က်ေနာ္ႏွင့္ ထိုေန႔လယ္ခင္းမ်ား

၁၉၉၂ မွာ က်ေနာ္ ၁၀ တန္းေအာင္ေတာ့ အစပိုင္းကာလေတြမွာ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္း မသိဘဲ ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔...၊ အဲဒီကာလေတြမွာ တကၠသိုလ္တက္မယ့္ ေက်ာင္းသားေတြက ေတာင္လိုပံုလို႔၊ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေနာက္ ၂ ႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ တက္ရမယ္လို႔ သိရတယ္၊ ဒါနဲ႔ ဟို သင္တန္းတက္ရႏိုးႏိုး ဒီသင္တန္းတက္ရႏိုးႏိုး ဟိုအလုပ္ဝင္လုပ္ရႏိုးႏိုး ဒီအလုပ္ဝင္လုပ္ရႏိုးႏိုးနဲ႔ ျဖစ္ေနတုန္း က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီးဖြင့္တဲ့ ဗီဒီယိုအေခြအငွားဆိုင္ေလးမွာ ထုိင္ဖို႔ျဖစ္လာခဲ့ ေတာ့တယ္၊

ဆိုင္ကိုအတူ႐ွယ္ယာထည့္ ဖြင့္တဲ့သူငယ္ခ်င္းအားလံုး နီးပါးက ေန႔လည္ဆို အလုပ္လုပ္တဲ့ေကာင္နဲ႔ သင္တန္းတက္တဲ့ေကာင္နဲ႔ ဘယ္သူမွ မအားၾကဘူး၊ ေလာေလာဆယ္ အားေနတာက က်ေနာ္ဆို ေတာ့ ေန႔ပိုင္းဆိုင္ထိုင္ဖို႔ က်ေနာ္ပဲ တာဝန္ယူလိုက္တယ္၊ အဲဒီကာလေတြတုန္းက က်ေနာ္ကဆံပင္ ကိုအ႐ွည္ထားၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတးေရးဆရာတဝက္၊ ကဗ်ာဆရာတဝက္ ေရာထားတဲ့ေကာင္ လို႔ စိတ္ႀကီးဝင္ေနခ်ိန္ေပါ့...၊ ဆံပင္႐ွည္ကလည္း ေက်ာင္းတုန္းကတည္းက ထားခ်င္ေနတာ၊ ဒါေပ မယ့္ အိမ္ကေရာ ေက်ာင္းကပါ တားျမစ္ထားတာနဲ႔ ၿမိဳသိပ္ ေစာင့္စားေန ခဲ့ရတာ၊ ဆယ္တန္း ေအာင္စာရင္းလည္းထြက္ေရာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ အဲဒီေန႔က ဆံပင္ဒီမိုကေရစီ ရတဲ့ေန႔ ျဖစ္ သြားေရာ... ...၊

ဗီဒီယုိအေခြဆိုင္က ေန႔ခင္းပိုင္းဆိုရင္ ဘယ္သူမွ လာမငွားဘူး၊ ဒီေတာ့ အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ကဗ်ာ ဆရာနဲ႔ေတးေရးဆရာကို 50း50 ေရာထားတဲ့ ဆံ႐ွည္ကိုယ္ေတာ္ကအႀကိဳက္ေပါ့၊ ဂစ္တာတစ္လက္ ရယ္၊ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းရယ္၊ စာ႐ြက္တစ္ထပ္ရယ္နဲ႔ သူ႔ေန႔လယ္ခင္းေတြကို ပူပူေလာင္ေလာင္ပဲ မ်ိဳခ်ေလ့ ႐ွိတယ္၊ တခါတေလ သီခ်င္းေလး တပိုင္းတစ၊ တခါတေလ ကဗ်ာေလး တပိုဒ္ႏွစ္ပိုဒ္နဲ႔ အဲဒီလို က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း ေမြ႔ေလ်ာ္တဲ့ ေန႔လယ္ခင္းေတြကို မ်က္စိက်တဲ့ သူတစ္ေယာက္ ေပၚလာတယ္၊ ေဇာ္မင္း…..၊

