ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ႐ွံဳးနိမ့္ျခင္း

ဒီေန႔ က်ေနာ္႐ွံဳးသြားတယ္၊ မ႐ွံဳးတဲ့ အခ်ိန္ေတြ အေတာ္ႀကီးၾကာၿပီးမွ အခုတခါ ႐ွံဳးသြားျပန္ တယ္၊ က်ေနာ္နဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ေဒါမနစ္ (Dominique) နဲ႔ ကစားတဲ့ ၾကက္ေတာင္႐ိုက္ပြဲမွာ က်ေနာ္ ႐ွံဳးသြားခဲ့ တာပါ၊

ေဒါမနစ္နဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔က အဓိက ဌာနက တခုတည္းေပမယ့္ ဌာနခြဲေတာ့ မတူပါဘူး၊ သူက ပင္မဓါတ္ခြဲခန္း ျဖစ္တဲ့ central lab မွာ လုပ္တယ္၊ သူနဲ႔က်ေနာ္ ၾကာသပေတးေန႔တိုင္း ၾကက္ေတာင္႐ိုက္ ကစားၾကတယ္၊ ေန႔လယ္ ၁၁ နာရီ ခြဲကေန ၁ နာရီခြဲ ေလာက္အထိ အားလပ္ခ်ိန္ယူၿပီး ကစားပါတယ္၊ ၾကက္ေတာင္ကြင္းက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အလုပ္ကေန ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ရင္ ေရာက္တယ္၊ ေက်ာင္းရဲ႕ အားကစား႐ံုထဲမွာ ႐ွိပါတယ္၊ အဲဒီမွာ ေက်ာင္းသား ေတြေကာ၊ ဝန္ထမ္းေတြပါ လာကစားၾကတယ္၊ ေဒါမနစ္က အရင္တုန္းက သူ႔ရဲ႕ဆရာနဲ႔ ကစားေနက်ပါ၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူ႔ဆရာက ခါးနာတဲ့ ေဝဒနာ ခံစားေနရတာနဲ႔ မကစား ျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ တစ္ရက္မွာ က်ေနာ္နဲ႔ စကားစပ္မိ သြားရင္း စမ္းကစားၾကည့္ရာကေန ေနာက္ေတာ့ ပံုမွန္နီးပါး တစ္ပတ္တခါ ကစားျဖစ္သြားေတာ့တယ္၊

က်ေနာ္တို႔က အၿမဲတမ္း ၃ ပြဲကစားပါတယ္၊ ဒီေန႔ကစားေတာ့ ပထမပဲြမွာ က်ေနာ္ႏိုင္တယ္၊ အမွတ္ အျပတ္အသတ္နဲ႔ ႏိုင္တာပါ၊ ဒုတိယပြဲမွာလည္း က်ေနာ္ကပဲ လက္ရည္အသာနဲ႔ ဦးေဆာင္ကစားေနခဲ့ျပန္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ တဝက္ေလာက္ အေရာက္မွာ သူ႔ကို တခ်က္ၾကည့္မိရင္း က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ အရင္တုန္းက ပံုရိပ္ေတြနဲ႔ အေတြးေတြ အစီအရီ ဝင္ေရာက္လာခဲ့တယ္၊

