လူ႐ိုင္းတို႔ရဲ႕ ဧည့္သည္

က်ေနာ္သြားခဲ့ဖူးတဲ့ ခရီးေတြအေၾကာင္း တခါတခါ ျပန္ေတြးမိရင္ ဒီအေၾကာင္းေလးက ရံဖန္ရံခါ ေခါင္းထဲ ေရာက္,ေရာက္လာတတ္ပါတယ္၊ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြက ဘဝမွာ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပန္သြားလို႔ ရေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြ အတြက္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ က်ေနာ္ေျပာျပမယ့္ အဲဒီခရီးက ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္သြားဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ခရီးပါပဲ၊ ဒီခရီးကို သြားခဲ့မိလို႔ ျပန္ေတြးတိုင္း ေက်နပ္ရေပမယ့္ တခါတခါေတာ့လည္း ငါ,အဲဒီကို တကယ္ပဲ သြားခဲ့တာမွ ဟုတ္ရဲ႕လား-လို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဇေဝဇဝါနဲ႔...၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂ ႏွစ္၊ ၁၃ ႏွစ္ ေလာက္က ဆိုေပမယ့္ အေဝးႀကီး ေနာက္မွာ က်န္ေနခဲ့သလိုပဲ၊ ခရီးရဲ႕ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြ၊ ဓါတ္ပံုေတြ လည္း ဘယ္မွာ ျပန္႐ွာရမလဲ မသိေတာ့ဘူး၊ က်ေနာ္ အလည္သြားခဲ့တဲ့ ေနရာက လူအခ်ိဳ႕ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ အိမ္ တစ္အိမ္ပါ၊ တကယ္ေတာ့ အိမ္တစ္အိမ္ဆိုတာထက္ ဂူတစ္လံုးဆိုရင္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္၊ ပိုၿပီး တိတိက်က် ေျပာရရင္ ေက်ာက္ေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းက ေက်ာက္ေခတ္လူသားေတြ ေနခဲ့တဲ့ ျပဒါးလင္း ဂူကိုပါပဲ...၊

၁၉၉၇-၉၈ တဝိုက္ေလာက္က ကေလာၿမိဳ႕ကို က်ေနာ္မၾကာခဏ ေရာက္ေနျဖစ္တယ္၊ အဲဒီမွာေနတဲ့ ထြန္းထြန္းဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ေလာေလာလတ္လတ္ အသိအကြ်မ္းျဖစ္ၿပီးကာစ၊ လူကလည္း အလုပ္မ႐ွိ အားေနတဲ့အခ်ိန္၊ ရာသီဥတုကလည္း က်ေနာ္ႀကိဳက္တဲ့ ခပ္ေအးေအးေဒသ ဆိုေတာ့ ဘာေျပာ ေကာင္းမလဲ၊ ရန္ကုန္နဲ႔ ကေလာက အိမ္ဦးနဲ႔ ၾကမ္းျပင္ပဲ၊ ထြန္းထြန္းကလည္း Trekking ဝါသနာပါေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ကေလာတဝိုက္က ပေလာင္႐ြာမ်ားစြာကို သြားလည္ျဖစ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ပင္းတယ သြားလိုက္၊ အင္းထဲဆင္းလိုက္၊ ေတာင္ႀကီးတက္လိုက္၊ ကေလာမွာ ျပန္အိပ္လိုက္၊ ပေလာင္ေတြဆီ သြားလိုက္နဲ႔...၊ ကေလာတစ္ေခါက္သြားရင္ က်ေနာ့္မွာ ရန္ကုန္ကို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကို မျပန္ႏိုင္ဘူး၊ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ ဂူေတြ အေၾကာင္းေျပာၾကရင္း ျပဒါးလင္း (ပဒလင္း၊ ပဒတ္လႈိင္ လို႔လည္းေခၚပါတယ္) အေၾကာင္းက ပါလာတယ္၊ က်ေနာ္တို႔က မႏုႆေက်ာ္ဝင္း၊ ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညြန္႔ တို႔ရဲ႕လက္ခ်ာေတြ၊ ဦးေအာင္ေသာ္ရဲ႕ ျပဒါးလင္း တူးေဖာ္မႈစာတမ္း၊ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ႕ စာစုေတြ နဲ႔ ဒီဂူကို ရင္းႏွီးေနခဲ့တယ္၊ ေရာက္ေနတာက လည္း ကေလာမွာဆိုေတာ့ ႐ြာငံနားမွာ႐ွိတဲ့ ျပဒါးလင္းနဲ႔လည္း သိပ္မေဝးဘူး၊ ဒီလိုနဲ႔ သိပ္႐ွည္႐ွည္ေဝးေဝး မစဥ္းစားဘဲ သြားမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္၊ သြားမွာက ေလးေယာက္...၊ က်ေနာ္ရယ္၊ ထြန္းထြန္းရယ္၊ ကေလာမွာပဲ ေနတဲ့ ကိုစံခါး (သူ႔နာမည္ အမွန္က ႐ွန္ကာ၊ ေဂၚရခါးကျပား)၊ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္က က်ေနာ္နဲ႔ ပါလာတဲ့ ကိုေပါက္၊ ကိုေပါက္က တိုက္ႀကီးဇာတိ၊ သူက ျပဒါးလင္းမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ အမဲလိုက္တာ ဝါသနာပါ လို႔ ေတာထဲေတာင္ထဲ သြားေနရရင္ ေပ်ာ္ေနတဲ့လူ...၊ သြားမယ္သာ ေျပာတာ၊ က်ေနာ္တို႔မွာ ဘာမွမျပည့္စံု ဘူး၊ က်ေနာ္တို႔က ေ႐ွးေဟာင္းကလည္း မဟုတ္၊ ဘူမိကလည္း မဟုတ္၊ သစ္ေတာကလည္း မဟုတ္၊ စိတ္ဝင္စားလြန္းလို႔သာ သြားၾကမွာ၊ ေဆးဝါးမ႐ွိ၊ လမ္းေလွ်ာက္ဖိနပ္ မ႐ွိ၊ မိုးကာမ႐ွိ၊ သံလိုက္အိမ္ေျမႇာင္ မ႐ွိ၊ ေတာတက္မယ့္ လူတစ္ေယာက္ ႐ွိသင့္တဲ့ဟာ တခုမွ မ႐ွိဘူး၊ ဒါေတြဝယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံလည္း မ႐ွိဘူး၊ ဒီေတာ့ ထြန္းထြန္းကပဲ ဟိုလိုက္ငွား၊ ဒီလုိက္ငွား လုပ္ရေတာ့တယ္၊

