ဖိုမဝင္ မိတ္ေဆြမ်ားဆီသို႔...

သူတို႔ေတြနဲ႔ သိတာ ၾကာပါၿပီ၊ တခ်ိဳ႕ကိုဆိုရင္ အေတာ့္ကိုၾကာၿပီ..၊ စာေၾကာင္းေလး တစ္ေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္း၊ Smiley ေလး တစ္ခုႏွစ္ခုနဲ႔ အစျပဳခဲ့တယ္၊ တခ်ိဳ႕က က်ေနာ္ေရးသမွ် ေကာင္ေကာင္းဆိုးဆိုး စကားေလးတစ္ခြန္း၊ ထင္ျမင္ခ်က္ေလးတစ္ခုေတာ့ လာေပးတတ္ၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႕က တခါတေလ ေပ်ာက္လိုက္၊ တခါတေလ ေပၚလိုက္နဲ႔ လာလာလည္တယ္၊ တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ တိုးတိုးတိတ္တိတ္နဲ႔ လာအားေပးေလ့ ႐ွိပါတယ္...၊

သူတို႔ေတြကို က်ေနာ္သိခဲ့တာ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္အထိေတာ့ ေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႔လို႔ပဲ ဆိုရမွာပါ၊ ေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္ကို အသံုးျပဳၿပီးေတာ့ ေရးထားတဲ့ စာေၾကာင္းေလးေတြက တဆင့္ ရင္းႏွီးခင္မင္ခြင့္ ရခဲ့တယ္၊ ျမားနတ္ေမာင္ဆိုတဲ့ ခ်ာတိတ္ကေလးဟာ သူ႔လက္ထဲက ျမားကေလးနဲ႔ ပစ္လုိက္တိုင္း ႏွလံုးသားႏွစ္ခု ေပါင္းစည္းသြားတယ္လို႔ ဆိုရင္ အြန္လိုင္းေပၚက ေဇာ္ဂ်ီဟာလည္း သူ႔ရဲ႕ ေဆးႀကိမ္လံုးနဲ႔ တို႔ၿပီး တူညီတဲ့ ရင္ဘတ္ေတြကို နီးစပ္ေစတယ္လို႔ က်ေနာ္ ဆိုခ်င္ပါတယ္၊ ဟုတ္ပါတယ္၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ ျဖဴသလား မည္းသလားေတာင္ မသိရတဲ့ ရင္ဘတ္ေတြပါ...၊

အခုေတာ့ အဲဒီရင္ဘတ္ေတြ ႐ွိရာဆီ က်ေနာ္ သြားေတာ့မယ္၊ တခါက ေရးခဲ့သလိုပဲ ဒီခရီးစဥ္ေလးကို 'ေဇာ္ဂ်ီျဖင့္သာ ဆံုခဲ့ဖူးသည့္ ဖိုမဝင္ မိတ္ေဆြမ်ားဆီသို႔' လို႔ က်ေနာ့္ဘာသာ နာမည္ေပးထားပါတယ္၊ ဒီေန႔အထိ ဘယ္ဘေလာ့ဂါကိုမွ ကိုယ္တုိင္ကိုယ္က် မဆံုဖူးေသးတဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ဒီခရီးေလးက စိတ္လႈပ္႐ွားစရာ ေကာင္းပါတယ္၊ ဆိုရရင္ ဘေလာ့ဂ္ေရးသူမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ စာဖတ္သူေတြနဲ႔ ဆံုျဖစ္ရင္လည္း ဝမ္းသာစရာေကာင္းမွာ အေသအခ်ာပါ၊ ျခေသၤ့ကြ်န္းကေလးရဲ႕ ခပ္ေစြေစြ ႐ြာတတ္တဲ့ မိုးစက္ေတြကို ေ႐ွာင္႐ွားရင္း ျဖစ္ျဖစ္၊ တခ်က္တခ်က္ သာတတ္တဲ့ ေနေရာင္ျခည္တန္းေတြ ေအာက္မွာျဖစ္ျဖစ္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး၊ ခင္ခင္မင္မင္ေပါ့...၊ စင္ကာပူမွာ က်ေနာ္႐ွိတုန္း ဆက္သြယ္ရ လြယ္ကူေအာင္ prepaid SIM ကဒ္တစ္ခုကိုလည္း ဝယ္ထားခဲ့တယ္၊ နံပါတ္က 8623 1409 ပါ၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၂ ကေန ၂၇ အတြင္း ဒီနံပါတ္မွာ က်ေနာ္႐ွိေနမွာပါ၊ ေဇာ္ဂ်ီအားကိုးနဲ႔ပဲ တခ်ိန္လံုး ဆံုခဲ့ရေပမယ့္ ကြ်န္းကေလးေပၚက မိတ္ေဆြေတြဟာ သူေယာင္မယ္ေတြ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ အျပင္ေလာကမွာ တကယ္သက္႐ွိထင္႐ွား ႐ွိေနၾကတဲ့ လူသားေတြျဖစ္ေၾကာင္း ဘေလာ့ဂ္ေရးတဲ့ ညီလင္းသစ္က တကယ္အေရာက္သြားမယ့္ ညီလင္းသစ္ကို ဒီခရီးေလးမွာ သက္ေသျပပါ လိမ့္မယ္၊ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ ဒီခရီးစဥ္ေလးဟာ A Trip from Virtuality to Reality လို႔ပဲ ဆိုခ်င္ပါေတာ့တယ္။ ။

ညီလင္းသစ္
၂၀ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၂၀၁၃

တြယ္ငင္တိုးရစ္ သံုးဆယ့္႐ွစ္...