ေဇာ္မင္းက အရမ္းရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက တစ္ေယာက္၊ သူက ဆယ္တန္းကို က်ေနာ္နဲ႔ အတူတူေအာင္ၿပီး တခါတည္း အေဝးသင္ တန္းတက္လိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ တဖက္ကလည္း ဟို တယ္ႀကီး တစ္ခုမွာ အလုပ္ဝင္လုပ္တယ္၊ ေျပာရရင္ ေဇာ္မင္းက ေတာ္ေတာ္ေျဖာင့္တယ္၊ အသား ျဖဴျဖဴ ႏွာတံေပၚေပၚ မ်က္လံုးေတာက္ေတာက္နဲ႔...၊ ေကာင္မေလးေတြ သေဘာက်ႏိုင္တဲ့ ႐ုပ္ရည္ ပိုင္႐ွင္ဆိုပါေတာ့၊ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ အဲဒါနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ ေဇာ္မင္းက ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ မွ မ႐ွိ႐ွာဘူး၊ သူ႔ဖက္က တဖက္သတ္ လိုက္ႀကိဳက္တဲ့ ေကာင္မေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ ႐ွိပါတယ္၊ ခက္တာက သူက ခ်ိန္လိုက္တာနဲ႔ တဖက္က တျခားတစ္ေယာက္ေနာက္ကို ပါသြားတာ မ်ားတယ္၊

သူငယ္ခ်င္းေတြက သူ႔ကို ‘ မင္းက ႐ူပါပဲ ႐ွိတာ၊ ဗ်ဴဟာမွ မ႐ွိဘဲကြ ’ လို႔စ,ေလ့ ႐ွိပါတယ္၊ အဲဒီအခါ ေဇာ္မင္းက ‘ ငါကိုယ္ႏိႈက္က အခ်စ္ကံေခလြန္းတဲ့ အသည္းကြဲ သမားႀကီးပါကြာ ’ လို႔ ျပန္ေခ်ပေလ့ ႐ွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါပဲ၊ တကယ္ကေတာ့ သူကဒီေလာက္ႀကီးလည္း အေလးအနက္ မဟုတ္ ပါဘူး၊ လူငယ္ ဘာသာဘာဝ ပါးပါးေလး ျဖတ္သန္း႐ံု သက္သက္ပါ၊ တခါမွာေတာ့ ေဇာ္မင္း ကို က်ေနာ္ ကဗ်ာတိုေလးတစ္ပုဒ္ ေရးေပးဖူးတယ္၊ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို ေပးခ်င္တယ္ ဆိုလို႔၊ တကယ္တမ္း နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ေကာင္မေလးနဲ႔လည္းေတြ႔ေရာ သူေၾကာက္ၿပီး မေပးရဲ ေတာ့ဘူး၊ က်ေနာ္တို႔က ဒီအေၾကာင္းကိုၾကားၿပီး ရယ္ေတာ့ သူက ‘ ငါ ေပးမွာပါကြ မင္းတို႔က လည္း၊ ငါက အခ်ိန္ယူေန တာ၊ ထိုးမယ့္ဆင္ ေနာက္တစ္လွမ္း ဆုတ္တဲ့သေဘာ ေပါ့ကြာ ’ လို႔ေျပာ တယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ စိတ္ထင္ သူ႔ဆင္က ေခ်ာက္ကမ္းပါးစြန္းမွာ ေနာက္လွည့္ ရပ္ေနခဲ့ပံုရ တယ္၊ အဲဒီတစ္လွမ္း ဆုတ္ၿပီး ကတည္းက လံုးဝမျမင္ရေတာ့ဘူး၊

