26 June 2012

စိတ္မပါေသာ ေန႔စြဲမ်ား


အားလံုးလည္း ျဖစ္ဖူးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္၊ ကုိယ္ ပံုမွန္လုပ္ေနက် အလုပ္တစ္ခု၊ စဥ္ဆက္မျပတ္ လုပ္လာတဲ့ အရာတစ္ခုအေပၚ တခါတေလမွာ သက္ဝင္ယံုၾကည္မႈ နည္းပါး၊ ခမ္းေျခာက္ေနတတ္တဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေလ..၊ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ၊ လံုးဝယတိျပတ္ စိတ္ကုန္သြားတာ မ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ အာ႐ံုေတြ မလာတာ၊ စိတ္မပါတာ၊ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔ ေနတာ...၊ အဲ.. အဲဒီလိုပဲ ဆိုရမယ္ထင္တယ္..၊

ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္ အခုတေလာမွာ ဘေလာ့ဂ္ေရးဖို႔ အာ႐ံုဝင္စားလို႔ မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္၊ ဘေလာ့ဂ္ေရးခဲ့တဲ့ တေလွ်ာက္မွာ ေတာ္႐ံုကိစၥေတြနဲ႔ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ကို မထိခုိက္ ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး၊ ေပ်ာ္ခဲ့ခ်ိန္ေတြ၊ ဝမ္းနည္းခဲ့ ခ်ိန္ေတြ၊ ပ်င္းေနခ်ိန္ေတြ၊ အလုပ္မ်ားေန ခ်ိန္ေတြ..၊ ဘယ္လိုပဲ ႐ွိ႐ွိ ဘေလာ့ဂ္မွာ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေလာက္ေတာ့ တင္လိုက္ဦးမွပဲလို႔ အာ႐ံုေလးကေတာ့ ကပ္ေနခဲ့တာ ခ်ည္းပဲ၊ တခါတေလ လက္ကသာ ေနာက္က ပါမလာလို႔ ပို႔စ္ ေတြ က်ဲေနေပမယ့္ စိတ္ကေတာ့ ေ႐ွ႕က ဦးေဆာင္ေျပးရင္း တစ္ပုဒ္ၿပီးတစ္ပုဒ္ အစီအစဥ္ေတြ ဆြဲေနတတ္တာ ကလား၊ အခုက်ေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီစိတ္ ကို္ယ္တိုင္က ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းကို မသိတာ..ကဲ၊ လက္ပါဖို႔ ဆိုတာေတာ့ ေဝလာေဝး..၊

တကယ္ေတာ့လည္း ဒီလို စိတ္မပါ၊ လက္မပါ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ က်ေနာ့္လို ပါမႊား မေျပာပါနဲ႔..၊ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းတို႔လို လူမ်ိဳးေတာင္ လြတ္တာ မဟုတ္ဘူး မဟုတ္လား၊ 'တခါတေလမွာ ငါ ဒါေတြ ေရးေနတာ အလကားပဲ၊ ေရးလို႔ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ မေရးလို႔လည္း ဘာမွ မျဖစ္ဘူး' တဲ့..၊ ဆရာႀကီးက အင္တာဗ်ဴး တစ္ခုမွာ ေျပာသြားတာ၊ ဒါေတာင္ သူက စာေရးဖို႔ အင္မတန္ လြယ္တဲ့လူ..၊ စာကို 'သူမ်ားေတြလို ဘယ္က စ,ေရးရမွန္း မသိဘူးဆိုတာ မ႐ွိဘူး' လို႔ ေျပာထားတဲ့လူ..၊ သူမ်ား မသိေသးတာကို သုေတသနလုပ္၊ စာတမ္း၊ ေဆာင္းပါးေရးၿပီး အၿမဲတမ္း ေဝမွ်ေနခ်င္တဲ့လူ..၊ က်ေနာ့္လို ဟိုမေရာက္၊ ဒီမေရာက္ ပို႔စ္ေတြ မဟုတ္ဘဲ လူအမ်ား အက်ိဳး႐ွိမယ့္ သမုိင္းဆိုင္ရာေတြ ေရးေနတဲ့လူ...၊

ဘာ့ေၾကာင့္ စိတ္မပါတာလဲလို႔ လိုက္႐ွာၾကည့္ေတာ့ အေၾကာင္းေတြ စုဆံုေနတာေၾကာင့္လို႔ သြားေတြ႔တယ္၊ ပထမဦးဆံုးကေတာ့ ႏိုင္ငံေရး..၊ ရခိုင္မွာ ျဖစ္တဲ့ကိစၥေတြ လိုက္ဖတ္ရင္းနဲ႔ စိတ္မေကာင္းစရာေတြ ၾကားမွာ စာေရးဖို႔ စိတ္မပါေတာ့ဘူး၊ အဲဒါေတြ ေနာက္ကို လိုက္ရင္းနဲ႔ သြားေနမက်တဲ့ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေတာင္ အခုတေလာမွာ ေရာက္,ေရာက္သြားေသးတယ္၊ ေ႐ႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးလို၊ နာဂစ္လို၊ ဖေယာင္းတိုင္ ထြန္းပြဲလို၊ ႐ိုဟင္ဂ်ာ အဓိက႐ုဏ္းလို.. တိုင္းျပည္မွာ အေရးအခင္း၊ အေၾကာင္းႀကီးငယ္ေတြ ျဖစ္ေနခ်ိန္ဆို က်ေနာ့္အတြက္ ပံုမွန္ပို႔စ္ တစ္ပုဒ္ တင္ဖို႔ တကယ္ပဲ ခက္ခဲပါတယ္၊ ဟိုမွာက မိုးထဲေရထဲ အေသအေၾက ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ကိုယ္က ဒီဖက္ကေန သြားလာ၊ စားေသာက္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ၊ ခရီးသြားပံုေတြ တင္ရတာ တစ္ကိုယ္ေကာင္း ဆန္ေနသလိုပဲ၊ ဒါ.. က်ေနာ့္ တစ္ေယာက္တည္း အတြက္ ေျပာတာပါ၊ က်ေနာ့္မွာ ျဖစ္ေလ့႐ွိတဲ့ စိတ္အတင္အခ် အေၾကာင္းကို ေျပာတာပါ၊ အမွန္ေတာ့ ဘာမွမဆုိင္ဘူးလို႔ ေျပာမယ္ဆိုလည္း ရပါတယ္၊ ကိုယ္က ဟိုးအေဝးႀကီးမွာ ေနရေတာ့ အဲဒီကေန လုပ္ေပးႏိုင္တာ ႐ွိရင္လုပ္ေပး၊ ၿပီးရင္ ပံုမွန္ဘဝ အေၾကာင္းကို ပံုမွန္ပဲ ဆက္ေျပာသြားတဲ့ ကိစၥမဟုတ္လား၊ ပံုမွန္စိတ္နဲ႔ ေနသြား႐ံုပါပဲ၊ ခပ္လႈပ္လႈပ္ျဖစ္တိုင္း ပို႔စ္အသစ္ မတင္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာ အေတာ္ေၾကာင္တဲ့ ကိစၥပဲလို႔ ေျပာရင္လည္း ခံရမွာပါပဲဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒါဟာ က်ေနာ့္တစ္ဦးတည္းရဲ႕ ပဋိပကၡဆိုတာေတာ့ အမွန္ပါ...၊