ဘာလိုလိုနဲ႔ တစ္ႏွစ္ေတာ့ ေရာက္လာခဲ့ျပန္ ပါၿပီ...၊ မႏွစ္က ဒီလိုရက္ရဲ႕ မနက္ခင္းမွာ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ကို ေရာက္တာမွတ္မိတယ္..၊ အဲဒီလို မေရာက္,ေရာက္ေအာင္ ခ်ိန္ၿပီးသြားခဲ့တာမို႔ အမွတ္တရ ပါပဲ..၊ ဒီတစ္ႏွစ္မွာေတာ့ မႏွစ္ကလို ခ်ိန္သားကိုက္ မဟုတ္ေပမယ့္ အဲဒီလိုပဲ အမွတ္တရျဖစ္မယ့္ (ျဖစ္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားမိတဲ့) ခရီးေလးတစ္ခုေတာ့လည္း သိပ္မၾကာခင္မွာ ႐ွိပါတယ္၊ ကိုယ္ လူ႔ေလာကကို ေရာက္လာတဲ့ ရက္တစ္ရက္ကို အမွတ္တရအျဖစ္ ခ်စ္ခင္ေလးစားရသူေတြနဲ႔ ဆံုစည္းဖို႔ စီစဥ္ႏိုင္တဲ့ အတြက္ က်ေနာ္ ေက်နပ္မိပါတယ္..၊ း)

ျပကၡဒိန္ တစ္ေစာင္စာတိတိ ကြာသြားတဲ့ အတြင္းသ႑န္ကေတာ့ ႀကီးရင့္လာသလားဆိုတာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မေသခ်ာပါဘူး၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္က ႐ိုက္ဖူးတဲ့ ေဟာဒီကိတ္မုန္႔ေလး လိုမ်ိဳးေတာ့ ဒီတစ္ေခါက္ မ႐ိုက္ျဖစ္ပါဘူး၊ စိတ္အေျခကလည္း ေျပာရရင္ အဲဒီတုန္းကလိုပဲ ေကာ္ဖီေသာက္တဲ့ အေျခအေနမွာ ပါပဲ..၊ း) ပုထုဇဥ္ပီပီ ႏွစ္ေတြအလိုက္ တိုးေႏွာင္ရစ္တြယ္တဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြ အေၾကာင္းကိုပဲ က်ေနာ္ ေတြးေနမိပါတယ္...။ ။

ညီလင္းသစ္

ကတ္ေၾကးတစ္ကိုက္...

ဘယ္ႏွစ္လွမ္းေျမာက္မွန္း မသိေတာ့ေသာ ေျခလွမ္းတို႔ကို အသာရပ္လိုက္ရင္းမွ ခႏၶာကိုယ္ကို ဘယ္ညာတဖက္ဆီသို႔ အသာအယာကေလး ဆက္ၿပီး သူ လႈပ္ယိမ္းေနလိုက္သည္၊ အျပင္မွာ ေမွာင္ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း အခန္းေလးထဲမွာ မီးပိတ္ထားဆဲ ျဖစ္သည္၊ တဖက္က ထမင္းစားခန္းမွ မီးေရာင္တခ်ိဳ႕ နယ္ကြ်ံလ်က္ ဝင္ေရာက္ေနျခင္း ေၾကာင့္သာ အခန္းေလးထဲက ပရိေဘာဂ၊ ပစၥည္း မ်ားကို မသဲမကြဲ ျမင္ေနရျခင္း ျဖစ္သည္၊ စားပြဲေပၚမွ နာရီဆီသို႔ အမွတ္တမဲ့ လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ည ၇ နာရီခြဲကို ညႊန္ျပေနသည့္ လက္တံတို႔ကို မပီဝိုးတဝါး ေတြ႔ရသည္၊ မွန္ျပဴတင္းတံခါး၏ အျပင္ဖက္ ခ်ဳပ္ညရီထဲမွာ မာက်ဴရီ မီးတိုင္ေတြက အလင္းေတြ ျဖာက်လ်က္ ညဦးကို တစြန္းတစ ရက္ေဖာက္စ ျပဳေနခဲ့ၿပီ၊ လမ္းေပၚမွာေတာ့ လူသူေလးပါး ကင္း႐ွင္းလ်က္...၊

သူ႐ွိေနရာ အခန္းကေလးထဲမွာ သူ႔အျပင္ အျခားအသက္႐ွဴသံေလး တစ္ခုက တ႐ွဴး႐ွဴးႏွင့္ ေျဖးေျဖးႏွင့္ ပံုမွန္ေလး ထြက္ေပၚလ်က္ ႐ွိပါသည္၊ အသံလာရာဆီသို႔ သူ ငံု႔ၾကည့္လိုက္သည္၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚ တစြန္းတစ က်ေနသည့္ တဖက္ခန္းမွ မီးေရာင္ျဖင့္ သားရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကို သူ ေတြ႔ေနရသည္၊ သူ႔လက္ေပၚမွာ အပူအပင္ ကင္းမဲ့စြာျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ မ်က္ႏွာကေလး...၊ ေစာေစာတုန္းကေတာ့ ဗိုက္ဆာေန၍ထင့္၊ မ်က္ႏွာေတြ နီရဲလာေအာင္ပင္ တဝါးဝါး ေအာ္ငိုေနခဲ့ ေသးသည္၊ သားေမေမက ႏုိ႔တိုက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနသည့္ ၾကားကပင္ သားက တစ္စကၠန္႔ေလးမွ် ဆက္ၿပီး ေစာင့္ဆိုင္းလိုျခင္း အလွ်င္းမ႐ွိ၊ သူ႔အတြက္က တစ္စကၠန္႔သည္ တစ္ကမာၻအလား ၾကာလြန္းလွပံုပင္၊ မ်က္ရည္မ်ား ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်သည့္အထိပင္ ေအာ္ဟစ္ငိုယို ေနခဲ့သည္၊ အခုေတာ့လည္း ဗိုက္ကေလး ျပည့္သြားသည့္အခါ ေစာေစာက ေဒါသူပုန္ေတြ ထေနခဲ့သည့္ သားကေလးက တ႐ွဴး႐ွဴးျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၏ အသီးအပြင့္မ်ား ခံစားလို႔..၊

လက္အေနအထားကို ေျပာင္းလိုက္သည့္အခါ သူ႔လက္ေပၚမွာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေနသည့္ သားက အနည္းငယ္ လူးလြန္႔သြားခဲ့သည္၊ ႏိုးမ်ား ႏိုးသြားမလားဟု စိုးရိမ္မိသြားကာ တကြ်တ္ကြ်တ္ျဖင့္ သူ စုတ္သပ္ကာ ေခ်ာ့မိသည္၊ သုိ႔ေသာ္ ဒါက သူ႔စိုးရိမ္မႈ သက္သက္သာ ျဖစ္သည္၊ ကေလးက မႏိုးပါ၊ သူ႔မွာသာ တကြ်တ္ကြ်တ္ျဖင့္ 'ေအးေအး..အိုအို' လုပ္ရင္း လက္ႏွစ္ဖက္ကို ခပ္ဆဆေလး ဆက္လႊြဲကာ အသာေခ်ာ့သိပ္ ေနျဖစ္သည္၊ အေနအထား ေျပာင္းသြားေသာ သားရဲ႕လက္ကေလးကို သူ႔ဗိုက္ေပၚ အသာေလး ျပန္တင္ေပး လိုက္သည္၊ ဗိုက္ေပၚမွ အကၤ်ီေလးကို ခပ္သာသာ ျပန္ဆြဲခ်ေပးရင္း သူ႔စိတ္က လြန္ခဲ့ေသာ ေလးလနီးပါး ခန္႔က ေဆး႐ံုေပၚမွ ေမြးခန္းထဲကို ျပန္ေရာက္သြားခဲ့သည္၊