အဲဒီ ေဇာ္မင္းက ေန႔လယ္ေန႔ခင္းေတြမွာ က်ေနာ္သီခ်င္းေတြ၊ ကဗ်ာေတြ လက္တည့္စမ္းေနတာကို အကြက္ေကာင္း ေတြ႔သြားတယ္၊ သူက က်ေနာ့္ကဗ်ာေတြကို သူႀကိဳက္ေႀကာင္း၊ သီခ်င္းေတြဟာ လည္းသံစဥ္ဟာ နားမွာခ်က္ခ်င္း စြဲသြားေစေၾကာင္း စသျဖင့္က်ေနာ့္ကို ေျမႇာက္ေပးတယ္၊ ၿပီးေတာ့ မွ သူေတြ႔လာတဲ့ ေကာင္မေလးေတြကို ေပးဖို႔ ဟိုဟာေရးခိုင္း၊ ဒီဟာေရးခိုင္း လုပ္တယ္၊ က်ေနာ္က လည္း သူေျပာတာေတြ မဟုတ္မွန္းသိသိႀကီးနဲ႔ သေဘာေတြက်လို႔...၊ သူေတာင္းဆိုလာရင္ လက္ တည့္စမ္းဖို႔ အသင့္၊ က်ေနာ့္မွာ ေန႔လယ္ခင္းေတြ လံုလံုေလာက္ေလာက္ ႐ွိတယ္ေလ၊ တခါက် ေတာ့ သူ႔အလုပ္က ေကာင္မေလးအေၾကာင္း က်ေနာ့္ကို ေျပာျပၿပီး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ေရးခိုင္းျပန္ တယ္၊ အဲဒီေကာင္မေလးကို သူဆိုျပခ်င္လို႔ ပါေပါ့ေလ၊ အလုပ္မွာ ဂစ္တာမ႐ွိဘာမ႐ွိနဲ႔ သူဘယ္လို ဆိုမလဲ ေတာ့မသိဘူး၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီတေခါက္မွာ က်ေနာ္ကလည္း မုဒ္မဝင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ သီခ်င္းမၿပီးႏိုင္ဘူး၊ ေနာက္ဆံုး မနည္းကို ႀကိဳးစားၿပီး ေရးလိုက္ရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ထံုးစံအတိုင္း က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေဇာ္မင္းက အဖ်ား႐ႉးသြား တာပါပဲ၊

တစ္ရက္မွာေတာ့ သူက ဆိုျပန္တယ္၊ သူတို႔ ႐ံုးနားမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို သူေတြ႔ျပန္ၿပီ တဲ့၊ ေကာင္မေလးက ပါဂ်ဲ႐ိုး အၿမဲစီးတယ္တဲ့၊ အဲဒီေခတ္တုန္းက အခုလို ပရာဒိုတို႔၊ လင္န္းခ႐ုဆာ တို႔ သိပ္မ႐ွိေသးဘူး၊ ပါဂ်ဲ႐ိုးေတြ ေခတ္စားေနခ်ိန္ေပါ့၊ အဲဒီ ပါဂ်ဲ႐ိုးေပၚက ေကာင္မေလးကိုသူေတာ္ ေတာ္ေႂကြေနၿပီ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ ဒီတခါေတာ့ တကယ္အတည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ႔မွာ သတၱိေတြ႐ွိေန ၿပီျဖစ္လို႔ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ေတာ့ ေပးခ်င္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ဖြဲ႔ကာႏြဲ႔ကာနဲ႔ ေျပာၿပီး ေဇာ္မင္းက က် ေနာ့္ကို ကဗ်ာေတာင္းျပန္ေရာ၊ အရင့္အရင္ အေခါက္ေတြတုန္းကလည္း ဒီလိုပဲေျပာၿပီး ေနာက္ဆံုး မွာဘာမွ ျဖစ္မလာတာ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး အသိပါ၊ ဒါေပမယ့္ ေဇာ္မင္းကိုက်ေနာ္လံုးဝ စိတ္မဆိုးပါဘူး၊ သူမေပးတာက သူ႔အပိုင္း၊ သူ႔ႏွလံုးသား ကိစၥ၊ က်ေနာ္ မထိခိုက္ပါဘူး၊ က်ေနာ့္အ တြက္က ကဗ်ာေတြသီခ်င္းေတြ အဖတ္တင္လို႔ ပိုေတာင္ေကာင္းေသးတယ္၊

