲ့၊
………………………………
………………………
တိတ္ဆိတ္မႈဟာ ေခါင္းေလာင္းထိုးၿပီး
ေရာက္လာတယ္၊

အမႈိက္စေတြ ႐ႈပ္္ပြက်န္ရစ္... ...
သူ႔ရင္ေခါင္းကိုေသာ့ခတ္ၿပီး
သင္ခန္းစာေတြအားလံုး
အိမ္ျပန္သြားတဲ့ ညေန... ။ ။


(ေဝမိုးေအာင္
ဇန္နဝါရီေနာက္ဆံုးေန႔၊ ၂၀၀၃)