ညေနဖက္ႀကီး ဗိုက္နာလာသည့္ ဇနီးသည္ကို ေဆး႐ံုလိုက္ပို႔ေတာ့ မီးယပ္ဆရာဝန္က ဒီညပဲ ေမြးဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ေဆး႐ံုတက္ေစသည္၊ ေမြးလူနာခန္း တစ္ခုမွာ လိုအပ္တာေတြ ျပင္ဆင္ရင္း အဆင္သင့္ ျဖစ္ေတာ့ သူတို႔ကို ေမြးခန္းထဲကို ပို႔လိုက္သည္၊ ဤႏိုင္ငံ မွာက မီးဖြားမည့္ လူနာအမ်ိဳးသမီး၏ ခင္ပြန္းပါ ေမြးခန္းထဲကို လိုက္ခြင့္ ေပးထားပါသည္၊ သို႔ႏွင့္ သူလည္း ေမြးခန္း ဆိုတာႀကီးထဲ ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္ေရာက္ခဲ့ရသည္၊ ပထမတစ္ႀကိမ္က အႀကိဳဆို ခံရသူ အေနႏွင့္ ျဖစ္ေပမယ့္ ယခုတစ္ေခါက္ကေတာ့ ႀကိဳဆိုသူ ေနရာက...၊ ဇနီးသည္၏ ေဘးမွာ အသာထိုင္ေနရင္း အခ်ိန္က်ဖို႔ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့သည္၊ သူနာျပဳ ဆရာမေလးေတြႏွင့္ သားဖြား ဆရာမ တခ်ိဳ႕က သူတို႔ကို လာၾကည့္လိုက္၊ တဖက္ခန္းက အျခားေမြးလူနာေတြကို သြားၾကည့္လိုက္ ျဖင့္ ဝင္ခ်ည္၊ ထြက္ခ်ည္ ႐ွိေနၾကသည္၊ သုိ႔ႏွင့္ သန္းေခါင္ေက်ာ္လာသည့္ အခါမွာ ေတာ့ သားကေလးက အျပင္ထြက္ခ်င္ေၾကာင္း အခ်က္ျပလာခဲ့ ေတာ့သည္၊

မေ႐ွးမေႏွာင္းမွာပဲ သားကို ေမြးေပးဖို႔ ေစာေစာကတည္းက လာၾကည့္ခဲ့ေသာ သားဖြားဆရာမ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာခဲ့သည္၊ ဆရာမေလးကို ၾကည့္ရင္း သူၿပံဳးမိသည္၊ 'ကေလး ေမြးတဲ့အခါ သားဖြားဆရာမပဲ လာေမြးေပးတယ္ ဆိုရင္ အဲဒါ သတင္း ေကာင္းပဲ၊ သေဘာက အေျခအေန အားလံုးေကာင္းတယ္၊ ဘာမွ႐ွဳပ္ေထြးမႈ မ႐ွိလို႔ မီးယပ္ဆရာဝန္ႀကီးေတြ လာစရာ မလိုဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေလ..'တဲ့၊ သူ႔ကို ဘယ္သူမ်ား ေျပာသြားတာပါလိမ့္၊ ဆရာမေလးကေတာ့ လုပ္စရာ ႐ွိတာေတြကို တစ္ခုခ်င္း ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္ေနခဲ့သည္၊ လူသားကေလး တစ္ေယာက္ကို ႀကိဳဆိုရမည့္ သူတစ္ေယာက္လို မဟုတ္ဘဲ ႐ံုးစားပြဲမွာ စာ႐ြက္စာတမ္းေတြႏွင့္ အလုပ္ထိုင္လုပ္ ေနသည့္ႏွယ္၊ သူ႔မွာသာ စိတ္လႈပ္႐ွားေန ခဲ့သည္၊ ဇနီးသည္ကို အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ သူလည္း စိတ္ေစာေနပံု ရသည္၊ နဖူးမွာ ေခြ်းသီးေလးမ်ားပင္ စို႔လို႔..၊ သူ႔လက္ထဲက တစ္႐ွဴးပုဝါေလးျဖင့္ ေခြ်းမ်ားကို သုတ္ေပးလိုက္သည္၊ ကိုယ္ဝန္ရင့္လာသည့္ အခ်ိန္မွာ မိဘေလာင္းေတြကို မီးဖြားျခင္းႏွင့္ ဆိုင္သည့္ သိစရာ အခ်က္အလက္မ်ားကို ႐ွင္းျပသည့္ ေဆြးေႏြးပြဲ သင္တန္းတစ္ခု သူတို႔ တက္ခဲ့ရသည္၊ အဲ့သည္ သင္တန္းမွာ ေျပာဆိုၾကေသာ အေၾကာင္းအရာ အမ်ားစုက သဘာဝက်စြာပင္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးေတြႏွင့္သာ အဓိက သက္ဆိုင္ေသာေၾကာင့္ အျခားေသာ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ေတြ၏ ေယာက္်ားမ်ား နည္းတူ သူလည္း မ်က္လံုး ေပကလပ္ျဖင့္ လိုက္ၿပီး နားေထာင္ေန မိသည္၊ ေယာက္်ားေတြႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ အေၾကာင္းမ်ား ေရာက္ေတာ့ သူ ခါးမတ္သြားရင္း နားစြင့္ထားမိသည္၊ သူတို႔လို ခင္ပြန္းသည္ေတြ လုပ္ႏိုင္သည့္ ႐ွား႐ွားပါးပါး အခ်က္အနည္းငယ္က ကိုယ့္ဇနီးေဘးမွာ ထိုင္ၿပီး အားေပးျခင္းႏွင့္ ေခြ်းသုတ္ေပးျခင္းတို႔ ျဖစ္သည္-တဲ့...၊