က်ေနာ္တို႔ ပထမဦးဆံုး စ,ကစားၾကေတာ့ ေဒါမနစ္ရဲ႕ အဆင့္က က်ေနာ့္ထက္ အမ်ားႀကီး သာပါတယ္၊ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ထိ ၾကက္ေတာင္ဆိုတာ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ရင္း ျမက္ခင္းေပၚမွာ ႐ိုက္ၾကတဲ့ ကစားနည္း သက္သက္ပါပဲ၊ ပိုက္မ႐ွိ၊ စည္းမ႐ွိနဲ႔ေလ..၊ ဒီၾကားထဲ ေလတိုက္ရင္ လြင့္,လြင့္သြားေသးတယ္၊ ဆိုေတာ့ ကစားၾကတဲ့ ပထမဦးဆံုး ေန႔ရက္ေတြမွာ က်ေနာ္ကခ်ည္းပဲ အလူးအလွိမ့္ကို ခံရတာပါ၊ ႐ွံဳး တာမွ ပြဲတိုင္းပဲ၊ တခါတေလဆို ဘဲဥကြဲ႐ံု တစ္မွတ္ ေလာက္ပဲ ရတဲ့ပြဲေတြေတာင္ ႐ွိခဲ့တယ္၊ အဆိုးဆံုးက အသက္႐ွဴ မဝတာပဲ၊ လုပ္ေနမက်တဲ့ အားကစားလည္း ျဖစ္ျပန္၊ ၿပိဳင္ပြဲဆိုတဲ့ stress ကလည္း ႐ွိေနျပန္ေတာ့ အသက္ကို ပံုမွန္မ႐ွဴဘဲ ေအာင့္,ေအာင့္ ထားမိတယ္၊ ၾကာေတာ့ ပါးစပ္နဲ႔ပဲ အသက္ကို အတင္းလုၿပီး ႐ွဴေနရတယ္၊ ေမာလြန္းလို႔လည္း ႏွလံုးခုန္သံေတြက ရင္ဘတ္ထဲက ေပါက္ထြက္ လုမတတ္ပါပဲ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ားလဲဆို ပြဲၿပီးလို႔ ေရခ်ိဳး၊ အဝတ္စား လဲၿပီးတာေတာင္ ရင္ဘတ္ထဲမွာ တဒိန္းဒိန္းနဲ႔ အဲဒီ ရင္ခုန္သံေတြက မေပ်ာက္ခ်င္ေသးဘူး၊ ဘယ္သူမွ မၾကားႏိုင္လို႔ ေတာ္ေသးတယ္၊ မဟုတ္ရင္ ေယာကၤ်ားေတြခ်ည္းပဲ ႐ွိတဲ့ အဝတ္လဲခန္းထဲမွာ ဘယ့္ႏွယ့္ လာၿပီးရင္ခုန္ေနရတယ္လို႔..၊ တလြဲေတြ အထင္ခံရႏိုင္တယ္...၊ :D

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ပထမဦးဆံုး စ,လုပ္တာက ၾကက္ေတာင္႐ိုက္ရင္း ဝင္သက္ထြက္သက္ မွတ္တာပါပဲ၊ ၾကက္ေတာင္ကို ဘယ္လို႐ိုက္ ရမလဲဆိုတာ မသင္ခင္ အသက္႐ွဴနည္းကို အရင္ သင္ေနရတယ္၊ ျဖစ္ပံုမ်ား၊ နဲနဲၾကာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အဆင္ေျပလာတယ္၊ အဲဒီကမွ တဆင့္တက္ၿပီး နည္းစနစ္ပိုင္းကို ေလ့လာပါတယ္၊ အဲဒီ အားကစား ႐ံုႀကီးထဲမွာ ဆရာနဲ႔ သင္ခ်င္တဲ့ သူေတြအတြက္လည္း ကြင္းေတြသီးသန္႔ ႐ွိပါတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကစားလို႔ၿပီးရင္ အဲဒီကြင္းေတြ ေဘးနားမွာသြားၿပီး အေၾကာေလွ်ာ့ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ရင္းနဲ႔ ဆရာေတြ သင္ျပေနတာကို သြား,သြား ေလ့လာပါတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ ၾကက္ေတာင္နဲ႔ က်ေနာ္ တစထက္တစ ပိုၿပီး ေနသားတက် ႐ွိလာခဲ့တယ္၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေဒါမနစ္နဲ႔ က်ေနာ္ လက္ရည္တူလာခဲ့တယ္၊ သူမ်ားေတြ သင္ေနတာ သြားၾကည့္၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္က်င့္ရင္းနဲ႔ က်ေနာ္ ကစားပါတယ္၊ ကစားရင္း ျပဳျပင္၊ ျပဳျပင္ရင္း ကစားဆိုပါေတာ့၊ အဲဒါေတြရဲ႕ အက်ိဳးေက်းဇူးကို ၆ လေလာက္ အၾကာမွာပဲ စၿပီး ခံစားရ ပါတယ္၊ ေဒါမနစ္က က်ေနာ့္အေပၚ ႐ွံဳးပြဲေတြ ဆက္လာရင္းက ေနာက္ဆံုးမွာ လံုးဝ မႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ကစားပြဲတိုင္းကို က်ေနာ့္စိတ္ႀကိဳက္ ထိန္းၿပီး လိုသလို ကစားလို႔ရတဲ့ အေျခအေနထိ ေရာက္လာခဲ့တယ္၊ ၾကာသပေတးေန႔တိုင္း က်ေနာ္ကပဲ ၃ ပြဲဆက္တိုက္ အၿမဲႏိုင္ေန ေတာ့တယ္၊ အဲဒါဟာ အပတ္စဥ္ဆက္တိုက္ ျဖစ္လာေတာ့ တခါမွာ သူက ေျပာပါတယ္၊ 'အရင္တုန္းက ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ရည္ညီေနတဲ့ အခ်ိန္က ကစားလို႔ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းခဲ့တာကြ၊ အခုေတာ့ မင္းက အမ်ားႀကီး တက္သြားလို႔ ငါနဲ႔ကစားရတာ ပ်င္းေတာင္ ပ်င္းေနမယ္ထင္တယ္'-တဲ့၊