ေနာက္ေတာ့ တျခား အေၾကာင္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ၊ ဥေရာပဖလား ေဘာလံုးပြဲထဲ နတ္က,ရာ ၾကည့္ေမာေနတာ၊ ဝင္ဘယ္လ္ဒန္ကို ႀကိဳတင္ခန္႔မွန္း ေနတာ၊ ကြန္ျပဴတာ ေ႐ွ႕က မခြာဘဲ အေမစုေနာက္ကို လိုက္ေနတာ၊ ဘယ္တုန္းက ဝယ္မိမွန္းေတာင္ မမွတ္မိေတာ့တဲ့ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ႐ွင္းလို႔ မၿပီးတဲ့ အလုပ္ေႂကြးေတြ ႐ွဳပ္ေနတာ.. စသျဖင့္ေပါ့၊ ဒါေတာင္ တခါတေလ တီဗီမွာ ႐ုပ္႐ွင္ေကာင္းတဲ့ ခ်န္နယ္လ္ေတြကို မ်က္ေစာင္းလွမ္းထိုးတာ မပါေသးဘူး၊ က်ေနာ္ စဥ္းစားၾကည့္တယ္၊ ဒီလိုမ်ိဳး စိတ္မပါဘူး ျဖစ္လာတာဟာ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုရဲ႕ ဇတ္သိမ္းခန္းမ်ားလား-လို႔၊ အင္မတန္ စာေရးေကာင္းတဲ့၊ ပို႔စ္ တင္တာစိတ္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြ ရပ္သြားတာ ျမင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေတြ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရတယ္၊ တစ္ခုၿပီး တစ္ခုပါပဲ..၊ ရပ္သြားၾကသူေတြ ထဲမွာ အေၾကာင္းမ်ိဳးစံု ႐ွိမွာျဖစ္သလို အဲဒီထဲက အေၾကာင္းတစ္ခုက စိတ္မပါျခင္း သက္သက္မ်ား ျဖစ္ေလမလား...၊

တခါတုန္းက က်ေနာ့္စီေဘာက္စ္မွာ မခင္ဦးေမက ခရီးသြားဟန္လႊဲ ဝင္ၿပီး အႀကံေပးသြားဖူးတယ္၊ 'ပို႔စ္အသစ္ ေရးခ်င္တယ္ဆို ဘာသတင္း၊ ဘာဝက္ဘ္ဆိုဒ္မွ မဖတ္ခင္မွာေရး၊ အဲဒါေတြ လိုက္ဖတ္ၿပီးရင္ စာေရးဖို႔ စိတ္မပါေတာ့ဘူး ျဖစ္တတ္တယ္၊ ဒို႔ဆို ခဏခဏ ျဖစ္တယ္' တဲ့၊ ဒါလည္း မွန္တာပါပဲ၊ အဲဒီနည္းကို က်င့္သံုးရင္ သူ႔လိုပဲ ပို႔စ္ေတြကို ကရားေရလႊတ္ တစ္ေန႔တစ္ပုဒ္ႏႈန္း တင္ႏိုင္မလားလို႔ ေတြးမိတယ္၊ း) ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ စိတ္မပါျခင္းဟာ ဇတ္သိမ္းခန္း တစ္ခုရဲ႕ အစမဟုတ္ဘဲ အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလို ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုရဲ႕ သတင္း လိႈင္းတံပိုးေတြ ႐ိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္လို႔ပဲ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ စိတ္မပါလို႔ စာမေရးျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းကို အခုလို စိတ္ပါလက္ပါနဲ႔ စာေရးၿပီး ေျပာခ်င္စိတ္ကေလး ႐ွိေနေသးလို႔ ပါပဲ...။ ။


ညီလင္းသစ္
၂၆ ဇြန္၊ ၂၀၁၂

19 June 2012

သူမ, လိုခ်င္တဲ့ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္


ၿပီးခဲ့တဲ့ ဇြန္ ၁၄ နဲ႔ ၁၅ ရက္ေတြမွာ လူက အလုပ္သာ လုပ္ေနရေပမယ့္ စိတ္က အလုပ္မွာ မ႐ွိဘဲ မတည္မၿငိမ္ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္၊ လုပ္ေနက် အလုပ္ေတြမို႔ လက္က အလိုအေလ်ာက္ လႈပ္႐ွားေနေပမယ့္ အာ႐ံုေတြကေတာ့ ၅၅ ကီလိုမီတာ အကြာမွာ ႐ွိတဲ့ ဂ်ီနီဗာၿမိဳ႕ကို ေရာက္ေန ခဲ့ပါတယ္၊ ဒီအခ်ိန္ဆို သူမ စကားေျပာေနၿပီလား၊ အခ်ိန္အေျပာင္းအလဲမွာ သူမရဲ႕ က်န္းမာေရးကေကာ...၊ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ သြားၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူမနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ အခြင့္အေရး ရမွ ရပါ့မလား..၊ စတဲ့ အေတြးေတြ ျဖန္႔က်က္၊ အုပ္မိုးထားခဲ့တဲ့ ရက္ ၂ ရက္ပါပဲ...၊

ဇြန္လ ၁၃ ရက္ေန႔ ညေလယာဥ္နဲ႔ အေမစု ဂ်ီနီဗာကို ေရာက္မယ့္အေၾကာင္း ၃ ရက္ေလာက္ ႀကိဳၿပီး သတင္းရတယ္၊ ေရာက္မယ့္ အခ်ိန္က ည ၁၀ နာရီခြဲ ဝန္းက်င္ေလာက္..၊ ဟိုတယ္ကို ၁၁ နာရီေလာက္မွာ ေရာက္မယ္၊ ခင္မင္ရာ အခ်င္းခ်င္း လက္တို႔ၿပီး ေလဆိပ္နဲ႔ ဟိုတယ္မွာ သြားႀကိဳၾကဖို႔ ေမးျမန္း၊ တိုင္ပင္ၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္္အတြက္ေတာ့ အဆင္မေျပပါဘူး၊ အိမ္ကေန နာရီဝက္ေလာက္ ကားနဲ႔ သြားရတဲ့ ခရီးျဖစ္တဲ့ အျပင္ ညျဖစ္တာက တေၾကာင္း၊ အမ်ားအားျဖင့္ ေလဆိပ္ေတြမွာ ဗီအိုင္ပီ ဧည့္သည္ဆိုရင္ ေလယာဥ္ကေန ဆင္းၿပီးတာနဲ႔ ကားနဲ႔ တခါတည္း တန္းၿပီး ေခၚသြားၾကေလ့ ႐ွိလို႔ မေတြ႔ရဖို႔ မ်ားတာက တေၾကာင္းဆိုေတာ့ က်ေနာ္ မသြားျဖစ္ခဲ့ဘူး၊ ေနာက္ရက္ျဖစ္တဲ့ ဇြန္ ၁၄ နဲ႔ ၁၅ မွာလည္း တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အလုပ္မွာ အေရးႀကီးတဲ့ ခ်ိန္းဆိုမႈေတြ၊ အဲဒီေန႔မွာ မျဖစ္မေန လုပ္ရမယ့္ ဟာေတြ ႐ွိေနျပန္တယ္၊ ဘယ္လိုမ်ား ေ႐ႊ႕လို႔၊ ေျပာင္းလို႔ ရႏိုင္မလဲလို႔ က်ေနာ္ အတန္တန္ ႀကိဳးစား ၾကည့္ပါေသးတယ္၊ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အဆံုးမွာေတာ့ အေမစုကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သြားၿပီး ႏႈတ္ဆက္၊ ဂါရဝ ျပဳခြင့္ကို စိတ္မေကာင္းစြာပဲ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရ ေတာ့တယ္..၊