သူ႔လို အမ်ိဳးသား တစ္ဦးအတြက္ကလည္း ေမြးခန္းထဲမွာ လုပ္စရာ မ်ားမ်ားစားစား သိပ္မ႐ွိလွပါ၊ ေမြးမည့္ ဇနီးသည္၊ သားဖြားဆရာမ၊ ကူညီသည့္ သူနာျပဳဆရာမ၊ အားလံုးမွာ လုပ္စရာ ကိုယ္စီႏွင့္..၊ အားေပး႐ံု၊ ေခြ်းသုတ္႐ံုသာ တတ္ႏိုင္သည့္ သူ႔အတြက္ အခုလို လာထုိင္ခြင့္ရသည့္ အျဖစ္ကပင္လွ်င္ စိတ္လႈပ္႐ွားဖို႔ ေကာင္းေနခဲ့ၿပီ၊ ဇနီးသည္ကို အသက္မွန္မွန္ ႐ွဴဖို႔ ေျပာလိုက္၊ မစိုးရိမ္ဖို႔ အေၾကာင္း၊ မၾကာခင္ အဆင္ေျပသြားမည့္ အေၾကာင္း အားေပးလိုက္၊ လိုအပ္လွ်င္ ေခြ်းသုတ္ေပးလိုက္၊ နည္းနည္းေလး အားစိုက္ညႇစ္ဖို႔ ေျပာလိုက္ႏွင့္ သူလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပါဝင္ခဲ့သည္၊ သို႔ႏွင့္ သိပ္မၾကာလိုက္ခင္မွာပဲ သူ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရေသာ အခ်ိန္က ေခ်ာေမြ႔စြာပဲ ေရာက္လာခဲ့ ပါသည္၊ နီရဲေနေသာ လူသားေသးေသးေလးကို ျမင္လိုက္ရခ်ိန္ႏွင့္ 'အူဝဲ' ဆိုေသာ အသံေလး ၾကားလိုက္ခ်ိန္က တဆက္တည္းလိုလိုပင္ ျဖစ္ေလသည္၊ သားကို ျမင္လိုက္ရခ်ိန္၌ အိပ္မက္ကမာၻႏွင့္ တကယ့္အျဖစ္မွန္တို႔ အၾကား တိမ္မွ်င္တိမ္စိုင္တို႔ ထူထပ္လွသည့္ ေတာင္ထိပ္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနရသလို သူခံစားရေလသည္၊

ကေလးကို အျပင္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မိခင္၏ ရင္ဘတ္ေပၚသို႔ ခ်က္ခ်င္းပင္ တင္ေပးပါသည္၊ မိခင္ ဗိုက္ထဲမွာ လေပါင္းမ်ားစြာ ေနခဲ့သည့္ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ျပင္ပကမာၻႏွင့္ ထိေတြ႔လိုက္ရ ခ်ိန္မွာ အလိုအပ္ဆံုးက အေမ၏ ရင္ေငြ႔ေႏြးေႏြးႏွင့္ စကားသံတို႔သာ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္၊ စင္စစ္ လူသားကေလးတစ္ေယာက္ ေျမကမာၻကို ေရာက္႐ွိလာသည့္ ျဖစ္စဥ္ထဲတြင္ မိခင္နည္းတူ ကေလးလည္း ပင္ပန္းရသည္၊ ေမာပန္းသည့္ ခရီးၾကမ္း၊ ေအးစက္ေသာ ျပင္ပေလ၊ သူ႔ကို ကိုင္တြယ္ထိေတြ႔ေသာ လက္မ်ား..၊ ဒါေတြကို တၿပိဳင္တည္း ႀကံဳလိုက္ရေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ အတြက္ ယခုလို အေမ့ရင္ဘတ္ေပၚမွာ အေမာေျဖဖို႔၊ လံုၿခံဳေႏြးေထြးေစဖို႔ အေရးႀကီးပါသည္၊ ခဏၾကာေတာ့မွ ခ်က္ႀကိဳးျဖတ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ ၾကသည္၊

'ဒီေနရာေလာက္က ျဖတ္ေနာ္'ဟု သူနာျပဳ ဆရာမေလးက ခ်က္ႀကိဳးကိုျပၿပီး သူ႔လက္ထဲကို ကတ္ေၾကးတစ္လက္ လာထည့္ေပးသည္၊ ကတ္ေၾကးကို တခါမွ မကိုင္ဖူးသူ တစ္ေယာက္လို လွမ္းကိုင္ရင္း သူ စိတ္လႈပ္႐ွားေနခဲ့သည္၊ ခ်က္ႀကိဳးျဖတ္ရာမွာ ဖခင္မ်ား ဆႏၵ႐ွိပါက ေပးျဖတ္သည္ဟု သင္တန္းမွာတုန္းက သူမွတ္ခဲ့ရသည္၊ ယခုေတာ့ သူ႔လက္ထဲမွာ ကတ္ေၾကးတစ္လက္ ေရာက္ေနၿပီ၊ သူ႔ဘဝမွာ ကတ္ေၾကးေပါင္းမ်ားစြာ ကိုက္ခဲ့ဖူးပါသည္၊ ထမင္းစားဝိုင္းက နံနံပင္ကို၊ အေမစက္ခ်ဳပ္သည့္ ပိတ္စေတြကို၊ စာသင္ခန္းထဲက စကၠဴေပါင္း မ်ားစြာကို၊ အစ႐ွိသျဖင့္..၊ ပစၥည္းအစံုကို ကတ္ေၾကးအစံုျဖင့္ သူ ျဖတ္ခဲ့ဖူးသည္၊ အခုလို ခံစားရတာမ်ိဳး မ႐ွိခဲ့၊ ယခုေတာ့ ေမြးခန္းထဲက ကုတင္ေဘးမွာရပ္ရင္း လက္ထဲမွာ ကတ္ေၾကးတစ္လက္ႏွင့္ သူ႔မွာ ေမာပန္းေန သလိုလို၊ လက္ေခ်ာင္းေတြက အားမ႐ွိေတာ့ သလိုလို၊ တစံုတခုကိုပဲ စိုးရိမ္ေန သလိုလို..၊

'က်ေနာ္ ညႇပ္လိုက္ရင္ သူ နာသြားမွာလား...'