ဒီေန႔ ကစားတဲ့ ဒုတိယပြဲစဥ္ တဝက္မွာ ဒီျဖစ္စဥ္ေတြနဲ႔ အဲဒီစကားေလးက က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ ျပန္ဝင္လာခဲ့တာပါ၊ အရင္တုန္းက က်ေနာ့္ကို ႀကိဳက္သလို ႏိုင္ေနခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္၊ က်ေနာ့္ထက္လည္း အသက္အ႐ြယ္အားျဖင့္ ပိုႀကီးၿပီး ၾကက္ေတာင္ကိုလည္း က်ေနာ့္ထက္ေစာၿပီး ကစားခဲ့သူ တစ္ေယာက္၊ အခုေတာ့ သူ႔မွာ ႏိုင္ပြဲမ႐ွိခဲ့တာ ေလးငါးလ ေလာက္ေတာ့ ၾကာေနပါၿပီ၊ သူလည္း အရင္တုန္းကလို ျပန္ႏိုင္ခ်င္မွာေပါ့၊ ပြဲၿပီးတိုင္း သူမ်ားကိုပဲ Bravo တို႔၊ Well done တို႔ ေျပာေနခဲ့ရတာ..၊ သူလည္း တခါတေလ ျပန္ၿပီး အေျပာခံခ်င္မွာေပါ့ လို႔က်ေနာ္ ေတြးမိပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေဒါမနစ္က ႐ွံဳးေပမယ့္ ၿပိဳင္ဖက္ကို ညႇိဳးတတ္တဲ့၊ အျပစ္႐ွာတတ္တဲ့ bad loser မဟုတ္ပါဘူး၊ အလုပ္မွာ လည္း ခဏခဏ တိုင္ပင္ရတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေကာင္း တစ္ေယာက္ပါ၊ ကဲ,ဒီေတာ့..သူ႔ကို တခါတေလမ်ား ဘာျဖစ္လို႔ အႏိုင္ မေပးႏိုင္ရမွာလဲ ဆိုၿပီး ကစားတဲ့ႏႈန္းကို က်ေနာ္ မသိမသာ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ပါတယ္၊ သူ႔ေနာက္က ၂ မွတ္၊ ၃ မွတ္ အကြာေလာက္နဲ႔ က်ေနာ္လိုက္ကစားေနလိုက္တယ္၊ ဒီ ဒုတိယပြဲ သူႏိုင္သြားတယ္၊ က်ေနာ္က သူ႔ကို လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ရင္း Bravo လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက 'ငါ့အတြက္ မင္းေလွ်ာ့ကစားေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြာ'လို႔ ျပန္ေျပာတယ္၊ သူ ရိပ္မိေနပံုပဲ၊

က်ေနာ့္ လုပ္ရပ္က သူ႔အတြက္ သိပ္မေကာင္းဘူးဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းပဲ သေဘာေပါက္လိုက္တယ္၊ သူ က်ေနာ့္ကို ႐ွံဳးေပမယ့္ သူ႔အစြမ္းနဲ႔သူ အစြမ္းကုန္ ကစားခဲ့တာျဖစ္လို႔ ေျဖသာပါတယ္၊ အခု က်ေနာ္ ေလွ်ာ့ေပးမွ သူက အႏိုင္ရမယ့္ အျဖစ္ဆိုေတာ့ သူ႔သိကၡာ၊ သူ႔ လူစြမ္းလူစကို ေစာ္ကားရာ၊ သူ႔ကို မေလးစားရာ ေရာက္ေနၿပီလို႔ က်ေနာ္ နားလည္လိုက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔မွာမွ က်ေနာ္ကလည္း သူ႔ကို တကယ္ပဲ ႏိုင္ေစခ်င္ေန ခဲ့တာပါ၊ သူလည္းမသိေစဘဲ သူ႔ကို အႏိုင္ေပးလို႔ရမယ့္ နည္းလမ္းကို တတိယနဲ႔ ေနာက္ဆံုးပြဲ အစမွာပဲ က်ေနာ္ေတြ႕လိုက္တယ္၊