အထိုက္အေလ်ာက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေတာ့ ေအာင္ပန္းေစ်းေန႔ကို ေစာင့္တယ္၊ သြားရမွာက ေအာင္ပန္း-႐ြာငံ ေစ်းကားကိုစီး၊ ႐ြာငံမွာ တညအိပ္၊ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ျပဒါးလင္းကို ေျခက်င္ေလွ်ာက္...၊ ဒီလိုနဲ႔ ေစ်းေန႔ ေရာက္လာေတာ့ ကေလာကေန ေအာင္ပန္းကို သြားလိုက္တယ္၊ ဟုိမွာ ေစာေနေသးေတာ့ ေစ်းလက္ဖက္ ရည္ဆိုင္မွာ ထုိင္ေနရေသးတယ္၊ ဆိုင္ေ႐ွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၾကတဲ့ ပအိုဝ့္ေတြ၊ ပေလာင္ေတြကို ေငး ၾကည့္ရင္း လူ႐ိုင္းတို႔ရဲ႕ အေငြ႔အသက္ေတြ ႐ွိရာဆီ သြားမယ့္ခရီးအတြက္ က်ေနာ္ စိတ္လႈပ္႐ွားေနခဲ့တယ္၊ ေ႐ွ႕မွာ ဘာမွ ႀကိဳမျမင္ႏိုင္ဘူး မဟုတ္လား...၊