ွဆြစ္ဇာလန္မွာ အေမစု ေနသြားတဲ့ တစ္ရက္ခြဲက တကယ့္ကို တိုလြန္းပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အာဂ်င္ဒါကလည္း အျပည့္ေပါ့၊ ၁၄ ရက္ေန႔မွာ အိုင္အယ္လ္အိုမွာ မိန္႔ခြန္းေျပာတယ္၊ ေန႔လယ္ပိုင္းမွာ ဆြစ္အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔တယ္၊ ၿပီးေတာ့ သတင္းစာ ႐ွင္းလင္းပြဲ လုပ္တယ္၊ အဲဒီမွာ Jet lag ေရာ၊ ခရီးပန္းတာေရာ ေပါင္းၿပီး အေမစု အန္တဲ့အထိ ေနမေကာင္း ျဖစ္သြားေသးတယ္၊ ေနာက္ေန႔မွာေတာ့ ဆြစ္လႊတ္ေတာ္ကို သြားေလ့လာတယ္၊ အဲဒါအၿပီး ေနာ္ေဝကို ခရီးမဆက္ခင္ ေလးမွာ ဆြစ္တီဗီလိုင္း တစ္ခုကို အင္တာဗ်ဴး ေပးပါတယ္၊ ေမးခြန္းေလး ေျခာက္ခု၊ ခုႏွစ္ခုေလာက္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴး တိုတိုေလးပါ၊ ကိုယ္ေနတဲ့ ေနရာနဲ႔ နာရီဝက္ေလာက္ ကားစီးရတဲ့ ေနရာကို ေရာက္လာခဲ့ေပမယ့္ သြားေတြ႔ဖို႔ မႀကံဳလိုက္တဲ့ အေမစုကို အင္တာဗ်ဴးကေန တဆင့္ပဲ က်ေနာ္ေငးရင္း သူ႔စကား ေတြကို နားေထာင္ေနမိတယ္၊

က်ေနာ့္ေ႐ွ႕ တီဗီဖန္သားျပင္မွာ တစ္ကမာၻလံုးက ေလးစားၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ေယာက္..၊ ဥေရာပ ေႏြဦးရဲ႕ ခပ္ေႏြးေႏြး ေနေရာင္ျခည္တန္းေတြ ေအာက္မွာ ျမန္မာဝတ္စံုနဲ႔ သြက္လက္ျဖတ္လတ္ ေနတယ္၊ မ်က္ႏွာေပၚက အေရးအေၾကာင္း တခ်ိဳ႕နဲ႔ နားသယ္စပ္က အျဖဴေရာင္ ဆံျခည္မွ်င္ေတြက ဇရာရဲ႕ စုတ္ခ်က္ေတြကို စၿပီး ျပေနခဲ့ၿပီ၊ ဒီအမ်ိဳးသမီးႀကီးရဲ႕ ဘဝဟာ ကင္းဗတ္စ တစ္ခုဆိုရင္ စုတ္ခ်က္ၾကမ္းၾကမ္းေတြ၊ ေဆးေရာင္စံု အရင့္၊ အေမွာင္ေတြ စဥ္ဆက္မျပတ္ က်ေရာက္ေနခဲ့တဲ့ ကင္းဗတ္စ တစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါ လိမ့္မယ္၊ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ မ်ဥ္းေကြးေတြက အနားသတ္ဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားတာ ခံရေပမယ့္ အဲဒီေဆးေရာင္စံု အစြန္းအထင္းေတြနဲ႔ပဲ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ တန္ဖိုးႀကီး ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ ျဖစ္လာခဲ့တဲ့ ကင္းဗတ္စ တစ္ခုပါ၊ ႏွစ္ေတြ ၾကာေညာင္းခဲ့ေပမယ့္ ယံုၾကည္မႈ၊ ႐ိုးသားမႈ အျပည့္နဲ႔ ႀကီးျမတ္ ေနဆဲပဲ..၊ က်ေနာ္ ေငးေနမိတယ္...၊

အင္တာဗ်ဴးတဲ့ သတင္းေထာက္က 'ခင္ဗ်ား အေနနဲ႔ တာဝန္ယူမႈ၊ တာဝန္ရဲ႕ အေရးပါပံုကို ေျပာလည္းေျပာ၊ လက္ေတြ႔လည္း က်င့္သံုး ျပတာ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ေလးစားမိပါတယ္၊ အဲဒီတာဝန္ယူမႈကပဲ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကို ခိုင္မာေစသလို ကိုယ္ေနဟန္ကိုလည္း အၿမဲတမ္း ေက်ာ့ေမာ့ေနေစခဲ့တာ လို႔မ်ား ေျပာရင္ ရႏိုင္မလား' လို႔ တစ္ေနရာမွာ ခပ္႐ႊန္း႐ႊန္းေလး ေမးေတာ့ အေမစုက 'က်မက ေသးေသးသြယ္သြယ္ ဆိုေတာ့ လူၾကားထဲမွာ အရပ္႐ွည္တယ္လို႔ ထင္ရေအာင္ အၿမဲတမ္း ခပ္မတ္မတ္ေနတဲ့ အက်င့္လုပ္ထားလို႔ အဲဒီလို ျဖစ္ေနတာပါ' လို႔ အ႐ႊန္း ေဖာက္ၿပီး ျပန္ေျဖသြားတယ္၊ သူ႔ရဲ႕ ေပးဆပ္မႈ၊ စေတးမႈ ေတြအေၾကာင္း ေျပာေတာ့ အေမစုက ေျပာေနက် အတိုင္း 'ဒါဟာ က်မအတြက္ေတာ့ စေတးမႈ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါဟာ ေ႐ြးခ်ယ္မႈပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ က်မရဲ႕ ခင္ပြန္းနဲ႔ သားေတြက သာလွ်င္ တကယ့္ကို ေပးဆပ္ခဲ့ရ၊ စေတးခဲ့ရတာပါ' တဲ့..၊ သူခ်စ္လြန္းတဲ့ ႏိုင္ငံအတြက္ လင္ဆံုး၊ သားကြဲနဲ႔ မိသားစု ဘဝေတြ က်ိဳးေၾကခဲ့ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီးကို ၾကည့္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြ ေဝဝါးသြားတယ္၊ မ်က္ေတာင္ကို ပုတ္ခတ္၊ ပုတ္ခတ္ လုပ္ေနရင္း ရင္ဘတ္ထဲ ဆို႔ေနတယ္၊ သူကေတာ့ အထုအႏွက္ မ်ားစြာ ခံခဲ့ရတဲ့ ေပတံုးတစ္တံုးလို မာေက်ာ၊ က်စ္လစ္လို႔...၊ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးပဲ ေျပာေနလိုက္တာ...၊

အင္တာဗ်ဴးက ျပင္သစ္လိုေမးၿပီးေတာ့ အေမစုက အဂၤလိပ္လို ေျဖပါတယ္၊ အဆံုးသတ္မွာေတာ့ သတင္းေထာက္က 'ခင္ဗ်ား အေနနဲ႔ ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ က်ေနတုန္းမွာ ကက္ဆက္ေခြေတြ နားေထာင္ၿပီး ျပင္သစ္စာကို တစ္ေယာက္တည္း ေလ့က်င့္ခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ကို ျပင္သစ္လို တစ္ခြန္း၊ ႏွစ္ခြန္းေလာက္ ေျပာပါဦး' ဆိုေတာ့ အေမစုက မဆိုင္းမတြဘဲ 'က်မ အရမ္း စိတ္လႈပ္႐ွား ေနတယ္၊ က်မရဲ႕ ျပင္သစ္စကားက မေကာင္းပါဘူး၊ ဆြစ္ဇာလန္ကို က်မ သိပ္သေဘာက်သလို ဆြစ္လူမ်ိဳးေတြကိုလည္း ႏွစ္သက္ ပါတယ္' လို႔ ျပင္သစ္လို ခပ္ဝဲဝဲေလး ေျဖသြားခဲ့တယ္၊ သတင္းေထာက္က 'မၾကာခင္ က်ေရာက္မယ့္ ေမြးေန႔ အတြက္ က်ေနာ္တို႔ ဘာမ်ား ဆုေတာင္းေပးရမလဲ' လို႔ ေနာက္ဆံုးေမးခြန္း ေမးေတာ့ အေမစုက ခဏေလး ေတြကနဲ စဥ္းစားလိုက္တယ္၊ ၿပီးမွ ျပင္သစ္လို 'Le bonheur pour mon pays' လို႔ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေလး ျပန္ေျဖလိုက္တယ္၊ 'The happiness for my country' တဲ့....၊ ဒါက အဲဒီ အင္တာဗ်ဴးပါ၊



