ငါ့ရင္ထဲမွာ
မီးရထားစက္ေခါင္းတစ္ခု ႐ွိတယ္၊
အၿမဲတမ္းလိုလို
မီးေပါင္ေလ်ာ့ေနတဲ့ စက္ေခါင္းတစ္ခုပါ၊
ဒါေပမယ့္
မီးေပါင္မျပည့္တာကို
စက္ေခါင္းက သူ႔ဟာသူေတာင္
မသိ႐ွာဘူး၊
သူသိတာက
တဂ်ံဳးဂ်ံဳး တဂ်က္ဂ်က္ ေအာ္ျမည္ရင္း
ဘူတာစဥ္ေတြ ကုန္ေအာင္ခုတ္ေမာင္းမယ္၊
သံလမ္းေတြေပၚမွာ
မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ လြန္းထိုးမယ္၊
ဒါပဲ...၊
အလံသာ ခ်ိဳးထားပေလ့ေစ
စက္ေခါင္းက ထြက္ခြာဖို႔ အသင့္ပဲ၊
လက္ေတြ႔မွာေတာ့
မီးေပါင္မျပည့္တဲ့ စက္ေခါင္းတစ္ခုဟာ
အၿမဲလိုလို
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ရတာခ်ည္းပါပဲ၊
သူ႔ေနာက္မွာ
သူဆြဲခ်င္လြန္းတဲ့ တြဲေပါင္းမ်ားစြာကို
ခ်ိတ္ထားရင္း
ဘူတာထဲမွာတင္
ငုတ္တုတ္မိုးလင္းသြားေလ့ ႐ွိတယ္၊
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ရက္မွာ
စက္ေခါင္းဟာ
ျမစ္ဝကြ်န္းေပၚေဒသဆီ
ခုတ္ေမာင္းခ်င္လာတယ္၊
ေ႐ႊဝါေရာင္လယ္ကြင္းေတြ ႐ွိခဲ့ဖူးရာ
ျမစိမ္းေရာင္ေတာအုပ္တို႔ ႐ွိခဲ့ဖူးရာဆီ
ထြက္ခြာဖို႔ စက္ကုန္ဖြင့္တယ္၊
တဝုန္းဝုန္း စက္သံေတြၾကားမွာ
အမည္းေရာင္မီးခိုးေတြသာ
တလံုးၿပီးတလံုး အူထြက္လာရဲ႕
စက္ေခါင္းကေတာ့
ဘူတာထဲကကို မေ႐ြ႕ဘူး၊
အၿမဲတမ္းလိုလို မီးေပါင္ေလ်ာ့ေနတဲ့
စက္ေခါင္းတစ္ခုကေတာ့
ဘူတာထဲကကို မေ႐ြ႕ခဲ့ဘူး ။ ။
ညီလင္းသစ္
၁၄ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၈