ေစ်းကြဲခ်ိန္မွာ ႐ြာငံျပန္တဲ့ ဒိုင္နာကားကို စီးရတယ္၊ တစ္စီးတည္းေသာကား..၊ ေခါင္မိုးေပၚက ေယာကၤ်ား ေတြေနရာ၊ ကားထဲမွာက ျခင္းေတာင္းႀကီးေတြ နဲ႔အတူ မိန္းမေတြ ထုိင္ၾကတယ္၊ ႐ြာငံသြားတဲ့လမ္းက ေအာင္ပန္း ပင္းတယလမ္းကေန တဝက္ေလာက္မွာ ဘယ္ဖက္ကို ခြဲထြက္သြားတာပါ၊ ဒိုင္နာကား ေခါင္မိုး ေပၚက ဝက္ၿခံထဲ မွာ ေျခတြဲေလာင္းခ်ထိုင္ရင္း ေအာင္ပန္းကေန ႐ြာငံသြားခဲ့တဲ့ လမ္းျမင္ကြင္းကို ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္ ပါဘူး၊ လမ္း တဖက္တခ်က္က စိုက္ခင္းေတြက အရမ္းလွတယ္၊ ပို႔စကဒ္ေတြထဲက ႐ွဳခင္းမ်ိဳးေတြနဲ႔ ဆင္တယ္၊ ေတာင္ကုန္း ေျပေျပေလးေတြေပၚမွာ စိုက္ခင္းအစိမ္း တထပ္၊ ေျမနီတထပ္နဲ႔၊ တခါတရံ ကုန္းထိပ္မွာ သစ္ပင္ တစ္ပင္တေလ ႐ွိတတ္တယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ တ႐ုတ္ျပည္လုပ္ ေရာင္စံု မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါ ေခါင္းေပါင္း၊ ဝတ္စံုအမည္းေတြနဲ႔ ႐ိုးတံ႐ွည္ ေပါက္တူးကိုင္ ပအို႔ဝ္ ေတာင္သူေတြ လည္း႐ွိတတ္တယ္၊ ေလက လတ္ဆတ္တယ္၊ အဲဒီျမင္ကြင္းေလးကို ျပန္ျမင္ေယာင္တိုင္း ရင္ဘတ္ထဲမွာ ႏူးညံ့တဲ့ နာက်င္ လြမ္းဆြတ္မႈေလးတခု ျဖတ္သန္း၊ တြန္းတိုက္သြားေလ့ ႐ွိပါတယ္...၊

႐ြာငံေရာက္ေတာ့ တခုတည္းေသာ တည္းခုိခန္းမွာ တည္းၾကတယ္၊ နာမည္ေတာ့ ေမ့ေနၿပီ၊ ဒါမွမဟုတ္ နာမည္ မ႐ွိတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ ေက်းလက္တို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ႐ြာမွာဧည့္သည္ ေရာက္တာနဲ႔ နာရီပိုင္း အတြင္း တ႐ြာလံုး သိႏွင့္ၿပီးၿပီ၊ ဘယ္သူေတြလဲ၊ ဘာလာ လုပ္ၾကတာလဲ၊ ဒါဟာ ဒီေနရာမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အတြက္ ေကာင္းသြားတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ညေနေစာင္းေလာက္မွာ ႐ြာလူႀကီးဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ က်ေနာ္တို႔ကို လာေတြ႔တယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ျပဒါးလင္း သြားမယ့္ခရီးမွာ သူလမ္းျပ လုပ္ေပးႏိုင္ တယ္ဆိုတာ လာေျပာတာပါ၊ လမ္းျပခ,က မွတ္မွတ္ရရ က်ပ္ ၂၀၀၀...၊ ဒါနဲ႔ စကားစျမည္ ေျပာၾကရင္း ခရီး စဥ္ကို ေရးဆြဲၾကတယ္၊ ေန႔တဝက္ေလာက္ ေလွ်ာက္ရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ လူသြားလမ္း ႐ွိလို႔ ေတာထြင္ၿပီး သြားစရာ မလိုေၾကာင္း၊ ဂူမွာ ညအိပ္ရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ လမ္းမွာစားမယ့္ ေန႔လယ္စာ၊ ဟိုမွာစားမယ့္ ညစာ၊ ေနာက္တစ္ေန႔ လမ္းမွာစားမယ့္ ေန႔လယ္စာတို႔ကို သူကပဲ စီစဥ္ေပးမယ့္ အေၾကာင္း၊ ဒါေတြဝယ္ဖို႔ လိုအပ္ တဲ့ ေငြေၾကး အနည္းငယ္သာ သူ႔ကို ေပးထားေစလိုေၾကာင္း အဲဒီလူက ေျပာတယ္၊ အိုေက ေပးမယ္..၊ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႔က 'ဒါဆို က်ေနာ္တို႔ဖက္ကေကာ ဘာျပင္ဆင္ရမလဲ' ဆိုေတာ့ 'အရက္သာဝယ္'တဲ့၊ ေတာထဲဆို ေတာ့ ဒါဟာ ေဆးျဖစ္ဝါးျဖစ္ပါတဲ့၊ ဒါနဲ႔ အဲဒီမွာ ေသာက္ၾကတဲ့ ေဒသထြက္ 'ေ႐ႊသမင္' ဆိုတဲ့ အရက္တစ္လံုး ဝယ္လိုက္တယ္၊ ဒါဟာ ျပဒါးလင္းခရီးအတြက္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ျပင္ဆင္မႈပါပဲ၊ အို..ဂူေအာင္းလူသား တို႔.., အသင္တို႔၏ ေနရပ္သို႔လာရန္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ကား အဆင္သင့္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ...၊

