႐ွမ္းျပည္ရဲ႕ ႐ိုး႐ာဓေလ့တစ္ခုျဖစ္တဲ့ နာမည္ေက်ာ္ ၅ ရက္ေစ်းကို ကေလာမွာ႐ွိေနတုန္း ႀကံဳလိုက္ရတယ္၊ ၅ ရက္ေစ်းမွာမွ သတင္းကြ်တ္မတိုင္ခင္ ေစ်းျဖစ္လို႔ ပံုမွန္ ၅ ရက္ေစ်းေတြထက္ကို ပိုစည္ပါတယ္၊ ၿမိဳ႕အနီးဝန္းက်င္မွာ ႐ွိတဲ့ ႐ြာေတြက ပေလာင္ေတြ၊ ပအို႔ဝ္ေတြ အပါအဝင္ ေျမျပန္႔ အနယ္နယ္၊ အရပ္ရပ္က ေစ်းလာေရာင္းၾကသူေတြနဲ႔ ေစ်းဟာ တိုးမေပါက္ေအာင္ စည္ကားလွတယ္…၊
ေဒသထြက္ကုန္ေတြျဖစ္တဲ့ ပဲပုတ္မ်ိဳးစံု၊ ခ်င္း၊ ဂ်ဴးျမစ္၊ စိမ္းစားဥ၊ အာလူး… စတာေတြက လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္မို႔ ျမင္ရတာနဲ႔ စားခ်င္စရာ၊ အေပၚယံ ဇိမ္ခံပစၥည္းေတြ မပါဘဲ ေန႔စဥ္ဘဝမွာ တကယ့္ကိုလိုအပ္တဲ့ အေျခခံ လူ႔အသံုးအေဆာင္ေတြကို စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ ဝယ္ယူေနၾကတဲ့ ေတာသူေတာင္သားေတြက ကိုယ့္အာ႐ံုနဲ႔ကိုယ္၊ ကိုယ့္တြက္ခ်က္ တိုင္းတာမႈနဲ႔ကိုယ္…၊
ေစ်းထဲမွာ ဟိုေငးဒီေငးနဲ႔ ေလွ်ာက္ေနတုန္း က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္နဲ႔ ေျပာေနတဲ့ အသံတစ္သံကို ၾကားရတယ္၊ လူမျမင္ရဘဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းကတည္းက ၾကားေနရတဲ့ အသံကို စူးစိုက္နားေထာင္လိုက္ေတာ့ ျပကၡဒိန္၊ သႀကၤန္စာနဲ႔ ၇ ရက္သားသမီး ေဟာစာတမ္း ေရာင္းေနတဲ့အသံ ျဖစ္ေနတယ္၊ ေနာက္ဆံုး အသံထြက္ေနတဲ့ ေနရာနဲ႔ အနီးဆံုးကို ေရာက္ေနေပမယ့္လည္း အသံ႐ွင္ေစ်းသည္ကို က်ေနာ့္မွာ ခ်က္ခ်င္း မေတြ႔ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနေသးတယ္၊ ဟိုဟုိဒီဒီ လိုက္ၾကည့္ေတာ့မွ ခါးမွာ ေဆာင္းေဘာက္စ္အေသးေလး ခ်ိတ္ထားၿပီး ပါးစပ္နားကပ္ထားတဲ့ မိုက္ခ႐ိုဖုန္းနဲ႔ ေျပာေနတဲ့ ေဟာဒီလူငယ္ေလးကို ေတြ႔ရေတာ့တယ္၊ သေဘာက်သြားလို႔ ျဖတ္ကနဲ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ျဖစ္လိုက္တယ္၊ ဟုတ္တယ္ေလ…၊ က်ေနာ္တို႔ ခပ္ငယ္ငယ္က သိခဲ့ရတဲ့ ေဟာစာတမ္း ေရာင္းသူေတြဆိုတာက ေမာင္ဗမာ စက္ဘီးေပၚမွာ ေအာ္လံႀကီးခ်ိတ္၊ ၿပီးမွ သစ္သားတန္းေတြ႐ိုက္၊ ႀကိဳးတန္းေတြ ဆြဲၿပီး အဲဒီစက္ဘီးနဲ႔ အရပ္တကာလွည့္လို႔ ၾကားရသူအေပါင္း နားကြဲေစေလာက္တဲ့ မိုက္ခ႐ိုဖုန္းသံ တဂြီဂြီနဲ႔ ေရာင္းၾကတာကိုး၊ အခုေတာ့ ဒီမွာ သူ႔အနီးဝန္းက်င္က အလြန္ဆံုး လူ ၂၀ ေလာက္ပဲ ၾကားရေလာက္တဲ့ မိုက္ခ႐ိုဖုန္းသံ ၾကည္ၾကည္လင္လင္နဲ႔ ၂၁ ရာစုရဲ႕ Hi-tech ေစ်းသည္ေလးက ေပါ့ေပါ့ပါးပါး…၊