က်ေနာ့္ရဲ႕ ကစားႏႈန္းကို ျပန္တင္လိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ သိပ္မကြ်မ္းက်င္ေသးတဲ့ နည္းစနစ္တခ်ိဳ႕ကို အသားေပးၿပီး ကစားၾကည့္တယ္၊ ဥပမာ- ေလထဲမွာ ေျမာက္ေနတဲ့ ၾကက္ေတာင္ကို ႐ိုက္ခ်လိုက္ဖို႔ အေနေတာ္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ တဖက္က ပိုက္ေနာက္နားမွာ ေဒါမနစ္က ရပ္ေနတဲ့အခါ ၾကက္ေတာင္ကို ပိုက္ေက်ာ္႐ံုေလးပဲ ကပ္ၿပီး ခ်ေပးလိုက္တယ္၊ ၾကက္ေတာင္က ပိုက္မေက်ာ္ရင္ ေဒါမနစ္ပဲ အမွတ္ရမွာ ျဖစ္သလို ေက်ာ္သြားေတာ့လည္း သူက အဲဒီနားမွာ အဆင္သင့္ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ဖက္ကို အလြယ္တကူ ျပန္႐ိုက္ခ်လို႔ ရပါတယ္၊ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္က သူ႔ကို အတင္းႀကီး ေလွ်ာ့ေပးေနတာမ်ိဳးလည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ လက္ျပန္႐ိုက္ရမယ့္ အျခမ္းကို မသိမသာေလး ဖြင့္ေပးထားလိုက္တာမ်ိဳးေပါ့၊ သူက အဲဒီဖက္ကို ခ်ေပးလိုက္တဲ့အခါ က်ေနာ့္အတြက္ လက္ျပန္႐ိုက္ရ လို႔ ပိုၿပီးခက္ခဲမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ရေအာင္႐ိုက္ႏိုင္ရင္ က်ေနာ့္အတြက္ ေလ့က်င့္ၿပီးသား ျဖစ္လိမ့္မယ္၊ မရရင္လည္း ေဒါမနစ္က အမွတ္ရမွာ ျဖစ္လို႔ ကိစၥမ႐ွိပါဘူး၊ ဒီလိုနည္းေတြနဲ႔ ကစားလိုက္တာ ဒီပြဲကိုလည္း သူပဲ ႏိုင္သြားေတာ့တယ္၊ ဒီတခါ က်ေနာ္က ၿပံဳးၿပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရင္း good job လို႔ ေျပာေတာ့ သူက ေက်နပ္တဲ့အၿပံဳးနဲ႔ 'ေက်းဇူးပဲ'တဲ့၊

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ကစားတယ္ဆိုတာက ဘာၿပိဳင္ပြဲမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားဖို႔ အတြက္ပဲ ရည္႐ြယ္တာပါ၊ သူ ဆက္တိုက္ ႐ွံဳးေနလို႔ ဘာမွ မျဖစ္သလို က်ေနာ္ခ်ည္းပဲ ႏိုင္ေနေတာ့လည္း ဘာမွ မထူးျခားပါဘူး၊ အျပင္ ျပန္ထြက္လာတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေမ့လိုက္ၾကမွာပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ကစားေနစဥ္ ခဏမွာေတာ့ သူသူကိုယ္ကုိယ္ အနည္းဆံုး တခါတေလပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ခ်င္ၾကမွာပါ၊ ကစားကြင္းကေန အဝတ္လဲခန္းဖက္ ေလွ်ာက္လာေတာ့ က်ေနာ္ပဲ စိတ္ထင္ လို႔လား မသိဘူး၊ သူ႔ရဲ႕ မ်က္မွာေပၚမွာ ငါအရင္လို ကစားလို႔ ရေသးသားပဲ ဆိုတဲ့ ေက်နပ္အားရတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေလး ျဖတ္ကနဲ ေတြ႔လိုက္ရသလိုပဲ၊ က်ေနာ္ကေကာ...၊ အင္း, က်ေနာ္ကေတာ့ ႐ွံဳး သြားခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္တယ္...။

ညီလင္းသစ္
၂၄ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၂၀၁၁