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ ၆ နာရီမွာ က်ေနာ္တို႔ စ,ထြက္တယ္၊ ေအာင္ပန္းက ဝယ္လာတဲ့ မုန္႔ႂကြပ္ကို ေရနဲ႔ ေမွ်ာခ်ၿပီး မနက္စာ,စားလိုက္တယ္၊ ညအိပ္ခရီး ဆိုေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔အားလံုး အကႌ်အပိုတထည္စီ နဲ႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ပါပဲ၊ ကိုေပါက္ကေတာ့ မုဆိုးပီပီ လက္နက္တစ္ခုခု မပါရင္ ေတာမတက္တတ္လို႔ သူ႔ကို ဓါးေျမႇာင္တစ္ေခ်ာင္း ေပးထားလိုက္တယ္၊ လမ္းခရီးက အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔ပါတယ္၊ လမ္းမွာ ဝါး႐ံုေတာေတြ အမ်ားႀကီး ျဖတ္ခဲ့ရတာ မွတ္မိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ လူသြားလမ္းက ႐ွိၿပီးသားဆိုေတာ့ ေအးေအးလူလူ ေလွ်ာက္ လို႔ရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေတာင္ခါးပန္းေတြကို ပတ္ၿပီး ေျမျပန္႔ဖက္ကို ဆင္းတာျဖစ္လို႔ မပင္ပန္းပါဘူး၊ အေကာင္ ပေလာင္ဆိုလို႔ တထြာေလာက္ ႐ွည္တဲ့ ကင္းေျခမ်ား တစ္ေကာင္နဲ႔ ျမက္ေလွ်ာလိုလို ေႁမြတစ္ေကာင္ပဲ ေတြ႔တယ္၊ လမ္းမွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ လမ္းျပႀကီးယူလာတဲ့ ေကာက္ညႇင္းထုပ္ေတြကို ေန႔လယ္စာအျဖစ္ စားၾက တယ္၊ ျမန္ျမန္စားၿပီး မ်ားမ်ားဆက္ေလွ်ာက္ ရျပန္တယ္၊

ဒီလိုနဲ႔ ေန႔လယ္ ၂ နာရီထိုးဖို႔ ၁၀ မိနစ္အလိုမွာ က်ေနာ္တို႔ ျပဒါးလင္းဂူကို ေရာက္ပါတယ္၊ ဂူ ၁ နဲ႔ ဂူ ၂ ဆိုၿပီး ႏွစ္ခု႐ွိရာမွာ ဂူ ၁ ကို အရင္ေရာက္တယ္၊ ေရာက္ခါနီး နာရီဝက္ အလိုေလာက္မွာ လမ္းျပႀကီးက ေရာက္ေတာ့မယ္လို႔ ဆိုကတည္းက က်ေနာ္ ရင္ေတြခုန္ေနခဲ့ၿပီ၊ စၿပီး ေတြ႔ရတာက သစ္ပင္ေတြ၊ ၿခံဳႏြယ္ေတြ ေအာက္က ထိုးထြက္ေနတဲ့ ဂူရဲ႕အမိုးစြန္း...၊ က်ေနာ္တို႔အားလံုး မေျပး႐ံုတမယ္ ေျခလွမ္းေတြ ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းလိုက္ၾကတယ္၊ ဂူက နဲနဲ အျမင့္မွာ႐ွိလို႔ နီးလာေပမယ့္ ဂူထဲကို မျမင္ရေသးဘူး၊ အဲဒီမွာ ဘြားကနဲ ေတြ႔လိုက္ရတာက အုတ္တံတိုင္းႀကီး...၊ ဟုတ္တယ္၊ ေ႐ွးေဟာင္းသုေတသနက ခတ္ထားခဲ့တဲ့ အုတ္တံတိုင္းႀကီး၊ ဝင္ဖို႔ သံပန္းတံခါး တစ္ခု႐ွိေပမယ့္ ေသာ့ခတ္ထားတယ္၊ ေသာ့ကို ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ ေ႐ွးေဟာင္းက ထိန္းသိမ္းထားတယ္လို႔ လမ္းျပႀကီးက ေျပာတယ္၊ ပထမေတာ့ က်ေနာ္တို႔ စိတ္ညစ္သြား တယ္၊ ဂူထဲကို ဘယ္လို ဝင္ၾကမလဲ၊ ဒီအထိ ေရာက္လာၿပီးမွ လွည့္ျပန္ဖို႔ကေတာ့ လံုးဝ စိတ္မကူးဘူး၊ ေတာင္ႀကီးမွာ အေစာႀကီးထဲက ေသာ့သြားေတာင္းရင္လည္း ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ က်ေနာ္တို႔က အဖြဲ႔အစည္း ကမွ မဟုတ္တာ...၊ ဒါေပမယ့္ အရမ္းကို စိတ္ဝင္စားလြန္းလို႔သာ ေရာက္ေအာင္ လာခဲ့တာ၊ ေရာက္မယ္၊ ျမင္မယ္၊ ခံစားမယ္၊ ရည္႐ြယ္ခ်က္က ဒါပဲ၊ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီး လုပ္ၾကမယ့္ သူေတြမွ မဟုတ္တာ..၊ ဒီလိုေတြး ၿပီး က်ေနာ္တို႔ အားလံုး လိပ္ျပာသန္႔စြာနဲ႔ အုတ္တံတိုင္းကို ေက်ာ္ဝင္ခဲ့ၾကတယ္၊