Credit: rts.ch

သူခ်စ္တဲ့ တိုင္းျပည္ကေလးက လူေတြ စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ေပ်ာ္႐ႊင္တာကို ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ အျဖစ္လိုခ်င္တဲ့ အေမစု.. မိသားစုနဲ႔ အတူ က်င္းပခြင့္ရတဲ့ ႐ွား႐ွားပါးပါး ေမြးေန႔မွာ က်န္းမာျခင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္း၊ ေအးျမျခင္းတို႔ျဖင့္ ျပည့္စံုပါေစလို႔ ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းပါတယ္...။ ။


ညီလင္းသစ္
၁၉ ဇြန္၊ ၂၀၁၂

08 June 2012

အာ႐ံုမ်ား ပ်ံသန္းရာ ႏိုင္ငံကေလးသို႔ (၈)


အားလံုးပဲ မဂၤလာပါဗ်ာ...၊ မထင္မွတ္ဘဲနဲ႔ က်ေနာ့္ရဲ႕ ျမန္မာျပည္ျပန္ အခန္းဆက္ေတြက အပိုင္း(၇) ကာတြန္းေတြမွာ ရပ္သြားခဲ့တယ္၊ ႏိုင္ငံကေလးဆီကို ပ်ံသန္းသြားတဲ့ အာ႐ံုေတြက ကာတြန္းျပပြဲမွာ အေတာင္ေညာင္းသြားတယ္ လို႔ေတာင္ ဆိုရမလိုပါပဲ၊ ခန္းမထဲကကို ဆက္မထြက္ ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတာ...၊ အခုလို မၾကန္႔ၾကာစဖူး ၾကန္႔ၾကာသြားတဲ့အတြက္ ဘေလာ့ဂ္ကို လာလည္ၿပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျပန္သြားခဲ့ရတဲ့ မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေတာင္းပန္ပါတယ္၊

ျဖစ္ပံုက ဒီလိုဗ်၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေမလထဲမွာ ႐ံုးပိတ္ရက္ေတြ နည္းနည္းမ်ားတယ္၊ အဲဒီမွာ ခရီးတိုေလးေတြ ၃ ခုေလာက္ ဆက္တိုက္ သြားျဖစ္ေနတာရယ္၊ ျမန္မာျပည္က ျပန္လာကတည္းက ႏွစ္ဆပိုလာတဲ့ အလုပ္ေႂကြးေတြကို ႐ွင္းေနတာရယ္၊ ၿပီးေတာ့ သတင္းေတြ လိုက္ဖတ္ၿပီး မုဒ္ေပ်ာက္ေနတာရယ္၊ ေနာက္ဆံုး မဆိုစေလာက္ကေလး ပ်င္းေနတာရယ္..၊ အဲဒါေတြ စုဆံုသြားတာပါ၊ ခရီးတိုေလးေတြက ျပည္တြင္းခရီးေလး ေတြပါ၊ ေတာင္ေပၚေက်းလက္ ႐ြာေတြဆီကို သြားခဲ့တာ..၊ အဲဒီမွာ ႐ိုက္လာတဲ့ ပံုေတြကိုေတာ့ ေနာက္မွပဲ ျပန္႐ွယ္တာေပါ့ဗ်ာ..ေနာ၊ အခုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ခ်စ္တဲ့ အဲဒီႏိုင္ငံကေလး ဆီကိုပဲ ဆက္လက္ ပ်ံသန္း ၾကည့္ၾကရေအာင္..၊ အေတာင္ပံပါရင္ မင္းဆီကို လို႔ပဲ ဆိုပါေတာ့ေလ..၊


တစ္ရက္မွာေတာ့ ဟိုသားအမိကို ထားခဲ့ၿပီး က်ေနာ္ တစ္ေယာက္တည္း ၿမိဳ႕ထဲကို ထြက္လာခဲ့တယ္၊ လုပ္စရာ စာ႐ြက္စာတမ္း ကိစၥတခ်ိဳ႕ကို လုပ္ရင္း၊ စာအုပ္ေလး ဘာေလးလည္း ဝယ္ရင္း၊ ဓါတ္ပံုလည္း ႐ိုက္ရင္း ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ပါ၊ ရန္ကုန္မွာ ကားေတြ မ်ားသထက္ မ်ားလာတာ သတိမျပဳမိလို႔ မရေအာင္ ကိုပါပဲ၊ အၿမဲလိုလို ယာဥ္ေၾကာပိတ္တာေတြ တစ္ေနရာမဟုတ္ တစ္ေနရာမွာ ေတြ႔ရတယ္၊ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဒါေတြကို ေျဖ႐ွင္းဖို႔ လမ္းေတြခ်ဲ႕တာ၊ ဂံုးေက်ာ္တံတားေတြ ေဆာက္တာေတြကို လုပ္ေနၾကတယ္၊


ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမႀကီးကေတာ့ အရင္အတိုင္း မလႈပ္မယွက္ ငိုက္ျမည္းဆဲပါပဲ၊ အရင္လို အဝါေရာင္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ခရမ္းေရာင္သန္းတဲ့ အျဖဴေရာင္နဲ႔ဆိုေတာ့ ကိုလိုနီ အေငြ႔အသက္ကေလးေတာင္ နည္းနည္းေပ်ာက္သြား သလိုလို..၊ သူ႔ေ႐ွ႕က ျမင္ကြင္းေတြကလည္း အရင္လိုပါပဲ၊ ဘတ္စ္ကားေတြ၊ ေခါင္း႐ြက္ဗ်ပ္ထိုး ေစ်းသည္ေတြ၊ ဥဒဟုိ သြားေနၾကတဲ့ လူေတြ၊ တိုးရစ္စ္ ကားႀကီးေတြ..၊ အားလံုးဟာ ေကာင္းကင္ျပာႀကီးရဲ႕ ေအာက္မွာ သက္ဝင္လႈပ္႐ွားလို႔..၊ မဟာဗႏၶဳလ ပန္းၿခံ သံတိုင္ေတြကို မွီရင္း က်ေနာ္ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္၊ နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ေဒၚလာေငြ လဲတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကလည္း ငါးမိနစ္ တစ္ခါေလာက္ 'ေဒၚလာ လဲမလို႔လား၊ ဘယ္ေလာက္ပါလဲ' ခ်ည္း လာလာေမးေနတယ္၊