သူ႔အေမးကို အေ႐ွ႕က ဆရာမေလးက နားလည္သည့္ အၿပံဳးတစ္ခုျဖင့္ ျပန္ေျဖပါသည္၊

'မစိုးရိမ္ပါနဲ႔႐ွင္၊ မနာပါဘူး၊ ႐ွင့္သားက သိလိုက္မွာေတာင္ မဟုတ္ပါဘူး၊ က်မတို႔ ဒီမွာ ေဖာ့ဆက္နဲ႔ ပိတ္ထားတဲ့ ေနရာအတြင္းမွာ ရဲရဲသာ ညႇပ္ခ်လိုက္ပါ'...၊

အနည္းငယ္ စိတ္ေပါ့ပါးစြာျဖင့္ ခ်က္ႀကိဳးေပၚသို႔ ကတ္ေၾကးကို သူ တင္လိုက္သည္၊ ကေလး၏ အ႐ြယ္အစားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္လွ်င္ ခ်က္ႀကိဳးသည္ အေတာ္ပင္ ႀကီးမားပါသည္၊ လံုးပတ္က သူ႔စိတ္ထင္ အနည္းဆံုး လက္ႏွစ္လံုးခန္႔ေတာ့ ႐ွိလိမ့္မည္၊ အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း တခ်က္႐ွဴသြင္းရင္း ဟ,ထားေသာ ကတ္ေၾကးကို သူ ဖိညႇပ္ခ်လိုက္သည္၊ ခ်က္ႀကိဳးက ပလတ္စတစ္ ႀကိဳးစတစ္စလို ခ်က္ခ်င္း တိကနဲ ျပတ္က်မသြားပါ၊ ကတ္ေၾကးအသြားက ခ်က္ႀကိဳးထဲမွာ တအိအိ ျမဳပ္ဝင္သြားေနတာကို သူ႔လက္ကေန ခံစားလို႔ ရေနသည္၊ ေနာက္ထပ္ နည္းနည္းေလး အားစိုက္လိုက္သည့္ အခါမွာ '႐ႊပ္' ဆိုေသာအသံႏွင့္အတူ ခ်က္ႀကိဳးတစ္ခုလံုး ျပတ္သြားေတာ့သည္၊ သူ႔ ရင္ထဲမွာလည္း အမ်ိဳးအမည္ ေဖာ္ျပရခက္သည့္ ခံစားမႈမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းတြန္းတိုက္ သြားခဲ့သည္၊ အဲ့သည္ '႐ႊပ္' ဆိုေသာ အသံက တကယ္ေတာ့ သားကေလးကို ေဟာဒီေလာကထဲ ျဖည္ခ်လိုက္သည့္အသံ..၊ ထိုအသံေလးထဲမွာ စိန္ေခၚမႈေတြ ပါသည္၊ အားထားမႈေတြ ပါသည္၊ တာဝန္ယူမႈေတြ ပါသည္၊ ေက်နပ္ ပီတိျဖစ္ျခင္းေတြလည္း ပါ,ပါသည္၊ စင္စစ္ ခ်က္ႀကိဳးဆိုတာက ကေလးတစ္ေယာက္ လူ႔ေလာကထဲ ေရာက္သည့္ အခ်ိန္ကစလို႔ ဘာမွ အသံုးမဝင္ေတာ့..၊ ခ်က္ႀကိဳးကတဆင့္ မိခင္အေပၚ တခ်ိန္လံုး မွီခိုေနရသည့္ အျဖစ္မွ သူ႔ခြန္သူ႔အားျဖင့္ စားေသာက္႐ွင္သန္ရမည့္ အျဖစ္ကို သားေလး ကူးေျပာင္းတက္လွမ္းဖို႔ ကတ္ေၾကးတစ္ကိုက္ျဖင့္ ေဖးမေခၚယူခြင့္ ရသည့္အတြက္ သူ ေက်နပ္ပါသည္၊ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္စဥ္ ကာလမွာ မိခင္တစ္ေယာက္တည္းက အခ်ိန္ျပည့္ တာဝန္ယူခဲ့ရာက ယခုအခ်ိန္မွစ၍ သူကပါ ဖခင္တစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ ခြဲေဝမွ်ခံဖို႔ ဤကတ္ေၾကးတစ္ကိုက္က သတိေပးလိုက္ျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္၊

ေမြးခန္းထဲမွာ ႐ွိေနရာမွ သား၏ အိပ္ခန္းထဲသို႔ သူ ႐ုတ္တရက္ ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္၊ သားက သူ႔လက္ေပၚမွာ တ႐ွဴး႐ွဴးႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ၊ ဒီတခါေတာ့ ပံုစံ မပ်က္ယြင္းေအာင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ သတိထားခ်ီေပြ႔လ်က္ အိပ္ရာေပၚသို႔ ခ်လိုက္သည္၊ အိပ္ေမာက်သြား၍ ထင္သည္၊ လူးလြန္႔တာမ်ိဳး မ႐ွိေတာ့၊ ႏုိ႔ဝသြားေသာ မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ေနရင္းမွ သား၏ ခ်က္ကေလးကို အက်ႌေပၚမွေန၍ သူ အသာေလး လက္ညႇိဳးျဖင့္ ထိၾကည့္မိသည္၊ ေမြးခန္းထဲက ကတ္ေၾကးတစ္လက္ အေၾကာင္း စဥ္းစားမိသည့္အခါ ရင္သည္ ယခုထက္တိုင္ ပူေႏြးရဆဲ ျဖစ္သည္၊ တကယ္ေတာ့ သားကေလးသည္ သူ တဝက္စိုက္ပ်ိဳးခဲ့ေသာ သစ္ပင္ေပါက္ကေလး ျဖစ္ပါသည္၊ တသက္စာ စိတ္ခ်မ္းသာခ်င္ရင္ သစ္ပင္စိုက္ပါ ဟူေသာ စကား႐ွိ၏ ယခု ဤသစ္ပင္ေလး ကိုလည္း သူတို႔က တသက္စာအတြက္ စိုက္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္၊ သုိ႔ေသာ္ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔၊ အရိပ္ရဖို႔၊ အသီးစားရဖို႔ ဆိုသည္မွာ မေသခ်ာေသာ၊ မေမွ်ာ္ကိုးေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား ျဖစ္သည္၊ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ သက္သက္ျဖင့္သာ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ။


(“သက္တံ့ဆယ္စင္း” စာအုပ္ထဲမွာ ပါခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဝတၳဳတိုေလးပါ၊ တခ်ိဳ႕လည္း ဖတ္ၿပီးသား ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မဖတ္ရေသးတဲ့ သူေတြအတြက္ရယ္၊ အမွတ္တရျဖစ္ေအာင္ရယ္ ဆိုၿပီး တင္လိုက္ပါတယ္...)