ဂူက မနက္ပါဘူး၊ မိုးၿဗဲဒယ္ကို ေဒါင္လိုက္ေထာင္ထားသလို ခပ္ပက္ပက္ ပံုစံ...၊ ေပ ၃၀-၄၀ ေလာက္ပဲ နက္ မယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီဂူထဲမွာပဲ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀,၀၀၀ နဲ႔ ၁၂,၀၀၀ ၾကားမွာ ေက်ာက္ေခတ္လူသားေတြ တကယ္ကို ေနထိုင္ သြားခဲ့ၾကတယ္၊ ေ႐ွးေဟာင္းက ဒီဂူထဲမွာ ေက်ာက္လက္နက္ေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႔ခဲ့ တယ္၊ ေက်ာက္ဓါး၊ ေက်ာက္ပုဆိန္လို အသြားခြ်န္ ကိရိယာေတြ၊ ေက်ာက္တင္းပုတ္လို ဟာေတြအျပင္ တိရိစာၦန္အ႐ိုးနဲ႔ လူအ႐ိုးေတြပါ ေတြ႔ခဲ့တယ္၊ သုေတသနျပဳခ်က္ေတြ အရေတာ့ ေက်ာက္ေခတ္ေႏွာင္းပိုင္း၊ ေက်ာက္ေခတ္သစ္လို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္၊ ဂူအတြင္းပိုင္းကို ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ဘယ္ဖက္ ဂူနံရံကိုလည္း ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေရာ... က်ေနာ္အေတြ႔ခ်င္ဆံုး အရာေတြကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့တယ္၊ နံရံေဆးေရး ပန္းခ်ီ...၊