ေဟာဒီ႐ံုးက ထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ စာအုပ္အနီကေလးက က်ေနာ့္ကို ကီလိုမီတာေတြ ေထာင္ခ်ီေဝးတဲ့ အရပ္ကို ပို႔ေပးခဲ့တယ္၊ ပံုမွန္ဆို ပြဲစားေတြ၊ ပတ္စ္ပို႔စ္ ေလွ်ာက္မယ့္ သူေတြနဲ႔ အၿမဲေျခခ်င္း လိမ္ေနတဲ့ ေနရာ..၊ ေဟာ.. ၾကည့္ပါဦး၊ အခုေတာ့လည္း သံတံခါးႀကီးပိတ္ၿပီး တိတ္ဆိတ္လို႔၊ သြားေမးၾကည့္ေတာ့ ျပည္ထဲေရး ႐ံုးကို ေျပာင္းသြားၿပီ-တဲ့၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အဲဒီသံတံခါးႀကီးကို တြန္းဖြင့္ၿပီး ႐ံုးထဲကို က်ေနာ္ဝင္ထိုင္ ၾကည့္ခ်င္တယ္၊ ဘယ္သူမွ မ႐ွိေတာ့တဲ့ အခန္းေတြထဲမွာ နံရံေတြက ဘာေတြမ်ား ေျပာမလဲလို႔ နားေထာင္ၾကည့္ခ်င္တာပါ၊ သူတို႔ သိထားတဲ့ ဇတ္လမ္းေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိမွာ အေသအခ်ာပါ၊ နံရံေတြမွာ နား႐ွိတယ္လို႔ ဆို႐ိုး႐ွိတယ္ မဟုတ္လား..၊


ပန္းဆိုးတန္းဟာ နည္းနည္းစိမ္းကား သြားသလိုပဲ၊ က်ေနာ့္အေပၚ တခါမွ မသိကြ်မ္းဖူးတဲ့ လူတစ္ေယာက္လို ဆက္ဆံေနလိုက္တာ..၊ တကယ္ဆို မီးေလာင္သြားတဲ့ ညာဖက္က ေဟာဒီ႐ံုးႀကီး ေအာက္က စာအုပ္ အေဟာင္းတန္းေတြမွာ က်ေနာ့္ရဲ႕ နာရီလက္တံေတြ တေမ့တေမာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရပ္တန္႔ခဲ့ဖူးတာ သူ ျပန္အမွတ္ရဖို႔ ေကာင္းတာေပါ့၊


ပန္းဆိုးတန္းနဲ႔ ကမ္းနားလမ္း ေထာင့္က တယ္လီဖုန္း ႐ံုကေလးပါ၊ လက္ကိုင္ဖုန္းကိုယ္စီနဲ႔ ေသြးႀကီးေနတဲ့ ရန္ကုန္သားေတြကို မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ လိုက္ၾကည့္ေနရတဲ့ ဘဝေပါ့၊ အရင္တုန္းကေတာ့ သူ႔ဆီမွာ လူေတြ တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ စည္ကားခဲ့ဖူးတယ္၊ အခုေတာ့လည္း ဒလ ဖက္ျပန္မယ့္ တစ္ေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စ ေလာက္ပဲ လာေတာ့တယ္၊ မၾကာခင္ အဖ်က္ခံရမွာ ေသခ်ာသေလာက္ ႐ွိတဲ့ တယ္လီဖုန္း ႐ံုကေလးက က်ေနာ့္ကို အၿမဲ႐ွိတဲ့ မၿမဲျခင္းတရား အေၾကာင္း လွမ္းေျပာလိုက္တယ္..၊


ကမ္းနားလမ္းကေတာ့ အရင္အတိုင္း စည္ကားၿမဲပါပဲ၊ တေလာကလံုးက အလုပ္ေတြ သူတစ္ေယာက္တည္း ဒိုင္ခံ လုပ္ေနရသလိုမ်ိဳး အခ်ိန္ျပည့္ အလုပ္႐ွဳပ္ေနတဲ့ပံု..၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ျမန္မာ့ဆိပ္ကမ္း အာဏာပိုင္႐ံုး၊ ျမန္မာ့ေလေၾကာင္း႐ံုးနဲ႔ စထရင္းန္းဟိုတယ္ တို႔ကို က်ေနာ္ ခပ္ၾကာၾကာေလး ရပ္ေငးေန ျဖစ္တယ္၊ ျမန္မာ့ ခရီးသြားလုပ္ငန္း ႏွစ္ဦးကာလ ေတြမွာေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ ကိုလိုနီေခတ္ဟိုတယ္ ဆိုၿပီး တစ္ည ေဒၚလာ ၁၀၀၀ ဝန္းက်င္ေပးရတဲ့ အခန္းေတြနဲ႔ ေသြးႀကီးခဲ့တဲ့ စထရင္းန္းဟိုတယ္က အခုေတာ့လည္း အနည္ထိုင္သြားပံု ပါပဲ၊ စိတ္ထင္ ေျပာတာပါ...၊


ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ သေဘာက်လို႔ ႐ိုက္လာခဲ့တာ..၊ ကားကေတာ့ ေလးဘီးပဲ၊ ဒါေပမယ့္ တံခါးမွာ ကပ္ထားတာက အေမရိကန္ အလံနဲ႔ နာဆာ-တဲ့၊ တစ္ျပားမွ မေလွ်ာ့ဘူး၊ ခပ္တည္တည္ပဲ..၊ း)


စာတိုက္ႀကီးကို ေရာက္တယ္၊ ပုဂံကေန ဝယ္လာတဲ့ ပို႔စကတ္ေတြကို မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ပို႔ဖို႔ပါ၊ က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုး စာထည့္တာက လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္က..၊ အဲဒီတုန္းက တံဆိပ္ေခါင္းတစ္ခု ၃၀ က်ပ္ ဆိုတာေတာ့ မွတ္မိတယ္၊ အခုဆိုရင္ေတာ့ လြန္ေရာကြ်ံေရာ ၁၀၀ ေလာက္ေတာ့ ႐ွိေရာေပါ့လို႔ ေတြးထားခဲ့တယ္၊ ဟိုေရာက္ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ တစ္ခု ၅၀၀ က်ပ္တဲ့၊ က်ေနာ္က ပို႔စကတ္ ၃၂ ခု ပို႔ဖို႔ဆိုေတာ့ တံဆိပ္ေခါင္းဖိုးခ်ည္းပဲ ၁၆၀၀၀ က်သြားတယ္၊ မ်က္လံုးကို ျပဴးေရာပဲ..၊ ဒါေပမယ့္ ဒီျပန္ေရာက္ေတာ့ ပို႔ခဲ့သမွ် ပို႔စကတ္ေတြ အားလံုး ေရာက္တယ္ဆိုတာ သိရလို႔ ဘာပဲေျပာေျပာ ေပးရတာ တန္ပါတယ္၊


ရန္ကုန္မွာ ႐ုပ္႐ွင္မၾကည့္ျဖစ္တာ အေတာ္ေလးကို ၾကာခဲ့ၿပီ၊ ေနာက္ဆံုး ၾကည့္ခဲ့တာ က်ေနာ္ အမွတ္မမွားဘူးဆိုရင္ မင္းသမီး ဒယ္မီမိုးပါတဲ့ Ghost ဇတ္ကားပါ၊ ကဲ- ဘယ္ေလာက္ ၾကာၿပီလဲဆိုတာ တြက္သာၾကည့္ေတာ့၊ က်ေနာ့္အသက္က အဲဒီတုန္းက ၁၆ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ႐ွိေသးတယ္၊ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အဲဒီ Ghost ကားမွ မၾကည့္ဖူးရင္ လူရာမဝင္တဲ့ သေဘာမ်ိဳးေတာင္ ျဖစ္ေနတာကိုး၊ ဒယ္မီမိုး ဆံပင္ပံုစံ ဆိုၿပီးေတာင္ ေခတ္စားလိုက္ေသးတယ္ မဟုတ္လား၊ အခု ေ႐ွ႕ေဆာင္႐ံုမွာ ျပေနတာကေတာ့ Journey 2: The Mysterious Island တဲ့၊ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ပါပဲ၊ ဒီမိုကရက္တစ္ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ႀကီးဆီ ခ်ီတက္ေနတဲ့ အသြင္ ကူးေျပာင္းစ ကာလမွာ သြားရမယ့္ ခရီးက ႐ွည္လ်ားလွတယ္၊ Journey ေတာင္မွ အပိုင္း-၂ တဲ့၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ခရီးက လွ်ိဳ႕ဝွက္ ဆန္းၾကယ္ေသာ ကြ်န္းဆိုပဲ၊ ဟုတ္မွာပါ၊ အခုေလာေလာဆယ္မွာ ကိုပဲ လွ်ိဳ႕ဝွက္သည္းဖို၊ ဝိုးတဝါး ျဖစ္ရပ္ေတြ ေတြ႔ေနရတယ္ မဟုတ္လား...၊