ျမန္မာျပည္ကို မလာခင္တုန္းက မိုးေလဝသအေျခအေနနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားမိတယ္၊ ေအာက္တိုဘာဆိုတာ မိုးကုန္ၿပီဆိုေပမယ့္ ခရီးစဥ္အတြင္းမွာ တစ္ႀကိမ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ မိုးမိခ်င္ မိႏိုင္တယ္-လို႔၊ တကယ္တမ္း ေရာက္လာေတာ့ မိုးအံု႔တဲ့ရက္ေတြနဲ႔ ႀကံဳရေပမယ့္ မိုး႐ြာတာမ်ိဳးေတာ့ မ႐ွိခဲ့ပါဘူး၊ အနည္းဆံုးေတာ့ ရန္ကုန္ဟာ ေျခာက္ေသြ႔၊ ေႏြးေထြးမႈေတြနဲ႔ ႀကိဳဆိုခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ကေလာေရာက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ စြတ္စိုေအးျမမႈေတြနဲ႔ တည့္တည့္ႀကီးကို တိုးရေတာ့တယ္…၊ ကေလာေစ်းေ႐ွ႕မွာ ပက္ပင္းတိုးတာျဖစ္လို႔ “ေမၿမိဳ႕မိုး” မဟုတ္ေပမယ့္ အစိုးမရတာခ်င္းမွာေတာ့ သူလည္း အတူတူပါပဲ၊ ႐ြာေနလိုက္တာ တအုန္းအုန္း၊ တၿခိမ့္ၿခိမ့္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကို မစဲႏိုင္ခဲ့ဘူး…၊
ရာသီဥတု သာယာတဲ့ေန႔မွာေတာ့ သားက ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရား ေစ်းဆိုင္က ဝယ္လာတဲ့ ေလးခြကို စမ္းဖို႔ လက္တျပင္ျပင္နဲ႔…၊
အမွန္ေတာ့ ေလးခြကို စမ္းခ်င္ေနတာ သားတစ္ေယာက္ထဲေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး…၊ း) ေတာ္ေသးတယ္၊ ဆိုင္ကယ္စီးရင္ ခေမာက္ေဆာင္းဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာ အဲဒီေန႔က လက္ေတြ႔ ပညာေပးတာမ်ိဳး ျဖစ္မသြားလို႔…၊ း))
သီတင္းကြ်တ္လျပည့္ ညမွာေတာ့ သိမ္ေတာင္ေပၚကို သြားျဖစ္တယ္၊ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာလို မစည္ကားေပမယ့္ ကေလာၿမိဳ႕ရဲ႕ သီတင္းကြ်တ္ညကလည္း တပိုင္တႏိုင္ ဆီမီးတိုင္ေလးေတြနဲ႔…၊ မိန္းကေလးငယ္ေတြ၊ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ေျခေထာက္ၾကားထဲကို ေဗ်ာက္အိုး ပစ္ထည့္ၿပီး အခ်င္းခ်င္း သေဘာတက်နဲ႔ ရယ္ေနၾကတဲ့ လူငယ္အုပ္စုေလးေတြလည္း ေတြ႔ရတယ္၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္တို႔ သဘာဝ မိန္းကေလးေတြကို စ,ေနာက္ၾကတာ မဆန္းေပမယ့္ တဖက္သားရဲ႕ ထိတ္လန္႔၊ စိုး႐ြံ႕မႈကို ဟားစရာအေနနဲ႔ ရယ္ေမာပစ္တာကေတာ့ မစာနာရာက်တဲ့ လုပ္ရပ္လို႔ပဲ က်ေနာ္ျမင္ပါတယ္၊