ဟုတ္ပါတယ္၊ စာေတြထဲမွာ ဖတ္ဖူး၊ ျမင္ဖူးေနခဲ့တဲ့ ေက်ာက္ေခတ္လူ႐ိုင္းတို႔ရဲ႕ ပန္းခ်ီ၊ ႏြားသားအမိပံု၊ ငါးပံု၊ လက္ေခ်ာင္းပံု၊ ေနမင္းပံု၊ သမင္ပံု အစ႐ွိသျဖင့္...၊ ဒါေတြကို ၁၀ ေပေလာက္အျမင့္မွာ ဆြဲထားတယ္၊ ေဆးနီ ကိုသံုးၿပီး တစ္ေၾကာင္းမ်ဥ္းနဲ႔ ဆြဲထားတယ္၊ နံရံေအာက္ေျခမွာ ပဲ့က်ေနတဲ့ ေက်ာက္တံုးအပိုင္းအစေတြ ႐ွိလို႔ အဲဒီေပၚတက္ၿပီး ပန္းခ်ီေတြကို အနီးကပ္ ၾကည့္ျဖစ္တယ္၊ ေနဒဏ္ေလဒဏ္ေၾကာင့္ အေတာ့္ကို မွိန္ေနပါၿပီ၊ က်ေနာ္႔ေခါင္းထက္မွာ အနီးဆံုး႐ွိေနတဲ့ ပံုေလးတစ္ပံုရဲ႕ အနားစြန္းေလးကို လက္ညႇိဳးထိပ္နဲ႔ ဖြဖြေလး ထိထား ၾကည့္မိတယ္၊ က်ေနာ္ ၾကက္သီးေမႊးညႇင္းေတြ ထ,သြားသလိုပဲ၊ ဒီပံုကို လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္တစ္ေသာင္းေလာက္က ေယာကၤ်ား၊ မိန္းမ၊ လူငယ္၊ လူႀကီး ဘယ္သူမွန္းမသိႏိုင္တဲ့ ေက်ာက္ေခတ္လူသားတစ္ေယာက္ ဆြဲသြားခဲ့တယ္၊ တစ္ေယာက္ထက္လည္း ပိုခ်င္ပိုမယ္၊ အခု က်ေနာ္ရပ္ေနတဲ့ ေနရာမွာ ရပ္ေကာင္း ရပ္ေနခဲ့လိမ့္မယ္၊ ေက်ာက္ေခတ္သစ္ဆိုေတာ့ အဝတ္အစားက ဘယ္လိုဝတ္ၾကလဲ၊ ေဟာဟုိက အလယ္ေခါင္မွာ မီးဖိုႀကီးတစ္ခု လည္း ႐ွိခ်င္႐ွိမွာေပါ့၊ ဒီအထဲမွာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္မ်ား ေနခဲ့ၾကသလဲ၊ စာေတြ႔သာ သိခဲ့ရတဲ့ လြန္ခဲ့ တဲ့ ႏွစ္တစ္ေသာင္းက ပံုရိပ္ေတြကို အေတြးေတြနဲ႔ က်ေနာ္ လိုက္ဖမ္းေနမိတယ္၊ အၾကာႀကီးပါပဲ...၊ က်ေနာ္ လူ႐ိုင္းတို႔ရဲ႕ 'အိမ္' ကို တကယ္ပဲ ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ...၊

ဂူ ၁ မွာ တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ ေနၿပီးမွ ကိုက္ ၂၀၀ ေလာက္အကြာမွာ ႐ွိတဲ့ ဂူ ၂ ဖက္ကို ဆက္ထြက္လာ ခဲ့တယ္၊ အဲဒီ ဂူ ၂ အဝလည္းေရာက္ေရာ... လူေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႔လိုက္ရတယ္၊ ေယာကၤ်ားေတြ၊ မိန္းမ ေတြ၊ ကေလးငယ္ေတြ...၊ မ႐ွိဘူးဆိုရင္ေတာင္ အနည္းဆံုးေတာ့ အေယာက္ ၂၀ ဝန္းက်င္ပဲ၊ ႐ုတ္တရက္ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း လန္႔သြားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေသးတယ္၊ ေက်ာက္ေခတ္လူသားေတြေတာ့ မဟုတ္လို႔...၊ ေနာက္မွ သိရတာက သူတို႔က သိပ္မေဝးတဲ့ ႐ြာကေနလာၾကတာ၊ ႐ြာနာမည္က 'အေရးမဆို' ႐ြာတဲ့၊ အဲဒီ႐ြာက ဘုန္းႀကီးက ဒီဂူထဲမွာ လာၿပီးတရားထိုင္ေတာ့ သူတို႔ကလည္း ေဝယ်ာဝစၥ လုပ္ေပးရ ေအာင္ လိုက္လာခဲ့ၾကတာ၊ က်ေနာ္တို႔ကိုလည္း သူတို႔က အထူးအဆန္းလို ၾကည့္လို႔၊ တရားထိုင္ဖို႔လည္း မဟုတ္၊ ဘာလည္းမဟုတ္နဲ႔ ဒီအထိေတာင္လာတယ္ ဆိုေတာ့ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔...၊ ဒါေပမယ့္ ႐ိုးသားတဲ့ ေတာသူေတာင္သားေတြပီပီ အင္မတန္ကို သေဘာေကာင္းၾကတယ္၊ အဲဒီေန႔ ညစာကို က်ေနာ္တို႔အတြက္ သူတို႔ကပဲ ခ်က္ေပးခဲ့တယ္၊