လူထုခ်စ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ လူထုၾကားထဲကို တဖန္ျပန္ေရာက္လာ ခဲ့ၿပီ၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ မညီမညာ ပလက္ေဖာင္းေတြ ထက္မွာ အေရာင္စံု၊ အေသြးစံုနဲ႔ တညီတညာတည္းကို တင့္တယ္လို႔...၊


ျပည္သူ႔ဥယ်ာဥ္ထဲကိုလည္း မ႐ြယ္႐ြယ္ဘဲ ေရာက္သြားေသးတယ္၊ ဒီမိုးပ်ံ ရထားေလးကို ျမင္ေတာ့ သားက ကေလးတို႔ထံုးစံ ပူဆာပါေလေရာ၊ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား စီးၾကတယ္၊ ဂ်ာမနီက Europa Park မွာလည္း ဒီလိုမ်ိဳး တစ္ခု႐ွိေတာ့ သူက မွတ္မိၿပီး စီးမယ္လုပ္တာ..၊ စက္ဘီးေျခနင္းလို နင္းဖို႔ လုပ္ထားတယ္၊ မနင္းလည္း သြားေနတာပါပဲ၊ နင္းရင္ေတာ့ နည္းနည္း ပိုျမန္တယ္၊ ရီရတာက စထြက္တဲ့ ဂိတ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဘရိတ္ဖမ္းဖို႔ကို အဲဒီမွာ ေစာင့္ေနတဲ့ ဝန္ထမ္း သံုးေလးေယာက္က တြဲေတြကို လက္နဲ႔ အတင္းလိုက္ဆြဲ ၾကတာ..၊ လွ်ပ္စစ္ဘရိတ္က ပ်က္ေနတာလား၊ မ႐ွိတာပဲလားေတာ့ မသိဘူး၊ က်ေနာ္တို႔က ဒုတိယတြဲဆိုေတာ့ သူတို႔လက္နဲ႔ ဆြဲေပမယ့္ ပလက္ေဖာင္းမွာ မရပ္ဘဲ အျပင္ဖက္ ဟင္းလင္းျပင္ကို တခါ ကြ်ံထြက္သြားျပန္ေရာ၊ ေနာက္မွ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္က အသာ ျပန္လာဆြဲတယ္၊ တျခား ေရလႊာေလွ်ာစီးတာ၊ တိုက္ကားေမာင္းတာ၊ အစ႐ွိသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ စံုေအာင္ လုပ္ထားတယ္၊ က်ေနာ္ ေလ့လာမိသေလာက္ မိသားစုေတြ၊ ကေလးေတြကလည္း အားလံုး ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ အပန္းေျဖလို႔..၊ သူတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္လည္း စိတ္လက္ေပါ့ပါး လာတယ္၊ ကစားကြင္းေတြက အရည္အေသြးပိုင္း ဆိုင္ရာမွာ လိုေနေသးေပမယ့္ ျမန္မာ ကေလးငယ္ေတြလည္း တျခားႏိုင္ငံေတြ မွာလိုပဲ အထိုက္အေလ်ာက္ ကစားခြင့္ ရတာကို သေဘာက်ေန မိတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ဒီလိုမ်ိဳးေတြ မ႐ွိတဲ့အျပင္ အေဖနဲ႔အေမကလည္း ပန္းၿခံတို႔၊ ကစားကြင္းတို႔ကို လိုက္ပို႔ဖို႔ အဆင္မေျပတာက ခပ္မ်ားမ်ားရယ္...၊


'ေျမႀကီးေပၚမွာ ရႏိုင္တဲ့ ပရဒိသုဘံုက ေကာ္ဖီတစ္ခြက္'..တဲ့၊ ခြက္ရဲ႕ အတြင္းထဲက စာတန္းေလးကို သေဘာက်ေန မိတယ္၊ တကယ္လည္း ေကာင္းပါတယ္၊ Black Canyon ေကာ္ဖီကို မွာတဲ့အခါ ဘီစကစ္ေလး ေတြရယ္၊ ေရေႏြးၾကမ္းေလး တစ္ခြက္ရယ္ပါ တြဲခ်ေပးတယ္၊ ခါးသက္သက္ ေကာ္ဖီမွာ ဘီစကစ္က ဂ်ံဳအရသာရယ္၊ ေရေႏြးၾကမ္းက စံပယ္ပန္း လက္ဖက္ေျခာက္နံ႔ရယ္ ေရာလိုက္ေတာ့ ေျမႀကီးေပၚကေန ပရဒိသုဘံုကို ေရာက္သြားသလိုပဲ..၊ အထူးသျဖင့္ ပ်င္းရိ၊ ေလးတြဲၿပီး ငိုက္ျမည္းခ်င္စရာ ရန္ကုန္ရဲ႕ ေန႔လယ္ခင္းေတြကို ထုတ္ခ်င္းခတ္ ျဖတ္ဝင္သြားဖို႔ အေကာင္းဆံုး အေဖာ္မြန္ ပါပဲ၊ Summit Parkview ဟိုတယ္ေဘးက ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးပါ၊ ဆိုင္နာမည္ ကလည္း Black Canyon ပါပဲ၊


ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းကို ေရာက္ရင္ တီ႐ွပ္ဆိုင္ေတြကို က်ေနာ္ သြား,သြားေငး ျဖစ္ပါတယ္၊ ဝယ္တာ မဝယ္တာထက္ အေရာင္စံုတာ၊ တီ႐ွပ္ေပၚက ပန္းခ်ီ၊ ကာတြန္းေလးေတြကို သေဘာက်လို႔ပါ၊ တစ္ခါတုန္းကေတာ့ ခ်က္ပလက္လို႔ က်ေနာ္တို႔ ေခၚၾကတဲ့ ဘတ္စကားအိုႀကီးမွာ လူေတြ တိုးလို႔တြဲေလာင္း စီးေနၾကတဲ့ ကာတြန္းပံု ပါတဲ့ တီ႐ွပ္ေလး တစ္ထည္ ဝယ္ခဲ့ဖူးတယ္၊ ကာတြန္းေလးက တကယ္ခ်စ္စရာ ေကာင္းတယ္၊ ဆရာ စိုးေသာ္တာရဲ႕ လက္ရာပါ၊