သူငယ္ခ်င္း မိသားစုက ဖိတ္ေကြ်းတဲ့ ညစာပါ၊ သူတို႔က စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ မၾကာခဏ စားရေလ့႐ွိတဲ့ အသားဟင္းေတြ မပါေစဘဲ ငါးဟင္း၊ ငါးေၾကာ္၊ ကန္စြန္း႐ြက္ေၾကာ္၊ ၾကက္ဟင္းခါးသီးေၾကာ္၊ အညာင႐ုတ္သီးေထာင္း စတာေတြနဲ႔ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ျပင္ဆင္ထားတာမို႔ အမွတ္တရျဖစ္ခဲ့တဲ့ ညစာတစ္နပ္ပါပဲ၊
ဒီတစ္ေခါက္ ရန္ကုန္မွာ ဟံသာဝတီအဝိုင္းကို ျဖတ္တိုင္း ယာဥ္ထိန္းရဲ ၂ ေယာက္က အခ်ိန္ျပည့္ ႐ွင္ေပးေနရတာ သတိျပဳမိတယ္၊ ပံုမွန္ဆို အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း အဝိုင္းပတ္ယာဥ္က ဦးစားေပးပါ၊ ဒါေပမယ့္ ဟံသာဝတီအဝိုင္းလို ကားမ်ားလွတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ယာဥ္ေၾကာတစ္ခုထဲက ဦးစားေပးျဖစ္ေနရင္ က်န္တဲ့ဖက္ေတြမွာ လမ္းပိတ္ကုန္တာမို႔ အခုလို ႐ွင္းေပးေနရတာပါပဲ၊ အေပၚပံုထဲက ဦးေထာင္ဘိုအဝိုင္းမွာေတာ့ အဲဒီလို ယာဥ္ထိန္းရဲ မေတြ႔မိဘဲ လ်င္သူေမာင္းစတမ္း စနစ္နဲ႔ သြားေနၾကလို႔ အၿမဲလိုလို ကားပိတ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္၊ တက္စီသမားေတြက ေတာင္ဥကၠလာ၊ သာေကတ၊ သကၤန္းကြ်န္း စတဲ့ၿမိဳ႕နယ္ေတြဖက္က လွည့္ပတ္ေမာင္းၾကရလို႔ လမ္းအသစ္ေတြ အမ်ားႀကီးေတာ့ သိခဲ့ရတယ္…၊ း)
ျပန္ကာနီး တစ္ရက္မွာေတာ့ ဘုရားတက္ျဖစ္ပါတယ္၊ ေနဝင္ၿပီးစ အခ်ိန္ျဖစ္လို႔ ဘုရားေပၚမွာ ျပည္တြင္းဘုရားဖူးေကာ၊ ျပည္ပတိုးရစ္ေတြပါ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ႐ွင္းသြားခဲ့တယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္ပဲ ေရာက္ေရာက္ မေျပာင္းလဲဘဲ ေအးခ်မ္းၿမဲ၊ ေအးခ်မ္းေနတဲ့ ေနရာေတြထဲမွာ ဘုရားရိပ္၊ တရားရိပ္က ထိပ္ဆံုးကပါ၊ အဲ… ႏိုင္ငံျခားသားေတြအတြက္ ဘုရားဝင္ေၾကးကေတာ့ ၅ ေဒၚလာကေန ၈ ေဒၚလာ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ၊ အရင္ ၅ ေဒၚလာ ဝင္ေၾကး အစပိုင္းေခတ္တုန္းက ၅ ေဒၚလာေပးၿပီးရင္ တစ္ေန႔ကို ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္တက္တက္၊ တက္ခြင့္႐ွိတယ္၊ ဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံျခားသားေတြက မနက္ဖက္ အ႐ုဏ္တက္မွာ ဘုရားလာဖူးၿပီး ညေနပိုင္းမွာ sunset အတြက္ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္လာတတ္ၾကတယ္၊ အထူးသျဖင့္ FIT လို႔ေခၚတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ခရီးသြားေတြပါ၊ ေနာက္ပိုင္း အဲဒီလိုေတြ မ်ားလာေတာ့ ၅ ေဒၚလာဟာ တစ္ႀကိမ္သာဝင္ခ ဆိုၿပီး သတ္မွတ္လိုက္တယ္၊ အခု ဝင္ေၾကးသစ္ျဖစ္တဲ့ ၈ ေဒၚလာကိုေတာ့ ဟိုးအရင္အတိုင္း တစ္ေန႔ကို ဘယ္ႏွစ္ေခါက္တက္တက္ တက္ခြင့္႐ွိပါတယ္လို႔ ဆိုတယ္၊ ဝင္ေၾကးေပးတဲ့အခါ အကၤ် ီမွာကပ္ရတဲ့ စတစ္ကာတစ္ခုရယ္၊ အထင္ကရ ေနရာေတြကို ညႊန္ျပထားတဲ့ ဒီဇိုင္းသစ္နဲ႔ ဘုရားေျမပံုတစ္ခုရယ္ ေပးပါတယ္…၊
အရင္တစ္ေခါက္က လိုပဲ၊ ဒီတစ္ေခါက္မွာလည္း သားက ဘုရားမွာ မီးပူေဇာ္ဖို႔ စိတ္အားထက္သန္ ေနခဲ့တယ္၊
ေ႐ႊတိဂံုေစတီ ပတ္ပတ္လည္က ေစတီရံေတြကို အနီးကပ္ေလ့လာၾကည့္ရင္ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းတဲ့ ေစတီေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိတာ ေတြ႔ရမွာပါ၊ ေစတီရဲ႕ အလွဴ႐ွင္နဲ႔ တည္ထားခဲ့တဲ့ ခုႏွစ္သကၠရာဇ္ေတြကို ေလ့လာၾကည့္ရတာ ေ႐ွးေဟာင္းအႏုပညာတန္ဖိုး၊ သမိုင္းတန္ဖိုးကို နားလည္ေစပါတယ္၊ အဲဒီထဲက တစ္ဆူကေတာ့ အေပၚကပံုမွာပါတဲ့ ေစတီပါ၊ ေစတီေပၚမွာ ေရးထိုးထားတဲ့ အလွဴ႕ဒါယကာ နာမည္ကိုေတြ႔ရင္ ဘာ့ေၾကာင့္စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းသလဲဆိုတာ သေဘာေပါက္မွာပါ၊ ဒါ့အျပင္ ေအာက္ခံေက်ာက္ျပားျဖဴ ၃ ခ်ပ္ေပၚမွာ သားသမီးေျမးျမစ္ေတြရဲ႕ နာမည္ေတြနဲ႔ ဆက္ၿပီး ျပဳျပင္မြမ္းမံတဲ့ ခုႏွစ္ေတြကိုလည္း ေရးထိုးထားတယ္၊ ဒီေစတီရံေလး တစ္ဆူရဲ႕ ေ႐ွ႕မွာတင္ပဲ သမိုင္းအျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ သံေဝဂရစရာေတြ၊ လူတစ္ဦးရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္နဲ႔ သူ႔မိသားစုဝင္ေတြအေပၚ သက္ေရာက္မႈ… စသျဖင့္ ေတြးေတာစရာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္၊ ၁၉၅၁ မွာ တည္ထားခဲ့တယ္ဆိုေတာ့ ႀကိဳးေပးခံရအၿပီး ၃ ႏွစ္ အၾကာမွာလို႔ မွတ္ယူရပါတယ္…၊
အရင္တစ္ေခါက္ေကာ အခုတစ္ေခါက္ပါ ၿမိဳ႕ျပင္မွာ တည္းတာဆိုေတာ့ ဟိုပစၥည္း၊ ဒီပစၥည္းေလး ဝယ္ခ်င္တဲ့အခါ ၉ မိုင္က North Point ကုိပဲ မၾကာခဏ သြားျဖစ္တယ္၊ Ocean မွာက လိုခ်င္တာအားလံုး ရတတ္သလို လူလည္းအရမ္းမမ်ားလို႔ သေဘာက် ပါတယ္…၊