ဒီဂူ ၂ ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးပါတယ္၊ ေပ ၈၀၀ ေလာက္နက္ၿပီးေတာ့ အထဲမွာလည္း ဂူအခန္းငယ္ေတြ ၉ ခန္းေတာင္ ႐ွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ေနရာ၊ သံုးေနရာေလာက္မွာ ဂူရဲ႕အမိုးက ေပါက္ေနေတာ့ အဲဒီကဝင္တဲ့ အလင္းနဲ႔ အထဲမွာ အေတာ္အတန္ လင္းပါတယ္၊ ဂူဝမွာ ေစတီတစ္ဆူ တည္ထားတယ္၊ အထဲမွာေတာ့ ဂူအမိုးကေန ေက်ာက္စက္ေရေတြ တစက္စက္နဲ႔ စီးက်တဲ့ ေနရာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ၊ ဒီေရေတြေၾကာင့္ ေက်ာက္စက္ပန္းဆြဲနဲ႔ ေက်ာက္စက္မိုးေမွ်ာ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးေတြ႔ရတယ္၊ ဂူထဲမွာ စိမ့္ၿပီးေအးေနတယ္၊ ဒီဂူထဲမွာေတာ့ ေက်ာက္ေခတ္လူသားေတြ ေနခဲ့တဲ့ လကၡဏာ မေတြ႔ရဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္၊

'အေရးမဆို' ႐ြာသားေတြက ထမင္းခ်က္ေပးေတာ့ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ လမ္းျပႀကီးလည္း ေအးေအးေဆးေဆး 'ေ႐ႊသမင္' ဖမ္းထြက္ေန လိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ မေမွာင္ခင္မွာ ထမင္းအျမန္စားၿပီး ညကို ေစာင့္ေနလိုက္ တယ္၊ သစ္ပင္ဝါးပင္ေတြနဲ႔မို႔ ညေနေစာင္းတာနဲ႔ ညက ခ်က္ခ်င္းေမွာင္သြားတယ္၊ ႐ြာသားေတြကိုလည္း ဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြနဲ႔ ခဏလားပဲ ေတြ႔လိုက္ရတယ္၊ အားလံုး အလွ်ိဴအလွ်ိဴ ေပ်ာက္ကုန္ၾကတယ္၊ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ ဒုကၡေရာက္ေတာ့တာပဲ၊ က်ေနာ့္မွာ မီးျခစ္လည္းမ႐ွိဘူး၊ ဖေယာင္းတိုင္လည္း မ႐ွိဘူး၊ အိပ္မယ့္ ေနရာကို ညေနက ၾကည့္ထားတာ၊ အခုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ ဒါနဲ႔ ဂူအတြင္းထဲကို နဲနဲဝင္လိုက္ ၿပီး အေမွာင္ထဲမွာ အၾကာႀကီး ရပ္ေနလိုက္ရတယ္၊ မ်က္စိက အေမွာင္ကို က်င့္သားရေတာ့မွ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕နဲ႔ ဆက္ဝင္သြားၿပီး ဘယ္ဖက္က ဂူအခန္းငယ္ေလးဖက္ကို သြားလိုက္တယ္၊ က်ေနာ္မွတ္ထားခဲ့တာလည္း ဒီလိုေနရာပဲ၊ ေသခ်ာေအာင္ အသံခပ္အုပ္အုပ္နဲ႔ ေခၚၾကည့္ေတာ့ ထြန္းထြန္းက ျပန္ထူးတယ္၊ သူ႔မွာလည္း ဘာမီးမွ မ႐ွိဘူး၊ ကိုေပါက္က ဒီလိုေနရာေရာက္မွ ဒီအတိုင္းျပန္သြားရင္ မတန္ဘူးဆိုၿပီး ဂူအတြင္းထဲ ဝင္သြားၿပီး တရားသြားထိုင္တယ္-တဲ့၊ လမ္းမွာတုန္းကေတာ့ အမဲလိုက္ခ်င္ေနတာလည္း သူပဲ၊ ကိုစံခါးက ဓါတ္မီးယူၿပီး အတြင္းထဲ သြားၾကည့္ေနတယ္၊ ဒါန႔ဲ က်ေနာ္ လည္း အိပ္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီး ေျမႀကီးေပၚ ဟုိစမ္းဒီစမ္း လုပ္ေတာ့ ထြန္းထြန္းရဲ႕ ေျခေထာက္ကို သြားဆြဲမိလို႔ သူေရာ၊ က်ေနာ္ပါ လန္႔သြားေသးတယ္၊ အထဲမွာက ကိုယ့္လက္ကို ကိုယ္မျမင္ရေလာက္တဲ့အထိ ပိန္းပိတ္ ေအာင္ကို ေမွာင္ပါတယ္၊ က်ေနာ့္လက္က ဝါးကပ္တစ္ခ်ပ္ကို စမ္းမိတယ္၊ ဒါနဲ႔ အဲဒီေပၚမွာပဲ အပိုပါလာတဲ့ အကႌ်ကိုၿခံဳၿပီး အိပ္လိုက္ရတယ္၊ က်ေနာ္ ထူးထူးဆန္းဆန္း ခ်က္ခ်င္းပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ မိုးလင္းမွပဲ ႏိုးေတာ့တယ္၊