ဒါနဲ႔ ကဗ်ာေရးေပးမယ္လို႔ သူ႔ကိုက်ေနာ္ ကတိေပးလိုက္တယ္၊ ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ္ ေဇာ္မင္းကို ေနာက္ခ်င္ေနမိတယ္၊ သူ႔ကို ကတိေပးထားတဲ့ အတိုင္းလည္း ကဗ်ာေပးရေအာင္၊ ဒီအျဖစ္အပ်က္ ေလးကိုလည္း အမွတ္တရျဖစ္သြားေအာင္၊ သူ႔ကိုလည္း ေနာက္ရေအာင္ ရည္႐ြယ္ၿပီးက်ေနာ္ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ ခ်ေရးလိုက္တယ္၊ ဒီကဗ်ာကိုလည္း ထင္တဲ့အတိုင္း သူမေပးျဖစ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္က်ေနာ္ တို႔ၾကားမွာေတာ့ အမွတ္တရေလး တစ္ခုျဖစ္ခဲ့တယ္၊ အဲဒီတုန္းကေန႔လယ္ခင္းေတြကို အခုျပန္ ေတြးေတာ့ လြမ္းမိျပန္တယ္၊ တကယ္ပါပဲ…၊ ပူစပ္ပူေလာင္ ေန႔လယ္ခင္းေတြကို တဝတၿပဲ မ်ိဳမ်ိဳခ် ၿပီး လတ္ဆတ္စိမ္းစိုတဲ့ ေပါ့ပါးေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြ ျပန္ျပန္အန္ထုတ္ခြင့္ ရခဲ့တဲ့ကာလေတြပါပဲ ။ ။


ပါဂ်ဲ႐ိုးစီးတဲ့ကဗ်ာ

ေနာက္ဆံုးေပၚ အဆင္အေသြးနဲ႔
ယဥ္ေက်းေနတဲ့ကားထဲမွာ
နင့္ကို ေတြ႔ၿပီးကတည္းက
ငါ့ ႏွလံုးသား
႐ံုးမသြားဘဲ အိုဗာတိုင္ဆင္းခဲ့ရၿပီ၊

ပါဂ်ဲ႐ိုးနဲ႔ ငါ
ဘယ္လိုမွ မနီးစပ္ေတာ့လည္း
နင္စီးတဲ့ ပါဂ်ဲ႐ိုး
တိုးေဝွ႔ေနတဲ့ ဘတ္စ္ကားထဲကေငး
အေဝးေရာက္တဲ့ အထိေပါ့၊

ပါဂ်ဲ႐ိုးရဲ႕ျပတင္း
လတစ္စင္းသာခ်ိန္ကို
ဖူးေတြ႔ခ်င္လို႔
မူးေမ့မွာေတာင္ မေၾကာက္ဘဲ
အ႐ူးဓေလ့လို
ေျပးလိုက္ဖူးပါရဲ႕
ဒါေပမယ့္ ဂီယာဆစ္မ်ားေျပာင္း
အားေကာင္းလွတဲ့ ပါဂ်ဲ႐ိုး
“ ႏိုး ႏိုး ႏိုး ” တဲ့
သေရာ္သြားေလရဲ႕၊

တကယ္ေတာ့
နင္သာ ငါ့ေဘးေရာက္ခဲ့ရင္
ပါဂ်ဲ႐ိုးေပၚက ခ်စ္သူ
‘ ၄၅ ’ အလယ္ခံုမွာ
ငယ္ဂုဏ္ၫႇိဳးေနတာ
မျမင္ရက္ပါဘူး
ဒါေပမယ့္
ယွဥ္တြဲကာ အတူရပ္
ကားက်ပ္တဲ့အရသာ
ဘဝမွာ ခံစားခ်င္စိတ္ကလည္း
ဖိမရ
ကဲ...
ဒြိဟေတြနဲ႔
မ႐ွင္းတတ္ေတာ့လို႔
မိုက္ဇတ္႐ိုက္တဲ့ ဒါ႐ိုက္တာ
ပါဂ်ဲ႐ိုးနဲ႔သာ
တိုက္သတ္လိုက္ပါေတာ့ကြယ္။


ညီလင္းသစ္
၃၀ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၀၈