North Point က “ပန္းစြယ္ေတာ္”မွာ ထမင္းသုပ္စားရင္း ̔လက္ဖက္ရည္ ရလား̕ ေမးေတာ့ မရေပမယ့္ တစ္ဖက္ဆိုင္က မွာေပးပါတယ္၊ ပိုက္ဆံ႐ွင္းမယ္ဆိုေတာ့ ဆိုင္နာမည္၊ ဖုန္းနံပါတ္၊ စားပြဲထိုးနာမည္၊ မွာယူတဲ့ အစားအစာ စတာေတြပါတဲ့ စာ႐ြက္ေလးတစ္႐ြက္ အခုလို လာေပးတယ္၊ စာ႐ြက္ေပၚက လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ ေစ်းႏႈန္းကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ လက္ဖက္ရည္ကို ပထမဦးဆံုး ေသာက္ဖူးတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ေစ်းႏႈန္းကို ျဖတ္ကနဲ အမွတ္ရလိုက္မိတယ္၊ လူႀကီးေတြ ေသာက္,ေသာက္ေနတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုတာကို ၄ တန္းႏွစ္မွာ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ေသာက္ဖူးၿပီးေတာ့ အဲဒီတုန္းက တစ္ခြက္ကို တစ္မတ္ (၂၅ ျပား) ေပးရပါတယ္၊ က်ေနာ္သာ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အေဖ့ကို “အေဖ.. သားတို႔အခုေသာက္ေနတဲ့ တစ္မတ္တန္ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ဟာ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ၂၈ ႏွစ္ၾကာတဲ့အခါ ၃၅၀ က်ပ္ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္”လို႔ ေျပာခဲ့မယ္ဆိုရင္ အေဖက “သားရယ္.. စာေတြက်က္တာလည္း က်က္ေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ နားနားေနေနနဲ႔ ဦးေႏွာက္ကိုလည္း အနားေပးဦး၊ စိတ္ဖိစီးမႈ မမ်ားေစနဲ႔၊ အခု ေခါင္းေတြဘာေတြ မူးေနလား? ေနရတာ ဘယ္လိုေနလဲ?” ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကို စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႔ ျပန္ေမးလိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ႕…၊ း)
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ၊ လက္ဖက္ရည္ေတြ ေစ်းတက္သြားသည့္တိုင္၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ ၾကီးျမင့္လာသည့္တိုင္၊ ကားေတြၾကပ္သထက္ ၾကပ္လာသည့္တိုင္၊ အဆင့္အတန္း မွီ၊ မမွီဆိုတာထက္ ေငြမ်ားမ်ားရဖို႔ပဲ ႐ည္႐ြယ္ၿပီး ေဆာက္ထားတဲ့ တိုက္ခန္းေတြ မ်ားေနသည့္တိုင္၊ လူနင္းေလွ်ာက္ဖို႔က လြဲရင္ က်န္တာအကုန္ျဖစ္ေနတဲ့ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းေတြ ေနရာအႏွံ႔ ျဖစ္ေနသည့္တိုင္၊ လမ္းေဘးအစားအစာ ေတြနဲ႔ မနက္စာညစာ 2-in-1 