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ႐ြာသားေတြကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ထြက္ေတာ့ ေနေတာင္ အေတာ္ျမင့္ေနခဲ့ၿပီ၊ အျပန္မွာ ေတာ့ ေတာင္ေၾကာေတြ ေပၚကို တည့္တည့္တက္ရလို႔ ပိုပင္ပန္းပါတယ္၊ ေခါင္းမူးၿပီး အသက္႐ွဴမဝ ျဖစ္တာ ခဏခဏပဲ၊ ကိုစံခါး ယူလာတဲ့ ဂလူးကို႔စ္အမႈန္႔ေတြကို ခပ္မ်ားမ်ားစားလိုက္မွ နဲနဲသက္သာတယ္၊ မြန္းတိမ္း ပိုင္းေလာက္ ႐ြာငံျပန္ေရာက္ေတာ့ လမ္းျပဦးေလးႀကီးက သူ႔အိမ္မွာ အမွတ္တရ ညစာ,စားဖို႔ က်ေနာ္တို႔ကို ဖိတ္လို႔ သြားျဖစ္တယ္၊ ႐ြာမွာက တျခားစားေသာက္ဆိုင္ မ႐ွိလို႔ အေတာ္ပဲ ျဖစ္သြားတယ္၊ သူ႔အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကပါ က်ေနာ္တို႔အနား လာထိုင္ရင္း စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္၊ ေဖာ္ေ႐ြၿပီး ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ မိသားစုေလးပါပဲ၊ အဲဒီညက အားလံုး ဗိုက္ေလးေလးနဲ႔ အိပ္လိုက္ၾကတာ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ၅ နာရီထြက္ တဲ့ ေအာင္ပန္းကားကို လြတ္သြားေတာ့မလို႔၊ တည္းခိုခန္းက လာႏႈိးမွ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ကတိုက္က႐ိုက္နဲ႔ ဝုန္းဒိုင္းႀကဲၿပီး ထေျပးရတယ္၊ မ်က္ႏွာေတာင္ မသစ္ႏိုင္ဘူး၊

ဒီပို႔စ္ေလးကို ေရးေနရင္းနဲ႔ကို ဒီအေၾကာင္းေတြက တကယ္ပဲ ျဖစ္ခဲ့တာလားလို႔ ခဏခဏ ေတြးေနမိေသး တယ္၊ တခ်ိဳ႕အျဖစ္အပ်က္ေတြက ျပက္ျပက္ထင္ထင္ မွတ္မိေနသေလာက္ တခ်ိဳ႕ဟာေတြကိုေတာ့ အေတာ္ ေလးကို စဥ္းစားယူရပါတယ္၊ အဲဒီတုန္းက ႐ုိက္ခဲ့တဲ့ ဓါတ္ပံုေတြနဲ႔ ဂူေျမပံုၾကမ္းကေတာ့ ရန္ကုန္မွာပဲ က်န္ေနခဲ့ၿပီ၊ တခ်ိဳ႕လူေတြက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၈၀၀ ေလာက္က ထြန္းကားခဲ့တဲ့ ဂရိတို႔ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈဆီ ကို သြားလည္ ၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႕က ႏွစ္ေပါင္း ၅၀၀၀ ေလာက္က တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ အီဂ်စ္တို႔ရဲ႕ အံ့မခန္း ပိရမစ္ေတြဆီကို သြားလည္ၾကတယ္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀,၀၀၀ ေလာက္က ဆြဲခဲ့တဲ့ တစ္ေၾကာင္းမ်ဥ္း နံရံပန္းခ်ီေလးေတြကို ၾကည့္ဖို႔ လူ႐ိုင္းတို႔ရဲ႕ အရပ္ကို အလည္သြားခဲ့ဖူးပါတယ္...။ ။

ညီလင္းသစ္

၆ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၂၀၁၁