ညီလင္းသစ္
၁၀ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၂၀၁၃

ဘိလပ္ၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ (၃) ...

လန္ဒန္မွာ က်ေနာ္တို႔ သြားလာသမွ် အခ်ိန္တိုင္းအတြက္ စီးျဖစ္တာကေတာ့ Underground ရထားေတြပါပဲ၊ က်ေနာ္တို႔ တည္းခဲ့တဲ့အိမ္က zone 6 ထဲမွာပါေတာ့ ၿမိဳ႕ ျပင္ဖက္ နည္းနည္းက်တယ္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့၊ အဲဒီကေန ၿမိဳ႕ထဲသြားတိုင္း အနည္းဆံုးေတာ့ ရထားတစ္ဆင့္ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ဆင့္စီးရတယ္၊ အခ်ိန္အားျဖင့္ ၄၅ မိနစ္ကေန တစ္နာရီေလာက္ေတာ့ ၾကာပါတယ္၊ မွတ္မွတ္ရရ ေရာက္တဲ့ေန႔မွာ တကၠစီ တစ္ခါပဲစီးခဲ့တယ္၊ ဒါေတာင္ အဲဒါက ရထားေမာင္းသူေတြ သပိတ္ေမွာက္တာနဲ႔ တိုးသြားလို႔...၊ အျပင္သြားမယ့္ ေန႔ဆို မနက္ ၉ နာရီခြဲ ေနာက္ပိုင္းမွ ရထားစီးရေအာင္ အခ်ိန္တြက္ၿပီး ထြက္တယ္၊ ၉ နာရီခြဲ ေနာက္ပိုင္းဆိုရင္ ရထားခေတြက တဝက္နီးပါး သက္သာပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ႐ံုးခ်ိန္အမီ သြားတဲ့သူေတြလည္း မ႐ွိေတာ့လို႔ ရထားေတြလည္း ေခ်ာင္ပါတယ္၊ ညေနမွာေတာ့ ၄ နာရီကေန ၇ နာရီအတြင္းဆို မနက္ rush hour လိုပဲ ရထားခေတြ ေစ်းႀကီးတယ္၊ ဒါကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မေ႐ွာင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ကေလးတစ္ဖက္နဲ႔မို႔ ည ၇ နာရီ ေက်ာ္တဲ့အထိ ေစာင့္ဖို႔ မႀကိဳးစားေတာ့ဘူး၊

ၾကာလာေတာ့ အဲဒီလို ေန႔တိုင္းရထားစီးရတာကို သားက စိတ္ပ်က္လာေတာ့တယ္၊ သူ နားမလည္ႏိုင္တာက ေနရာတကာ ႏွစ္ထပ္ဘတ္စ္ကား အနီႀကီးေတြ ေတြ႔ေနရဲ႕သားနဲ႔ က်ေနာ္တို႔က ဘာျဖစ္လို႔ ေျမႀကီးေအာက္မွာ သြားတဲ့ရထားကိုပဲ တခ်ိန္လံုး စီးေနၾကတာလဲ ဆိုတာပါ၊ အျပင္ထြက္တာနဲ႔ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ သြားမွာလားလို႔ အၿမဲေမးတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ဘတ္စ္ကားနဲ႔ဆို သံုးေလးဆင့္ ေျပာင္းစီးရမယ့္အျပင္ မီးပိြဳင့္ေတြ၊ ယာဥ္ေၾကာေတြေၾကာင့္ အခ်ိန္ေတြ ပိုၾကာမယ္လို႔ အၿမဲျပန္ေျဖရတယ္၊ ၿပီးေတာ့လည္း ေျခလွမ္းေတြက ဘူတာ႐ံုကိုပဲေပါ့၊ အမွန္ေတာ့ သားက ၿမိဳ႕ ျပရဲ႕ လူေနမႈဘဝကို ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ေသး တာပါ၊ သူက ၅ လအရြယ္ကတည္းက ေန႔ကေလးထိန္းေက်ာင္း သြားေနရတယ္ ဆိုေပမယ့္ အိမ္ကေနဆို ၁၀ မိနစ္ပဲ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ အကြာအေဝးပါ၊ အခု တက္ေနတဲ့ မူႀကိဳကလည္း ၁၀ မိနစ္ပဲ လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္၊ တခါတေလမွာ ၿမိဳ႕ထဲကိုသြားရင္လည္း tram နဲ႔ ၁၅ မိနစ္ဆို ေရာက္ၿပီ၊ ဆိုေတာ့ အခုလို ေထာင္ေသာင္းခ်ီတဲ့ လူအုပ္ႀကီးနဲ႔ အခ်ိန္အၾကာႀကီး သြားရတာက သူ႔အတြက္ စိတ္ညစ္စရာ ျဖစ္ပံုပါပဲ၊ က်ေနာ္တို႔ ကေတာ့ ခရီးသြားတယ္ဆိုတာမွာ ရသမွ် အေတြ႔အႀကံဳအားလံုးဟာ ကိုယ့္အတြက္ အၿမဲတမ္း ေပ်ာ္စရာ၊ သာယာၾကည္ႏူးစရာပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ မထင္ထားနဲ႔ဆိုၿပီး သူ႔ကို စကားလံုးေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းသံုးၿပီး ေဖ်ာင္းဖ်တာပါပဲ၊ စူပုပ္ပုပ္ ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာကို မသိခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ၿပီးေတာ့ေပါ့...၊

ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေျမေအာက္ထဲ ဆင္းရျပန္ၿပီ၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ျပန္တက္ရျပန္ၿပီ၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ လူေတြကလည္း ေနရာတကာမွာ အျပည့္ပဲ...၊ ခရစ္စမတ္နဲ႔ ႏွစ္သစ္ကူးအၾကား ကာလဟာ လန္ဒန္ရဲ႕ လူအ႐ွဳပ္ဆံုး အခ်ိန္ေတြထဲမွာ ပါမယ္ထင္ပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ underground ရထားေတြက အခ်ိန္မွန္လို႔ သြားရလာရတာ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔ပါတယ္...၊