ဒီဆိုင္ကေတာ့ က်ေနာ္ သြား,သြားေငးတဲ့ဆိုင္ မဟုတ္ပါဘူး၊ း) အဲဒီမွာ အမွတ္တရ ပစၥည္း သြားဝယ္တာလည္း မဟုတ္ရပါဘူး၊ ဒီဆိုင္ရဲ႕ အေ႐ွ႕ကဆိုင္မွာ မအိမ္သူက ဆြဲႀကိဳးေလး၊ လက္စြပ္ေလး ၾကည့္ေနတုန္း က်ေနာ္က ေဘးမွာရပ္ေစာင့္ရင္း ဒီဆိုင္းဘုတ္ကို ေတြ႔လိုက္တာပါ၊ ဇာေဘာ္လီ ညြန္႔ညြန္႔ဆိုတာ တခ်ိန္က နာမည္ႀကီးလို႔ ထင္တာပဲ၊ အေဒၚေတြ ေျပာတာ တခါတေလ ၾကားဖူးတယ္၊ အခု ရန္ကုန္မွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အတိုအ႐ွည္နဲ႔ ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့ ဒီလို ဇာေဘာ္လီ ဆိုတာမ်ိဳးေကာ ဝတ္ၾကေသးရဲ႕လား မသိဘူး၊ ႀကိဳးေပ်ာက္တို႔၊ တစ္ေခ်ာင္းတို႔၊ ႏွစ္ေခ်ာင္းတို႔ ၾကားမွာ ဇာေဘာ္လီ ညြန္႔ညြန္႔ရဲ႕ ေစ်းကြက္က ဘယ္ေလာက္အထိ ထိခိုက္မႈ ႐ွိႏိုင္သလဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒါဟာ ပါစင္နယ္လ္ျဖစ္လို႔ ကိုယ္တိုင္းနဲ႔မွ စိတ္တိုင္းက်တယ္လို႔ ဆိုသူေတြေကာ ႐ွိသလား၊ သြားေမးလို႔ ေကာင္းတဲ့ကိစၥ မဟုတ္လို႔ ဓါတ္ပံုေလး တစ္ပံုပဲ ႐ိုက္ၿပီး က်ေနာ္ တိတ္တိတ္ကေလးပဲ ေနလိုက္ပါတယ္၊ း)


ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းရဲ႕ နာမည္ႀကီး ေပါင္ခ်ိန္စက္..၊ က်ေနာ္ ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းက ဒီစက္ေပၚမွာ တစ္ခါ တက္ရပ္ဖူးတယ္၊ ထြက္လာတဲ့ လက္မွတ္က အခ်စ္ေရး မေကာင္းႏိုင္ဘူး-တဲ့၊ ဘိုဘိုဟန္ရဲ႕ သီခ်င္းထဲကလို ပါပဲ၊ ႏွစ္ေတြ အမ်ားႀကီး အၾကာမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးက အေလးခ်ိန္ေတြ တိုးလာေပမယ့္ ဒီေပါင္ခ်ိန္စက္ကေတာ့ ဒီအေရာင္၊ ဒီေနရာမွာ ပါပဲ၊ အဲ.. အခုေန ခ်ိန္ၾကည့္ရင္ အေျပာင္းအလဲသို႔ ဦးတည္ေနေသာ ကာလျဖစ္သည္ဆိုတဲ့ လက္မွတ္မ်ား ထြက္လာေလ မလား..၊


ေဇာ္ဂ်ီေဟာက္စ္မွာ ထိုင္ေနတုန္း ဝင္းအျပင္ဖက္ကေန ပို႔စကတ္ လွမ္းေရာင္းေနတာ...၊ ဟိုး အရင္အတိုင္းပါပဲ၊ ပုဂံဘုရား ပံုေတြကို ၁၀ ခု၊ အခု ၂၀ တြဲၿပီးေတာ့ တစ္ေဒၚလာ၊ ႏွစ္ေဒၚလာ စသျဖင့္ ေရာင္းၾကတယ္၊ သူ႔ရဲ႕ ဘယ္ဖက္ လက္ထဲက အေႂကြေစ့ေတြကို က်ေနာ္ လွမ္းေငးေန မိတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ကေလးဘဝ တုန္းက အဲဒီ အေႂကြေတြ တကယ္ပဲ သံုးခဲ့ဖူးတာ အခုျပန္ေတြးေတာ့ အိပ္မက္လိုလိုနဲ႔..၊ ဆင္႐ုပ္စုဗူးထဲက တစ္မတ္ေစ့ေတြ ခိုးထုတ္ၿပီး ဇီးထုပ္တစ္ထုပ္ တစ္မတ္နဲ႔ အမ်ားႀကီး သြားဝယ္စားတာ ျပန္အမွတ္ရတယ္..၊


ဒဂံုဘီယာကို အခုလို ႏွစ္ေတြၾကာၿပီး ျပန္မ်ား ေကာင္းလာမလား ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးနဲ႔ ေသာက္ၾကည့္တာ..၊ ေဇာ္ဂ်ီက ေဆးႀကိမ္လံုးနဲ႔ လွမ္းတို႔ၿပီး အဖတ္ဆယ္တာေတာင္ မရပါဘူးဗ်ာ..၊ း)


က်ေနာ္က ကြမ္းမစားေပမယ့္ ကြမ္းယာဆိုင္ေလး ေတြကိုေတာ့ သေဘာက်တတ္ ပါတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကြမ္းယာဆိုင္ ေတြက စိတၱဇပန္းခ်ီ ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ အလုပ္႐ံုနဲ႔ တူတယ္၊ အဲဒီမွာ အျဖဴေရာင္၊ အနီေရာင္၊ အစိမ္းေရာင္.. ေဆးေရာင္စံုေတြ ေပပြၿပီး အစီအစဥ္မက် ႐ွိေနလိမ့္မယ္၊ တခ်ိဳ႕ဆိုင္ေလး ေတြက်ေတာ့ သန္႔သန္႔႐ွင္း႐ွင္းနဲ႔ သပ္ရပ္လို႔..၊ ဒီဆိုင္ေလးကေတာ့ ရန္ကုန္ရဲ႕ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္နဲ႔ ရဲရဲနီေန ခဲ့တယ္..၊


ဟိုး ခပ္လွမ္းလွမ္းက ရန္ကုန္ျမစ္ဝကို က်ေနာ္ လွမ္းေငးေန မိတယ္၊ မႈန္မိႈင္းမိႈင္း ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ ရန္ကုန္ျမစ္ဟာ သဲကႏၲာရထဲက ေႁမြတစ္ေကာင္လိုမ်ိဳး ေခြဝိုက္တြန္႔လိမ္လို႔..၊ ပင္လယ္ဖက္ကို ေခါင္းတည္ၿပီး တၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔ တြားသြားေနတယ္၊ ရန္ကုန္ျမစ္၊ ပဲခူးျမစ္၊ ပုဇြန္ေတာင္ေခ်ာင္း သံုးခုဆံုရာ ေနရာကို စိတ္မွန္းနဲ႔ ႐ွာေနမိတယ္၊ ဓမၼေစတီမင္း ေခါင္းေလာင္းႀကီး ႐ွိေနတာ အဲဒီေနရာမွာ မဟုတ္လား၊ အဖြဲ႔ေပါင္းမ်ားစြာ ႐ွာခဲ့ၾက ၿပီးၿပီ၊ ေ႐ွ႕မွာလည္း စိတ္ဝင္စားတဲ့ အဖြဲ႔ေတြ အမ်ားႀကီး ေစာင့္ေနေသးတယ္၊ အခုခ်ိန္ထိေတာ့ ေခါင္းေလာင္းႀကီးက ေရေအာက္ကေန စိန္ေခၚေနဆဲပဲ၊