စားျဖစ္ေနသည့္တိုင္၊ အလယ္အလတ္တန္းစား အလႊာဆိုတာ မ်ိဳးတုန္းကာနီး မ်ိဳးစိတ္တစ္ခုလို သတ္မွတ္ရေတာ့မတတ္ ျဖစ္လာသည့္တိုင္…၊ တီဗီအင္တာနာတိုင္ေတြ၊ ၿဂိဳဟ္တုစေလာင္းေတြနဲ႔ ငါး႐ိုးနင္၊ ကြန္ခ်က္မိ ျဖစ္ေနတဲ့ ေဟာဒီရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေနဆဲ ပါပဲ…၊ ေနညိဳအေမွာင္ေရာက္တဲ့ ညေတြရဲ႕ တစ္ဖက္က ေ႐ႊအိုေရာင္ေတာက္မယ့္ ေန႔ေတြဟာ ခ်စ္ေသာရန္ကုန္အတြက္ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ႐ွိကို႐ွိလာရဦး မွာပါ…၊
တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ဒီတစ္ေခါက္ခရီးစဥ္က ၂ ပတ္ပဲ ၾကာတဲ့အျပင္ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ဟိုနားဒီနား သြားခ်င္ခဲ့ေသးတာဆိုေတာ့ အေတာ့္ကို ကေသာကေမ်ာ၊ ကတိုက္က႐ိုက္၊ ကသုတ္ကရက္၊ ကသီလင္တ၊ ဖုတ္ပူမီးတိုက္၊ အေလာသံုးဆယ္ ႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ၊ ဒီလိုျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔လည္း အေစာႀကီးကတည္းက ႀကိဳေတြးထားခဲ့ေပမယ့္ အခ်ိန္က ဒီေလာက္ပဲ ရတာရယ္၊ အေတြ႔အႀကံဳ ရေအာင္ရယ္ ဆိုၿပီး စီစဥ္ျဖစ္သြားခဲ့တယ္၊ ၂ ပတ္ဆိုတာ တကယ့္ကို ခဏေလးနဲ႔ ကုန္သြားခဲ့တယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဆရာေက်ာ္ေသာင္းနဲ႔ ဆရာေမာင္ေမာင္သိုက္တို႔ရဲ႕ ပန္းခ်ီကားႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္ရမယ့္အခ်ိန္ဟာ ေရာက္လာခဲ့တယ္၊ ေ႐ႊတိဂံုေစတီေတာ္ႀကီး ေနာက္ခံမွာ ကရဝိက္ေဖာင္ေတာ္နဲ႔အတူ ႏွစ္ပါးသြား မင္းသား၊ မင္းသမီး၊ ေမာင္ရင္ေလာင္းေတြ၊ မိဘျပည္သူေတြက အိုးစည္၊ ဆိုင္းဝိုင္းေတြနဲ႔ ျမဴးေပ်ာ္ၿပီး က်န္ခဲ့လိမ့္မွာေပါ့၊ ဒီလို ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြဟာ ေလဆိပ္ထဲက နံရံထက္တင္ မကဘဲ လမ္းေတြေပၚကိုပါ မၾကာခင္မွာ တကယ္ပဲ စီးဆင္းေရာက္လာႏိုင္ေစဖို႔ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္၊ ပန္းခ်ီကားထဲက ေကာင္းကင္မွာေတာ့ တိမ္ျဖဴ၊ တိမ္ဆုပ္တို႔က ေဖြးေဖြးအုပ္အုပ္နဲ႔ ခရီးႏွင္လို႔…။ ။
(ေဟာဒီ ေနာက္ဆံုးပိုင္းအထိ စိတ္႐ွည္႐ွည္နဲ႔ ဖတ္ေပးခဲ့ၾကတဲ့ ညီအစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ…)
ညီလင္းသစ္
၁၆ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၃