တစ္ရက္မွာေတာ့ စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ေလး တစ္ခုကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္၊ Rainforest cafe တဲ့...၊ ဆိုင္က ပစ္ကပ္ဒီလီလမ္းနဲ႔ ရီးဂ်င့္ လမ္းမႀကီး ဆံုတဲ့နားမွာ ႐ွိပါတယ္၊ တကယ့္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ဆိုင္ထဲဝင္လိုက္တာနဲ႔ မိုးသစ္ေတာ တစ္ခုရဲ႕ အလယ္မွာ ႐ုတ္တရက္ ပစ္ခ်ခံလိုက္ရ သလိုပဲ၊ ေရစီးသံေတြ၊ ငွက္ေအာ္သံေတြ၊ စိုထိုင္းထိုင္း ျဖစ္ေနတဲ့ ခံစားမႈေတြ၊ အံု႔ဆိုင္းဆိုင္း သစ္ပင္ေတြက တမုဟုတ္ခ်င္း လႊမ္းမိုးသြားတယ္၊ ဆိုင္က ေျမေအာက္ထဲမွာ ႏွစ္ထပ္႐ွိပါတယ္၊ ေျမညီထပ္က အမွတ္တရ ပစၥည္းေရာင္းတာနဲ႔ ဧည့္ႀကိဳ...၊ က်ေနာ္တို႔က reservation လုပ္ဖို႔ ဖုန္းႀကိဳဆက္ေတာ့ အခုကာလမွာ reservation လက္မခံပါဘူး၊ frist come, first served ပါတဲ့...၊ ဒါနဲ႔ ေရာက္သြားေတာ့ လက္မွတ္ေလးတစ္ေစာင္ ေပးၿပီး မိနစ္ ၂၀ ၾကာတဲ့အခါ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းသြားပါလို႔ ဆိုတယ္၊ အခ်ိန္ေစ့လို႔ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းသြားေတာ့ အဲဒီလက္မွတ္ေလးကို ယူထားလိုက္ၿပီး ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ေစာင့္ပါလို႔ ဆိုျပန္တယ္၊ လူေတြကေတာ့ ဝင္လိုက္၊ ထြက္လိုက္နဲ႔ေပါ့၊ ေစာင့္ဆိုင္းျခင္းရဲ႕ အဆံုးမေတာ့ ဒုတိယေျမာက္ ေျမေအာက္ထပ္မွာ စားပြဲေလးတစ္လံုး ရပါတယ္၊ စားပြဲထိုးဝန္ထမ္း လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္၊ ကာကီအက်ႌ၊ ေဘာင္းဘီနဲ႔...၊ က်ေနာ္က ေဟာဒီ မိုးသစ္ေတာထဲမွာ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ adventures အတြက္ တာဝန္ယူမယ့္ ဂိုက္ပါလို႔ မိတ္ဆက္ေတာ့ က်ေနာ္ သေဘာက်သြားတယ္၊ စားေသာက္ဆိုင္မွာ စားတဲ့ပံုစံထက္ ဆာဖာရီထြက္ရင္း စခန္းခ်တဲ့ ပံုစံမ်ိဳးရေအာင္ လုပ္ထားတာပဲကိုး...၊

အသံုးလည္းဝင္၊ သေဘာက်စရာလည္း ေကာင္းတဲ့ အခ်က္က အစားအေသာက္စာရင္းမွာ Nut free, Egg free, Dairy free အစ႐ွိသျဖင့္ ေရးထားတာပါ၊ မတည့္တဲ့ သူေတြအတြက္ စိတ္႐ွင္း႐ွင္းနဲ႔ စားႏိုင္တာေပါ့၊ က်ေနာ္ကေတာ့ အသီးအ႐ြက္ေတြ လိႈင္လိႈင္နဲ႔ ေၾကာ္ထားတဲ့ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ကို ခပ္ေျဖးေျဖးစားရင္း ေက်ာက္စက္ေရက်သံေတြ ေအာက္မွာ ေကာ့စ္မိုပိုလီတန္ ၿမိဳ႕ ႀကီးကို ေမ့ေနခဲ့တယ္...၊

ေဟာဒါ က်ေနာ္သိတဲ့ လန္ဒန္ပါပဲ...၊ အုတ္နီခဲအကြက္ေလး ေတြနဲ႔ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ အိမ္ေလးေတြ ႐ွိတတ္တဲ့ ေနရာေပါ့...၊ အၿမဲလိုလို မိုး႐ြာရင္႐ြာ၊ မ႐ြာရင္ အံု႔မိႈင္းေနတတ္တဲ့ ၿမိဳ႕မွာ ရာသီဥတု ၾကည္လင္တဲ့ ေန႔ကေလးတစ္ေန႔လည္း ႐ွား႐ွားပါးပါး က်ေနာ္တို႔ လက္ေဆာင္ရလိုက္ ပါေသးတယ္၊ တည္းခိုရာအိမ္နဲ႔ မေဝးတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲက လမ္းေတြေပၚမွာပဲ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ျဖစ္ ခဲ့တယ္...၊

တစ္ညေနမွာေတာ့ Shrek musical လည္း သြားၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္၊ လန္ဒန္မွာ သေဘာက်စရာတစ္ခုက အခုလို musical ေတြ၊ ျပဇတ္ေတြ၊ ေအာ္ပရာေတြ အၿမဲလိုလို ႐ွိေနတာပါပဲ၊ ဟုိအရင္ တစ္ေခါက္ကေတာ့ Lion King musical က်ေနာ္ ၾကည့္ျဖစ္ ပါတယ္၊ ၾကည့္စရာေတြ မ်ားတာမွန္ေပမယ့္ ေစ်းေတြႀကီးတာကိုလည္း ထည့္ေျပာမွ ျပည့္စံုမွာပါ၊ ဟုတ္ပါတယ္၊ သီေရတာမွာ တင္ဆက္တာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားက ေစ်းအေတာ္ႀကီးပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေစ်းဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး အားလံုးလိုလိုက ႐ံုျပည့္႐ံုလွ်ံ ပါပဲ၊ အခု Shrek ကေတာ့ ေလွ်ာ့ေစ်းခ်တာနဲ႔ ႀကံဳလို႔ သားကိုလည္း ျပခ်င္တာနဲ႔ ၾကည့္ျဖစ္သြားတာ...၊ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ကို ၃၅ ေပါင္ ေပးရပါတယ္၊ မူလေစ်းက ၆၅ ေပါင္ပါ၊ musical တို႔ထံုးစံ အသံပညာ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ သီခ်င္းေတြကို ဆိုသြားတာ ေတာ္ေတာ္ နားေထာင္လို႔ ေကာင္းပါတယ္၊ သ႐ုပ္ေဆာင္သူေတြကလည္း မူလကာတြန္း ဇတ္ေကာင္ေတြရဲ႕ စ႐ိုက္ကို မေသြဖီဘဲ သ႐ုပ္ေဆာင္သြား ႏိုင္ပါတယ္၊ သားကေတာ့ နဂါးအ႐ုပ္ႀကီးကို သေဘာက်လို႔ မဆံုးဘူး...၊