အိုမင္းေနတဲ့ တိုက္ေဟာင္း၊ တိုက္သစ္နဲ႔ ေဆာက္လုပ္ဆဲ တိုက္ေတြၾကားမွာ ဗဟိုတရား႐ံုးႀကီးက ဥပေဒေတြနဲ႔ ပိက်ေလးလံၿပီး ဝပ္စင္းလို႔...၊ ဟိုးအရင္ ကိုလိုနီ ေခတ္တုန္းကေတာ့ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္မွာ အေဆာက္အဦး ႀကီးႀကီးမားမား မ႐ွိဘဲ သူ႔တစ္ခုတည္း ခန္႔ထည္ေနခဲ့ လိမ့္မယ္၊ ဟိုး ခပ္လွမ္းလွမ္း မွာေတာ့ ျမန္မာ့ဆိပ္ကမ္း အာဏာပိုင္း႐ံုးရဲ႕ ေရေၾကာင္းေမွ်ာ္စင္ကို လွမ္းျမင္ေနရတယ္၊ ကိုလိုနီေခတ္မွာ အဂၤလိပ္ေတြဟာ ဒီ ရန္ကုန္ျမစ္ေၾကာင္း အတိုင္း သေဘၤာေတြနဲ႔ စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ဝင္ထြက္သြားလာ ေနခဲ့ၾက လိမ့္မယ္၊ ဘာ့ေၾကာင့္လဲေတာ့ မသိဘူး၊ ရန္ကုန္ကို ငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ေနရာကေန ၾကည့္ရတဲ့အခါ ဟိုးေခတ္ေဟာင္း ကာလေတြကို စိတ္မွန္းနဲ႔ ျမင္ေယာင္ၾကည့္ေန မိခဲ့တယ္၊ အထူးသျဖင့္ ကိုလိုနီေခတ္ကို...၊ ျမင္းစီး အဂၤလိပ္ေတြ၊ သူတို႔ရဲ႕ေဘးက အကၤ်ီဗလာနဲ႔ ေျခက်င္ေလွ်ာက္ အသားမည္းမည္း ဗမာေတြ၊ အိႏၵိယ အႏြယ္ေတြ၊ ကုန္သည္ေတြ၊ စစ္ပုလိပ္ေတြ...၊ ဒီလူေတြဟာ အခုလို တိုက္တာေတြ မ႐ွိတဲ့ ရန္ကုန္ရဲ႕ လမ္းေတြေပၚမွာ၊ ဖုန္လံုးႀကီးေတြ ၾကားမွာ ေလွ်ာက္သြားေနခဲ့ ၾကမွာပဲ..၊


ၾကည့္ပါဦး၊ ေဟာဒါ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ ရန္ကုန္ေပါ့၊ ရန္ကုန္ဟာ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေအာက္ဖက္ ခပ္နိမ့္နိမ့္မွာ ႐ွိေနေပမယ့္ အေပၚစီးကေန က်ေနာ္ မၾကည့္ရက္ပါဘူး၊ သူ႔မွာက သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာင္ ဒုကၡေတြ ပင္လယ္ေဝေန ခဲ့ရတာပါ..၊ ဒီၿမိဳ႕ဟာ သူ႔ကို အေယာင္ေဆာင္ ခ်စ္ခဲ့သူေတြကို ႀကံဳခဲ့ရတယ္၊ လူ,လူခ်င္း ဖ်ံက်ခ်င္သူေတြ တက္နင္းတာ ခံရတဲ့ၿမိဳ႕၊ ေမးေစ့ႏွစ္ထပ္ ႐ွိတဲ့ လူဝႀကီးေတြရဲ႕ ပါတိတ္အကၤ်ီ အိတ္ထဲ အထည့္ခံရတဲ့ၿမိဳ႕၊ ကာရာအိုေကမွာ မူးမူးနဲ႔ ဟိုကိုင္ဒီကိုင္ လုပ္တာ ခံရတဲ့ၿမိဳ႕၊ ပိုက္ဆံ အထုပ္လိုက္ ကိုင္သံုးသူေတြကို ညႇိဳးညႇိဳးငယ္ငယ္နဲ႔ ေမာ့ၾကည့္ေနရတဲ့ၿမိဳ႕၊ မေညာင္းမညာဘဲ အႏွိပ္ခန္းသြားဖို႔ ေခ်ာင္းေနတဲ့ၿမိဳ႕၊ အထည္ႀကီးပ်က္ ပါကြာလို႔ ယိုးစြပ္ခံရတဲ့ၿမိဳ႕၊ ဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ ကေလးေတြ ေအာ္ငိုေနတဲ့ၿမိဳ႕၊ ပုန္ကန္တဲ့ေကာင္လို႔ အညႇိဳးအေတး အထားခံရတဲ့ၿမိဳ႕၊ မိုးကေလး တၿဖိဳက္ေလာက္ ႐ြာတိုင္း ေရေတြအိုင္ထြန္းၿပီး မ႐ွဴႏိုင္ မကယ္ႏိုင္ ျဖစ္ရတဲ့ၿမိဳ႕၊ ခ်စ္သူေတြက စြန္႔ခြာ ခ်န္ခဲ့ တာကို ရင္စည္းခံေနရတဲ့ၿမိဳ႕၊ ..... .....ၿမိဳ႕၊ .... .... ၿမိဳ႕၊ .....၊

ဦးေအာင္ေဇယ်ကေတာ့ ရန္အေပါင္း ကုန္စင္ပါေစေတာ့ ဆိုၿပီး ေဟာဒီ တံငါ႐ြာေလးကို ေစတနာ ထားခဲ့မွာ ေသခ်ာပါတယ္၊ ျမစ္နား၊ ေခ်ာင္းနား နီးလို႔လည္း ကုန္းလမ္း၊ ေရလမ္းနဲ႔ သြားလမ္း၊ လာလမ္း ေျဖာင့္ျဖဴးခဲ့ေပ လိမ့္မယ္၊ ကိုလိုနီေခတ္ အဂၤလိပ္က ၿမိဳ႕ကြက္႐ိုက္ၿပီး စနစ္တက် တည္ေပးလိုက္ေတာ့ ရန္ကုန္ဟာ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ၿမိဳ႕ႀကီးသား ျဖစ္လာခဲ့တယ္၊ ျမစ္ေတြ၊ ေခ်ာင္းေတြ ႐ွိတဲ့၊ ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္း ႐ွိတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြကို က်ေနာ္ သေဘာက်တယ္၊ ျမစ္ေတြ၊ ေခ်ာင္းေတြ ၿခံရံၿပီး စိမ္းစိမ္းစိုစို ႐ွိတဲ့ ရန္ကုန္ဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ လွတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ျမစ္နား၊ ပင္လယ္နား နီးေနတာကပဲ သူ႔ကို ၿမိဳ႕ေတာ္ အျဖစ္က ေလွ်ာက် ေစခဲ့သလားလို႔ တခါတရံ ေတြးခ်င္စရာ...၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အိုင္းနာႀကီး၊ အမႈိက္ပံုႀကီး စသျဖင့္ တခ်ိဳ႕ေတြက စိတ္နာနာနဲ႔ ေခၚတတ္တဲ့ ေဟာဒီ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို က်ေနာ္ကေတာ့ ခ်စ္ခင္တြယ္တာ ေနတုန္းပါပဲ...၊ က်ားေပါက္သီခ်င္း ထဲကလို 'ျပန္အဆင္ေျပ မွာပါ၊ စိတ္မေကာင္း မျဖစ္လိုက္နဲ႔..' လို႔ပဲ ႏွစ္သိမ့္ခ်င္ ပါတယ္၊

က်ေနာ့္ရဲ႕ အာ႐ံုေတြ ပ်ံသန္းလူးလြန္႔ ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံကေလးက ခရီးစဥ္ကို ခ်စ္ေသာရန္ကုန္ရဲ႕ ပို႔စ္နဲ႔အတူပဲ အဆံုးသတ္ပါတယ္၊ ေ႐ႊတိဂံု သြားခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ေနာက္မွ သီးသန္႔ပို႔စ္ အေနနဲ႔ တင္ဖို႔ စဥ္းစားထား ပါတယ္၊ အခုဒီ ေနာက္ဆံုးပို႔စ္က်မွ ကပ္ၿပီး တစ္ေန၊ ႀကန္႔ၾကာေနတာကို စိတ္႐ွည္႐ွည္နဲ႔ ေစာင့္ဆိုင္း၊ နားလည္ေပးၾကတဲ့ ညီအစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမ အေယာက္တိုင္းကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား...။ ။


ညီလင္းသစ္
၈ ဇြန္၊ ၂၀၁၂