သူ႔ကို ေျပာၿပီးၿပီလား

ဒီေန႔ ေန႔လယ္စာကို ကင္န္တင္းမွာ Jean-David နဲ႔ စားျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီလူက က်ေနာ္နဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ တစ္ေယာက္ပါ၊ က်ေနာ့္အလုပ္မွာ လူအခ်ိဳ႕က နားေနခန္းထဲမွာ အိမ္ကယူလာတဲ့ဟာ တစ္ခုခု စားၾကသလို တခ်ိဳ႕ကလည္း အလုပ္စားပြဲမွာပဲ ဆင္းဒဝစ္ခ်္လိုမ်ိဳး တစ္ခုခု စားတတ္ၾကတယ္၊ ကင္န္တင္းမွာ စားတဲ့သူဆိုလို႔ အမ်ားဆံုးက က်ေနာ္နဲ႔သူပဲ ႐ွိပါတယ္၊ အဲဒီမွာ သူကေျပာတယ္...၊

မေန႔ညက သူ႔သားေလးက သူ႔ကိုၿပံဳးၿပီး စိုက္ၾကည့္ေနတယ္-တဲ့၊ ဒါနဲ႔ သူက “ဘာၿပံဳးတာလဲကြ” လို႔ လွမ္းေမးလိုက္ေတာ့ ၇ ႏွစ္အ႐ြယ္ အဲဒီကေလးက “အင္း..အေဖ့လိုလူကို အေဖအျဖစ္ရထားတာ သားေတာ့ ကံေကာင္းတာပဲ”လို႔ ျပန္ေျပာတယ္-တဲ့၊ ဒါကို ေျပာေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ပီတိေတြနဲ႔ တဖိတ္ဖိတ္လက္လို႔...၊ က်ေနာ္က သူ႔ကို “ဒါ အေဖတစ္ေယာက္အတြက္ အင္မတန္လွတဲ့ ခ်ီးမြမ္းစကားေလးပဲ” လို႔ စကားေထာက္ ေပးလိုက္တယ္၊ တဆက္ထဲ “က်ေနာ္လည္း အဲဒီလိုစကားမ်ိဳး မေန႔ညကပဲ လက္ေဆာင္ရလုိက္တယ္ဗ်”လို႔ က်ေနာ့္အျဖစ္ကိုပါ ျပန္ေျပာျဖစ္တယ္၊ ဟုတ္ပါတယ္..၊ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆုိင္ မေန႔ညက သားကေလးက က်ေနာ့္ကို အေဖတိုင္းၾကားခ်င္ၾကမယ့္ စကားေလးတစ္ခြန္း ေျပာတယ္၊

“ ပါပါး... ပါပါးက သားသားရဲ႕ အသဲတံုးႀကီး ” တဲ့....၊

ေအးလြန္းလို႔ ေရေတာင္ခဲေနတဲ့ ရာသီမွာ က်ေနာ္ တထိုင္တည္း အရည္ေပ်ာ္သြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူက အဲဒီစကားကို ျမန္မာလို ေျပာလိုက္တာ...၊ အမွန္ေတာ့ သူက က်ေနာ့္ရဲ႕ လက္သံုးစကားကိုယူၿပီး ငါးၾကင္းဆီနဲ႔ ငါးၾကင္းေၾကာ္လိုက္တာပါ၊ သား ငယ္ငယ္တုန္းက ဝဝကစ္ကစ္ေလးဆိုေတာ့ က်ေနာ္ကသူ႔ကို “ပါပါးရဲ႕ အသဲတံုးႀကီး”လို႔ မၾကာခဏ ေခၚေလ့ ႐ွိခဲ့တယ္၊ အခုသူက အဲဒီစကားကိုပဲ subject နဲ႔ object ကို ေျပာင္းျပန္လွန္ၿပီး ျပန္ေျပာတာ....၊ ဒီစကား ဘာ့ေၾကာင့္ေျပာတာလဲ ဆိုတဲ့ ေနာက္ကြယ္ဇတ္လမ္းကဒီလုိ..၊

မေန႔ညက ၉ နာရီေလာက္ က်ေနာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သားကို သူ႔အေမက သိပ္ထားႏွင့္ၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ သားက နဲနဲႀကီးလာေတာ့ ၈ နာရီခြဲမွာ သိပ္ေလ့႐ွိေပမယ့္ ၉ နာရီခြဲေလာက္မွ အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္ေပ်ာ္တာ...၊ အဲဒါ က်ေနာ့္ရဲ႕အသံၾကားေတာ့ သူက ေျပးထြက္လာတယ္၊ သူ႔အေမက “ဟင္,ၾကည့္စမ္း...အိပ္ရာထဲေရာက္ရင္ ျပန္မထရဘူးဆိုတာ... ...”လို႔ စကားေတာင္ မဆံုးေသးဘူး သူက “မဟုတ္ဘူး၊ ပါပါးကို ႀကိဳမလို႔”လုိ႔ ေျပာလည္းေျပာ၊ က်ေနာ့္ေပၚကိုလည္း ခုန္တက္လိုက္တယ္၊ က်ေနာ္က ျပန္ေပြ႔ခ်ီလိုက္တာ ျမင္ေတာ့ သူ႔အေမက မ်က္ေစာင္းတခ်က္ထိုးၿပီး ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး၊ သိပ္မႀကိဳက္ေပမယ့္ ဒီဇတ္ကို က်ေနာ္ဆက္က ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ လႊတ္လိုက္တာပါပဲ၊

ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း သားကို အိပ္ရာထဲျပန္ပို႔ရင္း ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ ေျပာျပလိုက္ရတယ္၊ တကယ္ဆို သူ႔အေမက လည္း ပံုေျပာျပထား ၿပီးသားပါ၊ ဒါနဲ႔တင္ မၿပီးေသးဘူး၊ သူ႔ကို သီခ်င္းဆို သိပ္ပါဦး ဆိုလို႔  က်ေနာ္လည္း “မိတၳီလာကန္ေတာ္ေအာက္မွာ ေၾကာင္ႀကီးရဲ႕ ၿမီးတံတို” လိုက္ရျပန္တယ္၊ ဒါလည္း မဟုတ္ေသးျပန္ဘူး၊ သီခ်င္းဆံုးေတာ့ ဆရာေလးက သူနဲ႔ ၅ မိနစ္ ေနပါဦးဆိုလို႔ ကုတင္ေဘးမွာ ထိုင္ေနရျပန္ေရာ...၊ ဒါေပမယ့္ သူက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မယ့္ပံုမ႐ွိေတာ့ က်ေနာ္က “ကဲ..သားေရ၊ ဒီေလာက္ဆို ေတာ္ၿပီေနာ္၊ ပါပါး ဘာမွလည္း မစားရေသးဘူးကြ”ဆိုၿပီး ထမယ္ အလုပ္မွာ သူက အဲဒီစကား လွမ္းေျပာလိုက္တာပါ၊ သားက ၃ ႏွစ္ခြဲေပမယ့္ ႀကိဳးကြင္းပစ္နည္း ေကာင္းေကာင္း တတ္ေနပါၿပီ၊ က်ေနာ္ တခါထဲ ဖင္ထိုင္ရက္ျပန္က်တယ္၊ အဲဒီမွာတင္ ေနာက္ထပ္ ၃ မိနစ္ေလာက္ ထပ္ၾကာသြားေသးတယ္၊ လူလည္ေလး... ...၊

က်ေနာ့္စကားဆံုးေတာ့ Jean-David က ကေလးေတြအေနနဲ႔ ဒီလိုမ်ိဳး ခံစားမႈကို express လုပ္တာဟာ ေကာင္းေၾကာင္း၊ သူနဲ႔ သူ႔မိဘေတြၾကားမွာ ဒီလိုမ်ိဳး ဘာမွေျပာေလ့ မ႐ွိခဲ့ေၾကာင္း မွတ္ခ်က္ခ်တယ္၊ က်ေနာ္ က်ေတာ့ေရာ...၊ က်ေနာ္လည္း မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ အေဖအေမနဲ႔ ဒီလိုမ်ိဳး ေျပာေလ့ မ႐ွိဘူး၊ သူတို႔ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြကို ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ခ်စ္္တာေတာ့ ယံုမွားသံသယ စိုးစဥ္းမွ် မ႐ွိပါဘူး၊ က်ေနာ္ ဆိုလိုတာက ခ်စ္ျခင္းဟာ စကားလံုးေတြအျဖစ္ မစီးဆင္းခဲ့ဘူး ဆိုတာ သက္သက္ပါ၊ တျခား မိဘနဲ႔ သားသမီးေတြ ၾကားမွာေကာ၊ “ခ်စ္တယ္”ဆိုတာ ေျပာဖူးသလား၊ ေျပာတတ္ၾကသလား၊ ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ ႀကီးျပင္းခဲ့ၾကတဲ့ မ်ိဳးဆက္နဲ႔ ဆိုင္မလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဓေလ့ထံုးစံ ကိစၥ တစ္ခုသက္သက္ပဲလား၊ တကယ္ေတာ့ ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားေလး တစ္ခြန္းဟာလည္း အသိအမွတ္ျပဳမႈ တခုပဲ မဟုတ္လား...၊

က်ေနာ္တို႔ အေဖႏွစ္ေယာက္ အတြက္ေတာ့ မေန႔ညက ျမစ္ဖ်ားခံလာတဲ့ ပီတိျမစ္က ဒီေန႔,ေန႔လယ္ ထမင္းစားပြဲေပၚ အထိ စီးတုန္း... ...။ ။

ညီလင္းသစ္
၂ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၂၀၁၁