က်ေနာ့္ရဲ႕ ႏွစ္သစ္ကူး ညစာပါ...၊ း) ႏွစ္သစ္ကူးနဲ႔ ႀကံဳႀကိဳက္ေပမယ့္ လန္ဒန္ရဲ႕ နာမည္ႀကီး countdown ကို မသြားျဖစ္ပါဘူး၊ အစ္မဝမ္းကြဲ ခ်က္တဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးကို စားၿပီး အိမ္မွာပဲ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေနျဖစ္တယ္၊ London Eye နားမွာ ႏွစ္သစ္ကူးကို ေစာင့္ေနၾကတဲ့ လူေတြကို ည ၁၁ နာရီခြဲမွာ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ေနတာ တီဗီကေန ေတြ႔လိုက္တယ္၊ အားလံုးလိုလိုက ေန႔လယ္ ၃ နာရီေလာက္ ကတည္းက ေနရာဦးထားၿပီး ေစာင့္ေနၾကတာလို႔ ဆိုတယ္၊ ဒီေလာက္ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးထဲမွာကို...၊ အိမ္မွာပဲေနၿပီး နံနံပင္၊ င႐ုတ္သီးမႈန္႔၊ ပဲေၾကာ္ ႏိုင္းခ်င္းနဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါးပူပူေလး စားရတဲ့ အရသာနဲ႔ ဘယ္လဲႏိုင္မလဲကြယ္...၊ း)

အျပန္က်ေတာ့ EasyJet က သံုးနာရီနီးပါးေလာက္ ေနာက္က်ပါေလေရာ..၊ အလာတုန္းက တစ္မိနစ္မလြဲဘဲ အခ်ိန္မွန္လို႔ က်ေနာ့္မွာ တအံ့တၾသနဲ႔ ျဖစ္မိေသးတယ္၊ အခုလို ေနာက္က်တာ ေတြ႔မွပဲ 'ဟူး.. ေတာ္ေသးတယ္၊ ကုမၸဏီ မမွားဘူး' လို႔ သက္ျပင္းခ်ၿပီး သက္သာရာ ရေတာ့တယ္၊ း) ဆိုေတာ့ Gatwick ေလဆိပ္မွာပဲ တဝဲလည္လည္ေပါ့...၊

Costa ေကာ္ဖီ အက္စ္ပရက္ဆို double shot နဲ႔ ေန႔လယ္ခင္းကို ဆြဲဆန္႔ပစ္လိုက္တယ္၊ မဟုတ္ရင္လည္း က်ေနာ္တို႔မွာ တျခားေ႐ြးခ်ယ္စရာမွ မ႐ွိဘဲကိုး...၊ EasyJet ေရ... အဆံုးေတာ့ မင္းေရာက္လာရမွာ ပါေလ...၊

သားကလည္း ေန႔လယ္ခင္းကို လက္ညွိဳးေလးနဲ႔ ပြတ္,ပြတ္ဆြဲၿပီး သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ ဆြဲဆန္႔တယ္၊ စကရင္ေတြဟာ ကေလးေတြအတြက္ မေကာင္းတာမွန္ေပမယ့္ ဒီလိုအေျခအေနမွာ အသံုးဝင္တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ...၊

လန္္ဒန္ျပန္ အမွတ္တရ ပစၥည္းပါ...၊ း) Fish and chips ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ျမန္မာ့ ဘာလေခ်ာင္...၊ တရုတ္တန္းက တ႐ုတ္ပစၥည္း၊ ယိုးဒယားပစၥည္း၊ ဗီယက္နမ္ပစၥည္းေတြ ၾကားမွာ ခပ္တင္းတင္း ႐ွိေနခဲ့တာေပါ့..၊ တစ္ေကာင္တည္း ဒါေပမယ့္ ျခေသၤ့ ပဲေလ..၊ A taste of Burma ဆိုပဲ..၊ ႏိုင္ငံနဲ႔ကို ခ်ီပစ္လိုက္တာ...၊ အဲဒါေၾကာင့္လား မသိဘူး၊ ၁၈၀ ဂရမ္ပါတဲ့ ပုလင္းေလးတစ္ခုကို သံုးေပါင္ခြဲ ေပးရပါတယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အိုလံပစ္လို ႏိုင္ငံတကာ အားကစားပြဲႀကီးမွာ ဟိုးအေနာက္က ႏွစ္သိမ့္ဆုနဲ႔ ပန္းဝင္လာတဲ့ ျမန္မာ့အားကစားမယ္ေလးကို ဝမ္းသာအားရ အားေပးခ်င္တဲ့ စိတ္မ်ိဳးနဲ႔ အဲဒီဘာလေခ်ာင္ေတြကို က်ေနာ္ ဝယ္ခဲ့ပါတယ္...၊

တကယ္ဆို လန္ဒန္လို ၿမိဳ႕ ႀကီးမွာ လည္ပတ္စရာ၊ စားစရာ၊ ၾကည့္စရာေတြဆိုတာ ဘယ္ကုန္ႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ခရီးစဥ္က မိသားစုနဲ႔ ဆံုေတြ႔တာရယ္၊ ၅ ႏွစ္အ႐ြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ စိတ္ဝင္စားႏိုင္မယ့္ အရာေတြကို အထိုက္အေလ်ာက္ ဦးစားေပးထား တာရယ္ေၾကာင့္ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ေက်နပ္လိုက္ပါတယ္၊ ႏွစ္သစ္ကူး အမွတ္တရ ဘိလပ္ၿမိဳ႕ေတာ္ ခရီးစဥ္ေလးမွာ လိုက္ပါအားေပးၾကတဲ့ ညီအစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမ အားလံုးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...။

ညီလင္းသစ္
၄ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၂၀၁၃